Gouddorst Nieuw leven in Lake Success JIMMY BROWN, sportheld no. 1 Zeeuwse Almanak RINUS MAAKTE HOOGSTANDJE WOENSDAG 19 JULI 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 Ambtenaren van de Ver. Naties maken zich niet erg druk Vredes- en oorlogsproductie onder één dak. (Van onze correspondent). LAKE SUCCESS, Juli. Het „meer" is nergens te bekennen en het succes moet nog komen, maar toch laat deze kleine voorstad van New York de moed nog lang niet zakken. Hoewel Lake Success lange tyd slechts een parodie op een wereldhoofdstad is geweest begint dit hoofdkwartier van de Verenigde Naties nu eindelijk toch als zodanig zyn rol te vervullen. De vierduizend vredemakers, die hier werkzaam zjjn, waren al maanden lang bang geweest, dat zy hun banen zouden verliezen. Er scheen weinig toekomst te zitten in de V.N. en nog minder in hun posities daar. Nu heb ben z(j allen echter weer goede hoop, dat de Internationale salarislijst ge handhaafd zal blyven. UW correspondent was eigenlijk zelfs lichtelijk geschokt bij het aan schouwen van de zorgeloze, ja bijna feestelijke nieuwe stemming hier. Lake Success houdt op het eerste gezicht zo ongeveer het midden tus sen een welvarende country club en een buitenformaat accountantskan toor. Het is een uitgestrekt, vrij laag gebouw, temidden van de lan delijke weiden van Long Island, een rustig genoegelijk buitenverblijf, 16 mijl verwijderd van het koortsachtig gejaagde Manhattan. Het gebouw is het eigendom van de Sperry Gyroscope Company, die nog steeds onder hetzelfde dak gehuis vest is. De vredemakers hebben een derde van het gebouw in beslag en de gyroscope-lieden, die druk bezig zijn met het vervaardigen van oor- logs-precisieinstrumenten(twee derde deel. Deze huisvestingssituatie is wel zo ironisch, dat wij ons afvroegen, waar om de diplomaten niet tot een minder pijnlijk compromis met de Sperry Mij. zijn gekomen. Maar niemand heeft nog een dergelijk voorstel gedaan en de fabrikanten van oorlogsinstrumen ten zijn tot op heden slechts door een brandmuur gescheiden van de fabri kanten van de vredeGeen mens echter, die zich hier druk maakt over het ongerijmde van de situatie. Zel den zijn wij in een omgeving geweest, waar men minder tekenen van onge rustheid aan de dag legt dan in Lake Success. Wij hadden onze perskaart verge ten, maar passeerden zonder de min ste moeite de speciale bewaking by het hek. Wij liepen door eindeloze lange gangen, dwars door een dool hof van kleine kantoren, waar nie mand erg druk bezig leek en beland den tenslotte in de grote ontspan ningszaal van de gedelegeerden. De bar deed uitstekende zaken en op gewekte groepjes politici dronken er geanimeerd hun whisky highballs, Martini en Manhattan cocktails of grote glazen koel bier. Elegant ge klede meisjes en Lake Success is goed bedeeld wat vrouwelijk schoon betreft hadden zich la Holly wood over de diepverende clubfau teuils gedrapeerd en sloegen zichzelf, en de heren, in de grote muurspiegels gade. WEINIG TE DOEN. Wij willen werkelijk niet betwisten, dat eten en drinken tot de noodzake lijke levensvreugden behoren, want anders zouden de Lake Successers hun vredeswerk helemaal niet kun nen uitvoeren, maar toch hadden wij een meer ingespannen werkatmos- feer venvacht. Die urgente atmosfeer is eigenlijk alleen te vinden in de perszaal, vanwaar ettelijke honder den correspondenten der wereldpers dagelijks hun nieuWs overseinen. Op ons gemak wandelden wij ver der door het enorme gebouw, keken om de hoeken van alle kantoordeu ren en in de grote bibliotheek, raak ten verdwaald in Elok B en werden bijna ingesloten in Blok C. Iedereen scheen in een even goede bui, druk bezig met weinig te doen, maar dan op imposante wijze. Deze genoegelijke atmosfeer is waarschijnlijk het gevolg van de on verwachte gratie, die zopas aan het V.N. hoofdkwartier is verleend. Een paar weken geleden scheen Lake Success ten dode opgeschreven, maar de Koreaanse crisis, en bovenal Pre sident Truman zelf, hebben het nieuw leven ingegoten. Misschien is de stemming ook wel minder gedwon gen sinds de Russen hier niet langer aanwezig zijn om iedereen tot wan hoop te drijven. Na hun eindeloze wegloperijen uit de vergaderingen hebben de Russen nu besloten om m^ar helemaal weg te blijven en zij gebruiken Lake Success alleen nog vlaggen De vreemdelingen komen in stro men naar Zeeland en nu de textiel- schaarste verleden tijd is geworden, waaien daarom van alle mogelijke ge vels, terrassen, consumptietenten en zelfs benzinepompen, vlaggen van alle mogelijke nationaliteiten. Het staat fleurig en feestelijk. Maar.... de vreemdelingen leggen voor dit vlag vertoon een zeer geringe waardering aan den dag, ze mopperen er zelfs over. Waarom? Omdat een vlag alleen bij bijzon dere gelegenheden gebruikt behoort te worden en wat belangrijker is- bij zonsondergang gestreken behoort te worden. Het getuigt van weinig res pect voor de landen, wier vlaggen ge bruikt worden, als ook bij nacht de vlag blijft waaien. Daarom dient er soberheid betracht te worden bij het gebruik van nationale vlaggen. Er zijn immers fantasievlaggenin overvloed m de handel! Onbedoeld is ueelal dit vlaggenmis- k'y i \faar misbruik is het en ge zult het in het buitenland niet aantreffen. Hoevele malen ziet ge daar de Neder- landse vlug? Voor de Zeeuwen iets om op te letten! maar als een soort geriefelijk cor respondentie-adres. DE SALARISSEN. Er is aanzienlijke speculatie hier omtrent de toekomstige opvolger van de joviale secretaris-generaal Trygve Lie, de ongekroonde koning van Lake Success. Zijn post brengt een sala ris mee van 20.000 dollars (onge veer f 70-000) per jaar, een persoon lijke onkostenvergoeding van 30.000 dollars per jaar, een groot huis, en een pensioen van 10.000 dollars per jaar wanneer hij zyn taak neerlegt. Een berg geld, maar een niet te dure prijs, indien daarmee de uiteindelijke wereldvrede gekocht kan worden. Ook de Assistent Secretarissen- generaal kunnen van hun salaris rondkomen. Zy krijgen 20.000 dollar per jaar, met inbegrip van hun on- kostenrekeningen. Bijna iedereen in Lake Success is een financieel fuc- ces. Bodes krijgen ongeveer f 100 in de week en het gemiddelde salaris van een ambtenaar bij de V.N., met inbegrip van speciale toelagen, ligt tussen de f 350.en f 400.per week. Indien men een vooraan staande figuur is en dus heel wat in de vrede te brokkelen heeft, kan men bovendien zyn drank vrij van accijn zen en mevrouw's bont en juwelen vrij van weeldebelasting kopen. Ondanks dit al moet men toch niet té critisch zijn op de mannen van La ke Success. Ongetwijfeld is hun taak moeilijk en ingewikkeld. Jarenlang zyn zij het mikpunt van allerlei mop pen'geweest en zelfs uitgelachen. Ve len van hen zijn eenzaam en verlan gen naar huis. Toch zijn de meest indrukmakende mensen in deze politieke wereldhoofd stad niet de diplomaten en de ambte- nai'en, maar de dagbezoekers, de ge wone Amerikaanse burgers, die of uit het nabije New York komen aanrij den, maar dikwyls ook helemaal spe ciaal uit Chicago of San Francisco komen, om zich eens ter plaatse op de hoogte te stellen, hoe het nu zit met die internationale pogingen tot de zo vurig gewenste wereldvrede. DRUK BEZOEK. Wij volgden hen in de vergaderzaal van de Veiligheidsraad en bestudeer den dit publiek inplaats van de gede legeerden, die zich met kennelijk ge noegen onderwierpen aan de batterij van persfotografen en filmcamera's. Het publiek de doodgewone con- fectie-Amerikaan gedroeg zich byna eerbiedig, doordrongen van wat op het spel staat. De mensen zaten muisstil, fluistei'den eens onder elkaar en lieten hun candy en kauwgum on aangeroerd in hun zak. Zij zaten daar maar, ernstig en in gespapnen aan dacht. Gedurende de afgelopen weken zyn er duizenden van deze bezoekers in Lake Success geweest. Verleden week moest er aan 5000 zelfs toegang geweigerd worden, maar men gaf hen de verzekering, dat er plaats ge noeg voor iedereen zal zijn in de nieu we in aanbouw zijnde wolkenkrabber van de Verenigde Naties, op de hoek van New York's First Avenue en de 41e Straat. Het nieuwe gebouw, dat in September gereed zal zijn, zal 65 millioen dollars kosten. (Nadruk verboden). Een Amerikaanse soldaat, die aan de strjjd op Korea deelneemt, Iaat een kameraad zien hoe hy ternauwernood aan de dood is ontsnapt. Een Noord- Koreaanse sluipschutter wist hem een kogel door zyn helm te jagen. De Amerikaan zelf kwam er zonder een schrammetje af. Het is niet al goud wat er blinkt, Enkele weken geleden bracht de vondst van enige munten in de ha- van van Bergen op Zoom de tongen in beweging. Er waren gouden mun ten gevonden! Er werd verzocht aan de vondst ;een ruchtbaarheid te geven, voor- iat de munten goed waren onder zocht. Dit onderzoek, door de ge meente-archivaris, de heer C. .T. F. Slootmans, bracht aan het licht dat de betreffende munten niet van goud en eigenlyk in het geheel geen mun ten zijn. Het zijn koperen rekenpenningen, die door een jarenlang verblijf in de veenachtige bodem een goudachtig aanzien hebben gekregen. Vijfde arrestatie in de zaak-Fuchs. Als vierde Amerikaanse verdachte in de zaak Fuchs is Maandag de 32- jarige fabrikant Julius Rosenberg ge arresteerd. zo deelt het hoofd van de Amerikaanse recherche Edgar Hoover mede. Rosenberg, die in de tweede wereld oorlog deel uitmaakte van de Ameri kaanse verbindingstroepen, wordt be schuldigd van samenzwering tot het uitleveren van atoomgeheimen aan Rusland. Hoover zeide, dat Rosenberg een an dere belangrijke schakel in het Sow- jetrussische spionnage-apparaat was. „Rinus had lef. Gepensionneerden teleurgesteld. De Algemene Nederlandse Bond van Gepensionneerden, de Bond van Ge pensionneerden van Spoor- en Tram personeel en de Algemene Militaire Pensioenbond hielden Maandagmid dag in de Dierentuin te Den Haag een demonstratieve vergadering ter bespreking van het wetsontwerp tot verhoging van pensioenen met een bijzondere toeslag. Door alle sprekers werd teleurstelling over dit wetsont werp uitgesproken. Tenslotte nam de vergadering een resolutie aan, waar in er bij de Kamers der Staten Ge neraal op wordt aangedrongen, dat zij van de regering aanmerkelijke verhoging van de tegemoetkoming aan de gepensionneerden zullen ver gen. De dirigent van het Weense Philhar- monisch orkest, Josef Krips. is Dinsdag ochtend bij zijn aankomst op het vlieg veld van Idlewild te New York met-zijn vrouw aangehouden en naar de qauran- taine van de immigratiediensten van Ellis Island gebracht. Bovenop de radarmast van het Loodswezen te Vlissingen. „Hééééé, wat moet dat?" riep een werkman in het nieuwe gebouw van het Nederlandse Loodswezen te Vlissingen, toen een jongen met een Hol- lywood-snorretje binnenkwam en doodkalm de trap opliep. De jongen lachte en wuifde vriendelijk met zyn hand. „Dat Is in orde, meester" riep hy terug, „de hoofdinspecteur van politie staat beneden in 't straatje en die weet er van!" De werkman geloofde het niet erg en keek argwanend naar het geruite overhemd en de lange haren van de Indringer. „Is 't soms voor de krant?" wilde hy weten. „Turelureluuriyk", zei het geruite overhemd vrolyk en vervolgde zyn weg naar boven. De man krabde eens achter het oor, maar het was tenslotte schafttyd en daarom geloofde hij het verder wel Beneden stond echter geen hoofdin specteur van politie, alleen fietsten toevallig twee agenten voorbij, doch die zagen slechts de buitenkant van het gebouw en daaraan was niets bij zonders te zien. Daarom reden ze rus tig verder. Wie er wel beneden in het straatje stonden, waren een fotograaf en een accordeonist. Zij tuurden naar de hoge radarmast op de toren van het Loodswezen, waar blijkbaar iets gebeuren ging. Inderdaad, even later zag men op de steigers rond de toren het geruite hemd van de man met de snor van Clark Gable. ,Het waaide flink en zijn broekspijpen klapperden in de wind. „Wat moet die kwiebus daarboven? vroeg een van de vaste boulevard klanten aan de mannen beneden. De accordeonist (zonder instrument) trok een diepzirxxyge i'impel in zijn gladde voorhoofd en zei met een veelbeloven de klank in zijn stem: ,.Moet-je-maar- es-effe-wachteHet klonk erg Amsterdams in deze Vlissingse omge ving. Een torenbeklimming is eigenlijk 'n volmaakt Vlissingse aangelegenheid Het verrichten van deze halsbrekende toeren is immers sedert eeuwen het privilege van Vlissingse knapen? Iedereen in ons land weet, dat een ze kere Michiel. enkele honderden jaren geleden op zijn eentje de Jacobstoren beklom. De Hollywood-man zag er ech ter niet zeer Vlissings uit en er bleven derhalve meer mensen staan om eens te kijken, hoe een niet inheemse jon geling op een Vlissingse toren klauter de. Het was dan wel geen kerktoren, maar toch van 'n behoorlijke hoogte. De jonge man ging rustig verder en zat reeds halverwege de radar-mast Het begon te regenen, zo'n echt Vlis sings kermisbuitje met grote druppels en gezellige windvlagen. En toen? Toen gebeurde alles achter elkaar: de fotograaf stelde zyn toestel in, de mensen op straat vergaten adem te halen, de accordeonist zei: „Rinus val-nict" en de man met het snorretje daarboven maakte zonder zich iets aan te trekken van regen- en windvlagen een hoogstandje op het uiterste topje van de Radarmast. Zijn benen stonden wijduit tegen de grijze lucht als een levensgroot V-teken ,,'t Is toch erg" zei een lid van de IJscommissie en 't standbeeld van Michiel de Ruy- ter leek een kwart-slag gedraaid: in zijn jeugd had Michiel wel eens een toren beklommen, maar aan een hoog standje had hij zich toch nooit ge waagd „Rinus doet het goed", zei de man van de accordeon. „Rinus-het-lef en hij speurde rond of er soms agen ten in de buurt waren. „Je weet nooit door David Dodge 57 „Dat rots werk ziet er oud genoeg uit, om uit de Inca-tijd te kunnen zyn. Zou het woord ook vertaald kunnen zyn als „sluis" of „sloot", in plaats van „stroom" „Het zou kunnen. Maar als dat zo is, zijn wij verslagen. Er zijn hier ook geen rotsblokken", merkte Jeff som- er op. Hy keek nijdig en gluurde langs de rechte lijn van de sluis. Iets in die lijn deed mij denken aan de irrigatie- sloot, die water naar Arequipa bracht. Ik liep twintig mëter de heu vel op en zag het antwoord. Jeff stond nog steeds met een nij dig gezicht te kijken, toen ik terug kwam. „Ze hebben de stroom verlegd. Zij hebben die zijwaarts gericht en een sluis hier gemaakt, zodat zy de bo dem van de kreek beplanten konden. Onze afstand is goed. Het moet daar beneden zyn". Jeff gromde: „Ik zie nog altijd geen rotsblok". „Ik ook niet. Maar ik ga niet weg, voor we er zeker van zyn, dat het hier niet is". Het was er wel. Het duurde een half uur voor we het gevonden had dén. By de samenvoeging van twee rotsmuurtjes, die de tarwe in vakken 35. De reactie van het publiek, dat op heel vreemde denkbeelden kan komen, was uiterst merkwaardig: geen spoor van meelij met de arme juryleden, die daar nog steeds met hun hoeden stonden te worstelen en een plotselinge voorkeur voor de aap met de krans om z'n schouders. Men dacht zeker, dat als er toch geen echte winnaars komen opdagen, men het beste deed, deze surro gaat-triomfator maar toe te juichen. Een paar opgeschoten slungels hesen Jimmy weer op de fiets en daar ging hy voor het ere-rondje. verdeelde, geen vijftig voet van de plaats, waar Tacho was blijven staan, was de hoeksteen; een gladde ronde steen, die uit de grond scheen te ko men. Het ding stond in de bodem van de bedding, waar de stroom vier eeuwen vroeger gelopen had. En de ronde punt wees nog steeds hemel waarts. Het ei balanceerde nog altijd op zijn dikke einde. Iemand ik weet niet, of het Jeff was of ik slaakte een zucht van verlichting. Dat was alles. We gin gen terug naar onze ezels, die van de tarwe aten. Een gids bracht nog een groep toe risten aoor het fort, toen wij er weer langs reden met onze ponchos hoog om onze oren getrokken. Ik hoorde hem een verhaal doen over een legen de, dat er ergens onder hun voeten veertien gouden standbeelden begra ven zouden zijn. Hij lachte, toen hij dit verhaal deed en de toeristen lach ten met hem mee. Zij waren te groot voor sprookjes. Gedurende de middag dacht ik lang na over die standbeelden. Wij bleven in Tacho's hut, wachtend tot het tijd zou zijn. Er viel niets te praten. Wij waren in een soort afwachtende op winding; als wekkers, die wachten tot de uurwyzer een zeker punt be reikt heeft en dan afgaan. De ezels op het erf sloegen met hun staarten naar de vliegen en knabbelden aan het korte gras tussen de stenen. Toen de nacht eindelijk viel, kwam TachcbS vrouw ergens vandaan met een groot benzineblik. Binnen in dat blik maak te zy een vuurtje in het huisje. Er was geen schoorsteen en de rook bleef op schouderhoogte hangen, maar desalniettemin werd het er iets gezelliger. Toen de zon was onderge gaan was het kil geworden. Ik was werkelijk nog dankbaar voor die kwa lijk riekende poncho en chullo. Die nacht heb ik begrepen, waar om een poncho zo gemaakt is, dat men die overgooit, door zijn hoofd door het daartoe bestemde gat te ste ken. Men kan zich op die manier krabben zonder zyn armen aan de koude bloot te stellen. Jeff's poncho was öf schoner dan de mijne, óf hij was meer aan luizen gewend dan ik, want hij krabde niet half zoveel als ik. Maar zelfs Tacho, die er nu toch langzamerhand wel immuun voor moest zyn, maakte af en toe het klassieke gebaar. Wij zaten op de ka le grond om het vuurblik met ons hoofd een inch onder de rookgrens, terwijl Tacho's vrouw een kuiken met rijst klaar maakte en thee zette. (Wordt vervolgd) of zoiets mag. zie-je. In Amsterdam mocht hy ook niet op de Westertoren". Ondertussen had Rinus zich laten zak ken en daalde via de steigers weer naar de afdeling voor gewone men sen. „GEWOON Het bleek, dat hij een gewone Neder lander was, maar met een buitenge woon vak: 't maken van hoogstandjes, zij het dan wat lager bij de grond dan de toren van het Loodswezen. Nu hij toevallig met een groep op de kermis in Vlissingen was. kon hy niet meer van die radarmast afblijven. Hij moest en zou dat ding eens proberen. En het lukte. „Ik doe het al van mijn vierde jaar", zei Rinus op een manier alsof het een middagslaapje was. „Myn va der en mijn moeder zitten ook in 'fc vak". Enfin, het was gelukt: Rinus had zijn hoogstandje, de fotograaf n plaatje en de accordeonist een tevreden bui. Het Wereldgebeuren Formosa Azië is op 't ogenblik het brand punt in de strijd tussen de Sowjet- Unie en de Ver. Staten om de we- reldsuprematie. Vandaar dat dit we reldgebeuren weer betrekking heeft op dit werelddeel, hoewel dit keer niet de aandacht wordt gevraagd voor Korea, maar voor Formosa. Be gin deze week werd namelijk in een van de vele communiqué's uit Mc Arthurs hoofdkwartier bericht, dat vliegtuigen van de zevende Ameri kaanse vloot zyn begonnen met het uitvoeren van patrouillevluchten bo ven Formosa. Teneinde elke aanval op dit eiland te verydelen. Patrouil levluchten op zichzelf verydelen geen aanval. Bedoeld zal wel zijn, dat de Amerikanen zich niet voor een ver rassing gesteld willen zien en klaar staan om met de vloot in te grijpen, indien de Chinese communistische strijdkrachten tot een invasie zouden overgaan, 't Amerikaanse ingrijpen op Korea, hoe weinig succes dat ook tot dusver heeft opgeleverd, heeft de volledige steun gekregen van de Ver. Naties minus de communistische lan den. Met de houding van Washington jegens Formosa is dat anders. Men zal zich herinneren, dat begin van dit jaar een sterke Republikeinse groep in de Ver. Staten, "een groep, die geregeld minister Acheson het vuur na aan de schenen legt, aan drong op een Amerikaanse bezetting van Formosa om dit laatste bolwerk van de Chinese nationalisten ten kos te van alles te behouden. Minister Acheson vex*wierp dit denkbeeld, om dat het een openlyke interventie in hield in Chinese zaken, waarvan de gevolgen ernstig zouden zijn. Boven dien werd er geen enkele reden ge zien om de kliek van Tsjang Kai Sjek, die door comiptie en wanbe heer in het verleden zo volledig had gefaald, en elk contact met de Chi nese bevolking had verloren, nog lan ger de hand boven het hoofd te hou den. Na de overval op Zuid-Korea ls er plotseling verandering gekomen in 't standpunt van Acheson en Truman. De president deed in een merkwaar dige verklaring mededeling van zijn besluit Formosa voortaan te beschou wen als een eiland binnen de Ameri kaanse invloedssfeer, waardoor elke aanval op dit eiland als een bedrei ging van de veiligheid der Ver. Sta ten zou worden beschouwd. Alle aan vankelijke bezwaren werden dus eensklaps door de loop der gebeur tenissen weggewuifd. Misschien han delde Truman hier impulsief, mis schien wilde hy bepaalde militaire en Republikeinse kringen voor ziclfc winnen. In elk geval is Trumans ver» klaring in West-Europa niet zo gxxn- stig ontvangen. Formosa is internationaalrechte- lijk Chinees grondgebied, daaraan valt niet te tomen. Mao Tse Toeng de nieuwe heerser op het vasteland van China zegt vastbesloten te zijn For mosa te veroveren zodra een invasi* voldoende is voorbereid. Landen all Engeland en Nederland, die Mao Tse Toeng erkennen, kunnen hem moei lijk het recht ontzeggen de troepen van Tsjang Kai Tsjek van him laat ste bolwerk te verjagen. De Ver. Sta ten doen dit wel. Zij hebben aange kondigd het op een botsing ter zee te zullen laten aankomen, indien Mao de overtocht waagt. In dat ge val zal China zich aangevallen kun nen achten door Amerika met alle gevolgen daarvan. In geen geval zul len de Ver. Naties een eventuele actie van Mao tegen'Formosa kunnen ver oordelen als agi'essie. Er is nog een andere zyde aan de zaak. Tsjang Kai Sjek heeft in Azië alle sympathie verloren. Indien de Amerikanen hem blijven steunen, zal dat de Russische propaganda in de kaart spelen, waarin Amerika wordt voorgesteld als een imperialistische mogendheid, die het er om te doen is de oude koloniale politiek nieuw le ven in te blazen. En dat, terwijl de Amerikanen er juist naar streven de steun te verkrijgen van de jonge na tionalistische staten in Z. O. Azië, van India, Pakistan en Indonesië. Het Amerikaanse optreden boven Formosa moet daarom als een mis greep worden beschouwd als gevolg van het aandringen van al te voort varende militairen. De actie in KQra& ia gerechtvaardigd, die boven Foe* mosa niet.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 3