Hoe een Duits geleerde uit
Rusland ontsnapte
Overval op een pilooi in de lucht
Zeeuwse Almanak
LETTY'S moeilijke
KEUZE
Van Vrouw ioi Vrouw
Griekse
verkiezingen
MAANDAG 6 MAART 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
Hoe ontsnapte de Duitse geleerde dr. Tellmann, die ln de „Daily Mail"
over Russische experimenten heeft verhaald, uit de Sovjet-Unie? HQ ver
telt daarover:
Enige tyd na het experiment met de ijsbommen werd me door twee
afgevaardigden van het ministerie van oorlog gevraagd alles in gereed-
hei te brengen voor een belangrijke nachtvlucht. Ik was al verleerd
om naar de reden vöor zulke plotselinge tochtjes te vragen.
's Morgens vroeg, toen de eerste
omtrekken van het landschap bene
den ons zichtbaar werden, begreep
ik, dat we boven Duitsland vlogen.
Mijn metgezellen maakten er nu
ook niet langer een geheim van: we
waren op weg naar Peenemunde.
Het grote proefstation voor relcet-
ten in Peenemunde is volop in wer
king. De streek tussen Usedom en
Greifswald is een groot legerkamp,
een ondoordringbaar fort zelfs.
De Russen zijn in het bezit geko
men van alle Duitse projecten voor
V-2 types. In het bijzonder aan het
type A-8 wordt veel werk besteed,
een projectiel, dat een snelheid van
3750 mijl per uur kan bereiken en in
42 minuten de Atlantische Oceaan
kan oversteken. Tussen Usedom en
Leningrad worden veel proeven ge
nomen en daaruit blijkt{ dat bij het
besturen van de projectielen 'n gro
te mate van nauwkeurigheid kan
worden bereikt.
Toen ik van Peenemunde weer te
rug was in Moskou begon ik hoe
langer hoe meer te broeden over
plannen tot ontsnapping, niettegen
staande het vele werk, dat de voort
durende reizen met zich meebrach
ten.
Het toeval kwam me te hulp. In
Juli 1948 verbleef ik in Charkov
voor werk aan installaties in een
grote electrische centrale. Daar ont-
Electrïciteit uit
atoomenergie.
David Liliënthal, de vroegere voor
zitter van de Amerikaanse Commissie
voor atoomenergie, heeft voorspeld
dat over 25 a 30 jaar een aanzienlijk
deel van de electriciteit gewonnen kan
worden uit atoomsplitsing. Over 4
jaar zou de eerste demonstratie gehou
den kunnen worden.
Liliënthal meende echter, dat on
der de gegeven omstandigheden het
gebruik van atoomenergie voor vre
desdoeleinden niet voor de deur stond.
De militaire waarde van de» atoom
energie werd tot dusver door het pu
bliek verre overschat.
Oostenrijk vraagt vermindering
van de bezettingslasten.
In nota's aan de Amerikaanse, Franse
en Britse vertegenwoordigers te Wenen
heeft de Oostenrijkse kanselier Figl de
Westelijke mogendheden verzocht om
op alle mogelijke manieren de last der
bezetting te verlichten.
In diplomatieke kringen te Wenen ver
klaart men, dat Figl de bezettingsmogend-
heden heeft voorgesteld het Oostenrijkse
volk van betaling der bezettingskosten
wij te stellen of deze kosten drastisch
te verminderen. Voorts heeft de Oosten-
rijkse regering voorgesteld alle bezettings
functionarissen. die gezinnen in Oosten
rijk te onderhouden hebben, naar huis
terug te zenden, waardoor woonruimte in
Oostenrijk zou vrijkomen. Militaire ge
rechtshoven moeten worden afgeschaft en
de geallieerde bemoeienis met de zaken
des lands zouden tot een minimum moe
ten worden verminderd.
Drie jaar gevangenisstraf
voor „Oberleutnant",
De Bijz. Strafkamer te Arnhem ver
oordeelde Zaterdag de „Luftwaffe-
oberleutnant" A. G. Glück tot 3 jaar
gevangenisstraf met aftrek. Tegen de
ze G., die te Apeldoorn 12 illegale
werkers heeft doen fusilleren en een
Amerikaanse piloot heeft doodgescho
ten, was 7 jaar geëist.
SCHOOL IN OVEZANDE
Onze eeuw moge dan al de Eeuw
van het Kind worden genoemd, de
Eeuw van de Onderwijzer is zij zeer
zeker niet en men zou, al lezende in
het raadsverslag van Ovezande, zelfs
de vraag mogen stéllen, of in onze
eeuw de school een grote rol in het
leven der kleine gemeenten speelt.
Met ontsteltenis geslagen toerden
wij, toen daarin te lezen stond, dat de
gelden om leermiddelen aan te schaf
fen slechts ten dele werden toegestaan
aan de Christelijke school. Wandpla
ten voor de laagste klasse werden als
een overbodigheid beschouwd. Een
schrijfbureau vond men niet noodza
kelijk, de gelden voor een tafel, een
stoel, twee papierbakken en twee
deurmatten wenste de raad nog niet
toe te staan.
Zelfs stoelen voor de onderwij
zers konden de instemming van de
raad niet vinden. Er blijken op de
zolder van het gemeentehuis nog twee
oude stoelen te staan, wellicht uit de
tijd van Napoleon. Die zullen nu
naar de school worden gebracht zodat
de onderwijzers kunnen zitten
Wel echter werd in dezelfde raads
zitting een bedrag van 1500.— uitge
trokken voor het aanbrengen van op
vouwbare deuren tussen burgemees
terskamer en raadszaal, omdat er an
ders in de raadszaal geen ontvangsten
gehouden kunnen worden.
Ach, wie zei er ook weer, dat de in
richting van een school zo moet zijn,
dat het kind reeds daar, voor z\jn
ganse verdere leven, indrukken opdoet
van wat goed is en doelmatig?
De Christelijke school kwam er wel
heel magertjes af.
moette ik een Duitse ingenieur,
wiens naam Wintersdorff was en die
in 1946 gedwongen was in de Sov
jet-Unie te gaan werken. Winters
dorff, een voormalige piloot, zei me:
We zouden eigenlijk een vliegtuig
moeten hebben, waarin we naar
Athene kunnen vliegen, waar fami
lie van me woont. Ik zie wel kans
om goed met die Russische kisten
om te gaan. Voel je ervoor?
Het was echter onmogelijk om op
het streng bewaakte vliegveld ook
maar in de nabijheid van een toestel
te komen, We moesten geduld uit
oefenen en wachten op een geschikt
ogenblik. We spraken over een aan
trekkelijke mogelijkheid tijdens een
officiële vlucht de piloot overmeeste
ren en dan koers wenden naar Athene.
De gelegenheid kwam. Mijn werk in
Charkov was bijna ten einde en ik
moest dus over terugkeer naar Mos
kou denken. Een hoge ambtenaar van
het ministerie van Oorlog, die ik toe
vallig in Charkov ontmoette, nodigde
mij uit met zijn speciaal vliegtuig mee
te reizen naar Moskou. Natuurlijk
aanvaardde ik het aanbod dankbaar
en ik vroeg hem of ook mijn assistent
mee kon. De ambtenaar vond dat
goed, en de tocht werd bepaald op 11
uur 's avonds. Nadat we een half uur
in de lucht waren geweest wierpen
we een deken over de op niets be
dacht zijnde ambtenaar en bonden
hem de handen op de rug. Het vol
gend slachtoffer was de radio-opera
teur. Hij onderging hetzelfde lot als
de ambtenaar. Ondertussen hield Win
tersdorff een pistool onder de neus
van de piloot, en maakte hem duide
lijk, dat hij het uit zijn hoofd moest
laten om het toestel te landen. Ik had
geen zin de heren veel over hun lot
te vertellen. Enkele parachutes vorm
den een afdoende verklaring.
We bonden hen de valschermen om
en zetten hen door het valluik uit het
vliegtuig, niet natuurlijk dan na eerst
de koorden van de parachutes te heb
ben losgemaakt. Zij moeten behouden
op de grond zijn beland.
Daarna konden we rustig het toestel
naar Athene brengen.
Brandweerlieden bedwelmd bij
scheepsbrand te Rotterdam.
Vier Rotterdamse brandweerlieden
moesten naar een ziekenhuis worden
overgebracht tijdens de blussing van
een felle brand aan boord van het
Poolse motorschip „General Walter",
dat in de Merwehaven lag gemeerd.
De brand ontstond door broeiing in
de lading. De brandweer deed pogin
gen om het ruim zuurstofloos te ma
ken, doch dit lukte niet. Zaterdag
nacht moest men er dan ook toe be
sluiten water te spuiten op de lading.
Tegen de morgen werd 't aantal stra
len zelfs tot 37 opgevoerd, waardoor
men het vuur eindelijk onder de knie
kon krijgen. Vier van de brandweer
lieden die in het met verstikkende
rook gevulde ruim afdaalden, raakten
bewusteloos, doch konden tijdig door
kameraden worden gered.
Vorrink hekelde methoden
der communisten.
De voorzitter van de Partij van de
Arbeid de heer K. Vorrink hield Za
terdagavond over Hilversum II een
radiorede onder de titel „De maskers
af". Hij verklaarde hierin, dat de
communisten zich aan „afschuwelijke
volksmisleiding" schuldig maken. Zij
voeren „op bevel van de almachti
ge meesters in Moskou" een we-
x-eldactie voor de vrede en bestrijden
het Atlantisch pact, doch raken tege
lijkertijd in laaiende geestdrift over
de bewapening van het Rode Leger en
juichen het toe, dat de Oost-Europese
landen hoe langer hoe meer onder de
directe militaire druk van Rusland
komen.
Zweden eert verdronken
Nederlandse redders.
Zaterdagmiddag werden in Stellen
dam door de Zweedse gezant in Den
Haag de heer de Lagerberg de post-
hume onderscheidinge voor de twee
verdronken redders van de redding
boot „Koningin Wilhelmina" die op
18 December j.l. uitvoer ter redding
van de bemanning van het Zweedse
s.s. „Aslog" uitgereikt.
De regering van Zweden heeft voorts
besloten aan de nabestaanden een be
drag toe te kennen van 4000 kronen
dit 2929.voor de familie de Blok
en 6000 kronen d.i. 4392 voor de fa
milie Grootenboer.
De Rüsselse politie heeft de 36-jarige
Nederlander Wybo Ekkema, die door de
Belgische politie werd gezocht voor col
laboratie, aangehouden.
raadhuis van Krabbendyke, dat Zaterdagmiddag werd geopend
(Voor verslag zie pag. 1)
PEUIILETON
door
MARY BURCHELL
51
Al 't in dat gesprek gehoorde was
niet bepaald gemakkelijk overeen te
brengen met de mening, die zij zich
totnogtoe over Rufus had gevormd.
Voor zover zij zich met hem had be
zig gehouden, had ze hem beschouwd
als een buitengewoon onafhankelijk en
op zich zelf staand man, die vastbera
den zijn eigen weg ging, zonder zich
veel te bekommeren om of connecties
te hebben met andere mensen.
De Boekenweek u ziet ho
pelijk de hoofdletter is van
daag weer begonnen, en wie
zou het in het hoofd halen daar
iets kwaads van te vertellen?
Het is. alles bijeen genomen,
eigenlijk een aardig soort
volksvermaak, een feestweek
met attracties, een gala-avond
en een prijsvraag en dat wil er
in deze tijd wel in. Met volks
feesten zijn wij niet al te zeer
verwend, vandaar misschien
dat we er altijd een beetje mee
aan zijn. Maar die Boekenweek
is gelukkig een rustige en nette
aangelegenheid voor alle ge
zindten, met toegang voor elke
leeftijd. De gala-avond is na
tuurlijk voor de meesten van
ons iets roemruchtigs uit de
verte, een olympisch festijn
met (gaarne) avondkleding en
veel spirituele woorden vooraf
en spiritualiën tot besluit.
Maar voor de gewone mens
blijft er toch nog altijd de kans
om een auteur voor deze ge
legenheid achter zijn of haar
schrijfbureau weggehaald, af
gestoft en opgepoetst in le
vende lijve te gaan bekijken.
Verleden jaar ging de pret
zelfs nog iets verder. Niet al
leen dat dichters en schrijvers
zomaar in het publiek te kijk
stonden nee, ze verkochten
ook, en dat nu niet eens ten
eigen (smalle) bate, eigenhan
dig aan hun bewonderende le
zers boeken.
Ja, en dan nog wel boeken
van een ander. De authentieke
combinaties bén ik vergeten,
maar men zag bij wijze van
spreken Simon Carmiggelt An
na Blaman aan de man brengen
en dat nog wel voor een lief
dadig doel. Het is een groot
succes geworden, al waren er
natuurlijk weer zure literatoren
die snauwden dat auteurs er
beter aan deden boeken te
schrijven dan te verkopen.
Wij zullen er niet over twis
ten, maar alleen vaststellen dat
er bij die jaarlijkse boekenker-
mis, al of niet echt, altijd één
stalletje onbeheerd en wat zie
lig te kijk staat. Dat is het stal
letje van de vergeten auteurs.
Zij kunnen er zelf niet veel re
clame voor maken, want zij zijn
allang dood en begraven, en
goede vrienden hebben zij ook
nog maar heel weinig. En dat
is toch erg jammer, want er
liggen zoveel aardige en goede
wijze dingen in dat stalletje,
die een mistroostige voorbij
ganger in deze sombere en ver
veelde tijd best zou kunnen ge
bruiken.
U neemt het Saskia wel niet
kwalijk, dat zij zich een ogen
blik in dat kraampje installeert
om u, geheel vrijblijvend, een
paar artikelen aan te prijzen?
Het verplicht u, zoals ik al zei,
tot niets, en misschien hebt u
straks toch geen spijt dat u
eens even bent blijven staan.
Daar hebben wij dan, om
maar met de oudsten te begin
nen, een deeltje van mevrouw
Elisabeth Wolff geboren Bekker
en mejuffrouw Agatha Deken.
Toe, loopt u nu niet weg. Ik
I HET VERGETEN
1 STALLETJE
weef ook wel dat het bandje
een beetje antiek is en de
plaatjes uit de oude doos weg-
gefladderd, maar als u er eens
even in bladert zult u tot uw
verrassing bemerken dat de
taal en de verteltrant nog
springlevend zijn. Wat zeg ik?
De historie van Mejufvrouw
Sara Burgerhart is interessan
ter, levendiger en geestiger dan
menige moderne roman.
Leest u het woord vooraf
maar eens aan de „Nederland
se juffers!" die in de dagen,
toen dit heerlijke boek werd
uitgegeven (in 's-Gravenhage,
bij Isaac van Cleeff, 1872) lou
ter Franse romannetjes lazen:
„Maar mij dunkt, ik hoor hier
en daat een jong juffertje, dat
niets meer van ons land over
heelt, dan met negotie gewon
nen schatten, en eenen ouden
deftigen Hollandschen naam,
met opgeschort neusje, dus
spreken: „Een Hollandsche Ro
man! Hede, ma chère. wel hoe
vindt gij dat?" (En ma chère,
vindt het even ridieul als ons
Juffertje.) „Ik lees geen Hol-
landsch, ik geloof ook niet, dat
ik het zou kunnen lezen, maar
ik ben toch nogal benieuwd;
willen wij er nu en dan eens
een verlegen uur aan geven?"
„Mag ik u bidden, doe het niet;
waarlijk, gij zult er niets aan
hebben. Gij hebt immers Ro
mans, die u aanstaan. Gij hebt
immers uwe Canapé Couleur de
Rose, uw Gris Gris, uwe
maar wat hoeit Papa ook alles
te weten? Dat is immers divin!
Lees dit Boek niet!"
Zeg eens, of dit niet heerlijk
is. Of u niet op eenmaal met
huid en haar die lang vergane
wereld van 1782 bent binnen
gestapt, en twee gichelende jul-
iertjes van zeer goeden huize
ziet gebogen zitten over dit
zelfde antieke boekje met zijn
rare plaatjes maar verrukkelijk
proza.
U moet het werkelijk eens le
zen; van Abraham Blankaart,
die maar een oude vrijer is, tot
Pieter nelletje Degelijk, die
stond te kijken oi zij het in
Keulen hoorde donderen „daar
onze koetsier vandaan is"
zijn alle optredende personen
levend, geestig en raak neerge
zet, en zelfs in hun minder
fraaie eigenschappen altijd nog
tienmaal plezieriger om mee te
verkeren dan de verveelde en
kleurloze personages uit meni
ge moderne roman.
Als u Betje en Aagje naar
genoegen genoten hebt, wat
denkt u dan van Truitje
Toussaint? O, ik weet het wel
zij kan zo schrikbarend lang
dradig zijn, zij vergeet geen
knoopje aan een mouw en geen
rozetje aan een kouseband.
Maar zij kon schrijven, dat be
loof ik u. Zij kon karakters uit
beelden met een bijkans man
nelijke kloekheid; zij kon scè
nes opzetten die u nooit meer
vergeet, een intrigue afwikke
len waarbij u de draad geen
ogenblik loslaat. Probeert u het
nog eens met „Een kroon vooj»
Karei den Stoute", om niet al
te straf te beginnen. Misschien
waagt u zich dan toch wel eens
weer aan „De Delftse wonder
dokter", of „Het Huis Lauer-
nesse".
Mogelijk ligt u dit alles toch
nog een beetje te zwaar op de
maag. Mag ik dan nog eens een
goed woordje doen voor Carry
van BruggenIk had laatst het
brave voornemen opgevat, een
boekenkast te reorganiseren, en
zat deswegen met een stofdoek
en een stapel boeken om mij
heen op de grond. Het plaag
zieke toeval wilde, dat ik „De
verlatene" opensloeg en „even"
begon te lezen. Na een uur las
ik nog.
En wat dacht u van Augusta
de Wit? Ik heb hier juist „Gods
goochelaartjes" in een nieuwe
druk. Als het u Interesseert:
mijn kolom is vol, maar u kunt
altijd nabestellen. SASKIA.
Nu evenwel moest zij hem in een
ander licht bezien. En op grond der
door Gabrielle die altijd zoveel in
formaties omtrent anderen wist bijeen
te garen gedane mededelingen,
trachtte Letty de verschillende pha-
sen uit zijn leven, waaruit tenslotte de
haar bekende Rufus Arling was voort
gekomen, zich voor de geest te halen.
't Viel haar moeilijk zich hem voor
te stellen als al- of niet-toegewijde
zoon. Maar nóg moeilijker scheen het,
hem te zien als een twintigjarig jong
mens, dat door een heerszuchtige dic
tatoriaal optredende oude man, onge
twijfeld een machtig heerschap, ge
dwongen werd, levenswijze en bestaan
radicaal te veranderen.
„Toch moeten die twee iets gemeen
hebben", overdacht Letty glimlachend
en ze meende te begrijpen, waarom
de oude heer tenslotte zijn vermogen
aan z'n kleinzoon had nagelaten. „Ik
moet Rufus naar hem vragen", be
sloot ze, zich wel bewust van een bij
haar opgekomen levendige belangstel
ling. Een zelfde soort gevoel als toen
ze plotseling had begrepen, dat Rufus
inderdaad van Christine Endel had
gehouden en maar niet zonder meer
een minderwaardig avontuurtje had
op touw gezet.
Zelfs nu wist zij nog niet precies,
waarom zij hem zo warm tegenover
Gabrielle had verdedigd. Ten dele na
tuurlijk omdat haar het gemak, waar
mee Gabrielle en haar kornuiten zou
der kennis van zaken oordeelden, te
gen de borst stiet. Maar anderdeels,
veronderstelde ze, omdat ze Rufus
wilde beschouwen als een persoonlijk
heid,zelfs wanneer hij dwaalde en niet
als een waardeloze, lichtzinnige flirt.
,Als Gabrielle er later nog over
nadenkt wat te betwijfelen is"
dacht Letty „moet ze het toch wel
vreemd vinden, dat ik mijn aanstaan
de man zo vurig verdedigde, omdat hij
veel van een andere vrouw zou heb
ben gehouden. De meeste meisjes zou
den zoiets niet prettig vinden".
Maar ja, natuurlijk, de meeste meis
jes trouwden ook om heel andere re
denen dan zij. In haar diepste inner
lijk moest zij immers erkennen, dat
de man die zij liefhad en de man, met
wie zij ging trouwen, er twéé waren.
En daarom was het misschien wel een
geruststelling, dat zij zelf niet de
vrouw was, van wie haar echtgenoot
werkelijk hield.
„Och, eigenlijk weet ik niet, of het
wel een geruststelling is", besloot
Letty zuchtend, toen ze eindelijk ging
liggen. „Maar het zal tenminste de
zaak vereenvoudigen". En na deze
algemeenheid te hebben bedacht, viel
ze in slaap.
De volgende dag bleek het Letty,
dat noch Gabrielle en wat meer zei
noch Rufus iets gevoelde voor een
langdurige verloving.
Uiteraard wilde Gabrielle liefst zo
snel mogelijk de in haar ogen zeer
voordelige verkoop van Edenfield z'n
beslag zien krijgen en was ze bereid
alles te doen, om die gebeurtenis te
verhaasten. Rufus van zijn kant zei
eenvoudig „Er is geen enkele reden
voor een lange verlovings-tijd, vind je
wel, Letty? Ik geloof, dat Gabrielle
vurig naar de steedse geneugten ver
langt. En wat mij betreft, allen reeds
om conventionele redenen is het m.L
beter, dat we zo vlug mogelijk trou
wen".
Letty vroeg zich af, waarom hij zo
zakelijk uit de hoek kwam. 't Volgen
de ogenblik echter was ze overtuigd,
dat dit de beste manier was, om het
geval te bekijken. Haastig antwoordde
ze dus, dat ook zy geen reden tot lang
wachten zag. Maar toen hij een ver
loving van drie maanden voorstelde,
was ze desondanks toch weinig op
haar gemak.
Inderdaad, je kon, heel academisch
gemakkelijk zeggen: „Er is geen reden
tot uitstel". Maar 't was iets anders
Hei Wereldgebeuren
De uitslag van de gisteren in Grie
kenland gehouden algemene verkie
zingen zal nog wel even op zich laten
wachten en bijzonder benieuwd hoeft
men er ook niet naar te zijn. Ruim
144 partijen en groepjes hebben er aan
deelgenomen, wel wat al te veel van
het goede. Voortdurende hergroeperin
gen onder de partijleiders en de nei
ging van de candidaten om zich bij
die partij aan te sluiten, die de beste
kansen biedt, heeft het beeld voor de
kiezers zelf uiterst verwarrend ge
maakt. Daarbij komt, dat de partij
programma's weinig verschillen ver
tonen. In algemene termen geven alle
groepen uiting aan hun „democrati
sche overtuiging", jawel, maar die
leus wordt niet ontleed in bepaalde
beloften. Over drie punten zijn alle
groepen het volkomen eens. Zij erken
nen de uitslag van het plebisciet van
1946, waardoor de koning kon terug
keren; zij staan een scherpe bestrij
ding van het communisme voor en een
nauwe samenwerking met de Vei'.
Staten, waar de dollars vandaan moe
ten komen. Op twee uitzonderingen na
zijn alle partijen ook de mening toe
gedaan, dat er radicale veranderingen
noodzakelijk zijn in het staatsapparaat
Met de burgerlijke vrijheden is het
niet zo best gesteld, de corruptie viert
hoogtij, vooral in Athene en de Ame
rikaanse steun wordt soms op eigen
aardige manier gebruikt. Bekend is,
dat tal van zakenlieden grote tegoederi
in het buitenland hebben weten te
kweken o.a. door twijfelachtige trans
acties met geschonken Liberty-sche-
pen. De twee uitzonderingen zijn de
populisten en de liberalen, de coalitie
partners. Zij achten de huidige toe
stand best en zien geen redenen tot
verandering. De populisten wonnen
bij verkiezingen 185 van het toen uit
354 zetels bestaande parlement. In
feite hebben zij het land in de afgelo
pen vier jaar geregeerd, af en toe
dictatoriaal.
Het nieuwe parlement zal uit 250
zetels bestaan, gekozen volgens een
districtenstelsel. Het gehele land is in
39 districten verdeeld en ieder district
krijgt één zetel per 30.000 inwoners.
Het stemmen was verplicht en men
moest wel een ernstige reden kunnen
opgeven om vrijgesteld te worden en
aldus moeilijkheden met de veilig
heidspolitie te voorkomen. Voor de
bureaux hebben zich de afgelopen
week dan ook lange rijen gevormd
van gedemobiliseerde militairen en
jonge mannen, die de kiesgerechtigde
leeftijd hadden bereikt, om de nodige
papieren te verkrijgen. Vele arbeiders
hebben erover geklaagd, dat zij het
loon van vijf dagen en de rust van
evenveel nachten verloren hebben voor
het vervullen der formaliteiten. De
stemming was geheim, maar naar
Westerse begrippen toch enigszins
vreemd. De candidatenlijst van elke
partij was op een apart stembiljet af
gedrukt. De kiezers moesten in het
bureau vragen om het biljet van hun
keuze en een kruisje achter de naam
van hun candidaat zetten, niet be
paald een manier om de uitverkoren
partij geheim te houden. De linkse
partijen, met uitzondering van een
zwakke en uiterst gematigde groep
socialisten waren verboden.
Griekenland, dat een verruwende
en verwoestende burgeroorlog achter
de rug heeft, staat voor een zeer moei
lijke periode van herstel en terugkeer
tot normale toestanden. Het is begrij
pelijk, dat het land na zoveel strijd
niet op stel en sprong een toonbeeld
van Westerse democratie kan zijn. Aan
de verkiezingen van Zondag kan dan
ook niet al te veel waarde worden ge
hecht. Te hopen is slechts, dat de po
pulisten, de conservatieve royalisten
onder leiding van Tsaldaris .niet op
nieuw de leiding van zaken zullen
krijgen. Van deze groep heeft Grieken
land niet veel heil te verwachten. Aan
de andere kant valt uit meer dan 100
groepen en het driedubbele aantal po
litici moeilijk een krachtige regering
samen te stellen.
""N
Veldwacht, let op de
atoombommen
Het gebruiken en het ver
voeren van waterstof- en atoom
bommen is verboden in het 826
inwoners tellende Franse dorpje
Vaucluse-la-Fontaine.
Burgemeester Jean Garcin
stelde dit verbod voor, nadat
de communistische raadsleden
een resolutie hadden ingediend,
waarbij de gemeenteraad zich
zou uitspreken ten gunste van
het buiten de wet stellen van
de waterstofbom. De plaatselijke
veldwachter is verantwoordelijk
voor de ten uitvoerlegging van
het verbod.
om te moeten denken: „In September
ben ik Rufus' vrouw".
Intussen kon ze wat dit betreft
moeilijk aan nerveuze opwellingen
toegeven en dus zei ze kalmpjes, dat
ook zij drie maanden verloving lang
genoeg achtte.
„Dan zal ik dezer dagen naar Lon
den gaan en de aankoop van Eden-
field in orde maken", verklaarde hij.
„Ik wil dat graag voor elkaar heb
ben".
Tot zekere hoogte wenste Letty dit
natuurlijk eveneens. Maar toen hij
haar een paar dagen later goedendag
kuste op zijn eigen beheerste manier
en in zijn auto wegreed, kreeg ze het
gevoel, dat nu met hem de laatste
kans om de zaak ongedaan te maken
was verdwenen.
„Je moest nu de gelegenheid waar
nemen om naar Medway te gaan voor
je uitzet", meende Gabrielle. „Dan zul
je je niet pips voelen, terwijl Rufus
afwezig is".
Letty was zich zó schuldig bewust,
zich helemaal niet „pips" te voelen
wegens Rufus' afwezigheid, dat ze het
denkbeeld, om naar Medway te gaan,
geestdriftig aanvaardde.
(Wordt vervolgd).