Boudewijnl: hervonden symbool
der Belgische eenheid
JIMMY BROWN, sporfhe/d no. 1
DE CHAUFFEUR SPRAK ENGELS
GEREFORMEERDE MEISJES IN
MIDDELBURG BIJEEN
DINSDAG 17 JULI 1951
PROVINCIAL* ZIEÜWSE COURANT
t
BIJ EEN TROONSWISSELING
Europa's jongste koning is een
bedeesde maar intelligente jongeman
(Van onze correspondent.)
Gisteren om twaalf uur precies is in de grote balzaal van het koninklijk
paleis te Brussel, het laatste hoofdstuk afgesloten van een koningsdrama,
dat België gedurende meer dan vtff jaar in twee vijandige blokken verdeeld
heeft gehouden en dat op zeker moment het land aan de rand van een bur
geroorlog heeft gebracht.
In tegenwoordigheid van een klein gezelschap 200 personen bestaande
uit vertegenwoordigers van de regering, het parlement, de gouverneurs der
9 provincies, de burgemeesters der provinciehoofdsteden, kardinaal Van
Roey en andere hoogwaardigheidsbekleders, heeft Leopold III officieel af
stond gedaan van de Belgische troon, ten behoeve van zijn oudste zoon, de
thans twintigjarige Prins BoudewQn, Hertog van Brabant.
zins vervreemd van zijn volk.
Evenals zijn vader spreekt hij de
beide landstalen correct, alhoewel men
aan zijn uitspraak van het Nederlands
duidelijk hoort, dat hij niet gewoon
is het als omgangstaal te spreken. Bij
officiële gelegenheden maakt hij een
nogal verlegen indruk. Volgens zegs
lieden uit zijn hofhouding heeft hij
een hobby voor wiskunde en fietsen.
Het laatste doet hij echter alleen
maar in de tuinen van het paleis te
Laeken, waar hij sedert de terugkeer
van de koninklijke familie in België
heeft gewoond. Evenals alle leden van
het Belgisch koningshuis, is hij een
hartstochtelijk muziekliefhebber en
bespeelt hy zelf enige muziekinstru
menten.
LEEMTEN.
In zijn opvoeding en ln de voorberei
ding voor zyn moeilijke taak, zijn
enige leemten, waarvoor het thans
waarschijnlijk reeds te laat is om de
ze nog aan te vullen. Zo heeft hij bij
voorbeeld de in het Belgische ko
ningshuis traditionele militaire oplei
ding niet gehad, alhoewel hij thans
de rang heeft van luitenant-generaal
en chef van de gewapende macht. Ook
heeft hij nimmer zitting genomen in
de Senaat, een functie waarop hij se
dert zijn 18de jaar als kroonprins
recht had.
""In weerwil van het gemis aan con
tact met zijn volk gedurende zijn
tudiejaren en de leemten in de
voorbereiding voor zijn hoge post,
schijnt de jonge Boudewijn volkomen
opgewassen te zijn tegen zijn taak. In
Vandaag zal de jonge koning Boude
wijn I plechtig de eed van trouw aan
de grondwet afleggen in de vergader
zaal van de Kamer van volksverte
genwoordigers.
Alhoewel het Belgische volk nu
ruim een jaar lang de gedegenheid
heeft gehad de kennismaking met de
jonge koning te hernieuwen hij
v/as een jongen van dertien jaar toen
hij, door de Duitse overheid gedwon
gen, het land verliet weet men
hier, buiten de officiële biographie
welke over hem bestaat, eigenlijk
weinig vèn hem.
Volgens personen, die dagelijks met
hem omgaan, is hij een verlegen be
deesde jongen. Een knaap, wiens op
voeding nog niet geheel voltooid was.
toen hij, nu precies een jaar geleden,
werd geroepen om de uiterst zware
taak van zijn vader over te nemen. De
oorlog en het lange verblijf in Zwit
serland daarna, waar zijn vader en
stiefmoeder, prinses de Rethy, in bal
lingschap leefden, hebben hem enigs-
Europa reist....
I.
Het is volle zomer. Be wijde hori
zonten lokken Bij duizenden, neen
het moeten er tienduizenden zyn,
trekken de Nederlanders erop uit.
Door zeven landen voerde ons het
snelle ding, dat men in de wandeling
auto pleegt te noemen, in deze onze
zomervakantie. En om heel eerlijk te
zijn, wij hebben niet het gevoel erin
geslaagd te zijn, Nederland werkelijk
te ontvluchten, hetgeen toch de be
doeling was. Er is geen dag voorbij
gegaan, waarop wy geen onvervalst
Nederlands hebben horen spreken en
niet van aangezicht tot aangezicht
hebben gestaan tegenover medeschul
denaren van Lieftinck.
Zij waren in België (ondanks de
duurte).
Zij waren in Luxemburg (waar zij
hun fraaiste Duits demonstreerden).
Zij waren i» Frankrijk (waarvan
wij ditmaal niet meer dan de Voge
zen hebben gezien).
Zij waren in Zwitserland waar zij
wonderbaarlijk snel-voor alle para-
dijselyk-lokkende étalages wisten uit
te rekenen, hoeveel by een koers van
86 cent de franc de vurig begeerde
goederen in harde guldens kostten).
Z\j waren in Liechtenstein Je
kunt er met een lange polsstok over
heen springen, zei ons in smakelijk
hoog-haarlemmerdijks een donker-
lokkige Amsterdammer, die toij voor
een prachtig specimen van een Ita
liaan hadden versleten).
Zij waren in Oostenrijk „Wir
ha ben den Krieg nicht gewollt, aber
was sollten wir, als Hitier be-
fahl
Zij waren zowaar ook in Italië, maar
in veel geringer en getale (omdat het
zo ver weg is en je er geen stom
woord kunt verstaan van wat ze te
gen je zeggen).
En nimmer zijn wij met zoveel ver
bijsterend enthousiasme begroet door
ons volmaakt vreemde landgenoten,
als door die Nederlanders-in-het-buï-
tenland. Binnen de vijf minuten wis
ten we hun naam en al hun voorna
men, hun beroep en hun kindertal en
het werd op het laatst een aardig
spelletje om onder elkaar te gokken,
hoe lang het zou duren voor we wis
ten aan wélke ziektes al hun familie
leden geleden hadden van de wieg tot
aan hun huidige staat van wasdom.
Het was wel eens heel erg benau
wend, al die vertrouwelijkheid.
Als wij ergens acht of tien auto
bussen bij elkaar zagen staan, zo
maar ergens langs de weg of op een
«nooi punt in een dezer zeven landen,
wisten we lang voor we hen genaderd
waren, dat er met rood-wit-blauwe
vlaggetjes zou worden gezwaaid en
de kreet „Hup Hollandl" zou weer
klinken.
Als toij door die schoonste van alle
Europese straten, de Maria There-
sienstrasse in Innsbruck dwaalden,
zeiden we af en toe tegen elkaar
Laat ons maar eens even Duits
spreken, dan hebben al die andere
Nederlanders tenminste de illusie, dat
er ook nog Oostenrijkers in Tirol
rondlopen
En tot onze stomme verbazing
gaf onze sluwe Italiaanse hotelier
(hij liet ons voor f 2.per nacht
per persoon slapen in een weelderige
kamer en ons met slecht en karig
avondeten en minimaal ontbijt mee
toch rond f 20 betalen, ook per per
soon ons toen wtj in Zwitsers geld
betaalden, omdat het Italiaanse niet
toereikend was, in Nederlands geld
terug, hoewél het streng verboden is
in het buitenland Nederlands geld
wit te geven.
Wy zaten in Cortina d'Ampezzo
met een Engels echtpaar naar het
laatste zonlicht te kijken, dat roiulorn
de grillige, rode Dolomitentoppen
speelde. Htj trok peinzend aan zijn
pijp, zij blies de blauwe rook van
een virgina achteloos door haar
neusgaten.
Merkicaardig, dat verschil tus
sen Nederlanders en Engelsen, zei de
Engelsman, terwijl hij loom achter
over leunde in zijn fauteuil. Set-
het afgelopen jaar heeft hij enige ke<
ren blijk gegeven van helder inzicht
in lastige binnenlandse aangelegen
heden.
Toen hy in Augustus van het vo
rig jaar benoemd werd tot hoofd van
de Belgische staat, was het land nog
steeds verscheurd door de diepe con
troversen, welke slechts een week
voor zijn beëindiging in een ware
burgeroorlog dreigde te eindigen.
Zijn eerste taak was toen, zijn door
de koningskwestie verdeelde volk
weer bijeen te brengen rondom de
troon. En in deze taak is hij wonder
wel geslaagd. In het afgelopen jaar
is gebleken, dat België zijn traditionele
liefde voor zijn koningshuis niet heeft
verloren en dat de voormalige tegen
standers thans bereid zijn zich geza
menlijk te scharen rondom de troon,
is voor een niet gering deel te danken
aan deze slanke, altyd ernstig kijken
de, jonge prins, die van Dinsdag af
een van Europa's jongste koningen
zal zijn.
Beter laat dan
helemaal niet....
Van onze Zuiderburen wordt
wel eens gezegd, dat zij het
leven wel heel erg gemakkelijk
nemen en alles op zijn elf-en-
dertigst doen.
Toch kijk je als Nederlander
even raar op als je ziet, dat
Vrijdagmorgen, drie dagen vóór
de plechtige troonswisseling,
vlak voor het Koninklijk Paleis
in Brussel de hele straat wordt
opgebroken.
„Wat gaan jullie hier doen?"
vroegen we een arbeider.
„De straat opbreken", zei hij
laconiek.
„Waarom
„Dat weet ik niet".
„Wanneer moet dat klaar
zijn
„Weet ik niet, volgende week
misschien".
We vroegen officieel om in
lichtingen bij Publieke Werken
en kregen te horen, „dat de weg
voor het paleis zo slecht was
en dat die met het oog op de
plechtigheden verbeterd werd"
„Wel wat laat" vonden wij.
„Och", zei men, „er werken
een kleine honderd man aan
en het zal zeker Zaterdagavond
of Zondag wel klaar zijn Dan
rijden de hoge autoriteiten ten
minste over een spiksplinter
nieuwe straat".
Delegatie* van Belgische, I^ixemhurgse en Nederland** minister*, onder voorzitterschap van de drie Kend'
Ministers hebben bi „De Korenbeurs" te Goes een confe rentte gehouden met het doel eens geheel openhartig een
algemeen overzicht van alle Benelux-problemen te geven. I)e 16 minister* (8 Belgische. 6 Nederlandse en 2
Luxemburgse.) en de (secretaris-generaal van de Benelux bijeen ln de zaal van „De Korenbeurs' te Goes» waar
de conferentie plaats vond.
BIJ DE KOREA-TROEPEN
Maar een Amerikaan verstond hem niet.
(Van de oorlogscorrespondent Wim Dussel)
Het was tydens een patrouille deze winter, dat soldaten van het Neder
lands Detachement Verenigde Naties, op zoek naar de vijand, in een
kampong een jongen van een jaar of zestien vonden- Het jog werd meege
nomen en zoals gewoonlijk aldra tot „houseboy" aangesteld, een baantje,
waar alle Koreaanse Jongens wild op zyn.
De jongens noemden hem „Charlie". Charlie had echter weinig taalge
voel, sterker nog: hy had een hekel aan praten en hield dan ook de eerste
tien dagen angstvallig z'n mond!
Toen hoorden ze hem zeggen „O.K." en dat was een sein. Een sein om
hem een woordenboekje te geven: „KoreaansEngels". En warempel,
Charlie begon yverig te studeren!
Een paar dagen later ontdekten
de soldaten ergens in een half ver
nield en vervallen huis een „badka
mer", zoals de wrjdse betiteling gold
voor een stenen kuip-met-stookgele-
genheid. Onmiddellijk werden er
plannen gemaakt e n „badhuis" te
openen. Houseboys sleeden water
aan en Charlie stookte met Koreaan
se deskur igheid het vuurtje on
der de kuip.
Eén der soldaten wilde Charlie
duidelijk maken, dat het water niet
gelijk de Japanners plegen te
doen gloeiend heet gestookt dien
de te worden en stak daartoe zijn
vinger in het water, deed alsof hij
zich brandde en schudde vervolgens
met het heefd.
Charlie keek de soldaat aan. Een
glimlach trok over z'n gezicht en
toen zei hij, langzaam maar over
duidelijk: „Iseewhat
youmeanNottoo
hotay
IK SPREEK GEEN
HOLLANDS
We hebben een jeep-chauffeur,
een klein kereltje, dat maar nau
welijks boven de onderkant van z'n
voorruit uit komt kijken. Eén en
ander neemt chter niet weg, dat
onze „driver" zich overal vlot be
weegt en om de drommel niet op z'n
mondje gevallen is.
„Engels spreken vertelde hij
aan iedereen. „Iedereen verstaat me
hoor. Och, je praat maar wat en
maakt wat gebaren en dan moet je
zien. Nee, nergens moeite mee
hoor".
den zijn zij overtuigd, dat hun vader
land het beste van de wereld is. Maar
als Engelsen in het buitenland zyn,
zoeken zij nimmer elkanders gezel
schap. Zy constateren met zwijgende
voldoening, dat er ook landgenoten
zijn.
Als Nederlanders elkaar echter ont
moeten, zoeken zij elkaar onmiddel
lijk op en vraten over hun land en
hun volk. Misschien omdat Nederland
klein is en de Nederlanders eigenlyk
verbaasd zijn in den vreemde te ont
dekken, hoe groot hun land is
De zoetige mixturerook van de pijp
kringelde om onze hoofden. De En-
'.Ise schonk thee.
En misschien is wat die Engels
man over Engelsen en Nederlanders
zei, wel niet van A tot Z waar. Maar
wat hjj over de Nederlanders zei, dat
klopte.
Op een keer waren wè de weg
kwyt. „Wacht even", zei de chauf
feur. „Wacht even, zal ik die M.
P.er even
Op een kruispunt van twee we
gen-door-het-pum stond een breed
geschouderde Amerikaanse M.P.-
man. De jeep stopte op twee centi
meter van 's mans tenen en het
stemmetje van onze driver begon
een eenzijdige conversatie in drivers-
Engels.
De grote kerel stond met een
vragend gezicht het voor hem blijk
baar onverstaanbare relaas aan te
horen en wachtte geduldig tot het
kleine chauffeurtje uitgepraat was.
Toen antwoordde hij, bescheiden
en met een blik op ons rood-wit
blauw vlaggetje voorop: ,,I' am
sorry Sir, but I don 't speak
Dutch
Jaarlijkse provinciale vergadering van de
meisjesverenigingen.
Meisjes uit alle delen van de provincie waren Zaterdag byeen ln de
Noonk-rkerk te Middelburg, waar de jaarlijkse provinciale vergadering
van de Zeeuwse Gereformeerde Meisjesvereniglngen werd gehouden. In
de ochtendbyeenkomst behandelde mevrouw C. H. van Aikemade
Kwakkelstein het onderwerp „Brood en spelen", in de middagvergadering
sprak ds. J. Meynen uit Den Haag over „De zin van ons leven".
De ochtendsamenkomst werd ge
opend door de presidente, mej. F.
Oostdijk. die las Ps. 119 1—17. Na
dat het bondslied uit volle borst was
gezongen, bracht de secretaresse,
mej. S. Hillebrand, op originele wij
ze, namelijk in de vorm van een
radio-uitzending, haar jaarverslag
uit. De penningmeesteresse. mej. C.
Mesu, kon mededelen, dat er een ba
tig saldo is van 152.50.
Vervolgens was het woord aan
mevrouw Van AlkemadeKwakkel
stein. die in haar causerie „Brood en
spelen" het probleem van de vrije
tijdsbesteding aansneed. Zij was van
mening, dat er momenteel een ont
stellende zucht naar spel en vermaak
kan worden geconstateerd, ook in
Gereformeerde kringen. „Hebben wij
recht op vrije tijd aldus vroeg de
spreekster, „rust niet het oog van
God op iedere minuut van onze tijd?
Hy beschikt er over en wij moeten
ons laten leiden door Gods Woord".
Het werk voor of in Gods koninkrijk
moet primair zijn bij onze vrije tijds
besteding, aldus spreekster; daarna
komen sport en gepaste ontspanning.
De bioscoop is verboden terrein.
Mevr. Van Alkemade betoogde, dat
van vrijwel alle films een verderfe-
ïyke invloed uitgaat en dat de Bi
oscoopbond, die de films distribu
eert (vermoedelyk bedoelde zij de
verhuurkantoren) uit louter winstbe
jag werkt. De wereld van de film
acteurs en -actrices zou volgens haar
door en door pervers zijn. Ook meen
de zij, dat de literatuur, de schilder
kunst en de muziek vele voetangels
en klemmen verborgen houden. Ver
dorvenheid verbergt zich vaak onder
het mom van schoonheid.
ONTWORTELD.
's Middags sprak ds. Meynen over
de zin van het leven. Hrj verklaarde,
dat de toekomst voor talloze ontwor
telde en ontredderde jongeren geen
De verbinding Antwerpen
Hollandsch Diep.
De Antwerpse Kamer van Koop
handel heeft in een telegram aan de
Belgische regering verzocht „in geen
geval af te zien van een spoedige
en volledige vervulling van de Bel
gische eisen inzake een snellere en
veiliger verbinding tussen Antwer
pen en 't Hollandsch Diep." De Ka
mer heeft aangedrogen op verwer
ping van alle voorstellen „welke
nadeliger zouden zijn voor de Ryn-
vaart dan de bestaande toestand."
De „Gazet van Antwerpen" en het
Brusselse dagblad „Het Volk" heb
ben stelling genomen tege nhet door
ir. Van Konijnenburg ontworpen
plan voor een doorbraak van het
Kreekrak.
hoop meer biedt. Inderdaad kan men
zich in deze tijd wel afvragen, of het
'nog de moeite waard is om te leven
en of het nog zin heeft idealen te
koesteren. Velen leven luchthartig
over alle problemen heen. anderen,
met name de existentialisten, ver
somberen in een hopeloos pessimisme.
Slechts zij, die een fundament heb
ben in het geloof, kunnen volgens ds.
Meynen de zin van het leven begrij
pen en de toekomst met vertrouwen
tegemoet zien. want elk leven, dat in
Christus geworteld is, gaat vrucht
dragen.
Zowel 's morgens als 's middags
werd voorts gedeclameerd en werd er
met grote animo gezongen. Vooral
de canons klonken bijzonder aardig.
Deze samenzang werd geleid door
mej. J. Buyze. Mej. E. Verbeek zong
enige soli en de Meisjesvereniging
Middelburg heelde de „cirkelgang
van het vrouwenleven" uit. Het slot
woord werd gesproken door ds. P.
van Til. Gereformeerd predikant fc
Middelburg. De landelijke bondsdag
van de Meisjesverenigingen op G.G.
wordt in 1952 in dc Zeeuwse hoofd
stad gehouden.
Zweedse super-opa.
Verleden week begon de Ronde van
Zweden, een wielerwedstryd van Ha-
paranda bij de Poolcirkel naar Ystad
in Zuid-Zweden.
De 34-jarige Lennart Hjortvall won
de bijna 1800 km. lange rit.Vnaar de
held van de vijfdaagse tocht was de
66-jarige Gustav Hakansson. Omdat
hij boven de leeftijd was, mocht hij
niet meedoen. Dat kon ..Stalen Opa'
of de „Fietsende Baard" hij droeg
een baard van een voet lang er
niet van weerhouden, om op zijn een
tje de tocht te maken. Hjj vertrok
tegel Uk met de wielrenners en arri
veerde een dag eerder aan de finish.
„Stalen Opa" had zowat dag en nacht
doorgefietst. sliep in totaal maar tien
uur en na afloop verklaarden de dok
ters, dat de rit voor hem geen nade
lige gevolgen had gehad. Eenmaal
maakte opa een val. maar hy krab
belde overeind en vervolgde zijn reis.
Op zijn tocht werd hij door duizenden
geestdriftige Zweden aangemoedigd.
Stijgende in- en export.
IN JUNI WAS 65 PCT. VAN ONZE
INVOER GEDEKT DOOR UITVOER
Volgens voorlopige gegevens van
het Centraal Bureau voor de Statis
tiek bedroeg de waarde van de invoer
in Juni 954 millioen (vjn. 939 mil
lioen». terwyl voor een waarde van
622 millioen <v.m. 578 millioen)
werd uitgevoerd. Het dekkingsper
centage bedroeg 65 pet (v.m. 62 pet.)
17. In een looppas en nog steeds meneer Van
KnuUenburgh als een soort schild boven zyn hoofd
houdend, rende Jimmy naar het nachthok van de
olifant. Dit stond leeg, want de enige olifant, die
de dierentuin van Kuiten dam had bezeten, was
het vorige jaar aan de waterpokken overleden.
Met zijn rechtervoet gaf Jimmy een schop tegen
het slot, de deur sprong open en het volgende
ogenblik verdween meneer Van Knullenburgh met
een sierlijke boog in het duistere hok. Hij raasde
«■n tierde zo verschrikkelijk, dat alle dieren het
hoorden. Dirk de Drommedaris was eigenlijk de
enig, die precies had kunnen waarnemen, wat er
was geschied, omdat zijn hok grensde aan het
verblijf van wijlen Alie de Olifant. Dirk wist
eigenlyk niet of hy zijn eigen ogen durfde te ge
loven. Was het waar, dat hij niemand minder dan
de even gehate als gevreesde directeur had zien
opsluiten in het vroegere nachthok van Alie? Hij
keek Jimmy vol ontzag na en begon toen schielijk
het grote bijna ongelofelijke nieuws verder te
vertellen. Het ging als een lopend vuurtje door
de dierentuin.... De nieuwe oppas heeft meneer
Van Knullenburgh in het olifantenhok opgesloten.
Hij heeft hem er vierkant ingekwakt. De meeste
dieren konden eerst heel laat de slaap vatten. Zij
begrepen, dat er een grote verandering in hun
leven zou komen.
Hei wereldgebeuren
Hulp voor Tito
Tijdens een rede te Catarro heeft
maarschalk Tito van Joego-Slavl*
vorige week een interessante tegen
stelling gemaakt lussen Moskou en
Washington, interessant omdat de
uitspraak uit de mond kwam van een
volbloed communist, als hoedanig de
maarschalk zich toch nog steeds be
schouwt- Uit Moskou, zo zeide Tito,
krjjgen wij slechts dreigementen en
beledigingen. Waariyk hulp krijgen
wij van een zijde, waarvan wij dat
het minst verwacht hadden, van hel
kapitalistische Amerika.
Nu is de dollarhulp aan Joego-Sla-
vië een van die wonderlijke trekjes in
het wereldgebeuren, waarmee theore
tici en schriftgeleerden in de werken
van Marx en Engels eigenlyk geen
weg weten. Dat de bankiers in Wall-
street nog eens een communistische
staat op de been zouden moeten hel
pen. spot met het geijkte begrip, dat
communisme en kapitalisme water
en vuur zijn.
Voor de communistische propagan
da is de zaak al zeer eenvoudig Tito
is overgelopen naar het kamp van
de bourgeois-sUten en een agent van
Washington geworden. Wie echter
zijn intelligentie n*g vrijelijk mag ge
bruiken kan uiteraard moeiiyk deze
simpele redenering slikken.
Er is waarlhk nog steeds geen
sprake van, aal dé Amerikanen
zwijmelen van bewondering voor
Tito's regiem en evenmin zweeft de
maarschalk president Truman als
lichtgevend voorbeeld voor ogen. Dc
verhouding van vriendschap tuss*n
Washington en Belgrado berust op
een zuiver zakeiyke basis, zonder
enige politieke of culturele verwant
schap-
Joego-SIavië is langzamerhand fel
ler anti-Russisch geworden, dan
welk ander Europees land ook, zoais
dat meestal gaat, wanneer een aan
vankelijk nauw bondgenootschap in
openlijke vijandschap verkeert. Tito
kent de heren van het Kremlin en
hun plannen mitsgaders de milieux
van de Kominform uit eigen ervaring
en hij weet. niet op genade te kunnen
rekenen. Deze fel anti-Russische hou
ding, waarbij gebaren van verzoe
ning onmogelijk zyn. bestempelen
Tito tot een stil. maar betrouwbaar
Amerikaans bondgenoot in de koude
oorlog.
Omgekeerd heeft Tito, hoezeer hij
zich ook op de borst slaat als de in
carnatie van volkomen onafhanke
lijkheid, steun van buiten nodig.
Steun om zijn 14 goed geoefende di
visies van zware wapens te voorzien,
steun om de economische moeilijkhe
den te boven te komen.
Welnu, de Ver. Staten en in min
dere mate ook Engeland, zyn bereid
leningen in dollars en ponden te ver
strekken, ook al ia Joego-SIavië niet
officieel opgenomen in de Marshall
hulp en nog minder in het Atlantisch
Pact.
De dollarhulp kent eigenlyk drie
stadia. Na de oorlog, in 19451946.
toen Joego-Siavië zich ook ln het
Westen in de volle glorie V3n fel en
standvastig verzet tegen Duitsland
bevond, profiteerde het van de U.N.
RJLA.-hulp, verstrekt binnen het ka
der van de Ver. Naties. Na China en
Polen kreeg Joego-SIavië de hoogste
toewyzingen. Ofschoon voedsel, kle
ding en medicynen uit de Ver. Staten
het land binnenstroomde, verslech
terde de verhouding Belgrado
Washington met de dag van koel tot
vyandig.
In 1949, na Tito's breuk met Mos
kou. begon de tweede fase van de
hulpverlening. Amerika zorgde voor
een lening van 20 millioen dollar via
de Export-Import Bank, welke later
met 35 millioen dollar verhoogd werd.
Ook de Britten gingen meedoen en
stelden eredieten beschikbaar.
De huidige economische crisis ln
Joego-SIavië, mede als gevolg van de
magere oogsten, deed de derde fase
beginnen, die nog aan de gang is. De
Ver. Staten hebben kortgeleden 103
millioen dollar beschikbaar gesteld
voor voedsel aan kopen, bestemd voor
de burgerbevolking en voor het leger.
Een aanvullende lening van 29 mil
lioen dollar diende voor aankoop
van grondstoffen, om de Joego-Sla
vische fabrieken draaiende te houden.
Over meer hulp, geschat op 120 tot
150 millioen dollar, wordt op het
ogenblik onderhandeld.
Tito mag dus niet klagen, dat het
Westen hem in de steek laat en dat
doet hy dan ook niet, getuige zijn
zoeven vermelde woorden.
Indonesische commissaris
voor Suriname benoemd
Ter behartiging van de belangen
der Indonesische bevolkingsgroep in
Suriname is de heer Radeh Soedarto
Hadinoto door de Indonesische rege
ring benoemd tot commissaris van de
Republiek Indonesië met de rang van
consul te Paramaribo.