C
Het ambt van vice-president in
de Verenigde Staten
KLANKBORD
VOELEN NEDERLANDERS ZICH
SUPERIEUR AAN BELGEN
SERGEANT MOLEMANS GEWOND
BIJ ATOOMBOMBARDEMENT
WOENSDAG 15 JULI 1953
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
DE ASSISTENT VAN DE BAAS
Robert Nixon is een man,
die in stilte werkt
(Van onze New Yorkse correspondent).
NEW YORK, Juli. Van Amerika's eerste vice-president. John
Adams, is deze uitspraak over zgn functie afkomstig: „het is mijn taak
my van het meest onbetekenende ambt te kwijten, dat de menselijke
fantasie ooit heeft kunnen oreëren."
Hieraan moet worden toegevoegd, dat menigeen onder zijn opvolgers
zich bepaald heeft ingespannen Adam's woorden ter harte te nemen.
Een vice-president heeft nl. een taak, die in de Amerikaanse grondwet
slechts in de meest vage termen is omschreven. Hij is nominaal voorzit
ter van de Senaat, doch heeft slechts de bevoegdheid zijn stem uit te
brengen indien dit nodig is om een staking van stemmen der Senato
ren te doorbreken. Daarmee is zijn gestipuleerde taak geëindigd.
Bij iedere verkiezingscampagne in
de V. S. komt de anomalie naar vo
ren. Een man met ruggegraat, die
hunkert naar het verrichten van po
litieke daden voelt zich normaal niet
tot deze functie aangetrokken. Het
ontvangen van buitenlandse dignita
rissenen het werkelijk schudden van
tineduizenden handen met leidsters
van damesgroepen is voor dezulken
geen taak, waaraan zij zich met gre
tigheid overleveren.
Harry S. Truman, ééns Roose
velt's vice-president, was er zelfs in
geslaagd zich geheel uit de politieke
voorgrond terug te trekken. Als oud-
Senator vergenoegde hij er zich mee
de zittingen van de Senaat te leiden.
Tot de dood van Roosevelt hem, on
verwachts, in het centrum der be
langstelling plaatste een positie
waarin hg in de daarop volgende ja-
ren is gegroeid.
Spreker.
Zijn vice-president was de veel
spreker Alben Barkley, bron van
eindeloze sterke politieke verhalen
en (soms) grappen, wiens conceptie
van zijn taak Adam's conclusies het
dichtst benaderde.
Barkley is jaren achtereen als (ge
honoreerd!) spreker en feestredenaar
opgetreden voor de Democratische
partij. Dat een vice-president ge
machtigd is een financiële beloning
aan te nemen voor het verrichten
van spreekbeurten, die min of meer
uit zijn ambt voortvloeien, zal de Ne-
wyze,
De laatste maal hebben we
waarop de voedingssappen in
spysverteringsorganisrne door ue
darmwand in het bloed worden ge
pompt en welk proces met de
naam resorptie pleegt te worden aan
geduid vergeleken met de wijze
waarop de wortels van de plant de
voedingsstoffen uit de bodem tot zich
nemen. Die vergelijking was bijzon
der oneerbiedigmaar toch wel dui
delijk en vindt bovendien een bevesti
ging in hetgeen verder volgt.
In het gewone leven spreken we nu
eenmaal niet over een darmkanaal.
Aan de ene kant is dat heel wel
opgevoed en verstandig, maar daar
staat als nadeel tegenover, dat één
van de wonderbaarlijkste delen van
ons lichaam voortdurend aan de aan
dacht ontsnapt. Een ander bezwaar
is ongetwijfeld daarin gelegen, dat
darmen, die ons als snaren voor mu
ziekinstrumenten, als worstomhulsels,
of als snaren voor tennisrackets wor
den voorgelegd, niet de indruk wek
ken andere eigenschappen te bezitten
dan een zekere taaiheid en veerkracht,
waarvoor we toch werkelijk niet die
bewondering behoeven te koesteren,
welke hierboven werd gesuggereerd.
De bouiv van de darm is echter heel
wat ingewikkelder dan uit het velletje
van de worst kan blijken en in het bij
zonder de dunne darm verricht kunst
stickjes, waarbij we werkelijk even
sprakeloos staan. U weet wellicht,
dat het slijmvlies van dit orgaan aan
de binnenzijde is voorzien van uit
stulpingen, welker aantal in totaal
ongeveer vier millioen bedragen. Het
darmoppervlak, dat met de voedings
stoffen in aanraking komt, wordt
door dit grote aantal darmvlokken tot
ongeveer het vijfvoudige vergroot, n.l.
1,0.000 vierkante centimeters. En ge
lijk de wortels van een boom, kunnen
deze vlokken in de darmimhoud rei
ken en de voedingsstoffen opnemen.
Nu moeten we echter niet denken,
dat die darmvlokken van formidabele
afmeting zijn. Integendeel! Zij zijn zö
klein, dat zpj in tienden van milli
meters moeten xvorden uitgedrukt.
Maar ondanks deze, voor het blote
oog vrijwel onzichtbare afmeting, be
vinden zich in iedere darmvlok één
of meer centrale ruimten, dringen er
één of meer arterievertakkingen bin
nen, die in een haarvatstelsel over
gaan, vindt er afvoer plaats door een
ader en bovendien is de darmvlok be
zet met spiervezels. Door samentrek
king van deze vezels worden de vlok
ken verkort en deze lengteverande
ringen hebben weer tot gevolg dat de
inwendige ruimten en de bloedvaten
verwijden en vernauwen, waardoor
een pompwerking tot stand komt die
van groot belang is voor het trans
port van de opgeslorpte stoffen. U
zult moeten toegeven, dat zich héél
wat afspeelt in deze orgaantjes, die
de grootte hebben van fijne zand
korreltjesf Maar de raadselen komen
nog.
Want waarom kan er wel vloeistof
van de darm naar het bloed passeren,
maar is het omgekeerde onmogelijk?
En waarom laat de darmwand wél
druivensuiker door, maar moet. de
eveneens goed oplosbare rietsuiker er
voor blijven staan? En waarom wordt
wel ijzer doorgelaten, maar geen an
dere zware metalen? De wetenschap
staat voor een volslagen mysterie,
waarvoor zij geen oplossing weet.
En nu ook nog iets wonderbaarlijks
over de gal.
H. Pètillon.
derlander verbazen. Het verbaasde
ook menig Amerikaan. Doch Barkley
was, politiek, zo naïef en onschuldig
hg was expert in het zoenen van
aardige meisjes (en mevrouw Bark
ley stond daar glimlachend bij)
dat niemand zich over Alben's finan
ciële etiquette ooit heeft opgewon
den.
Het blijft natuurlijk .een ietwat
hachelijke zaak Roosevelt's dood
bewees dit toen een aanvankelijk te
gen zgn taak niet opgewassen Tru
man het heft in handen moest ne-
door ROBERT KIEK.
men indien de vice-president zijn
functie slechts ziet als die van een
geglorifieerde suppoost vóór de werk
kamer van „de baas." Want de vice-
president is tenslotte „één hartslag
verwijderd van het presidentschap."
Persoonlijkheid.
Richard N. Nixon, de huidige vi
ce-president, is er in geslaagd zijn
eigen persoonlijkheid te drukken op
een ondankbare taak. Hij werkt hard,
en stilzwijgend, als een politiek ma
nusje-van-alles voor Eisenhower.
Waar nodig verlicht hij de taak van
de President door diens plaats in te
nemen op grote recepties, doch de
nadruk van zijn werkzaamheden ligt
in het politieke aspect van zijn taak.
Redevoeringen houdt hij zo min mo
gelijk, en nimmer tegen een honora
rium.
Van geldzaken zit de schrik Nixon
immers nog in de benen. U zult zich
herinneren, dat tijdens de verkie
zingscampagne van bepaalde zijde
een beschuldiging jegens hem werd
gelanceerd. Hij zou in zijn kwaliteit
van Senator van Californië van een
aantal welgestelde industriëlen een
aanzienlgk bedrag hebben ontvangen
om naar goeddunken mee te hande
len, in het belang van de Republi
keinse partij. De wgze waarop hij dit
fonds heeft geadministreerd is nim
mer geheel duidelijk geworden. In
elk geval dreigde er een openlgke
breuk tussen Eisenhower en Nixon,
tot laatstgenoemde in de dramatische
televisie-uitzending, waarin hij van
zijn faits et gestes voor het volk ge
tuigenis aflegde en iedere insinuatie
van de hand wees, zijn positie als
candidaat voor „veep" (Amerikaan
se uitspraak voor de afkorting van
vice-president, v-p) wist te redden.
In stilte.
Niettemin werk Nixon nu voorna
melijk in stilte. Hij schuwt publici
teit. Hij voert geen eigen politiek,
doch is er tevreden mee de spreek
trompet van de Baas te zijn en zo
doende te trachten de denkbeelden
van het Witte Huis ingang te doen
vinden bij de lang niet gemakkelijke
heren van het Huis en de Senaat.
Als verlengstuk van Eisenhower
heeft hij dan ook enige persoonlijke
succesjes geboekt. Hij kreeg er de
controversionele Senator McCarthy
toe een brief, die deze reeds naar het
Witte Huis had verzonden en waar
in de Senator zich op ongeprededen-
teerde wijze privileges had aangema
tigd die tot het prerogatief van de
uitvoerende (en niet van de wetge
vende) macht behoren, te elfder ure
in te trekken. Nixon spaarde daar
mee McCarthy het incasseren van
een krasse berisping, en zijn Presi
dent het toedienen ervan. Zodoende
voorkwam Nixon derhalve een mate
van hoogspanning in de partijgelede
ren van de Republikeinse partij. Of
dit in laatste instantie, hem ten goe
de dan wel ten kwade moet worden
geduid is een andere zaak.
T eleur stelling.
De teleurstelling over het falen
van Eisenhower om zijn (nog steeds
uitzonderlijk groot) gezag te doen
gelden binnen eigen partij, is alge
meen. Menigeen had derhalve gaarne
Richard M. Nixon,
vice-president der Verenigde Staten
een conflict tot uitbarsting zien ko
men, omdat het de lucht had kunnen
zuiveren. De spanningen zijn thans
nog eerder toegenomen en de wijze
waarop Eisenhower telkenmale een
botsing met Senator McCarthy uit
de weg gaat is oorzaak van toene
mende bezorgdheid; de Senator
schijnt het er immers op aan te
sturen zijn gezagdat constitutio
neel beperkt is tot het helpen ma
ken van wetten uit te strekken
over elk aspect van Amerika's bin
nenlandse en buitenlandse politiek.
Elk ontwijken van een conflict komt
daarbij overeen met een vertoon van
zwakte. De verantwoordelijkheid
daarvoor ligt echter bij President
Eisenhower zelf, niet bij Nixon.
Uit hoofde van zgn functie als
liaisen-man (trouble-shooter zegt de
Amerikaan) neemt Nixon déél aan
de kabinetszittingen. Dit zijn vaak
weinig formele bijeenkomsten waar
niettemin belangrijke besluiten, wor
den getroffen.
V eiligheidsraad.
Belangrijker nog dan kabinetszit
tingen zijn de vergaderingen van de
Nationale Veiligheidsraad. In dit
lichaam vertegenwoordigt Nixon de
wetgevende macht. De leden van Ei
senhower's zakenkabinet en de voor
aanstaande technici van de Atoom
commissie en andere instanties, die
zitting hebben in de Nationale Vei
ligheidsraad, missen politieke scho
ling. Nixon, die als oud-Senator de
stemming onder zijn voormalige col
lega's wel kan peilen, geeft hier
voornamelijk de gevoelens van de
wetgevende macht weer. Bij afwezig
heid van de President leidt Nixon de
vergaderingen van dit lichaam.
Iets van de luister van zijn snel'
gerezen populariteit als jong en be
gaafd politicus, is Nixon door het
schandaal uit de verkiezinstijd wc!
ontnomen. De bescheidenheid, die hij
thans bij zijn werk aan de dag legt,
draagt er evenmin toe bij hem op
nieuw onder de bijzondere aandacht
van het publiek te brengen.
Het getuigt althans van de, in
theorie, gezonde politieke zin, dat de
regering van Eisenhower de man,
die bij onverhoopte eventualiteiten in
staat moet zijn het roer in handen
te nemen, thans reeds de gelegenheid
biedt het klappen van de zweep te
leren kennen.
Bockhandel. Het is mis met de
boekhandel in Rusland De
Prawda is er verbolgen over en
vraagt waarom in het land
bouwgebied van de Noord Kau-
kasus alleen maar boeken over
metal-lurgie te koop zijn, terwijl
de inwoners van Leningrad en
Stalingrad uitsluitend boeken
over de landbouw naar het moe
de hoofd geworpen krijgen.
Handtekening. Op de Ameri
kaanse handtekeningen-markt
doet de handtekening van ko
ningin Elisabeth II ongeveer
250 gulden. Hitler en Rlta
Hayworth zijn sterk in prijs
gezakt. Ze halen nog maar 15
gulden. Koning Faroek heeft
men al voor een gulden of acht.
Maar Greta Garbo is zeld
zaam; voor haar handtekening
wordt ongeveer 140 gulden be
taald.
Kus. Journalisten in India zijn
een verwoede campagne begon
nen onder de leuze: Ook wij
hebben recht op de flimkus".
Tot heden worden namelijk door
de Indiase censuur alle kus-
scènes uit de Amerikaanse
films geknipt, omdat kussen
naar Indiase zede onbetamelijk
is.
Piloot. Nederlands Jongste
straaljagerpiloot: is 18 jaar.
Hij heet Rob van Battum, hij
woont in Ede (gld) en hij haal
de zijn „vleugels" in Texas
(U.S.A.).
douane. Alle douane-ambtena.
ren lachen als zij de pas van de
filmster Ava Gardner zien.
Op de signalementsbladzijde
staat achter het woord haar
kleur ingevuld: „veranderlijk".
Weinig lachlust vertoonde de
Belgische douane toen vorige
week de instrumenten van de
harmonie St. Remy uit Baarle
Nassau in beslag werden ge
nomen omdar de musici even
over de grens in het Belgische
dorp Zonderelgen een concert
wilden geven. „Ongedekte in
voer" zei de douane tot de Nas-
sau'ers, die op het stuk van
smokkel geen brandschoon ver
leden hebben.
Goedkoop. Hier is een wijs
woord van Giovanni Verga:
}fJe kunt niet meer boffen als
jongeman dan verliefd te wor
den op je buurmeisje. Hofma
kerij over de schutting is het
goedkoopst".
Het goede hart. Een 46-jarige
weduwe in Cardiff (Engeland)
kreeg van een verzekering 400
pond sterling uitbetaald, omdat
ze een diamanten ring verloren
had. Veertien dagen later kreeg
de verzekeringsmaatschappij
een briefje: „Ik heb de ring te
ruggevonden en ik vond het niet
netjes het geld te houden... Ik
heb het aan een liefdadigheids
fonds gegeven.
DE ZONDEN VAN DE ENKELING.
Soms critische stemming in België
(Van onze Belgische correspondent).
Wij hebben er al eens op gewezen dat o.i. de Nederlander zich op z'n
onvoordeligst gedraagt, wanneer hij de grens van zijn eigen land ver
laat en voor korte tijd in een ander land verkeert. Wij herinneren ons,
dat toen van redactiewege een noot bij ons artikel werd geplaatst waar
in werd opgemerkt dat naar oordeel der redactie, de correspondent uit
België wel een beetje erg somber beeld van de Nederlander-buiten-de-
grenzen gaf. Maar de feiten blijken mij in het gelyk te stellen. Men is
op het ogenblik in België zeer beslist niet op de Nederlandse tourist ge
steld, en dit is geen wonder.
Uit het Zuiden van het land berei
ken ons verhalen die geloofwaardig
zijn en werkelijk de haren te berge
doen rijzen. In het algemeen wordt
erover geklaagd, dat de Nederlander
als hij België bezoekt niet veel geld
uitgeeft, maar men is bereid dit toe
te schrijven aan zuinigheid en spaar
zaamheid, twee trekken in het Ne
derlandse volkskarakter, die men in
België wel weet te waarderen. Veel
erger zijn verhalen als de volgende:
mensen komen in een hotel, huren er
een kamer, gebruiken geen maaltij
den, maar wel komt aan het licht
dat zij stiekum op hun kamer een
kooktoestel aansteken, waarop zij
hun eigen maaltijd klaarmaken. En
dit vindt men terecht een manier van
toeristisch handelen, die niet door de
beugel kan, omdat zij onbeschaafd is
en bovendien lang niet zonder gevaar
voor brandstichting. Veel erger is
THANS ACHT JAREN GELEDEN.
Hij was bij de verwoesting van
de stad Nagasaki
(Van onze speciale verslaggever).
ZEIST, Juli. De vijftien maanden oude Yvonne Molemans in Zeist
is een kind als vele andere kinderen; een lief bewegelijk klein ding, dat
met grote donkere ogen naar'de mannen kijkt, die zo plotseling de vre
dige stilte van haar beperkte wereld komen verstoren. Haar vader is
Sergeant A. E. Molemans. de chef van de fotodienst op Soesterberg, de
oud-K.N.I.L.-mandie als krijgsgevangene van de Jappen op 8 Augustus
1945 het atoombonibardement van Nagasaki beleefde, en tegenover wie
de doktoren eenmaal verklaarden, dat hij er maar op moest rekenen,
dat een zeker gevolg van die belevenis was, dat zjjn huwelijk kinderloos
zou blijven
Sergeant Molemans,
atoomslachtoffers
Over weinige dagen is het acht
jaar geleden, dat deze Nederlander
het atoombombardement op Nagasa
ki meemaakte. Wat hij er aan nade
lige gevolgen van overgehouden
heeft, is niet wat de doktoren ervan
verwacht hebben, maar alleen narig
heden, die hem ook hadden kunnen
gebeuren, wanneer het een bombar
dement met brissant- en brandbom
men geweest was: een zwakke rech
terarm, littekens op de rug van zwa-
i re brandwonden en littekens aan de
schedel. De herinnering aan wat er
d: dag gebeurde in Nagasaki, ligt
sergeant Molemans nog vers in het
geheugen. „Even voor elf uur in de
ochtend verscheen een B-29 hoog bo
ven de stad.
Het vliegtuig.
Ik zat in de tuin bg de ziekenzaal
van het kamp, en hechtte aan dat
ene vliegtuig niet zo'n waarde. Sinds
Juni van dat jaar waren we gewend
geraakt aan de verschijning van gro
te eskaders van deze zware bommen
werpers boven de stad. Half Juli had
ik bij zo'n bombardement een wat
zwaar stukje beton op mijn hoofd ge
kregen. Dat had mijn schedel een
beetje gekraakt. De gevolgen daar
van zat ik te boven te komen op die
8ste Augustus in de tuin van het zie
kenzaaltje van ons kamp. Plotseling
zag ik iets uit het vliegtuig vallen.
Instinctief sprong ik overeind en ren
de naar het dichtstbijzijnde open
raam van de houten barak. Nauwe
lijks was ik binnen, of er was een ver
blindende lichtflits. Wat er daarna
gebeurd is, weet ik niet. Een explo
sie heb ik niet gehoord. Toen ik vier
dagen later ergens in het veld bij ken
nis kwam, heb ik pas gehoord wat er
gebeurd was.
De redding.
Kampgenoten, die in een schuilkel
der een veilig onderkomen hadden ge
vonden, hadden me onder het puin
van de barak vandaan gesleept. Het
gebouw brandde lustig en de vlam
men hadden me nagenoeg bereikt.
Vandaar vermoedelijk de brandwon
den op mijn rug. Vele maanden en op
tal van plaatsen in de wereld ben ik
daarna onder dokters handen ge
weest. Mijn rechter bovenarm was
bijna bij de schouderkop gebroken.
Het is uitermate moeilijk geweest
voor de specialisten daar nog iets van
terecht te brengen. Voorts vertoonde
mijn al eerder beschadigde kop een
dubbelzijdige schedelbasisfractuur.
Enfin, April '46 ben ik weer heel
huids in Nederland teruggekeerd,
waar aan dit alles overigens weinig
aandacht meer is geschonken. Of ik
nog gevolgen van de gammastraling
zal ondervinden misschien op latere
leeftijd? Ik weetJhet niet. Voorlopig
zal ik me er maai niet druk over ma
ken", aldus deze Luchtmacht-func
tionaris, die zich overigens herinnert,
dat er meer Nederlanders zgn. die als
kampgenoten indertijd dit bombarde
ment meemaakten. Onder degenen,
die het overleefden is er één, die van
daag de dag met een paar kunst-oren
rondloopt.
nog dat het meer dan eens voorgeko
men is, dat Nederlanders een kamer
huurden voor, laten wij zeggen, twee
personen, terwijl dan later aan het
licht kwam dat zij inplaats van met
twee, met z'n vieren de kamer be
trokken.
Superioriteit.
Dit zijn slechte manieren die ons
geen goede naam in België verschaf
fen. De Belg die toch al het gevoel
heeft dat de Hollander een hesef van
superioriteit tegenover zijn Zuider
buur heeft, kan het eenvoudig niet
uitstaan, dat dergelijke dingen voor
komen en vraagt zich niet zonder re
den af, waaraan de Nederlander het
recht ontleent om dingen te doen, die
spotten met alle étiquette van mo
dern toerisme. Dat de Nederlander
op reis hardop allerlei nationale ver
zen uitgalmt en zich aanstelt, alsof
in Nederland alles op zijn best is en
het beste van alle denkbare landen,
dat is hier wel bekend en wordt al
jaren lang bij de komst van de Ne
derlanders op de koop toe genomen.
Maar bedriegelijke praktijken als bo
ven gemeld doen werkelijk verlangen
dat zulke toeristen België vermijden
in de toekomst.
De enkeling.
Er doen zich bovendien met land
genoten nog wel andere droevige din
gen voor in België. Natuurlijk weten
wg het: „es menschelt überal".
en wat Nederlanders in België uitha
len kan en zèl evengoed door mensen
van andere nationaliteit worden be
dreven. Er zijn Nederlanders, die
naar het buitenland gaan om te spe
culeren op de liefdadigheid van hun
landgenoten. Menige alhier gevestig
de Nederlander, door meelij bewogen,
biedt dan de helpende hand, om ech
ter dikwijls jammerlijk te ervaren
dat ondank 's werelds loon is en dat
men, onwetende, geen engelen, maar
dieven heeft geherbergd. Het over
kwam ons onlangs dat wij gastvrij
onderdak verleend hadden aan een
„keurige Nederlandse heer", die wij,
ondanks ons voortdurend gewapend
zijn tegen dergelgke individuen, dit
keer volkomen vertrouwden, om ech
ter na zgn vertrek te ontdekken dat
hij uit de huishoudkas van mijn
vrouw duizend francs had gestolen.
Dit komt ook voor onder mensen
van andere nationaliteit dan de Ne
derlandse, maar gevoegd bij de ho
telklachten, ontstaat een zwarte lijst
van Nederlanders, die geen goed doet
aan de reputatie van ons volk.
België weet heel goed wat toeris
tisch door de beugel kan en wat over
de schreef gaat, daarvoor bergt het
te veel Amerikanen, Engelsen. Fran
sen en Italianen. Laat Nederland er
een eer in stellen op de internationa
le ljjst van toeristen niet onderaan
maar bovenaan te figureren.
Vier honderd doden bij
onlusten in Kweitsjou
Volgens eerst nu te Hongkong ont
vangen berichten uit gewoonlijk be
trouwbare Chinese bron zijn op een
1 Mei-betoging te Tsoenji in de Chine
se provincie Kweitsjou 400 arbeiders
gedood en duizend gewond, toen
wachtposten het vuur openden op 5 a
6000 arbeiders van-een distilleerderij.
De arbeiders zouden in opstand zijn
gekomen tegen lage lonen en lange
werktijden. De leden van de veilig
heidspolitie zouden zijn gedood, even
als de directeur van de fabriek- De
fabriek zou in vlammen zijn opgegaan.
Tevoren zouden zes arbeiders zijn
terechtgesteld, toen de productie van
de distilleerderij daalde.
Het Wereldgebeuren
Familietraditie
Bij de kroning van koningin Elisa
beth II te Londen was de hoge
re Engelse adel volledig aanwe
zig. Onder hen waren armen en rij
ken, maar dat viel niet het meest
op. Wat wel opviel was de onbedui
dendheid van ae functies, welke door
vele edelen werden en worden be-
kleed.
Eigenlijk was er behalve Chur
chill in de Westminster Abbey, maar
één man, die èn tot de hogere adel
behoorde, èn een betekenisvolle re
geringsfunctie bekleedt in het Enge
land van vandaag.
Dat was Lord Salisbury.
Hij droeg het zwaard van staat,
dat aan de jonge koningin werd
overgereikt.
Men kan niet beweren, dat Lord
Salisbury een meteoorachtige car
rière heeft gemaakt. Hij was
eigenlijk een figuur, die er altjjd een
beetje naast stond. Geboren op een
Engels landgoed, waar herten hup
pelden en opgroeiden ver van 't stads
rumoer, behield hg de eigenaardige
rust en zelfvoldaanheid, welke men
gemeenlijk toeschrijft aan de groot
grondbezitters uit de vorige eeuw.
Hij zag er soms wat slordig uit...
hij volgde bij het werk z'n
eigen tempo en hij leefde naar
de familietraditie. Die traditie
wilde, dat hij zijn plicht zou doen
in enigerlei openbare functie en die
traditie wilde ook, dat hij conserva
tief zou zijn tot in merg en been.
Welnu, dat laatste was hij dan ook.
Een enkele maal kon hij wel har
de dingen zeggen, zoals die ene keer
toen hij verklaarde niets uitstaande
te willen hebben met de besprekin
gen, welke Engeland in 1938 met
Mussolini voerde. Dat was „black
mail" dat was afpersing. En de
tweede keer, toen Hitier de Engelse
premier Chamberlain bedroog. Salis«
bury protesteerdehij zag in die
vrede van München geen „vrede met
eer"Naar die „eer" had hij te
vergeefs gezocht.
Deze ernstige zaken zei Lord Salisbu
ry dan op een zo kleurloze en schijn
baar-onbewogen manier, dat nauwe
lijks de ernst van zijn woorden tot de
toehoorders doordrc .g.
Misschien ligt daarin ook wel de
oorzaak, dat men hem in het oor
logskabinet van Churchill niet zo
bijster goed kon gebruiken. Bij een
oorlogskabinet passen schallende
redevoeringen en het trompetge
schal van de felle propaganda.
Daarvoor was Salisbury stellig niet
de man.
Twee dingen heeft deze aarts-con
servatief altijd voorgestaan: het
handhaven van een volstrekte
onafhankelijkheid voor de Engelse
buitenlandse politiek en het bijeen
houden van het Britse wereldrgk.
Het moet hem bitter getroffen
hebben, dat van die onafhankelijke
Engelse politiek na de jongste we
reldoorlog zo wejnig terecht kwam.
Daarnaast moet het losmaken van
de band tussen Engeland en het
voormalige Brits-Indië, Burma en
Ceylon voor hem een steek in het
hart nabijgekomen zijn.
Deze Lord Salisbury vertegen
woordigt thans de Engelse regering
op de conferentie van de Grote Drie
te Washington.
Dat is in zekere zin blind toeval,
want als Anthony Eden geen gal
blaasaandoening had gekregen, zou
niemand in Engeland er aan ge
dacht hebben Lord Salisbury naar
Washington te zenden.
Maar die galblaas was er en nu
zit dan Salisbury aan de conferen
tietafel met Georges Bidault en Fos
ter Dulles.
Anthony Eden zou in Washington
met groter kennis en met een
arsenaal van argumenten de
Engelse politiek verdedigd hebben,
hg zou brillantcr en vastberadener
zijn geweest dan Salisbury.
Daartegenover kan Salisbury al
leen maar stellen, dat hij op criti
sche ogenblikken weliswaar slecht
argumenteert, maar toch instinctief
de juiste beslising weet te nemen,
juistwel te verstaan voorzover
het gaat om het belang van het
Britse Empire.
Met grote hardnekkigheid heeft
deze aartsconservatief na 1945 als
maar betoogt, dat Engeland moest
praten met Ruslanddat er on
derhandeld moest worden tot de
uiterste grenzen van het menselijk
geduld.
Misschien heeft juist daarom
Churchill deze man naar Washing
ton gezonden. Indien de berichten
uit Washington ons niet misleiden,
dan heeft hij zijn zin gekregen. Er
zal met Rusland gepraat.
En voor het overige zal deze con
ferentie niet veel bijzonders
kunnen opleveren... Men confe
reert nu eenmaal niet levendig en
opgewekt met een figuur als Salis
burymen confereert ook niet
prettig met een zo aarzelend man
als Bidault
Die ontdekking zullen de Ameri
kanen spoedig doen en dan zal snel
het slot komenomdat men ook
langs de gewone diplomatieke kana
len de besluiten had kunnen formu
leren, die thans in Washington wor
den genomen.
Lord Salisburyhet geheim van
kleurloze redevoeringen.