Wim Komman beschreef het harde leven van de Korea-strijder C 3 C wm Klankkarakter van het orgel is in de loop der eeuwen veranderd ROSALIND RUSSELL. EEN STER WAARMEE MEN PRATEN KAN ZATERDAG 20 DECEMBER 1952 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 7 LETTERKUNDIGE KRONIEK Een boek-heet van de naald- over een afschuwelijke werkelijkheid! ZELDEN TREFT MEN OM EEN BOEK een omslag aan dat zo zeer een eenheid vormt met titel en inhoud, als by de roman „Ik wil leven" van Wim Hornman: een bevroren hand in een zonnig veld van oude sneeuw. Duim en vingers zyn uitgestrekt als om iets te getuigen, ringvinger en pink zyn gekromd over de voor altyd verkilde palm die zich gevuld heeft met sneeuw. Het is de ontstellendste foto van een mensenhand, die men zich voor kan stellen, zo goed als Horamans boek door zyn realistische, byna fotografische exactheid, een der aangrijpendste oorlogsboeken werd, die er zijn. Wie dit boek pas heeft uitgelezen laat het wel na, het te gaan vergelijken met zyn soortgenoten, als bv. Norman Mailers „The Naked and the Dead" (waarvan een slechte Nederlandse vertaling bestaat onder de titel „Helden zonder Glorie") om de simpele reden, dat men na le zing geen behoefte heeft aan enige letterkundige waardering. Om het maar eens zo eenvoudig mogelijk te zeggen: na lezing van dit boek is men blij en dankbaar dat men leeft, dat men droge kleren aan heeft, een dak boven het hoofd, een brandende kachel in het vertrek, een boterham op tafel en een bed om in te slapen. En dat men voorlopig althans ont snapt is aan de oorlogsttèl waarin de schryver ons heeft meegevoerd. Een hel waarvan wy helaas, de een meer, dan ander minder, byna allen wel eens een proef hebben gesmaakt. Wim Homman brengt ons naar Korea, waarvan de naam alleen soms al wrevel wekt of aanleiding geeft tot ongepaste grappen, wegens de eindeloosheid van het conflict en de conferenties. Ondertussen vechten, lijden en sterven daar mensen. Men sen als Hornman en zijn vrienden, mensen als U en ik, mensen van al lerlei rassen, goede en slechte, maar meest doodgewone doorsneemensen. Soldaten trekken er vrijwillig heen, omdat ze ontworteld zijn waar door, wiens schuld is het of uit avonturenlust of om te bewijzen dat ze toch een vent zyn aan hen die dat door HANS WARREN betwijfelen, en ook uit idealisme. Do- miné's en aalmoezeniers trekken mee, door velen seh,eef bekeken, maar ze delen gevaar en honger en ellende. Ze dragen hun ranseltje in eindeloze marsen en kunnen bezwaarlijk hun gemoed eens luchten door te kanke ren, knetterend te vloeken of zich als de gelegenheid zich voordoet, te bedrinken of naar een vrouw te grij pen. Het land van de Koreanen wordt verwoest en platgebrand. Het vege lijf en vaak niets meer, kunnen ze redden in een bar winterklimaat. Het sierlijk huisraad van de meer welge- stelden: lage laktafeltjes, flonkeren de vuurschermen, ja hun hele huizen, ze dienen vaak om een vuurtje te stoken in de ondraaglijke kou en het fijne porcelein vergruist bij het in slaan der granaten. Een oude vrouw kan niet meer mee; ze zwerft door de verlaten woning, vindt geen eten meer en sterft ergens op de vloer. Koeien en varkens, de kostbare be zittingen van de armen, worden ge vangen en geschoten of het wild is en verslonden door verhongerde sol daten wier ravitaillering al dagen lang niet meer werkt. Een onbe schrijflijke ellende, eenmensonwaar- dige hel vol vuur en dood, dat is Ko rea, en denken we daar ooit voldoen de aan Wim Hornman beschrijft dat on beschrijflijke, en hij spaart ons niets. Hij was er, hij schreef er heet van de naald tussen de ge vechten hy moet een goed kameraad zijn. Zijn boek draagt het stempel van eerlijkheid en echtheid, van afschuwelijke wer kelijkheid, op vrijwel elke bladzy- de. ullurele aval cade IN DEN HAAG wordt thans in 't ge bouw van de Franse voorlichtings dienst een tentoonstelling gehouden over Victor Hugo en zijn werk. CAREL BRIELS heeft aan de Lim burgse. beeldhouwer Jacques van Rhijn opdracht gegeven tot het maken van een ontwerp voor een fontein beeld, dat ter gelegenheid van de mu ziekfeesten in 1953 te 's Hertogenbosch in de Casinotuin zal ivorden geplaatst. Het beeld is bedoeld als hommage aan Herman van den Eerenbeemt. „DE LIMBURGSE OPERA" heeft besloten om in de toekomst als be roepsgezelschap op te treden. De naam is thans veranderd in „Zuidnederland se Opera". Tegen het einde van het seizoen zal men Verdi's „Troubadour" op de planken brengen. IN ROTTERDAM wordt thans een tentoonstelling gehouden onder de ti-, tel „Hoe was het ook weer". In drie zalen van het gemeente-archief zijn een aantal schilderijen, foto's en te keningen bijeengebracht, die Rotter dam's binnenstad tonen, zoals zij was voor de verwoesting. HET BALLET JOOSS zal in Janua ri opnieuw in Nederland optreden. Be halve enkele der reeds beroemde bal letten, wordt o.a. een eerste uitvoe ring gegeven van „Nachttrein", cho reografie van Kurt Jooss en muziek van Alexandre Tansman. DE FRANSE SCHRIJVER en cine ast Marcel Pagnol, het jongste lid van de Académie Frangaise, heeft een nieuwe film voltooid. Het werk, is ge titeld „La Manon des sources" en de intrige gaat over een bron, die is ver giftigd en de liefde van een dorps schoolmeester, die het van de vergif tiging verdachte meisje haar onschuld helpt bewijzen. IN PARIJS wordt een omvangrijke tentoonstelling gehouden van het he dendaagse Spaanse boek. Men vindt er een uitgelezen keur uit de sinds 1940 verschenen publicaties, in totaal ruim 5.000 werken. „WAAROM DIT ALLES?" Een groep Nederlandse soldaten, ver trekt naar Korea. Deels zijn het man nen die vroeger als vrijwilliger in Indonesië vochten en die in ons land niet meer aarden konden. Anderen zyn uit allerlei andere motieven ge gaan. Er zyn lafaards onder en hel den, doodgewone jongens en ook ke rels die gestudeerd hebben. Niets wordt verfraaid of verbloemd: harts tochten spreken hier, vëchtlust, haat (ook onderling) en kameraadschap zoals alleen frontsoldaten die kennen. Ruwe humor is er ook en het cynis me van sommige figuren werd niet verzacht. De taal is realistisch; Hom man is er gelukkig niet voor terug gedeinsd de enige taal te gebruiken, die by dit onderwerp hoort, de onver valste soldatentaal. Wie door de godslasteringen en zogezegd „ondruk bare" woorden geschokt wordt, leze niettemin door tot de allerlaatste bladzij en hy zal dan overtuigd zijn dat dit zo geschreven móést worden, dat dé achtergrond van dit werk be wust of onbewust één lange, vertwij felde kreet is: „O, God, red ons, God, waarom, waarom dit alles?" Maar Homman is te sterk en te beheerst om vormloos, slap sentiment in va ge klachten te uiten. Hij is soldaat, hy steekt zich Sn vechtkleding. in een pantser, en hij schrijft. Droog, enigszins schraal als een kroniek, en toch beeldend. Er is overeenkomst tussen zijn stijl en die foto op de omslag: het is onvervormd realisme dat aangrijpt. Hij kijkt meedogenloos scherp in zichzelf en in zyn makkers en superieuren. Ze staan, als waren ze van glas, volko men doorzichtig onder de felle schijn werpers van zyn intuïtief intellect en ze blijven daar mannen, óf ze staan te kijk als lafaards, halfzachten, op scheppers en pestkerels in allerlei schakeringen. Hij observeert met een mild hart, maar bedwingt vrijwel ieder gevoel als hij gaat schrijven. Illusies, dat men in het verre vader land achter hen staat, hebben de sol daten niet meer. Angst, honger, kou, eindeloze regens, zijn hen nog ge- duchter vijanden dan de communis tische Chinese legers. Er zijn momenten in dit boek, die men nooit vergeten zal, als de be storming van de heuvel 325 (culmi nerend in de zinloze en smerige woorden die de soldaten in het heetst van het gevecht als strijdkreten uit stoten, een van de schokkendst-eer- Irjke uitbeeldingen van het beest- worden van de mens die de literatuur kent); als het verhaal over de Kore- aan, die de bloederige stompen van zyn afgeslagen handen wezenloos be kijkt, en zich pas realiseert wat hem overkomen is, als hy een klein vro lijk hondje wil strelen dat tegen hem opspringt; als de afschuweïyke tocht over de wegen, bezaaid met halfver gane lijken wier beenderen kraken onder de zware autobanden. „Ik wil leven" heeft U iets te zeg gen. Het geeft geen oplossing, het houdt op zoals het begon. Het is een episode, een doorsnee, een beeld. Maar een beeld dat de lezer niet los laat, omdat het tot zyn geweten spreekt. Daarom zou men willen dat iedere volwassene dit boek las, ook al is het letterkundig dan misschien geen meesterwerk. Dat doet er in dit geval niet toe: zoals reeds gezegd, wordt men belachelijk wanneer men deze roman literair zou willen waar deren. Zyn grote verdiensten liggen op ander terrein. Wim Hornman: „Ik wil leven". De Bezige By, Amsterdam. Nederlands Orgel naar Austin Friars Reeds geruime tijd had de kerke- raad der Ned. Herv. Gemeente te Londen het voornemen om het orgel voor zijn nieuwe kerk in Austin Fri ars te Londen te doen bouwen in Ne derland, doch het was zeer moeilijk van de Engelse autoriteiten hiertoe de vereiste vergunningen te verkrij gen. Daar de Nederlandse Herv. Kerk te Londen de oudste Nederlandse Pro testantse gemeenschap is en derhalve een zeer bijzondere positie inneemt, heeft de Engelse regering tenslotte, b(j wijze van hoge uitzondering, de deviezen voor de bouw van dit orgel ter beschikking gesteld. De opdracht tot de bouw is gegeven aan de orgelmaker Willem van Leeu wen Gzn. te Leiderdorp. Het ontwerp is van Je hand van dr. M. A. Vente, orgelbouwdeskundige te Utrecht, die ook belast is met het toezicht op de bouw en de afwerking van dit instru ment, terwijl het front en de kast ontworpen werden door de orgelma ker, in overleg met dr. M. A. Vente de architect der kerk, de heer Ar thur Bailey te Londen. Het orgel, zal 24 sprekende registers tellen, ver deeld over rugwerk, hoofdwerk, en pedaaL „Roz"' Russell, in haar nieuwste film: „Never wave at a W.A.C." („Wuif nooit naar een W.A.C.") „Muziek* wedstrijd Koningin Elizabeth" IN 1953 VOOR COMPONISTEN. Voor het komende jaar wordt een „internationale muziekwedstrijd Ko ningin Elisabeth van België" uitge schreven, waaraan ditmaal componis ten van alle nationaliteiten en leef tijden kunnen mededingen. De wed strijd wordt te Brussel gehouden. Er is een twaalftal prijzen beschikbaar gesteld bestaande uit medailles met daaraan verbonden geldprijzen van 150.000 tot 10.000 francs. De mededin gers moeten hun composities onder schuilnaam inzenden met in afzon derlijke enveloppe hun personalia en foto. De in te zenden compositie (symphonie van drie of vier bewe gingen. symphonisch gedicht, suite, raphsodie of ander symphonische composities) moet nog nimmer uit gegeven of uitgevoerd zijn. „De onbekende politieke gevangene" NEDERLANDSE BEELDHOUWERS BEKROOND IN ANTWERPEN. Te Antwerpen is een tentoonstel ling gehouden van beeldhouwwerken als voorbereiding van een expositie te Londen onder auspiciën van het „Institute of Contemporary Arts". Voor deze Londense expositie zouden 80 beeldhouwwerken worden uitver koren van kunstenaars uit alle lan den der wereld. Op de voor-expositie te Antwerpen van werken van beeld houwers uit de Beneluxlanden zijn er negen uitverkoren om mede te dingen op de grote expositie te Londen. De opgave luidde: een beeld te ontwer pen „De onbekende politieke gevan gene". Voor een prijs kwamen in aanmer king W. Couzyn. Amsterdam, eerste prijs, H. Verhulst, Amsterdam, twee de prijs, Verhaak, Breda en mevr. Foranie, België, samen de derde en vierde prijs. PROBLEMEN ROND EEN INSTRUMENT Volgende maand orgelbouwcongres in Amsterdam JAREN GELEDEN SCHIJNT HET GEBEURD TE ZIJN aldus begint het sterke verhaal, dat wij eens optekenden uit de mond van een vrolijke organist dat een orgelstemmer met zijn werk gereed was gekomen in een van de grote Nederlandse orgels. Tevreden over gedane arbeid wilde de man in het schemerduister van de oude kerk aan de lange weg begin nen, die van de orgelgalerij langs stoffige nissen en over krakende trapjes naar beneden voerde, toen hem door het hoofd schoot, dat de organist had geklaagd over de blaasbalgenDaar kon hy nog wel eens even naar kyken, zo meende de stemmer en met een paar stappen was hy reeds in de blaasbalgenkamer. Keurig lag daar de grote balg, opgevouwen in rust stand en verzwaard met eeuwenoude grafstenen, ,,'t Zat misschien in de windleiding ginds" peinsde de stemmer verder en hjrj klom om beter te kunnen kijken óp de balg want er zyn vele andere problemen in het orgelbouwersvak. Daarover is het debat reeds jaren gaande, waar bij de meningen nog al eens verdeeld zyn. Begin volgende maand wordt in Amsterdam een congres gehouden van orgelbouwers en organisten, ge organiseerd door de Nederlandse Or ganistenvereniging, tijdens hetwelk vele van deze zaken grondig zullen worden besproken. VROEGER Plotseling vulde het vrij lage ver trek zich met een geweldig geraas en de grond onder des stemmers voe ten begon schokkend en trillend om hoog te gaan: iemand had de wind- motor aangezet, waardoor de enor me blaasbalg vol liep en de orgel stemmer vry snel in de richting van het plafond duwde. Nog een paar se conden en dan zou hy bekneld zitten tussen balg en zolderingVertwij feld keek de man om zich heen nog evenen danIn eens zag hy de redding: een smalle gleuf tus sen twee van de grafstenen, die als ballast dienst deden. Bliksemsnel liet hy zich daarin zakken en wachtte... Wachtte anderhalf uur lang in een hoogst-ongemakkelyke houding, tot dat de organist want deze was het die nietsvermoedend was binnenge komen en de motor had aangezet met studeren gereed wasAnder half uur lang, terwyl uit honderden pijpen klanken van Bach, Regér en Franck in alle hevigheid op hem neertuimelden „PROBLEEM" Met een flinke dosis aan goede wil kan men in dit verhaal een orgel- bouw-probleem ontdekken: „Is het wel juist om de blaasbalg onder te brengen in een vertrek met een zol dering?" Het is echter moeilijk aan te nemen, dat de vakmensen hierover een serieuze discussie zullen opzetten. Vroeger was het orgel een meester stuk van vakmanschap, waaraan ja ren werd gewerkt en dat onder de handen van de bouwer groeide tot een volmaakt artistiek geheel. Nog altijd worden de namen van de Ne derlandse orgelbouwers uit dat verre verleden met ere genoemd en dikwijls blijkt uit oude archieven, dat men te doen had met hele families, waarin het ambacht van vader op zoon over ging. In de vorige eeuw echter be gon het verval zich aan te kondigen: het confeetie-werk begon ook hier zyn funeste invloed te doen gelden, terwyl de muzikale smaak andere eisen stelde aan de klank van het in strument. In de zeventiende eeuw bijvoorbeeld de tyd van een Bux- tehude en een Bach! was het ge luid van het orgel van een totaal eigen karakter, namelijk een heldere doorzichtige klank, die nooit te „dik" werd en waarmede geen foefjes wer den uitgehaald, zoals het aanzwellen van het geluid, neen, men kende een vastomlijnde klank, waarin ook de boventonen werden gehoord. Maar de eeuw der romantiek wil de anders en de organisten van die dagen hadden andere idealen. Van César Franck is de uitspraak, dat hy het orgel als zijn orkest beschouwde, met welke uitdruk king het streven van de orgelbouw uit die dagen vry goed wordt weer gegeven. De onuitputtelijke klank- mogelykheden van het symphonie- orkest. wilde men ook op het or gel realiseren en het lag dan ook min of meer in de lyn, dat een man als Charles Widor zyn orgel composities „symphonieën" noem de. Het karakter van het orgel veran derde: de stugge, heldere klank ver dwijnt om plaats te maken voor een verfijnd, rijk-gedifferentieerd effect. Opmerkelijk is het, dat in deze tijd ook de muziek voor het instrument een verandering ondergaat en van polyphoon de doorzichtige schrijf wijze overwegend homofoon wordt, het stemmenweefsel verdicht zich als het ware. Tenslotte komt ook de technische ontwikkeling 'n handje helpen. Nieu we bouwsystemen worden ontdekt, waarby de rechtstreekse overbren ging van de beweging der toets naar het ventiel onder de pijp vervangen wordt door een pneumatisch systeem, waardoor de speelaard van het in strument vederlicht wordt. Later ge bruikt men voor de overbrenging zelfs electrische stroom, terwijl nog vele andere hulpmiddelen ontdekt worden, die in het bijzonder zijn toe gepast op het bioscoop-orgel. De speeltafel van een dergelijk instru ment heeft zodoende iets weg van een schakelbord KENTERING. De kentering kon niet uitblijven. Toen men enkele tientalle- jaren de schoonheid van de oude orgelcompo sities her-ontdekte, kwam men tot i de ontstellende ontdekking, dat deze muziek op de moderne orgels eigen- EEN UITZONDERING Een veelzijdige actrice, die reeds menigmaal triomfen vierde (Van onze correspondent). NEW YORK, December Er zijn vele vrouwen In Hollywood, die het oog strelen. Sommigen kunnen daarby nog zingen of dansen; een enkele kan ac teren. Maar, wil men de illusie van bekoorlijkheid en schoonheid niet wreed verstoord zien, stel ze geen vragen. (Er zijn er trouwens onder, voor wie een persgesprek een grotere marteling is, dan zcvcn-weken-vroeg-opstaan om een film te voltooien.) In ons zakboekje staan de namen van drie Hollywoodvrouwen, waarmee te praten vait. Claudette Colbert, wier Franse afkomst zich nimmermeer ver loochend en wier charme in het dagelijkse leven zo mogelijk nog groter is dan op de film: Myrna („The Thin Man") Loy, die het laatste jaar herhaal delijk op congressen en culturele bijeenkomsten Oom Sam vertegenwoordig de, mede in verband met het feit, dat haar echtgenoot een van de rechter handen van Dean Acheson was (Myrna zal eerlang wel weer naar Holly wood terugkeren, nu in de ommezwaai in Washington de taak van haar echtgenoot op de schouders van een Republikein zal overgaan i: en Rosalind Russell, de veelzijdige actrice die een blijspel als ,JMy Sister Eileen" kiem en gloed wist te geven, het leven van de pas gestorven Sister Kenny tot on derwerp maakte van een boeiende film en triomfen vierde in Eugene O'Neill's „Monmlng Becomes Electra". los te maken van het keurslijf der grote studio's. „Ik ben nu een free lance. Ik speel alleen een rol in de film of op het toneel (in April breng ik in New York een musical versie van „My Sister Eileen") als ik ervan overtuigd ben, dat die rol mij ligt. of dat stuk film aan een be paald doel beantwoordt De musical is dus puur amusant voor het publiek, en een potentiele bron van inkomsten voor ons. Daaruit kunnen wij dan een deel van de kosten van ons Spaans avontuur bekostigen. „Spanje is een avontuur. Er is nog heel weinig door ons Amerikanen in Spanje gefilmd. Ik ben er trouwens van overtuigd, dat Hollywood tezeer de platgetreden paden bewandelt. On ze Spaanse onderneming beschouwen wij niet alleen als een commerciële zaak, maar ook als een missie. Wij Amerikanen hebben mede tot taak Europa beter te leren begrijpen. Dat kunnen wij o.a. doen door middel van de film. Wij hebben dus zeer sterk het gevoel, dat onze film een gero mantiseerde reportage over Spanje moet worden. Dat was het uitgangs punt. Daarna hebben wij een groot aantal manuscripten gelezen". Daaruit hebben wij het geraamte van een in trige gedistilleerd, die opzettelijk zo is vastgesteld, dat er in het verloop van deze film veel wordt gereisd. De hoofdrolspelers ziet men dus telkens tegen een achtergrond van verschil lende delen van Spanje. Wij zijn nu bezig het scenario te voltooien, maar het blijft het karakter van een span nend avontuur behouden, dat zich af speelt tegen de achtergrond van een Spaanse traveloque. En denk niet, dat wij alleen geïnte resseerd zijn in de natuur, woeste berglandschappen of mooie dorps meisjes. Wij streven er naar op tal van climactische ogenblikken van de film het Spaanse karakter naar vo ren te brengen". NEDERLAND. Wij wilden weten of ..Roz" in deze zin ook wel eens aan Nederland had gedacht „Zeker. Ik ken Holland vrij goed. Maar jullie klimaat is zo on bestendig Roz zette een modieuze, het oog vangende hoed op en knoopte er de shawl (een soort oorwarmer) door heen. Onze blik moet bewondering verraden hebben, toen wij haar vroe- of dit geïnspireerd was op de vliegende schotels. „Eigen ontwerp", ze vol vrouwelijke trots. „Ik ge loof er in de dingen te doen die ik leuk vind. Geschenken kopen, mijn eigen kleren tekenen. (Roz staat al menig jaar op de lijst der tien best geklede vrouwen in Amerika), bin nenhuisarchitectuur, tuinaanleg en. daarnaast mijn carrière vervolgen en toch nog tijd over hebben voor ande ren". Roz is een van de stichtsters van het Sister Kenny Instituut, dat de strijd tegen de kinderverlamming voert. „En vergeet vooral niet: het kiezen van manuscripten voor een nieuw stuk of een nieuwe film". „Roz" Russell kwam dezer dagen naar New York, 5600 mijl van Hollywood, om er Kerstinkopen te doen voor het familiefeest, dat zij in haar geboorteplaats aan de Oostkust. Waterbury, in de staat Connecticut, gaat vieren. Wij vonden haar temid den van flarden-van-enveloppen waarop de boeken, de nylons en alle andere geschenken, die des seizoens zijn stonden vermeld. „Er is niets leu kers dan geschenken uitzoeken voor je vrienden", zei onze gastvrouwe, „en je moet het als een hoge gunst be schouwen, dat ik mij ervan laat af houden", Een gunst, die tenslotte een paar uur duurde. Want breng een ac trice eenmaal op haar praatstoel, dan tikt haar schoorsteenklok vuren als se conden. NAAR SPANJE. Rosalind Russell kan echter ook zichzelf wegcijferen. Zij en haar echt genoot gaan deze zomer een film in Spanje maken. Dit is een besluit van vrij aanzienlijke draagwijdte Want in de eerste plaats heeft zy zich weten Twee maal Anton van Duinkerken En tweemaal Amsterdam De uit Bergen op Zoom af komstige Amsterdamse hoogle raar prof. Asselbergs (Anton van Duinkerken), die zoals be kend benoemd is tot hoogle raar te Nijmegen, heeft in de loop der jaren zijn mening over -Amsterdam grondig gewijzigd. Dit blijkt uit een ingezonden stuk in een Amsterdams dag blad, waarin een gedichtje van Anton van Duinkerken uit het jaar 1936 wordt geciteerd. Am sterdam kon in die dagen de vergelijking met Brabant bij lange na niet weerstaan: (Uit „De Deftige") In Brabant viert men carnaval, Ik woon in Amsterdam, Hier stinkt het leven overal Muf als een kelderzwam. Te leven boven den Moerdijk, Dat is een trage dood! Ach, als ik hier den mens [bekijk Schaam ik me om 't mens-zijn [rood! Mijn vrienden, spaart mij één [verdriet, En doet mij één plezier; Als gij mij hier gestorven ziet, Begraaft mij dan niet hier! Onder dit gedichtje heeft de schrijfster van het ingezonden stuk slechts het volgende ver meld: „1952: Ere-avond voor Anton van Duinkerken: Hij zal een rede houden met als onder werp: „Wat Amsterdam voor. mij betekent!"" Concertzaal te Rotterdam? De plannen voor de bouw van een concertzaal te Rotterdam hebben eni ge tyd gerust wegens de investerings- moeilijkheden, welke zich het laatste jaar hebben voorgedaan. Nu de om standigheden echter zijn verbeterd, kan het werk weer ter hand worden genomen. Het bestuur van de Rotter damse kunststichting heeft de heren J. Drost, C. A. 't Hart, J. Hasper, H. G. J. de Monchy, Phs van Omme ren, prof dr. E. Reeser. ir. J. Rutgers, ir. C. van Traa en mr. H. Vlug uit genodigd met een nieuw plan te ko men. Zij hebben hun benoeming aan vaard en zijn met him werkzaamhe den begonnen. lijk niet te spelen was. Sindsdien is er over een nieuwe orgelbouw veel geschreven en gesproken en heeft men al bouwende naar nieuwe en te gelijkertijd naar oude wegen gezocht. Daarby is het soms tot ernstige me ningsverschillen gekomen en zijn er zoal3 in elke kunst diverse richtingen aan te wijzen. Het orgel bouwcongres in Amsterdam, dat on der leiding staat van George Stam, zal zich nader met deze zaken bezig houden, voorgelicht door enkele vooraanstaande orgelbouwers (uit Nederland en Denemarken) en theo retici. Juist omdat in deze periode zovele orgels worden gebouwd, kan dit con gres van uitnemende betekenis zijn, temeer ook omdat men thans naast de kennis van het verleden tevens in zicht heeft in een juist gebruik van de verworvenheden van de moderne tyd. Een orgelbouw-renaissance, die deze laatsten zou negeren, zou im mers weinig van werkelijkheidszin getuigen. Mede daarom zien velen in den lande met belangstelling de con- I clusies van het congres tegemoet. I LIEVEL1NGSROL. Zo kwamen wij op de geijkte vraag omtrent haar lievelingsrol. „Dat zijn er te veel om op te noemen. Boven dien: je groeit met zoveel rollen op, dat je steeds verlangend naar de vol gende „kluif" stevent. Vergeet niet: ik ben 40 jaar en ik moet dus mijn rollen verstandig kiezen. Daarbij ben ik natuurlijk niet meer geïnteresseerd in de figuur van een ingenue. Gëef mij maar een leuk blijspel, of een karwei-van-een-rol in een melodra ma. Zo eentje, waarvan je wat kunt maken". Roz werd toen interviewer en stel de ons vragen over Europa en Zuid- Amerika, een onderwerp dat haar bijzonder pakt. Haar man is een Deen, en in Scandinavië voelt zij zich thuis als in Hollywood. New York, of beter: Waterbury. Connecticut Tot wij op de flarden-enveloppen wezen en vroegen hoe dat nu met de nylons, de boeken, de tabaksdozen en het antieke zilver op het lijstje moest Niet lang daarna liep een slanke, elegante vrouw over Fifth Avenue, volledig geabsorbeerd door de etala ges en de namen op haar geschenk- lijstje. Lili Pieter van Leer exposeerde in Parijs. Het werk van de in Frankrijk wo nende Zeeuwse schilderes Lili Pieter van. Leer Bosman blijft de aandacht trekken. Voor de Parijse herfstsalon werd een doek van haar aangenomen. Het kreeg een uitstekende pers. Thans houdt Lili Pieter van Leer Bosman in de Galerie Kleinberger ie Parijs een expositie van 30 aquarellen uit de Midi. zonnige landschappen uit Zuid-Frankrijk. Zij werd uitgenodigd om in 1953 werk in te zenden op de tentoonstelling van de Hollandse aquarellis tenkring te Amsterdam.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1952 | | pagina 7