Geen menselijke tragedie evenaart
die der ontheemden
r~
s II -
Van Vrouw toi Vrouw
EEN OVERGANGSJURKJE VOOR
HET VOORJAAR
ALS HET HART
SPREEKT....
8
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ZATERDAG 17 MEI 1952
RELAAS VAN EEN VROUW, DIE VEEL TE DRAGEN KREEG.
Mevrouw Kutirin vond een gelukkige
levensavond in Haarlems rusthuis
(Van onze speciale verslaggever)
Mevrouw de weduwe dr. Sofia Kutirin, geboren Barborchin, is eigenlijk
niet de goede persoon om ons het leed te schetsen, dat haar op haar 6(i-
jarige levensweg maar voortdurond aan haar zyde bleef. Daar is ze een
te bescheiden, een te lieve vrouw voor. „Wat voor zin heeft het daarby
stil te gaan staan1', zegt ze, wanneer wij haar benaderen in haar propere
huiskamer in het Hervormde rusthuis in Haarlem. „En", voegt ze er dan
aan toe, „ik ben toch eigenlijk zo'n bijzondere geluksvogel ook. Kyk nu
eens hier, om me heen. Deze radio heb ik zolang te leen gekregen van
een zieke huisgenote en telkens als de zon schijnt, kan ik wandelen in
de tuin van het huis, die op een binnenplaats ligt en dus prachtig beschut
is tegen de koude winden. Wat een vriendelijke zorg omringt me hier.
De directrice van het huis is voor my meer dan een directrice. Zij is in
zo korte tijd een lieve vriendin voor me geworden. Toen myn man vorig
jaar overleed de doorstane ellende van de laatste jaren was hem teveel
geworden heb ik enorme steun gekregen van allen hier. Ik voel me
niet alleen meer. Er staan mensen naast me. Mensen met een o zo warm
kloppend hart".
Stil en opgewekt worden deze
woorden gezegd. Alleen maar eerlijk
en oprecht klinken ze in het weinigje
Engels, dat deze dame zich bij haar
omzwervingen over de wereld heeft
eigen gemaakt. Ze spreekt moeilijk,
zoekt telkens naar het juiste woord.
Bladert nu en dan in een Russisch-
Engels woordenboekje om ons wat
ze bedoelt te zeggen toch maar voor
al juist te laten begrijpen.
Zo, by stukjes en beetjes horen we
haar levensgeschiedenis. Feit na feit,
zonder dat er één klacht over haar
lippen komt. Zo nu en dan alleen
maar een vermoeide zucht van één,
die veel te dragen kreeg. „Ja, ja, ik
ben geboren in Rusland. In Don. Va
der was rentmeester over de landgoe
deren van de gouverneur van onze
provincie, een gebied van wel 7000
hectare. We hadden het goed, Niet
dat vader geld kon overhouden, nee
dat niet, maar we konden van wat hij
verdiende goed leven. Er ontbrak ons
niet veel, zover ik me herinner. En
dat wil toch wel wat zeggen in een
gezin met acht kinderen. Voor de
studie van dit achttal was er natuur
lijk geen geld. Maar de gouverneur
betaalde die studie. Ik doorliep eerst
het gymnasium van Samara aan de
Wolga, en kreeg later mijn artsoplei
ding In Moskou. Ik ben een leerling
geweest van professor Snigeref, die
een heel beroemd geleerde is ge
weest in het Rusland van voor de re
volutie. Na mijn doctoraal examen
heb ik me gespecialiseerd in de chi
rurgie. Ik werkte in een kliniek in
Moskou. Getrouwd? Ja, in 1908. Eén
en twintig jaar waren we toen bei
den. En we studeerden nog allé twee.
Mijn man' aan de juridische faculteit.
Hij kreeg later een aanstelling bij het
gerechtshof in Moskou. Ik heb een
zoon gehad. Die is dood. Door de
communisten gedood na mijn vlucht.
Waarom vluchtte U?
Mijn man was sinds 1914 bij de
kozakken. Die probeerden de revolu
tie van '17 nog de baas te worden,
Toen werden de vróuwen van hen ge
arresteerd, Terwijl Ik bezig was met
een operatie, kwamen ze m\j halen.
Door een achterdeur van het zieken
huis ben lk weg kunnen komen.
Dood-zenuwacktig was lk. Maar het
personeel van het ziekenhuis heeft
me kranig geholpen. Naar huis gaan,
kon niet meer. Ik heb direct de trein
genomen naar het Zuiden, waar lk
mijn man hoopte te kunnen vinden.
Myn zoon heb ik niet meer gezien.
Een vriend heelt mij veel later zijn
dood gemeld
Noch in De Krim, noch elders in
het Zuiden, waar het nog vrij rustig
was, heb lk mijn man kunnen vinden.
Met vele ander-en ben ik toen naar
Joegoslavië uitgeweken. Naar de
hoofdstad Belgrado. Daar heb ik een
levenstaak gevonden, dank zij de
steun, die er mij gegeven werd door
een vriend, eenmaal medeleerling van
professor Snigeref, een jaargenoot
uit myn studententijd. Jivcarisch
heette hij. Wat een dankbare herin
nering bewaar ik aan hem. Ook weer
iemand met een hart van goud. Hij
heeft me eerst geholpen mijn man te
rug te vinden.
HOOFD VAN KRAAMCENTRÜM.
Dat was in Bulgarije. Later heeft
hij het gedaan weten te krijgen, dat
hem een som van zeven millioen di
nar beschikbaar gesteld werd door de
stedelijke overheid voor de bouw van
een groot kraamcentrum, waar ik het
hoofd van werd. Het was een even
beeld van de inrichting in Moskou,
waar ik gewerkt had. Alleen kleiner.
Wat een gelukkige tqd hebben we
daar gehad. Tot 1942 konden we er
blijven. Toen kwam het bombarde
ment van de Duitsers. De kliniek
werd geheel verwoest.
De pasgeboren babies heb ik zien
liggen tussen het puin op de trappen.
Zelf werd Ik ook getroffen. Gebroken
benen. Twee maanden heb lk ziek ge
legen. M\jn man, wien al eerder een
been geamputeerd werd, was door
het bombardement ook gewond ge
raakt. Korte tyd later werd hy gear
resteerd door de Gestapo, die hem
naar een of ander kamp in Duitsland
transporteerde.
Daar ben ik hem later nagereisd,
toen de Amerikanen inmiddels hun
veroveringstocht begonnen waren.
Die Amerikanen hebben me helpen
zoeken. In een kamp bij München heb
ik hem teruggevonden. Dat was in
1945. Vanaf dat moment werden we
gerekend te behoren tot de D.P.'s.
Displaced persons. Ontheemden dus.
In grote kampen werden we onderge
bracht, tot de I.R.O. zich over ons
ontfermde in 1950 en ons een kans
gaf naar dit schone land over te stap
pen. November 1950 kwamen we hier
in dit rusthuis. Voor compleet alles
werd voor ons gezorgd.
We kenden onze weelde niet. Maar
voor mijn man bleek deze bevrijding
te laat gekomen te zijn. Vijf maanden
later stierf hij. 4 April 1951. Weer
was ik alleen. Maar ik ben niet meer
alleen. Ik heb gemerkt Hollandse
vrienden gekregen te hebben. U hebt
er geen idee van, wat dat betekent:
vrienden
Grootste probleem
aller tijden
Een van de schrijnendste
problemen van na de tweede
wereldoorlog, is de zorg voor
de vluchtelingen, de. zogenaam
de ontheemden, „displaced per
sons", uit de landen, waar het
regiem wisselde. Er zijn op dit
ogenblik over de gehele wereld
meer dan zeven en zeventig
millioen van deze verdrevenen
van huis en haard.
Tot dit ogenblik heeft ons
land enige honderden van dezê
mensen een rustpunt kunnen
bieden.
Men zal het met ons eens
zyn, dat 't een gering getal is.
Maar het is iets. Verscheidene
instanties ijveren ervoor, dat
er indachtig aan een beroep
dat Koningin Juliana onlangs
op Amerika's president deed
om dit probleem te helpen op
lossen meer gedaan zal wor
den. Er ligt een verzoek bij de
regering om de kosten van le
vensonderhoud van veertig van
deze D. P.'s voor haar rekening
te nemen. Teneinde nog eens de
aandacht te vestigen op de
wenselijkheid hiervan, plaatsen
we hiernevens het relaas van
een van de paar honderd, aan
wie reeds eerder een gelukkige
levensavond in ons land kon
worden geboden.
'«-VT
Als U cr aftyd naar gesnakt heeft eens In een rond bed te slapen, dan
kan deze wens nu vervuld worden. En, behalve de ongewone sensatie,
heeft een rond bed nóg enige voordelen. Het is bqzonder decoratief en
neemt weinig plaats in. Overdag tenminste kan het bed ongeveer vyftig
centimeter kleiner gemaakt worden. Het was voor het eerst te zien op
de Jaarbeurs voor het Hotelwezen te Mainz in Duitsland.
Nieuwe mïllioenenorder voor
onze zuivelindustrie.
Melk en melkproducten voor
Amerikaanse troepen-
Het Amerikaanse leger heeft op
nieuw een millioenenorder bij de Ne
derlandse zuivelindustrie geplaatst. De
order, die een hoeveelheid van 600.000
liter melk en melkproducten per week
bedraagt, betekent een versterking
van onze deviezeninkomsten met eni
ge millioenen dollars.
De melk, afkomstig uit het Drents
melkwinningsgebied, wordt in een
Amsterdamse fabriek verwerkt tot in
glazen flessen verpakte melk, karne
melk en room, terwijl een fabriek in
Dordrecht de melk zal verwerken, die
in de moderne papierverpakking
wordt afgeleverd.
Deze papierverpakking die voor
binnenlands verbruik in de thans ge
bruikte vorm nog steeds duur is,
blijkt door de Amerikanen in toene
mende mate gewaardeerd te worden.
De melk is bestemd voor de in
Duitsland, Frankrijk en Engeland ge
legerde Amerikaanse troepen.
In de toekomst zal de levering van
melk en melkproducten aan het
Amerikaanse leger minder worden
door de inschakeling van de Franse
zuivelindustrie.
Vrijlating van gevangenen
in Indonesië.
De Indonesische regering overweegt
de vrijlating van enkele duizenden
personen, die volgens de bepalingen
van de staat van oorlog zijn gear
resteerd. Volgens mr. Roem bedraagt
het aantal gevangenen in geheel In
donesië ongeveer 21.000, waarvan in
Midden-Java 11.000. Binnenkort zal
de staat van oorlog en beleg in Indo
nesië worden opgeheven en vervangen
door nationale veiligheidswetten.
Wat doen wij, vrouwen, de
dingen toch soms averechts ver
keerd, Ja, ik sluit mijzelf er
schuldbewust bij in, te uwer
geruststelling. Immers, wij ma
ken schoon vóór Pasen, wan
neer het weer zo spreekwoorde
lijk onberekenbaar is, en Maart
zijn natte staart steevast pleegt
te roeren als alle matrassen o]
de beste crapauds juist met
veel moeite naar buiten zijn. ge
sleept-
Maar wij gaan met vacantie
in de regenrijkste rriaand van 't
jaar (in mijn herinnering al
thans), al hebben wij aan die
misplaatste vacantie niet alleen
schuld. Wij stoppen donkerte
sokken bij voorkeur bij lamp
licht, ten gaan uil winkelen in
de middaguren. De middag: de
schelste, vermoeiendste, stoffig-,
ste tijd van de dag. Als de stra-
ten vol mensen, de „rijweg vol
voertuigen, de winkels vol klan
ten zijn. -
Waarom reserveren we de
middag niet voor die ogenbe-
dervende sokken heerlijk rus
tig. bij het raam gezeten, luiste
rend naar de radio of medite
rend over de geneugten van 'n
stil huis, een vensterbank vol
bloeiende planten en groene, bo
men tegen een hemel vol witte
wolken? En waarom verschui
ven wij dat vermaledijde bood-
schappen doen niet naar de
morgen?
Kan niet, zegt u. De melk
boer, en de bakker, en bij tijd
en wijle de slager; de slaapka
mers en de keuken, de groente,
die moet schoongemaakt en om
elf uur opgezet; de kinderen,
die om twaalf uur
O la Za, dat is allemaal zo
erg niet als het lijkt. Voor wie
haar zinnen op iets gezet heeft
is de huishouding een uurwerk
dat naar believen voor- of ach-
teruit gezet kan worden. Het is
maar een kwestie van durf;
heus waar,, ook al,rust de gehele
verzorging van huis, man en
kroost op uw bloedeigen tenge
re schouders.
De huiskamer kunt u voor één
keer wel eens 's avonds aan
kant maken, en de melkboer is.
door de bank een inschikkelijke
man,' met wie een accoord te
treffen is in de vorm van een
vaar flessen by de buurvrouw.
Mei de bakker staat het even
zo geschapen. Als u dan de
groente 'smorgens vroeg schoon
maakt, de aardappelen een dag
tevoren schilt en de bedden in
ijltempo opmaakt, met hoog
stens een zwierige zwaai met de
lange stoffer over het linoleum
dan kunt u om klokke negen
uur, aangekleed-gaat-uit, de
voordeur met een gerust hart
achter u dicht trekken. Als u
dan de boodschappen op een
lijstje in de beurs hebt, en van
de postbode de kunst hebt af
gekeken om uw route in te de
len, zijn die twee uur totdat de
spinazie op het gas moet royaal
voor een maand voldoende.
Maar daarbij garandeer ik u,
uit ervaring, een serie gloed
nieuwe belevenissen èn een op
gewekt humeur voor de rest
van de dag. Immens, de stad
zien in de morgen is een genoe
gen op zichzelf. Om té begin-
-» i
Oud in de
mond
4f ¥r it
nen is het altijd plezierig om
te constateren hoe ijverig ieder
een aan de arbeid is en hoe
voordelig uw eigen zorgeloos
flaneren daarbij afsteekt. Kijk
eens hoeveel bellen en brieven
bussen naarstig worden ge
poetst. Hoeveel nijvere klein
handelaren in groente, zuivel,
petroleum, brood, koek en be
schuit, keukengereedschappen,
bloemen en vleeswaren zich
langs de deuren reppen. Hoe
kwiek de posterijen uw schrif
telijke belangen behartigen. Hoe
naarstig achter kantoorramen
de schrijfmachines ratelen, hoe
blij van zin de schoolkinderen
vaderlandse liederen aanheffen.
Wezenlijk, u hoort het inge
wikkeld raderwerk der maat
schappij snorren, tot uw innige
tevredenheid, en u loopt daar.
maar te lopen als een soort on
bezoldigd inspectrice die alle
tijd aan zichzelf heeft Leef v,
niet al te zeer in de rol voor
noemd in, anders loopt u ge
vaar een ijverig stadsreiniger op
de rug te kloppen of bij een
plichtvergeten slagersjongen,
die belangstellend naar het ver
loop van een bekeuring staat te
kijken, te informeren of dit de
juiste wijze is om de tijd van
zijn baas te besteden. Wees wijs,
en houd u afzijdig.
Kijk alleen maar om u heen
en verbaas u over het frisse
morgengezicht van de stad.
Kuier het park binnen, dat nu,
ten uwen gerieve, zo paradijse
lijk verlaten ligt. Waar u de
eigen voetstappen hoort kner
pen op het kiezel, en het gras
■nog ziet fonkelen van de drup
pels. Als u dat wilt, kunt u,
met handschoenen en al, zo
maar ergens over een brugleu
ning staan turen om een praam
vol bloemen te zien voorbij va
ren. En indien u van dat hout
gesneden bent zoudt u eventueel
een tijdlang uw onverdeelde
aandacht kunnen geven aan het
heien van een paal of het met
selen van een rriuur.
Het is alleen maar jammer,
dat lieden die zich met heipa
len of bakstenen bezig houden,
zich zo vaak gedrongen voelen,
tegenover een toeschouwster
enige opmerkingen ten beste te
geven, die er in druk bijzondex
indecent uitzien. Vaak, zeg ik
nog eens: niet altiid. Dit ter
voorkoming van ingezonden
stukken en open brieven sta
mens de- bond van bouwvakar
beiders.
Maar als u zich na al deze
geneugten met enige wroeging
de boodschappenlijst herinnert:
dan staat u een nieuwe, verras
sing te wachten. U hebt u zelf
een lap voor een zomerjurkje
beloofd. Iets in liet maisgeel, 't
mag ook naar citroen zwemen,
al of niet met een klein pa
troontje, liefst in bruin
U drukt de winkeldeur open
bent u werkelijk terecht?
Waar zijn de volgestapelde
toonbanken, de drommen koop
sters, de rood aangelopen, haas
tige winkeldames? Leeg en
glanzend staan de toonbanken,
u hebt uw bediening maar voor
het kiezen, en stort u op uw ze
ven gemakken, in een heerlijke
uitgesponnen discussie over dit
maisgeel eventueel citroen, ge
completeerd met iets in melk
chocolade-nuance yan kreuk-
herstellende vlistra, met ruimte
in de rok en een rondgeknipte
bolero of doorgeknoopt en dan
een ietsje klokkend U komt
thuis met twee koopjes en een
goudgeel humeur.
SASKIA.
ONS MODEHOEKJE
Met een opstaand kraagje
De knoppen zwellen, groene puntjes
wippen uit de grond: de Lente maakt
haar enrtee. Ze doet het nog wat
schutter, maar als ze zo haar „jour"
heeft, zijn we direct bereid mee te
doen. Dan komt zo'n gezellige over
gangsjurkje van pas. De aardige hals
met het even opstaande kraagje, de
aparte knoopsluiting, de royale zak
ken, het zijn allemaal charmante dé
tails, die het japonnetje tot een suc-
ces maken. Men heeft ervoor nodig
Feuilleton
door
Renée Shann
Generaal Eisenhower zal Dinsdag 20
Mei spreken op de conferentie over dc
geestelijke verzorging van de W.-Euro
pese luchtmachten, die op 19 Mei in hotel
Figi te Zeist geopend wordt.
10
„Ja, een koffer",
„In orde, daar is hq al. De conduc
teur heeft hem juist uitgeladen. Hebt
u een auto hier, juffrouw?"
„Ja, op het stationsplein".
„Goed, dan breng ik hèm daar
heen".
Zich dan weer tot Barbara wen
dend, zei Joan glimlachend: „Zullen
wo dan maar gaan? Hebt u een goede
reis gehad?"
„O, een heel gemakkelijke. De trein
was half leeg".
Langzamer dan op de heenweg
reed Joan terug en Barbara had ge
legenheid, de omgeving goed te bekij
ken. Het landschap beviel haar bo
venmate en ze bedacht ln stilte, dat
ze verstandig had gedaan, hier te ko
men. Ze was blij, niet meer in Lon
den te zijn. Lucie had beweerd, dat
Barbara die stad begon te haten.
Lucie's uitingen van afschuw, toen
haar vriendin had verteld, dat ze de
betrekking had gekregen, waren bij
na komisch geweest. „Ik had die
morgen nooit gedacht, dat je in ernst
'sprak, Barbara", had ze gezegd,
„maar je kunt je toch niet op het
platteland gaan begraven. Bovendien
had ik gedacht, dat je bij mij zou blij
ven".
In. die omstandigheden was het een
beetje moeilijk gebleven. Lucie te
overtuigen, dat 't Barbara met haar
besluit werkelijk ernst waa. En de
moeilijkheid werd nog vergroot om
dat ze in geen geval Lucie's gevoelens
wilde kwetsen. Gelukkig was plot
seling 'n andere vriendin opgedaagd,
die een onderdak te Londen zocht, zij
had telefonisch gevraagd, of er in de
flat nog een kamer vrij was en een
bevestigend antwoord ontvangen.
Weliswaar had Lucie jegens Barbara
verklaard, dat zq (Lucie) en Julie
niet zo best samen zouden opschie
ten, „want we spreken niet dezelfde
taal", maar in elk geval was er een
plaatsvervangster gevonden en bij
Barbara's vertrek had Lucie haar nog
op het perron uitgenodigd, toch dik
wijls over te komen. Er zou altnd een
slaapgelegenheid voor haar zq'n op
de divan in de huiskamer.
Barbara van haar kant was in
vriendelijkheid niet achtergebleven.
Natuurlijk zou ze graag eens naar
Londen komen, al wilde ze er dan lie
ver niet meer wonen. „Ik wil nu eens
nagaan, hoe het buitenleven me be
valt, Lucie. Als ik spijt krijg, kan ik
altijd naar de stad terugkeren".
De herinnering aan dit afscheid
moest plaats maken voor nieuwe in
drukken, toen Joan, na de hekken te
zijn doorgereden, Barbara's aandacht
op Lawnside Hall vestigde. „U kunt
ons huis door de bomen heen zien.
Het heeft wel iets van Windsor Cas
tle, maar in werkelijkheid is het zo
groot niet".
Zich voorover buigend, moest Bar
bara erkennen, dat het gebouw er
inderdaad wezen mocht. Het was uit
oude grijze steen opgetrokken rond
om een vierhoek, met in het midden
een massieve eikenhouten deur. Op
het geluid van de naderende auto
kwamen twee jachthonden, die ln de
middagzon hadden geluierd, haastig
toelopen.
„Dit zijn Stephen en Smudge", zei
Joan. „De zwarte heet Stephen.
Smudge is mooier, maar Stephen
liever".
Terwijl Barbara uit de auto stapte,
sprongen de honden tegen haar op,
ter verwelkoming druk met hun
staarten kwispelend.
„Laten ze u niet hinderen'., riep
Joan uit, maar Barbara zei, dat van
hinderen geen sprake was. „Ik houd
van honden".
(Wordt vervolgd),
ca. 2.50 an. stof van 140 breed, of
3.75 m. van 90.
U begint met alle figuurnaden
dicht te stikken. Zijschouder- en
mouwnaden sluiten, de oksels inknip-
pen en er de stukjes inzetten. Let U
daarbij op het kruisje! Dan zet U
het beleg tegen de voorkanten en de
aehterhals. De mouwen stikt U tus
sen de dubbele stof van de manchet
(3.3x5 cm). Tegen de voorbaan naait
U de voeringzalcken, waarna U haar
met heupstukken verbindt. De zijna
den van de rok sluiten. Links blijft
een split voor de treksluiting open.
De plooien x op o vallend inleggen
én de rok met het lijfje verbinden.
Een strikje in de kleur van de cein
tuur sluit de kraag.
Het andere jurkje geeft een aardi
ge variatie te zien. Hier is de voor
sluiting vervallen. De voorkanten zijn
volgens de middenvoorlijn geknipt,
van boven even afgerond en aan elk
aar gestikt. Aan weerskanten van de
naad maakt U op 1 c.m. afstand een
stiksel, evenals langs de halsopening
kraag, manchetten en zakken. Het
strikje kunt U desgewenst vervan
gen door een leuke speld of broche.
ELLA BEZEMER
