Urouivenpagina Onze Minderjarig meisje kreeg levenslang (onschuldig) tuchthuis DE WANDELJAPON ZIET MEN DIT JAAR IN VELE VARIATIES VAN VROUW 101 VROUW Waarom zijn er geen vrouwelijke genieën? ZATERDAG 6 JUNI 1953. PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT GELUKKIG SLOT VAN TRAGISCHE GESCHIEDENIS. Journalist wist haar te bevrijden, entrouwde met haar (Van een bgzondere medewerker). MÜNCHEN. Een van de merkwaardigste huwelijken, die ooit door een Beierse ambtenaar van de burgerlijke stand werden voltrokken, maakte onlangs een sprookjesachtig gelukkig einde aan de tragische na-oorlogsgeschiedenis van een jong meisje. Inge B. werd als slachtoffer van een gerechtelijke dwaling in 194 tot de verschrikkelijke straf van levenslang tuchthuis veroordeeld, hoewel ze toen nog een minderjarig kind van veertien jaar was. Di openbare mening in Duitsland, die in de eerste jaren na de oorlog met andere zorgen overstelpt was, had het tragische geval niet opgemerkt. Het werd pas zes jaar later toevallig ontdekt, toen een journalist in opdracht van zjjn blad het grote Beierse vrouwentuchthuis Aibach be zichtigde, waarin de tot de hoogste straffen veroordeelde vrouwelijke gevangenen op de dag van invrijheidstelling wachtten. Maar terwijl alle moordenaressen, dieveggen en oplichtsters wisten waarom ze in haar cellen zaten, was het kind Inge zich van geen schuld bewust. Het noodlot had het meisje in zijn verschrikkelijkste vorm ge troffen, toen bij een van de laatste grote luchtaanvallen haar vader en moeder onder de ruïnes van het ou derlijk huis bedolven werden. Het weesje, dat nu geheel alleen op de wereld stond, was toen naar een Bei ers dorp geëvacueerd, waar het twee de deel van haar tragedie begon. Wapenbezit Van de een of ander had Inge een legerpistool gekregen, zoals deze door de terugtrekkende troepen overal wa ren achtergelaten. Toen de Amerika nen het land al bezet hadden, be waarde ze het gevaarlijke ding nog steeds in een la, zonder eraan te denken, welke zware straffen er In middels stonden op het bezit van wapenen. Later liet een jongeman zich het pistool geven, dat hrj toe vallig bij Inge gezien had. Er zou nog niet veel gebeurd zijn, als de jongeman niet een poosje later ru zie had gekregen met een Pool, ter wijl hij het oorlogsaandenken in zijn zak had. Hij trok het pistool te voor schijn, schoot, doodde zijn tegenstan der en bekende tenslotte onder de druk van strenge verhoren door de militaire politie, waar hij het pistool vandaan had. Zodoende werd het veertien-jarige meisje op een nacht uit haar bed gehaald en niet alleen wegens ille gaal wapenbezit, maar ook wegens „deelname aan een samenzwering tot moord op een geallieerd onderdaan" als zodanig werd het doorgeven van het pistool beschouwd voor de krijgsraad gebracht, die met een levenslang vonnis een afschrikwek kend voorbeeld wilde stellen. Spoedig daarop sloten zich in Duitsland voor de eerste keer de poorten van een tuchthuis achter een kind. Het was de directrice van de gevangenis, wier medegevoel Inge over de eerste verschrikkelijke tijd heenhielp. Het meisje, dat nog steeds niet begrepen had, hoe dit alles zo gekomen was, veroverde al spoedig de harten van alle bewaaksters en ieder jaar weer ti'achtte de gevange nisleiding een verzachting te ver kregen van het vonnis, dat het op groeiende meisje dwong tot een leven te midden van giftmengsters en pros- titué's. Zes jaar lang waren alle pogin gen tevergeefs, maar toen kreeg de directrice hulp van de jonge journa list, die een reportage over het tuchthuis wilde schrijven en hier een onderwerp vond, dat hrj niet ver wacht had .Diep getroffen door de tragiek van het geval wijdde hij al zijn krachten aan het onschuldige meisje. Inderdaad slaagde hij er na maandenlange vergeefse pogingen in. hoge Amerikaanse instanties voor het geval te interesseren. En op een goede dag was het zover: Inge werd voorwaardelijk vrijgelaten, dat wil zeggen: ze mocht onder toezicht van de politie buiten de' gevangenis wo nen. De verslaggever begeleidde het nu 20-jarige meisje naar de onbekende vrijheid, voelde zich voor het hulpe loze schepseltje verantwoordelijk en bezorgde haar een betrekking. Hij ontdekte in het jonge meisje een prachtig mensenkind, dat innerlijk onberoerd was gebleven door al het slechte om haar heen .En zo ont look voor het weesje als vergoeding voor de verloren jeugd het wonder van de liefde. In het begin van het jaar 1953 vroeg de gevangene-op-proeftijd Inge B. toestemming om te mogen trou wen. De toestemming werd verleend, haar bevrijder leiddo haar naar het altaar. Het schrikwekkend verbiyf in het tuchthuis had een lichtend slot gekregen: een stralend-gelukkig hu welijk! Grillige sportkledij Nu de zomersporten langzamerhand weer beginnen, gaan we ook weer aandacht besteden aan het sportte nue. En wanneer we onze badpakken, tennisschoenen, tennisrackets en meerdere attributen der zomersport te voorschijn hebben gehaald, schaf fen we ons meestal ook wel iets nieuws op sportkledinggebied aan, met het oog op de vacantie. In de collectie der Parijse, New Yorkse en Londense modemagazijnen is de sportkleding momenteel ruim vertegenwoordigd. Vooral in de Pa rijse „boutiques" (u weet wel. die ge zellige winkeltjes waarover wjj on langs schreven) ziet men veel sport en vacantiekleding. Er zijn o.m. handweefstoffen in strepen en ruiten. Voor degenen die haar vacantie als alpiniste gaan doorbrengen, is er kledij in schotsgeruite stoffen. Bij de zeilcostuums maakt men ge bruik van bedrukte poDeline; de cos- tuums bestaan uit een lange, nauwe pantalon en een gedecolleteerd vest, waaronder een blouse van flanel. Of de allround zeilers hier van verrukt zullen zijn, is een tweede... en of het wel practisch is? D armee wordt blijkbaar weinig rekening gehouden. De Hollandse vrouw wie het werke lijk alleen om de sport gaat, voelt er vermoedelijk niets voor om als man nequin de helmstok te hanteren! Enfin, we willen n ook nog iets vertellen van de kniebroek. Deze verschijnt dit jaar in vele variaties: aangesloten en met een nauwsluitend boordje onder de knie; zeer nauw sluitend met op beide zijkanten een knoopsluiting; wijd en een ietsje pof fend bij de knie; lang en nauw met een strak om het been sluitend ge deelte van knie tot kuit. De fantasie is op dit gebied grenzeloos en... tot allerlei dwaasheden in staat! Om niet te spreken van de model len, welke wit en zwart gestreept zrjn met applicaties van rozen-zo-rood, pantalons met zwarte achterkant en helderblauwe voorzijde, poffende ha rembroeken, enzovoorts Meestal worden hiervoor geruite stoffen verwerkt. Het grootste succes van de voorjaarscollecties was de terugkomst van de robe-tailleur, robe manteau, of in goed Nederlands: de wollen wan deljapon. In vele kwaliteiten en variaties ziet men dit voor deze zomer onmisbare kledingstuk uitgevoerd. Van de vroege ochtend tot de late avond wordt de wandeljapon gedragen. Het meest gewild zyn hiervoor wel de geruite stoffen. Het kleine zwart-wit ruitje, gecombineerd met een fel rode streep, of liet beige met hazelnoot, waardoor een grotere ruit in fel geel wordt geweven, is favoriet voor '53. Natuurlijk geven de Schotse ruiten eveneens acte de présence. Groen met blauw en groen met lila treden in Frankrijk zeer sterk op de voorgrond. Ruiten, die deze tinten vertonen, worden in geplis- seerde rokken uitgebracht, waarvan de plissées onder de taille twee cen timeter, in 't midden (dus over de heupen) drie en onder aan de zoom zelfs vier centimeter breed zgn. Een alleraardigst effect wordt hierdoor verkregen. Grappig zijn de kleine plooitjes, welke in de rug worden aangebracht, zodoende de ruime steekzakken verbergend, welke bij de sportrokken onontbeerlijk zijn. Streepmotieven zijn voor de wan deljaponnen min of meer de stiefkin deren van de mode. Naast de ruiten ziet men in Frankrijk zeer veel tweeds dragen; vooral ook de geme- leerde in wit-zwart. Tafzijde in anthracietkleur, is het materiaal, waarvan de linkse japon van de afbeelding werd gemaakt door Nina Ricci. Let eens op de gro te reverskraag en de wijdte- van de rok. Men ziet tevens, dat niet altijd lange of driekwart mouwen schering en inslag behoeven te zgn. Een mantelpak van Jacques Fath, in Chinese stijl uitgevoerd, toont de indere mannequin. Fath laat dit het 'iefst dragen tijdens echt zomerse lagen. Bijeenkomst van huisvrouwen In het Ned. Hervormd jeugdgebousv Wemeldinge organiseerden de ge zamenlijke bonden van plattelands- rouwen een bijeenkomst voor huis vrouwen. De dames kregen talrgke wenken voor het doelmatig aanschaf fen van meubilair en voor het inrich ten van een woning. De uiteenzetting werd gegeven door mej. Mol. J.WVWVWWVWWS De stapel brieven met leven dig commentaar groeit langza merhand zo schrikbarend, dat de een meter zestigdie Saskia meeter practisch achter vér- dioenen is. Geen nood waar schijnlijk heeft geen pennevoer- ster in ons lieve land zulke ge duldige lezers a,ls ondergeteken de. Dus waag ik het er op om al le geestdriftige brieven over het „Rosé kapje" en het „School reisje naar Mars" nog even met alle uitroeptekens te laten door jubelen en onderuit de stapel '11 brief te grabbelen, die 'n nóg oudere kolom ernstig van com mentaar voorziet. Herinnert U zich die afwas nog, en die ego ïstische echtgenoot? Wij hebben de zaak practisch trachten op te lossen door elke overbezette huisvrouw dringend te raden, in zo'n geval het vuile vaatwerk eens ordelijk in warm water weg te zetten, nadat de pannen vliegensvlug tijdens het opdienen waren schoonge maakt. A propos van die pannen: heeft u wel eens de methode toe gepast om ze niet af te drogen, maar ze na schoonmaken in de afwasteil met heet water te overgieten, van binnen en van buiten, en ze daarna op de kop te laten drogen Dit spaart tijd èn textiel, want voorat alumini um heeft de nare eigenschap nogal eens grijsachtige vlekken op uw droogdoeken achter te la ten. Ik heb het kunstje eens af gekeken van een gastvrouw: 't is maar een weet, zoals het he le huishouden. Goed maar nu die bewuste brief. De schrijfster vraagt of het óók niet van belang is de zaak van de psychologische kant te bekijken. Wij hebben dat in deze kolom dl eens te hooi en te gras gedaan, maar haar op merkingen wil ik toch nog eens met klem doorgeven. Zij zegt dan: „Wat in al deze discussies te weinig ter tafel werd gebracht is de geestelijke vermoeidheid van veel huisvrouwen, vooral van die met kleine kinderen. De oorzaak van veel prikkelbaar heid is toch dikwijls, dat deze vrouwen er niet regelmatig ge noeg tussen uit kunnen z o n- d e r de kinderen. Al is het maar één middag per week, die ze voor zichzelf kunnen houden voor cursussen, boodschappen, 'n stevige wandeling, fietstocht, sport of wat dan ook. Hulp daartoe is in vele gezin nen te kostbaar, maar het is toch heel goed mogelijk eens op eikaars kinderen te passen. Na tuurlijk, het moet met verstand en bereidheid van beide kanten gaan, maar in de nieuwe buurt in met veel jonge gezinnen is dat een ideale mogelijkheid, die in de practijk uitstekend blijkt te bevallen. Het is zo jammer dat dè meeste moeders er niet aan durven, uit angst voor ver- WIE DURFT BEGINNEN? V- plichtingen en dan maar door draaien in diezelfde kleine kring". Kijk, dat is nu een woord naar mijn hart. En om met het eind te beginnen: kan hier nu inder daad niet van die nieuwe buur ten uit de victorie beginnen? Dan denk is vooral aan het moderne woningtype: de flat- blokken. Hier zijn vele ideale mogelijkheden op de ruimste schaal aanwezig. Want wij moe ten toch allemaal, élk op onze manier van de nood een deugd proberen te maken. En de nieu werwetse hoogbouw is een nood, dat weten wij maar al te goed. Als wij dan geen grond meer te missen hebben, schie ten wij met onze huizen maar de hoogte in. Vier, vijf, zelfs ze ven lagen boven elkaar: het kan iemand wel eens benauwen. Kijk. zeggen wij dan: daar verdwijnt de mens al meer en meer in de massa. Geen eigen huis meer, maar een cel in een bijeenkorf. Geen eigen tuin maar het uitzicht op een ge meenschappelijk park. Geen wacht even. Het be- hoèft geen verarming te bete kenen. De mens kan altijd en overal zijn persoonlijkheid be waren, soms nog beter in een blok met tien verdiépingen dan op een onbewoond eiland. Want de individualiteit woont binnen in hem en is niet afhankelijk van wélke omstandigheden ook. Wanneer iemand dus als huis vrouw in een modern blokflot woont, laat zij dan allereerst zorgen dat zij „iemand" blijft, dat zij in haar eigen kleine cel haar éigen persoonlijk bewust leven leeft. Maar laat zij tege lijkertijd zich afvragen: wat kan ik nu bijdragen tot het geluk van het geheel, van die gemeen- En dat kan zo ontzaggelijk veel zgn en een rijkdom voor enkeling en gemeenschap beide betekenen. Las ik onlangs niet dat in overleg met gemeente èn flatbewoners een oplossing is gevonden voor het vraagstuk: gemeenschappelijk park of speelterrein? Dat is een klein, maar prachtig begin. Waarom zou dat niet uitgebouwd kunnen worden tot een blijvende samen werking Er behoeft maar één vrouw met initiatief en overre dingstalent een vergadering te beleggen in haar huiskamer en de rest volgt vanzelf. Of is soms de Bond van Plat- télanasvrouicen, de Verenigng van Huisvrouwen ook niet zo begonnen? En zijn het welge schapen organisaties geworden, of niet? Als ik niet aan het eind van mijn toegemeten kolom was, zou ik op staande voet een geestdriftig toekomstbeeld voor de blokflatbewoonsters gaan schilderen. Maar wat let ons om dat, met gezamenlijke ideeën, 'n volgende keer doen SASKIA. Het Is niet moeilyk te bewijzen, dat vrouwen in de literatuur, muziek en beeldende kunst weliswaar alles zins opmerkelijke prestaties hebben verricht, maar dat er toch onder haar geen „genie" tc vinden is. Niet temin zou het onjuist zyn dit vast staande feit te verklaren door te be togen, dat het mannelijk brein „om vangrijker" is dan het vrouwelijk en dat dientengevolge de mannelijke in telligentie groter zou zjjn Deze kwestie snijdt Gertrud Deren- dinger aan in het Zwitserse week blad „Die Weltwoehe" en zij zegt hier verder over, dat geheel en al afgezien van het feit, dat intelli gentie niet van de omvang van het brein afhangt en dat een hoog in telligentiepeil nog geen genie maakt, dagelijks duizenden vrouwen als studenten, of in haar werk bewyzen, dat zij bij geestelijke arbeid voor haar mannelijke collega's niet onder doen, ja, hen soms zelfs overtreffen! Een in Amerika gemaakte statis tiek heeft uitgewezen, dat er meer domme en meer intelligente jongens zgn (dan meisjes), doch dat de In telligentie bij de meisjes het gemid delde veel dichter benadert. Hier ligt wellicht een van de voornaam ste oorzaken voor het feit, dat er tot op heden nog geen uitgesproken vrouwelijk genie is geweest. Een waarachtig genie is iets uitzonder lijks, vergt een buitengewone gees tesontwikkeling en is in zekere zin iets abnormaals. Daar het genie voor het overige een uitgesproken, schep pende aanleg in engere zin vergt, ligt het reeds volgens de natuur niet in de aard der vrouw, bij wie de na tuurlijke bestemming niet ligt in het scheppen, maar in net behouden. Er zgn echter nog talrgke ande re oorzaken, welke het ontbreken van vrouwelijke genieën verklaren. In de eerste plaats is er het feit, dat de vrouw, afgezien van een enkel uitzonderingsgeval, eerst sinds kort in de gelegenheid is gesteld een aan de man gelijkwaardige opleiding te ontvangen en wellicht zal eerst na een honderdtal jaren blijken of de vrouw in staat is dank zij deze opleiding de man ook te „ach terhalen" tot in de hoogste regio nen van de scheppende kunst. Voorts mag evenmin worden on derschat, dat slechts zeer weinig vrouwen de mogelijkheden hebben zich geheel en al aan een beroep, aan de wetenschap, of aan de kunst te wijden. Indien ze ongetrouwd blijft, blijft haar veelal de hoogste innerlijke ontwikkeling ontzegd; als getrouwde vrouw zal ze zich vrijwel nooit in zo sterke mate van baar gezin kunnen losmaken, dat alleen haar werk overblijft. Wanneer men levensbeschrijvingen leest van geniale mannen, zal men meestal bevestigd zien, dat vele kun stenaars door een vrouw werden ge- inspireerd, dat een vrouwelijk wezen hen verzorgde en er voor waakte, dat storende invloeden van buiten hen niet bereiken konden. Wie staat echter achter een schep pende vrouw? Zelden offert een vrouw zich voor een kunstenaar op, nog zeldzamer echter zijn de gevallen, waarin een man bereid is offers te brengen ter- wille van zijn kunstzinnige echtge note Interessante expositie van moderne sierkunst In het Kon. Instituut voor de Tro pen te Amsterdam is tot eind M$i een tentoonstelling gehouden van kralen, pitten en schelpen. Ook de moderne sierkunst beeft van deze na tuurproducten veel schoons weten te maken. Deze tentoonstelling wordt van 22 September tot en met 2 October overgebracht naar de Damesbeurs van de Dameskroniek, welke gedu rende die periode in de Houtrust- hallen te 's-Gravenhage wordt gehou den. De Directie van de Damesbeurs heeft het plan opgevat om naast deze expositie ook een tentoonstel ling te houden van de fraaiste van deze voorwerpen, door particulieren ingezonden. Men hoopt daarmede veel schoons naar voren te brengen, en eveneens de aandacht te vestigen op een handwerk, dat zo langzamer hand in onbruik is geraakt. Vergeten doden van Père Lachaise. Op het beroemde Parijse kerkhof Père-LaChaise, dat uit 1804 dateert, worden de graven, waarvan de con cessie verlopen is, opgeruimd. Deze graven worden geopend onder toe zicht van een functionaris (omdat sommige ervan juwelen bevatten) en de overblijfselen van het gebeente verzameld om later te worden bijge zet in een beenderengraf, dat wordt gebouwd in de heuvel aan de voet van het columbarium, waar de as van gccremeerden wordt bewaard. Men wil door deze reorganisatie wat meer ruimte krijgen op het over volle kerkhof, dat voor vele Parijze- naars een rustieke tuin en voor vele toeristen een bezienswaardigheid is, omdat hier veel beroemdheden een laatste rustplaats hebben gevonden. Om er maar enkele te noemen: Cho pin, de Musset, Oscar Wilde, Moliere, la Fontaine, Daumier, Corot, Daudet, Sarah Bernhardt, David, Delacroix, Rossini, Bizet en de Balzac. Zwitserse kleedt zich goed. „De Zwitserse vrouwen %Tagen naar tweed costuums, uni mantels en naar kleding, die gemaakt is van Alpaga. De lijnen, die de elegante Zwitserse verkiest, zijn de inlopende lijnen. Synthetische materialen wor den hier eigenlijk alleen maar gedra gen door vrouwen, die handen-arbeid verrichten. Diezelfde vrouwen verkie zen echter voor hun Zondagse kle ding een wollen mantelpakje of een wollen mantel. Voor japonnen vra gen zij dan naar shantimg de laine of een natuurzijde." Dit vertelde een verkoopster van een der grootste Zwitserse waren huizen, genaamd JELMOLL En in derdaad, de Zwitserse vrouw gaat zeer goed gekleed. Niet alleen wat coupe en snit betreft; de materialen die worden verwerkt, voldoen aan de allerhoogste eisen. Het eenvou digste meisje, een fabrieksarbeid ster, een eenvoudig boerinnetje, het doet er niet toe: allen gaan zg goed gekleed. Men kan bij elke pas die men doet voelen, dat Zwitserland geen oorlog heeft gehad. De kleding is duur en desalniettemin kan een ieder zich de luxe van modieuze kle ding permitteren. De universiteit van Cambridge heeft Nehroe, de 64-jarige premier van India, het ere-doctoraat in de rechten verleend en Thomas Mann, de 77-jarige in Duitsland geboren Amerikaanse schrijver en filosoof, het ere-doctoraat in de letteren.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 11