C
Zwemkampioene mist op Curacao
haar geliefde sport
J
Lege heuvelland van het Westen
vraagt harde kerels
Windsors niet meer
„interessant"
NEVILLE DUKE ZOU HET 00K
IN CALIFORNIE PROBEREN
ZATERDAG 17 OCTOBER 1953
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
HET VIJFDE WERELDDEEL OP HET EERSTE GEZICHT (III)
Ik ontmoet voor het eerst „mensen"
PERTH, 4 October. Nog; altijd staan er karri's en jarrahs in het on
eindig verre en lege heuvelland van West-Australië. De karri reikt tot
de hemel en tart de sterren. Een huis van liarri-hout gemaakt trotseert
wellicht de eeuwen en alle verkeer van Londen raast over houtblokken,
die uit de jarrah zyn gesneden. Dit Is het land van het hout en het as
best, dat ten koste van ontzaglyke menselijke inspanning wordt gedolven.
Gracieus en liefljjk is het misschien naar het Oosten rondom York en
naar het Zuiden langs de kust van de Indische Oceaan, waar een min
naar van de zee echt ongestoord kan zyn. Kleurig ook in z4jn duizenden
wilde bloemen, die je stil maken als de kleine geurige orcliideeën van
Singapore voor myn hotelkamer, maar die liier in de aanloop van de len
te de grond bedekken tot ver in de „bushes", het Australische wilde
woud, dat niets met ons bos gemeen heeft. Het zijn slordige verzamelin
gen bomen met ertussen begroeiing van subtropisch karakter op een
ontoegankelijke bodem, welke niet tot nisten nodigt. Wat heeft de
Schepper hier met harde hand gearbeid. Uit de verte mag dit land ge
dachten oproepen aan Zuid-Limburg, de Midlands in Engeland of de
glooiingen van Noord-Frankryk, van dichtby ruiken de bloemen niet en
is het gras scherp en dor!
Het is bovendien een volkomen onbevolkt land. Onze auto heeft ons
honderden mylen naar het Oosten, het Zuid-Oosten en het Zuiden ge
voerd over bruine steenslagwegen, die zelfs in de regen van deze dagen
stoffig blyven. Ik heb me alleen thuis gevoeld aan het blauw-groene wa
ter van de Oceaan, die zo wijd is, dat zij geen bepaalde richting schynt
aan te geven. Zy behoort nergens bij en leidt nergens naar toe. Austra
lië is inderdaad een verschrikkelijk ver land met alle moderne verbin
dingen, maar niettemin een wereld ap zichzelf.
PERTH is de metropool van dit
gebied van bijna twee en een half
millioen vierkante kilometer. Goud
en parels vormen de romantiek van
West-Australië. Ver in het Oosten
ligt Kalgoorlie aan de Great Eastern
Highway, die 4500 km. naar Mel
bourne voert. Dwars door de woes
tijn. In deze woestenij hebben de
door E. M. KOEMANS.
mensen rond 1885 het eerste goud
ontdekt. Toen stormden de pioniers
naar West-Australië, omdat zij hun
deel wilden hebben van de nieuwe
rijkdom.
Kalgoorlie leeft en bestaat bij de
gratie van de ontzaglijke waterlei
ding, die ir. Thomson bij Mundaring
ontwierp. Een stuwdam en een pijp
leiding, honderden mijlen lang.
Maar de ontwerper schoot zich
aan de vooravond van de opening-
der waterleiding dood, omdat hij geen
vertrouwen in zijn eigen werk nad.
En gisteren stond in de krant, dat
twee mannen, twee directeuren van
een zaak in Perth hadden vermoord.
Een hard, onbuigzaam, bijna onge
naakbaar land, dat ieder, die niet
beschikt over de buigzaamheid van
een slang, uithoudingsvermogen van
een beer en de filosofie van hem,
die „der Welt abhanden gekommen"
is, onverbiddelijk terugwijst naar
conglomeraten van individuen, die
steden genoemd worden.
Men vindt deze echte pionier nog
maar weinig. De Australiër heeft er
iets van in zijn gezicht. Hij is vrij
lang met een mager gezicht, rimpels
in nek en hals, gebruind ook zonder
zon, ruwe huid, scherpe ietwat toe-
genepen ogen en dunne lippen. Een
hard mens voor zichzelf en voor an
deren, maar gastvrij en een weldoe
ner voor wie zyn vriendschap heeft
gewonnen. Hij durft de bush in te
trekken en voor luttel geld een stuk
grond te kopen. Hy brandt de bomen
neer, bouwt zich een hut en begint
een leven van proberen en falen. En
opnieuw proberen en opnieuw falen.
Hij worstelt met de moeilijkheden,
die bomen eri bodem hem in de weg
leggen. Hij bevecht met blote hana
de slangen. De beet van de taipan
is dodelyk, zegt men, maar hy is er
immuun voor en bovendien hanteert
hij met grote snelheid het scheer
mesje, dat de wond open moet snij
den. Zonder een spier van zijn ge
zicht te. vertrekken. En de giftige
rode spin met zwarte poten doet
hem geen kwaad. Het zijn waarachtig
de slechtsten niet, die dit leven dur
ven aanvaarden en die daardoor aan
hun land een ontzaglyke dienst be
wijzen. Want Australië's eerste pro
bleem is dat der ontginning rona de
tot steden geworden nederzettingen.
Het in cultuur-brengen van een bo
dem, die aan millioenen voedsel, wel
vaart en misschien zelfs ergens ge
luk kan brengen.
Men vraagt overigens in dit land
niet in de eerste plaats naar geluk.
Men heeft er geen tjjd voor. Het zyn
de ponden, die wegen. Alleen maar
de ponden.
Op het hoogste punt.
Ik stond dezer dagen op het hoog
ste punt van Fremantle, de haven
stad van West-Australië. Onder mij
lagen de- boten aan de ka-de. De da
ken zyn er rood en de huizen wit en
bruin. Palmen groeien rondom. In
de verte de zee. Ik stond er en voelde
my zo ontzaglijk ver van onze ver
trouwde wereld verwijderd. Van een
comfort, dat men pas waardeert,
wanneer men het enige tyd kwyt is.
Want meen niet, dat een Australisch
hotel een luxueuze inrichting is. Wy
douchen en scheren ons in „commu
nity" en op myn kamer staat een bed,
dat in 1890 of daaromtrent wel zijn
beste jaren zal hebben gehad.
Ik stond daar boven Fremantle en
toen ik my omdraaide naar het land
toe, zag ik de brede uitmonding van
de Swan-rivier. Op de oevers behui
zingen, die mn konden bekoren. Er
kwamen gedachten by me op aan de
Middellandse Zee. waar de mens ge
lukkig is en lacht. Ook de kleinste
mens heeft daar zyn huis en zon en
water zyn er voor iedereen. Maar
hier, in deze wijk Claremont tussen
de donkerrode „flame-trees" en de
palmen staan de prachtige huizen van
de bookmakers in een subtropisch
décor. Onze chauffeur kende ze met
naam en toenaam: Pat Healy, die
voor zijn stulpje nog onlangs 30.000
pond betaalde, en Ted Nichols, die
een bierrestaurant voor een millioen
gulden kocht.
Geen Rivièra, omdat dit Australië
en geen Frankrijk is. Een werkers
paradijs noemt men dit land. Ik be
grijp dit niet, want naar mijn me
ning van dit ogenblik is het werk
er voor de kleinen en scheppen de
groten voor zichzelf het paradijs
Toch was het hier voor het eerst,
dat ik iets van mensen rond mij voel
de; mensen met een persoonlijk le
ven en geen pondenmachines; men
sen met een piano in de kamer, een
Eoes en een hond; mensen, die lief-
ebben of haten, maar in ieder geval
zichzelf zyn.
Dat is het wat mij en met mij
mijn vrienden in verlegenheid
brengt: deze mensen leven niet, zij
ponden. Men koopt met et
schien enige maatschappelijke zeker
heid. Geluk is niet te koop. Ziet ge
lezer, er heerst hier in Australië een
met Europa fundamenteel verschil
lende mentaliteit. Daarin moeten wij
een weg vinden en een eigen plaats.
Voor ons gaat het om twee maan
den. Voor lien, die Europa bewust
achterlieten gaat Jiet om een voor
goed. Zy zullen zich wel moeten re
aliseren, dat er van een voortzetting
op wellicht betere economische basis
van wat er vroeger in eigen land
was, hier helemaal geen sprake kan
zijn. Zelfs niet voor lien, die de
kracht opbrengen zichzelf en de hun
nen bijeen te liouden. Hier lokt het
geld. Waarvan je wel grote huizen
kunt bouwen, maar waarvan je niet
rijk wordt. Begrijpt ge?
„RODDELJOURNALISTE" VINDT
Hertog een teleurgesteld man
(Van een bijzondere correspondent)
PARIJS, October. Twee bijzonder vooraanstaande vertegenwoordig
sters schijnen na een periode van innige vriendschap en verbondenheid on
enigheid gekregen te hebben en gezworen te hebben elkaar in de wereld
van de society onmogelijk te maken. De personen, die in dit drama-in-een-
glas-water optreden, heten Hertogin van Windsor en Elsa Maxwell. De
laatste, de „elegantste vrouw ter wereld" en ook de „gevaarlijkste rodde
laarster", heeft de twijfelachtige reputatie het „huwelyk van de eeuw" tus
sen Rita Hayworth en Ali Khan gesticht te hebben.
Elsa Maxwell verdient haar geld
als kroniekschryfster van talrijke
Amerikaanse bladen, die een onver
zadigbaar publiek vergasten op
nieuwtjes uit de society met een voor
niets terugdeinzende openhartigheid.
Deze zelfde Elsa Maxwell nu heeft
onlangs een boek geschreven over
wellevendheid, dat aan de andere
kant van de Oceaan als toonaange
vend wordt beschouwd. In dit boek
bezong ze de lof van de hertogin als
volgt:
„Ze is arm geboren en dit is ze ook
in de eerste 40 jaar van haar leven
gebleven. Maar toen ze door haar hu
welijk met de voormalige koning be
kend geworden was. heeft de hele we
reld zich voor deze vrouw op de knie-
en geworpen. Want bij al naar con
tacten met menselijke wezens toonde
ze veel gratie, fijngevoeligheid, logica
SPORTIEF GESPREK MET HANNIE TERMEULEN
Toch is er ook voor Hannie
maar één Amsterdam
"Terwijl wy wachten op onze ex-zwemkampioene, Hannie Boomstra
Termeulen, regent het, een van die hevige maar korte regenbuien, die in
de tropen de overgang van de warmenaar de regentijd vormen. Onwil
lekeurig bedenken wy, dat het grappig is, dat het natte element, dat zo'n
grote plaats heeft ingenomen in het leven van de vrouw, die wy zo da
delijk zullen ontmoeten, ook nu, zij het in een andere vorm, vertegen
woordigd is.
Daar is ze, groot, slank, gebruind door de tropenzon stapt z(j uit haar
lichtgroene, open auto. Een handdruk en wy volgen haar naar haar
knusse kleine woning, die weggedoken ligt onder palmbomen.
Op onze vraag vertelt Hannie, dat
zij haar echtgenoot, die administra
teur van Financiën en President van
de Curagaose Bank is, ruim twee
jaar geleden in Amsterdam, waar hij
werkzaam was bij de deviezenafde-
ling van de Nederlandse Bank, leer
de kennen. Daar de heer Boomstra,
een all-round sportsman, ook zeer
goed zwemt, was het niet zo won
derlijk dat zij elkaar in het zwem
bad ontmoetten.
De Vickers-Supermarine Swift, de
eerste pijl/vleugel-straaljager, die in
dienst komt van de R.A.F. Een toestel
van dit type bracht onlangs het we-
reldsnélheidsrecord op 1183 kilometer
per uyr.
WERELDSNELHEIDSRECORD.
Onofficieel werden al vele records gebroken
(Van een luchtvaartmedewerker)
In de luchtvaartwereld is sinds enkele weken een strijd ontbrand om het
veelbegeerde wereldsnelhcidsrecord. Neville Duke begon er mee, toen hy
aan de vooravond van de grote luchtvaartshow te Farnbourough het oude
record van de Amerikaan J. Slade Nash sloeg en met zijn knalrode Hawker
Hunter een snelheid van 1171 km per uur bereikte. Sindsdien is Duke's re
cord echter weer twee keer gebroken, ook al zyn de verbeteringen nog niet
officieel bevestigd.
Mike Lithgow, de bekende test-
piloot van Viclters-Armstrong, wist
namelijk boven de Lybische woestijn
het record van Duke met eenSwift
F-4 te slaan en op 1184 km per uur
te brengen. En in Amerika is men in
middels ook aan deze „prestige-race
mee gaan doen. Hier was het de ma
rine-vlieger James Verdin, die met de
nieuwe Douglas Skyray delta-straal
jager een snelheid van liefst 1212 km.
per uur bereikte.
Dit laatste is werkelijk een onge
looflijke prestatie! De Skyray, die
volgens de voorschriften van de F.A.
I. op een hoogte van 100 meter moest
vliegen de geluidssnelheid bedraagt
op zeehoogte rond 1200 km per uur
heeft dus gedurende de hele horizon
tale vlucht supersonisch gevlogen en
dat hebben nog niet veel machines
Intussen Is deze „race" om het we
reldsnelheidsrecord nog steeds niet
ten einde gekomen. Het is waarschijn
lijk, dat Neville Duke met zijn Haw
ker Hunter een nieuwe poging zal
doen en wel óók in een warme streek,
waar het betrekkelijk eenvoudig is
grote snelheden te halen. Volgens ge
ruchten is het zelfs niet onmogelijk,
dat de Hunter naar dt Muroc-woestijn
in Califórnië gaat, waar de condities
voor het verkrijgen van hoge snelhe
den ideaal zouden zijn.
In luchtvaartkringen wordt ook
verwacht, dat spoedig de nieuwste
straaljager van de United States Air
Force, de North-American F-100
Super-Sabre, een aanval op het we-
reldsnelheidsrecord zal doen. Men
geeft deze formidabele straaljager
een goede kans, omdat van dit toe
stel bekend is, dat het in horizontale
vlucht sneller dan het geluid kan vlie
gen.
De F-100 is een verdere ontwikke
ling van de op Korea zo bekend ge
worden F-68 Sabre en kenmerkt zich
o.a. door een zwaardere motor en een
plattere luchtinlaat vóór in de romp-
neus. In elk geval kan de F-100 het
wereldsnelheidsrecord boven de ge
luidssnelheid brengen.
Het is overigens merkwaardig, dat
„on-officieel" al veel sneller gevlogen
is dan het thans geldende officiële we
reldrecord; zij het dan ook in duik
vlucht. De snelste man ter wereld is
nog altijd de populaire testpiloot van
Douglas, Bill Bridgeman, die met de
Douglas Skyrocket een snelheid van
bijna 2000 km per uur moet hebben
behaald en met de Douglas X-3, die
nog in een waas van geheimzinnig
heid is gehuld, zelfs een snelheid van
ongeveer driemaal die van het geluid,
dus cixca 3600 km per uur op zee
hoogte.
Deze snelheden werden ecliter in
duikvlucht geregistreerd nadat de
Skyrocket en X-S eerst op grote hoog
te waren gelanceerd door een vier
motorige B-29, een zogenaamd Kan-
geroe-vliegtuig.
Al met al ziet het er nog niet naar
uit, dat er een snelheidslimiet zal wor
den bereikt, ook al zijn de problemen
waarvoor men zich gesteld ziet, ge
weldig.
„Ik vind het hier op Curasao heel
prettig", antwoordt de jonge me
vrouw Boomstra op de gebruikelijke
vraag, „maar... voor mij blijft er
maar één Amsterdam". „Ik ben dol
op grachten, de draaiorgels, kortom,
op de sfeer van die stad. Bovenal
mis ik natuurlijk mijn ouders (ik ben
e ig kind) en... mijn sport. Hoewel
dit eigenlijk een ideaal land is voor
de zwemsport, omdat het altijd mooi
weer is, heb ik geen stimulans mijn
training voort te zetten. Er zijn hier
wel een paar zwemclubs, o.a. die van
de „Isla" (dit is de olie-industrie op
Curasao), die my hebben verzocht
lid te worden, maar ook daar vind ik
geen ernstige concurrentie. Om voor
de Antillen in internationale wed
strijden uit te mogen komen, moet
ik eerst twee jaar ingezetene zyn.
Aangezien myn man een contract
van drie jaar heeft, waarvan meer
dan een jaar reeds is verstreken,
biedt dit ook in de toekomst weinig
perspectieven. Bovendien, in twee
jaar kan veel gebeuren", besluit zij
peinzend.
Demonstraties
„Tot dusver heb ik in Curasao al
leen maar een paar demonstraties ge
geven", gaat Hannie verder. „Ik
zwem dan b.v. 50 meter stijl, laat
benen- en armenwerk zien en de
monstreer start- en keerpunten. Ver
der heb ik erover gedacht een aantal
jongeren te gaan trainen. Maar, als
ik dat doe. wil ik het goed doen en
mijn verblijf hier, is zo op „social
life" ingesteld, dat ik er eigenlijk
geen tijd voor over houd".
„Daarom" zegt Hannie en zij
strijkt het lange, blonde haar, dat
over haar gezicht dreigt te vallen,
weg, „beperk ik mij maar tot plezier-
zwemmen. Met vrienden gaan wij
vaak naar een „baaitje". Toen ik
voor het eerst met een duikmasker
onder water keek, wist ik niet wat ik
zag. De koralen, vissen en planten in
zee vormen wel een volkomen nieuwe
en wondermooie wereld. Helaas had
ik de pech een van de eerste keren
een haai te zien. Hij was zo weer
verdwenen en niemand geloofde mij,
toen ik het vertelde, maar ik ben na
die tijd toch wel een beetje voorzich
tiger geworden".
Levensmiddelen prijzig
„Krankzinnig duur" vindt Hannie
de prijzen van levensmiddelen. „Mijn
vader zal beslist nooit meer óp moe
der mopperen als zij niet eens met
haar huishoudgeld uitkomt, sinds ik
geschreven heb, wat ik per maand
aan mijn huishouding uitgeef', zegt
ze lachend.
Warm, heeft Hannie het af en toe
wel. „Maar dit is mijn eerste tropen-
ervaring en ik ben hier bovendien
in de „warme tyd" gekomen. „Mis
schien", zegt Hannie. „is het wel
verstandig je carrière op een hoogte
punt af te breken. Want als een
hoogtepunt beschouw ik ongetwij
feld mijn laatste grote succes op de
Olympische Spelen, toen ik met twee
zilveren medailles uit Helsinki thuis
kwam".
„Maar weet u", bekent ze dan,
„het ging eigenlijk niet alleen om
die prijzen. Het gevoel, dat je Iets
presteerde, de idee, dat je intensief
bezig was, dat mis ik bovenal".
„Schrijft u maar, dat ik heel ge
lukkig ben", besluit Hannie Boom-
stra-Termeulen, terwijl zij ons langs
het met Curagaose lelies omzoomde
tuinpad uitgeleide doet, „maar dat,
als mijn man er niet geweest was,
ik toch beslist niet zo makkelijk af
stand van myn geliefde zwemsport
had
en gezond verstand te bezitten".
Deze lof is echter sinds maanden
verbleekt en ook roddeltante Maxwell
is thans een andere mening toege
daan. En daar ze, wat niemand kan
ontkennen, nooit een blad voor de
mond neemt, spreekt ze het ook uit,
dat ze geen hoge dunk meer heeft van
de hertogin.
Geen playboy
Het is een feit, dat ongeveer drie of
vier jaar geleden tussen de hertog en
zijn vrouw de eerste onenigheden op
traden. Het had op een scheiding
kunnen uitlopen, als Edward niet na
alles, wat er gebeurd was, zijn familie
een nieuwe schande had willen bespa
ren. Het was de tijd, dat hij zyn „mé
moires" schreef. Terwiil hij zich aan
de Rivièra teruggetrokken nad om te
werken, keerde Wallis naar New
York terug, waar ze zich in de maal
stroom van het mondaine leven stort
te. Toen ontstonden de eerste geruch
ten over deze echtelijke onenigheden.
Ook toen ze weer by elkaar waren,
werd de verhouding niet beter.
De hertog had genoeg van het fees
ten en h(j was huiselijker geworden.
Hij had er verdriet over, dat hy zich
niet in een met zijn rang overeenko
mende functie nuttig kon maken, bij
voorbeeld, naar hij gehoopt had, als
gouverneur-generaal van Canada of
Australië of ook als gezant in Wash
ington.
Zyn pogingen in deze richting wa
rén misluKt en het stuitte hem tegen
de borst de eeuwige „playboy" te bly
ven. Maar de hertogin zag in deze te
leurstellingen eerder een aansporing
om zich in het mondaine leven te la
ten gelden dan zich aan de zyde van
haar man in een meer rustige sfeer
terug te trekken.
Twee kampen
De strijd tussen de hertogin en de
„grappenmaakster van de milliar-
dairs'zoals Elsa Maxwell genoemd
wordt, heeft de wereld, waarin men
zich zogenaamd niet verveelt, in twee
kampen verdeeld. Tussen de twee par
tijen in staan de neutralen, die voort
durend in angst verkeren bij uitnodi
gingen fouten te maken en eventueel
aanhangers en tegenstanders aan één
taf e! te verenigen. Op een door Elsa
Maxwell gegeven liefdadigheidsbal te
New York toonde de hertogin per
soonlijk een aantal elegante japon
nen; na afloop dankte de gastvrouw
alle medewerkenden, alleen niet haar
gewezen vriendin. Dat was een zware
belediging. De Windsors namen
wraak aoor zich in het afgelopen
voorjaar te Parijs niet op het gebrui
kelijke feest van Maxwell te vertonen.
Sindsdien is de verhouding steeds
slechter geworden. Bij een diner van
een Amerikaanse diplomaat in Parijs
strooide Elsa Maxwell talrijke boos
aardigheden over de hertogin rond
met opzet, want een van de meest ge
vreesde roddelaarsters van Holywood,
Hedda Hopper, zat tegenover haar
aan tafel. Zoals verwacht zorgde deze
er wel voor, dat Elsa's opmerkingen
verder werden verspreid
De voorlopig laatste scène van dit
treurspel speelde zich onlangs in Can
nes af, waar de twee vijandinnen elk
aar met haar gevolg ontmoetten. In
de bar van een bekend hotel hield El
sa haar jours" en zodra de hertogin
zichtbaar werd, werden er opmerkin
gen gehoord, welke hier moeilijk her
haald kunnen worden. Tenslotte
merkte Elsa op, dat ze besloten had
zich niet meer met haar vroegere
vriendin te bemoeien, omdat ze had
ingezien, dat Windsor niet meer inte
ressant was.
Niet erg consequent voegde ze er
aan toe: ,,Een deel van mijn volgende
boek zal aan de voormalige mevrouw
Simpson zjjn gewijd. En dan is het uit
met de hertogin".
Krijgen Drentse vrouwen
haar eigen klederdracht?
In Assen zijn dezer dagen nadere
mededelingen gedaan omtrent het
nieuwe Drentse costuum voor vrou
wen, dat door het comité kleder
drachten van het Drents Genoot
schap is ontworpen.
Reeds enige jaren geleden kwam
uit de Drentse bevolking de wens
naar voren, te beschikken over een
eigen Drents costuum voor vrouwen.
Onder de Drentse vrouwen zal nu
een enquête worden gehouden. Zij
zullen via de vrouwenorganisaties in
de gelegenheid worden gesteld de
ontworpen vyf costuums te bezich
tigen, waarna aan de hand van de
resultaten der enquête zal worden
uitgemaakt, of inderdaad zal worden
overgegaan tot het instellen van een
specifiek Drents costuum.
Klederdrachten vormen een stukje
cultuurbezit. Men wil het saamhorig
heidsgevoel mede door het bezit van
een eigen klederdracht versterken,
dwars door alle richtingen, organisa
ties en verenigingen heen. Bovendien,
meent het Drents Genootschap
zal een eigen costuum een juiste aan
kleding betekenen voor de volksdan
sen, waarbij gewone steedse kleding
niet past.
Links: Zwemmen voor het plezier
kan ooit heel prettig zijn", zegt Han
nie Termeulen. Rechts: Hannie als
gastvrouw.