Overal werken er vrouwen
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
De politie staat voor de deur
Zeeuwse Almanak
DE HAVENBELANGEN VAN
ROTTERDAM EN ANTWERPEN
Van Vrouw tot Vrouw
DE GLIMLACH
Wenen
ZATERDAG 7 OCTOBER 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
S
ZO IS HET LEVEN IN MOSKOU.
f.
Het is nu tien maanden geleden, dat wy met het Finse schip „Fennya"
ln Helsinki aankwamen. In Helsinki namen we de nachttrein naar Le
ningrad en van Leningrad reisden we met de expresse-trein, die gemid
deld 40 km. per uur reed, naar Moskou. In de Russische hoofdstad werd
ons als voorlopig verblijf het beroemde Metropole Hotel aangewezen. Dit
hotel is een wonderlijk mengsel van luxe en simpele eenvoud. De grote
eetzaal, die nog vervuld schynt met de geesten van Russische aristocra
ten, bleef geheel in de styl, die zij had in de dagen der Czaren; er zyn schit
terende kroonluchters en in het midden van de zaal spuit een fontein haar
kleurig water. Dit alles contrasteert scherp met de kleding van de gas
ten. De mannen zitten veelal met open overhemden en hun vrouwen dra
gen ouderwetse fluwelen japonnen; sommigen hebben grijs-wollen hoofd
doeken. Zo zitten ze temidden van de pracht en praal uit het verleden én
luisteren naar het strykje van tien man, dat populaire muziek speelt.
We kregen een klein proefje van
wat hier Sovjet-democratie heet,
toen de chef-ober, een indrukwek
kende verschijning, plechtig de hand
schudde van al de kellners, die met
hun werk begonnen. Het diner be
gint in het Metropole Hotel erg laat:
om half elf 's avonds loopt de eet
zaal vol en begint de Wodka te stro
men. De Russen hebben, als ze een
avond uit zijn, de vaste gewoonte
hun Wodka-glazen in één teug leeg
te drinken. Dat heet ,,Do Kansa
oftewel ad fundum. Weliswaar drin
ken ze van tijd tot tijd een slokje
mineraalwater, maar aangezien de
Wodka hun veel beter schijnt te
smaken raken vele gasten, als het
wat later wordt, in zeer vrolijke
stemming.
ETEN.
Toen wij er de eerste avond aten,
kwam er een officier van het rode
leger, die kennelijk zijn portie Wod
ka naar binnen had geslagen, naar
ons tafeltje, sloeg correct de hielen
tegen elkaar en vroeg mijn vrouw
ten dans. Mijn vrouw, die vriende-
lyk wilde zijn, volgde hem naar de
dansvloer. Die gebeurde drie keer
achtereen, maar toen de officier voor
de vierde keer zijn buiging aan ons
tafeltje maakte greep de kellner in.
De man had blijkbaar gezien, dat
wij er langzamerhand genoeg van
kregen en hy wees de officier vrij
scherp terug. „Het is genoeg, laat
deze mensen met rust. Merkwaar
digerwijs gehoorzaamde de man van
het rode leger ogenblikkelijk, hij
boog, groette ons en ging terug naar
zijn kameraden.
Voedsel was er in Metropole Ho
tel in overvloed: Kaviaar, gerookte
zalm, allerlei eierschotels en letter
lijk alle soorten vlees, die men zich
maar denken kan. De prijzen waren
hoog. De maaltijd, die wij die avond
gebruiken, kwam met wodka en wijn
op ongeveer dertig gulden per per-
sooh.
POLITIE VOOR DE DEUR.
Toen we tien dagen in het hotel
gewoond hadden verhuisden we naar
een apartement in een zeer modern
flatgebouw, dat voor ons gehuurd
was door de Britse ambassade. Het
was aan de Butyrskaya Ulitza. onge
veer 8 kilometer van het centrum
van Moskou.
Ons flatgebouw had zeven verdie
pingen, maar hoeveel mensen er in
woonden weet ik niet, omdat in de
flats, die door Russen gehuurd wa
ren, het aantal bewoners varieerde
tussen vier en tien. Het huis zag er
uitstekend uit; er was centrale ver
warming en vier dagen per week
was er warm water in de badkamers.
Er was electrisch licht. Ook waren
er op verschillende plaatsen fittin
gen voor gasvoorziehïng aangebracht,
alleenhet gas zélf ontbrak. Wij
kregen de toezegging, dat het bin
nen twee maanden zou komen, maar
toen we acht maanden later weg
gingen was het gas er nog altijd
niet.
De liften waren in ons flatgebouw
zo gemaakt, dat men er alleen mee
naar boven kon; wie naar beneden
wilde had de trappen tot z'n be
schikking. Bovendien werd de lift
om precies twaalf uur 's nachts uit
geschakeld. Wie laat thuis kwam
kon traplopen, ook al woonde hij op
de zevende verdieping.
Alle flatgebouwen in Moskou
waarvan apartementen verhuurd
zyn aan buitenlanders, hebben
dag en nacht politiebewaking aan
de buitendeur. De agenten groe
ten beleefd, maar ge kimt er ze
ker van zyn, dat de hand, waar
mee ze tegen hun pet tikken,
een halve minuut later naar be
neden gaat om de telefoon te grü-
pen in de portiersloge. De Russi
sche journalist Viktor Fin met
wie ik kennis maakte, verzeker
de ons, dat de politiebewaking
alleen te onzer bescherming aan
wezig was.
Sommige van mijn Amerikaanse
collega's beweerden dat zij, vanaf de
eerste dag, dat ze in Moskou waren,
bijna altijd gevolgd werden door
agenten van de geheime politie. Alle
Amerikanen, die in Moskou een of
ficiële functie vervullen, hebben de
VOOR EEN GULDEN!
Bij een oudere dame in Baarland
kwam dezer dagen een buurmeisje
op bezoekzoals veel vaker gebeurt.
Er gebeulde een klein ongelukje, er
brak iets of er viel iets om, of er
scheurde iets onherstelbaar.
Jullie worden nooit kwaad,
flapte de zevenjarige bezoekster er
uit. Waarom worden jullie eigenlijk
nooit kwaad?
De oudere dame dacht even na.
Omdat wij weinig waarde hech
ten aan DINGEN, alleen maar aan
MENSEN, zei ze toen.
De zevenjarige snapte het niet.
Dingen, die kapot zijn, kun je
vervangen door nieuwe te kopen, ver
duidelijkte de gastvrouw, maar men
sen zijn niet te koop.....
Maar nu is u er toch naast
luidde het wederwoord, ivant in de
krant staat iedere dag Een klein
tjeJcost maar een gulden"!
Aldus het historische verhaal, dat
ons uit Baarland bereikt.
instructie nooit alleen uit te gaan.
Ik moet zeggen, dat wij in het alge
meen nooit het gevoel hebben ge
had geschaduwd te worden; het
aantal politieagenten, dat wy altijd
en overal zagen, was echter opval
lend groot. De meeste van hen droeg
het blauwe kenteken van de M.V.D.,
de Russische geheime politie.
VOETGANGER IS VEILIG.
Wie ln Moskou wandelt mag de
straat alleen oversteken op de of
ficiële oversteekplaatsen. Als ge het
waagt één meter daarnaast te lopen
heffen de agenten een woedend fluit
concert aan. Het is vanzelfsprekend,
dat het verkeer in Moskou uit dien
hoofde van tyd tot tyd verbazend
veel lykt op een spannende inter-
I and-weds trjjd. De autobestuurdersin
Moskou zyn voorzichtiger,, dan die
in welke stad ook ter wereld. Dat
komt zo: in Moskou heeft de voet
ganger altijd geiyk en een auto
bestuurder, die een voetganger om
ver rydt, heeft daarmee tegelyk de
zekerheid, dat hy voor vyf jaar naar
Siberië verhuist. De voetgangers
weten, dat ze veilig zyn, hoe vreemd
ze ook mogen manoeuvreren en by-
?;evolg is het leven van een chaof-
eur m Moskou niet uitermate ple
zierig.
De verkeerslichten worden alle
met de hand bediend; het groene
licht is boven en het rode onder.
WERKENDE VROUWEN.
Ge kunt van de Russen zeggen
wat ge wilt, maar één ding is boven
iedere twijfel verheven: zij werken
twee keer zo hard als de Westeuro
peaan. Eén van de woorden, die ge
het meest in Moskou hoort is „ra-
bota", werken. Het zijn vooral de
vrouwen,, die een groot deel van het
werk voor hun rekening moeten ne
men. Overal waar ge komt in Mos
kou. overdag en tot laat in de avond,
kunt ge groepen van vyftig of zes-
tg vrouwen vinden, die aan de stra
ten en weggen werken. Soms staan
er op de plaatsen waar ze werken
spandoeken: „Wij zullen deze straat
binnen een week gereed hebben."
De vrouwen doen dan ook het
zwaarst denkbare werk. Ge ziet ze
met zware hamers en breekijzers
sjouwen, ik heb ze zelfs gezien oi
bulldozers en stoomwalsen. Ik hel
vrouwen in stromende regen auto's
zien laden met zakken kolen. Ik heb
ze gezien als taxi-chauffeur en tram
bestuurder. Ik heb ze gezien op hoge
stellingen waar ze werkten als huis
schilders en metselaars. Waar ge
ook zyt in Moskou, er is altijd wel
een vrouw, die ergens mannenwerk
verricht.
De publieke vervoermiddelen in
Moskou zijn goed. Op alle routes rij
den trolley-bussen of trams met een
gemiddelde frequentie van één per
minuut. Desniettemin zijn ze alty'd
volgepropt met mensen. Het is in
Moskou de gewoonte, dat de passa
giers hun zitplaatsen afstaan aan
kinderen en ouden van dagen.
Een der modernste hotels in Moskou.
104. ...boven op drie pas gelegde eieren, waar
van het struif in het rond spatte. En voordat me
neer Babbel zich kan realiseren wat dit voor ge
volgen kan hebben, vloog er een boze, om niet
te zeggen dolzinnig woedende adelaarspapa op de
horst of. Met één oogopslag (vandaar de bena
ming van een adelaarsblik) zag de mannetjes
adelaar welke een onherstelbare verwoestingen
in zijn nest waren aangericht en hij keek meneer
Babbel heel vals aan.
Ti<
I
Laycock en zijn vrouw in Moskou gewoond. Laycock,
die 37 jaar is, was er redacteur van het in de Engelse taal
verschijnende blad British Ally. De Russen hebben de ver
schijning vsn dit blad onlangs verboden en als gevolg daar
van is het echtpaar Laycock vorige week in Engeland te
ruggekeerd.
Harold Laycock is één der weinigen, die uit eigen er
varing kan vertellen over het leven achter het IJzeren
Gordijn. Exclusief voor ons blad schreef hij vijf artikelen
over het alledaagse leven in de hoofdstad van de Sowjet-
Unie. Hier is de eerste van deze uiterst interessante en ac
tuele publicaties.
Variant op het Moerdijkkanaal
Donderdagmiddag heeft dr. J. E. Yleeschhouwer uit Rotterdam voor de
leden van het departement Zuid-Limburg der Nederlandse maatsehappy
voor Nijverheid en Handel gesproken over: „Nederlandse waterwegen,
gezien in groot en klein verband." Deze bespreking droeg een nogal vcr-
trouweiyk karakter, waarby dr. Meeschhouwer zyn beschouwingen op een
breed nationaal plan meende te moeten houden.
Dr. Vleeschhouwer legde er ten aan
zien van Antwerpen, de nadruk op
dat Nederland zich van het plan-Ko
nijnenburg in zekere zin een amen
dement op het Moerdijkkanaal-ont-
weép nooit hééft gedistancieerd.
In de ontwikkeling van het internatio-
ale waterwegen-net, zoals dat in West-
Europa groeide, vooral ter verbinding
ook met Duitsland, zijn zowel van Ne
derlandse als van Belgische zijde wen
sen 'en plannen gerezen, welke aan
vaardbaar zouden kunnen worden in
zoverre zij een internationaal belang
dienen en vooral indien zij verkeers-
Toen wij onlangs gezellig onder
elkaar die enquête over vrou
wen-liefhebberijen hielden, is
mij uit de talrijke brieven één
ding opgevallen, bijna alle
noemden als vanzelfsprekend
het kweken van planten.
Het kweken, ziet u. Niet het
plichtmatig op een rij in de ven
sterbank zetten van enige min
of meer tierige kinderen van
Flora, die zo af en toe eens
even plichtmatig een scheutje
water uit de gieter krijgen.
Nee, nee maar het opkweken
van stekjes tot weelderig bloei
ende exemplaren. O, het is
werkelijk om jaloers te worden
als je zulke brieven leest. Brie
ven van professionals, dat be
speur je dadelijk.
Dat praat over Phyllocactussen
en amaryllissen als de eerste de
beste hortülanus, en als je het
leest zie je de stekjes eenvoudig
van puur plezier als wonderbo
men omhoog schieten. Heerlijk
is dat. Alleen één ding is zo
verschrikkelijijk jammer: er
staat niet bij hoe dat mirakel
bewerkstelligd wordt.
Blijkbaar vinden de schrijfsters
dat iets zo vanzelfsprekends,
dat zij er geen spatje inkt aan
vuil maken. Of misschien is dat
wel die echt vrouwelijke trek
van: Hoe ik dat doe? Ja gunst
gewóón. Je neemt een pot
met aarde, gewone aarde, ja
en daar maak je een gaatje in
met een potlood en daar steek
je het stekje in en dan druk je
de aarde een beetje aan en je
geeft geregeld water en nou
ja, dan gaat het verder vanzelf.
Zoiets zeggen vrouwelijke ex
perts altijd, als je haar naar
één of ander beroepsgeheim
vraagt. Die verrukkelijke ome
let is zo maar gewoon een ge
klutst ei of drie in de koekepan
en dat aardige jurkje knippen
ze ook zomaar en dan even
hier of daar een plooitje
Maar als de leergierige vraag
ster het ook eens zo maar pro
beert komt het altijd raar uit:
het stekje kwijnt, de omelet
klontert en het jurkje heeft
overal plooitjes.
En nu is dat met die omelet en
dat jurkje nog niet zo erg: je
kunt desnoods de koekepan on
der de arm nemen of het jurkje
in de tas steken en er mee naar
de expert wandelen. Maar je
kunt de expert kwalijk elke
dag je planten thuis laten be
zorgen om de watergift te con
troleren, zoals de handleidin
gen zeggen. Wat moet de leer
gierige maar onervaren adspi-
rant-kweekster in zo'n geval
doen?
Zij kan natuurlijk zo'n handlei
ding kopen. Er zijn prachtige,
gezellige, handige, beknopte en
allemaal met plaatjes! Om van
te watertanden. Als ze zo'n
boekje cadeau krijgt ziet ze in
haar opgetogen verbeelding
haar hele vensterbank al vol
met duplicaten van die beeld
schone papieren begonia's en
sterren-van-Bethlehem en pri
mula's en varens en fuchsia's
Maar de practijk och arme,
VAN ONS HUIS
die klopt helemaal niet met het
optimistisch recept van het
mooie boekje. Ze heeft heus 'n
potscherf op het gaatje in alle
bloempotten gelegd en eerlijk
de cyclamen lauw water op het
schoteltje gegeven en het vlijti
ge Li esje angstvallig voor tocht
beschut en de ster van Bethle
hem het lichtste plekje gegeven.
En toch worden de bladeren van
de cyclamen geel en slap, het
vlijtige Liesje is allesbehalve
vlijtig in het groeien en de ster
van Bethlehem is en blijft enkel
blad zonder één ster....
Dat is verdrietig, maar het ver
drietigste is dat zij niet weet
waar de fout zit. Zij doet alles
aan haar plantenkinderen, zij
werkt met Pokon en gietertjes
echter de kachel en vorstvrije
koele plaatsen en al wat de dok
ters voorschrijven en het resul
taat is een reclameplaat van „Ik
eet H.O. Ik niet", waarvan
de linkerhelft is afgescheurd.
Het is altijd weer een verdrie
tige aanblik zo'n vensterbank
met armoedzaaiers die er blo
zend en welvarend hadden kun
nen uitzien. Want planten zijn
de glimlach van ons huis. Snij
bloemen zijn duur en op het
huishoudboekje de eerste post
die wij schrappen. Maar plan
ten kunnen wij bijna te geef
krijgen: een klein stekje van 'n
vriendin, een baby-exemplaar
van de markt kan uitgroeien tot
een wonder van kleur en rijk
dom, waaraan wij iedere dag
weer onze vreugde beleven.
En voor een bezige huisvrouw,
die vaak zo bitter weinig van
de natuur kan genieten, bete
kent het een stukje bloeiende
aarde dat haar vele gemiste
wandelingen vergoedt.
Zou het daarom niet aardig
zijn, als al die veteranen onder
de kweeksters ons iets van haar
beroepsgeheimen verklapten, en
aan alle lezeressen die graag 'n
vensterbank vol gezonde fleuri
ge plantèn zouden bezitten eens
precies uit de doekjes wilden
doen hoe zij het toch eigenlijk
aanleggen om die stekjes zo
groot en mooi te krijgen?
Saskia wil alvast wel als eerste
schaap over de dam kuieren.
Zij had namelijk geruime
tijd een vensterbank met plan
ten die maar niet wilden zoals
zij wilde. Zij meende, dat het
aan de belichting, de plaatsing,
de kwaliteit van de aarde en al
lerlei andere niet te veranderen
factoren lag.
Totdat zij met vacantie ging, en
twee begonia's, een primula en
een ster van Bethlehem uitbe
steedde, terwijl zij een schaal
gevuld met een varen, een blad
begonia, twee sedums en een co-
leus op goed geluk in de tuin
zette. De zorgzame pleegmoeder
zette de planten, die juist gin
gen bloeien, in elke voorkomen-
d regenbui en daarna voor het
raam van enn schuurtje, waarin
het aardig warm was. Resul
taat? Dat Saskia haar planten
bij thuiskomst niet herkende,
zo prachtig waren zij uitge
groeid en zo rijk stonden zij in
bloeiTerwijl de planten in de
tuin, door moeder Natuur fiks
waren gehard, met zon en regen
en elkaar ongeveer de schaal
uitdrongen van pure levenslust.
Eerste geheim van de smid op
gelost: Geef uw planten, vooral
de bloeiende, liefst elke dag 'n
flinke lauwe douche met de gie
ter, in plaats van zo'n miezerig
scheutje water op de aarde. Een
plant in volle groei en bloei
heeft veel vocht nodig, vooral
als de kachel weer gaat bran
den
Wie klapt er verder wit de kwe
kerij? SASKIA.
scheppend zouden zijn, dan zullen
eigen, beperkte havenbelangen voor
een algemeen belang moeten wijken.
Bij de gedachtenwisseling, welke
zich na deze -causerie ontwikkelde,
sprak de burgemeester van Maastricht,
mr. W. Baron Michiels van Kessenich,
zijn grote bezorgdheid uit over het ge
waar. dat grote Nederlandse belangen
in dit internationaal waterwegen-
vraagstuk in het gedrang komen. Met
name toont men zich van Belgische
zijde te dezen opzichte vrij soepel en
voortvarend in het lanceren van mo
gelijkheden: zelfs, hangende de bespre
kingen der officiële Belgische en Ne
derlandse commissies, knoopt men van
die zijde contacten aan met Duitsland,
terwijl van Nederlandse zijde een be
scheidener en meer officieel standpunt
blijkt te worden ingenomen. Spreker
drong hier aan op grote waakzaam
heid. Ook deze spreker beaamde, dat
het internationale waterwegenvraag-
stuk niet in beperkte Limburgse of
Rotterdamse zin bezien moet worden,
maar dat men het hele probleem in
zijn politieke sfeer en in zijn economi
sche mogelijkheden dient te bezien, en
dan afgemeten naar de belangen op
nationaal en Westeuropees niveau.
Ook de heer Louis Aenen, voorzitter
der Limburgse vereniging „Scheep-
vaartbelangen", bepleitte een water
wegen-verbinding, waarbij Limburgs
verkeersbelangen mede gediend wor
den. Hy vroeg nog eens aandacht voor
het vroegere en nu weer actuele plan
van een Maas-Rijnverbinding via Lim
burg. waardoor het in België thans
gepropageerde Vent Debout-kanaal-
plan voor Nederland overbodig zou
kunnen worden.
Het Wereldgebeuren
Wat zich in de laatste dagen in
Wenen heeft afgespeeld, aan dreige
menten en stakingen is reeds lang
voorspeld.
Het is alles de vry logische con
sequentie van de toestand in Oosten
ryk, waar Fransen, Russen, Engel
sen en Amerikanen al vijf jaar lang
als bezetters optreden. Het leven is
tamelijk ingewikkeld in dit land. Men
zou Oostenrijk het niemandsland in
de koude oorlog tussen het Westen en
de Russen kunnen noemen, omdat er
een Russische en een Westelijke zóne
is, precies als in Duitsland en Ber
lijn.
Evenwel geheel Oostenryk wordt
geregeerd door de katholiek-socialis
tische regering Figl, die politiek op
het Westen is georiënteerd, econo
misch met Marshall-injecties op de
been is geholpen, maar wat de han
del betreft toch ook weer haar ban
den met Oost-Europa niet kan door
snijden". Vijf en tachtig procent der
bevolking steunt de regering Figl,
van de rest is in het gehele land
slechts 5 pet en in Wenen 10 pet.
communistisch.
Er wordt veel van de huidige Oos
tenrijkse regeerders gevraagd aan
soepelheid om by het stille duel West-
Oost niet slachtoffer te worden van
de acties dezer groeperingen.
Er is dat is in vyf jaar onder
handelingen in honderden vergade
ringen gebleken de Russen niets
aan gelegen om een vredesverdrag
tussen Oostenrijk en de „geallieer
den", zoals bij de Sowjet-Unie de
Westelijke staten officieel nog steeds
heten, te helpen sluiten. Een vredes
verdrag brengt het gehele land on
der contróle van de democratische re
gering Figl en zou betekenen, dat de
Russen hun kleine, maar goed geor
ganiseerde invloed onder .de meren
deels hevig anti-communistische Oos
tenrijkers zouden verliezen. In Mos
kou heeft men al vyf jaar lang uit
gezien naar het ogenblik, waarop
Oostenrijks economische moeilykhe-
den door de Marshall-hulp niet meer
konden worden weggewerkt om
dan van dat land een politiek slag
veld te maken.
Dat ogenblik is verleden week aan
gebroken toen de Oostenrijkse rege
ring een prijsstijging aankondigde
per 1 October, die door een eveneens
aangekondigde loonsverhoging niet
meer kon worden gedekt.
„Korea" deed zich ook gevoelen in
Oostenrijk, dat meer dan welk land
lijdt onder de prysstrijgingen, ver
oorzaakt door oorlogsaankopen voor
voorraadvorming. Op 't moment, dat
Mac Arthur de ommekeer in Korea
had bewerkstelligd sloeg de commu
nistische partij in Oostenryk toe. In
de Russische zóne van het land werd,
tegen 't advies van de grote vak
bonden verleden week reeds ge
staakt.
In de Weense voorstad Floridsdorf
hadden Zaterdag 2400 door commu
nisten opgestookte vertegenwoordi
gers van fabrieksarbeiders de rege
ring een ultimatum gesteld: loonsver
hoging en prysstop of staking. De
eigenlijke communistische leiders
bleven nog op de achtergrond, maar
het is duidelijk geworden, dat Moskou
het oog op Wenen heeft gericht. Al
leen in de Russische sector wordt na
melijk intensief gestaakt.
Het Westen heeft reeds gere
ageerd. Te Washington verklaarde
men geweld tegen geweld te zullen
gebruiken. Dit toont opnieuw, dat het
de Westelijke landen ernst is met hun
krachtige houding tegen elke Rus
sische poging om onrust te zaaien.
Wachtmeester lette niet op
een arrestant.
Voor de Bredase rechtbank stond
terecht de wachtmeester der ryks-
Jolitie A. S. uit Haarlem, die op 8
uni van dit jaar een gearresteerde
inbreker, de 23-jarige F. J. S. uit
Breda, in de gelegenheid zou hebben
gesteld de benen te nemen.
De inbreker bevond zich in voor
arrest in de politiekazerne te Strij-
beek. De verdachte had de gearres
teerde overgenomen van een collega,
die voor dienstzaken naar Breda
moest. Toen de bel aan de voordeur
ging, ging verdachte de deur open
maken zonder voorzorgsmaatregelen
te nemen om te voorkomen dat de
gearresteerde zou weglopen. Deze
was dan ook prompt gevlogen, toen
de wachtmeester even daarna weer
in het lokaal terugkeerde. De arres
tant was in de achter de kazerne
gelegen bossen verdwenen.
Een opperwachtmeester legde be
zwarende verklaringen af door te
vertellen, dat hy zijn mensen erop
gewezen had dat de gearresteerde
een gevaarlijk individu was, zodat
hij zijn manschappen zeide, dat zij
zelf het risico liepen in de cel te
komen als hy zou ontsnappen.
Mr. J. van Mierlo hield een uit
voerig requisitoir. „Het prestige der
politie heeft hier geleden", alaus zei
hy o.m., „vandaar dat ik een ernsti
ge straf eis voor deze man."
Hij vroeg een voorwaardelijke ge
vangenisstraf van 4 weken met een
proeftijd van een jaar plus een geld
boete van 100 susidiair 30 dagen.
De verdediger, mr. Drïon. vroeg Naar kan worden aangenomen, zal
een mildere straf. De rechtbank be- Ie permanente vertegenwoordiger van
gaf zich voor ongeveer een half uur Nederland bij de Ver. Naties, de heer
in raadkamer. D. J. van Balluseck, tevens worden
De uitspraak werd toen! 100 sub- aangewezen als vertegenwoordiger van
sidiair 30 dagen, i Nederland in de Veiligheidsraad.
Wegenwacht bracht uitkomst.
Dat de A.N.W.B.-Wegenwachten
steeds paraat zijn en niet slechts uit
komst weten te brengen bij een de
fecte motor of een lekke band, werd
dezer dagen weer eens treffend ge
demonstreerd. Een Wegenwacht, pa
trouillerende op de route Leeuwar
denHeerenveèn, werd nabij Goutum
aangehouden door een hevig beangste
vrouw, die een klein meisje bij zich
had, dat van een flesje koperpoets
spelenderwys had gedronken.
Hij belde onmiddellijk een arts op,
die hem de raad gaf het kind direct
naar een ziekenhuis te brengen.
Daar de uiterste spoed geboden
was, hield de kordate „Gele Rijder"'
een auto aan en vroeg de besturder
hem met het kind naar het zieken
huis te brengen in Leeuwarden.
Na zijn beschermelingetje daar te
hebben afgeleverd, lifte hij met een
andere auto weer naar zyn route te
rug.
Tot zijn voldoening vernam hy nog
dezelfde avond, dat de kleine waar
schijnlijk buiten gevaar was.
Von Balluseck Nederlands
vertegenwoordiger bij
Veiligheidsraad
