Een stukje aards paradijs in de
Middellandse Zee
I
Weekend op het eiland zonder de
geneuchten der beschaving
Op 't Matje
Van Vrouw tot Vrouw
Hei beloofde land J
ALS IK DRIEMAAL MET M'N
KORTE BEL BEL
VRIJDAG 19 MEI 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
7
„NATURALISTEN" ZOEKEN DE ZON OP.
(Van onze Parijse correspondent))
ILE DU LEVANT, Mei Het is werkelijk een soort aards paradijs. Je hebt
er geen politie, de burgemeester is er tevens kapper en postbode, de kranten
komen er niet en naar de radio kan je niet luisteren, want er is natuurlijk
geen electriciteit. Je hebt er je eigen strandje aan de Middellandse Zee, waar
je de gehele dag in de zon kunt liggen zonder dat iemand je komt lastig
vallen en al zou je willen dan zou je er niet eens sigaretten, sterke drank
of zg. schadelijke genotsmiddelen kunnen kragen. De zon is er de enige en
ook de onbestreden meester en wanneer je maar oppast, dat je niet te veel
verbrandt, dan kun je verder precies doen en laten wat je zelf wilt.
Auto's, trams, de metro of vliegtui
gen zijn helse machines, die men er
nog nooit heeft gezien en die er trou-
wenns ook niet zouden kunnen rijden,
omdat mén er eenvoudig geen wegen
heeft. Een enkel klein wandelpad,
waar je een hoogst enkele keer een
„naturalist" tegenkomt, dat is alles,
maar dat is dan ook meer dan genoeg.
Laat ik echter met het bègin begin
nen en u eerst vertellen, waar dit
aardse paradijs te vinden is en wat
naturalisten eigenlijk zijn. Op onge
veer vijftien kilometer van de Franse
kust, omspoeld door het altijd blauwe
water van de Middellandse Zee liggen
drie eilanden. .Twee ervan zijn vrij
wel onbewoond, maar het derde, het
lie du Levant, is door de naturalisten
uitverkoren tot hun vacantiecentrum.
Het eiland is een twintig kilometer
lang, ongeveer zes km. breed en het
bestaat eigenlijk uit een grote langwer
pige rots, die geheel begroeid is met
een dicht subtropisch kreupelhout. Je
komt er, door in een stadje niet ver
van Toulon een klein, vrolijk beschil
derd vissersbootje te nemen, dat je er
in een uur of vier brengt.
WAT ZIJN NATURALISTEN.
Naturalisten zijn «s-niet, zoals u mis
schien gedacht had, een nog onbeken
de stam wilden. Neen, naturalisten
TAFELZUUR
Het was een ingewikkeld geval van
een viszaak, die beheerd en wanbe-
heerd en opnieuw <?geopend en weer
gesloten en nóg eèns geopend was.
En daar was een vermenging van po
litieke en economische en karakterio-
logische en familiologische factoren in
de smeltkroes des lijdens geweest,
want een oom had geld geleend en
een tante was gekwetst geworden in
haar illegale „princicpjes" zoals ze
vanmiddag verklaarde en de vis-
man had gedreigd met gasverstikking.
Tenslotte hadden ze elkaar met schel
vissen op de kop geslagen. De tante
had zulks gedaan onder de strijdkreet
van „vuile Ennesbejer", de oom had
voor oplichter gescholden en de neef,
zijn winst verachtend, had zwijgzaam,
maar doortastend, een fles augurken
te barsten gemept op het vrouwelijk
schedeldak. De oom kon zich nog
slechts herinneren dat een staaf ijs op
zijn hersens was versplinterd. Daar
na was de verduistering ingetreden
tot de karbollucht van het zieken
huis hem wakker stonk. Nou, de dok
ters hadden er nogal wat aan te tim
meren gehad. Vier weken was hij des
morgens en des avonds door de zuster
gewassen. De tante daarentegen was
met een aspirientje radicaal gecureerd
geweest. Kwestie van schedeldikte.
Verdachte zag er niet uit als een
beroepsmishandelaar. Hij had eerder
iets nobels in zijn wangspieren; iets
dat herinnerde aan Roland Holst, die
er óók zo profetisch kan uitzien.
Die oom en tante zijn zwaar
mishandeld, constateerde de rechter.
Hoe kwam u daartoe?
Perdon, zei de man, die schuins
marcheerders hebben mijn blut gesto
len. Ik zat achter het prikkeldraad
vanwege de Winterhulp die de burge
meester-'van-de-goeie-kant anbeviel
en die lui maar feesten van mijn
zaakie. Later gaf die dallesdekker me
dan een kleine terugbetaling en daar
ontsting de capsones over. Toen ze me
anviele heb ik me verweerd. Dat mag
in een dimmekratische natie.
Hij is zelf een naatsie geweest,
riep de tante, maar de rechter hamer
de en haalde een paar kilo paperas
sen uit blauwe mappen. Rapporten
over het beheer. Nou, dat stonk als
rotte ,vis. Ze hadden zelfs de tegels uit
een badkamer verkocht. En de fiets
van de visman. Allemaal op de grens
van het bijzondere beheersfastoen,
hetgeen anders is dan het ouderwetse,
zoals u weet. Maar er was ook een
blief uit het kamp, waarin de schol-
letjesman de oom en de tante de'vrije
hand liet om tot koop en verkoop
over te gaan naar eigen inzicht. Het
geen ze dan ook terdege hadden ge
daan. Zoek 't maar uit!
De rechter liet al die narigheid mee
wegen, maar die te barsten geslagen
fles tafelzuur woog óók. En die staaf
ijs koelde de barmhartigheid nogal af.
Er zong een dreigende toon in het re
quisitoir en ik zag de kabeljauwken
ner wankelen toen de officier vijf
maanden uit de bus blies.
Het werden er twee plus twee voor
waardelijk. Drie jaar lang geen fles
sen in splinters slaan op vrouwen
hoofden. Al zijn ze nóg zo hatelijk.
En alle onkosten vergoeden vanwege
de reparatie aan ooms knobbelige
hersenpan.
Daar moeten weer heel wat bok-
kings voor gebakken worden. En
zónder steuh van Winterhulp, want
daar willen de goeie burgemeesters
niks meer van weten.
zijn mensen, die het gehele jaar inge-
spannen in de een of andere grote
stad werken en die tijdens hun vacan-
tie al het geroezemoes, de drukte en
het onnatuurlijke van het grote stads
leven willen vergeten, om eens een
paar weken helemaal volgens de na
tuur te kunnen leven. Dat wil zeggen,
dat zodra zij op het lie du Levant aan
land zijn gestapt, zij hun stadse allures
van zich afgooien. Het keurige pak,
nylonkousen, schoenen en dassen wor
den in de koffer gestopt en drie of
vier weken is een minimaal klein
zwemgedoetje de enig geoorloofde kle
ding. Roken is slecht, dus rookt men
niet. Een mens eet over het algemeen
(en vooral in Frankrijk) te veel vlees,
dus doet iedereen hier een vegetariërs.
kuur. Wijn wordt er niet gedronken
en zelfs ook geen stimulerende dran
ken zoals koffie en thee. Men staat op
als de zon opkomt, wandelt, zwemt of
zont de gehele dag en 's avonds gaat
men met de kippen op stok. Kortom
iedereen ondergaat een zuiverings-
kuur.
Op de meest Zuidelijke punt van het
eiland ligt een klein dorpje waar je
een paar uiterst eenvoudige en goed
kope hotelletjes vindt. Daar hum* je
voor een paar gulden een kamer, of
anders sla je je tent op, waar je wilt
en dan kun je leven als Robinsoh Cru-
soë.
Er zijn een paar wandelpaden op het
eiland, maar verder moet je je eigen
weg maar zoeken. Dit is niet eenvou
dig, aangezien veel van die subtropi
sche struiken de gewoonte hebben in
je blote body te prikken en aangezien
je als naturalist barrevoets gaat, mag
je eerst wel voor eén behoorlijk eelt-
laagje zorgen.
EENVOUDIGE GEMEENSCHAP.
In het dorpje wonen een paar dozijn
mensen, die van het tourisme leven. Er
is een gebouwtje, waarop Liberté, Ega-
lité, Fraternité staat, waaruit dus
blijkt, dat hier het wettige gezag van
de Franse Republiek zetelt. Er zijn
twee kamertjes, waarin zijn onderge
bracht het gemeentehuis, het postkan
toor, het staatsbosbeheer en de school.
Aangezien de burgemeester buiten di.
recteur van het postkantoor en postbo
de ook de enige kapper is, kan men
zich hier ook laten scheren. Op de
school gaan tien kindertjes, die bruin
zien als halve negertjes en die onder
wezen worden door een jong onderwij
zeresje, dat ook de gehfele dag in haar
zwempakje rondloopt. Het nieuws van
de beschaafde wereld dringt slechts
met grote vertraging op dit eiland
door en de meeste naturalisten willen
tijdens hun zuiveringskuur zelfs het
liefst helemaal niets van de vaste wal
horen. Er is wel één telefoonlijn met
de kust, maar die gaat bij woelig weer
steevast kapot en dan duurt het altijd
wel eventjes voor de zaak weer voor
elkaar is.
DE PLAATSELIJKE
KLEDERDRACHT.
De plaatselijke klederdracht is voor
een Nederlandse journalist een enigs
zins delicaat onderwerp om over te
schrijven. Maar aangezien het hier een
van de opmerkelijkste feiten van het
gehele eiland betreft, kunnen we er
toch moeilijk over zwijgen. Schrikt u
dus maar niet, want het eiland ligt
toch nog altijd een vijftien honderd
kilometer van de Nederlandse grenzen.
Het He du Levar' is namelijk de
enige plaats in waarschijnlijk heel
Enropa waar het nudisme, wanneer
het niet al te ver wordt doorgevoerd
en wanneer men de goede smaak niet
uit het oog verliest, getolereerd wordt.
De plaatselijke klederdracht bestaat
dan ook uit het z.g. „minimum" dat is
een zwembroekje, dat hoogstens veer
tig vierkante cm. groot is. En u moet
het me maar niet kwalijk nemen, dat
op die eenzame strandjes ook deze
veertig vierkante cm. nog wel eens
worden vergeten. De weinige mensen,
die je op het wandelpad tegenkomt
zien er dan ook eigenlijk niet meer als
Europeanen uit. Een paar weken dag
in dag uit bijna geheel blootgesteld
aan de felle zon en het idee „blank
ras" is geheel verdwenen.
Laat ik echter maar niet te veel over
deze kant van het naturalisme gaan
uitwijden. Men moet die tijdelijke af
schuw van alles wat kleren heet ook
toeschrijven aan het verlangen om tij.
dens die jaarlijkse vacantie nu eens
werkelijk een zuiveringskuur te on
dergaan, zodat men, gesterkt door de
zon en de zeelucht, het bloed geheel
gezuiverd door een voeding die alleen
uit groenten en vruchten heeft bestaan
en de geest volkomen verfrist door de
afwezigheid van radio, van kranten en
van alles wat aan het moderne, jachti
ge leven doet denken, vol verse moed
weer aan het werk kan gaan. En iets
pikants heeft men daar werkelijk niet
achter te zoeken.
(Nadruk verboden)
Vrijwilligers-militie
in Oost-Duitsland
Van gewoonlijk welingelichte zijde
te Bonn is verklaard, dat de Oost-
Duitse regering de vorming zal be
kend maken van een vrijwilligersmi-
litie met of omstreeks Pinksteren. De
ze militie zóu zogenaamd iiit „zelf
verdediging" samengesteld worden om
de Oost-Duitse republiek te bescher
men tegen „het groeiend militairisme
in West-Duitsland", zo verklaarde men
De toekomstige officieren en onder
officieren van de „volksmilitie" zou
den tegen eind Juni hun taak kunnen
beginnen, wanneer de kaders, die
thans werden afgericht, hun opleiding
voltooid zouden hebben.
Ten tweede male is een school walvissen naar het strand van Dunbar
(Engeland) teruggekeerd, en nu voor het laatst. Ruim een week geleden
kwamen circa 147 walvissen achter hun leider aan naar de kust gezwom
men. Hoewel de kustbewoners met zeer veel moeite de beesten naar diep
water sleepten, keerden zij naar hun leider, die ziek op het strand lag,
terug. Plaatselijke autoriteiten zagen als enige oplossing, de walvissen
dood te schieten, en daarna door schepen naar volle zee te laten brengen.
Het einde van de walvis-invasie op het strand van Dunbar.
Onderwijzerscursus voor
gedemobiliseerden.
De Britse Labour-partij zal binnen-
Voor gedemobiliseerde militairen
uit Indonesië zowel als uit Nederland
wordt de mogelijkheid opengesteld, 'n
speciale opleiding voor onderwijzer te
volgen. Deze opleiding zal 1 Septem
ber a.s. te Arnhem beginnen. Blijkt
de animo onder de gedemobiliseerden
voldoende, dan zal in andere plaatsen
in Nederland eenzelfde opleiding wor
den opgericht. Bij aanmelding van 20
of meer gegadigden van een bepaalde
confessionele richting zal de cursus in
een nader te bepalen plaats in confes
sioneel verband worden gegeven. De
duur van de opleiding is bepaald op
1% jaar.
Gegadigden moeten in het bezit zijn
van een diploma H.B.S. 5-jarige cur-
sls, gymnasium of een daarmee gelijk
staande opleiding.
Men dient zich aan te melden, liefst
zo spoedig mogelijk, maar in elk ge
val vóór 1 September a.s. bij het
hoofd van bureau 4 van de Sociale
Dienst van het ministerie van Oorlog,
Mauritskade 19. 's-Gravenhage, onder
opgave van godsdienst, genoten oplei
ding en diploma's.
Eeenheidsstaat Indonesië krijgt
ook nieuwe regering.
Zodra de eenheidsstaat tot stand is
gekomen, zal een nieuwe Indonesi
sche regering worden gevormd, aldus
deelde een officiële zegsman aan Ane-
ta mede. De regeringen van de Repu-
blik Indonesia Serikat, de Republik
Indonesia (Djocja), de negara Indo
nesia Timoer en de negara Sumatera
Timoer zullen op, dat ogenblik ophou
den te bestaan. Vermoedelijk zal het
Indonesische kabinet de vorm hebben
van een nationaal opbouwkabinet, al
dus besloot deze zegsman.
Tsjechisch V.N.-gedele-
geerde heeft er genoeg van.
De Tsjechische afgevaardigde bij de
V.N., dr. Houdek, heeft ontslag geno
men omdat „Tsjecho-Slowakije niet
langer een onafhankelijke staat is".
Houdek moest Woensdag naar Praag
vertrekken, omdat hij door zijn rege
ring is' teruggeroepen.
Vooruitlopend op de beschuldigin
gen. die naar hij verwacht te Praag
tegen hem zullen worden uitgebracht,
ontkende Houdek op een persconfe
rentie met nadruk, dat hij ooit „een
agent van de Westelijke mogendhe
den" geweest is.
Hij gaf het volgende beeld van het
huidige regiem in Tsjechoslowakije:
„Willekeurige arrestaties, isolering en
een -geestelijke mist, systematische
verdraaiing van nieuws, onbeschaam
de politie methoden, ingewikkelde sy
stemen van wederzijdse spionnage,
zelfs onder de hoogste ambtenaren, en
de eliminatie van het kleinste me
ningsverschil".
Vier zeelieden gearresteerd.
Na een onderzoek, dat bijna veer
tien dagen geduurd heeft, is de re
cherche van de Rijkspolitie te water
er toe overgegaan een viertal opva
renden van een Nederlands vracht
schip te arresteren. Deze mannen
hebben zich aldus de politie op
de laatste reis naar Indonesië en in
de haven van Tandjong Priok aan
diefstal van textiel schuldig ge
maakt. De goederen werden in Dja
karta verkocht.
De maand Mei schijnt
in de jongste geschiede
nis voorbeschikt om de
maand der gedenkdagen
te worden. Wij hebben
alleen al in ons kleine
land drie dagen gereser
veerd en elk plekje
grond in Europa, dat be.
zet is geweest en bevrijd
is geworden, kent in Mei
zijn kruis met bloemen onze klachten
aan de voet. Maar tus- horen over dure
sen die feestvieringen en schaarse koffie,
door slipt ongemerkt een Die immigranten-vrou-
vooroorlogs aanzien te
krijgen. De tienduizen
den immigranten-vrou
wen, die op het ogenblik
in de kampen van Israël
proberen zo goed en* zo
kwaad als het gaat een
gezin door de maanden
van afwachten te slepen,
zouden ons met open
mond aanstaren indien
".ouden
textiel
andere datum, bij de
meesten onzer onbekend,
maar met trots en ont
roering herdacht door al
len die van de vier hoe
ken der aarde zijn geko
men om te volbrengen
wat hun vaders en groot
vaders sinds eeuwen heb
ben afgesmeekt aan de
Paasdis: Volgend jaar in
Jeruzalem!
14 Mei 1948 werd, bij
het blazen der ramsho
rens, de staat Israël ge
sticht. En sindsdien zijn
uit aller heren landen de
kinderen Israëls, berooid,
armzalig maar sterk door
een onverwoestbare hoop
opgetrokken naar het
land hunner vaderen, om
eindelijk een plek te vin
den waar zij, als vrij en
trots volk, waarlijk kun
nen leven.
Wij hebben dat, met
enige gepaste ontroering,
uit de kranten vernomen
Wij lieten ons vertellen
dat er sinds de stichting
van de nieuwe staat
360.000 immigranten Isra
ël zijn binnengestroomd.
Natuurlijk! zeggen wij,
met een huiverende her
n nering aan ons knappe
Joodse buurmeisje met
de gele ster op haar keu
rig jumpertje. Gelukkig
voor die mensen; wat
zullen ze blij zijn einde
lijk thuis te zijn.
Thuis? Wij weten niet
waar wij over praten.
Wij zitten, min of meer
comfortabel, in onze ei
gen gezellige huiskamer,
wij scheppen alweer naar
believen een kit kolen
en onze linnenkast be
gint zachtjes-aan een
wen: zij vormen een hel-
dinnendom apart waar
van wij ons geen voor
stelling kunnen maken.
Voordat zij na een onge
makkelijke reis in Jaffa
aan land stapten, hebben
zij allen zonder uitzonde
ring een leven van ont
bering, ellende, angst en
lijden achter de rug.
Sommigen hebben jaren
lang in kampen doorge
bracht. Anderen, zoals de
vrouwen uit Yemen in
Z. W.-Arabië, zijn met
ongelooflijke volharding
en moed te voet door de
woestijn naar Aden ge
trokken. waar zij einde
lijk na maandenlang
gedaan hebben dan zwer
ven; die van Engeland
naar Frankrijk, van
Frankrijk naar Australië
en van Australië naar
Japan zijn getrokken.
Geen wonder, dat zulke
vrouwen niet het flauw
ste begrip van huishou
den hebben en nog geen
aardappel kunnen schil
len.
Anderen komen met
haar gezin en schamele
huisraad soms niet meer
dan een bed en de kle
ren die zij aan hebben
uit de omringende lan
den van het nabije Oos
ten en importeren huise
lijke gewoonten die elke
sociale werkster de stui
pen op het lijf zouden ja
gen.
En die allen tezamen
komen, noodgedwongen,
terecht in de doorgangs
kampen die in allerijl
voor hen in orde zijn ge.
bracht. Een jonge staat,
die bovendien nog op
zelfverdediging bedacht
moet zijn, staat voor
wanhopige financiële en
economische problemen,
en kan met de beste wil
wachten in de ellendigste
omstandigheden het ge
luk hadden een plaats Ie
krijgen in het vliegtuig
naar Israël. Zo komen er
meisjes van veertien,
vijftien jaar in Israël aan,
die geheel alleen die ver
schrikkelijke reis ge.
maakt hebben. Bedekt
met wonden, haveloos en
schuw, zonder de gering
ste ontwikkeling, groeien
'zij na twee jaar in de
kibbutz (landbouwkolo
nie) uit tot zonnige, han
dige, levenslustige deern
tjes, de aanstaande moe
ders van een vrij volk.
Er komen vrouwen uit
Europa aan, die de laat
ste tien jaar niet anders
ter ivereld geen grote
fondsen uittrekken voor
de inrichting van een
voudige, maar bewoonba
re en hygiënisch welver
zorgde barakken-com
plexen. En zo wonen dui
zenden en duizenden
Joodse immigranten-moe
ders met haar kinderen
in haastig opgezette ten
ten en hutjes, die de de
gelijkheid hebben van
bordpapier. En dat in een
klimaat van droge hete
zomers met schroeiende
woestijnwinden en koude
winters met schrikkelijke
slagregens. Zelfs als zij
zo gelukkig zijn om spoe
dig een vast en solide
onderdak te vinden in de
verlaten Arabische dor
pen of in de nieuwge
bouwde wijken, dan staan
zij nog vaak volkomen
verbijsterd in een land
waar zij de taal niet ver
staan, de gewoonten en
het voedsel haar volko
men vreemd zijn.
Maar hebt u allang
gezegd, met verbazing.
Natuurlijk. Vrouwen
over de gehele wereld
zijn overal hetzelfde.
Waar geholpen moet wor
den stropen zij de mou.
wen op en pakken aan,
al moeten zij beginnen
als in Genesis één: met 't
volstrekte niets. Laat de
regering van Israël al
'machteloos staan ten op
zichte van de verzorging
der immigranten, de
machtige internationale
Zionistische vrouwenor
ganisatie heeft- de zaak
ferm aangepakt.
En overal in de kam
pen en de niexiwe neder
zettingen verschijnen de
jonge energieke sociale
werksters en verzetten
bergen werk met een lust
en toewijding en humor
die het hart verwarmen.
Hier leren zij een groep
vrouwen hoe zij de was
moeten doen of een baby
verschonen. Daar bepra
ten zij een huismoeder
om in een tropische hitte
een zuigeling niet in de
kens en flanellen lappen
te bakeren, en haar huis
vuil niet vlak voor de
hut te deponeren, of, zo
zij al tot het begrip van
een vuilnisvat is gerijpt,
dat tenminste met een
deksel dicht teriiouden.
Elders verzamelt er een
alle kinderen om zich
heen om hun de nood
zaak van tandenpoetsen
bij te brengen: de kleu
ters hebben zelfs nog
nooit een tandenborstel
gezien. En weer ergens
anders zwoegt zo'n dap
per jong ding op haar
eentje tegen een pokken
epidemie. met 400 inen
tingen per dag.Er zijn
toch nog wel een paar
hoopvolle dingen in de
wereld. SASKIA.
Kamervoorzitters zonden nieuw bellen-regiement aan de
volksvertegenwoordigers.
(Van onze parlementaire redacteur)
„Als ik één maal met de korte bel bel, bel ik voor de minister", heeft de
voorzitter van de Tweede Kamer, dr. L. G. Kortenhorst, de leden officieel
laten weten. Dat is een gewichtige mededeling, want men moet over het
bel-ceremonieel in ons parlement, onderdeel van de ordemaatregelen, niet
gering denken.
Die korte bel, wordt slechts twee drie seconden achter elkaar gebruikt.
Als de leden er dus één maal mee horen bellen, begrijpen. zij, dat de minis
ter aan het woord komt; zij kunriten zich dan, wanneer zij' zich in het oude
Kamergebouw bevinden ,naar de Ridderzaal begeven, om de regering aan
te horen. En de leden, die in een van.de vele vertrekken van het grafelijke
slot zelf verpozingof werk gevonden hebben, kunnen eveneens naar de
grote vergaderzaal gaan.
Dat zijn dingen, die de dames en he
ren afgevaardigden precies moeten we
ten. Zij moeten trouwens met nog veel
meer op de hoogte zijn. Er is een
compleet bel-reglement bekend ge
maakt.
Wanneer de president twee maal met
de korte bel belt. wordt de vergade
ring voor korte tijd geschorst. Als de
volksvertegenwoordigers nu maar niet
in de war raken, want tot dusver bel
de dr. Kortenhorst voor een korte
schorsing drie maal met zijn korte bel.
Drie maal bellen met de korte bel be
tekent voortaan: de vergadering wordt
hervat.
Als de korte bel tenslotte vier keer
achtereen rinkelt, dan beduidt dit voor
de dames en heren waar zij zich in
de Ridderzaal, of in het oude Kamer
gebouw ook bevinden dat de verga
dering gesloten wordt of aan het einde
van de middag geschorst wordt tot des
avonds.
DE LANGE BEL.
De vroede heren zullen dit allemaal
uit hun hoofd moeten leren. Zodra zij
deze regels er goed hebben ingeprent,
kunnen zij aan les twee beginnen want
er is ook nog een lange bel.
Die lange bel wordt zo afgesteld, dat
zij ongeveer dertig seconden blijft
doorbellen. Dit is aanzienlijk korter
Verbanning van Franse kroon
pretendenten opgeheven.
Met 320 stemmen tegen 179 met
alleen de stemmen van de communis
ten tegen heeft de Franse Nationale
Vergadering Dinsdagavond het ver
banningsstatuut van 1886 afgeschaft.
De graaf van Parijs en Prins Napo
leon Bonaparte mogen thans weer het
Franse grondgebied en de stad Parijs
betreden.
De volksrepublikeinse afgevaardig
de Hutin-Desgrees stelde voor de ver
banning op te heffen en zijn partijge
noot Chautard verdedigde de motie
met de strijdkreet derFranse re
volutie „alle mensen zijn viïj geboren
en gelijk voor de wet".
Henri d'Orleans, de graaf van Pa
rijs, die met zijn echtgenote en II
kinderen te Lissabon woont, stamt in
rechte lijn af van Lodewijk de Heilige
en Hendrik IV van Navarre.
Russische beschuldiging aan
het adres van Frankrijk.
In een protestnota heeft Rusland de
Franse regering ervan beschuldigd,
dat zij Sowjet-burgers in Frankrijk
en de Franse zones van Duitsland en
Oostenrijk verhindert te repatriëren.
Verder beschuldigt de nota Frankrijk
ervan, dat het tracht deze Russen te
recruteren voor het vreemdelingen
legioen in Indo-China.
Louis van Tulder zegt
concertpodium vaarwel.
Naar wg vernemen heeft de tenor
Louis van Tulder zich wegens ge
zondheidsredenen genoodzaakt ge
zien niet meer in het openbaar als
zanger op te treden. Hij hoopt ech
ter wel als zangpaedagoog werk
zaam te blijven en zal daarnaast ook
weer zijn oude functie als dirigent
hervatten. Ook in zijn talrijke func
ties als voorzitter of lid van vere
nigingen en commissies op muzikaal
terrein blijft de heer van Tulder
werkzaam.
dan tot nu toe, doch lang genoeg zo
leert de voorzitter zijn discipelen
om geen misverstand met de korte bel
te doen ontstaan.
Die lange bel wordt gebeld om aan
te duiden, dat de vergadering begint,
of dat er een stemming wordt gehou
den. In dat laatste geval zal de lange
bel de leden dus ijlings naar de verga
derzaal doen snellen om hun pro of
contra uit te spreken
Dr. Kortenhorst zal dit nieuwe bel-
systeem ongetwijfeld nauwkeurig toe
passen. Hij duldt van de heren com
miezen-griffiers. die doorgaans de oei
bellen, geen bèl-rebellie. Want daar
over zou hij zich wel eens zeer gebelgd
kunnen tonen.
Fondsvorming voor
consumptie-aardappelen.
(Van onze Haagse redacteur).
Er is, wat de fondsvorming voor
consumptie-aardappelen betreft, een
verordening aangenomen, waarbij is
bepaald, dat voor alle aardappelen 'n
heffing is verschuldigd van f 30.
per ha. De bedrijven in veevoeder-
productiegebieden (zandgrond) met
minder dan 3,4 ha aardappelen wor
den geheel vrijgesteld, terwijl verder
een vrijstelling plaats heeft op basis
van het aantal stuks vee. Per var
ken, per rund boven 1 jaar en per 100
kippen vindt een aftrek plaats van
f 1.50 of 5 are aardappelen. Op be
drijven in de kleigebieden wordt even
wel voor ten hoogste 20 stuks vee
restitutie van de areaalheffing ver
leend. Verder worden ook de tot aard
appelmeel verwerkte aardappelen
vrijgesteld.
Nederlander wint reclame
prijsvraag.
Te Parijs is de eerste prijs van
1500 dollar voor het vervaardigen
van een reclameplaat, die tot onder
werp had: „De Intereuropese samen
werking voor een betere levens
standaard" toegekend aan de 25-ja-
rige Nederlander R. Dirksen.
Pakistans premier, LIaguat All Khan,
brengt op 't ogenblik een bezoek aan
de \er. Staten. Hij vertelde het al*
zijn pUcht te beschouwen, om de V-S.
op de hoogte te stellen van de Oo«-
sterse kijk op de zaken.