Luchtlifters wachten in Wiesbaden JIMMY BROWN, sportheld no. 1 Toch is 't zo I HUMOR IN ZEEUWSE BIJNAMEN ONTMOETING MET INDIANEN IN BRAZILIË H WOENSDAG 9 JANUARI 1952 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 UNCLE SAM'S S.A.M. Russen hebben veel belangstelling voor Amerikaanse tijdschriften (Van onze correspondent). Wiesbaden, Januari „Luchtlifters" staan mannetje aan mannetje in een klein kantoortje in het stationsgebouw van het vliegveld van Wies- baden, waar thans het hoofdkwartier is gevestigd van USAFE, de Ameri kaanse luchtmacht in Europa. In dit hokje is een sergeant oppermachtig. Achter hem tovert een vliegtuïgmaker-derde-klas met verrassende krijt- vaardigheid de codenummers en plaatsen van bestemming van vliegtuigen op een groot bord. Het is een zwaardere taak dan men wel zou vermoeden. Want op dit vliegveld vallen de machines binnen als was het een zoete in stuif. „Komt er vandaag nog iets door naar Lissabon?" vraagt een kolonel. De sergeant haalt beleefd doch reso luut de schouders op. „Ik hoop het voor U, sir", zegt hij vriendelijk. Gis teren waren er drie vliegtuigen die kant op gegaan. Maar of dat nu be tekende, dat er de eerste dagen geen verkeer met Portugal zou zijn of juist heel veel, viel nooit te voorspellen. „Dit is een reuzen-tombola", oreerde de sergeant, „en als je maar tijd van leven hebt, win je vast en zeker een prijs". De kolonel besloot maar te blijven ..rondhangen", zoals zoveel „luchtlifters" van nederiger rang, die hopen vanavond nog Athene, Ankara, Rome of Belgrado te bereiken. De gelederen der wachtenden wor den steeds aangevuld. Een ogenblik geleden zijn er een kleine honderd man uit de buik van een groot vier motorig toestel gekropen, dat uit de V.S. is gearriveerd. Terwijl de ser geant juist bezig is een „lading" voor Parijs weg te werken, dringt zich een burge'r door de haag van wachtenden en wappert met een gewichtig pape ras onder de ogen van de sergeant. De man reist in opdracht van een Amerikaans departement eiH heeft klaarblijkelijk de hoogste prioriteit die er in dit luchtvaartwereld] e be staat. De sergeant werpt één blik op het document en instrueert onbewo gen een van zijn assistenten. „Hé Joe, als die kist naar Kopenhagen nog niet gestart is, hou 'm dan nog even vast". Een andere assistent krijgt de op dracht om een jeef> te doen aanruk ken. Binnen een halve minuut heeft de verkeerstoren het vliegtuig voor Kopenhagen, dat al op de startbaan stond, gewaarschuwd, dat er nog een „hoge klant" onderweg is, en knettert een jeepie de gewichtige man, kof fers en al, dwars over het vliegveld, naar het einde van de startbaan. HET NEUSJE VAN DE ZALM. Het neusje van de luchtvaartzalm op het vliegveld van Wiesbaden zijn de piloten en bemanningen van Oom Sam's „S.A.M." de mensen van de Special Air Missions, zorgvuldig ge selecteerd uit de allerbeste vliegers. „S.A.M."-vliegers hebben één taak: kopstukken van Amerika's regering en Congres en de meest prominente Amerikaanse militairen te vliegen naar waar hun functie hen ook voert. 3. 172 Reeds in 1923 onderzocht Hevesey de verdeling van lood in planten en gebruikte daarvoor thorium 13, een radio-actief zout, dat in zijn loop door de plantencellen overal te volgen was. Tegenwoordig gebruikt men iso topen als aanwijzers. Door de atoom- bom-hysterie van enkele jaren gele den zijn wij er aan gewend geraakt het woord isotoop in verband te bren gen met de kernsplitsing. Dat is on juist. Een normale isotoop is even on schuldig aan de bommenproductie als U of ik. Slechts enkele bepaalde iso topen zijn daarvoor bruikbaar en alle andere isotopen kunt U dus vrijmoe dig en zonder huiver in uw gesprek ken betrekken. Zonder ons nu in ingewikkelde atoomtheorieën te verdiepen, kunnen we zeggen, dat isotopen vormen van eenzelfde atoomsoort zijn, doch met een verschillend atoomgewicht. Bij chemische processen kunnen zeer ge ringe chemische verschillen tussen de elementen en hun isotopen worden aangetoond, vooral bij radio-actieve isotopen. De scheikundige elementen, die bij de menselijke stofwisseling een rol spelen, kunnen alle in radio-actieve kunstmatige isotopen worden verkre gen. Zo heeft men de aanwijzers ver kregen, die ons in staat stellen de stofwisseling in het lichaam op de voet te volgen, en die het mogelijk maken het gedrag en de rol van voe- dings. en geneesmiddelen in het li chaam te bestuderen. Dols heeft proe ven gedaan bij ratten en kuikens met radio-actieve phosphor het woord isotoop laten we hier verder weg! en vond, dat een uur na de toediening reeds 12 a 15% in het skelet was aan geland. Op dezelfde wijze werd aange toond dat gezonde tanden zich voort durend vernieuwen. Het rusteloze spel van afbraak en opbouw, dat kenmerkend is voor het leven, speelde zich als het ware voor de ogen van de onderzoekers af. Een geheel nieuw veld van onderzoek lag open! Met deze methode onderzochten Hevesey en Hof er de verspreiding van water na het drinken, waarbij bleek, dat de gemiddelde tijd die het water in het lichaam doorbrengt niet minder dan 13 dagen is! Uiteraard geldt dit alleen voor een normale dronk. Grote hoeveelheden vloeistof verlaten spoe diger het lichaam, aangezien daarvan anders last zou worden ondervonden. Zoals U uit ervaring wellicht zult weten, ondervindt het lichaam ook last wanneer U lange tijd achtereen zonder slaap blijft. Maar is het U ook bekend, dat de mens in dergelijke ge vallen eigenlijk bezig is zichzelf te vergiftigen? H. Pétillon. in toestellen, die voor het merendeel zeer luxueus zijn uitgevoerd. Van alle Amerikaanse squadrons heeft slechts „S.A.M." zijn piloten de beroemde „green instrument card" verleend hetgeen betekent, dat zij onder alle weersomstandigheden mo gen vliegen. Vanzelfsprekend echter, dat veiligheid de allereerste en aller voornaamste factor is, waarmee deze groep luchtvaartlieden rekening houdt. Maar het kan voorkomen, dat er onder bijzonder dringende om- standighea i een vlucht moet plaats vinden, ook al is de weersgesteldheid zodanig, dat de beste vliegers liever aan de grond blijven. In drie jaar tijd met een maandelijks gemiddelde van 2500 vlieguren voor heel het squadron heeft S.A.M. zonder één enkele uitzondering een 100 veilig heidsmarge weten te handhaven. Géén ongelukken, zelfs geen noodlandingen besmetten de annalen, waarop deze perfecte prestatie is geboekstaafd. NAAR MOSKOU. Het zijn ook de S.A.M.-piloten, die speciale vergunning hebben om naar Moskou te vliegen, telkens wanneer de Amerikaanse Ambassadeur of an dere hoogwaardigheidsbekleders ver gunning van het Kremlin hebben ge kregen de vlucht over Russisch grondgebied te maken. S.A.M. ver voert ook de nieuwe Amerikaanse ambassadeur George Kennan, naar Moskou. De Russen vergen, dat vergunnin gen voor deze vluchten enige weken van te voren worden aangevraagd. Bovendien stellen zij de eis, dat van Berlijn af een Russische navigator en radio-telegrafist deze functies overne men van hun Amerikaanse collega's De twee Russen zijn van dat ogenblik verantwoordelijk voor de verbinding met de grond en het traject, dat ge vlogen wordt. „Doorgaans hebben wij op deze vluchten niet het minste contact met deze Russen", zei een van de piloten van S.AM. „Zij hebben vaak geen eten bij zich, maar als wij ze een hard ei, een sandwich of wat fruit aanbie den, weigeren zij ook maar iets te aanvaarden. Het zijn ook steeds an dere waarnemers en radio-telegrafis ten, die wij in Berlijn oppikken. Con tact met hen is vrijwel uitgesloten. Naar onze overtuiging verstaan zij natuurlijk Engels. Maar zij doen als of zij het noch begrijpen noch spre ken kunnen. Wanneer zij willen, dat de piloot een paar honderd meter daalt, dan geven zij dat aan door een handgebaar. Moeten wij wat meer naar bakboord dan wijst de navigator met zijn duim naar links!" „Wel zijn ze allemaal diep geïn teresseerd in Amerikaanse tijd schriften. Tegen het einde van de vlucht kijken zij daar wel eens in, De Amerikaanse advertenties trekken bijzonder hun oog. Wan neer wij ze dan b.v. een eigen hor loge laten zien. dat ook in een van onze weekbladen geadver teerd is. dan lachen zij meewarig en zeggen „propaganda". Zij kun nen, willen, of mogen niet gelo ven, dat deze luxe goederen bin nen het bereik van een normaal mens liggen". „Frappant is ook. dat onmiddellijk na aankomst op het Moehea-vliegveld van Moskou al onze tijdschriften ge- confiskeerd worden. Ons toestel wordt dag en nacht bewaakt. Wij krijgen steeds de indruk, dat de Rus sen willen voorkomen, dat wij ook maar een enkele klacht zouden kun nen inbrengen over de beveiligings maatregelen. Wij zelf kunnen ons in middels vrij door Moskou begeven- Natuurlijk worden wij van uur tot uur gevolgd. Spreken met de bevol king is nagenoeg uitgesloten. Hoog stens. met een winkelbediende, die ons graag een paar schoenen (voor f 270.per paar!) zou willen verko pen. Wanneer wij dan, na een paar dagen, weer vertrekken, komen de tijdschriften en de andere paperassen weer van achter slot en grendel en maken wij de terugreis naar Berlijn onder hetzelfde, zwijgende, geleide van onze communistische navigator en radio-man". Ieder uur van elke dag staan er in Wiesbaden vijf volledige bemannin gen van S.A.M. op wacht. Hoogwaar digheidsbekleders kunnen opbellen uit Londen, van uit het hoofdkwar tier van generaal Eisenhower in Mar ly, of van enige andere Europese hoofdstad. Een speciale vlucht is bin nen de twintig minuten de lucht in. Oom Sam kan met reden trots zijn op „S.A.M.". (Nadruk verboden) PAPETERS EN ZEVENDRAAIERS. Het mes van de Biervlieters Dat de Zeeuwsch-Vlamingen met hun groot gevoel voor humor spoedig geneigd zijn tot het geven van bijnamen is te begrijpen, al speelt mogelijk enige jalouzie daarbij ook een rol. In een oud gedicht „Uit den langen Adieu" geheten en gedrukt op het einde der 16e eeuw, worden vele bijnamen genoemd, doch daar zij allen verschillend zijn van de tegenwoordige heeft het weinig zin ze hier te memoreren. De Sluizenaars laten zich voor staan in een stad te wonen. Hun taal verschilt dan ook enigszins van de andere bewoners der streek. Voorts moeten er vroeger veel arme mensen gewoond hebben, hetgeen natuurlijk te zien was aan hun kleding. Deze werd gedragen tot zij kaal was ge worden. Vandaar hun bijnaam Kale- jakkers. Men zou denken, dat de Oostbur gers met de bijnaam van Windma kers bedacht zijn, omdat in hun woonplaats een H.B.S. is. een am bachtsschool, twee U.L.O.-scholen, vroeger nog een Kweekschool, inrich tingen dus, waarop zij kunnen stof fen. Dit is echter niet het geval. Doch toen genoemde instellingen er nog niet waren, sprak men reeds van Oostburgse windmakers Waarom de Aardenburgers kikkers heten is niet duidelyk. Wel wordt weieens met hun gespot, omdat zij een kaai hebben zonder water en een poort zonder deur. Vroeger werden zij Leugenaars genoemd, omdat zij het met de waarheid niet te nauw namen. Doordat de kerktoren van St. Kruis geen spits heeft, wordt hij door de bewoners van naburige dorpen de pe perbus genoemd en de St. Kruise- naars Peperbussen. Wie het niet weet, zal nooit kun nen raden waarom de bewoners van Retranchement Mensenbranders he ten. Het verhaal gaat, dat zij zich werkelijk eens aan zulk een euvel hebben schuldig gemaakt. Er moet eens een schip aangekomen zijn, waarop een zeer besmettelijke ziekte heerste. De Retranchementenaars waren zó bang voor besmetting, dat zij het schip met de bemanning heb ben verbrand. Een meer gemoedelijke bijnaam hebben de Cadzandenaars. In hun vertrouwelijke omgang spreken zij elkaar vaak toe met père (vader), soms met de bijvoeging m'n ouwen. Vandaar hun naam Pères. Waarom de Zuidzandenaars Ze vendraaiers worden genoemd, is schrijver dezes niet duidelijk. Meer aannemelijk is de naam van Pap eters voor de Groedenaars. Het schijnt dat nergens zulke lekkere paptaarten gebakken worden als in Groede. Vooral op Pasen en de St. Bavokermis worden zij daar gegeten. Al zijn de Bressiaanders vechters bazen, toch zouden zij volgens een rijmpje het onderspit moeten delven tegen de twee naburige dorpen. Het versje zegt namelijk: De Bressiaanders, dat zijn hanen, maar voor Schoondieke moeten zij wieken en komen die van de Groe dan houden ze beter hun deuren maar toe. De Schoondykenaars staan echter meer bekend als Maneblussers, al zul len zij hierbij nooit hun doel bereikt hebben Biervliet is in heel Nederland be kend door Willem Beukelsz., die het haringkaken verbeterde. Geen won der dat de Biervlietenaren Haring koppen worden genoemd. Ook heten zij Messentrekkers. Een gezegde is, dat een Biervlietenaar twee maal zijn mes mag trekken, echter niet om te vechten maar om na een maaltijd nog eens te beginnen. Op het wapen van St. Anna ter Muiden staat o.a. een halve maan, waaraan de bewoners de bijnaam van Turken ontlenen. Op Nieuwvliet of Sinte Pier wonen de Hoenders. Dichtbij het dorp ligt het Hoenderhof aan de Hoenderweg. Mogelyk hebben de bewoners van Eede eens een wed strijd gehouden in het rollen van ton nen, die echter een fiasco is gewor den. Hun bijnaam Tonrollers moet daaraan herinneren. Te IJzendijke wonen de Azijnhalzen en te Hoofd plaat de Krabben. (Wordt vervolgd). De bekende kunstenaar Johan Bu- ziau vierde Maandag zijn 75ste verjaar dag. Hij kreeg stapels brieven en tele grammen. Engeland's grootste hefschroefvliegtuig voor de hurgerluchtvaart, de Bristol 173, heeft met succes zyn eerste vlucht gemaakt. Het toestel kan 13 passagiers vervoeren by een kruissnelheid van ruim 168 km per uur. Het vliegtuig, dat door de invlieger Hosegood gevlogen werd, op het punt te dalen op het vliegveld Filton naby Bristol. BLANKEN GOED GEZIND „Kuma, kuma(We hebben angst!) (Van een bijzondere medewerker). Ongeveer de helf van de Indianen in Brazilië is de blanken goed ge zind. Dank zij vele geschenken, dank zij militaire bescherming en een vriendelijke doktershand, ook dank zij de vriendschap van geestelijken, hebben zy ingezien, dat de „wit-man" geen bloed verlangt. Toch zullen de blanken er goed aan doen altijd een zekere reserve in acht te nemen. Het is merkwaardig om te zien, hoe ook aan de andere zyde het vertrouwen telkens hernieuwd moet worden. Dat blijkt, wanneer men met een geestelijke de Indianen bezoekt. Hem kennen ze, maar die vreemde man met dat geheimzinnige tasje op de rug kennen ze niet. Al wat met onze boot de plek van hun nederzetting zijn genaderd, zijn ze weg, hoewel we ons bespied weten door ontelbare ogen. De pater roept hen in hun eigen taal toe: „Kom maar voor de dag. Ik breng u een vriend". Een poosje Is het stil en hij herhaalt de roep. Dan buigt het struikgewas uiteen en we zien een krachtige gestalte met markante kop. „Kuma, kuma(we hebben angst!). „Mijn broeders oehoeven geen angst te hebben, want dit is een vriend...!" Langzaam rijzen meer gestalten op en we roeien naar de kant. Allen op de spreker na, vluchten weg. We weten, dat er bogen gespannen wor den. We moeten rustig blijven, geen verdachte bewegingen maken en onze geschenken deponeren. En ja, daar komen ze weer aan, luid joelend. Ze hebben hun vertrouwen terug. Maar te fotograferen valt er niets. Zodra ze het apparaat zien, vluchten ze weg. Ze bevoelen de nieuwe gast, Gek dat er in die verpakking een'kerel zjL Alles wat glimt is afgedaan, want ze rukken het gewoon af, zo is me al verteld. Het polshorloge is iets magisch. "Ze worden er angstig en nieuwsgierig van. De nieuwsgierig heid wint het daarin zijn het men sen net als wij. Ik vraag hoe de stam heet. „Tuca- nos, heet u", zeggen ze. Alles wordt heel eigenaardig op de vrager overgebracht. Als ik de naam van het stamhoofd wil weten, zegt hij: ,,U heet Guaripoliji" (of zoiets). Ze zien er goed uit, deze Indianen. Enkelen hebben een iets te gezwollen onderlijf. Een krachtige jongeman na dert. Hij heeft een kind op de arm Is dat uw dochter, laat ik verta len, want ik heb tot dusver alleen vrouwen met kinderen gezien, kinde ren, die in een draagband op de rug hangen. „Dat is mijn vrouw", zegt hij. Het is namelijk bij vele stammen de ge woonte, dat een meerderjarig gewor den jongen trouwt met het kind, dat op dat tijdstip wordt geboren. Hij voedt het op met een aandoenlijke trouw en als het huwbaar is, gaat hij ermee samenleven. De Indianen hebben eenvoudige bladerhutten; de oppervlakte vormt een halve cirkel. We worden er in uitgenodigd. Het is er tamelijk schoon. Buiten liggen grote stenen en staan wat potten, waarop en waarin het voedsel bereid wordt. De Indianen leven van een soort sago, vruchten en vlees of vis. Vol trots vertellen ze, dat ze onlangs een pan ter gedood hebben. We zien dat aan de sieraden: de helft van de bevol king van de nederzetting draagt tan- denkralen en bijgeslepen beenderen. Niet allen lopen naakt. Sommigen hebben kennelijk al eerder kleren ge kregen, die ze in de zotste combina tie hebben aangetrokken. De vrou wen dragen bovendien sieraden, die dwars door lip, oren en neus geboord zijn. Daarmee zijn ze groot gewor den. Op mijn verzoek wordt vertaald, of ze muziekinstrumenten hebben. Ja, die hebben ze. Kleine rieten fluit jes en een soort tom-tom. Ze zullen een concert geven. Het rythme pakt hen direct en enkele vrouwen begin nen kleine pasjes te maken, be paald koket. De mannen klappen in de handen en neuriën een monotone melodie. Als we weggaan, moeten we belo ven, na vijf manen ze kunnen niet verder tellen terug te komen. Dat doen we en onder het grootste baal worden we afgeduwd. Zo leven talrijke Indianen in Bra zilië en zij hebben het rustig. De blanken, die hen bezoeken, hebben slechts één doel: bestudering van hun levensgewoonten. De tijd is voorbij, dat men deze oermens neerschoot. (Nadruk verboden) „Huambians Indianen" in Noord-Bra zilië zyn verzot op sieraden. Dit stamhoofd draagt houten oorversier sels. 61. Overal langs het circuit zag Jimmy juichende en wuivende mensen. Sommigen smeten van lou ter enthousiasme hun hoeden en petten de lucht in. Vrouwen wierpen hem kushandjes toe. Er wa ren er zelfs bij, die tranen stortten van blijdschap. Jimmy wuifde af en toe terug, maar niet hele maal van harte, want hij begon zich nu toch ook een beetje ongerust te maken over de toestand van zijn banden. Hij besloot na deze ronde bij de pits te stoppen om zijn wielen te verwisselen. Met een snelheid van vèr over de 200 km per uur loeide hij over het rechte eind en eerst honderd meter vóór de pits remde hij af. Zyn banden be gonnen afgrijselijk te huilen. Ie-wie-wie-wie-wie- wie-wie-wie-wie!!!! ging het. Een geluid, dat be sloten werd door twee knallen als kanonschoten... Twee zijner banden, tot de draad versleten, had den deze laatste escapade niet meer kunnen ver dragen. Zij waren uit elkaar geploft! Gelukkig juist op het ogenblik dat Jimmy ongeveer stil stond. Hij sprong uit zijn cabine en rende op me neer Giebel af. „Als de gesmeerde bliksem!" schreeuwde hij. „Vier nieuwe wielen. Ik zet de wagen vast op de krik!" Het wereldgebeuren V/at nu, Marianne? et kabinet van Pleven is geval len en Frankrijk zit weer met de sedert het einde van de oorlog. Wat velen reeds voorspeld hebben toen Pleven in Augustus j.l. met veel pijn en zorgen er in was ge slaagd een coalitie-regering zon der de communisten en de Gaullisten natuurlijk, maar óók zonder de so cialisten te vormen, is bij het eer ste treffen tussen kabinet en volks vertegenwoordiging in het nieuwe jaar dan toch gebeurd. De nationale vergadering heeft zonder blikken of blozen de ploeg van Pleven naar huls gestuurd, liever dan haar fiat te geven aan een aantal bezuinigings maatregelen, waarvan de tegenstem mers even goed als Pleven en zijn minister van financiën, Mayer we ten, dat zij onvermijdelijk zijn wil men Frankryk niet met rasse schre den een financiële ondergang tege moet zien gaan. Maar het is weer het oude (Franse) liedje: de politi ci van het land van Marianne stel len, als het er op aan komt, het di recte partybelang te gemakkelijk boven het landsbelang en laten maar al te graag de verantwoordelijkheid voor maatregelen, welke hen impo pulair zouden kunnen maken, aan anderen over. Als probleem no. 1 ligt er voor het Franse parlement het At lantisch Pact. En dan niet in de eerste plaats om zijn politieke gevolgen, maar eigenlijk alleen maar om de financiële consequenties. Daaruit spruiten immers vrijwel alle Franse moeilijkheden van de laatste maand voort. Frankrijk moet een dikke duizend milliard francs (elf milliard gulden vinden voor de bewapening. En dit geld kan men alleen ten koste van andere zaken verkrijgen. Vandaar dat men op allerlei wil gaan bezuli nigen. Bijv. op de Franse spoorwq gen. die inderdaad met een schril^ barend tekort te kampen hebben. E\ socialisten, die een groot gedeelte van hun kiezers bij die spoorweg mannen vinden, willen van die her vormingen niets weten. Zij zien ech ter wel een andere bezuinlgings mo gelijkheid: een einde maken aan de oorlog in Indo-China, die tien milli- oen guldens per dag kost. Maar daarvoor zyn de rechtse partijen niet te vinden! Wanneer Frankryk echter zijn buitenlandse politiek wil voortzet ten, dan zal men die duizend milliard voor de bewapening, toch moeten vinden. Met andere woorden: de volksvertegenwoordiging zal verplicht zijn de belastingschroef nog wat vaster aan te draaien. En met een half slagje, maar een paar flinke, pijnlijk gevoelige slagen. Er zullen nieuwe maatregelen genomen moe ten worden, die de algemene onte vredenheid vergroten. Maar dergelij ke maatregelen lokken de parle mentsleden niet aan. Zij zien aanko men, dat zij er hun populariteit door kunnen verliezen. Daarom aarzelt men in alle kampen. Men zou de verantwoordelykheid voor die impo pulaire maatregelen graag aan iemand anders overlaten. En in zo'n geval is een regeringscrisis natuur lijk een oplossing Bij dit alles vraagt men zich in en ook buiten Frankryk natuurlijk af hoe men in Parijs weer een weg zal kunnen vinden om uit de moeilijkheden te geraken. President Auriol is natuurlijk terstond met de gebruikelijke conferenties begonnen, maar men kan veilig aannemen, dat het hem niet gemakkelijk zal vallen de uitweg te vinden. In de eerste instantie heeft hij thans zijn keuze laten vallen op de socialistische leider Pineau, maar men kan toch moeilijk aannemen, dat deze zal slagen. Wat dan Een Gauillist? Het is natuurlijk niet onmogelijk, dat Auriol op deze wijze zou willen de monstreren. dat een dergelijke be slissing beslist preamatuur zou zijn, maar het is in dit verband niet onbe langrijk aandacht te schenken aan de ovedwegingen, welke De Gaulle kunnen leiden bij het bepalen van zijn houding in de huidige situatie. Hij is toch zonder twijfel de man, die tot dusver op haast bewonderens waardige wijze heeftafgewacht, maar men acht het lang niet uitge sloten, dat hij nu zyn kans schoon zou zien om zich, wat men in Parijs noemt als een soort paard van Troje, in de Franse regering te laten bin nen halen. Wanneer onder de druk der omstandigheden enkele van zijn aanhangers als minister zouden zijn aanvaard, ls het verder misschien nog maar een kwestie van tijd voor de generaal-zelf in het presióentele paleis zijn eytree kan maken. Zo zou De Gaulle er althans over kunnen re deneren en men meent, dat hij dan zou speculeren op een tweespalt in elk van de partijen tussen hen, die bereid zouden zijn met de Gaullisten een kleine flirtation op te zetten en de anti-Gaullisten pur sang. Maar dat zyn natuurlijk nog maar fantasieën, waarvan de realiteit van zelfsprekend hoogst twijfelachtig is. Zij zijn echter nuttig om ons nog eens duidelijk te maken, dat er op de uiterste rechtervleugel van het Franse politieke leven nog altijd een man zit, die zijn kans afwacht! Tenslotte nog iets over de inter nationale consequenties van de nieu we crisis in Parijs. Deze kunnen zeer ernstig zijn, met name voor het om zijn eenheid en toekomst wor stelende Europa, waarvan Frankrijk immers een integrerend deel uit maakt. Vooral wanneer waar is, wat Reuter meldde, n.l. dat er druk zou worden uitgeoefend om althans Schu- man niet aan de Quai d'Orsay te laten terugkeren, zou een ernstige slag aan de Europese belangen wor den toegebracht. En toch is dit lang niet onmogelijk, want zowel de Gaul listen als sommige Conservatieven zijn immers sterk gekant tegen de plannen voor een Europees leger en zy vrezen, dat een nieuwe regering mèt Schuman wederom als minister van buitenlandse zaken het plan- Pleven wel eens op dezelfde manier zou weten „binnen te halen" als on langs is gelukt met Schuman's plan voor de Europese kolen- en staal gemeenschap.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1952 | | pagina 5