List en geduld in de strijd tegen
heroïne-smokkelaars
Het wonder van de tweede lente
in Australië
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
Hoe Pip de Blinde en Louis
de steward in de val liepen
Zeeuwse Almanak
Vreemde geschiedenis van seizoenen
Van goeden wille
ZATERDAG 24 JUNI 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
Gevecht in café'tje van Istanboel.
Het was een laite namiddag in de oude stad Istanboel. Straatventers,
bedelaars, mensen van allerlei rassen en kledy verdrongen zich in de Rue
Cabristan. Niemand besteedde echter enige aandacht aan een groep werk
lieden, die bezig waren een sloot te graven bjj een klein cafétje. Plotseling
bewoog zich een schim voor het raam boven het café. Onmiddellijk gooiden
de gravers hun gereedschap neer, renden het café binnen en met het pistool
in de hand de trappen op. Een paar tellen later kwamen vier vloekende lie
den het gebouw uit, voortgeduwd door een Amerikaanse zeeman. Politie
auto's voerden hen snel weg vóór er mensen konden toestromen.
Voor een uur verstreken was, ont
ving commissaris Harry J. Anslinger
van de afdeling verdovende middelen
van het Amerikaanse Ministerie van
Financiën een telegram van de Ame
rikaanse zeeman", George White, de
agent voor de bestrijding van verdo
vende middelen: „Kan vandaag hoe
veelheid pure heroïne kopen van de
grootste kliek van handelaren en ze
tegelykertyd arresteren. Prachtige
steun van de Turkse politie, die 900
ons verdovende middelen in beslag
heeft genomen, een bron voor grote
verschepingen naar de Ver. Staten."
Een overwinning in een stad aan
de andere kant van de aardbol, zoals
die van agent White, was heus geen
ongewone onderneming voor de afde
ling verdovende middelen.
Toen de tweede Wereldoorlog ten
einde was, begonnen de verdovende
middelen weer te vloeien van het Ver
re Oosten, het Midden-Oosten en
Zuid-Amerika naar Europa eh de Ver.
Staten. In het laatst genoemde land
steeg de handel in bedwelmende mid
delen weer vlug tot vooroorlogse
hoogte. Tegen 1949 was meer aan
tien procent van de „bewoners" van
de Amerikaanse gevangenissen, man
nen en vrouwen, veroordeeld op
grond van de wet op de bedwelmende
middelen.
Enkele maanden voor de inval in
de Rue Cabristan hadden de buiten
diensten van de afdeling Washington
gemeld, dat heroïne, ae venijnigste
van alle opium-derivaten, uit een
nieuwe bron op de zwarte markt werd
gegooid. Een onderzoek bracht aan 't
licht, dat het Turks fabrikaat was.
Een groep detectives van de New-
Yorkse politie, speciaal voor dit doel
opgeleid, wist een Griekse zeeman
met twee vrienden op te duiken, die
een groot aandeel bleken te hebben
in her vervoer. Men volgde hen in 't
geheim naar hun bergplaats een
grote koffer in de goederenloods van
een eindstation van een buslijn en re
kende de heren toen in. Na zijn ar
restatie liet de zeeman iets los over
een heroïne-bende in Istanboel, waar
het gemene goedje aan zeelieden
werd verkocht.
Commissaris Anslinger besloot tot
in het vijandelijk kamp door te drin
gen. Enkele jaren geleden zou dat
moeilijk geweest zijn, maar dank zij
het werk van de Verenigde Naties,
zijn nieuwe wapens gegeven in de
handen van hen, die clandestiene
handel in bedwelmende middelen be
strijden. Anslinger belde het hoofd
van de bestrijdingssectie van de Turk
se politie op en liet daarna de hoofd
agent van de buitendienst van San
Francisco, George White, roepen.
Enkele dagen later verwelkomde
de Turkse politie de Amerikaanse col
lega in Instanboel. Zij lichtte hem in
over personen in de Turkse onderwe
reld waarmede hij te maken zou kun
nen krijgen, over hun gewoonten en
hoofdkwartier en ze waarschuwden
hem ook, dat er wel eens een geheime
agent in de Bosporus werd gevonden
met afgesneden keel.
Vermomd als Amerikaans zeeman,
begon White de café's aan de water-
kant te bezoeken. Hij liet iets los over
geld, dat hij had te spenderen, over
connecties in New York. voor wie hij
BEZIGE HANDEN.
Dit Almanakje dient dan om al
diegenen die, naast de duizenden, die
de tentoonstelling Bezige Handen te
Middelburg wel bezochtendit nog
niet deden, een spoorslag te geven
om de laatste kans niet te verzuimen.
De tentoonstelling draagt een alge
meen Zeeuws karakter: men vindt er
inzendingen uit alle delen der pro
vincieDaardoor alleen reeds heeft
zij recht op de belangstelling van elke
rechtgeaarde Zeeuw. Maar bovendien
is het mgezondene van een kwaliteit,
zoals men zelden ziet. Letterlijk
iedereen, die naar Bezige Handen ge
weest is, is er enthousiast van terug
gekomen, onverschillig welke zijn of
haar leeftijd was. Het kon ook niet
anders, want deze voortbrengselen
van bezige handen vervullen met een
diep respect voor degenen, die er hun
vele uren aan hebben besteed.
Urent Niet alleen uren. Ook hun
liefdeHet klinkt iemand wellicht
vreemd in de oren, dat er liefde be
steed kan zijn aan dameshandwerk,
of aan knutselproducten. Maar alleen
voor iemand, die Bezige Handen niet
bezocht, zal dit woord „liefde"
vreemd klinken. Wie de tentoonstel
ling bezocht heeft, weet, dat menig
roerkstuk, dat hier geëxposeerd is,
slechts tot stand kwam dank zij een
concentratie- en doorzettingsvermo
gen, dank zij een door lange oefening
verkregen vaardigheid, die alleen
voort kunnen spruiten uit iets, dat
met geen ander woord dan liefde
voor het werk kan worden aange
duid. En zou dit beeldhouwwerk, dit
schilder- en tekenwerk tot standge-
komen zijn zonder liet de voor onder
werp en materie
Verzuim, als ge nog niet geweest
xijt, de laatste kans niet. Tot en met
héden is Bezige Handen nog open'.
wat handel wilde drijven, in-
ien de verdiensten redelijk waren.
De speurhonden van de „beweging"
reageerden bijna direct. Gedurende
meer dan een week moest hij een zeer
afmattend onderzoek ondergaan. De
Turken, die een heleboel over de Ame
rikaanse onderwereld dachten te we
ten bewerkten hem met vragen en
strikvragen en White wist, dat een
kleine fout een kogel of een mes in
zijn rug betekende. De antwoorden
van White, gebaseerd op een encyclo
pedische kennis van de Amerikaanse
misdadige elementen, doorstonden de
toets. Hij werd tenslotte meegenomen
naar het café in de Rue Cabristan,
waar hij de vier mannen ontmoette,
voor wie hij vijfduizend mijl had ge
reisd om ze te vangen.
Er werd overeengekomen om hem
heroïne te leveren ter waarde van
6000.
De bende arriveerde op het afge
sproken uur. White moest de sloten-
gravendè politiemannen waarschuwen
door het gordijn te openen als de koop
was gesloten. Na eindeloos oponthoud
en argumenteren werd de kostbare
doos, die de verdovende middelen be
vatte, te voorschün gehaald. White
zei, dat hy de heroïne bij beter licht
wilde onderzoeken. En toen bleef het
gordijn steken. White rukte er aan,
iets te opvallend. De andieren grepen
hun wapens, White was hen voor, op
dat ogenblik vloog het rolgordijn open
en de politie rende de trap op. Ande
re aanvallende groepen omringden
hoofdkwartier en werkplaatsen van
de bende in en om de stad. Het was
een volkomen zuivering, de grootste
vangst in Turkije van de laatste ja
ren.
Maar zodra een organisatie in een
van de verblijfplaatsen is opgerold,
neemt een andere haar plaats in. Met
het verkopen van heroïne in New-
York of Parijs voor 300 tot 500
per ons zijn de winsten voor de ban
dieten immers groot. Een enkele ver
scheping, die door de Amerikaanse
douane nog niet lang geleden in de
staart van een vliegtuig werd gevon
den op het vliegveld La Guardia zou
meer dan een millioen dollar hebben
opgebracht in de „kleinhandel" van
de onderwereld.
STEWARD WAS ZENUWACHTIG
Een steward, bekend als „Louis"
werd zenuwachtig toen het s.s. „San
ta Luisa" kort geleden de haven van
Charleston invoer. Hij vervoerde deze
reis een flinke lading!
De douane, die eerst geen contra
bande vond, verliet het schip na hun
normale zorvuldig onderzoek. Louis
was opgelucht. De volgende dag zou
de kust wel veilig zijn, meende hij.
Zijn ondergeschikte, een neger die
voor de kranten zorgde, kwam aan
boord en samen slenterden de heren
naar een handig verborgen bergplaats
in het voorschip. Niemand was in de
buurt, behalve een monteur voor de
stoomleidingen, die geheel door zyn
werk in beslaggenomen was. Vlug
opende Louis de bergplaats en de
jongen liet verscheidene kleine pak
jes in zijn kleren glijden, waarna hij
zich uit de voeten maakte.
„General McRae" ontscheept
In stromende regen meerde gister
middag 't 12496 ton metende Ameri
kaanse ss „General J. F. McRae" met
1400 repatriërende militairen aan
boord in de Schiehaven te Rotterdam.
Onbarmhartig stroomde de regen neer
op de hoofden van de autoriteiten, die
ter verwelkoming aanwezig waren.
De reis had een vlot ver-loop en al
les was naar wens gegaan.
Het s.s. „Amarapoora", dat met 650
passagiers uit Djakarta naar Amsterdam
onderweg is, wordt reeds 27 Juni in Am
sterdam verwacht.
De steward had juist de deur van
de ruimte gesloten toen hH een hand
op zyn schouder voelde. Het was de
monteur, maar met een politiepen
ning. De loopjongen werd onder aan
de loopplank door enkele agenten op
gewacht.
Een bericht van de speurders naar
verdovende middelen in een van de
Zuid-Amerikaanse landen, die hadden
ontdekt, dat een grote, nieuwe orga
nisatie bezig was een kusthandel op
te zetten, had Washington laten we
ten, dat het schip „heet" was. Van
het moment af, dat het schip meerde,
betrokken agenten en douane-be
ambten, verkleed als electriciens,
monteurs en dokwerkers, de wacht
tot hun prooi in de val liep.
ZWARTE LIJST
Een schrikbeeld voor vele handela
ren in bedwelmende middelen is de
internationale lijst van personen, die
de wet op de verdovende middelen
overtraden. Deze lijst wordt bijgehou
den door het bureau voor verdovende
middelen door middel van rapporten
van andere landen.
Behalve namen en beschrijvingen
van alle bekende zwartehandelaren
in die middelen, vermeldt deze lijst
elke ongewone smokkeltruc, die de
laatste jaren geprobeerd werd.
Zo ontdekte bijvoorbeeld een Egyp
tische organisatie een nieuwe metho
de om verdovende midelen in karava
nen te verbergen, welke zij door de
Sahara naar Casablanca en Tanger
stuurden. Metalen capsules met mor
phine en heroïne, die ze een kameel
te slikken gaven, konden in een van
de gedeelten van het merkwaardige:
Mejuffrouw Bep Schaefer, wier beeltenis de gelukkige bezitters van te
levisietoestellen sinds Maart 1947 op hun schermpje hebben gezien, heeft
in een versierde studio afscheid genomen van al haar televisie-vrienden.
Zij is nameiyk onlangs in het huwelijk getreden en gaat met haar man,
die men hier naast^haar voor de camera ziet, naar Zuid-Amerika.
tier in New York, de achterzijde van
een bar in de 107e straat Oost. Zijn
onderschikten smokkelden opium uit
Mexico, brachten deze naar zijn ge-
verteringssysteem van het dier vér- 1 heime werkplaats in New-York om
dwijnen. Elk dier zou op die manier het daar tot heroïne te verwerken,
verdovende middelen ter waarde van j Pip verhandelde de middelen nooit
meer dan tienduizend dollar kunnen
vervoeren.
Brj het einde van de reis werden de
kamelen geslacht en de capsules te
voorschijn gehaald. Het was een duur
transport, maar de winsten recht
vaardigden de werkwijze.
De Egyptische douane had deze
truc niet door tot de prijs van de ka
melen een sterke 'stijging vertoonde
en een Egyptische officier een helder
idee kreeg. Hij onderzocht de kame
len met röntgenstralen en de organi
satie moest uitzien naar een nieuw
middel van vervoex\
PIP DE BLINDE
En dan het geval van „Pip de
Blinde" die tot voor kort als nummer
121 geboekt stond. Tal van feiten
omtrent deze man waren bekend. Hij
had een zeer bescheiden hoofdkwar-
zelf en zou slechts een hoeveelheid in
zijn kamer behandelen als er hele
maal geen getuigen by waren.
Een agent, die we voor het geval
maar Jackson zullen noemen, slaagde
er, nadat hij maanden ijverig bezig
was geweest zich tot een afperser van
de Westkust „op te werken", contact
te verkrijgen met de schurk. Maar om
een bewijs van schuld te verkrijgen,
moest hij Pip er toe over halen hem
de verdovende middelen te overhandi
gen en betaling te accepteren of
een van zijn mannen dit te laten doen
in bijzijn van getuigen.
Dus reed Jackson naar het hoofd
kwartier van de bende en toeterde.
„Ik moet Pip spreken", zei Jack
son. „Een flinke zaak. Maar ik heb
mjjn been bezeerd en kan er niet op
lopen".
Hij liet een omzwachtelde voet zien
en krukken lagen tegen het stoeltje.
„Pip spreekt noöit tegen iemand op
straat", antwoordde de bandiet. „Maar
omdat jij het bent. zal ik eens zien
wat hij zegt".
De agent hield de adem in. Achter
zijn stoel in een gereconstrueerde ba
gageruimte hurkte een andere agent
met zijn oog voor een gaatje, van
waar hij iedereen die naast de wagen
stond, kon horen en zien. Aan de
overznde van de straat, in een on
schuldig uitziende vrachtwagen, za
ten nog meer agenten met een came
ra.
Pip liep op dc auto toe met zijn
frootste handlanger. Hetgeen hij in
e daaropvolgende minuten zei en de
orders, welke hij gaf, bezegelden zijn
lot. De volgende dag herhaalden Jack
son en zijn helpers de manoeuvre
met nog twee hoofdagenten. De vallen
van de politie sloten zich van New
York tot Mexico.
De agenten van het bureau voor
verdovende middelen beëindigden al
dus een zaak met stille voldoening.
Pip de Blinde hing zich later in zijn
cel op.
In de winter is het er best uit te houden.
(Van onze correspondent).
Sydney, Juni (dus December voor
het Noordelijk halfrond). In Juni
nadert voor de bewoners van het vyf-
de werelddeel op het zuidelyk half
rond de kortste dag van het jaar. En
de „nieuwe Australiër", die hier in
de zomer van deze helft der aarde
gekomen Is, heeft zich al bij het ideo
van de winter neergelegd.
Doch dan gebeurt het, dat tot zyn
stomme verbazing tussen de typische
herfstkinderen als eetbare paddestoe
len en late appels by de groenteboe
ren opnieuw kroppen sla, jonge spi
nazie, aardbeien en nieuwe aardappe
len verschijnen, en dat de doorgaans
Griekse en Italiaanse groenteboer
hem in vertrouwen toefluistert, dat
nu spoedig ook wel weer de jonge
tuinboontjes ter tafel zullen komen.
Nauwelijks van zyn verbazing be
komen, merkt hij, wanneer hij 's mor
gens uit zijn raam kijkt, dat de
„vlam bomen" tussen hun reeds geel
wordende bladeren en het eeuwige
grijs-groen van de omringende euca
lyptus opnieuw hun vurige bloem
trossen ten toon spreiden. En hij
moet zich toch even bezinnen over
het feit, dat zij dit toch heus een zes
maanden geleden ook al eens gedaan
hebben.
Dat de tuinen schitteren van de
vuurrode poinsettia's is voor hem
reeds iets gewoons geworden. Maar
zijn verbazing neemt toch nog toe,
wanneer hij naar de talrijke parken,
parkjes en plantsoenen kijkt. Hij
heeft gezien, hoe de tuinlieden daar
uitgebloeide phloxen, goudsbloe
men, leeuwenbekken en andere kin
deren Flora's uit de grond hebben ge
trokken, en als Europeaan heeft hij
verwacht verder tot de September-
lente tegen de kale, zwarte aarde te
moeten aankijken. Doch daar hebben
diezelfde tuinlieden de lege perken
onmiddellijk weer gevuld met nieuwe
plantjes, als ware het al weer lente
inplaats van herfst of eigenlijk reeds
vroege winter.
Nu kan hem niets meer verbazen.
En wanneer hij bij de bloemenwinkels
en stalletjes tussen de herfstbladen
en chrysanten de Maartse viooltjes,
de lathyrus en de eerste hyacinten
en vroege narcissen ziet verschijnen
naast de typische winterbloem: de
IJslandse papaver, dan begint hij dat
reeds gewoon te vinden.
Gewoon is eigenlijk het woord niet
hiervoor. Want de voor natuurschoon
gevoelige noorderling zal nooit op
houden ieder jaar opnieuw vreugde
te scheppen uit deze wonderlijke
tweede lente in deze gezegende stre
ken, waar de winterjas, de gaskachel
en de extra wollen deken er drie tot
vier maanden van hèt jaar natuurlijk
wel aan te pas komen, maar waar
men de kale triestheid van de noor
delijke winter niet kent.
GRIMMIGER.
In zuidelijker streken van het vijf-
de werelddeel, zoals in Melbourne of
het nog zuidelijkere Tasmanië, kent
men deze tweede lente niet en re
geert Koning winter natuurlijk wel
met iets grimmiger hand. Doch ook
daar steken lenteboden zelfs in de
koudste maanden het hoofd omhoog;
bloeit de fel-gele acacia, die de noor
derling mimosa noemt en de Austra
liër wattle, terwijl men de kraag van
de winterjas op heeft en geurt het bij
de bloemenstalletjes van de Maartse
viooltjes.
Ook daar blyven de producten van
subtropisch en tropisch Queensland,
14. En het duurde een paar minuten voordat
hij zich voorzichtig naar beneden durfde te laten
zakken. Op de begane grond aangekomen, zette
hij de fiets op zy'n wielen en verwachtte niet
anders of het ding zou uit eigen beweging weer
aan de haal gaan. Er gebeurde niets, zodat Jim-
mij het ding vol argwaan begon te inspecteren,
ongehinderd, want de eigenlyke eigenaar was
treurig huilend het veld ingelopen.
de grapefruits, ananassen en bana
nen, kleur geven aan de winterse
groentestaljen en heeft men nauwe
lijks een onderbreking tussen de laat
ste herfstkleuren en de eerste made
liefjes en narcissen.
In Nieuw Zuid Wales en West
Australië, zo ongeveer op de Riviera-
linie aan de andere kant der aarde,
reiken echter herfst en lente elkaar
zo de hand, dat de seizoenen als het
ware ineen lijken te smelten. En ook
al blijven er talrijke mensen die in
principe geen narcissen zullen kopen
voor de laatste chrysant uit de bloe
menstalletjes verdwenen is, zij zullen
hun principes toch niet uitstrekken
tot „de tweede ronde" nieuwe aard
appelen, jonge spinazie en tuinboon
tjes.
FEEST VOOR OOG EN OOR.
Zo'n Decemberdag in Sydney
pardon, ik bedoel natuurlijk Juni-dag
is een feest voor oog en oor. Be
vrijd van de hitte der echte zomer
dagen kan de wandelaar zich verlus
tigen in de overal laaiende poinset
tia's tussen de laatste herfstkleuren.
Langs de wegen is de verwilderde
Oost-Indische Kers aan zijn tweede
lente bezig, en noodt tot plukken.
Wel - zijn de schaduwen lang en
heeft de zon een winterse kleur, doch
de vogels zwijgen nooit helemaal en
het jonge groen in de perken van de
plantsoenen verzacht de schrale De
cemberwind uit de nu met sneeuw
bedekte bergen.
Alleen de kale populieren en plata
nen, die hun Europese gewoonten nog
behouden hebben, roepen vagelijk het
beeld op van de winter, waaraan de
„nieuwe Australiër" gewend is.
Hij mag er in het begin nog wat
vreemd tegenover staan en soms een
licht heimwee voelen-naar de kale
wilgen langs een bevroren sloot, maar
spoedig zal hij net zo zijn ingebur-
geia als de zich hier nu geheel thuis
voelende treurwilg langs de kreken
en rivieren de oude treurwilg die
de nieuwe gewoonte heeft aangeno
men om reeds jong groen aan de tak
ken te hebben voor de laatste oude
bladeren zijn afgevallen.
Het Wereldgebeuren
Het is een troost, dat ondanks de
groeiende tegenstellingen in de we
reld, of misschien juist daarom, een
aantal vooraanstaande mensen van
goeden wille, geleerden, industriëlen,
staatslieden, blyven streven naar een
oplossing van de bestaande geschil
len. Him ideeën, gedachten en voor
stellen doen soms wat onwerkelijk
aan, omdat te weinig rekening wordt
gehouden, met de harde machtspoli
tiek. Maar zij geven er in elk geval
blijk van zich niet gelaten bij de
ontwikkeling te willen neerleggen en
blyven zoeken naar andere wegen,
onder het motto, dat men niet hoeft
te hopen om te ondernemen, noch te
slagen om te volharden.
Een van de mensen van goede wil
le is prof. Niels Bohr, natuurkundige,
Nobelprijswinnaar en atoom-onder-
zoeker. Hij heeft zijn gedachten neer
gelegd in een open brief aan de Ver.
enigde Volken, waarvan het slot
Uidt:
„Werkelijke samenwerking tussen
staten op het stuk van problemen,
die hen allen raken, voor-onderstelt
vrije toegang tot alle kennis-van-za
ken die van belang is voor hun on
derlinge betrekkingen. Elk argument
ten gunste van de handhaving van
barrières, dat gebaseerd is op de
neiging, nationale idealen of belan
gen te hoeden, moet worden afge
wogen tegen de nuttige gevolgen
van algemene verheldering en tegen
de vermindering-van-spanning die
uit openhartigheid voortspruit.
Men dient te erkennen, dat de
slechting van barrières grotere wij-
zigingen in bewinds-practijk zou ver-
I gen in landen, waar een nieuwe
j maatschappelijke structuur in tijdelij
ke afzondering wordt opgebouwd,
dan in landen met lange tradities in
I bewinds-organisatie en internationale
contacten. Het is dan ook zeer drin
gend nodig, dat men algemeen bereid
is alle volken te helpen bij het over
winnen van zulke moeilijkheden...
...Elk initiatief van welke kant ook
tot het wegnemen van al wat een
vrij onderling contact belemmert, zou
van het grootste belang zijn teneinde
uit het slop te geraken en anderen
aan te moedigen, stappen te doen in
dezelfde richting".
Een initiatief, waarop prof. Niels
Bohr doelt is thans gekomen van dr.
Plesman, de directeur van de K.L.M.
Sinds 1943 heeft deze een plan voor
betere internationale samenwerking
in zich doen rijpen, dat thans met alle
middelen van de publiciteit aan de
discussie is prijsgegeven.
E>e hoofdzaken van het plan zyn
bekend. Ds. Plesman wil, dat zoveel
mogelijk landen jaarlijks een gelijk
percentage van hun begrotingen ter
beschikking stellen van een inter
nationale raad, die de beschikbaar
gekomen sommen aanwenden voor
werken, die de goede verstandhou
ding en de economische afhankelijk
heid bevorderen.
'Toen op de persconferentie Donder
dag een der aanwezige journalisten
de vraag stelde of dr. Plesman wel
voldoende rekening houdt met de po
litieke werkelijkheid en niet een te
grote sprong ineens wil nemen, ant
woordde deze: „Heb je wel eens een
H-bom onder je stoel gehad? Dan
maak je nog veel grotere sprongen
ineens".
Weer ernstiger geworden zei dr.
Plesman: „Ik heb mijn hele leven
nog niet zo'n serieus gesprek gevoerd
als dit. Het gaat om een plan, dat
een van de grootste blikopeners ge
weest is, welke er ooit zijn geweest.
Hiervoor zal eerst de publieke opinie
moeten worden gewonnen. Vervol
gens zullen de politieke partijen op
de regering aandrang moeten gaan
uitoefenen, dit initiatief over te ne
men en op het hoogste internationale
niveau te brengen. En dan, besloot
dr. Plesman, zal ik de dag loven, dat
ik er weer van af ben.
Te hopen valt, dat dr. Plesman
zal slagen.
Charles M. Spofford in de
Atlantische Raad.
President Truman heeft de volsla
gen onbekende advocaat Charles M.
Spofford uit Missouri benoemd tot
vertegenwoordiger der Ver. Staten
in de bestuurscommissie van de
Noordatlantische Raad, welke een
soort „politiek opperbevel" zal vor
men. De Engelse regering volgde
met de benoeming van Sir Frederick
Hoyer Millar, thans Brits gezant in
Washington, eveneens geen vooraan
staande politicus. Men heeft dus
blijkbaar afgezien van het voorne
men van de bestuurscommissie een
lichaam te maken, waarin de hoogste
vertegenwoordigers van de pactlan-
den zitting zouden nemen.
Spofford heeft inmiddels zijn nieu
we functie aanvaard. Hij zal 'n week
lang besprekingen houden in Wash
ington en dan naar Londen vertrek
ken.
Aanvankelijk was de naam van Ei
senhower genoemd als Amerikaans
vertegenwoordiger.
De bekende „Vancouver Boys Band"
(Canada) zal Maandag 26 Juni een muzi
kale wandeling door Eindhoven maken en
's avonds concerten geven in het stads-
wandelpark.
Een „onderkruiper"
Tijdens een wedstrijd te Ko
penhagen tussen de Zuidslavi-
sche club Metallac en een loca
le ploeg werd een van de Zuid-
Slaven van het veld gestuurd
omdat hij zich verzette tegen
het nemen van een vrije schop
1 door de Denen. Een andere
Zuidslaaf, die prompt op de
scheidsrechter was toegelopen,
diens handen had gevat en die
pe buigingen had gemaakt, wat
deze official niet „nam", werd
wegens belediging eveneens
naar de kleedkamer verwezen.
De wedstrijd werd voorgezet
met negen Zuid-Slaven.' Dat
dacht tenminste de scheidsrech
ter, totdat hij één minuut voor
het einde meende een bekend
gezicht te zien, tellen ging en
tot tien kwam. Eén van de
zondaars was tersluiks het veld
weer opgekomen en had braaf
en zo onopvallend mogelijk zijn
partij verder meegeblazen.
Tenslotte wonnen de gasten
met 4—3.
Londen-Brussel in
25 minuten.
De nieuwe Britse straaljagef' „P
1081" heeft de afstand Londen-Brus-
sel (215 mijl) in 25 minuten afge
legd. Naar men neemt was de gemid
delde snelheid meer dan 800 km. per
uur. Het toestel, dat voor de lucht
vaarttentoonstelling in Brussel zal
blyven, werd bestuurd door Trevor
Wade van de R.A.F.
Belgische premier naar
koning Leopold.
Jean Duvieusart, de Belgische pre
mier, heeft voor Maandag een audiën
tie aangevraagd by Koning Leopold.
De eerste minister zal Dinsdagoch
tend weer te Brussel terug zijn.
