Koffie duur omdat wij veel drinken
De laatste loodjes in Djakarta
Italiaanse admiraal spionneerde
voor de geallieerden
Koning Lodewijk XIV kreeg een
koffieplant cadeau
EEN VOGELPARK IN ALPHEN
ZATERDAG 13 MEI 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
5
En dit bracht een o mmekeer in de
wereldecono mie teweeg.
Er was grote ontsteltenis bij de Amerikanen in 1949, toen de koffieprijs
steeg van ongeveer 50 tot meer dan 80 dollar cent per pond. Het regende
protesten, toen de restaurants hun prijs per kop verdubbelden. Senatoren,
die de oorzaken trachtten na te speuren gaven verklaringen als slecht weer,
dat de Latijns-Amerikaanse productie benadeelde, hamsteraars, markt-
speculatie, enz.
Do werkelijke oorzaak van de stijging van de koffieprijs lag echter bij de
Amerikaanse koffiedrinker. Gedurende de oorlog werd in duizenden fabrie
ken en kantoren tussen de maaltijden in koffie geserveerd, evengoed als
aan de mensen in uniform. Men nam de gewoonte aan tussen de maaltijden
koffie te drinken. Toen de lonen omhoog gingen, gingen bovendien de bur
gers met lagere inkomens meer koffie gebruiken. Tegenwoordig gebruikt
de Amerikaanse koffiedrinker per dag drie kopjes tegen voor de oorlog
twee. Elke Amerikaan boven de 14 jaar gebruikt meer dan 3 kopjes per
dag. De Ver. Staten consumeren meer dan 56% van de wereldvoorraad.
Zolang zij deze hoeveelheid koffie verbruiken zal de koffie nooit goedkoop
worden. Dit kan van veel belang zyn voor de U.S.A. en de andere landen
van de wereld.
Om de geweldige rol te begrijpen
die de koffie tegenwoordig in het na
tionale leven van de U.S.A. speelt,
moeten wij ons, aldus Michael Scully
van de Toledo Blade, een voorstelling
kunnen maken van hetgeen de koffie
betekent voor de totstandkoming van
dit land.
De drank, het eerst gebrouwen uit
wilde bonen in Arabië, bereikte Euro
pa in het begin van 1600. William
Penn kocht in 1863 koffie in New
York, en betaalde de prijs van 4.68
per pond. De Hollanders waren er als
de kippen bij om koffie te planten in
Indonesië en hun verkopen aan Noord-
Amerika maakten ,,Java" tot een sy
noniem voor „koffie", dat in de Ame
rikaanse spreektaal is blijven hangen.
De simpele aanbieding van een kof
fieplant aan Lodewijk XIV bracht een
ommekeer in de wereldeconomie te
weeg. Zijn struikje werd met veel suc
ces in een Parijse broeikas tot wasdom
gebracht, en omstreeks 1720 werden
enkele zaailingen naar Martinique ge
zonden Slechts één plant, in leven ge
houden met het drinkwater van de ka
pitein, overleefde de lange, stormachti
ge reis. Maar, eenmaal in West-Indië
geplant, groeide en bloeide de koffie,
dat het een lust was en binnen een
mensenleeftijd was zij verspreid door
geheel Midden- en Zuid-Amerika.
In de Noordamerikaanse kolonies
was thee echter goedkoper en gemak
kelijker te verkrijgen. Zo bleven de
Amerikanen een theedrinkend volk.
Toen alle invoerrechten door de En-
gelsenn werden ingetrokken, behalve
die van thee, gingen de Amerikanen
er meer toe over koffie te drinken.
Koffie werd de drank der patriotten
en binnen enkele tientallen jaren werd
dit de basis van een bloeiende handel
met Zuid- en Midden Amerika.
De wereldvraag naar koffie groeide
met de toenemende welvaart, welke
samen ging met de industriële revolu
tie en de Zuid-Amerikanen breidden
hun plantages daarom geweldig uit. In
1930 werden de planters zich echter
bewust, dat zij bijna tweemaal zoveel
koffie verbouwden dan de wereld,
wanneer zij in een malaise gedompeld
werd. zou kunnen verbruiken. De prij
zen daalden. Brazilië, dat de halve
wereld voorzag, begon zijn koffie te
verbranden, aanplantingen op te rui
men en te vervangen door katoen. In
tien jaar werden er een billioen bo
men vernietigd, maarhet surplus
bleef stijgen. Omstreeks 1940 betaalde
de Amerikaanse verbruiker slechts 22
dollarcent voor een pond koffie, dat
in 1925 50 dollarcent gekost had. Res
taurants, die in het groot kochten,
konden een kopje koffie maken
zonder room en suiker voor 0.3 dol
larcent en het kostte de huisvrouw
weinig meer. Maar met de koffie-pro-
ducerende landen ging het verkeerd
en ook de export van de Ver. Staten
naar het Zuiden kwam daardoor stil
te liggen. Latijns-Amerika werd ge
dreven tot ruilhandel met Duitsland,
Italië en Japan en daardoor vermin
derde de handel met Noord-Amerika.
Bij het uitbreken van de tweede we
reldoorlog had men de koffieoogst in
gekrompen, zodat zij in overeenstem
ming was met de consumptie. Toen
echter werd de Europese markt afge
sneden. Deze slag, tezamen met de
prijzencontróle hier, gaf de Ameri
kaanse verbruiker koffie tegen 22 tot
30 cent per pond gedurende de oorlog.
Brazilië kreeg slechts 8 tot 15 cent
per pond voor de groene bonen.
In 1945 kostte in de U.S.A. de koffie
precies wat zij in 1930 gekost had.
maar intussen waren de Amerikaanse
inkomens meer dan verdubbeld. Zo
was het ook gegaan met de prijzen
van onze export. En zo ging het even
zeer met de productiekosten van de
koffie in Brazilië, toen de kunstmest,
de transportmiddelen èn de werk
krachten deelden in de algemene prijs
stijging. Er lag dan ook iets billijks in
de eis van de planter, dat de prijs van
de koffie mee moest stijgen. Twee
nieuwe factoren hebben hem geholpen
het pleit te winnen: le het weer hield
de productie laag, 2e de Europese
markten kwamen weer vrij en door de
geweldige toename van de consumptie
in Noord-Amerika kón men de opge
slagen overschotten vrijwel geheel te
gelde maken.
Op het ogenblik voorziet men geen
ernstig tekort. De productie voldoet
250 Nederlanders op de lijst voor
vertrek uit Zuid-Molukken.
De heer van Eyck, ambtenaar bij de
kroon-commissaris te Makassar, heeft
in verband met de evacuatie van Ne-
derlanders van Ambon dit eiland be
zocht. Hij deelde aan Aneta mede, dat
250 Nederlanders zijn geregistreerd
voor vertrek uit de Zuid-Molukken.
juist aan de vraag. Maar dit evenwicht
betekent, dat niet alleen voor Noord-
Amerika de prijs hoog blijft, maar dat
zelfs in Brazilië de prijs per kop ver
dubbeld moest worden. Stijging van
de productie zal langzaam gaan, daar
een koffieplant ongeveer vijf jaar no
dig heeft om tot rijpheid te komen,
terwijl nieuw land slechts beperkt be
schikbaar is en dan nog uitsluitend
verder van de havens is gelegen, dan
de gronden, die reeds uitgemergeld
werden in de jaren van de haussen.
Op het ogenblik staat de zaak er als
volgt voor: terwijl de Ver. Staten
672.000.000 voor koffie aan het Zui
den uitgaf, zal het in 1950 tenminste
1.200.000.000 uitgeven. Brazilië krijgt
er ongeveer de helft van, Columbia
tenminste 250,000.000. 'San Salvador.
Guatemala, Mexico. Venezuela. Haïti,
Costa Rica, de Dominicaanse Rep. Nica-
raguaj Ecuador en Honduras de rest
Bijna al deze landen hebben zich
sinds de oorlog bij de U.S.A. in de
schuld gestoken. Zij hebben hun ex
port ingekrompen om dollars te be
sparen. Het eei-ste gevolg van hun in
komstenstijging zal zijn vergroting van
de aankopen uit de Vei'. Staten. Het
uiteindelijk gevolg kan een hogere le
vensstandaard voor millioen beteke
nen met als resultaat: welvaart voor
geheel Amerika.
Brazilië, bijvoorbeeld, heeft aan
Amerikaanse expoi'teurs reeds 40
betaald van een schuld uit 1949. die
S 150.000.000 bedroee en de inkomsten
van dit land zullen bijna met
S 300 000.000 per jaar toenemen. Deze
nieuwe inkomsten zullen er veel toe
bijdragen om het plan van Brazilië
om de gezondheidszorg, een betere
voedselvoorziening, sooor. wegenaan
leg en kracht- en irrigatiebronnen le
financieren, te doen slagen. Dit plan
brengt mee de aankoop van machine
rieën en andere benodigdheden ter
waarde van 330.000.000, grotendeels
uit Amerika.
Het kiene Salvador, dat een voor
deel ziet van ongeveer 30.000 000
heeft 120 000.000 geleend voor een
hvdro-electrisch plan. dat veel Ame
rikaanse uitrusting en technische hulp
vereist. Columbia, dat biina geheel zijn
dollarschuld heeft afbetaald, is een
land met tal van mogelijkheden en
één grote moeilijkheid: het transoort
Door het besteden van 200 000 000
aan wegen en spoorwegen om de ste
den op het plateau met elkaar en de
zee te verbinden kan het een econo
mie opbouwen even goed als die van
elk ander land in de wereld. En de U
S A kunnen auto's wegenbouwma-
chinês en andere fabrikaten leveren.
Door de hose prijzen kan het koffie-
dinken iets afnemen, maar economen
geloven dat de groei van de bevolking
de consumptie op peil zal houden. In
tussen betekent de hogere koffieprijs-
voor Amerika dus eeen verloren dol
lars. De meesten zu"°n er toch terug
keren en opnieuw rollen En waar geld
rolt. wordt verdiend. Wat naar Euro
pa gaat zal belnen om de last van de
wederopbouw daar te verlichten. En
bet uiteindelijk resultaat zal ziin een
beter uitgebalanceerde handel èn een
grote stap in de richting van het we-
raldherstel.
18 Mei a.s. zal te Alphen aan de Ryn het internationale vogelpark „Avifauna" worden geopend. De liefhebber»
zuilen er honderden soorten vogels in volières en by vyvers kunnen bewonderen. Links op de foto één der mooie
hoekjes in het vogelpark, rechts een nabootsing van de Hoornse Poort temidden van het vogelparadys.
Recreatieoord en deviezenbron.
De hoedenfabrikant van den Brink is een vogelliefhebber. In de tuin van
zjjn villa te Alphen aan de Rjjn had hy een aantal volières niet prachtige
exotische vogels en het bleek hem dat zyn gevleugelde vrienden zich in hun
omgeving goed thuis voelden, dank zy de zorg, die aan hen werd besteed.
Toen ontstond het plan in Alphen een groot vogelpark aan te leggen. De
gemeente-autoriteiten verleenden hun medewerking en acht maanden ge
leden werd met de aanlag een begin gemaakt. Thans is het park, dat de
naam draagt „Avifauna" voltooid en op 17 Mei a.s. zal het, in aanwezigheid
van talryke regeringsautoriteiten, leden van het corps consulaire en vogel
kenners officieel worden geopend.
„Avifauna" is. naar de heer van den
Brink mededeelde, het meest univer
sele fok- en handelsbedrijf ter wereld
De siervogels, die het park bevolken
zijn voor de export bestemd. Vooral
Amerika zal. naar de mening van de
heer van den Brink, een groot afnemer
zijn.
Naast het economische belang, dat
ik in het nieuwe bedrijf zie, zo zeide
hij. is er een ander, zeker niet minder
groot, namelijk het cultuur-weten
schappelijke. In het park zullen vogel,
kenners de gelegenheid hebben de die-
Deel van de Marineleiding stond
vijandig tegenover Duitsland
Een weekblad won een opzienbarend proces.
(Van onze correspondent).
NAPELS, Mei Dat de leiding van de Italiaanse marine in de tweede
wereldoorlog niet helemaal met Duitsland meeging en ten dele zelfs open-
lyk verraad pleegde, was aan de Duitse marine- en militaire autoriteiten,
evenals aan Mussolini bekend. Op het ogenblik worden door een proces
tegen een der voornaamste figuren uit die tyd, nl. groot-admiraal Mau-
geri, in verband met de onlangs in Napels verleende hoogste militaire
onderscheidingen aan de Italiaanse marine „voor haar strijd tot 8 Sep
tember 1943" (dus een strijd aan de zijde van Duitsland) de gebeurtenis
sen duidelyker belicht.
Maugeri heeft in de Verenigde Sta
ten een boek uitgegeven, of juister
gezegd, met zijn naam laten versie
ren (tijdens het proces kwam nl. vast
te staan, dat de samensteller van het
boek een Amerikaanse journalist
was), waarin volkomen openlijk ge
sproken wordt over de spionnage, die
de Italiaanse hoge marine-officieren
ten gunste van de geallieerden heb
ben bedreven. Dat is nog niet alles,
want in hetzelfde boek wordt ver
der gezegd, dat slechts een totale ne
derlaag van Italië de bevrijding kon
brengen, (bedoeld wordt dus de be
vrijding van Duitsland!)
Het boek baarde in Italië veel op
zien. De minister van Defensie, Pac-
ciardi, zag zich genoodzaakt een on-
dei'zoek naar wat Maugeri beweer
de te doen instellen. Het weekblad
„Asso di bastoni" vatte dit geval als
eerste aan en beschuldigde de admi
raal van verraad en omkoperij,
bleef Maugeri niets anders over dan
een aanklacht in te dienen, maar bij
deze gelegenheid werd het publiek
duidelijk gemaakt, waarvoor de hoge
marine-officier zijn hoge onderschei
dingen had ontvangen. De minister
van Defensie voelde zich verplicht aan
de hoogste chef van de Italiaanse ma
rine want dat was Maugeri intus
sen geworden voor te stellen vrij
willig ontslag uit de dienst te nemen.
Maugeri diende zijn ontslag in, be
hield echter (als troostprijs) het com
mando over de zeestrijdkrachten in
de Thyrreense Zee.
De ondei'scheidingen, die Maugeri
van de vijand van Italië in de eex-ste
helft van de tweede wereldooxdog ont
ving, laten geen twyfel over zijn hou
ding en zijn handelingen gedurende
deze tyd. Zo werden bijv. in de oor-
konde bij de medaille „Legion of Me
rit" zijn „buitengewone verdiensten
voor de Vex-enigde Staten, als chef
van de contra-spionnage gedurende
en na de oorlog" geprezen. Maugeri,
zo staat er woordèlyk „had direct
aandeel aan het zegenrijke einde van
de oorlog".
VEROORDEELD
In het proces wegens laster maakte
de chef-redacteur van „Asso di Basto
ni" aan het gerecht duidelyk, dat de
„bijzondere verdiensten" van Mauge
ri alleen betrekking kunnen hebben
op de periode vóór de 8ste September
1943, de dag van de Italiaanse wapen
stilstand (waarop de gehele vloot on
middellijk naar Malta voer). Het ge
rechtshof gaf inderdaad de aange
klaagde chef-redacteur gelijk en bleef
bij het voordien uitgesproken vonnis
(de aanklacht was in tweede instan
tie), nl. één jaar gevangenisstraf we
gens het plegen van corruptie.
Dit vonnis werd enkele dagen voor
het uitreiken van de onderscheidingen
in Napels geveld. Tijdens d,eze plech
tigheid werd de marine voor haar
strijd aan de zijde van Duitsland door
de staatspx-esident Einaudi en niet
door de minister van Defensie, de oude
lijke incident onmogelijk bij de uitrei
king als commandant van de strijd
krachten in dë. Thyrreense Zee aan
wezig zijn.
De „Asso di Bastoni", volkomen
tevreden gesteld door het winnen van
het proces, neemt nu de gelegenheid
waar, Maugeri ook voor het verlies
van de Italiaanse schepen (398 een
heden van totaal 350.000 brt, waarbij
29.000 man omgekomen .zyn) verant
woordelijk te stellen. Wegens het zo
„goed functionneren van de inlichtin
gendienst van de marine" kon er toen-
dertijd geen Italiaans schip de haven
verlaten, zonder onmiddellijk door de
geallieerden aangevallen te worden,
aldus het blad. Het voegt er nog al
laconiek aan toe, dat een officier wel
moet weten, wat hem in dergelijke
gevallen te doen staat.
GEEN VERVOLGING
Maugeri denkt er echter anders
over. Hij verdedigt zich tot het uiter
ste en heeft zijn zaak niet alleen aan
hangig gemaakt bij de raad van Cas
satie, doch verlangt tevens, dat de
krygsraad een onderzoek zal instel
len. Het is voor Maugeri echter hele
maal niet nodig zijn zaak voor de
krijgsraad te brengen. Artikel 16 van
het Italiaanse vi'edesverdrag zegt nl.
„Er mogen geen Italianen en in geen
geval leden van het Italiaanse leger
strafrechterlijk vervolgd of aange
klaagd worden, wanneer zij tussen de
10e Juni 1940 en de inwerkingtreding
van het vredesverdrag sympathie
hebben getoond voor de zaak van de
partisaan Pacciardi, onderscheiden. geallieerden of de geallieerden actief
Maugeri kon na het voor hem pyn- hebben geholpen."
I ren te bestuderen en het zal open ge
steld zijn voor het publiek. Er komt
een adviesbureau voor vogelliefheb
bers en een uitgebreide vakbiblio
theek. Aan het park zijn moeite noch
kosten gespaard. Tot nu heeft de stich
ter er ongeveer een half millioen inge
stoken. maar er zal nog heel veel bij
moeten voor het park zo is als hij het
eigenlijk wil hebben.
NATUURLIJKE OMGEVING.
Voor de opbouw is 20.000 m3 grond
verwerkt. De grotere vogels zoals fla
mingo's. pelikanen en struisvogels, zijn
niet in kooien ondergebracht, doch le
ven in een omgeving, die zoveel mo
gelijk is aangepast bij die waar ze
werden geboren. In het midden van
het park bevindt zich een grote vijver,
waarin men talrijke eenden van het
meest uiteenlopend soort ziet rond
zwemmen. Aan de oever staan tiental
len flamingos' rustig op één poot en
wie hen zo ziet, zal menen, dat zij
nooit elders dan in Alphen hadden ge.
woond. Even verder is de afdeling der
pelikanen. Hier is een kunstmatige
waterval van meter hoogte aange
legd waarvoor per uur 300.000 liter
water met electrische pompen wordt
aangevoerd.
Secretarisvogels en parkieten, man
darijneenden en papegaaien, zwarte
ooievaars en witte zijdekippen. nachte
galen en struisvogels wandelen
zwemmen tussen de. rotstuinen en in
de beekjes, die het park doorkruisen.
Behalve de vele kleine tropische zang
vogels. die in grote volières zijn onder-
gebracht, vindt men in het park grote
collecties fazanten, kwartels, ganzen,
eenden, waadlopers, steltlopers en
zwanen. De heer van den Brink heeft
niet minder dan 22 soorten kwartels
en patrijzen in het park. In het geheel
zijn er thans 3000 vogels, behorende tot
ongeveer 300 verschillende soorten.
EXPORTEREN.
De heer van den Brink is er van
overtuigd, dat er vele mogelijkheden
voor de export zijn. Alleen aan kana
ries exporteert Nederland jaarlijks
voor een waarde van 20.000 dollar
naar Amerika. Het meest worden ech
ter eenden cn witte zwanen uitge
voerd. Amerika is de grootste afnemer
van zeldzame siervogels.
Voor de heer van den Brink met de
aanleg van het park begon heeft hij
een oriënteringsreis gemaakt door
Amerika en Europa. Hij heeft talrijke
vogelparken gezien en zich vooral in
geprent hoe hij het niet moest doen en
met welke tradities hij moest breken
om een park te krijgen, waar de vogels
zich echt thuis zouden gevoelen. Naar
zijn mening is hij hierin geslaagd.
UITGEBREIDE STAF.
Aan het park zijn drie vogeldeskun
digen verbonden, namelijk de heer J.
Noordzij, vice-president van de Inter
national Society of Birds Breeders and
Birds Fanciers en voorzitter van de
Nederlandse Bond van Vogelliefheb
bers. en voorts de heer H. Oosterwaal
en de heer J. Bi'oekhuizen, deze laat
ste speciaal belast met de kanarieteelt.
Het personeel (60 man) is met zorg
gekozen. Slechts mensen, die zelf vo
gels houden en waarvan dus aangeno
men kan worden, dat zij echte vogel-
vi'ienden zijn, vinden hun werkkring
in het vogelpai'k. Dat de leiding er van
overtuigd is, dat er veel bezoekers in
het park zullen komen, moge blijken
uit het feit, dat er een restaurant ge
bouwd is, dat plaats biedt aan 1000
gasten.
Advertentie
Organisatie in het demobilisatie
centrum klopt als een bus
(Van onze correspondent)
DJAKARTA, Mei Als er één factor is, die het dagelijks leven hier in
'Indonesië afgezien dan van de minder aangename gevolgen der jongste
politieke, sociale en monetaire ontwikkelingen de laatste maanden ken
merkt, dan is het wel het vertrek der Nederlandse militairen. Zij hebben
afscheid genomen van menige stad of buitenpost, waar zij zo lang hebben
vertoefd en waar zy allengs een vertrouwd element zijn geworden in het
stadsbeeld, in de bioscopen, in menig' gezin. Zy zijn vertrokken, eerst enke
len, gaandeweg meer en tenslotte allen. En vvy zien ze vryvvel niet meer in de
bioscoop, in de jeeps, in de drie-tonners, in de totko's, in de bedja's, in ons
huis. Wij missen iets in het stadsbeeld, zeggen de mensen in menige stad
in Indonesië, wij missen die jongens van ons.
leidelijke grote stadsdrukte, de verve
ling, het vermaak, het wachten, de
vrouwen, de dokter... Neen, ze lieb-
ben het niet gemakkelijk, die duizen
den en duizenden Nederlandse jon
gens, tijdens hun laatste loodjes in
Djakarta, voor zij naar huis gaan.
EEN PROBLEEM
Hier ligt een enorm probleem. De
legerleiding doet wat zij kan, om het
oponthoud in Djakarta zo kort moge
lijk te doen zijn en om de jongens zo
veel mogelijk bezig te houden. Maar
wie houdt tienduizenden tot man ge
rijpte jongens, die na jarenlang zwoe
gen in rimboe en blubber trappelen
van ongeduld om naar huis te kun
nen, de lieve lange en warme
dag, onafgebroken aan het lijntje? Zij
hebben zij het dan lichte dienst;
maar slechts tot twee uur 's middags,
tenzij ze wacht hebben; daarna zijn
ze vrij. Zij hebben de afleiding en
Maar in Djakarta zeggen ze dat niet.
Vast niet. Want Djakarta puilt uit
van de Nèderlandse militairen. Dja
karta is namelijk het demobilisatie
centrum. Van alle uithoeken van het
grote eilandenrijk komen zij hierheen
de laatste loodjes voor zij huistoe
gaan. De laatste loodjes, inderdaad
en zij wegen zwaar, want die twee
weken in Djakarta zijn voor de troep
beslist geen pretje. De kampen in en
x-ond Djakarta, waarin zij mannetje
naast mannetje zijn ondergebx-acht,
zijn slecht, vooral als het regent,
want dan houden zij geen draad droog
aan him kleding en aan hun tampat
tidoer. Die bilik-kampbarakken zijn
namelijk zo lek als mandjes. Dan
ovei'dag de gloeiende Djakartaanse
hitte en de militaire administx-atiemo-
len, waar zij zonder ophouden en in
razend tempo doorheen gedraaid
worden. Het verlangen naar huis, het
ongeduld, het wachten, het wachten,
de na jaren rimboe vreemde en ver
verstrooiing, die de laatste NIWA-
NIWIN-gezelschappen -geven maar
Djakax'ta biedt voor menigeen aan
trekkelijker vermaak.
En gevaarlijker vermaak. De leger
leiding bepex-kt dat gevaar tot een
minimum. De geestelijke verzorgers
perken dat gevaar nog verder in.
Maar er zijn er altijd nog genoeg on
der die jongens, die bezwijken. Het
gros doorstaat die gedwongen wacht-
pex-iode wel, kankerend, mopperend,
nu en dan uit de band springend,
maar goed: zij komen er door. Ande
ren duux't het te lang, verslingeren
zich (helaas menigmaal met het voor
beeld van „fuiven" in sommige offi
ciersclubs voor ogen) of maken ge-
bruik van de verslapping in de disci
pline, vervallen van kwaad tot erger
en nemen het niet zo nauw meer met
het mijn en dijn waar het legergoede-
ren betreft.
NUTTIG EN NODIG
En toch is het oponthoud te Djakar
ta voor al die demobiliserende solda
ten nuttig en nodig. Het liquideren
en doen thuisvaren van 'n legermacht
is nu eenmaal niet het werk van een
handomdraai. Er zit ontzaglijk veel
aan vast. In Djakarta gebeurt dat
werk snel en efficient en boven
dien zo. dat de demobilisanten bij
hun aankomst in Nederland vrijwel
geheel klaar zijn voor hun rentree in
de burgermaatschappij. Het apparaat
klopt als een bus. Bij vertrek uit de
standplaatsen weten de commandan
ten der repartiërende onderdelen al
wat er te Djakarta allemaal moet ge
beuren. Geen onnodig geloop en gein-
formeer dus. Keuring, vaccinaties,
kleding, zakboekjes, betaalstaten, al
les op z'n beurt. En niet te vergeten: i
het uitstekende werk van de Sociale
Dienst, waar de demobilisant met 1
Verkiezingssucces voor de
Britse conservatieven.
De verkiezingen in Engeland voor
de samenstelling van een aantal
plaatselijke raden, „kleine algemene
verkiezingen" genaamd, hebben aan
zienlijke zetelwinst opgeleverd voor
de conservatieven.
In totaal wonnen zij 211 zetels In
de diverse provinciale districten. La
bour ging 82 zetels achteruit. De com
munisten bleven op nul zetels staan.
Nu ook C.J.M.V.-bondsdagen
in provinciesteden.
De 97ste bondsdag van de C.J.M.
V. zal op Hemelvaartsdag, niet zo
als gewoonlijk in Den Haag of Am
sterdam, doch in Zwolle worden ge
houden. Op deze dag worden meer
deelnemers dan vorige jaren ver
wacht, daar ook de Friese C.J.M.V.-
ers zullen komen. De bondsdag zal
beginnen met een dienst in drie ker
ken. Op het Veemarktterrein worden
drie grote tenten opgezet, waarin de
ochtendbijeenkomsten worden gehou
den. De heer C. von Prosch, wereld
secretaris van de Y.M.C.A. (Young
Man Christian Association) zal spre
ken over „De toekomst van Europa".
Dr. G. P. van Itterson uit Den Haag
zal in alle tenten de traditionele
bondsrede houden. Na deze samen
komsten volgt een mars door de stad
naar het gemeentelijk sportpark, 's-
Middags zal de Zwolse vereniging
„Be Quick" een sportdemonstratie
geven. Indien deze bondsdag een suc
ces wordt, zullen ook komende jaren
de bondsdagen in provinciale steden
worden gehouden.
Handelscommissaris voor
Nederland op Curasao.
Deze week is de heer G. A. Jonker,
handelscommissaris voor Nederland,
te Willemstad op Curagao aangeko
men. Hij zal in opdracht van de Ne-
dex-landse regering enige tijd te Wil
lemstad verblijven om de handelsbe
trekkingen tussen de Nederlandse An
tillen en het Rijk in Europa te be
vorderen.
raad en daad wordt bijgestaan bij het
maken van zijn toekomstplannen en
bij het beoordelen van zijn kansen in
Nederland of, als hij emigreren wil,
in Australië of Nieuw Zeeland. Ieder
demobiliserend onderdeel heeft een
Officier Sociale Dienst en die stapt,
zodra zijn jongens dan eindelijk aan
boox'd gaan, in een vliegtuig, om in de
weken die hij de boot vóór is, te
trachten voor zoveel mogelijk van
zijn mannen alvast een baan te vin
den. Dat lukt natuurlijk nooit. Maar
als het niet lukt, ligt het beslist
niet aan dat apparaat in Djakarta, dat
alles doet om voor de repatriërende
militairen de laatste loodjes zo kort,
zo licht en zo nuttig mogelijk te ma
ken vóór de grote gebeurtenis, waar
zij jarenlang op hebben gewacht en
vaak aan hebben gewanhoopt: hun
demobilisatie.
(Nadruk verboden).
