Luchtlifters wachten in Wiesbaden
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
Toch is 't zo I
HUMOR IN ZEEUWSE BIJNAMEN
ONTMOETING MET INDIANEN
IN BRAZILIË
H
WOENSDAG 9 JANUARI 1952
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
UNCLE SAM'S S.A.M.
Russen hebben veel belangstelling
voor Amerikaanse tijdschriften
(Van onze correspondent).
Wiesbaden, Januari „Luchtlifters" staan mannetje aan mannetje
in een klein kantoortje in het stationsgebouw van het vliegveld van Wies-
baden, waar thans het hoofdkwartier is gevestigd van USAFE, de Ameri
kaanse luchtmacht in Europa. In dit hokje is een sergeant oppermachtig.
Achter hem tovert een vliegtuïgmaker-derde-klas met verrassende krijt-
vaardigheid de codenummers en plaatsen van bestemming van vliegtuigen
op een groot bord. Het is een zwaardere taak dan men wel zou vermoeden.
Want op dit vliegveld vallen de machines binnen als was het een zoete in
stuif.
„Komt er vandaag nog iets door
naar Lissabon?" vraagt een kolonel.
De sergeant haalt beleefd doch reso
luut de schouders op. „Ik hoop het
voor U, sir", zegt hij vriendelijk. Gis
teren waren er drie vliegtuigen die
kant op gegaan. Maar of dat nu be
tekende, dat er de eerste dagen geen
verkeer met Portugal zou zijn of juist
heel veel, viel nooit te voorspellen.
„Dit is een reuzen-tombola", oreerde
de sergeant, „en als je maar tijd van
leven hebt, win je vast en zeker een
prijs". De kolonel besloot maar te
blijven ..rondhangen", zoals zoveel
„luchtlifters" van nederiger rang, die
hopen vanavond nog Athene, Ankara,
Rome of Belgrado te bereiken.
De gelederen der wachtenden wor
den steeds aangevuld. Een ogenblik
geleden zijn er een kleine honderd
man uit de buik van een groot vier
motorig toestel gekropen, dat uit de
V.S. is gearriveerd. Terwijl de ser
geant juist bezig is een „lading" voor
Parijs weg te werken, dringt zich een
burge'r door de haag van wachtenden
en wappert met een gewichtig pape
ras onder de ogen van de sergeant.
De man reist in opdracht van een
Amerikaans departement eiH heeft
klaarblijkelijk de hoogste prioriteit
die er in dit luchtvaartwereld] e be
staat. De sergeant werpt één blik op
het document en instrueert onbewo
gen een van zijn assistenten. „Hé Joe,
als die kist naar Kopenhagen nog niet
gestart is, hou 'm dan nog even vast".
Een andere assistent krijgt de op
dracht om een jeef> te doen aanruk
ken. Binnen een halve minuut heeft
de verkeerstoren het vliegtuig voor
Kopenhagen, dat al op de startbaan
stond, gewaarschuwd, dat er nog een
„hoge klant" onderweg is, en knettert
een jeepie de gewichtige man, kof
fers en al, dwars over het vliegveld,
naar het einde van de startbaan.
HET NEUSJE VAN DE ZALM.
Het neusje van de luchtvaartzalm
op het vliegveld van Wiesbaden zijn
de piloten en bemanningen van Oom
Sam's „S.A.M." de mensen van de
Special Air Missions, zorgvuldig ge
selecteerd uit de allerbeste vliegers.
„S.A.M."-vliegers hebben één taak:
kopstukken van Amerika's regering
en Congres en de meest prominente
Amerikaanse militairen te vliegen
naar waar hun functie hen ook voert.
3.
172
Reeds in 1923 onderzocht Hevesey
de verdeling van lood in planten en
gebruikte daarvoor thorium 13, een
radio-actief zout, dat in zijn loop door
de plantencellen overal te volgen
was. Tegenwoordig gebruikt men iso
topen als aanwijzers. Door de atoom-
bom-hysterie van enkele jaren gele
den zijn wij er aan gewend geraakt
het woord isotoop in verband te bren
gen met de kernsplitsing. Dat is on
juist. Een normale isotoop is even on
schuldig aan de bommenproductie als
U of ik. Slechts enkele bepaalde iso
topen zijn daarvoor bruikbaar en alle
andere isotopen kunt U dus vrijmoe
dig en zonder huiver in uw gesprek
ken betrekken.
Zonder ons nu in ingewikkelde
atoomtheorieën te verdiepen, kunnen
we zeggen, dat isotopen vormen van
eenzelfde atoomsoort zijn, doch met
een verschillend atoomgewicht. Bij
chemische processen kunnen zeer ge
ringe chemische verschillen tussen de
elementen en hun isotopen worden
aangetoond, vooral bij radio-actieve
isotopen.
De scheikundige elementen, die bij
de menselijke stofwisseling een rol
spelen, kunnen alle in radio-actieve
kunstmatige isotopen worden verkre
gen. Zo heeft men de aanwijzers ver
kregen, die ons in staat stellen de
stofwisseling in het lichaam op de
voet te volgen, en die het mogelijk
maken het gedrag en de rol van voe-
dings. en geneesmiddelen in het li
chaam te bestuderen. Dols heeft proe
ven gedaan bij ratten en kuikens met
radio-actieve phosphor het woord
isotoop laten we hier verder weg!
en vond, dat een uur na de toediening
reeds 12 a 15% in het skelet was aan
geland. Op dezelfde wijze werd aange
toond dat gezonde tanden zich voort
durend vernieuwen.
Het rusteloze spel van afbraak en
opbouw, dat kenmerkend is voor het
leven, speelde zich als het ware voor
de ogen van de onderzoekers af. Een
geheel nieuw veld van onderzoek lag
open! Met deze methode onderzochten
Hevesey en Hof er de verspreiding van
water na het drinken, waarbij bleek,
dat de gemiddelde tijd die het water
in het lichaam doorbrengt niet minder
dan 13 dagen is! Uiteraard geldt dit
alleen voor een normale dronk. Grote
hoeveelheden vloeistof verlaten spoe
diger het lichaam, aangezien daarvan
anders last zou worden ondervonden.
Zoals U uit ervaring wellicht zult
weten, ondervindt het lichaam ook
last wanneer U lange tijd achtereen
zonder slaap blijft. Maar is het U ook
bekend, dat de mens in dergelijke ge
vallen eigenlijk bezig is zichzelf te
vergiftigen?
H. Pétillon.
in toestellen, die voor het merendeel
zeer luxueus zijn uitgevoerd.
Van alle Amerikaanse squadrons
heeft slechts „S.A.M." zijn piloten de
beroemde „green instrument card"
verleend hetgeen betekent, dat zij
onder alle weersomstandigheden mo
gen vliegen. Vanzelfsprekend echter,
dat veiligheid de allereerste en aller
voornaamste factor is, waarmee deze
groep luchtvaartlieden rekening
houdt. Maar het kan voorkomen, dat
er onder bijzonder dringende om-
standighea i een vlucht moet plaats
vinden, ook al is de weersgesteldheid
zodanig, dat de beste vliegers liever
aan de grond blijven. In drie jaar tijd
met een maandelijks gemiddelde
van 2500 vlieguren voor heel het
squadron heeft S.A.M. zonder één
enkele uitzondering een 100 veilig
heidsmarge weten te handhaven. Géén
ongelukken, zelfs geen noodlandingen
besmetten de annalen, waarop deze
perfecte prestatie is geboekstaafd.
NAAR MOSKOU.
Het zijn ook de S.A.M.-piloten, die
speciale vergunning hebben om naar
Moskou te vliegen, telkens wanneer
de Amerikaanse Ambassadeur of an
dere hoogwaardigheidsbekleders ver
gunning van het Kremlin hebben ge
kregen de vlucht over Russisch
grondgebied te maken. S.A.M. ver
voert ook de nieuwe Amerikaanse
ambassadeur George Kennan, naar
Moskou.
De Russen vergen, dat vergunnin
gen voor deze vluchten enige weken
van te voren worden aangevraagd.
Bovendien stellen zij de eis, dat van
Berlijn af een Russische navigator en
radio-telegrafist deze functies overne
men van hun Amerikaanse collega's
De twee Russen zijn van dat ogenblik
verantwoordelijk voor de verbinding
met de grond en het traject, dat ge
vlogen wordt.
„Doorgaans hebben wij op deze
vluchten niet het minste contact met
deze Russen", zei een van de piloten
van S.AM. „Zij hebben vaak geen
eten bij zich, maar als wij ze een hard
ei, een sandwich of wat fruit aanbie
den, weigeren zij ook maar iets te
aanvaarden. Het zijn ook steeds an
dere waarnemers en radio-telegrafis
ten, die wij in Berlijn oppikken. Con
tact met hen is vrijwel uitgesloten.
Naar onze overtuiging verstaan zij
natuurlijk Engels. Maar zij doen als
of zij het noch begrijpen noch spre
ken kunnen. Wanneer zij willen, dat
de piloot een paar honderd meter
daalt, dan geven zij dat aan door een
handgebaar. Moeten wij wat meer
naar bakboord dan wijst de navigator
met zijn duim naar links!"
„Wel zijn ze allemaal diep geïn
teresseerd in Amerikaanse tijd
schriften. Tegen het einde van de
vlucht kijken zij daar wel eens
in, De Amerikaanse advertenties
trekken bijzonder hun oog. Wan
neer wij ze dan b.v. een eigen hor
loge laten zien. dat ook in een
van onze weekbladen geadver
teerd is. dan lachen zij meewarig
en zeggen „propaganda". Zij kun
nen, willen, of mogen niet gelo
ven, dat deze luxe goederen bin
nen het bereik van een normaal
mens liggen".
„Frappant is ook. dat onmiddellijk
na aankomst op het Moehea-vliegveld
van Moskou al onze tijdschriften ge-
confiskeerd worden. Ons toestel
wordt dag en nacht bewaakt. Wij
krijgen steeds de indruk, dat de Rus
sen willen voorkomen, dat wij ook
maar een enkele klacht zouden kun
nen inbrengen over de beveiligings
maatregelen. Wij zelf kunnen ons in
middels vrij door Moskou begeven-
Natuurlijk worden wij van uur tot
uur gevolgd. Spreken met de bevol
king is nagenoeg uitgesloten. Hoog
stens. met een winkelbediende, die
ons graag een paar schoenen (voor
f 270.per paar!) zou willen verko
pen. Wanneer wij dan, na een paar
dagen, weer vertrekken, komen de
tijdschriften en de andere paperassen
weer van achter slot en grendel en
maken wij de terugreis naar Berlijn
onder hetzelfde, zwijgende, geleide
van onze communistische navigator en
radio-man".
Ieder uur van elke dag staan er in
Wiesbaden vijf volledige bemannin
gen van S.A.M. op wacht. Hoogwaar
digheidsbekleders kunnen opbellen
uit Londen, van uit het hoofdkwar
tier van generaal Eisenhower in Mar
ly, of van enige andere Europese
hoofdstad. Een speciale vlucht is bin
nen de twintig minuten de lucht in.
Oom Sam kan met reden trots zijn
op „S.A.M.".
(Nadruk verboden)
PAPETERS EN ZEVENDRAAIERS.
Het mes van de Biervlieters
Dat de Zeeuwsch-Vlamingen met hun groot gevoel voor humor spoedig
geneigd zijn tot het geven van bijnamen is te begrijpen, al speelt mogelijk
enige jalouzie daarbij ook een rol.
In een oud gedicht „Uit den langen Adieu" geheten en gedrukt op het
einde der 16e eeuw, worden vele bijnamen genoemd, doch daar zij allen
verschillend zijn van de tegenwoordige heeft het weinig zin ze hier te
memoreren.
De Sluizenaars laten zich voor
staan in een stad te wonen. Hun taal
verschilt dan ook enigszins van de
andere bewoners der streek. Voorts
moeten er vroeger veel arme mensen
gewoond hebben, hetgeen natuurlijk
te zien was aan hun kleding. Deze
werd gedragen tot zij kaal was ge
worden. Vandaar hun bijnaam Kale-
jakkers.
Men zou denken, dat de Oostbur
gers met de bijnaam van Windma
kers bedacht zijn, omdat in hun
woonplaats een H.B.S. is. een am
bachtsschool, twee U.L.O.-scholen,
vroeger nog een Kweekschool, inrich
tingen dus, waarop zij kunnen stof
fen. Dit is echter niet het geval.
Doch toen genoemde instellingen er
nog niet waren, sprak men reeds van
Oostburgse windmakers
Waarom de Aardenburgers kikkers
heten is niet duidelyk. Wel wordt
weieens met hun gespot, omdat zij
een kaai hebben zonder water en een
poort zonder deur. Vroeger werden
zij Leugenaars genoemd, omdat zij
het met de waarheid niet te nauw
namen.
Doordat de kerktoren van St. Kruis
geen spits heeft, wordt hij door de
bewoners van naburige dorpen de pe
perbus genoemd en de St. Kruise-
naars Peperbussen.
Wie het niet weet, zal nooit kun
nen raden waarom de bewoners van
Retranchement Mensenbranders he
ten. Het verhaal gaat, dat zij zich
werkelijk eens aan zulk een euvel
hebben schuldig gemaakt. Er moet
eens een schip aangekomen zijn,
waarop een zeer besmettelijke ziekte
heerste. De Retranchementenaars
waren zó bang voor besmetting, dat
zij het schip met de bemanning heb
ben verbrand.
Een meer gemoedelijke bijnaam
hebben de Cadzandenaars. In hun
vertrouwelijke omgang spreken zij
elkaar vaak toe met père (vader),
soms met de bijvoeging m'n ouwen.
Vandaar hun naam Pères.
Waarom de Zuidzandenaars Ze
vendraaiers worden genoemd, is
schrijver dezes niet duidelijk. Meer
aannemelijk is de naam van Pap
eters voor de Groedenaars. Het
schijnt dat nergens zulke lekkere
paptaarten gebakken worden als in
Groede. Vooral op Pasen en de St.
Bavokermis worden zij daar gegeten.
Al zijn de Bressiaanders vechters
bazen, toch zouden zij volgens een
rijmpje het onderspit moeten delven
tegen de twee naburige dorpen.
Het versje zegt namelijk:
De Bressiaanders, dat zijn hanen,
maar voor Schoondieke
moeten zij wieken
en komen die van de Groe
dan houden ze beter hun deuren
maar toe.
De Schoondykenaars staan echter
meer bekend als Maneblussers, al zul
len zij hierbij nooit hun doel bereikt
hebben
Biervliet is in heel Nederland be
kend door Willem Beukelsz., die het
haringkaken verbeterde. Geen won
der dat de Biervlietenaren Haring
koppen worden genoemd. Ook heten
zij Messentrekkers. Een gezegde is,
dat een Biervlietenaar twee maal zijn
mes mag trekken, echter niet om te
vechten maar om na een maaltijd
nog eens te beginnen.
Op het wapen van St. Anna ter
Muiden staat o.a. een halve maan,
waaraan de bewoners de bijnaam
van Turken ontlenen. Op Nieuwvliet
of Sinte Pier wonen de Hoenders.
Dichtbij het dorp ligt het Hoenderhof
aan de Hoenderweg. Mogelyk hebben
de bewoners van Eede eens een wed
strijd gehouden in het rollen van ton
nen, die echter een fiasco is gewor
den. Hun bijnaam Tonrollers moet
daaraan herinneren. Te IJzendijke
wonen de Azijnhalzen en te Hoofd
plaat de Krabben.
(Wordt vervolgd).
De bekende kunstenaar Johan Bu-
ziau vierde Maandag zijn 75ste verjaar
dag. Hij kreeg stapels brieven en tele
grammen.
Engeland's grootste hefschroefvliegtuig voor de hurgerluchtvaart, de
Bristol 173, heeft met succes zyn eerste vlucht gemaakt. Het toestel kan
13 passagiers vervoeren by een kruissnelheid van ruim 168 km per uur.
Het vliegtuig, dat door de invlieger Hosegood gevlogen werd, op het punt
te dalen op het vliegveld Filton naby Bristol.
BLANKEN GOED GEZIND
„Kuma, kuma(We hebben angst!)
(Van een bijzondere medewerker).
Ongeveer de helf van de Indianen in Brazilië is de blanken goed ge
zind. Dank zij vele geschenken, dank zij militaire bescherming en een
vriendelijke doktershand, ook dank zij de vriendschap van geestelijken,
hebben zy ingezien, dat de „wit-man" geen bloed verlangt.
Toch zullen de blanken er goed aan doen altijd een zekere reserve in
acht te nemen. Het is merkwaardig om te zien, hoe ook aan de andere
zyde het vertrouwen telkens hernieuwd moet worden.
Dat blijkt, wanneer men met een geestelijke de Indianen bezoekt. Hem
kennen ze, maar die vreemde man met dat geheimzinnige tasje op de rug
kennen ze niet. Al wat met onze boot de plek van hun nederzetting zijn
genaderd, zijn ze weg, hoewel we ons bespied weten door ontelbare ogen.
De pater roept hen in hun eigen taal toe: „Kom maar voor de dag. Ik
breng u een vriend".
Een poosje Is het stil en hij herhaalt de roep. Dan buigt het struikgewas
uiteen en we zien een krachtige gestalte met markante kop. „Kuma,
kuma(we hebben angst!).
„Mijn broeders oehoeven geen angst
te hebben, want dit is een vriend...!"
Langzaam rijzen meer gestalten op
en we roeien naar de kant. Allen
op de spreker na, vluchten weg. We
weten, dat er bogen gespannen wor
den. We moeten rustig blijven, geen
verdachte bewegingen maken en onze
geschenken deponeren. En ja, daar
komen ze weer aan, luid joelend. Ze
hebben hun vertrouwen terug. Maar
te fotograferen valt er niets. Zodra
ze het apparaat zien, vluchten ze
weg.
Ze bevoelen de nieuwe gast, Gek
dat er in die verpakking een'kerel
zjL Alles wat glimt is afgedaan, want
ze rukken het gewoon af, zo is me
al verteld. Het polshorloge is iets
magisch. "Ze worden er angstig en
nieuwsgierig van. De nieuwsgierig
heid wint het daarin zijn het men
sen net als wij.
Ik vraag hoe de stam heet. „Tuca-
nos, heet u", zeggen ze. Alles wordt
heel eigenaardig op de vrager
overgebracht. Als ik de naam van
het stamhoofd wil weten, zegt hij:
,,U heet Guaripoliji" (of zoiets).
Ze zien er goed uit, deze Indianen.
Enkelen hebben een iets te gezwollen
onderlijf. Een krachtige jongeman na
dert. Hij heeft een kind op de arm
Is dat uw dochter, laat ik verta
len, want ik heb tot dusver alleen
vrouwen met kinderen gezien, kinde
ren, die in een draagband op de rug
hangen.
„Dat is mijn vrouw", zegt hij. Het
is namelijk bij vele stammen de ge
woonte, dat een meerderjarig gewor
den jongen trouwt met het kind, dat
op dat tijdstip wordt geboren. Hij
voedt het op met een aandoenlijke
trouw en als het huwbaar is, gaat
hij ermee samenleven.
De Indianen hebben eenvoudige
bladerhutten; de oppervlakte vormt
een halve cirkel. We worden er in
uitgenodigd. Het is er tamelijk
schoon. Buiten liggen grote stenen
en staan wat potten, waarop en
waarin het voedsel bereid wordt. De
Indianen leven van een soort sago,
vruchten en vlees of vis. Vol trots
vertellen ze, dat ze onlangs een pan
ter gedood hebben. We zien dat aan
de sieraden: de helft van de bevol
king van de nederzetting draagt tan-
denkralen en bijgeslepen beenderen.
Niet allen lopen naakt. Sommigen
hebben kennelijk al eerder kleren ge
kregen, die ze in de zotste combina
tie hebben aangetrokken. De vrou
wen dragen bovendien sieraden, die
dwars door lip, oren en neus geboord
zijn. Daarmee zijn ze groot gewor
den.
Op mijn verzoek wordt vertaald,
of ze muziekinstrumenten hebben.
Ja, die hebben ze. Kleine rieten fluit
jes en een soort tom-tom. Ze zullen
een concert geven. Het rythme pakt
hen direct en enkele vrouwen begin
nen kleine pasjes te maken, be
paald koket. De mannen klappen in
de handen en neuriën een monotone
melodie.
Als we weggaan, moeten we belo
ven, na vijf manen ze kunnen niet
verder tellen terug te komen. Dat
doen we en onder het grootste
baal worden we afgeduwd.
Zo leven talrijke Indianen in Bra
zilië en zij hebben het rustig. De
blanken, die hen bezoeken, hebben
slechts één doel: bestudering van hun
levensgewoonten. De tijd is voorbij,
dat men deze oermens neerschoot.
(Nadruk verboden)
„Huambians Indianen" in Noord-Bra
zilië zyn verzot op sieraden. Dit
stamhoofd draagt houten oorversier
sels.
61. Overal langs het circuit zag Jimmy juichende
en wuivende mensen. Sommigen smeten van lou
ter enthousiasme hun hoeden en petten de lucht
in. Vrouwen wierpen hem kushandjes toe. Er wa
ren er zelfs bij, die tranen stortten van blijdschap.
Jimmy wuifde af en toe terug, maar niet hele
maal van harte, want hij begon zich nu toch ook
een beetje ongerust te maken over de toestand
van zijn banden. Hij besloot na deze ronde bij de
pits te stoppen om zijn wielen te verwisselen. Met
een snelheid van vèr over de 200 km per uur
loeide hij over het rechte eind en eerst honderd
meter vóór de pits remde hij af. Zyn banden be
gonnen afgrijselijk te huilen. Ie-wie-wie-wie-wie-
wie-wie-wie-wie!!!! ging het. Een geluid, dat be
sloten werd door twee knallen als kanonschoten...
Twee zijner banden, tot de draad versleten, had
den deze laatste escapade niet meer kunnen ver
dragen. Zij waren uit elkaar geploft! Gelukkig
juist op het ogenblik dat Jimmy ongeveer stil
stond. Hij sprong uit zijn cabine en rende op me
neer Giebel af. „Als de gesmeerde bliksem!"
schreeuwde hij. „Vier nieuwe wielen. Ik zet de
wagen vast op de krik!"
Het wereldgebeuren
V/at nu, Marianne?
et kabinet van Pleven is geval
len en Frankrijk zit weer met
de sedert het einde van de oorlog.
Wat velen reeds voorspeld hebben
toen Pleven in Augustus j.l. met
veel pijn en zorgen er in was ge
slaagd een coalitie-regering zon
der de communisten en de Gaullisten
natuurlijk, maar óók zonder de so
cialisten te vormen, is bij het eer
ste treffen tussen kabinet en volks
vertegenwoordiging in het nieuwe
jaar dan toch gebeurd. De nationale
vergadering heeft zonder blikken of
blozen de ploeg van Pleven naar
huls gestuurd, liever dan haar fiat
te geven aan een aantal bezuinigings
maatregelen, waarvan de tegenstem
mers even goed als Pleven en zijn
minister van financiën, Mayer we
ten, dat zij onvermijdelijk zijn wil
men Frankryk niet met rasse schre
den een financiële ondergang tege
moet zien gaan. Maar het is weer
het oude (Franse) liedje: de politi
ci van het land van Marianne stel
len, als het er op aan komt, het di
recte partybelang te gemakkelijk
boven het landsbelang en laten maar
al te graag de verantwoordelijkheid
voor maatregelen, welke hen impo
pulair zouden kunnen maken, aan
anderen over.
Als probleem no. 1 ligt er voor
het Franse parlement het At
lantisch Pact. En dan niet in
de eerste plaats om zijn politieke
gevolgen, maar eigenlijk alleen maar
om de financiële consequenties.
Daaruit spruiten immers vrijwel alle
Franse moeilijkheden van de laatste
maand voort.
Frankrijk moet een dikke duizend
milliard francs (elf milliard gulden
vinden voor de bewapening. En dit
geld kan men alleen ten koste van
andere zaken verkrijgen. Vandaar
dat men op allerlei wil gaan bezuli
nigen. Bijv. op de Franse spoorwq
gen. die inderdaad met een schril^
barend tekort te kampen hebben. E\
socialisten, die een groot gedeelte
van hun kiezers bij die spoorweg
mannen vinden, willen van die her
vormingen niets weten. Zij zien ech
ter wel een andere bezuinlgings mo
gelijkheid: een einde maken aan de
oorlog in Indo-China, die tien milli-
oen guldens per dag kost. Maar
daarvoor zyn de rechtse partijen niet
te vinden!
Wanneer Frankryk echter zijn
buitenlandse politiek wil voortzet
ten, dan zal men die duizend milliard
voor de bewapening, toch moeten
vinden. Met andere woorden: de
volksvertegenwoordiging zal verplicht
zijn de belastingschroef nog wat
vaster aan te draaien. En met een
half slagje, maar een paar flinke,
pijnlijk gevoelige slagen. Er zullen
nieuwe maatregelen genomen moe
ten worden, die de algemene onte
vredenheid vergroten. Maar dergelij
ke maatregelen lokken de parle
mentsleden niet aan. Zij zien aanko
men, dat zij er hun populariteit door
kunnen verliezen. Daarom aarzelt
men in alle kampen. Men zou de
verantwoordelykheid voor die impo
pulaire maatregelen graag aan
iemand anders overlaten. En in zo'n
geval is een regeringscrisis natuur
lijk een oplossing
Bij dit alles vraagt men zich in en
ook buiten Frankryk natuurlijk
af hoe men in Parijs weer een
weg zal kunnen vinden om uit de
moeilijkheden te geraken. President
Auriol is natuurlijk terstond met de
gebruikelijke conferenties begonnen,
maar men kan veilig aannemen, dat
het hem niet gemakkelijk zal vallen
de uitweg te vinden.
In de eerste instantie heeft hij
thans zijn keuze laten vallen op de
socialistische leider Pineau, maar men
kan toch moeilijk aannemen, dat deze
zal slagen. Wat dan Een Gauillist?
Het is natuurlijk niet onmogelijk, dat
Auriol op deze wijze zou willen de
monstreren. dat een dergelijke be
slissing beslist preamatuur zou zijn,
maar het is in dit verband niet onbe
langrijk aandacht te schenken aan
de ovedwegingen, welke De Gaulle
kunnen leiden bij het bepalen van zijn
houding in de huidige situatie. Hij
is toch zonder twijfel de man, die
tot dusver op haast bewonderens
waardige wijze heeftafgewacht,
maar men acht het lang niet uitge
sloten, dat hij nu zyn kans schoon
zou zien om zich, wat men in Parijs
noemt als een soort paard van Troje,
in de Franse regering te laten bin
nen halen. Wanneer onder de druk
der omstandigheden enkele van zijn
aanhangers als minister zouden zijn
aanvaard, ls het verder misschien
nog maar een kwestie van tijd voor
de generaal-zelf in het presióentele
paleis zijn eytree kan maken. Zo zou
De Gaulle er althans over kunnen re
deneren en men meent, dat hij dan
zou speculeren op een tweespalt in
elk van de partijen tussen hen, die
bereid zouden zijn met de Gaullisten
een kleine flirtation op te zetten en
de anti-Gaullisten pur sang.
Maar dat zyn natuurlijk nog maar
fantasieën, waarvan de realiteit van
zelfsprekend hoogst twijfelachtig is.
Zij zijn echter nuttig om ons nog
eens duidelijk te maken, dat er op
de uiterste rechtervleugel van het
Franse politieke leven nog altijd een
man zit, die zijn kans afwacht!
Tenslotte nog iets over de inter
nationale consequenties van de nieu
we crisis in Parijs. Deze kunnen
zeer ernstig zijn, met name voor het
om zijn eenheid en toekomst wor
stelende Europa, waarvan Frankrijk
immers een integrerend deel uit
maakt. Vooral wanneer waar is, wat
Reuter meldde, n.l. dat er druk zou
worden uitgeoefend om althans Schu-
man niet aan de Quai d'Orsay te
laten terugkeren, zou een ernstige
slag aan de Europese belangen wor
den toegebracht. En toch is dit lang
niet onmogelijk, want zowel de Gaul
listen als sommige Conservatieven
zijn immers sterk gekant tegen de
plannen voor een Europees leger en
zy vrezen, dat een nieuwe regering
mèt Schuman wederom als minister
van buitenlandse zaken het plan-
Pleven wel eens op dezelfde manier
zou weten „binnen te halen" als on
langs is gelukt met Schuman's plan
voor de Europese kolen- en staal
gemeenschap.