Payne Best naar Berlijn
Als gevangene van Hitier
AMERIKAANS HOSPITAALSCHIP
BIJ SAN FRANCISCO GEZONKEN
Een gedwongen
Huwelijk
Zeeuwse Almanak
GANZENTREKKEN, BARBAARS
VOLKSVERMAAK
JIMMY BROWN, sportheld
MAANDAG 28 AUGUSTUS 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
S
Na elf jaarHet „Venlo"-lneldent opgehelderd
Captain S. Payne Best, die in zfln eerste artikel vertelde hoe liy werd
gevangen genomen bij Venlo op 9 Nov. 1939, beschrijft in zfln tweede
artikel hoe hjj door de Duitsers, die hem over de grens sleurden, naar
Berlin werd gebracht en werd verhoord.
SLAPEN IS VERBODEN.
Eindelijk in Düsseldorf. Door de
oorlog. Wij vertelden elkaar allerlei
voorvallen. En de dikke Berlflnse
„Hausfrau". die kleine vrouw, die zijn
typiste was en die verondersteld werd
ander zegt en niet op te houden
voor je merkt dat je je tegenstander
zwjjgen hebt gebracht. Max ver-
de kamer en kwam terug n
commandant, SS Oberfüh:
geduwd. We werden gedwongen ons
geheel uit te kleden. Een vuile vin
ger werd in mijn mond gewrongen
en tastte langs mijn wangen, tong
en tanden. Oren, haar, ogen, neusga
ten, elke opening werd onderzocht,
waar ook maar een flesje vergif
verborgen kon worden. Toch keken
zü niet tussen mijn tenen! Zij braken
mijn vulpen doormidden. Zfl rukten
de achterkant van mijn horloge los
en tweehonderd sigaretten (toen het
meest waardevolle van alles!) wer
den stuk voor stuk uit elkaar ge
plukt. Ik probeerde te slapen, maar
ruwe handen schudden mij wakker.
„Niet doen, dat is verboden!"
Toen tenslotte er weer uit en nog
maals in een auto. Zo kwamen wij
in Berlijn. Onderweg zei de bevel
voerende kapitein tegen mij: „Tot
nog toe bevond u zich onder de hoe
de van de weermacht. Spoedig zal
ik u aan de Gestapo moeten over
geven." Op het moment, dat hij dit
zei, Het het mij volkomen koud. En
toen de auto tenslotte stopte, riep
een barse stem: „Is dit Nummer
Eén? Kom er uit!
hoofd getrokken. Vervolgens werd
ik bij de ellebogen gegrepen en uit
de wagen gesleept. We gingen een
paar trappen op, langs gangen en
weer naar beneden. Ademloos kwam
Ik ten slotte in een kamer terecht,
Muller. Deze was precies zo gekleed
als Hitier. De man had zeer eigen
aardige ogen, die hfl van links naar
rechts kon laten flitsen met een
enorme snelheid.
een stem» «Ik knipperde met mijn
ogen. Ik was, zoals ik later ontdekte,
in het Gestapo-hoofdkwartier in de
Prinz Albrechtstrasse en ik zat op
een rustbank. Een grote foto van
Heydrich, die later door heel Euro
pa zo berucht zou worden, hing aan
de wand.
VREEMDE ONTMOETINGEN.
Tegenover mij bevond zich een
kleine man, die er vrfl geschikf
onschadelijk Uitzag. Een aantal
deren zat op stoelen in een halve
cirkel en keek naar mij, alsof ik een
vreemd en misschien gevaarlijk beest
was. Zodra ik weer voldoende op
adem gekomen was, liet ik mijzelf
gaan in een hartstochtelijke woede
uitbarsting. Ik gebruikte ieder Duits
scheldwoord dat ik kende en ik mag
wel zeggen dat ik Duits even goed
spreek als Engels. Mijn optreden
moet Adolf Hitler in zijn hevigste
woedebuien geëvenaard hebben en
de uitwerking was magisch,
handboeien en de touwen om mijn
enkels werden verwijderd en ik kreeg
een sigaret.
De man, die daarna tot mij sprak
was Doctor Max. Hij zei mij dat hij
de schrik was van alle boosdoeners
en vroeg of ik nooit van zijn repu
tatie haa gehoord. Ik zei hem kort
weg van niet en ik vertelde hem te
gelijk, dat hij kon doen wat hfl wil
de, maar dat ik geen vragen zou be
antwoorden, tenzij hfl mij met res
peet behandelde en ik mij mocht
wassen en scheren. Toen begon
een complete schreeuw-wedstrfld.
ken de Duitsers zeer goed en ik
wist, dat het bfl dit soort bezighe
den in Duitsland het beste Is om te
gaan schreeuwen, te blijven schreeu
wen, nooit te luisteren naar wat de
IN GROOT GEVAAR
Dat deed hfl nu, terwijl hij dicht op
fl af af kwam als wilde hij mfl mag.
etiseren. Toen barstte hfl los en ver.
scheurde bijna zijn stembanden, „t
bent in handen van de Gestapo. Geloof
maar niet dat wij enige consideratie
met u zullen hebben. U bent in het
allergrootste gevaar en u moet zeer
voorzichtig zijn als u nog één dag wilt
blijven leven".
is iets aan de hand met mijn
ogen" antwoordde ik, „uw mensen
hebben mfl mijn bril afgenomen". Hij
sprong op en schreeuwde luid: „Pieker
maar niet over uw bril. U zult waar
schijnlijk dood zijn voor het ochtend
Is en dan zult u geen bril of wat dan
ook nodig hebben". Ik vertelde hem
kalm dat ik gelezen had over de Ges-
tapo-methoden, maar dat ik in mijn
lange ervaring met Duitsers nooit be-
t had. dat zij wreder waren dan
lf of enig ander volk. Muller kal
meerde: „Geef Herr Best wat hij heb
ben wil". Ik werd toen naar een was
gelegenheid gebracht,-waar ik mfl ver
friste en mijn haar kamde. Toen ik
naar de kamer terugkeerde, waren
daar broodjes met kaas en een fles
bier. Doctor Max gaf mij een pakje
sigaretten van twintig stuks, zij smaak
ten naar salpeter, maar waren welkom.
En toen begon hij mfl vragen te stel
len. Ik beken nu dat ik bang was. Ik
dacht in handen te zijn van een expert
op het gebied van ondervragen. In
plaats daarvan waren Doctor Max en
ik binnen enkele minuten herinnerin
gen aan het ophalen van de vorige
volgende dag was er nog meer „onder
vraging". Ik geloof dat ik in die peri
ode evenveel wijzer werd als Max of
de andere Duitsers.
Op de nvond van 26 November
kwam Oberführer Muller naar mfln
kamer en vroeg mfl hoe ik mfl voel
de en hoe mijn zenuwen de spanning
verdroegen. Later nam hfl mfl mee
naar zijn eigen appartementen, die
vol SS-officieren in uniform waren.
Wij gingen een andere kamer in en
toen marcheerden daar binnen, in
ganzenpas, drie van de mannen die
mij in Nederland bezocht hadden.
Een van hen was „majoor Sch&m-
mel".
GEEN KWAJONGENS MEER
Als een koor op de maat van de
dirigeerstok zeiden zij: „U dacht ze
ker niet dat u onderhandelde met
een commandant van de SS, toen u
ons in Nederland ontmoette? Was het
niet dom van u, u zo dicht bij de
grens te wagen? Denkt u nog steeds
dat wij maar kwajongens zfln?" En
op een komische manier traden zfl
weer in het gelid en verlieten in gan
zenmars de kamer. Muller leidde mfl
terug naar de eerste - kamer. Daar
stond Heydrich! Hfl was jong en zag
er in uniform schitterend uit. Hij
sprong op bfl mfln binnenkomst en
begon tegen mij te schreeuwen: „Tot
zover bent u behandeld als officier
en gentleman, maar denk maar niet
dat dit zo zal doorgaan, als u zich
niet beter gedraagtIk wendde
mfl tot Muller: „Wie is deze lichtge
raakte jonge officier?" vroeg ik.
Heydrich geraakte buiten zichzelf
toen hfl dit hoordeHet schuim stond
letterlflk op zfln mond, hfl besproei
de mfl met zfln speeksel. Muller duw
de mfl uit zfln kamer en bracht mij
naar zijn eigen vertrek. De volgende
dag kwam er een SS-officier op mfl
af met een ernstig gezicht. „Maakt
u zich klaar voor een tocht", zei hfl
kortweg. Zij boeiden mfl en ik kreeg
een blinddoek voor. Ik werd naar 'n
auto geleid, maar ik wist toen niet
waar ik heen gebracht zou worden.
Het was Sachsenhausen, waar ik uit
geslepen werd van elk contact met
mfln li
Reeds 2166 vrijwilligers
voor Korea.
Tot nu toe zijn in totaal 2166 aanmel
dingen binnen. Een definitief cijfer is
dit nog niet.
Dordrecht bouwt industriehallen.
Een crediet van f 484.700.-» vraagt
het college van B. en W. van Dor
drecht aan de gemeenteraad voor het
bouwen van twee zogenaamde indus
triehallen. Deze hallen zijn bestemd
voor kleine industrieën, die op het
ogenblik in Dordrecht met ruimtege
brek te kampen hebben. Elke hal zal
bestaan uit 26 eenheden van 93 vier
kante meter. Men zal naar behoefte
een of meer eenheden kunnen huren.
De hallen kunnen ook worden ge
bruikt als pakhuisruimte.
Vroedvrouw stal morphine.
De Apeldoornse politie heeft in ar
rest gesteld de 44-jarige vroedvrouw
mevr. de wed, M. V., die in Apeldoorn
haar praktijk uitoefent. Zfl heeft be
kend, ampullen met verdovende mid
delen, in hoofdzaak morphine, te heb
ben ontvreemd ten nadele van het Ju
liana- en het Sint Liduina-ziekenhuis.
De vrouw verklaarde dat zij de mor
phine voor eigen gebruik aanwendde.
Zij is voor de officier vaa justitie te
Zutphen geleid.
Oorlogsschepen naar Dordrecht.
Tijdens de landdag van het comité
„Steun Wettig Gezag" die op Zaterdag
2 September te Dordrecht zal worden
gehouden, zullen drie oorlogsschepen
van de Koninklijke Marine in Dor
drecht ligplaats kiezen, te weten Hr.
Ms korvet Batjan" en Hr. Ms. onder
zeeboten „Zwaardvisch" en „O 24"
De schepen zullen door het publiek
bezichtigd kunnen worden.
He» Wereldgebeuren
mfln landgenoten.
(Wordt vervolgd),
Meer dan honderd doden
Het elfduizend ton metende Amerikaanse hospitaalschip „Benevolence"
is op een proefvaart in de baai van San Francisco in dichte mist in aan
varing gekomen met het vrachtschip „Mary Luckenbach" en gezonken.
Van de 545 opvarenden van het hospitaalsehip zfln volgens de laatste
berichten 414 gered.
Havenfunetionarissen zeiden, dat dit één der rampzaligste aanvarin
gen is, die ooit is voorgekomen.
men een begin gemaakt met het be
studeren van de mogelflkheid van de
inrichting van radarstations voor het
binnenloodsen van schepen in J~
die met beschadigde boeg drijvend
was gebleven, nam terstond aan het
reddingswerk deel en pikte een ne
gentigtal personen op. Andere dren
kelingen werden door dienstschepen
en vissersboten naar de wal ge
bracht. Een kustwachtschip seinde
dat het meer overlevenden aan
boord had dan men kon verwerken.
Onder de geredden zou zich ook een
tiental verpleegsters van de vloot
bevinden.
De „Benovelence" had een civiele
bemanning, doch de meesten der an
dere opvarenden waren militairen.
De eerste lflken werden door vis
sersboten aan land gebracht. Ook
IN HET MIDDEN GERAAKT.
Volgens een matroos van de
nevolence" werd het schip in
midden geraakt door de voorsteven
van het vrachtschip en is het na
geveer een half uur gezonken.
Een andere matroos zei: „De mist
was zo dik als erwtensoep. Men kon
niets onderscheiden. Wfl konden
slechts over boord springen en we
den opgepikt door een sleepboot, d
op ons hulpgeroep was genaderd.'
reddingswerk deel. Juist Vrijdag had
door:
Mary Burchell
15 I Toen zonder hem opnieuw aan te
„Nou, op dit ogenblik doet u dat z^n zei ze: „Waarom niet Marcia?"
anders wel", vertelde ze hem. „Later
zult u er waarschflnlflk met afgrfln-
zen aan terug denken, dat u een zo
Idioot en impulsief voorstel heeft
kunnen doen".
„Mfln beste...'.' Achter haar staan
de greep hfl haar luchtig beet en zfl
was zich ineens sterk bewust van de
druk van gjjn lange, krachtige vin
gers op haar arm... „het zou van 'n
bewonderenswaardig gezond begrip
getuigen, wanneer dit een alledaagse
kwestie gold. Maar ik kan niet uit
het oog verliezen, dat ik öf met
iemand van jouw familie moet trou
wen, öf alle toekomstplannen moet
opgeven, die mfln familie steeds ge
koesterd heeft. Zoiets maakt een
man" zfln stem klonk weer geamu
seerd „impulsief".
Ze zweeg een ogenblik geheel.
EIND AUGUSTUS.
Nog een paar dagen en dan is Au
gustus al weer voorbij. De fiere lelie
is al lang uitgebloeid, het graan is
gerijpt en in de schuren, het hooi is
van het land, de bessen zijn inge
maakt, de bijen zamelen haastig ho
ning en de heide is paars en de va-
cantie zit er op. Althans voor negen
tiende van de mensheid.
Nog een paar dagen dan zal me
mand meer in het Kanaal duiken, daar
tussen Frankrijk en Engeland in, om
te proberen er over heen te komen.
En Fanny Blankers behoeft nu einde
lijk eens niet meer bij alles wat zij
doet aan de Europese kampioenschap
pen te denken, waarvan ze er zoveel
mogelijk behalen wilde. Onze zwem-
ineisjes kunnen naar huis toe gaan en
weer gewone mensen worden.
intens verwensen en als het mooi
weer is zullen we telkens tegen elkaar
zeggen, dat deze dag al bij de laatste
zomerdagen hoort en dat we die dub
bel waarderen moeten. Het gele jaar
getij is voorbij. Het bruine gaat be
ginnen. Aardig is dat, al staat ge er
niet vaak bij stil, dat iedere tijd zijn
eigen kleur heeft. Kerstmis is wit en
November is grijs en October is bruin
en Augustus is geel en Pasen is groen
en Pinksteren blauw en Hemelvaart is
vlammend rood. Zo heeft eens een
Vlaming het uitgekiend. Ge kunt er
nog meer kleuren bij bedenken,
nog meer getijden in een jaar.
Maar als het gele jaargetij bijna
voorbij is ach, dan is het met Au
gustus gedaan. Nu gaan de bloemen
in aantal minderen. De nevel drijft
's avonds aan en 's morgens weer weg,
er kringelt soms al wat rook uit de
schoorstenen van de boerderijen.
Maar die laatste dagen van Augus
tus die zijn dan ook als balsem. Ge
moet de herinnering er aan bewaren.
Ze is kostbaar als de sneeuw V natte
voeten geeft en er voor uw verkoud
heid geen zakdoeken genoeg op de
wereld zijn
keert 3e Noordelijke ingang van de
baai van San Francisco. De haven
is voor alle verkeer gesloten. Het
hospitaalschip had accommodatie
voor 802 patiënten. De normale om
vang van de bemanning was 582.
Donald Poison, die aan het stuur
rad van de „Benevolence" stond en
„Omdat ik dat niet verkies". Nu
klonk zfln stem niet vermaakt, maar
koud en onverbiddelijk en gaf haar
het gevoel, of ze dingen vroeg die
haar niet aangingen.
„Maar ik zeg u toch. dat u mfl
niet kent mflnheer Burdern".
„Ik zal je genoeg leren kennen als
ik met je getrouwd ben", zei hfl hard.
„Maar u kent Marcia. Als u alleen
maar een vrouw kiest, om een fi
nanciële zekerheid te hebben voor
uw firma, zie ik niet in..." Zfln lach
onderbrak haar. „Niet alleen", zei
hfl.
„Waarom dan nog meer?" Ze
keek snel naar hem op.
„Misschien een beetje omdat je de
aardigste wangen hebt, die ik ooit
gezien heb", zei hfl plagend. En voor
ze wist wat hfl ging doen, boog hfl
zfln hoofd en kuste haar licht op
haar wang.
„Mflnheer Burdern.
„Mensen die dingen met elkaar be
praten zoals wfl gedaan hebben, kun
nen zich niet permitteren beledigd te
zfln door zo'n uiterst kuise zoen. Wil
je met me trouwen?"
„U kimt niet van mfl verwachten,
dat ik dat hier en nu beantwoord.
Ik kan u niet eens goed zien", riep
ze uit.
„Ik heb je min of meer mfln bank
saldo onthuld", zei hfl cynisch, „kan
dat niet volstaan?"
„Nee, dat kan het niet".
„Nu dan, wil je dan tenminste
overdenken wat ik je heb gezegd?"
„Ik zal het, terwfll ik naar huis
ga, moeilflk uit mfln gedachten kun
nen zetten. Ik möèt er wel over den
ken".
„Ik breng je niet regelrecht naar
huis", zei hfl kalm, „niet naar je fa
milie bedoel ik. Ik neem je mee naar
mfln huis en van daaruit zullen wfl
opbellen en uitleggen dat je bfl ons
blflft eten".
„En als ik nu eens niet bfl u wilt
eten"?
„Dan ben ik er zeker van, dat je
je met beminnelflke beleefdheid in 't
feit zult schikken. Kom, geef me je
hand. Hier bfl de voordeur is de hel
ling nogal moeilflk."
Ze had gra
maar toen zfl vrij ge1
uit te' glflden in de glib
van het pad, was ze blfl
greep van die vingers om de hare te
voelen en te merken hoe gemakkelflk
hfl haar steunde, door wat niet meer
kunnen besluiten met me te trouwen,
vöör je me goed gezien had. Als je
vanavond bfl ons komt eten, zal je de
prachtigste gelegenheid hebben, mfl
te. bestuderen", legde hfl uit. Ze liet
een deels geërgerd, deels geïntri
geerd lachje horen.
„Waar bestaat uw familie uit"?
vroeg ze licht bevreesd, maar met le
vendige interesse.
„Mfln moeder, mfln broer en mijn
zuster, dat is alles".
„O" ze dacht na. „Zult u me niet
als uw verloofde voorstellen en me
ook verder geen schrik op het lijf ja
gen?"
„Dat beloof ik".
„Op uw erewoord?"
„Lieve kind", lachte hij, „als een
man dingen op zfln erewoord belooft,
is er meestal iets niet in de haak
met die eer. Ik heb je mfln, woord ge
geven". Zfl lachte ook.
„Ja, u heeft waarschflnlflk gelijk.
Goed dan, ik zal komen".
„Braaf meisje". Hfl hield nog haar
hand vast, hoewel het pad makke-
lflk was geworden en ze eigenlijk zfln
hulp niet behoefde. Maar de schuch
tere beweging van haar vingers in
de zflne werd niet beantwoord, en 'n
weinig tot haar verbazing bemerkte
zfl, dat het moeilflk zou zfln, haar
hand terug te trekken. Het was een
voudiger die daar maar te laten. Nu
was zfl het, die de stilte verbrak.
„Er is iets dat ik u duidelijk moet
maken", begon ze, terwfll ze een
beetje over haar woorden struikelde.
Toen hield ze op, en hfl zei bemoedi
gend:
„Ja, Teresa?"
„Al doet u alsof deze discussie
over... over de mogelflkheid van een
huwelflk heel natuurlflk is en begrfl-
aardig en behoorlflk meisje nooit op
in zou gaan
„Wil je zeggen, dat jfl geen (aar
dig, behoorlflk meisje) bent?"
Zijn geamuseerde, ironische stem,
herhaalde spottend haar woorden.
„Niethelemaal. Ik wou dat u
wist, dat ik het plan nooit overwo
gen zou hebben, als het niet om één
ding was
„En dat is?"
Ik zei u zo even, dat ik een
een soort arm familielid ben van de
Vaylons. Ik zei niet hoe arm. Haar
stem begaf haar. Maar daar hfl
geen poging deed te spreken, zocht
ze haar moed bfleen en vervolgde:
(Wordt vervolgd).
graag zfln hulp geweigerd,
i zfl vrfl gevaarlijk
uit te' glflden in de glibberige mi
begon
nodder
sterke
Westerling na rfln aankonisl ie Brussel.
Toen, alsof hfl gewend was haar al
jaren bfl haar voornaam te noemen,
zei hfl kalm: „Teresa
„J-ja?" ze wilde dat haar stem niet
die lichte onzekerheid had vertoond.
„Kom je thuis bfl me eten?"
„Ik wist niet dat mfl enige keus
gelaten was", zei ze ernstig, maar
in het maanlicht zag hfl dat zfl tegen
haar zin lachte.
„Ik geef je nu de keus", zei hfl
eveneens glimlachend, „als je dat lie
ver wilt, breng ik Je naar je eigen
huis".
Ze voelde de koppige wil, de kwes
tie voort te zetten.
„Waarom vraagt u me mee naar
huis?"
„Wel, ik dacht dat Je zei, niet te
gepikt, verklaarde, dat het schip een
vastgestelde koers volgde.
DE KAPITEIN
De bevelvoerend officier van de
„Benevolence", kapitein Barton Ba
con, is gered. Hij had twee uur in het
water doorgebracht.
De laatste berichten melden, dat
19 opvarenden van het Amerikaanse
hospitaalschip „Benevolence", dat
Vrijdagavond na een aanvaring in de
baai van San Francisco zonk, om het
leven kwamen. Men heeft weinig
hoop, dat 63 andere opvarenden, die
vermist worden, nog in leven zfln.
Geen illusies
over Korea
tenlezers aan het verflauwen
draagt op 't ogenblik een dusdanig
wisselvallig karakter, dat alle voor-
vraag
in zullen slagen zich op het overge
bleven gebied te handhaven dan wel
tot evacuatie moeten besluiten, kan
nog niet beantwoord worden. Tot
voor kort scheen evacuatie haast on-
vermfldelflk door de ernstige bedrei
ging van Taegoe en Poesan. De drei
ging is voorlopig afgewend, maar on
getwijfeld zullen de Noordkoreanen
hun pogingen om zonder naar de of
fers te kflken de beslissing te force-
n voortzetten.
Zelfs al slagen de Amerikanen er
in alle verdere doorbraken te voorko
men en zich langzaam te versterken,
dan nog is er bepaald geen reden voor
veel optimisme. Volgens een schat
ting van de Amerikaanse minister
van Defensie, Johnson, zullen de
troepen der V.N. omstreeks Februari
'51 dus over 24 weken de Noord
koreanen hebben terug gedrongen
naar hun uitgangspunt, de 38ste
breedtegraad. Natuurlflk weet John
son het ook niet, maar zijn schatting
bewijst wel, dat men zich in Wash
ington geen illusies maakt over een
snelle afloop, zich veeleer voorbereidt
op een moeizame campagne. Waarbij
nog komt, dat afgewacht dient te
worden wat de Chinese communisten
en de Russen zullen doen als het de
Noordkoreanen werkelflk slecht zou
gaan. De berichten over Chinese
troepenconcentraties langs de Kore
aanse grens zfln weinig geruststel
lend in dat opzicht.
die bfl de troepen in Korea zfln. Ver
slagen die gespeld worden, omdat er
uit iedere stad. uit ieder dorpje een
jongeman aan het front kan zitten.
In het Amerikaanse weekblad Time
heeft de oorlogscorrespondent Os-
born er op gewezen, dat door velen
van die jongens deze wrede oorlog
niet begrepen wordt. Ook voor de
Amerikanen thuis vechten deze sol
daten tegen een onvoorstelbare vij
and, het communisme. De gemiddel
de Amerikaan kent voorts niet als de
West-Europese burger de oorlog met
bezettingswee en vreemde ideolo
gieën. Het is dit gebrpk aan onder
vinding dat Osborn doet vrezen, dat
het nè. Korea mis zal gaan. En inder
daad, de strfld in dit land is geen ge
wone oorlog, waarin de vijand ver
slagen moet worden en waarna alles
pais en vree zal zöb. Azië, zo betoogt
Osborn, kan niet^gewonnen worden
alleen dooT militaire successen van
blanke troepen. Aanvulling van Os-
borns verlangen naar meer steun
voor Azië komt neer op economische
hulp, waaraan o.m. thans door de
landen van het Britse gemenebest
wordt gewerkt. Hoe groot voor het
Westen dat hulp aan Azië wil ver
strekken, zonder de schfln op zich te
laden er later zelf van te willen pro
fiteren de moeilijkheden zullen
zijn? Men leze het Nederlandse rap
port over Nieuw-Guinea.
Wrede behandeling van dieren.
Een pendant van het katknuppe
len, waarover wfl reeds vroeger
schreven, was in Zeeland het ganzen-
trekken. Het was een even barbaars
volksvermaak. Aan een touw, ge
spannen tussen twee palen, hing een
levende gans, gebonden aan één zij
ner poten. Het dier hing dus met de
kop naar beneden. Was zo'n positie
voor hem reeds verre van aangenaam,
het meest ontzettende kwam nog. De
deelnemers moesten, zittende op een
kruiwagen, onder het dier doorrijden
en trachten de hals of de kop van
het dier te grflpen, vast te houden en
af te trekken. Om de kans van sla
gen minder te maken moest in volle
Overstromingen in India.
Meer dan 2300 dorpen in de ver
enigde provincies van India zijn
overstroomd, doordat de acht rivie
ren van dit gebied buiten hun oe
vers zfln getreden.
Ongeveer 600.000 personen zijn
door de overstromingen getroffen.
Ook uit West-Bengalen en de
staat Bihar worden overstromingen
gemeld.
vaart gereden worden. Daar de gans
tamelijk hoog hing, was de greep ook
vaak mis. Bovendien waren hals en
kop met vet glad gemaakt, zodat die
gemakkelflk door de vingers gleden.
Aan de pijn van het dier werd niet
gedacht. Werd mis gegrepen of gleed
de hals door de hand met 't gevolg
een flinke tuimeling, dan wekte dit
de lachlust op der omstanders.
SCHUITJE VAREN.
In het waterrijke Holland werd
niet op een kruiwagen gereden maar
in een schuitje gevaren, zodat de
deelnemer vaak in het water terecht
kwam. Wie het dier naar beneden
wist te trekken ontving de vastge
stelde prijs.
Men mene nu niet, dat alleen op 't
platteland men zich vroeger ver
maakte met katknuppelen en gan-
zentrekken, waarbij de dieren gepij
nigd werden. De stedelingen waren
niet veel beter. Toen deze volksver
maken op 't einde der 18de eeuw ver
boden waren, vermaakten de Amster
dammers b.v. zich nog bflna een eeuw
lang met het palingtrekken. Het ver
bod dezer ruwheid door de politie
verwekte zelfs in Juli 1886 het be
kende palingoproer.
B. J. d. M.
69. De haren Jury-leden staken de koppen bfl
elkaar. Zfl sagen rood van woede en ergernis en
het was duidelflk aan hen te merken, dat zfl
het «r niet bfl lieten zitten, Jimmy Brown moest
en zou de baan uit „Al sou ik hem er met een
dubbeüoopsjachtgeweer uit moeten schieten!"
gilde meneer Babbel. „Wat denkt die aap wel?
Dat hfl de baas is?" Men zag echter wel in, dat
schieten wat al te drastisch was. En vooral
Janus Joppe maakte daar bezwaar tegen. Hfl
hoopte met Jïmmy nog veel centjes te verdienen.