De Vrijzinnig Hervormden en het dienstboek der Herv. Kerk 's Werelds wijsheid hangt aan de muur in Soest BOEK NOG GEEN KLAARHEID OVER WOERDENSE MOORDZAAK ZATERDAG 31 JANUARI 1953. PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT HET SPREUKENHUISJE. Van een eenvoudige pottenbakker tot aardewerkbedrijf (Van onze speciale verslaggever). Soest, Januari In de spreuken van onze voorvaderen ligt een schat van wjjsheid opgesloten en al leeft de moderne mens in menig opzicht ma teria listischer en wufter dan zyn voorzaten in voorbije eenwen, toch koeste ren wy ons nog zo graag in het schijnsel van de oude spreuken. Vroeg in de veren, vroeg in de kleren en de morgenstond heeft goud in de mond. Jawel, maar men maakt het tegenwoordig graag een beetje laat 's avonds en liet bed blijkt des morgens een onweerstaanbare aantrekkings kracht te bezitten. Maar is het niet goed, als we nu en dan nog eens met onze neus gedrukt worden op waarheden als: elke vogel bouwt zijn eigen nest, eigen is *t al lerbest; die kakelt moet ook eieren leggen; een jonge ooi en een oude man, dat geeft ieder jaar een lam; visite brengt steeds vreugde aan, is 't niet bij 't komen dan bij 't gaan; ik ben de baas in huis, wat mijn vroiïw zegt ge beurt; 't beste meubel in 'fc bedrief, is een goed en handzaam wief. Vooral die laatste spreuken met een tikje ironie, die een glimlach op ons gelaat toveren, zyn zo uitermate geschikt vooranderen. Daarom geven wij als geschenk graag een aardig asbakje of een mooie schotel met een aardige tekening en een sprekende tekst De heer Bouwens in Soest heeft dat uitstekend begrepen, hij vervaardigt de schotels bij honderdtallen en ze vinden hun weg gemakkelijk door ons land en tal van andere landen, zoals Noord- en Zuid-Amerika, Canada, Züid-Afrika, Australië, Nieuw Zee land, België en Indonesië. Op het ogenblik heeft hij aanvragen van han delaars in Zweden. Ook in vreemde talen komen de spreuken van de heer Bouwens, die in Soest al de spreuken koning wordt genoemdhij beschikt over een respectabel aantal en nog steeds worden ze hem van alle kan ten toegestuurd op de schotels voor: a man should be like coffee, hot, sweet and strong; keep your eyes wide open before marriage and half shut after; quatre filles et la mère font cinq diables pour le père. Het bedrijfje, dat de heer Bouwens eerst alleen met zijn vrouw uitoefen de, is uitgegroeid tot een onderne ming met twintig man personeel. Men begint van Soester aardewerk te spre ken; dat zijn niet alleen asbakken en schotels, maar ook beschilderde va zen in velerlei vorm en bierpullen met gezellige spreuken, zoals: „water for 431. Nergens heb ik in het tooordenboek kunnen vinden dat een trein op rails moet rijden, of wielen moet bezitten. De taaldeskundigen vinden dat „rij, sleep of gevolg" voldoende duidelijke omschrijvingen zijn voor iels dat ik me vroeger zelfs nooit zonder locomotief heb kunnen denken. Maar de vorde ringen der techniek hebben de wijze samenstellers van het woordenboek in het gelijk gesteld en mij in het ongelijk. Want door de electrische tractie is er geen werkelijke locomotief meer nodig en de wielen blijken ook te kunnen vervallen, wanneer tenminste het idee van de trein zonder rails ooit in ver vulling zal gaan. Eigenlijk gaat het hier om een elec- tromagnetische zweeftreïn, die vóór de oorlog door de Duitse ingenieur Kern- per werd ontwikkeld en waarmee met verkleind model bevredigende proe ven zijn genomen. Het principe hier van berust op de afstotende kracht die door gelijknamige polen van magne ten worden uitgeoefend, waardoor de trein voortdurend zwevend gehouden wordt en op geen enkele plaats met de geleidingrails in aanraking komt. Dit heeft het geweldige voordeel dat er geen slijtage van het rijdende materi eel ontstaat en dat de rit bovendien practische schok- en trillingvrij is. Alles goed en wél, maar van de aanvang af was het de uitvinder al duidelijk dat een dergelijke zwevende trein nooit op economische wijze zou kunnen worden toegepast, want om de trein binnen de voorgeschreven baan te houden zouden tenminste drie rails met drie electromagneten en evenzovele regelinrichtingen noodza kelijk zijn geweest De hieraan verbon den hoge kosten, konden echter voor een groot deel worden ondervangen, door de trein ondergronds te laten zweven in speciaal daarvoor aangeleg de buizen. Zoals de brieven verzonden worden door de buizenpost in sommi ge grote steden en in verschillen de grote gebouwen hier te lande zo zou ook het personenvervoer door bui zen dienen plaats te vinden in wagons van 10 a 15 m lengte bij een hoogte van ongeveer 2 m. Met betrekkelijk gering kosten (er is geen wrijving) zou in de stedelijke ondergrondse ba nen gezweefd kunnen worden met een snelheid van zo'n 150 km, per uur, doch bij hogere snelheden, die volgens de berekeningen gemakkelijk tot 1000 km. per uur zijn op te voeren, zou de lucht in de buizen verdund dienen te worden teneinde de luchtweerstand te verminderen. Dit zou dan luchtdichte afsluiting van de wagons noodzakelijk maken. Hoe het ook zij, de zwevende trein opende op papier en volgens het ver eenvoudigde en verkleinde model, gro-< te mogelijkheden, maar omdat alleen al de aanleg van de baan bijna 4 maal zoveel kostte als een gewoon stukje spoorweg van dezelfde lengte, is de werkelijke uitvoerbaarheid van de zwevende trein nimmer beproefd. En van de zwevende trein komen we haast als vanzelf opde vliegende schotels. We hadden gehoopt hiervan verschoond te blijven, doch de smeek beden van enkele lezers hebben het kille hart vermurwd. Het verlossende woord daarover kan op deze plaats natuurlijk niet worden gesproken, maar wel kan een hoop onzin aan de paal worden genageld. H. Péttllon. horses, beer for men" (water voor de paarden, bier voor de mannen). IETS GEKS. De heer Bouwens plaatst zijn licht niet onder de korenmaat; hij timmert aan de weg. De directeur van de Soes ter vereniging voor vreemdelingen verkeer, de heer Surink, vertrouwde de heer Bouwens het vorige jaar toe: „Ik wou, dat ik eens iets geks had om vreemdelingen te trekken". Een logé stelde daarop aan de heer Bouwens voor: plak je gevel vol met bordjes. Krankzinnig eigenlijk, vond de on dernemende pottenbakker het, maar hy heeft het gedaan. Het oude huis, waarin hij zijn klei bereidt en zyn ex peditie gevestigd is, liet hy met ce ment besmeren en daarin de schotels bevestigen. Met een verrassend resul taat. Al dadelyk kwamen de kijkers. Op warme Zondagen moest een speci ale regeling getroffen worden voor het autoverkeer. Met honderden wilde men de Soester bezienswaardigheid aanschouwen. Om geen opstoppingen te veroorzaken, werd het publiek in „plukjes" langs het spreukenhuisje, zoals het direct in de volksmond heette, geleid HET BEGIN. Hoe deze affaire begon? In 1937 vestigde mevrouw Bouwens toen nog Greta A. Klaar zich als alleen- werkende pottenbakster. Zij had het gymnasium bezocht en volgde enkele jaren de lessen aan de kunstnijver heidsschool. Zij kreeg daar echter naar haar zin te veel theorie, ze wilde Êractisch werk verrichten trok naar Ingeland en doorliep bij Pieldings al le afdelingen. In Bussum oefende zij haar eerste practijk uit. Greta A. Klaar had za kelijke aanleg; zij begreep dat je van de wind en de schamele verdiensten van haar artistieke arbeid niet leven kon en onwierp daarom gebruiksvoor werpen, die zij in serie kon vervaar digen. In Amsterdam heeft zij indertijd ge- exposeerd. Zij verhuisde naar de hoofdstad en daar begon een idylle. Openhartig spreekt het echtpaar er over, als wij in de ouderwetse woning tegenover de heer en mevrouw Bou wens zitten. „Er kvyam iemand bij me, die les wilde hebben" zegt zij. „Ik was ambtenaar", vult de heer Bouwens aan en geeft daarmede wei- meer te raden. Infin: verliefd, verloofd en ge trouwd. Al een jaar na de kennisma king ging men samenwerken. Gedu rende de donkere oorlogsjaren hiel pen acht onderduikers. Bij de bevrij ding was de vraag: wat nu, terug of verder Het echtpaar koos het laatste. NAAR SOEST. In Soest vond het een geschikte ge legenheid om voort te bouwen. Het Amsterdamse personeel ging mee, doch geleidelijk is het door inwoners van Soest vervangen. Wel is er heel wat vakbekwaamheid nodig en men heeft wel eens met moeilijkheden te kampen gehad, doch thans marcheert de zaak goed. Mede dank zij het ex poseren op de Jaarbeurs en zelfs op de beurs in Toronto en dank zij de relaties, die het spreukenhuis de heer Bouwens heeft aangebracht. Uit Midden Amerika ontving hij eens een brief van een Nederlandse jongeman, die bij kennissen een bakje met een spreuk had zien staan en op de onderkant het woord Soest vermeld vond. „Kan ik hier de verte genwoordiging niet voor U krijgei vroeg hij. Overal blijken de producten van de heer Bouwens terecht te ko men, tot zelfs bij prof. Lieftinck, die van een aantal ontvangers eens een bord ontving met het opschrift „Om de poen is het Pietertje te doen" Vogelopzetter te Utrecht kreeg hechtenisstraf De kantonrechter te Utrecht ver oordeelde de vogelopzetter J. G. R. uit Utrecht, die gehele broedkolonies van zeldzame vogels liet uitmoorden tot tweemaal tien dagen hechtenis. Twee jaar geleden heeft hij reeds voor- soortgelijke feiten terechtge staan. Hij moet overigens nog voor een nieuw feit terechtstaan. Peron brengt een bezoek aan Chili President Juan Peron zal 20 Febru ari a.s. een bezoek aan Chili brengen. Dit zal Perons eerste buitenlandse reis zijn sinds hij in 1946 Argentijns staats hoofd werd. President Peron zal worden verge- zeld door de Argentijnse minister van buitenlandse zaken, Jeronimo Remori- no. Hij zal gedurende een week de gast zijn van de Chileense president, .Carlos Ibanez del Campo. Winthrop W. Aldrich, de nieuwe ambassadeur van de Verenigde Sta ten in Londen. Het spreukenhuis i" Soest, een bezienswaardigheid, die honderden belang stellenden trekt. De heer Bouwens bewondert, in Soester dracht, zijn eigen schepping. NA ONDERZOEK VAN 2 MAANDEN Verdachten blijven ontkennen Ogenschijnlijk keerde na de moord op de politieagent van Eek te Woer den spoedig de rust terug, maar in werkelijkheid heerst er nog grote span ning. Heeft men inderdaad de twee schuldigen gearresteerd, of lopen de werkelijke daders nog op vrije voeten Zoals men weet was er in een No vembernacht te Harmeien op enkele plaatsen ingebroken. De politie ach tervolgde met een jeep twee wielrijders, die van deze euveldaden verdacht- werden. De. jeep kreeg een lekke band en daarom waarschuwde men de politie te Woerden. Samen met een stationscommies begaf de agent van Eek zich op weg om de beide wielrijders aan te houden. Hij trof inderdaad de wielrijders, die zonder licht reden, maar op zijn sommatie volgden re volverschoten. De agent werd gedood en de stationseommies kreeg een schot in het been. Vijf dagen na dit drama sloeg de recherche toe. Een oud-collega van de vermoorde werd gegrepen. Een die noch bij de Rotterdamse politie, noch in Woerden blijk had kunnen geven de juiste men taliteit te bezitten voor het politie ambt. ,Nu was hy werkzaam ter se cretaire van het naburige Oudewater. Maar naast dat, droge ambtelijke le ven zocht hy het avontuur, zo wisten velen te vertellen. Het avontuur van de wildstropery. Samen met een vriend, metaalbewerker op de Rotter damse werven en eveneens woonach tig in Woerden. Ook deze vriend werd gearresteerd. En sindsdien hoorde men er weinig meer over. De verdachten ontkennen. Maar de officier van justitie in Utrecht, mr. Hollander, die het onder zoek in deze zaak persoonlijk leidde, heeft nog steeds aanleiding gevonden de heren in arrest te houden. Begin van deze maand werd dit voorarrest weer met een maand verlengd. VREES Wie in Woerden zijn oor te luiste ren legt, merkt onrust over deze nog altijd voortdurende onzekerheid. Men is voorzichtig in zyn uitlatingen te genover de vreemdeling, die naar de tails informeert. „Vraag het die of die maardekt de een zich al gauw achter de rug van de ander. En de po litie? „De officier van justitie heeft ons een streng verbod opgelegd over deze zaak te praten", zegt de adju dant. „De zaak is in behandeling in Utrecht. Wie dus inlichtingen wil hebben, wendt zich maar tot deofficier zelf". De burgemeester zegt: „Het is maar beter over deze zaak op dit ogenblik niet te schrijven. Waarom? Ja, dat kan ik U niet zeggen, maar als U het zou weten, zou U het ge heel ermee eens zijn". De stallingsbaas bij het station zegt: „Van Eek was een beste vent. Maar van die arrestanten, nee daar weet ik niets van. Ik ben geen gebo ren Woerdenaar, weet U... Misschien kan deze meneer er U meer van ver tellen". En dan wijst hij op een juist arriverende stallingsklant, die fijntjes begint te lachen, maar -beslist niet be reid gevonden wordt om zijn achter ste kies te laten zien. NIET PRATEN By de huidige stand van zaken praat men liever niet. Er zit een hei melijke vrees achter. De wees, dat de justitie de beide arestanten aanstonds wegens gebrek aan bewijs op vrije voeten moet laten. Men wil zijn han den niet in een wespennest steken. Als de beide arrestanten de moord niet bedreven zouden hebben, blijft men hen toch kennen als een paar onge-" makkelijke heren. En zo ze het wel gedaan zouden hebben, wel...... dan is het nog minder verstandig zyn ge dachten bloot te geven. Het lijkt, alsof de rust in .Woerden is weergekeerd. Maar achter die schijnbare rust, gaat een grote mate van onrust schuil. Het Wereldgebeuren STEMMEN UIT DE KERKEN Een poging om verstaanbare taal te spreken Al een paar jaar lang heeft de Hervormde Kerk een nieuw ontwerp voor een dienstboek, d.w.z. een boek met formulieren, gebeden en orden voor de kerkedienst. Dit is voorlopig aanvaard en ten gebruike aangeboden. Com pleet is het nog niet, maar wat er in staat is heel wat meer dan tot nu toe officieel in de Hervormde Kerk kon worden gebruikt. Bij een huwelijksbe vestiging bijv. heeft men nu de keuze tussen verschillende formulieren. Naast het vierhonderd jaar oude, kunt ge liier drie andere vinden. De oorzaak waarom men besloten heeft een nieuw dienstboek op te stel len is hoofdzakelijk tweeërlei. In de eerste plaats is de taal van de oude formulieren verouderd. Wanneer een predikant met zyn belijdeniscatechi- santen deze leest, en hij vraagt wat bepaalde uitdrukkingen daarin bete kenen, zal hij meestal geen antwoord krijgen. En soms ook een antwoord dat nergens op lijkt. Als een formulier zó is, dat gedeelten daarvan zelfs niet meer verstaanbaar werden door die catechisanten die zich nog enigs- inspannen om ze te begrijpen, dan is de tijd wel gekomen om ze te herzien. In de tweede plaats heerste er een onbeperkte vrijheid op liturgisch ter rein. Ieder deed, wat goed was in zijn ogen. Uit het enige officiële formulier werden naar eigen smaak gedeelten weggelaten en veranderd. Zelfs kwam men met ejgenmaakte formulieren voor de dag. De bedoeling met het nieuwe dienstboek is geweest de ker keraden, die volgens de kerkorde de beslissing hebben over de liturgie, in de toekomst te binden aan dit dienst boek der kerk. Binnen de hier gege ven mogelijkheden zouden zij vrijheid van keuze hebben. Er kan niet gezegd worden dat over het algemeen dit ontwerp-dienst- boek met geestdrift is ontvangen- Vooral aan de zijde van de Vrijzinnig Hervormden huiverde menigeen by de gedachte dat men aan dit dienstboek gebonden zou zijn. Er zijn nu een maal ook bepaalde Vrijzinnige heilige huisjes. Er is in deze Itring onmisken baar meer kerkelijk denken gekomen. Maar als wij het goed zien, is dit vooral het geval bij de predikanten. Zij moeten dikwijls strijden aan de uiterste rand van de kerk. Dat er uit de kringen van de Vrij zinnig Hervormden bezwaren zouden komen tegen het ontwerp-dienstboek, stond eigenlijk reeds tevoren vast. Men heeft goed gedaan een commis sie te benoemen om het te beoordelen. Na een kleine twee jaar is nu enkele weken geleden uitgegeven de: „Bij drage tot de Hervormde Eredienst". Dit wil zijn een: „critische behande ling met voorstellen tot aanvulling van het ontwerp-dienstboek". In het woord vooraf wordt er re kenschap van gegeven op welke wijze gewerkt is en hoe men getracht heeft alle gemeenten en kringen die hier voor in aanmerking komen, er bij te betrekken. In totaal heeft men acht entwintig antwoorden gekregen waarvan zich de meesten bepaalden enkel tot critiek op het dienstboek. Men vond het over het algemeen kerkistisch en conservatief, „exclu sief Calvinistisch-Gereformeerd", on verteerbaar en onbruikbaar, waardoor men kerkelijke randbewoners zal af schrikken". Een hele reeks van uit drukkingen werd als onaanvaardbaar verworpen. Het strekt de Commissie tot eer dat zij, erkennende dat de Synode te recht paal en perk stelt aan'de wille keur in de eredienst, ruiterlijk erkent dat aan de opvoeding tot liturgie in eigen kring nog wel het een en ander- moet worden gedaan. Zy heeft zich niet laten afschrikken door al die af keurende uitlatingen, maar heeft een positieve bijdrage willen leveren, en daartoe verbeteringen en aanvullin gen gegeven. Wanneer men, niet tot de Vrijzinni gen behorend, deze critiek leest krijgt men hier en daar wel eens een krie belig gevoel. Een reeks van eenzelf de soort opmerkingen zou er te ma ken zijn over hetgeen hier wordt voorgedragen als voor de Vrijzinnigen aanvaardbaar. Hoeveel uitdrukkingen komen ook daarin niet voor «ie voor de tegenwoordige mens niet zo maar verstaanbaar zijn. VERSTAANBARE TAAL Toch willen we juist de poging om een voor ieder verstaanbare taal te spreken, waarderen. Waarom moet er een vreemd woord worden gebruikt als er een goed Nederlands is en waarom moeten in kerkelijke formu lieren uitdrukkingen bly ven staan, die niet meer begrepen worden, terwijl zij wel verstaanbaar zyn als hetzelf de op een andere wijze wordt gezegd. De Statenvertaling is geschreven de volkstaal van de zeventiende eeuw. Het is waarlijk niet die plechtige taal geweest, zoals wij nu denken. En de taal van de formulieren en gebeden, die wij hebben, is nóg weer een eeuw ouder dan die van de Statenbijbel. We zijn er kerkelijkniet meer mee gebaat wanneer we een stel oude uit drukkingen bewaren, die dan mis schien enigszins plechtig klinken in sommige oren. Dé Vrijzinnigen heb ben groot gelijk als zij geen" „kerke lijk geklink-klank" wensen. Daarme de is niemand gebaat. De taal van het dienstboek moet zuiver, helder en foed verzorgd zijn. Ze moet verstaan- aar wezen voor de mens van van daag. Maar aan de andere kant mag van een formulier ook niet weer worden verwacht, dat het een bepaald aantel verstaanbare stichtelijkheden bevat. Een formulier van de Doop bijv. moet ons klaar en duidelijk zeggen wat het betekent wanneer ouders him kind laten dopen. Dan komen we onherroe pelijk terecht in een stuk Bijbelse en kerkelijke verkondiging, die zo maar niet klaar en overzichtelijk is voor mensen die buiten de kerk staan en die volkomen leven buiten de gedach- temvereld van de Bijbel. Ook het meest eenvoudige formulier, dat in deze Vrijzinnige Bijdrage te vinden is, is zo maar niet zonder meer te ver staan voor hen die buiten de kerk le ven. Ook daarvoor is nodig een ker kelijke opvoeding en evenals van <3e opvoeding tot liturgie kan ook hier gezegd worden dat deze „een uiterst moeilijk en langdurig werk" is. Het lijkt mij nog moeilijker en" langduri ger dan de opvoeding tot liturgie en nog meer noodzakelijk. De Gereformeerde Prof. Brillenburg Wnrth heeft een boekje geschreven aver: Kentering bij de Vrijzinnigen. Hij is tegenwoordig met hen enigs zins verlegen. Zyn slotconclusie is echter «lat zij nog in wezen dezelfde zijn als de modernen van een eeuw geleden. Met deSe Bijdrage tot de Hervormde Eredienst in de hand, kminen wij zien dat dit niet waar is. Zij hebben een positieve bijdrage wil len leveren en laten wij hopen dat door deze bydrage de belangstelling voor het. gesprek over het dienstboek moge toenemen. H. Marianne Soms staan er in de krant berich ten, welke ouders toch maar lie ver verborgen willen houden voor hun kinderen. Daar is het ver haal van de 81-jarige dame in Enge land, die werd gehuldigd, omdat ze 39 jaar lang <x>rlog-of-geen-oorlog, weer-of-geen weer, tweemaal per week naar de bioscoop was geweest. Ze hield van een lach en traan zei ze en die had ze ln de droomfabriek overvloedig gevonden. Ouders zitten dan met de moeilijk heid, dat ze zo'n eerbiedwaardige ou de dame moeilijk tén voorbeeld kun nen stellen aan hun opgroeiend kreost. Hoogstens kan men zeggen, dat ze van volhouden wist. Blijft het verkeerde voorbeeld van de overdrijving, die altyd schaadt... Wanneer dat nu nog maar op enke le mensen of famihe's betrekking heeft, dan is het slechte voorbeeld nog overkomelijk, maar soms heeft het betrekking op gehele regeringen en op staten. Wij noemen in dit verband het feit, dat de Franse tationale vergadering dezer dagen moest beslissen over de kostbaarste militaire begroting in zijn geschiedenis. Men zou venvach ten, dat zoiets toch de volll aan dacht heeft van de Franse parle mentsleden en dat ze althans uit be leefdheid tegenover de Franse rege ring en als vertrouwensmannen van het Franse volk daarbij aanwezig wil den zijn. Welnu toen dan het debat begon waren er van de 600 parle mentsleden 27 aanwezig Het blad „Paris Pre.Hse" maakte er aanmerking op en wij kunnen ons voorstellen, dat de Franse parlementsleden dat bericht liever voor hun kinderen verborgen willen houden. Het voorbeeld van pappie verdient geen navolging!! Zeker niet nu er de laatste maan den tussen Frankrijk en de Verenig de Staten nog al scherpe verwijten gewisseld worden, waarbij het Ame rikaanse weekblad „Life" het zelfs be staan heeft de Franse natie te verge lijken met een dame van luchthartige levenswandel, wier belangstelling al leen maar uitgaat naar chèques van een milliard dollar, die ze in haar kous laat glijden. Wilde protesten zijn daartegen op gegaan in "de Franse pers. Niet omdat men bezwaar had tegen critiek, maar wel tegen de wijze, waarop „Life" haar uitoefende. Een Frans blad wees er op, dat sedert de dagen van Vol taire en ook.daarvoor de Franse bla den niet geaarzeld hebben hun poli tici en hun regeerders onder vuur te nemen. „Dat echter", zo zegt het blad „dat is een Franse aangelegenheid en geen Amerikaanse1'. Hoofdzaak van de critiek die Life uitoefende en die ook in andere Amerikaanse uitlatingen te on derkennen valt, is het verwijt dat de Franse parlementsleden zich niet als volwassenen gedragen. Het blad heeft bezwaar tegen de manier, waarop men Franse regerin gen na enkele maanden omver kegelt en het ziet in deze en andere „onmo gelijke" politieke gewoonten de hoofd oorzaak van het stagneren der Euro pese unificatie en van het feit, dat men niet tot een Europa kan komen, dat militair-verdedigbaar is. Dit laatste ligt de Amerikanen en ook de minister van ouiteniandse za ken Foster Dulles zwa^r op de maag. In de grote rede, die hij Dinsdag hield over de buitenlandse politiek was een bijzonder opvallende passage gewijd aan de noodzaak van Europese integratie, van een-wording en van geïntensiveerde samenwerking. Dulles dreigde zelfs, dat Amerika zich van bepaalde militaire verplich tingen ontslagen zou achten, wanneer de economische en militaire integra tie op de lange baan geschoven zou worden. In Frankrijk is dat nogal hoog op genomen. Het dagblad „Le Monde" kwam direct met een protest en ver zekerde, dat men in Washington geen helder inzicht heeft in de Europese problemen. Men ziet ze daar veel te simpel. Toen men Donderdag in Washing ton een plaat afdraaide, waarop de toespraak van Dulles was vastgelegd, bleek, dat een passage over Marokko en Tunis door liet Amerikaanse ministerie van buiten landse zaken uit de tekst was gelicht, voordat de rede werd uitgesproken... In die passage verzekerde Dulles aan zijn Franse vrienden, dat revolu- tionnaire woelingen in Marokko en Tu nis wel eens tot zulke onaangename dingen zouden kunnen leiden als het verbreken van de verbindingen tussen Europa en zijn grondstoffenbronnen in Afrika Het is maar goed, dat dit fragment geschrapt isHet zou een te zwa re belasting zijn geweest voor de ge voelige tenen Intussen weet men in het intergeal- lieerde hoofdkwartier te Fontaine- bleau bij internationale samenkomsten al niet goed meer, waarover men pra ten moet. Men zou elkaar eens voor het hoofd kunnen stoten. Daarom speelt men avond aan avond bingo... Dat is een kaartspelletje met als prij zen Duitse koekoek-klokken en Fran se parfums EEN UB. F. OOUVÉE. VAN: By de uitgever van Loghum Slate rus te Arnhem verscheen een opmer kelijk werkje van de oud-advocaat- generaal bij het gerechtshof te 's-Her- togenboscn, mr. F. Couvée, getiteld: „Ik heb dé eer te requireren waarin deze oud-magistraat zijn be levenissen als officier van justitie aan de openbaarheid prijs heeft en op onderhoudende wijze vertelt hoe de rechtspleging in ons vaderland ln de practyk toegaat, hoofdzakelijk dan bezien door de bril van het openbaar ministerie. Bij het lezend publiek zul len ongetwijfeld veel wanbegripnen worden recht gezet en daarom alléén is de lectuur reeds zeer de moeite waard. De uitgave geschiedt ten bate van de J.P. Heye-stichting te Oosterbeek, vereniging tot het verzorgen en op voeden van zwakzinnige kinderen van alle gezindten, van welke vereni ging de schrijver voorzitter is.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 5