Urouivenpagina
Onze
Minderjarig meisje
kreeg levenslang
(onschuldig)
tuchthuis
DE WANDELJAPON ZIET MEN
DIT JAAR IN VELE VARIATIES
VAN VROUW 101 VROUW
Waarom zijn er geen vrouwelijke genieën?
ZATERDAG 6 JUNI 1953.
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
GELUKKIG SLOT VAN TRAGISCHE GESCHIEDENIS.
Journalist wist haar te bevrijden,
entrouwde met haar
(Van een bgzondere medewerker).
MÜNCHEN. Een van de merkwaardigste huwelijken, die ooit door
een Beierse ambtenaar van de burgerlijke stand werden voltrokken,
maakte onlangs een sprookjesachtig gelukkig einde aan de tragische
na-oorlogsgeschiedenis van een jong meisje.
Inge B. werd als slachtoffer van een gerechtelijke dwaling in 194
tot de verschrikkelijke straf van levenslang tuchthuis veroordeeld,
hoewel ze toen nog een minderjarig kind van veertien jaar was. Di
openbare mening in Duitsland, die in de eerste jaren na de oorlog met
andere zorgen overstelpt was, had het tragische geval niet opgemerkt.
Het werd pas zes jaar later toevallig ontdekt, toen een journalist in
opdracht van zjjn blad het grote Beierse vrouwentuchthuis Aibach be
zichtigde, waarin de tot de hoogste straffen veroordeelde vrouwelijke
gevangenen op de dag van invrijheidstelling wachtten.
Maar terwijl alle moordenaressen,
dieveggen en oplichtsters wisten
waarom ze in haar cellen zaten, was
het kind Inge zich van geen schuld
bewust. Het noodlot had het meisje
in zijn verschrikkelijkste vorm ge
troffen, toen bij een van de laatste
grote luchtaanvallen haar vader en
moeder onder de ruïnes van het ou
derlijk huis bedolven werden. Het
weesje, dat nu geheel alleen op de
wereld stond, was toen naar een Bei
ers dorp geëvacueerd, waar het twee
de deel van haar tragedie begon.
Wapenbezit
Van de een of ander had Inge een
legerpistool gekregen, zoals deze door
de terugtrekkende troepen overal wa
ren achtergelaten. Toen de Amerika
nen het land al bezet hadden, be
waarde ze het gevaarlijke ding nog
steeds in een la, zonder eraan te
denken, welke zware straffen er In
middels stonden op het bezit van
wapenen. Later liet een jongeman
zich het pistool geven, dat hrj toe
vallig bij Inge gezien had. Er zou
nog niet veel gebeurd zijn, als de
jongeman niet een poosje later ru
zie had gekregen met een Pool, ter
wijl hij het oorlogsaandenken in zijn
zak had. Hij trok het pistool te voor
schijn, schoot, doodde zijn tegenstan
der en bekende tenslotte onder de
druk van strenge verhoren door de
militaire politie, waar hij het pistool
vandaan had.
Zodoende werd het veertien-jarige
meisje op een nacht uit haar bed
gehaald en niet alleen wegens ille
gaal wapenbezit, maar ook wegens
„deelname aan een samenzwering tot
moord op een geallieerd onderdaan"
als zodanig werd het doorgeven
van het pistool beschouwd voor
de krijgsraad gebracht, die met een
levenslang vonnis een afschrikwek
kend voorbeeld wilde stellen.
Spoedig daarop sloten zich in
Duitsland voor de eerste keer de
poorten van een tuchthuis achter een
kind. Het was de directrice van de
gevangenis, wier medegevoel Inge
over de eerste verschrikkelijke tijd
heenhielp. Het meisje, dat nog steeds
niet begrepen had, hoe dit alles zo
gekomen was, veroverde al spoedig
de harten van alle bewaaksters en
ieder jaar weer ti'achtte de gevange
nisleiding een verzachting te ver
kregen van het vonnis, dat het op
groeiende meisje dwong tot een leven
te midden van giftmengsters en pros-
titué's.
Zes jaar lang waren alle pogin
gen tevergeefs, maar toen kreeg de
directrice hulp van de jonge journa
list, die een reportage over het
tuchthuis wilde schrijven en hier een
onderwerp vond, dat hrj niet ver
wacht had .Diep getroffen door de
tragiek van het geval wijdde hij al
zijn krachten aan het onschuldige
meisje. Inderdaad slaagde hij er na
maandenlange vergeefse pogingen in.
hoge Amerikaanse instanties voor het
geval te interesseren. En op een
goede dag was het zover: Inge werd
voorwaardelijk vrijgelaten, dat wil
zeggen: ze mocht onder toezicht van
de politie buiten de' gevangenis wo
nen.
De verslaggever begeleidde het nu
20-jarige meisje naar de onbekende
vrijheid, voelde zich voor het hulpe
loze schepseltje verantwoordelijk en
bezorgde haar een betrekking. Hij
ontdekte in het jonge meisje een
prachtig mensenkind, dat innerlijk
onberoerd was gebleven door al het
slechte om haar heen .En zo ont
look voor het weesje als vergoeding
voor de verloren jeugd het wonder
van de liefde.
In het begin van het jaar 1953
vroeg de gevangene-op-proeftijd Inge
B. toestemming om te mogen trou
wen. De toestemming werd verleend,
haar bevrijder leiddo haar naar het
altaar. Het schrikwekkend verbiyf in
het tuchthuis had een lichtend slot
gekregen: een stralend-gelukkig hu
welijk!
Grillige sportkledij
Nu de zomersporten langzamerhand
weer beginnen, gaan we ook weer
aandacht besteden aan het sportte
nue. En wanneer we onze badpakken,
tennisschoenen, tennisrackets en
meerdere attributen der zomersport
te voorschijn hebben gehaald, schaf
fen we ons meestal ook wel iets
nieuws op sportkledinggebied aan,
met het oog op de vacantie.
In de collectie der Parijse, New
Yorkse en Londense modemagazijnen
is de sportkleding momenteel ruim
vertegenwoordigd. Vooral in de Pa
rijse „boutiques" (u weet wel. die ge
zellige winkeltjes waarover wjj on
langs schreven) ziet men veel sport
en vacantiekleding. Er zijn o.m.
handweefstoffen in strepen en ruiten.
Voor degenen die haar vacantie als
alpiniste gaan doorbrengen, is er
kledij in schotsgeruite stoffen.
Bij de zeilcostuums maakt men ge
bruik van bedrukte poDeline; de cos-
tuums bestaan uit een lange, nauwe
pantalon en een gedecolleteerd vest,
waaronder een blouse van flanel. Of
de allround zeilers hier van verrukt
zullen zijn, is een tweede... en of het
wel practisch is? D armee wordt
blijkbaar weinig rekening gehouden.
De Hollandse vrouw wie het werke
lijk alleen om de sport gaat, voelt er
vermoedelijk niets voor om als man
nequin de helmstok te hanteren!
Enfin, we willen n ook nog iets
vertellen van de kniebroek. Deze
verschijnt dit jaar in vele variaties:
aangesloten en met een nauwsluitend
boordje onder de knie; zeer nauw
sluitend met op beide zijkanten een
knoopsluiting; wijd en een ietsje pof
fend bij de knie; lang en nauw met
een strak om het been sluitend ge
deelte van knie tot kuit. De fantasie
is op dit gebied grenzeloos en... tot
allerlei dwaasheden in staat!
Om niet te spreken van de model
len, welke wit en zwart gestreept zrjn
met applicaties van rozen-zo-rood,
pantalons met zwarte achterkant en
helderblauwe voorzijde, poffende ha
rembroeken, enzovoorts
Meestal worden hiervoor geruite stoffen verwerkt.
Het grootste succes van de voorjaarscollecties was de terugkomst van
de robe-tailleur, robe manteau, of in goed Nederlands: de wollen wan
deljapon. In vele kwaliteiten en variaties ziet men dit voor deze zomer
onmisbare kledingstuk uitgevoerd. Van de vroege ochtend tot de late
avond wordt de wandeljapon gedragen. Het meest gewild zyn hiervoor
wel de geruite stoffen. Het kleine zwart-wit ruitje, gecombineerd met
een fel rode streep, of liet beige met hazelnoot, waardoor een grotere
ruit in fel geel wordt geweven, is favoriet voor '53. Natuurlijk geven
de Schotse ruiten eveneens acte de présence.
Groen met blauw en groen met
lila treden in Frankrijk zeer sterk
op de voorgrond. Ruiten, die deze
tinten vertonen, worden in geplis-
seerde rokken uitgebracht, waarvan
de plissées onder de taille twee cen
timeter, in 't midden (dus over de
heupen) drie en onder aan de zoom
zelfs vier centimeter breed zgn. Een
alleraardigst effect wordt hierdoor
verkregen. Grappig zijn de kleine
plooitjes, welke in de rug worden
aangebracht, zodoende de ruime
steekzakken verbergend, welke bij de
sportrokken onontbeerlijk zijn.
Streepmotieven zijn voor de wan
deljaponnen min of meer de stiefkin
deren van de mode. Naast de ruiten
ziet men in Frankrijk zeer veel
tweeds dragen; vooral ook de geme-
leerde in wit-zwart.
Tafzijde in anthracietkleur, is het
materiaal, waarvan de linkse japon
van de afbeelding werd gemaakt
door Nina Ricci. Let eens op de gro
te reverskraag en de wijdte- van de
rok. Men ziet tevens, dat niet altijd
lange of driekwart mouwen schering
en inslag behoeven te zgn.
Een mantelpak van Jacques Fath,
in Chinese stijl uitgevoerd, toont de
indere mannequin. Fath laat dit het
'iefst dragen tijdens echt zomerse
lagen.
Bijeenkomst van huisvrouwen
In het Ned. Hervormd jeugdgebousv
Wemeldinge organiseerden de ge
zamenlijke bonden van plattelands-
rouwen een bijeenkomst voor huis
vrouwen. De dames kregen talrgke
wenken voor het doelmatig aanschaf
fen van meubilair en voor het inrich
ten van een woning. De uiteenzetting
werd gegeven door mej. Mol.
J.WVWVWWVWWS
De stapel brieven met leven
dig commentaar groeit langza
merhand zo schrikbarend, dat
de een meter zestigdie Saskia
meeter practisch achter vér-
dioenen is. Geen nood waar
schijnlijk heeft geen pennevoer-
ster in ons lieve land zulke ge
duldige lezers a,ls ondergeteken
de.
Dus waag ik het er op om al
le geestdriftige brieven over het
„Rosé kapje" en het „School
reisje naar Mars" nog even met
alle uitroeptekens te laten door
jubelen en onderuit de stapel
'11 brief te grabbelen, die 'n nóg
oudere kolom ernstig van com
mentaar voorziet. Herinnert U
zich die afwas nog, en die ego
ïstische echtgenoot?
Wij hebben de zaak practisch
trachten op te lossen door elke
overbezette huisvrouw dringend
te raden, in zo'n geval het vuile
vaatwerk eens ordelijk in warm
water weg te zetten, nadat de
pannen vliegensvlug tijdens het
opdienen waren schoonge
maakt.
A propos van die pannen:
heeft u wel eens de methode toe
gepast om ze niet af te drogen,
maar ze na schoonmaken in de
afwasteil met heet water te
overgieten, van binnen en van
buiten, en ze daarna op de kop
te laten drogen Dit spaart tijd
èn textiel, want voorat alumini
um heeft de nare eigenschap
nogal eens grijsachtige vlekken
op uw droogdoeken achter te la
ten. Ik heb het kunstje eens af
gekeken van een gastvrouw: 't
is maar een weet, zoals het he
le huishouden.
Goed maar nu die bewuste
brief. De schrijfster vraagt of
het óók niet van belang is de
zaak van de psychologische
kant te bekijken. Wij hebben dat
in deze kolom dl eens te hooi en
te gras gedaan, maar haar op
merkingen wil ik toch nog eens
met klem doorgeven. Zij zegt
dan:
„Wat in al deze discussies te
weinig ter tafel werd gebracht
is de geestelijke vermoeidheid
van veel huisvrouwen, vooral
van die met kleine kinderen. De
oorzaak van veel prikkelbaar
heid is toch dikwijls, dat deze
vrouwen er niet regelmatig ge
noeg tussen uit kunnen z o n-
d e r de kinderen. Al is het
maar één middag per week, die
ze voor zichzelf kunnen houden
voor cursussen, boodschappen,
'n stevige wandeling, fietstocht,
sport of wat dan ook.
Hulp daartoe is in vele gezin
nen te kostbaar, maar het is
toch heel goed mogelijk eens op
eikaars kinderen te passen. Na
tuurlijk, het moet met verstand
en bereidheid van beide kanten
gaan, maar in de nieuwe buurt
in met veel jonge gezinnen is
dat een ideale mogelijkheid, die
in de practijk uitstekend blijkt
te bevallen. Het is zo jammer
dat dè meeste moeders er niet
aan durven, uit angst voor ver-
WIE
DURFT
BEGINNEN?
V-
plichtingen en dan maar door
draaien in diezelfde kleine
kring".
Kijk, dat is nu een woord naar
mijn hart. En om met het eind
te beginnen: kan hier nu inder
daad niet van die nieuwe buur
ten uit de victorie beginnen?
Dan denk is vooral aan het
moderne woningtype: de flat-
blokken. Hier zijn vele ideale
mogelijkheden op de ruimste
schaal aanwezig. Want wij moe
ten toch allemaal, élk op onze
manier van de nood een deugd
proberen te maken. En de nieu
werwetse hoogbouw is een
nood, dat weten wij maar al te
goed. Als wij dan geen grond
meer te missen hebben, schie
ten wij met onze huizen maar
de hoogte in. Vier, vijf, zelfs ze
ven lagen boven elkaar: het kan
iemand wel eens benauwen.
Kijk. zeggen wij dan: daar
verdwijnt de mens al meer en
meer in de massa. Geen eigen
huis meer, maar een cel in een
bijeenkorf. Geen eigen tuin
maar het uitzicht op een ge
meenschappelijk park.
Geen wacht even. Het be-
hoèft geen verarming te bete
kenen. De mens kan altijd en
overal zijn persoonlijkheid be
waren, soms nog beter in een
blok met tien verdiépingen dan
op een onbewoond eiland. Want
de individualiteit woont binnen
in hem en is niet afhankelijk van
wélke omstandigheden ook.
Wanneer iemand dus als huis
vrouw in een modern blokflot
woont, laat zij dan allereerst
zorgen dat zij „iemand" blijft,
dat zij in haar eigen kleine cel
haar éigen persoonlijk bewust
leven leeft. Maar laat zij tege
lijkertijd zich afvragen: wat kan
ik nu bijdragen tot het geluk
van het geheel, van die gemeen-
En dat kan zo ontzaggelijk
veel zgn en een rijkdom voor
enkeling en gemeenschap beide
betekenen. Las ik onlangs niet
dat in overleg met gemeente èn
flatbewoners een oplossing is
gevonden voor het vraagstuk:
gemeenschappelijk park of
speelterrein? Dat is een klein,
maar prachtig begin. Waarom
zou dat niet uitgebouwd kunnen
worden tot een blijvende samen
werking Er behoeft maar één
vrouw met initiatief en overre
dingstalent een vergadering te
beleggen in haar huiskamer
en de rest volgt vanzelf.
Of is soms de Bond van Plat-
télanasvrouicen, de Verenigng
van Huisvrouwen ook niet zo
begonnen? En zijn het welge
schapen organisaties geworden,
of niet?
Als ik niet aan het eind van
mijn toegemeten kolom was,
zou ik op staande voet een
geestdriftig toekomstbeeld voor
de blokflatbewoonsters gaan
schilderen. Maar wat let ons om
dat, met gezamenlijke ideeën, 'n
volgende keer doen
SASKIA.
Het Is niet moeilyk te bewijzen,
dat vrouwen in de literatuur, muziek
en beeldende kunst weliswaar alles
zins opmerkelijke prestaties hebben
verricht, maar dat er toch onder
haar geen „genie" tc vinden is. Niet
temin zou het onjuist zyn dit vast
staande feit te verklaren door te be
togen, dat het mannelijk brein „om
vangrijker" is dan het vrouwelijk en
dat dientengevolge de mannelijke in
telligentie groter zou zjjn
Deze kwestie snijdt Gertrud Deren-
dinger aan in het Zwitserse week
blad „Die Weltwoehe" en zij zegt
hier verder over, dat geheel en
al afgezien van het feit, dat intelli
gentie niet van de omvang van het
brein afhangt en dat een hoog in
telligentiepeil nog geen genie maakt,
dagelijks duizenden vrouwen als
studenten, of in haar werk bewyzen,
dat zij bij geestelijke arbeid voor
haar mannelijke collega's niet onder
doen, ja, hen soms zelfs overtreffen!
Een in Amerika gemaakte statis
tiek heeft uitgewezen, dat er meer
domme en meer intelligente jongens
zgn (dan meisjes), doch dat de In
telligentie bij de meisjes het gemid
delde veel dichter benadert. Hier
ligt wellicht een van de voornaam
ste oorzaken voor het feit, dat er tot
op heden nog geen uitgesproken
vrouwelijk genie is geweest. Een
waarachtig genie is iets uitzonder
lijks, vergt een buitengewone gees
tesontwikkeling en is in zekere zin
iets abnormaals. Daar het genie voor
het overige een uitgesproken, schep
pende aanleg in engere zin vergt, ligt
het reeds volgens de natuur niet in
de aard der vrouw, bij wie de na
tuurlijke bestemming niet ligt in het
scheppen, maar in net behouden.
Er zgn echter nog talrgke ande
re oorzaken, welke het ontbreken
van vrouwelijke genieën verklaren. In
de eerste plaats is er het feit, dat
de vrouw, afgezien van een enkel
uitzonderingsgeval, eerst sinds kort
in de gelegenheid is gesteld een aan
de man gelijkwaardige opleiding te
ontvangen en wellicht zal eerst na
een honderdtal jaren blijken of de
vrouw in staat is dank zij deze
opleiding de man ook te „ach
terhalen" tot in de hoogste regio
nen van de scheppende kunst.
Voorts mag evenmin worden on
derschat, dat slechts zeer weinig
vrouwen de mogelijkheden hebben
zich geheel en al aan een beroep,
aan de wetenschap, of aan de kunst
te wijden. Indien ze ongetrouwd
blijft, blijft haar veelal de hoogste
innerlijke ontwikkeling ontzegd; als
getrouwde vrouw zal ze zich vrijwel
nooit in zo sterke mate van baar
gezin kunnen losmaken, dat alleen
haar werk overblijft.
Wanneer men levensbeschrijvingen
leest van geniale mannen, zal men
meestal bevestigd zien, dat vele kun
stenaars door een vrouw werden ge-
inspireerd, dat een vrouwelijk wezen
hen verzorgde en er voor waakte,
dat storende invloeden van buiten
hen niet bereiken konden.
Wie staat echter achter een schep
pende vrouw?
Zelden offert een vrouw zich voor
een kunstenaar op, nog zeldzamer
echter zijn de gevallen, waarin een
man bereid is offers te brengen ter-
wille van zijn kunstzinnige echtge
note
Interessante expositie van
moderne sierkunst
In het Kon. Instituut voor de Tro
pen te Amsterdam is tot eind M$i
een tentoonstelling gehouden van
kralen, pitten en schelpen. Ook de
moderne sierkunst beeft van deze na
tuurproducten veel schoons weten te
maken.
Deze tentoonstelling wordt van 22
September tot en met 2 October
overgebracht naar de Damesbeurs
van de Dameskroniek, welke gedu
rende die periode in de Houtrust-
hallen te 's-Gravenhage wordt gehou
den.
De Directie van de Damesbeurs
heeft het plan opgevat om naast
deze expositie ook een tentoonstel
ling te houden van de fraaiste van
deze voorwerpen, door particulieren
ingezonden. Men hoopt daarmede
veel schoons naar voren te brengen,
en eveneens de aandacht te vestigen
op een handwerk, dat zo langzamer
hand in onbruik is geraakt.
Vergeten doden van
Père Lachaise.
Op het beroemde Parijse kerkhof
Père-LaChaise, dat uit 1804 dateert,
worden de graven, waarvan de con
cessie verlopen is, opgeruimd. Deze
graven worden geopend onder toe
zicht van een functionaris (omdat
sommige ervan juwelen bevatten) en
de overblijfselen van het gebeente
verzameld om later te worden bijge
zet in een beenderengraf, dat wordt
gebouwd in de heuvel aan de voet
van het columbarium, waar de as van
gccremeerden wordt bewaard.
Men wil door deze reorganisatie
wat meer ruimte krijgen op het over
volle kerkhof, dat voor vele Parijze-
naars een rustieke tuin en voor vele
toeristen een bezienswaardigheid is,
omdat hier veel beroemdheden een
laatste rustplaats hebben gevonden.
Om er maar enkele te noemen: Cho
pin, de Musset, Oscar Wilde, Moliere,
la Fontaine, Daumier, Corot, Daudet,
Sarah Bernhardt, David, Delacroix,
Rossini, Bizet en de Balzac.
Zwitserse kleedt zich goed.
„De Zwitserse vrouwen %Tagen
naar tweed costuums, uni mantels
en naar kleding, die gemaakt is van
Alpaga. De lijnen, die de elegante
Zwitserse verkiest, zijn de inlopende
lijnen. Synthetische materialen wor
den hier eigenlijk alleen maar gedra
gen door vrouwen, die handen-arbeid
verrichten. Diezelfde vrouwen verkie
zen echter voor hun Zondagse kle
ding een wollen mantelpakje of een
wollen mantel. Voor japonnen vra
gen zij dan naar shantimg de laine
of een natuurzijde."
Dit vertelde een verkoopster van
een der grootste Zwitserse waren
huizen, genaamd JELMOLL En in
derdaad, de Zwitserse vrouw gaat
zeer goed gekleed. Niet alleen wat
coupe en snit betreft; de materialen
die worden verwerkt, voldoen aan
de allerhoogste eisen. Het eenvou
digste meisje, een fabrieksarbeid
ster, een eenvoudig boerinnetje, het
doet er niet toe: allen gaan zg goed
gekleed. Men kan bij elke pas die
men doet voelen, dat Zwitserland
geen oorlog heeft gehad. De kleding
is duur en desalniettemin kan een
ieder zich de luxe van modieuze kle
ding permitteren.
De universiteit van Cambridge
heeft Nehroe, de 64-jarige premier
van India, het ere-doctoraat in de
rechten verleend en Thomas Mann,
de 77-jarige in Duitsland geboren
Amerikaanse schrijver en filosoof,
het ere-doctoraat in de letteren.