Ook in het oude Vlissingen wordt
druk gebouwd
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
ZUSTER KENNY'S STRIJD TEGEN
DE KINDERVERLAMMING
DINSDAG 11 SEPTEMBER 1951
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
DE GATEN WORDEN GEVULD
Door samenwerking kon zeer veel
bereikt worden!
Wie eens wil ervaren wat door overleg en samenwerking bereikt kan
worden, moet eens in Vlissingen „onder aan de boulevard" gaan kijken.
Onder aan de boulevard, d.w.z. in die buurt tussen de Boulevard De Ruy-
ter en SpuistraatBellamypark, die sinds mensenheugenis tot een van de
minst aantrekkelijke stadsdelen heeft behoord. Oude, donkere huizen, vaak
in een ernstig vervallen toestand, gelegen aan nauwe, rommelige straten
en straatjes.
En nu? Het ene nn het andere oude huls verdween onder de mokerslagen
van de sloper, althans voor zover de verwoestingen van de oorlog niet voor
volledige vernietiging hadden gezorgd. En op de plaats, waar vroeger deze
rommelige bebouwing stond, wonen nu de mensen vaak dezelfde! in
keurige nieuwe woninkjes, die daar in het afgelopen half jaar werden ge
bouwd.
Dezelfde mensenDat is juist
het aardige in deze nieuwe wijk van
het oude Vlissingen. De mensen
woonden er sinds jaar en dag in hun
eigen huisje. Niet veel fraais vaak,
maar toch hun eigendom en waar
woon je prettiger dan in een eigen
huis, waaraan je zelf van alles kunt
doen? Dat je helemaal kunt inrich
ten zoals je dat zelf wilt?
De oorlog had ook in dit deel van
Vlissingen veel verwoestingen aan
gericht en na de bevrijding moest
dus ook voor deze wijk een herbouw
plan wonden gemaakt: het plan-Bree-
waterstraat. Maar plannen maken,
betekent nog lang niet altijd, dat er
gebouwd wordt ook
Het gemeentebestuur heeft echter
de eigenaren van vernielde en zwaar
beschadigde woninkjes bij elkaar ge
roepen en met hen gesproken. Want
eendracht maakt nog altijd macht
en wat een eigenaar op z'n eentje
nooit zou gelukken, zou wellicht in
eendrachtige samenwerking tot stand
te brengen zijn. De gemeente had
goed gezien: 27 eigenaars toonden
zich al dadelijk bereid en de anderen
volgden vrij spoedig. Zó werd het
mogelijk, dat nu „onder aan de bou
levard" 33 keurige nieuwe woningen
verrezeri, allen naar één plan ge
bouwd weliswaar, maai* voor ver
schillende eigenaars, die bovendien
de vrijheid behielden om aan onder-
Een zelfde verschijnsel wordt door
verschillende mensen op een totaal
andere wijze beleefd. Om een grof
voorbeeld hiervan te hebben, behoe
ven we slechts te denken aan de neder
laag van Duitsland, welke voor ons
vreugde, moaar voor de vijand diepe
neerslachtigheid betekende.
Niet alleen worden indrukken van
de buitenwereld op verschillende
wijze door ons beoordeeld en ver
werkt, maar zij worden ook verschil
lend door ons waargenomen. Wat nor
male ogen bijv. als rood ervaren, ziet
iemand met een bepaalde kleuren
blindheid als geel. Zijn waarneming
van hetzelfde voorwerp is dus afwij
kend van de onze en dit verschijnsel
speelt zich door de hele natuur af.
Beroemd zijn in dit opzicht de proe
ven die de Oostenrijkse zoöloog Karl
von Frisch met bijen heeft genomen
om na te gaan op welke wijze deze die
ren kleuren kunnen waarnemen. Hij
wende de bijen aan honing, die op
blauw papier werd geserveerd. Daarna
legde hij links een rood, en rechts een
blauw papier en verwijderde het oor
spronkelijke. De bijen bleken toen
slechts belangstelling voor het blauwe
papier te koesteren. Von Frisch was
echter een veel te geroutineerd en
scherpzinnig waarnemer om hieruit
zonder meer de conclusie te trékken,
dat deze dieren daarom blauw ook in
derdaad als kleur zien, want ook een
kleurenblinde zal zich met blauw en
rood zelden vergissen, omdat hij de
ene kleur veel donkerder ziet dan de
andere.
Daarom legde hij het blauwe pa
pier tussen papieren van alle moge
lijke tinten, van helder wit tot diep
zwart. Steeds keerden de bijen echter
naar het blauwe papier terug en daar
uit kon de conclusie worden getrok
ken, dat bijen blauw inderdaad als
kleur zien. Met rood was dit echter
niet het geval, want rood en zwart
bleek voor hen geen verschil uit te
maken.
Ziet de bij de rode klaproos dus als
een zwarte bloem? Neen, deze bloem
wordt als ultra-violet gezien, een kleur
die wij niet kunnen waarnemen en die
dus ook niet kan worden omschreven.
Wanneer men een zwart glas, dat
alleen ultra-violet licht doorlaat, op
een klaproos legt, blijkt, dat bijen deze
bloemen kunnen zien. Wordt het zwar
te glas vervangen door een doorschij
nend glas, dat de ultra-violette stra
len tegenhoudt, dan zien de bijen de
klaproos niet.
Maar niet alleen bij rood en zwart
is de kleurenwereld van de bij ver
schillend van de onze, ook witte bloe
men moeten zij anders zien. Talrijke
witte bloemen absorberen de ultra
violette stralen en kaatsen de rest van
het witte licht terug, dat door bijen
dus als blauw-groen wordt waargeno
men.
Wanneer een bij een blanke steekt,
ziet hij dan een blauw-groen vel,
waaruit een ultra-violette druppel
bloed parelt? Ons voorstellingsvermo
gen schiet hier heus te kort!
Tussen twee haakjes: bloed behoeft
niet altijd rood te zijn. Ook voor onze
ogen kan het zich als blauw verto
nen! H. Pétillon.
delen van het interieur naar eigen
smaak en eigen draagkracht varia
ties aan te brengen: een marmeren
schoorsteen of stenen in de woonka
mer, tegeltjes in de keuken of een
netjes wit gekalkte muur, een dou
checelletje boven of een flinke berg-
kast
In het algemeen hebben de mensen
maar weinig meer in hun nieuwe
eigendom behoeven te steken dan
de vergoeding, die zij voor hun
oude panden hebben gekregen. Dat
zij nu best tevreden zijn, is duide
lijk!
Inmiddels is de gemeente nog be
zig met de aanleg van de straten
en een eenvoudige beplanting. Het
wordt inderdaad een aantrekkelijke
wijk. En het gemeentebestuur hoopt
hier op de ingeslagen weg te kun
nen voortgaan. Er kan hier nog
meer gebouwd worden. Nü reeds,
maar vooral wanneer straks het
gebouw, dat defensie nog in ge
bruik heeft, hier ook eens zou kun
nen verdwijnen.
TER NAVOLGING.
Er zijn bij de herbouw van het
oude deel van Vlissingen echter meer
voorbeelden van succesvolle samen
werking aan te wijzen. Bij vroegere
gelegenheden schreven wij reeds
over de nieuwe woningen aan de
Graves traat en omgeving. Die staan
er inmiddels al weer geruime tijd.
Zo lang zelfs, dat voor de eigenaren
de kwestie van het onderhoud al
weer urgent is geworden. Wat zou
er gaan gebeuren? Ieder op zijn
ügen houtje. De één groen schilder-
A'erk aan zijn voorgevel en de an-
ier crème? Het huis van Jansen
veer keurig in de verf, maar dat van
z'n buurman kaal en verveloos om-
lat het er nog niet aanzit?
Ook hier heeft men door samen-
jpreking een prachtige oplossing ge
vonden, die toch eigenlijk weinig
meer betekent dan het beroemde ei
van Columbus. Er is door de geza-
melijke eigenaars een fonds gevormd,
waarin iedereen maandelijks zijn bij
drage stort. Een paar eigenaars, die
het volle vertrouwen van allen heb
ben, beheren dit fonds en nu ge
schiedt het buiten-onderhoud voor
gezamelxjke rekening. Voordeliger,
beter en netter! Alles tegelijk en in
één en de zelfde kleur!
Wij geloven, dat dit voorbeeld van
samenwerking navolging verdient.
Een plan voor. het verder volbou
wen van de Gravestraat bevindt zich
momenteel in een vèr-gevorderd sta
dium.
OP HET EILAND.
Op het Eiland gebeurt nog niets.
Tenminste niet wat de herbouw be
treft. Toch is er wel enige kans, dat
hier binnen niet al te lange tijd twee
bedrijfspanden met woningen zullen
verrijzen, mogelijk zelfs met een
blokje woningen aan de stadskant
nog daarnaast. Maar verder zal men
hier toch moeten wachten tot 1953,
wanneer de sluizenbouw gereed zal
zijn. Tot zo lang neemt dat werk
te veel terrein in beslag.
Natuurlijk zijn er ook in de oude
stad nog tal van „gaten" in de be
bouwing, maar reeds vele zijn toch
ook al weer opgevuld. Met name in
de ^mgeving van de Zeilmarkt, de
Wiljftlminastraat. enz. valt er echter
nog heel '.vat te doen.
Verheugend is het echter, dat er
op het ogenblik goede kansen zijn
voor een bebouwing van de hoek
Handhaving van maximum
inhoudsgrens woningen.
Onlangs zgn door de minister van
Wederopbouw en Volkshuisvesting
bij wgze van uitzondering enkele
bouwplannen van woningen, groter
dan vijfhonderd kubieke meter goed
gekeurd. Behalve, dat voor een over
schrijding van de maximum inhouds
grens op zichzelf in deze gevallen bij
zondere motieven waren aan te voe
ren, gold hierbij als overweging, dat
de betrokkenen, die reeds geruime
tijd geleden te goeder trouw him plan
nen hadden ingediend. than3 door
niet-goedkeuring te zeer zouden zijn
gedupeerd. In de toekomst zullen der
gelijke uitzonderingen evenwel niet
meer worden gemaakt. De maxi-
mum-inhoudsgrens van vijf honderd
kubieke meter in de z.g. vrije sector
blgft streng gehandhaafd.
Ernstige straffen voor
kapitein en stuurman.
De Raad voor de Scheepvaart heeft
Zaterdag uitspraak gedaan inzake de
stranding van het m.s. „Volkerak"
op 17 Maart van dit jaar op het En
gelse eiland Wight. De Raad heeft de
Rotterdamse kapitein C. D. de be
voegdheid ontnomen om als kapitein
op kustvaartuigen te varen voor de
tijd van drie maanden en de stuurman
H. S. uit Heerenveen de bevoegdheid
ontnomen om als stuurman op kust
vaartuigen te varen voor de trjd van
twee maanden. Beiden hadden schuld
aan de stranding.
WalstraatNieuwstraat, waarvoor
een plan voor een winkel met 9 wo
ningen is ingediend. Ook voor ver
schillende andere terreinen liggen er
wel plannen, maar die zijn allemaal
toch nog vrrj vaag en waarschijnlijk
nog ver van hun verwezenlijking
verwijderd.
DE BOULEVARDS.
Een belangrijke factor in de her
bouw van Vlissingen vormen natuur
lijk de boulevards: het front van de
stad naar de zeezijde. Verschillende
flatgebouwen zijn hier de laatste tijd
verrezen, terwijl andere nog in aan
bouw zijn.
Maar er zijn nog meer plannen in
voorbereiding, met name voor de
Boulevard de Ruyter, en wanneer de
voortekenen niet bedriegen, zal hier
binnen niet al te lange tjjd een be
bouwing zyn ontstaan, die zelfs nog
verder gaat dan die van vóór de
oorlog.
Dit betreft dan het gedeelte van
de boulevard ongeveer tegenover de
Gevangentoren, waar, in aansluiting
op de mooie, nu bijna voltooide nieu
we flat, in de eerste plaats een blok
van 24 woningen (d.w.z. 8 panden
van drie-hoog) gebouwd zal worden.
Deze bouw bevindt zich reeds in een
zeer vergevorderd stadium van
voorbereiding. Het ligt in de bedoe
ling in het verlengde hiervan nog
dertig soortgelijke woningen op te
trekken.
Ook aan de Boulevard Bankert zgn
de kansen voor enkele nieuwe pan
den o.m. naast pension Truida
en ook bij de hoek van de Oprit
vrij gunstig en, zoals bekend, wordt
op het ogenblik aan het einde van
de Boulevard Evertsen een flat voor
„De Schelde" gebouwd.
Ook aan de boulevards vullen zich
de gaatjes en wellicht zal het niet
meer zo heel lang behoeven te du
ren, voor het „zeefront" van Vlis
singen voor een belangrijk deel geslo
ten zal zijn.
Hetzelfde verschijnsel ziet men
trouwens op tal van punten in de
oude stad, in zeer sterke mate zelfs
in de wijk tussen de Badhuisstraat
en de Van Dishoeckstraat, waar het
laatste jaar de bebouwing weer bijna
volledig is „opgevuld."
Vlissingen herstelt zich langzaam,
maar zeker van zijn oorlogsverwon
dingen en vóór we een paar jaar
verder zijn, zal men wellicht kunnen
constateren, dat alle pessimisme
ten spijt veel materiële gevolgen
van de oorlog zijn uitgewist. Ook al
zal er dan nog steeds gebouwd moe
ten worden om in de nog altgd nij
pende woningbehoefte te kunnen
voorzien.
Van hun oude, bouwvallige huisjes verhuisden vele Vlissingers naar een der
nieuwe woninkjes van het plan-Breewaterstraat". Onze foto iaat een van
deze, vaak schilderachtige, maar toch weinig geriefelijke oude woningen
zien, die dezer dagen reeds werden gesloopt. Op de achtergrond een rijtje
nieuwe huisjes.
TIENDUIZENDEN MENSEN LEREN LOPEN
Haar leven was een zegen voor de mensheid.
(Van onze correspondent)
New York, September Evenals de namen van Florence Nightingale
en Marie Curie zal ook de naam van Elizabeth Kenny in de toekomst met
eerbied en dankbaarheid genoemd worden als die van een moderne wel-
doenster der mensheid. Deze verpleegster heeft tienduizenden verlamde'len, die door^de Westelijke jgealheer-
mensen weer leren lopen en moet nu zelf het lot onder ogen zien, binnen
kort door de dood van een vreselijke ziekte verlost te worden.
Zuster Kenny had twee vurige
wensen: haar eigen methode ter be
handeling van de kinderverlamming
algemeen erkend te zien en in haar
geboortedorp in de Australische rim
boe, het dorpje Toowoomba, een huis
je met bloemen en eucalyptusbomen
te bezitten. Ze heeft dc vervulling
van haar beide wensen mogen bele
ven. Maar terwijl in haar omgeving
steeds meer slachtoffers der kinder
verlamming door haar geneeswijze
nieuwe hoop krijgen, is Zuster Kenny
zelf ten prooi gevallen aan een veel
Vertegenwoordigers van 49 landen hebben te San Francisco het vredesver
drag ondertekend, dat een einde maakt aan de staat van oorlog tussen Ja
pan en de geallieerden.
Yosjida, de premier van Japan, tekent, terwijl de leden valt de delegatie
toezien, het verdrag voor zijn land.
ergere ziekte dan de kinderverlam
ming en kan zg de langzaam, en on
verbiddelijk voortschrijdende symp
tomen met de wetende ogen van een
verpleegster aan haar eigen lichaam
waarnemen: het is de ziekte van
Parkinson die ongeneeslijk is.
Toch is Zuster Kenny 'nog naar de
V. S. gevlogen, waar ze haar „testa
ment" wil publiceren, een soort leer
boek voor de behandeling van de kin
derverlamming. Ze heeft nooit be
weerd deze ziekte te kunnen genezen,
maar is er slechts van overtuigd, dat
de slachtoffers van deze ziekte niet
voor hun verdere leven verlamd of
vergroeid behoeven te blijven. Van
New York wil ze naar Kopenhagen'
vliegen, waar een internationaal con
gres ter bestrijding van de kinderver
lamming zal worden gehouden. Daar
na zal ze naar huis terugkeren en
rustig het einde van haar leven tege-
moetzien, dat volgens dc dankbare
getuigenis van veertig ziekenhuizen,
die ze opgericht en duizenden zieken,
wier Igden zij verlicht heeft, een ze
gen voor de mensheid is geweest.
ONBEKEND.
In 1910, het jaar. dat haar bijzon
dere roeping zou blijken, was Zuster
Kenny een onbekende jonge verpleeg
ster ergens aan de rand van de woes
tijn van Queensland. Op een zomer
avond werd ze door een radeloze far
mer bjj zgn twaalfjarig dochtertje
geroepen, dat ernstig ziek was. Zus
ter Kenny herkende direct de voorbo
den van de kinderverlamming
maar wat moest ze doen De dichtst
bijzijnde dokter woonde mijlen ver
weg. Op haar telegram seinde de
dokter terug: ..Kinderverlamming.
Stop. Geen behandeling. Stop. Doe
wat u kunt". Zuster Kenny wist niets
van de officiële medische opvattingen
over de kinderverlamming. Ze wist
maar één ding: ze moest dit kind
helpen, de pgn verzachten. Ze scheur
de een laken in repen, doopte deze in
kokend water en legde ze op de pijn
lijke plaatsen. Het kind werd rusti
ger en viel in slaap. Toen het wak
ker werd. vroeg het meisje weer om
warme omslagen, die haar zo goed
geholpen hadden. Dit werd gedaan en
twee maanden later kon het meisje
weer lopen. Toen de dokter dit hoor
de, zei hij tegen Zuster Kenny: „U
hebt deze patiënte tegen alle weten
schappelijke regels in behandeld. Ik
mag u niet aanraden hiermee door te
gaan, maar als u zelf de moed hebt
op eigen risico te handelen, zult u
misschien eens beroemd zijn".
VERLOVING VERBROKEN.
Zuster Kenny had de moed. Ze had
Het wereldgebeuren
Weinig innemende
tactiek
Elke dag opnieuw en telkens bij elk
vraagstuk trachten de Duitsers zich te
ontworstelen aan de „greep der bezet
ting", West-Duitsland kan blijkbaar
niet afwachten totdat het de gerede
kans krijgt om weer zelfstandig zijn
plaats in de rij der naties in te ne
men. Men heeft de oorlog verloren, en
nu moet men maar weer zo snel mo
gelijk de oude verhoudingen herstel
len, omdat het er toch eenmaal van
moet komen. Voor Duitsland heeft de
oorlog afgedaan, dus moet dit het ook
maar voor de overwinnaar zijn.
Nu is het in Duitslands problemen
zo gesteld, dat er beslist wel eens
grieven van de bezette mogendheid
zijn die steek houden. De bezetters
zijn niet feilloos bij het uitstippelen
van hun politiek. Maar het doet nu
eenmaal onprettig aan als de „verdruk
te partij" nooit eens zoekt naar een
elegante wijze om de gesprekspartner
op die fouten attent te maken. Men
komt altijd maar direct met grof ge
schut Zo zjjn dan thans ook de be
sprekingen tussen de Duitsers en de
geallieerden over de ontbinding van
de centrale verkoopsorganisatie voor
kolen uit het Ruhrgebicd volkomen
vastgelopen. Er is om de kolen al heel
wat te doen geweest en men kan dat
begrijpen, omdat het voor Duitsland
de sleutel vormt voor de ontwikkeling
van zijn economische vooruitgang. D<
Duitse delegatie (in Düsseldorf) heeft
nu verzocht om de zitting van de com
missie die de liquidatie van het ver
koopbureau behandelt, te verdagen
Want de delegatie meent eerst over
leg te moeten plegen met haar rege
ring over een memorandum dat de
geallieerde Hoge Commissarissen heb
ben opgesteld en waarin de West-
Duitse regering en de Duitse vakver
enigingen wordt verweten dat zij on
danks hun toezegging streven naar d<-
oprichting van een nieuwe centrale
verkoopsorganisatie.
De West-Duitse minister van econo
mische zaken, prof. Erhard, heeft in
middels de ontbinding van de Duitse
centrale verkoopsorganisatie van ko-
den dus wordt geëist, een der meest
omstreden punten van het ogenblik
genoemd. Naar hij heeft verklaard,
staat men aan Duitse zijde op het
standpunt dat men geen afstand kan
doen van een centrale kolenverkoop.
Daar de geallieerden nu eenmaal een
andere mening zijn toegedaan, ziet hij
geen mogelijkheid voor overeenstem
ming of compromis. Het is dus duide
lijk uit zijn woorden op te maken dat
men van Duitse zijde er niet aan denkt
van het standpunt af te wijken.
Waarom men er van Duitse kant zo
straf op staat dat er een centrale ko-
lenverkooporganisatie zal worden ge
vormd, is duidelijk als men de over
wegingen van de Duitsers verneemt:
zonder centrale leiding zou het niet
mogelijk zijn de scherpe verschillen
tussen de prijzen van de dure Ameri
kaanse kolen (import) en die der ver
schillende Duitse kolensoorten over de
verbruikers te verdelen.
Ook de vereniging van de Duitse
ijzer- en staalindustrie, die overigens
zeer veel belang bij het kolenvraag-
stuk heeft, is om haar standpunt ge
vraagd inzake deze kolenkwestie. Zij
heeft als haar mening te kennen ge
geven dat met de ontbinding gewacht
moet worden totdat het Hoge Gezags
orgaan van de Europese Kolen- en
Staalunie zal zijn gevormd.
Aan dit gezagsorgaan zou dan over
gelaten moeten worden te onderzoe
ken welke veranderingen in de orga
nisatie en taken van het centrale ver
koopbureau in overeenstemming met
de doelstellingen van het Schuman-
plan raadzaam en te verantwoorden
geacht moeten worden. Maar dat plan-
Schuman ïs er nog niet en de Duitsers
zijn er niet het felst op geborneerd.
Men krijgt dus zo'n indruk dat de
Duitse ijzer- en staalindustrie even een
wissel wil trekken op een zeer verre
toekomst, een toekomst vol ongewis
heden. Als men het maar op de lange
baan heeft geschoven, dan ziet men
tegen die tijd wel weer wat er dan te
doen staat
Dat is juist het weinig innemende
van de Duitse tactiek.
65. Trien en Toos werkten als paarden om alle
hokken zo snel mogelijk te ontsluiten. Alles kreeg
zgn vrijheid, ook Krgndert de Krokodil en Pytha
de Slang. Dat werkje knapte Toos op, zg het ook
bibberend en bevend, want ze vond het allebei erg
griezelige dieren. „Jullie mag niemand kwaad
doen hooi*", zei Toos met nadruk. „Het is de
Nacht der Vrijheid en er heerst vrede in het rijk
der dieren. Dat heeft de leeuw Piet uitdrukkelijk
gezegd. Ga maar zo gauw als je kunt naar de uit
gang. En daar moet je op de leeuw Piet wachten".
Toos maakte zich zo gauw mogelijk uit de voeten,
want vertrouwen deed zij ze geen van beide. Zg
haastte zich naar de Pinguïns, wier hok zg wijd
open gooide. „Vooruit lui, naar buiten!" riep zij
opgewekt. Meneer Marinus Magister, de leider van
de Pinguinkolonie keek Toos een beetje verstoord
aan. Hg had met verbazing het geren en gedraaf
van alle in vrijheid gestelde dieren aanschouwd en
dat was hem maar half bevallen. „Waar is dat al
lemaal voor nodig?" vroeg hg. „Wij hebben het
hier toch goed. Wat moeten wij buiten de dieren
tuin beginnen? Ik voel er eigenlijk niets voor. Doe
jullie maar wat je wilt, maar ik blijf hier en al
mijn pinguïns blijven ook hier". Toos keek Mari
nus Magister verachtelijk aan. „Jij bent de eerste
onderkruiper", zei ze vals. „Maar reken erop, dat
ik het de leeuw Piet zal overbrieven. HQ komt jul
lie persoonlijk stuk voor stuk behandelen!"
ook de zelfverloochening haar verlo
ving met een jonge veefokker te ver
breken, omdat hg haar voor de keus
wilde stellen alleen echtgenote en
huisvrouw te zijn óf haar beroep ver
der uit te oefenen. Nu had ze de ge
hele kracht van haar persoonlijkheid
vrij voor haar zieken. Zuster Kenny
was van mening, dat de door de ziek
te veroorzaakte spiercontracties niet
de ware oorzaak waren van de defor
maties en verlammingsverschijnse
len, doch dat deze door ae voortduren
de onbeweeglijkheid van de ledema
ten bewerkt werden. Daar moest men
volgens haar mening tegen vechten.
De regering van Queensland stelde
haar een kliniek ter beschikking,
waar Zuster Kenny met verbeten
ijver, soms achttien uur per dag, op
haar manier met de ziekte worstelde.
De artsen, die haar aan het werk za
gen. lachten haar dikwijls uit en de
verpleegsters deden zo vijandig, dat
sommigen van haar ontslagen moes
ten worden. In 1935 decreteerde een
Koninklijke Commissie zelfs, dat Zus
ter Kenny zich niet meer bezig mocht
houden met patiënten, die aan kin
derverlamming leden.
Maar zij gaf de strijd niet op, die
in het geheel 30 jaar geduurd heeft.
In 1939 had ze de erkenning van ge
heel Australië gewonnen. Van daar
uit ging ze naar de V. S.. waar haar
ithode in het begin door de medi
ae organisaties verworpen werd:
maar al spoedig gaf de Universiteit
van Minnesota haar een kans, daar
na de Medische Faculteit van Minne
apolis en tenslotte kreeg ze in Min
neapolis de leiding over een kliniek
voor haar behandelingsmethode.
Zelfs haar vroegere tegenstanders
moeten thans toegeven, dat met de
methode Kenny 85 procent van de
zieken in Australië .geheel of gedeel
telijk genezen konden worden.
(Nadruk verboden)
Stijgend aantal verkeers
ongevallen.
Volgens de cijfers van het centraal
bureau voor de statistiek steeg het
aantal verkeersongevallen in ons
land van 29.620 in het le halfjaar
iaKA tot 34.922 in het le halfjaar
1950
1951.