Gouddorst
Per fiets door Nederland
KAPPIE eti «le Vliegende
Betekenis der rijwiei
zlpaden
KLANKEN
uit DE AETHER
UIT PARIJS
CeZwxCeta-SeWi
HetotJfraMMan v!eJJuz*uvdkr
DE „ZELFBEDIENINGSWINKEL"
WERKT MET GROTE OMZET
4
'PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
MAANDAG 7 AUGUSTUS 1990
(Van onze Haagse redacteur).
DEN HAAG, Augustus. Nederland telt stellig enige inillioenen
fietsers. Precies kunnen wy u het getal niet vertellen, omdat de rywicl-
belasting onzaliger nagedachtenis gelukkig niet meer bestaat. Maar
zowel landgenoot als vreemdeling is het overduidelijk, dat de fiets te
genwoordig het populairste en meest democratische vervoermiddel by
uitnemendheid is. Hadtlfen dit onze sportieve ouders en grootouders van
het einde der vorige eeuw met hun liefde en bewondering voor de blin
kende vélocipède kunnen denken?
De fiets is ook gedurende de va-
cantie veler trouwe metgezel. Ook
de spoorwegen kunnen daarvan mee
spreken en het kost vele stations
chefs heel wat hoofdbrekens, de
massa fietsen, die ter verzending-
worden aangeboden, te verwerken,
hetzij in de bagagewagens der trei
nen van de normale dienstregeling,
hetzij in speciale rijwieltreinen, die
de stalen rossen des nachts naar de
plaats van bestemming hunner berij
ders en eigenaars brengen, waar
deze tochten gaan maken door dit
mooie land, dat zo talrijke streken
én plekjes kent, welke voor velen
onzer volkomen onbekend terrein
zijn.
Bij de huidige verkeersintensiteit
op de hoofdwegen, de aanzienlijke
toeneming van het auto- en auto-
busvervoer, zou van een genieten
van de natuur door de uiteraard,
zelfs wanneer zij met hulpmotoren
toegerust zijn, langzamer rijwielen
weinig terecht komen, indien er geen
Erachtig rrjwielpadennet in ons land
estond. Beseft iedere fietser, die
zich zo licht en gemakkelijk oyer
zulke welverzorgde paden beweegt,
wel de betekenis en het nut van die
rijwielpaden
RIJWIELPADEN.
Wij hebben het in deze vacantie-
dagen nuttig geacht en ook wel in
teressant voor de niet-fietsers (want
die bestaan er heus ook nog!) ons
licht op te steken bij de Kon. Ned.
Toeristenbond A.N.W.B., die prach
tige en terecht zo populaire organi
satie, die zich op het stuk van het
aanleggen van rijwielpaden een uit
stekende naam en veler bijzondere
sympathie verworven -heeft.
Wist gij, dat reeds in 1890 het
eerste rijwielpad in Nederland ont
stónd, toen ae Gemeenteraad van
Utrecht een der wandelpaden van de
Maliebaan als rijwielpad aanwees
voor die pioniers der rijwielsport, de
vélocipedisten uit die dagen?
In 1899 werd een proefvak van
overheidswegen aangelegd langs de
Rijksweg BredaTilburg. Maar het
duurde tot 1906, totdat in Meppel
de vereniging „Het Fietspad" ge
sticht werd met het doel rijwielpa
den ten algemenen nutte aan te leg
gen en te onderhouden. Enige jaren
bloeide deze Meppelse vereniging, om
daarna ter ziele te gaan. In 1913
werd de vereniging „Gooi- en Eem-
land" gesticht, die tot heden be
staat en thans een net van 110 km.
in beheer heeft.
Maar tevoren had de A.N.W.B.
zelf reeds rywielpaden aangelegd. Nu
is die aanleg op zichzelf niet zo
moeilijk, doch het komt op het goe
de onderhoud aan, hetwelk dagelijks
vakkundig toezicht vereist en snel
herstel, wanneer zich oneffenheden
in de weg voordoen. Dies gaf de A.
N. W. B. na de oprichting van „Gooi
en Eemland" de voorkeur aan
streekrijwielpadverenigingen,
Thans bestaat er in ons land een
tiental van zulke bloeiende vereni
gingen met in totaal 2000 km. rij
wielpad in beheer. Het zijn, behalve
de reeds genoemde: „Twenthe",
„Noord-Veluwe", „Utrecht met Om
streken", „Noord-Kennemerland",
„Walcheren", „West-Veluwe", „Bond
van Rywielpadverenigingen in Oos-
telyk Gelderland", „Vereniging Rij
wielpaden- in de Gelderse Achter
hoek" en „Vereniging Rijwielpaden
Zuid-Veluwe."
WERKVERSCHAFFING.
Tot 1930 heeft het particulier ini
tiatief de stoot gegeven tot de op
richting dezer verenigingen. In de
vorm van een geschikte werkver
schaffing heeft de overheid na 1930
steun aan dit mooie toeristische
streven verleend. De provinciale be
sturen zagen het eerst in, dat de
particuliere verenigingen niet voor
de staag stijgende lasten konden
blijven opdraaien. De provincies
Utrecht, Gelderland en Overijssel
gingen op bescheiden wijze subsidie-
DINSDAG.
Hilversum I; 7. 8. 13, 18, 20 en 23 Nws.
7.15 Operetteklanken. 8.15 Gram. 9 Oeh-
tendeoncert. 9.35 Aubade. 10 Morgenwij
ding. 10.15 Arbeidsvitaminen: 11 Piano
recital. 11.30 De wekker. 12 Vioolspel.
12.40 Pianospel. 13.15 Financiële kroniek.
13.25 Theater-orkest. 14 Cabaret. 14.CI)
„Werther", opera. 16.30 Voor de jeugd.
17.30 Amerikaanse muziek. 18.15 Piano
spel. 18.30 Koorzang. 18.55 Musette-ork.
19.30 Gram. 20.15 Lichte muziek. 21.05
Buitenlands overzicht. 21.20 Amerikaanse
vocalisten. 21,50 „Doorlopende voorstel
ling". hoorspel. 22.30 Oude muziek. 23.15—
24 Avondconcert.
Hilversum II: 7. 8, 13. 19. 20 en 23 Nws.
7.15 Ochtendgymnastiek. 7.30 Fragmenten.
7.45 Morgengebed. 8.15 Pluk de dag. 9
Moeders wil is wet. 9.35 „Lichtbaken".
10 Voor de kinderen. 10.15 Muziek houdt
fitl 11 Onder ons. 11.30 Gram, 12.03 Lunch
concert. 12.33 Lunchconcert. 13.20 Lunch
concert. 14 Ja. zo was 't15 Orkestwer
ken. 16 De zonnebloem, 16.30 Ziekenlof.
17 Voor de kinderen. 17.45 Regeringsuit
zending. 18 Lichte muziek. 18.20 Sport-
praatje. 18.30 Voor de strijdkrachten. 19.25
„Dit is leven". 19.40 Amusementsmuziek.
20.05 „De gewone man". 20.12 Symphonie-
orkest. 20.40 „Als de ziele luistert",
hoorspel. 21.55 Pianovoordracht. 22.40
Godsdienstige causerie. 23.15—24 Kamer
muziekprogramma.
ZON EN MAAN.
8 Augustus
Zon: Op 5,11 Onder 20.19
Maan: Op 23.56 Onder 17.24
ren met bedragen variërend tussen
7,50 en 25,per km. rijwielpad.
De Gemeentebesturen beperkten zich
tot gestes van10— subsidie
per jaar.
De Duitse bezetting heeft de nood
der particuliere verenigingen doen
toenemen: de schade aan de rijwiel
paden toegebracht bedroeg 200.000.
De vergoeding dezer oorlogsscha
de evenals van alle andere gaat
uiterst langzaam in haar werk. Maar
ook in het sentiment van het pu
bliek is na de oorlog een wijziging
fekomen. Men voelde vrij algemeen,
at hier geen louter particuliere,
maar een zuivere overheidstaak lag.
De onderhoudskosten zijn tot 't drie-
ciale Waterstaten in te schakelen.
Het is toch inderdaad zo, dat rj|
vvielpaden een ontlasting der Rijks-
en Provinciale wegen van het rijwiel-
verkeer bewerkstelligen en ten twee
de van onschatbare waarde geble
ken zijn voor de recreatie van ons
zo dicht bevolkte land.
DE PROVINCIE'S.
De besturen onzer provincies heb
ben zich deze ministeriële tip ter
harte genomen, in zoverre het be
treft de rijwielpaden voor doorgaand
verkeer. Daarvoor is een provinciaal
rijwielpadenplan ontworpen. De van
zuiver plaatselijk belang zijnde pa
den zijn en blijven uitsluitend zaak
der plaatselijke belanghebbende par
ticuliere en gemeentelijke overheden.
De provincie Zuid-Holland met
haar vele grote steden en betrekke
lijk weinig recreatie-terrein bekos
tigt zelf de weinige en zeer ver
spreide en dus kostbare paden. In
de andere provincies met netten van
500 tot 1000 km. rijwielpaden is dit
financieel onuitvoerbaar voor de pro
vinciale besturen.
De provincie Gelderland stelde de
lengte van het provinciale rrjwiel
padennet op *800 km., bepaalde de
jaarlijkse onderhoudssubsidie op 75
der onderhoudskosten met een
vniuïim J a i maximum van 75 per km. en be-
SLS n f i de .in.kom- sloot jaarlijks een som van 60.000
sten der particuliere verenigingen te storten in ppti Provinciaal Rij-
particuliere verenigingen
konden met moeite op vooroorlogs
peil gehouden worden. De provincia
le bestuursorganen hebben begrepen,
dat subsidieverhoging noodzakelijk
was. En by de gemeenten wordt
thans een bijdrage gevraagd naar
maatstaven van het aantal inwoners
en in de gemeenten gelegen kilome
ters rijwielpad.
Zo heeft Amsterdam „Gooi- en
Eemland" een subsidie van 1000
's jaars toegekend. Andere, maar
nog lang niet voldoende, gemeenten
volgden.
HET RIJK.
Maar ook het Rijk dient zijn taak
te verstaan. Dies hebben A.N.W.B.
en de in 1933 ontstane Federatie
van Nederlandse Rijwielpaden-vere
nigingen de minister van Verkeer en
Waterstaat een subsidie van 50.000
gevraagd, datniet verleend is.
Maar in plaats daarvan en als hoop
gevend teken naar echt-Nederlandse
trant de kwestie in handen van een
commissie gesteld! In dit geval de
Rijksdienst voor het Nationale Plan,
die hetprobleem moet bezien als
facet van het recreatievraagstuk.
Bovendien is aan de provinciale be
sturen gevraagd de Provinciale Pla
nologische Diensten en de Provin-
te storten in een Provinciaal
wielpadénfonds.
In 1949 ontstond het Comité Rij
wielpaden Zuid-Veluwe, opgericht
dooh zes gemeenten, gesubsidieerd
door de provincie Gelderland, met
een net van 103 km. De zes gemeen
ten financieren lVs cent per inwo
ner en 25 per kilometer pad in hun
gemeente gelegen. Zo zullen in ver
schillende streken van ons land
streekorganisaties kunnen komen,
die grote gebieden kunnen ontslui
ten. Zo kunnen de toeristische lan
delijke rijwielpaden door particulier
initiatief ontstaan met mede- en
samenwerking van de overheid in
het kader der streekgedachte een
goede toekomst tegemoet gaan.
„Fiets en geniet", zo is de leus,
welke de A.N.W.B. en de Federatie
van Nederlandse Rijwielpadenvereni
gingen aanheffen in 'n prachtig ge
ïllustreerd boekje van tal van kaar
ten voorzien.
Maar dat men fietsen en genieten
kan in ons land, dat heeft men te
danken aan de vooruitziende, wak
kere initiatiefnemers van ons voor
treffelijk rijwielpadennet in ons
mooie, nog te weinig door onszelf
ontdekte Nederland!
(Nadruk verboden).
Een Loudens confectiebedrijf vervaardigde dit wollen deux-pièees naar
het ontwerp van het bekende Franse huis Lanvin. Het vest is van wit
katoenen piqué.
Alle uiterlijke glans ten spijt, gaan
in de Parijse modehuizen de zaken
niet zo bijster goed. Niet iedereen
heeft namelijk voortdurend de con
tanten over om zich door de grote
qouturiers te laten kleden met japon
nen van zes, zevenhonderd gulden en
meer. Wanneer dan de vrouwen niet
meer naar de modekoningen komen
gaan de modekoningen tot de vrou
wen: zij gooien het op een accoord
met de prijzen en maken confectie.
Modeiconfectie weliswaar, die trots
het naam etiket draagt van de ont
werper. Maar in elk geval confectie.
Toen de vijf bekende couturiers
Carven, Dessèns Fath, Patou en Pi-
guet /mlangs besloten tot dit plan,
betekende ait sensatienieuws van de
eerste rang voor de Parijse pers.
Toch is de omstandigheid dat Parijs
op confectie overgaat in hoofdzaak
van belang voor Parijs alleen. In
Amerika worden de Parijse model
len al lang geconfectionneerd, en in
Londen kennen wij een confectiebe
drijf, dat voor het schappelijk prijs
je van 120 gulden al een japon levert
naar het ontwerp van het Parijse
huis Lanvin. Ook verscheidene Lon-
dense ontwerpers verschuilen zich
van tijd tot tyd achter de fantasie-
naam 'van bekende confectiebedrijven
en thans vernemen wy, dat ook het
over heel de wereld bekende stoffen-
huis Jacqmar een atelier heeft inge
richt waar haute couture modellen
worden vervaardigd tegen voor een
grotere groep van koopsters bereik
bare prijzen.
In New York en zelfs in Londen
gaan dergelijke nieuwtjes er echter
gemakkelijker in dan in Parijs. De
Parisienne heeft nu eenmaal een
natuurlijke afkeer van alles dat con
fectie lieet.
Else Danah.
Rijke Amerikaan wil
Noord-lerland kopen.
De Amerikaan John Hanley, die
zich de „baron van Broadway"
noemt, wil de zes Noordelijke pro
vincies van Ierland kopen. Enige
weken geleden poogde hy vergeefs
een onderhoud met de Britse minis
ter-president, Attlee, te krijgen om
een bod te doen. Nu heeft hij Attlee,
vanuit Ierland, schriftelijk om een-
onderhoud gevraagd.
Hanley is Ier van geboorte. Hij
begon zijn carrière als nachtklerk
in een Londens hotel om te sparen
voor zijn overtocht naar de V.S. in
1912.
45 cf-. per Flacon
door
David Dodye
73
Wij dronken de koffie en gingen
naar de aanlegsteiger terug. De ser
geant trok zich niets aan van de klach
ten, dat de boot niet op tijd zou afva
ren en ging rustig met zijn werk door.
„Hier kunnen we niets meer doen.
Ik ga kijken hoe die huiszoeking ver
loopt. Ga je mee?" vroeg de coman-
dante aan mij.
Hij had de bus in de buurt. En dus
reden wij naar de stad en voegden ons
bij de eerste troep guardias. die elk
huis op het centrale plein onderzoch
ten.
Behalve enkele openbare gebouwen,
zoals het station en het postkantoor,
het hotel. etc. bestaat Puno voorname
lijk uit een- en tweekamer-hutten van
stro en modder gebouwd. Twee guar
dias gingen met geveld geweer iedere
hut binnen, terwijl.de rest van de pa
trouille. buiten bïeef staan. Dan klon
ken er enige verontwaardigde Indiaan
se keelklanken in de hut en het vol
gend dgenblik kwamen de twee man
schappen weer naar buiten en voegden
zich bij hun kameraden. Daarna split
ste de groep zich in tweeën, zódat zij
de hut aan beide kanten- passeerden en
begaf men zich naar de volgende hut,
stal of kippenren, of wat er verder
maar op de weg lag. De comandante
en ik slenterden er achteraan.
De zon ging op boven het meer en
zond haar rode en gouden stralen dooi
de over het water hangende mist, Bal
sas van vissers, lompe boten van riet
gemaakt, sommige met zeilen staken
het meer over. De stad lag aan het
diepste punt van een inham. Aan
weerszijden van de baai strekten zich
lage heuvels uit en de vissèrs in de
balsas peddelden langzaam naar de
monding van de inham, om zo in het
diepe water te komen, waar zij konden
vissen.
„Worden die balsas gecontroleerd?"
vroeg ik.
..Natuurlijk".
De zon rees hoger aan de hemel. De
huiszoeking ging onverstoorbaar door;
het ene huis na het andere.
Vanaf de steiger klonk de fluit van
de boot. Een serie ongeduldige stoten.
De comandante keek op zijn horloge.
Een ordonnans kwam op een ezel de
straat afdraven, hield voor de coman
dante stil. salueerde zonder van zijn
rijdier af te stijgen en zei: ..De boot is
gereed, senor comandante. Kan zij ver
trekken?"
„Is alles nagekeken?"
„Alles. De sargento rapporteert, dat
allés in orde is".
„Goed. Zeg hem, om met twee man
bij de steiger te blijven en de rest
hierheen te zenden, zodra de boot ver
trokken is".
De man salueerde opnieuw en ver
trok, De comandante beet zich op de
lippen.
..Ik maak me zenuwachtig", zei hij
openhartig. ..ik heb het hier niet op
begrepen. We komen te dicht bij het
centrum van de stad".
„Geen kans, dat hij aan boord ge
glipt is?"
„Uitgesloten. Dat is een goede ser
geant".
„Die balsas.
..Iedere man, die er in zit. moet zijn
papieren tonen. Het is vijf en dertig
mijlen over het meer naar het dichtst
bijzijnde punt. Zelgs een Indiaan zou
dat niet in een balsa proberen".
„Jeff is geen Indiaan".
De comandante schudde het hoofd.
„Het is onmogelijk. Hij is hier er
gens".
Hij keerde zich om en volgde de gu
ardias, die inmiddels twee hutten ver
der gekomen waren.
Ik zag. dat de boot de aanlegsteiger
verlaten had. een scherpe kring had
gemaakt en nu met volle kracht op de
monding van de inham afstoomde. Het
was een vrij snelle boot en zij zou de
monding bereiken voor de balsas dat
konden doen. De mensen in de balsas
wisten dat en toen de boot waarschu
wend haar fluit deed horen, zag ik hen
ophouden met peddelen en waarschu
wende gebaren tegen elkaar maken.
Zij konden niet door de opening ko
men voor de boot en zij wisten, dat als
zij in dat nauwe kanaal door de boot
gepasseerd werden, hun schuitjes te
veel water zouden binnenkrijgen. Zij
gingen als een troep verschrikte een
den uit elkaar, om de boot vrije door
gang te verlenen.
En dat verried Jeff. Omdat de boot
de monding van de inham vrijwel
schoon veegde, was er geen scherm
van vissersboten meer, om de enkele
bal6a te verbergen. die van de
landtong afstak, terwijl de man. die
er in zat peddelde, zo hard hij maar
kon, om de boot de weg af te snijden.
Hij moet wanhopig geweest zijn, toen
de vissersboten, die zijn vlucht mas
keerden op het laatste ogenblik om
keerden. Maar het was zijn enige kans
en speler tot het laatste nam hij
die; liever dan op de landtong aan zijn
buit vastgeankerd te blijven zitten
wachten tot de guardias met hun on
derzoek in de stad klaar waren en zich
over het omliggende land zouden ver
spreiden.
Ik schreeuwde tegen de comandante,
die een halve straat verder was.
„Wat is er?" schreeuwde hij.
„Jeff. Maak voort!" Hardlopen was
moeilijk met dit gipsverband. Ik had al
mijn adem nodig.
„Waar?"
..Balsa. Bij de landtong".
Hij l^eek over zijn schouder terwijl
hij doorliep en zag de man in de klei
ne boot peddelen als een razende, om
de boot af te snijden. Verdere vragen
deed hij niet. Hij was voor mij bij de
bus en had de motor al lopen "toen ik
er bij kwam. Wij reden naar de aan
legsteiger met een voortdurend gillen
de claxon, die Indianen, ezels en lama's
ln doodsangst opzij deed springen.
„Is er een motorboot te krijgen",
vroeg ik.
(Wordt vervolgd).
8 Augustus.
Vlissingen
Terneuzen
Hansweert
Zierikzee
Wemeldinge
HOOG WATER
u.+NAP u.+NAP
LAAG WATER
U.—NAP u.—NAP
9.23
9.51
10.10
10.29
10.47
1.34
1.54
1.70
1.09
1.27
21.55
22.19
22.39
23.02
23.17
1.29
1.49
1.64
1.02
1.21
3.01
3.29
4.02
3.44
4.05
1.56
1.75
1.90
15.30
15.58
16.31
16.35
16.36
1.36
1.56
1.71
1.16
1.36
Het devies is Help U zelf.
(Van onze economische medewerker.)
Voor onze welvaart is het niet alleen belangrijk, dat er veel goederen
met weinig kosten worden voortgebracht, doch ook d,at de distributie
van die goederen onder de bevolking economisch plaats vindt. Dus snel
en voordelig.
Tegen deze achtergrond, tegen de in werkelijkheid vaak bestaande on
economische distributie met haar hoge kosten in de detailhandel, moeten
wij de veranderingen zien, die in de loop der tjjden in de detailhandel
plaats vonden: warenhuizen, grootwinkelbedrijven met filialen, grote
magazijnen, het vrijwillige filiaalbedrijf en inkoopcombinaties zijn voor
beelden om de distributiekosten te drukken.
Een ander voorbeeld is de zelfbedieningswinkel, die de laatste jaren
in het buitenland grote opgang maakt (in de V.S. wordt ca. 60 van
alle voedingsmiddelen in dit soort winkels gekocht) en die nu ook ln
Nederland bekendheid gaat verwerven: Amsterdam, Velsen, Nijmegen,
Utrecht, Bussum, bezitten al zelfbedieningswinkels en als wjj ons niet
vergissen, dan zullen er in ons land nog wel meer bijkomen.
Het principe van deze winkel is,
dat de koper niet meer te maken
heeft met personeel, dat de goede
ren aanbiedt, aanprijst, afweegt ènz..
maar dat hy zich zelf bedient: er iS
eenvoudig geen verkopend personeel.
De klant kan dus vrijelijk zoeken
en betasten, hij wordt niet lastig
gevallen door vragen van het per
soneel. Om het zoeken te helpen, ja,
te stimuleren, ligt bij deze „super
market" (de Amerikaanse term voor
deze winkel) de nadruk op het éta
leren en op het assortiment. In bak
ken of op toonbanken moet alles zó
aantrekkelijk gerangschikt zijn (en
van prijs voorzien), dat de klant ge
makkelijk alles kan vinden, doch bo
vendien dat hij een prikkel krijgt
om meer te kopen dan hy bij het
binnen komen eigenlijk had willen
doen. Of dit lukt, hangt geheel af
van het étaleren en de keuze van
het assortiment.
VAKKENNIS.
Hier blijkt dus duidelijk, dat de
vakkennis van de winkelier een har
tig woordje meespreekt; hij moet
gróte voorraden hebben, hy moet de
juiste merkartikelen kopen, hij moet
letten op een aantrekkelijke verpak
king. Als deze zelfbedieningswinkels
in ons land succes zullen hebben, zal
dit ook voor de merkartikelen-fabri
kanten belangrijk worden, omdat
hun verkoop er door bevorderd zal
worden. Een teer punt is hierbij
evenwel de prijsbepaling, want veel-
Nieuwe spoorbrug over de
Oude Maas gelegd.
In de nacht van Zaterdag op Zon
dag heeft men de noodbrugdelen, die
tussen Zwijndrecht en Dordrecht la
gen, vervangen door een nieuwe
spoorbrug, die met ingang van de
nieuwe winterdienstregeling van de
N.S. in gebruik zal worden genomen.
Voorlopig is de nieuwe brug nog en-
kelsporig. Dit zal echter vóór 8 Octo
ber verholpen zijn.
al stelt de fabrikant voor zijn pro
duct de prijs vast, die de consument
moet betalen; de winkelier krijgt dan
als beloning voor zijn vérkoopdiens
ten een rabat of korting.
De gehele opzet van de zelfbedie
ningswinkel is evenwel om de klant
goedkoper te kunnen leveren. Want,
er is geen verkopend personeel, de
loonkosten zijn dus een stuk lager
(volledigheidshalve zy vermeld, aat
alleen bij de uitgang, waar de cas-
sa staat, personeel aanwezig is voor
de betaling) en dit maakt het de
winkelier mogelijk te concurreren
resp. goedkoper te verkopen. Dit
streven komt echter in botsing met
de politiek der merken-artikelfabri-
kanten, die tegen vaste prijzen leve
ren.
De consument heeft dus belang bij
een zelfbedieningswinkel als inder
daad dank zij de lagere kosten
voor de winkelier de verkoopprij
zen gedrukt kunnen worden. Een
tweede voordeel ligt hierin, dat hij
niet behoeft te wachten, omdat de
verkoper een ander helpt, terwijl hij
zich ook vrijer in de winkel kan
bewegen.
GROTERE OMZETTEN.
Een mogelijk nadeel is, dat hy zich
laat verleiden meer te kopen dan
zijn bedoeling was, omdat de artike
len er zo aantrekkelijk uitzagen.
Dat dit gevaar niet denkbeeldig is,
bewijzen de veel grotere omzetten,
die de zelfbedieningswinkels beha
len (natuurlijk is deze grotere om
zet ook te danken aan het aantrek
ken van meer. klanten).
Uiteraard is dit verschijnsel, dit
impulsieve aankopen, voor de winke
lier aantrekkelijk. Temeer daar zijn
grotere omzetten gepaard gaan met
lagere personeelskosten. Deze nieu
we winkelvorm is dus belangrijk
voor de merkartikelen-fabrikant, de
consument en de winkelier. De toe
komst zal leren of de opgang hier
even groot zal zijn als in het bui
tenland. v
(Nadruk verboden).
8. Tenslotte zuchtte
de maat heel diep en
stond op. Hij ging de
kombuis uit, en liep
met langzame stap
pen naar de brug,
waar Kappie nog
steeds aan het stuur
rad stond, hoewel er
hiets meer te sturen
viel, want de „Kraak"
lag immers stil, om
dat er geen vuur
meer was. Met een
verlegen gezicht ging
de maat naast Kap
pie staan, en mom
pelde binnensmonds:
„Zal ik het stuur
weer nemen?"
Kappie keek de maat
niet aan. „Dit is de
allerlaatste keer, dat
ik je een kans geef!"
zei hij tenslotte .„Wanneer er weer zo iets
gebeurd, ben je op staande voet ontslagen,
begrepen? Ik houd niet van zo'n bult onzin!"
Kappie liep druipend de brug af, en de maat
keek hem met een hoogrode kleur na.
Toen stond hij dus weer alleen op de brug.
Het duurde niet lang, of hy bemerkte, dat
de „Kraak" weer begon te varen, en dit was
het bewijs, dat de meester een nieuw vuur
had gemaakt.
Het regende nog steeds, maar het was opge
houden met onweer, en de lucht was nog
steeds donker en onheilspellend.
Toen hoorde de maat ineens iets. Hy wist in
het begin niet zeker of het weer opnieuw be
gon te onweren, maar nadat hy een poosje
scherp geluisterd had, wist hij, dat dat niet
het geval was. Het was iets anders! Het was
een fyn, hoog geluid, dat steeds aanhield
een soort piepen een geluid, dat steeds
sterker werd. De maat voelde het in zijn
oren.
„Wat zou dat zyn?" vroeg hy zichzelf ver
schrikt af. „Het is niet gewoonhet is
iets heel vreemdswat moet ik doen!!!"
