De Perzische oliecrisis door
Rusland geïnspireerd?
VREEMDE
La Prensa
DONDERDAG 22 MAART 1951
PROVINCIALE Z RE V Ef SE COURANT
S
Britse rijk in nood!!
Engeland zal voet bij stuk houden
(Van onze correspondent).
Londen, Maart De nieuwe Internationale crisis, die ontstaan is door
het besluit van het Perzische parlement om 's lands olie-industrie te natio
naliseren die voor het grootste gedeelte in banden is van de Britse
Anglo-Iranian Oil Company heeft al het andere wereldnieuws overscha
duwd op de voorpagina's van de Britse couranten.
In Londen heerst groeiende ongerustheid over het besef, dat de hoogst
ontvlambare situatie in het Midden-Oosten mogelijk de aanleiding zon
kunnen worden tot het uitbreken van Wereldoorlog no. 3.
Het wachten is thans op Perzlë's antwoord op de Britse nota van Vrijdag
JL, waarin Engeland de Perzische regering erop wijst, dat de nationalisa
tie van de Anglo-Irian Oil Co. onwettig Is, daar de in 1933 overeengeko
men Britse concessies nog 42 jaar geldig zijn, nL tot 1993.
Indien de zaak niet zo ernstig was,
zou er bijna een humoristische kant
zitten aan het feit, dat de Britse so
cialistische regering thans een ande
re regering op de vingers tikt voor
het nationaliseren van een industrie!
Maar naar de Britse minister van
Staat, Kenneth Younger, op een des-
betreffende vraag in het Lagerhuis
uitlegde, betekent deze Perzische na
tionalisatie een contractbreuk. In het
contract van 1933 werd nl. vastge
legd, dat elk geschil tussen beide
partyen de Anglo-Irian Oil Co. en
de Perzische regering door arbi
trage beslist zou moeten worden, bij
voorbeeld door verlegging aan het
Internationale Hof van Justitie in
Den Haag. Het eenzijdig eindigen van
dit contract, zoals Perzië van plan is
te doen door nationalisatie, was daar
om onwettig, aldus minister Youn
ger.
VOOR DE MARINE.
De Anglo-Iranian Oil Co., met een
kapitaal van 200 millioen pond ster
ling, waarin de Britse regering de
grootste aandeelhouder is, (met 52.5
der aandelen), is de voornaamste
olieleverant der Britse marine. De
maatschappij voorziet Engeland van
een vijfde deel van het totale oliever-
bruik en is tevens de voornaamste
olie-leverancier van de Britse domi
nions en koloniën ten Oosten van het
Suezkanaal. Per jaar leveren de Per
zische olievelden van de Anglo-Irani-
an Oil Co. dertig millioen ton olie op.
Het zijn de rijkste velden ter wereld
na die van Amerika en Venezuela.
Behalve de tot 1939 lopende olie-
concessie bezit de maatschappij in
Perzië ook de grootste olieraffinade
rij ter wereld, te Abadan, die 25 mil
lioen ton olie per jaar raffineert, zo
wel als 12 kleinere raffinaderijen.
Voorts bezit de Anglo-Iranian een
eigen vloot van 142 olietankers, met
een totaal tonnage van 2% millioen
ton, die 95 van alle Perzische olie
uitvoeren naar de Westerse wereld.
ONBETAALBAAR.
Het is geen wonder, dat Engeland
van plan is voet bij stuk te houden
om deze belangen te beschermen en
alles in het werk te stellen om te ver
hinderen dat deze olie in Russische
handen valt.
Zeker is het, dat Perzië niet in
staat is om schadevergoeding aan
Engeland te betalen voor de nationa
lisatie van de Anglo-Iranian Oil. Co.,
die een marktwaarde heeft van 200
millioen pond sterling, terwijl de
waarde van de nog 42 jaar lopende
concessie nauwelijks te schatten is.
De Perzische regering verkeert mo
menteel in een dusdanige financiële
crisis, dat zij niet eens kans ziet de
6 millioen pond sterling aan rijkssa-
e
VERHALEN
_J
Houdt de dief, houdt de dief, want
hij stal mijn lieve kleine fikkie".
Veldbloemen blauw, snoepie, snoe-
pie". Bovenstaande zinnetjes, die met
ettelijke andere kunnen worden aan
gevuld, zijn niet opgetekend uit de
kindermond, maar afkomstig van onze
nationale tekstdichters. Wie via de
radio naar de liedjes, van onze dans
en amusementsorkesten luistert, kan
zich geregeld vermaken met derge
lijk flauw en banaal proza, dat zowaar
door volwassen kerels wordt voorge
dragen.
De Gooise Rhythm Club, een gezel
schap van jeugdige amateur-musici,
stelt zich ten doel af te rekenen met
dit slappe Hollandse afgietsel van
dansmuziek door de ware, de onver-
valse, kortom, de „goede" jazz. Voor
waar een loffelijk streven. Er is
slechts één bezwaar, de Gooise H.B.S.-
jeugd legt op zijn dansanvondjes wel
eens teveel nadruk op het rhythme
en de lichaamsbewegingen, die daar
mee corresponderen en te weinig op de
muziek. Gezien het feit, dat vaak al
te jeugdige jongens en meisjes de
dansavonden bezoeken, heeft de Bus-
sumse politie zich een paar maal ge
noopt gezien op te treden. Deze po
litionele actie heeft nog al wat ver
ontwaardiging gewekt in het wereld
je der jazz-maniakken. De affaire vond
zijn hoogtepunt in een mislukte lezing
van de musicoloog Casper Höweler,
o.a. bekend door zijn uitstekende ra
dio-causerieën ,JSchijvenschouw". De
heer Höweler zou de jeugd van het
Gooi eens hel verschil tussen klassieke
muziek en jazz demonstreren.
Edoch, halfverwege zijn causerie
moést de heer Höweler met zijn kof-
fergramofoon in de hand en de platen
onder de arm de zaal verlaten. Het
loas klassieke boter aan de rhythmi-
sche galg gesmeerd.
De leiding van de Bussumse politie
heeft nu een korte en krachtige be
slissing genomen.
Gedragen de jongelui zich zoals het
hoort, dan heeft de politie niet het
minste bezwaar tegen een normaal
dansavondje Zouden zij zich onbe
hoorlijk gedragen, dan kan de politie
de vergunning intrekken. Braaf zijn
dus. Een vraag: wat verstaat de a-mu-
zikale Hermandad onderzoals het be
hoort"?
Engeland sloot zijn allereer
ste olieverdrag met Perzië al
af vóór de Eerste Wereldoor
log. Het doel was om de olie
reserves voor de Britse Marine
te verzekeren in geval van oor
lóg. De eerste op olie lopende
Britse kruisers waren toen
juist in de vaart. Voor die eer
ste olieconcessierechten be
taalde Engeland toen de „re
clameprijs" van twee millioen
pond sterling.
De man met de helderziende
blik, die reeds in 1912 de stra
tegische waarde van de Perzi
sche olievelden begreep en op
dracht tot de aankoop der con
cessies gaf, was niemand an
ders dan Winston Churchill, die
m dat jaar de „First Lord"
(het hoofd) van de Britse Ad
miraliteit was.
larissen te betalen, die zij over de
maand Februari verschuldigd is.
Even zeker is het, dat Perzië zelf
geen technici bezit om de olievelden
te exploiteren en geen schepen heeft
om de olie uit te voeren. De kans dat
de Perzische regering beslag zou
kunnen leggen op de gehele tanker-
vloot van de Anglo-Iranian, Is uitge
sloten. Er liggen nooit meer dan 20
van de 140 tankers tegelijk in de Per
zische havens.
HET KERNGEVAAR.
Maar ai deze technische en finan
ciële vraagstukken worden te Lon
den onbeduidend geacht vergeleken
met de diplomatieke en strategische
gavolgen van de (onwettige) Perzi
sche nationalisatie der Anglo-Iranian
Oil Co. Als kerngevaar bl|jft men de
mogelijkheid zien, dat do Perzische
olievelden in Russische handen zou
den terecht komen. Hoewel de natio
nalisatie voornamelijk doorgedreven
Is door de fanatieke (rechtervleugel)
Perzische Nationalisten, worden deze
ten volle gesteund door de communis
tische „Tudeh"-partij. Met de door
de Nationalisten gepleegde moord op
de pro-Westerse Perzische premier,
Generaal Razmara, die de felste te
genstander was van de nationalisatie
der olieindnstrle, werd de laatste
Perzische krachtfiguur uit de weg
geruimd.
Het was Razmara, die van. plan was
om een groot deel der Perzische olie
winsten die tweederde deel van
het nationale inkomen uitmaken
aan te wenden voor soc'ale voorzie
ningen der straatarme boerenbevol
king, die thans ryp is voor het com
munismeDe sterk pro-Westerse
generaal Razmara. die zijn opleiding
gekregen had aan de Franse militaire
academie te St. Cyr, was het laatste
Perzische bolwerk tegen het Krem
lin. Te Londen vreest men, dat de
Sjah, ondanks zijn plannen voor so
ciale voorzieningen, een te zwakke
figuur is om deze ten uitvoer te
brengen, nu Razmara vermoord is en
evenmin lang weerstand zal kunnen
bieden aan de toenemende druk van
Rusland.
OOK AMERIKA.
Inmiddels hebben de Perzische Na
tionalisten nu ook de nationalisatie
geëist van de door twee Amerikaanse
maatschaopnen beheerste olie-indus
trie op het Bahreln-ePand in de Per
zische" Golf. Hoewel dit eiland een
Engels protectoraat is, heeft Perzië
Van Geelkerken houdt
levenslang.
De raad van cassatie deed Woens
dag uitspraak in de zaak tegen
Corn, van Geelkerken, ex-plaatsver
vangend leider der N.S.B. en ex-in-
specteur-generaal der Nederlandse
Landwacht. De bijzondere strafka
mer te Utrecht had Van G. tot le
venslange gevangenisstraf veroor
deeld. De officier van justitie ging
hiervan in beroep van cassatie. Dit
beroep werd Woensdag door de raad
van cassatie verworpen.
er reeds verscheidene malen aan
spraak op gemaakt. Dat ook Ameri
ka zjjn olierechten In het Midden
oosten maar niet zonder meer zal af
staan, blijkt wel uit de aanwezigheid
van de Amerikaanse onderstaatsse
cretaris McGhee, die Zaterdag in Te
heran is aangekomen.
Met verontrusting zien Londense
regeringskringen intussen toe hoe de
oliecrisis zich door het gehele Mid
den-Oosten dreigt te verspreiden. Ook
in de aan Perzië grenzende staat
Irak begint het te woelen. Volgens
berichten uit Bagdad hebben afge
vaardigden van de nationalistische
party in Irak aan de Irakse premier
voorgesteld om de „moedige stap"
der Perzische regering te volgen en
de olie-industrie in Irak eveneens te
nationaliseren. Hier zouden dan ook
onmiddellijke Nederlandse oliebelan-
gen (Shell) bij betrokken zrjn, zowel
als die van Britse. Amerikaanse en
Franse ondernemingen.
En alsof de oliekete! in het Midden-
Oosten nog niet voldoende moeilijk
heden heeft opgeworpen, komen er
In Londen ook nog (onbevestigde)
berichten binnen, dat er in Egypte
een beweging op touw is gezet om
het Suezkanaal te nationaliseren.
Nieuwe hoofdbrekens voor de reeds
overladen Herbert Morrison, de nieu
we Britse minister van Buitenlandse
Zaken. Engeland bezit nl. 42 procent
van alle Suezkanaal-aandelen
(Nadruk verboden).
Huwelijken en geboorten
nemen af In België.
De-voorlopige gegevens met 'be
trekking tot ae groei van de Belgi
sche bevolking in het vorig jaar to
nen aan, dat het aantal geboorten in
België nog steeds afneemt. Hierte
genover staat, dat met 105.331 sterf
gevallen in 1950 een laagterecord
werd geboekt. Men moet tot 1934 te
ruggaan om een dergelijke lage sterf -
tecoefficiënt van 12.21 per duizend
in België te vinden. Dank zij het lage
sterftecijfer vertoont de natuurlijke
bevolkingsaanwas voor 1950 toch nog
een geboorte-overschot, dat slechts
weinig onder dat van 1949 ligt, name
lijk 35.589.
In het jaar 1950 werd een verdere
daling van het aantal huwelijken
vastgesteld.
Een overzicht van de Anglo-Iraanse raffinaderij de grootste ter wereld b|J Abadan in Iran. Op de ach
tergrond het woonhuizencomplex der maatschappij.
BELGISCHE PERS OVER
ONZE REGERINGS
VERKLARING
„De Standaard" ziet in de Neder
landse regeringsverklaring het be
wijs, dat de Nederlandse politici zich
terdege bewust zyn van ae ernst der
problemen, die zij moeten oplossen.
Opmerkelijk is, aldus het blad, dat op
een ogenblik, dat in België opnieuw
aan het verlenen van staatssubsidies
wordt gedacht, de Nederlandse rege
ring haar voornemen te kennen heeft
gegeven, deze op gevoelige wijze te
besnoeien De Nederlandse regering
breekt met de gevaarlijke experimen
ten van het verleden en z|j legt zich
neer b|j de realiteit, die een algemene
verlaging van de levensstandaard
van het Nederlandse volk vereist.
De Standaard merkt tenslotte op,
dat in België de indruk is gewekt,
dat de nieuwe Nederlandse regering
werkelijk een nationale regering is
en zij de vrucht is van een collectie
ve inspanning van het gehele volk,
dat blijk geeft van een bewonderens
waardige solidariteit tegenover de
dreigende gevaren. Het blad stelt
hiertegenover België, waar van nati
onale eendracht weinig te bespeuren
valt en zelfs geen spoor van een ver-
1 soberingspolitiek valt waar te nemen.
„La Libre Belgique" schrijft met
betrekking tot de Nederlandse rege
ringsverklaring, dat het levenspeil
in Nederland reeds zo laag is, dat dit
moeilijk opnieuw kan dalen zonder de
nroductie op ongunstige wijze te be
ïnvloeden. Het blad schrijft in dit
verband, dat, waar het verbruik van
boter in België gemiddeld 11 kg. per
jaar per persoon bedraagt, dit voor
Nederland slechts 4 kg. is en er vele
arbeidersgezinnen in Nederland zijn,
waar men slechts een keer per week
vlees bij de maaltijden eet. Indien
men dit levensniveau opnieuw wil
verlagen, zullen ook degenen, die zich
tot nu toe nog inspanningen walden
getroosten, er genoeg van krijgen,
aldus „La Libre Belgique".
Nationale Postzegeltentoonstelling
Ter gelegenheid van het 40-jarlg
bestaan van de Intern. Vereniging
Philatelica, zal op 24, 25 en 26 Au
gustus a.s. te 's Gravenhage een na
tionale postzegeltentoonstelling wor
den gehouden van de Nederlandse
Bond van Postzegelverzamelaars.
genadeloos harde him
Billy Wilder. Sinds jaren reeds werkt h|j samen met de scenarioschrijver
Charles Brackett en uit die samenwerking is een aantal films tot stand
gekomen in een zelfs voor Hollywood zeer gedurfd genre: koud, hard en
cynisch, volkomen onconventioneel en daarbjj verzorgd met een ongekend
groot vakmanschap, niet alleen technisch, maar ook bijvoorbeeld In psy
chologische waarneming. Zo maakten z|J onder meer de befaamde, verbijs
terend scherpe film over een alcoholicus „The lost weekend". En vorig jaar
hebben z|j, voortdurend volgens hun eigen traditie, zichzelf nog overtroffen
met „Sunset Boulevard", een film, die in Hollywood verschillende Academy
Awards onderscheidingen, die verleend worden door de Amerikaanse
Film Academie en populairweg „Oscars" heten verwierf en in ons land
uitgeroepen werd tot „Film van de Maand".
GLORIA SWANSON VOOR HET EERST SINDS 22 JAAR IN EEN GROTE ROL
Een regisseur, die in Hollywood een zeer bijzondere repntatie geniet Is Het blijkt dan, dat niemand in de
- - - - - - -- filmwereld er bok maar enige prijs
op stelt haar voor de camera terug
te halen: men wilde haar alleen
verzoeken haar belachelijk pronkeri
ge en heel ouderwetse auto af te
staan voor de verfilming van een
klucht.
En één beeld uit deze scène geeft
in een enkele flits heel de bittere
tragiek van haar geval uitdrukking:
een kraanmicrofoon rijdt voorbij en
beroert daarby even het veertje van
haar hoed. Ontsteld kijkt de actrice
op en duwt met een bijna hysteri
sche walging het apparaat, dat haar
indertijd uit destudio's verdrong,
weg uit haar gezichtsveld, dat de
werkelijkheid niet wil erkennen.
Aan dit soort bijzonder scherpe
en wrange observaties Is de film
„Sunset Boulevard" r|jk.
William Holden, die voordien
slechts in gangster- en wild-west-
films op 't doek verscheen, draagt
een zeer louche figuur bij als de
scenarioschrijver en Erich von Stro-
heim maakt van de butler en gewe
zen echtgenoot een luguber groteske
verschijning, waarin slechts op het
laatst enige tragiek merkbaar Is.
Uitermate knap is deze film, tot
in ieder detail gemaakt met eén be
heersing, waarbij de mogelijkheden
van het gegeven ten volle uitgebuit
werden. Maar daarbij dan té gevoel
loos, te werkelgk en dikwijls ook te
pathetisch, omdat de makers niet
doordrongen ln de wezenlijke tragiek
van htm geval, doch voortdurend
koel en onbewogen de buitenkant er
van objectief registreerden. Maar
geniaal is „Sunset Boulevard" niet
temin. Dat bewijst bijvoorbeeld de
pathetische slotscène nog eens: Nor-
ma Desmond wordt na de moord
door de polite weggeleid. Beneden
in de hall staar verslaggevers, fo-
Brackett's scenario voor „Sunset
Boulevard" is gedurfd en cynisch.
Het verhaalt van een jonge, vrij lou
che en onbetekenende scenarioschrij
ver in moeilijkheden, die op de vlucht
voor enkele schuldeisers zijn auto de
oprijlaan Inrijdt van een protserig
luxueus paleis, zoals er vele in Hol
lywood gebouwd werden in de twin
tiger jaren. Het verkeert in verval
len staat en wordt bewoond door een
vrouw, die in de t|jd van de stomme
film gevierd was als een grote „ster",
maar zich niet kon aanpassen aan de
eisen der geluidsfilm: Ruim twintig
jaar reeds leeft ze er teruggetrok
ken en door de wereld vergeten, te
rend op haar vergane glorie en
steeds maar verwachtend, dat haar
publiek haar weer naar de studio's
terug zal smeken. En met als enig
gezelschap een butler, die eens haar
films regisseerde, haar eerste echt
genoot was en als enige van al haar
bewonderaars haar grootheid in ver
val trouw is gebleven, werkte ze
er al die jaren aan een monsterach
tig ontwerp voor een film, waarin
ze glorieus op het witte doek hoopt
terug te keren.
Omdat h|j een schuilplaats nodig
heeft en ook uit nieuwsgierigheid
blijft de jonge scenarioschrijver b|j
haar om haar manuscript te bewer
ken. H|j is er tegelijkertijd haar
werknemer, gast, gevangene en ten
slotte ook haar gigolo. En h|j ls er
getuige van hoe deze actrice Nor-
ma Desmond is haar nuvergeten
naam, die eertijds een begrip was
zich een leven heeft opgebouwd van
niets dan verbleekte roem en dode
illusies. Haar huis is overladen met
foto's van haar glansrollen. Haar
avonden vult ze b|j voorkeur met 'n
hysterisch genieten van films,
waarin ze vroeger schitterde en die
haar butler telkens en telkens weer
in haar salon der herinneringen
moet vertonen. In deze wereld van
dode schitter en dode mensen ls de
schrijver, het enige levende wezen
en aan hem klémt de vrouw zich als
een vampier vast. De schrijver tracht
vergeefs zich aan de verstikkende
atmosfeer te onttrekken. Een rela
tie met een vrouwelijke collega
de verloofde van zijn vriend
loopt te pletter op zijn gebonden
heid aan de verouderae actrice en
wanneer hij deze dan voorgoed wil
verlaten, schiet zij hem neer.
Dit wrange gegeven heeft regis
seur Billy Wilder behandeld met een
gruwelijk kil cynisme. Alleen al het
ieit, dat hij de hoofdrol liet spelen
door Gloria Swanson, een acirice,
die in de bloeiperiode van de zwij
gende film grote triomfen vieroe
doch zich by de geluidsfilm pre
cies als de figuur, die z|j hier moet
verbeelden niet meer staande kon
houden (z|j speelde na 1928 nog in
enkele geluidsfilms mee, maar ver
dween door haar onbruikbaar na
drukkelijk acteren geheel naar het
achterplan) getuigt van dit wrede
cynisme. Heel koud stelde Jin hier
illusie tegenover werkelijkheid, de
illusie van een valse, zelfzuchtige,
maar schone droom tegenover de
bittere, ontnuchterend-grimmige
werkelijkheid van het Hollywoodse
filmbedrijf.
Wanneer Norma Desmond haar ein
delijk gereedgekomen scenario naar
haar vroegere regisseur De Mille ge
zonden heeft en hunkert naar een
antwoord, wordt ze enkele malen
door de studio opgebeld. Zolang de
regisseur zelf haar niet telefoneert,
weigert ze echter gehoor te geven.
Het wachten duurt haar ten slotte
te lang en ze gaat hem in de studio's
opzoeken: één der meest navrante
scènes uit de hele film, waarin ook
de befaamde regisseur Cecil B. De
Mille zelf nog op 't doek verschijnt.
tografen enfilmcamera's, die
kopij moeten leveren voor de bio
scoop-journaals. En Norma Desmond
daalt de treden af, zich weer in de
studio's wanend". De butler treedt
weer terug in zyn oude beroep van
regisseur en dirigeert de camera's
op de tot waanzin vervallen ster,
die haar laatste grote scène speelt...'
Een kil en genadeloos beeld, dat
messcherp de essentie geeft van
heel deze film van verkrampte le
vens en dat u lang in herinnering
biyft.
LONG-SHOT.
Achteruit of vooruit vliegen?
Luchavaartdeskundigen uit 58
landen zullen in Montreal een
voorstel van Groot-Brittannië
bespreken om in de toekomst
de stoelen ln de cabines der
passagiersvliegtuigen met de
rug in de vlieginrichting aan
te brengen. Dit voorstel wordt
gedaan met het oog op het
voorkomen van ernstige ver
wondingen der passagiers voor
het geval er met een op der
gelijke wijze uitgerust vliegtuig
.^een ongeluk mocht gebeuren.
Het wereldgebeuren
Dictatoriale regiems mogen wat
vorm en doelstelling betreft hemels
breed verschillen, in methoden tonen
zrj altyd een opvallende gelijkenis.
Dictatoren, of zij nu Stalin, Tito,
Franco of Peron heten, kunnen zich
alles veroorloven, behalve de weelde
van critiek, vrye meningsuiting en
oppositie. Klassiek voor de democra
tische mentaliteit is nog steeds het
antwoord, destijds van een nuchtere
Brit aan de adsplrant-dictator Mos-
ley „W|j willen het wel met u pro
beren, maar als u ons niet bevalt,
hoe krijgen we u dan weg
Een recent lesje in dictatoriale me
thoden ls de ondergang van het Ar
gentijnse dagblad „La Prensa", die
begin deze week is bezegeld.
„La Prensa" was tot voor kort
een groot onafhankelijk blad, met een
uitstekende betrouwbare berichtge
ving, een blad, dat ook buiten Ar
gentinië groot aanzien had. Het was
te vergelijken met de „Times" in En-
gelana en „Le Monde" in Frankrijk.
„La Prensa" had, juist vanwege zyn
onafhankelijk karakter, maar eén ge
brek, het durfde zich verstouten cri
tiek uit te oefenen op het bewind van
Juan Peron. Dit wekte niet alleen
de ontstemming van Juan, meer nog
van diens echtgenote Evita, een
dame, die de allures van een film
ster heeft en tegelijkertijd een be
langrijke rol speelt in de politiek on
der het mom van sociale oelangstel-
ling. Deze mislukte Argentijnse ma
dame de Pompadour heeft haar
echtgenoot geïnspireerd tot een actie
tegen „La Prensa". De actie begon
met het verwekken van moeilijkne-
den onder het drukkerij- en expeditie-
personeel, aangesloten bij een door de
regering gecontroleerde vakbond.
Zonder enig behoorlijk motief begon
een staking, die de verschijning van
het blad onmogelijk maakte. Toen dit
machinegeweervuur nog niet vol
doende bleek de redactie tot capitu
leren te brengen, bracht Peron
zwaarder geschut in stelling.
Vrijdag belegde hij een speciale
bijeenkomst van het Argentijnse
Congres ter bespreking van het ge
schil over „La Prensa".
Peron diende een wetsontwerp ln,
waarin werd voorgesteld een com
missie van negen parlementsleden
te benoemen, die een onderzoek
moest instellen naar de exploitatie
van de handelsonderneming, waar
aan „La Prensa" toebehoort. Want,
zo zeide Peron, er wordt een felle
campagne gevoerd, die op de pers
vrijheid heet te zijn gebaseerd, maar
in werkelijkheid is bedoeld om het
aanzien van Argentinië erf de onver
woestbare eenheid van zyn volk met
de regering te schaden.
Veertien parlementsleden hadden
de euvele moed zich tegen het voor
stel te verzetten, de 85 andere
toonden zich volgzame Peronisten.
Dinsdag stapten vijf leden van de
commissie van negen in gezelschap
van een agent en een notaris, het
gebouw van „La Prensa" binnen en
lieten in het byzijn van de hoofd
administrateur een eigendomsacte
opmaken. De hoofdredacteur was
niet aanwezig, evenmin als de uit
gever. Een aantal employé's dat toe
keek, werd door de politie verwij
derd; alle ingangen werden afgeslo
ten en de persen voorlopig verze
geld. Voortaan is een speciale ver
gunning nodig om het gebouw te
kunnen betreden, kortom „La Pren
sa" exit.
Het blad „La Nacion", evenals
„La Prensa", onafhankelijk en cri-
tisch van zin, publiceerde Vrijdag
een moedig hoofdartikel, waarschijn
lijk tevens een zwanenzang.
Onder de kop: „Sytematische ver
stikking van de pers", was te lezen:
„Wanneer de dag komt, dat er alleen
een eenheidspers zal bestaan, als ge
volg van het verdwijnen v§n onaf
hankelijke en onpartijdige bladen,
zullen degenen, die deze toestand
teweeg brachten, ondervinden, dat zij
in onwetendheid verkeren over het
geen er leefde en gedacht werd in
de republiek".
„La Nacion" liet het hoofdartikel
vergezeld gaan van een lange l|jst
van Argentynse bladen, die tijdelijk
of voorgoed de publicatie moesten
staken.
Zo gaat het: wanneer een dictator
eenmaal aan de macht is, begeeft h|j
zich snel op het hellend vlak van
toenemend machtsmisbruik. Waar de
pers niet vry is, bestaat geen vrij
heid.
Dinsdag werd de Duitse spoorverbin
ding Coevorden—Laarwald heropend met
een feestelijke bijeenkomst ln Nordhom.