Priester op de Grote St. Bernhard
liet het leven voor zes smokkelaars
JIMMY BROWN, sportheld no.1
VLIEGTUIGEN BESTRIJDEN HET
VUUR MET BRANDBLUSBOMMEN
In de greep van
de Woestijn
WOENSDAG 2 JANUARI 1952.
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
DE OFFERDOOD IN DE SNEEUW
De hond Barry I, koning der bergen
(Van onze correspondent).
In de duizendjarige kroniek van het Hospitium op de Grote St. Bernhard
moest voor kort weer een naam van het kruis der rouw voorzien worden:
de naam van de 37-jarige pater Droz, die zes Italiaanse arbeiders over de
Col de Barrassoii wilde heipen en daarbij door een lawine bedolven werd.
Tater Droz was de Benjamin van de congregatie en een ervaren berggids,
evenals zyn medebroeders, die sinds tien eeuwen de hun door de stichter
Bernard de Menthon opgedragen missie vervullen, reizigers voor de ge
varen der bergen te redden.
Het hospitium van de Grote St.
Bernhard ligt op 2473 meter hoogte
in is van het Italiaanse grondgebied
fiechts door een meertje gescheiden.
De uitgestrekte gebouwen, sterk als
yen oude vesting, zouden honderden
leizigers onderdak kunnen verlenen.
/Iet hospitium is dag en nacht ge
opend en iedereen kan hier binnenko
men en blijven zolang hij wil. Gedu
rende de winter, die de St. Bernhard
onbegaanbaar maakt, komen echter
slechts weinig bergbewoners nit Zwit
serland en Italië hier voorbij; het zijn
meest douaneambtenaren en smok
kelaars. De zes arbeiders, die pater
Droz het leven hebben gekost, waren
ook smokkelaars, die sigaretten uit
Zwitserland naar Italië smokkelden.
De pater zal dit wel geweten hebben
maar in het hospitium vraagt men
niet veel. als een mens in nood is. Zo
verbieden de regels van de orde ook
om veel ophef te maken van de offer
dood van een der broeders.
In het heldenlied, dat over de ge
schiedenis van het hospitium gemaakt
zou kunnen worden, behoren behalve
de broeders ook hun honden, de Bern-
hardiners genoemd te worden. Se
dert er om de twee kilometer schuil
plaatsen met telefoon ingericht zijn,
is hun hulp voor de reddingsexpedities
niet meer zo belangrijk als vroeger,
maar toch blijven ze onontbeerlijk,
wanneer het mistig is. Met hun
speurzin en fijn gehoor wijzen ze de
mensen de weg. In het hospitium zijn
ze sinds de 17de eeuw de trouwe hel
pers der redders. Met hun kracht, hun
moed en hun buitengewoon oriënte
ringsvermogen zijn ze als vanzelf voor
hun taak bestemd. Er wordt tegen
woordig veel geld betaald voor deze
honden en zelfs de welpen zijn zeer
gezocht.
BARRY.
De beroemdste hond van het hospi
tium was Barry, wiens naam in Zwit
serland in de geschiedenisboeken staat
en die zelfs de held van een film is
geworden. Hij leefde honderd jaar ge
leden en heeft veertig mensen het le
ven gered. Als de storm over de ber
gen gierde, was hij niet meer te hou
den. Hij rende naar buiten in de
sneeuw en zocht alle sporen af, die hij
gevaarlijk vond. Eens vond hij een
meisje onder de sneeuw begraven,
groef haar uit met zijn poten, likte
haar van de koude verstarde ledema
ten, ging boven op haar liggen om
haar te verwarmen en hielp haar ten
slotte toen ze weer bij gekomen was.
op te staan om ze naar het hospitium
terug te brengen.
Tien jaar lang was Barry I de ko
ning der bergen; hij had de zorg over
de Zwitserse kant, zijn broer Jupiter,
uit hetzelfde nest, over de Italiaanse
zijde. Toendertijd werd de tocht over
de bergen nog vaak gemaakt en was
hij zeer gevaarlijk. De reizigers, die
uit Martigny vertrokken, hadden 40
kilometer tot aan de St. Bernhard af
te leggen en hét laatste gedeelte werd
velen noodlottig. Barry en Jupiter
gingen, zodra de schemering inviel, op
weg, gevolgd door drie priesters en
een lekebroeder. Met hun fijne reuk
en speurzin ontdekten de honden
reeds van verre ménsen, die in nood
waren. De „grote" Barry werd zelf
het slachtoffer van een lawine; hij
staat nu. opgezet, in het museum in
Bern. Hetzelfde lot trof Barry II; de
derde drager van deze naam gleed op
het ijs uit en viel in een ravijn.
In 1935 was het ras van de Barry's
bijna uitgestorven. Een van de hon
den, die door een verschrikt kind ge
slagen was. beet terug en de vader
van het gewonde kind eiste, dat het
dier afgemaakt zou worden. Doch de
monniken weigerden dit te doen en
enige dagen later rehabiliteerde de
hond zich door een gewonde douane
ambtenaar van een wisse dood te red
den.
Oudejaarstoespraak van
Drees tol landgenoten
Kostbaar schilderij gestolen
uit abdijkerk bij Brussel
Vorige week is uit de kerk van de
abdij van Terkgmeren bij Brussel,
een schilderij ontvreemd, voorstellen
de „Christus bespot" van de Vlaamse
primitief Albert Bouts (14551549).
Het doek. dat slechts een afmeting
heeft van 52 x 38 cm. vertegenwoor
digt een waarde van 300.000 Belgi
sche franken. Het bevond zich in een
ondiepe nis, die is afgesloten met
een ruit.
Nadat de dief de ruit had verbrij
zeld, heeft hij het kostbare doek niet
losgeschroefd maar losgebroken met
een beitel.
De dief blijkt de onvoorzichtigheid
begaan te hebben het schilderij nog
dezelfde dag te koop aan te bieden
aan een kunsthandelaar in Brussel.
Dit heeft de recherche op een spoor
gebracht, dat thans zorgvuldig wordt
nagegaan.
Kostbaar schilderij door
scherp voorwerp beschadigd
In het gemeentemuseum te Den
Haag heeft een onbekende een schil
derij van Piet Mondriaan beschadigd.
Met een scherp voorwerp is een snee
tje in het een meter bij tachtig c.m.
grote doek aangebracht. Het schilderij
heeft een waarde van 10.000 gulden.
Het is aan het gemeentemuseum in
bruikleen afgestaan door een kunst
handelaar uit Blaricum.
Nederlandse firma bouwt
fabrieken aan de Goudkust
De N.V. „Schokbeton" gaat fabrie
ken aan de Goudkust bouwen. Het
gouvernement van de Goudkust heeft
hiervoor het benodigde kapitaal van
40 millioen gulden verstrekt.
De fabrieksgebouwen en de machi
nes zullen in Nederland worden ge
maakt en in onderdelen naar Afrika
worden vervoerd. Men verwacht, dat
de nieuwe fabrieken binnen 4 jaar
geheel en al in bedrijf zullen zijn.
Deze fabrieken zijn bestemd voor de
vervaardiging van alle mogelyke
schokbetonproducten, „prefabrica
ted" huizen, scholen en ziekenhuizen.
De Koninklijke familie vertoeft in de Tiroolse wintersportplaats Sankt
Anton. Prinses Beatrix en prinses Irene staan gereed om er met de ski's op
uit te trekken.
BOSBRANDEN IN AUSTRALIË.
Victoria heeft een perfect gorganiseerde bos-brandweer.
(Van onze correspondent).
Brandgevaar is nog steeds iedere dag het voorpagina-nieuws jin de tondel
doos, die byna geheel Australië na maanden van bijna ononderbroken droog
te geworden is. Keer op keer laait het op rond de steden en op het platte
land, huizen vernielend, grote uitgestrektheden bos en weidegrond verwoes
tend en duizenden koeien, paarden en schapen dodend.
Keer op keer zwoegen duizenden mensen dag en nacht om een bosbrand
onder controle te krijgen, en keer op keer steekt de bosbrandduivel opnieuw
zijn kop op. Een achteloos weggeworpen sigaret, een vonk uit een trein, een
niet goed uitgemaakt kampvuuren opnieuw laait de bosbrand over hon
derden en duizenden hectaren Australische aarde.
Alleen in de staat Victoria kan
men zeggen, dat de mens meester
geworden is over deze grootste vij
and van de droge jaren. Want het
betrekkelijk kleine Victoria heeft
een bos-brandweer-organisatie in
het leven geroepen, welke de beste
van het Britse rijk genoemd kan
worden en die kan wedijveren met
de beste organisaties in Amerika.
Achter deze organisatie staan
nooit vergeten de 71 witte krui
sen die het jaar 1939 achterliet tij
dens Australië's vreselijkste bosbrand
welke bijna een millioen hectaren in
overzee.
De minister-president dr. W. Drees
heeft in een Oudejaarstoespraak,
welke door Radio Wereldomroep
werd uitgezonden, het woord gericht
tot onze landgenoten op de wereld
zeeën, de Nederlandse emigranten,
de Rijksgenoten in Suriname en de
Antillen, de mannen en vrouwen
van Nederlandse nationaliteit die le
ven en werken in Indonesië, de
mannen van leger en marine en de
vrijwilligers in Korea.
Het verheugde dr. Drees, dat ve
len onzer emigranten echte pioniers
geest bleken te bezitten, dat het hun
goed gaat en dat zij Nederland een
goede naam weten te bezorgen.
„Gij of uw nakomelingen zullen
op den duur opgaan in de bevolking
van een nieuw vaderland. Dat is on
vermijdelijk en dat is nodig voor de
eenheid van dat land. Dat sluit ech
ter niet uit, dat iets van de Neder
landse geest en de Nederlandse tradi
ties doorwerkt in de nieuwe omge
ving en dat land de heugenis blijft
aan het stamland vanwaar men ge
komen is", aldus ds. Drees.
Nadat dr. Drees dank had gebracht
aan hen, die militaire en maritieme
dienst op het ogenblik verre houdt
van het vaderland en in het bijzonder
aan de vrijwilligers op Korea, besloot
hij: „weest verzekerd, dat wij mede
leven met U. Wij hebben groot ver
trouwen in U en uw prestaties. Gf
kunt omgekeerd staat maken op Ne
derland. Ik wens U een gezegend uit
einde en een goed begin, en de we
reld een jaar, gunstig voor vrede en
vrijheid".
De minister van Overzeese gebieds
delen, ir. L. A. H. Peters, heeft zich
in een nieuwjaarstoespraak, welke
eveneens door de Wereldomroep werd
uitgezonden, in het bijzonder gericht
tot de rijksgenoten in de West.
Debat tussen A.R. en
P.v.d.A.
ONDERWERP:
„KAN EEN CHRISTEN LID
ZIJN VAN DE P.V.D.A.?"
Het bestuur van de afdeling Delft
van de Partij van de Arbeid heeft een
uitnodiging aanvaard van de Centrale
A.R.-kiesvereniging „Nederland en
Oranje" te Delft om een gezamenlijke
openbare debatavond te organiseren
over het onderwerp „Kan een Chris
ten lid zyn van de Partij van de Ar
beid?"
Als debaters zullen optreden prof.
dr. S. U. Zuidema (A.R.), buitenge
woon hoogleraar in de wijsbegeerte
aan de Rijksuniversiteit te Utrecht en
de Vrije Universiteit te Amsterdam
en mr. dr. A. A. van Rhijn (P.v.d.A.),
staatssecretaris van sociale zaken.
Als leider treedt op ir. S. H. Stoffel,
lid van de V.V.D.-fractie in de ge
meenteraad te Delft.
De debatavond wordt gehouden op
Donderdag 21 Januari,
I FEUILLETON
DOOR:
M. VERNON
16
Haar gezichtje klaarde bij die ge
dachte op en ze wendde zich opge
wekt tot Jane Frask. „Maak u alstu
blieft geen zorgen", zei ze. „We doen
in ieder geval ervaring op en er kan
ons tenslotte niets ernstigs gebeuren.
We zijn Britse onderdanen en ze zul
len bang zijn om ons iets aan te
doen omdat ze heèl goed weten dat ze
daarvoor gestraft zouden worden".
„Hm." Jane keek sceptisch. „Het
zou een hele tijd duren voor iemand
ons op het spoor kwam. Het feit dat
ik naar Cairo ging was bekend ge
noeg. maar zoals je weet werd onze
uiteindelijke bestemming strikt ge
heim gehouden. Alleen jij en Gary
Cromer weten ervan."
„Oh". Er trok een schaduw over
Mara's gezicht, maar toen klaarde
dat weer op. „Misschien lukt het ons
te ontsnappen", veronderstelde ze.
„Daar is niet veel kans op, vrees
ik". Jane schudde haar hoofd. „Maal
ais ik die sheile te pakken kan krij
gen, kan ik hem misschien tot een
soepeler houding bewegen".
„U wilt u toch zeker niet vernede
ren tot een onderhoud met die die
wilde!" Mara's wangen werden rood
van verontwaardiging.
Jane Frask wierp haar een snelle
blik toe.
„Ik moet toegeven dat hij nu niet
bepaald de mat met „Welkom" erop
voor ons heeft neergelegd", sprak ze.
„Maar per slot van rekening begrijp
ik zijn gedachtengang wel".
„Wat?" Mara keek haar stomver
baasd aan.
„Ja". Jane stak een van de sigaret
ten aan die ze had weten te redden
toen haar eigen kleren waren mee-
fenomen. „Om de een of andere re
en die alleen hemzelf bekend is,
wenst hy zyn woestynveste niét door
ongewenste bezoekers te laten schen
den; toen kwamen wij speuren en
spieden met God mag weten welk
doeL Het kan zyn dat hij iets slechts
te verbergen heeft of een overdreven
hekel aan vreemdelingen, waarom hy
zijn privébezit zo angstvallig geslo
ten houdt; maar wanneer er tegen
zyn wil dan toch mensen binnenko
men, heeft hij het recht daar kwaad
om te zijn."
„Hij had niet het recht om ons ge
vangen te nemen en te behandelen
zoals hij heeft gedaan", snauwde Ma-
ra en opnieuw keek Jane Frask haar
verbaasd aan.
„Je schijnt onze vriend niet erg
aardig te vinden", merkte ze op.
„Aardig! Ik haat beznl" riep het
meisje met ongewone heftigheid uit.
„U dan niet?"
Jane Frask dacht énige ogenblik
ken na terwijl ze zwijgend aan haar
sigaret trok.
,Ik zou zeggen dat hij wel kwali
teiten heeft", zei ze tenslotte.
„Wat!" bracht Mara met moeite
verontwaardigd uit.
Op dat ogenblik ging de deur open
en trad een meisje binnen. Ze was
jong en mooi. dat was het eerste wat
ze zagen. Toen ze dichter bij kwam
zagen ze dat haar huid de kleur had
van rijpe abricozen en haar ogen flu
weelzacht onder de lange zyden wim
pers vandaan keken. Haar kleding
was kostbaar, haar houding rustig
en zelfbewust: ze was kennelijk ie
mand van gewicht in de huishouding'
„Het spijt me dat ik niet eerder
hier was om u welkom te heten, maar
ik vertrouw dat u het naar uw zin
heeft en goed wordt verzorgd?"
(Wordt vervolgd).
lichte laaie zette. En de 51 stille,
witte kruisen, welke de vreselijke
grasbranden van 1944 achterlieten.
Vandaag aan de dag is Victoria's
bosbrandweer-organisatie geperfecti
oneerd als een modern spoorwegnet.
Bij de ultra moderne bos-brandweer-
organisatie van Victoria bombarde
ren thans vliegtuigen bosbranden met i
250 liter blusmiddel gevulde bommen
die in een radius van 50 meter een
blussende mantel leggen over het
hart van de vuurhaard.
Vliegtuigen speuren voortdurend
het gehele terrein af. Zelfs laaghan
gende wolkjes worden onderzocht of
het soms rookwolken zyn. En wordt
een begin van brand waargenomen,
dan staan de vliegtuigen gereed om
met parachutes brandblusapparaten
neer te laten of brandblusbommen
te werpen.
In vergelijking met de staat Vic
toria hebben de andere staten, zoals
Queensland en Nieuw Zuid Wales,
betrekkelijk weinig te bieden op het
gebied van moderne bosbrandbestrij-
ding. Daar wordt wel met helden
moed gezwoegd door duizenden gere
gistreerde en vrijwillige bosbrandbe-
strijders, doch gezien het gebrek aan
watertanks en moderne bosbrandbe-
strijdingsmiddelen, vecht hier de
mens een vrij hopeloze strijd tegen
een van 's werelds vreselijkste na
tuurrampen: de bosbrand.
Ook in vredestijd doodstraf
voor spionnage in
Verenigde Staten?
De commissie voor bestrijding van
on-Amerikaans optreden van het
Huis van Afgevaardigden heeft ver
zocht krachtige maatregelen te ne
men om paal en perk te stellen aan
de Russische spionnage in de Ver.
Staten. Zij stelde voor, dat ook in
vredestijd spionnage ten behoeve van
een buitenlandse mogenefheid met de
dood bestraft zal worden.
Houten huis brandde als
een fakkel.
Bewoners liepen brandwonden op.
Een felle brand heeft op Oude
jaarsdag binnen een half uur tijds de
woning van de familie Huisman aan
de Hogendijk te Zaandam in de as ge
legd.
Een petroleumtoestel. dat te dicht
bij een brandend gaskomfoor stond,
heeft de brand veroorzaakt. Het vuur
greep in het houten huisje zo snel om
zich heen, dat niets gered kon worden.
De heer en mevrouw HuismanBak
ker werden met brandwonden over
dekt naar het gemeenteziekenhuis ver
voerd. De man had brandwonden aan
armen en benen opgelopen en de kle
ren van zijn echtgenote hadden reeds
vlam gevat. Een voorbijganger slaagde
er in het 9-jarig zoontje, dat zich bij
het uitbreken van de brand in de ka
mer bevond, te redden.
Minder belasting op de
Belgische sigaren
Van de zijde van het Belgische mi
nisterie van economische zaken
wordt vernomen, dat er sprake van
is de belasting op sigaren te verla
gen met het doel de nationale pro
ductie te bevorderen en de Belgische
sigarenindustrie in staat te stellen
het hoofd te bieden aan de Neder
landse concurrentie.
J. E- Stokvis overleden.
In 's-Gravenhage is in de leeftijd
van 76 jaar overleden de heer J.
Stokvis, oud-lid van de Tweede Ka
mer en bekend journalist.
Steilwandrijder stortte uit
circusnok.
De 34-jarige Duitse „steilwandrij
der" Arno Wickbold is in het Lon-
dense „Bertram Mills Circus" met
zijn motor uit de nok van het circus
gestort. Wickbold miste het vangnet
en bleef bewusteloos op het zand van
de piste liggen, aldus De Telegraaf.
Wickbold's toer bestond daarin,
dat hij h^een soort „bowl" van meta
len latten, op 21 m. hoogte, zijn mo
tor startte, ging rondrijden, al snel
ler en sneller, tot hij vaart genoeg
had om tegen de wanden van de
„bowl" te kunnen rijden. Was hij een
maal zo ver, dan gaf hrj een signaal,
waarop zijn helpers de bodem uit de
„bowl" wegdraaiden, zodat niets de
motorrijder van de piste scheidde dan
een vangnet
Steeds was de toer goed gegaan en
zelfs had de circusdirectie het vang
net moeten aanbrengen onder pro
test van Wickbold omdat hij dat on
nodig vond.
Gebleken is, dat een slip van Wick=
hold's jas die zijn nummer uit
voerde als clown verkleed tussen
het achterwiel van de motor was ge
raakt en daardoor de fatale val ver
oorzaakte.
55. Jimmy besefte zelf ook wel, dat hij een ris
kant spelletje aan het spelen was. „Wat ik doe,
gaat tienmaal goed", mompelde hij, „maar de
elfde keer mislukt het en dan vlieg ik als een tol
de bocht uit Tóch is dit de enige manier om nog
iets van deze race terecht te brengen, want ik
moét en ik zal die heren van de Betha Parisia-
fabrieken eens tonen, dat zij met my geen grapjes
moeten uithalen. En daarom, hup maar weer!
Daar is weer een nieuwe bocht. Vooruit Jimmy,
laat nog maar 's zien wat je durftEn
voor de zoveelste maal vloog Jimmy's meteoor op
twee wielen door de bocht. Intussen besefte me
neer Giebel amper nog, dat hjj leefde. Door middel
van de microfoon had hy natuurlijk ook vernomen,
welke kunsten Jimmy in de bochten uithaalde,
maar zelf wilde hij niet gaan kijken, omdat hij
Jimmy, van zijn vaste plaats af," op de hoogte
wilde blijven houden van het verloop van de wed
strijd. Nu dat overtrof zijn stoutste verwach
tingen, want binnen tien ronden was Jimmy al
zijn tegenstanders voorbij gestoven op Armando
en Rinaldini na. Meneer Giebel was daar wel erg
verheugd over, maar hy maakte zich grote zorgen
over de toestand van Jimmy's banden. „Wat hij
uithaalt, daartegen is geen enkele band bestand",
bromde meneer Giebel, zich het zweet van het
voorhoofd wissend.
Koninklijk gezin geniet
van sneeuw en zon.
PRINS BERNHARD THANS
OP DE SKIES.
Het heeft heel weinig gescheeld
of de prinsesjes Beatrix en Irene
hadden in Sankt Anton onderricht
gehad in kunstrijden op de schaats
van een der beroemdste rijparen ter
wereld.
De Pausins uit Wenen bevinden
zich n.l. op het ogenblik onder de
wintersportgasten in Sankt Anton.
Toen zij hoorden, dat de prinsesjes
hier ook waren, boden zc onmiddel
lijk aan haar enkele walsjes op de
gladde ijzers te leren. Helaas had
den de prinsesjes haar schaatsuit-
rusting niet bij zich. zodat van dit
spontaan gedane aanbod geen ge
bruik kon worden gemaakt.
De Prins heeft Zondag voor het
eerst zijn skies ondergebonden, maar
na afloop van de eerste tocht was
hij geenszins tevreden over zijn eigen
prestaties.
Koningin Juliana voelt zich in
Sankt Anton tussen de wintersport
liefhebbers volkomen op haar gemak,
temeer omdat niemand bijzondere
aandacht aan haar schenkt. Het ko
ninklijk gezin gebruikt hetzelfde me
nu als de overige gasten, staat te
midden van de andere ski-ers in de
volgepropte kabelbaan, gaat vroeg
naar bed en is weer tijdig op de
been om zoveel mogelijk van het
licht, de zon en de sneeuw te kunnen
genieten.
Hel wereldgebeuren
De Saar tussen
Oost en West
De economische unie tussen Frank
rijk en het Saargebied was tegen
het einde van 1951 vier jaren
oud. De Saarlanders hebben cr zich
tot nog toe niet ernstig over be
klaagd. Zij leven nog altijd in het
besef in vele opzichten de gevolgen
van de verloren oorlog te zijn ont
gaan. Zij zijn verschoond gebleven
van vluchtelingen en ontmantelin
gen der industrie en daardoor hebben
zij in de na-oorlogse jaren nog geen
werkloosheid gekend. Maarde
vruchten van de afscheuring hebben
in het volk niet het gevoel van ver
bondenheid met de overige Duitsers
verzwakt.
Wanneer zij geroepen werden om
over de vraag „met Duitsland of met
Frankrijk" te stemmen, dan zouden
de millioen Saarlanders naar het
oordeel van vele politici en „men in
the street" waarschijnlijk alweer het
nationale sentiment laten spreken en
de grensbomen voor Sarreguemines
zetten in plaats van voor Zwelbrü-
cken.
Maar deze vraag is niet actueel,
zo zeggen de huidige bewindhebbers
in Saarbriicken. En het heeft de
schijn dat de grote massa van de
Saarbevolking deze mening van de
regering deelt. Om maar eens iets
te noemen: men voelt zich thans
nog heel best bij de economische
hoogconjunctuur die de aansluiting
bij Frankrijk heeft gebracht, tè goed
zelfs om met het uitspreken van na
tionale aspiraties haast te maken.
Deze vraag zij dus inderdaad niet
actueel, maar wèl is actueel, zo zegt
de minister-president Johannes Hoff
mann, de Europese noodzakelijkheid
van een goede verstandhouding tus
sen Frankrijk en Duitsland. Als be
wijs van het oprechte verlangen
hiertoe haalt men dan alljjd graag
aan dat de Saarlanders in hun grond
wet verschillende souvereiniteitsrech-
ten hebben prijsgegeven.
Minister-president Hoffmann, lei
der der Christelijke Volkspar
tij, heeft nu al sedert April al
leen de regering moeten voeren. De
coalitie met de socialisten werd toen
verbroken. Dat de socialisten in de
oppositie zijn gegaan, wordt echter
meer toegeschreven aan de wens der
socialisten om een grotere zelfstan
digheid tegenover Frankrijk te ver
krijgen, dan aan een Duits-nationale
drang der partij. Deze bestaat wel,
maar de naar Bonn lonkende groep
of vleugel is toch niet krachtig ge
noeg om de partijlijn te doen ombui
gen.
Integendeel: ook de socialisten zijn
bezield van een verzoening tussen
Duitsland en Frankrijk die zou lei
den tot een Europese eenheid. Dit
wil men, en géén separatisme. De
Saar heeft immers sterke economi
sche banden met Lotharingen, de
Saarkolen hebben een natuurlijke
markt in Lotharingen, de hoogovens
om Saarbriicken zijn op het erts uit
Frankrijk aangewezen. Ook voor zijn
voedselvoorziening heeft de Saar
steeds uit Frankrijk geput. Zijn eigen
boeren kunnen de bevolking nog
geen twee maanden in het leven hou
den.
De vrijwel volledige Franse over
heersing van de industrie brengt
natuurlijk ook schaduwzijden
mee. De kolen-politiek van Frankrijk
het bezit thans alle mijnen die
vroeger staatseigendom waren
geeft de oppositie veel wind in de
zeilen; men verdenkt Parijs van
„uitholling" van het land. Ook de
staalindustrie is geheel in buiten
landse handen gekomen.
Een steen des aanstoots vormt
verder de kostenberekening van Fran
se diensten in het Saarland, die 714
procent van het budget beloopt. Er
is dus ook binnen het raam van de
status quo in de Saar nog stof ge
noeg voor oppositie. De socialisten
voeren deze met eisen voor een re
visie van de met Frankrijk gesloten
conventies. Men streeft, op de ke
per beschouwd, naar absolute gelijk-
berechtigdheid tegenover Frankryk.
De socialisten willen als het wave
naar een „Luxemburgse status", de
regering neemt genoegen met de sta
tus quo.
Nog altijd draagt het bewind dus
het karakter van een bezettings
regiem. maar binnen dit kader
gaat het er nogal goedmoedig toe.
De bewindvoerders moeten zich nog
al eens openlijke scherts laten wel
gevallen.
De Fransen zijn wat toegeeflijker ge
worden en de grenzen met Duits
land staan open. Als men zich in de
huidige status quo wil schikken, dan
merkt de Saarlander in zijn dagelijks
leven maar heel weinig van een wer
kelijke politieke druk.