Gouddorst George Bernard Shaw 94 jaar JIMMY BROWN, sportheld no. 1 BEROEMD ENGELS VLIEGER COMMANDO NAAR ONS LAND Een profeet, in eigen land geëerd Zeeuwse Almanak DONDERDAG 27 JULI 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT „Alleen een gek accepteert verjaarswensen" - G.B.S. (Van onze correspondent). LONDEN, Jnll George Bernard Shaw, de wereldvermaarde Engelse toneetechiljver, wiens werken nu tijdens zfln leven al tot de grote Engelse klassieken gerekend worden, vierde gisteren ztfn 94e verjaardag. Die dag bracht Engeland hulde aan zijn „grootste oude heer" en stak het niet onder stoelen of banken, dat men hem eert als de grootste toneelschrij ver sinds Shakespeare. De wereldberoemde vegetarische philosoof is nog steeds even scherp van geest. Dagelijks werkt hjj nog aan ideeën voor nienwe stukken en elke week verzendt hjj stromen van zijn sarcastische briefkaarten over doizend en één onderwerpen, waarover mensen uit de gehele wereld zjjn opinie vragen. Onverminderd is ook zjjn stortvloed van ingezonden stukken aan de Engelse dagbladen over allerlei actuele onder werpen. Vele dezer zjjn helaas dikwijls tè venljnig-kwetsend voor publi catie! G. B. S. woont in het dorpje Ayot St. Lawrence, een paar uur sporens ten Noorden van Londen en hoewel het kleine postkantoortje daar op zijn verjaardagen de enorme gelukspost bijna niet kan verwerken, is de grote man maar half met al die felicitaties ingenomen, ofschoon hij overigens van eerbetoon bij zijn premières be slist niet afkerig is. Maar verleden jaar, op zijn 93e verjaardag, verklaar de hij: „Alleen een gek wil gelukge wenst worden met het feit, dat hij oud wordt". Sinds de dood van zijn vrouw in 1943 voelt G. B. S. zich dikwijls een zaam, naar zjjn huishoudster mevr. Ladon ons vertelde, maar hij wil dit niet toegeven en houdt hardnekkig vol, dat hij volkomen gelukkig is met zijn eigen „eminente" gezelschap! Ondanks zijn hoge leeftijd is dit literaire genie elke ochtend voor acht uur al aan het werk en gaat pas om middernacht naar bed. De hele dag door drinkt hg tomatensap en vruch tennat. Tussen zijn werk door speelt hij af en toe piano en zingt er soms nog bij ook of wandelt door zijn grote tuin met zijn geliefde, vijftig-jaar oude hoed op. Hij verlaat de laatste jaren zelden het dorp, behalve voor Londense premières van zijn eigen «tukken. Tegen de vele touristen, die door het dorp lopen in de hoop hem ergens te zien, zegt hij als hij ze tegenkomt „Ja hoor, kijk maar goed, dat issie". Op zjjn 38e jaar trouwde hij met de welgestelde Charlotte Payne Town- sond, zijn trouwe gezellin tot haar dood in 1943. Hun huwelijk, hoewel kinderloos, was bijzonder gelukkig. Kort na zijn huwelijk kwamen zijn eerste successen als toneelschrijver en groeide zijn bekendheid en 'for tuin gestadig. Tot dusverre heeft hij 55 stukken geschreven, waarvan de meeste in elke taal en overal ter wereld zijn opgevoerd. De eerste stukken van de vurige, destijds roodharige, „sociale hervormer" brachten een opschudding teweeg ónder het stijve Londense theaterpubliek van het Victoriaanse tijdperk, daar hg er een reeks sociale en economische problemen in belicht te, waarvoor men zich in die dagen liever doof hield. Zgn eerste stuk was „Het Huis van de Weduwnaar", dat in 1892 werd opgevoerd, gevolgd door „Wapenen en de Man". Maar pas in 1905 verwierf hij werkelijke populari teit bg het Londense publiek met „Man en Superman". Hierna volgde een lange reeks van ononderbroken successen, waaronder „Majoor Bar bara" (1905), „Pygmalion" (1912), „Terug naar Methusalem" (1921) en „Saint Joan" (1923). SHAW EN STALIN. In 1926 won hij de Nobelprijs voor literatuur en gaf de geldprijs, ruim 7000 pond sterling (f 70.000) prompt weg aan een Anglo-Zweedse instel ling ter bevordering van de kennis der Zweedse literatuur in de Engels sprekende landen. Shaw's bekendste boeken zijn „Gids voor de intelligente vrouw tot het so cialisme en het kapitalisme" (1928) en „Elkeen's politieke gids" (1944). De grote man is echter niet altijd consequent. In 1931 heeft hij eens een bezoek aan Rusland gebracht èn in Februari van verleden jaar, 1949 dus, verklaarde hij nog tegenover een groot Londens persbureau, dat hij Stalin de knapste staatsman in Europa vond en dat Engeland ook maar het Sovjet-systeem moest in voeren. Maar hij deed een vinnige aanval op een groep linkse socialis ten in Engeland, die de hoge kosten van het huwelijk van Prinses Eliza beth hadden afgekeurd! Shaw ver klaarde toen, in 1947: „Deze critici, die zo over de kosten van het ko ninklijk huwelijk klagen, moesten maar naar een weeshuis gezonden worden en eigenlijk moest him het kiesrecht ontnomen worden, want zij hebben geen politiek begrip". Toen in begin 1949 een nieuw sa tirisch stuk van hem werd opge voerd op het Malvern Festival, schreef hij in zijn voorschrift: „Dit is mijn laatste stuk en het hoogte punt van mijn genialiteit!" (Bij al zijn stukken schrijft hij zelf het voorschrift en op de soupers na zijn premières spreekt hij zelf meestal het eerste, om met het glas in de hand op het sufcces en de gezondheid van de auteur te drinken!!) Zes maanden later, in het najaar van 1949, aanschouwde Londen- ech ter weer de première van een nieuw stuk, Buoyant Bililons, dat maar drie weken liep. Shaw had toen twee vrgkaartjes gezonden aan zgn aarts vijand Churchill, met een briefje er bij „Twee kaartjes voor de première, voor uzelf en een vriend, als u er tenminste een heeft". De grote leider der Conservatieven antwoordde schriftelijk: „Dank u zeer voor de wijkaartjes. Ben verhinderd de pre mière bij te wonen, maar zal met ge noegen de tweede avond komen, als u er tenminste een heeft". DE ARMSTE MILLIONNAIR. Hoewel Shaw schatrijk is zijn vrouw liet hem een fortuin na van 154.000 pond (ruim anderhalf milli- oen guldén) en de auteursrechten van zijn stukken hem de laatste veertig jaar in Amerika alleen al 16.000 pond sterling (160.000 gul den) per jaar opbrengen klaagt hij steen en been over zijn geldge brek! Hij zit nl. in een dermate hoge inkomstenklasse, dat hg nu de hoog ste belastinggrens, waarbij men 19% shilling in het pond (20 shillings) betaalt, overschreden heeft, met het gevolg, dat hij nu valt onder Cripps' kapitaalbelasting van 1948 en meer belasting betaalt dan zgn inkomen groot is. In 1948, toen hg van een filmmaatschappij een chèque van 60.000 pond ontving voor auteurs- rechten, zond hg deze dan ook prompt terug, daar hij anders dit he le bedrag plus vijf procent aan be lasting had moeten betalen! Hij ver zocht de maatschappij om hem het geld op afbetaling te zenden, niet meer dan een paar duizend pond te gelijk, zodat hij het dan niet alle maal aan Cripps behoefde af te dra gen! „Ik heb net genoeg geld om te leven", zegt de overbelaste milli- onair Shaw. „En ik hoop alleen maar, dat de een of andere gek me op een goeie dag geen tien millioen na zal laten, want dan moet ik met één naar het armenhuis!" Shaw heeft reeds verklaard, dat hg zgn huis en al zijn documenten en manuscripten zal nalaten aan de Engelse natie, als een „literair mo nument aan mijn grootheid". Maar kort geleden gaf hij ook om trent zijn roem blijk van zijn sarcas me, toen een groot Amerikaans tijd schrift hem verzocht voor een groot bedrag zgn eigen epitaph alvast te schrijven en hg' dit verstrekte op een van zijn gebruikelijke briefkaar ten. Er stond een ruw geschetste grafsteen op, met het opschrift: .Bernard Shaw? Wie was die vent?" APHORISMEN. Van de honderden gezegdes van G. B. S. laten wij er hier tenslotte nog een aantal volgen. Huwelijk- Een huwelijk is allemaal goed en wel. maar het is geen ro mance, want er zit niets verkeerds in. Geld. Geld is het allerbelangrijkste in de hele wereld en elk persoonlijk en nationaal succes is daarop geba seerd. Godsdienst. Vroeger zei ik altijd, dat ik atheïst was, maar dat was een verkeerd antwoord, want wat men wil weten is wat de mensen geloven en niet wat ze niet geloven. Hopen mensen zeggen, dat ze voor mij bid den en tot nu toe heeft me dat geen schade berokkend! Als toneelschrij ver kan ik me niet bg een bepaalde godsdienst aansluiten. Ik moet neu traal blijven. Het is toch allemaal hetzelfde, of Hg Allah, Bramah, Boedha of God heet. Drank. Een natie van geheelont houders is een absolute onmogelijk heid. Rouwdiensten. Moeten afgeschaft worden, veel te luguber. Oorlog. De enige nette manier van oorlogvoeren is met de vuisten, dat is werkelijk vechten. Geluk. Ik ben niet gelukkig en wil ook niet gelukkig zgn. Ik heb voor dergelijke geestesstoringen geen tijd. Democratie. Democratie is het vervangen van het systeem van re- geringsbenoemingen door enkele omkoopbare schurken, door een systeem van regeringsverkiezingen door vele onwetenden. Vrijheid. Vrijheid betekent verant woordelijkheid. Daarom wordt het door zovelen niet geëist. (Nadruk verboden) Een van de zeldzame recente foto's van George Bernard Shaw (1949), daar hy niet meer wil poseren. („Daar ben ik te oud voor, ik zie er uit als een geraamte"). Naast hem de beroemde vrouwelijke Conservatieve politica Lady Astor, op wier landgoed te Cliveden hij verleden jaar zgn vacantie doorbracht. Uit de geschiedenis van No. 3 Fighter Squadron. (Van onze Haagse redacteur) DEN HAAG, Juli Het oudste squadron der Royal Air Force zal Za terdagmiddag op de Internationale Luchtvaart Show Ypenburg 1950 (Ilsy H) met een escadrille De Havilland Vampire straaljagers, welke by de Britse bezettingstroepen in Duitsland gestationneerd zijn, een serie forma- tie-stuntviuchten uitvoeren onder leiding van de Zuid-Afrikaanse comman dant G. R. Griffiths, drager van het D. F. C. oftewel een der hoogste vlie geronderscheidingen, welke Groot-Brittannië zjjn luchthelden toekent. Van de gelegenheid om deze be- Luchtbataljon officieel gedoopt als roemde vliegofficier te ontmoeten No. 3 Squadron, Royal Flving Corps 1—p-emaakt. om ('Militnirv Wincrl pn Ho hntrlifra hebben wg gebruik gemaakt, om van hem enige bijzonderheden te ver nemen over No. 3 Fighter Squadron een der belangrijkste eenheden dei- Britse tactische luchtmacht, welke bestaat uit Vampire V jagers te vens bommenwerpers. Op 13 Mei 1912, toen de militaire luchtvaart dus nog in feite in haar kinderschoenen stond, werd de toen malige No. 2 Aeroplane (zwaarder dan de lucht) compagnie van het DE ZEEUWEN LAUW? Het Koninklijk bezoek aan Zeeland nadert met rasse schreden. Tot de hoogtepunten in Middelburg behoort de aubade op de Markt. Voor die au bade zijn, ter begeleiding van de zin gende jeugd, zeventig strijkers nodig. uit het Volk,voor het Volk heeft 'n beroep gedaan op diegenen in Vlis- smgen en Middelburg die een strijk instrument bespelen. Het resultaat van deze oproep is ontnuchterend. Nauwelijks dertig strijkers hebben zich aangemeld. Zijn de Zeeuwen ditmaal lauw ten opzichte van de vraag, hoe Zeeland bij het Koninklijk bezoek in 1950 voor den dag zal komen? Men zou het bij na zeggen. Maar het moet toch niet mogelijk zijn, dat iemand straks zal moeten beweren, dat het officiële Koninklijke bezoek aan onze provin cie de vergelijking met andere bezoe ken niet kon doorstaan! Zeeland heeft de faam, een Oranjeland bij uitne mendheid te zijn. Die faam moet be houden blijven. In ieder geval. In Vlissingen moet Kinderstad uit de grond worden gestampt. De plan nen zijn al maanden oud. Vermoede lijk zou het wel mogelijk geweest zijn tijdig werkploegen te organiseren, maar de organisatoren hebben er nu eenmaal de voorkeur aan gegeven om op vrijwilligers te rekenen. Die vrij willigers nu bleven de eerste avond En op die manier komt Kinderstad, dat Koninklijk bezoek zal ontvangen, er natuurlijk evenmin al» het orkest, dat de zingende Mid delburgse jeugd moet begeleiden. Zijn de Zeeuwen ditmaal werke lijk lauw? Zij zullen er dan spijt van hebben als het te laat is. Daarom, Middelburgers en Vlissin- gers, de handen uit de mouwen! Zorg er voor, dat aubade en Kinderstad geen blamage worden! door David Dodge 64 I om te zien. of er niet nog iets was, T waarmee ik je pijn kon doen. Maar ik Ik lag na te denken. Over Lake Titi- heb nooit gewild, dat je sterven zou. caca van Puno naar Bolivia. Jeff had En geioof, dat v/e nu quitte zijn, dus het al eerder gedaan en kon het weer ajs -je verder niets van mij nodig hebt, doen. Het enige, wat tussen hem en n 70a]s hloedtransfnsie. eeloof ik dat ik fortuin stond, was een politiecordon. dat op de uitkijk was naar een grote gringo, die langs de weg. of per spoor of per vliegmachine reisde. Ze zouden er nooit aan denken, om een paar Indi anen met drie ezels tegen te houden, die het land doortrokken in de richting van Puno. Alles wat zij zouden doen. zou Jeff slechts noodzaken in de heu vels te blijven. Op die manier zou het hem een week en misschien nog langer kosten, om op de plaats van zijn bestemming te ko men. De trein had er negen uur over gedaan, om van Juliaca naai- Cuzco te komen en Puno lag aan de andere zijde van Juliaca. Zeg, dat 't twee honderd en-vijftig mijlen was. Met zijn uitge mergelde en zwaar beladen ezels kon Jeff nooit meer dan dertig of veertig mijlen per dag maken, hoe hard hij ook zou trachten ze voort te drijven. Ik was er helemaal niet bang voor, dat hij 4e stukken versmelten zou. Hij wist zeer goed, wat de waarde was, van het geen hij in handen had. „Hoe lang zei u, dat ik hier geweest was?" Ik praatte nog tegen Naharro. ver getend. dat hij reeds de kamer verlaten had. Julie antwoordde op verontschul digende toon: ..Het spijt me, maar mijn Spaans is niet mijn sterkste punt. Wat zei je eigenlijk"? Ik opende mijn ogen. Zij stond daar nog midden in de kamer naar mij te kijken. „Wat wil je? Heb je niet een mes bij de hand? We zijn toch alleen". Zij accepteerde de aanval met haar kin de hoogte. „Ik veronderstel, dat gerechtigd bent om zo iets te zeggen. Maar ik zou mijn eigen bloed niet aan je verspild hebben, als ik van plan was je met een mes te bewerken". Zij draaide mij haar arm toe en liet mij zien, waar een verband onder de elleboog zat op de plaats, waar de slag ader afgetapt was. „Hoe is dat zo", vroeg ik. „Ik wilde niet. dat je sterven zou". „Waarom?" ..Ik weet wat je van mij denkt en het kan mij niet schelen. Je hebt mij die avond in het hotel, iets vreselijks aangedaan". Zij knipperde even met de ogen! ,.Ik wilde mij op je wreken en dat heb ik gedaan ook en toen Raul mij vertelde, dat hij en zijn vader je naar Cusco zouden volgen, kwam ik terug, zoals bloedtransfusie, geloof ik, dat ik maar naar Lima zal gaan." Zij trachtte zich goed te houden maar het was te veel voor haar. Aan het einde van haar speech stamelde ze. Toen zij zich omdraaide, zei ik: „Wacht een ogenblik. Kom eens hier bij me zitten". Julie kwam naar het bed toe en ging zitten met beide handen voor haar ge zicht geslagen. „Ik heb nooit gedacht, dat je een zwerfster was. Julie. Ik geloof alleen, dat je appreciatie van verschillende waarden verkeerd is en dat je een beetje te jong bent, om zo in je eentje rond te reizen. Ik weet, dat ik in Are- quipa tamelijk grof tegen je geweest ben. maar ik trachtte je iets duidelijk te maken." „Dat heb je ook". Haar stem klonk gesmoord door haar handen. „Ik heb sindsdien geen borrel gehad. Niet één". „Ik heb zo'n idee, dat ik een vader of een broer of zo iemand hard nodig heb. Ik heb. voor zover i'c mij kan her inneren, noit iemand gehad: alleen maar te veel geld. Ik geloof, dat ik ta melijk bedorven ben". „Je bent volkomen in orde. Je ging alleen maar de verkeerde richting op". Zij veegde als een kind haar ogen met haar mou\Ven af. „Wat is de goede richting voor mij „Dat weet ik niet. Dat is iets wat je voor jezelf moet uitmaken. Sommige vrouwen trouwen en stichten een ge zin". „Ik houd van een gezin en van fami lie. Ik zou graag een grote familie wil len hebben met ooms en tantes en ba- bies en neven en nichten overal. Voor zover ik weet. heb ik geen enkele bloedverwant ter wereld. Of zelfs maar een goede vriend. Een ieder, die ik ken „Loop nu niet jezelf te beklagen. Zoek een goede man uit met een hoop ooms en tantes en zorg zelf voor de rest". „Die heb ik al uitgezocht, maar 't zal niet gaan". „Waarom niet". „Het gaat eenvoudig niet: dat is alles". Zij stond op. „Jij wordt ver ondersteld te rusten en niet zoveel te praten. Is er iets, wat je nodig hebt?" „Ik zou graag willen weten, wie je uitgezocht hebt en waarom het niet gaan zal". Zij schudde het hoofd. „Kom, vooruit, voor den dag er mee". Zij hield haar mond koppig dicht en ik zei weer: „Kom nu, vooruit". Zij keek een minuut op mg neer, voor zg antwoordde. „Raul". (Wordt vervolgd) (Militairy Wing) en de "huidige Luchtmaarschalk Sir Robert Broo- "ke-Pópharn, toen nog Majoor Brooke- Popharn, benoemd tot eer^.e Slechts luttele dagen na het uit breken van de eerste wereldoorlog, in die snikhete Augustusdagen van 1914, vloog No. 3 Squadron naar Frankrijk, om de bedreigde Gallische haan te hulp te snellen. En al die lange oorlogsjaren tot 1918 toe waren ae piloten op hun post om verkenningsvluchten uit te voeren, het artillerie-vuur te leiden en de vijandelijke toevoerlijnen en -middelen te bombarderen: uiteraard werden er verliezen geleden en men mag wel zeggen, dat het Squadron tot kader-sterkte was teruggebracht, toen de vrede gesloten werd. Het herleefde in April 1924 te Manston, toen het als enige gespe cialiseerde nachtvliegers in Sopwith Snipes en Hawker Woodcocks-ja- gers geoefend werd. Daarna tot het uitbreken van de tweede wereld oorlog trainden zij met en in de be roemde jagers als Gloster Game cock, Bristol Bulldog en Gloster Gladiator, namen, die ieder, die de laatste volkerenkrijg bewust mee geleefd heeft, nog in de herinnering liggen en waarvan de verschillende kenmerken vooral de jongeren onder ons heel wat beter bekend waren dan de ouderen voor zover zg geen vliegtechnische knobbel bezitten. Toen in September 1939 de oor log uitbrak, kreeg het beroemde Squadron de beschikking over de nieuwste Hawker en werd gèsta- tionneerd te Biggin Hill en in Mei 1940 was het voor de tweede keer terug in Frankrijk om terug te ke ren naar het Britse Eilandenrijk na Duinkerken. In tien dagen tijd ver loor het Squadron in verbitterde gevechten met de Deutsche Lufthan sa 21 machines, maar haalde zélf 60 vijandelijke vliegtuigen neer. In de slag om Engeland heeft het Squadron nieuwe roem behaald, convooien bestaande uit munitie-, troepen- en koopvaardijschepen be wakend en talloze nachtelgke ge vechten leverende boven de Londen se Metropolis. Het Wereldgebeuren Een legertje voor Adenauer I Er bestaat in geallieerde kringen om begrijpelijke redenen nogal enige onenigheid betreffende de vraag, of West-Duitsland, gezien de ontwikke ling in de Sowjet-zóne en in de gehele wereld, opnieuw moet worden Dewa- pend. Reeds ruim een jaar duiken tel kens geruchten op, die van een derge lijke herbewapening spreken, doch tot nu toe werden zij nog altjjd prompt gedementeerd. Moet men Londen. Washington en Pargs geloven, dan kan met een West-Duits leger niet worden gerekend. Opmerkelijk is echter, aldus onze Berlfjnse correspondent, dat men in Duitsland zelf, de geallieerde bezet ters inbegrepen, hiervan in het geheel niet zo zeker is. En men heeft hier voor verschillende redenen. Het is Bonn bekend, dat toonaangevende militairen der Westelijke mogendhe den, voornamelijk in Amerika, het op richten van een West-Duits leger van eminent belang achten voor de verde diging van West-Europa. Men weet er tevens, dat men zich in de Weste lijke hoofdsteden heel wat hoofdbre kens maakt over de vraag, hoe het streven om aan de West-Duitse Bondsrepubliek uitgebreide souverei- niteitsrechten te verlenen verenig baar is met het gelijktijdige verban, tot deze republiek gericht om een eigen strijdmacht in het leven te roepen. Dit standpunt is onhoudbaar en tevens reeds lang door de ontwik keling achterhaald, zo redeneert men in Bonn. Men kan ons niet als gelijk berechtigde natie in de familie aer vrije volkeren opnemen, wanneer men ons niet min of meer gelyktydig toe staat als uitdrukking van deze gelijk berechtiging een eigen leger te vor men. De West-Duitse regering heeft het goed recht van de huidige situatie ge bruik te maken. Eerst heeft zij van de Westelijke geallieerden een veilig heidsgarantie verzocht. Het antwoord, dat de geallieerde bezettingstroepen in staat zijn het Duitse grondgebied tegen een vijandelijke aanval te verde digen, heeft haar niet bevredigd. De regering Adenauer schijnt over vol doende militaire deskundigen te be schikken om te kunnen aannemen, dat het gebied tussen de Elbe en de Rijn in geval van een plotselinge aan val door de huidige geallieerde bezet tingslegers onmogelijk verdedigd kan worden. Zij is er zelfs van overtuigd, ook al spreekt zij deze overtuiging niet uit, dat de geallieerden in het geheel niet van plan zgn West-Duits land te verdedigen. Het feit, dat prac- tisch alleen de Rgn in staat van ver dediging werd gebracht, beschouwt men in Bonn als een veeg teken. Daarom heeft Adenauer een tweede stap ondernomen en officieel het verzoek gedaan een politieleger van 25.000 man te mogen oprichten. In het geheime rapport, dat aan dit ver zoek vergezeld ging, stond o.a. te le zen, dat deze strijdmacht dringend nodig was om in geval van nood de ondergrondse activiteit der commu nisten te kunnen bestrijden en ook dat het bestaan van een Oost-Duits politie-leger 't vormen van 'n gelijk waardig West-Duits apparaat onver mijdelijk maakte. In geallieerde krin gen is men voor deze redenering niet ongevoelig gebleven. Een dergelijke stap zou vele voordelen opleveren, terwijl de risico's betrekkelijk gering zgn. Men voelt in geallieerde kringen de noodzaak het spel der Oost-Duitse regering met de volkspolitie door een tegenzet te pareren. Officieel bestaat dit Oost-Duitse leger nog slechts uit 45.000 man, maar het is aan geen in gewijde ontgaan, dat een sterkte van 55.000 man spoedig zal zijn bereikt. Hun uitrusting wordt stelselmatig gemoderniseerd, terwijl nu weer 900 millioen mark werd uitgetrokken om het Oost-Duitse politie-leger uit te breiden. Een dergelijk hulpleger zou ook de Westelijke geallieerden dien sten kunnen bewgzen. In Bonn ver wacht men dan ook, dat de Westelijke geallieerden in September Adenauer's voorstellen principieel zullen goed keuren. De politici zullen alleen de voorgestelde sterkte reduceren en po gen de geallieerde militairen tevreden te stellen met hun toe te staan meer Duitsers dan tot nu toe het geval was, in burgerlijk verband bij de ver schillende diensten der bezettingsle gers te werk te stellen. Alleen een snelle ontspanning in de wereldsitua tie zou in deze plannen nog verande ring kunnen brengen. 42. Dat zich met huid en haar aan hem had overgeleverd. Zg trapten voor de heer Janus Jop- pe een heel aardig weekloontje bijeen en hy meen de nu in Jimmy Brown iemand gevonden te heb ben, die zijn Inkomsten aanzienlijk zou kunnen verhogen. Zijn volgelingen, die in de tuin wat la gen of zaten te luieren, zetten nog al grote ogen op, toen zg de baas zagen binnenrijden met naast zich een levensgrote aap, die een agentenpet op zgn hoofd had. „Daar hebben we de nieuwe ko ning der Kermiskoersen", riep Piet Pomp, tenvyl hij een grimas maakte. Verpleegster zette inbraak in scène. Gisternacht werd de stilte in een Haags rusthuis wreed verstoord door het in scherven vallen van ven sterglas. Enkele ogenblikken daarna ging bg de Haagse recherche de te lefoon en een verpleegster vertelde op opgewonden toon dat er zo juist was ingebroken. Ogenblikkelijk ging de recherche op onderzoek uit. Het bleek, dat op een der zaaltjes een ruit was inge slagen. De scherven lagen in de tuin. Uit portefeuilles van enkele patiën ten werden vrij belangrijke bedra gen vermist, die door een politie- speurhond in de tuin van het rust huis, verborgen onder struiken, wer den teruggevonden. De recherche vond het zaakje nogal verdacht en na nog wat meer snuffelen achtte men het geraden de 22-jarige ver pleegster, die zelf aangifte nad ge daan, te arresteren. Faillissementsaanvrage Damstadt ingetrokken. Mr. J. H. Smeets, die vorige week het faillissement van „Damstadt" had aangevraagd in Verband met een vor dering voor achterstallige gages van het „Ballet der Lage Landen", heeft deze aanvraag, die voor de vacantieka- mer van de Amsterdamse arrondisse mentsrechtbank zou worden behan deld, ingetrokken. „Er zijn inmiddels gegronde redenen opgekomen om aan te nemen" aldus de overweging hiertoe „dat de Kal- verstraat-winkeliers op korte termijn (twee weken) de kosten van hun jubi leumfeest geheel voor hun rekening zullen nemen, zodat de aanvrage op dit ogenblik niet meer opportuun is"é

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 3