Drieduizend ooms, tantes, neefs en
„niggies" rond een oude muur
Rallye-rijders zonder glorie
D
k._
Engelse oplichter
gearresteerd.
NIEUWE CREDIETREGELING
VOOR DE MIDDENSTAND
ONS LAND VERWACHT GROTE
STROOM VAN AMERIKANEN
CENTRALE ZEELAND IN AANBOUW
I
Op 'f Mafje
VRIJDAG 25 APRIL 1952
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
„MIJN NAAM IS VAN DER MERWE".
Een vreemde vergadering van
Zuid-Afrikaans-Nederlandse stam
(Van onze correspondent in Kaapstad)
Deze week heb ik in de Paarlvallei, waar de druiven rijpen sinds de Hu
genoten er hun wingerden plantten, een btfzonder vreemde vergadering bij
gewoond: om een oud, verweerd stuk muur zaten drieduizend mensen van
6 tot 96 jaar, die allemaal tegen elkaar konden zeggen: „Mijn naam is
Van der Merwe", De enorme Zuidafrikaanse stam der Van der Merwes
kwam in familievergadering byeen op de voorvaderlijke boerderij „De
Hoop", welker vruchtbare gronden gouverneur Simon van der Stel op 8
September 1692, toen de leeuwen en de olifanten er nog vrjj rondzwierven,
in eigendom gaf aan de negentienjarige Schalk Willem van der Merwe.
De oude „plaas" is schitterend gelegen. Op de achtergrond verheffen zich
de blauwe Drakensteinbergen en wijd is het uitzicht over de groene vallei,
tot waar aan de horizon de contouren van Tafelberg en Leeuwkop verrij
zen. Er is thans 'n modern, efficiënt bedrijf en de huidige eigenaar bewoont
een huis, dat met zijn statige pilaren, zijn blinkend witte muren en zijn
bijgebouwen eerder aan een kapitale buitenplaats dan aan een boerderij
doet denken.
Maar in het dennebos, dicht bij de
oude begraafplaats der eerste Van
der Merwes, die hun doden op eigen
grond begroeven, staat nog een brok
stuk verweerde, bruine kleimuur op
een oude, uit ongelijke rotsblokken
samengestelde fundering. En die wei
nige, oude stenen zijn de duizenden
Van der Merwes in Zuid-Afrika dier
baarder dan welke schepping van
door A. KAPTEIN.
hedendaagse bouwmeesters ook; het
zyn de laatste resten van het huis dat
hun stamvader heeft gebouwd.
Rondom die resten kwamen zij bij
een, uit het verre Zuid-West Afrika
en uit Rhodesië, uit Natal en Trans
vaal, uit de Oranje-Vrijstaat en uit
Kaapland, duizenden kilometers ver.
Zij kwamen om een familiedag te
houden, om een monument in'te wij
den en om met elkaar een fonds te
stichten, waaruit de studie van arme
familieleden kan worden bekostigd,
kostigd.
Want de Van der Merwes zjjn een
vooruitstrevend volk! Uit hun stam
zyn bekwame politici voortgekomen,
knappe professoren en geziene magi
straten, reeksen predikanten en legio
onderwijzers, moderne agrariërs en
leiders van bedrijven. Zyn er op dit
ogenblik niet in de Nederlandse Ge
reformeerde kerk van Afrika alléén
reedg achtentwintig predikanten, die
Van der Merwe heten? En zyn er in
de Unie niet meer dan vyftig artsen
van dezelfde naam
Welnu: met elkaar en voor elkaar
wilden al die Van der Merwes een
monument bouwen rondom het oude
stuk muur in de Paarlvallei, als een
hulde aan de doden. Maar voor de
levenden wilden ze, met elkaar en
voor elkaar, minstens honderddui
zend gulden byeen brengen, opdat de
jongens en de meisjes van de clan,
die wèl goeie hersens maar geen rijke
vaders hebben, toch zouden kunnen
studeren.
Als ge in Zuid-Afrika voor
het vervelende feit komt te
staan, dat ge U niet de naam
herinnert van 'n man, die U als
vriend begroet, dan zegt ge
eenvoudig: „Dag, meneer Van
der Merwe, hoe gaat het?" Er
is vyftig procent kans, dat ge
goed hebt geraden! Want de
Van der Merwe's zijn hier me
nigvuldig als de sterren rond
het Zuiderkruis; ge breekt er
figuurlijk gesproken de
nek over. Ze komen allemaal
uit Nederland; in Dubbeldma,
bij Dordrecht, werd in het be
gin van de zeventiende eeuw
hun stamvader geboren. Acht
jaar na Jan van Riebeeck
kwam Willem Schalkzoon van
der Merwe („van de Mewede")
naar de Kaap, als busschieter
in dienst van de Oost-Indische
Compagnie. Maar hij verwis
selde de soldatenrok al gauw
voor de boerenkiel: op 5 Mei
1661 werd hy „vrij-burger" van
zijn nieuwe vaderland.
Vandaag zijn er 23.000 na
komelingen uit de mannelijke
lijn, die met trots in hun stem
zeggen: „Mijn naam is Van der
Merwe". Een naam met de
klank en de kleur van oud
goud, beproefd en gelouterd in
een weergaloze historie van
bykans drie eeuwen.
Vals bankbiljet werd hem
noodlottig.
Dezer dagen gelukte het recher
cheurs van de vreemdelingenpolitie
uit Rotterdam te Putte (N.B.) de
hand te leggen op de 25-jarige En
gelsman R. R. die zich gedurende
de afgelopen maanden in zyn land
schuldig maakte aan oplichting tot
een bedrag van 300.000. R. was
eerst te Rotterdam aangehouden we
gens het aanbieden van een vals
bankbiljet van 100 pond, doch later
weer op vrije voeten gesteld. Zyn
paspoort, dat bij deze gelegenheid
was ingehouden en dat hy de vol
gende dag mocht terughalen, liet R.
echter voor wat het was om te pro
beren zonder papieren België binnen
te komen. Toen hem dit te Putte
(N.B.) legaal niet gelukte, nam hy
contact op met een aan de grens
wonende caféhouder, die hij het fa
belachtige bedrag van 1000 aan
bood om hem over de grens te lood
sen. De caféhouder, die hierdoor arg
waan kreeg, waarschuwde de plaat
selijke groep van de Rijkspolitie,
welke op haar beurt enige recher
cheurs van de vreemdelingenpolitie
nis stelde. Het mocht deze spoedig
gelukkén R. na een volledige beken
tenis naar Rotterdam over te bren
gen, waar hy thans op uitlevering
aan Engeland wacht. By zyn arres
tatie had R. nog een paar duizend
dollar, een cheque voor 2.500 en
100 in zijn bezit. Het valse bank
biljet dat R.'s arrestatie zo zeer in
de hand werkte, werd door R. volko-
men te goeder trouw ontvangen en
in Rotterdam van het geval in ken- uitgegeven.
„AANDAG ASSEBLIEF!'
Het monument is er gekomen, het
staat om de oude muur als een wach
ter van graniet. En die ton gouds is
er ook gekomen, hij is in de veilige
hoede van een comité dat (natuur
lijk) uitsluitend uit Van der Merwes
bestaat. Om het monument in te wij
den en om de totstandkoming van
het fonds te vieren waren ze. met
drieduizend stamgenoten, een gehele
dag in vergadering byeen onder de
ruisende bomen van de Paarlvallei.
Uw correspondent was er de enige,
die niet Van der Merwe heette. Stel
U zijn verbazing voor, toen een over
ijverige voorzitter hem plotseling
voor de microfoon trok en tot de drie
duizend vergaderden sprak: „Hier is
een Nederlander, die natuurlijk óók
Van der Merwe heet. Hij is helemaal
van overzee gekomen om jullie toe te
spreken, Aandag as-seblief!"
Wat doet een verbijsterd mens in
zulke omstandigheden? Van der
Merwes in Nederland, uw correspon
dent heeft gemeend in uw geest te
handelen door de Zuid-Afrikaanse
naamgenoten hartelijk namens U te
groeten en hen voor de volgende drie
eeuwen „alles van die beste" te wen
sen.
JEUGD EN OUDERDOM.
In de vroege morgenuren werden er
drie zuigelingen gedoopt Een der
oudste grijsaards van het geslacht
onthulde met een ontroerende toe
spraak het prachtige, granieten mo
nument; drie en vier geslachten te
gelijk werden op de gevoelige plaat
vereeuwigd én een der bekendste le
den van de stam, de Kaaplandse kerk-
moderator (en oud-Utrechts student)
dr. A. J. van der Merwe, hield de
feestrede.
Zeven uur lang was de stam In op
gewekte vergadering bijeen, etend,
drinkend, herinneringen ophalend uit
het grijs verleden en zich verdiepend
in de verwikkeldste familieverhoudin
gen. Toen stapten de duizenden weer
in hun in de nabye bossen geparkeer
de auto's en vingen de reis naar huis
aan: voor sommigen meer dan twee
duizend kilometer lang! Maar zy wa
ren allen tevreden en zeer voldaan.
Want hun namen staan op de pre
sentielijst van de grote familiedag
(één onafzienbare ry Van der Mer
wes!), zy hebben gestaan aan het
graf van hun stamouders en zyn ge
fotografeerd voor het gTanieten mo
nument, waarin de woorden uit Jesa-
ja 51 zyn gebeiteld: „Aanskou die
rots waar jullie uit gekap is en die
holte van die put waar jullie uit ge-
grawe is". En bovenal: zij hebben, de
een meer en de ander minder, geof
ferd voor het studiefonds van de fa
milie, wier naam is: Van der Merwe!
17 April 1952.
Maximumcrediet f 25.000.met looptijd van ten
hoogste 10 jaar.
Met ingang van 1 April j.L is een aantal nieuwe credietregelingen voor
de middenstand in werking getreden, waarby o.m. het sinds 1939 bestaande
werktuigencrediet plaats maakt voor een bedryfsuitrustingscrediet, dat
het mogelyk maakt ook 't niet technische gedeelte van de bedrijfsuitrusting
te financieren, zoals b.v. toonbanken, vitrines, winkelrekken enz. Beroeps-
pensions, restaurants, café's enz. kunnen nu ook voor het aanschaffen of
vernieuwen van de volledige bedryfsinventaris van deze credietrègellng pro.
fiteren. Het bedryfsuitrustingscrediet kan tevens worden verleend voor een
noodzakelyke verbetering van de pui en van het interieur van bedryfspan-
den. Voor nieuwbouw en aanzienlijke uitbreiding van de bedryfsgebouwen
geldt deze credietregeling evenwel niet.
Voor de credietverlening kunnen in
aanmerking komen eigenaars van
kleine en middelgrote ondernemingen
op het terrein van de middenstand
en zy' die zich als zodanig gaan vesti
gen. Zij moeten voldoende vakbe
kwaamheid bezitten, credietwaardig
zijn en het moet blijken dat zij niet
op andere wyze in een passende fi
nanciering kunnen voorzien. Het
spreekt vaüzelf dat voor deze crediet
regeling niet in aanmerking komen
middenstanders wier bedrijf econo
misch geen bestaansrecht heeft of
niet op zaakkundige wijze wordt ge-
id.
Per credietnemer kan ten hoogste
een bedrag van 25.000 worden ver
strekt. Verzoeken om een crediet tot
2000 moeten worden ingediend by
het regionale borgstellingsfonds voor
de middenstand, waaronder de vesti
gingsplaats van het credietvragende
bedrijf ressorteert Credieten boven
de 2000 moeten worden aan^
vraagd bij het dichtstbij gevestigde
kantoor van de NederL Midden-
standsbank N.V. of by een h.arer
correspondenten. De looptijd van het
crediet bedraagt ten hoogste tien
jaar. Aan de credietnemer worden de
gebruikelijke debet-rente en omzet-
provisie in rekening gebracht.
VESTIGENGSCREDIET.
Vestiglngscredleten kunnen alleen
worden verleend aan middenstands
ondernemingen die behoren bij een
bedrijfstak waarin een zgn. waar
borgfonds is gevormd. Een waar
borgfonds wordt gevormd door de be-
dryfsgenoten uit een bepaalde bran
che. Het heeft tot doel bekwame
zelfstandige ondernemers behulp
zaam te zijn by het vestigen of over
nemen van een bedrijf in het geval
deze ondernemers slechts over een
gedeelte van het benodigde kapitaal
de beschikking hebben. Bovendien
kan het waarborgfonds hulp verle
nen aan overigens gezonde onderne
mingen die in financiële moeilijkhe
den zijn geraakt en die op geen an
dere wijze crediet kunnen verkrijgen.
Het rijk en het waarborgfonds stellen
zich elk voor 50 procent garant voor
de credieten die door de Nederlandse
Middenstandsbank N.V. worden ver
leend.
De desbetreffende credieten, waar
van het maximum per geval wordt
vastgesteld, moeten worden aange
vraagd bij het waarborgfonds voor
de branche, waarin degene die cre
diet nodig heeft zich wil vestigen of
reeds is gevestigd. De looptijd van
het crediet bedraagt ten hoogste 10
jaar. Aan de credietnemer worden de
gebruikelijke debet-rente en omzet
provisie in rekening gebracht.
Het doel van dit crediet is te gera
ken tot een zo efficiënt mogelijke be
drijfsvoering bij de middenstandson
dernemingen. Deze grotere efficiëncy
kan veelal bereikt worden door nau
were samenwerking tussen individu
ele middenstanders in een bepaalde
branche. Tot deze vormen v,an sa
menwerking kunnen bijv. behoren de
samensmelting van een aantal bedrij
ven tot een onderneming of het sa
mengaan van een. aantal bedrijven op
een bepaald onderdeel der bedrijfs
uitoefening. De nieuwe credietrege
ling kan nu in dit verband voorzien in
de financiering van investeringen en
de verschaffing van bedrijfskapitaal
zowel ten behoeve van bestaande als
van nieuw te vormen organen van
samenwerking.
Voor de grootte van het crediet Is
geen maximum gesteld. Per geval
wordt beoordeeld of het benodigde
crediet kan worden toegekend.
Nationale vlootschouw
op de Waal.
De stichting Amsterdam—Rijnka
naal 1952 deelt mede, dat op de och
tend van de 21ste Mei op de Waal bij
Tiel, wanneer Koningin Juliana en
Prins Bernhard aan boord van de
„Piet Hein" de opening van de sluis
bij Tiel hebben verricht, een nationa
le vlootschouw zal worden gehouden,
waaraan Nederlandse zeil- en motor
jachten, wherries, lino's, binnen- en
Rijnschepen zullen deelnemen. Iedere
deelnemer aan de vlootschouw zal van
het Tielse gemeentebestuur een herin
neringsplaquette ontvangen. De wa
tersportvereniging „De Waal" verbindt
hieraan een sluizen-stertocht naar
Tiel.
Koninklijk beiaardier
J. Vincent gaat heen.
De 83-jarige beiaardier van het ca
rillon op het koninklijk paleis op de
Dam te Amsterdam, J. Vincent, zal
Maandagmiddag a.s. zijn laatste con
cert geven. Op 1 Maart 1900 aanvaard
de de heer Vincent Amsterdammer
van geboorte zijn functie als ko
ninklijk beiaardier, die hij nu, na
52 jaar, neer gaat leggen. Volgens
globale berekening heeft de heer
Vincent bijna 4000 maal het carillon
bespeeld. Niet minder dan 204 treden
moest Vincent telkenmale beklimmen,
om in zijn kamertje op de toren te
komen. Later kwam er een lift. dat
scheelde 100 treden, de laatste étappe
naar zijn hoge positie gaat altijd nog
via een trap. Ook gedurende de bezet
tingsjaren heeft de beiaardier zijn
post niet verlaten.
MET KEIHARDE DOLLARS.
Spreiding over een langere duur.
(Van onze Haagse redacteur).
Den Haag, April Het Ik Jammer voor de Engelsen, dat zy dit jaar min.
der reis-devlezen toegewezen krygen dan in 1951. Het is ook jammer voor
ons land, want het gevolg zal wel zyn ondanks de aantrekkelijke voor
stelling, die de Algemene Nederlandse Vereniging voor Vreemdelingenver
keer geeft van de mogeiykheden om hier met weinig geld een prettige va-
cantie door te brengen dat er deze zomer minder Engelsen de Noordzee
zullen oversteken dan In vorige jaren het geval was.
Als pleister op de wonde voor de landgenoten, die staan te popelen om de
vreemdelingen met open armen te ontvangen en-.... om aan hen te verdie
nen. zullen in de komende maanden zeer veel Amerikanen Nederland be
zoeken.
Een van de grootste Nederlandse
reisbureau'se dat in New York met
een staf van vijftig man werkt en in
de Verenigde Staten nog enkele bij
kantoren heeft het organiseert
niet zelf reizen naar Europa en dus
naar ons land, doch verleent zyn
diensten aan de ongeveer 12.000 reis-
bureau's en bureautjes, die Ame
rika telt schreef reeds vier maal
zoveel Amerikanen in, die in de zo
mer een bezoek aan het Old Europa
willen brengen, als verleden jaar. Het
heeft zelfs assistentie aan het Neder
landse hoofdkantoor moeten vragen,
omdat het al het werk niet meer af
kan!
Verheugend is het, dat de Ameri
kanen niet meer staan te dringen om
allemaal ongeveer gelijktijdig de Oce
aan over te steken. Er valt spreiding
in het bezoek te constateren. Als vry
vroeg beginnen zy te komen waartoe
o.a. heeft bijgedragen de aantrekke
lijkheid van de „Keukenhof" te Lisse,
die vooral in het voorjaar talrijke
Amerikanen lokt. De Nederlandse
vreemdelingenindustrie streeft er nu
naar een aantal andere attracties
over het jaar te verdelen, om daar
door verzekerd te ziin van een gelijk
matige stroom van buitenlandse gas
ten over een langere periode.
De Amerikanen „aoen" gemiddeld
in 36 dagen Europa. Slechts 6 van
die tijd bestemmen zij voor Neder
land. Italië komt er wat dat betreft
het gunstigst af. Engeland is door de
Amerikanen niet gewildZij mo
gen dan gemiddeld maar een dag of
arie in ons land vertoeven, de indruk
die zy van ons land krijgen, moge een
vluchtige zyn, de dames en heren ko
men met keiharde dollars, die in den
regel nog al los in de zak zitten. Een
reden te meer om onze poorten wijd
open te zetten en door een gastvrye
ontvangst, door een goede voorlich
ting en door hun zo veel mogelyk van
wat Nederland aan schoons en inte
ressants te bieden heeft, te laten zien,
het verlangen bij de vreemdelingen
te wekken hun verblijf hier te lande
eens wat langer uit te strekken.
(Nadruk verboden).
Van de grote afmetingen
dezer centrale krijgt men
seen goed beeld door ver
gelijking van de hoogte
van staal- en betoncon
structies niet de kleine
mensendie er in werken
AMSTERDAMS PODIUM.
Café in de voorstadi pleisterplaats
voor de chauffeurs van de vrachtauto's
We kwamen van Utrecht, en ons doel was Amsterdam. We waren er
byna. De lichten van Amsterdam stonden flauw en wazig bij elkaar: dat
kwam omdat het al bijna ochtend was. Achter de wolken en vanonder de
damp verrees Arasterdam. Nog een half uur en de zon zon doorkomen.
Ergens langs de auto-heerbaan gloorde ln een huisje wat licht. Dat
huisje was een van die spaarzame nachteiyke karevanserais, speciaal ln
stand gehouden voor diegenen, die 's nachts langs de weg zijn. Chaoffeurs-
eafé's. Omdat we ons realiseerden, dat het moeilijk zou zyn zo vroeg ln de
morgen koffie ln Amsterdam te krygen, stopten we de wagen en gingen
daar naar binnen. Ik was er nog nooit geweest. Van buiten gezien leek
het niet veel zaaks, maar het zwart van de nacht en het grys van de nau
welijks aanrijpende morgen zyn barmhartig. En tenslotte was daar dat
bordje: „de koffie staat klaar". Er Is geen uur, tussen al die vier en twin
tig uren, waarop het menseiyk lichaam zó smeekt en kermt om koffie,
als ln dit nur.
Langs de vier muren van dat kof
fiehuis zaten de mensen. Het moes
ten allemaal chauffeurs zyn, want
buiten stonden een stuk of zes
vrachtauto's. Dit waren hun be^
stuurders.
Een paar waren bezig met kaar
ten. Ze deden dat zonder er een
woord bij te spreken. Haast automa
tisch vielen de kaarten neer, om di
rect daarna weer ritselend te wor
den opgenomen. Het deed me een
moment denken aan een kaartspel,
gespeeld door twee marionetten. De
opviel: hoe vermoeid al die mensen
er uitzagen. En niet alleen vermoeid,
maar lusteloos, ongeïnteresseerd,
passief. Ik denk, dat de meesten er
een zware ruk op hadden zitten en
dat hun. in dit uur, de moed ontbrak
Amsterdam binnen te rijden zonder
de troost van een kop hete koffie.
Buiten, in de komende morgen,
stonden hun wagens. De trucs met
aanhangwagens, de zware transpor
teurs, waarmee ze 's nachts van het
ene einde van dit land naar het an
dere rijden, 's Nachts omdat er over
dag te veel verkeer is, denk ik. Om
dat je 's nachts sneller opschiet. Ze
waren misschien allemaal, zoals ze
hier zaten, de avond tevoren, of in
het begin van de nacht, ergens van
daan vertrokken. En na al die uren
zaten ze hier aan hun eerste kop
koffie.
MENSEN
Myn vriend en ik dronken onze
koffie, en twintig minuten lang be
keek ik die gezichten. Wat waren ze
grauw en oud, hoe hard en genade
loos stond daar het leven in gebei
teld! Er was er niet één, die blij en
anderen hingen op hun stoelen.
Bij dat alles was één ding. dat me
glorieus in de wereld stond. Het wa
ren allemaal vermoeide, norse, on-
uitgeslapen mensen. En tóch waren
het stuk voor stuk mensen, dat
wil zeggen: elk van hen was het
grootste wonder van de schepping.
f door
ANTHONY VAN KAMPEN
Het is niet zo plezierig als men daar
over gaat denken, onder de rook van
A'dam, in zo'n groezelig, verloren
nachtcafé op de grens van het land
en de stad. Want deze mannen, die
chauffeurs, zouden nog jaren op him
wagens door de nacht rijden. En ze
zouden altyd weer terugkeren in dit
soort tehuizen, deze armzalige kare
vanserais langs de heerbanen van het
moderne verkeer.
We stonden op en vertrokken weer.
Buiten stond de -morgen als donker
parelmoer boven Amsterdam. De
lichten waren bezig te doven. Een
zee van ochtendnevel schoof over de
hoofdstad. Kil, nat en grauw ston
den de grote wagens buiten. Een
kudde levend-dode beesten, die kort
daarna weer voortgejaagd zouden
worden, door de wachtende rallye-
rijders die nog binnen zaten.
16 April 1952. (Nadruk verboden)
Ontslagen bij Remington
Rand te Zeist.
Aan 53 arbeiders van de Reming-
ton Rand schrijfmachinefabriek te
Zeist is medegedeeld, dat een aan
vraag voor hun ontslag was inge
diend bij het gewestelijk arbeidsbu
reau.
Meer dan robijnen
Het wordt een gewoonte. Week
na week, jaar na jaar gaat het ein
deloze défilé der schuldigen voort.
De rechter is vergrijsd in bet be
straffen van zonde en ongerechtig
heid. de wachtmeester behandelt ae
delinquenten met de gelijkmatige
onbewogenheid van de routiné, de
vasté mannetjes op de tribune zijn
stuk voor stuk geharde specialisten
en wy van de perstafel wachten ei
genlijk alleen maar op aardige co
py. Alles is altijd hetzelfde. Slechts
de mensen op de verdachtenbank
zyn altoos weer anderen. Hoewel:
ook hun gezichten worden voor ie
dereen, die lange tijd de zittingen
bezoekt, tot een grauwe, vervloei
ende massa.
Het wordt routine. Een enkele
keer is het belangwekkend, soms
is het tragisch, meestal vervelend.
Tot er plotseling iets gebeurt, dat
het hart treft: een vermoeid gebaar,
een wanhopig woord, de snik van
een moeder. Of het wenen van een
vrouw. Zoals vandaag, by de uit
spraken.
Toen de man veertien dagen ge
leden terecht stond wegens diefstal,
had zyn vrouw, met gespannen,
doodsbleek gezicht op de tribune
gezeten. Zy was jong en knap, een
voudig maar goed gekleed. Haar
lippen bewogen onophoudelijk, ais
sprak zij zichzelf moed in... Naast
haar zat een gebogen, grijze vrouw,
die voortdurend zachtjes met het
hoofd schudde als kon zij nóg niet
begrijpen dat het haar jongen was,
die daar voor de réchter stond.
Diefstal... diefstal van een luttele
dertig gulden. En waarom? „Ik
had het niet nodig", zei de jonge
man. „maar de verleiding was me
te sterk, 't Lag voor het grijpen,
ik vergat mezelf, 't Is vreselyk".
De eis was drie maanden geweest.
Dat was veertien dagen geleden
en die veertien dagen moeten voor
deze mensen een hel hebben bete
kend. erger dan het ergste uit het
Inferno van Dante.
Vandaag was het de dag van het
vonnis. Ik zag hen samen naar het
gebouw komen de man en zyn
vrouw juist voor de zitting be
gon. Zy liepen gearmd, zwijgend en
met gebogen hoofden. De oude
vrouw was er niet bij, haar had ze
ker de kracht ontbroken...
En wéér zat de jonge vrouw op
de publieke tribune en wéér was
haar gezicht dodelijk bleek en strak
als marmer. Ik durfde niet te kijken
toen de naam van haar man werd
afgeroepen. „De rechtbank veroor
deelt u tot een voorwaardelijke ge
vangenisstraf van twee maanden
met een proeftijd van drie jaren".
Een mild, een wijs vonnis! En met
één liep de jonge vrouw de gang
op en toen ik naar buiten stapte
kon ik nog juist zien. hoe ze haar
man onder de verbaasde blikken
van een paar advocaten en wat
nieuwsgierigen in de armen sloot
en kuste, als had ze hem uit de do
den weergekregen. Ik hoorde haar
zeggen: „Freek... jongen... God
dank niet..." De rest verwaaide ln de
wind, want zij gingen schielijk naar
buiten, de vrije wereld in.
Die man zien we hier niet terug.
Dat is ééns en nooit weer. En la
ten de reclassering en de zedelijke
bonden en allerlei andere goeie wer
kers (waar nooit genoeg lof van ge
sproken kan worden!) maar rustig
thuis blyven. Deze man heeft een
Vrouw, die naast hem stond en
naast hem staat en naast hem zal
blyven staan, for better and worse!
„Hare waardij is meerder dan die
der robijnen. Het hart van haar
man vertrouwt op haar. Zij doet
hem goed en geen kwaad, aile ae
dagen haars levens".
