Cabaretstudenten hebben nu geen
tijd voor teksten en liedjes
200.000 Parijzenaars zoeken
koortsachtig naar een woning
C
J
C
AMERIKANEN ZIJN DOL OP
HUN TELEVISIE-BABY
AMERIKAANSE DESERTEURS
KRIJGEN DE KOGEL NIET
VRIJDAG 30 JANUARI 1953
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
HUIZEN VOOR DE KLEINE MAN.
Een drastisch en ongewoon
bouwplan van een minister
(Van onze correspondent)
PARIJS, Januari In Parijs heeft men goede hoop, dat het ernstigste
probleem van het na-oorlogse Frankrijk, dat der volkshuisvesting, nu ein
delijk eens op een serieuze manier aangepakt zal worden. In Nederland,
waar men toch ook wel geleerd heeft, wat het woord woningnood betekent,
zal men zich moeilijk een voorstelling kunnen maken van hoe de toestan
den in Frankrijk zyn. In een stad als Parijs is het absoluut onmogelijk om
een woning te verkrijgen. Er is in de Franse hoofdstad sinds de oorlog
vrijwel niet gebouwd, maar er zyn wel 3000 woningen per jaar in elkaar
gezakt. Alleen al in Parijs zoeken meer dan 300.000 personen wanhopig
naar een paar kamertjes en een keuken. Tienduizenden gezinnen moeten
in dure hotels wonen, waar zy vaak niet eens mogen koken. Tienduizen
den huwelijken moeten worden uitgesteld, omdat er gewoon geen onderdak
te vinden is. Men neemt aan, dat ongeveer een kwart van de Parijzenaars
direct of indirect van de „crise de logement" te lyden heeft.
Natuurlijk, wanneer men over geld
beschikt, is het niet moeilijk om een
appartement te vinden. Maar dan
moet men niet van een sleutelgeld
van tien duizend gulden schrikken.
Verder kan men natuurlijk ook een
flat kopen. Voor 40.000 gulden kan
men kiezen. Van die' som betaalt men
15.000 gulden ineens en de rest in 25
jaar.
De nieuwe minister van de weder
opbouw en de volkshuisvesting, de
energieke heer Pierre Courant, is
thans bezig via het zware geschut
van de grote Parijse bladen zijn in
drukwekkende plannen de publieke
opinie in te schieten. Ten eerste heeft
hij bekend gemaakt er voorlopig van
af te zien de huren, te verhogen. Het
geen met applaus ontvangen is. Maar
aangezien men in Frankrijk niet meer
door JAN BRUSSE.
dan 25 gulden per maand voor een
woning met drie kamers betaalt,
waarmede de huiseigenaar zijn onkos
ten maar nauwelijks kan dekken, be
tekent dit, dat de minister van de
Karticuliere geldbelegging in'huizen
eeft afgezien. Dat is een realistische
kijk op de zaken. Sinds de oorlog heb
ben particulieren geen huurhuizen
meer laten zetten, aangezien derge
lijk bestede kapitalen geen enkele
rente opleveren.
EEN SYSTEEM
Neen, Pierre Courant wil, dat zo
veel mogelijk Fransen eigenaar wor
den van het huis, waarin zy wonen.
Daarvoor heeft hij een bijzonder in-
ÏOMAAR
B Doordat de mist de zichtbaarheid be
lemmerde, zoals men dat in het „kleine
landekè" pleegt uit te drukken, reed in
Gent plotseling zomaar een tram over de
kalleseie! Voor het zover was, had zich
echter al heel wat afgespeeld. Om te be
ginnen was een personenwagen tegen
een boom terecht gekomen en daarbij
zwaar beschadigd, zonder dat er evenwel
gewonden, waren, toen reed de „sleepau-
to" die de resten zou ophalen een „lekke
tube" en toen dan eindelijk een andere
sleepauto met zijn beschadigde last Gent
binnentufte, reed deze wagen pal tegen
de Gentse tram aan en wel zo hard, dat
dit publieke vervoermiddel bij uitstek uit
de rails vloog en aan de rol ging. De rei
zigers, die wel geschrokken, maar niet
gewond waren, hebben er in hun sappige
taaltje het hunne van gezegdB Men is
het in Brussel niet eens over de plaats
die het standbeeld van de arbeid zal krij
gen De leden van het Verbond voor de
Verdediging van Brussel vinden namelijk
dat de hoek van een nijverheidswyk geen
passend kader vormt voor een gewrocht
als dit, maar de diensten, die het beeld
moeten plaatsen zijn van mening, dat het
nergens anders mag staan dan juist
daar. En nu is men maar aan het deba
teren geslagen met het gevolg, dat het
standbeeld nog nergens wordt geplaatst!
Het zal er echter op den duur toch van
moeten komen, ook al dreigen Brussels
verdedigers het gevaarte te ontvoeren en
al heeft de tegenpartij beloofd er in dat
geval op dezelfde plaats twee neer te
zettenS3 Sterke staaltjes van brutali
teit leveren op het ogenblik enige Belgi
sche firma's, die aan willekeurige ver
bruikers staaltjes van allerlei waren stu
ren met het dringende verzoek per om
gaande het verschuldigde bedrag hiervoor
op te zenden of anders het staaltje „on
beziens" te retourneren Velen geraken
hierdoor in verlegenheid en sturen om
van de last af te zijn het geld naar de
zonderlinge handelaren. Men is thans ech
ter tegen deze lieden opgetreden en heeft
door de juge laten uitmaken, wat wél en
wat niet mag. Algemeen hebben de Bel
gische huismoeders besloten de pakjes de
pakjes te laten en de vertegenwoordigers
Van de staaltjes-firma's een warme ont
vangst te bereiden indien zij hun francs-
kes mochten komen opvorderen.... Voor
de raadkamer te Gent diende een zaak,
waar 'n luchtje aan zat. Hier stonden na
melijk een slager en zijn zoon terecht om
dat zij bedorven vlees zouden vervoerd
hebben, zij zouden het bovendien hebben
verkocht en voor de gendarmerie de „be
llen hebben genomen". Hoewel de rech
ter vaststelde, dat'de geest van de ver
dachten gewillig was, maar het vlees be
dorven, werden zij toch in vrijheid ge
steld. Vermoedelijk zal deze koe voor de
beenhouwers nog wel een onaangenaam
staartje hebbenQ We beklagen een
klein beetje de mensen in Gent, die op
één avond moesten luisteren naar een
verhandeling over de electronen miscros-
coop en over de olif anten jacht in Afrika.
Het moet moeilijk zijn al die materie van
elkaar gescheiden te houden en we mogen
er niet aan denken wat er zou gebeuren,
als men per ongeluk een olifant door een
microscoop kon zien. Al is het natuurlijk
wel zo, dat vele mensen direct van een
mug een olifant maken.
gewikkeld systeem van leningen,
staatspremie, enz. uitgedacht, dat het
voor een zeer groot gedeelte van de
Franse bevolking mogelijk zal maken
om zelf een huis te laten zetten. Te
gelijkertijd heeft de minister zijn ar
chitecten opdracht gegeven een land
huisje van drie kamers, keuken en
badkamer plus een tuintjet te ontwer
pen, dat overal en niet aan de lopen
de band vervaardigd materiaal ge
bouwd kan worden. De kosten van
zo'n huisje zullen vier a vijf duizend
gulden bedragen, waarna de gelukki
ge eigenaar dan nog 25 jaar 33 gul
den huur per maand zal moeten be
talen. Een dergelijk huisje kost op
het ogenblik zeker nog 25.000 gulden.
Deze geweldige prijsverlaging zal
men tot stand brengen, omdat deze
huisjes in heel Frankrijk volgens een
heel nieuw systeem en met op grote
schaal gefabriceerd eenheidsmateri
aal gebouwd zullen kunnen worden.
De bouwtijd zal drie maanden bedra
gen en men zal er zorg voor dragen,
dat deze landhuisjes bij de verschil
lende landschappen en regionale
bouwstijlen aangepast zullen worden.
Een derde van al de te bouwen hui
zen zal uit „drie-drie-drie woningen"
(drie kamers, in drie maanden ge
bouwd, 30% voor rekening van de
huiseigenaar) bestaan.
MINDER ETAGES
In Parijs, waar in zo kort mogelijke
tijd 40.000 woningen gebouwd zullen
moeten worden, ligt het probleem an
ders, aangezien men hier natuurlijk
geen landhuisjes kan zetten. Hier wil
de minister op grote schaal huizen
van hoogstens vier étages gaan op
richten. Tot nu toe bestonden de
nieuwe gebouwen gemiddeld uit zeven
verdiepingen. Maar Pierre Courant
heeft laten uitrekenen, dat een ge
bouw van vier étages per verdieping
goedkoper is dan een van zeven of
acht, aangezien de funderingen dan
veel eenvoudiger kunnen zyn en men
geen kostbare liften nodig heeft. De
ze blokken zullen gezet worden op
GELD VERDIENEN IN DE WIEG
Een warm menselijk scenario
Een paar millioen televisie-huishoudens ïn Amerika disputeren nog over
de vraag, of het wel kies van Lucille Ball en haar echtgenoot Desi Arnaz
was hun eersteling vrijwel voor het oog der televisie.camera's de wereld
te doen binnentreden.
Lucille Ball en Desi Arnaz hebben zich het afgelopen jaar een grote po-
populariteit verworven door de vrolijke, luchthartige televisie-programma's
waarop zij de goe-gemeente onthaalden. Het had allemaal niet veel om het
lyfLucille en Desi speelden, eenmaal in de week, hun geheel met de wer
kelijkheid overeenkomende rol van jonggehuwden. Elk programma was
een cameo van een nieuw avontuur, waarin een jong stel automatisch raakt:
troebelen met de huiseigenaar de buren jalouzie van haar, omdat hij
op een feestje te lang in de ogen van een ander meisje keek, enzovoort. ,1
love Lucy" was voor de sentimentele Amerikaan ,,eten en drinken".
Toen kwamen er, als bij zo menig
jonggetrouwd stel, aanwijzingen dat
het tweetal spoedig een drietal zou
worden. Half Amerika snotterde van
ontroering, toen één van Lucille en
Desi's programma's dit nieuws liet
doorschemeren. Spoedig daarop werd
deze natie het was tóen midden ih
de verkiezingscampagne tussen Ike
en Stevenson nog verder uiteenge-
door ROBERT KIEK
reten door de vraag of „de" baby een
jongen of een mèisje zou worden
een fluistercampagne, effectief gelan
ceerd met behulp van onze roddel
journalisten en alle andere middelen
van publiciteit. Dit gaf het echtpaar
weer materiaal voor een programma,
waarop Desi en Lucille stoutmoedig
de datum aankondigden waarop ju
nior zou worden geboren, en verklaar
den dat het een „hij" zou worden.
Enige maanden geleden bleek het
wenselyk een voorraad programma's
van te voren op de film vast te leg
gen. Dat voor de dèrde week in Janu
ari hield zich vrijwel uitsluitend be
zig op 'n in geen opzicht aanstoot
gevende manier met Lucille's aan
staande moederschap. Aan het slot
van dat programma zag men Lucille
in de auto stappen, die naar naar het
ziekenhuis zou brengen waai' Junior
zijn entree op aarde zou maken.
MENSELIJK.
Op de avond van deze uitzending
werd de jonge spruit geboren. En
het was een zoon! Amerika was er
wild over. Zeker, er bestond wel een
oppositie-groep, die van oordeel was,
dat dergelijke zaken een privé-karak-
ter dragen en dat er Dingen zijn,
waarover men alleen thuis spreekt en
die men zeker niet aan de grote tele
visie-camera hangt. Maar de pro
gramma's waren, over het algemeen,
beschaafd genoeg en Lucille's aan
staande moederschap was in het sce
nario op een warm-menselyke manier
uitgebeeld.
Nu heeft heel Amerika er een zoon
bij. Er bestaat geen twijfel aan dat
Arnaz Jr. vooralsnog slapende in
zijn wieg aan de rolbezetting van
het programma zal moeten worden
toegevoegd en in de gelegenheid is
op kosten van een of andere zeep-
maatschappij, een aardige spaarduit
te vergaren vóór hij nog boe of ba zal
kunnen zeggen. Dat een paar milli
oen Amerikanen zich actief met zijn
opvoeding zullen bemoeien laat geen
twijfel. De programmaleiding heeft
pas drie extra secretaressen moeten
aannemen om bij te kunnen blijven
met de correspondentie. Hoe het Ju
nior, als Amerika's nationale televi
sie-baby, in de toekomst zal vergaan
is een vraag waaromtrent vele psy
chologen het wijze hoofd schudden...
„Ceinture verte", dat zijn de oude
en thans met gras be'dekte fortifica
ties, die om de hoofdstad liggen.
Deze terreinen had men eerst wil
len bewaren om er parken van te ma
ken. Nu heeft men echter besloten,
dat er in de stad zelf nagenoeg niet
meer gebouwd zal worden. De aller
oudste wijken zal men langzamer
hand gaan opruimen en in de plaats
hiervan zullen parken aangelegd wor
den, zodat de Parijzenaars toch wat
meer groenigheid zullen krijgen.
Wat die nieuwe appartementen be
treft, waarvan de meesten uit drie
kamers, keuken en badkamertje zul
len bestaan, wil men het ook weer zo
regelen, dat de toekomstige bewoners
er langzamerhand ook de eigenaars
van worden. De kosten van deze ruim
50 vierkante meters grote flats zul
len ongeveer 15.000 gulden bedragen,
waarvan een derde bij het overhandi
gen van de sleutel betaald moet wor
den en de rest in 25 jaar. Voor hen,
die deze 5000 gulden niet kunnen be
talen, zal men andere oplossingen
zien te vinden.
NIEUWE BOUWSYSTEMEN
De nieuwe minister stelt zich voor
dit jaar 120.000 woningen te bouwen,
wat overigens natuurlijk nog niet bij
benadering genoeg is. Maar via ge
heel nieuwe bouwsystemen, die op het
ogenblik in Le Havre (waar men in
twee maanden een gebouw met acht
tien woningen heeft gezet) al worden
toegepast, verwacht men de bouw
prijzen en de bouwtijden op een zeer
gevoelige manier te kunnen verlagen.
In de grote steden zullen de huizen
voor het grootste gedeelte uit beton
worden opgetrokken, hetgeen in staat
stelt om op een zeldzaam vlugge ma
nier te construeren. De muren worden
ter plaatse gegoten en wanneer de
deuren en ramen nu ook aan de lo
pende band gemaakt zullen worden,
zal men gemiddeld tien maal zo vlug
kunnen bouwen als b.v. in 1939. Daar
bij spoort de staat de grote bedrijven
aan woningen voor hun arbeiders te
gaan bouwen. Het Parijse werkge
versverbond heeft als eerste geant
woord met een plan om dit jaar nog
2000 flats gereed te maken. De huur
van deze flats zal berekend worden
naar het inkomen van de bewoners.
Na 25 jaar zal de. huurder automa
tisch eigenaar zijn geworden.
Wanneer de heer Pierre Courant
het een paar jaar als minister uit
houdt, zal over een generatie het
grootste gedeelte van de Fransen in
een eigen huis wonen.
Prinses Beatrix viert morgen haar vijftiende verjaardag.
(Foto Cas Oorthuys)
Het leidende kwartet van het Utrechtse Studentencabaret. Van links naar
rechts de weergaloos geestige conferencier Johan Noordmans, Rob Kum-
mer, Toklrie Latuperisa en Paul van Wely.
INTERMEZZO IN UTRECHT
Utrechtse kleinkunst-studenten
verzorgden 60 voorstellingen
(Van onze speciale verslaggever)
UTRECHT, Januari Paul van Wely, de 25-jarige leider van het furore
makende Utrechtse Studentencabaret, heeft op dit Ogenblik wel wat anders
te doen dan teksten en liedjes bedenken, die zelfs de grootste isegrim in
minder dan geen tyd uit de plooi halen. Over enige weken staat hij voor
zyn doctoraal examen medicijnen, en dan zal hij met even veel gemak
moeten kunnen jongleren met begrippen als Tracheochondroposteoplasti-
ca, Tromboendecarditis Lentis, grote bleke nier, en meer van die ingewik
kelde ziektebeelden, als zijn „troep" het een paar maanden geleden deed
met alle mogelylte zaken, die in hun sobere realiteit een onbedaarlyke
lachlust wisten te wekken.
En daarom, wie hem in deze dagen noodzakelijk wil spreken, kost het
minder moeite om hem te treffen dan een paar maanden geleden. In het
schilderachtige milieu van zijn ploertery aan de Kromme Nieuwe Gracht
in Utrecht, waar hy in vrijgezellentrant ook altijd zijn eigen potje kookt,
zit hij dagelyks gebogen over de boeken. De enige van het cabaretgezel
schap, die tot in deze uren zijn zyde is blyven houden, is Rob Kummer.
Ook die mag over een paar dagen examen doen in deze faculteit der medi
cijnen.
Gedicht van Marsman
„.Voorlezing met commentaar....»
Geen sterveling zal kunnen zeggen,
dat zij met deze studie niet evenveel
ernst malten als met de humor in hun
cabaret. Wanneer wij het steile trap
je zijn opgeklommen naar het studie
vertrek, jas en hoed op een paar roes
tige spijkers gehangen hebben in het
nauwe trapportaal, waarvoor deze
naam werkelijk teveel eer is, en ver
volgens de gezellige rommelige stu
dentenkamer betreden, staat Rob
duchtig te schudden aan het rooster
van het potkacheltje. Er zit niet zo
erg veel vuur meer in. Kennelijk
heeft het de vrienden aan aandacht
en tijd ontbroken om de kachel bran
dende te houden. Een veelzeggend te
ken, dunkt ons. Het doet ook begrij
pen, dat de opmerking bij de entree:
„Zult u ons niet te lang ophouden?"
geen spoor van onvriendelijkheid in
houdt.
Het wordt ons al heel gauw duidelijk
dat In deze zelfde gezellig-rommelige
studentenkamer, waarin overigens 't
artistiek element niet ontbreekt, de
humor gegroeid is, die duizenden vo
rig jaar zomer is voorgeschoteld in
de „Daar krijgt U last mee!" getitelde
kolderrevue.
„Wanneer we bier bij elkaar waren,
groeide het vanzelf", vertelt Paul ons.
„Al pratend en plezier makend, had
den we de zotste invallen. Vooral Jo
han Noordmans, de theoloog-jurist,
die onze conférencier is. Hy vertelt
dingen, die werkelyk gebeurd zijn.
Maar de manier, waarop hij dat doet,
doet het hem. Neem nu dat geval van
die broek. De mensen hebben er zich
tranen om gelachen. Maar het is hem
in Lunteren, zijn woonplaats, werke
lijk overkomen. Op een avond kwam
hij hier binnenstappen met een broek,
waar zijn kleermaker een lap op ge
zet had, die weinig klopte met het
oorspronkelijke patroon. „Stel je
voor, dat die Lunterense kleermaker
DE DIVISIE „NUL"
Truman had een eigen Verklaring
voor Korea-desertie
New York, Januari Deserteurs zijn er in ieder leger. Er bestaat getw
enkele reden om aan te nemen, dat in de laatste oorlog de desertie in het
Amerikaanse leger groter geweest zou zyn dan in andere legers. Ongeveer
38.000 Amerikaanse soldaten werden tydens de tweede wereldoorlog wegens
lafheid tegenover de vijand gestraft, 2000 van hen werden ter dood veroor
deeld. De openbare mening in de Verenigde Staten zorgde er echter voor,
dat ze later allemaal gratie kregen en zelfs vrijgelaten werden. Maar één
van hen moest voor allen boeten en werd in Januari 1945 opgehangen; hy
behoorde tot de 28e Divisie en deserteerde tweemaal tydens de slag in de
Ardennen.
Desondanks zyn er tot 1949 meer
dan 10.000 van deze deserteurs „ver
dwenen", zonder ooit weer gevonden
te worden. Ze vormden de grondslag
van de zogenaamde „Divisie Nul" en
leven thans in verschillende landen
van Europa, in Noord-Afrika en zelfs
op de Philipprjnen, waar verleden jaar
nog een vroegere Amerikaanse sol
daat gearresteerd werd, die aan de
zijde van de Hukbalahaps gevochten
had.
VERDUBBELD.
Deze „Divisie Nul" is sinds het be
gin van de oorlog in Korea verdub
beld. Sedertdien zijn 49.000 Ameri
kaanse soldaten gedeserteerd, 46.000
uit het leger, 851 uit de luchtmacht,
1242 uit de vloot en 1377 uit het ma
rinecorps; meer dan 11.000 van deze
'deserteurs zyn „verdwenen". Deze cij
fers waren afkomstig van president
Truman zelf, die ze de bekende jour
naliste Doris Fleeson bij een af-
scheidsinterview meedeelde en het
Witte Huis heeft bevestigd, dat haar
in de „Washington Star" gepubliceer
de verslag inderdaad juist is.
Truman oefende bij gelegenheid van,
dit interview scherpe cntiek uit op
een deel van de Amerikaanse pers en
op MacArthur. Miss Fleeson schrijft,
dat Truman over het aantal deser
teurs in de Koreaanse oorlog ontzet
en verontwaardigd was. Toen hij in
1950 besloot, zo zeide hij, zyn woor
den in daden om te zetten en de com
munisten te tonen, dat de V.S. vast
besloten waren de vrijheid te redden,
had het gehele land achter hem ge
staan, zelfs enige van zrjn meest ver
bitterde tegenstanders in het congres.
Maar toen was de verkiezingsstrijd
gekomen
SCHULDIGEN
Truman verklaarde, dat hij de de-
sertiegevallen nauwkeurig bestudeerd
had, naar leeftijd, geografische verde
ling en omstandigheden; hij schreef
de schuld toe aan de „Chicago Tribu
ne", de Scripps-Howard- en Hearst-
pers tezamen met hun held, gen. Mac
Arthur, die hy „ongehoorzaam" noem
de. De deserteurs kwamen hoofdza
kelijk uit de gebieden, waar deze pers
groep een overwegende invloed had
en wanneer men de „kids", deze kin
deren, zoals Truman de deserteurs
herhaaldelijk noemde, ter verantwoor
ding riep. hadden ze gedachteloos de
„slogans" van deze kliek nagepraat.
Maar generaal MacArthur, een sol
daat met 51 dienstjaren, had een
slecht voorbeeld gegeven. Toen hij
niet gehoorzaamde en zijn opperbe
velhebber (de president) geen verslag
wilde uitbrengen, begonnen de luite
nants, kapiteins en majoors te den
ken: als dit een generaal lukt, dan
lukt het ons ook
SCHERPE AFREKENING.
Deze scherpe afrekening van Tru
man met zijn oude tegenstander zal
ongetwijfeld nog veel stof opjagen,
want er is nauwelijks een zwaarder
beschuldiging denkbaar dan die van
verantwoordelijkheid voor insubordi
natie en desertie in ooi'logstijd. -Voor
de V.S. is de „Divisie Nul" eeü ernstig
probleem. Sinds twee jaar is er een
speciale commissie ingesteld, die tot
taak heeft de oude en nieuwe deser
teurs te vangen en ze als voorbeeld
voor de anderen streng te straffen.
Slechts in enkele gevallen slaagt men
er echter in deserteurs weer te pak
ken te krijgen en het is bijzonder
moeilijk als ze eenmaal in een vreemd
werelddeel ondergedoken zijn, ook al
werkt de politie van alle Westerse
landen, met inbegrip van de Duitse en
de Japanse, bij de opsporing mee. Er
zijn talrijke gevallen, dat gedeserteer
de Amerikaanse soldaten onderdanen
van andere staten, die graag naar
Amerika wilden, in hun pfaats „naar
huis" lieten gaan; ze ruilden dan hun
papieren om en bleven als Italianen,
Fransen of Duitsers bij hun meisjes.
In Korea is dat natuurlijk niet zo ge
makkelijk. De meeste deserties vin
den plaats vóór of bij de inscheping
naar het Verre Oosten. En daar de
Amerikaanse militaire wetgeving
grootmoedig is en een soldaat pas na
een afwezigheid van negentig dagen
als deserteur beschouwt (officieren
na dertig dagen), heeft hij tijd ge
noeg om te verdwijnen en het lancf te
veriaten. De „Divisie Nul" is over de
hele wereld verspreid.
hofleverancier was. Dan zou Prins
Bernhard ook met zulke broeken
moeten lopen", was zijn commentaar.
De naïeve manier, waarop hij deze
dingen zegt, haalt de stijfste figuren
binnen een kwartier uit de plooi".
„Het is toch alles improvisatie, niet
waar
„Dat wil zeggen, je kunt natuurlijk
niet elke avond een geheel nieuw pro
gramma improviseren. En het is na
tuurlijk onzin, om te gaan zeggen, ik
zal wel zien, wat ik vanavond weer
doe. Dat kan niet. Er is tevoren eer
schema gemaakt. Ook voor de confé
rences. Daar wordt veel improvisatie
omheen gebreid. Maar eindeloos kun
je daar tenslotte niet mee doorgaan".
„Hoe groot is het gezelschap?"
„Tien studenten. Zeven jongens,
drie meisjes. Wonderlijk, zegt U, dat
deze groep juist in Utrecht gevon
den moest worden? Nee, zo'n groep
is overal te vinden. Als een vent een
verhaal op de goede manier weet te
vertellen, is hij al geschikt. Vergeet
U niet, we pretenderen niet een to
neelgezelschap te zyn. Bij ons mag
iedereen zichzelf blyven. Wie dus ge
voel voor humor heeft in een eigen,
specifieke richting, past bij ons".
HET BEGIN
„Hoe het begonnen is? Wel eerst
hebben we in corps-verband een paar
avonden verzorgd. Dat sloeg nogal in,
en daar is toen uit voortgekomen een
optreden ten behoeve van het Studen
tensanatorium. Later hebben we er 'n
welkome gelegenheid in gezien om
onze studiekosten te dekken. Ver-
scheidenen van ons stonden er finan
cieel niet zo best voor. Zestig avon
den hebben we kunnen verzorgen,
voordat de studie weer al onze aan
dacht vroeg. Vóór eind April, begin
Mei zullen we niets meer aan het
cabaretwerk kunnen doen. Daarna...
Gesteld, dat we zullen slagen... er is
altijd nog al een lange wachttijd voor
je co-sssistentschap. Die gedwongen
wachttijd kan misschien weer mooi
opgevuld worden. Men schrijft als
maar brieven