Urkers en Belgen varen naar hun
nieuwe bestemming
1 Toch is 't zo
PRINSES MARGARET ZAG PARIJS
DAMASCUS ONTVING REIZIGERS
MET BLOEMEN EN EEN TAART
DE ZEEUWSE BOOMKIKKER
HEEFT VELE VRIENDEN
DINSDAG 11 DECEMBER 1953
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
In Mar del Plata wacht een huis
Zij komen in een opgemaakt bed
(Van een bijzondere medewerker)
Buenos Aires, December. Geleidelijk aan nadert de dag, waarop de
"Urkers, die met Belgische collega's op kleine schepen naar Argentinië on
derweg zijn, hun bestemming zullen kunnen bereiken. De bestemmingsha
ven is Mar del Plata op 38 graden Zuiderbreedte aan de Atlantische Oce
aan, in de buurt van de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires. Wat ik hier
„in de buurt" noem betreft nog altijd een afstand van circa 400 kilometer,
maar volgens de Zuidamerikaanse opvattingen over afstanden is dat dicht
bij.
De bevolking van Mar del Plata leeft slechts ten dele van de visserij:
het belangrijkste middel van bestaan is het toerisme. Honderden hotels en
pensions zijn nu juist weer in gereedheid gebracht om de badgasten met
grote en kleine beurzen te ontvangen. Het badseizoen strekt zich hier na
melijk uit van December tot en met Februari. Dan komen enige honderd
duizenden vacantiegangers, voornamelijk uit Buenos Aires, in Mar del Pla
ta, dat zelf ongeveer honderdduizend inwoners telt, van zon en zee en van
wat deze moderne badplaats verder biedt, genieten.
In de toekomstige woonplaats van
de ondernemende Urkers en Belgen
is een flinke haven, waar een deel
van de Argentijnse kustbewakings-
vloot is gestationneerd, maar er is
ook een klein haventje, waar de vele
hoofdzakelijk geelgroen geschilderde
vissersschepen hun ligplaats hebben
als de gouddelvers van de zee „thuis"
zijn. Een groot deel van de vangsten
van deze vissersvloot wordt ver
werkt in de circa 70 visconserven-
fabrieken, die men hier aantreft;
buiten de conservenfabrieken heeft
Mar del Plata geen industrie van
betekenis. Enige speciale visrestau
rants bieden gelegenheid zich de
vakkundig toebereide vis heerlijk te
laten smaken. Aan de haven heeft
men een nog tamelijk ouderwetse
visafslag, er staan wat loodsen en
hier is ook het domein van de vis-
vers voor het boeten van him net
ten.
Ih dit oord is het dus, dat onze
Urkers met de Belgen hun tehuis
zullen vinden. Hun komst trekt hier
veel aandacht en in de pers is er
breedvoerig over geschreven. De Bel
gische rederij Van Iseghem, in het
bijzonder de heer Roelants, die hier
als vertegenwoordiger van de reder
fungeert, heeft onder meer tot taak
gehad de nodige voorbereidingen te
treffen voor goede ontvangst en huis-
I
m.
Nadat de Spanjaarden, enige tien- j v
tallen jaren na de ontdekkingsreis
van Columbus, het rijk der Azteken in
Midden-Amerika hadden vernietigd,
bestond er van de zijde der blanke
veroveraars weinig belangstelling voor
de cultuur en de historie dezer „wilde
en heidense volken". De Azteken had-
den oude overleveringen, die door de
traditie van ouders op kinderen over
gingen. Het geheugen werd hierbij ie
hulp gekomen door tekeningen, waar
bij namen door bepaalde afbeeldingen
werden aangeduid. Steunende op deze
overleveringen en illustraties, schreef
400 jaar geleden één der Azteken de
geschiedenis van zijn volk, dat hij met
weemoed ten prooi zag vallen aan de
hebzucht der Christenen. Hij was een
afstammeling van een oud Tezkukaans
koningsgeslacht en droeg de voor ons
moeilijk uit te spreken naam Ixtlil-
xochitl.
De geschiedenis ving in de grijze
oertijd aan met de stichting van de stad
Tula door het volk der Tolteken, die
geen wilde barbaren waren, doch een
hoge beschaving bezaten. Ixtlilxochitl
verhaalde van de hoge culturele bloei
van dit volk uit de oude tijd, van hun
tempels en paleizen, van rechtvaardi
ge wetten en schone erediensten en
van wetenschap die het schrift-
kende, de getallen en de kalender. Vijf
honderd jaar zou de duur geweest-
zijn van dit bloeitydperk, dat te
gronde ging door twisten, hongersno
den en oorlogen. Veroveraars bezetten
het land en andere beschavingen
doemden op.
Voortbouwend op deze oeroude ver
halen, droomde de Indiaanse prins ver
der, althans dat meende de Westerse
wetenschappelijke wereld, die deze ro
mantische vertelling welwillend aan
hoorde, doch er geen steek van ge
loofde. Het bestaan van de oude stad
Tula werd genegeerd of de naam werd
in verband gebracht met het legndari-
sche Thule.
Totdat in onze tijd de vondsten
en opgravingen van oude beschavin
gen in Midden-Amerika, de vraag de
den opwerpen of wellicht het verhaal
van de Indiaan toch minder fantastisch
was dan men aanvankelijk meende.
Hernieuwde onderzoekingen legden
de ruines van vele oude steden bloot
en ten lange leste stuitte men iin '40 ook
%eJesten van Tula, de eerste hoofd
stad der Tolteken. Het zangerige ver
haal bleek dus op werkelijkheid te be
rusten'.
De ouderdom van Tula dus ook
de leeftijd van de overlevering is
moeilijk vast te stellen. Wél bezaten
de Tolteken een kalender (er kan bij
hen zelfs van een kalendercultuur wor
den gesproken), doch hun tijdrekening
heeft geen aanknopingspunten met de
onze, zodat een engszins juiste date
ring grote moeilijkheden biiedt. Vol
gens sommige deskundigen moet de
ondergang van deze cultuur omstreeks
het jaar 1000 n. Chr. hebben plaatsge
vonden.
Dank zij de overlevering werden de
deuren van deze oude culturen voor
ons geopend.
Over deuren gesproken, weet U dat
er mensen zijn, diie twee voordeuren
in hun huis laten maken, één voor
zondag en één voor weekse dagen?
H. Pétiilon.
vesting van de 112 nieuwe inwoners.
Die huisvesting was een niet zo
eenvoudig probleem, omdat er voor
de „blijvende" bevolking geen over
schot aan woonruimte is en er veel
huizen en gebouwen nodig zijn om
de vele badgasten te kunnen herber
gen. Toch is de heer Roelants won
derwel geslaagd. Hij heeft een aan
tal huizen tot zijn beschikking kun
nen krijgen, waarvan sommige pas
afgebouwd zijn.
DE HELPENDE HAND.
Voor de Urkers, die hierheen ko
men, maar ook voor de verwanten,
die achtergebleven zijn, is er nog
een heel gunstige omstandigheid.
Hier in Mar del Plata wonen na
melijk nog circa 100 Nederlanders,
die heel veel belangstelling voor hun
landgenoten en de Belgen aan de dag
leggen en, onder aanvoering van de
voorzitter van hun vereniging, de
heer Marino Petiet die ook ge
loofsgenoot van de Urkers is
graag de helpende hand zullen bie
den en de nieuw aangekomen en In
hun kring zullen opnemen. Zij zor
gen voor de ontvangst en organise
ren nu reeds een Kerst- en een Oud
jaarsfeest. Kerstfeest in de zomer
is voor ons, Nederlanders, een moei
lijk aanvaardbaar idee. Wie dan in
den vreemde is, verlangt nog meer
dan anders naar het vaderland en
de eigen familiekring: het samenzijn
met landgenoten moet dan het gemis
•e.ïzachten. Op een 300 kilometer
afstand vier uur met de bus
ligt trouwens ook nog de Gerefor
meerde Nederlandse kolonie Tres
Arroyos, van waar de dominee van
tijd tot tijd over komt, soms met de
jeugdverenigingen, het zangkoor en
belangstellenden.
De Urkers en de Belgen, daarvan
heb ik me kunnen overtuigen, ko
men in een opgemaakt bed. Natuur
lijk zullen ze zich moeten inspannen
de Spaanse taal te leren, zich bij de
gewoonten van de Argentijnen aan
te passen en met de Argentijnse col
lega's op te schieten, ze zullen zich
ook er op moeten instellen, dat de
vele „oude bekenden" circa tien
duizend kilometer ,.van huls" wonen
en 's Zondags niet op de koffie
kunnen komen, maar die en andere
problemen zullen met het geloofs
vertrouwen. met goede wil en door
zettingsvermogen spoedig zijn opge
lost.
(Nadruk verboden).
Een beeld uit de voetbalwedstrijd Noord NederlandDenemarken welke
Zondagmiddag te Leeuwarden werd gespeeld en welke strijd door de Ne
derlandse ploeg met 32 werd gewonnen. Het eerste doelpunt voor de
Nederlanders: op de achtergrond naast de scheidsrechter Abe Lenstra; op
de voorgrond midden Pais; geheel rechts Lugthart, de maker van het
doelpunt.
BEZOEK AAN NACHTCLUBS
Maar in Engeland is nu de critiek losgebroken
(Van onze correspondent)
Parys, December Prinses Margaret heeft haar eerste bezoek aan Pa
rijs gebracht. Maar dit bezoek heeft nu meteen al een staartje want heel
wat Engelsen bly'ken te vinden, dat de jongste dochter van de Britse Ko
ning zich niet geheel en al als een prinses gedragen heeft. Ook de Engelse
dagbladen protesteren, eerbiedig maar toch duidelijk, tegen het gedrag van
hun prinses.
Laten we voorop mogen zetten, dat het voor een prinses zeker niet een
voudig is om een bezoek aan Parijs te brengen. Ook al is het een geheel
onofficieel bezoek, toch weet zij, dat iedereen naar haar zal kijken, dat zij
overal op haar weg gefotografeerd zal worden en dat de Franse journalis
ten precies over haar zullen schrijven, wat zij vinden. In Engeland wist men
dit en men heeft Prinses Margaret dus vele goede raadgevingen gegeven
voor zjj vertrok.
Maar de prinses bracht geen offi
cieel bezoek aan de hoofdstad van een
bevriend land. Het was haar eerste
bezoek aan Parijs, de stad waarover
zij al zoveel had horen vertellen. En
zij heeft het op prijs gesteld die oude
stad aan de Seine te gaan bekijken,
zoals de meeste rijke touristen dat
doen.
De prinses is vier dagen in Parijs
gebleven. Zij is drie avonden naai' een
Parijse nachtclub gegaan, waar zij
gedanst heeft en waar zij Champagne
heeft gedronken. Zoiets trekt na
tuurlijk journalisten en fotografen.
Voor één der huisjes, waar de IJrker vissers in Mar del Plata (Argen
tinië) komen te wonen, ziet men links staande de heer Marino Petiet,
die als voorzitter van de Nederlandse vereniging de Urkers met raad en
daad zal bijstaan en rechts de heer Roelants, de chef der Belgische redery.
EERSTE K.L.M.-VLUCHT NAAR TOKIO.
Schoenpoetser mocht niet op de foto.
(Van onze speciale verslaggever).
BAGDAD, December. De eerste officiële K.L.M.-vlucht naar Tokio
is begonnen. We hangen op het ogenblik boven de Syrische woestijn, die
zich uitstrekt van Damascus naar Bagdad en terug. De gezagvoerder van
de „Utrecht", H. Scholtmeyer, is maar een paar stuurknuppels hoog,
maar hij heeft de volgeladen machine vast Ln de hand. Als de schaduw
van onze constellation in de woestijn een spoor na kon laten, dan zon er
een kaarsrechte lijn ontstaan van Damascus naar Bagdad, die de kort
ste verbinding zou zjjn tussen deze twee oude steden.
Na een kort oponthoud in Frank
furt gisteravond voor een voor
treffelijk diner dat een feestelijk
tintje had was Damascus feite
lijk de eerste pleisterplaats. En
daar bleek al dadelijk, dat deze hele
reis een feestelijk karakter dragen
zal, want in het restaurant van het
vliegveld twee weidse namen
voor een paar armetierige gebou
wen op een nog wat armetieriger
stukje woestijn, waar ze een vlieg
veld van gemaakt hebben was in
de vroege morgen (we stonden al
om half zeven plaatselijke tijd op
Syrische bodem) een feestelijke tafel
gedekt. Met handenvol bloemen
in deze streek een overdaad wa
ren de letters K. L. M. op de tafel
uitgespreid en in het midden prijk
te een enorme taart. „K.L.M. Am
sterdamTokio 4-12-'51" stond er
op en ze was groot genoeg voor wel
twintig eerste vluchten.
Er waren journalisten en autori
teiten, onder welke laatste het mi
litaire element overheerste, hetgeen
na de onbloedige staatsgreep van
onlangs niet te verwonderen is. Zij
waren erg vriendelijk, maar ook erg
voorzichtig. Passen werden met ar
gus-ogen bekeken en fototoestellen
zonder meer als staatsgevaarlijk be
schouwd. Een collega die een plaat
je wou maken van een schoenpoet
ser, met een voetenbankje van ko
per en spiegels als een miniatuur
stoomcaroussel, kon daarvoor geen
toestemming verkrijgen. Bij alle
vriendelijkheid hing er daar aan de
voet van de Anti Libanon, een min
of meer geladen atmosfeer. Maar
de veronderstelling dat ze die enor
me K.L.M.-taart wel met dynamiet
zouden laten springen kwam
toch niet uit, die werd deskundig
aangesneden door mevrouw Ver-
steegh, de echtgenote van de onder
directeur van de K. L. M.. W. C. J.
Versteegh, die deze eerste vlucht
meemaakt.
Aan het einde van de woestijn
doemt aan de horizon de oude
sprookjesstad Bagdad op. De be
manning maakt zich klaar om de
„Utrecht" op Iralcse bodem neer te
zetten en uw verslaggever om u het
eerste verslag van deze 16.000 kilo
meter lange reis te doen toekomen.
En het gevolg was, dat men de vol-
fende dag in de Franse boulevard
laden (overigens aardige) foto's zag
waarop de prinses met een glas
champagne in de hand is afgebeeld.
Onder het plaatje staat, dat de foto
's morgens om half drie is genomen.
Verder heeft de prinses een bezoek
gebracht aan een van de beroemde
Parijse modehuizen, waar men haar
de laatste creaties van de „haute
couture" heeft getoond. De prinses
heeft ook nog een paar ritten ge
maakt langs de historische gebouwen
van Parijs en daarna is zij terug naar
Londen gegaan. Daarbij moet gezegd
worden dat de Parijzenaars Marga
ret bijzonder charmant gevonden heb
ben. Men noemde haar „la petite",
hetgeen niet „het kleintje" maar
meer iets van ,onze vriendin" bete
kent. Natuurlijk, wij hebben in een
grote Franse krant* gelezen, dat de
prinses op een diner water gegooid
heeft in de zeldzame wijnen, die men
schonk en dat dit enigszins verwon
derd heeft. Maar verder waren er
toch alleen maar loftuitingen voor de
elegance en de eenvoud van „la peti-
CRITIEK.
Maar nu is de critiek losgebroken.
De grote Britse kranten hebben van
dozijnen van hun lezers brieven ge-
Margaret Rose, de jongste dochter
van de Koning en Koningin van
Engeland.
kregen, die protesteren tegen het ge
drag van hun geliefde prinses. Men
vraagt zich af, waarom de dochter
van de koning wel drie maal naar een
nachtclub is gegaan, terwijl een be
zoek aan het Louvre toch waardiger
was geweest. Waarom de organisa
toren van de reis geen visite aan het
paleis van Versailles op het program
ma hebben gezet en wel een middag
bij de Franse modehuizen
In Frankrijk begrijpt men niet al
te veel van die critiek. Men vindt dat
een prinses een jonge vrouw is, die
bij zo'n onofficieel bezoek aan Parijs
toch best zou mogen doen, waar zij
zin in heeft. Daar worden toch geen
landsbelangen mee geschaad. En als
„la petite" liever naar een nachtclub
gaat, dan verklaart men dat door er
op te wijzen, dat de leden van een
koninklijke familie al zoveel ernstige
en officiële bijeenkomsten moeten
bijwonen, dat het begrijpelijk is, dat
zo'n jonge prinses het leven in Pargs
ook wel van de vrolijke kant wil be
kijken.
(Nadruk verboden)
NOG EENS OP „HAGEPUUTJES" UI7
Wie zag na de inundatie
boomkikkers op Tholen?
Regenbuien en windvlagen hebben hun herfstwerk nu zo langzamer
hand afgemaakt. De meeste bomen namen onder veel tranen afscheid van
hun laatste bladeren. Een enkel blad zong het liedje van verlangen, zoals
dat eenzame kastanjeblad aan een tak voor myn woning, dat de dodeiyke
val maar niet aandurfde, enkele dagen een gouden ornament bleef vor
men en daarna een voelbare leegte achterliet. Nu staan de bomen weer
kaal, soms vol donkere sylhouetten van spreeuwen en kouwen, terwijl
de kleinere zangvogels nog dekking zoeken tussen de korte takjes van
de niet geheel ontbladerde heggen.
(Nadruk verboden). Spui.
Met een aantal adressen in z'n zak
trekt Zwerfmans er op uit, ditmaal
per trein en autobus: een heel pret
tige manier ran reizenals je er
plezier in hebt je te ergeren. Als je
daar niet voor voeltHier drie
kwartier wachten op de boot, daar
zorgen, dat je nèt niet te laat komt
voor de bus, dus een aangenaam ge
sprek vlug afbreken öfweer een
drie kwartier wachten op een volgen
de bus. Daarbij de altijd dreigende
kans een vergeefse reis te maken.
VRIENDEN DER KIKKERS.
ng dan de reis ditmaal naar de
vrienden van de Zeeuwse boomkik
kers. Want vrienden hebben ze, de
kleine groene rakkers. Stel u voor:
dames, die, als ze het korte „rek"-
geluidje horen, niet tevreden zijn
voor ze het kikkertje hebben gevon
den, dames, die zonder enige angst
voor dit lid uit de kikkerfamilie, zo'n
diertje liefkozend over de rug strij
ken en daarna met glinsterende ogen
vertellen over het plezier, dat het
diertje haar bezorgde, door de tuin
als woonplaats te kiezen en de daarin
aanwezige bloemen en groenten als
observatiepost.
Maar laat ik beginnen bij het begin
en eerst iets vertellen over de resul
taten van ons boomkikker-onderzoek.
VINDPLAATSEN.
Het aantal van drie bekende vind
plaatsen (ik vond er nog één in een
boekje, uitgegeven bij Thieme) is in
tussen reeds aangegroeid tot negen.
Cadzand, Sluis, Aardenburg, Schoon-
dijke, Oostburg werden toegevoegd
aan de reeks. Deze plaatsen omvatten
met Groede en Sas van Gent zo on
geveer geheel West-Zeeuwsch-Vlaan-
deren. Van O.Z.V1. hebben we dan nog
Een van de briefschrijvers schreef,
dat ik misschien meer succes zou heb
ben, als ik informeerde naar „hage-
puurtjes". Onder deze naam kent de
plattelandsbevolking de diertjes be
ter. Nu het is wel frappant, dat de
meeste briefjes afkomstig bleken van
import-mensen, gekomen uit andere
provincies van ons vaderland, maar
met veel interesse voor wat in Zee
land leeft en groeit- Dus vraag ik nog
maar eens: willen Zeeuwen, die „ha-
gepuurtjes" in hun omgeving kennen,
mij een berichtje sturen via een der
bureaux van de P.Z.C.?
OP THOLEN.
Onder de inzendingen waren er
twee uit Tholen, één uit Poortvliet en
één uit St. Maartensdijk. Tholen
bleek, als ik reeds aanduidde, bekend
als woonplaats van het „hagepuur-
tje" maai'Tholen werd geïnun
deerd. Daarom moet dus ODnieuw
worden vastgesteld of de kikkertjes
er niet voorgoed zijn verjaagd. De
brief van de heer Ir. Geuze uit Poort
vliet was dus bijzonder welkom. De
ze vertelde me, dat door hem inder
daad in 1950 weer een boomkikker
was waargenomen.
Tholen behoeft dus ook na de inun
datie niet van de Zeeuwse lijst te
worden geschrapt De andere schrij
ver uit St Maartensdijk kon nog geen
opgave doen van vondsten' van na de
inundatie De lezers uit Tholen zullen
begrijpen, dat Zwerfmans vooral ba
richten van Tholen zeer zal waarde
ren, speciaal wat betreft 1950 en 1951
Ongemerkt heeft dit artikeltje de
grens van zgn lengte bereikt. Dus
moet de beschrijving van ftet tochtje
sterk worden besnoeid.
TELEURSTELLING.
Och, behalve waardevolle inlichtin-
Het wereldgebeuren
Europa's toekomst
Het lot van dc Europese samen
werking, zoals de voorstanders
van het Europees federalisme
die gaarne zouden zien, hangt voor
een belangrijk deel van twee gebeur
tenissen af, die beide vandaag aan
de orde komen de conferentie van
zes ministers van buitenlandse za
ken. die vanmorgen in Straatsburg
begint en de stemming met betrek
king tot het plan Schuman in de
Franse Nationale Vergadering.
Wat dit eerste punt betrefthet
zijn de ministers van zes Europese
landen Frankrijk, Italië, West-
Duitsland, België. Luxemburg en Ne
derland die reeds langer dan een
jaar, proberen overeenstemming te
bereiken over de vorming van een
Europees leger en die nu in Straats
burg opnieuw willen proberen de te
genstellingen te overbruggen. Tegen
stellingen van velerlei aard, princi
piële zowel als practische, maar in
elk geval tegenstellingen, die zeer
diep in de kwestie ingrjjpen en die
by voorbaat reeds de vraag doen rij
zen of het überhaupt mogelijk is, dat
de zes ministers binnen enkele dagen
tot concrete besluiten komen. Zo
schijnt men er in elk geval ook in
diplomatieke kringen in de betrokken
landen over te denken, want daar
werd het afgelopen weekend zelfs a!
gesproken over een tweede bijeen
komst, die dan kort vóór of na Kerst
mis gehouden zou worden.
Als principiële en dus belang
rijkste tegenstelling ligt daar
in de eerste plaats de kwestie
van de overdracht van bevoegdheden
aan een supra-nationaal orgaan. Het
is een kwestie, waarover telkens
weer opnieuw wordt gesproken en
waarover men het blijkbaar moeilijk
kan eens worden. Het debat in de Eu
ropese Assemblee tussen onze land
genote mej. Klompé en de Belgische
Assemblée-voorzitter Paul Henri
Spaak, was er een zeer typerend
staaltje van en het feit alleen al, dat
niemand daarbij blijkbaar de moed
kon opbrengen om de toch zeer soe
pele formulering van enige grondge
dachten over Europese gezagsorga
nen van onze Nederlandse vertegen
woordigster te steunen tegenover het
ingrijpen van Spaak om de kwestie
op de lange baan te schuiven, is wei
nig-hoopgevend.
In het onderhavige geval, waarin
het dus gaat om het overdragen van
het politiek toezicht op een Europees
aan een boven-nationaal lichaam, ko
men de bezwaren echter van Belgi
sche èn van Nederlandse zijde, het
geen dus demonstreert, dat onze Ne
derlandse regering een vurig pleitbe
zorgster voor het Europese federalis
me, als mej. Klompé is, ook nog niet
voor de volle honderd procent wil
volgen. België en Nederland maken
n.L op grond van constitutionele
overwegingen en vooral ook op
grond van de lange tijd, die verloren
zou gaan wanneer de constituties
eerst aangepast zouden moeten wor
den bezwaar tegen deze over
dracht en Fransen, Duitsers en Ita
lianen stellen daartegenover, dat zon
der een „Europese minister" (of ten
minste een comité van ministers) van
een Europees leger als levende een
heid geen sprake zal kunnen zijn. De
debatten in de Europese Assemblée
hebben gisteren deze standpunten
nog eens verduidelijkt.
BÖ deze principiële moeilijkheden
komt echter nog een andere, die
eigenlijk geheel van practische
aard is. maar daarom niet minder
belangrijk de vrees voor de weder
opstanding van Duitsland, van het
Duits nationalisme, die vooral in
Frankrijk een heel grote rol speelt.
Frankrijk is bang voor een nieuw,
onafhankelijk Duits leger, maar het
is even bang voor een herleving van
de Duitse kolen- en staalindustrie.
Vandaag zal de Nationale Verga
dering moeten beslissen over de
Franse deelneming in de kolen- en
staalgemeenschap en daarmede dus
eigenlijk over het lot van deze ge
meenschap. Want zonder Frankrijk
kan er natuurlijk niets van terecht
komen, vooral ook omdat Engeland
zich volledig afzijdig wenst te hou
den. Pleven en Schuman hebben de
vertrouwenskwestie gesteld en van
de stemming, die hedenmiddag vier
uur is bepaald, hangt dus heel veel af
voor de toekomst van Europa, maar
ook van Frankrijk zelf, dat in het
huidige tijdsgewricht vol zorgen en
spanningen door een regeringscrisis
bgzonder zwaar getroffen zou wor
den. De stemming zal gaan over een
motie van de rechtse afgevaardigde
André, welke tot strekking heeft het
plan-Schuman terug te vrij zen voor
een nader onderzoek naar de commisr
sie. De Franse regering verbindt
daaraan volkomen terecht overi
gens de conclusie, dat dit in feite
een afkeuring zou betekenen van de
Europese politiek, welke zij reeds
enige jaren naarstiglrjk nastreeft.
Het is te hopen, dat de Franse
volksvertegenwoordigers èn de minis
ters in Straatsburg bij hun, ook voor
de toekomst van Europa dus zeer be
langrijke beslissingen, zullen tonen te
beseffen, hoeveel er vandaag op het
spel staat.
Nieuwe uitbarsting van de
Hibok.
De vulkaan Hibok-Hibok op de
Philippijnen is Maandagochtend op
nieuw tot een uitbarsting gekomen.
Op het ogenblik zijn er al 22,000
daklozen óp het eiland Camiguin.
gen. leverde dit weinig anders dan te
leurstelling: mensen, die afwezig ble
ken en veel tijdverlies dank zij het
gebruik van boot, bus en trein.
En-wat betreft het geslaagde deel?
Toch nog avonturen een (onge
dacht prettig en leerzaam) ziekenbe
zoek en een verstoorde verjaarspartij
(het feit door de gastvrouw zo keurig
gecamoufleerd, dat Zwerfmans zich
bij het vertrek pas van zijn wandaad
bewust werd).
Zeg nu maar eens dat de boomkik
kers in Zeeland geen vrienden hebben.
BAREND ZWERFMANS.
Noot.
Nagekomen een berichtje, waarin
het voorkomen van de boomkikkers
in St Anna ter Muiden en Breskens
werd vastgesteld.
