„Mijn aap lacht", nieuwe roman van Albert Helman Holly woods nieuwe ontdekking: een doodgewoon jongetje „I )iri^eren is spreken zonder te praten" Op zoek naar partituren en manuscripten VRIJDAG 10 JULI 1953 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT Brave burger, lees dit boek niet!'' Een boek vol platvloerse, alledaagse wijsheden ALBERT HELMAN HEEFT ZIJN NIEUWE ROMAN: „Mijn aap lacht", een „Waarschuwing vooraF' meegegeven die begint: „Brave burger, leg dit boek weg! Lees het niet!" En even verder „Er bestaat genoeg lectuur voor U, laat deze apekool U taboe zün". Misschien is het in Helman's ogen niet zo prettig om tot de klasse der „brave burgers" te behoren, en stellig heeft hij met die potsierlijke waar schuwing een ander effect beoogd, maar, brave burger, het is ons hier bittere ernst: lees het boek niet, het is pure tydsverspilling om die kleine driehonderd bladzyden onverteerbare, kwasi-diepzinnige maar in feite on- gelooflyk banale en verwarde „apekool" te doorworstelen; het heeft doel_ noch zin, evenmin als Helman's boek, dat volkomen onbevredigend in het* niets uitloopt. Waarom dan niettemin een hele kolom aan dit boek gewijd, zult u vra gen? Omdat het tenslotte een „Hel man" is, en omdat datgene wat dit boek tot een onherroepelyke misluk king heeft gevoerd, reeds aanwezig was in Helman's vroegere werk. Om dat het dus in zekere zin symptoma tisch is, al is de aap dan ook mogelijk nog nooit zo duidelijk uit de mouw ge komen. Een paar maanden voor zijn dood, in 1940, schreef Du Perron, die toch voor Helman's eerste boek „Zuid-Zuid- West", verschenen in 1926, grote waardering had, in de hem uitermate scherpe stijl, die men helaas te wei nig in onze critische kolommen hoort: „Ik vind Helman vaak een naar au- teurtje, een autodidakt die ondanks al zijn kennis van Freud, de vervelen de kantjes niet heeft weten te korri- geren van de typiese autodidakt, te Letterkundige kroniek door HANS WARM duidelijk de kunstenaar die er net bij neer gekomen was, net bijna genoeg talent had, maai- die er tenslotte niet kwam." Zoals zo vaak, heeft Du Perron, die gedurende ongeveer tien jaar zo wat het literaire geweten van onze lette ren was. en wiéns sterven, nu meer dan dertien jaar geleden, nog steeds een grote leegte heeft gelaten, de spijker precies op zijn kop heeft ge slagen: Helman heeft de belofte van „Zuid-Zuid-West" nooit geheel inge lost en ondanks de zekere bekendheid die hij geniet, is hij net niet een schrij ver van formaat geworden. Daarvan is „Mijn aap lacht" nog eens het evi dente bewijs, daar men in dit werk van de thans 50-jarige schrijver ge rust de neerslag van zijn tot nu toe veroverde wijsheid en levensfilosofie mag zien. Hjj heeft met dit werk een satire op de menselyke samenleving wil len gevèn, en te dien einde de we- reld bekeken door de ogen van een aap, die nu eens aap en dan weer mens is- Maar nooit helemaal aap en nooit helemaal mens, wat het geheel niet verhelderd en de voor genomen satire in een verwaterd, breedsprakig gezeur deed ver lopen. Zoals bekend is Albert Helman, die in het dagelijks leven Lou Lichtveld heet, in West-Indië geboren en op gegroeid, temidden van een prach tige, weelderige natuur die grote in vloed op hem heeft uitgeoefend. Ook heeft hij Indiaans bloed in de aderen, en een onmiskenbaar talent. Wan neer hij zich had weten te beperken, zouden de grote kennis van het oer woudleven en de vreemde, half mythi sche, half mystische onderstromingen in ziji bloed, hem tot een zeer uit zonderlijk auteur hebben kunnen stempelen. Maar hij is naar Europa f;ekomen, en blijven hangen tussen wee stadia: niet helemaal heidens natuurmens en niet helemaal cultuur- ulturele cavalcade REMBRANDT'S GEBOORTEDAG zal ook dit jaar niet onopgemerkt voorbijgaan De schilder, die 15 Juli 1606 werd geboren, zal thans geëerd worden door een tentoonstelling van grafisch werk uit zijn naaste om geving. De expositie wordt gehouden in het Rembrandt-liuis te Amsterdam. HET ZEVENDE congres van de in ternationale vereniging voor de we tenschappelijke film zal in September te Londen worden gehouden. Ver toond zullen worden wetenschappe lijke, medische, technische, industrië le en opvoedkundige films, afkom stig uit dertig landen. TOT HOOFDLERAAR muziekge schiedenis aan het Amsterdamse conservatorium is benoemd drs. F. R. Noske, als opvolger vam prof. dr. K. Ph. Bernet Kempers. TWEE JONGE NEDERLANDSE beeldhouwsters hebben prijzen ge wonnen bij de prijsvraag „Susse et Mitchels", uitgeschreven onder de leerlingen van de „Academie de la grande Chaumiere", die op het ate lier van Zadkine werken, Mej. Rubin stein won de tweede prijs, groot 50.000 frames, mej. Eecen kreeg voor haar ontwerpen een prijs van 10.000 francs. DE CELLISTE FRANCOUSE VETTER en de pianist Paul Niessing z'ijn uitgenodigd om voor „Radio Dif fusion Francaise" een uitvoering te geven van de tweede sonate van Wil lem Pijper en de ballade van Frank Martin, beide voor cello en piano. mens; een bijna tragische twee slachtigheid, die nooit tot een har monische versmelting is gekomen. Helemaal terug naar de primitieve oerstaat kan hij niet en een „Euro peaan" is hij ook niet ten volle ge worden. Dit zou op zichzelf aanleid ding kunnen geven tot zeer schrijnen de goede boeken, doch Helman's on geluk is, dat hij, om nogmaals Du Perron aan te halen, „de vervelende kantjes van de typiese autodidakt niet heeft weten te korrigeren": hij slaat vaak een prekerige, pedant- mededeelzame toon aan, of, zoals de bekende criticus Van Leeuwen ergens zegt: „Helman onderschat zijn lezers en overschat zichzelf". PLATVLOERS Die zelfoverschatting heeft „Myn aap lacht" tot één van de onuitstaanbaarste boeken ge maakt, die we ooit onder ogen kre gen: niets is zo onvergeeflijk dan om als lezer voor half zacht aan gezien te worden door een auteur, die blijkens zyn geschrift deze maal niets anders te bieden heeft dan vrij platvloerse, alledaagse wijsheden, die hij met eindeloze breedsprakigheid aan de man brengt. En dat, terwyl men in het boek hier en daar nog glimpen opvangt van wat Helman zou kun nen geven: prachtig is de uitbeel ding van de negerin Rosalina en haar dochtertje Jessy; uitstekend is hier en daar ook de sfeer van. het overdadige, weelderige oer woud getekend. Het boek dan, is verdeeld in drieen: Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap. In „Vrijheid" maakt men kennis met de aap in het oerwoud. Hy beleeft ALBERT HELMAN ...mijn aap lacht... er allerlei avonturen, tot hij tenslotte in een klem gevangen raakt. In „Ge lijkheid" verkeert hij onder de men sen, in de diverse, goed getekende, milieu's van „Beul's Erbarmen", een verbannings-plantage voor politieke- en andere delinquenten, waar de aap, die toch al zeer menselijk was, zijn mensenkennis opdoet. Aan het eind van dat deel ontsnapt hij, om dan in „Broederschap" een soort apendicta- tor te worden met al de „wijsheid" die hij bij de mensen heeft opgedaan. De hele satire is echter zo troebel en onklaar dat men er niet wijs uit wordt en als de zaak helemaal in het honderd gelopen is en Helman er zelf blijkbaar ook geen weg meer mee weet, laat hij de aap maar via enige bezwijmingen, vluchten en rare dro men in een mens veranderen. Dan is het boek uit en vraagt men zich voor de laatste maal af: wat moet dat nu allemaal Wat wijsheid die elkeen al weet en nog eens schoolmeester achtig herkauwd, wat reeds lang open deuren met veel vertoon ingetrapt. Het spy't ons, „brave burger", maar houd u liever aan Helman's eigen waarschuwing en lees dit boek niet! Amsterdamse Boek- en Courant Mij. Amsterdam. Alphons Franken t Te "s-Gravenhage is op 74-jarige leeftijd overleden de heer Alphons Franken. Hij was o.a. dirigent van het a capelle-koor „Bel Canto" en van verscheidene Rooms Katholieke kerk koren. Grote bekendheid verwierf hij door het introduceren van koorwer ken van Alphons Diepenbrock, Pales- trina en van werken van Philips de Monte. Zijn compositie „Haec Dies" wordt nog veelvuldig gezongen. In April van dit jaar heeft de heer Fran ken te Amsterdam zijn gouden jubi leum als toonkunstenaar gevierd. Schilder-herbergier overleden Paul Roux, eigenaar van de her berg „La Colombe d'or", waarin hij zich in 1918 in Saint-Paul-de-Vence (Alpes-Maritimes) had gevestigd, is vorige maand overleden. Paul Roux, man van smaak, zelf kunstenaar en beschermer van de schilders, had zijn „Colombe d'Or" in een waar museum voor moderne kunst veranderd; in zyn herberg hin- fen doeken van de beroemdste heden- aagse schilders als Matisse, Picas so, Braque, Vlaminck, Utrillo. Paul van Kempen (Van een medewerker). Wat doet een dirigent van een symphonie-orkest eigenlijk? Slaat hij alleen maar de maat? Daarvoor zou men toch ook een machine (een grote metronoom bijvoorbeeld) kunnen gebruiken. Men kan zelfs een ingenieus apparaat vervaardigen dat vlugger en langzamer, harder en zachter op het juiste ogenblik aangeeft. Er is blijkbaar een „mens" nodig: de orkestleider. Wij maken zelfs onder scheid tusen grote en minder grote dirigenten. Zij worden niet gemaakt; zij worden geboren. Zij moeten niet slechts terdege weten wat zij willen, zij moeten dit ook zonder moeite aan anderen weten op te leggen. Op de dirigentencursus,die thans door de N ederlandse Radio Unie in Hilversum wordt gehouden, in navolging van de jaarlijkse cursussen te Siena in Italië, maakt men geen dirigenten. Daartoe zouden de docenten, Paul van Kem pen en Carlo Zecchi niet in staat zijn. Wat zij doen is aan de jonge lieden, die na een strenge selectie overbleven, aanwijzingen geven, hoe men een groot orkest „bespeelt". Indien iemand geen aanleg heeft om bijvoorbeeld viool te leren spelen, zullen zelfs de vereende krachten van Jacques Thibaud en Yehudi Me- nuhin van hem geen violist maken. Is deze aanleg er echter wel, dan zal hy toch nog het „handwerk" van de frond af moeten leren. Allereerst ouding van rechterhand met stok, van linkerhand op de snaren; dan posities, vingeroefeningen toonlad ders, études. Zo gaat het ook met de leerling dirigent. In Hilversum worden uren besteed aan de houding van het bo venlichaam, aan de soepelheid der arm-bewegingen,1 aan het volkomen 'onafhankelijk zyn van de ene hand Betty Grable in het kwadraat George Winslow heeft een diepe basstem... (Van onze filmmedewerker). Al zijn er mensen, die het nog zo goed met de film menen, haar tot kunst verheven willen zien en een muze te harer vertegenwoordiging hebben aan geroepen, toch blijft voor de grote massa de film een rol-„prent": plaatjes, dié bewegen, de opvolgster van de toverlantaarn. En hoe interessanter en verbluffender het plaatje, des te groter de roep van de rolprent. Hoe die plaatjes nu precies rollen, en wie ze laat rollen en of de volgorde, waarin ze rollen, wel verantwoord is, doet allemaal minder ter zake. Voor deze plaatjeskijker zijn de grote filmmaatschappijen steeds weer uit op nieuwe wonderen, waar ze de camera op kunnen richten: Francis, de sprekende ezel, Lassy, de hond, een leeuw en een gorilla zijn al als hoofdrolspelers in films gesignaleerd. Doch ook op hen raakt het publiek uitbewonderd. Er is dus weinig voorstellingsvermogen voor nodig om de opluchting te begrijpen, die er in Hollywood heerste, toen daar het bericht van een nieuwe „ontdekking" binnenkwam. Nu was het alleen maar de vraag, wie er met de buit strijken ging. Dat is Twentieth Century Fex geworden. De nieuwe ontdekking wasschrikt u nietgewoon een gewoon jongetje. Iets mankeerde er natuurlijk wel aan, anders zou het zo wereldschok kend niet zijn. Met zijn toncillen en stembanden bleek er het één en ander niet helemaal zoals dat hoort te zijn bij zevenjarige jongetjes. Gevolg: George Wentzlaff bij de burger lijke stand in Hollywood ingeschre ven als George Winslow) 'heeft een diepe basstem. In plaats van een neus- keel-en-oorarts kwam Hollywood er eraan te pas met een filmcontract voor zeven jaar. Gras hebben ze er daar niet over laten groeien en deze nieuwe magneet om de zozeer be geerde kasmiddelen binnen te lokken maar meteen aan het werk gezet. In de film „Room for one more" speelt hij samen met Cary Grant en Betsy Drake en in „My Pal Gus" (Guusje fröbelt met harten) is hij hetlie verdje, dat iedere orde en goede gang van zaken bedreigt. Doch al deze „glorie" vermocht niets te veranderen aan Georges ware aard; hy is de kwajongen gebleven, die het land heeft aan mooidoenerij; in de hogere filmgoden niet meer dan gewone meneren ziet en iedere ge- gelegenheid, die zich voordoet om kat- tekwaad uit te halen, dankbaar be nut. Volgens de verhalen heeft men in de filmstudio meer capriolen te verduren van hem dan van een (blijkbaar ook niet zeer plooibare) Betty Grable in het kwadraat! e meest dringende filmopname kan George niet weerhouden, even naar de „Heren" te verdwijnen. En als de scène beneden zijn stand en waardigheid is, wandelt hij rustig- weg en zegt met een cherubynenglim- lach tegen de razende regisseur, dat- ie toch zo'n verschrikkelijke dorst heeft en onmogelijk één woord meer kan zeggen met zo'n droge keel. Toch is dit nog lang niet het kost baarste kattekwaad, dat hy uithaal- Hij zou wél een braaf jongetje willen zijn, maar het gaat niet! George Win- slow in ,My Pal Gus", de. Op een voor de studio kwade dag werd George tijdens een nogel moeilijke opname even met moeder weggestuurd om zijn rol wat beter te leren. Helemaal een smoes om hem weg te werken was dat niet, want de avond tevoren had hij zich met meer hartstocht overgegeven aan het knik keren dan aan het leren van zijn film tekst. Eenmaal buiten het gehoor van de regisseur echter troonde hij zyn weerloze moeder mee naar een „echte spoorbaan", die ergens achter de stu dio moest zijn aangelegd. In de gau wigheid pikte hij nog even een levens grote speer weg bij een decor, waar Tyrone Power even te voren iets met Indianen uitstaande had gehad, waar schijnlijk wel om een schone vrouw. En met die moordspeer beproefde George de spoorbaan op zijn deug delijkheid. Omdat by de film zoveel wat reëel lijkt, maar schijnis, de stalen rails van beton waren, en de speer blijkbaar echt, porde George voor een 400 dollar schade in de spoor weg. Al krygt George een aardig salaris voor zijn baantje 400 dollar per week zo erg er mee ingenomen is hij niet. Dat zei hij tenminste tegen de rechter in Los Angeles, die zijn con tract moest goedkeuren en hem vroeg hoe-ie het nou wel vond. Georges ap preciatie lag ergens tussen „rot" en „stomvervelend". Om deze afkeer van de jongen enigszins ten goede te keren, is moe der Wentzlaff meteen door Fox ge huurd voor 175 dollar. Maar ze vindt dat ze onderbetaald wordt! Want het is geen sinecure het lieve zoontje iedere dag heelhuids aan de studio af te leveren, bovendien in het juiste humeur en om hem tussen de opna men door in bedwang te houden. Om nog niet te spreken van haar ouder van de andere, kortom er wordt als het ware gymnastiek gedaan. Pas daarna komt de eigenlijke ge- baren-taal aan de beurt. Deze taal moet onmiddellijk te begrijpen zijn, dus duidelijk en eenvoudig. Immers, tijdens de repetities kan de dirigent laten herhalen, aftikken en monde ling zijn bedoelingen kenbaar maken, zo vaak hij wil. Dit alles is geduren de de uitvoering niet meer mogelijk. Toch mag hy er niet op vertrouwen, dat het orkest het nu „wel weet". Bovendien moet hij ook dan de ver tolking bezielen. Ziedaar enkele din gen, die op deze dirigentencursus worden geleerd Het is zoals Paul van Kempen het uitdrukte: „Leren tegen het orkest te spreken, zonder te pra ten Onder de cursisten zijn er ver schillende, die reeds gedirigeerd heb ben. Anderen zetten hun eerste schre den op het dirigentenpodium. Van degenen, die zich aanmelden, is door een strenge selectie een groot deel afgevallen. Met de overige wordt nu gewerkt aan een gewone repetitie. De cursisten komen eerst voor een strykquintet, waar de vijf strijkers- groepen van het orkest slechts enkel bezet zijn. De partijen van de blazers worden indien beslist noodzakelijk lijk eergevoel, waar het de goede op voeding betreft. Want dat eergevoel gedoogt niet, dat George een loopje neemt met zijn meerderen! GENTLEMEN PREFER BLONDES Zoals voor alle kinderen die voor de film spelen, is ook voor George een geduldige en begrijpende regisseur een eerste vereiste en dan natuurlijk een buitengewoon goed op 't kind af gestemd scenario. In dit gevai zal dat het speciale effect van Georges merk waardige basstem op de voorgrond moeten plaatsen, maar hem boven dien het joch laten zijn, dat hrj wer kelijk is. Want funest is een excuus zoals men dat vond, om voor George op het laatste moment toch nog een rol bij te schrijven in „Gentlemen prefer Blondes". Daarin is hij noch een prefererende gentleman noch een geprefereerd blondje, doch dient hij om de populariteit van Jane Russel en Marilyn Menroe te ondersteunen! Wat er al niet kan gebeuren, als Hollywood het vertrouwen in de toch altijd voor de kas zo betrouwbare gebleken „sex" gaat verliezen! Komen er wereldprijzen voor de schone kunsten? „Wij hebben reeds meer dan 12.000 originele composities in Duitsland opgespoord en teruggezonden aan de bibliotheken, waar zij behoren te zyn", zo ver Jtelde dr. Carleton Smith, de directeur van de Nationale Kunst stichting, „National Arts Foundation", te New York, die op een reis door 20 Europese landen thans Nederland bezoekt. Deze Stichting speurt in Europa naar de originele partituren en manuscripten van beroemde com ponisten, waarvan er tijdens en na de oorlog talloze zijn verdwenen. „Opgespoord zijn inmiddels de Matthaeus-Passion van Baeh. Lieder ohne Worte van Mendelsohn en Schubert's Goethe Lieder". Twee groepen zijn echter nog steeds spoorloos. De eerste betreffen Wag ner's opera partituren, die voor de oorlog waren gekocht door de Ka mer van Koophandel in Duitsland en in 1939 aan Hitier werden aangebo den bij diens 50e verjaardag. Men ge looft, dat ze in de laatste bombarde menten van Berlijn verloren zyn ge gaan. De tweede groep omvat Beetho ven's 7e en 9e symphonie, waarvan slechts één exemplaar in Beethoven's eigen handschrift heeft bestaan. Bo vendien zoekt men nog naar drie van zijn laatste strijkkwartetten. Samen met de viool-sonate van Brahms, Mo zart's Zauberflöte en twee acten van de opera „Figaro", bevonden deze originele manuscripten zich in de Rijksbibliotheek te Berlijn, toen ze tegen het einde van de oorlog naar een Benedictijns klooster in Grussau (Silezië), dat thans in Polen ligt, werden gebracht. „We kunnen daarover geen inlich tingen krijgen", vertelde dr. Smith een A.N.P.-verslaggever. „Misschien zijn ze nog in Polen, misschien in Rusland. We zullen echter voortgaan met onze speurtocht. De abt van dit klooster, die thans in West-Duits- land is, heeft ons gezegd, dat de par tituren in kisten door soldaten zijn weggehaald en naar het Oosten zijn vervoerd". Tenslotte zoekt men ook nog naar een klerk van dezelfde bibliotheek in De dirigent Paul van Kempen (voor tegen de wand) volgt de eerste po gingen van zijn leerlingen nauwgezet. aangevuld door een vierhandig be speelde vleugel. Pas na enkele dagen worden de volledige orkesten inge schakeld; eerst een kamer-orkest vervolgens het omroep-ojkest. dan tenslotte het volledige Radio Phil- harmonisch Orkest, zo nodig met koor. Kempen verschilt sterk van die van De wijze van doceren van Paul van Carlo Zecchi. Van Kempen is één en al rust. Hij geeft zijn aanwijzingen meestal zittend, staat hoogstens een keer op om achter de cursist met deze samen het stokje vast te hou den. Carlo Zecchi daarentegen is één en al beweging. Tegelijkertijd met de leerling hanteert hy het dirigeerstok-, je. Hij dirigeert als het ware de di rigent. Maar beiden bezitten een maken van het Hilversumse dirigen- gxote kundigheid en ervaring en zij ten-„materiaal" wat er van te ma ken is. GROTE DIRIGENTEN Of er grote dirigenten onder dit „materiaal" schuilt, verklaarde Paul van Kempen ook na afloop van de cursus nog niet te kunnen voorspel len. Het spreekt vanzelf dat hij in staat is direct te zien of iemand voor dit werk aanleg heeft, maar of de candidaat hoogstens de leider van een middelmatig orkest zal worden, of iemand met een wereldnaam, is voor uit onmogelijk te zeggen. Carlo Zecchi toonde zich zeer te vreden over zijn leerlingen. Er schuilt veel talent onder. Een onderscheid in de qualificatie van Nederlanders en buitenlanders kan hij niet maken. „Ieder heeft zo zijn eigen aard", zei hij. Tenslotte hebben wij nog met en kele orkestleden gesproken. Het is namelijk een feit, dat een musicus reeds na de eerste ogenblikken voelt of de man met het dirigeerstokje een orkest kan aanvoeren of niet. Ook zij toonden zich geestdriftig. Bovendien vinden zij deze cursus een aangena me afwisseling. Dat zij de eerste vier maten van Haydn's 101e symphonie tienmaal moeten herhalen, is ten slotte niets bijzonders. Zulke dingen gebeuren op iedere normale repetitie. Provincie Overijssel geeft 10.000 voor toneel De Provinciale Staten van Over ijssel hebben lang gesproken over het voorstel, de toneelgroep ,fTheater" te Arnhem een subsidie van 10.000 te geven. Deze groep zal de provin cies Gelderland en Overijssel als werkterrein kiezen. Vooral van Staat, kundig Gereformeerde en Anti-Revo- lutionnaire zijde werd heftig tegen dit voorstel geageerd. Een van de woordvoerders dezer partijen zei: „Ons belastinggeld moet niet ter be schikking gesteld worden van het to neel. Het moderne toneel is ziek, er gaat een zedenbedervende, zielsver- giftigende invloed van uit". Van andere zijde werd betoogd, dat de nieuwe groep veel stimulerend werk kan verrichten ten behoeve van het provinciale amateurtoneel. De fracties van de Partij van de Arbeid en van de Katholieke Volks partij schaarden zich unaniem achter het voorstel. Namens Gedeputeerde Staten werd verklaard, dat men deze hele zaak zien moet tegen de achtergrond van de culturele ontwikkeling van de provincie. Nu is er de mogelijkheid, dat de provincie, door middel van de Stichting „Toneel Oost-Nederland", die de gelden beheert, invloed kan uitoefenen op de keuze van het reper toire, nu deze grote toneelgroep zich buiten de grote centra vestigt. Voor heen was dat niet mogelijk, en moest men in de provincie maar afwachten, wat er kwam. Het voorstel werd ten slotte met 33 tegen 6 stemmen aan vaard. Berlijn, die 1% jaar. geleden spoor loos verdwenen is met meer dan 100 van Beethoven's originele conversa tie-boeken. Naar bekend, was Beet hoven doof geworden. Hij voerde steeds een schriftelijke conversatie met zyn omgeving. Het doel van de reis van dr. Smith is echter tweeledig. Hy is n.l. tevens naar Europa gekomen om in 20 lan den advies te krijgen voor de uitrei king, die door zijn stichting zal ge schieden van prijzen, die in waarde vergeleken kunnen worden met No- bel-prijzen. De Stichting heeft het plan ieder jaar vier tot vijf van deze prijzen uit te reiken aan lieden, die zich voor de wereld bijzonder ver dienstelijk hebben gemaakt op ter reinen, waarvoor geen Nobel -prijzen worden verstrekt, zoals architectuur, de beeldhouwkunst, muziek, toneel, schilderkunst en opvoeding. Hij is reeds in Engeland geweest, waar hij o.a. bij Churchill, Attlee en de aarts bisschop van Canterbury advies heeft ingewonnen. Twintig Britten zijn hem daarbij voor een prijs aangera den. Dr. Smith voert thans in ons land soortgelijke besprekingen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 5