Evenwichtstoestand met Rusland
een eerste vereiste
Goudkoorts in een vredig stadje
JIMMY BROWN, no.1
Zeeuwse Almanak
LETTY'S moeilijke
KEUZE
Nu de kosien
DINSDAG 4 APRIL 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
De verdediging van West-Europa 1 j
Initiatief lag tot 1950 bij Moskou
Slinger zwaait langzaam naar de andere kant.
Zoals het er thans voorstaat, is West-Europa niet in staat zichzelf
te verdedigen, want de Bussen z{jn veel sterker dan wij. In tegenstelling
tot de geallieerden, hielden de Russen niet op zich te bewapenen na de
laatste oorlog en in feite demobiliseerden zg niet. In plaats daarvan gin
gen zij, met steun van Duitse geleerden, vaklieden en grondstoffen, ge
stadig voort met het produceren van wapens en het opleiden van recru-
ten. Vandaag aan de dag Is het Rode Leger sterker dan alle landstrijd
krachten van West-Europa en Amerika tezamen. Langs de lijn, die loopt
van Lübeck naar Triëst liggen ongeveer 25 Russische divisies. In geval
van nood zijn zij in staat dit leger uit te breiden tot 90 divisies of zelfs
meer en met een snelheid, welke wij in het Westen nooit zouden kunnen
bereiken.
In de lucht hebben de Russen een
onbetwiste superioriteit. Er zijn ver
schillende cijfers en misschien heeft
geen van deze enige waarde, tenzij
men ze slechts verdeelt in de verschil
lende soorten vliegtuigen. Men kan
aannemen, dat er in totaal meer dan
15.000 moderne toestellen zijn van
alle typen, straalvliegtuigen en een
verbeterde versie van het Amerikaan
se Superfort B-29, dat aan het einde
van de oorlog werd gebruikt.
De Russen hebben veel onderzoe
kingen-gedaan op het gebied van het
poolvliegen. Vliegvelden zijn aange
legd in het verre Noorden, en onge
twijfeld zal de Russische luchtmacht
in staat zijn Canadese en Amerikaan
se steden via de Noordelijke route te
bereiken. Voor de oorlogvoering van
dichterbij in Europa heeft men ook
geregeld geëxperimenteerd met raket
ten, zelfbestuurde projectielen en an
dere moderne wapens. De productie
van tanks zou, naar bericht wordt, de
Alan Moorehead is één van
de bekendste journalisten in
Engeland. Vooral als oorlogs
correspondent heeft hij zich
een goede naam verworven en
hg heeft een aantal boeken,
w.o. een biografie van veld
maarschalk Montgomery, over
militaire vraagstukken ge
schreven.
De laatste twee maanden
heeft Moorehead een reis ge
maakt door Engeland, Frank
rijk en Duitsland om de staat
van verdediging van de
West-Europese Unie te bestu
deren. Hij had tijdens deze reis
gelegenheid met de West-Eu-
ropese militaire leiders, o.a. in
't West-Europese hoofdkwar
tier te Fontainebleau, diep
gaande gesprekken te voeren.
In enkele artikelen, waarvan
het eerste vandaag verschijnt,
vertelt Moorehead over de in
drukken, welke hij gedurende
zijn reis heeft gekregen.
V
1500 per jaar hebben overschreden.
De Russen hebben meer dan 200 duik
boten en dat is veel meer dan enig
ander land. Deze werden gebouwd
met hulp van de Duitsers en zij zijn
uitgerust met een toestel waarrhede
de batterijen onder water weder kun
nen worden opgeladen.
Tenslotte zijn de Russen begon
nen met de vorming van een voor
raad atoombommen, waarvan er
naar schatting 25 per jaar worden
gemaakt en men moet eigenlijk wel
aannemen, dat zij, althans de theo
rie van de waterstofbom meester
zijn.
KANAALHAVENS.
Van Europees gezichtspunt uit be
zien is de toestand verontrustend.
Het is buiten kijf, dat de Russen in
staat zijn, zeer snel op te trekken
naar de Atlantische Oceaan en de
Kanaalhavens. De aanval zou zonder
twgfel worden aangekondigd door
parachutisten en een zwerm bom
menwerpers; en eenmaal aan de kust
gekomen, zouden de Russen geen
minuut verliezen, doch onmiddellijk
raketten afschieten naar Engeland
en hun duikboten in de Atlantische
Oceaan laten uitvaren. Er zou wei
nig aanlokkelijks in liggen om te
trachten in enige hoek van Europa
een steunpunt te behouden, met de
hoop dit te gebruiken als hereni-
gingspunt, nadat de eerste strgd
voorbij was. Spanje is ongeveer de
enig mogelijke plaats, daar dit slechts
twee bruikbare toegangswegen
heeft, Irun en Port Böu, aan beide
uiteinden van de Pyreneën. Indien
dit een Russisch leger het moeilijk
maakt binnen te komen, dan zal het
voor een geallieerd leger vermoede
lijk even moeilijk zijn om er uit te
komen. Dit zou niet meer zgn dan
een laatste schans en in ieder geval
is Spanje geen deelnemer aan het
Atlantisch Pact.
HET MIDDEN-OOSTEN.
Behalve deze voornaamste op
marsroute naar de Atlantische Oce
aan, staan de Russen nog twee an
dere wegen open: zij zouden naar 't
Noorden kunnen optrekken, naar
Scandinavië, ten einde de Oostzee
toegangelijk te maken. En zij zouden
naar het Zuiden kunnen zwenken,
naar Italië, om de Middellandse Zee
af te snijden. Voor de onderneming
in Italië hebben zij een prachtige
basis in Oostenrijk en wanneer zij
eenmaal de Alpen over zijn, dan be
vinden ze zich in een land, waar de
Communistische Partij aanspraak
maakt op 1/3 van de stemmen.
Dan is er een vierde mogelijkheid
voor de Russen, een opmars naar de
Perzische olievelden en het Midden-
Oosten. Geheel afgezien van zijn
olie en zijn betekenis als doorgang-
naar de Indische Oceaan, is het
Midden-Oosten de plaats om een
Russische opmars tegen te gaan
naar Afrika 't laatste continent,
waar het Communisme nog niet met
geheel niet In Europa. De toestand
is eenvoudig gestabiliseerd door de
Amerikaanse voorraad atoombom
men. Maar dit is geen voordeel, dat
bestemd is om oneindig voort te du
ren. Het probleem voor de Weste
lijke geallieerden in Europa is, om
hun strijdkrachten, hun vloten en
luchtmacht opnieuw op te bouwen,
zolang er nog tgd is; m een zekere
evenwichtstoestand te komen met
Rusland, voordat de aangename be
scherming van de atoombom is'weg
genomen.
Ondanks alle deprimerende gege
vens, welke boven werden genoemd,
is dit een vrij aannemelijke stelling,
want het is niet alleen een kwiestie
van mensenmateriaal. Het is een
kwestie van productie, van geld, van
bekwaamheid, van natuurlijke hulp
bronnen en van een soort geestes
gesteldheid, welke de mensen doet
geloven, dat het goed is wat zij doen
en daarom bestemd om uiteindelijk
te zegevieren.
De afgelopen vijf jaar hebben de
Russen bijna alle initiatieven geno
men. Nu, in 1950, kan men de slin
ger langzaam nog veel te lang
zaam naar de andere zijde zien
zwaaien.
Sinds Donderdag vertoeven H. M. Koningin .Juliana, Z.K.H. Prins Bernhard en de beide oudste prinsessen
Beatrix en Irene met vacantie te Val d'Isére in Haute Savoie. Reeds gedurende de eerste dagen nebben de
*Tser«
koninklijke vancantiegangers verscheidene ski-tochten in de
Per z.g. „Train rouge" gaat de Koninklijke
prachtige omgeving van Val d'I
familie naar de ski-lift.
ére gemaakt.
Amateur-gravers in Australische tuinen
„DEZE RUIT...."
Jopie X, oud twaalf jaren, gooide
een dezer dagen in de Verkuyl Quak-
kelaarstraat in Vlissingen een ruit in.
Het kan de beste overkomen. De
reactie, die volgde, was de meest na
tuurlijke van de wereld: Jopie zag
in een flits een toornende vader, een
schreiende moeder, ontstemde eige
naars van de ruit en wellicht een ste
vig pak slaag. Dus maakte Jopie dat
hij uit de voeten kwam. Fanny Koen
had niet sneller kunnen zijn...
Maar na vijftig meter stond Jopie
eensklaps stil. En draaide zich om.
Schoorvoetend liep hij naar het huis
met de gebroken ruit Hij belde aan.
Hn niemand deed open, Ook niet na
twee of drie keer bellen.
Toen viste Jopie een stuk papier uit
zijn linkerbroekzak en uit zijn rech
ter broekzak een stompje potlood. Met
grote schoolse letters schreef hij:
Deze ruit is gebroken door Jopie
X, wonende
De mensen kwamen thuisZagen
de ruit En waren woedend. Maar ze
vonden Jopie's briefje. Ze dachten
aan een mop en waarschuwden toch
de politie. De politie wendde zich
tot Jopie.
Ik kon er die lui toch niet voor
laten opdraaien. De bedoeling is om
de ruit uit mijn spaarpot te betalen.
Aldus onthulde Jopie.
Ontspoorde jeugd? Zolang er zulke
knapen zijn? Laat Jopie maar schui
ven.'
enige macht zrjn intrede heeft ge
daan. Op dit moment zgn er in Eu
ropa geen gelijkwaardige geallieer
de strijdkrachten, om alle of enige
van deze voorsprongen te kunnen
weerstaan. De Amerikanen hebben
ongeveer 150.000 soldaten in Duits
land, Oostenrijk en Triëst en de
Britten ongeveer een zelfde aantal.
Dit zijn bezettingstroepen, niet een
leger- waarvan men kan verwachten,
dat het 'n verdedigingslijn zal kun
nen houden, lopende van de Oostzee
tot aan de Middellandse Zee.
West Duitsland heeft helemaal
jeen leger. Noorwegen, Denemar-
ten, Nederland en België zouden met
zijn allen lang niet genoeg mannen
kunnen oproepen om hun eigen gren
zen tc beschermen, zonder hulp van
buiten. Italië is even zwak. Frank
rijk heeft een bezettingsleger in
Duitsland en Oostenrijk, en een klei
ne strijdmacht in opleiding in het
land zelf, maar het grootste deel
van zijn leger of liever het beste
deel is in Indo China, gewikkeld
in een oorlog, waarvan het einde
nog niet in zicht is.
AMERIKAANSE BOMMEN.
Gelukkig ligt de werkelijke verde
diging van Europa momenteel in 't
Ned. Pa dvindstersgilde heeft een
nieuwe presidente.
AFGETREDEN PRESIDENTE
ONDERSCHEIDEN.
Zaterdagmorgen is in restaurant „Groe-
nendaal" te Heemstede de jaarvergade
ring van het Nederlandse padvinsters gil
de gehouden. Na afloop van deze verga
dering werd mevrouw E. van den Bosch
de Jongh, die 20 jaar lang presidente was
en zich niet meer verkiesbaar stelde, ge
huldigd. De nieuw gekozen presidente is
mevrouw H. van Nispen—van Wely.
Hier en daar komt zowaar een klomp te voorschijn.
(Van onze correspondent).
MELBOURNE; Maart. Wie denkt, dat de romantische tyd van de
„gold rush" helemaal voorbij is, heeft het mis. Weliswaar liggen de da
gen ver achter ons, dat duizenden gelukzoekers, desperado's plus het
schuim van de aarde de roepstem van 't gele goud volgden ei. in groten
getale toestroomden, wanneer plotseling magische namen gefluisterd
werden als Klondyke, Coolgardie, Nieuw Zeeland of Ballarat, maar iets
van die oude koorts laait toch weer op, wanneer ergens een grote klomp
goud gevonden wordt en men begint te spreken over mogelijke rijke
goudaders..
In het binnenland van de Australi
sche staten Nieuw Zuid Wales, Victo
ria en West Australië kan men in de
dode „spooksteden", die eens in de tijd
van de gold rush een beeld van leven
en welvaart leverden, nog altijd van
de vergrijsde goudzoekers de sterke
verhalen horen over de millioenen
schatten die zij juist gemist hadden.
En tussen de ruïnes, onder dé' oude
kastanjebomen van die verlaten stad
jes kan men dromen over de tijd, dat
goudzoeken nog romantiek betekende.
Tegenwoordige zijn het de machtige
machines van de grote bedrijven, die
het gele metaal aan de aarde onttrek
ken. Er mag hier en daar nog wel
eens een individuele goudgraver te
vinden zijn, doch de tijd van de „dig
gers" is voor eens en voor altijd voor
bij.
Toch is die oude koorts nu plotse
ling weer opgelaaid in het slaperige
stadje Wedderburn met zijn 1000 in
woners en zijn ene straat, slechts een
dikke 200 kilometer Noord-Westelijk
van Melbourne. Ongeveer de hele be
volking is er vol verwachting in de
achtertuin gaan graven en bijna de ge
hele hoofdstraat is reeds in „claims"
verdeeld. Iedere dag begint er weer
een nieuwe amateur-goudgraver in
zijn achtertuin te spitten, en de grote
klompen goud komen in een bijna
fantastisch tempo te voorschijn tussen
de slabedden en dahlia's.
De man die 18 maanden geleden ont
dekte, dat de oude goudmijn van Wed
derburn allerminst uitgeput was, maar
dat er onder de huizen en de hoofd
straat nog een fortuin verscholen lag,
heeft alles in het werk gesteld om een
gold rush te voorkomen. En hij is hier
in, tot voor enige dagen ,ook heel aar
dig geslaagd. In deze 18 maanden
heeft deze boer in ruste, Dave Rutte-
rick, met zijn drie zoons voor zeker
niet minder dan 100.000 gulden aan
goud uit zijn achtertuintje gehaald.
Een van de zoons had een slagerij in
Melbourne en zijn broers waren ma
chinisten bij de spoorwegen. Maar zij
hebben er nooit spijt van gehad .dat
I zij hun werk hebben laten liggen om
met vader in de achtertuin te gaan
graven.
SUCCES.
Op uiterst slimme wijze hebben de
vier mannen hun geheim zo lang we
ten te bewaren. Zij brachten of en toe
namelijk wat stofgoud bij de plaatse
lijke goudkoper, terwijl zij de grootste
klomp van
13.000 gulden en talrijke klompen van
20 tot 50 ons direct naar de munt in
Melbourne zonden. Zodoende wekten
zij bij hun stadgenoten de indruk, als
was al die graverij nauwelijks de
moeite waard.
Toen de plaatselijke groenteboer,
Bert Smith, echter een klomp van 75
ons ter waarde van 11,000 gulden aan
de kant van de weg uit de grond
haalde, was het hek van de dam!
Iedereen moest gaan goudgraven. Bru
ce Jackson begon 's morgens om 9
uur te graven en had om half vier in
de middag al een klomp van 3 ons te
pakken. John Crisp, die tegelijk begon,
wilde niemand het gewicht van de
klomp, die hij binnen een paar uur
vond. onthullen. Terwijl ik dit schrijf
zijn de plaatselijke hotelhouder met de
bar-man ook al de achtertuin van het
hotel aan het omspitten; aan normaal
werk denkt haast niemand meer in
Wedderburn.
In de afgelopen dagen zijn al niet
minder dan 150 nieuwe claims langs
de. hoofdstraat uitgegeven. Zo'n claim
kost slechts 50 gulden met 2 gulden
zegel kosten, zodat iedereen in Wedder
burn die over dit bedrag beschikt zijn
kans zal gaan waarnemen om in zeer
korte tijd schatrijk te worden.
ONGELUKKIG.
De ongelukkigste goudzoeker van het
stadje is wel de oorspronkelijke ont
dekker van de nieuwe goudschat, boer
Butterrick. Zijn achtertuin grenst aan
de plaatselijke school, die gouverne
mentseigendom is.' aan de Presbite-
raanse kerk, die natuurlijk op gewijde
aarde staat en aan de Bank van Au
stralasia. waar men er nog altijd bar
het land over in heeft dat men boer
Butterick dat stuk grond verkocht
heeft. Uitbreiding van zijn „mijn" is
dus niet mogelijk.
De plaatselijke schooljeugd is na
tuurlijk in de vrije uren ook hard aan
de gang. en verschillende kleuters heb
ben al aardige stukjes goud in de
schooltuin gevonden. Maar dat zijn na
tuurlijk maar „onder de maat" visjes.
Alle volwassen gravers dromen van die
geweldige goudbank waar zij tegen op
zullen lopen en die hen in een omme
zien tot millionnairs zal maken.
Voor de gewone manier van het da
gelijks brood verdienen hebben weini
gen in het goede Wedderburn nog veel
aandacht over. De goudkoorts heeft
opnieuw, zoals in vervlogen tijden, het
gehele stadje tc pakken. Tot de ach
tertuintjes leeg zijn en nieuwe bewo
ners de plaatsen van de rijk geworden
amateur-goudgravers zullen hebben in
genomen. Dan zal Wedderburn daar
weer onder de oude kastanjes liggen
dromen zoals tientallen van die be
koorlijke dode stadjes in de heuvels en
bergen van Victoria.
(Nadruk verboden).
FEUILLETON
door
MARY BURCHELL
„Och, wanneer je maar wilt", sprak
ze dromerig, „Zeg het maar".
„Volgende maand, volgende week.,
morgen?"
Ze lachte om zijn dwaasheid, maar
zijn woorden brachten haar in herin
nering, dat er toch nog enige schikkin
gen waren te treffen en uitleggingen
te geven voor het grote ogenblik kon
aanbreken.
Waarschijnlijk had hij haar peinzende
blik opgemerkt, want hij zei glim
lachend: ..Welnu, wat scheelt er aan?"
„Er scheelt niets aan Alec. Helemaal
niets. Maarik zal nog aan Rufus
moeten schrijven en hem de zaak uit
leggen voorvoor we een definitief
besluit nemen".
„Watblief?" Hij keek haar wat spot
tend, maar met een tikje ergernis,
aan: „Denk je, dat ik zal wachten op
ons ter "waarde vande toestemming van een andere man.
44. Juist, het was de lieftallige Sietske, die bang
was geweest dat de brave Jimmy op dit punt de
weg bijster zou raken. Zij stond met haar armen
te zwaaien en zij riep: „Rechts af, Jimmy, rechts
af!" Jimmy zag haar staan en zijn hart begon
dadelijk weer wild te kloppen, want al besefte hij
dan niet dat Sietske zijn beschermengel was, wel
wist hij zeker dat hij haar een engeltje vond. Met
zijn twee schaatsen remmend zodat het ijsschraap
sel als een fontein achter hem opspoot, hield hij
zijn vaart in en stopte vlak voor haar voetjes.
„Geen tijd te verliezen, Jimmy", riep Sietske.
„Vooruit, rijden, rijden wat je kan. Je bent nog
maar een kwartier achter.en.je moet.en je zult
het halen!"
om met het meisje, dat ik liefheb, te
trouwen?"
„O, neen .natuurlijk niet! Dat bedoel
de ik ook niet. 't ïs afgesproken dat
we samen zullen trouwen. Maar ik
moet toch aan Rufus schrijven en 't
hem vertellen voor we onze verloving
bekend maken, onze trouwdag bepa*
len en zo".
„Dat begrijp ik cn daar heb je gelijk
in. Zou hij herrie maken?"
„O. neen, Alec. Zo is hij in 't geheel
niet".
„De meeste mannen maken wel her
rie als een ander met hun meisje gaat
trouwen", luidde Alec's ietwat droge
commentaar.
„Maar zo is hij absoluut niet", pro
testeerde ze, niet bijster op haar ge
mak. „Hijhij wist, dat ik niet vol
komen zeker van mezelf was. En hij
wilde, dat ik geheel vrij in mijn keus
bleef. Dat heeft hij zelf gezegd".
„Dan kan hij ook niet dol op je ge
weest zijn", meende Alec.
Ze gaf geen antwoord, maar be
dacht, hoe vreemd het was, dat an
deren zich zo positief over Rufus' ge
voelens voor haar uitlieten. Gabrielle
had gezegd, dat hij „gek op haar
moest zijn geweest" en nu beweerde
Alec precies het tegendeel. En zij
zelfoch ze had nooit precies ge
weten, wat Arling eigenlijk voor haar
gevoelde. En nu zou ze dat ook nooit.
Onwillekeurig rilde ze even. En om
zichzelf uit dit ogenblik van depres
sie los te rukken, zeide ze: „Kom mee
naar huis, Alec. Je blijft toch eten,
nietwaar?"
„Neen", antwoordde hij. „Ik wil je
vanavond voor mij alleen hebben en
we gaan het feest ergens vieren. Ik
ga nu naar huis, me verkleden en de
auto halen, dan ben jij klaar voor ik
terug kom".
„O, dat zal heerlijk zijn!"
„Prachtig". Hij drukte haar tegen
zich aan en kuste haar opnieuw. .Bin
nen een uur ben ik terug. Ben je dan
klaar?".
„Ja, natuurlijk",
(Wordt vervolgd).
Vandaag heeft minister Spit
zen een bezoek gebracht aan het
IJmuidense Staatsvissershavenbedrijf
Het Wereldgebeuren
De conferentie in Den Haag van
de militaire kopstukken der Atlan
tische Unie heeft betrekkelijk weinig
nieuws opgeleverd. Vanzelfsprekend
werden tijdens de vergaderingen
geen journalisten toegelaten. Be
sprekingen over militaire onderwer
pen kunnen bezwaarlijk in het open
baar gehouden worden. De kranten
moesten hun stof putten uit de of
ficiële communiqué's, en die commu
niques waren in feite weinig meer
dan een aanrijging van slecht lo
pende volzinnen, die tezamen niets
zeiden. Er is een defensieplan ont
worpen en goedgekeurd. Men krijgt
echter niet de indruk, dat dit plan
werkelijk uitvoerig is besproken en
goedgekeurd. De chefs van de sta
ven, die tezamen de militaire com
missie van het Atlantisch Pact vor
men, waren na vijf uur vergaderen
klaar en van die tijd werd de helft
nog in beslag genomen door de tol
ken. De ministers van Defensie de
den het nog vlugger, indien de tijd,
bestemd voor gelegenheidsspeeches,
wordt afgetrokken. Discussies kwa
men er niet aan te pas. De besluiten
werden eenstemmig genomen. Blijk
baar werden de stukken zoals dat
in vergaderingstaai heet, erdoor ge
hamerd. Dus ligt de conclusie voor
de hand, dat de met veel tam-tam
aangekondigde Atlantische confe
rentie meer het karakter droeg van
eon grote militaire show van unifor
men en hoge autoriteiten dan van
een uitermate belangrijke bijeen
komst. Zo geheel verwonderlijk is
dat niet. De Atlantische Unie kent
een reeks lagere organen, die in
stilte de plannen voorbereiden, maar
die de bevoegdheid tot het nemen
van beslissingen missen. Daar moe
ten de hoogste chefs aan te pas ko
men. De hoogste chefs schijnen zich
te bepalen tot het in snel tempo
goedkeuren van de voorgelegde pro
jecten.
De ministers van Defensie hebben
zich gemakshalve niet bezig gehou
den met de financiële kanten van 't
verdedigingsplan. Dat wordt overge
laten aan de deskundigen in deze
materie. Het is niet gewaagd om te
veronderstellen, dat nu juist hier de
schoen wringt. Hoe ook strategisch
gezien de inhoud \'an het geheime
verdedigingsplan zij, het voorziet
in elk geval in een sterke Atlanti
sche lucht-, zee- en landmacht,
waaraan elk land zijn deel moet bij
dragen. Dat kost geld, veel geld, ën
hoe moet dat op de toch al zwaar
belaste begrotingen verwerkt wor
den? De economisch zwakkere part
ners hebben doen weten, dat aan de
an hen te vergen financiële offers
grenzen gesteld dienen te worden. Zo
stond men blijkens een A.N.P.-be-
richt in Nederlandse kringen op de
conferentie sceptisch tegenover de
mogelijkheid tot verwezenlijking van
de Nederlandse militaire bijdrage tot
het Atlantisch Pact. De financiële
positie van ons land is daarvoor te
slecht. De verscheping van duizen
den soldaten naar Indonesië, hun mi
litair optreden en de demobilisatie
kostten millioenen. Al deze uitgaven
tezamen vormden een zo groot deel
van de Nederlandse defensiebegro
ting, dat er slechts weinig geiden
over bleven om een begin te maken
met de bijdrage aan Europa's defen
sie. Frankrijk, dat ook met overzee
se moeilijkheden te kampen heeft,
staat voor eenzelfde situatie.
Het probleem, hoe de wensen van
de militairen in overeenstemming te
brengen met de zorgen van de eco
nomen, zal moeilijk oplosbaar zgn.
De Amerikaanse politiek is in dat
opzicht tweeslachtig. Aan de ene
kant Marshall-hulp om Europa eco
nomisch op de been te helpen, aan
de andere kant kostbare militaire
plannen, die het economisch herstel
In gevaar brengen. De noodzakelijk
heid van militaire geheimhouding
zal niemand betwisten. Maar voor
de nevel over de verdeling van de
financiële lasten is geen dringende
reden aanwezig, tenzij er menings
verschillen zijn, die liever niet aan de
grote klok gehangen worden om geen
schaduw te werpen over de gede
monstreerde militaire eensgezindheid.
Dr. Drees herdacht Troelstra.
Vijftig jaar geleden, toen „Het
Volk" als dagblad op initiatief van
Hei-man Heyermans werd opgericht,
werd mr. Pieter Jelles Troelstra.
hoofdredacteur. Minister-pres. dr. W.
Drees heeft Zaterdagmiddag aan het
graf van Troelstra op de alg. begraaf
plaats in Den Haag een rede gehou
den, waarin hij deze ongeveer twintig
jaar geleden gestorven strijder voor
het socialisme herdacht.
