Hoe een Duits geleerde uit Rusland ontsnapte Overval op een pilooi in de lucht Zeeuwse Almanak LETTY'S moeilijke KEUZE Van Vrouw ioi Vrouw Griekse verkiezingen MAANDAG 6 MAART 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 Hoe ontsnapte de Duitse geleerde dr. Tellmann, die ln de „Daily Mail" over Russische experimenten heeft verhaald, uit de Sovjet-Unie? HQ ver telt daarover: Enige tyd na het experiment met de ijsbommen werd me door twee afgevaardigden van het ministerie van oorlog gevraagd alles in gereed- hei te brengen voor een belangrijke nachtvlucht. Ik was al verleerd om naar de reden vöor zulke plotselinge tochtjes te vragen. 's Morgens vroeg, toen de eerste omtrekken van het landschap bene den ons zichtbaar werden, begreep ik, dat we boven Duitsland vlogen. Mijn metgezellen maakten er nu ook niet langer een geheim van: we waren op weg naar Peenemunde. Het grote proefstation voor relcet- ten in Peenemunde is volop in wer king. De streek tussen Usedom en Greifswald is een groot legerkamp, een ondoordringbaar fort zelfs. De Russen zijn in het bezit geko men van alle Duitse projecten voor V-2 types. In het bijzonder aan het type A-8 wordt veel werk besteed, een projectiel, dat een snelheid van 3750 mijl per uur kan bereiken en in 42 minuten de Atlantische Oceaan kan oversteken. Tussen Usedom en Leningrad worden veel proeven ge nomen en daaruit blijkt{ dat bij het besturen van de projectielen 'n gro te mate van nauwkeurigheid kan worden bereikt. Toen ik van Peenemunde weer te rug was in Moskou begon ik hoe langer hoe meer te broeden over plannen tot ontsnapping, niettegen staande het vele werk, dat de voort durende reizen met zich meebrach ten. Het toeval kwam me te hulp. In Juli 1948 verbleef ik in Charkov voor werk aan installaties in een grote electrische centrale. Daar ont- Electrïciteit uit atoomenergie. David Liliënthal, de vroegere voor zitter van de Amerikaanse Commissie voor atoomenergie, heeft voorspeld dat over 25 a 30 jaar een aanzienlijk deel van de electriciteit gewonnen kan worden uit atoomsplitsing. Over 4 jaar zou de eerste demonstratie gehou den kunnen worden. Liliënthal meende echter, dat on der de gegeven omstandigheden het gebruik van atoomenergie voor vre desdoeleinden niet voor de deur stond. De militaire waarde van de» atoom energie werd tot dusver door het pu bliek verre overschat. Oostenrijk vraagt vermindering van de bezettingslasten. In nota's aan de Amerikaanse, Franse en Britse vertegenwoordigers te Wenen heeft de Oostenrijkse kanselier Figl de Westelijke mogendheden verzocht om op alle mogelijke manieren de last der bezetting te verlichten. In diplomatieke kringen te Wenen ver klaart men, dat Figl de bezettingsmogend- heden heeft voorgesteld het Oostenrijkse volk van betaling der bezettingskosten wij te stellen of deze kosten drastisch te verminderen. Voorts heeft de Oosten- rijkse regering voorgesteld alle bezettings functionarissen. die gezinnen in Oosten rijk te onderhouden hebben, naar huis terug te zenden, waardoor woonruimte in Oostenrijk zou vrijkomen. Militaire ge rechtshoven moeten worden afgeschaft en de geallieerde bemoeienis met de zaken des lands zouden tot een minimum moe ten worden verminderd. Drie jaar gevangenisstraf voor „Oberleutnant", De Bijz. Strafkamer te Arnhem ver oordeelde Zaterdag de „Luftwaffe- oberleutnant" A. G. Glück tot 3 jaar gevangenisstraf met aftrek. Tegen de ze G., die te Apeldoorn 12 illegale werkers heeft doen fusilleren en een Amerikaanse piloot heeft doodgescho ten, was 7 jaar geëist. SCHOOL IN OVEZANDE Onze eeuw moge dan al de Eeuw van het Kind worden genoemd, de Eeuw van de Onderwijzer is zij zeer zeker niet en men zou, al lezende in het raadsverslag van Ovezande, zelfs de vraag mogen stéllen, of in onze eeuw de school een grote rol in het leven der kleine gemeenten speelt. Met ontsteltenis geslagen toerden wij, toen daarin te lezen stond, dat de gelden om leermiddelen aan te schaf fen slechts ten dele werden toegestaan aan de Christelijke school. Wandpla ten voor de laagste klasse werden als een overbodigheid beschouwd. Een schrijfbureau vond men niet noodza kelijk, de gelden voor een tafel, een stoel, twee papierbakken en twee deurmatten wenste de raad nog niet toe te staan. Zelfs stoelen voor de onderwij zers konden de instemming van de raad niet vinden. Er blijken op de zolder van het gemeentehuis nog twee oude stoelen te staan, wellicht uit de tijd van Napoleon. Die zullen nu naar de school worden gebracht zodat de onderwijzers kunnen zitten Wel echter werd in dezelfde raads zitting een bedrag van 1500.— uitge trokken voor het aanbrengen van op vouwbare deuren tussen burgemees terskamer en raadszaal, omdat er an ders in de raadszaal geen ontvangsten gehouden kunnen worden. Ach, wie zei er ook weer, dat de in richting van een school zo moet zijn, dat het kind reeds daar, voor z\jn ganse verdere leven, indrukken opdoet van wat goed is en doelmatig? De Christelijke school kwam er wel heel magertjes af. moette ik een Duitse ingenieur, wiens naam Wintersdorff was en die in 1946 gedwongen was in de Sov jet-Unie te gaan werken. Winters dorff, een voormalige piloot, zei me: We zouden eigenlijk een vliegtuig moeten hebben, waarin we naar Athene kunnen vliegen, waar fami lie van me woont. Ik zie wel kans om goed met die Russische kisten om te gaan. Voel je ervoor? Het was echter onmogelijk om op het streng bewaakte vliegveld ook maar in de nabijheid van een toestel te komen, We moesten geduld uit oefenen en wachten op een geschikt ogenblik. We spraken over een aan trekkelijke mogelijkheid tijdens een officiële vlucht de piloot overmeeste ren en dan koers wenden naar Athene. De gelegenheid kwam. Mijn werk in Charkov was bijna ten einde en ik moest dus over terugkeer naar Mos kou denken. Een hoge ambtenaar van het ministerie van Oorlog, die ik toe vallig in Charkov ontmoette, nodigde mij uit met zijn speciaal vliegtuig mee te reizen naar Moskou. Natuurlijk aanvaardde ik het aanbod dankbaar en ik vroeg hem of ook mijn assistent mee kon. De ambtenaar vond dat goed, en de tocht werd bepaald op 11 uur 's avonds. Nadat we een half uur in de lucht waren geweest wierpen we een deken over de op niets be dacht zijnde ambtenaar en bonden hem de handen op de rug. Het vol gend slachtoffer was de radio-opera teur. Hij onderging hetzelfde lot als de ambtenaar. Ondertussen hield Win tersdorff een pistool onder de neus van de piloot, en maakte hem duide lijk, dat hij het uit zijn hoofd moest laten om het toestel te landen. Ik had geen zin de heren veel over hun lot te vertellen. Enkele parachutes vorm den een afdoende verklaring. We bonden hen de valschermen om en zetten hen door het valluik uit het vliegtuig, niet natuurlijk dan na eerst de koorden van de parachutes te heb ben losgemaakt. Zij moeten behouden op de grond zijn beland. Daarna konden we rustig het toestel naar Athene brengen. Brandweerlieden bedwelmd bij scheepsbrand te Rotterdam. Vier Rotterdamse brandweerlieden moesten naar een ziekenhuis worden overgebracht tijdens de blussing van een felle brand aan boord van het Poolse motorschip „General Walter", dat in de Merwehaven lag gemeerd. De brand ontstond door broeiing in de lading. De brandweer deed pogin gen om het ruim zuurstofloos te ma ken, doch dit lukte niet. Zaterdag nacht moest men er dan ook toe be sluiten water te spuiten op de lading. Tegen de morgen werd 't aantal stra len zelfs tot 37 opgevoerd, waardoor men het vuur eindelijk onder de knie kon krijgen. Vier van de brandweer lieden die in het met verstikkende rook gevulde ruim afdaalden, raakten bewusteloos, doch konden tijdig door kameraden worden gered. Vorrink hekelde methoden der communisten. De voorzitter van de Partij van de Arbeid de heer K. Vorrink hield Za terdagavond over Hilversum II een radiorede onder de titel „De maskers af". Hij verklaarde hierin, dat de communisten zich aan „afschuwelijke volksmisleiding" schuldig maken. Zij voeren „op bevel van de almachti ge meesters in Moskou" een we- x-eldactie voor de vrede en bestrijden het Atlantisch pact, doch raken tege lijkertijd in laaiende geestdrift over de bewapening van het Rode Leger en juichen het toe, dat de Oost-Europese landen hoe langer hoe meer onder de directe militaire druk van Rusland komen. Zweden eert verdronken Nederlandse redders. Zaterdagmiddag werden in Stellen dam door de Zweedse gezant in Den Haag de heer de Lagerberg de post- hume onderscheidinge voor de twee verdronken redders van de redding boot „Koningin Wilhelmina" die op 18 December j.l. uitvoer ter redding van de bemanning van het Zweedse s.s. „Aslog" uitgereikt. De regering van Zweden heeft voorts besloten aan de nabestaanden een be drag toe te kennen van 4000 kronen dit 2929.voor de familie de Blok en 6000 kronen d.i. 4392 voor de fa milie Grootenboer. De Rüsselse politie heeft de 36-jarige Nederlander Wybo Ekkema, die door de Belgische politie werd gezocht voor col laboratie, aangehouden. raadhuis van Krabbendyke, dat Zaterdagmiddag werd geopend (Voor verslag zie pag. 1) PEUIILETON door MARY BURCHELL 51 Al 't in dat gesprek gehoorde was niet bepaald gemakkelijk overeen te brengen met de mening, die zij zich totnogtoe over Rufus had gevormd. Voor zover zij zich met hem had be zig gehouden, had ze hem beschouwd als een buitengewoon onafhankelijk en op zich zelf staand man, die vastbera den zijn eigen weg ging, zonder zich veel te bekommeren om of connecties te hebben met andere mensen. De Boekenweek u ziet ho pelijk de hoofdletter is van daag weer begonnen, en wie zou het in het hoofd halen daar iets kwaads van te vertellen? Het is. alles bijeen genomen, eigenlijk een aardig soort volksvermaak, een feestweek met attracties, een gala-avond en een prijsvraag en dat wil er in deze tijd wel in. Met volks feesten zijn wij niet al te zeer verwend, vandaar misschien dat we er altijd een beetje mee aan zijn. Maar die Boekenweek is gelukkig een rustige en nette aangelegenheid voor alle ge zindten, met toegang voor elke leeftijd. De gala-avond is na tuurlijk voor de meesten van ons iets roemruchtigs uit de verte, een olympisch festijn met (gaarne) avondkleding en veel spirituele woorden vooraf en spiritualiën tot besluit. Maar voor de gewone mens blijft er toch nog altijd de kans om een auteur voor deze ge legenheid achter zijn of haar schrijfbureau weggehaald, af gestoft en opgepoetst in le vende lijve te gaan bekijken. Verleden jaar ging de pret zelfs nog iets verder. Niet al leen dat dichters en schrijvers zomaar in het publiek te kijk stonden nee, ze verkochten ook, en dat nu niet eens ten eigen (smalle) bate, eigenhan dig aan hun bewonderende le zers boeken. Ja, en dan nog wel boeken van een ander. De authentieke combinaties bén ik vergeten, maar men zag bij wijze van spreken Simon Carmiggelt An na Blaman aan de man brengen en dat nog wel voor een lief dadig doel. Het is een groot succes geworden, al waren er natuurlijk weer zure literatoren die snauwden dat auteurs er beter aan deden boeken te schrijven dan te verkopen. Wij zullen er niet over twis ten, maar alleen vaststellen dat er bij die jaarlijkse boekenker- mis, al of niet echt, altijd één stalletje onbeheerd en wat zie lig te kijk staat. Dat is het stal letje van de vergeten auteurs. Zij kunnen er zelf niet veel re clame voor maken, want zij zijn allang dood en begraven, en goede vrienden hebben zij ook nog maar heel weinig. En dat is toch erg jammer, want er liggen zoveel aardige en goede wijze dingen in dat stalletje, die een mistroostige voorbij ganger in deze sombere en ver veelde tijd best zou kunnen ge bruiken. U neemt het Saskia wel niet kwalijk, dat zij zich een ogen blik in dat kraampje installeert om u, geheel vrijblijvend, een paar artikelen aan te prijzen? Het verplicht u, zoals ik al zei, tot niets, en misschien hebt u straks toch geen spijt dat u eens even bent blijven staan. Daar hebben wij dan, om maar met de oudsten te begin nen, een deeltje van mevrouw Elisabeth Wolff geboren Bekker en mejuffrouw Agatha Deken. Toe, loopt u nu niet weg. Ik I HET VERGETEN 1 STALLETJE weef ook wel dat het bandje een beetje antiek is en de plaatjes uit de oude doos weg- gefladderd, maar als u er eens even in bladert zult u tot uw verrassing bemerken dat de taal en de verteltrant nog springlevend zijn. Wat zeg ik? De historie van Mejufvrouw Sara Burgerhart is interessan ter, levendiger en geestiger dan menige moderne roman. Leest u het woord vooraf maar eens aan de „Nederland se juffers!" die in de dagen, toen dit heerlijke boek werd uitgegeven (in 's-Gravenhage, bij Isaac van Cleeff, 1872) lou ter Franse romannetjes lazen: „Maar mij dunkt, ik hoor hier en daat een jong juffertje, dat niets meer van ons land over heelt, dan met negotie gewon nen schatten, en eenen ouden deftigen Hollandschen naam, met opgeschort neusje, dus spreken: „Een Hollandsche Ro man! Hede, ma chère. wel hoe vindt gij dat?" (En ma chère, vindt het even ridieul als ons Juffertje.) „Ik lees geen Hol- landsch, ik geloof ook niet, dat ik het zou kunnen lezen, maar ik ben toch nogal benieuwd; willen wij er nu en dan eens een verlegen uur aan geven?" „Mag ik u bidden, doe het niet; waarlijk, gij zult er niets aan hebben. Gij hebt immers Ro mans, die u aanstaan. Gij hebt immers uwe Canapé Couleur de Rose, uw Gris Gris, uwe maar wat hoeit Papa ook alles te weten? Dat is immers divin! Lees dit Boek niet!" Zeg eens, of dit niet heerlijk is. Of u niet op eenmaal met huid en haar die lang vergane wereld van 1782 bent binnen gestapt, en twee gichelende jul- iertjes van zeer goeden huize ziet gebogen zitten over dit zelfde antieke boekje met zijn rare plaatjes maar verrukkelijk proza. U moet het werkelijk eens le zen; van Abraham Blankaart, die maar een oude vrijer is, tot Pieter nelletje Degelijk, die stond te kijken oi zij het in Keulen hoorde donderen „daar onze koetsier vandaan is" zijn alle optredende personen levend, geestig en raak neerge zet, en zelfs in hun minder fraaie eigenschappen altijd nog tienmaal plezieriger om mee te verkeren dan de verveelde en kleurloze personages uit meni ge moderne roman. Als u Betje en Aagje naar genoegen genoten hebt, wat denkt u dan van Truitje Toussaint? O, ik weet het wel zij kan zo schrikbarend lang dradig zijn, zij vergeet geen knoopje aan een mouw en geen rozetje aan een kouseband. Maar zij kon schrijven, dat be loof ik u. Zij kon karakters uit beelden met een bijkans man nelijke kloekheid; zij kon scè nes opzetten die u nooit meer vergeet, een intrigue afwikke len waarbij u de draad geen ogenblik loslaat. Probeert u het nog eens met „Een kroon vooj» Karei den Stoute", om niet al te straf te beginnen. Misschien waagt u zich dan toch wel eens weer aan „De Delftse wonder dokter", of „Het Huis Lauer- nesse". Mogelijk ligt u dit alles toch nog een beetje te zwaar op de maag. Mag ik dan nog eens een goed woordje doen voor Carry van BruggenIk had laatst het brave voornemen opgevat, een boekenkast te reorganiseren, en zat deswegen met een stofdoek en een stapel boeken om mij heen op de grond. Het plaag zieke toeval wilde, dat ik „De verlatene" opensloeg en „even" begon te lezen. Na een uur las ik nog. En wat dacht u van Augusta de Wit? Ik heb hier juist „Gods goochelaartjes" in een nieuwe druk. Als het u Interesseert: mijn kolom is vol, maar u kunt altijd nabestellen. SASKIA. Nu evenwel moest zij hem in een ander licht bezien. En op grond der door Gabrielle die altijd zoveel in formaties omtrent anderen wist bijeen te garen gedane mededelingen, trachtte Letty de verschillende pha- sen uit zijn leven, waaruit tenslotte de haar bekende Rufus Arling was voort gekomen, zich voor de geest te halen. 't Viel haar moeilijk zich hem voor te stellen als al- of niet-toegewijde zoon. Maar nóg moeilijker scheen het, hem te zien als een twintigjarig jong mens, dat door een heerszuchtige dic tatoriaal optredende oude man, onge twijfeld een machtig heerschap, ge dwongen werd, levenswijze en bestaan radicaal te veranderen. „Toch moeten die twee iets gemeen hebben", overdacht Letty glimlachend en ze meende te begrijpen, waarom de oude heer tenslotte zijn vermogen aan z'n kleinzoon had nagelaten. „Ik moet Rufus naar hem vragen", be sloot ze, zich wel bewust van een bij haar opgekomen levendige belangstel ling. Een zelfde soort gevoel als toen ze plotseling had begrepen, dat Rufus inderdaad van Christine Endel had gehouden en maar niet zonder meer een minderwaardig avontuurtje had op touw gezet. Zelfs nu wist zij nog niet precies, waarom zij hem zo warm tegenover Gabrielle had verdedigd. Ten dele na tuurlijk omdat haar het gemak, waar mee Gabrielle en haar kornuiten zou der kennis van zaken oordeelden, te gen de borst stiet. Maar anderdeels, veronderstelde ze, omdat ze Rufus wilde beschouwen als een persoonlijk heid,zelfs wanneer hij dwaalde en niet als een waardeloze, lichtzinnige flirt. ,Als Gabrielle er later nog over nadenkt wat te betwijfelen is" dacht Letty „moet ze het toch wel vreemd vinden, dat ik mijn aanstaan de man zo vurig verdedigde, omdat hij veel van een andere vrouw zou heb ben gehouden. De meeste meisjes zou den zoiets niet prettig vinden". Maar ja, natuurlijk, de meeste meis jes trouwden ook om heel andere re denen dan zij. In haar diepste inner lijk moest zij immers erkennen, dat de man die zij liefhad en de man, met wie zij ging trouwen, er twéé waren. En daarom was het misschien wel een geruststelling, dat zij zelf niet de vrouw was, van wie haar echtgenoot werkelijk hield. „Och, eigenlijk weet ik niet, of het wel een geruststelling is", besloot Letty zuchtend, toen ze eindelijk ging liggen. „Maar het zal tenminste de zaak vereenvoudigen". En na deze algemeenheid te hebben bedacht, viel ze in slaap. De volgende dag bleek het Letty, dat noch Gabrielle en wat meer zei noch Rufus iets gevoelde voor een langdurige verloving. Uiteraard wilde Gabrielle liefst zo snel mogelijk de in haar ogen zeer voordelige verkoop van Edenfield z'n beslag zien krijgen en was ze bereid alles te doen, om die gebeurtenis te verhaasten. Rufus van zijn kant zei eenvoudig „Er is geen enkele reden voor een lange verlovings-tijd, vind je wel, Letty? Ik geloof, dat Gabrielle vurig naar de steedse geneugten ver langt. En wat mij betreft, allen reeds om conventionele redenen is het m.L beter, dat we zo vlug mogelijk trou wen". Letty vroeg zich af, waarom hij zo zakelijk uit de hoek kwam. 't Volgen de ogenblik echter was ze overtuigd, dat dit de beste manier was, om het geval te bekijken. Haastig antwoordde ze dus, dat ook zy geen reden tot lang wachten zag. Maar toen hij een ver loving van drie maanden voorstelde, was ze desondanks toch weinig op haar gemak. Inderdaad, je kon, heel academisch gemakkelijk zeggen: „Er is geen reden tot uitstel". Maar 't was iets anders Hei Wereldgebeuren De uitslag van de gisteren in Grie kenland gehouden algemene verkie zingen zal nog wel even op zich laten wachten en bijzonder benieuwd hoeft men er ook niet naar te zijn. Ruim 144 partijen en groepjes hebben er aan deelgenomen, wel wat al te veel van het goede. Voortdurende hergroeperin gen onder de partijleiders en de nei ging van de candidaten om zich bij die partij aan te sluiten, die de beste kansen biedt, heeft het beeld voor de kiezers zelf uiterst verwarrend ge maakt. Daarbij komt, dat de partij programma's weinig verschillen ver tonen. In algemene termen geven alle groepen uiting aan hun „democrati sche overtuiging", jawel, maar die leus wordt niet ontleed in bepaalde beloften. Over drie punten zijn alle groepen het volkomen eens. Zij erken nen de uitslag van het plebisciet van 1946, waardoor de koning kon terug keren; zij staan een scherpe bestrij ding van het communisme voor en een nauwe samenwerking met de Vei'. Staten, waar de dollars vandaan moe ten komen. Op twee uitzonderingen na zijn alle partijen ook de mening toe gedaan, dat er radicale veranderingen noodzakelijk zijn in het staatsapparaat Met de burgerlijke vrijheden is het niet zo best gesteld, de corruptie viert hoogtij, vooral in Athene en de Ame rikaanse steun wordt soms op eigen aardige manier gebruikt. Bekend is, dat tal van zakenlieden grote tegoederi in het buitenland hebben weten te kweken o.a. door twijfelachtige trans acties met geschonken Liberty-sche- pen. De twee uitzonderingen zijn de populisten en de liberalen, de coalitie partners. Zij achten de huidige toe stand best en zien geen redenen tot verandering. De populisten wonnen bij verkiezingen 185 van het toen uit 354 zetels bestaande parlement. In feite hebben zij het land in de afgelo pen vier jaar geregeerd, af en toe dictatoriaal. Het nieuwe parlement zal uit 250 zetels bestaan, gekozen volgens een districtenstelsel. Het gehele land is in 39 districten verdeeld en ieder district krijgt één zetel per 30.000 inwoners. Het stemmen was verplicht en men moest wel een ernstige reden kunnen opgeven om vrijgesteld te worden en aldus moeilijkheden met de veilig heidspolitie te voorkomen. Voor de bureaux hebben zich de afgelopen week dan ook lange rijen gevormd van gedemobiliseerde militairen en jonge mannen, die de kiesgerechtigde leeftijd hadden bereikt, om de nodige papieren te verkrijgen. Vele arbeiders hebben erover geklaagd, dat zij het loon van vijf dagen en de rust van evenveel nachten verloren hebben voor het vervullen der formaliteiten. De stemming was geheim, maar naar Westerse begrippen toch enigszins vreemd. De candidatenlijst van elke partij was op een apart stembiljet af gedrukt. De kiezers moesten in het bureau vragen om het biljet van hun keuze en een kruisje achter de naam van hun candidaat zetten, niet be paald een manier om de uitverkoren partij geheim te houden. De linkse partijen, met uitzondering van een zwakke en uiterst gematigde groep socialisten waren verboden. Griekenland, dat een verruwende en verwoestende burgeroorlog achter de rug heeft, staat voor een zeer moei lijke periode van herstel en terugkeer tot normale toestanden. Het is begrij pelijk, dat het land na zoveel strijd niet op stel en sprong een toonbeeld van Westerse democratie kan zijn. Aan de verkiezingen van Zondag kan dan ook niet al te veel waarde worden ge hecht. Te hopen is slechts, dat de po pulisten, de conservatieve royalisten onder leiding van Tsaldaris .niet op nieuw de leiding van zaken zullen krijgen. Van deze groep heeft Grieken land niet veel heil te verwachten. Aan de andere kant valt uit meer dan 100 groepen en het driedubbele aantal po litici moeilijk een krachtige regering samen te stellen. ""N Veldwacht, let op de atoombommen Het gebruiken en het ver voeren van waterstof- en atoom bommen is verboden in het 826 inwoners tellende Franse dorpje Vaucluse-la-Fontaine. Burgemeester Jean Garcin stelde dit verbod voor, nadat de communistische raadsleden een resolutie hadden ingediend, waarbij de gemeenteraad zich zou uitspreken ten gunste van het buiten de wet stellen van de waterstofbom. De plaatselijke veldwachter is verantwoordelijk voor de ten uitvoerlegging van het verbod. om te moeten denken: „In September ben ik Rufus' vrouw". Intussen kon ze wat dit betreft moeilijk aan nerveuze opwellingen toegeven en dus zei ze kalmpjes, dat ook zij drie maanden verloving lang genoeg achtte. „Dan zal ik dezer dagen naar Lon den gaan en de aankoop van Eden- field in orde maken", verklaarde hij. „Ik wil dat graag voor elkaar heb ben". Tot zekere hoogte wenste Letty dit natuurlijk eveneens. Maar toen hij haar een paar dagen later goedendag kuste op zijn eigen beheerste manier en in zijn auto wegreed, kreeg ze het gevoel, dat nu met hem de laatste kans om de zaak ongedaan te maken was verdwenen. „Je moest nu de gelegenheid waar nemen om naar Medway te gaan voor je uitzet", meende Gabrielle. „Dan zul je je niet pips voelen, terwijl Rufus afwezig is". Letty was zich zó schuldig bewust, zich helemaal niet „pips" te voelen wegens Rufus' afwezigheid, dat ze het denkbeeld, om naar Medway te gaan, geestdriftig aanvaardde. (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 3