Payne Best naar Berlijn Als gevangene van Hitier AMERIKAANS HOSPITAALSCHIP BIJ SAN FRANCISCO GEZONKEN Een gedwongen Huwelijk Zeeuwse Almanak GANZENTREKKEN, BARBAARS VOLKSVERMAAK JIMMY BROWN, sportheld MAANDAG 28 AUGUSTUS 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT S Na elf jaarHet „Venlo"-lneldent opgehelderd Captain S. Payne Best, die in zfln eerste artikel vertelde hoe liy werd gevangen genomen bij Venlo op 9 Nov. 1939, beschrijft in zfln tweede artikel hoe hjj door de Duitsers, die hem over de grens sleurden, naar Berlin werd gebracht en werd verhoord. SLAPEN IS VERBODEN. Eindelijk in Düsseldorf. Door de oorlog. Wij vertelden elkaar allerlei voorvallen. En de dikke Berlflnse „Hausfrau". die kleine vrouw, die zijn typiste was en die verondersteld werd ander zegt en niet op te houden voor je merkt dat je je tegenstander zwjjgen hebt gebracht. Max ver- de kamer en kwam terug n commandant, SS Oberfüh: geduwd. We werden gedwongen ons geheel uit te kleden. Een vuile vin ger werd in mijn mond gewrongen en tastte langs mijn wangen, tong en tanden. Oren, haar, ogen, neusga ten, elke opening werd onderzocht, waar ook maar een flesje vergif verborgen kon worden. Toch keken zü niet tussen mijn tenen! Zij braken mijn vulpen doormidden. Zfl rukten de achterkant van mijn horloge los en tweehonderd sigaretten (toen het meest waardevolle van alles!) wer den stuk voor stuk uit elkaar ge plukt. Ik probeerde te slapen, maar ruwe handen schudden mij wakker. „Niet doen, dat is verboden!" Toen tenslotte er weer uit en nog maals in een auto. Zo kwamen wij in Berlijn. Onderweg zei de bevel voerende kapitein tegen mij: „Tot nog toe bevond u zich onder de hoe de van de weermacht. Spoedig zal ik u aan de Gestapo moeten over geven." Op het moment, dat hij dit zei, Het het mij volkomen koud. En toen de auto tenslotte stopte, riep een barse stem: „Is dit Nummer Eén? Kom er uit! hoofd getrokken. Vervolgens werd ik bij de ellebogen gegrepen en uit de wagen gesleept. We gingen een paar trappen op, langs gangen en weer naar beneden. Ademloos kwam Ik ten slotte in een kamer terecht, Muller. Deze was precies zo gekleed als Hitier. De man had zeer eigen aardige ogen, die hfl van links naar rechts kon laten flitsen met een enorme snelheid. een stem» «Ik knipperde met mijn ogen. Ik was, zoals ik later ontdekte, in het Gestapo-hoofdkwartier in de Prinz Albrechtstrasse en ik zat op een rustbank. Een grote foto van Heydrich, die later door heel Euro pa zo berucht zou worden, hing aan de wand. VREEMDE ONTMOETINGEN. Tegenover mij bevond zich een kleine man, die er vrfl geschikf onschadelijk Uitzag. Een aantal deren zat op stoelen in een halve cirkel en keek naar mij, alsof ik een vreemd en misschien gevaarlijk beest was. Zodra ik weer voldoende op adem gekomen was, liet ik mijzelf gaan in een hartstochtelijke woede uitbarsting. Ik gebruikte ieder Duits scheldwoord dat ik kende en ik mag wel zeggen dat ik Duits even goed spreek als Engels. Mijn optreden moet Adolf Hitler in zijn hevigste woedebuien geëvenaard hebben en de uitwerking was magisch, handboeien en de touwen om mijn enkels werden verwijderd en ik kreeg een sigaret. De man, die daarna tot mij sprak was Doctor Max. Hij zei mij dat hij de schrik was van alle boosdoeners en vroeg of ik nooit van zijn repu tatie haa gehoord. Ik zei hem kort weg van niet en ik vertelde hem te gelijk, dat hij kon doen wat hfl wil de, maar dat ik geen vragen zou be antwoorden, tenzij hfl mij met res peet behandelde en ik mij mocht wassen en scheren. Toen begon een complete schreeuw-wedstrfld. ken de Duitsers zeer goed en ik wist, dat het bfl dit soort bezighe den in Duitsland het beste Is om te gaan schreeuwen, te blijven schreeu wen, nooit te luisteren naar wat de IN GROOT GEVAAR Dat deed hfl nu, terwijl hij dicht op fl af af kwam als wilde hij mfl mag. etiseren. Toen barstte hfl los en ver. scheurde bijna zijn stembanden, „t bent in handen van de Gestapo. Geloof maar niet dat wij enige consideratie met u zullen hebben. U bent in het allergrootste gevaar en u moet zeer voorzichtig zijn als u nog één dag wilt blijven leven". is iets aan de hand met mijn ogen" antwoordde ik, „uw mensen hebben mfl mijn bril afgenomen". Hij sprong op en schreeuwde luid: „Pieker maar niet over uw bril. U zult waar schijnlijk dood zijn voor het ochtend Is en dan zult u geen bril of wat dan ook nodig hebben". Ik vertelde hem kalm dat ik gelezen had over de Ges- tapo-methoden, maar dat ik in mijn lange ervaring met Duitsers nooit be- t had. dat zij wreder waren dan lf of enig ander volk. Muller kal meerde: „Geef Herr Best wat hij heb ben wil". Ik werd toen naar een was gelegenheid gebracht,-waar ik mfl ver friste en mijn haar kamde. Toen ik naar de kamer terugkeerde, waren daar broodjes met kaas en een fles bier. Doctor Max gaf mij een pakje sigaretten van twintig stuks, zij smaak ten naar salpeter, maar waren welkom. En toen begon hij mfl vragen te stel len. Ik beken nu dat ik bang was. Ik dacht in handen te zijn van een expert op het gebied van ondervragen. In plaats daarvan waren Doctor Max en ik binnen enkele minuten herinnerin gen aan het ophalen van de vorige volgende dag was er nog meer „onder vraging". Ik geloof dat ik in die peri ode evenveel wijzer werd als Max of de andere Duitsers. Op de nvond van 26 November kwam Oberführer Muller naar mfln kamer en vroeg mfl hoe ik mfl voel de en hoe mijn zenuwen de spanning verdroegen. Later nam hfl mfl mee naar zijn eigen appartementen, die vol SS-officieren in uniform waren. Wij gingen een andere kamer in en toen marcheerden daar binnen, in ganzenpas, drie van de mannen die mij in Nederland bezocht hadden. Een van hen was „majoor Sch&m- mel". GEEN KWAJONGENS MEER Als een koor op de maat van de dirigeerstok zeiden zij: „U dacht ze ker niet dat u onderhandelde met een commandant van de SS, toen u ons in Nederland ontmoette? Was het niet dom van u, u zo dicht bij de grens te wagen? Denkt u nog steeds dat wij maar kwajongens zfln?" En op een komische manier traden zfl weer in het gelid en verlieten in gan zenmars de kamer. Muller leidde mfl terug naar de eerste - kamer. Daar stond Heydrich! Hfl was jong en zag er in uniform schitterend uit. Hij sprong op bfl mfln binnenkomst en begon tegen mij te schreeuwen: „Tot zover bent u behandeld als officier en gentleman, maar denk maar niet dat dit zo zal doorgaan, als u zich niet beter gedraagtIk wendde mfl tot Muller: „Wie is deze lichtge raakte jonge officier?" vroeg ik. Heydrich geraakte buiten zichzelf toen hfl dit hoordeHet schuim stond letterlflk op zfln mond, hfl besproei de mfl met zfln speeksel. Muller duw de mfl uit zfln kamer en bracht mij naar zijn eigen vertrek. De volgende dag kwam er een SS-officier op mfl af met een ernstig gezicht. „Maakt u zich klaar voor een tocht", zei hfl kortweg. Zij boeiden mfl en ik kreeg een blinddoek voor. Ik werd naar 'n auto geleid, maar ik wist toen niet waar ik heen gebracht zou worden. Het was Sachsenhausen, waar ik uit geslepen werd van elk contact met mfln li Reeds 2166 vrijwilligers voor Korea. Tot nu toe zijn in totaal 2166 aanmel dingen binnen. Een definitief cijfer is dit nog niet. Dordrecht bouwt industriehallen. Een crediet van f 484.700.-» vraagt het college van B. en W. van Dor drecht aan de gemeenteraad voor het bouwen van twee zogenaamde indus triehallen. Deze hallen zijn bestemd voor kleine industrieën, die op het ogenblik in Dordrecht met ruimtege brek te kampen hebben. Elke hal zal bestaan uit 26 eenheden van 93 vier kante meter. Men zal naar behoefte een of meer eenheden kunnen huren. De hallen kunnen ook worden ge bruikt als pakhuisruimte. Vroedvrouw stal morphine. De Apeldoornse politie heeft in ar rest gesteld de 44-jarige vroedvrouw mevr. de wed, M. V., die in Apeldoorn haar praktijk uitoefent. Zfl heeft be kend, ampullen met verdovende mid delen, in hoofdzaak morphine, te heb ben ontvreemd ten nadele van het Ju liana- en het Sint Liduina-ziekenhuis. De vrouw verklaarde dat zij de mor phine voor eigen gebruik aanwendde. Zij is voor de officier vaa justitie te Zutphen geleid. Oorlogsschepen naar Dordrecht. Tijdens de landdag van het comité „Steun Wettig Gezag" die op Zaterdag 2 September te Dordrecht zal worden gehouden, zullen drie oorlogsschepen van de Koninklijke Marine in Dor drecht ligplaats kiezen, te weten Hr. Ms korvet Batjan" en Hr. Ms. onder zeeboten „Zwaardvisch" en „O 24" De schepen zullen door het publiek bezichtigd kunnen worden. He» Wereldgebeuren mfln landgenoten. (Wordt vervolgd), Meer dan honderd doden Het elfduizend ton metende Amerikaanse hospitaalschip „Benevolence" is op een proefvaart in de baai van San Francisco in dichte mist in aan varing gekomen met het vrachtschip „Mary Luckenbach" en gezonken. Van de 545 opvarenden van het hospitaalsehip zfln volgens de laatste berichten 414 gered. Havenfunetionarissen zeiden, dat dit één der rampzaligste aanvarin gen is, die ooit is voorgekomen. men een begin gemaakt met het be studeren van de mogelflkheid van de inrichting van radarstations voor het binnenloodsen van schepen in J~ die met beschadigde boeg drijvend was gebleven, nam terstond aan het reddingswerk deel en pikte een ne gentigtal personen op. Andere dren kelingen werden door dienstschepen en vissersboten naar de wal ge bracht. Een kustwachtschip seinde dat het meer overlevenden aan boord had dan men kon verwerken. Onder de geredden zou zich ook een tiental verpleegsters van de vloot bevinden. De „Benovelence" had een civiele bemanning, doch de meesten der an dere opvarenden waren militairen. De eerste lflken werden door vis sersboten aan land gebracht. Ook IN HET MIDDEN GERAAKT. Volgens een matroos van de nevolence" werd het schip in midden geraakt door de voorsteven van het vrachtschip en is het na geveer een half uur gezonken. Een andere matroos zei: „De mist was zo dik als erwtensoep. Men kon niets onderscheiden. Wfl konden slechts over boord springen en we den opgepikt door een sleepboot, d op ons hulpgeroep was genaderd.' reddingswerk deel. Juist Vrijdag had door: Mary Burchell 15 I Toen zonder hem opnieuw aan te „Nou, op dit ogenblik doet u dat z^n zei ze: „Waarom niet Marcia?" anders wel", vertelde ze hem. „Later zult u er waarschflnlflk met afgrfln- zen aan terug denken, dat u een zo Idioot en impulsief voorstel heeft kunnen doen". „Mfln beste...'.' Achter haar staan de greep hfl haar luchtig beet en zfl was zich ineens sterk bewust van de druk van gjjn lange, krachtige vin gers op haar arm... „het zou van 'n bewonderenswaardig gezond begrip getuigen, wanneer dit een alledaagse kwestie gold. Maar ik kan niet uit het oog verliezen, dat ik öf met iemand van jouw familie moet trou wen, öf alle toekomstplannen moet opgeven, die mfln familie steeds ge koesterd heeft. Zoiets maakt een man" zfln stem klonk weer geamu seerd „impulsief". Ze zweeg een ogenblik geheel. EIND AUGUSTUS. Nog een paar dagen en dan is Au gustus al weer voorbij. De fiere lelie is al lang uitgebloeid, het graan is gerijpt en in de schuren, het hooi is van het land, de bessen zijn inge maakt, de bijen zamelen haastig ho ning en de heide is paars en de va- cantie zit er op. Althans voor negen tiende van de mensheid. Nog een paar dagen dan zal me mand meer in het Kanaal duiken, daar tussen Frankrijk en Engeland in, om te proberen er over heen te komen. En Fanny Blankers behoeft nu einde lijk eens niet meer bij alles wat zij doet aan de Europese kampioenschap pen te denken, waarvan ze er zoveel mogelijk behalen wilde. Onze zwem- ineisjes kunnen naar huis toe gaan en weer gewone mensen worden. intens verwensen en als het mooi weer is zullen we telkens tegen elkaar zeggen, dat deze dag al bij de laatste zomerdagen hoort en dat we die dub bel waarderen moeten. Het gele jaar getij is voorbij. Het bruine gaat be ginnen. Aardig is dat, al staat ge er niet vaak bij stil, dat iedere tijd zijn eigen kleur heeft. Kerstmis is wit en November is grijs en October is bruin en Augustus is geel en Pasen is groen en Pinksteren blauw en Hemelvaart is vlammend rood. Zo heeft eens een Vlaming het uitgekiend. Ge kunt er nog meer kleuren bij bedenken, nog meer getijden in een jaar. Maar als het gele jaargetij bijna voorbij is ach, dan is het met Au gustus gedaan. Nu gaan de bloemen in aantal minderen. De nevel drijft 's avonds aan en 's morgens weer weg, er kringelt soms al wat rook uit de schoorstenen van de boerderijen. Maar die laatste dagen van Augus tus die zijn dan ook als balsem. Ge moet de herinnering er aan bewaren. Ze is kostbaar als de sneeuw V natte voeten geeft en er voor uw verkoud heid geen zakdoeken genoeg op de wereld zijn keert 3e Noordelijke ingang van de baai van San Francisco. De haven is voor alle verkeer gesloten. Het hospitaalschip had accommodatie voor 802 patiënten. De normale om vang van de bemanning was 582. Donald Poison, die aan het stuur rad van de „Benevolence" stond en „Omdat ik dat niet verkies". Nu klonk zfln stem niet vermaakt, maar koud en onverbiddelijk en gaf haar het gevoel, of ze dingen vroeg die haar niet aangingen. „Maar ik zeg u toch. dat u mfl niet kent mflnheer Burdern". „Ik zal je genoeg leren kennen als ik met je getrouwd ben", zei hfl hard. „Maar u kent Marcia. Als u alleen maar een vrouw kiest, om een fi nanciële zekerheid te hebben voor uw firma, zie ik niet in..." Zfln lach onderbrak haar. „Niet alleen", zei hfl. „Waarom dan nog meer?" Ze keek snel naar hem op. „Misschien een beetje omdat je de aardigste wangen hebt, die ik ooit gezien heb", zei hfl plagend. En voor ze wist wat hfl ging doen, boog hfl zfln hoofd en kuste haar licht op haar wang. „Mflnheer Burdern. „Mensen die dingen met elkaar be praten zoals wfl gedaan hebben, kun nen zich niet permitteren beledigd te zfln door zo'n uiterst kuise zoen. Wil je met me trouwen?" „U kimt niet van mfl verwachten, dat ik dat hier en nu beantwoord. Ik kan u niet eens goed zien", riep ze uit. „Ik heb je min of meer mfln bank saldo onthuld", zei hfl cynisch, „kan dat niet volstaan?" „Nee, dat kan het niet". „Nu dan, wil je dan tenminste overdenken wat ik je heb gezegd?" „Ik zal het, terwfll ik naar huis ga, moeilflk uit mfln gedachten kun nen zetten. Ik möèt er wel over den ken". „Ik breng je niet regelrecht naar huis", zei hfl kalm, „niet naar je fa milie bedoel ik. Ik neem je mee naar mfln huis en van daaruit zullen wfl opbellen en uitleggen dat je bfl ons blflft eten". „En als ik nu eens niet bfl u wilt eten"? „Dan ben ik er zeker van, dat je je met beminnelflke beleefdheid in 't feit zult schikken. Kom, geef me je hand. Hier bfl de voordeur is de hel ling nogal moeilflk." Ze had gra maar toen zfl vrij ge1 uit te' glflden in de glib van het pad, was ze blfl greep van die vingers om de hare te voelen en te merken hoe gemakkelflk hfl haar steunde, door wat niet meer kunnen besluiten met me te trouwen, vöör je me goed gezien had. Als je vanavond bfl ons komt eten, zal je de prachtigste gelegenheid hebben, mfl te. bestuderen", legde hfl uit. Ze liet een deels geërgerd, deels geïntri geerd lachje horen. „Waar bestaat uw familie uit"? vroeg ze licht bevreesd, maar met le vendige interesse. „Mfln moeder, mfln broer en mijn zuster, dat is alles". „O" ze dacht na. „Zult u me niet als uw verloofde voorstellen en me ook verder geen schrik op het lijf ja gen?" „Dat beloof ik". „Op uw erewoord?" „Lieve kind", lachte hij, „als een man dingen op zfln erewoord belooft, is er meestal iets niet in de haak met die eer. Ik heb je mfln, woord ge geven". Zfl lachte ook. „Ja, u heeft waarschflnlflk gelijk. Goed dan, ik zal komen". „Braaf meisje". Hfl hield nog haar hand vast, hoewel het pad makke- lflk was geworden en ze eigenlijk zfln hulp niet behoefde. Maar de schuch tere beweging van haar vingers in de zflne werd niet beantwoord, en 'n weinig tot haar verbazing bemerkte zfl, dat het moeilflk zou zfln, haar hand terug te trekken. Het was een voudiger die daar maar te laten. Nu was zfl het, die de stilte verbrak. „Er is iets dat ik u duidelijk moet maken", begon ze, terwfll ze een beetje over haar woorden struikelde. Toen hield ze op, en hfl zei bemoedi gend: „Ja, Teresa?" „Al doet u alsof deze discussie over... over de mogelflkheid van een huwelflk heel natuurlflk is en begrfl- aardig en behoorlflk meisje nooit op in zou gaan „Wil je zeggen, dat jfl geen (aar dig, behoorlflk meisje) bent?" Zijn geamuseerde, ironische stem, herhaalde spottend haar woorden. „Niethelemaal. Ik wou dat u wist, dat ik het plan nooit overwo gen zou hebben, als het niet om één ding was „En dat is?" Ik zei u zo even, dat ik een een soort arm familielid ben van de Vaylons. Ik zei niet hoe arm. Haar stem begaf haar. Maar daar hfl geen poging deed te spreken, zocht ze haar moed bfleen en vervolgde: (Wordt vervolgd). graag zfln hulp geweigerd, i zfl vrfl gevaarlijk uit te' glflden in de glibberige mi begon nodder sterke Westerling na rfln aankonisl ie Brussel. Toen, alsof hfl gewend was haar al jaren bfl haar voornaam te noemen, zei hfl kalm: „Teresa „J-ja?" ze wilde dat haar stem niet die lichte onzekerheid had vertoond. „Kom je thuis bfl me eten?" „Ik wist niet dat mfl enige keus gelaten was", zei ze ernstig, maar in het maanlicht zag hfl dat zfl tegen haar zin lachte. „Ik geef je nu de keus", zei hfl eveneens glimlachend, „als je dat lie ver wilt, breng ik Je naar je eigen huis". Ze voelde de koppige wil, de kwes tie voort te zetten. „Waarom vraagt u me mee naar huis?" „Wel, ik dacht dat Je zei, niet te gepikt, verklaarde, dat het schip een vastgestelde koers volgde. DE KAPITEIN De bevelvoerend officier van de „Benevolence", kapitein Barton Ba con, is gered. Hij had twee uur in het water doorgebracht. De laatste berichten melden, dat 19 opvarenden van het Amerikaanse hospitaalschip „Benevolence", dat Vrijdagavond na een aanvaring in de baai van San Francisco zonk, om het leven kwamen. Men heeft weinig hoop, dat 63 andere opvarenden, die vermist worden, nog in leven zfln. Geen illusies over Korea tenlezers aan het verflauwen draagt op 't ogenblik een dusdanig wisselvallig karakter, dat alle voor- vraag in zullen slagen zich op het overge bleven gebied te handhaven dan wel tot evacuatie moeten besluiten, kan nog niet beantwoord worden. Tot voor kort scheen evacuatie haast on- vermfldelflk door de ernstige bedrei ging van Taegoe en Poesan. De drei ging is voorlopig afgewend, maar on getwijfeld zullen de Noordkoreanen hun pogingen om zonder naar de of fers te kflken de beslissing te force- n voortzetten. Zelfs al slagen de Amerikanen er in alle verdere doorbraken te voorko men en zich langzaam te versterken, dan nog is er bepaald geen reden voor veel optimisme. Volgens een schat ting van de Amerikaanse minister van Defensie, Johnson, zullen de troepen der V.N. omstreeks Februari '51 dus over 24 weken de Noord koreanen hebben terug gedrongen naar hun uitgangspunt, de 38ste breedtegraad. Natuurlflk weet John son het ook niet, maar zijn schatting bewijst wel, dat men zich in Wash ington geen illusies maakt over een snelle afloop, zich veeleer voorbereidt op een moeizame campagne. Waarbij nog komt, dat afgewacht dient te worden wat de Chinese communisten en de Russen zullen doen als het de Noordkoreanen werkelflk slecht zou gaan. De berichten over Chinese troepenconcentraties langs de Kore aanse grens zfln weinig geruststel lend in dat opzicht. die bfl de troepen in Korea zfln. Ver slagen die gespeld worden, omdat er uit iedere stad. uit ieder dorpje een jongeman aan het front kan zitten. In het Amerikaanse weekblad Time heeft de oorlogscorrespondent Os- born er op gewezen, dat door velen van die jongens deze wrede oorlog niet begrepen wordt. Ook voor de Amerikanen thuis vechten deze sol daten tegen een onvoorstelbare vij and, het communisme. De gemiddel de Amerikaan kent voorts niet als de West-Europese burger de oorlog met bezettingswee en vreemde ideolo gieën. Het is dit gebrpk aan onder vinding dat Osborn doet vrezen, dat het nè. Korea mis zal gaan. En inder daad, de strfld in dit land is geen ge wone oorlog, waarin de vijand ver slagen moet worden en waarna alles pais en vree zal zöb. Azië, zo betoogt Osborn, kan niet^gewonnen worden alleen dooT militaire successen van blanke troepen. Aanvulling van Os- borns verlangen naar meer steun voor Azië komt neer op economische hulp, waaraan o.m. thans door de landen van het Britse gemenebest wordt gewerkt. Hoe groot voor het Westen dat hulp aan Azië wil ver strekken, zonder de schfln op zich te laden er later zelf van te willen pro fiteren de moeilijkheden zullen zijn? Men leze het Nederlandse rap port over Nieuw-Guinea. Wrede behandeling van dieren. Een pendant van het katknuppe len, waarover wfl reeds vroeger schreven, was in Zeeland het ganzen- trekken. Het was een even barbaars volksvermaak. Aan een touw, ge spannen tussen twee palen, hing een levende gans, gebonden aan één zij ner poten. Het dier hing dus met de kop naar beneden. Was zo'n positie voor hem reeds verre van aangenaam, het meest ontzettende kwam nog. De deelnemers moesten, zittende op een kruiwagen, onder het dier doorrijden en trachten de hals of de kop van het dier te grflpen, vast te houden en af te trekken. Om de kans van sla gen minder te maken moest in volle Overstromingen in India. Meer dan 2300 dorpen in de ver enigde provincies van India zijn overstroomd, doordat de acht rivie ren van dit gebied buiten hun oe vers zfln getreden. Ongeveer 600.000 personen zijn door de overstromingen getroffen. Ook uit West-Bengalen en de staat Bihar worden overstromingen gemeld. vaart gereden worden. Daar de gans tamelijk hoog hing, was de greep ook vaak mis. Bovendien waren hals en kop met vet glad gemaakt, zodat die gemakkelflk door de vingers gleden. Aan de pijn van het dier werd niet gedacht. Werd mis gegrepen of gleed de hals door de hand met 't gevolg een flinke tuimeling, dan wekte dit de lachlust op der omstanders. SCHUITJE VAREN. In het waterrijke Holland werd niet op een kruiwagen gereden maar in een schuitje gevaren, zodat de deelnemer vaak in het water terecht kwam. Wie het dier naar beneden wist te trekken ontving de vastge stelde prijs. Men mene nu niet, dat alleen op 't platteland men zich vroeger ver maakte met katknuppelen en gan- zentrekken, waarbij de dieren gepij nigd werden. De stedelingen waren niet veel beter. Toen deze volksver maken op 't einde der 18de eeuw ver boden waren, vermaakten de Amster dammers b.v. zich nog bflna een eeuw lang met het palingtrekken. Het ver bod dezer ruwheid door de politie verwekte zelfs in Juli 1886 het be kende palingoproer. B. J. d. M. 69. De haren Jury-leden staken de koppen bfl elkaar. Zfl sagen rood van woede en ergernis en het was duidelflk aan hen te merken, dat zfl het «r niet bfl lieten zitten, Jimmy Brown moest en zou de baan uit „Al sou ik hem er met een dubbeüoopsjachtgeweer uit moeten schieten!" gilde meneer Babbel. „Wat denkt die aap wel? Dat hfl de baas is?" Men zag echter wel in, dat schieten wat al te drastisch was. En vooral Janus Joppe maakte daar bezwaar tegen. Hfl hoopte met Jïmmy nog veel centjes te verdienen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 5