De Zweedse vrouwen dragen
twee trouwringen
De „Kirchentage" in Berlijn
DE 7 DECEMBER-DMSIE
BESTAAT BINNENKORT 5 JAAR
ZATERDAG 14 JULI 1951
PROVINCIALt ZEEUWSS COURANT
S
DE BRUID VIEL FLAUW
Vele oude huwelijksgebruiken
worden in ere gehouden
Enige tyd geleden bezocht ik Zweden en was getuige van een, voor onze
begrippen, dramatische gebeurtenis tijdens een huwelijksplechtigheid. De
vog jonge bruid vlei plotseling flauw voor het altaar. Men slaagde «r wel
In haar weer tot het bewustzijn te brengen en hoewel de voltrekking van
het huwelijk verder zonder stoornissen verliep, viel zij opnieuw ln zwijm,
toen het Jonge paar door de kruisgang naar de wachtende auto's liep. Deze
keer echter bedacht de bruidegom zich niet lang, maar nam zijn jonge
vrouw resoluut in de armen en droeg haar naar de auto.
Het Is voor hen die meermalen
een huwelijksvoltrekking in Zweden
hebben bijgewoond telkens opnieuw
een raadsel, dat niet meer jonge
bruidjes flauw vallen. Het is daar na
melijk de gewoonte, dat het bruids
paar gedurende de gehele dienst, het
toezingen door de gemeente, de
preek, enz. staan blijft. Zelfs na de
huwelijksinzegening, onder het zin
gen van de laatste Psalm door de
gemeente, wenden bruid en bruide
gom zich naar de aanwezigen, want
zegt men „we zijn niet alleen geko
men om te horen maar ook om te
zien".
Sterke mannen zijn bezweken bij
minder inspanning en daarom is het
goed te begrijpen dat niet alle bruid
jes deze krachttoer kunnen door
staan.
Er zijn trouwens talrijke gebrui
ken aan een huwelijksvoltrekking in
Zweden verbonden, welke gebruiken
naar gelang van de streek waar het
huwelijk wordt voltrokken, een wei
nig van elkaar afwijken. Gemeen voor
geheel Zweden is echter het eigen
aardige gebruik dat alle bruiloftsga
ven vóór de voltrekking van het hu
welijk worden gegeven. Deze gaven
stromen verdeeld over drie Zonda
gen binnen. Dit laatste staat in ver
band met de omstandigheid dat ge
durende drie achtereenvolgende Zon
dagen de aankondiging van het hu
welijk door de domlné wordt voorgei
lezen.
Het a.s. jonge paar woont deze
voorlezingen echter niet bij. Oud
volksbijgeloof zegt dat dit onheil
brengt over het huwelijk. Sommige
families gaan hier echter nog verder
en verbieden eenvoudig de bloedver
wanten de diensten by te wonen, ge
durende welke de huwelijksaankondi
ging wordt voorgelezen.
Om er echter zeker van te zijn, dat
gedurende deze voorlezing geen fou
ten worden gemaakt zenden zij
iemand van het personeel of een ken
nis naar de kerk, die dan alles om
trent de voorlezing moet rapporte
ren. 's Middags, na de eerste voorle
zing, is er recpetie ten huize van de
bruid voor de naaste familie, die hun
cadeaux meebrengen en onthaald
worden op koekjes en witte wijn. De
tweede Zondag is gereserveerd voor
de intieme vriendenkring, terwijl de
derde en laatste Zondag is bestemd
voor de kennissen. De geschenken
zjjn meestal nuttige, huishoudelijke
zaken en gekozen volgens een door
bruid en bruidegom samengestelde
lijst.
LAATSTE AVOND ALS
VRIJGEZEL
Zeer oude gebruiken hebben zich
rondom de huwelijksdag gehandhaafd.
Zo wordt de laatste feestavond van
de bruidegom als vrijgezel „Svense-
xa" genoemd.
Mijn vrouwelijke berichtgeefster
deelde mij echter mede: „Wij hebben
het op die feestavond niet zo erg be
grepen. De mannen zijn dan tamelijk
ruw en niet zelden ontaarden deze
„Svensexa" in regelrechte vechtpar-
tgen".
De bruidjes hebben echter ook een
van oudsher gebruikeiyk feest. Op
zekere avond, welke is nooit bekena,
vóór de huwelijksdag, komen haar
vriendinnen, meestal als mannen ver
kleed, aan de woning van de bruid en
ontvoeren haar naar een onbekende
plaats, waar dan gefeest wordt. Dit
gebruik houdt verband met de in
primitieve tijden bestaande bruiden-
roof, „Möhippa".
De huwelijksinzegening vindt meest
al plaats tussen 13 en 14 uur.
Het bruidspaar, de ouders en de
overige familieleden en kenissen ver
zamelen zich in het „wapenhuis" en
vandaar gaat de stoet naar de kerk.
Deze wordt geopend door bruidsjon
kers en meisjes, „Brüdnhbb" gehe
ten; vervolgens het bruidspaar, de
bruidegom rechts van de bruid, dan
twee aan twee „marskallen en ter-
ner". Deze laatstgenoemden zijn
meestal van dezelfde leeftijd als het
TWEE RINGEN
In de kerk gekomen, wordt de fa
milie en de gasten een plaats aange
wezen in overeenstemming met ver
wantschap, lceftjki en rang.
Vele jonge Zweedse vrouwen wor
den in het buitenland altijd met een
zekere sympathie ontvangen, want
meestal verkeert men, na een lange
re of kortere blik op haar linker
hand, in de mening dat de schone
of minder schone jonge vrouw een
weduwe is, aangezien zy twee gladde
ringen aan de ringvinger van haar
linkerhand draagt. Deze sympathie
ia echter verspild, want het is geen
teken van weduwschap.
Deze twee ringen vertellen geen
andere historie dan dat de dame in
kwestie getrouwd is. De eerste ring
krijgt ze namelijk wanneer ze zich
verloofd heeft en de andere wanneer
ze voor het altaar staat.
Ring no. 2 heeft de bruidegom in
zijn vestzak en nadat de geestelijke
het bruidspaar de vraag heeft gesteld
of zij mei elkander in de echt willen
treden, geeft de bruidegom de ring
aan de geestelijke.
Deze zegt dan een gebed voor het
bruidspaar en in dit gebed noemt hy
de ring een symbool, een „vardtec-
kan".
Hierna geeft hij de ring opnieuw aan
de bruidegom, die deze zyn bruid
toesteekt. Terwijl dan beide dc ring
vasthouden, zegt de bruidegom: ,,ïk
neem je tot mijn huisvrouw en zal je
liefhebben in voorspoed en tegen-
ten we zien als een beslissend* fac
tor in de gehele Inzegeningsplechtlg-
heid en daarom noemt men deze
handeling: rlngbevestiging, „Ring-
fèLstningen."
Tot net bruldstoilet horen in het
algemeen lange handschoenen en der
halve zou 't 'n zeer ongemakkeiyk en
langdurige geschiedenis zjjn deze lan
ge handschoenen gedurende „Ring-
fRstningen" af te doen. De mode
heeft echter voor deze handschoenen
en de ceremonie iets gevonden. Men
naait eenvoudig de vinger van de
handschoen welke de ringvinger om
sluit, niet vast, zodat slechts deze
ringer door een eenvoudige beweging
wordt ontbloot.
De ringvinger noemt men in het
inzegeningsritueel: de ringer van de
bruid, welke direct naast de pink
van de linkerhand is gelegen. Na do-
ze laatste ceremonie is net jonge
paar officieel in de echj verbonden
en leest de dominéé de laatste verma
nende woorden voor. Tot slot zingen
de aanwezigen het jonge paar toe, i
gedurende welke het bruidspaar zich j
omdraait om zich door de zingende j
schare te laten bewonderen.
Generaal-majoor Dürst Britt
spoed Als een bewijs hiervoor, gec! hun verdl,nd.
Herinneringen aan een moeilijke tijd.
Op 1 September a.®. zal de 7 December Dlriale haar 5-Jarlg bestaan her
denken, met een speciale radlo-ultzendlng waarin des avonds een program
ma zal worden uitgevoerd o.a. met medewerking van Dries KrtJn en enige
andere leden dezer divisie, die in Indonesië op het terrein van de ontspan-
ik je deze ring.'
De bruid herhaalt deze formule
met enige wijzigingen, waarna de
geestelijke hen voor man en vrouw
verklaart, en in deze verbinding
spreekt hg de woorden: „ïn den naam
Ivan God. den Vader en den Zoon en
bruidspaar en behoren tot de meest I den Heiligen Geest", gedurende wol-
intieme vriendenkring. Eerst dan ke woorden de bruidegom de ring
komen de dominéé en de overige aan de vinger van dc bruid steekt,
gasten. 1 De trouwring kunnen, zelfs moe-
Voor het eerst na zjjn ziekte heeft Eduard van Belnum, eerste dirigent
van het Amsterdamse Concertgebouworkest, Donderdagmorgen de repeti
ties geleid. Van Beinum betreedt het podium door een erehaag, gevormd
door de orkestleden met geheven instrumenten.
Deze divisie, welke de eerste was welke na de bevrijding werd gevormd
voor uitzending naar Indonesië en intussen Is herboren en opnieuw onder
commando staat van generaal Dürst Brltt, heeft gedurende de eerste Ja
ren van haar bestaan vele moeilijkheden te overwinnen gehad. Veel oud
gedienden van haar zullen op de 1ste September dan ook terugdenken aan
de tyd in Wolverhampton, Glasgow, de Mary HUI Barracks en de School of
Infantry, In W'armfnster, waar zU de eerste moderne training kregen en
vanwaar zJJ in het voorjaar van 1Ö46 weer naar Nederland werden gediri
geerd, om aldaar aan de oprichting der divisie hun krachten te gaan ge
ven.
De staf dezer divisie werd gevormd I sië goedig om gelachen. Het acclima-
in de nieuwe Frederikskazerne te Den I tiseren viel niet mee, men moest aan
Haag. met als enige outillage een I veel wennen, aan gevaarlijke ijs lollies.
paar stoelen en tafels, een telefoon
en een schrijfmachine. Uit die tgd da
teren dan ook de gevleugelde woor
den: „wij hebben het niet welke la
ter. in Indonesië, vrg vertaald wer
den met ,.Is t'er niet meneerrr"
De opdracht was echter vóór No
vember '46 in Indonesië te zyn, zo
dat er aangepakt werd; de nieuwe
lichting werd opgeroepen, terwgl er
slechts 45 wagens ter beschikking
waren, waarvan er maar 10 konden
rijden en de rest in reparatie stond.
Hoe dan ook, men speelde het klaar
de divisie op 1 September van dat
jaar te mobiliseren en haar staf werd
toen te Amersfoort gevestigd. In No
vember waren de eerste onderdelen
van haar in Indonesië, waar men in
tussen kennis maakte met de kampon
Tjililitan en Tandjong-Oost, de K.W.
Hl-school, het kamp aan de Beren -
laan, enz. Toen begonnen de moeilijk
heden eerst recht. De ringworm maak
te vele patiënten, die de artsen pot
ten zalf deden verbruiken en de be
zorgde familieleden in Nederland
laxeerpillen deden overzenden, daar
zg niet op de hoogte waren van het
geen ringworm is. De bedoeling was
goed en men heeft er toen in Indone-
STEMMEN UIT DE KERKEN.
Mickey Mouse, de held van ruim
125 tekenfilms, mist een vinger. Van
1928 leidt hij zijn avontuurlijk leven
met drie vingers en een duim aan
iedere hand, welke verminking geluk
kig aan de aandacht van iedere bio
scoopbezoeker ontsnapt. Overigens
heeft de muis geen enkel nadeel van
deze invaliditeit, integendeel, -een vol
ledige hand met vier vingers zou de
indruk wekken, dat hij met een kam
bananen aan de pols loopt. De voor
naamste rechtvaardiging vindt de on
volledigheid van Mickey's handen
echter in de niet te schatten voorde
len, welke zij het Walt Disney concern
afwerpen. Immers, de 2 achterwege ge
bleven vingers (links en rechts) in de
rond 7 millioen tekeningen, welke tot
op heden van de muis zijn vervaar
digd, hebben een bedrag bespaard van
millioenen dollars.
Een aan deze studio's verbonden be
zuiniging smaniak heeft in het verle
den ook Mickey's staart willen coupe
ren, door welke vereenvoudiging 'een
fortuin te besparen ware. In enkele
films is de held dan ook zonder staart
opgetreden, maar de uitvinder van
deze nieuwigheid kwam spoedig tot
de conclusie dat op deze wijze aan het
uitdrukkingsvermogen van het dier
werd te kort gedaan.
Tekenend voor de tijdsomstandigheden
is het, dat sinds de onkosten in het
filmbedrijf tot ongeveer het drie-vou-
dipe zijn gestegen, Mickey schoenen
zonder zolen draagt. En de vraag,
waarom in gevaarlijke incidenten tus-
sen j mu*s en grotere roofdieren,
steeds een leeuw moet optreden, vindt
haar antwoord in hetzelfde argument:
een tijger is te begrotelijk door al die
streepjes op zijn vel.'
Nu we het toch over dure vellen heb
ben, kunnen we de dames er wel eens
op wijeen dat het duurste bont het
vel van een rat is.
H J'étillon.
Meer dan 100.000 Protestanten uit
West- èn Oost-Duitsland komen samen
Er zyn twee landen waarvoor het Protestantisme in ons land altyd bl
ondere belangstelling heeft gehad omdat het zich daarmee door hlstorl-
sche banden verbonden gevoelde; dat zyn Duitsland en Frankryk. Engeland
•n Amerika zyn eigeniyk pas ln deze eeuw binnen het gezichtsveld geko-
nen.
Duitsland is het land van Luther. In Frankrgk is Calvjjn geboren. Het
Duitse Protestantisme heeft ons beïnvloed. Uit Frankrijk is het Calvinisme
tot ons gekomen. Vooral door de Frans© en Waalse vluchtelingen, die in ons
land een schiulplaats vonden, hebben wjj niet weinig ontvangen.
Wat er kerkeiyk in deze twee landen gebeurt heeft daarom nog steeds
onze bijzonder© belangstelling. Voor dit maal willen we enige aandacht
vragen voor hetgeen er deze week in Duitsland plaats vindt.
Van 10 tot 15 Juli worden er in Ber
lijn de z.g. „Kirchentage" gehouden.
Dit woord is zo maar met te vertalen
met Kerkedagen. Al werden ze vroe-
{;er ook wel gehouden, vooral na de
aatste oorlog is „Kirchentag" een
speciaal begrip geworden voor een
massale kerkelgke manifestatie van
zulke afmetingen als wg die in ons
land niet kunnen denken en waar
voor wg daarom moeilijk begrip kun
nen krggen. Niet minder dan 80 ex
tra treinen zullen de bezoekers naar
de in zónes verdeelde hoofdstad bren
gen. Massa's extra bussen, uit alle de
len van het land, worden ingescha
keld. In zeven steden van West-Duits-
land zgn extra vliegtuigen in de
dienst ingelegd om het bezoekers mo-
gelgk te maken althans enkele hoofd-
dagen mee te maken. Alle slaapgele
genheid in Beriyn moet worden be
nut. Voor welk een massa consump
tie moet er niet worden gezorgd. Wat
een organisatie is er niet nodig om
dit alles vlot te laten verlopen! Dit is
echter aan de Duitsers wel toever
trouwd.
Dat er grote gevaren verbonden
zgn aan dergelijke massale byeen-
komsten, beseffen de leiders van de
„Kirchentage" wel degelgk. In een,
na het uitnodigings-programma rond
gezonden schrijven wordt hierop ge
wezen. „Een Kirchentag in Berlijn
wordt bijna van zelf door de keuze
van de plaats, ook een politieke ge
beurtenis". „De Kerk verzeilt daar
mee het is om het even of het met
of zonder haar wil is zo gemakke
lijk op het vlak van de grote politiek.
Dan moet in alle ernst gevraagd wor
den of zij met zulk een waagstuk niet
zich zelf op het spel zet". In Berlijn
ontmoeten nu eenmaal Oost en West
Duitsland elkaar. Aan een politiek
tintje is bijna niet te ontkomen.
Merkwaardig is dat deze „Kirchen
tage" niet uitgaan van officiële ker
kelgke instanties. Het zijn voorname-
lgk gewone leden van de Kerk die er
achter zitten. Ze zgn wel eens ge
noemd; „de opstand der leken tegen
de dominè's kerk".
VON THADDEN
De ziel van deze beweging na de
oorlog is Reinold von Thadden, een
man die in de rechten heeft gestu
deerd. Voor de oorlog was hij voorzit
ter van de Duitse Christen Studen
tenbeweging. Als zodanig is hij nauw
betrokken geweest by de strijd van
de Belijdende Kerk, wat hem in de
gevangenis van de Gestapo bracht.
en zeldzaam man moet deze von
Thaddeü zijn. Gedurende de oorlog ls
hg Ortscommandant van de Belgi
sche universiteitsstad Leuven ge
weest. Uit dankbaarheid voor het
geen hg in die functie voor de be
volking heeft gedaan, is hy in 1947
tot ereburger van Leuven benoemd.
Dit zal wel een unicum zgn.
Deze von Thadden nu heeft de
stoot gegeven tot de „Kirchentage",
waarmee hij de boodschap van het
Evangelie wil uitdragen over het ge
hele Duitse volk. Dwars door alle
kerkelgke grenzen wil hij heengaan.
Ieder die tot de Kerk behoort wordt
door hem opgeroepen, omdat er een
taak ligt. Gezien ae massa's die ko
men, moeten we zeggen dat deze op
roep weerklank gevonden heeft m
Evangelische
brede lagen van de
Kerk van Duitsland.
Wanneer wy het programma zien,
vallen twee dingen op. Ie. Dat men
getracht heeft een overzicht te geven
van het kerkeiyk leven in al zijn ge
ledingen. Verschillende, ook in ons
land bekende kerkkoren, laten zich
horen. Voor kerkmuziek heeft men
plaats ingeruimd. Een paar tentoon
stellingen van kunst en litteratuur,
voor zover deze in verband staan met
het kerkelgk leven, zgn georgani
seerd. In werkgroepen wordt gespro
ken over jeugd, studenten, zending,
diaconie, catechese enz. Men wil
trachten een totaal beeld te geven
van het kerkelijk leven.
2e. Dat men, het gevaar kennende
van massale byeenkomsten die alleen
maar de buitenkant raken, trachten
wil in de diepte te boren. Iedere mor
gen en verschillende avonden wordt
het H. Avondmaal gevierd. Menige
bidstond wordt gehouden en centraal
gesteld de boodschap van de Bybel,
in Kerk en gezin, voor het volk en
bg het werk.
D© Duits© kerken hebben moelljjke
tUden doorgemaakt onder het Natio-
naal-Socialisme. Het ls een stryd ge
weest op leven en dood. Al mogen we
ons niet laten verblinden door het
massale van zulke „Kirchentage" en
al zullen we er rekening mee hou
den dat het Duitse volk leeft onder
een zware druk, die, evenals dat bjj
ons ln de oorlogsjaren het geval was,
het kerkeiyk leven bevordert, toch
moeten w© tot de conclusie komen
dat er Iets leeft ln de kerken van
Duitsland. Met dankbaarheid willen
w© daarvan kennis nemen, terwhl we
de wens niet kunnen onderdrukken
dat zo iets ook bjj ons mogelijk
mocht zjjn.
H.
Sneeuwval h» Zuld-Afrika.
Zy die naar Zuid-Afrika emigreren,
denken waarschijnlijk daar in een
heeriyk zacht klimaat terecht te ko
men. Dit jaar echter is de winter
(die van. MÜsi tot October duurt) daar
buitengewoon streng. Eind Juni wa
ren delen van Kaapland en de Vrij
staat met sneeuw bedekt. Sommige
delen van de Zuid-Afrikaanse bergen
deden sterk aan Zwitserland denken.
De smeltende sneeuwmassa's veroor
zaakten in de buurt van Kaapstad
overstromingen, die veel schade te
weeg brachten
H*t wf Idgtb-u""
Harriman als
laatste troef
Noch ln Londen, noch ln Teheran
zelf is de komst naar I'erxlë vsn
Averell Harriman. Truman* persoon
lijke adviseur met veel ingenomend-
heid begroet. De Britse reactie is
weinig meer dan een schouderopha
len geweest, hetgeen dan zoveel zeg
gen wilde als: wy hebben er geen
bezwaar tegen, maar zien het nut
van Harrimans reis niet in. In elk ge
val wordt er de nadruk op gelegd
dat Harriman niet als bemiddelaar
wordt beschouwd, als een diplomaat
dus. die boven de partyen riaat en
deze door onderhandelen naar twee
kanten tot elkaar tracht te brengen
Van Harriman wordt verwacht, dat
hh zijn krachten zal inspannen om
Mossadeq en zijn volgelingen tot re-
den te brengen, hetgeen tot dusver
de Britten niet gelukt is. Vandaar de
ietwat zure opmerking van de En
gelse ambassadeur ln Teheran, air
Francis Shepherd, dat bü zyn weten
de Perzische regering alle adviezen
en aanbiedingen reeds van de hand
heeft gewezen en Harriman dus wel
over een wonderiyke psychologisch»-
begaafdheid moet beschikken, wil hij
daarin verandering kunnen brengen.
Hy zei het in andere woorden, maar
het kwam hierop neer.
Ook voor dr. Henry Grady, de
Amerikaanse ambassadeur ln Tehe
ran, is Harrimans komst geen onver
deelde vreugde. Hy is de afgelopen
weken zeer actief geweest, heeft na
mens zyn regering de Perzen wint
vermogen onaer druk gezet en zich
daarmee de antipathie van de fana
tieke nationalisten op de hals ge
haald. Zo zeer zelf. nat ln Teheran
opzettelijk het gerucht is verspreid
over zijn terugroeping naar Wash
ington. Truman heeft nu openiyk ge
demonstreerd dat hy Harriman tot
meer in staat acht dan Grady en dat
is voor de laatste niet prettig, hoe
briljant Harriman ook als diplomaat
moge zijn.
Tot dusver is de Amerikaanse hou
ding in het oiiegeschil aarzelend ge
weest. hetgeen waarschynlHk heeft
bijgedragen tot dc onhandelbaarheid
van de Perzische regering. Dat houdt
verband met een van oudsher be
staande stille tegenstelling tussen
Britten en Amerikanen over dc olie
in het Midden Oosten. Vroeger had
Engeland een overheersende positie,
maar langzamerhand heeft daar
naast Amerika zich ©en belangrijke
plaats verworven, hetgeen niet zon
der strijd tussen de grote oliemaat
schappijen gepaard is gegaan. Er is
destijds een overeenkomst bereikt,
waarbij Engeland het monopolie in
Perzië kreeg en Amerika in Arablë.
Dat er desondanks nog wel oud zeer
bestaat, bewijst het bericht, dat een
firma in Los Angeles doende ls tech
nici aan te werven voor de Perzische
olievelden. Een dergcljike steek ln de
rug van Albion zal de regerlDg ln
Washington toch moeilijk kunnen toe
laten, hoezeer ook particulier initia
tief in aanzien staat. Over de geva
ren van de toestand in Perzië is al ge
noeg geschreven. De communisten
zitten op het vinkentouw, dat ls dui-
die een moment verfrissing brachten,
maar helaas ook typhuspatiënten, re
den waarom zg al gauw de naam „ty
phus op een stokkie" kregen; aan
aardappelpooder, dat meer stopverf
of cement dan op aardappelen geleek,
ja, aan wat al niet meer.
OP WEST-JAVA
West-Java werd het gebied der di
visie. nadat zij aan twee acties had
deelgenomen. Haar werk werd echter
door de bevolking op prjjs gesteld.
Veel moeiiykheden zyn overwon
nen moeten worden, vele offers zijn
gebracht, met als resultaat, dat
West Java tjjden van orde en rust
heeft gekregen, tgden, waarin men
veilig de Poenljak over kon. waarin
de eenvoudige tani rustig zijn padi
kon verbouwen, de grote autowegen del 5k- De oliewinningen ?fz*1 lo*
niet alleen veilig, maar ook van goe- J*® '«ngMam in het honderd en
de kwaliteit weïen. tijder. waarin de Jf?1" "7 Moeeadeq bezig de gouden
dankbare loerah'a maiilen met vruch- klP.te. a-
ten en ook wel een kippetje voor
toean major en zyn jongens kwamen
brengen omdat zg gezorgd hadden,
dat m de kampongs en acssa's weer
rustig geleefd kon worden.
Maar zy, die daaraan hebben mee
gewerkt, zy zullen nimmer vergeter,
wat zg daar rond de Salak en de Ge-
deh aan zweetdruppels hebben gela
ten, welke wapenbroeders zh hebben
moeten achterlaten, omdat zy gesneu
veld zyn by de uitoefening van hun
licht. Evenmin zullen zy namen als
'jikarang en Tjibaroessa, Krawang,
Tjikompek. Koeningan, Tjiandjoer.
Oebroeg en de Lampegan-tunnel ver
geten, om maar te zwijgen van het
beruchte gebied rond Tasikmalaja;
het republikeinse bolwerk van West-
Java en de convooiweg van Tasik
naar Garoet, welke al even berucht
was als op Mldden-Java, die van Sa-
latiga naar Solo of van Diokja naar
Kalioerang en als op Oost-Java van
Madioen Kediri of Melang naar
Soerabaja.
Zg. die op deze wegen hebben ge
reden, weten wat trekbommen en
mgnen zyn, zy hebben ondervonden
welk een last coupures ln wegen en
boomversperringen over deze wegen
kunnen betekenen. Ondanks dit alles
werkte men voort, de AA.T. reed,
elke dag opnieuw, ongeacht of de
vorige dag een collega op een mijn
was gelopen of ten offer was geval
len aan een trekbom, de Humbers en
scoutcars verleenden vaak onontbeer-
lgke steun, de genie ploeterde door
aan herstel van bruggen, de Ijjnploe-
gen van de verbindingsdienst waren
onafgebroken in het veld, de zieken
dragers sjouwden onvermoeid door
slachten, die de schatkist
vult. De economische wanorde, die
daardoor zeker zal ontstaan en de
opzweping van de gemoederen, geven
de communistische Toedeh-party, de
enige goed georganiseerde en doelbe
wuste groep, dc kans om met succes
een green naar de macht te doen. De
ze ontwikkeling zal niet tegen te hou
den zyn, tenzy van Brits-Amerikaan-
se zijde een krachtige tegenactie
volgt.
Washington heeft nog steeds de
hoop niet opgegeven, dat bil de zieke
en volkomen on redely ke Mossadeq,
die zelfs een advies van het Interna
tionale Hof van Justitie aah zijn na
tionalistische laars lapt, met praten
wat te bereiken valt Het heeft de
Britse regering overgehaald voorlo
pig een afwachtende noudlng aan te
nemen en nu als laatste onderhan-
delingstroef Harriman uitgespeeld.
Zal door deze troef het spel alsnog
gewonnen worden of zal ook Harri
man tegen de drieste verblinding van
de Perzen weinig kunnen beginnen?
De komende weken zullen het leren.
(Gisteravond werd bericht, dat
Grady op zyn teentjes getrapt -
ontslag heeft gevraagd en Shepherd
zyn opmerkingen heeft ingetrokken,
kennelgk na een terechtwijzing van
Londen).
Mevr. Mary T. Norton I» onlangs
benoemd tot adviseur aan het Ame
rikaanse ministerie van arbeid. Haar
taak ls het ontwerpen van plannen
om Amerikaans© vrouwen ln te scha
kelen fcn de bewapenlDgsindastrle.
het zware terrein met de gewonden,
de geesteiyke verzorgers gaven hun
bgstand tot in de voorste lijn. Ieder
die een taak had te vervullen, deed
dit tot het uiterste. Zo werden daar.
onder de felle tropenzon en onder de
stromende regens, kerels gevormd
die wetcr., wat organiseren en impro
viseren is, kerels, die initiatief weten
te ontwikkelen. En wanneer gene-
raal-majoor Dürst Britt over hen
spreekt, raakt hy ln vuur en zegt:
„Een Indonesië-veteraan faalt niet".
Deze divisie-commandant heeft in
zfln divisie een geest gekweekt, waar
aan allen zich konden optrekken.
Van die geest getuigt thans nor
het monument op de ere-beeraaf-
plaata Menteng Poeloe bij Djakarta,
waar velen van de bijna 500 gesneu
velden van deze divisie rusten onder
de rode aarde van Java. Van diezelfde
geest getuigt ook het bestaan van het
steunfonds voor de leden van de Band
Oudstrijders 7 December.
Nu deze divisie binnenkort haar
eerste lustrum beleeft hebben wy ge
meend 't bovenstaande uit haar his
torie te moeten releveren, de histo
rie, welke voor een belangrijk deel
parallel loopt met die van andere on
derdelen welke in geiyke tyd in In
donesië hebben gediend.
Intussen is d© eerste mobilisabele di
visie ln ons land gereed gekomen; zy
heeft de naam gekregen le Divisie
7 December, met als commandant de
zelfde generaal-majoor Dürst Britt
en als embleem hetzelfde als dat van
de Expeditionnalre Macht. Mogen zij.
die dit embleem sedert 1946 drager.,
de tradities der 7 December-divlsie
in de nieuwe divisie voortzetten en
zg, die het embleem thans voor het
eerst gaan dragen omdat zy voorheer.
niet by het E.M. hebben gediend, er
toe meehelpen de tradities van de
oude divisie hoog te houden.
