Oostenrijk zorgt voor zijn blinden en doofstommen Zeeuwse Almanak OVER DE DROMEN VAN EEN GROOT PIANIST De middelen zijn echter beperkt „Hjartlig Valkommen'' Van Vrouw tot Vrouw U Leeuwarder Officier van Justitie gedagvaard ZATERDAG 11 NOVEMBER 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT Blindenkoortje zong voor Nederlandse gasten. (Van onze speciale verslaggever). INNSBRUCK, November Het was een gebeurtenis voor de Bllndenin- richting, gelegen aan de grens van het eeuwenoude Innsbruck midden in Tirol, het land van de schone bergen! Op een morgen, waarop een stralende zon goudglanzen toverde op de hoge, naakte rotsen rondom de stad en de begroeide hellingen veelkleurig deed tintelen, stapte In de Bllndenanstalt een aantal Nederlandse gasten binnen en bracht er afwisseling in het kleur loze bestaan van de verpleegden. De kinderen demonstreerden er, wat zij onder een degelijke en des kundige leiding bereikt hadden. De al lerjongsten betastten met voorzichti ge vingertjes de kleine blokjes om zich de stand van de daarop aange brachte punten eigen te maken en aan die stand een letter te verbinden. Anderen schoven blokjes aan elkaar tot woorden en tot zinnetjes. De wat ouderen vervaardigden brailleschrift en sommige waren in staat dit schrift vlot te lezen. Met eindeloos geduld ontsluiten zij, die de zorg voor deze kinderen op zich genomen hebben, een steeds groter stuk van de wereld, die voor deze misdeelde jeugd in een zwart duister verborgen ligt. De jongens en meisjes betastten 'n reliëfkaart van Innsbruck en omge ving en wezen nauwkeurig enkele De uit de dagen van de stomme film beroemde ster Gloria Swans on. heeft op haar 52ste jaar een opzienbarende „come back" gemaakt in de Holly- woodfilm „Sunset Boulevard". Twintig jaar voor moord op een jonge vrouw. De Amsterdamse Arrondissements rechtbank heeft de 33-jarige voor malige S.S.-er L. T. uit Amsterdam wegens moord veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf. Veertien dagen geleden was te gen hem levenslang geëist. T. heeft op 8 Febr. van dit jaar een jonge vrouw uit het tuindorp Oostzaan met bijlslagen om het le ven gebracht. Nieuwe commandant van het Leger des Heils geïnstalleerd. „Ik zou het op prijs stellen als u aan de officieren en soldaten in Ne derland mijn vertrouwen in hun nieu we leiders zoudt willen uitspreken en mijn hoop, dat hun komen door God gezegend moge worden". Deze boodschap van generaal Osborn bracht de internationaal-secretaris van het Leger des Heils, commis sioner Ogrim: „Het is goed bij deze latiebyeenkomst van Ejner C. Thyk- jaer en mevrouw M. Thykjaer-Lars- son als territoriaal-leiders van het Leger des Heils in Nederland. Hjartlig Valkommen" stond met grote letters geschreven in de gro te zaal van Krasnapolsky te Am sterdam, toen de nieuwe Deense kommandant en zijn echtgenote bin nenbaden. Welkomstliederen, toespraken van soldaten en officieren en luttele woorden van welkom van de jeugd wisselden elkander af tijdens deze zeer druk bezochte bijeenkomst, die besloten werd met een kort woord door de nieuwe territoriaal-leiders zelf. SCHEEPSWERF IN HANSWEERT. In Hansweert werd vóór de oorlog een kleine scheepswerf gesticht, die evenwel failliet ging. De tweede eige naar slaagde er niet in, het werfje op dreef te brengen, maar ziet: na de oorlog bleken er zoveel schepen repa ratie nodig te hebben, dat de werf een kans kreeg. En thans ligt zowaar het 300ste reparatieschip op de hel ling na de bevrijding. Zo'n simpel berichtje bewijst weer eens, wat doorzettingsvermogen tot stand kan brengen. Menigeen zou in de jaren van tegenspoed al lang ge zegd hebben: We sluiten de tent. Er zit geen cent winst in Niet aldus de mannen van Hans- weert. En daar staat dan nu het 300ste op de helling. Schipper de Bruin uit Ossenisse boft. Zijn schip „Onderneming" krijgt gratis helling. Inderdaad: zo'n ca deautje is de driehonderdste wel waard bergtoppen, bruggen en kabelbaan tjes aan. Een pienter meisje verraste ons door op een reliëfkaart van Eu ropa op ons verzoek zonder fout het verloop van Rijn en Schelde, de Noordzeekust en Amsterdam te wij zen. TIROLER JAGERLIED Tijdens een eenvoudige maaltijd, die de zusters in deze Rooms Katho lieke inrichting ons bereid hadden, traden negen volwassenen binnen, al len blinden, mannen en vrouwen jong en oud om ons een aantal liederen te laten horen, die zij ingestudeerd hadden. Zij konden de woorden uit 't hoofd, doch een hunner liet om het geheugen een steuntje te geven de vingers vaardig langs de braille-tekst glijden. Zij zongen meerstemmig in heemse liederen, waaronder een Ti- roler Jagerlied en zij deden het met overgave en ontroerend Een van de collega's had met het oog op een Nederlandse radio-uitzen ding een toestel meegebracht, waar mede hij op een bandje de zang vast legde. Onmiddellijk daarna liet hij de resultaten daarvan aan de blinden hox-en. Met verheerlijkte gezichten luisterden zij naar zich zelf. Zo iets hadden zij nimmer beleefd. De dank baarheid voor het gebodene uitten niet alleen de Nederlanders, maar vooral de verpleegden, die de buiten landse belangstelling op hoge prijs stelden. ARME INSTITUTEN Er zijn talrijke blindeninrichtingen in de wereld, waar men kinderen ver trouwd maakt met het brailleschrift en hun met behulp daarvan enige al gemene kennis bijbrengt en waar men de volwassenen hun nuttigheid bewust maakt door hun te leren mat ten vlechten en borstel en hand werkjes vervaardigen. In Oostenrijk, het land dat voortdurend leeft tus sen hoop en vrees en dat de gevol gen van de oorlog nog steeds niet te boven is gekomen, zijn deze inrich tingen arm, zoals het gehele land arm is. De moeder-overste, een oud, intel ligent miniatuur-vrouwtje, deed daarvan een boekje open. Toen zij jaren geleden haar taak begon, was er voor de verzorging van de blinden in het geheel geen geld. De zeer ar me mensen zelf konden niets betalen. Zij heeft echter met een taaie vol harding gevochteri, zij heeft de be volking laten zien, wat de blinden konden maken, zij heeft hen laten zingen en zo niet alleen in Tirol, maar ook in Vorarlbreg de valide burgers tot medeleven gewekt, tot dat er giften binnenkwamen. Na zes jaar, zei zij met gerechtvaardigde trots, stond het huis „fertig da" en geheel zonder schulden. Onlangs is Mysterie monster van Loch Ness opgelost De Britse Mai-ine heeft opheldering verschaft over het „mysterie van het monster van Loch Ness". In 1918 namelgk legde de Britse Marine voor het nemen van proeven 300 ongela den mijnen in het meer. Na het einde van de proeven bleven er honderd in het meer en in 1930 verscheen het monster voor het eerst en veroorzaakte een hausse in het toeristenverkeer. De verankerin gen raakten namelijk één voor één los en de mijnen, groen begroeid en met vier uitsteeksels, verschenen aan de oppervlakte om later weer te zin ken als zy volgelopen waren- Hier door ontstond de fabel. Ongeveer 40 mijnen bevinden zich nog in het meer en men verwacht, dat tot het komen de toeristenseizoen het „monster", nog enige malen tevoorschijn zal ko men. De gehele zaak was bij de Marine „hoogst geheim". er een tweede verdieping opgebouwd en thans zyn er verscheidenen blin den in opgenomen, kinderen van hun zesde jaar af. Bij het zien van instituten als deze particuliere Blindenanstalt en ande re inrichtingen welt even een gevoel van trots bij de Nederlander naar boven als hy denkt aan zijn eigen land, aan wat men daar voor de jeugd doet en vooral kan doen, door dat overheid en particulieren hun plicht beseffen en de financiën bij elkaar brengen, die nodig zijn om in het leven van de misdeelde mens eni ge vreugde te brengen. ONBEREIKBAAR IDEAAL De rector heeft gehoord van de prachtige resultaten, die men in St. Michelsgestel heeft bereikt. Hij is er nooit geweest, maar zou de modelin richting daar zo graag eens bezoe ken om kennis te nemen van de nieuwste methoden op het gebied van het doofstommen-onderwijs. Zo tobt men daar in Oostenrijk. Met overgave, omdat men weet dat men zich in dienst gesteld heeft van een mooi en edel doel. Met een zeker enthousiasme ook, maar zonder ver trouwen in een toekomst, die de ge legenheid zal bieden ook in dit mooie land het hoge peil te bereiken van meer bevoorrechte staten. Een bezoek aan een Oostenrijks doofstommen-instituut ook in We nen hebben wij er een bezichtigd werkt verdrukkend, doch stimuleert tevens het verlangen om de eigen Nederlandse kinderen niets te kort te laten komen. Daarvoor is offervaar digheid nodig (Nadruk verboden) Bedreiging van Boeng Torno Het Franse persbureau A. F. P. meldt, dat de politieke leider Soe- tomo (Boeng Tomo), voorzitter van de revolutionnaire volkspartij, aan de pers heeft medegedeeld, dat zijn par tij het initiatief zal nemen tot een boycot van de Nederlanders in In donesië. als op 1 Januari de souve- reiniteit over Nederlands Nieuw Guinea niet zal zijn overgedragen aan de R. I. Deze boycot zou in hoofdzaak gericht zijn tegen de Ne derlandse ondernemingen in Indone sië. De Nederlandse burgers per soonlijk zouden behoorlijk van voed sel worden voorzien, daar, aldus Soetomo, de actie op een humane wyze zou worden gevoerd. Hy deel de verder mede. van de andere link se partijen reeds een toezegging tot medewerking aan de actie te hebben gekregen. Teruggekeerde S.S.-ers mogen kiezen De uit Russische krijgsgevangen schap teruggekeerde Nederlandse le den van de voormalige S.S. kunnen zelf beslissen of zij ^naar Nederland zullen terugkeren. Niemand van hen zal worden ge dwongen. Naar het zich laat aanzien, zullen alle teruggekeerde S.S.-ers kiezen voor terugkeer naar Neder land. Wie schreef dat boek? De door de commissie voor de propaganda van het Nederlandse boek ingestelde jury heeft uit een inzen ding van 13 manuscripten voor de Boekenweek-geschenkprijsvraag de novelle „De porselein-tafel" bekroond. Deze novelle zal het geschenk zijn in de boekenweek 1951 (24 Februari3 Maart). De lezers moeten de naam Van de auteur raden- Ruim 900 uit Indonesië gerepatrieerde militairen nemen deel aan de speciaal voor hen georganiseerde middenstandsexamens Algemene Han delskennis, in elf plaatsen in Nederland. Een overzicht in de zaal van „Frascati" tijdens het examen. Strop voor juwelier Inbrekers, die zich op listige wijze toegang hadden verschaft tot de win kel, hebben in Roermond een juwelier in de nachtelijke uren beroofd van een groot aantal gouden en zilveren horloges, gouden ringen, diamanten en briljanten', tot een totale waarde van tien a twaalfduizend gulden- zult mij niet willen gelo ven, en toch is het een be wezen feit: de wereld is vandaag de dag propvol men senvrienden. Het bewijs voor- noèmd levert uw brievenbus Neemt xi maar eens de moeite, alles wat aan drukwerk uw huis binnenstroomt, aandachtig door te lezen. Na een week bept u tot tranen geroerd over zo veel oprechte bezorgdheid be treffende uw welzijn. Nummer een wil u verlos sen van uw bronchitis, nummer twee smeekt u niet langer te tobben over uw haaruitval, nummer drie heeft allang be merkt dat u hunkert naar een ideaal corset zonder baleinen, nummer vier leeft geheel met u mee wat betreft uw nimmer kloppend huishoudboekje Het is al medeleven en onbaat zuchtigheid wat de klok slaat, en als xi geld genoeg had, om al die onfeilbare middelen tegelijk in te slaan, had u een bestaan als een onbewolkte lentedag. Maar jammer, doodjammer, dat al het goede der aarde al tijd onherroepelijk gekoppeld zit aan de beduimelde briefjes die u toch al zo ongelooflijk snel door de vingers vliegen. Wat niet wegneemt, dat de lec tuur van al die menslievende paperassen gratis blijft en u vaak nog aan het denken kan brengen. Zo viste ik onlangs een pa piertje tussen de corresponden tie vandaan dat mij nadrukke lijk op het hart bond aan mijn gezondheid te dei\ken. En zon der het foldertje om te keren om de slotzin te lezen die zonder twijfel iets zou onthul- len omtrent een flacon a idem zoveel, bij groter formaat be langrijk goedkoper moest ik de bezorgde auteur van het ge schrift toegeven dat,er wel iets inzat: in zijn beweringen dan altijd. Want laten wij eerlijk zijn: wij moderne mensen, de vrou wen niet het minst, gaan toch wél heel achteloos met ons rijk ste bezit: de gezondheid, om. Is er ooit wel van alle kanten, door moeders, vaders, con- sultatiebureau's, schoolartsen, schoolzusters, schooltandartsen, gymnastiekmeesters: kortom door een machtig leger van des kundigen zoveel voor de ge zondheid geploeterd als tegen woordig? Wij moeders denken om hon derd en één dingen nog voor zoon of dochter geboren is. Wij leggen het 'wicht te trappelen in de zon, wij lepelen vruch tensap en levertraan in, wij vermanen van de morgen tot de avond: Zit rechtop! Loop niet zo krom! Poets je tanden'. Was je handen! Je moét je bord leegeten. Je moét op tijd naar bed. Je moét elke dag een ap pel. Och arme. Kijk eens naar dat zelfde kroost als ze veertig jaar zijn. Ronde schouders, smalle borst, uilebrillen, valse tanden, steunzolen, verhoogde bloed druk, galstenen, hartkloppin gen, verstoppingen, hoofdpijn, slapeloosheid een mooi resul taat van al dat geploeter van schoolartsen en zo voort (zie Het kan ook anders! boven). Ach ja, zeggen we dan, wat wilt u? Het moderne leven sloopt een mens. Ik heb het zo druk, er is bijna geen tijd om rustig te eten, 't wordt 's avonds altijd laat en 's morgens moet ik er weer vroeg bij zijn. En dan eeuwig dat getob en die zorgen. Is het niet over de kapotte zo len van Jantje dan is het over het rapport van Pietje, over het aanslagbiljet of de huurverho ging, over Korea of over For mosa of over die hele krank zinnige wereld van ons tegelijk. Ik moet toch maar eens iets gaan innemen Is dat allemaal wel waar? Ik bedoel: die kapotte zolen en dat aanslagbiljet en de atoombom zijn niet weg te redeneren, maar behoeven wij van ons lichaam daarom een caricatuur te maken? Is het werkelijk no dig om met al die lasten en kwalen om te zeulen en voor onze tijd oud te zijn? Wij schut- ven alles maar heel gemakke lijk op „de zenuwen", maar is het niet zo dat wijzelf voor driekwart aan al die narigheid schuldig zijn? Zijn wij, met heel ons prachtig medisch apparaat, niet angstwekkend ver van het gezonde natuurlijke leven afge dwaald? Och heden, zegt u verontrust. Nu krijgen we weer zo'n leef regel van raxLwkost-op-sanda- len, wie kan daar nu aan begin nen, om van volhouden maar te zwijgen? Behoeft ook niet. Wij leven nu eenmaal in deze onze tijd en kunnen niet op eigen houtje Bataviertje gaan spelen, gesteld dat wij daarvoor de ruimte hadden. Maar wij kun nen onze leefwijze toch mis schien wel een tikkeltje ver standiger aanleggen. Om te beginnen zouden wij onze longen en ons bloed zui verder kunnen houden door el ke dag een fikse kuier te maken in onbedorven lucht. Het is merkwaardig hoe ontzaglijk veel vrouwen men 's middags in de winkelstraten aantreft, en hoe weinig men er tegenkomt in de parken of op de buiten- wegen. Wij zouden verder misschien wat matiger kunnen eten, wat meer appelen en tarwebrood, wat minder zoetigheid en vet tigheid. Onze tanden, onze maag en onze lijn zouden ons er dankbaar voor zijn: heel wat verhoogde bloeddrukken zijn met gebakjes begonnen. En wij zouden stellig wel wat vroeger kunnen gaan slapen. Het klinkt abstird, dat weet ik wel, als iemand u zou voorstel len om het werk neer te leggen om half tien, een stevig straatje om te gaan en om tien uur on der de wol te kruipen. Vele druk bezette huismoeders zou den moord en brand roepen bij het idee alleen. Maar is het heus zo onmogelijk? Om tien uur naar bed, om zes uur op be tekent acht uur slaap, en voor al die twee uren voor twaalven tellen dubbel. Om zes uur op om tien uur klaar, is dat heus zo onmogelijk als het lijkt? En is kousen stoppen en naaien bij morgenlicht niet eens zo weldadig voor uw ogen als dat gepriegel onder de lamp? En wat die onrustige wereld betreft: ach, houd die toch een beetje buiten de deur, wat ik xl bidden mag. Hebt u wel eens geprobeerd een week lang te leven zonder de nieuxvsberich- ten? Het gaat werkelijk, pro beert u het maar eens. Zet lie ver af en toe een goed concert aan, daar varen uw zenuwen en gezondheid wel bij, en u slaapt er eens zo rustig op. SASKIA AMSTERDAMS PODIUM Hij speelde Chopins Nocturne in Fis gr.t. In Nymegen zat h\J voor een vleugeL En in Bussum. En in Haarlem, In Utrecht, Groningen, Breda, Hilversum, Alkmaar, Rotterdam, Maastricht. En ten slotte In Apeldoorn en Amsterdam. Een kleine man, een beetje te loorgaand Sn de ruimte van zo'n Concertgebouw-podium. Zonder show, zon der theater en zonder welke pretentie dan ook, waaraan zovele meesters op zovele podia, laboreren. Alleen maar een kleine man, in een zwart pak. Een man met dofzilver haar. Het enige spectaculaire zyn de handen. Die liggen op z(jn knieën, als twee rustende vogelvlerken. Maar die handen zyn zichtbaar en tastbaar geladen met energie. Metnu J» noem het inspiratie. En dan komen die vlerken tot leven. Ze gaan bewegen tussen het lichaam van de man en dat andere zwarte lichaam, dat van het instru ment waarvoor hy zit: ze naderen, al spelend, trillend, vibrerend de wit- Ivoren tanden van het instrument: de vleugel. En dan speelt Stefan As- kenase Polonalse-Fantalsle Op. 6L Walsen, scherzo's, mazurka's, étu-1 belangrijker, van meer allure, muzi- des, de Grande Polonaise in As gr. t,, kaal op hoger niveau, maar die éne een berceuse. En ook een nocturne.nocturne deed het wonder, waarvoor Die nocturne (in Fis gr. t. op 15) zal men graag tien concerten cadeu ik niet spoedig vergeten. Wat daar- geeft. voor en daarna kwam was wellicht j In die nocturne zat de kleine man re barrière die vleugel heet, zo maakt te nemen UjdJeo emfwijp vbgkq ea te dromen en hy zag kans ons mee te nemen met zijn droom. Het is de vraag, of er beter, schoner, heerlijker en onvergetelijker momenten voor 'n mens zyn dan het mogen meedromen met een groot kunstenaar in.dat on bekende, verre, verloren niemands land tussen „diesseits en jenseits". En waarvan men daarna wel graag wil vertellen en anderen, maar waar toe eenvoudig het medium, 't middel, niet bestaat. En wel allerminst het medium van de taal. Was het verbeelding, of stond hij daar werkelijk, de vale schim van de meester zelf, Chopin? Daar tussen de slagschaduwen van de glanzende or gelpijpen op de achtergrond van het Concert-podium Doodstil en gebo gen. Verruks over zóiets schoons en lieflijks en verdroomds. En het aller meest verbijsterd, dat hy dit een maal, vele jaren geleden, wegplukte in een donkere lentenacht, tussen druppels maneglans en korels sterre- gruis? EEN WEKROEP In die nocturne waren klanken als de wekroep van een mensenhart. Er is by zo'n wekroep dan geen kwestie meer van techniek. Evenmin van aanslag of voordracht. Er is nog maar één kwestie: hoe lang, hoe ver, hoe wyd is de reis, die men mee- droomt En: hoe los komt men van al le modder, alle stof en al het grauw bezinksel van een lange dag. Want zoals tien toverende vingers de mu ziek losmaken uit die massief-donke- die muziek het hart los van de dui zend mensen, die gekomen zyn; allen met hun verdriet, hun benauwenis, hun disillusies, hun hunkering en de restanten van al lang geleden uitge- droomde dromen. Gedurende de reis, die zo lang duurt als de duur van die nocturne, zit men zich af te vragen: waarvan kwam een die muziek, waarheen ging ze en hoe bleef ze bewaard? En als ze gespeeld wordt, zoals die kleine man met die dofzilveren haren ze speelt, gaat ze dan weer verloren of gaat zoiets schoons, dat haast niet van deze wereld meer is, nooit teloor, nooit verloren? Blijft het, tussen de sterren en de hemel, bewaard voor later? Voor hen, die na ons komen? Ach, men moest maar niet schrij ven over nocturnes. Dat blijft gesta mel en dat blijft gezoek naar woor den, die tóch hard en onwillig en on buigzaam zyn. Dat kan alleen die klei ne zwarte tovenaar op de vleugel vertellen, omdat hij die wekroep be grepen heeft, gehoord en beleden. DROMEN Maar duizend mensen mochten een paar minuten dromen en die droom was het beste van de avond, al dat andere wat er voor en er na kwam ten spijt. En om een paar van die minuten gaan in alle landen van deze benarde wereld mensen naar die een zame pianist luisteren, die gekomen is uit een land waar men IJzeren Gordijnen neerlaat, maar waar men tóch niet kan beletten, dat zulke dro men ontsnappen. ANTHONY VAN KAMPEN Door voorzitter van de Bond van Mobilisatie-Invaliden. De heer P. de Boer te Drachten, voorzitter van de Bond van Mobili satie-invaliden en hunne nabestaan den en directeur van de stichting „De Nederlandse Soldaat", heeft de Leeuwarder Officier van Justitie, mr. dr. F. Hollander doen dagvaar den om op Donderdag 16 November a.s. voor de rechtbank te Leeuwar den te verschijnen. De dagvaarding gaat er van uit, dat mr. Hollander op 21 October 1949, nadat hy de heer de Boer had laten arresteren nog voor het ge rechtelijk onderzoek had plaats ge had, een persconferentie heeft Be legd- Daarbij zouden onware mede delingen zyn vertrekt, die aldus de dagvaarding ten doel hadden de pu blieke opinie en die van de recht bank te beïnvloeden, een veroorde ling uit te lokken de Bond en de stichting in een onjuist daglicht te stellen. De heer de Boer is van oordeel, dat mr. Hollander wist, dat de me dedelingen onjuist waren, omdat de te zijnen nadele gepubliceerde fei ten niet eens ter sprake zyn geko men in de strafzaak. Van het hem by dagvaarding ten laste gelegde werd de heer de Boer bovendien vrijgesproken. De heer de Boer vraagt nu ver klaring van onrechtmatigheid en schadevergoeding voor zichzelf, de Bond van Mobilisatie-invaliden en hunne nabestaanden en de stichting „De Nederlandse Soldaat." Het wereldgebeuren. Fransen draaien bij De Franse regering heeft on langs een slechte beurt gemaakt met het plan-Pleven over de herbe wapening van Duitsland. Daarin immers werd opneming van Duits land in het Europese verdedigings systeem afhankelijk gesteld van zo veel voorwaarden, dat er voorlopig niet veel van kan komen. Daarom heeft het plan-Pleven, dat bovendien nog op het allerlaatste nippertje werd ingediend, zodat de gehele agenda van de Washington- se conferentie tussen de ministers van de Atlantische gemeenschap ho peloos verstoord werd, tot ver bui ten de Ver. Staten kwaad bloed ge zet. Washington heeft zelfs een soort dreigement doen horen wat betreft de stationnering van Amerikaanse divisies in Duitsland, welke vertraagd zou worden of zelfs uitblijven, als geen Duitse herbewapening, in wel ke vorm ook, tot stand zou komen. Er gingen ook geruchten over een scherpe Amerikaanse nota aan Frankrijk, maar deze zijn niet offi cieel bevestigd. In Parijs heeft deze Amerikaanse ontstemming diepe indruk gemaakt. In Frankrijk zelf zijn er kringen, waarin het ontslag wordt geëist van de minister van Defensie, Moch, die voor het plan-Pleven verantwoorde lijk wordt gesteld. Anderzijds schij nen Franse deskundigen, in samen werking klaarblijkelijk met Ameri kaanse deskundigen, naar een com promis-oplossing te zoeken, welke dan dichter bij het Amerikaanse dan bij het Franse standpunt zou staan. Dat compromis zou in grote lijnen hierin bestaan, dat Duitslands aan deel in de Europese verdediging wordt gevormd dopr gevechtsgroe pen ter grootte van Amerikaanse „regimental combat teams", elk on geveer vijfduizend man tellende, dus een tussenweg tussen het Franse voorstel van regimenten van acht twaalfhonderd man, en het Ameri kaanse, dat Duitse divisies van acht tien a twintigduizend man wil op stellen. Te Parijs wordt verklaard, dat de Franse gedelegeerde naar de a.s. Londense conferentie der plaatsver vangers met zeer soepele instructies zal vertrekken. Dit lijkt vooral nood zakelijk, nu na de Amerikaanse ver kiezingen de democraten weliswaar hun meerderheid in het Congres be houden hebben, maar do Republi keinse invloed sterk is gestegen. De Republikeinen willen nu spoedig re sultaten zien van de Amerikaanse hulpverlening aan Europa, anders zullen zy zich des te feller tegen Trumans politiek verzetten. Zij beweren genoeg te hebben van de twisten over allerlei gevoelighe den tussen de Europese landen on derling en stellen als eis, dat spoe dig een doeltreffend verdedigings systeem tot stand moet zijn geko men. Het schijnt, dat de Fransen wat bijdraaien en bereid zijn hun al te starre standpunt prijs te geven.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 5