Oostenrijk zorgt voor zijn blinden
en doofstommen
Zeeuwse Almanak
OVER DE DROMEN VAN EEN
GROOT PIANIST
De middelen zijn echter beperkt
„Hjartlig Valkommen''
Van Vrouw tot Vrouw
U
Leeuwarder Officier van
Justitie gedagvaard
ZATERDAG 11 NOVEMBER 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
Blindenkoortje zong voor Nederlandse gasten.
(Van onze speciale verslaggever).
INNSBRUCK, November Het was een gebeurtenis voor de Bllndenin-
richting, gelegen aan de grens van het eeuwenoude Innsbruck midden in
Tirol, het land van de schone bergen! Op een morgen, waarop een stralende
zon goudglanzen toverde op de hoge, naakte rotsen rondom de stad en de
begroeide hellingen veelkleurig deed tintelen, stapte In de Bllndenanstalt
een aantal Nederlandse gasten binnen en bracht er afwisseling in het kleur
loze bestaan van de verpleegden.
De kinderen demonstreerden er,
wat zij onder een degelijke en des
kundige leiding bereikt hadden. De al
lerjongsten betastten met voorzichti
ge vingertjes de kleine blokjes om
zich de stand van de daarop aange
brachte punten eigen te maken en
aan die stand een letter te verbinden.
Anderen schoven blokjes aan elkaar
tot woorden en tot zinnetjes. De wat
ouderen vervaardigden brailleschrift
en sommige waren in staat dit
schrift vlot te lezen. Met eindeloos
geduld ontsluiten zij, die de zorg
voor deze kinderen op zich genomen
hebben, een steeds groter stuk van de
wereld, die voor deze misdeelde jeugd
in een zwart duister verborgen ligt.
De jongens en meisjes betastten 'n
reliëfkaart van Innsbruck en omge
ving en wezen nauwkeurig enkele
De uit de dagen van de stomme film
beroemde ster Gloria Swans on. heeft
op haar 52ste jaar een opzienbarende
„come back" gemaakt in de Holly-
woodfilm „Sunset Boulevard".
Twintig jaar voor moord op een
jonge vrouw.
De Amsterdamse Arrondissements
rechtbank heeft de 33-jarige voor
malige S.S.-er L. T. uit Amsterdam
wegens moord veroordeeld tot 20
jaar gevangenisstraf.
Veertien dagen geleden was te
gen hem levenslang geëist.
T. heeft op 8 Febr. van dit jaar
een jonge vrouw uit het tuindorp
Oostzaan met bijlslagen om het le
ven gebracht.
Nieuwe commandant van het
Leger des Heils geïnstalleerd.
„Ik zou het op prijs stellen als u
aan de officieren en soldaten in Ne
derland mijn vertrouwen in hun nieu
we leiders zoudt willen uitspreken
en mijn hoop, dat hun komen door
God gezegend moge worden". Deze
boodschap van generaal Osborn
bracht de internationaal-secretaris
van het Leger des Heils, commis
sioner Ogrim: „Het is goed bij deze
latiebyeenkomst van Ejner C. Thyk-
jaer en mevrouw M. Thykjaer-Lars-
son als territoriaal-leiders van het
Leger des Heils in Nederland.
Hjartlig Valkommen" stond met
grote letters geschreven in de gro
te zaal van Krasnapolsky te Am
sterdam, toen de nieuwe Deense
kommandant en zijn echtgenote bin
nenbaden.
Welkomstliederen, toespraken van
soldaten en officieren en luttele
woorden van welkom van de jeugd
wisselden elkander af tijdens deze
zeer druk bezochte bijeenkomst, die
besloten werd met een kort woord
door de nieuwe territoriaal-leiders
zelf.
SCHEEPSWERF IN HANSWEERT.
In Hansweert werd vóór de oorlog
een kleine scheepswerf gesticht, die
evenwel failliet ging. De tweede eige
naar slaagde er niet in, het werfje op
dreef te brengen, maar ziet: na de
oorlog bleken er zoveel schepen repa
ratie nodig te hebben, dat de werf
een kans kreeg. En thans ligt zowaar
het 300ste reparatieschip op de hel
ling na de bevrijding.
Zo'n simpel berichtje bewijst weer
eens, wat doorzettingsvermogen tot
stand kan brengen. Menigeen zou in
de jaren van tegenspoed al lang ge
zegd hebben: We sluiten de tent.
Er zit geen cent winst in
Niet aldus de mannen van Hans-
weert. En daar staat dan nu het
300ste op de helling.
Schipper de Bruin uit Ossenisse
boft. Zijn schip „Onderneming" krijgt
gratis helling. Inderdaad: zo'n ca
deautje is de driehonderdste wel
waard
bergtoppen, bruggen en kabelbaan
tjes aan. Een pienter meisje verraste
ons door op een reliëfkaart van Eu
ropa op ons verzoek zonder fout het
verloop van Rijn en Schelde, de
Noordzeekust en Amsterdam te wij
zen.
TIROLER JAGERLIED
Tijdens een eenvoudige maaltijd,
die de zusters in deze Rooms Katho
lieke inrichting ons bereid hadden,
traden negen volwassenen binnen, al
len blinden, mannen en vrouwen jong
en oud om ons een aantal liederen
te laten horen, die zij ingestudeerd
hadden. Zij konden de woorden uit 't
hoofd, doch een hunner liet om het
geheugen een steuntje te geven de
vingers vaardig langs de braille-tekst
glijden. Zij zongen meerstemmig in
heemse liederen, waaronder een Ti-
roler Jagerlied en zij deden het met
overgave en ontroerend
Een van de collega's had met het
oog op een Nederlandse radio-uitzen
ding een toestel meegebracht, waar
mede hij op een bandje de zang vast
legde. Onmiddellijk daarna liet hij de
resultaten daarvan aan de blinden
hox-en. Met verheerlijkte gezichten
luisterden zij naar zich zelf. Zo iets
hadden zij nimmer beleefd. De dank
baarheid voor het gebodene uitten
niet alleen de Nederlanders, maar
vooral de verpleegden, die de buiten
landse belangstelling op hoge prijs
stelden.
ARME INSTITUTEN
Er zijn talrijke blindeninrichtingen
in de wereld, waar men kinderen ver
trouwd maakt met het brailleschrift
en hun met behulp daarvan enige al
gemene kennis bijbrengt en waar
men de volwassenen hun nuttigheid
bewust maakt door hun te leren mat
ten vlechten en borstel en hand
werkjes vervaardigen. In Oostenrijk,
het land dat voortdurend leeft tus
sen hoop en vrees en dat de gevol
gen van de oorlog nog steeds niet te
boven is gekomen, zijn deze inrich
tingen arm, zoals het gehele land
arm is.
De moeder-overste, een oud, intel
ligent miniatuur-vrouwtje, deed
daarvan een boekje open. Toen zij
jaren geleden haar taak begon, was
er voor de verzorging van de blinden
in het geheel geen geld. De zeer ar
me mensen zelf konden niets betalen.
Zij heeft echter met een taaie vol
harding gevochteri, zij heeft de be
volking laten zien, wat de blinden
konden maken, zij heeft hen laten
zingen en zo niet alleen in Tirol,
maar ook in Vorarlbreg de valide
burgers tot medeleven gewekt, tot
dat er giften binnenkwamen. Na zes
jaar, zei zij met gerechtvaardigde
trots, stond het huis „fertig da" en
geheel zonder schulden. Onlangs is
Mysterie monster
van Loch Ness opgelost
De Britse Mai-ine heeft opheldering
verschaft over het „mysterie van het
monster van Loch Ness". In 1918
namelgk legde de Britse Marine voor
het nemen van proeven 300 ongela
den mijnen in het meer.
Na het einde van de proeven
bleven er honderd in het meer en in
1930 verscheen het monster voor het
eerst en veroorzaakte een hausse in
het toeristenverkeer. De verankerin
gen raakten namelijk één voor één
los en de mijnen, groen begroeid en
met vier uitsteeksels, verschenen aan
de oppervlakte om later weer te zin
ken als zy volgelopen waren- Hier
door ontstond de fabel. Ongeveer 40
mijnen bevinden zich nog in het meer
en men verwacht, dat tot het komen
de toeristenseizoen het „monster",
nog enige malen tevoorschijn zal ko
men.
De gehele zaak was bij de Marine
„hoogst geheim".
er een tweede verdieping opgebouwd
en thans zyn er verscheidenen blin
den in opgenomen, kinderen van hun
zesde jaar af.
Bij het zien van instituten als deze
particuliere Blindenanstalt en ande
re inrichtingen welt even een gevoel
van trots bij de Nederlander naar
boven als hy denkt aan zijn eigen
land, aan wat men daar voor de
jeugd doet en vooral kan doen, door
dat overheid en particulieren hun
plicht beseffen en de financiën bij
elkaar brengen, die nodig zijn om in
het leven van de misdeelde mens eni
ge vreugde te brengen.
ONBEREIKBAAR IDEAAL
De rector heeft gehoord van de
prachtige resultaten, die men in St.
Michelsgestel heeft bereikt. Hij is er
nooit geweest, maar zou de modelin
richting daar zo graag eens bezoe
ken om kennis te nemen van de
nieuwste methoden op het gebied van
het doofstommen-onderwijs.
Zo tobt men daar in Oostenrijk.
Met overgave, omdat men weet dat
men zich in dienst gesteld heeft van
een mooi en edel doel. Met een zeker
enthousiasme ook, maar zonder ver
trouwen in een toekomst, die de ge
legenheid zal bieden ook in dit mooie
land het hoge peil te bereiken van
meer bevoorrechte staten.
Een bezoek aan een Oostenrijks
doofstommen-instituut ook in We
nen hebben wij er een bezichtigd
werkt verdrukkend, doch stimuleert
tevens het verlangen om de eigen
Nederlandse kinderen niets te kort te
laten komen. Daarvoor is offervaar
digheid nodig
(Nadruk verboden)
Bedreiging van Boeng Torno
Het Franse persbureau A. F. P.
meldt, dat de politieke leider Soe-
tomo (Boeng Tomo), voorzitter van
de revolutionnaire volkspartij, aan de
pers heeft medegedeeld, dat zijn par
tij het initiatief zal nemen tot een
boycot van de Nederlanders in In
donesië. als op 1 Januari de souve-
reiniteit over Nederlands Nieuw
Guinea niet zal zijn overgedragen
aan de R. I. Deze boycot zou in
hoofdzaak gericht zijn tegen de Ne
derlandse ondernemingen in Indone
sië. De Nederlandse burgers per
soonlijk zouden behoorlijk van voed
sel worden voorzien, daar, aldus
Soetomo, de actie op een humane
wyze zou worden gevoerd. Hy deel
de verder mede. van de andere link
se partijen reeds een toezegging tot
medewerking aan de actie te hebben
gekregen.
Teruggekeerde S.S.-ers
mogen kiezen
De uit Russische krijgsgevangen
schap teruggekeerde Nederlandse le
den van de voormalige S.S. kunnen
zelf beslissen of zij ^naar Nederland
zullen terugkeren.
Niemand van hen zal worden ge
dwongen. Naar het zich laat aanzien,
zullen alle teruggekeerde S.S.-ers
kiezen voor terugkeer naar Neder
land.
Wie schreef dat boek?
De door de commissie voor de
propaganda van het Nederlandse boek
ingestelde jury heeft uit een inzen
ding van 13 manuscripten voor de
Boekenweek-geschenkprijsvraag de
novelle „De porselein-tafel" bekroond.
Deze novelle zal het geschenk zijn in
de boekenweek 1951 (24 Februari3
Maart). De lezers moeten de naam Van
de auteur raden-
Ruim 900 uit Indonesië gerepatrieerde militairen nemen deel aan de
speciaal voor hen georganiseerde middenstandsexamens Algemene Han
delskennis, in elf plaatsen in Nederland.
Een overzicht in de zaal van „Frascati" tijdens het examen.
Strop voor juwelier
Inbrekers, die zich op listige wijze
toegang hadden verschaft tot de win
kel, hebben in Roermond een juwelier
in de nachtelijke uren beroofd van
een groot aantal gouden en zilveren
horloges, gouden ringen, diamanten
en briljanten', tot een totale waarde
van tien a twaalfduizend gulden-
zult mij niet willen gelo
ven, en toch is het een be
wezen feit: de wereld is
vandaag de dag propvol men
senvrienden. Het bewijs voor-
noèmd levert uw brievenbus
Neemt xi maar eens de moeite,
alles wat aan drukwerk uw
huis binnenstroomt, aandachtig
door te lezen. Na een week bept
u tot tranen geroerd over zo
veel oprechte bezorgdheid be
treffende uw welzijn.
Nummer een wil u verlos
sen van uw bronchitis, nummer
twee smeekt u niet langer te
tobben over uw haaruitval,
nummer drie heeft allang be
merkt dat u hunkert naar een
ideaal corset zonder baleinen,
nummer vier leeft geheel met
u mee wat betreft uw nimmer
kloppend huishoudboekje
Het is al medeleven en onbaat
zuchtigheid wat de klok slaat,
en als xi geld genoeg had, om al
die onfeilbare middelen tegelijk
in te slaan, had u een bestaan
als een onbewolkte lentedag.
Maar jammer, doodjammer,
dat al het goede der aarde al
tijd onherroepelijk gekoppeld
zit aan de beduimelde briefjes
die u toch al zo ongelooflijk
snel door de vingers vliegen.
Wat niet wegneemt, dat de lec
tuur van al die menslievende
paperassen gratis blijft en u
vaak nog aan het denken kan
brengen.
Zo viste ik onlangs een pa
piertje tussen de corresponden
tie vandaan dat mij nadrukke
lijk op het hart bond aan mijn
gezondheid te dei\ken. En zon
der het foldertje om te keren
om de slotzin te lezen die
zonder twijfel iets zou onthul-
len omtrent een flacon a idem
zoveel, bij groter formaat be
langrijk goedkoper moest ik
de bezorgde auteur van het ge
schrift toegeven dat,er wel iets
inzat: in zijn beweringen dan
altijd.
Want laten wij eerlijk zijn:
wij moderne mensen, de vrou
wen niet het minst, gaan toch
wél heel achteloos met ons rijk
ste bezit: de gezondheid, om.
Is er ooit wel van alle kanten,
door moeders, vaders, con-
sultatiebureau's, schoolartsen,
schoolzusters, schooltandartsen,
gymnastiekmeesters: kortom
door een machtig leger van des
kundigen zoveel voor de ge
zondheid geploeterd als tegen
woordig?
Wij moeders denken om hon
derd en één dingen nog voor
zoon of dochter geboren is. Wij
leggen het 'wicht te trappelen
in de zon, wij lepelen vruch
tensap en levertraan in, wij
vermanen van de morgen tot de
avond: Zit rechtop! Loop niet
zo krom! Poets je tanden'. Was
je handen! Je moét je bord
leegeten. Je moét op tijd naar
bed. Je moét elke dag een ap
pel.
Och arme. Kijk eens naar dat
zelfde kroost als ze veertig jaar
zijn. Ronde schouders, smalle
borst, uilebrillen, valse tanden,
steunzolen, verhoogde bloed
druk, galstenen, hartkloppin
gen, verstoppingen, hoofdpijn,
slapeloosheid een mooi resul
taat van al dat geploeter van
schoolartsen en zo voort (zie
Het kan ook
anders!
boven). Ach ja, zeggen we dan,
wat wilt u? Het moderne leven
sloopt een mens. Ik heb het zo
druk, er is bijna geen tijd om
rustig te eten, 't wordt 's avonds
altijd laat en 's morgens moet ik
er weer vroeg bij zijn. En dan
eeuwig dat getob en die zorgen.
Is het niet over de kapotte zo
len van Jantje dan is het over
het rapport van Pietje, over het
aanslagbiljet of de huurverho
ging, over Korea of over For
mosa of over die hele krank
zinnige wereld van ons tegelijk.
Ik moet toch maar eens iets
gaan innemen
Is dat allemaal wel waar? Ik
bedoel: die kapotte zolen en dat
aanslagbiljet en de atoombom
zijn niet weg te redeneren,
maar behoeven wij van ons
lichaam daarom een caricatuur
te maken? Is het werkelijk no
dig om met al die lasten en
kwalen om te zeulen en voor
onze tijd oud te zijn? Wij schut-
ven alles maar heel gemakke
lijk op „de zenuwen", maar is
het niet zo dat wijzelf voor
driekwart aan al die narigheid
schuldig zijn? Zijn wij, met heel
ons prachtig medisch apparaat,
niet angstwekkend ver van het
gezonde natuurlijke leven afge
dwaald?
Och heden, zegt u verontrust.
Nu krijgen we weer zo'n leef
regel van raxLwkost-op-sanda-
len, wie kan daar nu aan begin
nen, om van volhouden maar te
zwijgen? Behoeft ook niet. Wij
leven nu eenmaal in deze onze
tijd en kunnen niet op eigen
houtje Bataviertje gaan spelen,
gesteld dat wij daarvoor de
ruimte hadden. Maar wij kun
nen onze leefwijze toch mis
schien wel een tikkeltje ver
standiger aanleggen.
Om te beginnen zouden wij
onze longen en ons bloed zui
verder kunnen houden door el
ke dag een fikse kuier te maken
in onbedorven lucht. Het is
merkwaardig hoe ontzaglijk
veel vrouwen men 's middags
in de winkelstraten aantreft, en
hoe weinig men er tegenkomt
in de parken of op de buiten-
wegen.
Wij zouden verder misschien
wat matiger kunnen eten, wat
meer appelen en tarwebrood,
wat minder zoetigheid en vet
tigheid. Onze tanden, onze maag
en onze lijn zouden ons er
dankbaar voor zijn: heel wat
verhoogde bloeddrukken zijn
met gebakjes begonnen.
En wij zouden stellig wel wat
vroeger kunnen gaan slapen.
Het klinkt abstird, dat weet ik
wel, als iemand u zou voorstel
len om het werk neer te leggen
om half tien, een stevig straatje
om te gaan en om tien uur on
der de wol te kruipen. Vele
druk bezette huismoeders zou
den moord en brand roepen bij
het idee alleen. Maar is het
heus zo onmogelijk? Om tien
uur naar bed, om zes uur op be
tekent acht uur slaap, en voor
al die twee uren voor twaalven
tellen dubbel. Om zes uur op
om tien uur klaar, is dat
heus zo onmogelijk als het lijkt?
En is kousen stoppen en naaien
bij morgenlicht niet eens zo
weldadig voor uw ogen als dat
gepriegel onder de lamp?
En wat die onrustige wereld
betreft: ach, houd die toch een
beetje buiten de deur, wat ik
xl bidden mag. Hebt u wel eens
geprobeerd een week lang te
leven zonder de nieuxvsberich-
ten? Het gaat werkelijk, pro
beert u het maar eens. Zet lie
ver af en toe een goed concert
aan, daar varen uw zenuwen en
gezondheid wel bij, en u slaapt
er eens zo rustig op.
SASKIA
AMSTERDAMS PODIUM
Hij speelde Chopins Nocturne in Fis gr.t.
In Nymegen zat h\J voor een vleugeL En in Bussum. En in Haarlem, In
Utrecht, Groningen, Breda, Hilversum, Alkmaar, Rotterdam, Maastricht.
En ten slotte In Apeldoorn en Amsterdam. Een kleine man, een beetje te
loorgaand Sn de ruimte van zo'n Concertgebouw-podium. Zonder show, zon
der theater en zonder welke pretentie dan ook, waaraan zovele meesters
op zovele podia, laboreren. Alleen maar een kleine man, in een zwart pak.
Een man met dofzilver haar. Het enige spectaculaire zyn de handen. Die
liggen op z(jn knieën, als twee rustende vogelvlerken. Maar die handen zyn
zichtbaar en tastbaar geladen met energie. Metnu J» noem het
inspiratie. En dan komen die vlerken tot leven. Ze gaan bewegen tussen
het lichaam van de man en dat andere zwarte lichaam, dat van het instru
ment waarvoor hy zit: ze naderen, al spelend, trillend, vibrerend de wit-
Ivoren tanden van het instrument: de vleugel. En dan speelt Stefan As-
kenase Polonalse-Fantalsle Op. 6L
Walsen, scherzo's, mazurka's, étu-1 belangrijker, van meer allure, muzi-
des, de Grande Polonaise in As gr. t,, kaal op hoger niveau, maar die éne
een berceuse. En ook een nocturne.nocturne deed het wonder, waarvoor
Die nocturne (in Fis gr. t. op 15) zal men graag tien concerten cadeu
ik niet spoedig vergeten. Wat daar- geeft.
voor en daarna kwam was wellicht j In die nocturne zat de kleine man re barrière die vleugel heet, zo maakt
te nemen UjdJeo emfwijp vbgkq ea
te dromen en hy zag kans ons mee te
nemen met zijn droom. Het is de
vraag, of er beter, schoner, heerlijker
en onvergetelijker momenten voor 'n
mens zyn dan het mogen meedromen
met een groot kunstenaar in.dat on
bekende, verre, verloren niemands
land tussen „diesseits en jenseits".
En waarvan men daarna wel graag
wil vertellen en anderen, maar waar
toe eenvoudig het medium, 't middel,
niet bestaat. En wel allerminst het
medium van de taal.
Was het verbeelding, of stond hij
daar werkelijk, de vale schim van de
meester zelf, Chopin? Daar tussen de
slagschaduwen van de glanzende or
gelpijpen op de achtergrond van het
Concert-podium Doodstil en gebo
gen. Verruks over zóiets schoons en
lieflijks en verdroomds. En het aller
meest verbijsterd, dat hy dit een
maal, vele jaren geleden, wegplukte
in een donkere lentenacht, tussen
druppels maneglans en korels sterre-
gruis?
EEN WEKROEP
In die nocturne waren klanken als
de wekroep van een mensenhart. Er
is by zo'n wekroep dan geen kwestie
meer van techniek. Evenmin van
aanslag of voordracht. Er is nog
maar één kwestie: hoe lang, hoe ver,
hoe wyd is de reis, die men mee-
droomt En: hoe los komt men van al
le modder, alle stof en al het grauw
bezinksel van een lange dag. Want
zoals tien toverende vingers de mu
ziek losmaken uit die massief-donke-
die muziek het hart los van de dui
zend mensen, die gekomen zyn; allen
met hun verdriet, hun benauwenis,
hun disillusies, hun hunkering en de
restanten van al lang geleden uitge-
droomde dromen.
Gedurende de reis, die zo lang
duurt als de duur van die nocturne,
zit men zich af te vragen: waarvan
kwam een die muziek, waarheen ging
ze en hoe bleef ze bewaard? En als
ze gespeeld wordt, zoals die kleine
man met die dofzilveren haren ze
speelt, gaat ze dan weer verloren of
gaat zoiets schoons, dat haast niet
van deze wereld meer is, nooit teloor,
nooit verloren? Blijft het, tussen de
sterren en de hemel, bewaard voor
later? Voor hen, die na ons komen?
Ach, men moest maar niet schrij
ven over nocturnes. Dat blijft gesta
mel en dat blijft gezoek naar woor
den, die tóch hard en onwillig en on
buigzaam zyn. Dat kan alleen die klei
ne zwarte tovenaar op de vleugel
vertellen, omdat hij die wekroep be
grepen heeft, gehoord en beleden.
DROMEN
Maar duizend mensen mochten een
paar minuten dromen en die droom
was het beste van de avond, al dat
andere wat er voor en er na kwam
ten spijt. En om een paar van die
minuten gaan in alle landen van deze
benarde wereld mensen naar die een
zame pianist luisteren, die gekomen
is uit een land waar men IJzeren
Gordijnen neerlaat, maar waar men
tóch niet kan beletten, dat zulke dro
men ontsnappen.
ANTHONY VAN KAMPEN
Door voorzitter van de Bond van
Mobilisatie-Invaliden.
De heer P. de Boer te Drachten,
voorzitter van de Bond van Mobili
satie-invaliden en hunne nabestaan
den en directeur van de stichting
„De Nederlandse Soldaat", heeft de
Leeuwarder Officier van Justitie,
mr. dr. F. Hollander doen dagvaar
den om op Donderdag 16 November
a.s. voor de rechtbank te Leeuwar
den te verschijnen.
De dagvaarding gaat er van uit,
dat mr. Hollander op 21 October
1949, nadat hy de heer de Boer had
laten arresteren nog voor het ge
rechtelijk onderzoek had plaats ge
had, een persconferentie heeft Be
legd- Daarbij zouden onware mede
delingen zyn vertrekt, die aldus de
dagvaarding ten doel hadden de pu
blieke opinie en die van de recht
bank te beïnvloeden, een veroorde
ling uit te lokken de Bond en de
stichting in een onjuist daglicht te
stellen.
De heer de Boer is van oordeel,
dat mr. Hollander wist, dat de me
dedelingen onjuist waren, omdat de
te zijnen nadele gepubliceerde fei
ten niet eens ter sprake zyn geko
men in de strafzaak. Van het hem
by dagvaarding ten laste gelegde
werd de heer de Boer bovendien
vrijgesproken.
De heer de Boer vraagt nu ver
klaring van onrechtmatigheid en
schadevergoeding voor zichzelf, de
Bond van Mobilisatie-invaliden en
hunne nabestaanden en de stichting
„De Nederlandse Soldaat."
Het wereldgebeuren.
Fransen draaien bij
De Franse regering heeft on
langs een slechte beurt gemaakt
met het plan-Pleven over de herbe
wapening van Duitsland. Daarin
immers werd opneming van Duits
land in het Europese verdedigings
systeem afhankelijk gesteld van zo
veel voorwaarden, dat er voorlopig
niet veel van kan komen.
Daarom heeft het plan-Pleven,
dat bovendien nog op het allerlaatste
nippertje werd ingediend, zodat de
gehele agenda van de Washington-
se conferentie tussen de ministers
van de Atlantische gemeenschap ho
peloos verstoord werd, tot ver bui
ten de Ver. Staten kwaad bloed ge
zet.
Washington heeft zelfs een soort
dreigement doen horen wat betreft
de stationnering van Amerikaanse
divisies in Duitsland, welke vertraagd
zou worden of zelfs uitblijven, als
geen Duitse herbewapening, in wel
ke vorm ook, tot stand zou komen.
Er gingen ook geruchten over een
scherpe Amerikaanse nota aan
Frankrijk, maar deze zijn niet offi
cieel bevestigd.
In Parijs heeft deze Amerikaanse
ontstemming diepe indruk gemaakt.
In Frankrijk zelf zijn er kringen,
waarin het ontslag wordt geëist van
de minister van Defensie, Moch, die
voor het plan-Pleven verantwoorde
lijk wordt gesteld. Anderzijds schij
nen Franse deskundigen, in samen
werking klaarblijkelijk met Ameri
kaanse deskundigen, naar een com
promis-oplossing te zoeken, welke
dan dichter bij het Amerikaanse dan
bij het Franse standpunt zou staan.
Dat compromis zou in grote lijnen
hierin bestaan, dat Duitslands aan
deel in de Europese verdediging
wordt gevormd dopr gevechtsgroe
pen ter grootte van Amerikaanse
„regimental combat teams", elk on
geveer vijfduizend man tellende, dus
een tussenweg tussen het Franse
voorstel van regimenten van acht
twaalfhonderd man, en het Ameri
kaanse, dat Duitse divisies van acht
tien a twintigduizend man wil op
stellen.
Te Parijs wordt verklaard, dat de
Franse gedelegeerde naar de a.s.
Londense conferentie der plaatsver
vangers met zeer soepele instructies
zal vertrekken. Dit lijkt vooral nood
zakelijk, nu na de Amerikaanse ver
kiezingen de democraten weliswaar
hun meerderheid in het Congres be
houden hebben, maar do Republi
keinse invloed sterk is gestegen. De
Republikeinen willen nu spoedig re
sultaten zien van de Amerikaanse
hulpverlening aan Europa, anders
zullen zy zich des te feller tegen
Trumans politiek verzetten.
Zij beweren genoeg te hebben van
de twisten over allerlei gevoelighe
den tussen de Europese landen on
derling en stellen als eis, dat spoe
dig een doeltreffend verdedigings
systeem tot stand moet zijn geko
men.
Het schijnt, dat de Fransen wat
bijdraaien en bereid zijn hun al te
starre standpunt prijs te geven.