„No Highway in the sky" Vestdijk bevestigt opnieuw zijn onbetwistbaar meesterschap JEAN VILAR VEGHT MET DE BIOSCOOP OM DE ARBEIDER KUBEUK WEER IN AMSTERDAM AVONTUUR IN KLANK ZATERDAG 12 JANUARI 1952 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 7 LETTERKUNDIGE KRONIEK. Hij schreef een roman over een dokter en de liefde S. Vestdijk, onze grootste hedendaagse romancier, gaat gelukkig on verdroten voort met schryven, zich vermoedelijk hoogstens vermakend met de vaak potsieriyke verwijten en schoolmeesterlijk geheven wysvin- gers van de recensentcnbent. Het tèlkens herhaalde verwijt, dat hem te genwoordig treft, en dat de een waarschynlyk van de ander napraat, luidt: hij is zó knap dat hy alles kan, men gelóóft niet meer in de echt heid en noodzakelijkheid van zyn werk; Iemand die zijn romans 't ene moment In het voor-Homerisch Griekenland plaatst, dan in de Romein se keizertijd, of in de tijd van el Greco, of in 't heden, of 't Ierland van de vorige eeuw, of in de 80-jarige oorlog, ga maar door; zo Iemand, die dan bovendien nog over vele andere onderwerpen de meest boeiende werken schrijft, is: een duivelskunstenaar, duizendkunstenaar, 'n geniaal virtuoos, maar stellig iemand met zo'n griezelig groot verstand dat er geen plaats meer is voor 't hart en iemand waar je voor op moet pas sen. Als klap op de vuurpijl klinkt er bij de bedillers dan bovendien nog: hy schrijft slecht en slordig. En over de zedelykheidsmaniakken die zeg gen: hij is vies en vuns zullen we liever zwygen want die nemen alleen zichzelf au sérieux. Welke vertoning maakt dit geheel? Die van een flodderig stel kraaien dat kakelend een koninklijk voort- vliegende roofvogel bestookt. En wat is er van die verwyten gegrond? We leven in de tijd van de bekente nisliteratuur. Dagboeken, al dan niet gefingeerd, mémoires, autobio grafische romans, korte notities; vrijwel iedereen bekent grif dat het zyn lievelingslectuur is. Het is ge comprimeerd voedsel en men staat direct in contact met de gehele per soon van de schrijver. Schrijvers van het beste soort bekentenisliteratuur zyn geen veelschrijvers; voor hen geldt eerst recht dat het geen zin heeft, een nieuw boek te schrijven vóór ze een ander mens geworden zyn. Als voorbeeld uit onze eigen mo derne letteren kan du Perron dienen met zijn sterk autobiografisch getin te roman „Het Land van Herkomst". Achter dit boek staat de hele mens du Perron. De kern van de zaak is nu: ach ter een roman van Vestdijk staan slechts één of meer facetten van de zo veelzijdige schrijver en zelden de gehele mens. Zyn fantasie heeft ruimte en speling nodig, hy is een rasecht romancier, als b.v. Balzac; die fantasie laat zich eenvoudig niet samenpersen in min of meer autobio grafisch werk, dat hy ons, wie weet, óók nog eens schenken zal. Is dit nu een reden hem zyn formidabele ken nis en virtuositeit te verwyten? Het lijkt eerder luiheid, dat te doenwan neer men het gehele oeuvre van Vestdyk kan overzien, en dus alle facetten samenbrengt, vindt men wel degelijk de gehele mens: het kost al leen veel moeite en tijd en men moet niet bepaald achterlijk zijn. Moeite door de hoge eisen die V. vaak aan zyn lezer stelt, tijd door de onafzien baarheid van het in een paar tiental len jaren geschreven aantal berken. Dat in 't merendeel van Vestdijks werk het verstand heerst over het gevoel, is waar. Gelukkig. Een teveel aan intellect is altijd nog minder ver moeiend dan teveel aan sentiment. Dat hy slecht, slordig Nederlands schrijft is mogeiyk alleen een waar heid voor muggenziftende taalge leerden, en een pertinente leugen voor wie zich alleen om goed, levend, soepel Nederlands bekommert. DE DOKTER EN HET LICHTE MEISJE. De beschikbare ruimte is, helaas, veel te gering om diep op al deze din gen in te gana: voor ons ligt „De Dokter en het lichte meisje"", de laatste roman die van de pers kwam en een boeiend, buitengewoon knap gecomponeerd werk. Want dat is ook nog een van Vestdijks kwaliteiten: hij verstaat het vak van schryver als weinigen. Hy heeft zelf voor arts gestudeerd, en deze roman geeft dan ook tal van binnenkamergeheimen uit de dokters wereld. Er valt te vermoeden dat me nige dokter het matig waardeert, maar dat heeft met de waarde van het boek niet van doen. e hoofdpersoon, dokter Schilt- kamp, blyft liever „waarnemer" voor andere doktoren, dan dat hy een :n praktijk koopt. Hy raakt ver wikkeld in allerlei erotische avontu ren met dienstmeisjes en dokters vrouwen tenslotte leidt zo'n con- conflict er toe dat hy toch een eigen praktijk begint. Dan ontmoet hij wel dra het „lichte meisje". Cor West kamp, en tussen hen ontstaat een bij zondere liefde die op onvergetelijke manier getekend wordt. De gevoelens en mentaliteit van de dokter en de vrouw zyn uitgebeeld op een wijze waarvan Vestdijk alleen het geheim kent: met honderden kleine trekjes en buitelingetjes, thesen en antithe sen. Maar het is veel meer dan een verblindend vuurwerk van vernuft: dr. Schiltkamp en Cor zijn levende mensen geworden, bezield door lief de en hartstocht. Onvergetelijk zijn ook de beschrijvingen van de dans avonden1 in de negerkroeg „Ebenova" wie enigszins in donker Amster dam thuis is herkent onmiddellyk het BEELDEN VOOR EINDHOVEN. De Utrechtse beeldhouwer Joop Heckman heeft in opdracht van de Nederlandse Spoorwegen acht beel den te vervaardigen voor de spoor weg-viaducten te Eindhoven. Het eerste beeld, dat het Jonge, Bloeiende Eindhoven voorstelt, is gereed. Het is 8.15 meter hoog, uit gevoerd in Franse kalksteen en be stemd voor het viaduct Emmasingel te Eindhoven. model voor die kroeg en zelfs de ty pen. Kolommen lang zou men willen vertellen over de intrigues van dit mooie boek, over de interessante Chi nese filosofieën van de hoofdpersoon, ver de werkelijk verbluffend knappe bouw van het werk, waarin de klein ste krullen en voluten men zou haast zeggen volgens de leer van het „midden" een pendant hebben ge vonden; over de kostelijke humor waarvan het is doortrokken, de tal- lze merkwaardige typen die men er in ontmoet. Doch men leze dit zelf. Met deze roman heeft Vestdyk zyn meesterschap opnieuw op overtuigen de wyze bewezen. HANS WARREN. S. Vestdijk: De Dokter en het lich te Meisje. De Bezige By, Amsterdam. Geb. 8.90. Werkverruiming voor jonge kunstenaars. „Momenteel is het de kunstenaars en dan vooral de jongeren onder hen, zeer moeilijk, zo niet onmogelijk, de wereld buiten hen te bereiken", aldus een folder uitgegeven door de on langs tot stand gekomen stichting „Amsterdams Kunstenaars Centrum". Deze stichting stelt zich ten doel de beperkte uitingsmogelijkheden te vergroten door het scheppen van werkverruiming voor een aantal wer kelijk begaafde jonge Nederlandse kunstenaars. Deze werkverruiming zoekt men. door hen in brede kring te introduceren. Wim Bary voor televisie. De jonge acteur Wim Bary Jr. uit Bussum, die onlangs by de vaste spe lersgroep van de Nederlandse Come- die is gekomen, na enige jaren een verbintenis te hebben gehad bij „De Ghesellen van de Spelewei" zal de eerste voordrachten verzorgen, die door de K.R.O. in een televisieuitzen ding in beeld worden gebracht. In het programma van Dinsdag 22 Ja nuari zal hy voordragen uit de wer ken van Godfried Bomans en Simon Carmiggèlt. De camera-regie is in handen van Jan Castellyns. GOED TONEEL VOOR EENVOUDIG PUBLIEK. Staatshulp en de beste acteurs zijn hem ter beschikking gesteld. (Van onze correspondent) De Franse regering heeft aan een jonge en bijzondere energieke toneel speler en regisseur, Jean Vilar, enkele tientallen millioenen francs en het grootste theater van Parys gegeven. Het doel van deze royale geste is het goede toneel dichter bij het grote publiek te brengen. Jean Vilar moest dus niet met zijn troep voor het verwende Parijse publiek gaan spelen, dat toch wel naar de schouwburg gaat, maar hy moest de arbeiderssteden, die om Parys liggen, gaan veroveren. Vilar be 'on met Frankryks geliefd ste jeune premier Gérard Philipe, aan zyn troep te verbinden. Dat lukte, Philipe die ondanks zyn 28 jaar honderdduizenden guldens per jaar verdient, werd zo door de ideeën van Vilar gefascineerd, dat hy besloot in het vervolg nog maar één film per jaar te maken en de rest van zijn tijd te gebruiken voor het doen slagen van Vilars Volkstoneel. Daarna besloot Vilar, dat zyn toe gangsprijzen nooit hoger zouden zyn dan die van een bioscoop. Om finan ciële redenen zou men de film dus niet PODIUM PROMENADE. Prachtig debuut van het „Nieuw Hollands Strijkkwartet" Strawinsky in de grote zaal. (Van een byzondere medewerker) RAFAEL KUBELIK IS WEEK In Amsterdam aangekomen n repeteert con brio e con fuoco met het Concertgebouworkest. In de van Bacrlcstraat zyn dus stormachtige dagen op komst: concerten onder een hartstochtelijk dirigent, die zich vol overgave in de muziek stort, een van brlllante kleu ren tintelend en fonkelend orkestapel en een ademloos luisterend publiek, dat zich na'het slotaccoord totaal verliest in een extatisch huldebctoog aan muziekmeester Rafael. En tenslotte by wijze van contrast ko men by dit alles de. veelbetekenende gezichten van de critici, waarop zich reeds de droefgeestige volzinnen aankondigen, waarmede z(f hun afkeer van Kubelik des anderen daags zullen melden. Zo was het tafereel bij vorige gelegenheden en zo zal het ook ditmaal zijn. Kubelik is nu eenmaal een man, over wiens opvattingen de meningen fel verdeeld zyn, doch die by het concertbezoekend publiek op grote byval kan rekenen. Vele critici hebben deze nog jonge Tsjech minder aangename zaken ver weten, waarbij dan een van hun grie ven was, dat zijn wyze van dirigeren te veel op effect was berekend. ..Och ja, het zicht wil ook wat", zei een van hen vergoelijkend. maar een an der mompelde in dit verband iets sarcastisch over „succes by dames", kortom er werd menig ongezellig woordje over de jonge Rafael ge drukt. Natuurlijk zat er een kern van waarheid In deze aanmerkingen, maar aan de andere kant moest men toch wel een groot criticaster zyn. wanneer men niet onder de Indruk kwam van Kubelik's bruisende muzi- kantennatuur en zyn charmante per soonlijkheid. Hoe opgetogen was hij, toen hij voor het eerst in Amsterdam arri veerde. Hy mocht het Concertge bouw dirigeren: „Een van de mooiste orkesten ter wereld" zei hy enthou- Zwitsers koorwerk voor Nederland. De Zwitserse componist Paul Mül- ler uit Zürich heeft in opdracht van de stichting „Pro Helvetia", de ge dichten „Gott" van Gottfried Keller en „Alle" van C. F. Meyer onder de titel „Visionen" voor mannenkoren met orkestbegeleiding op muziek ge zet. De Zwitserse gezant in Nederland, de heer D. Secretan, heeft het werk als geschenk van Zwitserland aan het Koninklijk Nederlands Zangersver bond ter gelegenheid van zijn hon derdjarig bestaan aangeboden. De voorzitter van het verbond heeft de gezant meegedeeld, dat de eerste uitvoering in Mei van dit jaar te 's-Hertogenbosch zal geschieden door één van de vooraanstaande Ne derlandse koren. James Stewart als de wazige geleer de in „No Highway in the slcy". meer boven zyn toneel mogen verkie zen. Vilar begon met twee stukken, die zeer zeker niet gemakkelijk genoemd kunnen worden. Hij koos Moeder Cou rage van de Duitse schrijver B. Breeht en de klassieke Cid van Cor- neille. Daarna huurde hy in de ,,rcde banlieu", dat is de gordel, die om Pa rys ligt en waar de mlilioenen arbei ders wonen, een drietal theaters, die hy zyn dramatische bolwerken noem de. Vandaar uit zou hij de strijd voor het toneel gaan beginnen. Wij hebben dezer dagen een voor stelling van Le Cid bijgewoond. Vi lars troep had in Clichy, een sombe re, zwart-berookte fabrieksstad in het Noorden van Parijs, een grote vishal afgehuurd. Daar had hy vrjf- tien honderd stoelen in gezet. De voorstelling werd op een stellage ge geven. Geen décors. Alleen: een ge heel zwarte achtergrond. Geen doek dat by het begin opgaat en aan het einde na het applaus zakt. Op het „toneel" alleen één stoel. Daar werd het zware en moeilijk te begrijpen, geheel in verzen geschreven drama van Cornelle opgevoerd. Het resultaat was overweldigend, i De reusachtige hal was tot de laatste plaats bezet. Honderden arbeiders, die misschien nog nooit een voet in een schouwburg hadden gezet, waren toegestroomd om de Cid in hun stad i te zien. Het geniale spel van Philipe (men zegt dat er zo maar een paar acteurs in een eeuw worden geboren) I had een succes, dat men in een nor maal theater nooit zal beleven. Zyn voordracht werd iedere paar minuten door een daverend applaus onderbro ken. Na afloop wilde het geklap niet ophouden. Aangezien er geen doek was, dat men kon laten zakken, stierf het pas langzaam uit, toen Vilar en Philipe na misschien wel tien minu ten gebogen te hebben, ten einde raad de stellage maar zijn afgelopen. Voortreffelijk licht amusement. Met lames Stewart en Mariene Dietrich Mariene Dietrich, James Stewart en vliegtuigen spelen de hoofdrollen in de film „No highway in the sky". Laat de tamelijk ongelukkige Ne derlandse titel „De melkweg heeft geen wegenwacht". U moet niet af schrikken: het is nu echt eens een film, waarvoor u best een paar gulden over kunt hebben, zonder spijt achteraf, 't Zal u goed doen! „Marleen tje" mag dan al sinds enkele jaren grootmoeder en de vyf kruisjes ge passeerd zyn, ze voert nog steeds haar eeuwig-jeugdig uiterlyk en weet bepaald zelfs ondanks haar wel ver-Hollywoodste maniertjes nog te fascineren. James Stewart is nu eenmaal niet te verslaan als acteur het met een vleugje tragiek bewolkte genre mild-menselyke humor. En de vliegtuigen zyn uiterst merkwaardig en dragen enige heel hebbe- ïyke sensatie by tot deze door Henry Koster gemaakte film, die u op een even charmante als knappe wijze een alleraardigst gevonden verhaal meedeelt. James Stewart laat hier weer een van die meesterlijke typen zien, die hem zo goed liggen: een wat wazig, buiten elke realiteit levend mens een verstrooide geleerde, die door zijn omgeving niet voor helemaal vol aangezien wordt. Met een zucht „Nou ja, laAt 'm maar. Kwaad doet ie niet!" heeft de directie van een En gelse vliegtuigfabriek, waar hij in dienst is, hem toegestaan enkele al gemeen nutteloos geachte proefne mingen te verrichten. En zo zit de geleerde heer Theodore Honey dage lijks in een met lawaai tot berstens toe gevulde hangar naar een bewijs te streven voor zijn theorie, dat bij een bepaald type vliegtuigen, na en kele honderden uren vliegen, de staart het motorengetrïl niet langer zal verdragen en zal afbreken. Nie mand gelooft ln zijn berekeningen en beweringen, totdat in Amerika zo'n vliegtuig verongelukt, vermoedelijk doordat de staart afbrak. En Theodo re Honey moet er dan maar eens snel heenvliegen om de wrakstukken te onderzoeken op bewijzen voor zijn theorie. Midden boven de oceaan komt de verstrooide geleerde dan tot de ver bijsterende ontdekking, dat hy zich aan boord bevindt van nét zo'n vlieg tuig. En wat verbijsterender is: de machine' heeft ten naaste bij zoveel vlieguren erop zitten, dat verwacht kan worden dat juist dit vliegtuig het bewys voor de geleerde theorie zal gaan leveren, zijn staart zal ver liezen en dientengevolge dus neer stortenDe heer Theodore Honey probeert dan met de moed der wan hoop een ramp te voorkomen en voorzorgsmaatregelen te treffen om althans enkele der passagiers te red den. Onder hen bevindt zich een film actrice. Monica Teasdale. Het wordt de weduwnaar Honey, wiens betreur de echtgenote met deze filmster dweepte, week om het hart te beden ken dat deze kunstenares zo spoedig al een rampzalig einde zal vinden. En hij wil zichzelf opofferen om haar te redden en met haar ook de stewar dess, die zo vriendelijk zorgzaam over hem moedert tijdens deze vliegtocht- Hoe dat hele reddingsplan ver loopt, hoe de heer Honey de ramp voorkomt door er zelf een aan te riehtén, hoe zyn lot dan komt te lig gen in handen van de filmster en de stewardess en hoe na alle lichte co- medie en sensatie in deze film ook nog de idyllische romantiek aan haar trekken komt. moet U zelf maar gaan zien. Het is alles te zamen een kos telijke verkwikking: de prachtige satyre en de ontroerende, nooit tot klucht vervormde, weemoedige-men- selyke humor in James Stewart's ty pering van die verstrooide, irreële geleerde; het bij alle lichte geestig heid heel fijnzinnig beheerste en wat navrante sentiment in Mariene Diet- richt's bekwame acteren als de film ster; en het door flegmatieke humor gesteunde, warme spel van de weinig opvallende maar hoogst kundige En gelse actrice Glynis Johns in de rol van de stewardess. Drie vertolkin gen, die elk voor ztch al deze film het zien waard maken. Maar niet alleen de „sterren" in deze op Nevil Shute's roman „No highway" gebaseerde rolprent zijn voortreffelijk heel de film draagt het merk van volwaardig, kundig en ge ïnspireerd vakmanschap. De tiental len bijrolletjes zijn stuk voor stuk knap neergezet Regisseur Henry Koster van wie men tot nog toe doorgaans traditio nele en onopvallende films zag - heeft met „No highway in the sky" toond, dat hij bijzonder verrassend met de filmmiddelen weet om te springen, zonder nu direct tot buiten sporigheden te vervallen. Hij brengt hier de originaliteit in de sfeer van het alledaagse mogelijke: en dat te kunnen is een bijzonder grote ver dienste! LONG-SHOT (Nadruk verboden) Hein Jordahs heeft met het Toon kunstkoor en het Concertgebouwor kest Strawinsky gebracht: Sym phonic des Psaumes". Ruim twintig jaar geleden zette deze beroemde componist ergens aan de Franse Zuidkust de laatste pennestreek on der dit werk. dat geschreven werd voor het Boston Symhonie-orkest. Sindsdien klonk het in Nederland slechts enkele malen, o.a. in Amster dam en in het Kurhaus te Scheve- ningen, zodat Jordans met deze uit voering een daad van betekenis ver richtte. Deze Psalmensymphonie is immers geen compositie, die ergens vergeten in een hoekje van een bi- bliotheekkast mag worden opgebor gen. maar behoort tot die werken, welke regelmatig dienen te worden uitgevoerd. Daarom moet Jordans voor deze daad lof worden toege zwaaid en daarbij is het te hopen, dat er op het podium van de hoofdstad meer van dergelijke daden worden verricht. Bij het luisteren naar deze prach tige muziek voelde men soms een huivering over de rug lopen, want Strawinsky heeft hier een religieuze muziek geschreven, die geheel anders is als wat men in West-Europa meestal onder deze benaming ver staat. De componist heeft zich van alle religieus-traditionele vormen losgemaakt en als het ware de oer- kreet van de primitieve mens aange heven. Men kon zich niet aan de dwingende kracht van dit majestu euze meesterwerk onttrekken. He laas was Jordans niet zoals bij voorbeeld Ansermet! de magistra le dirigent, die deze grootse klanken onbedwingbaar in hun verband voeg de. Eerder leek hij de preciese regis trator van een werk. dat hem niet in de eerste plaats geestelijk interes seerde. Deze ambtelijke opvatting leidde tot een matte en weinig ge- inspireerde vertolking. Jammer RAFAEL KUBELIK vaderland in de verte" siast en gesticulerend tot de journa listen, „En met welk een reputa- Deze veroverende char me zegt vanzelfsprekend niets van zijn muzikantendomdoch ook op het podium was hij onweerstaanbaar, alle critiek ten spijt. Zelden zal in onze eerbiedwaardige Amsterdamse muziektempel Smetana zo sprankelend hebben geklonken als onder deze Tsjech in ballingschap, t Sprankelend en ontroerend, brillant en gevoelig, groots en indrnkwek- j kend. poëtisch en eenvoudig. Voor Rafael Kubelik vormden deze klan- ken uit het „vaderland in de verte" een muziek, waarin hij zijn Boheemse muztkantennatuur kon uitzingen en uitspringen, muziek, waarin hy zich tegelijkertijd vol toorn richtte tegen de onderdrulikers van een vrij volk Nu komt Kubelik opnieuw op het Amsterdams podium en met hem Smetana en andere meesters uit het rijk der muzen. In de grote zaal gaat men spannende dagen tegemoet, da gen waarin men de muziek soms on dergaat als een avontuur met onver wachte en ongekende ontmoetin genWelnu, magister Rafael, hef Uw hand op en wij volgen U in het land der vervoering In de kleine zaal heeft zich vorige week een gebeurtenis afgespeeld., die over het algemeen niet veel aandacht heeft getrokken, maar die toch van groot belang was. Daar debuteerde namelijk het .'.Nieuw Hollands Strijk kwartet", samengesteld uit Nap de Klijn, Johan van Helden, Paul God- win en Carel van Leeuwen Boom kamp, musici van de eerste orde met klinkende namen, die echter op zich zelf niet de garantie inhielden, dat hier de hoogste top van het ensem ble-spel bereikt zou worden. Een der gelijk niveau kan men zich immers pas eigen maken na een lange en ge duldige studie, waarbij de vier strij kers elkaar muzikaal en technisch volkomen leren kennen en waarbij zij respect krijgen en ruimte laten voor het* individueel karakter van iedere collega. Want dit is het merkwaardi ge van kamermuziekspel: de eigen persoonlijkheid gaat niet onder in een grootste gemene deler, maar blijft schitteren in het dienend samen gaan met anderen. Dit nu was de verblijdende ervaring van dit debuut: deze vier mensen bezitten een groot verantwoordelijkheidsbesef en zetten zich niet zonder meer in het open baar achter de lessenaar. Zij hebben het geestelijk groeiproces, dat hen tot een volmaakte eenheid diende te vormen, achter de rug en konden dus zonder schroom in het openbaar op treden. Uitgevoerd werden Mozart. Ravel en Smetana en dit gebeurde op een wyze. die de luisteraar stil maakte en tegelijkertijd dankbaar: ons land bezit gelukkig nog instru mentalisten by de gratie Gods. Zo lang er hier nog zulke schone klan ken worden gehoord, behoeven wij niet naijverig naar het buitenland te blikken. Nederland is ook in het rijk der muzen groot in datgene, waarin 1 een klein land groot zijn kan... Culturele Cavalcade IN ROTTERDAM Jon Heyn Jr. ter kent hierbij aan: „o, Amsterdam, waar is uw trots gebleven!"), in Rotterdam dus ging Dinsdagavo7id de wereldpre mière van „King Lear" in de nieuwe voorstelling van het beroemde Engelse gezelschap The Old Vic Company. Woensdagavond was de beurt aan Den Haag en Donderdagmorgen om negen uur vertrok The Old Vic naar België, ter voortzetting van de Europese tour- née. Regisseur Hugh Hunt heeft gemeend King Lear in een nieuwe vorm te moe ten gieten; met een statisch décor, zonder changementen en door het ver waarlozen van spectaculaire theater effecten en het nalaten van (overdre ven) psychologische doorwerking. Daarentegen bleek de costumering oogverblindend van overdaad. Neder land heeft hiervan nu dus de pre mière gehad en zowel in Rotterdam als Den Haag werd de verjongde King Lear uitstekend ontvangen. Het spel werd ademloos gevolgd en de grote stilte, die betracht werd, was voor en kele spelers aanleiding om op te mer ken, dat „het was alsof wij iets heiligs opvoerden". ZEER beslist geen heilige is Cilly Wang, de dansende comediènne. de grootmeester van de parodie. Hiervan heeft Amsterdam zich opnieuw kun nen overtuigen tijdens haar voorstel lingen in het Leidse theater, waar zij tussen een Oostenrijkse en een En gelse tournee door enkele opvoeringen ten beste geeft. Zij bracht oud (het beroemde, lieflijke vogeltje) en nieuw (de viervoeter van „His master's Voice"). Haar succes was groot en voor een deel dankt zij dit ook aan ANTOINE KROESde Nederlandse dansleraar, die dezer dagen 35 jaren in het vak was en derhalve braaf ge huldigd werd. Tot zijn oud-leerlingen behoort naast Cilly Wang, ook Lou Bandy, Kroes heeft de dans ,.La Neer- landaise" op zijn naam staan en toen hij deze dans destijds in Parijs lan ceerde, mocht hij hiervoor de geluk wensen van de Koninklijke Familie in ontvangst nemen. TAL van gelukwensen waren 7 Janu ari j.L voor Nederlands grootste clown, Johan Buziau, die op deze dag in goede gezondheid zijn 75ste ver jaardag mocht vieren. „Buus" stond meer dan veertig jaren op de plan ken en zijn succesvolle loopbaan is vrijwel ongeëvenaard. DE Kon. Zangvereniging „Mastreech- ter Staar" gaai deze maand naar Parijs. „De Staar" zal optreden in de Salie Gaveau, waar de Franse com ponist Darius Milhaud persoonlijk zijn „Psaume 121" hoopt te dirigeren. Het concert zal worden opgenomen op pla ten, door de Radiodiffusion Frangaise. OM ten afscheid nog even in la douce France te blijven: de Franse voetbalbond heeft een prijsvraag uit geschreven voor het beste beeldhouw werk, dat betrekking zal moeten heb ben op de voetbalsport. Met eeh va riant op mr. Roothaert zou men kun nen zeggen, dat hier dus een kans ligt voor de beste beeldhouwer onder de voetballers of voor de beste voetballer onder de beeldhouwers.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1952 | | pagina 7