Cabaretstudenten hebben nu geen tijd voor teksten en liedjes 200.000 Parijzenaars zoeken koortsachtig naar een woning C J C AMERIKANEN ZIJN DOL OP HUN TELEVISIE-BABY AMERIKAANSE DESERTEURS KRIJGEN DE KOGEL NIET VRIJDAG 30 JANUARI 1953 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT HUIZEN VOOR DE KLEINE MAN. Een drastisch en ongewoon bouwplan van een minister (Van onze correspondent) PARIJS, Januari In Parijs heeft men goede hoop, dat het ernstigste probleem van het na-oorlogse Frankrijk, dat der volkshuisvesting, nu ein delijk eens op een serieuze manier aangepakt zal worden. In Nederland, waar men toch ook wel geleerd heeft, wat het woord woningnood betekent, zal men zich moeilijk een voorstelling kunnen maken van hoe de toestan den in Frankrijk zyn. In een stad als Parijs is het absoluut onmogelijk om een woning te verkrijgen. Er is in de Franse hoofdstad sinds de oorlog vrijwel niet gebouwd, maar er zyn wel 3000 woningen per jaar in elkaar gezakt. Alleen al in Parijs zoeken meer dan 300.000 personen wanhopig naar een paar kamertjes en een keuken. Tienduizenden gezinnen moeten in dure hotels wonen, waar zy vaak niet eens mogen koken. Tienduizen den huwelijken moeten worden uitgesteld, omdat er gewoon geen onderdak te vinden is. Men neemt aan, dat ongeveer een kwart van de Parijzenaars direct of indirect van de „crise de logement" te lyden heeft. Natuurlijk, wanneer men over geld beschikt, is het niet moeilijk om een appartement te vinden. Maar dan moet men niet van een sleutelgeld van tien duizend gulden schrikken. Verder kan men natuurlijk ook een flat kopen. Voor 40.000 gulden kan men kiezen. Van die' som betaalt men 15.000 gulden ineens en de rest in 25 jaar. De nieuwe minister van de weder opbouw en de volkshuisvesting, de energieke heer Pierre Courant, is thans bezig via het zware geschut van de grote Parijse bladen zijn in drukwekkende plannen de publieke opinie in te schieten. Ten eerste heeft hij bekend gemaakt er voorlopig van af te zien de huren, te verhogen. Het geen met applaus ontvangen is. Maar aangezien men in Frankrijk niet meer door JAN BRUSSE. dan 25 gulden per maand voor een woning met drie kamers betaalt, waarmede de huiseigenaar zijn onkos ten maar nauwelijks kan dekken, be tekent dit, dat de minister van de Karticuliere geldbelegging in'huizen eeft afgezien. Dat is een realistische kijk op de zaken. Sinds de oorlog heb ben particulieren geen huurhuizen meer laten zetten, aangezien derge lijk bestede kapitalen geen enkele rente opleveren. EEN SYSTEEM Neen, Pierre Courant wil, dat zo veel mogelijk Fransen eigenaar wor den van het huis, waarin zy wonen. Daarvoor heeft hij een bijzonder in- ÏOMAAR B Doordat de mist de zichtbaarheid be lemmerde, zoals men dat in het „kleine landekè" pleegt uit te drukken, reed in Gent plotseling zomaar een tram over de kalleseie! Voor het zover was, had zich echter al heel wat afgespeeld. Om te be ginnen was een personenwagen tegen een boom terecht gekomen en daarbij zwaar beschadigd, zonder dat er evenwel gewonden, waren, toen reed de „sleepau- to" die de resten zou ophalen een „lekke tube" en toen dan eindelijk een andere sleepauto met zijn beschadigde last Gent binnentufte, reed deze wagen pal tegen de Gentse tram aan en wel zo hard, dat dit publieke vervoermiddel bij uitstek uit de rails vloog en aan de rol ging. De rei zigers, die wel geschrokken, maar niet gewond waren, hebben er in hun sappige taaltje het hunne van gezegdB Men is het in Brussel niet eens over de plaats die het standbeeld van de arbeid zal krij gen De leden van het Verbond voor de Verdediging van Brussel vinden namelijk dat de hoek van een nijverheidswyk geen passend kader vormt voor een gewrocht als dit, maar de diensten, die het beeld moeten plaatsen zijn van mening, dat het nergens anders mag staan dan juist daar. En nu is men maar aan het deba teren geslagen met het gevolg, dat het standbeeld nog nergens wordt geplaatst! Het zal er echter op den duur toch van moeten komen, ook al dreigen Brussels verdedigers het gevaarte te ontvoeren en al heeft de tegenpartij beloofd er in dat geval op dezelfde plaats twee neer te zettenS3 Sterke staaltjes van brutali teit leveren op het ogenblik enige Belgi sche firma's, die aan willekeurige ver bruikers staaltjes van allerlei waren stu ren met het dringende verzoek per om gaande het verschuldigde bedrag hiervoor op te zenden of anders het staaltje „on beziens" te retourneren Velen geraken hierdoor in verlegenheid en sturen om van de last af te zijn het geld naar de zonderlinge handelaren. Men is thans ech ter tegen deze lieden opgetreden en heeft door de juge laten uitmaken, wat wél en wat niet mag. Algemeen hebben de Bel gische huismoeders besloten de pakjes de pakjes te laten en de vertegenwoordigers Van de staaltjes-firma's een warme ont vangst te bereiden indien zij hun francs- kes mochten komen opvorderen.... Voor de raadkamer te Gent diende een zaak, waar 'n luchtje aan zat. Hier stonden na melijk een slager en zijn zoon terecht om dat zij bedorven vlees zouden vervoerd hebben, zij zouden het bovendien hebben verkocht en voor de gendarmerie de „be llen hebben genomen". Hoewel de rech ter vaststelde, dat'de geest van de ver dachten gewillig was, maar het vlees be dorven, werden zij toch in vrijheid ge steld. Vermoedelijk zal deze koe voor de beenhouwers nog wel een onaangenaam staartje hebbenQ We beklagen een klein beetje de mensen in Gent, die op één avond moesten luisteren naar een verhandeling over de electronen miscros- coop en over de olif anten jacht in Afrika. Het moet moeilijk zijn al die materie van elkaar gescheiden te houden en we mogen er niet aan denken wat er zou gebeuren, als men per ongeluk een olifant door een microscoop kon zien. Al is het natuurlijk wel zo, dat vele mensen direct van een mug een olifant maken. gewikkeld systeem van leningen, staatspremie, enz. uitgedacht, dat het voor een zeer groot gedeelte van de Franse bevolking mogelijk zal maken om zelf een huis te laten zetten. Te gelijkertijd heeft de minister zijn ar chitecten opdracht gegeven een land huisje van drie kamers, keuken en badkamer plus een tuintjet te ontwer pen, dat overal en niet aan de lopen de band vervaardigd materiaal ge bouwd kan worden. De kosten van zo'n huisje zullen vier a vijf duizend gulden bedragen, waarna de gelukki ge eigenaar dan nog 25 jaar 33 gul den huur per maand zal moeten be talen. Een dergelijk huisje kost op het ogenblik zeker nog 25.000 gulden. Deze geweldige prijsverlaging zal men tot stand brengen, omdat deze huisjes in heel Frankrijk volgens een heel nieuw systeem en met op grote schaal gefabriceerd eenheidsmateri aal gebouwd zullen kunnen worden. De bouwtijd zal drie maanden bedra gen en men zal er zorg voor dragen, dat deze landhuisjes bij de verschil lende landschappen en regionale bouwstijlen aangepast zullen worden. Een derde van al de te bouwen hui zen zal uit „drie-drie-drie woningen" (drie kamers, in drie maanden ge bouwd, 30% voor rekening van de huiseigenaar) bestaan. MINDER ETAGES In Parijs, waar in zo kort mogelijke tijd 40.000 woningen gebouwd zullen moeten worden, ligt het probleem an ders, aangezien men hier natuurlijk geen landhuisjes kan zetten. Hier wil de minister op grote schaal huizen van hoogstens vier étages gaan op richten. Tot nu toe bestonden de nieuwe gebouwen gemiddeld uit zeven verdiepingen. Maar Pierre Courant heeft laten uitrekenen, dat een ge bouw van vier étages per verdieping goedkoper is dan een van zeven of acht, aangezien de funderingen dan veel eenvoudiger kunnen zyn en men geen kostbare liften nodig heeft. De ze blokken zullen gezet worden op GELD VERDIENEN IN DE WIEG Een warm menselijk scenario Een paar millioen televisie-huishoudens ïn Amerika disputeren nog over de vraag, of het wel kies van Lucille Ball en haar echtgenoot Desi Arnaz was hun eersteling vrijwel voor het oog der televisie.camera's de wereld te doen binnentreden. Lucille Ball en Desi Arnaz hebben zich het afgelopen jaar een grote po- populariteit verworven door de vrolijke, luchthartige televisie-programma's waarop zij de goe-gemeente onthaalden. Het had allemaal niet veel om het lyfLucille en Desi speelden, eenmaal in de week, hun geheel met de wer kelijkheid overeenkomende rol van jonggehuwden. Elk programma was een cameo van een nieuw avontuur, waarin een jong stel automatisch raakt: troebelen met de huiseigenaar de buren jalouzie van haar, omdat hij op een feestje te lang in de ogen van een ander meisje keek, enzovoort. ,1 love Lucy" was voor de sentimentele Amerikaan ,,eten en drinken". Toen kwamen er, als bij zo menig jonggetrouwd stel, aanwijzingen dat het tweetal spoedig een drietal zou worden. Half Amerika snotterde van ontroering, toen één van Lucille en Desi's programma's dit nieuws liet doorschemeren. Spoedig daarop werd deze natie het was tóen midden ih de verkiezingscampagne tussen Ike en Stevenson nog verder uiteenge- door ROBERT KIEK reten door de vraag of „de" baby een jongen of een mèisje zou worden een fluistercampagne, effectief gelan ceerd met behulp van onze roddel journalisten en alle andere middelen van publiciteit. Dit gaf het echtpaar weer materiaal voor een programma, waarop Desi en Lucille stoutmoedig de datum aankondigden waarop ju nior zou worden geboren, en verklaar den dat het een „hij" zou worden. Enige maanden geleden bleek het wenselyk een voorraad programma's van te voren op de film vast te leg gen. Dat voor de dèrde week in Janu ari hield zich vrijwel uitsluitend be zig op 'n in geen opzicht aanstoot gevende manier met Lucille's aan staande moederschap. Aan het slot van dat programma zag men Lucille in de auto stappen, die naar naar het ziekenhuis zou brengen waai' Junior zijn entree op aarde zou maken. MENSELIJK. Op de avond van deze uitzending werd de jonge spruit geboren. En het was een zoon! Amerika was er wild over. Zeker, er bestond wel een oppositie-groep, die van oordeel was, dat dergelijke zaken een privé-karak- ter dragen en dat er Dingen zijn, waarover men alleen thuis spreekt en die men zeker niet aan de grote tele visie-camera hangt. Maar de pro gramma's waren, over het algemeen, beschaafd genoeg en Lucille's aan staande moederschap was in het sce nario op een warm-menselyke manier uitgebeeld. Nu heeft heel Amerika er een zoon bij. Er bestaat geen twijfel aan dat Arnaz Jr. vooralsnog slapende in zijn wieg aan de rolbezetting van het programma zal moeten worden toegevoegd en in de gelegenheid is op kosten van een of andere zeep- maatschappij, een aardige spaarduit te vergaren vóór hij nog boe of ba zal kunnen zeggen. Dat een paar milli oen Amerikanen zich actief met zijn opvoeding zullen bemoeien laat geen twijfel. De programmaleiding heeft pas drie extra secretaressen moeten aannemen om bij te kunnen blijven met de correspondentie. Hoe het Ju nior, als Amerika's nationale televi sie-baby, in de toekomst zal vergaan is een vraag waaromtrent vele psy chologen het wijze hoofd schudden... „Ceinture verte", dat zijn de oude en thans met gras be'dekte fortifica ties, die om de hoofdstad liggen. Deze terreinen had men eerst wil len bewaren om er parken van te ma ken. Nu heeft men echter besloten, dat er in de stad zelf nagenoeg niet meer gebouwd zal worden. De aller oudste wijken zal men langzamer hand gaan opruimen en in de plaats hiervan zullen parken aangelegd wor den, zodat de Parijzenaars toch wat meer groenigheid zullen krijgen. Wat die nieuwe appartementen be treft, waarvan de meesten uit drie kamers, keuken en badkamertje zul len bestaan, wil men het ook weer zo regelen, dat de toekomstige bewoners er langzamerhand ook de eigenaars van worden. De kosten van deze ruim 50 vierkante meters grote flats zul len ongeveer 15.000 gulden bedragen, waarvan een derde bij het overhandi gen van de sleutel betaald moet wor den en de rest in 25 jaar. Voor hen, die deze 5000 gulden niet kunnen be talen, zal men andere oplossingen zien te vinden. NIEUWE BOUWSYSTEMEN De nieuwe minister stelt zich voor dit jaar 120.000 woningen te bouwen, wat overigens natuurlijk nog niet bij benadering genoeg is. Maar via ge heel nieuwe bouwsystemen, die op het ogenblik in Le Havre (waar men in twee maanden een gebouw met acht tien woningen heeft gezet) al worden toegepast, verwacht men de bouw prijzen en de bouwtijden op een zeer gevoelige manier te kunnen verlagen. In de grote steden zullen de huizen voor het grootste gedeelte uit beton worden opgetrokken, hetgeen in staat stelt om op een zeldzaam vlugge ma nier te construeren. De muren worden ter plaatse gegoten en wanneer de deuren en ramen nu ook aan de lo pende band gemaakt zullen worden, zal men gemiddeld tien maal zo vlug kunnen bouwen als b.v. in 1939. Daar bij spoort de staat de grote bedrijven aan woningen voor hun arbeiders te gaan bouwen. Het Parijse werkge versverbond heeft als eerste geant woord met een plan om dit jaar nog 2000 flats gereed te maken. De huur van deze flats zal berekend worden naar het inkomen van de bewoners. Na 25 jaar zal de. huurder automa tisch eigenaar zijn geworden. Wanneer de heer Pierre Courant het een paar jaar als minister uit houdt, zal over een generatie het grootste gedeelte van de Fransen in een eigen huis wonen. Prinses Beatrix viert morgen haar vijftiende verjaardag. (Foto Cas Oorthuys) Het leidende kwartet van het Utrechtse Studentencabaret. Van links naar rechts de weergaloos geestige conferencier Johan Noordmans, Rob Kum- mer, Toklrie Latuperisa en Paul van Wely. INTERMEZZO IN UTRECHT Utrechtse kleinkunst-studenten verzorgden 60 voorstellingen (Van onze speciale verslaggever) UTRECHT, Januari Paul van Wely, de 25-jarige leider van het furore makende Utrechtse Studentencabaret, heeft op dit Ogenblik wel wat anders te doen dan teksten en liedjes bedenken, die zelfs de grootste isegrim in minder dan geen tyd uit de plooi halen. Over enige weken staat hij voor zyn doctoraal examen medicijnen, en dan zal hij met even veel gemak moeten kunnen jongleren met begrippen als Tracheochondroposteoplasti- ca, Tromboendecarditis Lentis, grote bleke nier, en meer van die ingewik kelde ziektebeelden, als zijn „troep" het een paar maanden geleden deed met alle mogelylte zaken, die in hun sobere realiteit een onbedaarlyke lachlust wisten te wekken. En daarom, wie hem in deze dagen noodzakelijk wil spreken, kost het minder moeite om hem te treffen dan een paar maanden geleden. In het schilderachtige milieu van zijn ploertery aan de Kromme Nieuwe Gracht in Utrecht, waar hy in vrijgezellentrant ook altijd zijn eigen potje kookt, zit hij dagelyks gebogen over de boeken. De enige van het cabaretgezel schap, die tot in deze uren zijn zyde is blyven houden, is Rob Kummer. Ook die mag over een paar dagen examen doen in deze faculteit der medi cijnen. Gedicht van Marsman „.Voorlezing met commentaar....» Geen sterveling zal kunnen zeggen, dat zij met deze studie niet evenveel ernst malten als met de humor in hun cabaret. Wanneer wij het steile trap je zijn opgeklommen naar het studie vertrek, jas en hoed op een paar roes tige spijkers gehangen hebben in het nauwe trapportaal, waarvoor deze naam werkelijk teveel eer is, en ver volgens de gezellige rommelige stu dentenkamer betreden, staat Rob duchtig te schudden aan het rooster van het potkacheltje. Er zit niet zo erg veel vuur meer in. Kennelijk heeft het de vrienden aan aandacht en tijd ontbroken om de kachel bran dende te houden. Een veelzeggend te ken, dunkt ons. Het doet ook begrij pen, dat de opmerking bij de entree: „Zult u ons niet te lang ophouden?" geen spoor van onvriendelijkheid in houdt. Het wordt ons al heel gauw duidelijk dat In deze zelfde gezellig-rommelige studentenkamer, waarin overigens 't artistiek element niet ontbreekt, de humor gegroeid is, die duizenden vo rig jaar zomer is voorgeschoteld in de „Daar krijgt U last mee!" getitelde kolderrevue. „Wanneer we bier bij elkaar waren, groeide het vanzelf", vertelt Paul ons. „Al pratend en plezier makend, had den we de zotste invallen. Vooral Jo han Noordmans, de theoloog-jurist, die onze conférencier is. Hy vertelt dingen, die werkelyk gebeurd zijn. Maar de manier, waarop hij dat doet, doet het hem. Neem nu dat geval van die broek. De mensen hebben er zich tranen om gelachen. Maar het is hem in Lunteren, zijn woonplaats, werke lijk overkomen. Op een avond kwam hij hier binnenstappen met een broek, waar zijn kleermaker een lap op ge zet had, die weinig klopte met het oorspronkelijke patroon. „Stel je voor, dat die Lunterense kleermaker DE DIVISIE „NUL" Truman had een eigen Verklaring voor Korea-desertie New York, Januari Deserteurs zijn er in ieder leger. Er bestaat getw enkele reden om aan te nemen, dat in de laatste oorlog de desertie in het Amerikaanse leger groter geweest zou zyn dan in andere legers. Ongeveer 38.000 Amerikaanse soldaten werden tydens de tweede wereldoorlog wegens lafheid tegenover de vijand gestraft, 2000 van hen werden ter dood veroor deeld. De openbare mening in de Verenigde Staten zorgde er echter voor, dat ze later allemaal gratie kregen en zelfs vrijgelaten werden. Maar één van hen moest voor allen boeten en werd in Januari 1945 opgehangen; hy behoorde tot de 28e Divisie en deserteerde tweemaal tydens de slag in de Ardennen. Desondanks zyn er tot 1949 meer dan 10.000 van deze deserteurs „ver dwenen", zonder ooit weer gevonden te worden. Ze vormden de grondslag van de zogenaamde „Divisie Nul" en leven thans in verschillende landen van Europa, in Noord-Afrika en zelfs op de Philipprjnen, waar verleden jaar nog een vroegere Amerikaanse sol daat gearresteerd werd, die aan de zijde van de Hukbalahaps gevochten had. VERDUBBELD. Deze „Divisie Nul" is sinds het be gin van de oorlog in Korea verdub beld. Sedertdien zijn 49.000 Ameri kaanse soldaten gedeserteerd, 46.000 uit het leger, 851 uit de luchtmacht, 1242 uit de vloot en 1377 uit het ma rinecorps; meer dan 11.000 van deze 'deserteurs zyn „verdwenen". Deze cij fers waren afkomstig van president Truman zelf, die ze de bekende jour naliste Doris Fleeson bij een af- scheidsinterview meedeelde en het Witte Huis heeft bevestigd, dat haar in de „Washington Star" gepubliceer de verslag inderdaad juist is. Truman oefende bij gelegenheid van, dit interview scherpe cntiek uit op een deel van de Amerikaanse pers en op MacArthur. Miss Fleeson schrijft, dat Truman over het aantal deser teurs in de Koreaanse oorlog ontzet en verontwaardigd was. Toen hij in 1950 besloot, zo zeide hij, zyn woor den in daden om te zetten en de com munisten te tonen, dat de V.S. vast besloten waren de vrijheid te redden, had het gehele land achter hem ge staan, zelfs enige van zrjn meest ver bitterde tegenstanders in het congres. Maar toen was de verkiezingsstrijd gekomen SCHULDIGEN Truman verklaarde, dat hij de de- sertiegevallen nauwkeurig bestudeerd had, naar leeftijd, geografische verde ling en omstandigheden; hij schreef de schuld toe aan de „Chicago Tribu ne", de Scripps-Howard- en Hearst- pers tezamen met hun held, gen. Mac Arthur, die hy „ongehoorzaam" noem de. De deserteurs kwamen hoofdza kelijk uit de gebieden, waar deze pers groep een overwegende invloed had en wanneer men de „kids", deze kin deren, zoals Truman de deserteurs herhaaldelijk noemde, ter verantwoor ding riep. hadden ze gedachteloos de „slogans" van deze kliek nagepraat. Maar generaal MacArthur, een sol daat met 51 dienstjaren, had een slecht voorbeeld gegeven. Toen hij niet gehoorzaamde en zijn opperbe velhebber (de president) geen verslag wilde uitbrengen, begonnen de luite nants, kapiteins en majoors te den ken: als dit een generaal lukt, dan lukt het ons ook SCHERPE AFREKENING. Deze scherpe afrekening van Tru man met zijn oude tegenstander zal ongetwijfeld nog veel stof opjagen, want er is nauwelijks een zwaarder beschuldiging denkbaar dan die van verantwoordelijkheid voor insubordi natie en desertie in ooi'logstijd. -Voor de V.S. is de „Divisie Nul" eeü ernstig probleem. Sinds twee jaar is er een speciale commissie ingesteld, die tot taak heeft de oude en nieuwe deser teurs te vangen en ze als voorbeeld voor de anderen streng te straffen. Slechts in enkele gevallen slaagt men er echter in deserteurs weer te pak ken te krijgen en het is bijzonder moeilijk als ze eenmaal in een vreemd werelddeel ondergedoken zijn, ook al werkt de politie van alle Westerse landen, met inbegrip van de Duitse en de Japanse, bij de opsporing mee. Er zijn talrijke gevallen, dat gedeserteer de Amerikaanse soldaten onderdanen van andere staten, die graag naar Amerika wilden, in hun pfaats „naar huis" lieten gaan; ze ruilden dan hun papieren om en bleven als Italianen, Fransen of Duitsers bij hun meisjes. In Korea is dat natuurlijk niet zo ge makkelijk. De meeste deserties vin den plaats vóór of bij de inscheping naar het Verre Oosten. En daar de Amerikaanse militaire wetgeving grootmoedig is en een soldaat pas na een afwezigheid van negentig dagen als deserteur beschouwt (officieren na dertig dagen), heeft hij tijd ge noeg om te verdwijnen en het lancf te veriaten. De „Divisie Nul" is over de hele wereld verspreid. hofleverancier was. Dan zou Prins Bernhard ook met zulke broeken moeten lopen", was zijn commentaar. De naïeve manier, waarop hij deze dingen zegt, haalt de stijfste figuren binnen een kwartier uit de plooi". „Het is toch alles improvisatie, niet waar „Dat wil zeggen, je kunt natuurlijk niet elke avond een geheel nieuw pro gramma improviseren. En het is na tuurlijk onzin, om te gaan zeggen, ik zal wel zien, wat ik vanavond weer doe. Dat kan niet. Er is tevoren eer schema gemaakt. Ook voor de confé rences. Daar wordt veel improvisatie omheen gebreid. Maar eindeloos kun je daar tenslotte niet mee doorgaan". „Hoe groot is het gezelschap?" „Tien studenten. Zeven jongens, drie meisjes. Wonderlijk, zegt U, dat deze groep juist in Utrecht gevon den moest worden? Nee, zo'n groep is overal te vinden. Als een vent een verhaal op de goede manier weet te vertellen, is hij al geschikt. Vergeet U niet, we pretenderen niet een to neelgezelschap te zyn. Bij ons mag iedereen zichzelf blyven. Wie dus ge voel voor humor heeft in een eigen, specifieke richting, past bij ons". HET BEGIN „Hoe het begonnen is? Wel eerst hebben we in corps-verband een paar avonden verzorgd. Dat sloeg nogal in, en daar is toen uit voortgekomen een optreden ten behoeve van het Studen tensanatorium. Later hebben we er 'n welkome gelegenheid in gezien om onze studiekosten te dekken. Ver- scheidenen van ons stonden er finan cieel niet zo best voor. Zestig avon den hebben we kunnen verzorgen, voordat de studie weer al onze aan dacht vroeg. Vóór eind April, begin Mei zullen we niets meer aan het cabaretwerk kunnen doen. Daarna... Gesteld, dat we zullen slagen... er is altijd nog al een lange wachttijd voor je co-sssistentschap. Die gedwongen wachttijd kan misschien weer mooi opgevuld worden. Men schrijft als maar brieven

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 3