Wij kregen een huis en mijn vrouw een dienstbode C BOEK OP HET DAK VAN DE KLINIEK AMERIKA'S NIEUWSTE RAGE D WOENSDAG 11 JUNI 1952 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT EMIGRANTEN IN ZUID-AF RIK A (I) Op zoek naar een witte ziel KAAPSTAD, Juni Toen wtf vyf weken gewoond hadden in een hotel kamer, kregen w,e plotseling een huls en daarmee had ons geluk het ze nith bereikt. Wat wil een emigrantengezin meer? Ha! dit goede, dit geze gende Zuid-Afrika! Het schonk ons niet alleen zyn gastvrijheid en een bete broods, neen, de milde goedheid van dit land ging verder: het gaf ons een liuis met een balcon en een badkamer en uitzicht op zee. In Holland hadden we behalve warme verhalen over de zon en de mie- liepap óók ernstige verklaringen gehoord over het woningtekort in het land onzer dromen. De deskundige heren van de emigratie hadden ons ronduit gezegd: in Zuid-Afrika hebben ze alles, letterlijk alles. Maar ze hebben er géén huizen. Nou ja. dat hindert niet, want je kunt er gerust in een tent wonen. Ik moet verklaren, dat mijn vrouw enige bezwaren had tegen het tenten leven, Waartegen ik, met historische nauwkeurigheid, de stelling verde digde dat excellente figuren als Abraham, ïzaak en Jacob tenslotte hun hele leven in tenten hadden ge woond en desniettemin tot gezegen de ouderdom waren gekomen. Om dat dit argument haar onrust niet verminderde schreef ik. vele maan den voordat we in Amsterdam op de boot stapten, een brief naar een Kaapse dominee, teneinde uit deze tot waarheid geneigde bron te vernemen, DoorA. KAPTEIN .J of dat woningprobleem nou heus wel zó erg was. Zijn eerwaarde ant woordde: „Kom maar na Kaapstad, ons kan altijd 'n plan maak. Elk weet van niemand wat op die straat sit nie". Met deze brief als herderlijke troost op zak kwamen we met z'n drieën in Kaapstad aan: mijn vrouw ons zoontje en ik, die de aanstichter van de landverhuizing was en dus, als man en hoofd des gezins, dubbe le verantwoording droeg. Ik heb in die eeerste weken, toen het zo warm was dat we viermaal per dag in het bad kropen en toen we geen ander vooruitzicht hadden dan de eerstkomende vijftig jaren te moeten doorbrengen op hotelkamers, geleefd bij het woord van Paul Kruger, die (volgens de Nederlandse schoolboek jes) gezegd moet hebben, dat alles sou reg kom. Ik heb blaren op mijn voeten gelo- Want wij konden niet meer huur be talen dan 16 Pond per maand en alle huizen in Kaapstad en omgeving schenen plotseling als bij toverslag 25 Pond te kosten. Na elke vergeefse speurtocht door de warme oven van de stad moest ik opnieuw mijn vrouw vertellen, dat we moed moesten hou den, omdat Paul Kruger niet ver geefs gezegd had dat allesBin nen een week noemde ze me Paul Kruger. 279. Laat ik voorop mogen stellen, dat van de knepen van het marionetten theater mii niets méér bekend is dan de gemiddelde toeschouwerdie zich het moede hoofd pijnigt met de vraag hóe ter wereld het mogelijk is leven loze poppen dermate gecompliceerde bewegingen te laten uitvoeren. Wan neer op het marionettentoneel een rij soldaten gelijktijdig precies hetzelfde zouden doen, dan zou het mij als leek niet venoonderen, als de draadjes die er voor moeten zorgen dat bijv. alle petten tegelijk de hoogte ingaan, te zamen geknoopt waren, zodat met een beiveging (achter de knoop) alle pet ten van de hoofden vliegen. Wil men één pet afzonderlijk een luchtreis doen maken, dan dient het betreffende draadje vóór de knoop te wonden be wogen. Dat is duidelijk. Nu zouden we de vingers van de hand niet graag met marionetten wil len vergelijken, doch de techniek van de daarmede uitgevoerde bewegingen lijkt er wel griezelig veel op. Het bui gen der vier vingers geschiedt immers door één gemeenschappelijke spier, die zich eerst in de handpalm in vier delen splitst, welke naar de vier vin gers leiden. Dit zou dus te vergelijken zijn met de draadjes van de marionetten, die tezamen worden geknoopt en als één gemeenschappelijke streng eindigen. Krommen we alle vier vingers gelijk tijdig, maken we dus van de hand een vuist, dat gaat dat uitstekend, want er wordt aan die gemeenschappelijke spier getrokken. Proberen we één vin ger te krommen, dan gaat dat bij on- geoefenden niet zonder ook de andere vingers enigermate aan die beweging te doen deelnemen. In dit geval missen we n.l. de oefening om de spieren, waarin de gemeenschappelijke spier zich heeft gesplitst, geheel afzonder lijk te laten functionneren. Of, om in ,de taal van het marionettentheater te blijven: we moeten aan het draadje vóór de knoop trekken, maar door on ze onhandigheid trekken we ook een beetje aan de gemeenschappelijke streng. Hierdoor gaat één soldatenpet volledig de lucht in, maar de andere drie hoofddeksels zweven op omoaar- schijnlijke afstanden boven de hoof den. Een raar gezicht! Wat voor het buigen van de vingers geldt, gaat ook op voor het strekken. Ook deze beweging wordt veroorzaakt door één spier, die zich in de midden hand in vieren deelt. Maar in één op zicht is de wijsvinger bevoorrecht. De ze is n.l. nog in het bezit van een af zonderlijke strekspier, waardoor deze vinger zich zo gemakkelijk en onaf hankelijk kan strekken. Probeert U het maar eens. Van de handen stappen we over naar een vogel, die een hand, althans een klauw, aan zijn vleugels heeft. U denkt wellicht aan de reeds lang uit gestorven Archaeopterux, (doch 't dier, dat wij op het oog hebben, is een tijd genoot van ons. H. Pétillon. En toen kregen we dan zomaar ineens dat huis. De huur was vier maal zo hoog als in Holland, maar daar stond tegenover dat de minis ter van financiën hier véél goedko per is dan zijn collega in Nederland. En als ik mijn vrouw dan voorts nog voorrekende, dat we hier in plaats van dertig zakken brandstof maar vijf zakken per winter zouden ge bruiken, dan waren we het er op nieuw en voor de zoveelste keer har telijk over eens, dat Zuid-Afrika een heerlijk land is. Bij een huis hoort een dienstbode. Dat zeiden alle Afrikaanse dames in koor. tóen mijn vrouw in haar kin derlijke onschuld had uiteengezet, dat ze dat huis nou eens lekker ging so^en en boenen. O neen, zeiden de Afrikaanse dames dat moogt U zelf niet doen, dat staat niet in Afri ka. U moet een dienstbode nemen en bij'voorkeur een naturel. Let maar op het kroeshaar. Die met kroeshaar zijn de besten! 's Avonds in de vertrouwde om geving van ons Hollandse bed, vroeg mijn vrouw: Moet ik nou heus zo'n zwarte juffrouw nemen? Ik hoorde aan een trilling in haar stem, dat ze er heimelijk angst voor had en dat ze met heimwee terug dacht aan haar blonde dienstmeisje in Holland. Wat doet een man in zo'n geval? Hij steekt een helpende hand uit en stort zich in problemen, waarvan hij omvang noch diepte peilt. Ik zei: Lie ve vrouw, we moeten ons aanpassen. Ik zal morgen voor een zwarte hulp in de huishouding zorgen! Met van dat korte kroeshaar? vroeg ze nog. in een laatste en typisch vrouwelijke poging tot verzet. Ik zei: Zé zal een beetje aan de donkere kant zijn, maar onder èen zwarte huid kan een blanke ziel wo nen. Alles sal reg kom! OP ZOEK NAAR EEN WITTE ZIEL De volgende morgen ging ik op zoek naar de witte ziel. De mensen, die ik er naar vroeg, glimlachten, zoals men glimlacht tegen een kind dat de maan aan een touwtje wil hebben bij wijze van luchtballon. Ze zeiden dat ik maar goed moest zoe ken en wensten me het beste. Waar zoekt men een dienstbode? Ik kon toch moeilijk op straat aan - alle donkere vrouwen vragen of ze lust hadden mijn schoenen te poetsen en de was te doen? Ja, ik was er nu wel aan begonnen, maar hoe kwam ik tot succes Waar vond ik een meid Een politie-agent verwees me naar een bureau, waar ik kon uitzoeken, uit duizend sollicitanten. Tenminste dat zei de agent. Dat bureau scheen de beschikking te hebben over ganse volksstammen. Er was een vriendelijke ambtenaar die eerst opschreef waar en wanneer ik ter wereld kwam en vervolgens vroeg of ik fabrikant was. Was ik géén fabrikant? Dat was jammer, want de meisjes hadden alleen nog belangstelling voor fabriekswerk. Zo dra ik een fabriek had, mocht ik te rug komen. Zaterdags plaatsten we een adver tentie. „Net klein gezin zoekt be schaafd meisje. Goede behandeling, hoog loon" 's Morgens en negen uur stond er aï een sollicitante in de gang: een mager kind met een zach te stem. Onmiskenbaar een blanke ziel. Maar ze krabbelde onophoude lijk op haar hoofd, nu eens van ach teren. dan weer van voren. Ik kreeg er zelf jeuk van en ik zag, dat mijn vrouw verbleekte. Met een vriende lijke groet en een shilling voor de moeite hebben we haar weer in de zonnige straat gezet. 's Middags kwam er een kolossale vrouw, rond aan alle kanten en met een opgewekte twinkeling in haar ogen. Helaas was ze omgeven door de pittige geur van alcoholische dran ken en ze wapperde met een ver kreukelde brief, die een getuigschrift uit het jaar 1943 bleek te zijn. Ik vroeg, of ze nog nieuwere papieren had, maar ze schudde mismoedig het hoofd. Ze had sinds 1943 nogal veel kinderen gekregen, zei ze. Meer vrouwen kwamen er die dag niet en ook niet die volgende dag of de dag daarna. Maar ik zei U toch al dat we voorspoedige immigranten zijn? de vierde dag gebeurde er een mirakel. Een vriend van een ken nis van een nicht van de neef van een lid van de Volksraad wist een kroe- zerige juffrouw die een betrekking zocht en dat moest een meid zijn. zoals er maar één op het continent rond liep. Eerlijk, zindelijk ijverig en beleefd en een kunstenaresse in de keuken. Als we haar wilden zien moesten we het maar zeggen. De volgende morgen kwam ze ken nis maken. Blanke ziel in zwart om hulsel, het kón niet missen. Een meisje uit duizenden, een hulp zon der weerga, een wonder der wonde ren. Ze wou direct aan het werk, de ijver straalde uit haar ogen, haar vingers" jeukten om aan te pakken. En we voelden met een brok van ontroering in de keel dat wc het beste van het beste kregen aangebo den op een presenteerblad. Ha!, Zuid-Afrika was een goed, een gezegend land. Volgende keer vertel ik U het won derlijke vervolg. Amerikaans piloot steeg tot 23.700 meter Van officiële Amerikaanse zydc is verklaard, dat Bill Bridgeman, een testplloot van de Amerikaanse ma rine. in een Skyrocket een hoogte van 23,7 kilometer heeft bereikt, de groot ste hoogte, waarop ooit een mens is geweest. Het toestel had een radar-foto-in- stallatie aan boord. De Skyrocket werd op een hoogte van 11.000 meter uit het bommenruim van een Super fort losgelaten. Op de maximum hoogte vloog de Skyrocket horizon taal en bereikte hierbij waarschijnlijk een snelheid van 2000 kilometer per uur. Volgens de betreffende mededeling werd dit record 15 Augustus van het Ze krabbelde onophoudelijk op haar hoofd, nu eens van achteren, dan weer van voren. Ik kreeg er zelf jeuk van vorige jaar Vier raketten stuwden het vlieg tuig opwaarts. Drie minuten nadat de Skyrocket het Superfort had ver laten waren de drie ton brandstof verbruikt. Bridgeman zette toen een lange glijvlucht in en maakte een vol maakte landing. Mand met fruit voor vrouw van gegijzeld journalist De vereniging van Amsterdamse journalisten ,.De Amsterdamse Pers" heeft mevr. Hommerson, de echtge note van de Zaanse journalist, die se dert 6 Mei jl. in gijzeling zit, een gro te mand fruit gestuurd. In een bege leidend schrjjven zegt „De Amster damse Pers", dat zij er prijs op stelt mevr. Hommerson in de hulde te la ten delen. Zij is voor haar man in de ze weken een bijzonder grote steun, die „zeker zal bijdragen Hommerson in zijn houding, een houding, die de enig juiste is. die een journalist on der deze omstandigheden past. te la ten volharden". Aan de gijzelaar heeft „De Amster damse Pers" een brief gestuurd, waarin hem hulde wordt gebracht voor zijn standvastigheid. Ook Fries op de stations- borden". De Raad van de Friese Beweging heeft in een brief aan de directie der Nederlandse Spoorwegen erop aangedrongen, op de stationsborden in Friesland de plaatsnamen ook in het Fries aan te. geven. Zoals ge meld hebben reeds enkele Friese ge meenten o.a. Bolsward (Boalsert) besloten, de tweetaligheid in te voe ren op de borden aan de grenzen der gemeenten. Soldaat veroordeeld wegens desertie en diefstallen Het hoogmilitair gerechtshof ver oordeelde de 20-jarige soldaat A. van den G. uit Rotterdam tot 3 jaar ge vangenisstraf met aftrek. Soldaat van den G. had een meisje in Den Haag. Toen zij haar gunsten ging schenken aan een ander, greep hem dit zo aan, dat hij met een zenuwsto ring moest worden opgenomen in een militair hospitaal. Een medisch on derzoek wees uit, dat hij eigenlijk on geschikt was voor de militaire dienst. In afwachting van het officiële ont slag stuurde men hem tei-ug naar het militaire kamp te Waardenburg, waar hem nog een straf wachtte. Uit angst hiervoor deserteerde hij en pleegde op zijn rondzwervingen diefstallen, in totaal tot een bedrag van ruim 3500. De krijgsraad had van den G. hier voor tot vier jaar gevangenisstraf met aftrek veroordeeld en ontslag uit de militaire dienst zonder ontzetting. Langzaam-aan-actie op Londens vliegveld Meer dan 2000 arbeiders van de B. O.A.C. (British Overseas Airways- Corporation) zijn op London Airport een langzaam-aan-actie begonnen uit protest tegen de weigering 30 shilling loonsverhoging toe te kennen voor geschoolde arbeiders. Ook overwerk wordt geweigerd. Op andere vliegvel den wordt nog vergaderd over te ne men besluiten. Twee bekende organisaties, die ook in Europa hun zegenrijke arbeid heb ben verricht, n.l. de UNICEF (United Nations International Children Emergency Fund) en de WHO (World Health Organisation), de wereld gezondheidszorg en de hulp aan het zwakke of bedreigde kind, verlenen thans hulp in Zuid-Oost Azië, waar in steden en dorpen poliklinieken, kli nieken en sanatoria in het leven worden geroepen om de strijd te voeren voor een betere gezondheid van de komende generatie van Zuid-Oost Azië. Vaak uitgerust met de meest moderne vindingen van de medische weten schap wordt met grote toewijding alles in het werk gesteld om de kinderen zowel psychisch als physisch zo gezond mogelijk te maken. Daar dit werelddeel in vergelijking met vele landen van Europa nog ten achter staat moet dikwijls een harde strijd gevoei'd worden om het gestel de doel te kunnen helpen bereiken. Op de daktuin van een kliniek, met op de achtergrond de koepels en mi naretten van Lahore's prachtige moskee, volgen zusters en helpstertjes de colleges, die haar geschikt moeten maken voor haar menslievende taak. REGEN VAN LINGERIE Vreemde uitwas in studentenwereld. (Van onze New Yorkse correspondent) Er zijn feiten, waarmee men doorgaans met de deur in huis kan vallen. Maar de gebeurtenis, waaromtrent wij U ditmaal voorlichten, betreft een delieate materie: dames-ondergoed. Dit Is namelijk het lydend voorwerp van de allerlaatste, allernieuwste en allerzotste rage, die Amerika's uni versitaire wereld teistert. Houtweg gezegd: Amerika's academische jonge lingschap schynt aangestoken door een vreemde koorts naar het bezit van deze artikelen. Dit niet langs de normale weg: een winkel binnengaan, een paar dollars over de toonbank schuiven en een in neutraal papier ver pakt pakket onder de arm meenemen. O, nee! Als grootmaehtigen uit het stenen tydperk bestormt men de slaapplaatsen der vrouwelijke studenten en wijkt slechts, nadat de academische jongedames aan elk der overval lers een specimen van lingerie heeft overhandigd. Schoon uit de linnen kast, of de koffer. En by voorkeur: een brassière. Twee weken geleden is deze rage begonnen. Met de snelheid van een prairiebrand heeft zij zich uitgespreid over het gehele land. De jongedoch- teren hebben weinig gedaan om deze vorm van studenten-dolheid te be teugelen. Vaak zelfs schenen zij van te voren gewaarschuwd te zijn om trent de plaats en tijd van de over val. De dames -studentjes hingen dan al vast uit de ramen en bespaar den de leden der sterkere sexe het moeizame detail de trap te bestor men of een deur te forceren: een wa re regen van lingerie daalde zacht- kens op de overvallers. Dit heeft menigeen, zelfs in Ameri ka, ernstig geschokt. Een rector- magnifica van 'n meisjes-univeneit heeft haar kudde in de aula geleid en haar zo vermanend toegesproken over „waardigheid" en „fatsoen" (het „prestige" van de universiteit niet te vergeten), dat de boetvaardi ge zondaressen plechtig beloofden nooit meer een jongeling een bras sière te zullen toewerpen. Men peinst er in Amerika over waar deze malle rage haar oorsprong aan te danken heeft. Als men onze opinie zou willen weten: wij zullen met verbaasd zijn te vernemen, dat de rage is geïnspireerd door listige handlangers van de lingerie- en voor al de brassière-industrie, gekant op meer gratis publiciteit dan men nog ooit had genoten. ANDERE DWAASHEDEN Daartegenover staat dat malle studenten-rages niet nieuw zijn. In een onverklaarbare cyclus doen zij zich voor: omstreeks 1930 streefde men er over heel Amerika naar om het „wereldkampioenschap in-een- boom-zitten" te verbeteren. Het staat op naam van een jongeman, die het meer dan 663 uur volhield, ook al moest hij 's nachts aan de boomstam worden vastgebonden om te voorko men, dat hij zich bij een eventuele slaapwandelmg in nederwaartse richting zou Dewegen. Negen jaar later gold de rage het Hevige storm teisterde kust van Guatemala Een hevige storm heeft de Stille- Oceaankust van Guatemala geteis terd. Millioenen bananenbomen zijn ontworteld en in de havens van San José en Champerico is grote schade S aangericht. Op een onderneming van de United Fruit-Company bevonden 1 zich oorspronkelijk millioenen bana nenbomen. Een groot gedeelte hier van werd ontworteld door een hevige storm, die in September 1951 boven het zelfde gebied woedde. Er bleven er zes honderdduizend over; deze vie len Zondag. In de haven van Champerico zijn verscheidene kleine schepen gezon ken; er zijn evenwel geen slachtof-' fers te betreuren. verorberen van levende goudvissen. Vanzelfsprekend kwam de Vereni ging tot Dierenbescherming er tegen in opstand; doch men snoerde de zegslieden van deze groep de mond met de mededeling, dat levende kreef ten in heet water worden geworpen om ze tot -een delicatesse te verwer ken; was dan een in de maag gema rineerde goudvis zoveel slechter af? Lothrop Withington die aan de Harvard Universiteit studeerde, was door ROBERT KIEK de geestelijke vader als men deze term althans in dit verband wil aan vaarden van de goudvissenrage. Een tijdgenoot. Irving Clark, verbe terde het record binnen een week door er 24 achter elkaar naar binnen te werken, doorgespoeld met aqua riumwater. Doch een student van de nabijzijnde Technische Hogeschool, Albert E. Hayes, hield de eer van zijn Alma Mater hoog. door er 42 achter elkaar verorberen. vier flessen chocolademelk als verande- ring-van-spijs Het zotte van al deze zotheid is, it er van deze recoi'dhouders in het maatschappelijke leven heel wat te- recht is gekomen. Withington be kleedt een vooraanstaande functie in een plasticfabriek; Clark is advo caat in Seattle, waar hij een uitmun tende practrjk heeft opgebouwd; Hayes is octrooi-deskundige. Ook de boomzitters is het, over het alge meen genomen, goed vergaan. Het geen e'en gunstig verschiet aftekent voor de bendeleiders der lingerie- snaaiers, wier jeugdige uitspatting hen vermoedelijk slechts voor één ambt ongeschikt heeft gemaakt nl. dat van president der Verenigde Staten aangezien in deze functie zelfs studenten-zotheden plegen te misstaan. Duits protest tegen het weigeren van Duits als voertaal. Naar aanleiding van het feit, dat de Nederlandse delegatie bij de Liberale Internationale geweigerd heeft Duit sers, die Frans of Engels niet vol doende beheersen, in hun eigen taal te laten spreken op het congres, dat te Amsterdam zou zyn gehouden, doch tengevolge van dit geschil is afgelast, schrijft de „Frankfurter Algemeine Zeitung", dat Nederlandse liberalen een afstotende, vreselijk domme daad hebben verricht door te weigeren het Duits als officiële taal op het congres toe te laten. Een levende taal uitban nen is nog dommer dan een geheel volk veroordelen, aldus dit blad. Het acht het een tragische ironie, dat juist een organisatie van liberalen een dergelijke onverdraagzaamheid aan de dag legt. Het wereldgebeuren Vluchtelingen Het vraagstuk der Oost-Duitse vluchtelingen, dat het gemeen tebestuur van West-Berlijn al tijd met veel zorgen vervuld heeft, dreigt de laatste dagen uiterst scher pe vormen aan te nemen. Het gemid deld aantal vluchtelingen, dat tot voor kort West-Berlijn vanuit de Sowjct-Russische bezettingszone bin nenkwam. heeft zich meer dan ver dubbeld en bedraagt nu vier- tot vijf honderd personen per dag. Dat wil zeggen, dat West-Berlijn maandelijks rond twaalf duizend vluchtelingen moet opnemen, die zonder onderdak en zonder enige vorm van bestaan zijn. En dan gaat men nog van hel standpunt uit, dat dit tempo zich niet verhoogt, wat helemaal niet zo zeker is. Wat moet men met deze mensen beginnen? Dit is al jarenlang een kwellende vraag geweest, waarvoor men nooit een tevreden stellende op lossing heeft gevonden. Wat moet" men b.v. met een geval doen. dat enkele dagen geleden aan de bevoegde instanties in West-Ber lijn werd voorgelegd. Een meisje van zeventien lentes meldt zich bij de strijdgroep tegen onmenselijkheid als politiek vluchtelinge, teneinde als zo danig erkend te worden. Gedurende het politieke verhoor valt zij. na aan vankelijk steeds ontkend te hebben, uiteindelijk door de mand en geeft toe door de Oost-Duitsers naar West- Berlijn te zijn gestuurd om daar te spionneren. Te harer rechtvaardiging beweert zij onder druk te hebben ge handeld. Wat moet men nu doen? Haar als politiek vluchtelinge erken nen. waardoor zij de gelegenheid zou krijgen eigenlijk gelegaliseerd te spionneren. Ofwel haar naar de Sow- jet-Russische bezettingszone terug sturen met de mogelijkheid, dat zij daar wordt gearresteerd en misschien zelfs om het leven gebracht? Dergelijke gevallen doen zich bij na dagelijks voor. Een enkele vergissing en de Oost-Duitse N.K.W.D. heeft een agent in West- Berlijn méér. Het is moeilijk hier een scherpe lijn te trekken. En dan blijft er nog het vraagstuk der vluchtelin gen. die om andere dan politieke re denen gevlucht zijn. Deze krijgen geen erkenning als zodanig, ontvan gen bijgevolg geen onderdak met voe ding en wat zakgeld, maar mogen toch in West-Berlijn blijven. Zij staan dus op straat met vrijwel als hun enig bezit, wat zij aan hebben en dat in een stad, waar de mogelijkheid om werk te krijgen niet eens één op de tienduizend is. Moreel en zedelijk verval grijpt in deze kringen meestal zo snel om zich heen. dat men zich bij de aanblik hiervan beschaamd de ogen sluit. Gelukkig is de aard der vluchte lingen. die de laatste dagen naar West-Berlijn stromen, een heel stuk beter. Het zijn jongemannen, die zich aan gedwongen dienstneming in het Oost-Duitse leger onttrekken, of hele gezinnen, meestal uit de randge bieden van Berlijn, die met heel hun hebben en houden 's nachts over de sectorengrens trekken uit vrees eerst daags niet alleen hun woningen, maar ook de volledige inventaris aan de Oost-Duitse grenstroepen te moe ten afstaan. Het vraagstuk van huis vesting en tewerkstelling blijft ech ter ook voor hen even nijpend. Indien de Bondsrepubliek niet helpt of een internationale organisatie niet de hel pende hand reikt, dan staat West- Berlijn met zijn vluchtelingen spoe dig voor een catastrofe. In West-Berlijn zelf is de rust ge leidelijk aan terug gekeerd. Er zijn nog wel dagelijks opstootjes van communisten, die vanuit de Sowjet- sector West-Berlijn binnendringen, maar dit verontrust niemand. Met deze heethoofden speelt men net wel klaar. De verklaringen der Westelijke ge allieerden en ook die van Eden ge durende zijn jongste bezoek aan Ber lijn. dat de geallieerden elke aanval op West-Berlijn, van wie hij ook mo ge komen, als een aanval op henzelf zullen beschouwen, heeft hier een grote kalmerende uitwerking gehad. En het feit. dat de Westelijken met hun „belegering" van het Oost-Duit se radio-station in West-Berlijn. het juiste antwoord hebben gevonden toen de Russen het ten aanzien van de West-Berlijnse enclaves toch we! wat al te bont maakten, heeft het vertrouwen van de Berlijners en van de gehele Westelijke wereld aanzien lijk versterkt EEN VAN: Willem van Iependaal Willem van Iependaal is een strijd baar man en niet bepaald een burger lijk type. Hij heeft vlijmscherpe cri- tïek op de maatschappij, waarin wij leven en kiest met zijn welversneden pen bij iedere gelegenheid party voor degenen, die van deze maatschappij het slachtoffer werden. Toen de Am sterdamse politie-commissaris Voor dewind zijn herinneringen publiceerde onder de titel „De commissaris ver telt", schreef Van Iependaal veront waardigd een tegenhanger onder de titel „De commissaris kan me nog meer vertellen". Hij viel daarin het Nederlandse straf- en gevangenlsstei- sel ongenadig aan. Dat bezorgde hem weer een vlijm scherpe critiek van een van de redac teuren van Het Nederlandse Juristen blad, prof. mr J. M. van Bemmelen. Deze verweet hem. dat hij te weinig oog had voor hetgeen er in de loop der jaren al verbeterd was aan ge vangenissen en reclassering en geen middelen tot verbetering aanwees. Van Iependaal heeft daarna de Ne derlandse gevangenissen bezocht en de gestichten. Zijn ervaringen heeft hij vastgelegd in een nieuw boek, dat de titel draagt „Bet, Boef en Bajes". Het zou onwaarheid zijn, dit door Daamen N.V. te Den Haag uitgege ven boek één van Van Iependaals beste werken te noemen. Maar'als fel pleidooi voor verder gaande gevange nisreform en veranderde rechtsple ging verdient het de volle aandacht. Een groot aantal foto's illustreert de levendige, boeiende tekst

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1952 | | pagina 5