Bewonderenswaardige prestaties
in het beloofde land
Zeeland oud...
ZEELAND NIEUW
r
SERETSE KHAMA'S ROL IS NOG
NIET UITGESPEELD
VRIJDAG 4 APRIL 1952
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ERVARINGEN IN PALESTINA (I)
De moeilijkheden zijn echter
bijzonder groot
Vóór mijn vertrek nog zei een kennis tegen mjj: „lis ben benieuwd naar
uw indrukken, want ik heb kort geleden nog twee mensen gesproken, die
er geweest zijn; de éne was er enthousiast over, de ander had er geen goed
woord voor". Nu ik zelf een hele tijd al In Israël ben, kun ik nog beter dan
toen begrijpen, dat het mogelijk is als eerlijke observeerder tot beide uit
eenlopende oordelen te komen. Er zijn en worden inderdaad hier bewonde
renswaardige prestaties verricht. Wat te zeggen van een staat, die toen hy
nog niet bestond, al door vijf gevestigde buurstaten overvallen werd en die
deze aanval, hoewel er aan het begin niet eens een geregeld leger bestond,
op een buitengewone wijze heeft afgeslagen? Ik schrijf deze regels b.v. in
Tel Aviv, een moderne stad van bijna 400.000 inwoners, die in 1909 pas ge
sticht werd en toen niets anders was dan een woeste zandstrook aan de zee.
WU, die in ons oude gevestigde land nu met problemen van industrialisatie
worstelen, kunnen het misschien beoordelen, wat het zeggen wil. dat deze
staat van ca. 1,5 millioen inwoners al eeD moderne autofabriek heeft, die
in de eerste 8 maanden van haar bestaan een 1600 automobielen heeft
afgeleverd. W'y willen met deze enkele voorbeelden nu volstaan, om er iets
van duideiyk te maken, wat hier bewondering afdwingt, hoewel het moge
lijk zou zjjn om boekdelen met dergelijke feilen en cyfers te vullen.
Daarnaast zgn er ook dingen, die
iedere bezoeker uit de Westerse we
reld tot een zeer afkeureno oordeel
zouden bewegen: hele kampen vol
met gezinnen, die niets anders dan
wat schamele tenten tot woning heb
ben, die nauwelyks één flinke regen
bui kunnen doorstaan, laat staan een
heel zwaar regenseizoen met over
stromingen. Het kan je op een bank
gebeuren, dat de employé zelf je naar
een andere bank stuurt, omdat hij
niet in staat is een transactie in
vreemde munt uit te voeren, die door
de ook daar vereiste stapel formulie
ren wat ingewikkeld is. Je kimt in
een levensmiddelenzaak een aardig
poosje met je- (geldige) suikerbonne
tje in de rg hebben gestaan, om dan
te horen, dat het rantsoen nog niet is
gearriveerd en dat je over twee da
gen maar weer terug moet komen.
Over twee dagen kan je dan best het
zelfde weer gebeuren en ook drie da
gen daarna nog eens.
HUMOR.
Niemand, die daar méér over kan
kert dan de bevolking zelf. Maar toch
ook met humor, wat het volgende
mopie moge illustreren: er is een be-
hoorlgke rg bij de kruidenier, die nau
welijks opschiet. Na een half uur te
hebben gewacht, holt een woedende
man uit die rij met de uitroep: „Ik ga
Dov Jozef vermoorden"! (Dov Jozef
is de voedselminister en zo zeer mik-
Eunt van dergelijke moppen, dat onze
lief tin ck daar nog maar een klein
jongetje bi; is). Na een kwartier al
komt de nian terug en neemt nogal
stilletjes zijn plaats in de wachtende
rg weer in „En, heb je hem ver
moord?" vragen de omstanders be
langstellend. „Nee", zégt het manne
tje bedroefd, „want voor dat doel (de
vermoording van de minister) stond
er zo een ongelooflijk grote rg, dat ik
toch maar liever hier in deze rij ben
terug gekomen!" Dergelijke verha
len zouden er veel te vertellen zijn.
De lezer denkt nu waarschijnlijk wel,
dat de waarheid ergens in het mid
den ligt. Toch is dat niet zo, want ze
staat heel dicht bg die reeks van be
wonderenswaardige feiten, waar we
mee begonnen zijn. Waarom? Omdat
de moeïlgkhedeh, waar deze jonge
honderdduizend, die er uit Indonesië
zgn bijgekomen, onder te brengen in
ons Nederlands gezin. Wat te zeggen
van het inwonertal van Israël, dat op
15 Mei 1948 een 750.000 Joodse inge
zetenen telde en nu na nog geen vier
jaar, met ca. 1,5 millioen, precies ver
dubbeld is. Ook zo zouden we nog een
poosje door kunnen gaan. Wij zullen
ook in de close-ups van de volgende
artikelen daar nog op terug komen.
Niet Moekario maar
Wilopo.
President Soekarno heeft medege
deeld, dat het beheer van het Indone
sische departement van buitenlandst
zaken ad interim door de heer Wilopo
(de nieuwe premier) voorlopig zal
worden gecontineerd.
Hij deelde dit mede naar aanleiding
van berichten waarin gezegd werd dat
de heer Moekarto, lid van de Indone
sische delegatie bij de V.N., was be
noemd tot minister van buitenlandse
zaken.
De regering Wilopo is Donderdag
door Soekarno beëdigd. De kabinets
crisis in Indonesië heeft 40 dagen ge
duurd.
K.L.M. gaat vliegen
op Mexico.
De K.L.M. gaat een vliegdienst ex
ploiteren. Zij heeft hiervoor een mach
tiging gekregen van de Mexicaanse
regering. Anderzijds heeft Nederland
machtiging verstrekt voor het openen
van een luchtlijn Mexico StadAm
sterdam.
Het is de bedoeling van de K.L.M
met de vluchten op Mexico City zo
spoedig mogelijk, vermoedelijk eind
van deze maand, te beginnen. Dit
hangt echter af van een toestemming
der Canadese regering om Montreal
aan te doen. hetgeen in de bedoeling
van de opzet ligt.
De Middelburgse predikant,
ds. M. Enker, vertoeft sedert
enkele weken in Palestina. In
ons blad vertelt hg in enkele
artikelen over zijn wedervaren
in deze jonge staat. Hiernaast
vindt men zijn eerste boelende
verslag, dat zonder twijfel de
belangstelling voor zijn volgen
de artikelen zal prikkelen.
staat mee te kampen had en heeft zo
ontzaglijk zgn, dat men zich er alleen
maar over moet verbazen, dat er niet
nog veel meer dingen zijn, die niet zo
lopen, ais wij dat thuis gewend zijn en
dat er desondanks al zo veel gepres
teerd is. Het komt er zo zeer op aan,
dat men de toestanden hier in het
juiste licht ziet, dat ik u niet bespa
ren kan om aan het - begin van deze.
reeks wat van deze moeilijkheden te
vertellen, die alleen die belichting ge
ven, waarin men -alles ijl de juiste
proporties kan zien.
DE MOEILIJKHEDEN.
Toen de staat werd geproclameerd,
op 15 Mei 1948, was er niet alleen de
inval van die vgf buurlanden, maar
stond al een Arabisch guerilla-leger
midden in het land en was het door
Engelse officieren getrainde en aan
gevoerde leger van Transjordanië
strategisch al in het bezit van de
oude kem van Jeruzalem. Tijdens de
ze oorlog, die men hier de bevrijdings
oorlog noemt, is er in vele delen van
het land hevig en verbitterd gevoch
ten en wij, die zelf met wederopbouw
te maken hebben, weten wal voor een
belasting dit voor een zo gevestigde
staat als de onze betekent, laat staan
voor een zo jonge als Israël. Het re
sultaat van ae gevechten was die in
gewikkelde grenslijn, die men slechts
op het hiernaaststaande kaartje moet
bekijken, om te begrijpen, wat voor
i problemen alleen op transportgebied
al ontstaan, als men ziet, dat de
voornaamste wegen over nu vijandig
i Arabisch gebied lopen en dus omge-
i legd moeten worden. Er is nog steeds
geen vrede met de Arabische landen,
slechts een wapenstilstand. Waar in
die buurlanden nog wel eens over „de
tweede ronde" (in de oorlog tegen
Israël) wordt gepraat, moet er een
leger ver boven de kracht van de be
volking öp debeen gehouden en be
wapend worden. Wg weten nu wel
wat voor eiser. een leger aan de
staatsfinanciën stelt. Wg met onze
tien nüllioen inwoners hebben het
nogal moeilijk gehad, om die paar
Pater Van der Vrande ontving
Amerikaanse onderscheiding.
De Amerikaanse militaire attaché
in Nederland, kolonel Bidwell, heeft
Donderdag op de binnenplaats van de
Engelbert van Nassaukazerne te
Roosendaal de „Bronze Medal" uit
gereikt aan Pater L. Van der Vrande
en kapt. Uyldert om him bijzondere
verdiensten bg het Ned. Det. Ver.
Naties in Korea.
Kolonel Bidwell noemde de beide
gedecoreerden de exponenten van het
„eerste werkelijke internationale le
ger" in de geschiedenis. De korte
plechtigheid had plaats voor het front
der commandotroepen, het aanvul-
lings-detachement voor Korea en in
tegenwoordigheid van verscheidene
militaire autoriteiten.
EEN BOEK VAN
COUPERUS
In de „Wereldboog"-reeks ver
scheen in een ontzettend lelijk jasje
een bundel meesterlijke novenen van
een onzer grootste schrijvers van de
vorige generatie Louis Couperus
(18631923). Vijf en twintig korte
verhalen, haast stuk voor stuk ju
welen van vertelkunst, die de zo vaak
gemaakte opmerking als zou ons
kind geen goede novellenschrijvers
hebben, logenstraffen. Van ganser
harte aanbevolen.
Het
van
Kasteel
Haamstede
Als oude vrouw
Als hu-se joffer
Er Liepen eens twee Russische
professoren over de Newa-brug
en ze praatten over een pro
bleem, dat hun beiden zeer in
teresseerde: wat het nu eigen
lijk wérkelijk was? Ze passeer
den het Fort, ééns de Staats-
gevangenis, en even zwegen ze-
beiden; blijkbaar hadden ze de
zelfde gedachte het was nog
hét Sint Petersburg van de
Czaar, maar het vrije denken
was er ook toen niet zonder
risico. Daarna zei de éne:
„vreemd, die schoorstenen zijn
óók van steen", en hij wees op
een fabriek in de verte. Op dit
ogenblik, schrijft Ouspensky,
zijn collega tegenwoordig
een der vóórposten van het
menselijk denken en veilig in
Amerika zag ik, als bij een
bliksemlicht zo scherp, het ver
schil tussen de stenen van de
gevangenis en die van de fa
briek. Met deze anecdote leidt
Ouspensky, in één zijner boe
ken. zijn betoog in, dat de wer
kelijkheid niet is uitgeput met
onze wetenschappelijke kennis
dienaangaande. Een steen van
een kerk en een steen van een
gevangenis, ook al zijn ze van
dezelfde klei gebakken, zijn
twee geheel verscheiden we
zens. Het hout van een veld-
kruis, het hout van een scheeps
mast, het hout van een galg, al
komt het van één en dezelfde
boom en is er chemisch en phy-
sisch niet het minste verschil,
het is volkomen verschillend,
zegt Ouspensky. En hij bedoelt
dat geenszins als een dichter
lijke symboliek, noch meent hij
hiermee een uitstapje naar het
bovenzinnelijke, neen, hij be
doelt het keihard en concreet,
reëel en materieel slaande op
déze wereld.
We moesten aan Ouspensky
f denken bij bovenstaande plaat
jes. Zelden zagen we, zó sterk
als met één oogopslag beves
tigd, dat de éne steen de ande
re niet is. Het zijn twee volko
men verschillende realiteiten,
deze twee Kastelen van Haam
stede, dat van Smallegange en
dat van heden, en ze hebben
even weinig gemeen als de
vrouw van zeventig gemeen
heeft met het meisje van zeven
tien, dat ze ééns toch was.
Hoe plezant en hoofs van me
zen, is dat l&e-eeuwse prentje,
hoe gesteld op de zwierige
strijkage en de elegante manie
ren. Hoe stijlvol zullen de bos-
schagiën om het huis gearran
geerd, geknipt, geschoren zijn
geweest. Hoe vraagt dit hupse
samenstel om de herdersidylle
en de poederpruik, de rococo en
de chinoiserie; dit is de sfeer
van de beurs met goudstukken.
Deze stenen spraken beter
Frans dan Zeeuws en het hout
werk interesseerde zich voor de
hof-étiguette. IVat niet zeggen
wil, dat er niet mede belang
stelling was voor het Romeins
recht, de jacht en de goede keu
ken, de fijnschilderingen van
Gerard de Lairesse, de ontdek
kingen van Anthonie van Leeu
wenhoek. We groeten het, zeker
niet zonder waardering stijl
is altijd een kostelijk ding
maar met een wat geamuseerde
glimlach.
Deze glimlach verdwijnt bij
het tweede plaatje. „En alle
deze dingen, worden zo moede,
dat het niemand zou kunnen
uitsprekenmas de eerste re
flex bij een precieze beschou
wing. Dit Huis heeft afgerekend
met alle ijdelheid. Het heeft allé
overbodigheid, alle tierlantijnen
afgelegd en vraagt nu alleen
nog maar om zuiverheid en
rust. Het is zwak en moe gewor
den, grauw en winters, maar
vooral eindeloos moe. Maar
hoeveel edeler, voornamer,
„hoger" is het nu geworden dan
zijn vroegereeuws pendant! Het
heeft nu alles gezien, wat er te
zien is hier, en het is totaal van
wezen veranderd. Het is nu zo,
dat het. louter ijdelheid zou zijn,
hier nog met woorden aan te
komen. We zwijgen dus en groe
ten eerbiedig.
Overigens kan men hieruit
leren, hoe bedrieglijk prentjes
soms zijn. Het eerste toch be
doelt te vertonen het Kasteel
van vóór de grote brand van
1523het moet toen ongeveer
even oud zijn geweest, als het
huidige thans is, en, wie weet,
even moe. Helemaal geen 18e-
eeuwse situatie dus. Maar het
conterfeitsel ademt een andere
en jongere geesten het moet
eerst heel veel later zijn ge
maakt. Waarschijnlijk verschil
len alléén de ogen: het hoffelijk
flatterend oog van de graveur
en het onbarmhartig oog van
onze camera.
J. C. v. S.
Het wereldgebeuren
a**********************
GEVAARLIJKE BESLISSING.
De geest van Malan op de achtergrond
(Van onze correspondent)
Londen, April. Door Seretse Kfaama voor goed het recht te ontzeggen
als hoofd van de Bamangwato-stam op te treden, heelt de Engelse rege
ring ccn belangryke cn gevaarlgke beslissing genomen. Het gewicht van
deze maatregel kwam direct al tot uiting, toen het Lagerhuis, op Instiga
tie van socialisten en liberalen, het debat over de Nationale Gezondheids
dienst. onderbrak om de nieuwe situatie in détail te bespreken. En de im
perialistische „Daily Express", dio de Tories tot nu toe krachtig ln haar
kolommen gesteund heeft, zorgde wel voor de grootste verrassing door
het aftreden van Lord Salisbury, de pas benoemde minister van het Geme
nebest, te eisen.
Het is niet moeilgk te zien, waar
om de conservatieven tot deze dras
tische stap zgn overgegaan. In 1950
heeft Labour het niet zo ver strek
kende. doch even heftig bëcritiseerde
besluit genomen Seretse gedurende
een periode van vijf jaar uit zgn ge
boorteland te bannen. Zy stelde dit
als noodzakelijke voorwaarde om de
rust in Beetsjoeanaland te kunnen
hei-stellen, die door het huwelijk van
Seretse met eeD Engelse typiste ver
stoord was. Ook de oom van Seretse,
Tsjekedi Kharna, die een niet al te
fraaie rol in het stam-conflict had
gespeeld, moest het land van de Ba-
mangwato's ter wille van de vrede
verlaten. Na de ballingschapsperiode
in 1955 dus zouden de proble
men in het Britse Protectoraat op
nieuw onder ogen worden gezien.
De Tories nu, zijn de laatste maan
den meer en meer tot de conclusie
fekomen, dat de tgdelijke afwezig-
eid van Seretse Khama niet het ef
fect sorteert, dat hun voorgangers
voor ogen hadden. Ze beweren, dat
onzekerheid over de erfopvolging niet
bevorderlgk is voor het weerkeren
ran de vrede, en dat de Bamangwa-
to's alleen tot rust kunnen komen
als ze weer een stamhoofd hebben
E)n aangezien Seretse in hun oger
niet acceptabel Is, hebben ze hem
voor zgn leven zgn geboorterechten
ontnomen, opdat de „kgotla". de raad
der oudsten, onmiddellijk tot de ver
kiezing van een nieuw stamhoofd kan
overgaan.
Hoe aannemelijk deze Tory-rede-
nering ook mag klinken, voor inge
wijden wekt zg de indruk van drog
redenen samen te hangen. Tegen ae
achtergrond van het geval-Seretse
moet namelijk de apartheid-politiek
van Malan worden gezien. Malan,
wiens ogen begerig op net aan Zuid-
Afrika grenzende Beetsjoeanaland
zijn gericht en die, naar aanleiding
van het huwelijk van Seretse, alle
gemengde huwelijken in zijn land bg
door L. VAN BRUGGEN
de wet strafbaar heeft gesteld.
De Engelse regering, die ogen-
schijnlgk weinig sympathie voor de
rassen-theorie van Malan koestert,
wil hem ten koste van alles te vriend
houden. Zij is doodsbenauwd, dat
Zuid-Afrika uit het Gemenebest zal
treden iets waarmee Malan al
herhaaldelijk heeft gedreigd en
daarmee de grondslag van het Brit
se wereldrijk zal ondermgnen. Enge
land stelt dan ook alles in het werk
om het Malan zo aangenaam moge
lijk te maken.
BEZORGDHEID.
Malan nu, heeft de ontwikkeling in
Beetsjoeanaland met grote bezorgd
heid gadegeslagen. Hij heeft de En-
felse regering duidelgk gemaakt, dat
ij niemand als stamhoofd aan de pe
ripheric van Zuid-Afrika kan tolere
ren, die zgn apartheid-politiek tot
een aanfluiting maakt. Dit, gekop
peld aan de omstandigheid, dat Se
retse door het dragen van ae marte
laarskroon veer van zijn populariteit
bij de Bamangwato's heeft terugge
wonnen, zou de Britse regering neb
ben doen besluiten voor goed een
punt achter Seretse's aanspraken op
de „troon" te zetten.
Nog afgezien van de vraag, of het
moreel verantwoord is iemand om
politieke redenen van zijn geboorte
rechten te beroven, kan men zich af
vragen of deze Engelse regeringsbe-
slissing verstandig is. De verkiezing
van een stamhoofd is niet hetzelfde
als de benoeming van een willekeu
rig persoon in een .hoge regerir
functie, daar sentiment en trad
bepalend zgn. Daarom, wat zullen de
Engelsen doen als de Bamangwato's
weigeren een nieuw stamhoofd te
kiezen? En wat zullen de consequen
ties zijn als Seretse. evenals Elsenho
wer in Minnesota, gekozen wordt,
zonder officieel candidaat te zgn?
De zaak-Seretse is, ondanks de
aankondiging der regering dat er
niet aan naar beslissing getornd kan
worden, niet gesloten. Binnenkort
zullen een zestal vertegenwoordigers
der Bamangwato's in Londen aanko
men om Seretse's onmiddellijke te
rugkeer te bepleiten. Ook zal dit, op
een slecht tijdstip genomen rege
ringsbesluit, wijde repercussies in
Centraal Afrika hebben. De kansen
op een federatie lgken daar kleiner
dan ooit tevoren.
(Nadruk verboden)
6 In Amsterdam is een 72-jarige vrouw
die aan de voorzijde van haar woning
in de Willemsstraat een wasrek'e wilde
vastzetten, uit het raam gevallen en ge
dood.
Duitse zorgen
De mislukte aanslagen op leiden
de Duitse functionarissen
eerst op dr. Adenauer zelf en
daarna op de onderhandelaars voor
de conferentie met Joodse vertegen
woordigers in Den Haag hebben
er de laatste dagen weer eenH nadruk-
kelgk de aandacht op gevestigd, dat
het extremisme in Duitsland nog lang
niet dood is, ja dat het er zelfs niel
voor terugschrikt met extreme mid
delen ln te grijpen in de huidige gang
van zaken, welke haar natuurlijk niet
bevredigt.
Het Ts tot dusver niet helemaal
duidelijk geworden, wie voor deze
mislukte geweldpogingen de verant
woordelijkheid draagt. De Neo-Na
zi's? Men is van nature wellicht ge
neigd dit te geloven en ook de West-
Duitse politie heeft zich gisteren
voorzichtig in deze richting uitgela
ten, maar de mogelijkheid dat fana-
tiek-onverzoenlgke Joodse organisa
ties de hand in het spel hebben gehad,
schgnt toch niet bg voorbaat ver
worpen te kunnen worden. Ook al
hebben tal van bonafide Joodse or
ganisaties zich onmiddellgk van het
gebeurde gedistancieerd.
Aanslagen van de zijde van
uiterst links liggen tenslotte op het
ogenblik helemaal niet ln de lgn van
het optreden van de vrienden van
Moskou, maar dat is natuurlijk geen
bewys voor het tegendeel.
Dr. Adenauer heelt intussen ge
waarschuwd voor het gevaar, dat
meer aanslagen zullen volgen. Op
welke gronden hg deze waarschuwing
meende te moeten uitspreken, ont
hulde Adenauer niet, maar hg liet
toch wel doorschemeren, dat hij over
enkele concrete aanwijzingen be
schikte.
Hoe het ook zg. het plotseling ge
welddadig optreden van onbekende
elementen heeft de Duitse regering
voor een nieuw probleem gesteld en
het heeft haar er bovendien nog eens
aan herinnerd, dat jié&st het helaas
nog niet volledig uitgedoofde anti
semietisme in Duitsland, mogelgk bij
het Jodendom een principieel anti-
Duitse stemming is ontstaan, welke
weliswaar zeer begrijpelijk, maar
daarom toch niet minder betreurens
waardig is. Want met negatieve hou
dingen komt men er nu eenmaal
nooit.
De aanslagen van de laatste dagen
vormen overigens niet de enige
zorgen, waarvoor de regering te
Bonn zich op het ogenblik gesteld
ziet. Gisteren wezen wg reeds op de
j betekenis van het grote debat over
I de buitenlandse politiek, dat inmid-
- dels in Bonn begonnen is en waarin
Adenauer het ongetwgfeld hard te
verduren zal krijgen. Hèt probleem
is daarbg natuurlijk dat van de her
eniging van Duitsland, maar daar
naast komt ongetwgfeld toch ook de
Saarkwestie weer aan de orde en dat
zal beslist een moeilijke, zo niet on
verteerbare kluif voor het parlement
van Bonn worden.
De socialisten hebben reeds aange
kondigd, dat zg Adenauer ter ver
antwoording willen roepen voor zijn
afspraken met Schuman over het om
streden gebied en zij zijn met name
van plan opheldering te vragen over
de plannen tot „Luropeiserir.g'•an
het Saarland, welke de basis moeten
hebben gevormd voor het accoord
van Parijs. Voor Adenauer is het
natuurlijk buitengewoon pijnlgk, dat
zgn eigen partij aarzelt om zich on
voorwaardelijk achter hem te stellen,
terwijl de andere coalitiepartgen zelfs
zover gingen, dat zg een Europees
statuut zelfs reeds hebben afgewezen
nog vóór de onderhandelingen zijn
begonnen.
Ongetwgfeld zgn het toch de so
cialisten, die de meest verbeten
tegenstand willen bieden. Zg ver
wijten Adenauer, dat hij door zijn toe
zeggingen aan Frankrijk het stand-
ount heeft prgsgegeven, dat tevoren
door de Bondsdag was vastgesteld,
n.1., dat er van moest worden uitge
gaan. dat de Saar Duits gebied is. Men
wenst nu eenmaal niet accoord te
gaan met een politieke afscheiding
van West-Duitsland. Zelfs een nieuwe
volksstemming om hierover te be
slissen wordt door de Duitse opposi
tie beslist afgewezen onder aanvoe
ging van het argument, dat het
plebesciet van 1935 voor eens en voor
altijd de politieke wil van de Saar-
1 anders zou hebben vastgc ga.
Een voorlopig Europees statuut
voor het Saargebied zou wellicht
vinnige debatten over een eventuele
terugkeer tot Duitsland kunnen voor
komen. Maar het ls de Duitsers er
juist om te doen de mogelijkheid voor
zulk een debat te scheppen, ook in
het Saargebied zelf, om de Duitsge
zinde elementen daar de kans te ge
ven een rol te spelen in het officiële
politieke leven.
Maar wanneer de zaken op het
ogenblik zo staan, dat men in het
West-Duitse parlement dr. Adenauer
al kwalijk neemt, dat hij in Parijs
met de Saarlandse premier Hoffmann
aan de conferentie tafel is gaan zit
ten, ziet het er niet naar uit, dat
men daar ook maar enige geneigd
heid zal tonen om mede te werken
aan een oplossing, welke ook voor de
Fransen aanvaardbaar zou kunnen
zgn.
JOHANNES HOFFMANN,
minister-president van Saarland