Met een Franse poolexpeditie naar
de Groenlandse ijskap
mmoRt
De verdwenen beeldjes
C
Niet krabben
J
A. M. DE JONG WERD 10 JAAR
GELEDEN LAFHARTIG GEDOOD
JIMMY BROWJN ende oranjehemden
DÉBRAI1IME
„DE KOEPOORT" - E. A. Spelier
Hoe blijft Uw huid in conditie
4
PR0VINC1 ALE ZEEUWSE COURANT
DINSDAG 6 OCTOBER 1953
ONDER GROENLANDERS EN ESKIMO'S (XXIV)
De tocht werd gemaakt met
„weasels" op rupsbanden
Wat hier volgt en voor een gedeelte in het daarop aansluitende artikel,
is de beschrijving van de tocht, die AVRO's reporter Siebe van der Zee en
ik, tezamen met dokter Ole Kofod, de radio-telegrafist Torben Nielsen, en
drie leden der Franse Poolexpeditie, naar de IJskap van Groenland maak
ten. Het eerste traject, van Port Victor aan de fjord naar kamp II in de
vallei, die dicht achter de IJskap gelegen is, werd gemaakt met twee wea
sels, en ik nil op voorhand verklaren, dat ik nooit in m'n leven een sensa
tioneler transport per motorvoertuig meemaakte dan dit. Het is bijzonder
plezierig dit te hebben mogen meemakenachteraf! Gedurende de tocht
onderging ik echter zoveel verschrikkingen, dat het alleen maar mogelijk
is een klein gedeelte ervan op deze plaats weer te geven.
washoe zou het einde worden...?
Dat was een pijnlijke vraag, die zich
bij me opdrong.
Vlak bij kamp I passeerden wij
de weasel, waarmee Jacques Du
bois zyn ongeluk had geiiad. Hij
lag op z'n kop, beide rupsbanden
boven. Een allermiserabelst
schouwspel en werkelyk geen ge
schildS beeld voor ons om enige
moed voor de meest nabije toe
komst te scheppen.
We stopten en bezagen het re
sultaat. De weasel was beestach
tig beschadigd en ik denk dat het
lang zal duren, eer hij "weer op
gang zal komen. We stonden daar,
de Fransen druk pratend en gesti
culerend, wy aanzienlyk rustiger
en minder spraakzaam. Steeds
vroeg ik me af of deze omgesla
gen weasel een omen, een alleron
gunstigst toekomstbeeld voor ons
betekende.
Het was gedurende de uren van
deze tocht, dat wij leerden dat er ten
slotte enig verschil bestaat in het
uithoudingsvermogen van jarenlang
getrainde Franse Pool-explorateuis
en journalisten, die „het wel eens
wilden meemaken"
Ik heb de vryheid datgene, wat ik
hierboven vermeld, mede te verkla
ren namens mijn reisgenoot, Siebe
van der Zee. In Holland maakte hij,
als radio-reporter, enkele forse ritten
mee op tanks. Deze dubbele weasel-
affaire was, naar hij mij na afloop
verklaarde, aanzienlijk zwaarder en
riskanter.
Levend ijs
Vóór we vertrokken stond ik nog
lang geboeid te kijken naar het leven
der gletscher, door de fjord van ons
gescheiden. Hij gromde opnieuw en ik
kon duidelijk de langzaam wegzak
kende grijze brei zien, die zich in de
richting van het water bewoog. Een
grijze breidie soms deed denken
aan rook. En aldoor was daar het
donkere dreunen van dat levende ijs.
Toen hoorde ik knallen. De weasels
werden gereedgemaakt. Twee oranje
motorvoertuigen, die ik het best kan
vergelijken met lichte carriers op
rupsbanden. Op beiden stond met
zwarte letters geschreven EXPEDI
TIONS POLAIR.ES FRANCAISES.
Bernard Gaillard bleek de bestuur
der van de ene, waarin Van «der Zee
en de dokter zouden meerijden. Tor-
ben Nielsen en ik werden toever
trouwd aan Maurice Grisoni. Grisoni
droeg die morgen een kleine, vuurro
de wollen muts. Om zijn hals een
oranje doekje.
Het zal de lezers wellicht interes
seren te weten dat deze weasels in de
oorlog door de Amerikanen werden
februikt voor het binnenrukken van
et allermoeilijkst begaanbare land.
Het zijn amphibie-voertuigen, uiter
mate geschikt voor het nemen van
rivieren, moerassen en bergland
schap. Ze moeten (en gelooft u mij
dat ik daarover thans kan oorde
lenijzersterk zijn, en naar wat
ik er mee beleefde veronderstel ik
dat ze letterlijk onverwoestbaar zijn.
Het vermogen is 75 PK, gevoed door
een 6-cylinder motor van de Stude-
baker-fabrieken. Him snelheid op
normale wegen bedraagt maximaal
50 kilometer. Tijdens onze tocht was
die snelheid ongeveer 4 kilometer.
Het benzineverbruik was: 1 op 1.
Onprettig
Grisoni zat aan het stuur. Rechts
op de kant zat Nielsen, links onder
getekende. Wij zaten daar, omdat
Nielsen me had ingefluisterd dat het
verstandig was een positie in te ne
men, zodanig, dat je bij het omslaan
van een weasel de kans kreeg eraf te
springen. Ik vond deze mededeling,
gedaan vóór de start, bepaald onpret
tig, en als ik u daarbij verklaar dat
ik deze tocht met een uiterst mini
mum aan enthousiasme begon, dan
behoeft u aan de waarheid van deze
bewering niet te twijfelen. Het was
alleen onze vaste wil de IJskap te be
reiken. Dit was onze kans. En ten
slottewe konden moeilijk in dit
vergevorderd stadium van voorberei
ding zeggen dat we voor de eer be
dankten.
Zo begon deze tocht, die me lang
zal heugen. Juister gezegd: ik zal
hem nooit meer vergeten en Van der
Zee evenmin. Het begin, dat al direct
aan de nogal forse kant was, omdat
op nauwelijks tien meter van Port
Victor de eerste hoogten, variërend
van 5 tot 15 meter, te nemen waren.
Wij kregen op deze manier al direct
enig begrip voor wat ons nog te
wachten stond. Als dit het begin
valleien was wat spaarzame begroei
ing. Lage heesters, mos, kruipwilgen.
De poelen lagen vals en gemeen te
glinsteren achter de rotsen. Als onze
weasel er doorheen raasde, spoot het
water meters hoog op en we moes
ten ons bukken om niet doorweekt te
worden.
De zon scheen, maar het was be
hoorlijk koud. Ik geloof echter niet
dat ik me de kou ook maar een halve
minuut gerealiseerd heb. Ik had het
te druk met andere dingen. Met m'n
evenwicht. En met het steeds op
nieuw uitzoeken van een enigszins
strategische positie.
Ond oor grond elijk
Ik weet niet wat het ergste was.
Het beklimmen van de steile hellin-
fen, waarbij er waren tussen de 42 en
e 45 graden, of het afdalen ervan. Ik
hield scherp, voor zover dat mogelijk
was, het gezicht van Grisoni in de ga
ten, om daarvan af te lezen hoe de si
tuatie was. Er viel niets af te lezen.
Een ondoorgrondelijk masker, nogal
ernstig. En het zat na een half uur
dik onder het stof en vuil. Alleen die
helrode muts bleef daar irriterend bo
venuit steken. Als een vlag, als een
signaal, als een baken.
Wij reden voor. Soms keek ik ach
teruit om te zien waar de andere wea
sel bleef, waarin Van der Zee zijn
smarten onderging. Als ik hem zag,
opduikend, moeizaam klauterend te
gen een helling, deed het ding onein
dig klein, belachelijk gering aan in
het grootse landschap.
Twee weasels, die als twee saurus
sen van niet te groot formaat van
moeras tot moeras, van rivier tot
rivier, van rots tot rots kropen.
Brullend, daverend, krijsend, schud
dend, trillend, wankelend, laverend
De beide „weasels" met op de achter
grond de grote gletscher.
Toen reden wij door.
Rijden... Nee, dit was geen rijden!
Dit was van alles tegelijk, behalve
datgene wat men redelijkerwijze rij
den kan noemen. En dat kon ook niet,
omdat er niet zoiets was als een weg.
Er waren alleen rotsen, klippen, da
len, valleien, smalle canyons en stuk
ken moeras. En daar waren de grote
re en kleinere poelen en meertjes.
Door dit alles brachten ons de wea
sels, en beurtelings vroeg ik me af
of dit een bizarre nachtmerrie was,
een stuk circus-acrobatiek of een
sportieve prestatie. Ik denk dat hei
van alles iets was, maar tezamen was
het onbeschrijflijk onplezierig. En be
nauwend. En nogal pijnlijk voor let
terlijk ieder onderdeel onzer licha
men.
en schokkend. Het was in die
uren, dat ik begreep waarom je
dit land niet te voet kunt doorkrui
sen. Het is geen land om te belopen.
Misschien in de winter, per honden
slee. In deze maanden is het noch
land, noch water.
Muskieten
Als laatste kwelling kwamen de
muskieten. Eerst honderden, toen dui
zenden, toen honderdduizenden. Het
was een geluk dat we onze netten
hadden meegenomen, maar ook deze
netten konden de kwellingen niet ten
volle afweren. We werden gebeten in
onze polsen, in onze nek, op ons
hoofd. Ze kropen door onze broekpij
pen naar boven, en door de openingen
van onze jassen. Ze kwamen overal,
en de weinige plekken op m'n lichaam
die nog niet gloeiden van inspanning
en vermoeidheid, die gloeiden nu al
spoedig van de ontelbare beten dezer
kleine ellendelingen, die zonder enige
moeite de beide weasels volgden.
Grisoni alleen had geen muskieten
net. Hij trok af en toe z'n rode muts
wat dieper in z'n ogen. Later vertelde
hij me dat hij zo vaak en zoveel ge
stoken was, dat hy volledig immuüm
was voor het gedierte.
Na enkele uren rustten we een
kwartier. Ik had nérgens meer enig
menselijk gevoel over. Ver boven ons
zweefde een arend. Met een vlucht
van twee meter gleed hij van berg
top tot bergtop en keek neer op de
twee kleine oranje dingen, die zyn
land doorkruisten.
Toen zette Grisoni- zich opnieuw
achter het stuur. En wij gingen ver
der.
9 Het gedeelte van de weg Amsterdam
Utrecht (Rijksweg no. 2) van de provin
ciale weg UithoornVreeland tot en met
de verbindingsweg naar Maarssen is Za
terdag voor het verkeer opengesteld.
Vrouwenfront. Wanneer de
dames in Afrika en het midden
Oosten geen Franse parfums
meer gebruiken en haar echtge
noot des namiddags niet meer
ontvangen gehuld in een wolk
van Cote d'or of Soir de Paris
is dat de schuld van Doria Sha-
Cik, de presidente van het Egyp
tische vrouwenfront. Om te pro
testeren tegen het optreden van
de Fransen in Marokko, Tunis
en Algiers wil ze aan iedere
Arabische vrouw verbieden in
het vervolg nog Franse par
fums te gebruiken...
Oude auto's. De gemakke
lijkste manier om een auto
kwijt te raken in New York is
de wagen in een zijstraatje te
rijden, de nummerborden enz. er
af te halen en het voertuig te
laten staan. De gemeentereini
ging zorgt er dan voor, dat de
wagen weggesleept wordt en
verkocht.
By de laatste verkoping wer
den 132 „gevonden" automo
bielen geveild. Ze brachten ge
middeld 15 dollar per stuk op!!
Champagne. De Franse wijn
handel verkocht in 1952 dertig
millioen vijf honderd duizend
flesen champagne. Daarvan
werden 12 millioen flessen ge
ëxporteerd... Engeland was de
beste klant met 2,7 millioen
flessen. Het oorlogvoerend In
do China bleek ook dorstig te
zyn. Men verschalkte er in 1952
een millioen flessen cham
pagne!
Leeuw. Een modemagazijn
aan de Nieuwstraat in Brussel
iaat in zijn etalage een levende
leeuw rondspringen. Achter tra
lies natuurlijk. Dit is geen po
ging om aan de dames een
■.eeuwenvelletje voor bontjas
sen te verkopen. Het is alleen
maar een reclamestuntje voor
een filmdie de Christenver
volgingen uit het begin van on
ze jaartelling in beeld brengt.
Drommen pubhek verdrin
gen zich voor de étalage. De
1leeuwin blijft er volkomen kalm
onder, maar ze kijkt toch net
alsof ze taxeert wie van de toe
schouwers het smakelijkste
hapje zou vormen voor diner of
souper.
De lach als misdaad. In Oost
Duitsland mogen de typistes
niet meer „Hochachtimgsvoll"
onder de brieven schrijven. Ze
moeten er onder zetten (in het
Duits)„Voor vrede en een
heid".
Een typiste, die om de nieuw
opdracht lachte, werd in Per-
(Saksen) ontslagen... Ze
een misdaad begaan tegen
„strijd voor de vrede".
Genoeg er van. De 26-jarige
filmster June Haver in Holly
wood (laatste salaris 3500 dol
lar per week) heeft genoeg van
de droomfabrïek. Ze is in een
klooster te Leavenworth ge
gaan en verzorgt nu zieke en
verlaten kinderen. Ze wil non
worden.
EERSTE SILBERTANNE-MOORD
Plannen voor een gedenksteen
In de late avond van de 18e Octo
ber 1943 een kille herfstavond
belden twee mannen in luchtbe
schermingsuniform aan de woning
van A. M. de Jong, Professor van
Reeslaan 12 te Blaricum, de schrij
ver van de bekende Meryntje Gijzen-
cyclus. Zijn dochtertje deed open.
Mevrouw De Jong lag ziek op beil.
De heer De Jong was nog aan het
werk in zyn studeerkamer.
„Luchtbescherming! De verduiste
ring Is niet in orde!" gaven de late
bezoekers lnid te verstaan.
„Wilt U meneer De Jong even roe
pen?"
Mevrouw De Jong, door het luide
gepraat gewekt en verontrust, be
gaf zich naar beneden en stond bei
de mannen vervolgens te woord.
Haar belofte, dat de afscherming
verbeterd zou worden, deed de lucht-
Aandoerdijk.
Grisoni bleek zich telkens te herin
neren dat hij twee gasten achterin
had. Het was werkelijk aandoenlijk
zijn gezicht te zien als hij zich, na een
zware „puist" genomen te hebben,
omdraaide, een beetje droefgeestig
lachte en „pardon" zei. Het speet
hem zomaar het kon nu eenmaal
niet anders! Dan draaide het gezicht,
half bedekt met dat vuurrode kapje,
zich weer om en voort ging de ver
schrikking.
Het land, dat wij op rupsbanden
doorploegden, was een uiterst vijan
dig land. In de ogenblikken, dat ik
niet bezig was m'n evenwicht op de
kant of in de kleine bak van de wea
sel te bewaren, zag ik een donker
land, met zwarte, door water over
stroomde rotsen en klippen. Overal
kleinere en grotere watervallen
Overal borrelde water, overal lekte
en droop het over de stenen. In de
FEUILLETON
DOOR
PATRICIA WENTWORTH
21.
James Lessiter richtte zich met een
ruk op. „Wie zegt dat ik 't niet bewy-
zen kan? Dat bewijs zal ik, als 't
mogelijk is, leveren."
Opnieuw scheen meneer Holderness
zeer geschokt, al kreeg hij een minder
hoge kleur dan zoëven. Hij staakte
wederom zijn potloodspelletje en be
gon: ,Heus..." maar James viel hem
in de rede.
„Ik weet het, ik weet het... u vindt
dat ik 't moet laten lopen. Welnu, dat
ben ik niet van plan. Ik houd er hele
maal niet van, voor gek te worden
gehouden en nog minder om te wor
den bedrogen. Ik kan u verzekeren,
dat dit maar weinig mensen is gelukt
Ik heb zo'n idee, dat er heel wat achter
mijn rug is gebeurd. Welnu, ik wil de
zaak grondig onderzoeken en als ik
dat doe, zal iedereen, die meende, uit
mijn afwezigheid voordeel te kunnen
trekken, nog een lelijke pijp roken."
Meneer Holderness stak een hand
omhoog, blijkbaar als waarschuwing,
„Beste James, ik hoop toch niet dat
je de Mayhews verdenkt. Je moeder
vertrouwde hen ten volle..."
„Als er niet zoveel vertrouwen was,
zou er ook niet zoveel beschaamd ver
trouwen zijn, wel Nu zal ik iets ver
tellen. U zegt, dat ik mijn verdenkin-
121. „Dat is "m!", riep mevrouw Ballewipper nog
maals, terwijl zij met uitgestrekte hand naar Jimmy
wees, die met Jackie in haar salon was binnen gestapt.
„Waar heb je die brief gelaten, lelijke stieLumerd?"
riep ze met een stem die oversloeg van woede. Jimmy
keek haar even een beetje spottend aan. „Die brief,
mevrouw, zit in mijn zak", zei hij kalm. „En die brief
heeft mij het bewijs 'ever dat uw man. de heer Ba
rend Ballewipper. degene is oeweest "e v -antwoorde-
lyk genoemd mag worden voor de opzienbarei.de ont
voering van mijn zoon Jack, die op het ogenblik naast
mij staatDeze onverwachte mededeling maakte
een waarlijk verpletterende indruk op de aanwezigen.
De twee agenten, die hoofdinspecteur Lowietje bege
leidden, keken vol verbazing naar Jackie, die op zijn
beurt vol bewondering naar zijn vader opzag. „Wel ver
draaid'", riep ten der agenten, terwijl hij Jackie ver
bluft aanstaarde, „t Is no;- w - ook. Dit is Jackie
Brown, de grote voetballer van de Bigg die ze had
den gekidnapt. Tjonge, dat is casueel 1" Ook hoofdin
specteur Lowietje kon zijn >azing niet onderdruk
ken. maar daar hij niet zo héél g van begrip was, zei
hij: „Dus. dus, dit is Jackie Brown, die door een troep
bandieten was ontvoerd? Maai, maar hoe zi* dat dan
precies in elkaar?" Toen begon mevrouw er zich weer
mee te bemoeien „Maar wat heeft .nijn man daar mee
te maken?", vroeg zij verontwaardigd.
gen niet kan bewijzen, omdat mijn
moeder heeft gezwegen en niets in
haar testament heeft gezet. Maar wel
heeft ze my een paar dagen voor ze
stierf geschreven. Wilt u ook weten
wat?"
„Dat zou ik inderdaad graag."
„Nu ik kan het u woordelijk mede
delen: „Ik heb," zo schreef ze „je niet
lastig gevallen met brieven over za
ken, omdat ik hoop, dat je weldra
thuis zult komen. Intussen zou ik,
voor 't geval er iets mocht gebeuren,
je graag doen weten, dat ik alles
nauwkeurig genoteerd heb..." Alles
nauwkeurig genoteerd... dat zou ons
op weg kunnen helpen, nietwaar?"
„Misschien," <jaf meneer Holder
ness langzaam toe.
„O, ik geloof, dat u te voorzichtig
is. Wat my betreft, ik denk heus, dat
het zou helpen. Mijn moeder had, als
zovele vrouwen, weinig vertrouwen in
bank- of kantoorsafes. Natuurlijk zou
het veel verstandiger en gemak
kelijker geweest zyn, als ze dat me
morandum in uw handen had gesteld,
maar dat heeft ze niet gedaan. Ik heb
alle laden van het schrijfbureau en een
grote kast in de bibliotheek door
zocht maar misschien had ze voor zo
een bijzonder stuk als dit ook een bij-
zondere bergplaats. Ik heb alle hoop
die te vinden en dón..."
Meneer Holderness keek op en zag
zyn bezoeker vast en ernstig aan.
„Je bent wraakzuchtig," zelde hij.
waarop James lachend antwoordde:
„Dat ben ik ook."
„Zou je de zaak heus tot het uiter
ste drijven?"
„Ik zou een vervolging Instellen."
De theevisite van mevrouw Voycey
had het gewone verloop van zulke ge
beurtenissen. Men genoot van haar
eigengebakken heerlijkheden en de
zelfgemaakte, met bescheiden trots
gepresenteerde kweeperengelei.
„Dit was al een recept van myn lieve
moeder. Een mooie kleur nietwaar?
Ze doet mij denken aan die donkerrode
japon van jou, Rietta, maar ik zou wel
eens willen weten, hoe ze in Portugal
de lichtgele kleur van de vruchten we
ten te behouden. Ik heb daar, toen Ik
nog een jong meisje was, een maand
gelogeerd en ze maakten er een heer
lijke kweeperen-„kaas", die ze mar
melade noemden, de kleur had van
groene druiven en uit één vruchten
pers werd gedraaid, 't Werd gegeten
als pannekoek en was aan de boven
kant helemaal gekristalliseerd. Het
smaakte buitengewoon lekker, maar
ik heb nooit iemand ontmoet, die me
kon vertellen, hoe ze dat klaarspeel
den. Zodra ik kweeperen met suiker
kook, doen ze precies als verkeers
lichten... eerst worden ze oranje
daarna rood."
(Wordt vervolgd)
beschermers echter nog niet vertrek
ken. In ieder geval wilden ze er toch
nog wel even met meneer over pra
ten. Ingepalmd door de zeker niet
onvriendelijke aandrang der bezoe
kers, bracht mevrouw De Jong hen
naar haar man's studeerkamer. Daar
werd hun een sigaret gepresenteerd
en wat gepraat over het werk van de
schrijver, die juist aan een nieuw
boek begonnen was. Zo'n prettig ver
loop had het gesprek, dat de gast
vrouw zich zelfs geroepen voelde de
A. M. de Jong
vermoord
Wie waren de daders van de
laffe moord op A. M, de Jong?
Het waren de in 1943 25-jari-
ge kantoorbediende Van Gog,
en de 29-jarige grossier Ber
nard. die tot voor de Bijzonde
re Raad van Cassatie hun on
schuld bleven volhouden, al
waren de bewijzen tegen hen
veelvuldig.
Van Gog gaf slechts toe een
der twee luchtbeschermers ge
weest te zijn. Maar geschoten
had hy niet. Bernard ontkende
pertinent er zelfs bij geweest
te zijn. Hij was „slechts" debet
aan de „Silbertanne" op de
heer L. Spaan, die directeur
was van het Gewestelijk Ar
beidsbureau in Beverwijk.
Ondanks al deze ontkenning
werden beiden echter veroor
deeld tot twintig jaar gevan
genisstraf met aftrek.
mannen een kop thee te offreren. Sa
men ging men hierna naar beneden.
Terwijl mevrouw De Jong in de keu
ken bezig was met de thee, hoorde
ze een der mannen zeggen: „Wel dan
gaan we maar". Vlak daarop klonken
twee schoten. Mevrouw De Jong. die
op dit geluid naar de gang terughol-
de. vond haar man stervende in het
portaal.
De eerste z.g. Silbertanne-moord
was voltrokken. De laffe S.D.-wraak
voor een aanslag, die een Gooise ver
zetsgroep twee dagen tevoren deed
op de beruchte W-A.-hopman en
Sturmführer bij het N.S.K.K. Albert
Nijland, de buurman van de schrijver
A. M. de Jong. Deze Nyland stookte
herhaaldelijk de Duitsers op tegen de
socialistische schrijver. Hij had hun
eerder verteld, dat De Jong Joodse
goederen, waaronder een auto, in be
waring had. Samen met twee S.D.-
rechercheurs kwam hij eenmaal de
wagen in beslag nemen. Erger nog
was het noodlottige gerucht, dat hij
verspreidde, dat De Jong een Bloed
raad van de illegaliteit had opge
richt
Er is een herdenkingscomité ge
vormd, dat een gedenksteen wil
plaatsen in de villa aan de Prof. van
Reeslaan in Blaricum, waar A M. de
Jong zovele jaren woonde. En onge
twijfeld zullen velen daarvoor een
klein geldelijk offer willen brengen.
Want A. M. de Jong is in zyn leven
een zeer populair schrijver geweest.
Men moet in de letterkundige histo
rie teruggaan tot Dickens om een
voorbeeld te vinden van een schrrj-
verspopulariteit, die die van A. M- de
Jong evenaarde.
(Advertentie)
VWWWVWVWW/WVW
als Uw huid jeukt Dal maakt 4
het erger en het veroorzaakt
=r infecties. Neem vandaag nog het
beroemde huidgenccsmiddet
Dealer voor Zuid-, Noovd-Beveland en Walcheren:
GARAGE
GOES, TELEFOON 2484.
Er is een Casiella-soori
voor IEDERE vrouw.
In de loop van de laatste twintig ja
ren zyn de schoonheidsmiddelen stérk
vooruit gegaan. Maar de beste cos
metica hebben toch een heel kort
stondig effect, als de huid zelf niet
in conditie blijft. Daarom is het ge
bruik van de werkzame Castella
Schoonheidszeep (2 stukken 50 et.)
zo belangryk. Castella Schoonheids-
zeep reinigt de huid volledig, tot diep
in de poriën, en geeft de huidweef
sels met haar rijke oliën nieuwe
veerkracht.
Zou uw huid het meest gebaat zijn
met een overvloed van schuim, vraag
dan naar Castella Spécial (32 ct.),
evenals de klassieke Castella Schoon
heidszeep voornaam en delicaat ge
parfumeerd. Tijdelijk ontvangt U
voor slechts 8 ct. een stuk Castella
Spécial bij aankoop van eén grote
tube Castella Tandpasta. En de da
mes. die de financiële teugels bijzon
der strak willen houden, kunnen wij
een proef aanraden met de onver
pakte Castella Bloomenzeep. een
echte merkzeep in heerlijke kleuren
en geuren voor slechts 20 cent