Een stukje aards paradijs in de Middellandse Zee I Weekend op het eiland zonder de geneuchten der beschaving Op 't Matje Van Vrouw tot Vrouw Hei beloofde land J ALS IK DRIEMAAL MET M'N KORTE BEL BEL VRIJDAG 19 MEI 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 7 „NATURALISTEN" ZOEKEN DE ZON OP. (Van onze Parijse correspondent)) ILE DU LEVANT, Mei Het is werkelijk een soort aards paradijs. Je hebt er geen politie, de burgemeester is er tevens kapper en postbode, de kranten komen er niet en naar de radio kan je niet luisteren, want er is natuurlijk geen electriciteit. Je hebt er je eigen strandje aan de Middellandse Zee, waar je de gehele dag in de zon kunt liggen zonder dat iemand je komt lastig vallen en al zou je willen dan zou je er niet eens sigaretten, sterke drank of zg. schadelijke genotsmiddelen kunnen kragen. De zon is er de enige en ook de onbestreden meester en wanneer je maar oppast, dat je niet te veel verbrandt, dan kun je verder precies doen en laten wat je zelf wilt. Auto's, trams, de metro of vliegtui gen zijn helse machines, die men er nog nooit heeft gezien en die er trou- wenns ook niet zouden kunnen rijden, omdat mén er eenvoudig geen wegen heeft. Een enkel klein wandelpad, waar je een hoogst enkele keer een „naturalist" tegenkomt, dat is alles, maar dat is dan ook meer dan genoeg. Laat ik echter met het bègin begin nen en u eerst vertellen, waar dit aardse paradijs te vinden is en wat naturalisten eigenlijk zijn. Op onge veer vijftien kilometer van de Franse kust, omspoeld door het altijd blauwe water van de Middellandse Zee liggen drie eilanden. .Twee ervan zijn vrij wel onbewoond, maar het derde, het lie du Levant, is door de naturalisten uitverkoren tot hun vacantiecentrum. Het eiland is een twintig kilometer lang, ongeveer zes km. breed en het bestaat eigenlijk uit een grote langwer pige rots, die geheel begroeid is met een dicht subtropisch kreupelhout. Je komt er, door in een stadje niet ver van Toulon een klein, vrolijk beschil derd vissersbootje te nemen, dat je er in een uur of vier brengt. WAT ZIJN NATURALISTEN. Naturalisten zijn «s-niet, zoals u mis schien gedacht had, een nog onbeken de stam wilden. Neen, naturalisten TAFELZUUR Het was een ingewikkeld geval van een viszaak, die beheerd en wanbe- heerd en opnieuw <?geopend en weer gesloten en nóg eèns geopend was. En daar was een vermenging van po litieke en economische en karakterio- logische en familiologische factoren in de smeltkroes des lijdens geweest, want een oom had geld geleend en een tante was gekwetst geworden in haar illegale „princicpjes" zoals ze vanmiddag verklaarde en de vis- man had gedreigd met gasverstikking. Tenslotte hadden ze elkaar met schel vissen op de kop geslagen. De tante had zulks gedaan onder de strijdkreet van „vuile Ennesbejer", de oom had voor oplichter gescholden en de neef, zijn winst verachtend, had zwijgzaam, maar doortastend, een fles augurken te barsten gemept op het vrouwelijk schedeldak. De oom kon zich nog slechts herinneren dat een staaf ijs op zijn hersens was versplinterd. Daar na was de verduistering ingetreden tot de karbollucht van het zieken huis hem wakker stonk. Nou, de dok ters hadden er nogal wat aan te tim meren gehad. Vier weken was hij des morgens en des avonds door de zuster gewassen. De tante daarentegen was met een aspirientje radicaal gecureerd geweest. Kwestie van schedeldikte. Verdachte zag er niet uit als een beroepsmishandelaar. Hij had eerder iets nobels in zijn wangspieren; iets dat herinnerde aan Roland Holst, die er óók zo profetisch kan uitzien. Die oom en tante zijn zwaar mishandeld, constateerde de rechter. Hoe kwam u daartoe? Perdon, zei de man, die schuins marcheerders hebben mijn blut gesto len. Ik zat achter het prikkeldraad vanwege de Winterhulp die de burge meester-'van-de-goeie-kant anbeviel en die lui maar feesten van mijn zaakie. Later gaf die dallesdekker me dan een kleine terugbetaling en daar ontsting de capsones over. Toen ze me anviele heb ik me verweerd. Dat mag in een dimmekratische natie. Hij is zelf een naatsie geweest, riep de tante, maar de rechter hamer de en haalde een paar kilo paperas sen uit blauwe mappen. Rapporten over het beheer. Nou, dat stonk als rotte ,vis. Ze hadden zelfs de tegels uit een badkamer verkocht. En de fiets van de visman. Allemaal op de grens van het bijzondere beheersfastoen, hetgeen anders is dan het ouderwetse, zoals u weet. Maar er was ook een blief uit het kamp, waarin de schol- letjesman de oom en de tante de'vrije hand liet om tot koop en verkoop over te gaan naar eigen inzicht. Het geen ze dan ook terdege hadden ge daan. Zoek 't maar uit! De rechter liet al die narigheid mee wegen, maar die te barsten geslagen fles tafelzuur woog óók. En die staaf ijs koelde de barmhartigheid nogal af. Er zong een dreigende toon in het re quisitoir en ik zag de kabeljauwken ner wankelen toen de officier vijf maanden uit de bus blies. Het werden er twee plus twee voor waardelijk. Drie jaar lang geen fles sen in splinters slaan op vrouwen hoofden. Al zijn ze nóg zo hatelijk. En alle onkosten vergoeden vanwege de reparatie aan ooms knobbelige hersenpan. Daar moeten weer heel wat bok- kings voor gebakken worden. En zónder steuh van Winterhulp, want daar willen de goeie burgemeesters niks meer van weten. zijn mensen, die het gehele jaar inge- spannen in de een of andere grote stad werken en die tijdens hun vacan- tie al het geroezemoes, de drukte en het onnatuurlijke van het grote stads leven willen vergeten, om eens een paar weken helemaal volgens de na tuur te kunnen leven. Dat wil zeggen, dat zodra zij op het lie du Levant aan land zijn gestapt, zij hun stadse allures van zich afgooien. Het keurige pak, nylonkousen, schoenen en dassen wor den in de koffer gestopt en drie of vier weken is een minimaal klein zwemgedoetje de enig geoorloofde kle ding. Roken is slecht, dus rookt men niet. Een mens eet over het algemeen (en vooral in Frankrijk) te veel vlees, dus doet iedereen hier een vegetariërs. kuur. Wijn wordt er niet gedronken en zelfs ook geen stimulerende dran ken zoals koffie en thee. Men staat op als de zon opkomt, wandelt, zwemt of zont de gehele dag en 's avonds gaat men met de kippen op stok. Kortom iedereen ondergaat een zuiverings- kuur. Op de meest Zuidelijke punt van het eiland ligt een klein dorpje waar je een paar uiterst eenvoudige en goed kope hotelletjes vindt. Daar hum* je voor een paar gulden een kamer, of anders sla je je tent op, waar je wilt en dan kun je leven als Robinsoh Cru- soë. Er zijn een paar wandelpaden op het eiland, maar verder moet je je eigen weg maar zoeken. Dit is niet eenvou dig, aangezien veel van die subtropi sche struiken de gewoonte hebben in je blote body te prikken en aangezien je als naturalist barrevoets gaat, mag je eerst wel voor eén behoorlijk eelt- laagje zorgen. EENVOUDIGE GEMEENSCHAP. In het dorpje wonen een paar dozijn mensen, die van het tourisme leven. Er is een gebouwtje, waarop Liberté, Ega- lité, Fraternité staat, waaruit dus blijkt, dat hier het wettige gezag van de Franse Republiek zetelt. Er zijn twee kamertjes, waarin zijn onderge bracht het gemeentehuis, het postkan toor, het staatsbosbeheer en de school. Aangezien de burgemeester buiten di. recteur van het postkantoor en postbo de ook de enige kapper is, kan men zich hier ook laten scheren. Op de school gaan tien kindertjes, die bruin zien als halve negertjes en die onder wezen worden door een jong onderwij zeresje, dat ook de gehfele dag in haar zwempakje rondloopt. Het nieuws van de beschaafde wereld dringt slechts met grote vertraging op dit eiland door en de meeste naturalisten willen tijdens hun zuiveringskuur zelfs het liefst helemaal niets van de vaste wal horen. Er is wel één telefoonlijn met de kust, maar die gaat bij woelig weer steevast kapot en dan duurt het altijd wel eventjes voor de zaak weer voor elkaar is. DE PLAATSELIJKE KLEDERDRACHT. De plaatselijke klederdracht is voor een Nederlandse journalist een enigs zins delicaat onderwerp om over te schrijven. Maar aangezien het hier een van de opmerkelijkste feiten van het gehele eiland betreft, kunnen we er toch moeilijk over zwijgen. Schrikt u dus maar niet, want het eiland ligt toch nog altijd een vijftien honderd kilometer van de Nederlandse grenzen. Het He du Levar' is namelijk de enige plaats in waarschijnlijk heel Enropa waar het nudisme, wanneer het niet al te ver wordt doorgevoerd en wanneer men de goede smaak niet uit het oog verliest, getolereerd wordt. De plaatselijke klederdracht bestaat dan ook uit het z.g. „minimum" dat is een zwembroekje, dat hoogstens veer tig vierkante cm. groot is. En u moet het me maar niet kwalijk nemen, dat op die eenzame strandjes ook deze veertig vierkante cm. nog wel eens worden vergeten. De weinige mensen, die je op het wandelpad tegenkomt zien er dan ook eigenlijk niet meer als Europeanen uit. Een paar weken dag in dag uit bijna geheel blootgesteld aan de felle zon en het idee „blank ras" is geheel verdwenen. Laat ik echter maar niet te veel over deze kant van het naturalisme gaan uitwijden. Men moet die tijdelijke af schuw van alles wat kleren heet ook toeschrijven aan het verlangen om tij. dens die jaarlijkse vacantie nu eens werkelijk een zuiveringskuur te on dergaan, zodat men, gesterkt door de zon en de zeelucht, het bloed geheel gezuiverd door een voeding die alleen uit groenten en vruchten heeft bestaan en de geest volkomen verfrist door de afwezigheid van radio, van kranten en van alles wat aan het moderne, jachti ge leven doet denken, vol verse moed weer aan het werk kan gaan. En iets pikants heeft men daar werkelijk niet achter te zoeken. (Nadruk verboden) Vrijwilligers-militie in Oost-Duitsland Van gewoonlijk welingelichte zijde te Bonn is verklaard, dat de Oost- Duitse regering de vorming zal be kend maken van een vrijwilligersmi- litie met of omstreeks Pinksteren. De ze militie zóu zogenaamd iiit „zelf verdediging" samengesteld worden om de Oost-Duitse republiek te bescher men tegen „het groeiend militairisme in West-Duitsland", zo verklaarde men De toekomstige officieren en onder officieren van de „volksmilitie" zou den tegen eind Juni hun taak kunnen beginnen, wanneer de kaders, die thans werden afgericht, hun opleiding voltooid zouden hebben. Ten tweede male is een school walvissen naar het strand van Dunbar (Engeland) teruggekeerd, en nu voor het laatst. Ruim een week geleden kwamen circa 147 walvissen achter hun leider aan naar de kust gezwom men. Hoewel de kustbewoners met zeer veel moeite de beesten naar diep water sleepten, keerden zij naar hun leider, die ziek op het strand lag, terug. Plaatselijke autoriteiten zagen als enige oplossing, de walvissen dood te schieten, en daarna door schepen naar volle zee te laten brengen. Het einde van de walvis-invasie op het strand van Dunbar. Onderwijzerscursus voor gedemobiliseerden. De Britse Labour-partij zal binnen- Voor gedemobiliseerde militairen uit Indonesië zowel als uit Nederland wordt de mogelijkheid opengesteld, 'n speciale opleiding voor onderwijzer te volgen. Deze opleiding zal 1 Septem ber a.s. te Arnhem beginnen. Blijkt de animo onder de gedemobiliseerden voldoende, dan zal in andere plaatsen in Nederland eenzelfde opleiding wor den opgericht. Bij aanmelding van 20 of meer gegadigden van een bepaalde confessionele richting zal de cursus in een nader te bepalen plaats in confes sioneel verband worden gegeven. De duur van de opleiding is bepaald op 1% jaar. Gegadigden moeten in het bezit zijn van een diploma H.B.S. 5-jarige cur- sls, gymnasium of een daarmee gelijk staande opleiding. Men dient zich aan te melden, liefst zo spoedig mogelijk, maar in elk ge val vóór 1 September a.s. bij het hoofd van bureau 4 van de Sociale Dienst van het ministerie van Oorlog, Mauritskade 19. 's-Gravenhage, onder opgave van godsdienst, genoten oplei ding en diploma's. Eeenheidsstaat Indonesië krijgt ook nieuwe regering. Zodra de eenheidsstaat tot stand is gekomen, zal een nieuwe Indonesi sche regering worden gevormd, aldus deelde een officiële zegsman aan Ane- ta mede. De regeringen van de Repu- blik Indonesia Serikat, de Republik Indonesia (Djocja), de negara Indo nesia Timoer en de negara Sumatera Timoer zullen op, dat ogenblik ophou den te bestaan. Vermoedelijk zal het Indonesische kabinet de vorm hebben van een nationaal opbouwkabinet, al dus besloot deze zegsman. Tsjechisch V.N.-gedele- geerde heeft er genoeg van. De Tsjechische afgevaardigde bij de V.N., dr. Houdek, heeft ontslag geno men omdat „Tsjecho-Slowakije niet langer een onafhankelijke staat is". Houdek moest Woensdag naar Praag vertrekken, omdat hij door zijn rege ring is' teruggeroepen. Vooruitlopend op de beschuldigin gen. die naar hij verwacht te Praag tegen hem zullen worden uitgebracht, ontkende Houdek op een persconfe rentie met nadruk, dat hij ooit „een agent van de Westelijke mogendhe den" geweest is. Hij gaf het volgende beeld van het huidige regiem in Tsjechoslowakije: „Willekeurige arrestaties, isolering en een -geestelijke mist, systematische verdraaiing van nieuws, onbeschaam de politie methoden, ingewikkelde sy stemen van wederzijdse spionnage, zelfs onder de hoogste ambtenaren, en de eliminatie van het kleinste me ningsverschil". Vier zeelieden gearresteerd. Na een onderzoek, dat bijna veer tien dagen geduurd heeft, is de re cherche van de Rijkspolitie te water er toe overgegaan een viertal opva renden van een Nederlands vracht schip te arresteren. Deze mannen hebben zich aldus de politie op de laatste reis naar Indonesië en in de haven van Tandjong Priok aan diefstal van textiel schuldig ge maakt. De goederen werden in Dja karta verkocht. De maand Mei schijnt in de jongste geschiede nis voorbeschikt om de maand der gedenkdagen te worden. Wij hebben alleen al in ons kleine land drie dagen gereser veerd en elk plekje grond in Europa, dat be. zet is geweest en bevrijd is geworden, kent in Mei zijn kruis met bloemen onze klachten aan de voet. Maar tus- horen over dure sen die feestvieringen en schaarse koffie, door slipt ongemerkt een Die immigranten-vrou- vooroorlogs aanzien te krijgen. De tienduizen den immigranten-vrou wen, die op het ogenblik in de kampen van Israël proberen zo goed en* zo kwaad als het gaat een gezin door de maanden van afwachten te slepen, zouden ons met open mond aanstaren indien ".ouden textiel andere datum, bij de meesten onzer onbekend, maar met trots en ont roering herdacht door al len die van de vier hoe ken der aarde zijn geko men om te volbrengen wat hun vaders en groot vaders sinds eeuwen heb ben afgesmeekt aan de Paasdis: Volgend jaar in Jeruzalem! 14 Mei 1948 werd, bij het blazen der ramsho rens, de staat Israël ge sticht. En sindsdien zijn uit aller heren landen de kinderen Israëls, berooid, armzalig maar sterk door een onverwoestbare hoop opgetrokken naar het land hunner vaderen, om eindelijk een plek te vin den waar zij, als vrij en trots volk, waarlijk kun nen leven. Wij hebben dat, met enige gepaste ontroering, uit de kranten vernomen Wij lieten ons vertellen dat er sinds de stichting van de nieuwe staat 360.000 immigranten Isra ël zijn binnengestroomd. Natuurlijk! zeggen wij, met een huiverende her n nering aan ons knappe Joodse buurmeisje met de gele ster op haar keu rig jumpertje. Gelukkig voor die mensen; wat zullen ze blij zijn einde lijk thuis te zijn. Thuis? Wij weten niet waar wij over praten. Wij zitten, min of meer comfortabel, in onze ei gen gezellige huiskamer, wij scheppen alweer naar believen een kit kolen en onze linnenkast be gint zachtjes-aan een wen: zij vormen een hel- dinnendom apart waar van wij ons geen voor stelling kunnen maken. Voordat zij na een onge makkelijke reis in Jaffa aan land stapten, hebben zij allen zonder uitzonde ring een leven van ont bering, ellende, angst en lijden achter de rug. Sommigen hebben jaren lang in kampen doorge bracht. Anderen, zoals de vrouwen uit Yemen in Z. W.-Arabië, zijn met ongelooflijke volharding en moed te voet door de woestijn naar Aden ge trokken. waar zij einde lijk na maandenlang gedaan hebben dan zwer ven; die van Engeland naar Frankrijk, van Frankrijk naar Australië en van Australië naar Japan zijn getrokken. Geen wonder, dat zulke vrouwen niet het flauw ste begrip van huishou den hebben en nog geen aardappel kunnen schil len. Anderen komen met haar gezin en schamele huisraad soms niet meer dan een bed en de kle ren die zij aan hebben uit de omringende lan den van het nabije Oos ten en importeren huise lijke gewoonten die elke sociale werkster de stui pen op het lijf zouden ja gen. En die allen tezamen komen, noodgedwongen, terecht in de doorgangs kampen die in allerijl voor hen in orde zijn ge. bracht. Een jonge staat, die bovendien nog op zelfverdediging bedacht moet zijn, staat voor wanhopige financiële en economische problemen, en kan met de beste wil wachten in de ellendigste omstandigheden het ge luk hadden een plaats Ie krijgen in het vliegtuig naar Israël. Zo komen er meisjes van veertien, vijftien jaar in Israël aan, die geheel alleen die ver schrikkelijke reis ge. maakt hebben. Bedekt met wonden, haveloos en schuw, zonder de gering ste ontwikkeling, groeien 'zij na twee jaar in de kibbutz (landbouwkolo nie) uit tot zonnige, han dige, levenslustige deern tjes, de aanstaande moe ders van een vrij volk. Er komen vrouwen uit Europa aan, die de laat ste tien jaar niet anders ter ivereld geen grote fondsen uittrekken voor de inrichting van een voudige, maar bewoonba re en hygiënisch welver zorgde barakken-com plexen. En zo wonen dui zenden en duizenden Joodse immigranten-moe ders met haar kinderen in haastig opgezette ten ten en hutjes, die de de gelijkheid hebben van bordpapier. En dat in een klimaat van droge hete zomers met schroeiende woestijnwinden en koude winters met schrikkelijke slagregens. Zelfs als zij zo gelukkig zijn om spoe dig een vast en solide onderdak te vinden in de verlaten Arabische dor pen of in de nieuwge bouwde wijken, dan staan zij nog vaak volkomen verbijsterd in een land waar zij de taal niet ver staan, de gewoonten en het voedsel haar volko men vreemd zijn. Maar hebt u allang gezegd, met verbazing. Natuurlijk. Vrouwen over de gehele wereld zijn overal hetzelfde. Waar geholpen moet wor den stropen zij de mou. wen op en pakken aan, al moeten zij beginnen als in Genesis één: met 't volstrekte niets. Laat de regering van Israël al 'machteloos staan ten op zichte van de verzorging der immigranten, de machtige internationale Zionistische vrouwenor ganisatie heeft- de zaak ferm aangepakt. En overal in de kam pen en de niexiwe neder zettingen verschijnen de jonge energieke sociale werksters en verzetten bergen werk met een lust en toewijding en humor die het hart verwarmen. Hier leren zij een groep vrouwen hoe zij de was moeten doen of een baby verschonen. Daar bepra ten zij een huismoeder om in een tropische hitte een zuigeling niet in de kens en flanellen lappen te bakeren, en haar huis vuil niet vlak voor de hut te deponeren, of, zo zij al tot het begrip van een vuilnisvat is gerijpt, dat tenminste met een deksel dicht teriiouden. Elders verzamelt er een alle kinderen om zich heen om hun de nood zaak van tandenpoetsen bij te brengen: de kleu ters hebben zelfs nog nooit een tandenborstel gezien. En weer ergens anders zwoegt zo'n dap per jong ding op haar eentje tegen een pokken epidemie. met 400 inen tingen per dag.Er zijn toch nog wel een paar hoopvolle dingen in de wereld. SASKIA. Kamervoorzitters zonden nieuw bellen-regiement aan de volksvertegenwoordigers. (Van onze parlementaire redacteur) „Als ik één maal met de korte bel bel, bel ik voor de minister", heeft de voorzitter van de Tweede Kamer, dr. L. G. Kortenhorst, de leden officieel laten weten. Dat is een gewichtige mededeling, want men moet over het bel-ceremonieel in ons parlement, onderdeel van de ordemaatregelen, niet gering denken. Die korte bel, wordt slechts twee drie seconden achter elkaar gebruikt. Als de leden er dus één maal mee horen bellen, begrijpen. zij, dat de minis ter aan het woord komt; zij kunriten zich dan, wanneer zij' zich in het oude Kamergebouw bevinden ,naar de Ridderzaal begeven, om de regering aan te horen. En de leden, die in een van.de vele vertrekken van het grafelijke slot zelf verpozingof werk gevonden hebben, kunnen eveneens naar de grote vergaderzaal gaan. Dat zijn dingen, die de dames en he ren afgevaardigden precies moeten we ten. Zij moeten trouwens met nog veel meer op de hoogte zijn. Er is een compleet bel-reglement bekend ge maakt. Wanneer de president twee maal met de korte bel belt. wordt de vergade ring voor korte tijd geschorst. Als de volksvertegenwoordigers nu maar niet in de war raken, want tot dusver bel de dr. Kortenhorst voor een korte schorsing drie maal met zijn korte bel. Drie maal bellen met de korte bel be tekent voortaan: de vergadering wordt hervat. Als de korte bel tenslotte vier keer achtereen rinkelt, dan beduidt dit voor de dames en heren waar zij zich in de Ridderzaal, of in het oude Kamer gebouw ook bevinden dat de verga dering gesloten wordt of aan het einde van de middag geschorst wordt tot des avonds. DE LANGE BEL. De vroede heren zullen dit allemaal uit hun hoofd moeten leren. Zodra zij deze regels er goed hebben ingeprent, kunnen zij aan les twee beginnen want er is ook nog een lange bel. Die lange bel wordt zo afgesteld, dat zij ongeveer dertig seconden blijft doorbellen. Dit is aanzienlijk korter Verbanning van Franse kroon pretendenten opgeheven. Met 320 stemmen tegen 179 met alleen de stemmen van de communis ten tegen heeft de Franse Nationale Vergadering Dinsdagavond het ver banningsstatuut van 1886 afgeschaft. De graaf van Parijs en Prins Napo leon Bonaparte mogen thans weer het Franse grondgebied en de stad Parijs betreden. De volksrepublikeinse afgevaardig de Hutin-Desgrees stelde voor de ver banning op te heffen en zijn partijge noot Chautard verdedigde de motie met de strijdkreet derFranse re volutie „alle mensen zijn viïj geboren en gelijk voor de wet". Henri d'Orleans, de graaf van Pa rijs, die met zijn echtgenote en II kinderen te Lissabon woont, stamt in rechte lijn af van Lodewijk de Heilige en Hendrik IV van Navarre. Russische beschuldiging aan het adres van Frankrijk. In een protestnota heeft Rusland de Franse regering ervan beschuldigd, dat zij Sowjet-burgers in Frankrijk en de Franse zones van Duitsland en Oostenrijk verhindert te repatriëren. Verder beschuldigt de nota Frankrijk ervan, dat het tracht deze Russen te recruteren voor het vreemdelingen legioen in Indo-China. Louis van Tulder zegt concertpodium vaarwel. Naar wg vernemen heeft de tenor Louis van Tulder zich wegens ge zondheidsredenen genoodzaakt ge zien niet meer in het openbaar als zanger op te treden. Hij hoopt ech ter wel als zangpaedagoog werk zaam te blijven en zal daarnaast ook weer zijn oude functie als dirigent hervatten. Ook in zijn talrijke func ties als voorzitter of lid van vere nigingen en commissies op muzikaal terrein blijft de heer van Tulder werkzaam. dan tot nu toe, doch lang genoeg zo leert de voorzitter zijn discipelen om geen misverstand met de korte bel te doen ontstaan. Die lange bel wordt gebeld om aan te duiden, dat de vergadering begint, of dat er een stemming wordt gehou den. In dat laatste geval zal de lange bel de leden dus ijlings naar de verga derzaal doen snellen om hun pro of contra uit te spreken Dr. Kortenhorst zal dit nieuwe bel- systeem ongetwijfeld nauwkeurig toe passen. Hij duldt van de heren com miezen-griffiers. die doorgaans de oei bellen, geen bèl-rebellie. Want daar over zou hij zich wel eens zeer gebelgd kunnen tonen. Fondsvorming voor consumptie-aardappelen. (Van onze Haagse redacteur). Er is, wat de fondsvorming voor consumptie-aardappelen betreft, een verordening aangenomen, waarbij is bepaald, dat voor alle aardappelen 'n heffing is verschuldigd van f 30. per ha. De bedrijven in veevoeder- productiegebieden (zandgrond) met minder dan 3,4 ha aardappelen wor den geheel vrijgesteld, terwijl verder een vrijstelling plaats heeft op basis van het aantal stuks vee. Per var ken, per rund boven 1 jaar en per 100 kippen vindt een aftrek plaats van f 1.50 of 5 are aardappelen. Op be drijven in de kleigebieden wordt even wel voor ten hoogste 20 stuks vee restitutie van de areaalheffing ver leend. Verder worden ook de tot aard appelmeel verwerkte aardappelen vrijgesteld. Nederlander wint reclame prijsvraag. Te Parijs is de eerste prijs van 1500 dollar voor het vervaardigen van een reclameplaat, die tot onder werp had: „De Intereuropese samen werking voor een betere levens standaard" toegekend aan de 25-ja- rige Nederlander R. Dirksen. Pakistans premier, LIaguat All Khan, brengt op 't ogenblik een bezoek aan de \er. Staten. Hij vertelde het al* zijn pUcht te beschouwen, om de V-S. op de hoogte te stellen van de Oo«- sterse kijk op de zaken.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 7