Gouddorst
Nieuw leven in Lake Success
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
Zeeuwse Almanak
RINUS MAAKTE HOOGSTANDJE
WOENSDAG 19 JULI 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
Ambtenaren van de Ver. Naties
maken zich niet erg druk
Vredes- en oorlogsproductie onder één dak.
(Van onze correspondent).
LAKE SUCCESS, Juli. Het „meer" is nergens te bekennen en het
succes moet nog komen, maar toch laat deze kleine voorstad van New York
de moed nog lang niet zakken. Hoewel Lake Success lange tyd slechts een
parodie op een wereldhoofdstad is geweest begint dit hoofdkwartier van de
Verenigde Naties nu eindelijk toch als zodanig zyn rol te vervullen.
De vierduizend vredemakers, die hier werkzaam zjjn, waren al maanden
lang bang geweest, dat zy hun banen zouden verliezen. Er scheen weinig
toekomst te zitten in de V.N. en nog minder in hun posities daar. Nu heb
ben z(j allen echter weer goede hoop, dat de Internationale salarislijst ge
handhaafd zal blyven.
UW correspondent was eigenlijk
zelfs lichtelijk geschokt bij het aan
schouwen van de zorgeloze, ja bijna
feestelijke nieuwe stemming hier.
Lake Success houdt op het eerste
gezicht zo ongeveer het midden tus
sen een welvarende country club en
een buitenformaat accountantskan
toor. Het is een uitgestrekt, vrij
laag gebouw, temidden van de lan
delijke weiden van Long Island, een
rustig genoegelijk buitenverblijf, 16
mijl verwijderd van het koortsachtig
gejaagde Manhattan.
Het gebouw is het eigendom van de
Sperry Gyroscope Company, die nog
steeds onder hetzelfde dak gehuis
vest is. De vredemakers hebben een
derde van het gebouw in beslag en
de gyroscope-lieden, die druk bezig
zijn met het vervaardigen van oor-
logs-precisieinstrumenten(twee
derde deel.
Deze huisvestingssituatie is wel zo
ironisch, dat wij ons afvroegen, waar
om de diplomaten niet tot een minder
pijnlijk compromis met de Sperry Mij.
zijn gekomen. Maar niemand heeft
nog een dergelijk voorstel gedaan en
de fabrikanten van oorlogsinstrumen
ten zijn tot op heden slechts door een
brandmuur gescheiden van de fabri
kanten van de vredeGeen mens
echter, die zich hier druk maakt over
het ongerijmde van de situatie. Zel
den zijn wij in een omgeving geweest,
waar men minder tekenen van onge
rustheid aan de dag legt dan in Lake
Success.
Wij hadden onze perskaart verge
ten, maar passeerden zonder de min
ste moeite de speciale bewaking by
het hek. Wij liepen door eindeloze
lange gangen, dwars door een dool
hof van kleine kantoren, waar nie
mand erg druk bezig leek en beland
den tenslotte in de grote ontspan
ningszaal van de gedelegeerden. De
bar deed uitstekende zaken en op
gewekte groepjes politici dronken er
geanimeerd hun whisky highballs,
Martini en Manhattan cocktails of
grote glazen koel bier. Elegant ge
klede meisjes en Lake Success is
goed bedeeld wat vrouwelijk schoon
betreft hadden zich la Holly
wood over de diepverende clubfau
teuils gedrapeerd en sloegen zichzelf,
en de heren, in de grote muurspiegels
gade.
WEINIG TE DOEN.
Wij willen werkelijk niet betwisten,
dat eten en drinken tot de noodzake
lijke levensvreugden behoren, want
anders zouden de Lake Successers
hun vredeswerk helemaal niet kun
nen uitvoeren, maar toch hadden wij
een meer ingespannen werkatmos-
feer venvacht. Die urgente atmosfeer
is eigenlijk alleen te vinden in de
perszaal, vanwaar ettelijke honder
den correspondenten der wereldpers
dagelijks hun nieuWs overseinen.
Op ons gemak wandelden wij ver
der door het enorme gebouw, keken
om de hoeken van alle kantoordeu
ren en in de grote bibliotheek, raak
ten verdwaald in Elok B en werden
bijna ingesloten in Blok C. Iedereen
scheen in een even goede bui, druk
bezig met weinig te doen, maar dan
op imposante wijze.
Deze genoegelijke atmosfeer is
waarschijnlijk het gevolg van de on
verwachte gratie, die zopas aan het
V.N. hoofdkwartier is verleend. Een
paar weken geleden scheen Lake
Success ten dode opgeschreven, maar
de Koreaanse crisis, en bovenal Pre
sident Truman zelf, hebben het nieuw
leven ingegoten. Misschien is de
stemming ook wel minder gedwon
gen sinds de Russen hier niet langer
aanwezig zijn om iedereen tot wan
hoop te drijven. Na hun eindeloze
wegloperijen uit de vergaderingen
hebben de Russen nu besloten om
m^ar helemaal weg te blijven en zij
gebruiken Lake Success alleen nog
vlaggen
De vreemdelingen komen in stro
men naar Zeeland en nu de textiel-
schaarste verleden tijd is geworden,
waaien daarom van alle mogelijke ge
vels, terrassen, consumptietenten en
zelfs benzinepompen, vlaggen van alle
mogelijke nationaliteiten. Het staat
fleurig en feestelijk. Maar.... de
vreemdelingen leggen voor dit vlag
vertoon een zeer geringe waardering
aan den dag, ze mopperen er zelfs
over.
Waarom?
Omdat een vlag alleen bij bijzon
dere gelegenheden gebruikt behoort
te worden en wat belangrijker is- bij
zonsondergang gestreken behoort te
worden. Het getuigt van weinig res
pect voor de landen, wier vlaggen ge
bruikt worden, als ook bij nacht de
vlag blijft waaien. Daarom dient er
soberheid betracht te worden bij het
gebruik van nationale vlaggen. Er zijn
immers fantasievlaggenin overvloed
m de handel!
Onbedoeld is ueelal dit vlaggenmis-
k'y i \faar misbruik is het en ge zult
het in het buitenland niet aantreffen.
Hoevele malen ziet ge daar de Neder-
landse vlug? Voor de Zeeuwen iets om
op te letten!
maar als een soort geriefelijk cor
respondentie-adres.
DE SALARISSEN.
Er is aanzienlijke speculatie hier
omtrent de toekomstige opvolger van
de joviale secretaris-generaal Trygve
Lie, de ongekroonde koning van Lake
Success. Zijn post brengt een sala
ris mee van 20.000 dollars (onge
veer f 70-000) per jaar, een persoon
lijke onkostenvergoeding van 30.000
dollars per jaar, een groot huis, en
een pensioen van 10.000 dollars per
jaar wanneer hij zyn taak neerlegt.
Een berg geld, maar een niet te dure
prijs, indien daarmee de uiteindelijke
wereldvrede gekocht kan worden.
Ook de Assistent Secretarissen-
generaal kunnen van hun salaris
rondkomen. Zy krijgen 20.000 dollar
per jaar, met inbegrip van hun on-
kostenrekeningen. Bijna iedereen in
Lake Success is een financieel fuc-
ces. Bodes krijgen ongeveer f 100 in
de week en het gemiddelde salaris
van een ambtenaar bij de V.N., met
inbegrip van speciale toelagen, ligt
tussen de f 350.en f 400.per
week. Indien men een vooraan
staande figuur is en dus heel wat in
de vrede te brokkelen heeft, kan men
bovendien zyn drank vrij van accijn
zen en mevrouw's bont en juwelen
vrij van weeldebelasting kopen.
Ondanks dit al moet men toch niet
té critisch zijn op de mannen van La
ke Success. Ongetwijfeld is hun taak
moeilijk en ingewikkeld. Jarenlang
zyn zij het mikpunt van allerlei mop
pen'geweest en zelfs uitgelachen. Ve
len van hen zijn eenzaam en verlan
gen naar huis.
Toch zijn de meest indrukmakende
mensen in deze politieke wereldhoofd
stad niet de diplomaten en de ambte-
nai'en, maar de dagbezoekers, de ge
wone Amerikaanse burgers, die of uit
het nabije New York komen aanrij
den, maar dikwyls ook helemaal spe
ciaal uit Chicago of San Francisco
komen, om zich eens ter plaatse op
de hoogte te stellen, hoe het nu zit
met die internationale pogingen tot
de zo vurig gewenste wereldvrede.
DRUK BEZOEK.
Wij volgden hen in de vergaderzaal
van de Veiligheidsraad en bestudeer
den dit publiek inplaats van de gede
legeerden, die zich met kennelijk ge
noegen onderwierpen aan de batterij
van persfotografen en filmcamera's.
Het publiek de doodgewone con-
fectie-Amerikaan gedroeg zich
byna eerbiedig, doordrongen van wat
op het spel staat. De mensen zaten
muisstil, fluistei'den eens onder elkaar
en lieten hun candy en kauwgum on
aangeroerd in hun zak. Zij zaten daar
maar, ernstig en in gespapnen aan
dacht.
Gedurende de afgelopen weken zyn
er duizenden van deze bezoekers in
Lake Success geweest. Verleden
week moest er aan 5000 zelfs toegang
geweigerd worden, maar men gaf
hen de verzekering, dat er plaats ge
noeg voor iedereen zal zijn in de nieu
we in aanbouw zijnde wolkenkrabber
van de Verenigde Naties, op de hoek
van New York's First Avenue en de
41e Straat. Het nieuwe gebouw, dat
in September gereed zal zijn, zal 65
millioen dollars kosten.
(Nadruk verboden).
Een Amerikaanse soldaat, die aan de strjjd op Korea deelneemt, Iaat een
kameraad zien hoe hy ternauwernood aan de dood is ontsnapt. Een Noord-
Koreaanse sluipschutter wist hem een kogel door zyn helm te jagen. De
Amerikaan zelf kwam er zonder een schrammetje af.
Het is niet al goud wat er blinkt,
Enkele weken geleden bracht de
vondst van enige munten in de ha-
van van Bergen op Zoom de tongen
in beweging. Er waren gouden mun
ten gevonden!
Er werd verzocht aan de vondst
;een ruchtbaarheid te geven, voor-
iat de munten goed waren onder
zocht. Dit onderzoek, door de ge
meente-archivaris, de heer C. .T. F.
Slootmans, bracht aan het licht dat
de betreffende munten niet van goud
en eigenlyk in het geheel geen mun
ten zijn.
Het zijn koperen rekenpenningen,
die door een jarenlang verblijf in de
veenachtige bodem een goudachtig
aanzien hebben gekregen.
Vijfde arrestatie in de
zaak-Fuchs.
Als vierde Amerikaanse verdachte
in de zaak Fuchs is Maandag de 32-
jarige fabrikant Julius Rosenberg ge
arresteerd. zo deelt het hoofd van de
Amerikaanse recherche Edgar Hoover
mede.
Rosenberg, die in de tweede wereld
oorlog deel uitmaakte van de Ameri
kaanse verbindingstroepen, wordt be
schuldigd van samenzwering tot het
uitleveren van atoomgeheimen aan
Rusland.
Hoover zeide, dat Rosenberg een an
dere belangrijke schakel in het Sow-
jetrussische spionnage-apparaat was.
„Rinus had lef.
Gepensionneerden teleurgesteld.
De Algemene Nederlandse Bond van
Gepensionneerden, de Bond van Ge
pensionneerden van Spoor- en Tram
personeel en de Algemene Militaire
Pensioenbond hielden Maandagmid
dag in de Dierentuin te Den Haag
een demonstratieve vergadering ter
bespreking van het wetsontwerp tot
verhoging van pensioenen met een
bijzondere toeslag. Door alle sprekers
werd teleurstelling over dit wetsont
werp uitgesproken. Tenslotte nam de
vergadering een resolutie aan, waar
in er bij de Kamers der Staten Ge
neraal op wordt aangedrongen, dat
zij van de regering aanmerkelijke
verhoging van de tegemoetkoming
aan de gepensionneerden zullen ver
gen.
De dirigent van het Weense Philhar-
monisch orkest, Josef Krips. is Dinsdag
ochtend bij zijn aankomst op het vlieg
veld van Idlewild te New York met-zijn
vrouw aangehouden en naar de qauran-
taine van de immigratiediensten van Ellis
Island gebracht.
Bovenop de radarmast van het Loodswezen
te Vlissingen.
„Hééééé, wat moet dat?" riep een werkman in het nieuwe gebouw van
het Nederlandse Loodswezen te Vlissingen, toen een jongen met een Hol-
lywood-snorretje binnenkwam en doodkalm de trap opliep. De jongen
lachte en wuifde vriendelijk met zyn hand. „Dat Is in orde, meester" riep
hy terug, „de hoofdinspecteur van politie staat beneden in 't straatje en
die weet er van!" De werkman geloofde het niet erg en keek argwanend
naar het geruite overhemd en de lange haren van de Indringer. „Is 't
soms voor de krant?" wilde hy weten. „Turelureluuriyk", zei het geruite
overhemd vrolyk en vervolgde zyn weg naar boven. De man krabde eens
achter het oor, maar het was tenslotte schafttyd en daarom geloofde hij
het verder wel
Beneden stond echter geen hoofdin
specteur van politie, alleen fietsten
toevallig twee agenten voorbij, doch
die zagen slechts de buitenkant van
het gebouw en daaraan was niets bij
zonders te zien. Daarom reden ze rus
tig verder. Wie er wel beneden in het
straatje stonden, waren een fotograaf
en een accordeonist. Zij tuurden naar
de hoge radarmast op de toren van
het Loodswezen, waar blijkbaar iets
gebeuren ging. Inderdaad, even later
zag men op de steigers rond de toren
het geruite hemd van de man met de
snor van Clark Gable. ,Het waaide
flink en zijn broekspijpen klapperden
in de wind.
„Wat moet die kwiebus daarboven?
vroeg een van de vaste boulevard
klanten aan de mannen beneden. De
accordeonist (zonder instrument) trok
een diepzirxxyge i'impel in zijn gladde
voorhoofd en zei met een veelbeloven
de klank in zijn stem: ,.Moet-je-maar-
es-effe-wachteHet klonk erg
Amsterdams in deze Vlissingse omge
ving. Een torenbeklimming is eigenlijk
'n volmaakt Vlissingse aangelegenheid
Het verrichten van deze halsbrekende
toeren is immers sedert eeuwen het
privilege van Vlissingse knapen?
Iedereen in ons land weet, dat een ze
kere Michiel. enkele honderden jaren
geleden op zijn eentje de Jacobstoren
beklom. De Hollywood-man zag er ech
ter niet zeer Vlissings uit en er bleven
derhalve meer mensen staan om eens
te kijken, hoe een niet inheemse jon
geling op een Vlissingse toren klauter
de. Het was dan wel geen kerktoren,
maar toch van 'n behoorlijke hoogte.
De jonge man ging rustig verder en zat
reeds halverwege de radar-mast
Het begon te regenen, zo'n echt Vlis
sings kermisbuitje met grote druppels
en gezellige windvlagen.
En toen? Toen gebeurde alles achter
elkaar: de fotograaf stelde zyn toestel
in, de mensen op straat vergaten adem
te halen, de accordeonist zei: „Rinus
val-nict" en de man met het snorretje
daarboven maakte zonder zich iets aan
te trekken van regen- en windvlagen
een hoogstandje op het uiterste topje
van de Radarmast. Zijn benen stonden
wijduit tegen de grijze lucht als een
levensgroot V-teken ,,'t Is toch
erg" zei een lid van de IJscommissie
en 't standbeeld van Michiel de Ruy-
ter leek een kwart-slag gedraaid: in
zijn jeugd had Michiel wel eens een
toren beklommen, maar aan een hoog
standje had hij zich toch nooit ge
waagd
„Rinus doet het goed", zei de man
van de accordeon. „Rinus-het-lef
en hij speurde rond of er soms agen
ten in de buurt waren. „Je weet nooit
door
David Dodge
57
„Dat rots werk ziet er oud genoeg
uit, om uit de Inca-tijd te kunnen
zyn. Zou het woord ook vertaald
kunnen zyn als „sluis" of „sloot", in
plaats van „stroom"
„Het zou kunnen. Maar als dat zo
is, zijn wij verslagen. Er zijn hier ook
geen rotsblokken", merkte Jeff som-
er op.
Hy keek nijdig en gluurde langs de
rechte lijn van de sluis. Iets in die
lijn deed mij denken aan de irrigatie-
sloot, die water naar Arequipa
bracht. Ik liep twintig mëter de heu
vel op en zag het antwoord.
Jeff stond nog steeds met een nij
dig gezicht te kijken, toen ik terug
kwam.
„Ze hebben de stroom verlegd. Zij
hebben die zijwaarts gericht en een
sluis hier gemaakt, zodat zy de bo
dem van de kreek beplanten konden.
Onze afstand is goed. Het moet daar
beneden zyn".
Jeff gromde: „Ik zie nog altijd
geen rotsblok".
„Ik ook niet. Maar ik ga niet weg,
voor we er zeker van zyn, dat het
hier niet is".
Het was er wel. Het duurde een
half uur voor we het gevonden had
dén. By de samenvoeging van twee
rotsmuurtjes, die de tarwe in vakken
35. De reactie van het publiek, dat op heel
vreemde denkbeelden kan komen, was uiterst
merkwaardig: geen spoor van meelij met de arme
juryleden, die daar nog steeds met hun hoeden
stonden te worstelen en een plotselinge voorkeur
voor de aap met de krans om z'n schouders. Men
dacht zeker, dat als er toch geen echte winnaars
komen opdagen, men het beste deed, deze surro
gaat-triomfator maar toe te juichen. Een paar
opgeschoten slungels hesen Jimmy weer op de
fiets en daar ging hy voor het ere-rondje.
verdeelde, geen vijftig voet van de
plaats, waar Tacho was blijven staan,
was de hoeksteen; een gladde ronde
steen, die uit de grond scheen te ko
men. Het ding stond in de bodem van
de bedding, waar de stroom vier
eeuwen vroeger gelopen had. En de
ronde punt wees nog steeds hemel
waarts. Het ei balanceerde nog altijd
op zijn dikke einde.
Iemand ik weet niet, of het Jeff
was of ik slaakte een zucht van
verlichting. Dat was alles. We gin
gen terug naar onze ezels, die van de
tarwe aten.
Een gids bracht nog een groep toe
risten aoor het fort, toen wij er weer
langs reden met onze ponchos hoog
om onze oren getrokken. Ik hoorde
hem een verhaal doen over een legen
de, dat er ergens onder hun voeten
veertien gouden standbeelden begra
ven zouden zijn. Hij lachte, toen hij
dit verhaal deed en de toeristen lach
ten met hem mee. Zij waren te groot
voor sprookjes.
Gedurende de middag dacht ik lang
na over die standbeelden. Wij bleven
in Tacho's hut, wachtend tot het tijd
zou zijn. Er viel niets te praten. Wij
waren in een soort afwachtende op
winding; als wekkers, die wachten
tot de uurwyzer een zeker punt be
reikt heeft en dan afgaan. De ezels
op het erf sloegen met hun staarten
naar de vliegen en knabbelden aan
het korte gras tussen de stenen. Toen
de nacht eindelijk viel, kwam TachcbS
vrouw ergens vandaan met een groot
benzineblik. Binnen in dat blik maak
te zy een vuurtje in het huisje. Er
was geen schoorsteen en de rook
bleef op schouderhoogte hangen,
maar desalniettemin werd het er iets
gezelliger. Toen de zon was onderge
gaan was het kil geworden. Ik was
werkelijk nog dankbaar voor die kwa
lijk riekende poncho en chullo.
Die nacht heb ik begrepen, waar
om een poncho zo gemaakt is, dat
men die overgooit, door zijn hoofd
door het daartoe bestemde gat te ste
ken. Men kan zich op die manier
krabben zonder zyn armen aan de
koude bloot te stellen. Jeff's poncho
was öf schoner dan de mijne, óf hij
was meer aan luizen gewend dan ik,
want hij krabde niet half zoveel als
ik. Maar zelfs Tacho, die er nu toch
langzamerhand wel immuun voor
moest zyn, maakte af en toe het
klassieke gebaar. Wij zaten op de ka
le grond om het vuurblik met ons
hoofd een inch onder de rookgrens,
terwijl Tacho's vrouw een kuiken met
rijst klaar maakte en thee zette.
(Wordt vervolgd)
of zoiets mag. zie-je. In Amsterdam
mocht hy ook niet op de Westertoren".
Ondertussen had Rinus zich laten zak
ken en daalde via de steigers weer
naar de afdeling voor gewone men
sen.
„GEWOON
Het bleek, dat hij een gewone Neder
lander was, maar met een buitenge
woon vak: 't maken van hoogstandjes,
zij het dan wat lager bij de grond dan
de toren van het Loodswezen. Nu hij
toevallig met een groep op de kermis
in Vlissingen was. kon hy niet meer
van die radarmast afblijven. Hij moest
en zou dat ding eens proberen. En het
lukte. „Ik doe het al van mijn vierde
jaar", zei Rinus op een manier alsof
het een middagslaapje was. „Myn va
der en mijn moeder zitten ook in 'fc
vak".
Enfin, het was gelukt: Rinus had zijn
hoogstandje, de fotograaf n plaatje en
de accordeonist een tevreden bui.
Het Wereldgebeuren
Formosa
Azië is op 't ogenblik het brand
punt in de strijd tussen de Sowjet-
Unie en de Ver. Staten om de we-
reldsuprematie. Vandaar dat dit we
reldgebeuren weer betrekking heeft
op dit werelddeel, hoewel dit keer
niet de aandacht wordt gevraagd
voor Korea, maar voor Formosa. Be
gin deze week werd namelijk in een
van de vele communiqué's uit Mc
Arthurs hoofdkwartier bericht, dat
vliegtuigen van de zevende Ameri
kaanse vloot zyn begonnen met het
uitvoeren van patrouillevluchten bo
ven Formosa. Teneinde elke aanval
op dit eiland te verydelen. Patrouil
levluchten op zichzelf verydelen geen
aanval. Bedoeld zal wel zijn, dat de
Amerikanen zich niet voor een ver
rassing gesteld willen zien en klaar
staan om met de vloot in te grijpen,
indien de Chinese communistische
strijdkrachten tot een invasie zouden
overgaan, 't Amerikaanse ingrijpen
op Korea, hoe weinig succes dat ook
tot dusver heeft opgeleverd, heeft de
volledige steun gekregen van de Ver.
Naties minus de communistische lan
den. Met de houding van Washington
jegens Formosa is dat anders. Men
zal zich herinneren, dat begin van
dit jaar een sterke Republikeinse
groep in de Ver. Staten, "een groep,
die geregeld minister Acheson het
vuur na aan de schenen legt, aan
drong op een Amerikaanse bezetting
van Formosa om dit laatste bolwerk
van de Chinese nationalisten ten kos
te van alles te behouden. Minister
Acheson vex*wierp dit denkbeeld, om
dat het een openlyke interventie in
hield in Chinese zaken, waarvan de
gevolgen ernstig zouden zijn. Boven
dien werd er geen enkele reden ge
zien om de kliek van Tsjang Kai
Sjek, die door comiptie en wanbe
heer in het verleden zo volledig had
gefaald, en elk contact met de Chi
nese bevolking had verloren, nog lan
ger de hand boven het hoofd te hou
den.
Na de overval op Zuid-Korea ls er
plotseling verandering gekomen in 't
standpunt van Acheson en Truman.
De president deed in een merkwaar
dige verklaring mededeling van zijn
besluit Formosa voortaan te beschou
wen als een eiland binnen de Ameri
kaanse invloedssfeer, waardoor elke
aanval op dit eiland als een bedrei
ging van de veiligheid der Ver. Sta
ten zou worden beschouwd. Alle aan
vankelijke bezwaren werden dus
eensklaps door de loop der gebeur
tenissen weggewuifd. Misschien han
delde Truman hier impulsief, mis
schien wilde hy bepaalde militaire en
Republikeinse kringen voor ziclfc
winnen. In elk geval is Trumans ver»
klaring in West-Europa niet zo gxxn-
stig ontvangen.
Formosa is internationaalrechte-
lijk Chinees grondgebied, daaraan
valt niet te tomen. Mao Tse Toeng de
nieuwe heerser op het vasteland van
China zegt vastbesloten te zijn For
mosa te veroveren zodra een invasi*
voldoende is voorbereid. Landen all
Engeland en Nederland, die Mao Tse
Toeng erkennen, kunnen hem moei
lijk het recht ontzeggen de troepen
van Tsjang Kai Tsjek van him laat
ste bolwerk te verjagen. De Ver. Sta
ten doen dit wel. Zij hebben aange
kondigd het op een botsing ter zee
te zullen laten aankomen, indien
Mao de overtocht waagt. In dat ge
val zal China zich aangevallen kun
nen achten door Amerika met alle
gevolgen daarvan. In geen geval zul
len de Ver. Naties een eventuele actie
van Mao tegen'Formosa kunnen ver
oordelen als agi'essie.
Er is nog een andere zyde aan de
zaak. Tsjang Kai Sjek heeft in Azië
alle sympathie verloren. Indien de
Amerikanen hem blijven steunen, zal
dat de Russische propaganda in de
kaart spelen, waarin Amerika wordt
voorgesteld als een imperialistische
mogendheid, die het er om te doen is
de oude koloniale politiek nieuw le
ven in te blazen. En dat, terwijl de
Amerikanen er juist naar streven de
steun te verkrijgen van de jonge na
tionalistische staten in Z. O. Azië,
van India, Pakistan en Indonesië.
Het Amerikaanse optreden boven
Formosa moet daarom als een mis
greep worden beschouwd als gevolg
van het aandringen van al te voort
varende militairen. De actie in KQra&
ia gerechtvaardigd, die boven Foe*
mosa niet.