C Zwemkampioene mist op Curacao haar geliefde sport J Lege heuvelland van het Westen vraagt harde kerels Windsors niet meer „interessant" NEVILLE DUKE ZOU HET 00K IN CALIFORNIE PROBEREN ZATERDAG 17 OCTOBER 1953 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT HET VIJFDE WERELDDEEL OP HET EERSTE GEZICHT (III) Ik ontmoet voor het eerst „mensen" PERTH, 4 October. Nog; altijd staan er karri's en jarrahs in het on eindig verre en lege heuvelland van West-Australië. De karri reikt tot de hemel en tart de sterren. Een huis van liarri-hout gemaakt trotseert wellicht de eeuwen en alle verkeer van Londen raast over houtblokken, die uit de jarrah zyn gesneden. Dit Is het land van het hout en het as best, dat ten koste van ontzaglyke menselijke inspanning wordt gedolven. Gracieus en liefljjk is het misschien naar het Oosten rondom York en naar het Zuiden langs de kust van de Indische Oceaan, waar een min naar van de zee echt ongestoord kan zyn. Kleurig ook in z4jn duizenden wilde bloemen, die je stil maken als de kleine geurige orcliideeën van Singapore voor myn hotelkamer, maar die liier in de aanloop van de len te de grond bedekken tot ver in de „bushes", het Australische wilde woud, dat niets met ons bos gemeen heeft. Het zijn slordige verzamelin gen bomen met ertussen begroeiing van subtropisch karakter op een ontoegankelijke bodem, welke niet tot nisten nodigt. Wat heeft de Schepper hier met harde hand gearbeid. Uit de verte mag dit land ge dachten oproepen aan Zuid-Limburg, de Midlands in Engeland of de glooiingen van Noord-Frankryk, van dichtby ruiken de bloemen niet en is het gras scherp en dor! Het is bovendien een volkomen onbevolkt land. Onze auto heeft ons honderden mylen naar het Oosten, het Zuid-Oosten en het Zuiden ge voerd over bruine steenslagwegen, die zelfs in de regen van deze dagen stoffig blyven. Ik heb me alleen thuis gevoeld aan het blauw-groene wa ter van de Oceaan, die zo wijd is, dat zij geen bepaalde richting schynt aan te geven. Zy behoort nergens bij en leidt nergens naar toe. Austra lië is inderdaad een verschrikkelijk ver land met alle moderne verbin dingen, maar niettemin een wereld ap zichzelf. PERTH is de metropool van dit gebied van bijna twee en een half millioen vierkante kilometer. Goud en parels vormen de romantiek van West-Australië. Ver in het Oosten ligt Kalgoorlie aan de Great Eastern Highway, die 4500 km. naar Mel bourne voert. Dwars door de woes tijn. In deze woestenij hebben de door E. M. KOEMANS. mensen rond 1885 het eerste goud ontdekt. Toen stormden de pioniers naar West-Australië, omdat zij hun deel wilden hebben van de nieuwe rijkdom. Kalgoorlie leeft en bestaat bij de gratie van de ontzaglijke waterlei ding, die ir. Thomson bij Mundaring ontwierp. Een stuwdam en een pijp leiding, honderden mijlen lang. Maar de ontwerper schoot zich aan de vooravond van de opening- der waterleiding dood, omdat hij geen vertrouwen in zijn eigen werk nad. En gisteren stond in de krant, dat twee mannen, twee directeuren van een zaak in Perth hadden vermoord. Een hard, onbuigzaam, bijna onge naakbaar land, dat ieder, die niet beschikt over de buigzaamheid van een slang, uithoudingsvermogen van een beer en de filosofie van hem, die „der Welt abhanden gekommen" is, onverbiddelijk terugwijst naar conglomeraten van individuen, die steden genoemd worden. Men vindt deze echte pionier nog maar weinig. De Australiër heeft er iets van in zijn gezicht. Hij is vrij lang met een mager gezicht, rimpels in nek en hals, gebruind ook zonder zon, ruwe huid, scherpe ietwat toe- genepen ogen en dunne lippen. Een hard mens voor zichzelf en voor an deren, maar gastvrij en een weldoe ner voor wie zyn vriendschap heeft gewonnen. Hij durft de bush in te trekken en voor luttel geld een stuk grond te kopen. Hy brandt de bomen neer, bouwt zich een hut en begint een leven van proberen en falen. En opnieuw proberen en opnieuw falen. Hij worstelt met de moeilijkheden, die bomen eri bodem hem in de weg leggen. Hij bevecht met blote hana de slangen. De beet van de taipan is dodelyk, zegt men, maar hy is er immuun voor en bovendien hanteert hij met grote snelheid het scheer mesje, dat de wond open moet snij den. Zonder een spier van zijn ge zicht te. vertrekken. En de giftige rode spin met zwarte poten doet hem geen kwaad. Het zijn waarachtig de slechtsten niet, die dit leven dur ven aanvaarden en die daardoor aan hun land een ontzaglyke dienst be wijzen. Want Australië's eerste pro bleem is dat der ontginning rona de tot steden geworden nederzettingen. Het in cultuur-brengen van een bo dem, die aan millioenen voedsel, wel vaart en misschien zelfs ergens ge luk kan brengen. Men vraagt overigens in dit land niet in de eerste plaats naar geluk. Men heeft er geen tjjd voor. Het zyn de ponden, die wegen. Alleen maar de ponden. Op het hoogste punt. Ik stond dezer dagen op het hoog ste punt van Fremantle, de haven stad van West-Australië. Onder mij lagen de- boten aan de ka-de. De da ken zyn er rood en de huizen wit en bruin. Palmen groeien rondom. In de verte de zee. Ik stond er en voelde my zo ontzaglijk ver van onze ver trouwde wereld verwijderd. Van een comfort, dat men pas waardeert, wanneer men het enige tyd kwyt is. Want meen niet, dat een Australisch hotel een luxueuze inrichting is. Wy douchen en scheren ons in „commu nity" en op myn kamer staat een bed, dat in 1890 of daaromtrent wel zijn beste jaren zal hebben gehad. Ik stond daar boven Fremantle en toen ik my omdraaide naar het land toe, zag ik de brede uitmonding van de Swan-rivier. Op de oevers behui zingen, die mn konden bekoren. Er kwamen gedachten by me op aan de Middellandse Zee. waar de mens ge lukkig is en lacht. Ook de kleinste mens heeft daar zyn huis en zon en water zyn er voor iedereen. Maar hier, in deze wijk Claremont tussen de donkerrode „flame-trees" en de palmen staan de prachtige huizen van de bookmakers in een subtropisch décor. Onze chauffeur kende ze met naam en toenaam: Pat Healy, die voor zijn stulpje nog onlangs 30.000 pond betaalde, en Ted Nichols, die een bierrestaurant voor een millioen gulden kocht. Geen Rivièra, omdat dit Australië en geen Frankrijk is. Een werkers paradijs noemt men dit land. Ik be grijp dit niet, want naar mijn me ning van dit ogenblik is het werk er voor de kleinen en scheppen de groten voor zichzelf het paradijs Toch was het hier voor het eerst, dat ik iets van mensen rond mij voel de; mensen met een persoonlijk le ven en geen pondenmachines; men sen met een piano in de kamer, een Eoes en een hond; mensen, die lief- ebben of haten, maar in ieder geval zichzelf zyn. Dat is het wat mij en met mij mijn vrienden in verlegenheid brengt: deze mensen leven niet, zij ponden. Men koopt met et schien enige maatschappelijke zeker heid. Geluk is niet te koop. Ziet ge lezer, er heerst hier in Australië een met Europa fundamenteel verschil lende mentaliteit. Daarin moeten wij een weg vinden en een eigen plaats. Voor ons gaat het om twee maan den. Voor lien, die Europa bewust achterlieten gaat Jiet om een voor goed. Zy zullen zich wel moeten re aliseren, dat er van een voortzetting op wellicht betere economische basis van wat er vroeger in eigen land was, hier helemaal geen sprake kan zijn. Zelfs niet voor lien, die de kracht opbrengen zichzelf en de hun nen bijeen te liouden. Hier lokt het geld. Waarvan je wel grote huizen kunt bouwen, maar waarvan je niet rijk wordt. Begrijpt ge? „RODDELJOURNALISTE" VINDT Hertog een teleurgesteld man (Van een bijzondere correspondent) PARIJS, October. Twee bijzonder vooraanstaande vertegenwoordig sters schijnen na een periode van innige vriendschap en verbondenheid on enigheid gekregen te hebben en gezworen te hebben elkaar in de wereld van de society onmogelijk te maken. De personen, die in dit drama-in-een- glas-water optreden, heten Hertogin van Windsor en Elsa Maxwell. De laatste, de „elegantste vrouw ter wereld" en ook de „gevaarlijkste rodde laarster", heeft de twijfelachtige reputatie het „huwelyk van de eeuw" tus sen Rita Hayworth en Ali Khan gesticht te hebben. Elsa Maxwell verdient haar geld als kroniekschryfster van talrijke Amerikaanse bladen, die een onver zadigbaar publiek vergasten op nieuwtjes uit de society met een voor niets terugdeinzende openhartigheid. Deze zelfde Elsa Maxwell nu heeft onlangs een boek geschreven over wellevendheid, dat aan de andere kant van de Oceaan als toonaange vend wordt beschouwd. In dit boek bezong ze de lof van de hertogin als volgt: „Ze is arm geboren en dit is ze ook in de eerste 40 jaar van haar leven gebleven. Maar toen ze door haar hu welijk met de voormalige koning be kend geworden was. heeft de hele we reld zich voor deze vrouw op de knie- en geworpen. Want bij al naar con tacten met menselijke wezens toonde ze veel gratie, fijngevoeligheid, logica SPORTIEF GESPREK MET HANNIE TERMEULEN Toch is er ook voor Hannie maar één Amsterdam "Terwijl wy wachten op onze ex-zwemkampioene, Hannie Boomstra Termeulen, regent het, een van die hevige maar korte regenbuien, die in de tropen de overgang van de warmenaar de regentijd vormen. Onwil lekeurig bedenken wy, dat het grappig is, dat het natte element, dat zo'n grote plaats heeft ingenomen in het leven van de vrouw, die wy zo da delijk zullen ontmoeten, ook nu, zij het in een andere vorm, vertegen woordigd is. Daar is ze, groot, slank, gebruind door de tropenzon stapt z(j uit haar lichtgroene, open auto. Een handdruk en wy volgen haar naar haar knusse kleine woning, die weggedoken ligt onder palmbomen. Op onze vraag vertelt Hannie, dat zij haar echtgenoot, die administra teur van Financiën en President van de Curagaose Bank is, ruim twee jaar geleden in Amsterdam, waar hij werkzaam was bij de deviezenafde- ling van de Nederlandse Bank, leer de kennen. Daar de heer Boomstra, een all-round sportsman, ook zeer goed zwemt, was het niet zo won derlijk dat zij elkaar in het zwem bad ontmoetten. De Vickers-Supermarine Swift, de eerste pijl/vleugel-straaljager, die in dienst komt van de R.A.F. Een toestel van dit type bracht onlangs het we- reldsnélheidsrecord op 1183 kilometer per uyr. WERELDSNELHEIDSRECORD. Onofficieel werden al vele records gebroken (Van een luchtvaartmedewerker) In de luchtvaartwereld is sinds enkele weken een strijd ontbrand om het veelbegeerde wereldsnelhcidsrecord. Neville Duke begon er mee, toen hy aan de vooravond van de grote luchtvaartshow te Farnbourough het oude record van de Amerikaan J. Slade Nash sloeg en met zijn knalrode Hawker Hunter een snelheid van 1171 km per uur bereikte. Sindsdien is Duke's re cord echter weer twee keer gebroken, ook al zyn de verbeteringen nog niet officieel bevestigd. Mike Lithgow, de bekende test- piloot van Viclters-Armstrong, wist namelijk boven de Lybische woestijn het record van Duke met eenSwift F-4 te slaan en op 1184 km per uur te brengen. En in Amerika is men in middels ook aan deze „prestige-race mee gaan doen. Hier was het de ma rine-vlieger James Verdin, die met de nieuwe Douglas Skyray delta-straal jager een snelheid van liefst 1212 km. per uur bereikte. Dit laatste is werkelijk een onge looflijke prestatie! De Skyray, die volgens de voorschriften van de F.A. I. op een hoogte van 100 meter moest vliegen de geluidssnelheid bedraagt op zeehoogte rond 1200 km per uur heeft dus gedurende de hele horizon tale vlucht supersonisch gevlogen en dat hebben nog niet veel machines Intussen Is deze „race" om het we reldsnelheidsrecord nog steeds niet ten einde gekomen. Het is waarschijn lijk, dat Neville Duke met zijn Haw ker Hunter een nieuwe poging zal doen en wel óók in een warme streek, waar het betrekkelijk eenvoudig is grote snelheden te halen. Volgens ge ruchten is het zelfs niet onmogelijk, dat de Hunter naar dt Muroc-woestijn in Califórnië gaat, waar de condities voor het verkrijgen van hoge snelhe den ideaal zouden zijn. In luchtvaartkringen wordt ook verwacht, dat spoedig de nieuwste straaljager van de United States Air Force, de North-American F-100 Super-Sabre, een aanval op het we- reldsnelheidsrecord zal doen. Men geeft deze formidabele straaljager een goede kans, omdat van dit toe stel bekend is, dat het in horizontale vlucht sneller dan het geluid kan vlie gen. De F-100 is een verdere ontwikke ling van de op Korea zo bekend ge worden F-68 Sabre en kenmerkt zich o.a. door een zwaardere motor en een plattere luchtinlaat vóór in de romp- neus. In elk geval kan de F-100 het wereldsnelheidsrecord boven de ge luidssnelheid brengen. Het is overigens merkwaardig, dat „on-officieel" al veel sneller gevlogen is dan het thans geldende officiële we reldrecord; zij het dan ook in duik vlucht. De snelste man ter wereld is nog altijd de populaire testpiloot van Douglas, Bill Bridgeman, die met de Douglas Skyrocket een snelheid van bijna 2000 km per uur moet hebben behaald en met de Douglas X-3, die nog in een waas van geheimzinnig heid is gehuld, zelfs een snelheid van ongeveer driemaal die van het geluid, dus cixca 3600 km per uur op zee hoogte. Deze snelheden werden ecliter in duikvlucht geregistreerd nadat de Skyrocket en X-S eerst op grote hoog te waren gelanceerd door een vier motorige B-29, een zogenaamd Kan- geroe-vliegtuig. Al met al ziet het er nog niet naar uit, dat er een snelheidslimiet zal wor den bereikt, ook al zijn de problemen waarvoor men zich gesteld ziet, ge weldig. „Ik vind het hier op Curasao heel prettig", antwoordt de jonge me vrouw Boomstra op de gebruikelijke vraag, „maar... voor mij blijft er maar één Amsterdam". „Ik ben dol op grachten, de draaiorgels, kortom, op de sfeer van die stad. Bovenal mis ik natuurlijk mijn ouders (ik ben e ig kind) en... mijn sport. Hoewel dit eigenlijk een ideaal land is voor de zwemsport, omdat het altijd mooi weer is, heb ik geen stimulans mijn training voort te zetten. Er zijn hier wel een paar zwemclubs, o.a. die van de „Isla" (dit is de olie-industrie op Curasao), die my hebben verzocht lid te worden, maar ook daar vind ik geen ernstige concurrentie. Om voor de Antillen in internationale wed strijden uit te mogen komen, moet ik eerst twee jaar ingezetene zyn. Aangezien myn man een contract van drie jaar heeft, waarvan meer dan een jaar reeds is verstreken, biedt dit ook in de toekomst weinig perspectieven. Bovendien, in twee jaar kan veel gebeuren", besluit zij peinzend. Demonstraties „Tot dusver heb ik in Curasao al leen maar een paar demonstraties ge geven", gaat Hannie verder. „Ik zwem dan b.v. 50 meter stijl, laat benen- en armenwerk zien en de monstreer start- en keerpunten. Ver der heb ik erover gedacht een aantal jongeren te gaan trainen. Maar, als ik dat doe. wil ik het goed doen en mijn verblijf hier, is zo op „social life" ingesteld, dat ik er eigenlijk geen tijd voor over houd". „Daarom" zegt Hannie en zij strijkt het lange, blonde haar, dat over haar gezicht dreigt te vallen, weg, „beperk ik mij maar tot plezier- zwemmen. Met vrienden gaan wij vaak naar een „baaitje". Toen ik voor het eerst met een duikmasker onder water keek, wist ik niet wat ik zag. De koralen, vissen en planten in zee vormen wel een volkomen nieuwe en wondermooie wereld. Helaas had ik de pech een van de eerste keren een haai te zien. Hij was zo weer verdwenen en niemand geloofde mij, toen ik het vertelde, maar ik ben na die tijd toch wel een beetje voorzich tiger geworden". Levensmiddelen prijzig „Krankzinnig duur" vindt Hannie de prijzen van levensmiddelen. „Mijn vader zal beslist nooit meer óp moe der mopperen als zij niet eens met haar huishoudgeld uitkomt, sinds ik geschreven heb, wat ik per maand aan mijn huishouding uitgeef', zegt ze lachend. Warm, heeft Hannie het af en toe wel. „Maar dit is mijn eerste tropen- ervaring en ik ben hier bovendien in de „warme tyd" gekomen. „Mis schien", zegt Hannie. „is het wel verstandig je carrière op een hoogte punt af te breken. Want als een hoogtepunt beschouw ik ongetwij feld mijn laatste grote succes op de Olympische Spelen, toen ik met twee zilveren medailles uit Helsinki thuis kwam". „Maar weet u", bekent ze dan, „het ging eigenlijk niet alleen om die prijzen. Het gevoel, dat je Iets presteerde, de idee, dat je intensief bezig was, dat mis ik bovenal". „Schrijft u maar, dat ik heel ge lukkig ben", besluit Hannie Boom- stra-Termeulen, terwijl zij ons langs het met Curagaose lelies omzoomde tuinpad uitgeleide doet, „maar dat, als mijn man er niet geweest was, ik toch beslist niet zo makkelijk af stand van myn geliefde zwemsport had en gezond verstand te bezitten". Deze lof is echter sinds maanden verbleekt en ook roddeltante Maxwell is thans een andere mening toege daan. En daar ze, wat niemand kan ontkennen, nooit een blad voor de mond neemt, spreekt ze het ook uit, dat ze geen hoge dunk meer heeft van de hertogin. Geen playboy Het is een feit, dat ongeveer drie of vier jaar geleden tussen de hertog en zijn vrouw de eerste onenigheden op traden. Het had op een scheiding kunnen uitlopen, als Edward niet na alles, wat er gebeurd was, zijn familie een nieuwe schande had willen bespa ren. Het was de tijd, dat hij zyn „mé moires" schreef. Terwiil hij zich aan de Rivièra teruggetrokken nad om te werken, keerde Wallis naar New York terug, waar ze zich in de maal stroom van het mondaine leven stort te. Toen ontstonden de eerste geruch ten over deze echtelijke onenigheden. Ook toen ze weer by elkaar waren, werd de verhouding niet beter. De hertog had genoeg van het fees ten en h(j was huiselijker geworden. Hij had er verdriet over, dat hy zich niet in een met zijn rang overeenko mende functie nuttig kon maken, bij voorbeeld, naar hij gehoopt had, als gouverneur-generaal van Canada of Australië of ook als gezant in Wash ington. Zyn pogingen in deze richting wa rén misluKt en het stuitte hem tegen de borst de eeuwige „playboy" te bly ven. Maar de hertogin zag in deze te leurstellingen eerder een aansporing om zich in het mondaine leven te la ten gelden dan zich aan de zyde van haar man in een meer rustige sfeer terug te trekken. Twee kampen De strijd tussen de hertogin en de „grappenmaakster van de milliar- dairs'zoals Elsa Maxwell genoemd wordt, heeft de wereld, waarin men zich zogenaamd niet verveelt, in twee kampen verdeeld. Tussen de twee par tijen in staan de neutralen, die voort durend in angst verkeren bij uitnodi gingen fouten te maken en eventueel aanhangers en tegenstanders aan één taf e! te verenigen. Op een door Elsa Maxwell gegeven liefdadigheidsbal te New York toonde de hertogin per soonlijk een aantal elegante japon nen; na afloop dankte de gastvrouw alle medewerkenden, alleen niet haar gewezen vriendin. Dat was een zware belediging. De Windsors namen wraak aoor zich in het afgelopen voorjaar te Parijs niet op het gebrui kelijke feest van Maxwell te vertonen. Sindsdien is de verhouding steeds slechter geworden. Bij een diner van een Amerikaanse diplomaat in Parijs strooide Elsa Maxwell talrijke boos aardigheden over de hertogin rond met opzet, want een van de meest ge vreesde roddelaarsters van Holywood, Hedda Hopper, zat tegenover haar aan tafel. Zoals verwacht zorgde deze er wel voor, dat Elsa's opmerkingen verder werden verspreid De voorlopig laatste scène van dit treurspel speelde zich onlangs in Can nes af, waar de twee vijandinnen elk aar met haar gevolg ontmoetten. In de bar van een bekend hotel hield El sa haar jours" en zodra de hertogin zichtbaar werd, werden er opmerkin gen gehoord, welke hier moeilijk her haald kunnen worden. Tenslotte merkte Elsa op, dat ze besloten had zich niet meer met haar vroegere vriendin te bemoeien, omdat ze had ingezien, dat Windsor niet meer inte ressant was. Niet erg consequent voegde ze er aan toe: ,,Een deel van mijn volgende boek zal aan de voormalige mevrouw Simpson zjjn gewijd. En dan is het uit met de hertogin". Krijgen Drentse vrouwen haar eigen klederdracht? In Assen zijn dezer dagen nadere mededelingen gedaan omtrent het nieuwe Drentse costuum voor vrou wen, dat door het comité kleder drachten van het Drents Genoot schap is ontworpen. Reeds enige jaren geleden kwam uit de Drentse bevolking de wens naar voren, te beschikken over een eigen Drents costuum voor vrouwen. Onder de Drentse vrouwen zal nu een enquête worden gehouden. Zij zullen via de vrouwenorganisaties in de gelegenheid worden gesteld de ontworpen vyf costuums te bezich tigen, waarna aan de hand van de resultaten der enquête zal worden uitgemaakt, of inderdaad zal worden overgegaan tot het instellen van een specifiek Drents costuum. Klederdrachten vormen een stukje cultuurbezit. Men wil het saamhorig heidsgevoel mede door het bezit van een eigen klederdracht versterken, dwars door alle richtingen, organisa ties en verenigingen heen. Bovendien, meent het Drents Genootschap zal een eigen costuum een juiste aan kleding betekenen voor de volksdan sen, waarbij gewone steedse kleding niet past. Links: Zwemmen voor het plezier kan ooit heel prettig zijn", zegt Han nie Termeulen. Rechts: Hannie als gastvrouw.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 13