Als gijzelaar van Hitier door
Duitsland gesleept
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
Zeeuwse Almanak
HORECAF" BESTAAT ZESTIG
JAAR
ZATERDAG 9 SEPTEMBER 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
De avonturen van captain Payne Best
Sissie vort Schusschnig huilt omdat ze
Sachsenhausen moet verlaten
Onze wagen reed van de ene gevangenis naar de andere om gevangenen
op te halen. De meesten van hen waren vooraanstaande figuren. Hitier
arresteerde allen, die hij als gtjzelaars zou kunnen houden voor zjjn eigen
leven en dat van de voornaamste partijleden. By onze groep waren Kurt
von Schnschnigg, de ex-kanseller van Oostenryk, samen met zyn vrouw,
Hjalmar Schacht, voormalig president van de Rëichsbank en dr. Josef
Muller, die uit zyn martelkelder gehaald was. Muller had gedurende twee
en half jaar gevangen gezeten in een kleine donkere ondergrondse cel,
dag en nacht geketend, zyn handen geboeid en met een grote ijzeren
staaf overdwars aan zijn enkels bevestigd, zodat hy niet kon liggen. Eens
in de twee weken hadden de bewakers zijn noofd en gezicht met gummi
knuppels bewerkt. Toch was deze flinke kleine man nog zelfbewust, nor
maal en vol levenslust. Verder waren daar nog commandant Frans Luidig,
escadrille-leider Hugh Falconer, generaal Freiherr von Falkenhausen,
die gouverneur-generaal en opperbevelhebber in België en Noord-Frankrijk
geweest was en de hoogste Duitse onderscheiding gekregen had. (Hij
zit nu in de gevangenis St. Giles in Brussel, waar de verpleegster miss
Cavell haar laatste dagen doorbracht, om zyn veroordeling als oorlogs
misdadiger af te wachten). De generaal was by de Führer in ongenade
gevallen en door de Gestapo gearresteerd wegens zyn „slappe toegeeflijke
houding tegenover de Belgen."
De gévangeniswagen reed voort,
van Sachsenhausen naar Buchenwald,
naar Dachau, Flossenburg en Schön-
berg. Behalve de echtgenote van Von
Schusschnig kwamen er nog andere
vrouwen bij onze groep. Sommigen
van hen, zoals b.v. Frau Margot He-
berlein, de vrouw van de vroegere
Duitse ambassadeur in Madrid, droe
gen er door hun opgewektheid veel
toe by het leven voor ons dragelijker
te maken. Frau Heberlein was ge
vangen genomen door Gestapo-man-
nen, die haar slaapkamer binnen
drongen, haar in het beddegoed wik
kelden om haar la-eten te smoren en
haar vervolgens door het raam via
een ladder naar beneden zeulden,
waarna zij in een vliegtuig gezet
werd samen met haar man, die be
wusteloos was geslagen. Ook was
Frau Haldei' een poos by ons, de
vrouw van Franz Halder, de natio-
naal-socialistische chef van de gene
rale staf. En niet te vergeten de be
kende schrijfster Isa Vermehren, die
in haar verstandig en geestig boek
„Een reis door de laatste acte", my
als volgt beschreef: „Mr. Best, die
in 1939 uit Nederland „geroofd" werd,
is voor de internationale caricatuur-
tekenaar wel het beste model van de
Engelsman. Hy is zeer lang en ma
ger, een weinig gebogen door zwakte
en ondervoeding, met ingevallen leer
achtige wangen, vooruitstekende tan
den, 'n monocle, een flanellen broek,
een geruit jasje en een sigaret. Een
innemende glimlach laat altijd zyn
grote tanden zien en hij gedraagt
zich kalm en verstandig, hetgeen het
grootste vertrouwen wekt".
DE MAN VAN DE GASKAMER
In Schönberg moesten wy een lan
ge slaapzaal met elkaar delen. Wij
waren toen met tien mannen en twee
vrouwen. De kleine dr. Rascher, die
de gaskamer en dodenwagen had
uitgevonden en stafofficier van
Himmler geweest was, maar die la
ter in ongenade en gevangen geno
men was, tekende voor ons allen een
grappige „wandtekst" onx boven de
kribben te hangen.
Op Zondag 8 April 1950 hield do-
miné Bonnhof er, een van de vroom
ste mannen, die ik ooit in mijn leven
ontmoet heb, een korte godsdienst
oefening. Hy beëindigde juist het
laatste gebed, toen twee sinister uit
ziende mannen het vertrek binnen
traden. „Gevangene Bonnhofer, maak
je klaar om met ons mee te gaan",
zei een van hen. Wij wisten wat dit
betekende: het schavot! wy zeiden
hem vaarwel en hij nam mij' terzyde
met de woorden: „Dit is het einde,
maar voor mij is het het begin van
het Leven". De volgende dag werd
die ware „man Gods" Bonnhofer op
gehangen.
Ik leerde al mijn medegevangenen
al spoedig kennen. Eerst hokten de
verschillende nationaliteiten in
groepjes bij elkaar, maar lk zag in,
dat dit een zwak punt was voor het
geval dat wy tot een ontsnapping,
aanwezigheid van Sissie vonSchusch
nig, het vier jaar oude dochtertje
van dr. Kurt von Schusschnig, de ex
kanselier van Oostenryk. Zy was
moe en huilde steeds. „Is het een
mooie gevangenis, waar wy heen
gaan, mammie?" vroeg zy. „Waas-
om kunnen wij niet naar Sachsen
hausen terug?" Zij was in de ge
vangenis geboren. Het eerste wat
zy als baby gezien had waren de
muren en het prikkeldraad van het
concentratiekamp geweest. En om
dat Sachsenhausen, een van de erg
ste kampen in Duitsland, haar zo in
tiem bekend was, wilde zij naar het
enige „thuis" dat zij ooit gekend
had. Kolonel von Bonin, die Rom-
mels stafchef geweest was in de
Noord-af rikaanse veldtocht, nam
haar op zijn knie en knuffelde haar
tot zy sliep, terwijl de auto kilome
ter na kilometer aflegde.
In Dachau keken onze cellen uit
op een kleine tuin, die vroeger exe
cutieterrein geweest was. Gevange
nen hadden er een paar bloembedden
aangelegd. Na onze aankomst liep
kleine Sissie met grote ogen nieuws
gierig in het rond; ze was kennelijk
tevreden met haar nieuwe huisom-
dat het meer ruimte en vrijheid
bood.
Steeds andere gezichten versche
nen en verdwenen weer. Vele nieuwe
lingen waren belangrijke persoon
lijkheden. Leon Blum was er ook, de
ex-premier van Frankryk, samen met
zijn vrouw. Blum zag er altyd keurig
uit. Zyn gedrag en dat van zijn
echtgenote was een voorbeeld voor
alle andere gevangenen. Madame
Blum was bijzonder vriendelijk voor
mij toen ze mij een groot pak tabak
van haar man zond. een veel betere
soort dan ik in lange tyd gerookt
had.
JUBILEUM DER
LIEFLIJKHEID.
Vandaag jubileren de schone zang-
sters van Westkapelle. Vandaag ju-
bil eert de liefelijkheid. Vandaag viert
een der kostbaarste bezittingen ran
Zeeland feest'
Het interesseert mij niet, of het
Westkappelse dameskoor mooi zingt.
Hoewel ik natuurlijk het liefste heb,
dat het dat wel goed doet. Mij in
teresseert het meest de unieke com
binatie van zonder uitzondering het
aloude Zeeuwse costume dragende
vrouwen. Zij stemt een mens van te
genwoordig altijd een tikje weemoe
dig. Zij roept ons telkené weer voor
ogen, dat die schoonste van alle Ne
derlandse drachten, bezig is te ver
dwijnen. Zij doet het niet meer in
een tijd, waarin men nuchter en za
kelijk wordt en de individualiteit
laat schieten terwille van wat de
massa doft. Slechts in een vereniging
als dat Westkappelse dameskoor
houdt men de oude dracht in ere, die
symbool is van een betere tijd dan
de onze. Alleen daar is de jeugd die
oude dracht nog trouw.
Moge daarom dit jubileum der
Westkappelse dames gevolgd worden
door vele andere. Laat men in West-
kappel 'it koor in ere houden. Al
was het alleen maar terwille van de
schoonheid.' Als men dan bovendien
nog mooi blijft zingen, zal Zeeland
dit unieke bezit van jaar tot jaar nog
meer gaan waarderen,
ylmeij êêj
Generaal Alexander Baron von Fal
kenhausen, bevelhebber in België na
de Duitse bezetting, werd door de
Gestapo gearresteerd na de aanslag
op Hitler van 20 Juli.
De gewezen Oostenrykse kanselier, dr. Kurt van Schuschnigg, met zyn
vrouw en Sissie, aan boord van het schip, dat hen naar hun nieuwe vader
land - Amerika bracht.
een klacht, een gemeenschappelijke
actie of wat dan ook besloten.
Daarom begon ik de nationaliteits
versperringen te doorbreken. Met de
Russen kon ik weldra uitstekend op
schieten. Alle officieren hadden een
hekel aan Stalin. Zei zeiden dat hij
alleen maar een dictator was en dat
zyn politiek niets met communisme
te maken had. Zy noemden zichzelf
echte communisten en lachten om de
gedachte, dat er na de oorlog enige
werkelijke samenwerking tussen de
U.S.S.R. en het Westen zou kunnen
zijn.
„DIT IS EEN DODENWAGEN"
In April 19.'t5 werden wij wederom
in een vrachtxcagen gepropt, een
lange met een laag dak en zonder
vensters. Toen wij er met ons zes
tienen in waren werd de deur op slot
gedaanDe motor sloeg aam W\j
hadden ongeveer honderd meter
langzaam gereden toen de wagen
weer stopte, maar de motor bleef
draaienNaast mij zat dr. Rascher
de man die de gaskamer had uitge
vonden. We begonnen te snuiven en
daarna te hoesten. Rascher lichtte
zijn hoofd op, ademde diep en riep
toen uit: „M(jn God, dit is een doden
wagen! Wij worden vergast!"
Het was wel het toppunt van iro
nie, dat de man die zojuist had uit
geroepen: ,JHijn God, dit is een do
denwagen, We worden vergast!" zelf
de uitvinder was van de dodenwagen
en van de gaskamer. Toen hij zo
angstig begon te roepen, keek ik
goed rn de wagen rond en ontdekte
een lichtflits, die door een ventilator
bleek te komen ,jK\jkzei ik tegen
Rascher, „een ventilator. Hebben ze
die in dodenwagens?" „Nee", ant
woordde hy, „U heeft gelijk. Het is
geen dodenwagen". Niettemin voel
den wij ons niets op ons gemak. De
wagen reed op houtgas en de vloer
zat vol gaten en spleten.
SACHSENHAUSEN-SISSIE
Het meest tragische was wel de
EXECUTIEMETHODEN
Muller en Liedig kwamen nu ook
aan uit Flossenburg. Ze hadden
Muller weer geslagen en toen hij in
Dachau kwam was zyn gezicht ge
zwollen, geschaafd door klappen met
de gummiknuppel. Ze vertelden my,
dat anderen doodgeschoten waren,
o.a. generaal Von Rabenau, aan wie
ik een broek geleend had toen die
van hemzelf zo ruim werd dat hy
steeds afzakte. Ook de chef van de
geheime dienst, admiraal Canaris
was geëxecuteerd; generaal Oster
van de Inlichtingendienst was met
een pianosnaar geworgd. In de cel
len die op mijn gang uitkwamen za
ten Kalley, de ex-president van
Hongarije, de zoon van veldmaar
schalk Badoglio en Nikolaus, de
den de executiebevelen met een af
grijselijke regelmaat uitgevoerd. Van
's morgens vroeg tot 's avonds laat
konden wy pistoolschoten horen.
Op een avond kwam de kleine dr.
Rascher met zyn gezicht voor de
opening in de celdeur om zijn rant
soen soep in ontvangst té nemen.
In plaats van de soep kreeg hy een
pistoolschot door zyn hersens.
Op een dag kreeg ik het bevel:
„Herr Best, pak uw boeltje maar in,
u krijgt een ander onderkomen".
Dominé Niemöller, over wie de
gehele wereld zoveel hoorde, 'wierp
mij een blik van verstandhouding
toe, het afscheid zonder woorden,
dat gevangenen op zulke momenten
nemen. Hy had nu tien jaar in ge
vangenschap doorgebracht. Zyn
eens zo ryzige gestalte was ineen
geschrompeld, zyn krachten waren
volkomen ondermynd en hij was be
verig en verstrooid. Hy had echter
veel vrienden onder de bewakers en
toen hy met een van hen gesproken
had, kwam hy terug en zei tegen
mij: „Het is in orde, Best, ik heb
voor je geïnformeerd. Je komt al
leen maar bij de andere buitenlan
ders terecht".
Ik ging naar buiten en liep met
myn bewakers door het kamD.
Overal schenen mensen aan typhus
ten offer gevallen te zijn; uitgemer
gelde lichamen lagen tegen de om
heining van prikkeldraad.
NIEUWE ONTMOETING
In de afdeling waar ze my heen
brachten was nog maar één bed vry
in de cel van de rooms-katholieke
bisschop van Clermond-Ferrand,
wiens celgenoot de vorige avond
was doodgeschoten. Wij waren wel
dra met vyftien verschillende nati
onaliteiten by elkaar. wy wogen
onze kansen af: de Amerikanen had
den de Donau bereikt. Ze zouden nu
spoedig Dachau veroveren en de
Gestapo zou ons wel zo snel moge-
lyk naar een andere plaats brengen.
Langs de nieuwe „Autobahn" zou
den wy Berchtesgaden nog kunnen
bereiken; óók zouden wij via Lands
berg naar het kamp by Het Boden-
meer gebracht kunnen worden. Of...
ze zouden ons kunnen doodscnieten
Dit laatste scheen ons de meest
aanvaardbare oplossing.
(Slot volgt)
Een kat op de top
van de Matterhom
Een zwart-witte kat, thuisbeho
rend in hotel Belvedere op de Hoern-
li, schynt de eerste van zyn geslacht
te zyn, die er zich op beroepen kan,
de Matterhom tot de top beklommen
te hebben, aldus blykt uit een verhaal
van de Geneefse correspondent van
de Times.
Hotel Belvedere is het beginpunt
voor Alpinisten, die de Matterhom
beklimmen willen. De kat, die ge
wend was het vertrek van de klim-
gezelschappen gade te slaan, ging op
een goede morgen achter een groep
bergbeklimmers aan. Hij bleef al
gauw achter, doch bereikte toch de
Solway-hut op ongeveer vierduizend
meter hoogte. De volgende dag zette
het ondernemende dier de tocht
voort. Nog een dag later passeerde
hem een gezelschap bergbeklimmers,
die meenden, dat de laatste steile ge
deelten van de berg voor de kat wel
onoverkomenlyk zouden zyn. Doch
uren nadat het gezelschap op de top
was gearriveerd, kwam ook de
zwart-witte er aan, miauwend en
staart omhoog. Het behoeft geen be
toog, dat het beest gul werd ont
haald. Een gids nam de kat in zyn
rugzak een eindweegs mee terug
naar beneden, waar de avontuurlyke
viervoeter muizen genoeg te jagen
vond om de tyd te korten tot hy door
zoon van admiraal Horthy. Nii de I andere Alpinisten naar Zermatt mee
Duitsers overal terugtrokken, wer- terug zou worden genomen.
Grote vaktentoonstelling in het Amsterdamse
R.A.I.-gebouw.
(Van onze speciale verslaggever).
AMSTERDAM, September. De Nederlandse bond van werkgevers
in hotel-, restaurant-, café- en aanverwante bedrijven, meer bekend onder
de naam „Horecaf", viert aan het eind van deze maand zjjn diamanten
bestaan. In de loop van de afgelopen zestig jaren is Horecaf", die voor
1929 de „Hoteihoudersbond" heette, uitgegroeid tot een machtige organi
satie, waarbij zich 31.362 bedrijven hebben aangesloten.
Onder deze bedrijven worden niet alleen verstaan de eerste klas hotels,
maar ook de cafétaria's tot broodjeswinkels en cantines toe.
Het is bekend, dat het Nederlandse hotelwezen in het buitenland een
uitstekende naam heeft. In hoofdzaak is dit te danken aan de grote mate
van energie en vooruitstrevendheid, waarmede men hier te lande te werk
gaat.
BEWOGEN ONTWIKKELING
In de afgelopen zestig jaar heeft
de „hotellerie" een bewogen ontwik
keling doorgemaakt. Tussen de beide
wereldoorlogen trokken de Nederlan
ders veel naar het buitenland om daar
hun vacantie door te brengen. Zij
brachten daardoor niet alleen geen
vertier in de Nederlandse hotels,
maar hieven bij hun terugkeer boven
dien klaagliederen a^n over de noge
prijzen in de hotels en restaurants
hier te lande. Dat heeft het bedryf
geen goed gedaan, maar na de extra
moeilyke periode van 1940 tot 1945
heeft het hotel- en restaurantwezen
zich al weer in zoverre hersteld, dat
het zestigjarig jubileum van „Hore
caf" met trots kan worden gevierd.
(Nadruk verboden)
Een bewys hiervan is onder meel
de manier, waarop men dit jubileum
luister wil bijzetten. Er zal in de pe
riode van 29 September tot 8 Octo
ber in het R.A.I.-gebouw in Amster
dam een tentoonstelling worden ge
houden, die men als enig in Europa
kan beschouwen. Op deze expositie
zullen de bezoekers een kijkje kunnen
nemen achter de schermen van het
hotel-, café en restaurantbedrijf, zoals
dit reilt en zeilt. Gewoonlijk krijgt de
hotelbezoeker van het bedryf weinig
anders te zien dan de portier, de lift,
zyn kamer en het restaurant.
Op de tentoonstelling zal men ge
confronteerd .vonden met alles tot de
kleinste onderdelen toe, wat er in het
hotelwezen omgaat.
Een derde gedeelte van het R.A.I.-
gebouw is gereserveerd voor de bouw
van een hotel. Dat leverde aanvanke
lijk nog al wat moeilijkheden op, aan
gezien men niet in de hoogte kan
gaan, maar alles gelijkvloers moest
verrichten. Men Is tenslotte tot een
oplossing gekomen en niets zal op
de tentoonstelling verraden dat men
niet in een echt hotel ronddoolt. Men
komt normaal door 'n draaideur naar
binnen, die toegang geeft tot een rui
me hal van twaalf by twaalf meter.
Er zijn in dit hotel, waarin men vry
mag rondlopen, een café-, een restau
rant, een cafetaria, een bar, volledig
ingerichte hotelkamers met badka
mers, een wintertuin een terras enz.
Men zal op de tentoonstelling voorts
kunnen kennis nemen van de wijze,
waarop men vroeger een tafel dekte
en van de manier, waarop men het
thans doet. In een speciaal daarvoor
ingerichte zaal zullen voor het expo
seren der ingezonden schotels koel
vitrines worden gebruikt, wat op
zichzelf voor Nederland reeds een
primeur is. Tevens zal in deze zaal
een wildtableau worden opgesteld,
waar alle soorten wild, die in ons
land voorkomen, zullen worden ten
toongesteld.
De expositie zal een aantal nieuwig
heden brengen, zoals byvoorbeeld 'n
machine, die theeballen vervaardigt.
En behalve dit alles, wat rechtstreeks
het hotelbcdryf raakt, zal ook een
groot aantal leveranciers laten zien,
wat zy de hotels te bieden hebben.
Oorspronkelijk lag het in de bedoe
ling uitsluitend de grote hal van het
R.A.I.-gebouw in gebruik te nemen,
maar door de grote toeloop van ex
posantenhet aantal bedraagt thans
175 heeft men ook de kleine ten
toonstellingshal geheel kunnen vul
len.
Als byzondere attractie worden aan
deze tentoonstelling culinaire wed-
stryden verbonden, alsmede een ta-
feldekwedstrijd en een wedstrijd in
het mengen van cocktails.
Reeds nu blykt, dat men uit het
buitenland grote belangstelling kan
verwachten. Uit Frankryk, België,
Engeland, Noorwegen, Luxemburg
en Zweden komen mededelingen bin
nen, dat men zelfs in groepsverband
de tentoonstelling wil komen bezoe
ken.
Indonesië bestelt rijdend
spoorwegmateriaal in Nederland.
Naar wy vernemen zal aan drie
Nederlandse industrieën, te weten
Werkspoor te Amsterdam, Beynes te
Beverwijk en Allan Co te Rotter
dam een grote opdracht voor de bouw
van 1000 wagens (vrachtvervoer) en
100 rijtuigen (personenvervoer) van
de Indonesische Spoorwegen verstrekt
worden. Over de verdeling van deze
order wordt nog overleg gepleegd.
De Indonesische Spoorwegen zullen
ook nieuwe locomotieven aanschaffen
doch deze order zal niet in Nederland
geplaatst worden. Waarschynlyk zal
Krupp de locomotieven gaan vervaar
digen.
Voorlopig geen vredesverdrag
met Oostenrijk
De plaatsvervangers der ministers
van Buitenlandse Zaken, die bespre
kingen hebben gevoerd over een vre
desverdrag met Oostenrijk, zijn Don
derdag voorlopig tot half December
uiteen gegaan zonder enig resultaat te
hebben bereikt.
80. „Je bent gediskwalificeerd!" riep meneer Bab
bel, die meende Jimmy enige ophelderingen te
moeten geven. Het waren de laatste woorden
die de omstanders van de brave voorzitter der
jury te horen kregen. Want Jimmy wierp rich
met een yseiyke schreeuw boven op meneer Bab
bel, greep hem in z*n nekvel, zo, dat 's mans
ogen bijkans uit de kassen puilden en smakte
hem op zyn beurt in het net.
Het Wereldgebeuren
Vijfde colonne
De Spaanse communisten in Frank
ryk zyn Donderdagmorgen vroeg
voor een onaangename verrassing ge
steld de Franse Veiligheidspolitie
heeft op bevel van het ministerie van
Binnenlandse Zaken, onverwacht cn
krachtig ingegrepen en een eind ge
maakt aan elke illusie van onge
stoorde stille actie.
De Spaanse Republikeinen, die na
de overwinning van Franco de wijk
namen naar Zuidwest Frankryk, heb
ben daar steeds een byzondere positie
ingenomen. Frankryk heeft hen des
tijds gastvrij ontvangen. Het was in
de dagen van het Volksfront, dat
duizenden Spanjaarden een goed
heenkomen zochten over de Pyre
neeën en Leon Blum en de zynen
droegen elkeen, die de wapens tegen
Franco had opgenomen, een goed
hart toe. De vluchtelingen kregen on
derdak in kamoen en vormden al
spoedig een eigen gemeenschap,
waarvan de leden zich allerminst van
noiitiek onthielden, doch gezamenlijk
betere tijden in Spanje afwachtten en
bovendien onderlinge geschillen uit
vochten.
Vooral de energieke communisti
sche minderheid toonde zich zeer ac
tief en bouwde langzamerhand een
soort staat op met Toulouse als
hoofdstad en een ..regering", die haar
ongeschreven wetten met ontvoerin.
gen en executies oplegde en zich zo
sterk voelde, dat de Franse politie
soms machteloos stond tegen derge
lijke practijken. De eigenlyke rege
ring in ballingschap had weinig ge
zag. Na de oorlog groeide enige
maanden lang de sympathie voor de
Spaanse ballingen-gemeenschap in
snel tempo. De stemming in Frank
rijk tegen Franco als handlanger van
Hitler en Mussolini, was bepaald
slecht te noemen. Even zag het er
zelfs naar uit, dat op Frans initiatief
een internationale actie tegen het
Franco-regiem zou worden ondemo.
men. Het waren vooral Engeland en
Amerika, die remmend werkten en
zich verzetten tegen elke overijlde
inmenging in Spaanse aangelegen
heden. Minister Bevin werd om deze
houding herhaalde malen fel aange
vallen door eigen partijgenoten.
De verdere ontwikkeling heeft aan
getoond, dat de Britse diplomaten
verder hebben vooruit gezien, dan
sommige Franse politici. De actie te
gen Franco luwde, naarmate de
„koude oorlog" zich verscherpte en
daarmee vervloog de hoop van de
Spaanse republikeinen. De commu
nisten onder hen hebben het daarop
over de boeg van ondergrondse acti
viteit gegooid in nauwe samenwer
king met de Franse communisten en
de Kominform.
Volgens berichten In de Franse
pers, zijn het laatste jaar herhaalde-
lyk nachtelyke vliegtuigen boven
de centra van buitenlandse commu
nisten gesignaleerd, die waarschijn
lijk wapens en ander materiaal uit
wierpen. Drie maanden geleden werd
in de Zuidfranse stad Barbazan een
geheime opslagplaats van wapens
ontdekt.
Het is duidelyk. waar de Spaanse
communisten op rekenen. Onder de
huidige omstandigheden Is omver
werping van het Franco.regiem on
mogelijk. Alleen bij een algehele om
wenteling in West-Europa, alleen by
een eventueel conflict en een daarop
volgende opmars van het Rode leger,
kunnen zij activiteit ontplooien in
deze richting.
De Franse regering is tot dusver
zeer lankmoedig geweest en heeft de
regels der gastvrijheid gehandhaafd.
Minister Oueuille heeft daar thans
een eind aan gemaakt. Hy heeft de
Spaanse communistische party en
haar mantelorganisaties ontbonden
en de voornaamste figuren geïnter
neerd.
Do actie heeft uiteraard de in
stemming van alle Fransen, minus
de communisten. Geen ennkel land
kan onder de huidige omstandighe.
den een buitenlandse vijfde colonne
op zyn grondgebied dulden. En wat
de binnenlandse vijfde colonne aan
gaat, het zou niet zo verwondert yk
zyn, indien na verloop van tyd ook
bepaalde maatregelen van kracht
worden. Iedereen weet tenslotte wel
ke houding de Franse communisten
zouden aannemen in geval van een
conflict.
In een verbod van de party zien
weinigen heil. maar een zekere con-
tróle wordt door velen gewenst.