Zeeland oud...
Vrouw van de emigrant staat
taak
voor zeer zware
C
J
ZEELAND NIEUW!
ALS VIETNAM BESLUIT UIT
FRANSE UNIE TE TREDEN
KNUTSELAARS TONEN IN PARIJS
LAATSTE VINDINGEN
r
D
DONDERDAG 29 OCTOBER 1953
PROV IN Cl ALE ZEEUWSE COURANT
HET VIJFDE WERELDDEEL OP HET EERSTE GEZICHT (VI)
Velen in Nederland denken te licht
over de eerste moeilijkheden
EEN REGENACHTIGE en winderige dood ligt over de stad. Indien de
rust op de zevende dag wordt opgevat als in Australische steden, dan is
het geen wonder dat vrouwen en mannen zich Zaterdagavond al lang
zaam met sterke drank laten vollopen, opdat zij de Zondag tenminste met
herstel van hun kater kunnen doorkomen. Hetgeen niet wil zeggen, dat
ik hier stuit op vele gevallen van openbare dronkenschap. Integendeel,
ik heb nog geen echte dronkeman gezien. Daarover gaan in Nederland
wel eens andere verhalen. Trouwens, veel verhalen, die in ons land de
ronde doen, zijn omvaar. Wat wij pertinent te weinig horen, is de waar
schuwing, dat de zoeker naar nieuw land en nieuwe mogelijkheden zich
in den beginne vooral geen illusies moet- maken. Ik heb de stellige in
druk, dat de officiële voorlichting in ons land vooral op dit gebied ont
zaglijk belangrijk werk kan verrichten. Daarbij zal zij zich vooral moe
ten richten tegen de propaganda per brief uit Australië van emigranten
aan familieleden of bekenden in het oude vaderland. De mens, en zeker
de Nederlander, is niet spoedig bereid zijn zorgen tegen een ander uit
te spreken. Wij houden onze mond en proberen dat wat over ons komt
uit eigen kracht te regelen.
De hoofdstad van Zuid-Australië
heeft het bij mrj verkorven. Toen wij
er Zondagmorgen uit Perth door de
lucht aankwamen na een nachtvlucht
fonder remous en mèt slaap en door
de wolken zakten op zoek naar het
vliegveld, werden we door regen en
wina ontvangen. Van het zonnige
Australië in een nieuwe lente, waar
van men ons in Nederland zo geest
driftig wist te spreken, is tot nu toe
niets terecht gekomen. In de lounge
van het Strathmore Hotel huiverden
wij, weggedoken in onze jassen, naast
een houtvuur.
Dat was te erg: indien we in Hol
land zouden zijn, dan zouden we ten
minste kunnen rekenen op druipende
bomen; hier moet het volgens het
boekje voorjaar zijn. Kon ik onder
deze omstandigheden met enige kans
een aanval van niet geringe melan
cholie afslaan Een Australische
door H. M". KOEMANS.
Zondag in de regen is een verschrik
king. Ik zou al mijne geliefde voor
standers van een dusgenaamde „stille
Zondag" in ons land hier zulk een
rustdag willen laten beleven. Enge
land is Zondags een oord van wilde
genoegens vergeleken bij dit land,
waar men in sommige opzichten En-
gelser wil zijn dan de Engelsen.
E: is een pikant Frans liedje, dat
aldus begint „Le Dimanche les pa
rents s'ennuvent". Hier hangen ze
dunkt me tot laat in hun huizen ach
ter de stofzuiger; lopen verder achter
him kinderen aan. De opgeschoten
jeugd heeft inmiddels met landerig
gezicht de hoeken van de straten-
blokken opgezocht. Ze staat tegen de
lantarenpalen. De kerken zullen vol
zitten met geeuwende gelovigen. The
rest is nuisance.
Op zo'n dag is een hotel erger dan
des duivels oorkussen. Want dit oor
kussen is wellicht ergens spannend.
Kan het tenminste zijn. Wij en alle
anderen zijn stukken vleesgeworden
verveling. Tram en bus rijden pas na
12 uur. Dan gaan ooit de drooggeleg
de pubs open, waar je aan de bar
achter een „glaasje schoolreisje"
kunt zitten naast een collega, die ook
al niets beters te doen heeft.
Om met Couperus te spreken: „Ik
verveel me, God, wat verveel ik me".
Maar Couperus verveelde zich ten
minste aan de Rivièra en ik in Ade
laide. Over het verschil valt niet te
twisten. Ut ben in het nadeel. Daar
kunt u van op aan.
Harde tijden
Er zijn zonder enige twijfel tal van
emigranten, die zulke harde tijden
doormaken, dat wij daarvan bepaald
geen voorstelling hebben. De recep
tion-centres, holding centres en hos
tels zijn doodeenvoudig „kampen",
waar vrouwen, mannen en kinderen
van allerlei landaard worden bijeen
gebracht in afwachting van het mo
ment, waarop het eigen, intieme fa
milieleven in een eigen huis weer kan
worden opgevat.
Vooral de vrouwen hebben hier een
bijna bovenmenselijke taak. Neder
land is een beschaafd land en de Ne
derlander kan zich moeilijk indenken,
dat andere volkeren andere begrippen
hebben omtrent hygiëne en wat daar
van meer zij. Zodra een Nederlandse
huisvrouw de babykeuken moet delen
met een Griekse, Joegoslavische en
Letse zuster, beginnen de moeilijkhe
den. Het vieze gedoe van die andere,
zeker niet minder goede moeders, is
onze huisvrouwen meer dail alleen
maar een doom in het oog.
Bovendien moet zij de zaak alleen
opknappen. De echtgenoten en grote
kinderen vinden al gauw werk in de
stad, zodat zij slechts het weekend
thuiskomen. De kosten van het kamp
zijn niet gering, het eten is vreemd en
veroorzaakt oproer in vele Neder
landse magen. Ziehier in een notedop
enige bezwaren, die wegen als lood.
Ik heb de pertinente indruk, dat ve-
len in Nederland bij het uitstippelen
van him plannen tot emigratie over
deze aspecten van het vraagstuk veel
te lichtvaardig denken. Zij menen in
derdaad al spoedig de eerste moeilijk
heden te boven te kunnen komen. De
teleurstellingen worden er des te bit
terder om. Vandaar dat we de emi
granten, die we hier ontmoet hebben,
kunnen rangschikken in mensen, die
positief ontevreden zijn en liefst met
de eerste boot naar Nederland zouden
willen terugkeren: hun aantal is ge
ring; verder in vrouwen en mannen,
die aanvankelijk ontevreden zijn,
maar die inzien, dat men over een
flink stuk pioniersgeest moet be
schikken om te slagen: zij vormen de
grote meerderheid; ten derde in fa
milies, die al van te voren over een
vast adres beschikken en over werk;
zij hebben het het gemakkelijkst.
Er zijn uiteraard andere groenerin-
GEEN OFFERS MEER IN INDO-CHINA
Grotere kansen op een regeling
In het debat over Indo-China in de Franse nationale vergadering heeft
premier Laniel gezegd: „Wij zullen nooit onze trouw jegens onze bondge
noten verzaken, maar onderhandelingen met communistisch China om een
einde te maken aan de oorlog in Indo-China zouden in onze ogen géén
verdrag met de duivel betekenen".
Frankrijk zou geen reden hebben zich verder nog offers in Indo-China
te getroosten, als Vietnam definitief zou besluiten uit de Franse Unie
te treden.
Volgens Laniel schijnt alles er op te wijzen, dat de grote communistische
mogendheden de Vietminh-opstandelingen dwingen de oorlog voort te
zetten. Hy geloofde echter, dat de kansen op een regeling nu veel groter
zijn dan een jaar geleden.
Er wordt gezinspeeld op een alge
mene regeling in het Verre Oosten
als mogelijk uitvloeisel van een poli
tieke conferentie over Korea. „Er is
echter een persoon, die deze mèning
niet deelt:", zo zei de premier, „dat
is Ho Tsji Minh, de leider der opstan
delingen".
„De Franse regering wil het abso
luut duidelijk maken", aldus Laniel,
„dat de Vietminh door het gebruiken
van geweld het vertrek van de Fran
se troepen niet zullen kunnen berei
ken". De militaire toestand in Indo-
China wordt steeds beter en er is
geen reden voor pessimisme", zo
voegde hij hieraan toe.
Aan het einde van zijn rede gaf de
premier toe, dat de oorlog in Indo-
China niet populair is. „Het is echter
nog minder populair om zijn vrien
den te verraden en zijn verantwoor
delijkheden te ontgaan".
Nadat Laniel er niet was in ge
slaagd de leider der fracties over te
halen om een gemeenschappelijke
ontwerpresolutie te aanvaarden, her
vatte de algemene vergadering Don
derdag om 4 uur de beraadslagingen.
De socialistische ontwerp-resolütie'
waarin werd voorgesteld, dat dé
Franse regering zo spoedig mogelijk
onderhandelingen zou beginnen op in
ternationaal niveau en met de op
standelingen, werd met 330 tegen 250
stemmen verworpen.
De ontwerp-resolütie ingediend
door de dissidente Gaullisten en de
gematigd conservatieven werd inge
trokken en een communistische re
solutie, waarin gevraagd werd om
onmiddellijke onderhandelingen met
de opstandelingenleider Ho Tsji
Minh, werd verworpen met 418 tegen
101 stemmen.
Daarop aanvaardde de nationale
vergadering met 315 tegen 251 stem
men de door de regering goedge
keurde ontwerp-resolütie.
De assemblée legde er de nadruk
op, dat de verdediging en de onaf
hankelijkheid van de verbonden sta
ten van Vietnam dienden te vallen
binnen het geheel van de Franse
Unie.
Over de radicale resolutie werd
daarna niet gestemd. Het debat werd
daarna gesloten.
De resolutie geeft uiting aan de al
om in Frankrijk levende wens om de
oorlog in Indo-China zo spoedig mo
gelijk te beëindigen. Zij is echter ruim
genoeg gesteld om de regering, naar
gelang der omstandigheden, algehele
vrijheid van handelen te geven, zowel
in haar gedragslijn t.a.v. de verbon
den Indo-Chinese staten als met be
trekking tot eventuele vredesbespre
kingen.
gen mogelijk. Die van niet geschoolde
en geschoolde arbeidskrachten; van
vrijgezellen, gehuwden zonder en met
kinaeren; van kleine en grote gezin
nen; arbeiders in het algemeen en in
tellectuelen.
Wie slaagt?
Langzamerhand begint het in mij
te dagen. Ik ben er nu wel van over
tuigd, dat ik op het einde ran my»
reis met aan zekerheid grenzende
waarschijnlijkheid kan zeggen welk
type Nederlands gezin, welke jonge
man en welk meisje in Australië zul
len slagen niet alleen, maar zich in
dat land gelukkig zullen voelen. Op
het ogenblik geef ik U alleen maar
ervaringen van een reiziger, die als
een wervelstorm door een geheel we
relddeel raast.
En die zich op zijn eerste vrije Zon
dag sinds veertien dagen in Adelaide
ontzaglijk melancholiek voelde en
zich verveelde. Niettemin heb ik kans
gezien de bonte rij van Nederlanders
nog eens aan mijn oog voorbij te la
ten gaan. Ik wil en kan nu nog geen
conclusie trekken, ook al komen de
Australische collega's van plaatselij
ke bladen ons onophoudelijk naar on
ze indrukkenvragen. Onze groep is
diplomatiek genoeg om de taal van
het orakel van Delphi tot, de hare te
hebben gemaakt. Wij zeggen een he
leboel wn weten uit ervaring hoe
beroerd het is, dat een interviewer
geen touw krijgt om zijn gedachten
aan vast te knopen maar wij zeg
gen tegelijkertijd helemaal niets. Dat
doen we misschien straks in Canber
ra, waar onze reis midden November
eindigt. Nu trekken we, hoe moe we
zijn, ons vriendelijkste gezicht tegen
de fotograaf, die ons persé op plaatje
nummer zoveel wil zetten.
Waarmee ik maar wil zeggen, dat
we „in het nieuws zijn", zelfs op deze
eerste nare Zondag in Adelaide.
Gemeenteraad beheert
„Avifauna"
Stichting wil geen winst, maar
ideële doeleinden
B. en W. van AJphen aan de Rijn
hebben de gemeenteraad een uitvoe
rig prae-advies doen toekomen be
treffende de toekomstige beheers
vorm en exploitatie van „Avifauna"
In grote trekken komt het hierop
neer. dat het in de bedoeling ligt, een
stichting te vormen, waarvan het
bestuur zal bestaan uit vier leden van
het gemeentebestuur en drie leden
„uit de andere ingezetenen der ge
meente" De raad mag zes van deze
zeven léden benoemen, desgewenst
op een aanbeveling van B. en W., die
zelf een lid van hun college als voor
zitter aanwijzen. Dit bestuur zal wor
den bijgestaan door een'raad van ad
vies, die ten hoogste zeven leden zal
tellen, welke door de gemeenteraad
worden benoemd op aanbeveling van
B. en W. In deze raad van advies die
nen ook niet-ingezetenen te worden
benoemd.
De aandacht wordt erop gevestigd,
dat alleen reeds het financiële be
lang van de gemeente, die zulke aan
zienlijke sommen in de aankoop en
de exploitatie van het vogelpark in
vesteert, de invloed van het gemeen
tebestuur rechtvaardigt. Voorts
wordt opgemerkt, dat niet in de eer
ste plaats het maken van winst, maar
het behartigen van ideële doelstellin
gen voorzit.
Men overweegt in het op te maken
huurcontract de bepaling op te ne
men, dat aan ingezetenen van de ge
meente tegen een verlaagd tarief
toegang tot het vogelpark moet wor
den verleend.
Over het dansen wordt later een
besluit genomen.
EXPOSITIE VAN UITVINDINGEN
Over robotten en nachtmerries
Van onze Parijse correspondent)
De Fransen zijn geboren knutselaars. Het aantal Fransen dat zijn vrije
tijd doorbrengt met knutselen en dat een knutselkamer heeft waar de
wonderlijkste zaken worden uitgedokterd, is hier opvallend groot. Het
ideaal van dit 'egcr van knutselaars is, om er een goede avond iets uit
tc vinden.
Dit heeft tot resultaat, dat er in Parijs verschillende malen per jaar
tentoonstellingen georganiseerd worden van uitvindingen. De bekendste
is het Concours Lépine. dat langs de kaden van de Seine wordt gehou
den. Maar daarnaast komen er op practiscli alle grote ...expositions"
speciale afdelingen voor, waar de uitvinders hun nieuwigheden tonen.
Ook op de Salon d'Automne, die op de grote porte de Versailles in Pa
rijs gehouden wordt, vindt men liefst 708 uitvinders, die machines tonen,
waarmede men aardappelen kan oprapen zonder zich te bukken, of blik
openers. waarmede men tevens kan schrijven.
Laten we. overigens met het ver
schuldigde respect, mogen constate
ren dat veel van deze 708 uitvinder-
tjes erg veel tijd besteed hebben, bij
zonder diep nagedacht hebben om za
ken uit te vinden, die allang uitge
vonden zijn. En dat anderen hun her
senen afgepijnigd hebben om iets te
ontdekken, waarvan de practische
toepassing maar dan ook helemaal
niemand duidelijk is.
Nee, dan die meneer Albert Du-
crocq. een 32-jarige ingenieur, die een
uitermate ingewikkelde machine heeft
uitgevonden, welke hij een mechani
sche vos noemt. Van de vos heeft die
levende robot alleen het huidje mee
gekregen dat men over zijn metalen
innerlijk heeft gespannen. Dit won
derlijke electron ische geval heeft liefst
vijf zintuigen. Het enigszins griezelige
apparaat ziet via foto-electrische cel
len en hoort via een microfoon en een
magnetofoonband. Het heeft een ge
heugen. een oriëntatievermogen en het
kan praten. Het geheugen van deze
Een stil landbouwdorpje"
begint je pen te schrijven, als ze
t over Grijpskerke hebben zul.
En omdat die yen graag wat
prettigs schrijft, voegt ze er
aan toe: gaaf gebleven, blijk
baar omdat het wel zéér in
margine van de daverende din
gen dezer eeuw gelegen is. In
derdaad, en daar kan het geluk
kig onee zijn; onder de dikwijls
akelig verprutste Walcherse
dorpen steekt het uit door zijn
ongereptheid. Zijn jonge linde
boompjes beloven heel wat en
over een twintigtal jaren kan
het een pracht van een lommer
rijke dorpskom zijn, het sierlij
ke kerkje gloriërende temidden
van de dromende bomen. Maar
dat is dan ook al. Daarbuiten:
de vélden en niets dan de vel
den... Grijpskerke zonder krul
len.
Het is wel eens minder kaal
geweest in deze contrije. Wie
de Provinciale Almanak op
slaat, vindt daar onder de ru
briek „gehuchten, buurten enz."
achter de dorpsnaam de toevoe
ging: Molembaix, de Pekelin-
ge, Poppendomme, Zandvoort,
Hogelande. De vreemdeling
zeggen deze namen allicht niet
veel. Voor ons zijn het sierlijke
krullen altegaêre.
Molenbaix! Wij zeiden: Mo
lenbaai, en in onze kleine-jon
getjes-jaren was dat: malle-
jans. Eindeloos, maanden en
maanden, daverden de zware
mallejans langs onze kleine
huisjes ami ae Seissingel, met
de bomen van de Molenbaai. De
oudere mensen spraken er zon
de en schande van: dat mooie
bos van Molenbaai... gesloopt!
Zo werd het voor ons het syno
niem. voor een verdwenen
sprookjesbos. Gezien hebben
we het nooit, maar daar was
het des te geheimzinniger om
en nog altijd is het een naam,
die een beetje zeer doet in het
geheugen. Molembaix, zo heet
te het ergens in Henegouwen
en de Heren Philips en Jean de
Lannoy kwamen er vandaan
(staan ze ook niet in de wa-
tergeuzenverhalen?en dit was
hun landgoed dan, in Grijps
kerke. Later kwam het aan de
Reigersbergen. Een stuk vijver
en een gracht zijn er nog van
over.
De Pekélinge. Drie en twintig
padweien waren dat, je kon er
de sappigste bramen vinden en
als je naar je meisje moest, in
Domburg, en je wou er gauw
wezen, dan liep je door de Péke-
linge, dat stak af. Ja, in de da
gen dan, dat je nog lièp naar
Domburg. De koeien waren er
wel eens lastig, in de Pekélinge,
dat moest je er voor over héb
ben. Heel vroeger was de Pe
kélinge een eilandje, het water
stond in verbinding met de zee
en „inge", dat' is weide, zegt
men. „Zilte weide" dus. Het
doet je denken aan de Norman-
disclie „prés salés". Wie weet
hoe smakelijk het schapenvlees
ook hier zal zijn geweest!
Poppendamme, een ambachts
heerlijkheid met een eigen
kerkje en een statig Heeren
huis; de naam icyst er op, dat
één of andere Noorman of Fries
ermee moet zijn begonnen, een
Poppo. Walcheren heeft ver
scheidene Poppo's gekend. Een
oud wa.pen en een paar stukken
gracht, dat resteert er nog
van.
Ter Buttinghealmede een
ambachtsheerlijkheid, eertijds
gelegen aan het water de Butt
Ee, dat de Pekélinge met de
Arne verbond én nog in 1301 de
Stad Middelburg in twee delen
scheidde. Hier werd gevaren!
Een eigen kerk had het, aan
Sint Michaël gewijd. Een
klompje steen in een moestuin,
dat is er nog van over. En een
oud wapen.
Zandvoort, eertijds een kloos
ter der Johanniter Orde. Nu is
het een oude boerderijde wa-
pendragende leeuwen staan er
nog; ze vertonen u het schild
met het Lam Góds en de kruis-
vlag, hetzelfde, dat in de Lon-
dense Temple boven tal van ju
ridische deuren prijkt. Vroeger
liep de Seisweg er vlak langs en
was dat een mooi ding, die leeu
wen tussen de bloeiende vlie
ren. Nu mag de boer alléén het
nog maar zien.
Hogelande, de zoveelste am
bachtsheerlijkheid, indertijd de
enige ruïne van formaat op
Walcheren, de kerk werd al in
de 80-jarige oorlog verwoest;
het moet hier vroeger veel meer
bewoond geweest zijn. Nu is het
een vergeten hoek. Kievitseie
ren en bramen. Een mooi oud
wapen is er van over.
Krullaria allemaal, tierelan
tijnen, sierlijkheid en plaisantie
uit de tijd dat de glorierijke fa
mine's hier breeduit gezeten
waren op het eigen, oude land,
fleurigheid en vertier en de we
ligheid van het goede der aarde,
dat hier op Vlaamse wijze ge
noten werd. In de tijd, dat er
godgeleerden en rechtsgeleer
den in den lande bekend waren,
die in Grijpskerke waren gebo
ren. Waar zijn ze gebleven, al
die krullen? Eén is er nog, heel
grijs, heel broos en beverig en
zwak: het restant van het oude
Mwnnikenhof, waar ééns Jacob
Cats zijn moralisaties rijmde.
Begrijpt nu de economie
van die oude tijd vroegen we
de burgemeester van Grijps-
kerke, zoveel Heren en ker
ken, die toch allemaal aan hun
trek moesten komen, zoveel
weelde eigenlijk, en dan een
land, dat toch zovéél minder
moet hebben opgebracht dan
thans".
De burgemeester glimlachte,
„vergeet u de kaapvaart niet"
zeide hij.
Toen we naar huis reden be
trapten we onszelf op een oud
Zeeuws heimwee: op de vraag,
wdnneer we nu. eindelijk weer
eens uit zeeroveren zuilen kun
nen gaan
J. C. v. 8.
op zijn eigen houtje en alleen naar
zichzelf luisterende vos is zo goed dat
hij b. v. nooit tweemaal tegen eenzelf
de steen zal oplopen. De heer Du-
crocq is er van overtuigd dat het niet
lang meer zal duren voor men een
V..
door JAN BRU88E
robot kan maken, die practisch al het
werk van de mens kan overnemen.
Het enige wat men zo'n mechanische
mens niet schijnt te kunnen geven is
ons instinct, of de gaven die we bij
onze geboorte meekrijgen.
Monsieur Daudemont wil blinden in
staat stellen om te kunnen zien en
zelfs te kunnen lezen. Dit apparaat
bestaat uit een kleine electronische
camera, die de blinde op zijn borst
draagt. Een geheim procédé brengt de
beelden, die de camera ziet op een
schermpje, dat de gebruiker op zijn
voorhoofd draagt. Op dit schermpje
bevinden zich 'n groot aantal puntjes,
die alle electrisch contact bezitten.
Via deze puntjes brengt de nieuwe
uitvinding de beelden van de camera
op het scherm over, zodat de blinde
ze voelt. Via het electrische contact
leest men de beelden dus. Men heeft
reeds uitstekende resultaten met dit
apparaat behaald, maar er wordt nog
hard aan gewerkt om het geheel klei
ner, practischer te maken en het elec-
tro-gevoelige scherm niet op het voor
hoofd. maar ook op de borst te laten
werken. In serie gemaakt zal de uit
vinding, die ook in staat stelt te le
zen, ongeveer vier honderd gulden
kosten.
Geen nachtmerries.
Dan is er een meneer die een bril
heeft uitgevonden, waardoor automo
bilisten niet door tegenliggers worden
verblind (een dergelijke bril bestaat
al vele jaren, maar dat wist de uit
vinder niet). Iemand anders bracht
vele vrije Zondagen door om van ben
zine een soort pilletjes te maken, die
je veel eenvoudiger in je sigaretten
aansteker kunt stoppen. Een armband
tegen de rheumatiek en de plaat die
je onder je matras legt om nachtmer
ries te voorkomen, behoren ook tot
de weldaden, waar het mensdom van
zal kunnen gaan genieten.
Ons land is. temidden van deze stam
van uitvinders, dapper vertegenwoor
digd door een geniale heer. die een
afdoende oplossing vond voor de te
kleine woonruimten. U dacht, dat het
modern was om uw bed achter een
boekenkast te laten verdwijnen of het
op te vouwen, zodat het in de koek
trommel kan? Onze landgenoot heeft
er voor gezorgd dat al dat gepruts
met bedden tot het verleden gaat be
horen. Hij vond een tweepersoonsbed
uit dat wanneer u er in geslapen heeft,
en het overdag niet meer nodig hebt,
geheel verdwijnt en wel onder de
grond. Nu moet echter nog een andere
uitvinder vloeren gaan uitvinden,
waarin bedden inderdaad kunnen ver
dwijnen. Deze moeten dan in alle hui
zen worden aangebracht, waarmede
het beddenprobleem in te kleine hui
zen uit de wereld is.
Wenst u die bijzonder intelligent ge
vonden haak te kopen, waarmede men
de telefoon voor de radio kan hangen
om zodoende uw vrienden in staat te
stellen via hun telefoon van uw radio
te genieten? Dit is vooral gemakke
lijk wanneer meneer naar een voet>
balwedstrijd en mevrouw naar een
kookcursus wil luisteren. Meneer gaat
dan bij zijn toestel zitten, terwijl me
vrouw via haar telefoon naar een an
der programma luistert- U ziet het,
eenvoudiger kan het niet! Verder zijn
er nog een kleine zevenhonderd an
dere uitvindingen, die zonder uitzon
dering tot doel hebben ons leven te
vereenvoudigen.
Natuur knapper dan
de wetenschap
Op een bijeenkomst van geleerden
te Rome werd van gedachten gewis
seld over nieuwe manieren om insec
ten te verdelgen, daar deze thans
onvatbaar beginnen te worden voor
D.D.T. en andere insectendodende
middelen.
Een der geleerden zeide: „De na
tuur bleek knapper dan wij. Het is nu
zover, dat wy rekening moeten hou
den met de mogelijkheid dat alle
strijdmiddelen der scheikunde geen
baat zullen afwerpen by de bestrij
ding der insecten".
Een andere geleerde meende: „Wat
wij nodig hebben is: het „volmaakte
vergif", dodelijk voor insecten, on
schadelijk voor mens en dier".
Indonesische electriciteits-
bedrijven genationaliseerd
Alle electriciteitsondernemingen in
Indonesië worden genationaliseerd.
Gezien de toestand van 's lands fi
nanciën. wordt de uitvoering van de
nationalisatie begonnen met het in
bezit nemen van oedrijven, die voor
100 procent met particulier kapitaal
werken, door het naastïngsrecht van
genoemde bedrijven terug te vorderen
volgens de in de schriftelijke conces
sieverleningen vastgestelde bepalin
gen. Het besluit is geldig van de vast
stelling af en heeft terugwerkende
kracht tot en met 23 December 1952.
