C
IjLL
Odette, dapper geheim agente,
leeft nu in Londen
D
li®, uk JÊiïm
Nood van de jeugd aangrijpend
beschreven door Amerikaan
BELEDIGEND ARTIKEL OVER
JONGE KONING BOUDEWIJN
DONDERDAG 30 OCTOBER 1953.
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
EEN SPIONNAGEGESCHIEDENIS UIT '40—'45.
Haar tegenspeler, Hugo Bleicher,
woont bij het Bodenmeer en heeft
een sigarenzaak
Duitse Abwehr-man leidde eens verzetsgroep in Frank
rijk; zijn medewerkers meenden echter, dat zij voor
de geallieerde zaak werkten.
Er zijn in de tweede wereldoorlog: vele dappere mannen en vrouwen ge
weest. De meesten onder hen zyn naamloos gebleven of slechts in kleine
kring bekend geworden. Een van de heldinnen, wier belevenissen echter in
tal van landen bekend zijn geworden, is mevrouw Odette Churchill, over
wier leven een film is gemaakt. Het is al weer vry geruime tyd geleden,
ilat men deze film Odette in Nederland heeft kunnen zien, maar zeer
velen zullen zich nog levendig herinneren de zeldzame moed, de onver
schrokkenheid en de grote overtuiging van deze kleine vrouw, die als ge
heim agente in Frankrijk landde en zich daar by de ondergrondse aan
sloot.
Mevrouw Odette Churchill, van afkomst Fran^aise, heeft er, ondanks
het feit, dat zij door de Duitsers werd gearresteerd, het leven afgebracht.
Zy kon uit het concentratiekamp Ravensbrück naar Engeland terugkeren,
waar zij met haar chef, kapitein Peter Churchill, in het huwelijk trad.
Het Hamburger Abendblatt heeft dezer dagen een groot opgemaakt ar
tikel gebracht, waarin werd nagegaan, wat er van Odette en haar man
geworden is. De grootste aandacht werd evenwel besteed aan de man, die
tijdens de oorlog haar tegenspeler is geweest bjj de Duitse geheime dienst,
namelijk Hugo Bleicher.
Bleicher leeft thans, met zijn vrouw
en twee kinderen, in het Zuid Duitse
stadje Tettnang, vlak bij het Boden-
meer aan de Zwitserse grens, waar
hij een winkel in tabaksartikelen
heeft. De avontuurlijke tijd van de
oorlog is voor hem thans geheel ver
dwenen. Hij leeft nu als een rustig
burger en geniet van zijn gezinsle
ven. Zijn dubbelleven als lid van de
Abwehr is voorbij. Hugo Bleicher
heeft er het een en ander over ver
teld
In 1943 is Odette Sansom aan de
Franse Rivièra aan land gekomen. Zy
had haar drie kinderen in Londen
achtergelaten en was geheim agente
geworden. Haar eerste opdracht be
stond er in contact te zoeken met
kapitein Peter Churchil, die leider
was van een Britse spionnagegroep
in Zuid-Frankrijk, de beroemde
French Section. Peter Churchill had
voor dit belangrijker werk zijn taak
als ambtenaar op het Britse ministe
rie van binnenlandse zaken laten lig
gen.
HOTEL LUTETIA
Omstreeks dezelfde tijd, dat Qdet-
te in Franltryk voet aan wal zette
werd op het centrale bureau van de
Abwehr in Parijs onder hoogspan
ning gewerkt. In Hotel Lutetia kwa
men vrijwel onafgebroken berichten
binnen over.grote geallieerde activi-
370.
Wanneer we ons de oliebronnen
voorstellen als spuiters, die de olie in
lioge fonteinen uit de aarde persen,
moet het een koud kunstje zijn de olie
op te vangen. Mits we maar voldoende
emmers bij de hand hebben en onder
het hozen geen cigaret opsteken, krij
gen we onze olieproductie een heel
eind op gang. De gasdruk in het bin
nenste van de aarde zorgt er wel voor
dat het kostbare goedje naar de op
pervlakte komt en dat we spelender-
wens binnenlopen.
Maar spuiters zijn niet zo talrijk ge
zaaid als we ons dat wel eens voor
stellen. Doch ook al bestonden alle
bronnen uit spuiters, dan zou door
vermindering van druk de hoogte van
de fontein voortdurend verminderen,
zodat we toch genoodzaakt zouden
worden onze emmertjes aan kant te
zetten teneinde tot het werkelijk op
pompen van de olie te komen. Dat is
echter niet zo eenvoudig.
Houdt het spuiten op, dan worden
roterende pompen naar beneden gela
ten, die de olie omhoog persen. Ook
worden wel straalpompen gebruikt,
werkend op de wijze der waterstraal-
pompen. Een deel van de olie circu
leert en wordt onderaan met zulk een
snelheid naar boven geperst, dat ze
de rest van de olie mee omhoog voert.
Wanneer men voor ogen houdt dat
sommige boorputten tot een diepte
van 5000 meter gaan, krijgt men
respect voor de techniek die in staat
is grote hoeveelheden op een derge
lijke wijze naar de oppervlakte te
brengen. Maar in verhouding tot de
aanwezige massa olie, is de opge
pompte hoeveelheden toch betrekke
lijk gering, want zonder speciale
maatregeden gelukt het nooit meer
dan 40 van de in het veld voorhan
den olie te winnen en meestal is het
slechts 20
Meer en meer komt er belangstel
ling voor het vraagstuk hoe de in het
veld achtergebleven olie, die dus som
tijds 4/5 van de oorspronkelijke hoe
veelheid bedraagt, kan worden ge
wonnen. Soms worden grote hoeveel
heden gas of lucht onder hoge druk
in de boorputten geperst, opdat de
resterende olie naar boven zal worden
gedreven. In andere gevallen worden
leidingen aangebracht die het moge
lijk maken de druk in de oliehouden
de lagen te vergroten. Volgens deze
(en dergelijke) methoden slaagt men
er inderdaad in een veel hoger per
centage olie te winnen, doch de kos
ten worden dan zo hoog, dat van een
algemene toepassing van deze werk
wijze nog geen sprake kan zijn.
Voorlopig blijft het dus zó, dat uit
geputte velden nog meer olie bevatten
dan er uit werd gewonnen.
En nu willen we eens gaan praten
over juridische misvattingen, die op
een overlevering van honderden jaren
stoelen.
H. Pétillon.'
teiten. Vliegtuigen van de RAF wier
pen munitie af, wapens en levensmid
delen voor de Franse ondergrondse.
En de BBC gaf steeds vaker codebe
richten door, waarin de namen Lise
en Raoul voorkwamen. Achter deze
twee namen verscholen zich, naar la
ter bleek, kapitein Churchill en Odet
te Sansom. In het Parijse hoofdkwar
tier van de Abwehr, die vanuit Duits
land op dat moment nog geleid werd
door admiraal Canaris, werd alarm
geslagen. De zaken leken steeds drei
gender te worden en men besloot
Bleicher, die al naam had gekregen
met de oplossing van ingewikkelde
zaken, te laten overkomen.
door L. VAN BRUGGEN.
Daar bleek overigens uiterlyk niet
veel van. Want de man, die de activi
teiten van de French Section onscha
delijk diende te maken was slechts
onderofficier van de Duitse Wehr-
macht. Een onderofficier zonder uni
form evenwel. Hy was gekleed in een
keurig burgercostuum, reed in een
auto met een Frans nummerbord en
had een Franse pas. Het bleef ech
ter niet by één pas. Bleicher kon zich
uitgeven voor tien verschillende Fran
sen, want zyn dienst keek immers
niet op een valse pas meer of minder.
De belangrijkste opdracht, die Blei
cher van zijn chef heeft ontvangen
is geweest het „onschadelijk" ma
ken van Odette en Peter Churchill.
Hij was daarvoor de meest aangewe
zen man, omdat hij niet slechts als
Fransman leefde, maar bovendien een
zgn. verzetsgroep had gevormd, die
kon beschikken over een eigen radio
zender.
Bleicher beweert, dat de leden van
zijn groep niet wisten, dat zy in feite
voor de Duitse contra-spionnage
werkten. De groep, genaamd Lisieux,
stond ook in radio-verbinding met
Londen. Daarvan werd graag en
veel gebruik gemaakt. Met het ge
volg, dat per „luchtpost" koffie, thee,
sigaretten en Frans geld werd ge
zonden.
De film, die van het leven van
Odette is gemaakt, laat om. zien, hoe
op een gegeven ogenblik de Italiaan
se geheime dienst zonder overleg met
de Abwehr besloot tot het „oprollen"
van de French Section over te gaan.
De werkelijkheid is niet anders ge
weest. Dat leek een streep door de
plannen van Bleicher, die ook juist
op het punt stond in te grijpen. Hij
trók onmiddellijk naar het Zuiden en
inderdaad slaagde hij er in Peter
Churchill en diens medewerkers te
arresteren. In hetzelfde hotel" bleek
ook Odette aanwezig te zijn. Tijdens
het verhoor van de arrestanten kwam
zij de trap aflopen. Het spel was ver
loren. Verloren op de dag, nadat Pe
ter Churchill juist uit Engeland was
teruggekeerd. Verloren één dag voor
dat de hele*groep naar Engeland
zou terugkeren
S.D.-GEVANGENIS
De arrestanten werden naar Parijs
overgebracht. Bleicher heeft Odette,
nadat zij in de S.D.-gevangenis was
opgesloten, niet weer teruggezien.
Kapitein Churchill werd voor een
bloedverwant van de Britse pre
mier aangezien en hij werd met bij
zondere zorg door de Duitsers be
handeld. Bleicher heeft, naar hij ver
telde, zyn Britse tegenspeler, één
avond uit de gevangenis weten los
te krijgen voor een zgn. bijzonder
verhoor. De twee mannen reden
door Parijs naar één van Bleichers
woningen. Daar vond geen verhoor
plaats, maar men heeft er, zij het
onder wel erg sombere omstandig
heden, met elkaar gepraat en zelfs
gemusiceerd. Hugo Bleicher kon na
de oorlog in Hamburg geen werk
vinden. Hij reisde naar het Boden-
meer en verkoopt daar nu rookarti
kelen
Peter en Odette Churchill hebben
beiden hun gevangenschap overleefd.
In Londen hebben zy elkaar na de
oorlog weer ontmoet en zij zijn er in
het huwelyk getreden. Zij wonen nu
in een rustige straat in een van de
voorname Londense wijken. Odette
heeft de oorlogsjaren uiteraard niet
vergeten, maar zy11" leeft nu als een
van de vele Londense vrouwen. Het
George-Cross, een van de hoogste
Britse onderscheidingen, dat haar
voor haar heldendaden is verleend,
wordt slechts gedragen by zeer bij
zondere gebeurtenissen. Odette heeft
geen wrok tegen Hugo Bleicher. Zy
meent, dat hij, evenals zij, slechts
zijn plicht heeft gedaan!
KONING BOUDEWIJN....
gebukt onder zware last?
In 1958 zal de tunnel onder het Noordzeekanaal by Velsen gereed kunnen zyn. Dan zal het drukke verkeer
tussen Noord-Holland ten Noorden van het Noordzeekanaal en de gebieden ten Zuiden daarvan zonder opont
houd plaatsvinden. De tunnel wordt de grootste en mooiste verkeerstunnel van Europa, die met een breedte
van 50 meter zelfs de Maastunnel in Rotterdam verre zal overtreffen. Op het ogenblik is men druk aan het
bouwen aan deze tunnel, die geheel in een open bouwput wordt gemaakt. Het is de diepste bouwput, die ooit in
Nederland werd gemaakt, en slaat met zyn 25 meter diepte met gemak de vroegere recordhouder, n.L de bouw
put voor de sluizen van IJmuiden, die slechts 17 meter diep was. De „tunnel" onder het Noordzeekanaal zal
uit twee doorgangen bestaan, n.l. een spoorweg- en een autotunnel, die ongeveer 4.50 meter van elkaar liggen.
De spoorwegtunnel, die ten Westen van de autotunnel, gelijktijdig in de bouwput wordt gemaakt, wordt 12.08
meter breed, en iets hoger dan de autotunnel. Er komen twee autotunnels met elk twee rijbanen, elke tunnel
heeft een ryweg van 7 meter breedte. Aan wcerszyden van de ryweg zyn voetpaden van 1.25 meter. De nieuwe
bouwkuip waarin het diepste gedeelte van de Velser tunnels wordt gebouwd heeft een middellyn van 63 me
ter. De ontgraving zal worden voortgezet tot 25.50 m. N.A.P.
VERONTWAARDIGING IN BELGIË
Officieel protest bij Zwitserse regering
Het Zwitserse weekblad ,,Die Weltwoche" is begonnen met het schryven
van een reeks artikelen over Europese, vorsten. Het eerste daarvan, dat
gewijd was aan de jonge Koning Boudewyn van België, heeft in België grote
verontwaardiging gewekt. Koning Boudewyn wordt in dit artikel voorge
steld als een wat belachelijke figuur, die steeds minder populair wordt,
sterk afhankelyk Is van zijn vader en door deze ten zeerste beïnvloed
wordt. De verontwaardiging over dit artikel is in België en speciaal in
Vlaanderen zo groot, dat uit vele delen van het land aangedrongen is
op een officieel protest bij de Zwitserse regering.
ver b.v.: „Als aan de jongen-met-bril
in opdracht van zijn vader boksonder-
Het artikel zegt onder meer, dat
Boudewijn ongetwijfeld de meest tra
gische figuur is op een Europese
koningstroon. Als nij in 'generaals
uniform een plechtigheid bijwoont,
schijnen de schouderstukken hem een
last van honderden kilo's op de rug
te leggen. Men vreest deze jonge man
elk ogenblik onder de last der ver
antwoordelijkheid en het decorum in
elkaar te zien storten.
Over zijn opvoeding zegt de schry-
!n Juli kwamen bijna
5000 woningen gereed
In de maand Juli 1952 werden 7161
woningen goedgekeurd, waarvan 255
montagewoningen.
In Juli 1952 kwamen 4995 woningen
gereed. Sedert de bevrijding zijn in
totaal 225.468 nieuwe woningen op
geleverd, waarvan in de eerste ze
ven maanden van 1952 29.095.
Het aantal woningen in uitvoering
op het eind van Juli 1952 bedroeg
50.469 stuks.
„KLOP MAAR OP 'N DEUR"
Een appèl op het mens-zijn!
Wanneer in onze tyd over jeugdzorg gesproken wordt, is er bijna on
middellijk inhaerent aan, dat wy ook het woord „massajeugd" gebruiken.
Het is zelfs langzamerhand een merkwaardige gemeenplaats geworden
en tal van mensen weten nauwelijks, wat er mee bedoeld wordt. Toch is
er het gevaar van de z.g. massaficering van onze moderne jeugd. Daar
mee wordt dan bedoeld en ik mag het misschien wat populair en dus
niet helemaal „raak" zo uitdrukken flat er een jeugd ontstaat zonder
enige binding. Dit is dan in de ruimste zin van het woord genomen. Tal
van organisaties hebben zich op dit probleem geworpen en ook de kerk
heeft vanuit haar bewogenheid met haar medemens hier een taak gezien.
Met name in de Hervormde Kerk maakt men zich zorgen over deze jeugd.
Nu is er onlangs een boek versche
nen, dat ons op benauwende wijze
confronteert met de vragen, die op dit
terrein liggen. Ik bedoel Willard Mot
ley s „Klop maar op 'n deur". Na
tuurlijk zijn de toestanden in Ameri
ka anders dan in Nederland en het
gaat hier om een wel heel grote stad.
Maar de diep-menselnke vraag, die
ons hier wordt voorgelegd, houdt ons
wel degelijk bezig.
Het boek bevat het levensverhaal
van Nick Romano, de jongen die uit
'n goed Rooms-katholiek gezin komt.
Zijn ouders zijn van afkomst Italia
nen. die naar Amerika geëmigreerd
zijn. Zyn vader, geknakt door aller
lei tegenslag in zaken, is een hard
man geworden. Zijn moeder, een kla-
gerig-sentimentele vrouw, hoopt dat
haar „mooie" kind Nick eenmaal iets
bijzonders zal zijn. Maar geen van
beiden begrijpt dit kind. Het is ont
roerend, te lezen, hoe deze jongen,
die van nature gevoelig is, en als mis-
dienaartje zich inleeft in de sfeer van
de kerk, langzaam maar zeker af
zakt. Allerlei omstandigheden werken
er toe mee. Min of meer buiten zijn
schuld komt hij terecht in een ver
beteringsgesticht, waar de grondslag
gelegd wordt voor zijn latere ontspo
ring. Hij komt na zijn vrijlating te
recht in West-Madison een volks
buurt van Chicago. Een ogenblik
schijnt zijn huwelijk met Emma hem
te redden, maar wanneer Emma zelf
een eind aan haar leven heeft ge
maakt, is het hek van de dam. Ten
slotte pleegt hij een moord op een
politie-agent en wordt na een uitvoe
rig beschreven proces ter dood ge
bracht op de electrische stoel.
Dit proces is ongetwijfeld het knap
ste stuk van het Doek. Daar strijden
mensen om zijn leven, en zijn advo
caat heeft gelyk. als hy in zijn pleit
rede zegt: „De maatschappijU
en ikwij allen wij die g o e-
de mensen! Wy hebben Nick Roma
no vermoord!"
En een eind verder: „Vel hem neer,
als U dat wilt als U dat durft!
Morgen schieten er tien Nick Roma
no's op om zijn plaats in te nemen.
Honderd! Duizend!"
De openbare aanklager wint ech
ter het pleit en zo wordt uiteindelijk
Nick Romano ter dood gebracht. Het
is niet bepaald salon-literatuur, wat
óns hier wordt gebracht en het is
evenmin een boek met een happy
end. Het is ook geen „christely'k"
boek. waarbij wij op een afstand kun
nen blyven, na afloop het boek dicht
klappend met de opmerking: „Het is
toch erg, zulke toestanden!" Neen,
dat allemaal niet!
Maar het brengt ons misschien
wel tegen onze wil in aanraking
met een stuk menselijke nood, zó, dat
het ons niet loslaat. De schrijver
sleept ons mee midden in dit bloed
warme leven en laat ons ménsen zien,
echte levende mensen. Mogelijk men
sen, waarvoor wij in 't leven van al
ledag weinig bewondering hebben,
maar die er toch zijn. Mensen, die zó
leven in déze wereld! Déze 'wereld,
waarvan het Evangelie ons verkon
digt, dat God die wereld alzo lief
heeft gehad, dat Hij Zijn ééngeboren
Zoon ervoor heeft over gehad.
TWEEËRLEI STANDPUNT.
Het is helaas mogelijk, dat wij koud
blijven onder al deze nood en maar
liefst zo spoedig mogelijk overgaan
tot de orde van onze (fatsoenly'ke)
dag. Zo kom je ze helaas tegen, tel
kens weer, mensen, die er rustig on
der blijven, die alles weten en die
voor alle vijgen dadelijk 'n antwoord
klaar hebben. Zó een is de openbare
aanklager Kerman bijvoorbeeld, en
met de wet in de hand heeft hy ge
lijk. Och, ja natuurlijk, ze hebben al-
tijd gelijk: Nick Romano kunnen we
niet gebruiken, hij is een schurk en
hij moet dood!
Maar er zijn ook anderen. De fi
guur van Grant Holloway, de schrij
ver. Hij is een barmhartig mens. Dat
betekent niet, dat hij alles goed vindt;
het betekent ook niet. dat hij het ge
makkelijk heeft. Integendeel, zijn te
leurstellingen zijn vele. Maar in deze
man leeft iets van de „innerlijke ont-
ripht wordt verstrekt en Boudewijn
zijn vader de vraag stelt, hoe hij bok
sen moet als zijn bril wordt afgesla
gen en hij bijgevolg niet zien kan,
schreeuwt zijn vader hem en de boks-
leraar toe: „Wees niet bevreesd. Sla
hard op Boudewyn toe. Hij moet ge
hard worden!"
De Zwitserse schrijver zegt dan
verder, dat Boudewyn op niets-ont-
ziende wijze werd volgepropt met we
tenschap en dat hij zich meer en meer
terugtrekt uit het openbare leven. Hij
wei'd schuchterder en ongenaakbaar.
Alleen voor zijn stiefmoeder, Prinses
De Rethy voelt hy veel; zij kan wel
eens een lach op zijn gezicht toveren.
Zij is een ware tweede moeder voor
hèm geworden.
De Zwitserse schrijver beweert ten
slotte, dat de gei-uchten over zyn ont
slag als koning en intrede in een
klooster van dag tot dag nieuwe voe-
dingsgronden vinden. Een dergelijk
bericht zou allerminst een verrassing
zijn, aldus „Die Weltwoche"
Besprekingen over K.S.G
in Luxemburg
Op het ogenblik zijn te Luxemburg
een 200-tal deskundigen en persoon
lijkheden uit de landen der Europese
kolen- en staalgemeenschap bijeen,
die op grond van hun ervaringen
door het Hoge Gezagsorgaan van het
plan-Schuman zijn aangezocht een
algemeen overzicht op te stellen over
de huidige toestand en de vooruit
zichten van de gemeenschap. Dit
overzicht zal op 10 Januari aan de
assemblee van de K.S.G. te Straats
burg moeten worden voorgelegd.
Deze deskundigen en persoonlijkhe
den, onder wie zich industriëlen, vak
bondsleiders, producenten en rege
ringsvertegenwoordigers bevinden,
hebben zich verdeeld in een aantal
commissies en onder-commissies, die
haar werkzaamheden tot 6 Novem
ber te Luxemburg zullen voortzet
ten.
In een toespraak stelde Jean Mon-
net, de voorzitter van het Hoge Ge
zagsorgaan in het licht, dat voor de
eerste keer ïn de geschiedenis een al
geheel overzicht zal worden opgesteld
het productievermogen c de
vooruitzichten der Europese industrie.
waarover het Evangelie
ferming"
spreekt.
Neen, wie een „gezellig" boek zoekt,
moet dit maar laten liggen. Maar
wie een echt menselijk boek zoekt,
dat. ons confronteert met onze mede
mens, wel, die koopt dit boek en leest
het in één adem uit!
Deze schryver doet een appèl op
ons mens-zijn. Hy doet het zo, dat we
als we eerlijk luisteren na le
zing van het boek zeggen: Dat had
mij ook kunnen overkomen. Daarom
zijn wij dankbaar voor dit boek, om
dat het- ons heendryft naar Hem, die
genadig en barmhartig ïs, en groot
van goedertierenheid: Jezus Chris
tus! H. M. STRATIXG.
Willard Motley: „Knock on any
door". Ned. vertaling: „Klop maar op
'n deur" van Hans de Vries.
Uitgave: Zuid-Hollandse Uitg.-Mij..
Den Haag.
Het Wereldgebeuren
Groeiende Nato
K°
onrad Adenauer 76 jaar oud
wil een keukentje hebben. Bij
zit daar in Bonn des middags te
eten in zijn Bondskanselary en dan
moet hij het stellen met een opge
warmd hapje.
Tijd om des middags naar huls te
gaan heeft hij niet. Dus zal er nu een
keukentje komen en iemand zal daar
eten koken voor Konrad, opdat hij
zich rustig kan concentreren op het
spellettje poker, dat hij met Frank
rijk speelt.
Dinsdag zyn er grote besluiten ln
Bonn gevallen. Ondanks de Saar-
kwestie wil Duitsland deelnemen aan
de Westeuropese defensie en aan en
kele andere Europese verdragen. In
siders fluisterden: „Wij laten ons niet
door Frankrijk beïnvloedenwij
vragen ons af of de Fransen spelen
op de Russische kaart
Men behoeft geen insider te zyn
om vast te stellen op welke kaart
Konrad Adenauer speelt Voor hem
werken de Amerikanen of het nu Ike
of Adlai zal zijn, die strales president
wordt!
Voor de defensie van West-Europa
zijn de Duitse divisies onmisbaar
Over twee jaar zullen ze opmarche
renvier Duitse pantserdivisies
met elk 280 tanks, zes gemotoriseer
de infanteriedivisies, twee divisies,
die zich verplaatsen in gewapende
carriers360.000 man en daar
naast een luchtmacht van 80.000 man
met 1300 vliegtuigen en een vloot
van 18.000 man met kleine eenheden
tot maximaal 1800 ton.
Wie in Europa zou ze kunnen leve
renanders dan Duitsland? De
Fransen nietdie met moeilijkhe
den in Indo-China en Noord-Afrika
zittende Benelux niet, die de
mankracht mistDenemarken,
NoorwegenEngeland met zijn
vele taken?? Men weet in Bonn het
antwoord en daarom pokert men rus
tig op de Amerikaanse kaart.
Intussen is Lord Ismay, de secreta
ris van de Noordatlantische ver-
dragsorganisatie,^ half Europa rond
gegaan om te vertellen, dat het zo
heel goed gaat met het Noordatlan-
tisch verbond, maar dat het met da
militaire inspanning toch nog iets
beter moet vlotten. Generaal Ridg-
way bezweert in Lissabon, dat we er
nog niet zijn met de opbouw van da
Nato-strijdkrachten.
Kortom men luidt weliswaar dê
stormklok niet, maar men is by lange
na niet tevreden.
Lord Ismay vindt, dat er ook nog
iets hapert aan de samenwerking
tussen de Nato-landenelke re
gering is zo volkomen onafhankelijk.
Het gevolg daarvan is een wonderlijk
uitgebreide militaire administratie in
Parijs. Daar werkt men in het Atlan
tisch hoofdkwartier met ontzagwek
kende vragenlijsten, die aan alle deel
nemende landen worden toege
stuurdhoeveel kazernes heeft u
en hoe groot zijn ze, wat is de capa
citeit van uw wapenfabrieken
hoeveel politiemannen hebt u be
schikbaar bij stakingen of sabota
gehdeveel depóts hebt u voor
dit en voor dat
Moedeloos hebben sommige staf
officieren daartegen geprotes
teerd, die van mening waren,
dat nog nooit een oorlog werd ge
wonnen met vragenlijsten.
Zelfs de waarnemend Nato-secre-
taris, onze landgenoot Van Vreden-
burgh, raakte er van onder de indruk
en verzuchtte: „Het is het noodlot
van alle vragenlijsten, dat niemand
tijd heeft om ze door te. lezen
laat staan ze te beantwoorden".
Nu komt dan van de Nato-raad,
die samen met de permanente com
missie in Lissabon bijeen is. de ge
zaghebbend e verklaring,dat er
tot dusver geen redenen zijn om de
uitbreiding van de strijdkrachten te
vertragen of de krachtsinspanning te
verslappen.Tot zover de Nato-
leiders.
Na die vragenlysten is het mis
schien levensgevaarlijk toch nog een
enkele vraag te stellen, maar ze
brandt ons op de tong: hoe sterk zijn
we nou eigenlijk in die Nato en wie
weet dat nou eigenlijk?