Hospitaalcrisis in Engeland
VREEMDE
r
"V.
Nederlanders in Duitsland
in sloo van ellende?
Ons land had eind 1950
102.888 werklozen
Van Vrouw fof Vrouw
Behoed uw
herinnering
NEDERLANDSE DAMES-S00S
WENST GEEN .I00DSE LEDEN
Anne de Vries de meest
gelezen auteur
WOENSDAG 28 FEBRUARI 1951
S f> fr f< Itr
Niet alles rozengeur.,
Ook daar een schreeuwend
tekort aan verpleegsters
Nationale Gezondheidsdienst verslindt geld.
(Van onze correspondent)
Londen, Februari. Te weinig verpleegsters, een tekort aan bedden,
schaarste van nieuwe gebouwen en eindeloos lange wachtlijstenDit zijn
de voornaamste oorzaken van de zich steeds uitbreidende hospitaalcrisis in
bijna alle Engelse steden.
Met de noodkreet „Help ons schrijnende tekort aan bedden" wordt geens
zins bedoeld, dat de Engelse hospitalen een gebrek aan raatrassen of bed
dengoed hebben, maar aan volledig door verpleegsters „bemande" bedden.
Sinds net in werking treden van
het Nationale Gezondheidsplan in
1948 verniezen de meeste zieken
„gratis" opname in een ziekenhuis
boven een behandeling thuis, in te
genstelling met vroeger, toen een
hospitaal door het publiek als een
soort „laatste redmiddel" werd be
schouwd Zonder twijfel is deze nieu
we mentaliteit beïnvloed door de ge
makkelijke redenering dat operatie-
en alle andere hospitaalkosten volle
dig gedekt worden door de „gezond-
heidszegel'' van 4 shillings en 11 pen
ce (ongeveer een rijksdaalder) die el
ke Brit wettelijk verplicht is weke
lijks te betalen.
Voor de patiënt is dit bedrag inder
daad allesomvattend, van de meest
kostbare operaties af tot het verkrij
gen van gratis" gebitten, staats-
pruiken, kunstledematen, aspirines
en hoestdrankjes. Voor 's lands finan
ciën ziet de zaak er echter minder
rooskleurig uit. In totaal kost de Na
tionale Gezondheidsdienst met in-
Bijna alle Engelse ziekenhui
zen kampen met een tekort
aan verpleegsters en bedden.
In Londen hebben 22 grote hos
pitalen wachtlijsten van ruim
20.000 patiënten, die wegens
plaatsgebrek niet kunnen wor
den opgenomen. Veertienhon
derd Londense kinderen die op
de wachtlijst staan voor het
knippen van amandelen zullen
dit jaar niet eens aan de beurt
komen
Het grote King's College
Hospital in Londen, kan slechts
één tiende van het aantal wach
tende operatie-patiënten opne
men.
begrip dei salarissen van de 90.000
genationaliseerde doctoren, d.i. ne
gentig procent van alle doctoren
460 millioen pond sterling per jaar.
Stelt men hier tegenover, dat alle
verplichte weekcontributies slechts
40 millioen pond per jaar opleveren,
dan blijkt wel, dat het populaire be
grip der „gratis" gezondheidsdien
sten zéér betrekkelijk is, daar het
verschil uiteindelijk immers weer
door andere belastingen moet wor
den bijgepast uit dezelfde zakken der
reeds zegelplakkende belastingbeta
lers!
IN LONDEN.
Het zwaartepunt van de hospitaal
crisis, die een groot sociaal probleem
begint te vormen, ligt in Londen,
waar het grote tekort aan bedden
nog ten dele een andere oorzaak
heeft, n.l. de grote schade die tijdens
de oorlog aan vele Londense hospita
len werd toegebracht door de Duitse
bombardementen.
KERNPROBLEEM.
Het kernprobleem blyft echter het
schreeuwende tekort aan verpleeg
sters. Hoewel meer meisjes zich
VERHALEN
thans ais leerllngverplecgster opge
ven dan voor de oorlog, geeft een
veel groter aantal het weer voor het
einde van de trainingsperiode op. Re
denen hiervoor z(jn hoofdzakelijk de
zeer strenge discipline in de hospita
len, de geringe vrije tyd en de nog
steeds lage lonen, hoewel er wat dit
laatste betreft reeds een grote verbe
tering tot stand is gebracht.
Wat het schrijnende tekort aan ge
diplomeerde verpleegsters betreft,
verlaten honderden thans o.a. de hos
pitalen om te gaan werken in de
nieuwe medische afdelingen der grote
industrieën, die hogere salarissen
aanbieden en meer vrye tijd voor ont
spanning.
Het ministerie van Arbeid tracht
thans meer en meer buitenlandse
meisjes te recruteren. Reeds zijn er
1900 verplaatste personen, hoofdza
kelijk meisjes uit de Baltische landen,
als leerlingverpleegster werkzaam in
de Engelse hospitalen, enkele duizen
den uit Zuid-Ierland, terwijl er in het
afgelopen jaar zelfs enige honderd
tallen negerverpleegstertjes uit Brits-
West-Afrika gerecruteerd zijn.
Uit Nederland zijn er nauwelijks
twee dozijn leerlingverpleegsters hier
werkzaam, hoewel er ettelijke duizen
den geplaatst zouden kunnen worden.
De burgemeester van Weinsberg is
een oubollig man. Met groots ver-
loon zo gaat het nu edhmdal in
Duitsland zou het nieuwe zwem
bad worden geopend. De burgemees
ter, joviaal en gezellig dik, hield een
sierlijke openingsspeech. Aan het slot
vertelde hij, twintig jaar geleden, ook
het oude ztoembad le hebben ge
opend. Dat geschiedde een beetje zon
derling, want de eerste burger 'van de
stad, nam in rok en hoge hoed zo
maar een duik in het water. ,J)at heb
ik toen gedaan", vertelde hij de
lachende menigte en hij voegde er aan
toe„Ook thans wil ik niet van de
gebruikelijke ceremonie afwijken'
Ploempde burgervader spartelde
als twintig jaar geleden in alle offi
cieelheid in het water. Het iverd nog
mooier, want het hele gemeentebe
stuur vond, dat het niet achter kon
blijven. Ploemp, ploemp, ploemp. En
toen namen de directeuren ook maar
een duik, de badmeesters en badjuf
frouwen en daarna ook een groot deel
van de toeschouwers (voor zover niet
op z"n Paasbest), totdat er geen
plaatsje meer vrij was in het bad.
Inderdaad, het was daar een neel ge
zellige boel in Weinsberg.
Minder gezellig was het vorige week
in het Italiaanse stadje Palese. Er
was daar een voetbalwedstrijd ge
speeld en hoe gaat datde vurige
Italianen raakten een tikkeltje verhit.
Als steeds moest de arme scheids
rechter het ontgelden. Dat komt zelfs
in Breskens voor. Maar zo erg als in
Palese is het daar destijds toch niet
geweest. Scheidsrechter Cavotta werd
zeven uur lang. in de kleedkamer van
het terrein, waar de ivedstryd was ge
speeld, belegerd. Toen gelukte het
hem eindelijk in een auto te komen
Onderweg naar de stad werd de wa
gen door een boze menigte met ste
nen bekogeld. De baloorigsten hadden
wegversperringen opgeworpen. Pas
een dag later kwam Cavotta in Bari
aan, voorafgegaan door een vracht
wagen met carabinieri.
Geen voorschotten op te
vergoeden oorlogsschade.
Een sedert 1910 in Duitsland verblijf
houdende Nederlander, de heer J. G.
H. Waanders. heeft, een adres aan de
Staten-Generaal gezonden, waarin hij
zich beklaagd over het ..schrijnend
onrecht", dat de Nederlanders in
Duitsland wordt aangedaan en dat er
volgens hem toe heeft geleid, dat de
oorlogsslachtoffers zijn weggezakt in
een slop van ellende, waarvan men in
Nederland geen voorstelling heeft.
Sedert de tweede wereldoorlog kun
nen de Duitsers in hun land credit»
ten krijgen op de aan hen te vergoe
den oorlogsschade, aldus de heer
Waanders. doch deze maatregel wordt
aan de Nederlanders aldaar onthou
den. De Duitsers kunnen in bepaalde
gevallen hun in Nederland vastgelegd
geld- en kerkbezit gedeblokkeerd
krijgen; aan de Nederlanders in Duits
land zijn bij de z.g. „Geldabwertung"
de laatste spaarpenningen ontnomen.
De heer Waanders doet een beroep
op de Kamerleden vergoeding van
oorlogsschade door Duitsland aan de
Nederlanders aldaar te bevorderen en
te voorkomen, dat de staat van oor
log met dat land wordt beëindigd, ter
wijl de Nederlanders als vijanden be
handeld worden en als rechtelozen in
de jammerlijkste omstandigheden blij
ven verkeren.
Excecutie oorlogsmisdadigers
„onbeperkt" uitgesteld.
Het Amerikaanse ministerie van
Buitenlandse Zaken heeft gelast, dat
dc executie van de zeven ter dood
veroordeelden van Landsberg „onbe
perkt" wordt uitgesteld „hangende
de behandeling van het bij het Ame
rikaanse oppergerechtshof ingediende
beroepen".
Veel lastige condities zijn er niet aan
verbonden. Een schriftelijk aan te
vragen werkvergunning van het
Britse Ministry of Labour (Londen
S.W.) die voor hospitaalwerk grif
verstrekt wordt is voldoende.
De nieuwe, verbeterde salariërings-
isis voor leerlingverpleegsters is
200 pond (ongeveer 2000.gedu
rende het eerste laar, 210 pond in het
tweede jaar, 225 pond in het derde.
Vrijwel alle verpleegsters en leer
lingverpleegsters verkiezen inwoning
(niet verplicht) in het hospitaal of in
de aangrenzende en tegenwoordig
zeer geriefelijk^ clubgebouwen
voor verpleegsters. Voor hun volledi
ge kost en inwoning, vrije was en
uniformen, wordt 100 pond per jaar
afgehouden (ongeveer 20.— per
week), zodat de leerlingverpleegster
nog een dito twintig gulden zakgeld
per week overhoudt. Ook de jaarlijk
se vacanties zijn nu verlengd, tot een
totaal van 28 dagen, die meestal in
tweemaal veertien dagen genomen
moeten worden. Het aantal werkuren
bedraagt 96 uren per veertien dagen
één lange en één korte week
met wekelijks één vrije dag.
(Nadruk verboden)
Gevolg van winterseizoen
Het was te verwachten, dat de
werkloosheidscijfers in het vierde
kwartaal van 1950 ten gevolge van het
winterseizoen zonden oplopen. Het
aantal werkloze mannen steeg van
49.122 aan het eind van het 3e kwar
taal tot 102.888 op 31 December 1950.
Deze vermeerdering was aanmerke
lijk groter dan in 1949, omdat toen het
grootste aantal personen pas na De
cember als werkloos werd ingeschre
ven. Nu trad de vorst reeds aan het
einde van het vierde kwartaal op
Deze seizoenwerk loosheid liet zich
het sterkst gevoelen voor de landar
beiders, de bouwvakarbeiders, de losse
arbeiders, de veenarbeiders en de ar
beiders uit de aardewerk- en steen
industrie.
Inmiddels is de top van de seizoen
werkloosheid in Januari bereikt en
zijn de cijfers gestegen tot 110.905. In
de loop van Februari kan een lichte
daling worden verwacht.
De aardewerkindustrie in het Zui
den des lands heeft nog steeds behoef
te aan vrouwelijk personeel. Een be
drijf aldaar stelt pogingen in het werk
om hierin te voorzien door Italiaanse
meisjes aan te trekken.
Dc werkzaamheden voor de verbreding van het Noordzeekanaal tussen
IJmuiden en Velsen, zjjn In het eindstadium gekomen. Thans Is men er
bezig met. het laatste gedeelte, n.l. dat naby de Velserpont. Het kanaal
wordt hier 80 meter breder gemaakt. Op de foto Is duidelijk te zien, hoe
groot dit nieuwe stuk vaarwater zal worden.
Er is werkelijk eens een tijd
geweest u kunt het geloven
of niet dat de film nog geen
praten geleerd had, de radio
zich door de kinderziekten
ploeterde en de televisie nog he
lemaal in de kool zat.
In die achterlijke tijd was ik
zo gelukkig om jong te zijn, 'n
klein en tenger ding met twee
vlechten op de rug, die elke dag
een lange reis maakte naar
school en weer terug met een
botsend, rammelend stoomtram-
metje. Nu zijn er stoomtramme-
tjes en stoomtrammetjes
maar dit was er een van het
naargeestigste en ongezelligste
soort. Zo een met twee lange
gladgesloten banken tegenover
elkaar over de gehele lengte
van de wagen. Met deuren die
het vertikten om te schuiven,
tochtende ramen en de melan-
choliekste verlichting die men
zich denken kan. Bovendien
repte het zich amechtig en ze
nuwachtig bellend voort langs
een lange, rechte, troosteloze
weg naast een eeuwig grijs en
triest kanaal.
Maar evenwel hoe huise
lijk, hoe warm, hoe innig gezel
lig is in mijn herinnering dat
lang ter ziele zijnde trammetje
gebleven. Want bij iedere rit,
tweemaal per dag, vergezelde
mij een bonkige boekentas, en
zodra ik mij behaaglijk in mijn
stamgastenhoekje had genesteld,
dolf ik uit die tas tussen aller
hande nuttige en stomvervelen
de leerboeken hèt boek van de
week op.
Mijn boek, in een saai onver-
nielbaar zwart omslag, elke Za
terdagmiddag voor één dubbel
tje van mijn karig zakgeld ver
overd in de Openbare Leeszaal.
Gedrukt meestal met een ouder
wetse kriebelige letter, soms
nog in twee kolommen voor
de zuinigheid. Gestoken in een
doodnuchtere band van gemar
merd boekbinderspapier, en
doorgaans volkomen gespeend
van alles wat in de verste verte
op verluchting geleek.
Wat deed het er toe? Boeken
zijn er allereerst om gelezen te
worden, ademloos, overgege
ven, zonder enige eis van luxe
of luchtigheid: vooral als men
nauwelijks zestien lentes telt en
de uren van de dag, als een
ouderwetse chiffonnière, even
zovele schuifladen zijn, boorde
vol onvermijdelijke plichten
van eten, haasten, opletten, op
schrijven, onthouden en instam
pen. Behalve die gezegende pa
radijselijke drie kwartier respijt
in het jakkerig koffiemolentje.
Dan mag het geplaagde school-
ezelinnetje even haar pak af
werpen en met grote schrokke
rige hótppen genieten van haar
enige luxe: lezen. Lezen met
een bijna woeste toewijding als
nimmer daarvoor of daarna in
haar leven. Wat doet dan het
uiterlijk van een boek daartoe?
Zal een uitgehongerd mens een
geurige soep weigeren, omdat 't
bord maar doodgewoon grof
aardewerk blijft? Blijft een
landschap niet even schoon, of
men het aanschouwt door een
kristallijnen kasteelvenster of
door het galmgat van een toren-
ruine? Ik las, en ontvlood op
een tovertapijt in gloeiende
kleuren de drabbige alledaags
heid. Ik reisde om de wereld in
tachtig dagen, ik voer met een
zeilschip naar Treasure Island
ik was te gast in Te old curios
ity shop en Uncle Tom's Cabin,
ik verkeerde op de meest
vriendschappelijke voet met de
Drie Musketiers en de Vier
Heemskinderen, ik beleefde
ademloos de laatste dagen van
Pompeji, David Copperfield en
Saartje Burgerhart, de Rode
Pimpernel en de Roos van De-
kema waren mijn dagelijks ge
zelschap
nii-im
Helaas, helaas, helaas, waar is
mijn heil gevaren? De wereld is
ouder geworden, en véél ver
nuftiger. De radio en de film
zijn om het hardst gaan praten,
en er is geen ontkomen meer
aan hun opdringerige betwete
rij. Waar is de tijd gebleven, dat
ik Jane Eyre ontdekte, een on
ooglijk ouderwets boekje in de
alleruiterste hoek van een stof
fige boekenplank? Het dagstem
pel, dat de leeszaal-assistente op
het ingeplakte blaadje drukte,
was het allereerste, en is dat
vermoedelijk jarenlang geble
ven.
Jane Eyre: een hopeloos ouder
wets, melodramatisch verhaal
uit de oude doos, verdronken in
de stroom van modeboeken.
Niemand die het las, niemand
die het ook maar in het minst
interesseerde, behalve mis
schien een paar romantische
buitenbenen, onder wie uw
dienstwillige Saskia, die het
met rode oren en brandende
ogen versl07id.
Totdat de film en de radio
beide de bedeesde kleine gou
vernante ontdekten en haar
triomfantelijk in het licht van
de schijnwerpers en voor de mi
crofoon sleurden. Toen werd zij
opeens, zomaar, wereldberoemd
en dits interessant. Zij werd op
gedoft en bijgewerkt, zij ver
scheen in een nieuw jurkje op
de boekenmarkt en iedereen
stortte zich met brandende be
langstelling op het relaas van
haar lotgevallen. En ik maak
m(j sterk, dat menigeen het
boek teleurgesteld ter zijde leg
de omdat het „niet half zo
mooi was als de film.
ini-ini
Wat ik u bidden mag, lezers
van den bloede die deze kolom
onder de ogen krijgt in de Boe
kenweek: wees verstandig en
bescherm met hand en tand uw
levenslange gezellen. Wat er
ook in deze haastige, slordige,
luidruchtige, lawaaierige we
reld van vandaag bedorven
wordt laat het niet de schone
vreugden om de boeken van uw
eerste liefde zijn.
Weersta ook de verleiding om
te gaan kijken, met bittere te
leurstelling naderhand, naar de
vrijpostige filmversie van uw
beminde Forsyte Saga, naar
Anna Karenina in technicolor.
Laat u niet verleiden door ho
ningzoete foldertjes ovar det
onvolprezen boek uwer jonge,
argeloze jaren: Onder Moeders
vleugels, thans geheel gemoder
niseerd, bevattende bijna 300
bladzijden, geïllustreerd met
foto's uit de gelijknamige film
met vier sprankelende sterren
in de hoofdrollen. Geen geblon
deerde en opgemaakte sterren
kunnen halen bij de guitige,
springlevende gezusters uwer
verbeelding. Koop een boek,
koop er tien. zo gij kunt, maar
laten het tiw eigen dierbare
boeken zijn, niet aangevreten
door de suikerzoete oppervlak
kigheid van onze leeghoofdige
tijd. SASKIA.
HITLER HERLE EFT IN LONDEN
Alleen toegankelijk voor dames van Arische afkomst
(Van onze correspondent.)
Londen, Februari. Ruim vijf en een half jaar na het elude van Hitler's
rassenoorlog heeft het Nazimonster zijn kop weer opgestoken.
Het toneel Is Londen. Het tijdstip Februari 1951. De hoofdfigurentot
onze nationale schande zyn Nederlanders. Geen heren, maar dames.
Vooraanstaande dames wel te verstaan, wier echtgenoten behoren tot de
kopstukken der Nederlandse kolonie, met namen die klinken als klokken.
Jarenlang reeds bestaat er in Londen een soort exclusieve Nederlandse
damessoos, genaamd „Nederlandse Vrouwenvereniging". De dames van
I het bestuur van deze vereniging zijn, wat „standing" betreft het neusje
van de Nederlandse zalm. wy willen nog geen namen noemen, tenville
van hun echtgenoten, die er buiten staan.
De harde feiten, die wij thans mel-
den, vormen echter de zwartste blad-
I zyden in de geschiedenis van de Ne
derlandse kolonie in Londen.
Op 5 Februari j.l. kwam dit da-
mesoestuur bijeen. Aan de orde was
de behandeling van nieuwe lid-
maatschapsaanvragen. Het enige
Joodse bestuurslid, mevr. Swaab,
droeg de introductie voor van een
andere Joodse dame, als nieuw lid
van de Vereniging. Tot de verbazing
van mevrouw Swaab, weigerde de
rest van het bestuur om de door haar
voorgestelde Nederlandse dame als
lid van de Nederlandse Vrouwenver
eniging toe te laten. (De naam van
deze dame houden wij op haar ver
zoek achterwege)
„Waarom dan vroeg mevrouw
Swaab logischer wijze.
„Wij willen het peil van de Ver
eniging hoog houden", was het ant
woord van de rest van het bestuur.
Nu wilde het geval, dat de door
mevrouw Swaab geïntroduceerde da
me de echtgenote is van de manager
van een wereldbekend Nederlands
margarine-concern in Londen. Er zijn
lagere peilen.
„Ik geloof niet, dat er ook maar
iets op deze dame valt aan te mer
ken", zei mevrouw Swaab.
„En toch laten we haar geen lid
worden van de Vereniging", ant
woordde de voorzitster van het be
stuur.
„Is het dan misschien, omdat zy
Joods is vroeg mevrouw Swaab.
Aarzelend kwam het hoge woord
eruit. „Wel, nu ja mevrouw, daar
komt het feitelijk op neer. We willen
geen Joodse leden hebben in onze
Vereniging.
De diep gekwetste mevrouw Swaab,
jarenlang een bestuurslid van de ver
eniging, legde op slag haar functie
neer en bedankte tevens als gewoon
lid. De enige andere Joodse dame in
de Vereniging, een gewoon lid, be
dankte prompt de volgende dag voor
haar lidmaatschap.
Het bestuur kan trots zyn. Hitler
ook. De Nederlandse Vrouwenver
eniging in Londen biyft voortaan
uitsluitend toegankelijk voor „voor
aanstaande" dames van Arische af
komst
(Nadruk vertjoden.)
Amerikaanse president
slechts één keer
herkiesbaar.
Zes en dertig staten hebben het
22ste amendement op de Ameri
kaanse grondwet bekrachtigd, zo
dat dit nu kracht van wet verkrijgt.
Volgens het amendement zal de
president van de Ver. Staten
slechts eenmaal herkiesbsar zijn.
Krachtens een bijzondere bepa
ling slaat deze maatregel niet op
president Truman.
De nationale feestdag.
In de jongste bestuursvergadering
van het Christelijk Nationaal Vak
verbond is medegedeeld, dat in de
Stichting van de Arbeid waarschijn
lijk overeenstemming is bereikt over
de nationale feestdag op basis van
een halve vrije dag. Indien een arbei
der op deze dag moet werken, zal dit
op de basis van een feestdag worden
vergoed.
Minister St'kker voert
besprekingen.
Minister Stikker is Maandag in zyn
hoedanigheid van coördinator van ae
landen der organisatie voor Europe
se economische samenwerking infor
mele besprekingen begonnen met
Amerikaanse functionarissen ov?r de
plannen betreffende de toewijzing
van schaarse grondstoffen. Hij zul
trachten een zekere samenwerking
tot stand te brengen van de interna
tionale commissies voor de schaarse
grondstoffen en de O.E.E.S.
Onderzoek naar populariteit van
twaalf schrijvers.
Ter gelegenheid van de boeken
week heeft het Nederlandse Insti
tuut voor de Publieke Opinie over
het gehele land een onderzoek ver
richt naar de populariteit van
twaalf Nederlandse schryvers en
schrijfsters, wier namen op een
ïystje waren gezet.
De eerste vraag was:
„Zyn er schrijvers of schryfsters
b(j van wie U wel eens een boek
gelezen hebt?"
De uitslag was:
40% der volwassen Nederlanders
heeft één of meer boeken van An
ne de Vries, de schryver van Bar-
tje" gelezen; 35% heeft A. M.' de
Jong (auteur van Meryntje Grj-
zen' gelezen; 35% Jan de Hartog;
28% Ina Boudier-Bakker; 25%
Plet Bakker; 16% A. den Doolaard;
14% Antoon Coolen; 10% Leonard
Huizinga; 8% Arthur van Schen-
del; 4% Anna Blaman; 3% S.
Vestdyk en 2% F. Bordewijk.
Hst wereldgebeuren
Traumerei van
Schuman
Impressie van een simpele ziel,
met deze ontlening aan Annie M. G.
Schmidt, kan een ingezonden brief
fekenschetst worden van een Franse
uisvrouw aan de redactie van de
„New York Herald Tribune".
Ik ben maar een eenvoudige vrouw,
schrijft zy, en veel verstand van
politiek heb ik niet. Er is me echter
iets eigenaardigs opgevallen by wat
ik las over het plan Schuman. De
Franse communisten hebben zich te-
fen verklaard bij monde van Duclos,
e Duitse socialisten bij monde van
Kurt Schumacher, de Franse en
Duitse industriëlen zyn tegen het
plan by monde van mischien wel Al
fred Krupp, de Britten namen een
afzijdige houding aan, de Amerika
nen geven weinig daadwerkeiyke
steun en hoe Stalin over het plan
denkt, is bekend.
Wat ik nu vragen wil is ditWie
is er eigenlijk vóór het plan-Schu-
man behalve minister Schuman
zelf De vraag is zeer verstandig
gesteld en er is geen positief ant
woord op mogelyk. Toen Schuman
vorig jaar zijn plan aan de open
baarheid pry's gaf, bleven loftuitingen
niet achterwege. De wereldpers spen
deerde veel ruimte aan het Franse
initiatief, de nadruk werd gelegd op
de .stoutmoedigheid" ervan en de
aanhangers van de Europese bewe
ging juichten, dat eindeiyk hun
reeds lang gepropageerde ideeën
hun levensvatbaarheid bewezen. De
betrokken regeringen de Britse
uitgezonderd legden desge
vraagd officiële verklaringen af,
waarin Schuman alle eer werd bewe
zen. Maar deze sympathiebetuigin
gen hadden betrekking op het plan
in theorie, op het beginsel, in dc
practijk wordt het anders. De kern
van het plan is immers, dat de zwa
re industrie in West-Europa welis
waar niet wordt samengesmolten,
maar dan toch onder een gezamen
lijk gezagsorgaan komt te staan, dat
regelingen zal ontwerpen voor de
productie ,de verdeling, de pryzen
enz. In de eerste plaats vereist dat,
dat kleinere nationale belangen wor
den ondergeschikt gemaakt aan het
algemeen Europees belang, in de
tweede plaats moeten de deelnemen
de regeringen zich onderwerpen aan
een „hogere" autoriteit. Dat laatste
betekent afstand doen van een klein
deeltje, der zo dierbaar gekoesterde
(formele) souvereiniteit, het vol
strekt baas zyn in eigen land en
daartoe is geen enkele regering grif
genegen, in weerwil van alle theo
rieën.
Het was dus te voorzien, dat de
vorig jaar in Parijs begonnen confe
rentie over het plan-Schuman, een
conferentie van deskundigen, moei
zaam zou ver lopen. Maanden aan
een zyn de gedelegeerden bezig ge
weest aan het opstellen van een
concept-overeenkomst en nog steeds
zijn geen concrete resultaten be
reikt. Telkens als het leek, dat over
eenstemming in zich was, kwamen er
nieuwe bezwaren. Eerst van de Bel
gische delegatie, die oog vroeg voor
de aparte positie van de Belgische
mijnindustrie, vervolgens van de
Duitse delegatie die een onvolwaar
dige positie van Duitsland als bezet
land onverenigbaar vond met vol
waardige deelneming aan het plan.
Over wat de Nederlandse delegatie,
ter berde bracht, is weinig bekend
Den Haag hult zLch hierover in stil
zwijgen. Daarenboven schijnt er ach
ter de schermen obstructie te wor
den gepleegd van de zijde der groot
industrie, die er weinig voor voelt
zeggenschap af te staan aan een in
ternationaal „gezagsorgaan". Het
Franse blad „Le Monde" klaagde on
langs over deze stille obstructie. Het
schijnt, dat de Franse gedelegeerden
thans ongeduldig zijn geworden en
onder het motto „er is nu genoeg
gepraat" op een spoedige beslissing
aandringen. Mocht er een concept
verdrag uit de bus komen, dan is
daarmee nog geen eind gekomen aan
de lydensgeschiedenis van het plan.
Op een plechtige bijeenkomst van de
ministers zal het getekend moeten
worden en vervolgens door de parle
menten bekrachtigd. Zover is het nog
lang niet en het blijft de vraag, of
het de eerste Jaren zover zal komen.
Twee mijnwerkers onder
kolen bedolven en gestikt.
In het ondergrondse bedryt" van
de Dominiale mijn te Kerkrade ge
raakten gisteren 2 mijnwerkers uit
Bleyerheide onder een grote partij
kolen bedolven en stierven de ver
stikkingsdood. Beide slachtoffers wa
ren gehuwd en laten respectievelijk
één en twee kinderen achter.
