Twee dagen uitrusten tussen
leeuwen en olifanten
WATER
TR0N1
DRIE NEDERLANDERS ZITTEN
GEVANGEN IN NOORD-KOREA
TELEFOONTJES mp het
/iuukzee
BOEK
VRIJDAG 10 APRIL 1953
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
REIS NAAR HET HEILIGE MEER VAN AFRIKA (VI)
„Jij is 'n Hollander
(Van onze correspondent in Zuid-Afrika)
Wat doet het er toe, of ge op een reis van achttienhonderd kilometer
een zestig kilometer omrijdt En wat deert het U, als ge, op een doelloze
tocht naar een nutteloos heilig meer een paar dagen uitrust in het Krij
ger Wildpark? Onze Amerikaanse reisgezel had er vele, vele ellen kleu
renfilm voor meegenomen in een apparaat, zoals ze alleen gebouwd schij
nen te worden voor met zwarte dollars betaalde diplomaten en generaals.
Enfin, die duurbetaalde films moesten nuttig besteed worden, we waren
allemaal een beetje moe van het berg-op, berg-af sjouwen met onze dik
onder de modder zittende auto en we besloten dus twee dagen zoek te
brengen in het grootste wildreservaat ter wereld: de Kruger Wild tuin.
Om half vijf in de ochtend slopen
we uit ons, met muskietengaas bevei
ligd, hotel en drie kwartier later re
den we het geweldige gebied van het
Wildpark binnen. Dit is 't uur, waar
op de leeuwen en de hyena's hun
prooi jagen, dit is het uur waar
op hert en aardzwijn en giraf naar de
boorden van de rivier gaan om hun
dorst te lessen- Wel: we zagen de
herten in grote troepen, wonderlijk-
elegant voortsnellend, verbaasd en
met grote, glanzende ogen naar onze
auto kijkend. We zagen het enorme
blauw-wildebeest: een brok saamge-
balde oerkracht. We zagen het aard
zwijn knorrend naar een onbekend
doel hobbelen. We zagen in een woest
bruisende rivier de logge nijlpaarden
met ganse troepen nijlpaard-baby's.
We zagen giraffen, zó wonderlijk één
met hun omgeving dat ge twee keer
kijken moest alvorens, ge zeker wist
dat ze er stonden.
En dan de troepen bavianen! Zo
wijs, zo uitgeslapen, zo menselijk ver
standig, dat ge er beurtelings stil van
wordt en luid om lacht. We stopten
bij een troepje van omstreeks dertig;
mannetjes, vrouwtjes en kinderen. Ze
bleven onder de doelbewuste leiding
van een kolossale aap, op omstreeks
twintig meter afstand van de auto
zitten.
Maar één klein aapje kon zijn
nieuwsgierigheid niet bedwingen.
Schuw omkijkend naar zijn moe
der sloop hij, voetje-voor-voetje,
dichterbij. Zijn mammie trok hem
weg. Éénmaal. En andermaal. En
de derde maal pakte ze hem in
het nekvel en sloeg hem stevig
met de vlakke hand op z?n roze
billetjes. Precies, maar dan ook
helemaal precies, zoals een moe
der uit de mensenwereld het haór
ongehoorzame Pietje of Jantje
zou doen. De kleine aap krijste
met de handjes voor de ogen
Een mijl verder: twee leeuwen op
de weg! Een majestueuze aanblik!
Zachtjes reden we nader. Zonder zich
ook maar in het minst te haasten,
waardig, lui en kalm staken de dieren
de weg over, liepen het kreupelhout
in en verwaardigden zich niet om ook
nog maar éénmaal om te kijken.
Temidden van opvliegende, bontge
kleurde vogels, voortsluipend wild,
vechtende bokken en in grote troepen
rondzwervende zebra's reden we
voort door het dichtbeboste Kruger
Wildpark dat zich over een op
pervlakte van ruim de provincie
Utrecht lag te koesteren in de
warme zon. We sliepen 's nachts in
532.
Hoewel we er vroeger reeds op gewe
zen hebben dat glas strikt genomen
geen bepaalde stof is, doch dat we daar
onder dienen te verstaan een toestand,
waarin verschillende vloeibare stoffen
komen te verkeren wanneer zij onder
koeld zijn, zullen we allerlei buitennis-
sigheden die zich hierbij voordoen, la
ten voor wat ze zijn. Vijftien jaar gele
den is het research-bureau van de aard-
appelmeelindustrie er bijv. in geslaagd
een glazen lens van aardappelmeel te
vervaardigen, doch wanneer deze lens
in 'n bak water werd gelegd viel zij uit
een. Dat was ivel grappig, maar voor de
practijk toch een weinig hoopvol ge
zicht.
Maar ook zonder deze curiositeiten
levert de glasindustrie voldoende stof
om even de aandacht te vragen. Want
door talloze combinaties van zeer ver
schillende grondstoffen kunnen mo
menteel meer dan 25.000 verschillende
soorten glas worden vervaardigd. Dit
is niet zó maar een modegril, maar een
eis van de techniek, die materiaal wenst
dat doorzichtig is, of bepaalde stralen
doorlaat, of bijzondere stralen tegen
houdt. Materiaal dat bestendig is tegen
sterke zuren, of grote hitte, dat on
breekbaar, kogelvrij of splintervrij is.
Vandaar de vele zeer verschillende
glassoorten, die ieder aan bepaalde
eigenschappen moeten voldoen en
waarvan wij er slechts enkele in het
dagelijks leven tegenkomen. Wellicht
heeft u ook wel eens onbreekbare gla
zen gekocht. Mijn ervaringen waren
niet van de beste, want één onbreek
baar glas viel in gruizels toen ik op een
caffé terras iemand hartelijk de hand
caféterras iemand hartelijk de hancl
schudde. Toch bestaan er onbreekbare
glazen voorwerpen, waarmee u kunt
kaatsen als met een bal.
Het eerste vuurvaste schaaltje uit ons
huwelijk barstte over de volle lengte
open toen het eerste menu er in werd
opgewarmd. Toch bestaan er glazen
bakken die geen krimp geven wanneer
zij met gloeiend staal worden volgego
ten. Zo kunnen we doorgaan
De eerste bijzonder fijne glazen draad
werd niet vervaardigd om de textiel te
verdringen, doch diende voor de snaar
galvanometer van prof. Einthoven die
er zijn electrocardiogrammen mee op
tekende. Ook de eerste glazen schoen
werd niet besteld door een modekoning
dill wel eens wat anders zots wilde la
ten zien, maar door een arts die deze
doorzichtige voetbekleding noodzake
lijk achtte voor een patient en hooptp
een dreigende amputatie op deze wijze
te kunnen voorkomen.
O ja, nu we het toch over dit soort
dingen IRebben, moeten we toch ook nog
iets vertellen van voorwerpen die on
zichtbaar gemaakt kunnen worden.
H. Pétillon.
der omheinde kampen, we roos
terden ons vlees boven een vuurtje en
we reden op de tweede dag „een
straatje om" voor een troepje van
vier kolossale olifanten, die met hun
slurven stof omhoog gooiden en die,
heftig met de oren klapperend, be
gonnen te schelden tegen de auto. Als
ge eenmaal hebt gezien hoe ze overal
dikke, stevige bomen eenvoudig uit
de grond hebben gescheurd, dan
leeft ge graag een beetje gas als
!e Jumbo's onaardig beginnen te doen
jegens uw stinkend benzine-ding!
En het werd wanner en warmer.
Toen, in het vroege middaguur, ont
dekten we de ramp. Onze waterzak,
die we met zoveel zorg aan de radia
tor hadden vastgemaakt, vól met kos
telijk water, was spoorloos. Ergens in
de wijde oneindigheid van het bos
veld hadden we haar verloren. Hoe
moesten we nu de soep koken, waar
voor we twee kilo soepvlees, zes
mergpijpen en een paar pond uien
hadden gekocht? Hoe moesten we ons
drankje mengen? Hoe de koffie zet
ten?
Whiskey tegen malaria.
Een woudloper weet raad. In plaats
var. koffie dronken we whiskey, want
whiskey is goed tegen malaria In
plaats van een aangemengd drankje
dronken we een drankje-puur, want
dat is óók goed tegen de malaria. En
onze soep kookten we, nu het water
ontbrak, van vijf flessen bier. Het
brouwsel smaakte een beetje bitter,
maar het was krachtig en zéér ver
sterkend!
Veertien kilometer reden we zonder
één menselijk wezen, zonder één huis
te zien En de zon brandde aan de
hemel en onze tongen hingen uit on
ze monden van de wurgende dorst.
Toen, om de hoek van een berghel
ling: een kleine boerderij! Ik liep ex-
heen, met vier lege bierflessen en ach
ter mij kwam de Zuidafi-ikaanse poli
ticus en gooide zijn hele reputatie in
de waagschaal door het aanslepen van
viei*. nog maar kortelings geledigde
whiskeyflessen... Een lief, blond meis
je,deed de deur open. En achter haar
stonden acht blonde kinderen van
twee tot twaalf jaar. En achter die
kindeven stond een gezellige, bloze
moedei-. En naast de moeder een
knoestige, sproetige boer.
Het was een plaatje van gezond,
huiselijk geluk en ik stond er een
ogenblik zó van te genieten, dat
ik helemaal mijn moeizaam aan
geleerd Afrikaans vergat en in
„hoog-Nederlands" vroeg: „Hebt
U misschien een beetje water
voor ons?"
„Ek sou so sê: jp Is 'n Hollandei-",
zei de boer. Hij schoof een paar
blonde kinderen opzij en drukte
me de hand, dat de vingerkootjes
er van kraakten. Aangename
kennismaking!
„Ek is Wassenaar ek is 'n
kleinseun van Theodoras Wasse
naar uit Obdanx in Noord-Hol
land".
Nederlanders! Natuurlijk weer Ne-
dex-landers; dat had ik toch direct
kunnen weten bij het aanschouwen
van heel die gezonde troep blonde
kindei-tjes? Want deze kinderen wa
ren Noordhollandse kindex-en, al was
het dan ook in 1875, dat Iran groot
vader het oude vaderland verliet om
als landmeter in dienst van Paul Kru-
ger te treden. Enfin, ik was een wel
kome gast en de mooiste stoel werd
nog even afgestoft en de andere toe
risten moesten ook binnenkomen,
want de koffie stond al te prattelen
en dat vullen van al die flessen nam
toch een heel beetje tijd, nietwaar?
Er kwamen oude portretten aan te
pas en veel familieverhalen en een
uitrafeling van relaties en verhoudin-
gen tot in het achtste geslacht. En
boer Wassenaar vertelde me terloops
nog even, dat z'n vader nog leefde in
bloeiende gezondheid.
„Hij is 87 jaar, maar hij komt nog
iedere Zaterdag zestien mijl ver over
de bergpassen rijden met z'n auto om
de kinderen te zien".
„En hij bestuurt nog zelf z'n auto?"
„Natuurlijk. Hij bestuurt z'n tractor
immers ook nog zelf?"
Kijk daar zit een mens dan toch
even over na te denken. Zeven en
tachtig jaar! En elke week komt hij
over de bergen met zijn auto om de
kleinkinderen te zien: negen stuks en
allemaal blond en allemaal blozend en
allemaal stx-alend van levenslust. Het
is te begrijpen, dat die grootvader
maar niet oud wil woi-den
Zo wonen daar die afstammelingen
van de Noordhollandse landmeter
Theodorus Wassenaar, in het warme,
wijde bosveld in de conti-eien van het
Transvaalse Middelburg. Het leven is
er stil en zonder schokken. Maar de
aarde brengt er zijn vruchten voort,
jaar op jaar. De seizoenen komen en
gaan en altijd schijnt er de zon. En
negen bruingebrande, blonde lcinderen
staan er gereed om als het viei-de
geslacht in een nieuw vaderland
de ploeg te hanteren en om er de
naam van oud-Nederland hoog te hou
den door een deugdelijk en arbeid
zaam leven, gewijd aan de Goede Aar
de van Zuid-Af rika-
Een der prachtige wégen in het
Noord-Oosten van Transvaal.
Zij zijn niet ziek en niet
gewond
(Van onze Haagse redacteur)
DEN HAAG, April. Nu tussen de
Geallieerden en de communisten in
Korea overeenstemming is bereikt
over het uitwisselen van alle zieke
en gewonde krijgsgevangenen en Pan-
moendjon verzamelplaats zal worden,
rijst de vraag, of ook Nederlandse
krijgsgevangenen deze plaats zullen
passeren.
Officieel is slechts van drie Ne
derlandse militairen bekend, dat zjj
in Noord-Koreaanse krijgsgevangen
schap verkeren. Het zgn Arie Biever,
een hospitaalsoldaat uit Den Haag,
die ongeveer twee jaar geleden door
de Noord-Koreanen krijgsgevangene
gemaakt werd en sindsdien in Noord-
Ivorea in hospitalen werkzaam is; de
soldaat Lamberti uit Maastricht en
de sergeant v. d. Snepscheut uit Best.
Van deze drie is het aan de familie
bekend, dat 'zij in Noordkoreaanse
gevangenkampen vertoeven. Zy ko
men namelijk voor op de officiële
communistische lijst.
Het contact tussen Lamberti en v.
d. Snepscheut en hun familie in Ne
derland is sinds het ogenblik, dat zij
gevangen genomen werden, verbro
ken. Tussen Biever en zijn vrouw is
enige briefwisseling geweest.
Voor zover bekend zijn deze drie
Nederlanders niet ziek. Men neemt
aan, dat zij, wanneer het tot een uit
wisseling van de overige krijgsgevan
genen komt, spoedig hun vrijheid zul
len herkrijgen.
In liet verleden zijn meermalen Ne
derlandse Korea-strijders als vermist
opgegeven. De mogelijkheid bestond
dan, dat zij gevangen genomen wa
ren. Achteraf werden zij bijna steeds
gesneuveld teruggevonden, zodat het
voor de hand ligt, dat het totale
aantal Nederlandse krijgsgevangenen
in Korea inderdaad niet meer dan
drie bedraagt.
Hoe verheugend de bereikte over
eenstemming op zich zelf is, voor ons
land heeft zij dus niet zo'n grote be
tekenis.
Schilderij daalde in waarde
Het schilderijtje, dat de 23-jarige
Haagse werkster L. J. W. W. bij een
van haar werkgeefsters schoonmaak
te, was na deze behandeling aanmer
kelijk in waarde gedaald. In feite
f 400.De oorzaak hieraan was, dat
de eigenaresse er f 400.aan bank
biljetten achter had geplakt, die zij
kunstig gecamoufleerd had Niet zo
kunstig echter, of de werkster keek
er achter en nam het geld mee.
Voorts nam zij nog vijf taartvorkjes
veg. Zij werd door de politie aange
houden en legde een bekentenis af.
Luchtlijn Moskou-Londen
Volgens het Britse blad „Daily Te
legraph" wordt de mogelijkheid van
het openen van een luchtlijn tussen
Londen en Moskou besproken door
luchtvaartfunctionarissen.
„Een dienst (op Moskou 1 zou mo
gelijk zijn, indien de Russen in hun
vriendelijker houding volhadden", al
dus het 'blad.
Zwager van Peron
pleegde zelfmoord
Jpan Duarte, de zwager van presi-
dent Peron, die Dinsdag als secreta- I
ris van de president aftrad, is Don-
derdag door zijn chauffeur dood in
zijn woning gevonden. Hij had een
kogelwond aan het hoofd. Men neemt
aan, dat Duarte zich van liet leven
heeft beroofd. Juan Duarte heeft
sinds Juni 1946, toen Peron het ge
zag overnam, in dienst van Peron
gestaan. Hij was ongehuwd.
Duarte trad af omdat hij zich niet
in staat gevoelde de nieuwe politiek
van president Peron ten aanzien van
lonen en prijzen uit te voeren. Deze
politiek heeft ten doel de inflatie te
beteugelen. Hij verklaarde ook, dat
zijn achtjarige diensttijd zgn gezond
heid had aangetast.
De minister van arbeid en sociale
verzekering, Jose Maria Freyre, trad
gelijk met liem af en Woensdag werd
het aftreden van nog drie ministers
om dezelfde reden Bekendgemaakt.
Het waren de ministers van land
bouw, van handel en industrie en
van financiën.
Woensdagavond deed president
Peron een beroep op het volk, zich
aaneen te sluiten, daar het land zich
geplaatst zag voor een grote aanval
van binnenlandse vijanden op econo
misch, politiek en sociaal gebied.
„Wanneer ik van gevoelen ben, dat
ik niet langer door werkelijke man
nen gesteund wordt, zal ik heen
gaan", aldus voegde Peron er aan
toe.
Naar de bollenvelden
Langzamerhand komen de hyacin
then op de velden in bloei, zodat men
het aanstaande weekeinde zal kun
nen genieten van bloeiende narcissen
en van hyacinthen, die met hun ty
pische zware geur de bollenstreek
vervullen.
Hier en daar zitten langs de wegen
de Bantoe-vrouwen in gezellige lcout
bijeen.
„Hier Vogelaar..."
De dokter is inderdaad thuis.
Onder normale omstandigheden
zou dat niet zo gemakkelijk ge
lukt zijn, maar nu treft men de
dokters van Zierikzee nog al
eens thuis. Hoe kan het ook an
ders? Drie kwart van de patiën
ten is geëvaccueerd en van hen,
die achterbleven, kan men na
tuurlijk niet zeggen, dat het hei
m,eest ziekelijke deel van de be
volking vormt. Waarmede we
natuurlijk niets ten kwade van
de geëvacueerden willen zeg
gen. Maar ja.... de ouden en
zwakken zijn nu eenmaal weg
en die hadden de dokter vaker
nodig dan menig ander.
Dokter Vogelaar heeft het dus
niet druk, evenmin trouwens als
zijn collega's in Zierikzee. Een
uzsite of drie, vier per dag, dat
is toch wel om te doen", spot hij
opgewekt, wanneer we hem
naar zijn werk in de stad aan het
waterfront vragen. Maar hij laat
er onmiddellijk vglkomen seri
eus op volgen, dat het toch een
bijzonder gelukkige omstandig
heid is, dat de ramp medisch ge
zien betrekkelijk geringe gevol
gen heeft gehad. Afgezien van de
omgekomen slachtoffers, ont
moet men maar weinig ziektege
vallen, die direct met de ramp en
haar gevolgen te maken hebben.
Zelfs zenuwstoringen zijn, ook
tijdens de rampnacht, maar heel
weinig voorgekomen. „Veel min
der, dan ik verwacht had", zegt
dokter Vogelaar. „De mensen
hebben zich in het algemeen uit
stekend gehouden".
Dan komt het gesprek op het-
huis van de dokter aan de Oude
Haven. „Water in huis gehad?
Een beetjeWeet U, mijn huis is
er op gebouwd.
„U bedoelt?"
„Ja heus. Die knapen van vroe
ger wisten het best. U moet mijn
huis maar eens komen zien: een
hoog voorgedeelte, een laag ach
terhuis en daar midden doorheen
een gang, die nog een centime
ter of tien lager ligt. Wanneer
de haven overliep, kreeg je wa
ter voor binnen en door de gang
kon je het als door 'n goot ach
ter weer laten weglopen. Zo is
het ook nu vrijwel gegaan. Na
tuurlijk hebben we wel een paar
natte vloerkleden gehad, maar de
grote massa ging toch regelrecht
naar de achterkant....."
Zo'n huis lijkt ons in de gege
ven omstandigheden inderdaad
ideaal. Er moeten er zelfs nog
enkele zijn in Zierikzee. Dokter
Vogelaar vertelde ons nog, dat de
vloeren van zijn benedenkamers
„rond" liggen. Als er water bin
nenkomt, blijft het midden van
de kamer nog een héle tijd droog!
Een deel van dit huis moet al tn
de zeventiende eeuw gebouwd
zijn, maar toen men het drie
kwart eeuw geleden vergrootte,
is men weer van hetzelfde prin
cipe uitgegaan.
Ou,. .enier Hogerheyde
aan h-.t ±.avenplein) heeft een
huis, dat voor hoger ligt dan
achter, maar heeft toch niet kv.n-
uen voorkomendat zijn laag
gelegen magazijnen en drie
kelders, waarin aanzienlijke
voorraden waren opgeslagen, ge
heel onder water liepen.
„Een enorme strop, meneer",
luidt zijn commentaar. Maar
weet U wat eigenlijk het ergst
voor onze zaak is? De evacuatie
van de eilanden. Voor de ramp
gingen we met de bestelwagen
de boer op. Over het hele eiland,
maar óók naar Overflakkee, naar
St. Philipsland en naar Noord-
Beveland. Dat is voorlopig on
mogelijk natuurlijk. Da's 'n
strop!"
Inderdaad is deze zakenman
ernstig gedupeerd. Als zoveel an
deren natuurlijk
„De winkel zelf? Och dat loopt
nog wel. Er zijn natuurlijk wel
een boel klanten weg, maar ook
van de kruideniers is de helft tot
vertrek gedwongen. Een deel
van het personeel moest ontsla
gen worden, maar gelukkig heb
ben ze allemaal weer werk
Op het kantoor van notaris v.
d. Ende horen we dat de ramp
in bepaalde opzichten ook daar
tot toeneming van werk heeft ge
leid. Er zijn immers helaas veel
slachtoffers gevallen en dat
brengt automatisch veel cn
onder de gegeven omstandighe
den, waarin vaak meer leden
uit één gezin om. het leven kwa
men, ingewikkelde nalalen-
schapsregelingen mede. En dan
de correspondentie met geëva
cueerde cliënten
Dat is óók en aspect van de
rampgevolgen: grotere dmkte op
het notariskantoor.
En dan tot. slot de dochter van
de havenmeester Schot. Zij ver
telt nog even van die angstige
rampnacht, waarin op de kaai in
Zierikzee als het ware de eerste
klappen moesten worden opge
vangen. Maar nu? „Bij hoog tij
krijgen we nog steeds water",
vertelt ze, „maar we wonen hoog
op de kaai en dus is het lang niet
zo erg als in de lage stadsgedeel
ten. Wij kunnen tenminste nog
ailyd thuiskomen....."
Ja, in Zierikzee kan men lang
niet altijd thuiskomen. Daar zijn
nog heel wat huizen, die twee
maal daags in het water komen
te liggen en waar men alleen met
de hulp van stevige vloedplan
ken het water althans zo'n beet
je buiten de deur kan houden.
Onze foto laat zo'n plekje zien:
de Godshuizen aan het Hoffer-
plein bij de ingang van het Slin-
gerbos. De „Schosjes", zoals ze
in de volksmond worden ge
noemd, liggen er op onze foto
vriendelijk en schilderachtig bij.
Schilderachtig is het misschien
nog steeds, maar van die vrien
delijkheid heeft het loater toch
wel het meeste weg doen spoe
len!
Het Werel^gbeuren
Eenzaamheid
Het wordt eenzaam rond de Ar
gentijnse dictator kolonel Juan
Péron. De man, die eens de na
tionale held van Argentinië was. is
bezig zijn beste vrienden en medewer
kers te verliezen. Zijn ministers be
danken voor en na. Ze zeggen dat ze
vermoeid zijn en niet bekwaam ge
noeg voor de aan hen opgedragen
taak-
Zijn volk bewijst hem nog lippen
dienst, maar het gehoorzaamt zijn be
velen niet langer.
Woensdagavond slingerde de kolo
nel zijn banbliksems naar tie kooplie
den en middenstanders, die thans zijn
economische voorschriften met voe
ten treden
Drie feiten doen zich in Argentinië
voor: de prijzen stijgen, de lonen blij
ven er bij achter en de productie is
veel te laag.
Daarom oegon kolonel Juan Péron
met het vaststellen van prijsmaxima.
Het effect was verrassend: de wettig
geprijsde goederen verdwenen van de
openbare markt naar de zwarte
markt, waar men dik moest betalen.
Toen had Péron vlees nodig om te
exporteren, v/ant Argentinië moet
uiteindelijk zijn buitenlandse ver
plichtingen nakomen.
Maar de goede Argentijnen dachten
ei- anders over- De vleesprijs stond
hun niet aan. Ze lieten de koeien
rustig in de wei lopen ende bui
tenlanders zonder vlees zitten- Nu
bevindt dan Argentinië zich in de na
righeid. Het heeft aankopen gedaan
in het buitenland en het kan die aan
kopen niet betalen, omdat de eigen
export stagneert.
Dit heeft Péron wild gemaakt.
Woensdagavond trad hrj voor de
microfoon van de Argentijnse
radio en hij bedreigde de onhandelba
re middenstanders met niet minder
dan een legeractie.
Vele kolonels denken, dat alles
zwicht wanneer het leger in bewe
ging komt en zo denkt blijkbaar ook
de Kolonel Péron.
Helaas Is het in het zakenleven
niet zo. dat men op dit terrein met
zwaar gerinkel veel tot stand brengt.
Wat wil Péron
Het zal voor hem toch zeker niet
doenlijk zijn achter elke toonbank een
soldaat te zetten voor de prij3Contró-
le?
Hij moet dat ten dele zelf begre
pen hebben, want hij deed ook een be
roep op het volk om toch vooral mee
te werken aan de handhaving van de
prijsvoorschriften en de strijd aan te
binden tegen de lieden, die de rege
ring beschuldigen van knoeierij, om
koperij en corruptie. Na deze rede
van Péron kwam een daad: in Buenos
Aires werden 31 bakkers gegrepen,
die de prijsvoorschriften hadden over
treden.
Het is mogelijk, dat de president
op deze wijze iets bereikt, maar ken
ners van de Argentijnse volksaard
twijfelen daaraan.
Ook geloven ze niet, dat de boeren,
die via hun t
den e
veren, nu op eens naar de weilanden
rennen om'slachtkoetjes uit te zoe
ken.
Men is bij alle tyrannie in Argen
tinië heel erg op de persoonlij
ke vrijheid gesteld. Men wil
doen en niet doen wat men verkiest.
Bovendien groeit de oppositie dage
lijks in kracht. Zo sterk is die groei,
dat Péron het kort geleden veilig ooi-
deelde een verzoening aan te kondi
gen en in een redevoering aan de op
positie lof toe te zwaaien. Ze zou „uit
het verleden geleerd hebben en bereid
zijn tot constructieve samenwerking".
Nu is misschien Péron we! tot die
samenwerking bereid, maar de oppo
sitie toch vermoede! yk niet- Het is
namelijk altijd nog zo geweest, dat
partijleiders, die met Péron tot een
soort accoord kwamen prompt uit
hun partg werden gestoten.
Men staat daar heel fel tegenover
elkaar. En nu het land steeds dieper
wegzinkt in de economische chaos
zullen de oppositiepartijen er liever
alles op zetten om Péron ten val te
brengen dan met hem samen te wer
ken.
Daarbij zal men dan niet moeten
rekenen op het tot standkomen van
een democratisch bewind in Argenti
nië. Hoogstens op een machtsver
schuiving van de Péron-groep naar
een andere militair-maritieme groep.
Maar dat zijn toekomstbespiegelin
gen. De regering Péron houdt het nog
wel even uitvoordat ze aan in
nerlijke zwakte ten onder gaat.
via hun bedrijfsverenigingen wer-
aangespoord om slachtvee te le-
EEN
OVER*
PAUL CITROEN
L. J. C. Boucher in Den Haag is
een van die zeldzame uitgeverijen in
ons land die het aandurven echte
„boekjes" uit te geven: van die klei
ne schatten van enkele bladzijden en
in vestzakformaat, die de verrukking
vormen van de echte boekenliefheb
ber door keurige verzorging en uitge
lezen inhoud. Zo verscheen in een ci
troengeel huidje het „Kunsttesta
ment van de schilder Paul Citroen,
die in 42 zeer kleine bladzyden een
rede richt tot zijn imaginaire toehoor
ders waarin hg „um sich ein wenig
Luft zu machen, von seinen Sorgen
spricht". (Zijn biecht is, men kan dat
aan de titel niet zien. in het Duits ge
steld. Citroen, hoewel Nederlander,
werd in 1896 in Berlijn geboren en
kwam pas op 30-jarige leeftijd naar
ons land).
Hjj vertelt hoe hjj als 15-jarige jon
gen. geheel opgegroeid in de impres
sionistische sfeer, plotseling met de
toen nieuwe kunstrichtingen als
kubisme, futurisme, expressionisme
en abstracte schilderkunst in aanra
king kwam, zich hopeloos ouderwets
voelde en ook zo bekeken werd. „niet
meer mee kon" en het palet, aan de
wilgen hing om zich in woord, ge
schrift en in de kunsthandel als
kampvechter voor die nieuwe richtin
gen op te wei-pen. Tenslotte kwam de
oude Adam weer boven: Citroen be
gon opnieuw te schilderen en werd
tekenleraar.
Hij verdedigt de zaak van de men
sen die „in der Mitte marschieren" en
maakt zo terloops vele zeer behar-
tenswaardige opmerkingen over de
moderne schilderkunst en kunst in 't
algemeen. Dat dit boekje voor een be
ter inzicht in de figuur van Citroen
onthullend is, spreekt van zelf. Wie
het hebben wil lope hard, want er zyn
maar 600 exemplaren van gedrukt.
H. W.