De Perzische oliecrisis door Rusland geïnspireerd? VREEMDE La Prensa DONDERDAG 22 MAART 1951 PROVINCIALE Z RE V Ef SE COURANT S Britse rijk in nood!! Engeland zal voet bij stuk houden (Van onze correspondent). Londen, Maart De nieuwe Internationale crisis, die ontstaan is door het besluit van het Perzische parlement om 's lands olie-industrie te natio naliseren die voor het grootste gedeelte in banden is van de Britse Anglo-Iranian Oil Company heeft al het andere wereldnieuws overscha duwd op de voorpagina's van de Britse couranten. In Londen heerst groeiende ongerustheid over het besef, dat de hoogst ontvlambare situatie in het Midden-Oosten mogelijk de aanleiding zon kunnen worden tot het uitbreken van Wereldoorlog no. 3. Het wachten is thans op Perzlë's antwoord op de Britse nota van Vrijdag JL, waarin Engeland de Perzische regering erop wijst, dat de nationalisa tie van de Anglo-Irian Oil Co. onwettig Is, daar de in 1933 overeengeko men Britse concessies nog 42 jaar geldig zijn, nL tot 1993. Indien de zaak niet zo ernstig was, zou er bijna een humoristische kant zitten aan het feit, dat de Britse so cialistische regering thans een ande re regering op de vingers tikt voor het nationaliseren van een industrie! Maar naar de Britse minister van Staat, Kenneth Younger, op een des- betreffende vraag in het Lagerhuis uitlegde, betekent deze Perzische na tionalisatie een contractbreuk. In het contract van 1933 werd nl. vastge legd, dat elk geschil tussen beide partyen de Anglo-Irian Oil Co. en de Perzische regering door arbi trage beslist zou moeten worden, bij voorbeeld door verlegging aan het Internationale Hof van Justitie in Den Haag. Het eenzijdig eindigen van dit contract, zoals Perzië van plan is te doen door nationalisatie, was daar om onwettig, aldus minister Youn ger. VOOR DE MARINE. De Anglo-Iranian Oil Co., met een kapitaal van 200 millioen pond ster ling, waarin de Britse regering de grootste aandeelhouder is, (met 52.5 der aandelen), is de voornaamste olieleverant der Britse marine. De maatschappij voorziet Engeland van een vijfde deel van het totale oliever- bruik en is tevens de voornaamste olie-leverancier van de Britse domi nions en koloniën ten Oosten van het Suezkanaal. Per jaar leveren de Per zische olievelden van de Anglo-Irani- an Oil Co. dertig millioen ton olie op. Het zijn de rijkste velden ter wereld na die van Amerika en Venezuela. Behalve de tot 1939 lopende olie- concessie bezit de maatschappij in Perzië ook de grootste olieraffinade rij ter wereld, te Abadan, die 25 mil lioen ton olie per jaar raffineert, zo wel als 12 kleinere raffinaderijen. Voorts bezit de Anglo-Iranian een eigen vloot van 142 olietankers, met een totaal tonnage van 2% millioen ton, die 95 van alle Perzische olie uitvoeren naar de Westerse wereld. ONBETAALBAAR. Het is geen wonder, dat Engeland van plan is voet bij stuk te houden om deze belangen te beschermen en alles in het werk te stellen om te ver hinderen dat deze olie in Russische handen valt. Zeker is het, dat Perzië niet in staat is om schadevergoeding aan Engeland te betalen voor de nationa lisatie van de Anglo-Iranian Oil. Co., die een marktwaarde heeft van 200 millioen pond sterling, terwijl de waarde van de nog 42 jaar lopende concessie nauwelijks te schatten is. De Perzische regering verkeert mo menteel in een dusdanige financiële crisis, dat zij niet eens kans ziet de 6 millioen pond sterling aan rijkssa- e VERHALEN _J Houdt de dief, houdt de dief, want hij stal mijn lieve kleine fikkie". Veldbloemen blauw, snoepie, snoe- pie". Bovenstaande zinnetjes, die met ettelijke andere kunnen worden aan gevuld, zijn niet opgetekend uit de kindermond, maar afkomstig van onze nationale tekstdichters. Wie via de radio naar de liedjes, van onze dans en amusementsorkesten luistert, kan zich geregeld vermaken met derge lijk flauw en banaal proza, dat zowaar door volwassen kerels wordt voorge dragen. De Gooise Rhythm Club, een gezel schap van jeugdige amateur-musici, stelt zich ten doel af te rekenen met dit slappe Hollandse afgietsel van dansmuziek door de ware, de onver- valse, kortom, de „goede" jazz. Voor waar een loffelijk streven. Er is slechts één bezwaar, de Gooise H.B.S.- jeugd legt op zijn dansanvondjes wel eens teveel nadruk op het rhythme en de lichaamsbewegingen, die daar mee corresponderen en te weinig op de muziek. Gezien het feit, dat vaak al te jeugdige jongens en meisjes de dansavonden bezoeken, heeft de Bus- sumse politie zich een paar maal ge noopt gezien op te treden. Deze po litionele actie heeft nog al wat ver ontwaardiging gewekt in het wereld je der jazz-maniakken. De affaire vond zijn hoogtepunt in een mislukte lezing van de musicoloog Casper Höweler, o.a. bekend door zijn uitstekende ra dio-causerieën ,JSchijvenschouw". De heer Höweler zou de jeugd van het Gooi eens hel verschil tussen klassieke muziek en jazz demonstreren. Edoch, halfverwege zijn causerie moést de heer Höweler met zijn kof- fergramofoon in de hand en de platen onder de arm de zaal verlaten. Het loas klassieke boter aan de rhythmi- sche galg gesmeerd. De leiding van de Bussumse politie heeft nu een korte en krachtige be slissing genomen. Gedragen de jongelui zich zoals het hoort, dan heeft de politie niet het minste bezwaar tegen een normaal dansavondje Zouden zij zich onbe hoorlijk gedragen, dan kan de politie de vergunning intrekken. Braaf zijn dus. Een vraag: wat verstaat de a-mu- zikale Hermandad onderzoals het be hoort"? Engeland sloot zijn allereer ste olieverdrag met Perzië al af vóór de Eerste Wereldoor log. Het doel was om de olie reserves voor de Britse Marine te verzekeren in geval van oor lóg. De eerste op olie lopende Britse kruisers waren toen juist in de vaart. Voor die eer ste olieconcessierechten be taalde Engeland toen de „re clameprijs" van twee millioen pond sterling. De man met de helderziende blik, die reeds in 1912 de stra tegische waarde van de Perzi sche olievelden begreep en op dracht tot de aankoop der con cessies gaf, was niemand an ders dan Winston Churchill, die m dat jaar de „First Lord" (het hoofd) van de Britse Ad miraliteit was. larissen te betalen, die zij over de maand Februari verschuldigd is. Even zeker is het, dat Perzië zelf geen technici bezit om de olievelden te exploiteren en geen schepen heeft om de olie uit te voeren. De kans dat de Perzische regering beslag zou kunnen leggen op de gehele tanker- vloot van de Anglo-Iranian, Is uitge sloten. Er liggen nooit meer dan 20 van de 140 tankers tegelijk in de Per zische havens. HET KERNGEVAAR. Maar ai deze technische en finan ciële vraagstukken worden te Lon den onbeduidend geacht vergeleken met de diplomatieke en strategische gavolgen van de (onwettige) Perzi sche nationalisatie der Anglo-Iranian Oil Co. Als kerngevaar bl|jft men de mogelijkheid zien, dat do Perzische olievelden in Russische handen zou den terecht komen. Hoewel de natio nalisatie voornamelijk doorgedreven Is door de fanatieke (rechtervleugel) Perzische Nationalisten, worden deze ten volle gesteund door de communis tische „Tudeh"-partij. Met de door de Nationalisten gepleegde moord op de pro-Westerse Perzische premier, Generaal Razmara, die de felste te genstander was van de nationalisatie der olieindnstrle, werd de laatste Perzische krachtfiguur uit de weg geruimd. Het was Razmara, die van. plan was om een groot deel der Perzische olie winsten die tweederde deel van het nationale inkomen uitmaken aan te wenden voor soc'ale voorzie ningen der straatarme boerenbevol king, die thans ryp is voor het com munismeDe sterk pro-Westerse generaal Razmara. die zijn opleiding gekregen had aan de Franse militaire academie te St. Cyr, was het laatste Perzische bolwerk tegen het Krem lin. Te Londen vreest men, dat de Sjah, ondanks zijn plannen voor so ciale voorzieningen, een te zwakke figuur is om deze ten uitvoer te brengen, nu Razmara vermoord is en evenmin lang weerstand zal kunnen bieden aan de toenemende druk van Rusland. OOK AMERIKA. Inmiddels hebben de Perzische Na tionalisten nu ook de nationalisatie geëist van de door twee Amerikaanse maatschaopnen beheerste olie-indus trie op het Bahreln-ePand in de Per zische" Golf. Hoewel dit eiland een Engels protectoraat is, heeft Perzië Van Geelkerken houdt levenslang. De raad van cassatie deed Woens dag uitspraak in de zaak tegen Corn, van Geelkerken, ex-plaatsver vangend leider der N.S.B. en ex-in- specteur-generaal der Nederlandse Landwacht. De bijzondere strafka mer te Utrecht had Van G. tot le venslange gevangenisstraf veroor deeld. De officier van justitie ging hiervan in beroep van cassatie. Dit beroep werd Woensdag door de raad van cassatie verworpen. er reeds verscheidene malen aan spraak op gemaakt. Dat ook Ameri ka zjjn olierechten In het Midden oosten maar niet zonder meer zal af staan, blijkt wel uit de aanwezigheid van de Amerikaanse onderstaatsse cretaris McGhee, die Zaterdag in Te heran is aangekomen. Met verontrusting zien Londense regeringskringen intussen toe hoe de oliecrisis zich door het gehele Mid den-Oosten dreigt te verspreiden. Ook in de aan Perzië grenzende staat Irak begint het te woelen. Volgens berichten uit Bagdad hebben afge vaardigden van de nationalistische party in Irak aan de Irakse premier voorgesteld om de „moedige stap" der Perzische regering te volgen en de olie-industrie in Irak eveneens te nationaliseren. Hier zouden dan ook onmiddellijke Nederlandse oliebelan- gen (Shell) bij betrokken zrjn, zowel als die van Britse. Amerikaanse en Franse ondernemingen. En alsof de oliekete! in het Midden- Oosten nog niet voldoende moeilijk heden heeft opgeworpen, komen er In Londen ook nog (onbevestigde) berichten binnen, dat er in Egypte een beweging op touw is gezet om het Suezkanaal te nationaliseren. Nieuwe hoofdbrekens voor de reeds overladen Herbert Morrison, de nieu we Britse minister van Buitenlandse Zaken. Engeland bezit nl. 42 procent van alle Suezkanaal-aandelen (Nadruk verboden). Huwelijken en geboorten nemen af In België. De-voorlopige gegevens met 'be trekking tot ae groei van de Belgi sche bevolking in het vorig jaar to nen aan, dat het aantal geboorten in België nog steeds afneemt. Hierte genover staat, dat met 105.331 sterf gevallen in 1950 een laagterecord werd geboekt. Men moet tot 1934 te ruggaan om een dergelijke lage sterf - tecoefficiënt van 12.21 per duizend in België te vinden. Dank zij het lage sterftecijfer vertoont de natuurlijke bevolkingsaanwas voor 1950 toch nog een geboorte-overschot, dat slechts weinig onder dat van 1949 ligt, name lijk 35.589. In het jaar 1950 werd een verdere daling van het aantal huwelijken vastgesteld. Een overzicht van de Anglo-Iraanse raffinaderij de grootste ter wereld b|J Abadan in Iran. Op de ach tergrond het woonhuizencomplex der maatschappij. BELGISCHE PERS OVER ONZE REGERINGS VERKLARING „De Standaard" ziet in de Neder landse regeringsverklaring het be wijs, dat de Nederlandse politici zich terdege bewust zyn van ae ernst der problemen, die zij moeten oplossen. Opmerkelijk is, aldus het blad, dat op een ogenblik, dat in België opnieuw aan het verlenen van staatssubsidies wordt gedacht, de Nederlandse rege ring haar voornemen te kennen heeft gegeven, deze op gevoelige wijze te besnoeien De Nederlandse regering breekt met de gevaarlijke experimen ten van het verleden en z|j legt zich neer b|j de realiteit, die een algemene verlaging van de levensstandaard van het Nederlandse volk vereist. De Standaard merkt tenslotte op, dat in België de indruk is gewekt, dat de nieuwe Nederlandse regering werkelijk een nationale regering is en zij de vrucht is van een collectie ve inspanning van het gehele volk, dat blijk geeft van een bewonderens waardige solidariteit tegenover de dreigende gevaren. Het blad stelt hiertegenover België, waar van nati onale eendracht weinig te bespeuren valt en zelfs geen spoor van een ver- 1 soberingspolitiek valt waar te nemen. „La Libre Belgique" schrijft met betrekking tot de Nederlandse rege ringsverklaring, dat het levenspeil in Nederland reeds zo laag is, dat dit moeilijk opnieuw kan dalen zonder de nroductie op ongunstige wijze te be ïnvloeden. Het blad schrijft in dit verband, dat, waar het verbruik van boter in België gemiddeld 11 kg. per jaar per persoon bedraagt, dit voor Nederland slechts 4 kg. is en er vele arbeidersgezinnen in Nederland zijn, waar men slechts een keer per week vlees bij de maaltijden eet. Indien men dit levensniveau opnieuw wil verlagen, zullen ook degenen, die zich tot nu toe nog inspanningen walden getroosten, er genoeg van krijgen, aldus „La Libre Belgique". Nationale Postzegeltentoonstelling Ter gelegenheid van het 40-jarlg bestaan van de Intern. Vereniging Philatelica, zal op 24, 25 en 26 Au gustus a.s. te 's Gravenhage een na tionale postzegeltentoonstelling wor den gehouden van de Nederlandse Bond van Postzegelverzamelaars. genadeloos harde him Billy Wilder. Sinds jaren reeds werkt h|j samen met de scenarioschrijver Charles Brackett en uit die samenwerking is een aantal films tot stand gekomen in een zelfs voor Hollywood zeer gedurfd genre: koud, hard en cynisch, volkomen onconventioneel en daarbjj verzorgd met een ongekend groot vakmanschap, niet alleen technisch, maar ook bijvoorbeeld In psy chologische waarneming. Zo maakten z|J onder meer de befaamde, verbijs terend scherpe film over een alcoholicus „The lost weekend". En vorig jaar hebben z|j, voortdurend volgens hun eigen traditie, zichzelf nog overtroffen met „Sunset Boulevard", een film, die in Hollywood verschillende Academy Awards onderscheidingen, die verleend worden door de Amerikaanse Film Academie en populairweg „Oscars" heten verwierf en in ons land uitgeroepen werd tot „Film van de Maand". GLORIA SWANSON VOOR HET EERST SINDS 22 JAAR IN EEN GROTE ROL Een regisseur, die in Hollywood een zeer bijzondere repntatie geniet Is Het blijkt dan, dat niemand in de - - - - - - -- filmwereld er bok maar enige prijs op stelt haar voor de camera terug te halen: men wilde haar alleen verzoeken haar belachelijk pronkeri ge en heel ouderwetse auto af te staan voor de verfilming van een klucht. En één beeld uit deze scène geeft in een enkele flits heel de bittere tragiek van haar geval uitdrukking: een kraanmicrofoon rijdt voorbij en beroert daarby even het veertje van haar hoed. Ontsteld kijkt de actrice op en duwt met een bijna hysteri sche walging het apparaat, dat haar indertijd uit destudio's verdrong, weg uit haar gezichtsveld, dat de werkelijkheid niet wil erkennen. Aan dit soort bijzonder scherpe en wrange observaties Is de film „Sunset Boulevard" r|jk. William Holden, die voordien slechts in gangster- en wild-west- films op 't doek verscheen, draagt een zeer louche figuur bij als de scenarioschrijver en Erich von Stro- heim maakt van de butler en gewe zen echtgenoot een luguber groteske verschijning, waarin slechts op het laatst enige tragiek merkbaar Is. Uitermate knap is deze film, tot in ieder detail gemaakt met eén be heersing, waarbij de mogelijkheden van het gegeven ten volle uitgebuit werden. Maar daarbij dan té gevoel loos, te werkelgk en dikwijls ook te pathetisch, omdat de makers niet doordrongen ln de wezenlijke tragiek van htm geval, doch voortdurend koel en onbewogen de buitenkant er van objectief registreerden. Maar geniaal is „Sunset Boulevard" niet temin. Dat bewijst bijvoorbeeld de pathetische slotscène nog eens: Nor- ma Desmond wordt na de moord door de polite weggeleid. Beneden in de hall staar verslaggevers, fo- Brackett's scenario voor „Sunset Boulevard" is gedurfd en cynisch. Het verhaalt van een jonge, vrij lou che en onbetekenende scenarioschrij ver in moeilijkheden, die op de vlucht voor enkele schuldeisers zijn auto de oprijlaan Inrijdt van een protserig luxueus paleis, zoals er vele in Hol lywood gebouwd werden in de twin tiger jaren. Het verkeert in verval len staat en wordt bewoond door een vrouw, die in de t|jd van de stomme film gevierd was als een grote „ster", maar zich niet kon aanpassen aan de eisen der geluidsfilm: Ruim twintig jaar reeds leeft ze er teruggetrok ken en door de wereld vergeten, te rend op haar vergane glorie en steeds maar verwachtend, dat haar publiek haar weer naar de studio's terug zal smeken. En met als enig gezelschap een butler, die eens haar films regisseerde, haar eerste echt genoot was en als enige van al haar bewonderaars haar grootheid in ver val trouw is gebleven, werkte ze er al die jaren aan een monsterach tig ontwerp voor een film, waarin ze glorieus op het witte doek hoopt terug te keren. Omdat h|j een schuilplaats nodig heeft en ook uit nieuwsgierigheid blijft de jonge scenarioschrijver b|j haar om haar manuscript te bewer ken. H|j is er tegelijkertijd haar werknemer, gast, gevangene en ten slotte ook haar gigolo. En h|j ls er getuige van hoe deze actrice Nor- ma Desmond is haar nuvergeten naam, die eertijds een begrip was zich een leven heeft opgebouwd van niets dan verbleekte roem en dode illusies. Haar huis is overladen met foto's van haar glansrollen. Haar avonden vult ze b|j voorkeur met 'n hysterisch genieten van films, waarin ze vroeger schitterde en die haar butler telkens en telkens weer in haar salon der herinneringen moet vertonen. In deze wereld van dode schitter en dode mensen ls de schrijver, het enige levende wezen en aan hem klémt de vrouw zich als een vampier vast. De schrijver tracht vergeefs zich aan de verstikkende atmosfeer te onttrekken. Een rela tie met een vrouwelijke collega de verloofde van zijn vriend loopt te pletter op zijn gebonden heid aan de verouderae actrice en wanneer hij deze dan voorgoed wil verlaten, schiet zij hem neer. Dit wrange gegeven heeft regis seur Billy Wilder behandeld met een gruwelijk kil cynisme. Alleen al het ieit, dat hij de hoofdrol liet spelen door Gloria Swanson, een acirice, die in de bloeiperiode van de zwij gende film grote triomfen vieroe doch zich by de geluidsfilm pre cies als de figuur, die z|j hier moet verbeelden niet meer staande kon houden (z|j speelde na 1928 nog in enkele geluidsfilms mee, maar ver dween door haar onbruikbaar na drukkelijk acteren geheel naar het achterplan) getuigt van dit wrede cynisme. Heel koud stelde Jin hier illusie tegenover werkelijkheid, de illusie van een valse, zelfzuchtige, maar schone droom tegenover de bittere, ontnuchterend-grimmige werkelijkheid van het Hollywoodse filmbedrijf. Wanneer Norma Desmond haar ein delijk gereedgekomen scenario naar haar vroegere regisseur De Mille ge zonden heeft en hunkert naar een antwoord, wordt ze enkele malen door de studio opgebeld. Zolang de regisseur zelf haar niet telefoneert, weigert ze echter gehoor te geven. Het wachten duurt haar ten slotte te lang en ze gaat hem in de studio's opzoeken: één der meest navrante scènes uit de hele film, waarin ook de befaamde regisseur Cecil B. De Mille zelf nog op 't doek verschijnt. tografen enfilmcamera's, die kopij moeten leveren voor de bio scoop-journaals. En Norma Desmond daalt de treden af, zich weer in de studio's wanend". De butler treedt weer terug in zyn oude beroep van regisseur en dirigeert de camera's op de tot waanzin vervallen ster, die haar laatste grote scène speelt...' Een kil en genadeloos beeld, dat messcherp de essentie geeft van heel deze film van verkrampte le vens en dat u lang in herinnering biyft. LONG-SHOT. Achteruit of vooruit vliegen? Luchavaartdeskundigen uit 58 landen zullen in Montreal een voorstel van Groot-Brittannië bespreken om in de toekomst de stoelen ln de cabines der passagiersvliegtuigen met de rug in de vlieginrichting aan te brengen. Dit voorstel wordt gedaan met het oog op het voorkomen van ernstige ver wondingen der passagiers voor het geval er met een op der gelijke wijze uitgerust vliegtuig .^een ongeluk mocht gebeuren. Het wereldgebeuren Dictatoriale regiems mogen wat vorm en doelstelling betreft hemels breed verschillen, in methoden tonen zrj altyd een opvallende gelijkenis. Dictatoren, of zij nu Stalin, Tito, Franco of Peron heten, kunnen zich alles veroorloven, behalve de weelde van critiek, vrye meningsuiting en oppositie. Klassiek voor de democra tische mentaliteit is nog steeds het antwoord, destijds van een nuchtere Brit aan de adsplrant-dictator Mos- ley „W|j willen het wel met u pro beren, maar als u ons niet bevalt, hoe krijgen we u dan weg Een recent lesje in dictatoriale me thoden ls de ondergang van het Ar gentijnse dagblad „La Prensa", die begin deze week is bezegeld. „La Prensa" was tot voor kort een groot onafhankelijk blad, met een uitstekende betrouwbare berichtge ving, een blad, dat ook buiten Ar gentinië groot aanzien had. Het was te vergelijken met de „Times" in En- gelana en „Le Monde" in Frankrijk. „La Prensa" had, juist vanwege zyn onafhankelijk karakter, maar eén ge brek, het durfde zich verstouten cri tiek uit te oefenen op het bewind van Juan Peron. Dit wekte niet alleen de ontstemming van Juan, meer nog van diens echtgenote Evita, een dame, die de allures van een film ster heeft en tegelijkertijd een be langrijke rol speelt in de politiek on der het mom van sociale oelangstel- ling. Deze mislukte Argentijnse ma dame de Pompadour heeft haar echtgenoot geïnspireerd tot een actie tegen „La Prensa". De actie begon met het verwekken van moeilijkne- den onder het drukkerij- en expeditie- personeel, aangesloten bij een door de regering gecontroleerde vakbond. Zonder enig behoorlijk motief begon een staking, die de verschijning van het blad onmogelijk maakte. Toen dit machinegeweervuur nog niet vol doende bleek de redactie tot capitu leren te brengen, bracht Peron zwaarder geschut in stelling. Vrijdag belegde hij een speciale bijeenkomst van het Argentijnse Congres ter bespreking van het ge schil over „La Prensa". Peron diende een wetsontwerp ln, waarin werd voorgesteld een com missie van negen parlementsleden te benoemen, die een onderzoek moest instellen naar de exploitatie van de handelsonderneming, waar aan „La Prensa" toebehoort. Want, zo zeide Peron, er wordt een felle campagne gevoerd, die op de pers vrijheid heet te zijn gebaseerd, maar in werkelijkheid is bedoeld om het aanzien van Argentinië erf de onver woestbare eenheid van zyn volk met de regering te schaden. Veertien parlementsleden hadden de euvele moed zich tegen het voor stel te verzetten, de 85 andere toonden zich volgzame Peronisten. Dinsdag stapten vijf leden van de commissie van negen in gezelschap van een agent en een notaris, het gebouw van „La Prensa" binnen en lieten in het byzijn van de hoofd administrateur een eigendomsacte opmaken. De hoofdredacteur was niet aanwezig, evenmin als de uit gever. Een aantal employé's dat toe keek, werd door de politie verwij derd; alle ingangen werden afgeslo ten en de persen voorlopig verze geld. Voortaan is een speciale ver gunning nodig om het gebouw te kunnen betreden, kortom „La Pren sa" exit. Het blad „La Nacion", evenals „La Prensa", onafhankelijk en cri- tisch van zin, publiceerde Vrijdag een moedig hoofdartikel, waarschijn lijk tevens een zwanenzang. Onder de kop: „Sytematische ver stikking van de pers", was te lezen: „Wanneer de dag komt, dat er alleen een eenheidspers zal bestaan, als ge volg van het verdwijnen v§n onaf hankelijke en onpartijdige bladen, zullen degenen, die deze toestand teweeg brachten, ondervinden, dat zij in onwetendheid verkeren over het geen er leefde en gedacht werd in de republiek". „La Nacion" liet het hoofdartikel vergezeld gaan van een lange l|jst van Argentynse bladen, die tijdelijk of voorgoed de publicatie moesten staken. Zo gaat het: wanneer een dictator eenmaal aan de macht is, begeeft h|j zich snel op het hellend vlak van toenemend machtsmisbruik. Waar de pers niet vry is, bestaat geen vrij heid. Dinsdag werd de Duitse spoorverbin ding Coevorden—Laarwald heropend met een feestelijke bijeenkomst ln Nordhom.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1951 | | pagina 5