Priester op de Grote St. Bernhard liet het leven voor zes smokkelaars JIMMY BROWN, sportheld no.1 VLIEGTUIGEN BESTRIJDEN HET VUUR MET BRANDBLUSBOMMEN In de greep van de Woestijn WOENSDAG 2 JANUARI 1952. PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 DE OFFERDOOD IN DE SNEEUW De hond Barry I, koning der bergen (Van onze correspondent). In de duizendjarige kroniek van het Hospitium op de Grote St. Bernhard moest voor kort weer een naam van het kruis der rouw voorzien worden: de naam van de 37-jarige pater Droz, die zes Italiaanse arbeiders over de Col de Barrassoii wilde heipen en daarbij door een lawine bedolven werd. Tater Droz was de Benjamin van de congregatie en een ervaren berggids, evenals zyn medebroeders, die sinds tien eeuwen de hun door de stichter Bernard de Menthon opgedragen missie vervullen, reizigers voor de ge varen der bergen te redden. Het hospitium van de Grote St. Bernhard ligt op 2473 meter hoogte in is van het Italiaanse grondgebied fiechts door een meertje gescheiden. De uitgestrekte gebouwen, sterk als yen oude vesting, zouden honderden leizigers onderdak kunnen verlenen. /Iet hospitium is dag en nacht ge opend en iedereen kan hier binnenko men en blijven zolang hij wil. Gedu rende de winter, die de St. Bernhard onbegaanbaar maakt, komen echter slechts weinig bergbewoners nit Zwit serland en Italië hier voorbij; het zijn meest douaneambtenaren en smok kelaars. De zes arbeiders, die pater Droz het leven hebben gekost, waren ook smokkelaars, die sigaretten uit Zwitserland naar Italië smokkelden. De pater zal dit wel geweten hebben maar in het hospitium vraagt men niet veel. als een mens in nood is. Zo verbieden de regels van de orde ook om veel ophef te maken van de offer dood van een der broeders. In het heldenlied, dat over de ge schiedenis van het hospitium gemaakt zou kunnen worden, behoren behalve de broeders ook hun honden, de Bern- hardiners genoemd te worden. Se dert er om de twee kilometer schuil plaatsen met telefoon ingericht zijn, is hun hulp voor de reddingsexpedities niet meer zo belangrijk als vroeger, maar toch blijven ze onontbeerlijk, wanneer het mistig is. Met hun speurzin en fijn gehoor wijzen ze de mensen de weg. In het hospitium zijn ze sinds de 17de eeuw de trouwe hel pers der redders. Met hun kracht, hun moed en hun buitengewoon oriënte ringsvermogen zijn ze als vanzelf voor hun taak bestemd. Er wordt tegen woordig veel geld betaald voor deze honden en zelfs de welpen zijn zeer gezocht. BARRY. De beroemdste hond van het hospi tium was Barry, wiens naam in Zwit serland in de geschiedenisboeken staat en die zelfs de held van een film is geworden. Hij leefde honderd jaar ge leden en heeft veertig mensen het le ven gered. Als de storm over de ber gen gierde, was hij niet meer te hou den. Hij rende naar buiten in de sneeuw en zocht alle sporen af, die hij gevaarlijk vond. Eens vond hij een meisje onder de sneeuw begraven, groef haar uit met zijn poten, likte haar van de koude verstarde ledema ten, ging boven op haar liggen om haar te verwarmen en hielp haar ten slotte toen ze weer bij gekomen was. op te staan om ze naar het hospitium terug te brengen. Tien jaar lang was Barry I de ko ning der bergen; hij had de zorg over de Zwitserse kant, zijn broer Jupiter, uit hetzelfde nest, over de Italiaanse zijde. Toendertijd werd de tocht over de bergen nog vaak gemaakt en was hij zeer gevaarlijk. De reizigers, die uit Martigny vertrokken, hadden 40 kilometer tot aan de St. Bernhard af te leggen en hét laatste gedeelte werd velen noodlottig. Barry en Jupiter gingen, zodra de schemering inviel, op weg, gevolgd door drie priesters en een lekebroeder. Met hun fijne reuk en speurzin ontdekten de honden reeds van verre ménsen, die in nood waren. De „grote" Barry werd zelf het slachtoffer van een lawine; hij staat nu. opgezet, in het museum in Bern. Hetzelfde lot trof Barry II; de derde drager van deze naam gleed op het ijs uit en viel in een ravijn. In 1935 was het ras van de Barry's bijna uitgestorven. Een van de hon den, die door een verschrikt kind ge slagen was. beet terug en de vader van het gewonde kind eiste, dat het dier afgemaakt zou worden. Doch de monniken weigerden dit te doen en enige dagen later rehabiliteerde de hond zich door een gewonde douane ambtenaar van een wisse dood te red den. Oudejaarstoespraak van Drees tol landgenoten Kostbaar schilderij gestolen uit abdijkerk bij Brussel Vorige week is uit de kerk van de abdij van Terkgmeren bij Brussel, een schilderij ontvreemd, voorstellen de „Christus bespot" van de Vlaamse primitief Albert Bouts (14551549). Het doek. dat slechts een afmeting heeft van 52 x 38 cm. vertegenwoor digt een waarde van 300.000 Belgi sche franken. Het bevond zich in een ondiepe nis, die is afgesloten met een ruit. Nadat de dief de ruit had verbrij zeld, heeft hij het kostbare doek niet losgeschroefd maar losgebroken met een beitel. De dief blijkt de onvoorzichtigheid begaan te hebben het schilderij nog dezelfde dag te koop aan te bieden aan een kunsthandelaar in Brussel. Dit heeft de recherche op een spoor gebracht, dat thans zorgvuldig wordt nagegaan. Kostbaar schilderij door scherp voorwerp beschadigd In het gemeentemuseum te Den Haag heeft een onbekende een schil derij van Piet Mondriaan beschadigd. Met een scherp voorwerp is een snee tje in het een meter bij tachtig c.m. grote doek aangebracht. Het schilderij heeft een waarde van 10.000 gulden. Het is aan het gemeentemuseum in bruikleen afgestaan door een kunst handelaar uit Blaricum. Nederlandse firma bouwt fabrieken aan de Goudkust De N.V. „Schokbeton" gaat fabrie ken aan de Goudkust bouwen. Het gouvernement van de Goudkust heeft hiervoor het benodigde kapitaal van 40 millioen gulden verstrekt. De fabrieksgebouwen en de machi nes zullen in Nederland worden ge maakt en in onderdelen naar Afrika worden vervoerd. Men verwacht, dat de nieuwe fabrieken binnen 4 jaar geheel en al in bedrijf zullen zijn. Deze fabrieken zijn bestemd voor de vervaardiging van alle mogelyke schokbetonproducten, „prefabrica ted" huizen, scholen en ziekenhuizen. De Koninklijke familie vertoeft in de Tiroolse wintersportplaats Sankt Anton. Prinses Beatrix en prinses Irene staan gereed om er met de ski's op uit te trekken. BOSBRANDEN IN AUSTRALIË. Victoria heeft een perfect gorganiseerde bos-brandweer. (Van onze correspondent). Brandgevaar is nog steeds iedere dag het voorpagina-nieuws jin de tondel doos, die byna geheel Australië na maanden van bijna ononderbroken droog te geworden is. Keer op keer laait het op rond de steden en op het platte land, huizen vernielend, grote uitgestrektheden bos en weidegrond verwoes tend en duizenden koeien, paarden en schapen dodend. Keer op keer zwoegen duizenden mensen dag en nacht om een bosbrand onder controle te krijgen, en keer op keer steekt de bosbrandduivel opnieuw zijn kop op. Een achteloos weggeworpen sigaret, een vonk uit een trein, een niet goed uitgemaakt kampvuuren opnieuw laait de bosbrand over hon derden en duizenden hectaren Australische aarde. Alleen in de staat Victoria kan men zeggen, dat de mens meester geworden is over deze grootste vij and van de droge jaren. Want het betrekkelijk kleine Victoria heeft een bos-brandweer-organisatie in het leven geroepen, welke de beste van het Britse rijk genoemd kan worden en die kan wedijveren met de beste organisaties in Amerika. Achter deze organisatie staan nooit vergeten de 71 witte krui sen die het jaar 1939 achterliet tij dens Australië's vreselijkste bosbrand welke bijna een millioen hectaren in overzee. De minister-president dr. W. Drees heeft in een Oudejaarstoespraak, welke door Radio Wereldomroep werd uitgezonden, het woord gericht tot onze landgenoten op de wereld zeeën, de Nederlandse emigranten, de Rijksgenoten in Suriname en de Antillen, de mannen en vrouwen van Nederlandse nationaliteit die le ven en werken in Indonesië, de mannen van leger en marine en de vrijwilligers in Korea. Het verheugde dr. Drees, dat ve len onzer emigranten echte pioniers geest bleken te bezitten, dat het hun goed gaat en dat zij Nederland een goede naam weten te bezorgen. „Gij of uw nakomelingen zullen op den duur opgaan in de bevolking van een nieuw vaderland. Dat is on vermijdelijk en dat is nodig voor de eenheid van dat land. Dat sluit ech ter niet uit, dat iets van de Neder landse geest en de Nederlandse tradi ties doorwerkt in de nieuwe omge ving en dat land de heugenis blijft aan het stamland vanwaar men ge komen is", aldus ds. Drees. Nadat dr. Drees dank had gebracht aan hen, die militaire en maritieme dienst op het ogenblik verre houdt van het vaderland en in het bijzonder aan de vrijwilligers op Korea, besloot hij: „weest verzekerd, dat wij mede leven met U. Wij hebben groot ver trouwen in U en uw prestaties. Gf kunt omgekeerd staat maken op Ne derland. Ik wens U een gezegend uit einde en een goed begin, en de we reld een jaar, gunstig voor vrede en vrijheid". De minister van Overzeese gebieds delen, ir. L. A. H. Peters, heeft zich in een nieuwjaarstoespraak, welke eveneens door de Wereldomroep werd uitgezonden, in het bijzonder gericht tot de rijksgenoten in de West. Debat tussen A.R. en P.v.d.A. ONDERWERP: „KAN EEN CHRISTEN LID ZIJN VAN DE P.V.D.A.?" Het bestuur van de afdeling Delft van de Partij van de Arbeid heeft een uitnodiging aanvaard van de Centrale A.R.-kiesvereniging „Nederland en Oranje" te Delft om een gezamenlijke openbare debatavond te organiseren over het onderwerp „Kan een Chris ten lid zyn van de Partij van de Ar beid?" Als debaters zullen optreden prof. dr. S. U. Zuidema (A.R.), buitenge woon hoogleraar in de wijsbegeerte aan de Rijksuniversiteit te Utrecht en de Vrije Universiteit te Amsterdam en mr. dr. A. A. van Rhijn (P.v.d.A.), staatssecretaris van sociale zaken. Als leider treedt op ir. S. H. Stoffel, lid van de V.V.D.-fractie in de ge meenteraad te Delft. De debatavond wordt gehouden op Donderdag 21 Januari, I FEUILLETON DOOR: M. VERNON 16 Haar gezichtje klaarde bij die ge dachte op en ze wendde zich opge wekt tot Jane Frask. „Maak u alstu blieft geen zorgen", zei ze. „We doen in ieder geval ervaring op en er kan ons tenslotte niets ernstigs gebeuren. We zijn Britse onderdanen en ze zul len bang zijn om ons iets aan te doen omdat ze heèl goed weten dat ze daarvoor gestraft zouden worden". „Hm." Jane keek sceptisch. „Het zou een hele tijd duren voor iemand ons op het spoor kwam. Het feit dat ik naar Cairo ging was bekend ge noeg. maar zoals je weet werd onze uiteindelijke bestemming strikt ge heim gehouden. Alleen jij en Gary Cromer weten ervan." „Oh". Er trok een schaduw over Mara's gezicht, maar toen klaarde dat weer op. „Misschien lukt het ons te ontsnappen", veronderstelde ze. „Daar is niet veel kans op, vrees ik". Jane schudde haar hoofd. „Maal ais ik die sheile te pakken kan krij gen, kan ik hem misschien tot een soepeler houding bewegen". „U wilt u toch zeker niet vernede ren tot een onderhoud met die die wilde!" Mara's wangen werden rood van verontwaardiging. Jane Frask wierp haar een snelle blik toe. „Ik moet toegeven dat hij nu niet bepaald de mat met „Welkom" erop voor ons heeft neergelegd", sprak ze. „Maar per slot van rekening begrijp ik zijn gedachtengang wel". „Wat?" Mara keek haar stomver baasd aan. „Ja". Jane stak een van de sigaret ten aan die ze had weten te redden toen haar eigen kleren waren mee- fenomen. „Om de een of andere re en die alleen hemzelf bekend is, wenst hy zyn woestynveste niét door ongewenste bezoekers te laten schen den; toen kwamen wij speuren en spieden met God mag weten welk doeL Het kan zyn dat hij iets slechts te verbergen heeft of een overdreven hekel aan vreemdelingen, waarom hy zijn privébezit zo angstvallig geslo ten houdt; maar wanneer er tegen zyn wil dan toch mensen binnenko men, heeft hij het recht daar kwaad om te zijn." „Hij had niet het recht om ons ge vangen te nemen en te behandelen zoals hij heeft gedaan", snauwde Ma- ra en opnieuw keek Jane Frask haar verbaasd aan. „Je schijnt onze vriend niet erg aardig te vinden", merkte ze op. „Aardig! Ik haat beznl" riep het meisje met ongewone heftigheid uit. „U dan niet?" Jane Frask dacht énige ogenblik ken na terwijl ze zwijgend aan haar sigaret trok. ,Ik zou zeggen dat hij wel kwali teiten heeft", zei ze tenslotte. „Wat!" bracht Mara met moeite verontwaardigd uit. Op dat ogenblik ging de deur open en trad een meisje binnen. Ze was jong en mooi. dat was het eerste wat ze zagen. Toen ze dichter bij kwam zagen ze dat haar huid de kleur had van rijpe abricozen en haar ogen flu weelzacht onder de lange zyden wim pers vandaan keken. Haar kleding was kostbaar, haar houding rustig en zelfbewust: ze was kennelijk ie mand van gewicht in de huishouding' „Het spijt me dat ik niet eerder hier was om u welkom te heten, maar ik vertrouw dat u het naar uw zin heeft en goed wordt verzorgd?" (Wordt vervolgd). lichte laaie zette. En de 51 stille, witte kruisen, welke de vreselijke grasbranden van 1944 achterlieten. Vandaag aan de dag is Victoria's bosbrandweer-organisatie geperfecti oneerd als een modern spoorwegnet. Bij de ultra moderne bos-brandweer- organisatie van Victoria bombarde ren thans vliegtuigen bosbranden met i 250 liter blusmiddel gevulde bommen die in een radius van 50 meter een blussende mantel leggen over het hart van de vuurhaard. Vliegtuigen speuren voortdurend het gehele terrein af. Zelfs laaghan gende wolkjes worden onderzocht of het soms rookwolken zyn. En wordt een begin van brand waargenomen, dan staan de vliegtuigen gereed om met parachutes brandblusapparaten neer te laten of brandblusbommen te werpen. In vergelijking met de staat Vic toria hebben de andere staten, zoals Queensland en Nieuw Zuid Wales, betrekkelijk weinig te bieden op het gebied van moderne bosbrandbestrij- ding. Daar wordt wel met helden moed gezwoegd door duizenden gere gistreerde en vrijwillige bosbrandbe- strijders, doch gezien het gebrek aan watertanks en moderne bosbrandbe- strijdingsmiddelen, vecht hier de mens een vrij hopeloze strijd tegen een van 's werelds vreselijkste na tuurrampen: de bosbrand. Ook in vredestijd doodstraf voor spionnage in Verenigde Staten? De commissie voor bestrijding van on-Amerikaans optreden van het Huis van Afgevaardigden heeft ver zocht krachtige maatregelen te ne men om paal en perk te stellen aan de Russische spionnage in de Ver. Staten. Zij stelde voor, dat ook in vredestijd spionnage ten behoeve van een buitenlandse mogenefheid met de dood bestraft zal worden. Houten huis brandde als een fakkel. Bewoners liepen brandwonden op. Een felle brand heeft op Oude jaarsdag binnen een half uur tijds de woning van de familie Huisman aan de Hogendijk te Zaandam in de as ge legd. Een petroleumtoestel. dat te dicht bij een brandend gaskomfoor stond, heeft de brand veroorzaakt. Het vuur greep in het houten huisje zo snel om zich heen, dat niets gered kon worden. De heer en mevrouw HuismanBak ker werden met brandwonden over dekt naar het gemeenteziekenhuis ver voerd. De man had brandwonden aan armen en benen opgelopen en de kle ren van zijn echtgenote hadden reeds vlam gevat. Een voorbijganger slaagde er in het 9-jarig zoontje, dat zich bij het uitbreken van de brand in de ka mer bevond, te redden. Minder belasting op de Belgische sigaren Van de zijde van het Belgische mi nisterie van economische zaken wordt vernomen, dat er sprake van is de belasting op sigaren te verla gen met het doel de nationale pro ductie te bevorderen en de Belgische sigarenindustrie in staat te stellen het hoofd te bieden aan de Neder landse concurrentie. J. E- Stokvis overleden. In 's-Gravenhage is in de leeftijd van 76 jaar overleden de heer J. Stokvis, oud-lid van de Tweede Ka mer en bekend journalist. Steilwandrijder stortte uit circusnok. De 34-jarige Duitse „steilwandrij der" Arno Wickbold is in het Lon- dense „Bertram Mills Circus" met zijn motor uit de nok van het circus gestort. Wickbold miste het vangnet en bleef bewusteloos op het zand van de piste liggen, aldus De Telegraaf. Wickbold's toer bestond daarin, dat hij h^een soort „bowl" van meta len latten, op 21 m. hoogte, zijn mo tor startte, ging rondrijden, al snel ler en sneller, tot hij vaart genoeg had om tegen de wanden van de „bowl" te kunnen rijden. Was hij een maal zo ver, dan gaf hrj een signaal, waarop zijn helpers de bodem uit de „bowl" wegdraaiden, zodat niets de motorrijder van de piste scheidde dan een vangnet Steeds was de toer goed gegaan en zelfs had de circusdirectie het vang net moeten aanbrengen onder pro test van Wickbold omdat hij dat on nodig vond. Gebleken is, dat een slip van Wick= hold's jas die zijn nummer uit voerde als clown verkleed tussen het achterwiel van de motor was ge raakt en daardoor de fatale val ver oorzaakte. 55. Jimmy besefte zelf ook wel, dat hij een ris kant spelletje aan het spelen was. „Wat ik doe, gaat tienmaal goed", mompelde hij, „maar de elfde keer mislukt het en dan vlieg ik als een tol de bocht uit Tóch is dit de enige manier om nog iets van deze race terecht te brengen, want ik moét en ik zal die heren van de Betha Parisia- fabrieken eens tonen, dat zij met my geen grapjes moeten uithalen. En daarom, hup maar weer! Daar is weer een nieuwe bocht. Vooruit Jimmy, laat nog maar 's zien wat je durftEn voor de zoveelste maal vloog Jimmy's meteoor op twee wielen door de bocht. Intussen besefte me neer Giebel amper nog, dat hjj leefde. Door middel van de microfoon had hy natuurlijk ook vernomen, welke kunsten Jimmy in de bochten uithaalde, maar zelf wilde hij niet gaan kijken, omdat hij Jimmy, van zijn vaste plaats af," op de hoogte wilde blijven houden van het verloop van de wed strijd. Nu dat overtrof zijn stoutste verwach tingen, want binnen tien ronden was Jimmy al zijn tegenstanders voorbij gestoven op Armando en Rinaldini na. Meneer Giebel was daar wel erg verheugd over, maar hy maakte zich grote zorgen over de toestand van Jimmy's banden. „Wat hij uithaalt, daartegen is geen enkele band bestand", bromde meneer Giebel, zich het zweet van het voorhoofd wissend. Koninklijk gezin geniet van sneeuw en zon. PRINS BERNHARD THANS OP DE SKIES. Het heeft heel weinig gescheeld of de prinsesjes Beatrix en Irene hadden in Sankt Anton onderricht gehad in kunstrijden op de schaats van een der beroemdste rijparen ter wereld. De Pausins uit Wenen bevinden zich n.l. op het ogenblik onder de wintersportgasten in Sankt Anton. Toen zij hoorden, dat de prinsesjes hier ook waren, boden zc onmiddel lijk aan haar enkele walsjes op de gladde ijzers te leren. Helaas had den de prinsesjes haar schaatsuit- rusting niet bij zich. zodat van dit spontaan gedane aanbod geen ge bruik kon worden gemaakt. De Prins heeft Zondag voor het eerst zijn skies ondergebonden, maar na afloop van de eerste tocht was hij geenszins tevreden over zijn eigen prestaties. Koningin Juliana voelt zich in Sankt Anton tussen de wintersport liefhebbers volkomen op haar gemak, temeer omdat niemand bijzondere aandacht aan haar schenkt. Het ko ninklijk gezin gebruikt hetzelfde me nu als de overige gasten, staat te midden van de andere ski-ers in de volgepropte kabelbaan, gaat vroeg naar bed en is weer tijdig op de been om zoveel mogelijk van het licht, de zon en de sneeuw te kunnen genieten. Hel wereldgebeuren De Saar tussen Oost en West De economische unie tussen Frank rijk en het Saargebied was tegen het einde van 1951 vier jaren oud. De Saarlanders hebben cr zich tot nog toe niet ernstig over be klaagd. Zij leven nog altijd in het besef in vele opzichten de gevolgen van de verloren oorlog te zijn ont gaan. Zij zijn verschoond gebleven van vluchtelingen en ontmantelin gen der industrie en daardoor hebben zij in de na-oorlogse jaren nog geen werkloosheid gekend. Maarde vruchten van de afscheuring hebben in het volk niet het gevoel van ver bondenheid met de overige Duitsers verzwakt. Wanneer zij geroepen werden om over de vraag „met Duitsland of met Frankrijk" te stemmen, dan zouden de millioen Saarlanders naar het oordeel van vele politici en „men in the street" waarschijnlijk alweer het nationale sentiment laten spreken en de grensbomen voor Sarreguemines zetten in plaats van voor Zwelbrü- cken. Maar deze vraag is niet actueel, zo zeggen de huidige bewindhebbers in Saarbriicken. En het heeft de schijn dat de grote massa van de Saarbevolking deze mening van de regering deelt. Om maar eens iets te noemen: men voelt zich thans nog heel best bij de economische hoogconjunctuur die de aansluiting bij Frankrijk heeft gebracht, tè goed zelfs om met het uitspreken van na tionale aspiraties haast te maken. Deze vraag zij dus inderdaad niet actueel, maar wèl is actueel, zo zegt de minister-president Johannes Hoff mann, de Europese noodzakelijkheid van een goede verstandhouding tus sen Frankrijk en Duitsland. Als be wijs van het oprechte verlangen hiertoe haalt men dan alljjd graag aan dat de Saarlanders in hun grond wet verschillende souvereiniteitsrech- ten hebben prijsgegeven. Minister-president Hoffmann, lei der der Christelijke Volkspar tij, heeft nu al sedert April al leen de regering moeten voeren. De coalitie met de socialisten werd toen verbroken. Dat de socialisten in de oppositie zijn gegaan, wordt echter meer toegeschreven aan de wens der socialisten om een grotere zelfstan digheid tegenover Frankrijk te ver krijgen, dan aan een Duits-nationale drang der partij. Deze bestaat wel, maar de naar Bonn lonkende groep of vleugel is toch niet krachtig ge noeg om de partijlijn te doen ombui gen. Integendeel: ook de socialisten zijn bezield van een verzoening tussen Duitsland en Frankrijk die zou lei den tot een Europese eenheid. Dit wil men, en géén separatisme. De Saar heeft immers sterke economi sche banden met Lotharingen, de Saarkolen hebben een natuurlijke markt in Lotharingen, de hoogovens om Saarbriicken zijn op het erts uit Frankrijk aangewezen. Ook voor zijn voedselvoorziening heeft de Saar steeds uit Frankrijk geput. Zijn eigen boeren kunnen de bevolking nog geen twee maanden in het leven hou den. De vrijwel volledige Franse over heersing van de industrie brengt natuurlijk ook schaduwzijden mee. De kolen-politiek van Frankrijk het bezit thans alle mijnen die vroeger staatseigendom waren geeft de oppositie veel wind in de zeilen; men verdenkt Parijs van „uitholling" van het land. Ook de staalindustrie is geheel in buiten landse handen gekomen. Een steen des aanstoots vormt verder de kostenberekening van Fran se diensten in het Saarland, die 714 procent van het budget beloopt. Er is dus ook binnen het raam van de status quo in de Saar nog stof ge noeg voor oppositie. De socialisten voeren deze met eisen voor een re visie van de met Frankrijk gesloten conventies. Men streeft, op de ke per beschouwd, naar absolute gelijk- berechtigdheid tegenover Frankryk. De socialisten willen als het wave naar een „Luxemburgse status", de regering neemt genoegen met de sta tus quo. Nog altijd draagt het bewind dus het karakter van een bezettings regiem. maar binnen dit kader gaat het er nogal goedmoedig toe. De bewindvoerders moeten zich nog al eens openlijke scherts laten wel gevallen. De Fransen zijn wat toegeeflijker ge worden en de grenzen met Duits land staan open. Als men zich in de huidige status quo wil schikken, dan merkt de Saarlander in zijn dagelijks leven maar heel weinig van een wer kelijke politieke druk.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1952 | | pagina 3