Vier maal Williams in de zaak
van Franse tweeling-paarden
Louisa's grote strijd
JIMMY BHOWJN en de oranjebemden
OP KAMPEERSCHOOL TE OMMEN
KRIJGT MEN NUTTIGE LESSEN
WEK DE GAL
IN UW LEVER OP
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ZATERDAG 22 AUGUSTUS 1953
GROOTSTE WEDRENZWENDEL ALLER TIJDEN (III)
„Echte" meldde zich zelf bij de politie
Tas Zondag, nadat Donderdags de race te Bath heeft plaatsgevonden,
bleek de activiteit van de recherche vruchten te hebben opgeleverd.
Waar is Francasal? had Spooner, de wed-specialist van Scotland Yard
zich afgevraagd.
Op deze Zondag werden twee paarden ontdekt in een stal in de nabij
heid van de renbaan Epsom. En een daarvan was Francasal.
Wie heeft de „Blower"-kabel doorgesneden? was de tweede vraag van
Spooner. Ook op deze vraag kwam een antwoord. Zondags meldde zich een
straatveger bij het politiebureau. Hij vertelde: „Ik zag hoe twee mannen
Donderdag om half twee de kabel doorsneden. Ze waren met een rode
vrachtwagen. Nadat ze met bohutp van een ladder bij de kabel geklommen
waren en deze doorgesneden hadden, gingen zjj er yiings van door. De wa
gen had het nummer 478. De letters voor deze cijfers heb ik niet meer
kunnen opnemen. Later zou blijken dat het de oplettendheid van deze
straatveger, Bert Glass, was geweest, die zou leiden tot de ontsluiering van
het mysterie van Bath.
Waar is Maurice Williams? zo i
luidde Spooner's derde vraag. Ant- BW:
woord: Er zyn vier Williams'. Een
van hen is de eigenaar van Franca-
sal, de andere dri% hebben zonder zijn Hjflfêgp :iPH|
medeweten de naam Williams ge- AH&P
bruikt bij de maandenlange voorbe- f® ItjgfftaB
reiding van deze grote 3lag. I
Allereerst begon Yard de paarden
te identificeren- Daartoe begaven
Spooner en zijn twee assistenten zich
naar Epsom. zy troffen daar in de
stal twee paarden aan, die als twee
druppels water op elkaar geleken. De
groep mannen, die voor de boxen
stond, keek aarzelend naar de paar
den. Hun aarzeling en twijfel was be
grijpelijk, want wie was wie? Welk
paard was nu Francasal en welk San
ta Amaro? Want Spooner was er
van overtuigd, dat het andere paard
Sar.ta Amaro was.
Francasal was voor de rennen te
Bath, en Santa Amaro voor rennen te
Folkestone ingeschreven. Deze ren
nen vonden op dezelfde dag plaats,
maar op het laatste moment werd
Santa Amaro teruggetrokken.
Voor de beide paarden waren de
zelfde herkenningstekens opgegeven
als in Folkestone, waar zij ont
scheept werden. Die herkenningste
kens waren: Eigenaar Maurice Wil
liams. Paard chocoladebruin met wit
te hoeven, benevens enkele minder be-
langxijke kenmerken.
De Poolse paardenverzorger Ziclcy
Webster had de beide paarden na
de rennen moeten wegvoeren naar
de stal van de heer Forbes, College
Road, Epsom, waar zy gevonden
werden.
„DE PAARDEN LEVEN".
Na de rennen waren zii namelijk
door de bekende renpaardenbezitter
William Rock gekocht, en in ijl
tempo naar Epsom overgebracht.
„In elk geval zyn de paarden in
leven", klonk do opgeluchte stem
van inspecteur Spooner. Hoe vaak
waren al niet in dergeljjke geval
len in het verleden de paarden
„vanwege oen zware verwonding"
neergeschoten, terwijl de eigenaren
weinig of niets bewezen kon wor
den en zy het geld opstreken.
De indentificatie van de paarden
begon. En wat eigenlyk niemand
had verwacht, gelukte aan Spooner
Na twee dagen kon hij met absolute
zekerheid zeggen: dit is Francasal
en dat Santa Amaro en Santa Ama
ro heeft de rennen te Batli gelopen,
onder de naam Francasal.
De eerste aanwijzing voor de op
lossing vgn dit deel van de zaak
kwam van de official, die te Folke
stone de ontscheping van de paar
den had geleid, dr. Alfred Wright.
Hy had de paarden overgegeven
aan Zicky Webster. „Beide paarden
zijn nauwelijks te onderscheiden",
aldus Wright, „zij zijn van gelijke
kleur en grootte en gelijke lichaams
bouw. Maar ik weet een belanprijk
verschil tussen deze twee paarden.
Santa Amaro heeft een nauwelijks
zichtbare witte vlek op de rug, die
niet door haar bedekt is, en die
tijdens de race natuux-lijk onzicht
baar is, doordat het zadel er over
ligt".
Een onderzoek werd Ingesteld
naar de Juistheid van deze bewering
en inderdaad werd het kenteken op
de rug van Santa Amaro gevonden.
VERSCHILLENDE REACTIE.
De jockey Billy Gilchrist, die het
winnende paard te Bath bereden
had, joeg beide paarden een keer
over de renbaan. „Ik kan de paarden
wanneer ik ze zo zie, niet onder
scheiden", zei hij, „maar toen ik ze
de sporen gaf, kon ik door hun re
actie (die by elk paard verschillend
is) zeggen, welk paard ik te Bath
bereden heb". Hij wees op 't paard
met de witte vlek op de rug, het was
Santa Amaro.
Roy Gourley. de plaatseiyke smid,
die liet winnende paard van hoef
ijzers had voorzien voor de rennen,
zei: „Dit is het paard, dat te Bath
gelopen heeft; het andere paard
heeft Franse hoefijzers". En ook hy
wees op Santa Amaro. Overigens
werd zijn uitspraak door een onder
zoek van deskundigen van Scotland
Yard bevestigd.
Pcrcey Bailey, de trainer, die
telefonisch van de secretaresse van
een zekere Williams, die hij niet ge
zien had, opdracht gekregen had,
het paard voor de race te zadelen,
geloofde, aan de hand van ver
schillende reacties van de paarden
bij het zadelen, het paard, dat de
race won, te kunnen aanwyzen. Ook
hij wees Santa Amaro aan als het
paard, dat te Bath aan de rennen
had deelgenomen.
NOG TWEE VRAGEN.
Nadat Spooner de beide paarden
geïdentificeerd had, en wist dat het,
twee keer zo dure, paard Santa
Amaro onder de naam Francasal de
race te Bath had gewonnen, begon
het driemanschap van Scotland Yard
met de hulp van een groot aantal
politiemannen en rechercheurs de
tweede en nog geheel open vraag
op te lossen. Wie is de werkeiyke
Williams, de bezitter van Francasal
en Santa Amaro? En wie zyn de
drie mannen, die met of zonder
medeweten van Maurice Williams,
de werkelijke deze naam ge
bruikt hebben?
Van de Franse Surf té kwam de
eerste positieve aanwUzing. Maurice
Wallon, die Santa Amaro in het
Franse rencentrum Lafitte nnbU
Parys verkocht had, zei, toen men
hem de foto van de werkelijke Wil
liams toonde: „Dat is niet de man,
die zich aan mij heeft voorgesteld
als Williams, en het paard heeft ge
kocht. Ook John Swaine, die in
Parijs Francasal verkocht, schudde
het hoofd: „Ik heb deze Williams
niet gezien".
Daarna werd de foto voorgelegd
aan een zekere Leyton. op wiens
farm Zlekev Webster de beide paar
den gebracht had. Hy zei: „De man,
die ik als Williams heb leren ken
nen, en die my vroeg de twee paar-
Het eerste deel van het
verhaal van de mysterieuze
rennen te Bath (in onze edi-
§j tie van Zaterdag) schetste de
dramatische handeling op de
16e Juli, dec middags van
half twee tot twee uur. Toen
immers werd door het book-
makers kantoor Davidson
s Co., eigenaar een zekere Mau-
rice Williams, 3500 pond op
het totaal onbekende paard
H Francasal gezet. Tegelyker-
M ti-d werd de bekende „Blo-
wer" telefoonkabel, die de
verbinding tussen het inlich-
M tingencentrum der bookma-
kers en de renbaan onder-
houdt, door twee mannen met
H een rode vrachtauto, doorge
it sneden. Zo kon Francasal de
race winnen, terwijl de inzet-
ten op dit paard tien tegen
H een bleven. Alles verliep vol-
gens het programma... maar
H de rode vrachtauto werd ge-
H zien door de straatveger Bert
Glass, die het nummer no-
teerde. Tenslotte zou deze
aanwijzing leiden tot de ont-
hulling van het mysterie.
Het verhaal van onze Lon-
dense correspondent geeft
antwoord op de volgende vra-
gen: Wie zijn de personen,
H die achter de schermen aan
s de touwtjes trokken? Wie zijn
de vier Williams? Hoe wer
den de twee paarden geïden
tificeerd? Wie is de man,
die achter de concurrerende
bende staat? Op welke gebie
den opereren de wedstrijd-
gangsters nog meer? Zijn de
organisatoren van deze wed-
strijdzwendel wellicht dezelfde
als die van de grootste geld-
postroof, die Londen ooit ge-
kend heeft?
Ililiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
den voor een dag bij my te mogen
stallen, is niet dezelfde als de man
op uw foto". Ook Davidson had
zijn bookmakerszaak aan een an
dere Williams verkocht. Alleen Co-
loquhoun, die in opdracht van zyn
chef 3500 pond op Francasal had
gezet, knikte met het hoofd toen
hem de foto getoond werd, „Ja, dat
is Maurice Williams, die my aan
myn baantje hielp".
DE WERKELIJKE WILLIAMS.
Eindelyk meldde zich de werke
lijke Maurice Williapis „vap vacan-
tie terug", bij de politie. Hij vertelde
nift veel. Is het niet doodgewoon,
dat ik myn geld op myn eigen
paard zet, wanneer ik vertrouwen
heb in de kwaliteiten van het dier?"
vroeg de man, vierkant gebouwd,
met een onschuldig gezicht. „Inder
daad, ik heb de beide paarden in
Franse stallen gekocht. Maar wat
wilt U daarmee zeggen? zy zouden
verwisseld zijn? Ja, mogeiyk is het
natuurlijk, ik heb de paarden sinds
de aankomst in Engeland niet meer
gezien. Santa Amaro was twee keer
zo duur als Francasal. Andere lie
den die zich van mijn naam bedie
nen, zyn my niet bekend. Ik zou
alleen wel eens willen weten, wan
neer ik mijn 35.000 pond (350.000
gulden) winst uitbetaald kryg.
Wat? De „Blower" doorgesneden!
Meneer, daar wist ik niets van".
Welke rol heeft «leze Maurice
Williams werkelHk in deze zwen-
delaffaire gespeeld? Was hy slechts
een vooruitgeschoven pion? Iemand,
op wiens schouders de bende, die
waarschUniyk acht man telt, de
schuld van alles legt? Spooner wist
het antwoord op dej&e vragen niet.
83. Er volgde voor Jimmy een heel drukke tijd. Elke
Zondag trok hij er op uit. om overal in het land voet
balwedstrijden te aanschouwen. Hij wilde alle spelers
die eventueel in aanmerking kwamen voor een ver
kiezing in het Nederlands Elftal met zijn eigen ogen
gezien hebben. Hetzelfde doden de twee andere leden
van de Keuze Commissie, de heren Huilbom en Verlach
welke laatste de bijnaam „Muisje" droeg. Dinsdags-
avonds kwamen zy dan ..bij elkaar om hun inzichten en
ontdekkingen uit te wisselen, zy moesten wel zo'n
haast maken, daar het Nederlands Elftal over vijf we
ken naar Londen moest om daar in het Wembley-sta-
dlon een wedstrijd te spelen tegen het Engelse amateur
elftal. Jackie zag Jimmy op deze manier maar een en
kele keer spelen, hetgeen de jongen wel jammer vond.
Hy vond het altijd zo prettig te weten, dat zyn vader
op de tribune zat, om naar zjjn spel te kyken. Dat be
lette hem overigens niet zijn beste beentje voor te zet
ten. zodat de Blggers bleven voortgaan de ene over
winning na de andere te behalen. Op deze manier kon
het landskampioenschap hen bijna niet meer ontgaan.
De wedstrijd tegen het Rotterdamse Feijenoord. die één
week voor de grote stryd tegen de Britten zou plaats
vinden, moest tenslotte de beslissing brengen en naar
deze wedstryd, die in een uitverkocht Feijenoord-stadl-
on gespeeld zou worden, ging ook Jimmy kyken in ge
zelschap van de twee andere leden van de Keuze-Com
missie. Jimmy ging er wat geprikkeld heen, want 's
morgens om half negen was de telefoon gegaan en had
een stem hem in het oor geblazen: „En toch zal die
aap van jou nóóit de Oranjetrui dragen ...lltl" jim
my had nog „hallo, maak je naam toch bekend, laf
aard" geroepen, maar men had de hoorn direct op de
haak geworpen....
Enthousiaste leerlingen luisteren
critisch
(Van een speciale verslaggever)
Burgemeesters, boeren, kruideniers en tramconducteurs Ieren in Ommen
tezamen het nieuwste vak ln het Nederlandse onderwas: kamperen. De
„school" is het ANAVB-kampeerterreln aan de weg naar Vllsteren.
Er zUn vier docenten en drie klassen van dertig leerlingen van nul tot
zestig jaar. Daarmee is de zaak ondenvljs-technlsch eigenlijk al bekeken
op het les- of liever kamprooster na. Wie, als wfl, met enige moeite het
kamp ontdekt heeft en zich een beetje onwennig wegens de keurige vouw
in de lange broek en de dito strik in de stropdas, tussen de gebruinde
kampeerders gemengd heeft, merkt niets van (le school. Men waant zich
een keurig'onderhouden kamp van dertig a veertig personen en schrikt
even als men hoort, dat er op het betrekkelyk kleine terrein niet minder
dat negentig personen of wel achttien kamphuishoudentjes ondergebracht
zyn. Door de goede indeling kan er van overbevolking geen sprake zyn.
De tweede schok beleven we, als we
achter wat geboomte, waarmee het
vroegere weiland een gezellig afwis
selend aspect gekregen heeft, de eer
ste klas ontdekken en de docent net
horen vertellen, dat men zijn dubbele
fietstas maar in tweeën moet knippen.
Volgens het rooster heet dit het
„praatje over kampeeruitrustingen".
We vernemen nog meer zonderlinge
wenken, die altijd of onder bepaalde
omstandigheden nuttig blijken te zijn.
Het gehoor, evenals de leider in het
gras gezeten, vuurt af en toe vragen,
commentaar en ook critiek op de
spreker af. Zelfs jeugdige knaapjes,
;die toch eigenlijk snel genoeg moe
ten hebben van zo'n technische uiteen
zetting. bleven gespannen toeluisteren
om toch maar niets van de kampeer-
kunde te missen. Misschien komt het,
omdat die lesuurtjes niet verplicht
zijn.
In de loop van het veertiendaagse
kamp worden dergelijke praatjes ge
houden over primus-stoken- mate
riaal. kampstijl, kaartlezen, enz.
Het meeste leren de kampbewoners,
die allen voor het eerst kamperen, in
de practijk, waarby ze steeds hulp of
advies kunnen vragen aan de kamp
leiders.
De tweede Dinsdag van het kamp is
een grote dag. Dan wordt alles vol-
FEUILLETON
DOOR
1AN TEMPEST
Als dit inderdaad het geval was,
konden ze er toch niets van zien want
het regengordijn benam hun alle uit
zicht. Louisa bespeurde geen enkele
onderbreking in de hoge wallen, waar
tussen door Torre hardnekkig de
auto achteruit stuurde. Van een wo
ning of boerderij tot dusver geen
spoor. Het was zo donker, dat er zelfs
toen Torre de koplichten aanstak, be
halve de striemende regen heel wei
nig te ontdekken viel.
Rosie's gesnik was ln zachtjes
schreien veranderd, maar ze beefde
krampachtig. Daar Torre het raam
naast zich open moest houden, was
het binnen Depaald kil en Louisa
dacht angstig dat hun uitgangetje
slecht zou eindigen als het kind eens
kou mocht vatten.
„Ik meen niet ver van hier een
groepje villa's te hebben gezien toen
we in de richting van ons huis reden,"
zei Torre eindelijk.
„Neen, ik geloof, dat ze dichter bij
de hoofdweg stonden. Maar kijk eens:
Is dat ffi
schuui'?
Louisa opende het venster, maar de
regen sloeg haar zo hevig tegemoet,
dat ze het weer moest sluiten, Torre
stopte en fronste de wenkbrauwen.
„Blijf zitten! Ik ga op onderzoek
uit," zei hy, terwyl hy ae motor af
zette.
Torre sprong uit de auto en liep
naar een opening in de heg, waar
achter één of ander bouwsel schemer
de. Rosle hief haar betraande ge.
zichtje op en keek hem angstig na.
„Waar is oom Torre naar toe? O,
waarom gaan we niet naar huis Ik.
Ik ben bang voor onweer," verzekerde
ze bevend.
„Het bedaart nu al wat en de storm
zal wel gauw gaan liggen," trachtte
Louisa haar te kalmeren.
Inmiddels was Torre's slanke ge
stalte achter de heg verdwenen,
't Scheen oneindig lang te duren voor
hij terugkwam. Hoofdschuddend ging
hy weer naast Louisa zitten.
„Dat helpt niet veel, vrees ik. Het
is een soort buitenhuis, maar blyk-
baar onbewoond. Ik kx-eeg geen gehoor
en de deuren zyn op slot."
Hij zette de motor weer aan en
drukte op de self-starter, maar er ge
beurde niets, welke manipulaties ny
daarna ook uitvoerde. Tenslotte bleek,
dat de benzine op was!
„Wel alle..,!" riep de anders zo kal.
me Torre woedend. „Vanochtend heb
ik Luggins nog gezegd, de benzine
tank bij te vullen, maar dat heeft hij
blijkbaar vergeten. Toen we in Truro
waren bemex-kte ik al, dat de voor-
raad betrekkelijk klein was en lk was
van plan onderweg naar huis nog wat
benzine te kopen, maar toen de storm
dreigde vergat ik het in de haast to
taal. Het spijt me erg, Louisa."
„O, voor my komt het er niet op
aan, maar Rosie rilt zo. Als dat huls
ginds bewoonbaar is, moeten we daar
maar een schuilplaats zoeken. Door
de regen is het erg kil buiten gewor
den en bovendien heeft het geen zin
hier te biyven zitten in de hoop, dat
iemand langs zal komen, nietwaar?"
„Helemaal geen zin op een avond als
deze." gaf Torre spytig toe. „Helaas
zyn de deuren van het landhuis op slot.
Hoe zullen we dus binnenkomen?"
„Als we geen slot kunnen forceren,
Met veel belangstelling volgen de ad-
spirant-kampeerders in het ANWB-
instructiekamp aan de Vecht in Om
men de uiteenzettingen van de kamp
leiders, die in verschillende praatjes
vele nuttige ivenken over alle facetten
van het kamperen geven.
gaat datvermoedeiyk wel met een
venster."
„Zoiets noemt men zich door In
braak toegang verschaffen."
„Wat doet het er toe? We kunnen
hier niet blyven tot we door en door
verkleumd zijn. De eigenaars van het
landhuis zullen het zeker wel begrij
pen als we het hun later uitleggen en
onze verontschuldigingen aanbieden,"
zei Louisa luchtig. „Als u vooruit gaat
zal ik Rosie dragen."
„Ze is te zwaar voor je. Ik draag
haar wel. Misschien doen we verstan
dig een sclxroefsleutel mee te nemen.
We zullen een ruit moeten inslaan."
„Dat is een goed idee."
Een smal pad, met onkxuiid over
groeid, leidde naar een vervallen hou
ten portiek. Louisa verspilde geen tijd
aan de voordeur, maar liep snel naar
de achterzyde van het huisje, gevolgd
door Torre, die Rosle ln zijn armen
droeg. De achterdeur was eveneens
op slot, maar na een blik door het
keukenvenster snelde ze 'n schuurtje
ernaast binnen, waar zo een ogenblik
later hijgend weer ultkwaxn, terwijl
ze tilomfanteiyk met een sleutel
zwaaide.
Het volgende ogenblik stonden ze,
druipend en adenxloos, in een kleine,
vrolijke keuken. Torre keek haar vol
verbaasde verwondering aan.
„Hoe ter wereld wist je waar 4,e
sleutel was?"
„Er lag geen mat buiten om het
ding onder te leggen," antwoordde ze,
„en daarom vermoedde ik, dat de sleu
tel wel in de schuur zou hangen."
„Maar waarom dacht je dan, dat er
een sleutel zou zyn?"
„Omdat het huis niet onbewoond ls.
Er woont iemand hier. Ziet u maar
eens naar die vaas met primula's op
de vensterbank en de stapel gebruikte
borden naast de gootsteen. Ik denk,
dat de eigenares is uitgegaan en door
de storm nog niet thuis kon komen.
(Wordt vervolgd.)
gens de regels van de pas geleerde
kunst ingepakt en begint een trek
tocht van twee dagen een soort
vuurproef, al deinst geen van de kam-
peex'leerlingen er voor terug.
Vrijdagavond weer in het kamp
Ommen kan men by het kampvuur
even bepeinzen of men zichzelf het
denkbeeldige diploma waard vindt.
Natuurlijk zakken er wel Candida-
ten; dat zijn mensen, die meestal na
één of twee dagen ontdekken, dat
kamperen niets voor hen is. Er is
echter vorig jaar zo'n wegloopster ge
weest, die een dag later weer terug
kwam en nu de kampleider verraste
met een kiekje van haar eigen trek-
kamp ergens in Limburg.
Uit de geestdrift die na de mid
dagmaaltijd uit de tent-gesprekken
bleek, kon men constateren, hoe nut
tig het werk is, dat de A.N.W.B. met
zyn kampen verricht. Hier kan men
immers zonder direct een dure uit
rusting aan te schaffen onderzoeken,
of men al dan niet geschikt is voor
kampeex-der. Zo ja. dan kan men vol
gend jaar met vakkennis een tent en
ander matex'iaa! uitkiezen met de ze
kerheid, dat dit regelmatig èn goed
gebruikt zal worden. Dan zal men er
ook niet op uitrekk :en met een uit de
tassen puilende halve uitzet en een
loodzware lading blikgroenten, zoals
nog al te vaak geschiedt, liefst met
een fiets, die bijna achteroverslaat van
al die .ballast, terwijl diverse hoog
nodige uitrustingsstukken ontbreken.
Kamperen en trekken moet men
leren, liefst jong en dan van ervaren
inedekampeorders. In Ommen kun
nen grote en kleine gezinnen dezo
voordelige en opbouwende vacantie.
besteding rustig en bloc leren: spe
lenderwijs en kampeerderwijs met en
kele geroutineerde kampleiders als
uitgelezen ruggestcuntje.
9 Volgens Zwitserse berichten bestaat
er in Tsjecho-Slowaklje voortdurend een
tekort aan grondstoffen voor de textiel
industrie. Hiervoor is het land geheel
aangewezen op de Sowjet-Unie. De be
hoefte aan wol wordt slechts voor de
helft gedekt, die aan katoen voor twee
derde. Als gevolg hiervan werkt de Tsje
chische textielindustrie niet op volle
kracht. Bij deze geringe invoer komt nog,
dat de binnenlandse productie van wol en
vlas aanmerkeiyk is teruggelopen.
9 Volgens de Australische National Coun
cil of Wool Selling Brokers zal de Austra
lische wolopbrengst dit seizoen ruim t 800
millloen meer bedragen dan het vorige
seizoen.
Men verwacht, dat de scheer dit sei
zoen in totaal ruim 3 milliard gulden zal
opbrengen. In het record-seizoen 1950'51
was dit ruim 5 milliard gulden.
(Advertentie)
U zult 's morgens „kiplekker"
uit bed springen.
Elke dag moet uw lever een Hter g*
m uw ingewanden doen stromen, and en
verteert uw voedsel niet, het bederft
U raakt veratopt wordt humeurig eD
oom. Neem de plantaardige CARTER'S
LEVERPILLBTJBS om die liter gal
op te wekken en uw spijsvertering en
3toelgang op natuurlijke wijze te regelen.
Ben plantaardig zacht middel, onover
troffen om de gal te doen stromen.
Eist Carter's Leverpilletjes.
(Advertentie)
Ga met uw tijd mee
Nieuw middel
voor moderne vrouw
Waarom zou de huisvrouw blyven
tobben met ouderwetse middelen
en methoden, wanneer er allerlei
uitgevonden wordt om het haar ge-
makkeiyker te maken! Laat zy toclx
gebruik maken van de mogelykfxeden,
aie de moderne tfd haar biedt en
fris en fleurig blyven ondanks een
druk huishouden en misschien een
root gezin. Laat zy daarom Castella
/aatwas gebruiken, het nieuwe af-
wasmiddel van de Castella-fabrieken
en zy zal tevreden by zichzelf vast
stellen, dat weer een onderdeel van
haar huishoudelyke taak veel een
voudiger en prettiger is geworden.
Want de dagelykse afwas is in het ac
tieve schuim van de Castella Vaat-
was (een lepel geeft tellen vol sop)
zo vlug gedaan en haar vaatwerk,
kopjes, lepels en vorken worden, zelfs
zonder het tijdi'ovende afdrogen, zo
helder en blinkend schoon, dat zy
voortaan vol vreugde dit moderne af-
wasmiddel (per pak 25 cent) trouw
zal gebraiken. En dan nog iets
ook de narigheid van ruwe „afwas-
handen" is thans voorby. want haar
handen worden in 't Castella-sehuim
zacht als fluweel en welke moderne
huisvrouw zal dat niet op prys stel
len!
