C Het ambt van vice-president in de Verenigde Staten KLANKBORD VOELEN NEDERLANDERS ZICH SUPERIEUR AAN BELGEN SERGEANT MOLEMANS GEWOND BIJ ATOOMBOMBARDEMENT WOENSDAG 15 JULI 1953 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT DE ASSISTENT VAN DE BAAS Robert Nixon is een man, die in stilte werkt (Van onze New Yorkse correspondent). NEW YORK, Juli. Van Amerika's eerste vice-president. John Adams, is deze uitspraak over zgn functie afkomstig: „het is mijn taak my van het meest onbetekenende ambt te kwijten, dat de menselijke fantasie ooit heeft kunnen oreëren." Hieraan moet worden toegevoegd, dat menigeen onder zijn opvolgers zich bepaald heeft ingespannen Adam's woorden ter harte te nemen. Een vice-president heeft nl. een taak, die in de Amerikaanse grondwet slechts in de meest vage termen is omschreven. Hij is nominaal voorzit ter van de Senaat, doch heeft slechts de bevoegdheid zijn stem uit te brengen indien dit nodig is om een staking van stemmen der Senato ren te doorbreken. Daarmee is zijn gestipuleerde taak geëindigd. Bij iedere verkiezingscampagne in de V. S. komt de anomalie naar vo ren. Een man met ruggegraat, die hunkert naar het verrichten van po litieke daden voelt zich normaal niet tot deze functie aangetrokken. Het ontvangen van buitenlandse dignita rissenen het werkelijk schudden van tineduizenden handen met leidsters van damesgroepen is voor dezulken geen taak, waaraan zij zich met gre tigheid overleveren. Harry S. Truman, ééns Roose velt's vice-president, was er zelfs in geslaagd zich geheel uit de politieke voorgrond terug te trekken. Als oud- Senator vergenoegde hij er zich mee de zittingen van de Senaat te leiden. Tot de dood van Roosevelt hem, on verwachts, in het centrum der be langstelling plaatste een positie waarin hg in de daarop volgende ja- ren is gegroeid. Spreker. Zijn vice-president was de veel spreker Alben Barkley, bron van eindeloze sterke politieke verhalen en (soms) grappen, wiens conceptie van zijn taak Adam's conclusies het dichtst benaderde. Barkley is jaren achtereen als (ge honoreerd!) spreker en feestredenaar opgetreden voor de Democratische partij. Dat een vice-president ge machtigd is een financiële beloning aan te nemen voor het verrichten van spreekbeurten, die min of meer uit zijn ambt voortvloeien, zal de Ne- wyze, De laatste maal hebben we waarop de voedingssappen in spysverteringsorganisrne door ue darmwand in het bloed worden ge pompt en welk proces met de naam resorptie pleegt te worden aan geduid vergeleken met de wijze waarop de wortels van de plant de voedingsstoffen uit de bodem tot zich nemen. Die vergelijking was bijzon der oneerbiedigmaar toch wel dui delijk en vindt bovendien een bevesti ging in hetgeen verder volgt. In het gewone leven spreken we nu eenmaal niet over een darmkanaal. Aan de ene kant is dat heel wel opgevoed en verstandig, maar daar staat als nadeel tegenover, dat één van de wonderbaarlijkste delen van ons lichaam voortdurend aan de aan dacht ontsnapt. Een ander bezwaar is ongetwijfeld daarin gelegen, dat darmen, die ons als snaren voor mu ziekinstrumenten, als worstomhulsels, of als snaren voor tennisrackets wor den voorgelegd, niet de indruk wek ken andere eigenschappen te bezitten dan een zekere taaiheid en veerkracht, waarvoor we toch werkelijk niet die bewondering behoeven te koesteren, welke hierboven werd gesuggereerd. De bouiv van de darm is echter heel wat ingewikkelder dan uit het velletje van de worst kan blijken en in het bij zonder de dunne darm verricht kunst stickjes, waarbij we werkelijk even sprakeloos staan. U weet wellicht, dat het slijmvlies van dit orgaan aan de binnenzijde is voorzien van uit stulpingen, welker aantal in totaal ongeveer vier millioen bedragen. Het darmoppervlak, dat met de voedings stoffen in aanraking komt, wordt door dit grote aantal darmvlokken tot ongeveer het vijfvoudige vergroot, n.l. 1,0.000 vierkante centimeters. En ge lijk de wortels van een boom, kunnen deze vlokken in de darmimhoud rei ken en de voedingsstoffen opnemen. Nu moeten we echter niet denken, dat die darmvlokken van formidabele afmeting zijn. Integendeel! Zij zijn zö klein, dat zpj in tienden van milli meters moeten xvorden uitgedrukt. Maar ondanks deze, voor het blote oog vrijwel onzichtbare afmeting, be vinden zich in iedere darmvlok één of meer centrale ruimten, dringen er één of meer arterievertakkingen bin nen, die in een haarvatstelsel over gaan, vindt er afvoer plaats door een ader en bovendien is de darmvlok be zet met spiervezels. Door samentrek king van deze vezels worden de vlok ken verkort en deze lengteverande ringen hebben weer tot gevolg dat de inwendige ruimten en de bloedvaten verwijden en vernauwen, waardoor een pompwerking tot stand komt die van groot belang is voor het trans port van de opgeslorpte stoffen. U zult moeten toegeven, dat zich héél wat afspeelt in deze orgaantjes, die de grootte hebben van fijne zand korreltjesf Maar de raadselen komen nog. Want waarom kan er wel vloeistof van de darm naar het bloed passeren, maar is het omgekeerde onmogelijk? En waarom laat de darmwand wél druivensuiker door, maar moet. de eveneens goed oplosbare rietsuiker er voor blijven staan? En waarom wordt wel ijzer doorgelaten, maar geen an dere zware metalen? De wetenschap staat voor een volslagen mysterie, waarvoor zij geen oplossing weet. En nu ook nog iets wonderbaarlijks over de gal. H. Pètillon. derlander verbazen. Het verbaasde ook menig Amerikaan. Doch Barkley was, politiek, zo naïef en onschuldig hg was expert in het zoenen van aardige meisjes (en mevrouw Bark ley stond daar glimlachend bij) dat niemand zich over Alben's finan ciële etiquette ooit heeft opgewon den. Het blijft natuurlijk .een ietwat hachelijke zaak Roosevelt's dood bewees dit toen een aanvankelijk te gen zgn taak niet opgewassen Tru man het heft in handen moest ne- door ROBERT KIEK. men indien de vice-president zijn functie slechts ziet als die van een geglorifieerde suppoost vóór de werk kamer van „de baas." Want de vice- president is tenslotte „één hartslag verwijderd van het presidentschap." Persoonlijkheid. Richard N. Nixon, de huidige vi ce-president, is er in geslaagd zijn eigen persoonlijkheid te drukken op een ondankbare taak. Hij werkt hard, en stilzwijgend, als een politiek ma nusje-van-alles voor Eisenhower. Waar nodig verlicht hij de taak van de President door diens plaats in te nemen op grote recepties, doch de nadruk van zijn werkzaamheden ligt in het politieke aspect van zijn taak. Redevoeringen houdt hij zo min mo gelijk, en nimmer tegen een honora rium. Van geldzaken zit de schrik Nixon immers nog in de benen. U zult zich herinneren, dat tijdens de verkie zingscampagne van bepaalde zijde een beschuldiging jegens hem werd gelanceerd. Hij zou in zijn kwaliteit van Senator van Californië van een aantal welgestelde industriëlen een aanzienlgk bedrag hebben ontvangen om naar goeddunken mee te hande len, in het belang van de Republi keinse partij. De wgze waarop hij dit fonds heeft geadministreerd is nim mer geheel duidelijk geworden. In elk geval dreigde er een openlgke breuk tussen Eisenhower en Nixon, tot laatstgenoemde in de dramatische televisie-uitzending, waarin hij van zijn faits et gestes voor het volk ge tuigenis aflegde en iedere insinuatie van de hand wees, zijn positie als candidaat voor „veep" (Amerikaan se uitspraak voor de afkorting van vice-president, v-p) wist te redden. In stilte. Niettemin werk Nixon nu voorna melijk in stilte. Hij schuwt publici teit. Hij voert geen eigen politiek, doch is er tevreden mee de spreek trompet van de Baas te zijn en zo doende te trachten de denkbeelden van het Witte Huis ingang te doen vinden bij de lang niet gemakkelijke heren van het Huis en de Senaat. Als verlengstuk van Eisenhower heeft hij dan ook enige persoonlijke succesjes geboekt. Hij kreeg er de controversionele Senator McCarthy toe een brief, die deze reeds naar het Witte Huis had verzonden en waar in de Senator zich op ongeprededen- teerde wijze privileges had aangema tigd die tot het prerogatief van de uitvoerende (en niet van de wetge vende) macht behoren, te elfder ure in te trekken. Nixon spaarde daar mee McCarthy het incasseren van een krasse berisping, en zijn Presi dent het toedienen ervan. Zodoende voorkwam Nixon derhalve een mate van hoogspanning in de partijgelede ren van de Republikeinse partij. Of dit in laatste instantie, hem ten goe de dan wel ten kwade moet worden geduid is een andere zaak. T eleur stelling. De teleurstelling over het falen van Eisenhower om zijn (nog steeds uitzonderlijk groot) gezag te doen gelden binnen eigen partij, is alge meen. Menigeen had derhalve gaarne Richard M. Nixon, vice-president der Verenigde Staten een conflict tot uitbarsting zien ko men, omdat het de lucht had kunnen zuiveren. De spanningen zijn thans nog eerder toegenomen en de wijze waarop Eisenhower telkenmale een botsing met Senator McCarthy uit de weg gaat is oorzaak van toene mende bezorgdheid; de Senator schijnt het er immers op aan te sturen zijn gezagdat constitutio neel beperkt is tot het helpen ma ken van wetten uit te strekken over elk aspect van Amerika's bin nenlandse en buitenlandse politiek. Elk ontwijken van een conflict komt daarbij overeen met een vertoon van zwakte. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt echter bij President Eisenhower zelf, niet bij Nixon. Uit hoofde van zgn functie als liaisen-man (trouble-shooter zegt de Amerikaan) neemt Nixon déél aan de kabinetszittingen. Dit zijn vaak weinig formele bijeenkomsten waar niettemin belangrijke besluiten, wor den getroffen. V eiligheidsraad. Belangrijker nog dan kabinetszit tingen zijn de vergaderingen van de Nationale Veiligheidsraad. In dit lichaam vertegenwoordigt Nixon de wetgevende macht. De leden van Ei senhower's zakenkabinet en de voor aanstaande technici van de Atoom commissie en andere instanties, die zitting hebben in de Nationale Vei ligheidsraad, missen politieke scho ling. Nixon, die als oud-Senator de stemming onder zijn voormalige col lega's wel kan peilen, geeft hier voornamelijk de gevoelens van de wetgevende macht weer. Bij afwezig heid van de President leidt Nixon de vergaderingen van dit lichaam. Iets van de luister van zijn snel' gerezen populariteit als jong en be gaafd politicus, is Nixon door het schandaal uit de verkiezinstijd wc! ontnomen. De bescheidenheid, die hij thans bij zijn werk aan de dag legt, draagt er evenmin toe bij hem op nieuw onder de bijzondere aandacht van het publiek te brengen. Het getuigt althans van de, in theorie, gezonde politieke zin, dat de regering van Eisenhower de man, die bij onverhoopte eventualiteiten in staat moet zijn het roer in handen te nemen, thans reeds de gelegenheid biedt het klappen van de zweep te leren kennen. Bockhandel. Het is mis met de boekhandel in Rusland De Prawda is er verbolgen over en vraagt waarom in het land bouwgebied van de Noord Kau- kasus alleen maar boeken over metal-lurgie te koop zijn, terwijl de inwoners van Leningrad en Stalingrad uitsluitend boeken over de landbouw naar het moe de hoofd geworpen krijgen. Handtekening. Op de Ameri kaanse handtekeningen-markt doet de handtekening van ko ningin Elisabeth II ongeveer 250 gulden. Hitler en Rlta Hayworth zijn sterk in prijs gezakt. Ze halen nog maar 15 gulden. Koning Faroek heeft men al voor een gulden of acht. Maar Greta Garbo is zeld zaam; voor haar handtekening wordt ongeveer 140 gulden be taald. Kus. Journalisten in India zijn een verwoede campagne begon nen onder de leuze: Ook wij hebben recht op de flimkus". Tot heden worden namelijk door de Indiase censuur alle kus- scènes uit de Amerikaanse films geknipt, omdat kussen naar Indiase zede onbetamelijk is. Piloot. Nederlands Jongste straaljagerpiloot: is 18 jaar. Hij heet Rob van Battum, hij woont in Ede (gld) en hij haal de zijn „vleugels" in Texas (U.S.A.). douane. Alle douane-ambtena. ren lachen als zij de pas van de filmster Ava Gardner zien. Op de signalementsbladzijde staat achter het woord haar kleur ingevuld: „veranderlijk". Weinig lachlust vertoonde de Belgische douane toen vorige week de instrumenten van de harmonie St. Remy uit Baarle Nassau in beslag werden ge nomen omdar de musici even over de grens in het Belgische dorp Zonderelgen een concert wilden geven. „Ongedekte in voer" zei de douane tot de Nas- sau'ers, die op het stuk van smokkel geen brandschoon ver leden hebben. Goedkoop. Hier is een wijs woord van Giovanni Verga: }fJe kunt niet meer boffen als jongeman dan verliefd te wor den op je buurmeisje. Hofma kerij over de schutting is het goedkoopst". Het goede hart. Een 46-jarige weduwe in Cardiff (Engeland) kreeg van een verzekering 400 pond sterling uitbetaald, omdat ze een diamanten ring verloren had. Veertien dagen later kreeg de verzekeringsmaatschappij een briefje: „Ik heb de ring te ruggevonden en ik vond het niet netjes het geld te houden... Ik heb het aan een liefdadigheids fonds gegeven. DE ZONDEN VAN DE ENKELING. Soms critische stemming in België (Van onze Belgische correspondent). Wij hebben er al eens op gewezen dat o.i. de Nederlander zich op z'n onvoordeligst gedraagt, wanneer hij de grens van zijn eigen land ver laat en voor korte tijd in een ander land verkeert. Wij herinneren ons, dat toen van redactiewege een noot bij ons artikel werd geplaatst waar in werd opgemerkt dat naar oordeel der redactie, de correspondent uit België wel een beetje erg somber beeld van de Nederlander-buiten-de- grenzen gaf. Maar de feiten blijken mij in het gelyk te stellen. Men is op het ogenblik in België zeer beslist niet op de Nederlandse tourist ge steld, en dit is geen wonder. Uit het Zuiden van het land berei ken ons verhalen die geloofwaardig zijn en werkelijk de haren te berge doen rijzen. In het algemeen wordt erover geklaagd, dat de Nederlander als hij België bezoekt niet veel geld uitgeeft, maar men is bereid dit toe te schrijven aan zuinigheid en spaar zaamheid, twee trekken in het Ne derlandse volkskarakter, die men in België wel weet te waarderen. Veel erger zijn verhalen als de volgende: mensen komen in een hotel, huren er een kamer, gebruiken geen maaltij den, maar wel komt aan het licht dat zij stiekum op hun kamer een kooktoestel aansteken, waarop zij hun eigen maaltijd klaarmaken. En dit vindt men terecht een manier van toeristisch handelen, die niet door de beugel kan, omdat zij onbeschaafd is en bovendien lang niet zonder gevaar voor brandstichting. Veel erger is THANS ACHT JAREN GELEDEN. Hij was bij de verwoesting van de stad Nagasaki (Van onze speciale verslaggever). ZEIST, Juli. De vijftien maanden oude Yvonne Molemans in Zeist is een kind als vele andere kinderen; een lief bewegelijk klein ding, dat met grote donkere ogen naar'de mannen kijkt, die zo plotseling de vre dige stilte van haar beperkte wereld komen verstoren. Haar vader is Sergeant A. E. Molemans. de chef van de fotodienst op Soesterberg, de oud-K.N.I.L.-mandie als krijgsgevangene van de Jappen op 8 Augustus 1945 het atoombonibardement van Nagasaki beleefde, en tegenover wie de doktoren eenmaal verklaarden, dat hij er maar op moest rekenen, dat een zeker gevolg van die belevenis was, dat zjjn huwelijk kinderloos zou blijven Sergeant Molemans, atoomslachtoffers Over weinige dagen is het acht jaar geleden, dat deze Nederlander het atoombombardement op Nagasa ki meemaakte. Wat hij er aan nade lige gevolgen van overgehouden heeft, is niet wat de doktoren ervan verwacht hebben, maar alleen narig heden, die hem ook hadden kunnen gebeuren, wanneer het een bombar dement met brissant- en brandbom men geweest was: een zwakke rech terarm, littekens op de rug van zwa- i re brandwonden en littekens aan de schedel. De herinnering aan wat er d: dag gebeurde in Nagasaki, ligt sergeant Molemans nog vers in het geheugen. „Even voor elf uur in de ochtend verscheen een B-29 hoog bo ven de stad. Het vliegtuig. Ik zat in de tuin bg de ziekenzaal van het kamp, en hechtte aan dat ene vliegtuig niet zo'n waarde. Sinds Juni van dat jaar waren we gewend geraakt aan de verschijning van gro te eskaders van deze zware bommen werpers boven de stad. Half Juli had ik bij zo'n bombardement een wat zwaar stukje beton op mijn hoofd ge kregen. Dat had mijn schedel een beetje gekraakt. De gevolgen daar van zat ik te boven te komen op die 8ste Augustus in de tuin van het zie kenzaaltje van ons kamp. Plotseling zag ik iets uit het vliegtuig vallen. Instinctief sprong ik overeind en ren de naar het dichtstbijzijnde open raam van de houten barak. Nauwe lijks was ik binnen, of er was een ver blindende lichtflits. Wat er daarna gebeurd is, weet ik niet. Een explo sie heb ik niet gehoord. Toen ik vier dagen later ergens in het veld bij ken nis kwam, heb ik pas gehoord wat er gebeurd was. De redding. Kampgenoten, die in een schuilkel der een veilig onderkomen hadden ge vonden, hadden me onder het puin van de barak vandaan gesleept. Het gebouw brandde lustig en de vlam men hadden me nagenoeg bereikt. Vandaar vermoedelijk de brandwon den op mijn rug. Vele maanden en op tal van plaatsen in de wereld ben ik daarna onder dokters handen ge weest. Mijn rechter bovenarm was bijna bij de schouderkop gebroken. Het is uitermate moeilijk geweest voor de specialisten daar nog iets van terecht te brengen. Voorts vertoonde mijn al eerder beschadigde kop een dubbelzijdige schedelbasisfractuur. Enfin, April '46 ben ik weer heel huids in Nederland teruggekeerd, waar aan dit alles overigens weinig aandacht meer is geschonken. Of ik nog gevolgen van de gammastraling zal ondervinden misschien op latere leeftijd? Ik weetJhet niet. Voorlopig zal ik me er maai niet druk over ma ken", aldus deze Luchtmacht-func tionaris, die zich overigens herinnert, dat er meer Nederlanders zgn. die als kampgenoten indertijd dit bombarde ment meemaakten. Onder degenen, die het overleefden is er één, die van daag de dag met een paar kunst-oren rondloopt. nog dat het meer dan eens voorgeko men is, dat Nederlanders een kamer huurden voor, laten wij zeggen, twee personen, terwijl dan later aan het licht kwam dat zij inplaats van met twee, met z'n vieren de kamer be trokken. Superioriteit. Dit zijn slechte manieren die ons geen goede naam in België verschaf fen. De Belg die toch al het gevoel heeft dat de Hollander een hesef van superioriteit tegenover zijn Zuider buur heeft, kan het eenvoudig niet uitstaan, dat dergelijke dingen voor komen en vraagt zich niet zonder re den af, waaraan de Nederlander het recht ontleent om dingen te doen, die spotten met alle étiquette van mo dern toerisme. Dat de Nederlander op reis hardop allerlei nationale ver zen uitgalmt en zich aanstelt, alsof in Nederland alles op zijn best is en het beste van alle denkbare landen, dat is hier wel bekend en wordt al jaren lang bij de komst van de Ne derlanders op de koop toe genomen. Maar bedriegelijke praktijken als bo ven gemeld doen werkelijk verlangen dat zulke toeristen België vermijden in de toekomst. De enkeling. Er doen zich bovendien met land genoten nog wel andere droevige din gen voor in België. Natuurlijk weten wg het: „es menschelt überal". en wat Nederlanders in België uitha len kan en zèl evengoed door mensen van andere nationaliteit worden be dreven. Er zijn Nederlanders, die naar het buitenland gaan om te spe culeren op de liefdadigheid van hun landgenoten. Menige alhier gevestig de Nederlander, door meelij bewogen, biedt dan de helpende hand, om ech ter dikwijls jammerlijk te ervaren dat ondank 's werelds loon is en dat men, onwetende, geen engelen, maar dieven heeft geherbergd. Het over kwam ons onlangs dat wij gastvrij onderdak verleend hadden aan een „keurige Nederlandse heer", die wij, ondanks ons voortdurend gewapend zijn tegen dergelgke individuen, dit keer volkomen vertrouwden, om ech ter na zgn vertrek te ontdekken dat hij uit de huishoudkas van mijn vrouw duizend francs had gestolen. Dit komt ook voor onder mensen van andere nationaliteit dan de Ne derlandse, maar gevoegd bij de ho telklachten, ontstaat een zwarte lijst van Nederlanders, die geen goed doet aan de reputatie van ons volk. België weet heel goed wat toeris tisch door de beugel kan en wat over de schreef gaat, daarvoor bergt het te veel Amerikanen, Engelsen. Fran sen en Italianen. Laat Nederland er een eer in stellen op de internationa le ljjst van toeristen niet onderaan maar bovenaan te figureren. Vier honderd doden bij onlusten in Kweitsjou Volgens eerst nu te Hongkong ont vangen berichten uit gewoonlijk be trouwbare Chinese bron zijn op een 1 Mei-betoging te Tsoenji in de Chine se provincie Kweitsjou 400 arbeiders gedood en duizend gewond, toen wachtposten het vuur openden op 5 a 6000 arbeiders van-een distilleerderij. De arbeiders zouden in opstand zijn gekomen tegen lage lonen en lange werktijden. De leden van de veilig heidspolitie zouden zijn gedood, even als de directeur van de fabriek- De fabriek zou in vlammen zijn opgegaan. Tevoren zouden zes arbeiders zijn terechtgesteld, toen de productie van de distilleerderij daalde. Het Wereldgebeuren Familietraditie Bij de kroning van koningin Elisa beth II te Londen was de hoge re Engelse adel volledig aanwe zig. Onder hen waren armen en rij ken, maar dat viel niet het meest op. Wat wel opviel was de onbedui dendheid van ae functies, welke door vele edelen werden en worden be- kleed. Eigenlijk was er behalve Chur chill in de Westminster Abbey, maar één man, die èn tot de hogere adel behoorde, èn een betekenisvolle re geringsfunctie bekleedt in het Enge land van vandaag. Dat was Lord Salisbury. Hij droeg het zwaard van staat, dat aan de jonge koningin werd overgereikt. Men kan niet beweren, dat Lord Salisbury een meteoorachtige car rière heeft gemaakt. Hij was eigenlijk een figuur, die er altjjd een beetje naast stond. Geboren op een Engels landgoed, waar herten hup pelden en opgroeiden ver van 't stads rumoer, behield hg de eigenaardige rust en zelfvoldaanheid, welke men gemeenlijk toeschrijft aan de groot grondbezitters uit de vorige eeuw. Hij zag er soms wat slordig uit... hij volgde bij het werk z'n eigen tempo en hij leefde naar de familietraditie. Die traditie wilde, dat hij zijn plicht zou doen in enigerlei openbare functie en die traditie wilde ook, dat hij conserva tief zou zijn tot in merg en been. Welnu, dat laatste was hij dan ook. Een enkele maal kon hij wel har de dingen zeggen, zoals die ene keer toen hij verklaarde niets uitstaande te willen hebben met de besprekin gen, welke Engeland in 1938 met Mussolini voerde. Dat was „black mail" dat was afpersing. En de tweede keer, toen Hitier de Engelse premier Chamberlain bedroog. Salis« bury protesteerdehij zag in die vrede van München geen „vrede met eer"Naar die „eer" had hij te vergeefs gezocht. Deze ernstige zaken zei Lord Salisbu ry dan op een zo kleurloze en schijn baar-onbewogen manier, dat nauwe lijks de ernst van zijn woorden tot de toehoorders doordrc .g. Misschien ligt daarin ook wel de oorzaak, dat men hem in het oor logskabinet van Churchill niet zo bijster goed kon gebruiken. Bij een oorlogskabinet passen schallende redevoeringen en het trompetge schal van de felle propaganda. Daarvoor was Salisbury stellig niet de man. Twee dingen heeft deze aarts-con servatief altijd voorgestaan: het handhaven van een volstrekte onafhankelijkheid voor de Engelse buitenlandse politiek en het bijeen houden van het Britse wereldrgk. Het moet hem bitter getroffen hebben, dat van die onafhankelijke Engelse politiek na de jongste we reldoorlog zo wejnig terecht kwam. Daarnaast moet het losmaken van de band tussen Engeland en het voormalige Brits-Indië, Burma en Ceylon voor hem een steek in het hart nabijgekomen zijn. Deze Lord Salisbury vertegen woordigt thans de Engelse regering op de conferentie van de Grote Drie te Washington. Dat is in zekere zin blind toeval, want als Anthony Eden geen gal blaasaandoening had gekregen, zou niemand in Engeland er aan ge dacht hebben Lord Salisbury naar Washington te zenden. Maar die galblaas was er en nu zit dan Salisbury aan de conferen tietafel met Georges Bidault en Fos ter Dulles. Anthony Eden zou in Washington met groter kennis en met een arsenaal van argumenten de Engelse politiek verdedigd hebben, hg zou brillantcr en vastberadener zijn geweest dan Salisbury. Daartegenover kan Salisbury al leen maar stellen, dat hij op criti sche ogenblikken weliswaar slecht argumenteert, maar toch instinctief de juiste beslising weet te nemen, juistwel te verstaan voorzover het gaat om het belang van het Britse Empire. Met grote hardnekkigheid heeft deze aartsconservatief na 1945 als maar betoogt, dat Engeland moest praten met Ruslanddat er on derhandeld moest worden tot de uiterste grenzen van het menselijk geduld. Misschien heeft juist daarom Churchill deze man naar Washing ton gezonden. Indien de berichten uit Washington ons niet misleiden, dan heeft hij zijn zin gekregen. Er zal met Rusland gepraat. En voor het overige zal deze con ferentie niet veel bijzonders kunnen opleveren... Men confe reert nu eenmaal niet levendig en opgewekt met een figuur als Salis burymen confereert ook niet prettig met een zo aarzelend man als Bidault Die ontdekking zullen de Ameri kanen spoedig doen en dan zal snel het slot komenomdat men ook langs de gewone diplomatieke kana len de besluiten had kunnen formu leren, die thans in Washington wor den genomen. Lord Salisburyhet geheim van kleurloze redevoeringen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 9