„No Highway in the sky"
Vestdijk bevestigt opnieuw zijn
onbetwistbaar meesterschap
JEAN VILAR VEGHT MET DE
BIOSCOOP OM DE ARBEIDER
KUBEUK WEER IN AMSTERDAM
AVONTUUR IN KLANK
ZATERDAG 12 JANUARI 1952
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
7
LETTERKUNDIGE KRONIEK.
Hij
schreef een roman over
een dokter en de liefde
S. Vestdijk, onze grootste hedendaagse romancier, gaat gelukkig on
verdroten voort met schryven, zich vermoedelijk hoogstens vermakend
met de vaak potsieriyke verwijten en schoolmeesterlijk geheven wysvin-
gers van de recensentcnbent. Het tèlkens herhaalde verwijt, dat hem te
genwoordig treft, en dat de een waarschynlyk van de ander napraat,
luidt: hij is zó knap dat hy alles kan, men gelóóft niet meer in de echt
heid en noodzakelijkheid van zyn werk; Iemand die zijn romans 't ene
moment In het voor-Homerisch Griekenland plaatst, dan in de Romein
se keizertijd, of in de tijd van el Greco, of in 't heden, of 't Ierland van
de vorige eeuw, of in de 80-jarige oorlog, ga maar door; zo Iemand, die
dan bovendien nog over vele andere onderwerpen de meest boeiende
werken schrijft, is: een duivelskunstenaar, duizendkunstenaar, 'n geniaal
virtuoos, maar stellig iemand met zo'n griezelig groot verstand dat er
geen plaats meer is voor 't hart en iemand waar je voor op moet pas
sen. Als klap op de vuurpijl klinkt er bij de bedillers dan bovendien nog:
hy schrijft slecht en slordig. En over de zedelykheidsmaniakken die zeg
gen: hij is vies en vuns zullen we liever zwygen want die nemen alleen
zichzelf au sérieux.
Welke vertoning maakt dit geheel?
Die van een flodderig stel kraaien dat kakelend een koninklijk voort-
vliegende roofvogel bestookt.
En wat is er van die verwyten gegrond?
We leven in de tijd van de bekente
nisliteratuur. Dagboeken, al dan
niet gefingeerd, mémoires, autobio
grafische romans, korte notities;
vrijwel iedereen bekent grif dat het
zyn lievelingslectuur is. Het is ge
comprimeerd voedsel en men staat
direct in contact met de gehele per
soon van de schrijver. Schrijvers van
het beste soort bekentenisliteratuur
zyn geen veelschrijvers; voor hen
geldt eerst recht dat het geen zin
heeft, een nieuw boek te schrijven
vóór ze een ander mens geworden
zyn. Als voorbeeld uit onze eigen mo
derne letteren kan du Perron dienen
met zijn sterk autobiografisch getin
te roman „Het Land van Herkomst".
Achter dit boek staat de hele mens
du Perron.
De kern van de zaak is nu: ach
ter een roman van Vestdijk staan
slechts één of meer facetten van de
zo veelzijdige schrijver en zelden de
gehele mens. Zyn fantasie heeft
ruimte en speling nodig, hy is een
rasecht romancier, als b.v. Balzac;
die fantasie laat zich eenvoudig niet
samenpersen in min of meer autobio
grafisch werk, dat hy ons, wie weet,
óók nog eens schenken zal. Is dit nu
een reden hem zyn formidabele ken
nis en virtuositeit te verwyten? Het
lijkt eerder luiheid, dat te doenwan
neer men het gehele oeuvre van
Vestdyk kan overzien, en dus alle
facetten samenbrengt, vindt men wel
degelijk de gehele mens: het kost al
leen veel moeite en tijd en men moet
niet bepaald achterlijk zijn. Moeite
door de hoge eisen die V. vaak aan
zyn lezer stelt, tijd door de onafzien
baarheid van het in een paar tiental
len jaren geschreven aantal berken.
Dat in 't merendeel van Vestdijks
werk het verstand heerst over het
gevoel, is waar. Gelukkig. Een teveel
aan intellect is altijd nog minder ver
moeiend dan teveel aan sentiment.
Dat hy slecht, slordig Nederlands
schrijft is mogeiyk alleen een waar
heid voor muggenziftende taalge
leerden, en een pertinente leugen
voor wie zich alleen om goed, levend,
soepel Nederlands bekommert.
DE DOKTER EN HET
LICHTE MEISJE.
De beschikbare ruimte is, helaas,
veel te gering om diep op al deze din
gen in te gana: voor ons ligt „De
Dokter en het lichte meisje"", de
laatste roman die van de pers kwam
en een boeiend, buitengewoon knap
gecomponeerd werk. Want dat is ook
nog een van Vestdijks kwaliteiten:
hij verstaat het vak van schryver als
weinigen.
Hy heeft zelf voor arts gestudeerd,
en deze roman geeft dan ook tal van
binnenkamergeheimen uit de dokters
wereld. Er valt te vermoeden dat me
nige dokter het matig waardeert,
maar dat heeft met de waarde van
het boek niet van doen.
e hoofdpersoon, dokter Schilt-
kamp, blyft liever „waarnemer" voor
andere doktoren, dan dat hy een
:n praktijk koopt. Hy raakt ver
wikkeld in allerlei erotische avontu
ren met dienstmeisjes en dokters
vrouwen tenslotte leidt zo'n con-
conflict er toe dat hy toch een eigen
praktijk begint. Dan ontmoet hij wel
dra het „lichte meisje". Cor West
kamp, en tussen hen ontstaat een bij
zondere liefde die op onvergetelijke
manier getekend wordt. De gevoelens
en mentaliteit van de dokter en de
vrouw zyn uitgebeeld op een wijze
waarvan Vestdijk alleen het geheim
kent: met honderden kleine trekjes
en buitelingetjes, thesen en antithe
sen. Maar het is veel meer dan een
verblindend vuurwerk van vernuft:
dr. Schiltkamp en Cor zijn levende
mensen geworden, bezield door lief
de en hartstocht. Onvergetelijk zijn
ook de beschrijvingen van de dans
avonden1 in de negerkroeg „Ebenova"
wie enigszins in donker Amster
dam thuis is herkent onmiddellyk het
BEELDEN VOOR EINDHOVEN.
De Utrechtse beeldhouwer Joop
Heckman heeft in opdracht van de
Nederlandse Spoorwegen acht beel
den te vervaardigen voor de spoor
weg-viaducten te Eindhoven.
Het eerste beeld, dat het Jonge,
Bloeiende Eindhoven voorstelt, is
gereed. Het is 8.15 meter hoog, uit
gevoerd in Franse kalksteen en be
stemd voor het viaduct Emmasingel
te Eindhoven.
model voor die kroeg en zelfs de ty
pen.
Kolommen lang zou men willen
vertellen over de intrigues van dit
mooie boek, over de interessante Chi
nese filosofieën van de hoofdpersoon,
ver de werkelijk verbluffend knappe
bouw van het werk, waarin de klein
ste krullen en voluten men zou
haast zeggen volgens de leer van het
„midden" een pendant hebben ge
vonden; over de kostelijke humor
waarvan het is doortrokken, de tal-
lze merkwaardige typen die men er
in ontmoet. Doch men leze dit zelf.
Met deze roman heeft Vestdyk zyn
meesterschap opnieuw op overtuigen
de wyze bewezen.
HANS WARREN.
S. Vestdijk: De Dokter en het lich
te Meisje. De Bezige By, Amsterdam.
Geb. 8.90.
Werkverruiming voor
jonge kunstenaars.
„Momenteel is het de kunstenaars
en dan vooral de jongeren onder hen,
zeer moeilijk, zo niet onmogelijk, de
wereld buiten hen te bereiken", aldus
een folder uitgegeven door de on
langs tot stand gekomen stichting
„Amsterdams Kunstenaars Centrum".
Deze stichting stelt zich ten doel
de beperkte uitingsmogelijkheden te
vergroten door het scheppen van
werkverruiming voor een aantal wer
kelijk begaafde jonge Nederlandse
kunstenaars. Deze werkverruiming
zoekt men. door hen in brede kring
te introduceren.
Wim Bary voor televisie.
De jonge acteur Wim Bary Jr. uit
Bussum, die onlangs by de vaste spe
lersgroep van de Nederlandse Come-
die is gekomen, na enige jaren een
verbintenis te hebben gehad bij „De
Ghesellen van de Spelewei" zal de
eerste voordrachten verzorgen, die
door de K.R.O. in een televisieuitzen
ding in beeld worden gebracht. In
het programma van Dinsdag 22 Ja
nuari zal hy voordragen uit de wer
ken van Godfried Bomans en Simon
Carmiggèlt. De camera-regie is in
handen van Jan Castellyns.
GOED TONEEL VOOR EENVOUDIG PUBLIEK.
Staatshulp en de beste acteurs zijn hem ter
beschikking gesteld.
(Van onze correspondent)
De Franse regering heeft aan een jonge en bijzondere energieke toneel
speler en regisseur, Jean Vilar, enkele tientallen millioenen francs en het
grootste theater van Parys gegeven. Het doel van deze royale geste is het
goede toneel dichter bij het grote publiek te brengen. Jean Vilar moest
dus niet met zijn troep voor het verwende Parijse publiek gaan spelen,
dat toch wel naar de schouwburg gaat, maar hy moest de arbeiderssteden,
die om Parys liggen, gaan veroveren.
Vilar be 'on met Frankryks geliefd
ste jeune premier Gérard Philipe, aan
zyn troep te verbinden. Dat lukte,
Philipe die ondanks zyn 28 jaar
honderdduizenden guldens per jaar
verdient, werd zo door de ideeën van
Vilar gefascineerd, dat hy besloot in
het vervolg nog maar één film per
jaar te maken en de rest van zijn tijd
te gebruiken voor het doen slagen van
Vilars Volkstoneel.
Daarna besloot Vilar, dat zyn toe
gangsprijzen nooit hoger zouden zyn
dan die van een bioscoop. Om finan
ciële redenen zou men de film dus niet
PODIUM PROMENADE.
Prachtig debuut van het „Nieuw Hollands Strijkkwartet"
Strawinsky in de grote zaal.
(Van een byzondere medewerker)
RAFAEL KUBELIK IS WEEK In Amsterdam aangekomen n repeteert
con brio e con fuoco met het Concertgebouworkest. In de van Bacrlcstraat
zyn dus stormachtige dagen op komst: concerten onder een hartstochtelijk
dirigent, die zich vol overgave in de muziek stort, een van brlllante kleu
ren tintelend en fonkelend orkestapel en een ademloos luisterend publiek,
dat zich na'het slotaccoord totaal verliest in een extatisch huldebctoog
aan muziekmeester Rafael. En tenslotte by wijze van contrast ko
men by dit alles de. veelbetekenende gezichten van de critici, waarop zich
reeds de droefgeestige volzinnen aankondigen, waarmede z(f hun afkeer
van Kubelik des anderen daags zullen melden. Zo was het tafereel bij
vorige gelegenheden en zo zal het ook ditmaal zijn. Kubelik is nu eenmaal
een man, over wiens opvattingen de meningen fel verdeeld zyn, doch die
by het concertbezoekend publiek op grote byval kan rekenen.
Vele critici hebben deze nog jonge
Tsjech minder aangename zaken ver
weten, waarbij dan een van hun grie
ven was, dat zijn wyze van dirigeren
te veel op effect was berekend. ..Och
ja, het zicht wil ook wat", zei een
van hen vergoelijkend. maar een an
der mompelde in dit verband iets
sarcastisch over „succes by dames",
kortom er werd menig ongezellig
woordje over de jonge Rafael ge
drukt. Natuurlijk zat er een kern van
waarheid In deze aanmerkingen,
maar aan de andere kant moest men
toch wel een groot criticaster zyn.
wanneer men niet onder de Indruk
kwam van Kubelik's bruisende muzi-
kantennatuur en zyn charmante per
soonlijkheid.
Hoe opgetogen was hij, toen hij
voor het eerst in Amsterdam arri
veerde. Hy mocht het Concertge
bouw dirigeren: „Een van de mooiste
orkesten ter wereld" zei hy enthou-
Zwitsers koorwerk
voor Nederland.
De Zwitserse componist Paul Mül-
ler uit Zürich heeft in opdracht van
de stichting „Pro Helvetia", de ge
dichten „Gott" van Gottfried Keller
en „Alle" van C. F. Meyer onder de
titel „Visionen" voor mannenkoren
met orkestbegeleiding op muziek ge
zet.
De Zwitserse gezant in Nederland,
de heer D. Secretan, heeft het werk
als geschenk van Zwitserland aan het
Koninklijk Nederlands Zangersver
bond ter gelegenheid van zijn hon
derdjarig bestaan aangeboden.
De voorzitter van het verbond
heeft de gezant meegedeeld, dat de
eerste uitvoering in Mei van dit jaar
te 's-Hertogenbosch zal geschieden
door één van de vooraanstaande Ne
derlandse koren.
James Stewart als de wazige geleer
de in „No Highway in the slcy".
meer boven zyn toneel mogen verkie
zen.
Vilar begon met twee stukken, die
zeer zeker niet gemakkelijk genoemd
kunnen worden. Hij koos Moeder Cou
rage van de Duitse schrijver B.
Breeht en de klassieke Cid van Cor-
neille. Daarna huurde hy in de ,,rcde
banlieu", dat is de gordel, die om Pa
rys ligt en waar de mlilioenen arbei
ders wonen, een drietal theaters, die
hy zyn dramatische bolwerken noem
de. Vandaar uit zou hij de strijd
voor het toneel gaan beginnen.
Wij hebben dezer dagen een voor
stelling van Le Cid bijgewoond. Vi
lars troep had in Clichy, een sombe
re, zwart-berookte fabrieksstad in
het Noorden van Parijs, een grote
vishal afgehuurd. Daar had hy vrjf-
tien honderd stoelen in gezet. De
voorstelling werd op een stellage ge
geven. Geen décors. Alleen: een ge
heel zwarte achtergrond. Geen doek
dat by het begin opgaat en aan het
einde na het applaus zakt. Op het
„toneel" alleen één stoel. Daar werd
het zware en moeilijk te begrijpen,
geheel in verzen geschreven drama
van Cornelle opgevoerd.
Het resultaat was overweldigend,
i De reusachtige hal was tot de laatste
plaats bezet. Honderden arbeiders,
die misschien nog nooit een voet in
een schouwburg hadden gezet, waren
toegestroomd om de Cid in hun stad
i te zien. Het geniale spel van Philipe
(men zegt dat er zo maar een paar
acteurs in een eeuw worden geboren)
I had een succes, dat men in een nor
maal theater nooit zal beleven. Zyn
voordracht werd iedere paar minuten
door een daverend applaus onderbro
ken. Na afloop wilde het geklap niet
ophouden. Aangezien er geen doek
was, dat men kon laten zakken, stierf
het pas langzaam uit, toen Vilar en
Philipe na misschien wel tien minu
ten gebogen te hebben, ten einde
raad de stellage maar zijn afgelopen.
Voortreffelijk licht amusement. Met lames Stewart en Mariene Dietrich
Mariene Dietrich, James Stewart en vliegtuigen spelen de hoofdrollen
in de film „No highway in the sky". Laat de tamelijk ongelukkige Ne
derlandse titel „De melkweg heeft geen wegenwacht". U moet niet af
schrikken: het is nu echt eens een film, waarvoor u best een paar gulden
over kunt hebben, zonder spijt achteraf, 't Zal u goed doen! „Marleen
tje" mag dan al sinds enkele jaren grootmoeder en de vyf kruisjes ge
passeerd zyn, ze voert nog steeds haar eeuwig-jeugdig uiterlyk en weet
bepaald zelfs ondanks haar wel ver-Hollywoodste maniertjes nog
te fascineren. James Stewart is nu eenmaal niet te verslaan als acteur
het met een vleugje tragiek bewolkte genre mild-menselyke humor.
En de vliegtuigen zyn uiterst merkwaardig en dragen enige heel hebbe-
ïyke sensatie by tot deze door Henry Koster gemaakte film, die u op
een even charmante als knappe wijze een alleraardigst gevonden verhaal
meedeelt.
James Stewart laat hier weer een
van die meesterlijke typen zien, die
hem zo goed liggen: een wat wazig,
buiten elke realiteit levend mens
een verstrooide geleerde, die door
zijn omgeving niet voor helemaal vol
aangezien wordt. Met een zucht „Nou
ja, laAt 'm maar. Kwaad doet ie
niet!" heeft de directie van een En
gelse vliegtuigfabriek, waar hij in
dienst is, hem toegestaan enkele al
gemeen nutteloos geachte proefne
mingen te verrichten. En zo zit de
geleerde heer Theodore Honey dage
lijks in een met lawaai tot berstens
toe gevulde hangar naar een bewijs
te streven voor zijn theorie, dat bij
een bepaald type vliegtuigen, na en
kele honderden uren vliegen, de
staart het motorengetrïl niet langer
zal verdragen en zal afbreken. Nie
mand gelooft ln zijn berekeningen en
beweringen, totdat in Amerika zo'n
vliegtuig verongelukt, vermoedelijk
doordat de staart afbrak. En Theodo
re Honey moet er dan maar eens
snel heenvliegen om de wrakstukken
te onderzoeken op bewijzen voor zijn
theorie.
Midden boven de oceaan komt de
verstrooide geleerde dan tot de ver
bijsterende ontdekking, dat hy zich
aan boord bevindt van nét zo'n vlieg
tuig. En wat verbijsterender is: de
machine' heeft ten naaste bij zoveel
vlieguren erop zitten, dat verwacht
kan worden dat juist dit vliegtuig
het bewys voor de geleerde theorie
zal gaan leveren, zijn staart zal ver
liezen en dientengevolge dus neer
stortenDe heer Theodore Honey
probeert dan met de moed der wan
hoop een ramp te voorkomen en
voorzorgsmaatregelen te treffen om
althans enkele der passagiers te red
den. Onder hen bevindt zich een film
actrice. Monica Teasdale. Het wordt
de weduwnaar Honey, wiens betreur
de echtgenote met deze filmster
dweepte, week om het hart te beden
ken dat deze kunstenares zo spoedig
al een rampzalig einde zal vinden. En
hij wil zichzelf opofferen om haar te
redden en met haar ook de stewar
dess, die zo vriendelijk zorgzaam over
hem moedert tijdens deze vliegtocht-
Hoe dat hele reddingsplan ver
loopt, hoe de heer Honey de ramp
voorkomt door er zelf een aan te
riehtén, hoe zyn lot dan komt te lig
gen in handen van de filmster en de
stewardess en hoe na alle lichte co-
medie en sensatie in deze film ook
nog de idyllische romantiek aan haar
trekken komt. moet U zelf maar gaan
zien. Het is alles te zamen een kos
telijke verkwikking: de prachtige
satyre en de ontroerende, nooit tot
klucht vervormde, weemoedige-men-
selyke humor in James Stewart's ty
pering van die verstrooide, irreële
geleerde; het bij alle lichte geestig
heid heel fijnzinnig beheerste en wat
navrante sentiment in Mariene Diet-
richt's bekwame acteren als de film
ster; en het door flegmatieke humor
gesteunde, warme spel van de weinig
opvallende maar hoogst kundige En
gelse actrice Glynis Johns in de rol
van de stewardess. Drie vertolkin
gen, die elk voor ztch al deze film
het zien waard maken.
Maar niet alleen de „sterren" in
deze op Nevil Shute's roman „No
highway" gebaseerde rolprent zijn
voortreffelijk heel de film draagt het
merk van volwaardig, kundig en ge
ïnspireerd vakmanschap. De tiental
len bijrolletjes zijn stuk voor stuk
knap neergezet
Regisseur Henry Koster van wie
men tot nog toe doorgaans traditio
nele en onopvallende films zag - heeft
met „No highway in the sky"
toond, dat hij bijzonder verrassend
met de filmmiddelen weet om te
springen, zonder nu direct tot buiten
sporigheden te vervallen. Hij brengt
hier de originaliteit in de sfeer van
het alledaagse mogelijke: en dat te
kunnen is een bijzonder grote ver
dienste!
LONG-SHOT
(Nadruk verboden)
Hein Jordahs heeft met het Toon
kunstkoor en het Concertgebouwor
kest Strawinsky gebracht: Sym
phonic des Psaumes". Ruim twintig
jaar geleden zette deze beroemde
componist ergens aan de Franse
Zuidkust de laatste pennestreek on
der dit werk. dat geschreven werd
voor het Boston Symhonie-orkest.
Sindsdien klonk het in Nederland
slechts enkele malen, o.a. in Amster
dam en in het Kurhaus te Scheve-
ningen, zodat Jordans met deze uit
voering een daad van betekenis ver
richtte. Deze Psalmensymphonie is
immers geen compositie, die ergens
vergeten in een hoekje van een bi-
bliotheekkast mag worden opgebor
gen. maar behoort tot die werken,
welke regelmatig dienen te worden
uitgevoerd. Daarom moet Jordans
voor deze daad lof worden toege
zwaaid en daarbij is het te hopen, dat
er op het podium van de hoofdstad
meer van dergelijke daden worden
verricht.
Bij het luisteren naar deze prach
tige muziek voelde men soms een
huivering over de rug lopen, want
Strawinsky heeft hier een religieuze
muziek geschreven, die geheel anders
is als wat men in West-Europa
meestal onder deze benaming ver
staat. De componist heeft zich van
alle religieus-traditionele vormen
losgemaakt en als het ware de oer-
kreet van de primitieve mens aange
heven. Men kon zich niet aan de
dwingende kracht van dit majestu
euze meesterwerk onttrekken. He
laas was Jordans niet zoals bij
voorbeeld Ansermet! de magistra
le dirigent, die deze grootse klanken
onbedwingbaar in hun verband voeg
de. Eerder leek hij de preciese regis
trator van een werk. dat hem niet in
de eerste plaats geestelijk interes
seerde. Deze ambtelijke opvatting
leidde tot een matte en weinig ge-
inspireerde vertolking. Jammer
RAFAEL KUBELIK
vaderland in de verte"
siast en gesticulerend tot de journa
listen, „En met welk een reputa-
Deze veroverende char
me zegt vanzelfsprekend niets van
zijn muzikantendomdoch ook op
het podium was hij onweerstaanbaar,
alle critiek ten spijt.
Zelden zal in onze eerbiedwaardige
Amsterdamse muziektempel Smetana
zo sprankelend hebben geklonken als
onder deze Tsjech in ballingschap, t
Sprankelend en ontroerend, brillant
en gevoelig, groots en indrnkwek- j
kend. poëtisch en eenvoudig. Voor
Rafael Kubelik vormden deze klan-
ken uit het „vaderland in de verte"
een muziek, waarin hij zijn Boheemse
muztkantennatuur kon uitzingen en
uitspringen, muziek, waarin hy zich
tegelijkertijd vol toorn richtte tegen
de onderdrulikers van een vrij
volk
Nu komt Kubelik opnieuw op het
Amsterdams podium en met hem
Smetana en andere meesters uit het
rijk der muzen. In de grote zaal gaat
men spannende dagen tegemoet, da
gen waarin men de muziek soms on
dergaat als een avontuur met onver
wachte en ongekende ontmoetin
genWelnu, magister Rafael, hef
Uw hand op en wij volgen U in het
land der vervoering
In de kleine zaal heeft zich vorige
week een gebeurtenis afgespeeld., die
over het algemeen niet veel aandacht
heeft getrokken, maar die toch van
groot belang was. Daar debuteerde
namelijk het .'.Nieuw Hollands Strijk
kwartet", samengesteld uit Nap de
Klijn, Johan van Helden, Paul God-
win en Carel van Leeuwen Boom
kamp, musici van de eerste orde met
klinkende namen, die echter op zich
zelf niet de garantie inhielden, dat
hier de hoogste top van het ensem
ble-spel bereikt zou worden. Een der
gelijk niveau kan men zich immers
pas eigen maken na een lange en ge
duldige studie, waarbij de vier strij
kers elkaar muzikaal en technisch
volkomen leren kennen en waarbij zij
respect krijgen en ruimte laten voor
het* individueel karakter van iedere
collega. Want dit is het merkwaardi
ge van kamermuziekspel: de eigen
persoonlijkheid gaat niet onder in
een grootste gemene deler, maar
blijft schitteren in het dienend samen
gaan met anderen. Dit nu was de
verblijdende ervaring van dit debuut:
deze vier mensen bezitten een groot
verantwoordelijkheidsbesef en zetten
zich niet zonder meer in het open
baar achter de lessenaar. Zij hebben
het geestelijk groeiproces, dat hen
tot een volmaakte eenheid diende te
vormen, achter de rug en konden dus
zonder schroom in het openbaar op
treden. Uitgevoerd werden Mozart.
Ravel en Smetana en dit gebeurde
op een wyze. die de luisteraar stil
maakte en tegelijkertijd dankbaar:
ons land bezit gelukkig nog instru
mentalisten by de gratie Gods. Zo
lang er hier nog zulke schone klan
ken worden gehoord, behoeven wij
niet naijverig naar het buitenland te
blikken. Nederland is ook in het rijk
der muzen groot in datgene, waarin
1 een klein land groot zijn kan...
Culturele
Cavalcade
IN ROTTERDAM Jon Heyn Jr. ter
kent hierbij aan: „o, Amsterdam, waar
is uw trots gebleven!"), in Rotterdam
dus ging Dinsdagavo7id de wereldpre
mière van „King Lear" in de nieuwe
voorstelling van het beroemde Engelse
gezelschap The Old Vic Company.
Woensdagavond was de beurt aan Den
Haag en Donderdagmorgen om negen
uur vertrok The Old Vic naar België,
ter voortzetting van de Europese tour-
née.
Regisseur Hugh Hunt heeft gemeend
King Lear in een nieuwe vorm te moe
ten gieten; met een statisch décor,
zonder changementen en door het ver
waarlozen van spectaculaire theater
effecten en het nalaten van (overdre
ven) psychologische doorwerking.
Daarentegen bleek de costumering
oogverblindend van overdaad. Neder
land heeft hiervan nu dus de pre
mière gehad en zowel in Rotterdam
als Den Haag werd de verjongde King
Lear uitstekend ontvangen. Het spel
werd ademloos gevolgd en de grote
stilte, die betracht werd, was voor en
kele spelers aanleiding om op te mer
ken, dat „het was alsof wij iets heiligs
opvoerden".
ZEER beslist geen heilige is Cilly
Wang, de dansende comediènne. de
grootmeester van de parodie. Hiervan
heeft Amsterdam zich opnieuw kun
nen overtuigen tijdens haar voorstel
lingen in het Leidse theater, waar zij
tussen een Oostenrijkse en een En
gelse tournee door enkele opvoeringen
ten beste geeft. Zij bracht oud (het
beroemde, lieflijke vogeltje) en nieuw
(de viervoeter van „His master's
Voice"). Haar succes was groot en
voor een deel dankt zij dit ook aan
ANTOINE KROESde Nederlandse
dansleraar, die dezer dagen 35 jaren
in het vak was en derhalve braaf ge
huldigd werd. Tot zijn oud-leerlingen
behoort naast Cilly Wang, ook Lou
Bandy, Kroes heeft de dans ,.La Neer-
landaise" op zijn naam staan en toen
hij deze dans destijds in Parijs lan
ceerde, mocht hij hiervoor de geluk
wensen van de Koninklijke Familie
in ontvangst nemen.
TAL van gelukwensen waren 7 Janu
ari j.L voor Nederlands grootste
clown, Johan Buziau, die op deze dag
in goede gezondheid zijn 75ste ver
jaardag mocht vieren. „Buus" stond
meer dan veertig jaren op de plan
ken en zijn succesvolle loopbaan is
vrijwel ongeëvenaard.
DE Kon. Zangvereniging „Mastreech-
ter Staar" gaai deze maand naar
Parijs. „De Staar" zal optreden in
de Salie Gaveau, waar de Franse com
ponist Darius Milhaud persoonlijk zijn
„Psaume 121" hoopt te dirigeren. Het
concert zal worden opgenomen op pla
ten, door de Radiodiffusion Frangaise.
OM ten afscheid nog even in la
douce France te blijven: de Franse
voetbalbond heeft een prijsvraag uit
geschreven voor het beste beeldhouw
werk, dat betrekking zal moeten heb
ben op de voetbalsport. Met eeh va
riant op mr. Roothaert zou men kun
nen zeggen, dat hier dus een kans ligt
voor de beste beeldhouwer onder de
voetballers of voor de beste voetballer
onder de beeldhouwers.