Onze
Een Amerikaanse stelde in 1914
de „Moederdag" in
C
VOOR HAAR 1STE VERJAARDAG
De wol'en „wandeljapon"
teert terns
MOEDER....
ALLEENSTAANDE VROUW LIJDT
HET MEEST ONDER WONINGNOOD
VAN VROUW T01 VROUW
ZATERDAG 9 MEI 1953.
SYMBOOL VAN INNIGSTE GEVOELENS.
Uiterlijk huldebetoon op deze dag
mag niet zonder bezinning zijn
Daar zijn z© weer! Die advertenties in de dagbladen, waardoor men
ons met nadruk eraan wil herinneren, dat we binnenkort weer Moeder
gaan „verrassen!" U kunt Moeder gelukkig maken met een paar nylons,
met een doos bonbons, metvult U zelf maar in.
Maar doen we er niet goed aan „Moederdag" ook eens in een ander
licht te zien? Het denken aan Moeder heeft immers in wezen zo hele
maal niets te maken met de zakelijke achtergrond, waartegen men de
tweede Zondag in Mei zo graag geplaatst ziet. Op Werelddierendag ko
pen we bü de slager iets lekkers voor onze trouwe viervoeter; op Va
derdag, (er met de haren bijgesleept) brengen we Vader tot wanhoop met
een zelf gekozen das of een overhemd met palmboompjes.
Hoe heel anders is het gesteld met Moederdag; het gaat hier om een
symbool. Want we zijn er niet mee klaar, één dag in het jaar haar te
ge. of herdenken, aan wie wy met de innigste gevoelens en door <l<
hechtste banden verbonden zijn. Maar omdat wy er in het drukke, jach
tige leven van alle dag meestal niet toe komen dit te beseffen, is hei goed,
dat Miss Mary A. Jarvis, Amerikaanse van geboorte, in 1914 deze dag
„instelde"; een gedachte, waarmede ieder mens, waar ,ook ter wereld,
zal sympathiseren, alhoewel het gebruik niet onmiddellijk in alle landen
werd overgenomen.
„Moeder", het is het eerste ge
stamelde woord en soms een laatste
fluisterende snik. Tussen die beiden
het leven, een wereld, waarin zy het
rustpunt is, de enige mens op wie wy
blindelings kunnen vertrouwen; die
naast ons staat, door dik en dim, in
goed en in kwaad: onwankelbaar in
trouw. Woorden, waarvan de beteke-
door: Mimi Itfipstra-Verbcek
nis helaas eerst tot ons doordringt,
wanneer het „te laat geworden is, voor
de nooit gesproken woorden van lief
de' zoals Gerard van Klinkenberg in
zijn gedicht „Bij een sterfbed", in
memoriam matris zo triest ge
waagt:
„Toen 't snelle ademen had opge-
[houden
en 't in de kamer stil geworden was
doodstil en wy de magere han-
den vouwden
op 't klamme laken, toen besefte ik
lpas
hoezeer wij altijd bij elkaar behoor-
l den
en dat het voor de nooit gesproken
woorden
van liefde nu te laat geworden
Lid as
Het gedenken op Moederdag zal
meer moeten zyn dan een bloemetje.
Het moge ieder jaar weer opnieuw
even tot nadenken stemmen. Niet al-
Breng spinazie eens
„anders" op tafel.
Er is momenteel volop spinazie te
koop en voordat deze uiterst gezonde
en voedzame groente weer van het
menu verdwijnt, doen we er goed
aan. haar veel op tafel te brengen
Ter afwisseling kunnen we de spi
nazie eens als sla klaarmaken. We
hebben hiervoor nodrg: 100 gr. spi
nazie, een stukje prei, een bosje gro
te radijzen, een gekookte aardappel,
olie, azijn, zout (of aroma).
De groenten schoonmaken en was
sen. Olie, azyn en zout of aroma door-
eenroeren De prei snipperen, de ra
dijzen op een paar na grof hakken
en de aardappel in blokjes snijden
Deze ingrediënten met het sausje
vermengen en dit er enige tijd in la
ten trekken. De spinazie goed laten
uitlekken, fijnsnijden en met de ove
rige ingrediënten vermengen. De sla
garneren met halve radijsjes.
leen dat plantje, die doos bonbons, dat
flesje parfum of dat kleine zakdoekje
het zit hem immers niet in de kost
baarheid van het geschenk en een
brede glimlacht: „Kyk eens, Mamaat
je, dat is nou voor jou", maar een
even zich bezinnen op deze daad van
uiterlijk huldebetoon: een tastbaar be
wijs van erkentelijkheid voor alle ga
ten die zij in onze kouoen en sokken
stopte, voor alle knopen welke zij aan
zette, voor alle pleisters en snclver-
oandenr die zij aanlegde, voor de
lekkere hapjes, waarmede zij ons
verraste, voor geduldig verdragen
slechte humeuren, voor het schippe
ren by onderlinge kleine ruzietjes, voor
de woorden van troost en begrip,
waarmede zij ons placht op te monte
ren, wanneer alles verkeerd dreigde te
gaan, voor alle uitbarstingen van woe
de onzerzijds, die zij trachtte te be
zweren, en voor alle verdriet en smart,
die zy vermocht te lenigen, 365 dagen
in het jaar.
In Miss Jarvis' tijd bleek „Mom" nog
de Dickens-achtige, „applepie"-bak-
kende, witharige, welgedane, doch iet
wat sentimentale oude dame te moe
ten zijn, die 364 dagen van het jaar
voorbygehold werd om op de 365ste
bedolven te worden onder hartvormige
dozen met zoetigheid of flesjes reuk
water. Miss Jarvis, die in 1548 over
leed, heeft zich vaak verzet tegen dit
prototype: „Mom" heeft zeer zeker
uiterlijke, maar stellig ook innerlyke
veranderingen ondergaan in de loop
van de jaren, en het is onze sentimen
tele vasthoudendheid en onze zucht tot
idealiseren, welke veelal het begrip
Moeder vereenzelvigt met bovenge
noemde lieve oude dame.
Eigen persoonlijkheid.
Zulk een uitgesproken type kan in
onze tijd moeilijk meer algemeen ge
noemd worden. Elke vrouw en moeder
heeft haar eigen persoonlijkheid,
neemt een eigen plaats inin haar ge
zin, maar daarnaast: in het wereld
gebeuren en in het maatschappelijk
leven. Heel vaak zelfs heeft zij naast
haar taak als huisvrouw en moeder 'n
sociale taak te vervullen, en het is
overduidelijk, dat zij niet langei be
handeld wenst te worden als de goede
vrouw van eertyds, wier belangstelling
geacht werd niet verder te gaan dan
ernaar te streven een goede huisvrouw
en moeder te zijn.
Voor de vrouw van nü heeft het le
ven nog andere aspecten; het is waard
tenvolle „be"leefd te worden, met de
gehele inzet van persoonlijkheid en
karakter, op welk terrein, weten,
schappelijk of sociaal, haar belangstel
ling ook ligt.
Ook voor deze vrouwen is de tweede
Zondag in Mei Moederdag, en hoe mo
dern en verlicht zij ook mogen zijn, in
haar hart zullen zij er prijs op stellen,
U heeft gelijk, oma, die kleindoch
ter van D is een wolk van een kind
en het jurkje, dat D voor haar eer
ste verjaardag gaat maken, zal haar
snoezig staan! Het is een eenvoudig
maar heel lief modelletje," waarvoor
U ca 85 cm. stof van 80 bree>d nodig
heeft. De schomlerpa-sjes kunt D des
gewenst ook in een andere kleur ne
men.
In het achterbaantje van de rok
werkt U het 6 cm. lange split af, U
duit de zijnaden en legt onder de
armsgaten een plooitje (2 cm. stof-
verbruik), waarbij dé in het patroon
aangegeven streeojes op de zijnaad
vallen. De armsgaten worden met
een schuin biesje afgewerkt. Langs
elk pasje rijgt U ingerimpeld een ca-
80 cm. lange strook van dezelfde
stof of van kant. U stikt de pasjes
op de ingerimpelde bovenkant var
het rokje en voert ze daarna geheel
Van voren worden de puntjes met
een sierknoopje op
elkaar gehecht, op de
rug brengt U een
knoopsluiting aan.
Houdt U van bordu
ren. dan maakt U het
lurkje van effen rnate-
iaal en versiert het
met fijne strooimotief-
jes of 'n aardig rand
je. Zo'n snoezig ver
jaarscadeautje zal ze
ker buitengewoon in
de smaak vallen!
ELLA BEZEMER.
wanneer men op deze dag de Moeder
in haar eert. Want het moedergevoel
en instinct is ingeboren, van alle tij
den en van alle mensen, zoals ook de
binding tussen moeder en kind zich ten
alle tijden en overal zal doen gelden.
Moeder is en blijft de centrale haard
van het leven, en haar liefde komt die
van God het meest nabij.
Als een moeder ouder wordt, de kin
deren de deur uitgaan om hun eigen
leven te leven dan nog altijd s£at
haar beeld als een stralend idool op
de achtergrond van elk mensenbe
staan. Zij is en blijft het rustpunt, de
klaagmuur en de veilige haven: zij
blijft de personificatie van „thuis".
Doch onvermijdelijk en onverbidde
lijk komt voor ieder van ons het mo
ment. dat wij geen „thuis" meer heb
ben. Wij weten dat en hebben te aan
vaarden. En het is goed, doordrongen
te zijn van de schoonheid van bijgaand
klein gedichtje van een mij onbekende
dichter. Regels, neergeschreven op 'n
stukje papier, dat ik bij toeval vond
in een boek uit de bibliotheek
Het grote succes van de voorjaars
collecties is de terugkomst van de
robe-tailleur, robe-manteau, of in
goed Nederlands: de wollen wandel
japon. In tientallen kwaliteiten en
variaties ziet men dit voor de zomer
eigenlijk onmisbare kledingstuk. Deze
japonnen kunnen worden gedragen
van de vroege ochtenduren tot de
late avond. De geruite stoffen zijn
het meest gewild. Daar is het kleine
wit/zwart ruitje waardoor een fel
rode streep loopt, of het beige me»
hazelnoot waardoor een grotere ruit
in fel geel wordt geweven Pied-de-
noule in vele kwalitèiten, om maar
niet te spreken over de schotse rui
ten, die naast de klassieke Franse
ruiten enorm gewild zijn. Prachtig
zijn de Franse wollen materialen,
warm van kleur en gloed. Naast het
wit/zwart en het beige met bruin
ziet men veel groen met blauw en
groen met lila.
Zij wordt steeds teerder en steeds
L brozer,
een blanke lamp, die zachtjes
Ischfjht.
En ik, ik voel mij soms ontroost-
L baar,
omdat dit alles straks verdwijnt.
Dit schijnsel, dat mijn donk're
L wanden
met 't goud der avondzon verlicht
o, helpensgtage warme handen
o, klein en luisterend gezicht.
Waarom moet alles wat zo nodig,
barmhartig is, onzegbaar goed,
de aarde in, als overbodig,
verborgen, weggelegd voorgoed?
En moeten wij, alleen gelaten,
beroofd van steun, volwassen zijn,
als wijze, grote mensen praten,
terwijl we.eeuwig kind'ren zijn?
Nederlandse vereniging voor vrouwenbelangen
op de bres voor dit probleem.
Op de dezer dagen te Utrecht ge
houden jaarvergadering van de Ne
derlandse vereniging voor vrouwen-
belangen, vrouwenarbeid en gelijk
staatsburgerschap hebben de adjunct-
direct rice van het gebouw A.T.V.A.
te Amsterdam, mej. W. C. Blomberg
en de bouwkundig ingenieur mej. YY.
C. M. Jansen inleidingen gehouden
over de woongelegenheid van de
werkende vrouw.
Mej. Blomberg, die de sociale kant
van het vraagstuk behandelde zeide
dat de alleenstaande \yerkende vrouw
het meest van de woningnood te lij
den heeft. Wel zijn er enkele woon-
gelegenheden voor de alleenstaande
vrouw gest:cht, zoals in 1941 de
Oranjeflat te Amsterdam en een ga
lerijgebouw te Rotterdam, maar de
Een boek voor, en
over vrouwen
Ter gelegenheid van Moederdag
heeft de uitgeverij La Rivière en
Voorhoeve een bundel novellen doen
verschijnen, samengevat onder de ti
tel „Vrouwenleven". Dertien beken
de auteurs (twaalf mannen en een
vrouw) werkten mede aan het tot
standkomen van dit boek, waarin on
derwerpen en situaties uit het vrou
wen- en moederleven worden aange
roerd. Kinderloosheid, huwelijksmoei
lijkheden, de vlucht in het huwelijk,
de alleenstaande vrouw: het zijn
slechts enkele der onderwerpen die
bekende schrijfsters als Jo Kalmijn—
Spierenburg, Foka van Loon, C. J
OomsVinckers, A. Oosterbroek—
Dutschum in dit boek behandelen.
Al deze novellen zijn geschreven
tegen de achtergrond van een diep
religieuze overtuiging. Het zijn ver
halen waarvan de huisvrouw en moe
der zal genieten tijdens de stille ogen
blikken :n haar drukke huishouding
maar zij lenen zich ook uitstekend
tot voorlezing, gevolgd door gedach-
tenwïsseling, in huiselijke kring
vrouwenclub of vereniging.
De Wereld Gezondheids Organisatie,
een van de organisaties van de Verenig
de Naties, helpt in meer dan 100 lan
den de ellende te bestrijden. Leden er
van zijn verspreid over de gehele we
reld, de strijd aanbindend tegen ziekte
Twee wierksters van 't Instanboelcen-
trum doen een onderzoek naar de ge
zondheid van de plaatselijke bevolking.
A^wmwvwvws
Er moet ergens in Nederland,
het doet er niet toe waar, de da
tum van een spreekbeurt wor
den vastgesteld. De geachte
spivekster maakt er de aanvra
ger op attent, dat de voorgestelde
avond samenvalt met de Doden
herdenking, en dus niet in aan
merking komt. Het antwoord is
even vriendelijk als verbijste
rend. De avond zal enige dagen
later plaats vinden; maar wat die
Dodenherdenking betreft, och.
die is hier toch al zo goed als ver
lopen
Dit 'heeft mij een week lang
aan het denken gezet. Hoe moet
de bewust levende mens hierop
reageren: met schouderophalen,
met bitterheid of met ironie? Of
moet men zulke mededelingen
beschouwen met het wijze be
grijpen, dat de levenservaring
meebrengt? Is deze mededeling
in wezen werkelijk wél zo schok
kend?
In zekere zin niet. Een mens is,
allereerst, een levend wezen, en
zijn geest is even beweeglijk in
groei en even fel in afweer tegen
aanvallen van buiten als zijn li
chaam. Ook het diepste litteken
geneest: houdt in elk geval op
met pijn veroorzaken. Ook de ga-
pendste wond, die geen vitale de
len heeft verwoest, groeit dicht.
Wij houden geen herinnering
aan lichamelijke pijn, tot ons ge
luk. En ondervonden leed, dat
ons niet persoonlijk beroofd
heeft, slijt snel uit en raakt ver
geten. Ook dat is een gelukon
ze ziel zou anders overbelast ra
ken met pijnlijke, schrijnende
gevoelens, die een normaal leven
onmogelijk zouden maken. Maar
met dat al...
Er staat ergens in Amsterdam
een klein verzetsgedenkteken,
waarvoor elke week de verflens
te bloemen worden weggeruimd
en frisse neergelegd. Dit wordt
zonder enige ophef en volkomen
vanzelfsprekend gedaan door 'n
vrouw, die daar vlakbij woont.
Men moet het diepste respect
hebben voor de fijngevoeligheid
en de zelfdicipline van een der
gelijke natuur Zulk een gebaar
week in week uit met onver
flauwde toewijding verricht, ligt
op hetzelfde hoge vlak als de
houding van de eenzame blanke
ambtenaar op een verloren post
diep in de binnenlanden van Af
rika, van wie Conrad verhaalt
hoe hij elke morgen fris gescho
ren en met een schoon overhemd
aan hei ontbijt kwam.
Maar wij kunnen een dergelijk
gebaar niet in het groot verwach
ten. Fijnheid van gevoel is geen
massa-artikel. Hoogstens kan
men een dodenhulde nog ensce
neren eenmaal per jaar, met een
krans en een paar minuten stilte;
of, nog eenvoudiger en automa-
tischer, met een eeuwige gas
vlam onder een ereboog.
En zelfs die krans en die stil
te, plichtmatig opgebracht op een
voorgeschreven tijdstip, verlie
zen op de duur de wezenlijke in
houd en zijn in hun soort even
pijnlijk als opzettelijke achte
loosheid.
Er is maar één hulde aan de
doden die blijvende waarde
heeft, buiten de spontane toewij
ding als van die zorgende vrouw:
de bezinning op de bedoeling van
hun offer. En mét die bezinning
het leveren van het tastbaar be
wijs, dat dit offer zijn eeuwige
rente opbrengt.
Bloed is een kostbaar goed, en
niets is groter verspilling dan
nutteloos vergoten bloed. Zou 't
niet goed zijn bij iedere doden
herdenking de bepalingen voor
te lezen van het testament, dat
deze verzetshelden, met bloed
ondertekend, hebben nagelaten?
En ieder voor zich en het volk in
zijn geheel zou bij die voorlezing
in stille moeten antwoorden op
de klemmende vraag, in hoever
re wij als beheerders van hun na
latenschap onze verplichtingen
zijn nagekomen.
„Zij vielen voor het vaderland
is een zinloze phrase. Hoe dach-
ien zij zich dat vaderland, toen
hun ogen voor het laatst de gro
te trage wolken boven het wij
de laagland zagen varen? Vrij,
eensgezind en krachtig dat
moet de samenvatting van hun
laatste wens zijn geweest.
Vrij durven wij het woord
bij hun grafsteen nog wel zonder
schaamte uitspreken? Is de vrij
heid van de afzonderlijke mens
in dit bevrijde land niet bezig
een hol begrip te worden? Zit de
eenling niet ais Gulliver onder
de Lilliputters met duizend fijne
maar venijnige draadjes vast aan
duizend voorschriften, verorde
ningen, formulieren, papieren en
wetten? En worden de weinigen
die daar nog buiten vallen: de
kunstenaars en de vrije beroe
pen niet langzaam en uiterst
welwillend gewurgd door
broodsgebrek of onevenredig ho
ge lasten? Wordt zelfs de vrijheid
van de mens binnen de muren
van zijn eigen huis niet bedreigd
door het voortdurend lawaai van
het verkeer op straat, de straal
jagers in de lucht en de radio in
het huis van de buren? Wveekl
gebrek aan rust en ontspanning
zich niet langzaam aan in een
toenemende nervositeit en een
schrikbarende ni cotine-v er sla
ving?
Krachtig? De borrel en de si
garet zijn van stimulansen uitga,
groeid tot slopers, het aantal
echtscheidingen stijgt even
schrikbarend als dat der corrup
tie-gevallen.
Wy zouden tegenover de dode
ogen der gevallenen onze blik
moeten neerslaan over zoveel
slordig beheer van hun kostbare
nalatenschap indien wy niet
althans dit jaar de verheugende
rente der eensgezindheid onbe
schadigd konden overleggen. Er
is wel een catastrophale ramp
met een schrikbarend dodencij
fer voor nodig geweest: maar
enige onvergetelijke weken lang
hebben tenminste de schoten der
fusilla ies een echo gewekt in de
harten van een geheel volk.
SASKIA.
Amsterdamse flat is alleen geschikt
voor beter gesitueerden en het Rot
terdamss gebouw is na de oorlog
door gezinnen bewoond. De overheid
steunt de bouw van tehuizen voor be
jaarden, doch heeft financiële bezwa
ren om dit te doen voor de behuizing
van de werkende vrouw, waarvoor
de woonsituatie nog slechter is dan
voor jonggehuwden, aldus deze
spreekster.
Zij vroeg zich af waarom de alleen
staande vrouw, die de hoogstaange-
slagene in de belasting is, niet kan
delen in de overheidszorg voor de be
jaarden.
Mej. ir Jansen behandelde de
practisehe zijde van het vraagstuk.
Zy noemde een aantal voorbeelden
van eenvoudige woonhuizen voor al
leenstaanden in het buitenland. Er is
'n Amsterdam een tehuis in aanbouw
„Het nieuwe Huis", doch dat is ook
bestemd voor de beter gesitueerde
vrouw. Hetzelfde is het geval met het
plan van de dr. Elisabeth Brugma-
stichting voor een tehuis aan het Sa-
vornin Lohmanplein te Den Haag,
waarvan woongedeelten te koop zijn
in aflossing. De uitvoering van an
dere plannen, o.m. te Rotterdam en
tegenover het Amstelstation te Am
sterdam van de Ver. Amsterdams
Bouwfonds en de Soroptinrstenver-
eniging zal nog wel enkele jaren
duren.
Kleine woningen
In de woonsituatie is voor de be
jaarden een gunstige wending geko
men. Er is al een aantal behuizingen
voor hen geopend en er komen er nog
meer. Dit gebeurt uit financiële over
wegingen, omdat hierdoor grotere wo
rn ngen vrij komen voor gezinnen. De
alleenstaanden vormen de enige ca
tegorie waarvoor de overheid niets
doet, aldus mej Jansen. Zij vroeg
voor deze situatie meer begrip en
zag de oplossing in het opnemen van
kleine woningen tussen die voor de
gezinnen. Wanneer dezelfde weg in
geslagen wordt als voor de bejaar
den kunnen de kleine woningen van
alleenstaanden als woningwetwon'ng
worden gesubsidieerd en in de bouw
worden opgenomen. In de grote ste
den zou volgens spreekster flatbouw
het meest geschikt zijn.
„Ondanks de vele moeiten hebben
wfl nog weinig bereikt", aldus mej.
Tansen, „omdat het vraagstuk tot
heden te „klein" is aangepakt. Het
'igt in de bedoeling in dg naaste toe
komst gecoördineerd te gaan wer
ken".
Hollandse mantels
naar Amerika
Lof voor Nederlandse
confectie
In opdracht van een groot mode-
magazyn in New York is een Amster
damse confectiefabriek momenteel
bezig met het vervaardigen van drie
duizend wintermantels. Journalisten
en andere belangstellenden waren de
zer dagen in de gelegenheid om de
nieuwe stoffen, kleuren, kragen en
modellen van deze „millioen dollars"-
collectie te bezichtigen.
Tijdens deze bezichtiging werd een
soort stalen brancard binnengedra
gen, welk gevaarte na ontvouwing
echter een speciaal transportrek
bleek te zijn, op aanwijzingen van
oud-vlieger Sillevis geconstrueerd.
Op een dergelijk rek kunnen negentig
mantels onverpakt per vliegtuig wor
den vervoerd. Dit spaart zowel ver
pakkingsmateriaal als verpakkingsar-
beid en bovendien worden hierdoor de
luchttransportkosten naar Amerika
tot een minimum teruggebracht, daar
de rekken (die elk twintig k.g. we
gen) tot de uitrusting van hef vlieg
tuig behoren. Het wachten is nog op
foedkeuring van dit expeditie-plan
oor rijksluchtvaart- en douaneauto
riteiten.
„Onze vrouwen vinden 100 tot 250
dollar voor een geïmporteerde mantel
goedkoop", verklaarde een der Ame
rikaanse importeurs die de show bij
woonden. Voorts zei hy nog dat de
keus op dit Nederlandse product was
gevallen vanwege de fabuleuze stof
fen, de grondige afwerking en de lage
prUs.
Licht en luchtig
zomerschoeisel
Er worden thans weer voorjaars-
en zomerschoenen te kust en te keur
aangeboden in Nederland. Voorjaars
schoenen worden niet alleen bepaald
door open neuzen en hielen of uit
snijdingen. De groeiende vraag naar
„licht en luchtig" wordt beantwoord
door het brengen van ongevoerde
schoenen, waaraan stevig, maar
vooral soepel bovenleer is verwerkt.
Het hierbij afgebeelde schoentje
(rechts) met de halve hak heeft een
grote koperen gesp, waardoor de
voorvoet zeer kort lijkt en is gemaakt
van een leersoort, dat generfd is als
varkensleer. Wij zagen het in rood,
iel en zwart.
De variaties in modellen en kleu
ren kennen bjj de zomersandalen
geen grenzen. Het middelste model is
:n glad calfsleer uitgevoerd. Het
heeft een u'termate simpele, doch
verfijnde lijn en het omsluit de voet
ils een netwerk. Het leestmodel is
iets spitser dan wij de laatste jaren
gewend waren. Behalve in alle fris-
Te kleuren calfsleer, doet dit model
iet goed in zwart lak.
Ook wandelschoenen moeten licht
/an gewicht zijn in dit jaargetijde,
ronder de steungevende funct'e te
/erwaarlozen, De molière (links op
le foto) omsluit de voet geheel, maar
s uiterst buigzaam, mede door de
irèpezool, die een geheel vormt met
Ie sleehak. Het witte nubuck kan
lowel met wit leer als met zwart of
beige word"» gecombineerd, passende
bij de kio'uvn van de kleding. Fyno
perforatie verhoogt de luchtigheid.
