„Ike" candidaat voor Amerikaanse presidentsverkiezingen? ARBEIDSPRODUCTIVITEIT MOET MET 10 PROCENT OMHOOG Van Vrouw ioi Vrouw DONDERDAG 11 OCTOBER 1951 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT S Eisenhower's dilemma (I) Europa of Amerika (Van onze correspondent). NEW YOK, October. Europa of Ame rika. Dat is het dilemma, waarin generaal Dwlght E. Eisenhower zich bevindt en waarover hij zich in de komende weken zal hebben te „verklaren." Wanneer die uitspraak zal komen, zal dit „belangrijk nieuws" zijn, niet alleen voor 150 miilioen Amerikanen, maar evenzeer voor 270 millioen democratische Europeanen. De beslissing, hoe z|j ook moge uitvallen, is veel meer dan een verklaring van persoonlijke ambities en begeerten. Wie zo denkt zou de generaal, zijn integritet en zijn vérziende blik schromelijk te kort doen. Allerlei overwegingen, waarbij het behalen van een nieuw succes in Europa een van de voornaamste Is, zullen zich bij het nemen van deze beslissing doen gelden. Eisenhower heeft tot dus ver nog geen fout gemaakt. De reputatie die hij zich heeft verworven is er een van globale aard. Het Kremlin heeft niet minder respect voor zijn talenten als soldaat en diplomaat dan Nederlanders, Belgen en Ame rikanen. De laatste jaren versterkte hjj die reputatie voorts met wat men mag noemen „de zwijgzaamheid der wijzen." In deze tijd, waarin politieke problemen worden uitgevochten op de voorpagina's der bladen, is een uitspraak van Eisenhower een betrekkelijke zeldzaamheid. Er is echter een punt in Ike's" onmiddellijke horizon opgedoemd, dat verdere zwijgzaamheid omtrent zjjn onmiddellijke toekomstplannen moeilijk maakt. Het koor van hen, die zich afvragen „waar deze man nu staat" neemt dagelijks toe. Dit is een poging, gebaseerd op fei ten en indrukken van Washington's best geïnformeerde kringen, een dui delijker licht te werpen op hetgeen men terecht kan noemen: het pro- bleem-Eisenhower. Kringen, die het nauwst bij de generaal betrokken zijn, twijfelen er niet aan, dat Eisenhower het presidentschap begeert. Niet uit verlangen naar „macht". Geen mens heeft discreter gebruik gemaakt van ruime bevoegdheden hem tot dusver verleend dan Eisenhower. Hij is zich daarbij bewust, dat de aanvaarding van een candidatuur voor het presi dentschap ogenblikkelijk een einde zou maken aan de bevoorrechte posi tie, waarin hij zich tot dusver heeft bevonden. In het modderballet van een verkiezingscampagne zou men hem niet sparen.Tegenstanders (zij zijn er, uiteraard) zouden hem persoonlijk verantwoordelijk kunnen stellen voor de Russische opmars naar Berlijn. De ze onvermijdelijke verdrietelijkheden meent „Ike" echter te kunnen incas seren. Indien hij de politieke arena betreedt wil hij dat kunnen doen als de man, die in tijden van depressie en steeds toenemende bezorgdheid, voor Amerikaan en Europeaan de overwinning en het succes symboli seert. Onder die omstandigheden meent hij dat de bijval van het over weldigend aantal Amerikanen en bui- -************************ i 107 We viogen tegenwoordig dan wel eens klagen over de slordige wijze waarop sommige uitgevers ter be sparing van kosten hun boeken (doen) inbinden, er moet toch al zeer zonderling met dit leesmateriaal wor den omgesprongen, willen alle blad zijden van het boek los liggen. En nu weten we wel, dat het behoorlijk, lezen van een boek niet ieders werk is, de meeste landen blijken tegen een normale zachtzinnige behande ling toch wel bestand. In Thibet, het land van kloosters en priesterkasten, is dat anders. Wan neer U daar een inlands boek ter hand zoudt nemen, dient U op te passen dat de bladen niet alle op de grond dwarrelen, want zij liggen al- 4emaal los. Niet omdat de lama's uit de Potala of de kloosters van Dre- pung of Gyantse zo buitengewoon slordig lezen, maar omdat een Thïbe- taans boek nu eenmaal uit niets an ders bestaat dan losse bladen, gelegd tussen twee plankjes en dit alles ter bescherming gewikkeld in een doek. Ho interessant allerlei andere as pecten van dit land en deze boeken ook mogen zijn, voor vandaag willen we onze aandacht voornamelijk bepa len bij de bladzijden. Het papier in Thibet wordt vervaardigd van de bast van de peperboom en andere strui ken. Deze schors ivordt vermengd met water en fijngeslagen op een platte steen. Deze pap ondergaat daarna in principe dezelfde bewer king als in elk papierproces, met dit verschil echter, dat de toegepaste werkmethode veel primitiever is. Het resultaat bestaat uit een taaie en ru we papiersoort, die wel enige gelijke nis vertoont met crème-kleurig kar ton. Nu is het merkwaardige, dat geen enkel insect het in zijn hoofd haalt van dit Thibetaanse papier te eten. Deze dieren, die alles aantasten' en voor wie eigenlijk alleen ijzer en glas veilig zijnschuwen Thibetaans pa pier als vergif. Ze hebben daarin trouwens volkomen gelijk, want in de gebruikte grondstoffen zit inder daad vergif. Nu kan het ons koud laten of de papierconsumerende insecten in Thi bet een maaltijd meer of minder krij gen, maar deze giftige stoffen zijn öök oorzaak dat iemand, die veel tijd besteedt aan het lezen van Thibe taanse boeken, door zware hoofdpij nen gekweld wordt, en dat is voor ons mensen onaangenamer. Indien een welnemende vriend U mocht aanraden de 108 delen van de Kangyoer (Boeddhistische geschriften) eens door te werken en de Tengyoer, de 225 delen commentaren daarop, te lezen, kunt U derhalve op goede gronden beweren, dat U daar altijd zo'n hoofdpijn van krijgt! Er zullen weinig lezers zijn, die nog nooit hoofdpijn hebben gehad, want het is misschien wel de meest voor komende van alle kwalen. Maar het zonderlinge is, dat de hersenen, on danks de veelvuldig voorkomende hoofdpijnen, ongevoelig zijn voor pijn! H. Pétillon. tenlanders, die zich achter zijn banier zullen scharen, het gescheld van de oppositie nauwelijks de gelegenheid zal geven duidelijk hoorbaar te wor den. Tot zover zijn persoonlijke motie ven. STEUNT DE GROTE LIJN VAN TRUMAN. Eisenhower's plaats in het Ameri kaanse openbare leven is een factor ten gunste van zijn candidatuur. Men treft hem pal in het politieke midden. Hij staat wellicht de Republikeinen wat nader als partij, maar de linker vleugel der Republikeinse partij, waartoe hij zich voelt aangetrokken, is heel wat „progressiever" dan de rechtervleugel van de Democraten. Eisenhower steunt de grote lijn van Truman's buitenlandse politiek. Hij is daarbij de stem van matiging en ge zond verstand, die men sedert de dood van de onvergelijkelijke grote Senator Arthur H. Vandenberg, node had gemist Eisenhower kan men schetsen als de man die a priori nau welijks geïnteresseerd is in wie er de juiste koers aanwijst, maar wat de juiste koers is. Buitenlandse waarne mers hebben jaar en dag al verzucht, dat het optreden van een „midden partij" in Amerika een zo heilzame uitwerking zou hebben op het weinig stabiele Amerikaanse politieke leven. Welnu, Eisenhower verpersoonlijkt een éé-mans-partij. Wie, temidden van 150 millioen Amerikanen, een derge lijke positie bekleedt, is inderdaad, zoals men hier zegt, „uit presiden tieel hout" gesneden. ERNSTIGE BEZORGDHEID. Doch de belangrijkste overweging voor Eisenhower om zich in de poli tieke strijd te storten is zijn ernstige bezorgdheid voor het verval van Ame- rika's politieke leven en de funeste invloed, daardoor op de buitenwereld uitgeoefend. Het is gemakkelijk de corruptieverschijnselen, die de laatste weken zulk een ongunstig licht op Washington hebben geworpen, te ver klaren. De ene partij is te lang aan de macht geweest; de andere partij is zo zeer bevreesd, dat zij haar oude machtspositie nooit meer zal herove ren, dat haar functionarissen geneigd zijn „te halen wat er te halen valt" Maar niet minder ernstig is het pijn lijke verschijnsel van het nakaarten over politieke besluiten van tien jaar geleden, en het in twijfel trekken van persoonlijke motieven van eigen lei ders bij besluiten, die genomen waren toen de bondgenootschappen geheel anders lagn dan thans. Eisenhower meent, dat het zijn plicht is om, als man van het politieke mid den, een spil te vormen, waarom de meer bezadigde geesten zich zullen GEN. DWIGHT EISENHOWER in verkiezingsgewoel? Merkwaardige straf voor radio-amateur. Een Deventer jongeman, die met een geheime zender had gewerkt, zag zich door de Zwolse politierechter veroor deeld tot 25 gulden boete. Tevens werd bepaald, dat hij binnen twee jaar zijn bevoegdheid moest verwerven om te zenden. Slaagt hij daarin dan krijgt hij zijn zendapparaat terug, aldus het Alg. Dagblad. Het apparaat was namelijk zo goed gebouwd en de jongeman was een zo geestdriftige radio-zendamateur, dat rechter en officier met de griffier en de getuigenis afleggende P.T.T.-man zich hebben beraden hem een kans te geven dit toestel terug te krijgen. r Niet alleen Amerika, doch dc gehele wereld is geïnteresseerd in de vraag of generaal Ei senhower zich candidaat zal stellen voor de komende presi dentsverkiezingen. Als hij dat doet, zal hy dan als politicus meer kunnen doen voor Ameri ka en de wereld dan thans, als militair? Zal hij in staat zijn krachten en stromingen in Ame rika te bundelen? Welke zijn de overwegingen waarvan Eisenho wer zijn besluit laat afhangen? Onze New Yorkse correspon dent Robert Kiek heeft in zeer goed ingelichte kringen naar de antwoorden op deze vragen ge- informeerd en* bespreekt in twee artikelen wat men terecht zou kunnen noemen: het pro- bleem-Eisenhower. willen scharen in plaats van (zoals herhaaldelijk het geval is) zich van het politieke leven te distanciëren. Hij meent in staat te zijn tot beslissingen te komen, die niet zijn ontsproten aan virulerende debatten en impulsieve daden, doch aan gezond verstand en weloverwogen redenering. In oorlogs- en vredestijd wist Eisenhower vaak fel-tegengestelde belangen van bui tenlandse mogendheden met elkaar te verzoenen. Hij acht het zijn taak om thans in het binnenland harmonie te smeden, samenwerking te inspireren, vertrouwen te scheppen waar wan trouwen heerst. Dat zijn de voornaamste overwegin gen vóór Eisenhower's candidatuur. Er is een keerzijde aan deze medaille. Wij komen daarop in een volgend artikel terug. (Nadruk verboden). Spoorwegverbinding bij Nieuweschans hersteld In April 1945 vernielden terugtrek kende Duitse troepen de laatste ver binding, welke het Noorden van óns land nog via het railvervoer met Duitsland had. Op Duits gebied wer den ook enkele spoorbruggen vernield en in Nederland wachtte men eerst het herstel van de Duitse bruggen af, voor men aan de herstelwerkzaamhe den te Nieuweschans begon. Toen in Mei jl. de laatste vernielde spoorbrug op Duits gebied gereed was, werden ook in Nederland de her stellingen ter hand genomen. Dins dagmorgen reed van net Duitse sta tion Weener de eerste Duitse locomo tief met daarachter enkele gloednieu we personenrijtuigen naar Nieuwe schans. LH» tv*ntoonstelling „Scntiueis ter Zee 1951" in de geoóuweit van en lv. te Vllssingen werd door de Commandant Maritieme Middelen Vlissingen, kapitein ter zee J. G. Broekhuysen, geopend. Naast kolonel Broekhuysen de burgemeester van Viissingen, mr. B. Kolff. NOTA AAN TWEEDE KAMER. Ook op vaderlandse grond kan voor de jeugd een toekomst liggen. De jaarlijkse styging van de arbeidsproductiviteit van vier en een half procent, die als „normaal" voor de na-oorlogse periode wordt beschouwd, is onvoldoende om onze economie, gegeven de bevolkingsaanwas en de de fensie-inspanning, in evenwicht te brengen. Het betalingsbalans tekort van bijna een milliard of 5 van het nationale inkomen kan worden overwon nen door een extra productiviteitsverhoging van 10 procent. Dit wordt medegedeeld door de ministers Albregts en Drees in een „nota over de productiviteit in Nederland" aan de Tweede Kamer. In de nota wordt voorts opge merkt, dat de gevraagde extra-pro ductiviteitsverhoging met in één jaar kan worden gerealiseerd. Een verde ling over eeri drietal jaren komt waarschijnlijk het meest in aanmer king. Dit houdt in, dat in de drie eerstkomende jaren een productivi teitsverhoging van 4% t ca. 8 wordt aangevraagd. Schattingen van het Centraal Plan Bureau maken het aannemelijk, dat wij in het jaar 1951 niet of niét ver boven de nor male zullen uitkomen. Het lijkt derhalve doelmatig, de jaren 1952, 1953 en 1954 te belasten met de ex tra-verhoging van ca. 3 zodat voor elk aier jaren een verhoging van de arbeidsproductiviteit met onna 8 procent wordt gevergd. De nog reste rende maanden van het jaar 1951 kunnen dan als aanloopperiode wor den gezien. Op deze wijze kan de pro ductiviteitsverhoging bijdragen in bet totale regeringsprogramma' waar door het betalingstekort zal zyn ge* elimineerd en het uitgangspunt voor een verdere stijging van de wel vaart zal zijn gevormd door het voor handen zijn van een efficient produc tie-apparaat, opgewassen tegen de buitenlandse concurrentie en van vol doende capaciteit om de grote quan ta goederen te exporteren, die de ba sis van die welvaart moeten vormen. CENTRALE PLAATS VAN DE MENS. De ministers betrekken tot besluit de centrale plaats van de mens in het economische leven in de beschouwin gen. Daarbij geven zij zich reken schap van de eenzijdigheid die de be handeling van één aspect der men selijke werkzaamheid uiteraard met zich brengt. Productiviteit is slechts een der gezichtspunten, naast andere die bij een onderzoek naar het wel- vaartsstreven de aandacht vragen, en een volledige visie zal resulteren in de gehele mens, op wiens vervol making dit streven gericht dient te zijn. In het algemeen wordt opgemerk' dat alles wat de gezindheid van de ar beidende mens gunstig beïnvloedt, het slagen van een productivlteitB-cam- pagne zal bevorderen. Dc mens van ncuen ontbeert vaak geloof in do toe komst Hem moeten motieven wor den gegeven om zijn arbeid met be doeling en toewijding te verrichtten DE JEUGD. Dc jeugd van thans zal weer de overtuiging moeten veroveren, dat haar toekomst niet uitsluitend be hoeft te liggen in werelddelen ver al. maar ook lean gevonden worden op d- vaderlandse grond dichtbn. Zeker, al dus de ministers, het is begrijpelijk, dat onder de middelen om aan do jeugd arbeid te verschaffen ook emi- Kr«T ie behoort. Daarnaast geldt even wel het woord van een na de eerst- wereldoorlog jong gestorven dicht»-: ..Delven wij waar w|J staan, want. waar wij staan is Klondyke". Dit zin volle woord moge de jeugd met élan vervullen en aanzetten tot de vereis te krachtsinspanning, die ook voor de komende generatie reële levensmo gelijkheden doet behouden en verstol ken. Z|j kan fier zijn op wat dit kleine land ondanks zyn grote bevolking aanwarf heeft gepresteerd en nog zal tot stand brengen met haar hulp. De groei der bevolking behoeft geen ro den te zijn voor een sombere toe komstvisie indien deze groei juist een aansporing temeer vormt om te bewerkstelligen, dat de voorwaarden worden begunstigd om Nederlands Klaats In het bestel der volken te be emden en te versterken. Tot deze voorwaarden behoort de productivi teitsverhoging. Uit het voorgaande moge gebleken z|jn, dat Nederlands economische toekomst gewaarborgd kan worden, indien w|j erin slagen naast andere doeleinden de grote mo gelijkheden te verwerkelijken, welke op net terrein van de productiviteit gelegen z|jn, aldus de ministers Aj- Dregts en Drees in hun nota aan de Tweede Kamer. Hebt u van uw leven wel eens heimwee gehad? Nee, ik be doel niet dat heimwee naar iets dat u vroeger van nabij hebt gekend, maar waarvan u mijlen en mijlen ver bent wegge- dwaald. Dat heimwee is pijn lijk, maar niet ongeneeslijk. De mijlen tussen u en het be minde voorwerp uw s harten mogen vele zijn, de kans blijft dat u vandaag of morgen de weg terug kunt gaan, en on verwacht staat in het land schap, de stad, hét huis uwer dromen. Maar wat moet men met een heimwee naar iets dat onher roepelijk onbereikbaar is ge worden, dat voorgoed verzon ken is in de afgrond van de tijd? Wie leert ons de tover spreuk om het grote rad terug te wentelen, om in levende lijve, als de held van „Berke ley Square" terug te stappen in de époque welke men lief heeft? Onmogelijk, zegt het bit se verstand, en het heimwee troost zich met costuumboe- ken en schilderijen, met histo rische toneelstukken en films. Totdat het opeens, o verruk king, op het onverwachtst de droom tot leven ziet komen, zo maar op een podium in een kleine zaal. Ik heb, drie uur lang, schoon heid en gratie en statigheid en weelde uit de lijst van het ver leden zien stappen, en glim lachend en springlevend zien paraderen voor mijn verrukte ogen, die ternauwernood kon den geloven dat dit werkelijk heid was. Evenwel, de zijde ruiste, de juwelen vonkten, er loste niets in een nevel op en er zweefde niets over onze hoofden weg. Mijn ogen had den gelijk: het was alles echt, van mutsje tot muiltje; het had maar één gebrek: dat het veel te snel voorbij was. Als troostprijs voor wie er niet zijn kon, als aansporing voor wie het nog te wachten staat: een flauw weerschijntje op papier van al die charme. Het heimwee kan toch wel eens iets goeds uitrichten. Het had Cruys Voorbergh, die voor ons op het podium zo het een en ander van deze paraderen de bekoorlijkheid vertelde wat zg ik? die de toelichting spéélde met alle esprit en ver ve van de bezeten artist het had hem, zeg ik, gedreven tot dit dure en in veler ogen mis schien dwaze experiment: het verzamelen van al wat er in Nederland nog te vinden is aan costuumbezit in de allerruimste zin. U moet niet vragen, wat zo'n liefhebberij kost aan tijd, geld, élan en inspanning. Hoe het zij, hij begon naar zijn zeggen met de japon van zijn tante Georgine (grijs mei een wit kraagje en manchet ten, een zwart, schortje met lila bloemen en allemaal heel kleine knoopjes, weet u wel, van hals naar taille) en nu is hij al aan een heel museum toe: hét Nederlands Costuum- museum, Kabinet van Mode en Smaak. Dat museum staar, natuurlijk, in de meest modieuze onzer steden, het vorstelijk 's-Graven- hage. Mocht u te. zijner tijd daarheen verdwalen, misschien dat u voor één keer de geneug ten van winkels kijken en rol trappen bewandelen in de Bij enkorf eens «rilt prys geven voor een bezoek aan dat mu seum: een rustig genoegen dat is waar, maar onvergetelijk. Echter, zo'n parade van cos- tuums is nog te prefereren, want wat is een japon die in en vitrine hangt? Een dood en stijf ding, het lijk van een illusie. Maar deze droomgewa- den kwamen tot leven op dat kleine podium: door het aan- c- ten uur maar, petemoei vallig figuur en de perfecte houding van de draagsters (die ene drager, al even geëigend voor zijn gewaad, had een rid derorde voor heldenmoed ver diend), doori de gehele sfeer van gebaar, beweging, gelaats uitdrukking, en, niet zo weinig, door de magie van het bege leidende gesproken woord. Waarom, zo vraagt het pijn lijk verbaasde hart: waarom is dit alles vieux jeu geworden, voorbij zonder enige kans op terugkeer? Waarom lopen wij met grote stappen in stevige vierkante schoenen over de wereld, op ijselijke platte hak ken en verfoeilijke crêpe-zo len? Waarom trekken wij flet se, onpersoonlijke confecüe- jurkjes aan in erwtensoep- groen en gekookte-bieten-rood? Waarom dragen wij geen rui sende slepen meer, geen gebor duurde muiltjes, geen drie sit sen onderrokken, geen onder kleed van papaverrood laken, geen morgenjapon van lila taf zij met een knalblauw satijnen schortje? Het is zo lastig, zegt Mada me 1951. Je kunt met zoiets toch niet op de fiets zitten of achter een tram aanhollen nog gezwegen van vn een prop volle bus stappen. Ach nee, natuurlijk niet: stel je voor dat we die genoegens moesten missen. We hebben haast, het leven is druk, wij jakkeren, wij sprinten, wij vlie gen om het hardst, zelfs de oude Golfstroom raakt ervan uit de koers. Hoe zouden wij, zenuwmachines in een gejaag de eeuw, nog tijd kunnen vinden om u-ren aan ons toilet te besteden, om te ruisen met slepen en te conserveren met waaiers? Hoepla, ouerboord met ■de ruches en de borduursels, de mutsen en de fichu's, de keursjas en de muiltjes. Wy zijn vlot, wij zijn practisch, wij zijn sportief en wij zijn doodvervelend. Maar als ik van mijn leven Assepoesters petemoei eens ont moet (gepoederd en met pa- niers natuurlijk, en een mou- che op haar linkerwang), en ik mag wezenlijk een harte- wens uiten, dan zal ik o, heel bescheiden zijn. Als Zaan- se molenaarsdochter in blauw en geel, tintelend van juwelen en zelfs in een négligé van roomkleurig satijn voel ik mij veel te extravagant. Nee pete moei, geef mij één uurtje een sitsen schoot jak je, roestrood met bonte figuren, op een grij ze sitsen rok met diezelfde vo gels en bloemen geborduurd. Bind mij een huiselijke boeze laar voor, zo zacht en fijn ge ruit alsof het zijde was, en zet mij een tulen mutsje op, een met twee schelpen over de oren, als Bet je Wolff ze droeg. Geef mij een oud huis aan een stille gracht, waarlangs linden staan, die in alle tinten van goud en groen en geel lang zaam verkleuren in de herfst zon. En laat mij dan, met het sleutelmandje aan de arm, op mijn gemak naar de grote voor deur gaan om open te doen op het gelui van de koperen bel. Op de hardstenen stoep, tussen de paaltjes het zwarte ket tingen (waarop ik niét mocht schommelen toen ik nog een deerntje was) laat daar N eelt je de melkmeid staan met het koperen melkvat, dat blinkt als goud. Neeltje, in de pracht van rood baaien onderrok en blauw damasten overrok, van bont gebloemd keurs en hagel wit hemd, blond en blozend als een perzik onder de sierlijke strokorf van haar hoed. Dat, en ergens een tinkelend clave-cimbel achter een open raam, en de postkoets-met-de- vier die in de verte over de brug davert: dat is heus geluk genoeg voor één uur, petemoei.' SASKIA. Het wereldgebeuren A toom-discussie Het is de laatste dagen weer een.'; de atoom, die het onderwerp is van een belangrijke discussie tussen Oost en West, waarby nie mand minder dan president Truman en maarschalk Stalin de grote oppo nenten zijn geweest, die het debat met enige opzienbarende verklarin gen hebben geopend. Later hebben zich ook andere gezaghebbende stem men in de discussie gemengd Gor don Dean, de voorzitter van de Ame rikaanse commissie voor atoom-ener- fie byv. en ten slotte zyn ook in e internationale pers allerlei be schouwingen verschenen. De kern van al deze beschouwingen ls deze: de atoombom kèn een beslissende factor zyn voor het behoud van do vrede. Maar hoe? De Amerikanen stellen zich op het standpunt, dat het Westen er tot elke prijs voor moet zorgen een belangrijke voor sprong op het gebied van de atoom wapens te behouden. Deze redene ring is natuurlijk juist, wanneer men er van uit gaat, dat een nieuwe oorlog ontketend zou worden door Russische agressie. De redenering is ook typisch Amerikaans omdat de Amerikaanse publieke opinie, door welke oorzaak dan ook, Rusland nooit anders ziet dan als de toekom stige agressor. En wij kunnen ons dan ook heel goed voorstellen, dat de mededeling van Gordon Dean, dat de Ver. Staten niet alleen over een belangrijke hoeveelheid atoombom men, maar bovendien over verschil lende nog zorgvuldig geheim gehou den tactische atoomwapens voor dc strijd te velde beschikken, op het Amerikaanse publiek grote indruk heeft gemaakt. Anderzijds kan men er natuurlijk ook van uit gaan, dat de Ame rikanen met een aanval zouden kunnen beginnen met de bedoeling de Russen voor te zijn. De eerste klap, die voor de Amerikanen wel een dollar waard zal zijnVoor wie de zaak zo bekijkt, is het zon der meer duidelijk, dat een gelijk waardige „atoomkracht" aan de Rus sische kant een waarborg zou kun nen zijn voor het behoud van de vrede. En al kunnen we de Russen véél kwalijk nemen, wc mogen het hen tot zeker niet euvel duiden, dat zy het zó zien! Alles wijst er intussen op, dat Amerika en Rusland zich tot het uiterste inspannen in de atoomwa pen-wedren. Amerika, dat zonder twijfel nèg aan de kop gaat. om de voorsprong te behouden. Rusland om de achterstand in te lopen. En het blijft voorlopig nog een open vraag wat voor het behoud van de wereld vrede het minst kwade is. Bij z|jn mededelingen over de twee de atoom-explosie „ergens in Rusland" heeft Stalin ook de kwestie van de controle op de produc tie van atoomwapens weer eens op het tapyt gebracht en hij heeft de Ver. Staten er van beschuldigd het tot stand komen van een verbod van het gebruik van dit verschrikkelykste van alle oorlogswapens te hebben ver hinderd. Als de Amerikanen dan he lemaal niet willen, moéten wy wel mee doen aan de wedloop, zo klaagde de rode Tsaar en hij voegde daaraan de verzekering toe. dat de Russen eigenlijk niets liever willen dan de atoomenergie uitsluitend gebruiken voor vredelievende doeleinden. Rus land zou er niet over denken Ameri ka of welk ander land ook aan te val len. Zoals steeds is ook nu weer de be langrijkste vraag wat Stalin met de ze woorden heeft bedoeld. Een ver sterking van de positie van zijn ver tegenwoordigers bij de komende de batten van ae algemene vergadering der Ver. Naties in Parijs? Of een voorzichtige poging om de Amerika nen opnieuw te benaderen met een voorste], dat toch tot een accoord op het punt van de atoomwapens zou moeten leiden? Volgens Reuter is men in Amerikaanse en Britse krin gen enigszins geneigd het laatste aan te nemen. Maar tegelijkertyd wordt er toch met nadruk aan herinnerd, dat het juist de Russen waren, die door hun hardnekkig verzet tegen het door de Amerikanen opgesteld en de V. N. goedgekeurd plan voor con trolering van de atoom-energie elke overeenkomst op dit punt onmogelijk hebben gemaakt. En die bovendien de V.N.-commissie destijds noopten haar werkzaamheden te staken door haar byeenkomsten te boycotten op grond van het feit dat nationalis- tisch-China er aan deelnam.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1951 | | pagina 5