In Oost-Berlijn is winkelen een mistroostige bezigheid De bewogen historie van een Zierikzees pronkjuweel Werkende bevolking kan hoge prijzen niet betalen Molen „De Hoopis honderd jaar oud Zeeuwse Almanak Van Vrouw toi Vrouw Zegenrijke Volksrepubliek VRIJDAG 30 JUNI 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 Daarom zijn er sl echts weinig kopers. (Van onze correspondent) BERLUN, Juni Dag in dag uit kan men te Berlijn in de Sow jet-Duitse #pers breedvoerige beschouwingen lezen over de toewijding, waarmede de leiders der communistische Staatswinkels voor de bevolking van Oost- Berlijn zorgen. Om het welstandspeil der bevolking op te voeren tot een nooit gekende hoogte, heeft de Handelsorganisatie of H O zoals het mani- moethwinkelbedryf van de Sowjet-Duitse Staat officieel gedoopt is, fruit ingevoerd uit Bulgarije, groente uit Hongarije, stoffen uit Tsjechoslowa- kye, aardappelen uit Polen en graan uit de Sowjft-Unie. Zij heeft afge vaardigden naar de fabrieken gestuurd om toe te zien, dat alleen de beste kwaliteit geleverd wordt en onder haar personeel organiseerde zij wedstrij den, wie de klanten het vriendelijkst en het beleefdst bedient. Het is het streven der H O de werkende bevolking het beste te leveren tegen de laagst mogelijke prijs. Dit alles en nog veel meer kan men lezen in de ge lijkgeschakelde bladen van Oost Berlijn. te koop aanbiedt, welke de vrouw bij haar make up pleegt te gebruiken. Lip penstift, rouge of poeder worden in Sow jet-Duitsland naar Russisch voor beeld gedegenereerde uitingen van een verworden kapitalistische cultuur be schouwd. en zijn derhalve verboden. VOLKSBEDROG. Wanneer wij ons met de stroom weer mee naar buiten laten stuwen, wordt ons oog getroffen door een breed uit gespannen dundoek, waarop in grote witte letters te lezen staat: ..De HO zorgt voor de werkende bevolking der Duitse democratische republiek. „Wij kunnen een verbitterde glimlach om dit schrijnend volksbedrog niet onder drukken. De werkende bevolking der Sowjet-Duitse republiek kan de resul taten van deze zorgen immers niet be talen. Dit is alleen bereikbaar voor de bewoners van het kapitalistische Wes ten en de nieuwe communistische aris tocratie. die de oude gelikwideerde in aantal en omvang reeds lang heeft overtroffen. Met vliegtuigen van de Amerikaanse luchtmacht kwamen vluchtelingen uit Zuid-Korea op de luchthaven Itazuki in Zuid-Japan aan. Wij hebben Gerhart Eisler's penne- vruchten eens 'n ogenblik terzijde ge legd en zijn zelf op verkenning uitge togen. Hier in Berlijn, waar twee we relden op elkander stoten, heeft men geleerd uiterst wantrouwig te zijn. Geloofd wordt alleen, wat het oog ge zien heeft. Daarom stapten wij in de ondergrondse spoorweg en lieten ons naar de Alexanderplatz brengen, waar de HO 'n reusachtige winkel, 'n waren huis, gebouwd heeft met 7 verdiepingen Het is de trots van alle communisten en de grootste propaganda-stunt der bolsjewistische economie. Wanneer men uit het duister van de ondergrondse weer in het helle licht treedt van het Alexanderplein, maakt de witte kolos van het HO-warenhuis inderdaad een imposante indruk. Het steekt prettig en uitnodigend af tegen de gapende ruïnes van bankgebouwen en restaurants. De blanke muren lijken een verfrissende oase temidden van het rondwarrelende stof, dat centimeter dik op de straten ligt of als een grauwe sluier tegen de gevels der huizen hangt. DRUKTE. Het is er druk in de HO. Duizenden mensen krioelen doorheen. Zij komen uit alle delen der stad. De afbraak van de particuliere middenstand heeft te snel plaats gevonden. Er zijn te wei nig winkels, zodat de huisvrouw dik wijls uren nodig heeft om de meest na- bijzijnde HO-winkels te bereiken. Ve len geven er daarom de voorkeur aan maar ineens naar de Alexanderplatz te rijden, omdat zij daar alles in een warenhuis bij een vinden. Dit verklaart de uitzonderlijke drukte. Heeft men zich eenmaal naar binnen gewrongen, dan kan men rustig rond kijken. voorzover men tenminste niet de bedoeling heeft iets te kopen, wat men in zijn dagelijks bestaan nodig heeft. De afdeling, waar men auto's, motoren, en fietsen kan aanschaffen, is leeg, doch heeft men het oog op een paar dameskousen of een warme worst, dan moet men met talloze ande ren in de rij gaan staan, tot men aan de beurt is. In de levensmiddelenafde lingen liggen, overal verspreid, worst- resten en kartonnen schoteltjes met uitgelopen mosterdresten over de ste nen vloer. Lege koppen en flessen vul? len besmeurde tafeltjes. Niemand schenkt hieraan echter enige aandacht. De stroom trekt verder van afdeling naar afdeling.* WEINIG KOPERS. Aan een vak van bijkans twintig meter lang worden wodka en alle soor ten Russische likeur verkocht. Er zijn echter weinig kopers. Een fles wodka kost 35, een fles likeur zelfs 40 mark. Alvorens een arbeider dit bedrag heeft verdiend, moet hij precies vier dagen werken. Een dergelijke uitgave kan hij zich niet veroorloven. In de vleesafdeling komen de be dienden echter handen tekort om ieder te gerieven. De bezoekers doen een keus uit de talrijke worstsoorten. Aan hun kleding en schoeisel kan men on middellijk zien, dat het West-Berlij- ners zijn, die dank de sterke inflatie van de Oostelijke mark hier goedkoper kunnen kopen dan in hun eigen stads deel. Zij kunnen gemakkelijk 20 mark voor een pond worst neertellen, omdat dit in hun eigen valuta omgerekend nauwelijks drie mark uitmaakt. De be woner van Oost Berlijn, waarvoor al deze heerlijkheden heten te zijn aan gekocht. moet echter met toekijken genoegen nemen. In het gunstigste ge val koopt hij een half onsje van de goedkoopste bierworst. Precies hetzelfde beeld vertonen de gebak-, eieren- en fruitafdeling. Over wegen West-Berlijners, die. de wel vaart van hun eigen stadsdeel benade lend, hier hun geld uitgeven om enke le penningen te sparen en zich mede schuldig te maken aan het feit. dat de Westelijke sectoren nog altijd 600.000 werklozen tellen. SLECHTE KWALITEITEN. Op de kleding- en schoenenafdeling is het opvallend rustig. De West-Ber- lijner komt hier niet. omdat de kwali teit van het gebodene zelfs niet aan de geringste eisen beantwoordt, terwijl de Oost-Berlijner geen 150 mark betalen kan voor een paar schoenen, die wat het bovendeel betreft, uit stof bestaan. De mode-afdeling staat daarenboven in het teken der eenheidskleding die algemeen wordt afgewezen. De vrou wen van Sowjet-Berlijn zijn nog niet zo ver. in bolsjewistische leer ge schoold, dat zij de modescheppingen der communisten kunnen waarderen. Zij kopen liever een stofje, dat zij door een naaister tot een elegante jurk la ten omtoveren. Opvallend is het ont breken van een afdeling, die artikelen IN 1874 EEN PROOI DER VLAMMEN. Op de derde Juli van het jaar 1850 stapte er uit een groepje-mensen, dat bij een open plek in de Nobelstraat te Zierikzee stond, een klein zes jarig jongetje naar voren. Het was Gerard Koole en hij was door zyn vader, Abraham Koole, uitverkoren om die dag de eerste steen te leggen van diens nieuwe molen. Het is waarschijnlijk de eerste en de laatste daad van betekenis geweest van dit knaapje, want ruim een maand later, op 14 Augustus, werd z\jn jonge leven afgesloten. Men heeft dit nog op deze „eerste" steen vermeld. En zo staat daar dan te lezen: „Gerard Koole leide de eerste steen van deze molen 3 Juli en overleed 14 Augustus 1850". De „Hoop" was niet de eerste mo len in de Nobelstraat. Wie de moeite neemt de oude kronieken, rechtsre gisters en kohieren door te bladeren, zaj telkenmale een molen in deze straat genoemd zien. Voor de eerste maal wordt er op 10 September 1529 over een molen in de raad van Zierikzee gesproken. Men bepaalde toen, dat er geen ko ren in de toenmalige schorsmolen gemalen mocht worden. De vroede vaderen waren bevreesd, dat het leerlooiersbedrijf dan in moeilijkhe den zou komen. Er kwam nog een molen bij. Op 2 Juni 1571 willigde de raad n.l. een verzoek in van zekere Pieter Pieters- se Bakker, om een oliemolen te mo gen bouwen. De mulders namen het blijkbaar niet zo nauw met heiligendagen, want op 25 Mei 1548 werd er een boete uitgevaardigd wegens het ma len op Onze Lieve Vrouwendag en in 1659 wegens het malen op Zondag. Ook zorgden de toenmalige eige naars van de molens in de Nobel straat voor opschudding onder de molenaars in Zierikzee, toen de ge broeders Femabucq in Augustus 1734 een tweede koppel stenen in hun mo len wilden plaatsen. Zij wilden tarwe malen, maar omdat dit verboden VERGADEREN. Het vergaderen zit de mensen te genwoordig in liet bloed. Er gaat nauwelijks een dag voorbij zonder dat er ook hier in Zeeland jaarvergade ringen en congressen worden gehou denwaar de mensen uit alle delen van het land naar toe stromen. Dag in dag uit, onverschillig of de regen bij bakken uit de wolken valt, of dat de zon aan de hemel staat te'laclien. En praten maar jongens, praten maar! Met nooit aflatende volhar ding, zonder aandacht voor de tijd! Het hoort nu eenmaal bi) het kran tenvak naar al die congressen, jaar- en gewone vergaderingen te tippelen. Hoogst ontdaan zijn de organisato ren, als ook Homerus eens even slaapt en een vergadering over het hoofd ziet. Want gij, lezer, weet dat misschien nog niet zo, maar al die vergaderin gen moeten publiciteit hebben en wie op vergaderingen praat, doet dat heel vaak om zijn naam later in de krant terug te kunnen vinden. Er zyn spre kers, die voortdurend opletten of „de pers" wel zit te schrijven en die des noods, als de pers niet schrijft, niet aarzelen om haar met luidruchtig keelgeschraap tot de orde te roepen. Ge gelooft het niett Kom eens een paar dagen aan de verslag geversta- fel zitten, zo knusjes, naast de pers broeders! Wij luisteren en schrijven. Maar gij lezer, leest gij die ellenlange ver slagent Dat zouden wij, eerlijk ge zegd, wél eens willen weten. Meen overigens niet, dat wy al die vergaderingen verafschuwen. Het is goed, dat met name in Zeeland zoveel landelijke vergaderingen gehouden worden. Hoe meer toeristen hoe be ter. En is jaarvergaderen en congres seren tegenwoordig niet een moderne vorm van toerisme geworden t Daarom: leve de vergaderingen! Zet Saskia op een har de banltwn een circus tent en ic hebt drie uur lang geen kind aan haar. Ik wéét het wel: het is niet alles goud wat er blinkt, ook niet het goud van de lovertjes en ga lons in de piste. Circus artisten zyn geen ro mantische ziververs en prinselijke supermensen, maar lieden die harder werken voor hun broodje dan menig eerzaam bur ger, die hen met open mond zit te benijden. Er zyn stalen zenuwen en een ijzeren zelfdisci pline nodig om het num mertje, dat daar zo spe lenderwijs gedurende en kele minuten wordt weggegeven, op peil te houden. En voor de vrouwen, die daarbij nog dikwijls de verzorging van een huishouding op een primitieve manier moeten klaarspelen, is dit leven van ogen schijnlijk luchtig en dar tel spel een dubbel zwa re opgave, om nog maar te zwijgen van het li chamelijk risico. Goed: ik besef dit al les terdege, terwijl ik mijn plaats kies op de houten bank en mijn ogen laat dwalen langs de enorme ringen van opgeheven gezichten on der het immense tent dak. Maar zodra de muziek schettert, de gordijnen wijken en de eerste fraai opgetuigde paarden de piste komen binnendra- ven, schud ik met wel gevallen enige kruisjes van mijn rug. Het wordt alles echt: de glanzende paarden stammen uit de stoeterij van Haroen-al- Rasclnd, de luchtacro baten in hun satijnen costuums hébben geen log gewicht als doodge wone stervelingen, maar zweven los en vrij als tovervogels in de nok van dit Alhambra der dromen Het is prachtig, het is adembeklemmend, het is te mooi om waar te zyn, en die groenfluwelen gordijnen voor de ingang geven stellig toegang tot niets minder dan het paradijs. Soms kom ik even, in een flits, weer met mijn volwassen voe ten op de begane grond, en bedenk dat er nog iets anders is waardoor dit circusbedrijf zo aan trekkelijk blyft. félende en pratende be zoekers. Mijn gastvrouw, klein en tenger in een soort blauw jasschort, was jtiist bezig iets geurigs te koken in een glam- zende aluminium steel pan op een glanzend Nergens ter wereld cmaitte gascomfoor. zien wij zo scherp, tot Ik had enige moeite welke volmaakte staat mij te herinneren dat ik het menselijk lichaam haar een kwartier gele geroepen is, als juist in den in de nok van het het circus. Zo behoren spieren te werken, zo soepel en beheerst lede maten te bewegen, zo prachtig feilloos behoort het lichaam te gehoorza men aan het bliksetn- circusdak aan^* haar knieën had zien rondslin geren en griezelige acro- baterie uithalen aan de handen van haar echtge noot. U bent stellig nog snelle bevel van de her- jong, Madamevroeg ik senen. aan jief aardige tengere Ik ging eens pralen mei een circusartisl Door de hoffelijke bru- ding. Zeker: drie en taliteit, wélke elkeen die twintig, maar zy is al de pen voert is aangébo- een oude rot in het vak. ren, kwam ik vanzelf uit Met haar vijfde werkte de circustent in een zij al in de piste, al was woomcagen terecht en het dan ook niet in zulke vroeg aan de bezige be- halsbrekende toeren. Dit woonster in welke taal nummer brachten zij en ik haar enige vragen haar man nu vier jaar. mocht stéllen. Ik had 'n of zy nooit eens bang goede gooi gedaan, trok was f öch nee, bang: op volle kracht het men raakt aan zoiets ge- Franse register open en wend, het is dagelijks liet mij zielstevreden in- werk. Maar er gebeurden stalleren op de enige zit- toch wel eens ongeluk- plaats in deze minuscule hen: was zij nooit eens huiskamer-keuken-slaap- gevallenJa, dat wel: kamer in één. twee keer. Eenmaal had Het was alles klein. taar voetbeentjes ge- beknopt maar scrupuleus dat was keurig. Op het onderste *dëh langs de zijwand lag een baby in diepe nest. Een cherubijntje van een ba by, met een kopje vol weer in orde gekomen. Nu ja, by die val, dan schrikt men wel even, zo'n tuimeling van negen meter hoogte Maar wat wilt u: dat kleine blonde krulletjes is het risico van het vak. en de slaaprozen op de Ik maakte haar een com- ronde wangetjes. Hoe pliment over de slapen- was het ter wereld mo- de dochter had deze gélyk om een oog dicht jongedame haar niet een te doen temidden van dit aardig tijdje buiten het daverend lawaai van werk gehoudenZij had dravende circusknechts, zeker enige maanden een knalharde luidspre- voor de geboorte moeten ker en honderden schui- ophoudenO nee, nee, dat niet: tot zeven en een halve maand was zij opgetreden, en een week 11a de bevalling werkte zij alweer. Van zoiets moet men wel even naar adem happen. En dat staat daar maar vrien delijk te glimlachen alsof het over een nachtje uit slapen gaat. Meteen komt de echt genoot naar binnen klimmen en doet zijn duit in het zakje. Ja, het vak heeft onaangename ver rassingen: onlangs is de coiffure van zyn vrouw verward geraakt in het ronddraaiende koord, waarmee zy werken. Hij is naar boven geklom men en heeft de haren er letterlijk uit moeten rukken: voila! En hij toont my een bitter souvenir, een dik ke streng haar in een doosje. Een gevaarlijk beroep, en een onverbid delijk beroep: Elke dag oefenen, oefenen, uren lang, daarbij dagelijks optreden, soms twee maal..... En altijd maar zwerven, vier dagen hier, een week ginds. Verlangt u nooit eens naar een werkelijk huis, Madame O, zegt de kleine artiste met een ze kere trots: maar wij hebben onze apparte menten: in Paris, 's Win ters zijn wij daar altijd, maar wy blijven dan na tuurlijk wél oefenen. Het nummer moet op peil blyven. De echtgenoot vindt 't tyd, dat hy ook eens wat moet vragen: Of ik ook schrijft en op mijn be vestiging komt er zo heerlijk echt Frans ach teraan: Weet u, mijn vrouw is een kleindoch ter van de beroemde auteur Eugène Brieux, lid van de Académie. Gelukkig volk, dat zul ke mensen oplevert. Ar tisten met hei lichaam, die trots zyn op hun af stamming naar de geest. Daar gaat de bel voor het tweede gedeelte. Ik druk een kleine gespier de hand: Au revoir, Ma dame, et merci. Bonne chance SASKIA. was, kwam er geen tweede koppel stenen. DE GRONDSLAG Op 21 Mei 1787 wordt dan de grondslag gelegd voor de tegenwoor dige „De Hoop". Zekere Fitzner en het gemeentebestuur kwamen tot overeenstemming om een leerlooierij annex lijmkokerij in te richten in de Nobelstraat. De stad zou hiervoor een subsidie geven van tweehonderd Pond Vlaams of 1200 gulden. Voor deze looierij was ook een schorsmo len noodzakelijk en die kwam er ook, en wel op de plaats, waar thans het graanpakhuis van de heer De Rijke staat. In Augustus 1819 kwam de heer Fitzner met zekere Adriaan Buijse bij het gemeentebestuur- met het ver zoek, een korenmolen onder de naam „Jan Hendrik" te mogen vesti gen. De concurrentie kwam in op stand en de raad nam op 4 October het besluit, dat de molen een schors molen zou blijven. De twee com pagnons richtten nu echter hun ver zoek aan de Gouverneur van Zee land. Dit had succes, want een jaar later, op 8 November 1820, stond de raad toe, dat er een „Jan Hendrü^' zou komen. Tot 28 Maart 1828 maal de de „Jan Hendrik" koren voor de beide compagnons, daarna ging hij over in andere handen. DE EERSTE „DE HOOP" De nieuwe eigenaar, genaamd Abra ham Jacobus Koole, die de molen be malen liet door Adriaan Wagenaar, richtte op 30 December 1847 aan de Gouverneur van Zeeland het verzoek een nieuwe molen en dan van steen te mogen bouwen op de plaats van de oude. Dit zou dan „De Hoop" worden. B. en W. deden er een advies bij, dat de oude molen een gevaar was voor de omgeving en nadat enige bezwaren van B. en W. uit de weg geruimd waren, kon Gerard Koole op 3 Juli 1850 zijn historische daad verrichten. De molen werd toen afgebouwd in zyn tegenwoordige vorm. Wel kwam er een nieuwe eigenaar, jhr. Raimond Schuurbeque Boeye, toentertijd be taalmeester te Zutphen, maar Adri aan Wagenaar bleef mulder, tot zijn dood in 1869 toe, toen werd hij door zijn zoon Jacobus Wagenaar opge volgd. De molen, zoals hij er nu staat, is niet de molen, zoals die gebouwd werd, want in de morgenuren van 23 October 1874 teisterde een hevige brand het bouwwerk. Naar de Zie- rikzeese Courant van 24 October meldt, stonden de brandweerlieden machteloos. Om 8 uur in de morgen, ruim een uur nadat de brand uitbrak, stortte de as met de wieken naar be neden, op het plein rond de molen. De molen werd echter weer opge bouwd. En in 1875 draaiden de wie ken weer. Niet voor dezelfde eige naar, die had zijn molen aan zijn mo lenaar verkocht. En deze verkocht op zijn beurt de molen in 1883 aan zijn zuster, Jacoba Wagenaar, maar bleef tot zijn dood in 1892 in haar dienst. Slechts twee jaar zette Jacoba Wagenaar het bedrijf nog voort. En toen, na heel veel wederwaar digheden, na afgebrand te zijn en na talloze malen van eigenaar te zijn veranderd, kwam „De Hoop" na 44 jaar trouwe dienst, maar met een stamboom, die reikte tot vóór de tachtigjarige oorlog, in handen van de huidige eigenaar, de heer M. de Rijke. Reeds meer dan een halve eeuw voorziet deze thans Zierikzee en omstreken van meel en bloem, dat is gemalen door een thans hon derdjarige: „De Hoop". Het Wereldgebeuren De laatste Amerikaanse journalist in Tsjecho-Slowakye, Dane Adams Schmidt heeft kans gezien op 't nip pertje te ontsnappen aan de rode po litie, die hem onder beschuldiging van spionnage kwam arresteren. Zijn ont hullingen in de New York Times ge ven een scnerp beeld van de trageaie, die zich in de 28 maanden sedert de machtsaanvaarding door de commu nisten in Tsjecho-Slowakye heeft vol trokken. „Het meest karakteristieke in een politiestaat", aldus Schmidt, „is het verdwijnen van mensen. Een buiten staander kan moeilijk begrijpen, dat een bureau of een kantoor leeg is, omdat de secretaris gearresteerd is, of dat het meisje aan het tegenover staande bureau een politiespionne is, die particuliere gesprekken aan de politie overbriefde. Men moet enige tijd in Tsjecho-Slowakye verblijven en mensen leren kennen, om 't weeë gevoel te kunnen begrijpen, dat een mens bevangt als iemand, die hy ken de, zonder meer verdwenen is omdat hij met U heeft staan praten. De in bruine leren jassen gehulde politie treedt zelden wreed op, maar ik weet van personen, die geslagen zyn, per sonen, die 24 uur verhoord werden terwijl uit de naburige kamers het jammeren weerklonk van mensen, die mishandeld werden. De macht in Tsjecho-Slowakije be rust in handen van een kleine kring van communisten, die hun orders di rect van de Kommform in Boekarest of uit Moskou ontvangen. De belang rijkste figuur onder hen is Rudolf Slansky, de secretaris-generaal van de partij. Merkwaardig genoeg heeft Klement Gottwald, de voorzitter van de partij, niet eens veel te vertellen. Moskou vertrouwt hem niet en als hij geen internationale bekendheid ge noot, was hij misschien al lang van het toneel verdwenen. De gehele be volking wordt bewaakt door een net werk van geheime agenten. Het zwaarst heeft de middenstand het te verduren. Twintig a dertigduizend middenstanders verrichten dwangar beid in concentratiekampen. De landbouw is ondanks het krach tige verzet van de boeren gecollectivi seerd. Nog altijd is Tsjecho-Slowakye de communistische staat met de hoogste levensstandaard. De levensmiddelen zijn nog grotendeels ongerantsoe- neerd. Maar niettemin daalt de le vensstandaard snel en de arbeiders zyn verre van tevreden met hun lot. f5ij hebben, zoals vroeger, geprobeerd om te staken. Maar staken wordt als sabotage beschouwd en op sabotage staat het concentratiekamp of erger. De voornaamste oorzaak van de dalende levensstandaard is, dat Rus land er op uit schijnt te zyn de han del van Tsjecho-Slowakije met het Westen te vernietigen. Alle Sowjet- orders moeten tegen door Moskou vastgestelde prijzen geaccepteerd worden, vaak tegen prijzen, die lager zijn dan de productiekosten. Omge keerd wordt Praag gedwongen ora grondstoffen van Rusland te betrek ken, die het niet verwerken kan. Er leeft dan ook in Tsjecho-Slowa kije een geest van verzet. Zelfs enkele communistenleiders laten zich critisch over Rusland uit in particuliere gesprekken. In meerderheid haten de Tsjechen Moskou, omdat zij menen, dat Rusland de levensstandaard wil veriagen tot het Russische peil. En de Tsjechen herinneren zich te goed hoe het vroeger was. Schmidt concludeert: „Het Tsjechi sche volk moet beschouwd worden als een gevangene in een communis tisch kamp. Nationaal zelfbewustzijn en eergevoel zijn aanwezig, maar wor den overheerst door de drang naar zelfbehoud. De positie der Tsjechen is gelijk aan die onder de Nazi's." Geslaagde noodlanding van straalvliegtuig. Een Meteor-straaljager van de L. S.K., gestationneerd op het vliegveld Leeuwarden, was gistermorgen door verosinegebrek gedwongen een nood landing te maken in de gemeente Wymbrytseradeel bij Sneek. De noodlanding slaagde uitstekend en de piloot bleef ongedeerd. Het vliegtuig werd zeer licht beschadigd. Een onklaar geraakte C 19 van de Amerikaanse luchtmacht is by Nash ville (Tenessee) neergestort en in brand gevlogen. Drie bemanningsle den kwamen om het leven; 26 para chutisten sprongen uit het toestel en bereikten ongedeerd de grond. Zes jaar voor overval op postagentschap. De Haarlemse rechtbank veroor deelde conform de eis de 28-jarige J. S. uit Haarlem, tot zes jaar ge vangenisstraf. Veroordeelde was er van beschuldigd in September van het vorig jaar een overval te hebben ge pleegd op het postagentschap te Drie huis (gem. Velsen). Hy had hierbij de kantoorhoudster, mej. M. C. Aris, die slecht ter been is en getracht had S. te beletten het geld ongeveer 338 gld. uit het geldkistje weg te nemen, in het gezicht geslagen. S. heeft zich voorts schuldig gemaakt aan overvallen te Meppel en Henge lo. A.T.O.-leider vrijgesproken. De Rotterdamse chef-commies J. A. J. R., die bij de A.T.O. als leider van de Praaglijn optrad, werd we gens overtreding van het deviezenbe- sluit te Rotterdam tot 50.000 boe te subs, twee maanden hechtenis ver oordeeld. Gisteren werd hij door de Haagse rechtbank vrijgesproken. De vervolging was ingesteld, om dat hij voor A.T.O.-transporten een betaling van 260.000 had geaccep teerd van een Tsjech, hetgeen niet geoorloofd was. Het gerechtshof heeft het 'vonnis wegens uitgeven van vals geld tegen de Belg R. J. J. M. (twee en een half jaar) bevestigd. Eerste Nederlandse vlieger 70 jaar. Gisteren werd Nederlands eerste vlieger, de heer A. Mulder, in zijn woonplaats Breda zeventig jaar. Op de zevende April 1911 werden hem door de Engelse instructeur Archer op de Mokerhei bij Breda de proeven afge nomen voor het verkrijgen van een vliegbrevet. De heer Mulder legde de proeven met goed gevolg af en werd daarmee de eerste Nederlander, die een vliegbrevet haalde. In geheel Ne derland gaf hij daarna demonstraties en kwam daarbij ook in Goes, Vlissin- gen en Domburg, waar hij als overal stormachtig werd toegejuicht. Een kor te tijd heeft hij nog met een compag non de luchtlijn NijmegenAmster dam v.v. geëxploiteerd. Toen bij een demonstratie zijn vliegtuig met e§n andere bestuurder verongelukte, bete kende dit tevens voor de heer MukJfer het einde van de vliegerij.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 3