Wonderdokters maken opgang in goedgelovig Zweden JIMMY BROWN, sportheld no.7 De „duivels uitdrijven" Zeeuwse Almanak LETTY'S moeilijke KEUZE ULO-LEERLINGEN NAMEN EEN OPERETTE IN STUDIE! MAANDAG 6 FEBRUARI 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 den, dat hij voor Rembrandt model zou hebben kunnen gestaan. Hij kleedde zich in een wit gewaad, liet de wind door zijn lange haren waai en en liep, ondanks het gure weer, op blote voeten. En nu heeft ook „broeder" Lam Jee- varatnam, die door de Nederlandse vreemdelingenpolitie over de grens werd gezet, zijn bezoek aangekondigd. Ook hij zal hier wel veel mensen zijn wil opleggen voor enkele ogenblik ken althans. vanwaar het succes? Het is moeilijk na te gaan, waarom de tovermannen der twintigste eeuw juist in het Noorden zo een geweldig succes hebben. Edoch, waren er niet ook vele Nederlanders, die in de won deren van „broeder" Lam geloofden? Wij hebben in Zweden slechts een Overblijfselen uit de eredienst der Vikingen. (Van onze correspondent) STOCKHOLM, Febr. In de laatste t(jd beleeft Zweden een ware in vasie van mensen, die door geschikte reclame de bevolking er op attent maken, dat z\j over boven-natuuriyke gaven beschikken. Z(j verrichten zo genaamd wonderen, draven duivels uit en kunnen mensen van alle moge lijke kwalen genezen. Op het ogenblik trekt een zekere William Freeman uit de V.S. de aan dacht. Hij vertoeft in Stockholm op uitnodiging van de Philadelphie-ge- meente, een secte, die reeds over een buitengewoon imposant kerkgebouw beschikt. Reeds een gewone „godsdienstoefening" doet een nuchter den kend iemand vreemd aan. Men ziet de gelovigen op de grond knielen en met permissie gymnastische bewegingen maken, die met „Amen" en „HaIleIuja"-geroep gepaard gaan. By een buitengewone gelegenheid echter, zoals tijdens het bezoek van Freeman, schijnt deze massa-extase nog grotere afmetingen aan te nemen De mensen staan dicht op elkaar. Bui ten wachten nog duizenden. Zij ver keren reeds in een staat van opwin ding, alvorens het gebouw te betre den. Daar binnen worden zij opgezweept tot een hysterie, die haast gevaarlijke vormen aanneemt. Vooral als de ner veuze menigte hoort, dat een half blinde zijn gezichtsvermogen heeft te ruggekregen, of dat iemand, die zwak- horend was, plotseling het tikken van een klok kan waarnemen, zijn de hek ken van de dam. „God heeft hem nieuwe ogen gegeven, God gaf hem nieuwe oren. Prijst en dankt de Schepper" wordt er geroepen. Is het dan nog verwonderlijk, dat de zieken, die ieder ogenblik genezing verwach ten, hun opwinding niet meer kunnen verbergen? Wat moet er in een blinde omgaan, die een duizendkoppige me nigte hoort roepen, dat zojuist zulke wonderen zijn geschied? Maar er zijn niet alleen blinden en doven. Hart- en nierzieken, mensen die aan rheuma en t.b.c. lijden, kreu pelen en vele andere gebrekkigen zijn hier samengestroomd. Zelfs al is de kans op beterschap uiterst gering, hebben zij er toch een bezoek aan de ze wonderdoener voor over, vooral als zy de verhalen horen van mensen, aan wie God werkelijk wonderen zou heb ben verricht. Edoch, wonderen gebeuren niet op commando van iemand, die zich als bemiddelaar van God uitgeeft. Tot de ze conclusie zouden ook de ongeluk- kigen moeten komen, die uit hun droom, hun roes ontwaken. Of zou den deze mensen juist dankbaar zijn, een zo mooie droom te hebben gehad? Zouden zij derhalve geen gelegenheid laten voorbijgaan, om weer de invloed van wonderdoeners te komen. Dezelfde fantastische scenes speel den zich namelijk niet alleen in Stockholm en Goteborg af. maar had den deze week ook in Jyvaslya (Fin land) plaats, waar een 18-jarige vrou welijke „profeet", die het spoedig aanbreken van de jongste dag verkon digde, mej. Salli Salonkangas, even eens de mensen wilde genezen door hun duivels te verdrijven. Door het voortdurend geroep van „duivel, verdwijn, duivel verdwijn", dat 's avonds tegen 8 uur begon en tot ver over het middernachtelijk uur duurde en slechts onderbroken werd door het zingen van verschillende psalmen, werd ik op het laatst zo ge- irriteerd. dat ik. geheel buiten mijn verstand uit 't raam sprong, vertel de een der aanwezigen, een onderwij zeres. later. Zij beweerde over goede zenuwen te beschikken en zich tegen iedere beïnvloeding te hebben verzet. Maar men had haar verteld, dat zij alleen nog maar door duivels bezeten was. Ze had het toen niet meer uitge houden en moest vluchten. eigenaardig verschijnsel opgemerkt, namelijk de wijze, waarop de Vikin- gers tot het Christendom zijn overge gaan.... zonder de toorn der goden op te wekken. In Oud-Uppsala een kwartier met de bus van de bekende universiteits stad, staat een van de oudste kerken ter wereld. De Vikingers zijn er al duizend jaar geleden heen getogen. Maar omdat zij bang waren voor de wraak der goden, kochten zij zich voor de godsdienstoefening vrij, door een offer te storten in de kist, die voor de kerk was opgesteld. Dat deze kist later door de geestelijken en niet door de goden werd leeggehaald, deerde hun niet. Uit de Vikinger-tijd is ook nog het vlees-offer overgebleven. Destijds of ferden de Vikingers niet alleen bees ten, maar ook mensen. Zo moest zelfs een koning na een mis-oogst het leven laten. Een Duitse monnik moet eens 72 aan de goden geofferde gevangenen hebben geteld. Herhaaldelijk vond men buiten de godentempels dode mensen en dieren hangen. Thans wor den nog ieder jaar, tegen de tijd, dat de dagen het kortst zijn, duizenden varkens geslacht, die danals 4, 5, 6 of meer kilo Kersthammen op tafel worden gebracht. De historici zijn het er echter absoluut over eens. dat deze gewoonte uit de offer-tijd is overge bleven. Er bestaat o.i. toch enig verband tussen de bange gelovigen van voor duizend jaar en de in (gezochte?) ex tase verkerenden van thans, die een zakdoek naar een Amerikaan opstu ren om hem met genezende kracht bespoten terug te krijgen. En zo be zien zijn we in de afgelopen tien eeuwen niet bepaald veel opgescho ten. (Nadruk verboden) In deze kist stortten de Vikingen, nu duizend jaar geleden, een offer al vorens de kerk te betreden. Zij dékten zich aan twee kanten. nog meer fantasten. Enige tijd geleden heeft een won- derdoenster uit Kopenhagen te Stock holm zaken gedaan. Zij liet er de godsdienst buiten. Haar krachten zou den reeds genezende invloed hebben. Ook hier stonden de mensen in lange rijen. Zij behandelde individueel, maar met een gemiddelde snelheid van een patiënt per minuut. En dat hield ze wel een uur of zes vol. Daar tussen door behandelde ze nog telefonisch al lerlei patiënten. Iemand te Stockholm kondigt een wondersteen aan. Uit Amerika kwam iemand, die er niet voor terugschrikte, zich zelf „Messias" te noemen. Hij had een uitstekend manager meege bracht, die zijn baas zo wist te kle- LAATSTE MAAL ANTWERPEN— HARWICH Vrijdagavond is de Harwichboot, die de dienst tussen Antwerpen en Har wich sedert mensenheugenis onder hield, voor de laatste maal Terneuzen en Vlisstngen gepasseerd. Zo lang voer de Harwichboot reeds, dat als oude schippers, die vroeger nog met zeïltjalken en klippers voeren, elkaar sterke verhalen zaten te vertellen, er altijd wel een historie over „de Har wich" bij te pas kwam. Voortaan vaart de Harwich niet meer. En daarmede is weer een stukje Scheldevaartgeschiedenis ten einde. Zoals er zoveel voorgoed voorbij is op de Schelde. Waar is de tijd, dat hier barken en schoeners binnen zeil den? Voorbij. En ook die goeie ouwe Harwich, waarmede ook zovele Zeeuwen de reis naar Engeland hebben gemaakt, is nu ten ziele. Historie geworden. De oude schippers zullen het be treuren. Maar hun verhalen over de Harwich zullen voortleven. Zoals alle sterke verhalen van de zee. feuilleton] door MARY BURCHELL 27 „Is het heus?" vroeg Letty schijn baar onverschillig, want ze had im mers zo juist Alec beknord omdat hij kletspraat overbracht. Toch keek ze nu de zaal door naar de plek waar Rufus Arling stond en kon een gevoel van belangstelling niet onderdrukken. „Grappig genoeg woont de nicht van Dulcie Rayner, Evelyn, hier in de buurt", ging Gabrielle voort, die nooit een (ai dan niet voorgewend) gebrek aan belangstelling bij haar gehoor zou opmerken, als ze „nieuws" wilde spuien. „Vanavond is ze hierEve lyn, bedoel ik, niet Dulcie. Het is die blonde met die vrij suggestieve zwar te japon-zonder-rug, waarover ze nog al met haar man moet hebben gekib beld voor ze hierheen kwam. Maar dat doet er niet toe. Ik wilde je maar vertellen dat ze zich bijzonder inte resseerde voor Rufus Arling's verblijf bij ons. 't Schijnt namelijk, dat hij er met de vrouw van zijn beste vriend vandoor is gegaan en ik vind dat nog al kras, zelfs voor een natuuronder zoeker, nietwaar?" „Ik kan niet inzien, dat het er wat toe doet, in zo'n geval of iemand al dan niet'natuuronderzoeker is", merk te Letty een tikje scherp op. „Nu ja, van zo iemand verwacht je wel iets minder conventioneels en wat holbewonerachtigs, zou ik zeg gen" betoogde Gabrielle. ,,'t Is me niet opgevallen dat Rufus Arling iets holbewonerachtigs over zich heeft, zoals jij het uitdrukt". „Nee, niet in de meest gebruikelijke betekenis", gaf Gabrielle toe. „Maar ik voel me nooit zo heel op mijn ge mak bij die grote, goed uitziende man nen, die zich schijnen te amuseren met dingen, waar anderen niet aan denken. Ik stel me zo voor, dat als hij een vrouw begeerde, hij voor niets zou te rugschrikken om haar te krijgen, be halve misschien haar met een knup pel te bewerken!" „Ik heb er nog niet over nagedacht", gaf Letty naar waarheid ten ant woord. „Maar misschien zou met een knuppel bewerken juist de manier zijn, waarop een holbewoner te werk ging". „O, Letty, je valt wel heel erg dood op een letter", hernam Gabrielle onge duldig. „Maar hoe dan ook.... hier zijn de feiten: Hij ging er vandoor met de vrouw van zijn beste vriend en juist op hun vlucht gebeurde dat fa meuze motor-ongeluk. Dat sloeg hem een tijdlang uit het veld en voor hij genoeg hersteld was, om de aanval te hernieuwen, had ze zich met haar man verzoend. Een heel verhaal, niet waar?" „Dat is het", gaf Letty ietwat onge lovig toe. „Komt me niet erg waar schijnlijk voor". „Waarom niet? Er zijn meer man nen. die er met andermans vrouwen vandoor gaan", verklaarde Gabrielle, alsof zulk een handelwijze iets heel natuurlijks en prijzenswaardigs was. „Ja. dat weet ik", erkende Letty, doch op andere toon. „Maar zouden motor-ongelukken en verzoeningen wel zo prachtig samentreffen? Ik denk dat de nicht van Dulcie Rayner er wel wat bijgemaakt heeft". „O, natuurlijk heeft ze dat", gaf Ga brielle, die dat heel gewoon scheen te vinden toe. „Maar het feit ligt er en ze geeft de namen er bij. Die van de man is nogal vreemd: Burgers Endel en zijn vrouw heet Christine. Zülke namen zijn niet met andere te ver warren. „Neen", erkende Letty, „dat geloof ik ook niet". Maar ze kreeg een nogal onbehagelijk gevoel, toen ze Rufus Arling, gevolgd door Alec, weer naar hen toe zag komen. (Wordt vervolgd). C.N.V. nam afscheid van tweede voorzitter. In een buitengewone algemene ver gadering in restaurant Esplanade te Utrecht nam het C.N.V. afscheid van de 2e voorzitter, de heer J. Schipper, die wegens het bei-eiken van de pen sioengerechtigde leeftijd het Verbond verlaat. In een uitvoerige rede schetste de voorzitter, de heer M. Rumpert, de grote verdiensten van dhr. Schipper van de vakbeweging en 't CNV in 't bijzonder. Het had H.M. de Koningin behaagd de scheidende functionaris te benoemen tot officier in de orde van Oranje Nassau. Dit ereteken werd hem door de vertegenwoordiger van minister Joekes, dr A. A. van Rhijn, op de borst gespeld. In 14 dagen een halve k.m. worstebrood. Het voormalig Princenhage ette lijke jaren terug werd het door Breda geannexeerd houdt zijn landelijke traditie hoog. Een belangrijk onder deel van die traditie vormen de win terse worstbrood-feesten. Niet minder dan zes van zulke festijnen werden in de afgelopen 14 dagen in het Prin- cenhaagse patronaat gehouden. Leden van verschillende verenigingen consu meerden er 4200 worstebroodjes. Wan neer men ze aan elkaar legt krijgt men een worstebrood van 630 ra lengte. 92. Er werd nog even afgetrapt, maar toen floot de scheidsrechter het einde van deze meer dan merkwaardige wedstrijd. De Wembley Rovers had den met 43 gewonnen, en Jimmy Brown was de held van de dag. De Rovers hesen hem zoals de traditie dat wil op hun schouders en zo verlieten zij het veld, luidkeels hun clublied galmend. Jim my zag er een beetje onthutst uit, maar hij vond de eer, die hem ten deel viel, toch heel aardig. Een was er echter, die tandenknarsend de tribune ver liet: dat was de oude keeper. Zijn valstrik was mis lukt. Prettige sfeer in Goese school Tien jaar in het nieuwe gebouw. De Burgemeester van Dusseldorp- school te Goes gaat feestvieren. Geen groots festijn met veel officieel ver toon, doch een echt schoolfeest. Vrij dag 10 Februari a.s. is het tien jaar geleden dat de leerlingen van de open bare Uloschool met muziek voorop, naar het nieuwe schoolgebouw aan de Voorstad trokken. Een gebouw dat een sieraad is voor het stadsbeeld. De Muloschool werd in 1921 volgens de wet van minister de Visser ge sticht en destijds gehuisvest in het schoolgebouw aan de Kreukelmarkt. Toen het tegenwoordge hoofd der school, de heer K. H. van Faassen, twaalf jaar geleden in Goes kwam, was het Uloonderwijs juist in opkomst. Het aantal leerlingen was van 60 a 70 tot 160 170 leerlingen gestegen. Het gebouw aan de Kreukelmarkt kon bij lange na niet alle leerlingen meer be vatten en zo moest het Hoofd prac- tisch een wandeling door de gehele gemeente maken om zijn verschillende klassen te kunnen bezoeken. Dit was een onhoudbare toestand en daarom stelde de heer Van Faassen zich als een van zijn eerste taken, te trachten een nieuw schoolgebouw te krijgen. Hij deed hiertoe een verzoek aan het college van B. en W. en had succes. Met grote dankbaarheid zal het openbare Ulo-onderwijs te Goes steeds terugdenken aan het werk van de he laas te vroeg ontslapen burgemeester Van Dusseldorp, die de grote stoot heeft gegeven tot de bouw van de nieuwe school. Toen de feestelijke opening in Februari 1940 plaats vond, was burgemeester Van Dusseldorp reeds ernstig ziek en enkele dagen la ter overleed hij. Als blijvende herinnering aan deze harde werker, gaf het gemeentebe stuur daarop toestemming aan de school de naam „Burgemeester van Dusseldorpschool" te geven. Tijdens en na de oorlog is het gebouw drie jaar in gebruik geweest bij Duitse en geallieerde militairen. Weer moest men zijn toevlucht nemen tot allerlei andere lokaliteiten. Tot zelfs in de trouwzaal op het stadhuis toe, kon men in die dagen een klas van de Ulo vinden. Gelukkig ging het onderwijs steeds voort. Alleen kregen de leerlingen wat meer huiswerk en zo is men zonder veel schade voor de kinderen, deze moeiijjke tijd doorgekomen. PRETTIGE GEEST EN GOEDE RESULTATEN. Momenteel telt de school 190 leer lingen. verdeeld over acht klassen. Er heerst een buitengewoon prettige geest hetgeen ook zijn weerklank vindt in de resultaten. Het aantal geslaagden is bij elk examen groot. Ook in werk geverskringen heeft de Burg. v. Dus seldorpschool een goede naam, want dikwijls nog voor het examen, komen reeds aanvragen binnen. De helft van de telefonisten, en vele personeelsle- M.s. „Delta" niet verloren. Het onlangs op de Theems gezon ken te Delfzijl thuisbehorende m.s. „Delta" blijkt niet verloren te zijn. Het schip, dat op zij lag, is thans rechtgezet. Er wordt getracht de la ding te lossen. Men zal het schip voor lopig dichten, waarna het in een dok hersteld zal worden. Moet de personele belasting verdwijnen Blijkens het voorlopig verslag van de Eerste Kamer over de begroting van financiën, hebben enige leden ge pleit voor het laten verdwijnen van de personele belasting. Deze is destijds verdedigd op deze grond, dat een juis te vaststelling van het inkomen der contribuabelen dikwijls niet mogelijk was en men daarom zijn toevlucht nam tot uiterlijke kentekenen van welstand. Nu deze reden is komen te vervallen, is de personele belasting niets anders geworden dan een dub bele heffing op het verbruik (naast de omzetbelasting) en is elke grond voor haar instandhouding verdwenen. Woordenboeken op H.B.S.-A examens Het Tweede Kamerlid mevr. Forta- nier—De Wit heeft de minister van onderwijs schriftelijk gevraagd of een verandering van het eindexamenre glement H.B.A.-A in voorbereiding is, waardoor bij zakelijke opgaven voor vreemde talen het gebruik van een woordenboek zal worden toegestaan. Zij wil weten, of deze regeling nog deze zomer zal gelden en of overleg is gepleegd met de lerarenorganisaties. den van het postkantoor, de belastin gen en het kadaster bezochten een maal deze onderwijsinstelling. Behalve voor de kantoren e.d. wor den de leerlingen ook opgeleid voor M. T.S., Zeevaartschool, Z.T.I. enz. Naast de gewone vakken, wordt se dert de bevrijding door ds. H. M. Stra ling ook godsdienstonderwijs gegeven. Hoewel dit vak facultatief gesteld is, blijkt er grote belangstelling voor te bestaan. ONDERWIJSVERNIEUWING. Tegenwoordig wordt veel over on derwijsvernieuwing gesproken. „Elke leerkracht die „bij" wil blijven, ver nieuwt eigenlijk dagelijks", zo merkte ons de heer Van Faassen in een onder houd op. „Toch hebben wij in de be zettingstijd nog enkele nieuwe din gen uitgedacht. Sinds '44-"45 doen wij thans ook aan handenarbeid. Het grootste deel van de kosten hiervoor, wordt door de ouders gedragen. Op de zolder van het gebouw is een ge zellig vertrek geschapen, waar de leerlingen onder de tonen van een nummertje muziek uit het radiotoestel, de meest uiteenlopende voorwerpen uit hout en karton toveren. Wat ook bijzonder in de smaak valt, is het re creatieuurtje dat Vrijdagsmiddags met de leerlingen van de hoogste klassen wordt gehouden. De jongens en meis jes mogen dan zelf een onderwerp uitkiezen, waarover de leerkrachten of buitenstaanders een inleiding hou den. De leerlingen maken er dan een verslag van, dat later wordt ingebon den. Zelfs zijn reeds verschillende ex cursies gemaakt, bijv. naar de suiker fabriek te Dinteloord en naar de Gro te kerk te Goes. Aan deze laatste ex cursie ging dan bijv. een lezing over de verschillende bouwstijlen vooraf. Ook de leerlingen zelf komen op deze uurtjes dikwijls aan het woord. Het behoeft geen betoog dat de band tus sen leerkrachten en leerlingen hier door wordt verstevigd .terwijl vele on derwerpen, die zich niet voor behan deling in een gewone les lenen, hier in een vertrouwelijke en gezellige sfeer worden besproken. HET FEEST. En nu het feest! De zangvereniging van de school is reeds een jaar bezig met het instuderen van de operette „Een dag Khalif". Vrijdag 10 Febru ari de jubileumdag zullen 80 leerlingen en vier leerkrachten hier van de première geven in het Schut tershof. Zaterdag 11. Maandag 13 en Dinsdag volgen reprises. De voorstel ling van Zaterdag is reeds uitver kocht, doch voor de overige dagen kan ieder zich nog van plaatsen verzeke ren. Het belooft wel iets bijzonders te worden. De „artisten" repeteren dat het een lieve lust is en op de handen- arbeidzolder is er reeds menig uurtje besteed aan het timmeren en schilde ren van de décors en verdere attribu ten. Wanneer men hoort hoe gezellig het er op deze school toegaat, is het dan te verwonderen dat. zoals het Hoofd tenslotte opmerkte, hij zich tijdens de vele zangrepetities geen enkele keer boos heeft moeten maken? Zaltbommel in opschudding. Het rustige stadje Zaltbommel was Donderdag in rep en roer. 's Morgens had de juffrouw van de bewaarschool haar klas naar huis gestuurd, omdat de kachel niet brandde. Het hele stel ging dus naar huis, echter niet alzo 'n drie tal heren, zo van tussen de vier en vijf jaar, die deze vrije morgen weieens anders wilden besteden. Het duurde begrijpelijkerwijs niet lang of alles wat Zaltbommel aan politie en brandweer heeft, was in de weer en is tot laat in de namid dag in touw gebleven. De wildste geruchten stapelden zich op, waar van: „De kinderen zijn door het ijs gezakt en verdronken" de bo- vertoon voerde. De spanning steeg met het uur en niet minder de angst in de be trokken gezinnen. Mensen groep ten samen op straat, voorzover zij niet deelnamen aan de opsporings werkzaamheden. Algemeen was reeds de deelneming met de tot radeloosheid gekomen ouders. Tot eindelijk, het was intussen vier uur in de namiddag, het bericht kwam. dat het drietal gesignaleerd was in de Neerijnen, aan de overkant van de WaaL Het leed was toen gauw geleden en in minder dan geen tijd hadden de mannen van de brand weer de drie wereldreizigers opge haald en bij hun moeders gebracht. Zaltbommel ging weer over tot de orde van de dag. -V. Het Wereldgebeuren Alweer blokkade Generaal Lucius Clay, de vroegere Amerikaanse bevelhebber in Duits land, heeft een boek geschreven over zijn ervaringen in de laatste jaren, dat tot titel draagt „Decision in Germa ny". Hoewel de inhoud van dit boek nergens opzienbarend is bevat het toch belangwekkende bijzonderheden over de periode, die voorafging aan de splitsing van Duitsland. In het bijzon der generaal Clay's relaas over de blokkade van Berlijn is de moeite waard. Er blijkt uit. dat de ambtena ren in Washington aanvankelijk een weifelende houding aannamen tegen over de Russische actie en geenszins vastbesloten waren Berlijn ten koste van alles te behouden. Indien Clay had geadviseerd de Duitse hoofdstad als een verloren post te ontruimen, was dit advies zeker opgevolgd. Tijdens de veelvuldige tele-gesprekken tussen Washington en Clay nam de laatste evenwel een geheel ander standpunt in. In een lang telegram aan het mini sterie van Oorlog kwam deze veel zeggende passage voor: „Wij hebben Tsjecho-Slowakije ver loren. Noorwegen wordt bedreigd. We trekken terug uit Berlijn. Indien Ber lijn valt zal Westduitsland aan de beurt komen. Als we vastbesloten zijn Europa te behouden moeten we niet buigen. We kunnen zonder verlies ver nedering en druk verdragen, mits die druk niet tot oorlogshandelingen leidt. Als we terugtrekken wordt onze positie in Europa bedreigd. Als Ame rika dit nu niet begrijpt en niet in ziet dat de teerling geworpen is, zal het nooit begrijpen waar het om gaat en zal Europa door het communisme onder de voet worden gelopen. Ik ge loof, dat wij ter wille van de toe komst der democratie moeten blijven. Dit is geen heldhaftige pose omdat er niets heldhaftigs inzit om druk en vernedering te verduren zonder repre saille-maatregelen". Dus bleven we in Berlijn, merkt Clay in zijn boek laconiek op. Vandaag de dag hoeft in Washing ton niet meer gepleit te worden voor een standvastige houding in Berlijn. Meer dan ooit zijn de Amerikanen vast besloten zich in Berlijn te hand haven, en een eventuele nieuwe blok kade snel met tegenmaatregelen te beantwoorden. Ondanks de overeenkomst van Mei vorig jaar is de toestand nooit geheel opgeklaard. In Juli reeds moesten de geallieerden een formeel protest in dienen bij de Russen, omdat grenssta tions zonder voorafgaande waarschu wing waren gesloten en het verkeer over grote gedeelten van de weg Ber- - lijnWestduitsland was stopgezet. Na dien is het met onderbrekingen steeds sukkelen geweest met de autoverbin dingen. Nu eens werden de belemme ringen ongedaan gemaakt, dan weer bleken ze plotseling weer te bestaan en daarbij werden de meest uiteenlo pende argumenten aangevoerd. Vori ge week Vrijdag nog werd het ver keer plotseling stopgezet „wegens de dooi op de wegen". Wat de Russen met deze voortdu rende speldeprikken in de zin hebben is niet goed duidelijk. Wellicht is het een vorm van machtsvertoon, om de geallieerden te laten voelen, dat de Russen in Oostduitsland heer en mees ter zijn. Wellicht ook een vorm van tactiek om de Westberlijners te waar schuwen, dat ze van een geregelde verbinding met het Westen niet ver zekerd zijn. Mogelijk ook handelen autoriteiten vaak op eigen gelegenheid. Wat ook de bedoeling zij, de Ame rikanen hebben de belemmeringen een tijdlang aangezien, maar willen er nu niet meer werkeloos tegenover blijven staan, zo als men heeft kunnen lezen overwegen ze tegenmaatregelen, die op een kleine „tegenblokkade" neer komen in de vorm van een verbod van uitvoer van belangrijke goederen naar de Oostzóne, wellicht gepaard gaand met beperkingen van het ver voer van West naar Oost. Misschien, dat beide partijen er ten slotte toch van af zullen zien de uit- zichtsloze strijd om Berlijn opnieuw te beginnen. De Russen zullen nu wel weten hoever ze kunnen gaan. Mocht het opnieuw tot een blokkade komen, compleet met luchtbrug en al, dan is dat vooral voor de Westberlijners een troosteloze geschiedenis. Plannen voor diaconessenhuis te Breda. De burgemeester van Breda, mr. dr. Claudius JPrinsen, heeft 'n oproep ge daan tot de burgerij, om naar vermo gen bij te dragen in de tot standko- ming van een nieuw diaconessenhuis. Het bestaande ziekenhuis aan de Wil- helminasingel is veel te klein gewor den en zo spoedig mogelijk wil men aan de bouw van een nieuw comolex beginnen. Ter gelegenheid van 'het feit, dat het bestaande Diaconessen huis dit jaar zijn 60-jarig jubileum viert, is een jubileumfonds opgericht, De gelden hieruit zullen voor de fi nanciering van het nieuwe project worden aangewend.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 3