Zeeland oud...
ZEELAND NIEUW
Door lokzenders wil men de
sprinkhanen doden
DINSDAG 1 JULI 1952.
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
OPZIENBARENDE ONTDEKKING
Nieuw vernietigingsmiddel in de strijd
tegen de „Bijbelse plaag"
In de Pampa's van Zuid-Amerika zag een man vliegende sprinlilianen.
Hy constateerde, dat er onder de verschillende zwermen een merkwaar
dige verbinding" moest bestaan. Zodra namelyk de hoofdzwerm opsteeg,
startten van geheel andere vaak verborgen en vele kilometers hiervan
verwijderde plaatsen talrijke andere zwermen als marcherende kolonnes
van een leger in de oorlog. De man sloeg dit herhaaldelijk gade; hy kwam
tot de overtuiging, dat de verschillende zwermen zich onder elkaar door
bepaalde, voor de mens onverklaarbare signalen verstaanbaar moesten
maken. Alleen op deze wyze kon het mogeïyk zijn, dat alle sprinkhanen
van heinde en ver zich kort na de start van de hoofdzwerm tot een gewel
dige wolk verenigden. Maar wat voor signalen waren dat? Gewone ge
luiden konden het niet zyn, daar deze onmogelijk op zulke grote afstan
den hoorbaar zouden zyn. De Engels,8 natuurkundige Charles Darwin
deze was namelijk de man waarvan hier sprake is kon het raadsel
niet oplossen, hij beschreef alleen zyn waarnemingen in zijn notities.
Deze notities waren voor een groep Franse geleerden aanleiding om het
door Darwin opgeworpen probleem te onderzoeken. Daarby deden ze de
ontdekking, dat de sprinkhanen zich inderdaad onder elkaar verstaan
baar maken echter door middel van geluiden, die het menselyke oor
niet meer waarneemt, door ultrageluidsgolven!
Wat wist men tot nog toe van de
sprinkhanentaal Omtrent de „muzi
kaliteit" van deze insecten bestond
geen twijfel. Het was bekend, dat
sommige met hun vleugels „zongen",
zoals de krekels, andere met hun bo-
vendyen. Op deze wijze komen ver
schillende tonen en „gezangen" tot
stand, waarbij de natuurkundigen
duidelijk waarschuwings-, lok- en
liefdekreten beweerden te onderschei
den. De Franse onderzoekers slaag
den er nu met behulp van superge
voelige microfoons in te ontdekken,
dat de stem van de wijfjes een duide
lijk verschil vertoont met die van de
mannetjes en dat bepaalde geluiden
ongetwijfeld bepaalde reacties uit
drukken, zoals bijvoorbeeld de lok
roep van de mannetjes, korte ultra-
geluidstonen, die nauwelijks een halve
seconde duren en steeds herhaald
worden. Nadat deze kreten op speci
ale geluidsbanden opgenomen en in
sprinkhanengebieden uitgezonden
werden, waar de zwermtijd zou be
ginnen, geraakten de zwermen inder
daad in een ongewone opwinding en
bedaarden eerst weer, toen de hoofd
zwerm zich eindelijk gevormd had en
de „echte" mannetjes nun lokroep be
gonnen uit te stoten.
Toch is 'l zo I
293.
Een Noord-Brabants advocaat smaakte
enige jaren geleden het genoegen de
zaak van zijn cliënt voor de Raad van
Cassatie te mogen bepleiten. Deze
cliënt zou daarmede ten zeerste gebaat
zijn geweestwanneer alles zich. had
voltrokken in de stijl van het gebouw
van de Hoge Raad, waarin de zitting
plaats vond, want deze advocaat was
een kundig jurist en de zaak waar het
om ging was niet al te zeer vertroe
beld. Vele voorwaarden waren dus
aanwezig om een bevredigende afloop
te bewerkstelligen.
Maar er was één bezwaar. Dat was
gelegen in het feit dat de advocaat
meende met oubollige leut de strenge
gelaatstrekken van de president en
de raadsheren te kunnen plooien, hun
harten tot smeltens toe te doen weken
en hun hersenen even buiten beschou
wing te laten. Dat ging niet. Hoewel
de advocaat voor Brabantse rechtban
ken er herhaaldelijk in was geslaagd
rechters en publiek tot gierende lach
salvo's te dwingen en hem, bij sollici
tatie, met een gerust hart de leiding
van de thans tot mislukking gedoemde
bonte radio-avonden zou kunnen wor
den toeverirouiod, zo vermocht hij
toch niet één mondhoek te plooien in
het statige gebouw van de Hoge Raad,
waar uitsluitend streng juridische me
dedelingen het aanhoren waardig wor
den gekeurd.
De luim van de Brabantse advocaat
was misschien ook niet altijd welge
kozen, althans niet voor deze toehoor
ders. Want toen hij omstandig en met
méér dan juridisch noodzakelijke na
druk een zevental ingeiviklcelde voor
namen van een adelijke getuige d
charge ging analyseren, om tot de
slotsom te komen, dat dit de man in
Nederland was met het grootste aantal
mooie voornamen maar met de ge
ringste hoeveelheid waarheidsliefde,
trok er een wolk over de tafel, waar
omheen president en raadsheren statig
gezeten waren. Geen wolk van nauw-
bedwongen vrolijkheid, waaruit zich
een lachorgie knetterend zou moeten
ontlasten, maar een wolk van gedegen
ergernis, die het vonnis niet gunstig
heeft beïnvloed. Want enige raads
leden bleken zelf met de becritiseerde
voornamen te zijn getooid!
Na deze inleiding kunt U niet meer
van mij verwachten dat ik iets belang
rijks over voornamen zal zeggen. Daar
voor is het onderwerp te gevaarlijk, zó
gevaarlijk, dat de ouders van president
Truman nimmer tot een redelijke op
lossing zijn kunnen komen. Zijn groot
vader van vaderszijde heette Shippe en
de dito van moeders kant droeg de
naam Salomon. Toen de pasgeboren
Harry Truman in de geboorteregisters
moest worden ingeschreven, kon men
het er echter niet over eens worden of
zijn tweede naam nu Shippe, dan wel
Salomon zou luiden en, om aan alle
tweedracht de pas af te snijden, werd
er tenslotte niets besloten. De aan
staande president werd ingeschreven
als Harry S. Truman, maar achter de S
kwam nimmer iets te staan, geen hippe
en geen alomon, zodat de eerste burger
van de V. S. 2 voorletters, doch maar
één voornaam heeft.
En nu we het over Truman hebben
gehad, dienen we er ons eens van te
overtuigen of de V. S., waar verschil
lende volksgroepen nimmer mogen
stemmen, inderdaad wel zo democra
tisch zijn als zij zeggen.
H. Pétillon.
Ergens in de woestijn leggen de
sprinkhanenwijfjes ieder jaar hun ei
eren. Milliarden eieren, die in hoog
stens zes weken uitkomen, waarop ae
grond dan kilometers ver bedekt is
met kleine springende diertjes, die ie
dere grashalm in de buurt opvreten.
Zes weken later in deze tyd is het
gehele land rondom één kale woeste
nij geworden! heeft de kleine
springer zich in een gevleugelde
sprinkhaan veranderd. Plotseling stij
gen de zwei-men op, brengen hele lan
den in alarmtoestand en richten, on
danks de modernste bestrijding met
gifstoffen en vliegtuigen, met vlam
menwerpers en bereden vernieti-
gingsbrigaden, met ballonversperrin
gen en vangkuilen, een schade aan,
die volgens de rapporten van de laat
ste internationale sprinkhanenconfe-
rentie in Rome meer dan 40 millioen
dollar per jaar bedraagt De strijd
tegen de vliegende dieren is bijna on
mogelijk, daar millioenen steeds weer
ontkomen. Een succesvolle bestrijding
schijnt pas mogelijk te zijn. als men
erin slaagt de centrale broedplaatsen
in de woestijnen tussen de Arabische
landen en India radicaal te vernieti
gen. Maar wie zou alle plaatsen kun
nen vinden, waar de woestijn zich
opent, en de „springende pest" uit
breekt
VERGIFTIGDE KLEI.
Bij het laatste sprinkhanenoffen-
sief in Amerika werden de dieren ie
dere dag door een uit 25 machines
bestaande luchtvloot met ieder 250
ton vergiftigde klei „gebombardeerd".
Vergeefs, de zwerm trok onhoudbaar
Ford sluit veertien
montage-fabrieken.
De Ford Motor Company in Ame
rika zal morgen haar veertien mon
tage-fabrieken en drie van haar Lin
coln-Mercury-montagefabrieken slui
ten. Hierdoor komen 27.000 arbeiders
zonder werk. Deze gedwongen slui
ting is een gevolg van de staking
in de staalindustrie. Met ingang van
Dinsdag zal de maatschappij haar
grote fabriek in Detroit geleidelijk
tot stilstand brengen, waardoor op
4 Juli het gehele Ford-concern stil
zal liggen.
De maatschappij „Pittsburgh Steel
Corporation" en de vakbond C.I.O.
hebben Vrijdag een overeenkomst ge
sloten, waardoor de 10.500 arbeiders
van de maatschappij het werk zul
len hervatten.
Generaal Ridgway in Oslo.
Generaal Matthew Ridgway en zijn
echtgenote zijn Maandagochtend per
vliegtuig in Oslo aangekomen. De
generaal zal in Noorwegen een in
spectiereis van drie dagen maken.
In de ochtenduren hadden commu
nisten op verschillende plaatsen por
tretten van de generaal opgeplakt
met het opschrift „De pest-gene-
raal."
Politie le paard zocht verloren
kinderen en zoekende ouders.
In het afgelopen week-einde zijn
aan het Scheveningse strand 576
kinderen tussen Kijkduin en de
Noord-Boulevard zoek geraakt. De
politie en de speciale kinderbewaar
plaatsen hebben de handen (en paar
den) vol werk gehad om alle krijten
de kleuters weer aan angstig zoe
kende ouders terug te bezorgen. De
bereden politie hees in vele gevallen
verloren gelopen kleuters voor op de
paarden en paradeerde ze langs de
duizenden bakkende en brandende
zonne-aanbidders op het smoor-
hete strand. Verder hadden de po
litiemannen druk werk met het ver
lenen van eerste hulp bij ongeluk
ken (145 maal), voornamelijk voor
kwal-stralingen.
Wie vond de postzegel uit?
Oostenrijk, niet Engeland heeft de
postzegel „uitgevonden" en voor het
eerst gebruikt, aldus verklaren Oos
tenrijkse philatolisten. Een commis
sie van deskundigen te Millstatt
(Karinthië) heeft vastgesteld, dat
een postzegel op een van 1839 da
terende brief echt is. De postzegel
werd in Mei gevonden in de archie
ven van Spittal-an-der-Drau door
een handelaar uit Klagenfurt.
De directeur van de vooraanstaan
de Britse postzegelfirma Harmer
Rooke en Co. heeft verklaard te be
twijfelen of de uitgifte van de post.
zegel wel van regeringswege is ge
schied. In 1850, zo zei hij, heeft de
Oostenrijkse regering de uitgifte
van haar eerste postzegel bekend
gemaakt; als er eerder een was
uitgegeven, zou de regering dat ge
weten hebben. Mogelijk is de zegel
door plaatselijke autoriteiten uitge
geven of is er vervalsing in het spel.
Reusachtige zwermen van
sprinkhanen hebben de landen
van het Midden-Oosten overval
len en bedreigen Transjordanië,
Israël en Turkije. Ondanks het
gebruik van gifstoffen en de
hulp- van speciale vliegtuigen
kon men ook dit jaar de
sprinkhanen-invasie niet tegen
houden. Des te belangrijker is
dan ook een opzienbarende ont
dekking van Franse geleerden,
waardoor bij practische toepas
sing van deze methode de zee
één enkele, geweldige sprink-
hanenval zal worden.
in Zuid-Oostelijke richting verder.
Het „sprinkhanenv.erdedigingsmini-
sterie" in Londen staat dan ook ieder
jaar opnieuw voor het zelfde pro-
bleerrï in de strijd tegen de zwermen
de sprinkhanen wel vaak het ergste
te kunnen verhoeden, maar slechts
zelden de catastrophe van geheel
leeggevreten landstreken te kunnen
verhinderen. Sinds de oprichting van
deze instelling werden meer dan
100.000 zwermen in 30 landen bestre
den; enkele van deze zwermen waren
tot 100 kilometer lang en 3 kilometer
breed en legden vaak in non-stop-
vluoht duizenden kilometers af. Te
gen zulke invasies bleven zelfs bran
dende olie en door vliegtuigen uitge-
sproeide petroleum zonder uitwer
king.
Een geheel nieuwe weg willen nu
de Franse geleerden inslaan met be
hulp van hun ontdekking over de ge
heimen van de sprinkhanentaal. Ver
weg op zee gestationneerde schepen
moeten door lokzenders de zwermen
van hun eigenlijke route afbrengen
en naar de open zee dirigeren. Moch
ten deze proeven op grotere schaal
gelukken, dan zou in ieder geval de
grootste schrik van de vliegende
zwermen overwonnen zijn.
De Ned. Herv. Kerk te Noordgouwe wordt gerestaureerd.
Het snuiver-apparaat
geslagen
Volgens de militaire medewerker
van de „Daily Herald" kan het snui
ver-apparaat, dat een duikboot in
staat stelt langdurig onder water te
blijven, thans op kilometers afstand
door een nieuw soort radar, dat in
Engeland ontdekt is, opgespoord wor
den. Dit betekent, dat dit apparaat,
de „basis van het Sow jet-Russische
plan voor de bouw van de grootste
onderzeevloot, die ooit bestaan heeft",
thans geslagen is, aldus de „Daily
Herald."
Nieuwe directeur voor het
scheepsbouwkundig proefstation.
In de plaats van prof. ir. L. Troost,
aan wie eervol ontslag is verleend
wegens zijn benoeming tot hoofd van
de afdeling scheepsarchitectuur en
scheepswerktuigkunde van het tech
nologisch instituut van Massachu
setts (Ver. St.), is met ingang van 1
Augustus benoemd tot directeur van
het Nederlands Scheepsbouwkundig
proefstation te Wageningen dr. ir.
W. P. A. van Lammeren, thans onder
directeur.
Hoedekens
kerke
Een dorpsstraat met een kerk
je. En wéér een dorpsstraat met
een kerkje. Wat is er nu eigen
lijk veranderd? De huizen zijn
een beetje andere huizen ge
worden, wat saaier, wat kaler,
wat minder speels van manie
ren. De dartele uithangborden
zijn gesneuveld, een paar droge
verkeers-aanwijzingen zijn er
voor in de plaats gekomen. Het
lijkt wat ongezelliger geworden,
er wordt minder gekeuveld op
straat. Het plaveisel is wat
gladder gestreken, alles is een
beetje meer gladgestreken.
Maar dat is dan ook het enige.
Eigenlijk is er niets veranderd.
Ook de Kerk staat er nog nét
zo.
Maar dat is nu juist de glo
rie van het dorp, dat die kerk
er nog net zo staat. Dat is niet
altijd zo geweest. Er was de
tijd, dat overal aan alle mooie,
oude dingen geknoeid en ge
klungeld werd. voorzover
men ze niet hélemaal sloopte.
Natuurlijk heeft deze periode
van geestelijke armoede (of was
het armzaligheid?) ook deze
kerk niet ongemoeid gelaten.
En dan is er het oorlogsgeweld
geweest, dat haar sloeg. Dat
werd haar geluk. Want het
schijnt een voorbeeld te zijn
van een vroeg soort gofhiek,
waar niet al te veel meer van
over is. „Schelde-gothiek". Dit
kerkje, al is het eigenlijk alleen
maar het overgebleven achter
stuk van een veel grotere kerk
het is er duidelijk aan te
zien en in 1700 was dat al nét zo
is van zeldzame familie en
het moest gered worden. Het is
gerestaureerd en de domheden
van een vorige eeuw zijn met
een opgeruimd. Het is nu een
gaaf ding geworden. De vóór
gevel, waar een laag Waalsteen
tegenaan geplakt zat, glorieert
nu weer in zijn oude moppen;
prachtige, vreemd-getinte gla
zuren zijn erbij en zo'n glazuur
is als een brok uit een droom,
waar eindeloos op te fantaseren
zou zijn, zoals je een hele mu
ziek kunt fantaseren op één the
ma. Er is veel muziek in die
gevel, oud en kinderlijk, teer en
krachtdadig, geestig en altijd
droomt er dan nog iets, dat je
niet grijpen kan en dat het lief
ste is van al. Die moppen en de
grafzerken in de kerk en ook
nog een paar pilastertjes aan de
preekstoel, dat is het wat er
echt leeft aan deze kerk. Omdat
het al zolang geleefd heeft. Dit
is het, dat trilt, dat droomt, dat
warmte geeft; dit is het, waar
de eigenlijke waarde zit. Het
nieuw gemaakte resonneert nog
niet, het is nog te jong en heeft
geen toon, geen mond nog, om
te zingen. Het kan het niet hel
pen, maar even goed is het zo.
Wat gedrenkt is in de Tijd, dat
zingt, dat resonneert, dat vertelt
eindeloze verhalen; niet voor
niets zijn oude mensen zo praat
ziek! Deze grafzerken zingen
Gregoriaans, het is eentonig, als
alles wat waarlijk groot is.
„Hier is begraven Willem de
Vriese van Ostende sterf int
jaer ons Hm MCCCC ende
LXI1 den XXIXsten dach merte.
God heb ziele".
„Hier leyt begraven Vrouw
Margrieta Gillisdr van Arne-
veranderd en
gelijkgebleven
muyen her Willems Vriesen van
Ostende wyf was, sterf int jaer
ons Heeren MCCCC ende XLIX.
XXIX daghe in April. Bidt voor
de zielle."
„Hier leet begraven Olivier
Corneliszone, hy sterf int jaer
MCCCCLXXXV. XXVIII dage
in Januario. Bit voor siele".
„Hier leyt begraven Meester
Claeys Olertsz, uyt Dreyschare
MCCCCLXXXV. VIII in Junio.
God heb de syel."
En zo gaat dat dóór. Het is
een litanie, steeds weer dezelf
de aanhef, een kleine variatie
en dan weer hetzelfde einde, zo
zijn mensen, kleine variaties.
Wat ervan achterblijft is droom,
een steen met een naam, die
niemand meer kent, een teken,
dat niemand meer begrijpt,
soms is er een symbool een
wapen, een mis-kelk, een haas,
een ploeg, een schip, alnaar wat
de gestorvene in zijn leven
speelde er houdt nog wel
eens iemand bij stil omdat het
het er zo zuiver uitgebeeld
staat. Schulpen aan het strand
van de grote zee. En het ruist,
zoals de schulpen ruisen, die de
vloed heen en terug rolt aan
het strand. Het ruist in de oude
grafstenen hier. Als je erbij stil
staat en luistert, is hef, of je
een kinkhoren aan je oor zet;
daar kun je de zee in horen,
zeggen de kinderen.
En als je dan weer buiten
komt, in het welig bloeiende
Goese land, in de wind, die
aan komt waaien vanover de
Schelde, dan hoor je hetzelfde
ruisen, in het gras en in de ho
ge bomen. J. C. v. S.
Het wereldgeheuren
Taff en Ike
Wie gedacht zou hebben dat er
zich na de voorverkiezingen in
de V.S. meer tekening zou
gaan vertonen in de uiteindelijke
kansen van de republikeinse candi-
daten voor het presidentschap van de
Verenigde Staten een „hogere"
post dan menig constitutioneel vorst
bezet heeft zich deerlijk vergist. Bij
de republikeinen zyn nog steeds twee
rivalen; beter gebruike men in dit
geval niet het woord favorietTwee
rivalen: Taft en Eisenhower. Taft,
de al-oude doorgewinterde politicus,
zoon van een vroegere president der
V.S„ woordvoerder van de oppositie
sinds de laatste jaren die al tweemaal
als candidaat voor de verkiezingen
gestruikeld is. Eisenhower, een zeer
bekwaam strateeg op militair terrein
die zijn 37-jarige schitterende sol-
datenloopbaan heeft afgesloten om
thans op politiek herrem een vuur
doop te ondergaan, een man wiens
humaniteit en integriteit zo beroemd
zyn, dat zelfs Moskou geen kwaad
woord voor hem wist uit te denken,
een man die echter nooit bewezen
heeft op politiek terrein van hetzelfde
kaliber te zijn als op het slagveld.
Maar een man, zo menselijk en
populair, dat hy zonder enige cam
pagne thans na de voorverkiezingen
theoretisch bijna evenveel kiesman
nen voor zich gewonnen heeft als
Taft de eerste heeft er 393 en de
laatste 477 (130 hebben voorkeur
voor andere candidaten en 211 zitten
op de wip), terwijl men al berekent
heeft dat op de nationale conventie
van de republikeinse party op 7
Juli te Chicago er zeker 549 stem
men voor Ike zullen zijn en 579 voor
Taft, al beweert deze laatste dat hij
zeker is van het vereiste minimum
van 604 der kiesmannen.
Er is niets van te zeggen wie nu
bepaaldelijk beslist met de
meeste stemmen zal gaa n stryken
Want er staan hier twee rivalen te
genover eikaar die met ongelijke wa
pens strijden. En in een wellicht zelfs
ongelijke strijd. Om het zwaarste
kruit maar eens te noemen: het is
zeer de vraag of de republikeinse
party, nu men als het ware het over
winningslied reeds hoort zingen, even
zeker is van een overwinning van
Taft als republikeins candidaat te
genover een democraat dan als Eisen
hower de republikeinse candidaat
wordt. Want Taft is de uitgespro
ken republikein die misschien wel op
een gedeelte van de party zal kun
nen rekenen (hij is semi-isolatio-
nïstisch) maar nooit op ook maar
één democratische stem Eisenhower
echter is een nationale figuur, die
misschien niet kan rekenen op de
sterke pro-Taftfiguren (die van Taft
al beloften hebben gekregen wat het
uitdelen van baantjes betreft) maar
beslist democratische stemmen zal
lokken. Eisenhowers succes tot op
heden is nagenoeg bereikt zonder
enige campagne, Taft heeft alle sta
ten afgereisd. Resultaat: gelijke kan
sen.
Taft is thans een persoonlijke cam
pagne begonnen tegen Eisenho
wer en Eisenhower is gelijkmoe
dig gebleven. Hij klauwt niet terug
met modder. Het geval-Texas, waar
bij de stemmen voor Eisenhower ge
woonweg genegeerd zyn en de kies
mannen van de pro-Taft-voorzitter
van de plaatselijke republikeinse par
tij onbeschaamd opdracht hebben ge
kregen him stem uit te brengen op
Taft, speelt de integere Ike in de
kaartWant er zou een scheuring
kunnen dreigen die slechts de repu
blikeinen verlies kan brengen.
Eisenhower belooft niets. Taft
belooft alles, zelfs een oplossing voor
Korea. Dat geeft te denken! Ook
voor de Amerikanen. Men proeft by
Eisenhower begrip voor de realiteit
En dat hebben de V.S. thans toch
wel hard van node.
Finnen smokkelden
Amerikaanse sigaretten.
In samenwerking met de Velsen-
se recherche hebben ambtenaren van
de douane in Umuiden een Fins zee
man gearresteerd, die zich schuldig
zou hebben gemaakt aan het smok
kelen van 10.000 Amerikaanse si
garetten. Het complot was opgezet
aan boord van een houtboot, die by
Van Glder's papierfabriek lag. De
sigaretten werden door een vletje
van' boord gehaald en daarna aan 'n
chauffeur van een personenauto
overgegeven, die er een goed adres
voor wist.
De douane, die het vletje zag gaan,
greep in, zodat een van de smokke
laars kon worden gearresteerd. De
chauffeur, die onraad rook, ging er
met de wagen vandoor.
Dodelijk ongeval in tenten
kamp te Zandvoort.
Zondagavond is in het tentenkamp
te Zandvoort door nog niet opge
helderde oorzaak een zweef paal afge
knapt. De 35-jarige J. Alberts uit
Amsterdam werd door de top van de
paal getroffen. Na aankomst in het
ziekenhuis is hij overleden. De politie
stelt een onderzoek in.
EEN BOEK MET:
WOUDZANGEN
Onlangs by de bespreking van de
Indonesische Volkspoëzie, wezen we
reeds op de byzondere schoonheid van
de Oogstgezangen van de BesLsi-stam.
De Besisi en de Semang zyn een
tweetal nog in natuurstaat levende
pygmee-achtige restvolken op Mala-
ka, die daar al moeten hebben ge
woond toen de Maleise voorvaderen
van de hedendaagse Indonesiërs pLm.
2000 voor Chr. via Azië de Archipel
binnen trokken. Hun gezangen zijn
dus representatief voor de oudste In
donesische vorm van volkspoëzie.
Onder de titel „Woudzangen"
bracht W. A. Braasem deze liederen
apart samen in een door C. P. J. van
der Peet te Amsterdam uitgegeven
buitengewoon aantrekkelyk verzorgd
bundeltje. Deze mooie volksliederen,
met een sierlyke letter gedrukt op
geschept, met zachtgroene oerwoud
motieven verlucht papier, zyn wel een
zeer begerenswaardig bezit.