KAPPIE en de spook-steen
LEZERS SCHRIJVEN
Vereffende schuld
Si
Müis
ik
HET PARK
IN DE STAD
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
VRIJDAG 27 JULI 1951
•«It»**»»*»***»*#***»#**» «(Hf»#»»#»##»####»###**#»
door Barbara Cartland
..Zolang het ook de weg van Jus
tin la" antwoordde Isabel, terwyl ze
Lord Vulcan met een niet te mis
kennen blik aankeek. Jammer voor
haar gaf de markies haar die blik
niet op dezelfde manier terug en hh
wak evenmin toeschietelijker, toen ze
een half uur later naast hem in zijn
Ehaeton vierwielig rijtuigje) zat.
'adeiyk nadat ze het huls op Gras-
venor Square achter de rug hadden,
werd er een flinke draf ingezet.
Lord Gillingham bestuurde het
lichte karretje van Sir Peter Burlev
en er was afgesproken, dat by met
Lord Vulcan, zodra ze de nauwe Lon-
denae sLraten uit waren, om het
hardst naar Staverley Court zou rij
den. De inzet was niet minder dan
tweeduizend guinea's.
't Was geen warme avond en zelfs
een tikje vorstig, maar Isabel, ge
huld in haar met bont gevoerde man
tel en haar knappe gezicht door een
capuchon omsloten, voelde de koude
niet. Ze was, de onbelangrijke aanwe
zigheid van de palfrenier achter hen
niet meegerekend, nu alleen met Jus
tin en dat leek het enige, waar 't op
aankwam. Naar zo'n samenzijn had
ze immers al weken, ja maanden ver
langd.
Isabel hield van Justin en had by
zichzelf gezworen, dat ze met hem
zou trouwen. Haar hele leven was ze
verwend en daardoor kon ze zich
moeiiyk voorsteilen, dat ze iets waar
ze haar zinnen op gezet had niet zou
weten te krijgen. Haar veel te toege
vend c ouders hadden nooit beproefd,
de koppige onstuimigheid van hun
dochter enigszins te remmen. Toen ze
dan ook aan de vooravond van haar
zeventiende verjaardag er met een
doodarme officier van de lyfwacht-
dragonders vandoor was gegaan,
maar na de wittebroodsweken onmid
dellijk was teruggekeerd, had ze op
Natuurlijk was 't haar bekend, dat
Justin bij de meest achtenswaardige
dames van de Londense society" niet
bepaald in een goed blaadje stond. Ze
wist, dat wenkbrauwen en schouders
omhoog gingen als ze by elke gele
genheid openiyk 7.yn gezelschap
zocht. Maar 't kon Isabel niets sche
len. Voor het eerst van haar leven
was ze verliefd en zy gaf er zich ge
heel aan over. alleen rekening hou
dend met haar eigen gevoelens. Tot
haar verwondering scneen ze echter
uij Justin niet veel op te schieten. Hij
tmoedigde haar niet, maar deed
-enmln het tegenovergestelde.
Voor niemand in zyn kringen was
het een geheim, dat hy een vereerder
was van „La Flamme", een beeld
schone Franse danseres, die voorstel
lingen gaf in Vauxhail Gardens, maar
daar gaf Isabel hoegenaamd niet om.
Ze wilde met Justin trouwen en ge
loofde, dat haar zou gelukken wat
anderen onmogelyk was gebleken.
„Nu kan ik met je spreken", zei ze,
bij hun vertrek wat dichter naar hem
toeschuivend.
't Was ookomende maan en dus
niet bepaald donker. Justin's profiel
stak scherp tegen de omgeving af en
Isabel vond hem knapper dan ooit ln
de met vele strikken bevestigde man
tel. het hoofd met een hoge vilten
hoed gedekt. Hij staarde recht voor
zich uit en hanteerde kranig de teu
gels. Weldra reden ze in volle vaart,
maar Justin had als paardenmenner
zijn gelijke niet en Isabel wist, dat ze
in zyn gezelschap nooit bang behoef
de te zyn.
Heb je me de laatste tijd nog ge
mist?" vroeg ze zacht.
Een ogenblik slechts wendde Justin
het hoofd in haar richting.' Om zyn
lippen speelde plotseling een lichte
glimlach. Toen zeide hy: „Ik kryg in
't byzonder van mijn moeder nooit
gelegenheid, een andere vrouw, wat
jy noemt, te missen".
Zyn metgezellin bewaarde na deze
mededeling enige seconden het stil-
zwygen. Ze wist. dat Justin de waar
heid sprak, want nog kort geleden
had een geestig man in haar byzijn
gezegd: „De markiezin van Vulcan
behandelt haar zoon alsof ze jaloers
is op elke andere vrouw, die in zijn
buurt komt".
Zich bewust, een verkeerde zet te
hebben gedaan, veranderde Isabel
van tactiek.
„Ben je niet in spanning over het
einde van dit ritje?" vroeg ze op
luchtige toon,
Sinds lang ben ik 't in spanning
zijn over komende gebeurtenissen af
gewend". luidde het antwoord.
„Wat mis je dan veel", verzuchtte
Isabel. „Want, Justin, juist in span
ning over wat komen zal bestaat de
halve levensvreugde".
„En als 't zover is, komt de spyt",
wierp Justin haar tegen.
„Och. je wordt oud en cynisch",
trachtte Isabel te spotten.
„Misschien", zei de markies, de
slag vergiffenis "gekregen. Een jaar
later was de jonge echtgenoot ln d<
oorlog gesneuveld, tot grote opluch
ting van zijn schoonfamilie en... van
zijn eigen vrouw. Immers, toen de ro
mantiek van het schakingsgeval tot
het verleden behoorde, had Isabel be
seft. dat geldgebrek en uiteenlopende
opvattingen slechts al te nuchtere
werkelijkheid waren.
Eerst na veel tegenstribbelen had
de jeugdige weduwe op aandringen
van haar moeder het gebruikelijke
rouwjaar in acht genomen, maar ver
moedelijk zou Isabel ook met deze
traditie hebben gebroken als de aood
van haar vader haar niet genood
zaakt had. bij de bedroefde moeder te
blijven. Toch was ze, zodra het maar
even kon. weer te Londen verschenen
en had daar allerlei, niet steeds on
bedenke! yke geneugten gesmaakt.
Haar avonturen gaven aanleiding tot
veel achterklap, maar toen ze een
maal de markies van Vulcan had ont
moet. kende haar uitdagende houding
Jegens alles wat maatschappelijke
conventie nu eenmaal voorschreef
geen grenzen meer.
9. Het gezicht van de
Maat, dat by de laatste
woorden van Kappie he
lemaal opgeklaard was,
werd weer somber. „Een
telegram", mompelde hy.
„dat Is vast en zeker nog
meer narigheid!"
Inmiddels had Kappie
het opengescheurd, en
terwyl Madame Mirabel-
Ie zich nog steeds met
haar vlerkante centime
ter zakdoek wat koelte
trachtte toe te wuiven,
las hy voor: „Bespoedig
vertrek stop geslepen
schurk op spoor van
steen stop Hommeles
stop detective stop."
Op hetzelfde ogenblik
kliefde een felle bliksem
straal de lucht en een krakende donderslag
weerklonk. Madame Mirabelle liet haar zak
doekje vallen en gilde; „De steen! Dat is het
werk van de steen!" En de Maat jammerde:
„De orkaan! We zullen vergaan!"
Kappie was de enige, die zjjn kalmte bewaar
de. Streng sprak hij tot de Maat: „Gedraag
je als een zeeman, kerel! De Kraak kan tegen
een stootje. Het is van het grootste belang,
dat we direct vertrekken, dat heb je ja ge
hoord. Gooi los en vaar de haven uit. Ik kom
straks op de brug,"
Jammerend vertrok de Maat en terwyi de blik
semstralen door de lucht flitsten, de donder
rommelde en de golven witte schuimkoppen
begonnen te vertonen, voer de „Kraak" de ha
ven van Lutjewier uit, het noodweer tegemoet.
En niemand zag de donkere figuur, die op het
einde van de pier stond en somber de dansen
de „Kraak" nastaarde, terwijl hij zachtjes
mompelde: „Ik mag hen niet uit het oog ver
liezen
Kloetinge
Vijf nieuwe woningen
toegewezen.
Woensdagavond kwam de raad
van Kloetinge in openbare vergade
ring byeen.
Naar aanleiding van een vraag
van Ged. Staten werd besloten de
jaarwedde van de wethouders met
5 te verhogen en van 300 op
350 te brengen.
Voor het luchtbeschermingsgebied
Zuid Beveland zal een bijdrage van
5 cent per inwoner worden ver
strekt.
Aan de heer D. J. van Aken werd
met ingang van 1 Sept. a.s. eervol
ontslag veneend als lid van de com-
paarden tot nog grotere spoed aan
zettend.
„Ik wilde, dat ik je begreep", ging
Isabel voort. „Je bent een vreemd
mens. Justin, die niemand in zyn ver
trouwen neemt. Als iemand je nader
probeert te komen, stuit hij altyd op
een slagboom".
.Wat een weinig innemend perso-
?age maak je van me!" antwoordde
ustln. „Ik begryp nii
met me bezig houdt".
niet, dat je je nog
„Bezig houden?" Er klonk bijna
een snik in Isabel's stem toen zij de
uitdrukking herhaalde, maar toen
sprak ze luchtig, bang. dat ze hem
door enig bljjk van haar ware gevoe
lens zou ontstemmen: „Ik geloof niet,
dat je ooit ten volle geniet van wat
je doet. Justin".
Er volgde een ogenblik stilte en
Isabel gevoelde plotseling, dat ze iets
heel waars had gezegd: blijkbaar kon
Justin geen antwoord erop vinden.
„Waarom doet hy het dan?" vroeg ze
zich af en kwam als zo dikwijls tot de
conclusie, dat ze hartstochtelijk op
een stenen muur klopte: een muur
tussen haar en de man, die ze liefhad.
Wordt vervolgd
missie tot wering van schoolver
zuim.
By het voorstel tot verlenging van
de Koningin Wilhelminastraat,
waarvan de totale kosten op
51.433,24 worden geraamd en
waarvoor 7236 m2 bouwgrond be
schikbaar komt, vroeg de heer Bui
tenhuis of de verkoopprijs van 8
wel voldoende zou zyn. daar de
kosten op 7,11 per m2 komen.
De heer de Schipper vroeg B. en
W. ervoor te waken, dat dan niet
te veel de vrye bouw met premie
door personen van elders wordt toe
gelaten, daar dit ten koste van het
gemeentelijk bouwvolume zou gaan.
Burgemeester Schimmelpenninclc van
der Oye merkte op, dat reeds ver
schillende aanvragen voor bouw zon
der premie werden gedaan en dat
enkele wegens gebrek aan bouw-
Sond te Kloetinge. elders gingen
uwen.
Nadat de heer de Schipper nog
naar de financiering had geïnfor
meerd, werd z.h.s. in principe be
sloten tot de verlenging van de Kon.
Wilhelminastraat over te gaan.
Hierna ging de raad in besloten
zitting, ter bespreking van het ad
vies der woonruimtecommissie om
trent de toewijzing van 5 nieuwe
woningen aan de Pr. Bernhardstraat.
Na heropening werd besloten deze
tegen de prijs van 5.15 te verhu
ren aan de heren P. A. de Dreu,
P. J. Elenbaas, I. van Houte, A.
Levs en C. A Mosselman.
Bij de rondvraag informeerde de
heer Koster o.m. of de begroting
1951 reeds was goedgekeurd, waarop
ontkennend werd geantwoord.
De heer de Schipper vroeg naar
de beplanting van ae Pr. Bernhard
straat en de bouw van 2 woningen
welke nog in 1951 zal moeten plaats
vinden. De vraag van hetzelfde
raadslid of er nog voldoende bouw
grond zal zijn, werd bevestigend be
antwoord, nu in principe tot verlen
ging van de Kon. Wilhelminastraat
werd besloten.
Spaarkas en opruiming.
Er bestaan, o.a. ook in Middelburg,
z.g. spaarkassen, waar men zegels
van diverse waarden kan kopen. Ze
worden aan huis bezorgd. In een
aantal zaken kan men zich Ugen
afgifte van het, vereiste bedrag aan
zegels allerlei artikelen aanschaf
fen.
Nu is" het opruimingstijd. De vrouw
stapt met het boekje naar een win
kel om iets goedkoops op de kop
te tikken. ..Nee", zegt de winke
lier, „ik moet contant geld hebben.
Die zegels neem ik nü niet aan."
Nu vraag ik U: Waar lijkt dit
op? En waar ligt de schuld? Is het
tegenwerking van de winkelier? Hij
ruimt waarschijnlijk op om contant
geld te hebben. Maar hy weigert
toch maar om de spaarzegels te
accepteren. Krjjgt hij daar dan geen
contant geld voor terug? Waar
schijnlijk toch weL Of moet hij er
teveel korting op geven? Dat be
weert hy tenminste o.a.
Ligt hier niet de plicht van de
spaarkas om tevoren de mensen te
waarschuwen en toch zeker om aan
deze toestand een einde te maken?
Ik stel my voor. dat met mede
werking van winkelier en spaarkas
een oplossing is te vinden.
Een koper met kleine beurs.
Middelburg.
(Van redactiewege bekort).
ONZE WIELRENNERS.
Naar aanleiding van Uw rubriek
Lezers Schrijven van 25 Juii, be
treffende het artikel van de heer
Goedbloed over de Tour de France,
moet ik U mededelen dat ik het ge
heel eens ben met genoemde heer.
Zeker, Goddet heeft gezegd dat
de Nederlandse ploeg te weinig er
varing had, maarhij deelde
verder mede: Jullie hebt best gere
den en volgend jaar mag Nederland
met een 12 mans-ploeg terugkomen,
aldus Goddet. (Zie de Sportwereld
van deze week).
Dit is toch wel heel wat anders
dan wat U in Uw naschrift schrijft.
Dit is in ieder geval zeker, dat
wanneer deze ploeg met Pellenaars
als leider, volgend jaar weer mee
doet, we heus niet bang hoeven te
zijn voor de prestaties. Dan zal ze
gerust een woordje mee kunnen
spreken, en de Nederlanders zullen
dan zeker niet ongeschikt zyn voor
dit zware werk.
Naschrift. Laat ons hopent dat de
toekomstvoorspellingen van inzender
bewaarheid worden. Wy zyn er he
laas niet van overtuigd. Redactie.
Voor de kinderen van
Kinderzorg
Verschillende malen lezen wij in
uw blad over collectes en de op
brengst. Ik vind dat zeer mooi, la
ten zij geven die kunnen geven,
maar zou het nu eens niet meer
dan billijk zijn, om eens een collec
te te houden voor de kinderen van
Kinderzorg, dan hebben die ook eens
een zakcentje. Wat. moeten die stak
kers doen met twee cent voor de
Zondagsschool, of zyn wij onze eigen
tyd vergeten, dat wy ook graag een
paar centen hadden. Ik hoop dat
sommige mensen zich voor deze
collecte zullen interesseren en het
publiek zal geven.
Middelburg. H. D.
ZON EN MAAN.
28 Juli
Zon op 4.53 onder 20.40
Maan: op onder 17.17
i
Um
ffif
s
m.A
ra
k
0 e cuwntuiin,
u-cui
Hallo., met wie?
Zoals vorige week beloofd,
zou ik nog 'ets meer ver
tellen over de berichtgeving
in vroeger tüden. De Chi
nezen waren ook al zeer
actief op dit gebied. Juilie
hebben zeker wel gehoord
van die beroemde dikke
muur met een lengte var.
183 myi, die heel vroeger
om het Chinese RUk stond.
Bovenop deze tpuur waren
14
vuurtorens geplaatst en zo
doende kon iedere aanval,
van welke zyde ook, direct
worden doorgegeven, want
het ontsteken der uuren be
tekende onraad. In het be
gin van onze jaartelling be
gon men met geheel andere
middelen. Het eerst pro
beerde men het met grole
bolle spiegels. Jullie weten,
dat deze bolle spiegels gelijk
een zgn. brandglas dat doet,
het zonlicht kunnen samen
bundelen en zodoende was
de weerspiegeling op grote
afstand te zien. Het was een
geheel nieuw idee en vele
geleerden hadden er grote
verwachtingen van. Maar
ook hiervan stapte men af,
omdat een zekere mynheer
Robert Hooke een grote
stellage ging bouwen, waar
hU hele grote letters in kon
ophangen. Deze letters wa
ren leesbaar op behoorlijke
afstand. Daarnaast schilder
de h\j vreemde tekens op
grote borden, waarmede een
geheel woord werd aange-
di: J. Bepaalde woorden
kwamen natuurlijk nog al
vrij veel voor en voor zo'n
woord was één teken dus
voldoende. Lange tijd heeft
men zich van deze wijze van
berichtgeving bediend. Ook
hieraan was echter weer
een bezwaar verbonden. De
letters moesten n.l. ontzet
tend groot zyn om od grote
afstanden gezien te kunnen
worden. Begr'ijpeiyk dus, dat
men naar een instrument
ging zoeken cm verder te
kunnen zien. Toen werd de
verrekijker geboren. Dit was
in de twaalfde eeuw, en deze
verrekijkers gaven weer de
nodige nieuwe moeilijkhe
den. Wéér ging men torens
bouwen, vrij ver van elkaar
en plaatste daar steeds
iemand met zo'n kijker op
en door middel van gebaren
gaven ze elkaar de nieuw
tjes door.
Mies vond eens een mooie
hangmat,
Onder in een rommelkast
En ze maakten hem met
touwen
Snel tussen twee bomen
vast.
„Gauw er in", dacht Mies,
maar daarbij
Komt veel handigheid
van pas.
„Nee, dat is niet zo
eenvoudig",
Bromde Mies de Muis
al ras.
Drie kikkertjes
Er zaten eens drie kikker
tjes al in een boerensloot.
Het waren drie broertjes en
ze leken sprekend op elkaar.
De eerste was de oudste en
een echte opschepper. Hy
zei: „ik kan het verst sprin
gen van ons alle drie." De
tweede was erg slim en hy
zei dan ook: „Dat weet ik
nog niet. Ik kan ook héél
ver springen, geloof ik en
laten we dus een wedstrijd
gaan doen." De derde en de
jongste was een kleine kik
ker en hU deed alles be
scheiden, maar was wel
reuze sterk: „Nee", zei hij,
„ik ben de kleinste en dus
verlies ik het toch altijd."
„Laten we het proberen",
zei de eerste we éts „We
gaan hier naast elkaar aan
de rand van de sloot staan
en dan doen we, wie het
verst in 't water kan sprin
gen." En daarbij sprong hij
het eerst. Hy plonsde in het
water, zwom stiekum een
stukje vooruit en bleef toen
doodstil liggen. „Zo ver kom
ik!" riep hy trots. „Maar
dat kan ik ook", zei de
tweede. Hij nam een sprong,
plonsde in het water, zwom
ook stilletjes een stukje ver
der en bleef iets voorby de
eerste liggen. Nu strekte de
jongste zijn achterpoten en
zweefde door de lucht, maar
kon daarbij niet zo ver ko
men als zijn twee broers,
„jy speelt vals!" zei de eer
ste tot de tweede, „jy zwom
stiekum vooruit." „Da's
waar", zei de tweede, „maar
ik deed het omdat JU het
ook deed. Maar ik heb een
Maar nog een uitvinding
moest er komen, voordat de
e'.ectrische telegraaf zyn in
trede deed. In het jaar 1782
kwam een zekere Dom.
Gauthey op het idee om
een soort lange pypleiding
te gaan aanleggen. Hy vond
n.l. na verschillende experi
menten, dat het stemgeluid
werd versterkt, wanneer je
door een buis sprak. En dat
het geluid daarnaast zeer
ver weg dreef, indien de
buis een afgesloten geheel
was. Twee personen konden
nu op een kilometer afstand
van elkaar normaal samen
praten, zonder zich zelfs
voor het luisteren in te
spannen en schreeuwen was
daarbij ook totaal overbo
dig. Jullie zien dus, dat de
steeds rusteloze mensen van
het begin der geschiedenis
af hebben gezocht en nog
eens gezocht naar het beste
systeem voor de bericht
geving en dat ze in vroegere
tyden hiervan dikwyls op
zeer primitieve wyze ge
bruik gemaakt hebben. Jui
lie leven in de tyd van de
telefoon en de telegraaf, al
les is nu even eenvoudig,
wy verwondeien ons er nog
nauweiyks over, maar als je
even stil staat by die primi
tieve methodes van vroeger,
dan is de vooruitgang in de
techniek van tegenwoordig
toch wel wonderbaariyk.
Boerke Frans ging met
zyn dochtertje Han en zyn
zoontje Jan naar een grote
stad. Ze dwaalden er wat
doorheen en stonden plotse
ling voor de ingang van een
groot park.
„Even lezen, wat er op
dat bord slaat", zei boerke
Frans. Hy zette zyn bril op
en las hardop: „Komt he
denmiddag luisteren naar
het plaalselyk Harmonie
orkest, dat in de muziek
tent gaat spelen! Vaders en
moeders, bezoekt onze grote
eenden-vijver en laat daar
na Uw kinderen in de mooie
zandbak spelen; U kunt
tevens een kopje koffie
drinken!"
„Dat lykt me wel wat",
vervolgde boerke Frans.
„We gaan dus eerst naar
de muziektent (1), daarna
naar de eendjes (2) en ten
slotte gaan jullie in de zand
bak spelen (3), terwyi ik 'n
kopje koffie drink."
Het boerke stapte metzy'n
twee kinderen het park in
(zie pyi boven) en werkte in
de juiste volgorde het hele
programma af. Vermoeid
kwamen ze een paar uur la
ter het park weer uit (zie
pyl beneden). „Hoe bestaat
het!" riep hy uit, „we heb
ben niet één keer over het
zelfde paadje gelopen!"
Kunnen jullie zeggen, hoe
of boerke Frans met Han en
Jan gelopen hebben?
Haast lag ze tussen
de touwen,
Maar plots sloeg de
Hangmat om.
Miesje graaide in de
lucht en
Viel, pangop de
mosgrond. Bomm.
Nog wél drie, vier,
vijf, zes keren
Klom ons muisje naar
omhoog,
Maar steeds, gleed ze er
weer uit
En viel dan met een
mooie boog.
oplossing!" Hy wipte weg
en kwam even later terug
met een grote snoek „Luis
ter", zei de snoek, „ik ga
hier doodstil in het water
liggen. Jullie proberen dan
zover te springen, dat je
achter mUn rug in het wa
ter komt. Maarals jul
lie voor myn rug neerko
men, mag ik je opeten. Doen
we dat?" ..Ja!" riep de
jongste, „dat haal ik mak
kelek". „Nee", riep de eer
ste, „daar voel ik niets
voor." Hy was natuurlijk
bang om opgegeten te wor
den.
„Ha-Ha!", lachte de twee
de, „dan kan de jongste het
verste springen!" „Juist!"
sprak de snoek, „en de eer
ste is 'n grote opschepper."
„Maar durf jy het ook?"
vroeg hy aan de tweede.
„Niks hoor!" antwoordde
deze, „ik he'o myn leven net
zo lief als de oudste, alleen
kom ik er graag eerlyk voor
uit."
Eindelijk na heel veel
moeite
Lag ze rustig en tevree
En de kle'ne
schapenwolkjes
Voerden haar naar
droomland mee.
Grote grutten!
Vijf minuten
Later sprong een touw
in twee.
„Pang!", daar rolde onze
Mies weer.
Snertdingriep ze
ontevree.
DE ZOON VAN
ZIJN VADER
Het zoontje van de mil-
lionnair Klatergoud, Eve-
rardus heette hy, moest
naar de grote school. Daar
vroeg de juffrouw hem, of
hU al tellen kon. „Natuur-
lyk", antwoordde Everardus
parmantig, „luistert U maar:
een millioen... twee millioen
drie millioen
