HALLO NEW YORK
„Geef hem een kans rechter,
hij is zo kwaad niet..."
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
New-Yorkse jongensoorlog voor de
Amerikaanse rechter
Zeeuwse Almanak
BLAUW OOG VAN EEN LAKEI
VRIJDAG 1 DECEMBER 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
S
AANKLAGER WERD VERDEDIGER.
(Van onze correspondent)
NEW YORK, November New York Is niet looter een lichtstad, een bon
te parade van flitsend neon, 'n kermis val kleuren. Broadway en Times
Square, waar men van de lampen het licht nauweiyks meer ziet, beslaan
slechts een kleine oppervlakte van het centrum. Men hoeft niet ver te gaan
om in donkere srater te belanden, In donkere buurten, waar de politie U
zal aanraden steeds aan de rand van het trottoir te lopen, omdat er wel
licht in de portieken Heden staan opge steld met 'n wapen, waarmee zij U
enkele ogenblikken van Uw bewustzijn en permanent van uw portefeuille
beroven. Of U kunt er verzeild raken temidden van een vechtpartij, waarin,
onder de twijfachtige bescherming van de duisternis, jeugdbenden elkaar te
lijf gaan om de denkbeeldige suprematie van een bepaalde buurt.
Het probleem van de jeugd in een
massief stenen stad heeft de laatste
jaren het ontwakend sociale geweten
van de metropolis meer en meer bezig
gehouden. Voor de kleintjes zijn er
althans speelplaatsen, ook al zijn het
lang niet altijd speeltuinen. Voor de
iets ouderen bestaat er het merk
waardig phenomeen van de „speel
straat", waar baseball en rolschaat-
senhockey al naar gelang van het
zoenhoogtij vieren en de glazen
maker onafgebroken in de weer is.
Maar voor de „opgeschoten jongens"
uit de volksbuurten biedt New York
nagenoeg geen gelegenheid om stoom
af te blazen.
Waarheen moet een 18-jarige jon
gen uit een krap behuisd gezin?
Zeker, de bibliotheek is open
maar hoevelen gaan er in de practyk
naartoe? De bioscoop kost geld; alles
kost geld, inclusief de glaasjes bier
in de van een televisie-apparaat voor
ziene taverne.
Er zijn buurten, waar men 's avonds
zomer of winter deze jongens
in clubjes op de straathoeken aantreft,
klaar voor een rel, hunkerend naar
een onderbreking van de monotonie
van hun bestaan. Niets is eenvoudiger,
zeker in een stad als New York. In
een oogwenk heeft men. uit pure bal
origheid, de Italianen tegen de Ieren
opgezet, de Polen tegen de Armeniërs,
de 123e straat tegen 124e.
VOOR DE RECHTER
De dood van James Fortunato, 18
jaar, die tijdens het van te voren ge
arrangeerde treffen met een vijande
lijke bende, door Anthoni Scarpati,
17 jaar, in het onderlijf was gescho
ten, werd deze week behandeld voor
een van New York's menselijkste
rechters, Samuel Leibowitz. Tal van
sociale werkers waren in de loop van
het proces gehoord. Tegenover de ju
ry hadden zij alle verzachtende om
standigheden genoemd, die konden
worden aangevoerd. De ouders, wier
zoon in de slag was gebleven, hadden
erin toegestemd, dat de beschuldi
ging tegen Scarpati werd terugge
bracht van moord op doodslag. Op
dat ogenblik gelastte de rechter de in
de zaal aanwezige leden van beide
benden naar voren te komen.
„Wat hebben jullie nu wel te zeg-
fen", vroeg hij, „nu een van jullie
ameraden op het punt staat voor
een paar jaren de gevangenis in ge
stuurd te worden?"
De stilte en het voetengeschuifel,
dat na deze onverwachte vraag kon
worden verwacht, duurden niet lang.
Uit het groepje van typische New
Yorkse jongens, met hun veelkleuri
ge blokhemden en nauw aan de en
kels sluitende broeken, stapte er een
naar voren en gaf het volgende com
mentaar op de sociale omstandighe
den in zijn stad:
„Wat ons betreft, rechter", zei de
20-jarige Joseph Senatore, „wij vech
ten niet meer. Maar ik weet niet
JUDGE, hoe u de andere benden
daartoe zult kunnen brengen. Het
ligt niet aan ons. Het is de buurt, die
ons zo maakt. We hebben niets om
naar toe te gaan. U kunt toch niet
venvachten, Judge, dat wij zeven
avonden per week thuis zitten? Wij
moeten toch iets kunnen doen. Als we
op de hoek van de straat staan, of in
PASPOPPEN.
Een argeloze krantenlezer kan zich
nauwelijks voorstellen, hoeveel beroe
ring soms een argeloos geplaatst
krantenbericht kan veroorzaken. On
langs bracht de P.Z.C. een bericht
over goedkope paspoppen, die iede
re huismoeder, die zelf haar japon
nen maakt, in staat 'zouden stellen,
haar producten te passen op een pop,
die volkomen dezelfde lichaamsvorm
had als zij zelve.
Een aardig nieuwtjezei de re
dactie. Zorgvuldig werden de naam
en het adres van de fabrikant verwij
derd, want een bericht mag geen
gratis advertentie zijn ...En daarna
gingen we rustig slapen.
Toen begon de lavastroom van
brieven. Een mens staat versteld als
hij ziet, hoeveel vrouwen geen ge
lukkige dag op dit ondermaanse meer
kennen, als zij geen paspop hebben.
Het regent nu al weken lang brieven,
die vragen naar het adres van die
fabrikant. Zelf gokken we 's morgens
als we de bergenhoge ochtendpost
aanschouwen, hoeveel „paspoppen" er
bij zullen zitten. Onze redactie-secre
taresse krijgt er nachtmerries van
Als zij ontwaakt, mompelt zij aller
eerst het paspoppen-adresen onze
postzegelrekening is abnormaal hoog,
omdat niemand van de vraagsters, of
ten minste bijna niemand, een post
zegel voor antwoord insluit.
De hoofdredactie vraagt zich intus
sen af, of de Zeeuwse iconingen op
den duur niet te klein zullen worden,
want er zijn zowaar moeders, die
paspoppen aanvragen voor zichzelf en
haar dertien kinderen. Daarom pijni
gen wij thans onze breinen af on een
patent voor opvouwbare of uit elkaar
neembare paspoppen. Dan hebben pa
en de kinderen (als ze niet moeten
passen) ook wat te doen
het biljartlokaal, dan hebben we
prompt de politie achter ons aan, die
ons opjaagt of afranselt. Of, als we
kaart spelen, er met een deel van de
pot van door gaat. Wjj zyn heus geen
brave Hendrikken en de jongens van
de bende waartegen wjj vochten even
min."
Er was een ademloze pauze, terwijl
Senatore zich de tijd géf om zijn
kauwgom van zijn rechter mondhoek
naar de linker te verhuizen. Hij was
kennelijk nog niet uitgesproken. Maar
rechter Leibowitz was nem voor en
riep de aangeklaagde voor zich.
„Scarpati", zei hy, „je hebt gehoord
wat je kameraad te zeggen had. Heb
jy nog iets op je hart?" De 17-jarige
jongen die in het vuur van het ge
vecht een tegenstander had geveld,
kwam voor de dag met het enige gel
dige excuus: „Het was een ongeluk".
Daarop greep Senatore zijn grote
kans.
„Rechter", zei hij ongevraagd,
„Scarpati is jeen kwade jongen. Hij
was onze tegenstander. Maar hij
komt uit een goed gezin. Hij is geen
straatschooier. Ik heb vaak gezien,
dat wanneer zijn moeder hem riep,
hij onmiddellijk naar huis ging.
Ik heb in de gevangenis gezeten.
De ervaring heeft mij verbitterd. Ik
heb geen greintje respect voor de
wet, maar ik heb geleerd, dat het be
ter is niet tegen de wet op te tornen.
Hoe kunt u verwachten, dat ik ont
zag voor de wet kan hebben, wan
neer ik zie, hoe de politieagenten zich
in onze buurt gedragen.
Geef Scarpati een kans. Wanneer
u hem achter de tralies stuurt, maakt
u een grote vergissing. Het zal hem
verbitteren zoals het my verbitterd
heeft. Het zal hem hard maken, zoals
het mij hard gemaakt heeft. Geef hem
een kans".
Senatore deed daarop twee stap
pen achteruit en stond temidden van
zijn vrienden, die elk stuk voor'stuk
in de beklaagdenbank hadden kunnen
staan, indien het lot het zo had ge
wild. Scarpati stond daar te huilen,
het enige geluid, dat de stilte in de
rechtszaal verstoorde.
De rechter verbrak de stilte. „Als
jeblieft", zei hij tegen de juryleden,
„als u dit in een boek zou iezen of in
een bioscoop zou zien, dan zou u van
„dramatiseren" spreken." En tot Se
natore zei hij: „Ik ben het volkomen
met je eens". Daarop gelastte hij alle
leden van beide bendes de eerstko
mende Zondagochtend op het nabij-
zijnde politiebureau te verschijnen om
met hem zelf en de politie-autoritei-
ten maatregelen te bespreken, om
herhalingen van deze drama's te voor
komen. De uitspraak omtrent Scar
pati schortte de rechter voor onbe
paalde tijd op. Verslaggevers en pers
fotografen stortten zich inmiddels op
Senatore. de jongen, die de moed had
om er geen doekjes om te winden;
een filmmaatschappij stuurde een
scenario-schrijver om te onderzoeken
of er in deze jongensoorlog niet een
motief school voor een film.
Het brandend probleem is hiermee
uiteraard niet opgelost. Maar Joseph
Senatore heef- er meer toe bijgedra
gen dan menige officiële commissie
om er het volle schijnsel van de
openbare belangstelling op te richten.
Eerste groep vari Indonesische
delegatie vertrokken.
NATSÏTl: ER STAAT ONEINDIG
MEER OP HET SPEL-
Uitgeleide gedaan door Premier
Natsir, is Woensdag de eerste groep
van de Irian-delegatie per Constel
lation naar Nederland vertrokken.
De vice-voorzitter van de delegatie,
dr. Leimena, deelde aan Aneta mede:
„Wij vertrekken naar Den Haag met
hoop en vertrouwen Hoelang de be
sprekingen zullen duren is nog niet
precies te zeggen, doch in ider geval
zullen wy met Kerstmis terug zijn".
Min.-President Natsir zei. dat 't feit,
dat de delegatie naar Nederland ver
trekt betekent dat de Indonesische
regering alles doet om de kwestie
tot 'n vreedzame oplossing te bren
gen.
Voorts zeide Natsir, dat er oneindig
meer op het spel staat, dan het stuk
land, dat West-Irian heet. „Ik neem
aan, dat men ook aan de andere kant
de portee van de zaak voldoende be
seft. Het is kort dag", aldus Natsir.
Acht gewonden
bij autobotsing
Onder de gemeente Vollenhove is
een bestelauto, waarin 14 personen
zaten, in volle vaart tegen een trac
tor met aanhangwagen opgereden.
By deze botsing werden niet minder
dan 8 inzittinden van de bestelauto
gewond, waarvan drie zwaar.
H.M. de Koningin heeft benoemd
tot ridder in de Orde van Oranje Nas_-,
sau, de heer Willem Gehrels, directeur
van de Volksmuziekschool te Amster
dam.
42. Mike Moker, die zyn naam eer aan deed en
inderdaad wel wat van een moker weg had, kwam
de volgende dag met Jimmy Brown kennis ma
ken. Hij kwam meteen eens een beetje pools
hoogte nemen, want hy wilde weten, tegen wie
hy het de volgende Woensdagavond moest opne
men. ,,'t Is een jongen met aanleg" had Gerrit
Goochum tegen hem gezegd, „maar een party
voor jou is het eigenlijk niet. 't Zou veel beter
zyn als ie nog een half jaartje bleef trainen, maar
hy wil met alle geweld een wedstrijd hebben
en hy moet het zelf maar weten. Ik heb hem
gewaarschuwd". Mike stapte met een uitdagende
glimlach op Jimmy af en zei vroiyk: „Zo ouwe
zandzak, ga jy het ook eens in de boksery pro
beren en hei je my als je eerste slachtoffer uit
gekozen?" Jimmy keek Mike Moker argwanend
aan. Was dat er net zo een als die Pat Poot?
LONDENSE TRIBUNE
Wat het protocol van het Koninklijk bezoek aan Londen
niet vermeldde.
(Van onze correspondent).
LONDEN, November. Het blauwe oog van een der 32 Nederlandse
lakeien. De man, gewend aan de vaste Soest-dykse grond, was tijdens de
stormachtige heenreis met zijn hoofd tegen de verschansing van de Ja
cob van Heemskerck geslagen en had een oog als een inktvlek opgelopen.
„Absoluut ontoonbaar", luidde het vonnis van H.M.'s opperhuismeester,
hoewel het oog volkomen harmonieerde met het blauw fluweel van 's
mans goudbestikte gala-jas. En een diep teleurgestelde lakei moest ver
stek laten gaan bij het serveren van het vorstelijke Nederlandse statie
diner in het Claridge Hotel. Wat deed de man ook by de verschansing!?
Het drama van de mand. Tableau
op het Londense Victoriastation vlak
na de aankomst van de Konink
lijke trein. Terwijl de vorstelijke be
groetingen plaats vonden op het per
ron, werd de lauwerkrans die H.M.
een uur later op het graf van de
Onbekende Soldaat zou leggen, ach
ter uit de trein geladen en overhan
digd aan de Nederlandse marine
attaché. Deze, een kapitein-ter-zee,
in vol ornaat met zwaard, keek hul
peloos van de krans naar zyn auto,
waarmee hij hem onmiddellijk naai
de Westminster Abbey moest ver
voeren. De krans, anderhalve meter
in doorsnee, was door de Haagse
hofbloemist zorgvuldig verpakt in
een kolossale ronde mand. Het geval
ging onmogelyk in de auto en er
waren geen touwen ter plaatse om
het er bovenop te binden.
De marine attaché wendde zich tot
een onbewegelijk opgestelde Britse
garde-officier. De Westerse Unie
zwaaide in actie. Bevelen vlogen
rond en een kwartier later gleed
een tweede stoet over de vorste-
Film waarin
veel gedanst wordt
Vernieuwing van
de Musical
Tussen al het kitschig spëktakelamusement, dat het gros der Hollywood-
se musicals ons biedt, valt een film als „On the town" (thans in ons land
te zien onder de titel „Hallo New Yorkbijzonder op. Deze musical
komt uit Hollywood, maar zij verschilt zoveel van 't gangbare type (waar
voor sterren als Betty Grable, Esther Williams, Don Ameche, Van Johnson
en de band van Xavier Cugat representatief zyn), dat er hier van een ver
nieuwing van de musical sprake mag zyn. Na de oude vaudeville-films
brachten Fred Astaire en Ginger Rogers zo omstreeks 1934 een nieuwe styl
in de musical: een alledaags verhaaltje, nog zonder groots geënsceneerde
toneelnummers, van het begin tot het einde gedanst in een alledaagse om
geving.
Die styl iverd gecultiveerd en vond enkele hoogtepunten in films als „Fol
low the fleet", maar ging ten slotte verloren in de overdadig weelderige,
alle proporties verliezende spektakels, die we thans als musicals kennen.
De film „Hallo New York!" ziet echter van het spectakel af en is weer te
ruggekeerd naar het uitgangspunt van Fred Astaire: de heel gewone wer-
kelykheid als uitgangspunt voor de dans, die in de musical hoofdzaak moet
biyven;
Een paar weken geleden trad in
ons land het Amerikaanse „Ballet
Theatre" op, een der meest vooraan
staande dansgroepen van de Verenig
de Staten. Dit ballet danste hier o.m.
het amusante verhaal van de drie zee
lui, die een dagje uit passagieren
gaan: „Fancy free" getiteld. Op dit
ballet van de befaamde choreograaf
Jerome Robbins is de film „On the
town" gebaseerd. Drie matrozen trek
ken met vier en twintig uur verlof
New York in. Het verhaaltje van hun
belevenissen heeft weinig om het lyf
en verraadt enkele goedkope trekjes
bovendien, maar hoofdzaak "is dat de
ze drie matrozen en de drie meisjes,
die hen voor een dag gezelschap hou
den. door dit verhaaltje aanleiding
krijgen tot een stroom van geestige,
levendige en byzonder fraai uitge
voerde dansnummers. Het begint al
terstond nadat de drie zeelui van
boord zijn gekomen en voet aan de
New Yorkse wal gezet hebben. Ze
gaan de stad verkennenen de
film geeft ons een overrompelend dy
namisch zang- en dansnummer „New
York" te zien, dat deze drie matro
zen dwars door alle delen van New
York voert.
De opnamen hiervoor werden niet
in decors, maar in de stad zelf ge
maakt en dit nummer ontleent zyn
grote kracht aan het verbysterende
tempo, dat louter door de montage
aan de van leven tintelende beelden
gegeven wordt: uiterst raffinement
en even grote vakbekwaamheid schie
pen met de drie zingende zeelui, die
in een enkele sprong tientallen kilo
meters achter zich laten in een volko
men levend en natuuriyk decor, op
deze wyze een uniek stukje dans
film.
Dergelyke goede nummers telt
„Hallo New York!" veel, in een even
verrassend als stormachtig tempo en
daarbij steeds oorspronkelijk ook: het
kostelyk nummer van het meisje in
de ondergrondse, en vooral de aller
dwaaste show in het prae-historische
museum met het liedje van de ..IJs-
tijdman". dan het dansnummer „Main
street" en het hoofdnummer van deze
film ..We're going on the town", ge
danst op het dak van een wolkenkrab
ber.
Steeds weten de beide regisseurs
van deze film, Gene Kelly en Stanley
Donen hier in 't luchthartige amuse
mentgenre een voortreffelijke combi
natie van film en dans te brengen:
een en al dynamische beweging in de
toepassing van de dans in de film,
vetsterkt door een al even dynamische
behandeling van de kleur en een uiter
mate levendige montage. Tegen het
einde van de film die tussen beide
nog een kostelijke persiflage geeft op
de leegheid en stereotype uniformiteit
van het vermaaksleven in New York,
met in iedere nachtclub telkens in een
wat andere aankleding dezelfde
krachteloze shownummers wordt
de hele geschiedenis van de drie pas
sagierende zeelui nog eens kort sa
mengevat verteld in een stukje puur
ballet van byzonder fraai beeldende
kracht.
Alle dansen in deze film werden
ontworpen door niemand minder dan
Jerome Robbins en de muziek werd
(evenals ue voortreffelijke tekst van
het merendeel der zangnummers) ge-
ge schreven door de ook hier beroemd
geworden componist-dirigent Leonard
Bernstein. Regisseur Gene Kelly
treedt zelf op als een der matrozen,
bijgestaan door Frank Sinatra en Ju
les Munshin, die beide verrassend goe
de dansers blijken. Betty Garret, Ann
Miller en Vera Ellen dansen de meis
jes. die met de drie matrozen uit pas
sagieren gaan, en dit zestal werkt als
een gesloten team. uitstekend op elk
aar afgestemd. Het verhaaltje met
zyn zwakke momenten blijft gelukkig
in „Hallo New York" volkomen op de
achtergrond; humor, vitaliteit, dvna-
miek en bovenal originaliteit blyven
overheersen. En deze elementen, ge
dragen door de voortreffelyke presta
ties van alle medewerkers, verhef-
fen ..On the town" tot een der beste
I musicals, die ooit door Hollywood ge-
i maakt zyn.
LONG-SHOT
lyke route. Voorop onze marine
attaché in zijn auto, gevolgd door
de krans, in een Engelse legerwa
gen, zo groot als een verhuiswagen.
De Ned. officier had zyn probleem
opgelost, maar de protocolaire kop
zorgen van de sergeant van de leger
auto moesten nog beginnen.
By de Westminster Abbey aange
komen, waar al een grote menigte op
de Koningin stond te wachten, gaf de
sergeant de krans-in-mand aan de
Nederlandse marine attaché. Deze
viste de krans uit het speciaal ge
vlochten rietwerk en stapte naar het
hek van de Abbey, op de hielen ge
volgd door de sergeant met de schou-
derhoge mand. By de ingang draaide
de officier zich om en zei „die mand
heb ik niet nodig".
„Please, Sir", stotterde de Engelse
sergeant, „ik heb opdracht om de
mand ook af te leveren. Dat is Ne
derlands bezit. Wat moet ik nou met
die mand doen?"
„Daar moet je een hond by ko
pen", kwam met een stalen gezicht
het antwoord van de Nederlandse
marine attaché.
RODE GORDIJNEN.
De pers en de vele rode gordynen.
Een kwartier voor het einde van de
grote lunch in de historische Guild
hall trachtten vier Nederlandse ver
slaggevers waaronder uw corres
pondent zich ongemerkt van tafel
te verwyderen. Zij moesten tijdig op
het terrein van de Nederlandse kerk
zyn, waarheen de Koningin en de
Prins zich direct na afloop van de
lunch zouden begeven voor de ont
vangst door de Nederlandse kolonie.
Behoedzaam schoven de reporters
langs de lange ryen galatafels in de
richting van het breedste rode gor
dijn, waarachter zich een uitgang
zou bevinden.
Snel sloegen zy het gordyn achter
zich dichten stonden tegenover
een blinde muur. Het was het ver
keerde gordyn. erger nog aan de
verkeerde kant van de enorme zaal!
Ditmaal opgemerkt door alle 800 ge
nodigden, kwamen zij weer van ach
ter het gordijn te voorschijn, sloegen
resoluut rechtaf en liepen over de
volle lengte van de zaal naar een
van de andere rode gordynen. Met
een zucht van verlichting glipten zy
er door en keken in de stom ver
baasde gezichten van een dozyn wit-
gemutste koks. Er was geen terug
weg meer mogelyk. De Lord Mayor
was aan het spreken. Door potten" en
pannen, onder dientafels door. langs
koks en detectives bereikte de pers
via een achterraam van de burger-
meesterlijke garderobekamer einde-
lyk nog tydig de afgezette straat.
TOFFEE'S
Ook niet op het protocol, maar
hogelijk gewaardeerd:
Het aandoenlijke, kleverige zakje
zelfgemaakte toffees dat de meiskes
van het arme Oost-Londense jeugd
centrum aanboden aan Koningin
Elizabeth. Aan Koningin Juliana
hadden zij een met foto's versierd
dagboek gegeven van hun vacantie
in Nederland.
„Zie je", legde een elfjarig Engels
bleekneusje naderhand ernstig aan
ons uit, „in Holland zyn de „sweets"
niet gerantsoeneerd. Jullie Koningin
kan ze vrij kopen, maar in Engeland
zyn de „sweets" op de bon en daar
om hebben we voor onze Koningin
In de strijd op Korea is een nieuwe
fase ingetreden. De UNO-troepen
trekken terug op de linie, welke op
de kaart is aangegeven, een linie, wel
ke tot elke prijs behouden moet wor
den. Het is practisch dezelfde lijn,
waarvan Mac Arthur een week gele
den het grote offensief begon, dat op
zo overrompelende wijze in een over
haaste terugtocht uitliep.
Het wereldgebeuren.
„V redescongres"
Het communistisch geïnspireerde
„wereldvredescongres" te Warschau,
dat in Sheffield was doodgelopen
wegens te weinig deelnemers die
Groot-Brittannië binnen zyn lands
grenzen duldde, is al enkele dagen
achter de rug en het heeft op de
instelling van een wereldorgaan voor
de vrede na geen enkel nieuws
gebracht.
Tenzy wellicht de „bekering" van
een der Amerikaanse progressieven,
de heer Rojjge; een Amerikaan die
men geenszins communist kan noe
men, al heeft hij dan al de tijd van
die vredesbeweging trouw achter de
„vredesleuzen" aangelopen. Thans
echter bereikt de werela het bericht
dat John Rogge, al opposant op vo
rige congressen en thans in War
schau des te meer, zich „afgeschei
den" heeft en een nieuwe vredesbe
weging heeft gesticht. Markant was
reeds zyn rede te Warschau geweest
waarin hy China opriep de „voetspo
ren" van Joego Slavië te volgen en
zich aan de opperheerschappij van
Moskou te onttrekken. Er was toen
wel gemor onder de „vredesstrevers"
die meer naar het Kremlin luisteren
dan naar de vredesroep, maar eigen
aardig genoeg werd Rogge niet ver
hinderd zyn gehele tirade tegen de
Sovjet-Unie ten einde te brengen.
Wat kon men in Warschau ook an
ders? Tenslotte beweert dat vredes-
comité telkens en telkens, niet afhan
kelijk van Moskou te zyn maar „ge
heel vrij" de vrede na te streven,
waarbij dan gezegd wordt dat Mos
kou wel eigenlyk de enige hoofdstad
is waa.r nu eens serieus over de vre
de wordt gesproken en nagedacht.
Die betrekkelijk vrye meningsuiting
is een der camouflage-middelen waar
mede men wil bewijzen niet dezelfde
methodes te volgen als het Kremlin,
bv. bij de Cominform-bijeenkomsten-
Die precisieuze camouflage-tactiek
echter wyst er al op, dat men zich
tóch bewust is dat er iets hapert met
die Sovjet-methoden. Het is echter
vreemd dat men daaruit niet de eni
ge conclusie wil trékken: dat Rusland
nu heus niet ten voorbeeld gesteld
kan worden voor lieden die ernstig
naar de vrede streven. Zo in deze
geest heeft blykbaar die heer John
Rogge, het „enfant terrible" voor het
vredescongres te Warschau, gedacht
en hij is ten halve gekeerd (liever
dan ten hele te dwalen). Hy dan is er
toe overgegaan om Tito te vragen
(althans hy schijnt dat te willen
doen) „de leiding te nemen van een
nieuwe onafhankelyke vredesbewe
ging." De beweging moet vrye dis
cussie tussen vertegenwoordigers van
Oost en West toestaan, aldus ver
klaart Rogge, en hij heeft tevens be
kend gemaakt dat hy Rogge is
overigens officieel raadsman van de
Joego-Slavisehe delegatie bij de V N.
alle relaties met de wereld vredes
beweging zoals deze zich op het con
gres te Warschau heeft gemanifes
teerd, heeft verbroken. En overigens
kan iedereen, zo verduidelijkt Rogge
nog, aan de nieuwe vredesbeweging
deelnemen.
Dat is dan het resultaat van War
schau geweest dat reeds te voorzien
was. Er waren meer lieden dan Rog
ge op dat congres aanwezig, die zich
wellicht nog eens zullen bedenken.
Men kan dat eigenlijk ook wel aflei
den uit de gematigde toon die spreekt
uit de uiteindelyke resoluties van het
congres. Het oordeel over de U.N O.
is milder uitgevallen dan de „pro
gressieven" aanvankelijk hadden
voorgesteld en MacArthur werd in
het begin door verschillende sprekers
als „oorlogsmisdadiger" bestempeld.
De eindresolutie stelt echter slechts
een commissie in die „competent" is
om de verantwoordelijkheid van Mac
Arthur vast te stellen.
maar die toffees gemaakt en ze was
er reuze bly mee".
KNIEBUIGINGEN.
In stryd met het Nederlandse pro
tocol, maar zeer elegant:
De diepe kniebuigingen volgens
het Engelse protocol van Prinses
Elizabeth en Prinses Margaret voor
H.M. Koningin Juliana op het Vic
toriastation.
Volgens het Nederlandse protocol
zijn alle kniebuigingen voor dames
afgeschaft, op uitdrukkelyk verzoek
van Koningin Juliana.
FLAUW GEVALLEN.
Tenslotte. Het protocolverhaal van
alle protocofverhalen:
De man, die de leiding had van het
gehele Engelse protocolaire gedeelte
van het bezoek en wekenlang met de
zorgvuldig uitgeplozen regeling van
het Britse ceremonieel was bezig ge
weest, heeft het resultaat van zijn
werk niet kunnen zien. Sir Terence
Nugent, de opperprotocolbaas van de
Engelse koning, was twee dagen
voor de aankomst van Koningin
Juliana flauw gevallen, doordat hij
zich volkomen overwerkt had!
Hy heeft tot het voorjaar de tijd
om te herstellen. Dan komt waar
schijnlijk het statlebezoek aan Enge
land van de nieuwe Koning van
Zweden
