Zaak Rinchard: Belgisch Moordmysterie
JIMMY BROWN,
DE STAAT VERDIENT 65 AAN
PAKJE SIGARETTEN
De mooie Celestin, een duivel
in mensengedaante?
Zeeuwse Almanak
LETTY'S moeilijke
KEUZE
Grotewohl
WOENSDAG 11 JANUARI 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
HEILIGE HUISJES IN GEVAAR
BRUSSEL, Januari.
Reeds maanden lang houdt naast de koningskwestie de zaak-Rlnchard
België in spanning. Is Rinchard een onschuldige, is hjj een collaborateur?
Of is hU een duivel in mensengedaante, die dank z(j een innemend uiterlijk
kans zag tijdens de oorlog en daarna te profiteren van alle mogelijkheden
en noch voor verraad, noch voor moord en doodslag terug deinsde, als die
in zijn kraam te ..as kwamen?
„Le beau Celestin", de knappe chirurg Rinchard, schijnt inderdaad een
duivel in mensengedaante. Nog zyn niet alle elementen ln een van de
grootste gerechtszaken, die België ooit gekend heeft, blootgelegd, maar
reeds doemt voor ons een van die duistere figuren op, die ons aan Goethe's
„Mephistoles" herinneren.
Op 19 Februari 1949 wordt een ze
kere dr. Patte gevraagd om een zieke
te bezoeken. Hij bemerkt op de een
of andere manier, dat hij in een hin
derlaag wordt geloktj waarschuwt de
gendarmen en deze vinden, verscholen
in het donker, tegenover het huis van
dr. Patte, een stationnerende auto,
waarin zich dr. Rinchard en nog twee
andere personen bevinden, voorzien
van voldoende moordtuig om iemand-
naar de andere wereld te helpen.
De gendarmen willen dr. Rinchard
arresteren, maar deze simuleert waan
zin en ook zijn metgezellen trachten
de politie er van te overtuigen, dat
de dokter zijn verstand verloren heeft.
Men zendt hem ter observatie naar
een psychiatrische inrichting.
Het politioneel onderzoek brengt
echter spoedig aan het licht, dat de
dokter in een ander soort kliniek te
huis behoort ende gevangenisdeu
ren sluiten zich achter hem.
Vanwaar deze haat tegen dr. Patte?
Deze heeft tot tweemaal toe verkla
ringen getekend, waaruit bleek, dat
Rinchard twee personen had aange
vallen en verwond: eenmaal toen hij
onder de invloed van sterke drank
was, een andere maal toen een hem
controlerend belastingambtenaar zijn
woede opwekte.
EEN ZONDENLIJST.
De knappe chirurg heeft evenwel
heel wat meer op zijn geweten. Men
houdt hem thans verantwoordelijk
voor een gehele reeks moorden, die
de streek tussen Nijvel en La Lou-
vière in de naoorlogse jaren in beroe
ring hebben gebracht. Verantwoorde-,
lijk! Want meestentijds maakte hij de
eigen handen aan zijn slachtoffers niet
vuil.
Knooppunt van al deze zaken is de
moord op de journalist Camille De-
berghe, welke op 3 October 1944 werd
bedreven dor Maurice Wauthier, met
medewerking van een zekere Vienne,
beiden mannen, die zich in de onder
grondse strijd tegen de Duitsers door
hun moed hebben onderscheiden.
Wauthier heeft bekend op instigatie
van Rinchard te hebben gehandeld.
Rinchard was reeds eerder voor deze
zaak gearresteerd, maar toen vrijgela
ten, omdat hij zijn alibi kon bewijzen.
Later bleek, dat een van zijn mede
werkers, de jonge dokter Rosy, die
waarschijnlijk door de sterke per
soonlijkheid van de chirurg volkomen
overheerst werd, een valse getuigenis
heeft afgelegd, om zijn chef ter wille
te zijn.
Wat waren de motieven voor de
moord op Deberghe? Voor de oorlog
was Rinchard, tegen de zin van De
berghe, tot directeur van het gemeen
telijk ziekenhuis in La Louvière be
noemd. In Mei 1940 verliet hij echter
zijn post en toen hij enige maanden
laten terugkwam, deelde Deberghe,
die inmiddels waarnemend burgemees
ter was geworden, hem mede. dat een
ander in zijn plaats was benoemd. De
berghe. die verschillende pamfletten
tegen Hitler had geschreven, werd
kort daarop door de Duitsers gearres
teerd en Rinchard dreigde de direc
teur van het ziekenhuis, die hem ver
vangen had, eveneens bij de bezetters
aan te geven, wanneer hij zijn plaats
niet afstond. Rinchard werd op deze
wijze weer directeur van het zieken
huis.
GOED LEVENTJE.
Het schijnt, dat de chirurg daar in
La Louvière tijdens de oorlog een vro
lijk leventje heeft geleid. De „blonde
Solange", een apothekersweduwe,
schonk hem haar gunsten, zonder
daarvoor te breken met de bezetters.
Zo moest Celestin haar delen met
von Falkenhausen, bevelhebber van
België en Noord-Frankrijk, die dezer
dagen uit de gevangenis te Luik is
gehaald om in het proces Rinchard
te getuigen! Dank zij Solange bezocht
Rinchard de Duitse feesten die o.a.
op het buitenverblijf van von Falken
hausen werden gegeven. Men mag
wel aannemen dat de heer Rinchard
zich geen gelegenheid liet ontgaan
deze relaties ter dege voor zijn per
soonlijke affaires te benutten.
De oorlog nam een andere wending
dan Rinchard verwacht had. Hij vond
het veiliger La Louvière te verlaten
en begon een eigen kliniek in Braine
l'Ailleud (Eigenbrakel op zijn Vlaams).
Daar was men echter door de inmid
dels vrijgelaten Deberghe gewaar
schuwd en een verpleegster, Alice Le
brun, verweet Rinchard in heftige
termen zijn houding tegenover de
Duitsers. Hij trachtte haar dood te
schieten, maar zijn revolver ging niet
af en hij kon haar slechts verwonden
door haar met het wapen in het ge
zicht te slaan.
Toen kwam de bevrijding. Wij vin
den Rinchard als op de. voorgrond
tredend lid van de verzetsbeweging
in Eigenbrakel. Alice Lebrun daaren
tegen wordt gearresteerd. Zij zou land
genoten bij de Duitsers hebben ver
klikt. Zij wordt ter dood veroordeeld,
maar goede patriotten blijven van
haar onschuld overtuigd. Alice Lebrun
is in hoger beroep gegaan. Hoewel haar
zaak nog voor het militair gerechtshof
moet worden behandeld, is zij dezer
dagen op vrije voeten gesteld. Zij is
ziek, maar het heet, dat verschillende
getuigen in haar proces door de zaak
Rinchard gecompromiteerd zijn.
HET LAND VAN DE VOGEL
Daar vraagt zowaar een Belgisch
blad om aandacht voor het Land van
de Vogel en ik maak me sterk, dat
een behoorlijke portie van de Zeeu-
wen niet zal weten, waar het Land
van de Vogel nu eigenlijk ligt. Het
Belgische blad zegt nog wel en ge
moet dat natuurlijk met een korreltje
zout nemen, dat het Land van de
Vogel de schoonste streek is van ge
heel Zeeland. En eigenlijk is het dus
een schande, dat de Zeeuwen het niet
kennen.
Om aan alle onzekerheid een einde
te maken: het Land van de Vogel ligt
in Oost Zeeuwsch-Vlaanderen, rond
een ongeveer 6 kilometer lange kreek
in het Noord-Oosten. De kreek hee t
de Vogel en is een vroegere zee-arm,
die omboord is met riethagen en om
ringd door hoge binnendijken, met bo
men beplant, ln dfe buurt hier ligt
Hengstdijk, waarvan de toren niet be
kroond is met een haan, zoals te doen
gebruikelijk, maar met een hengst.
Verder liggen in dit gebied nog Ra
penburg en Stoppeldijk en tenslotte
Ossenisse, die tezamen met Boschka-
pelle de jongste gemeente van Zeeland
vormen.
Het is een land, waar volgens oude
volksverhalen Ossaart, de watergeest,
geheerst heeft. Oudtijds wierpen de
vissers de eerste vis, die zij in de
kreek vingen, weer in het water, om
Ossaart in een goed humeur te bren
gen. Het gebeurde echter niet zelden,
dat Ossaart aan een vis niet genoeg
had en dan raakten de vissers in
nood. Wie des avonds langs de Vogel
liep, moest uitkijken. De Ossaart kwam
dan uit het water en sprong de men
sen op de nek.
Ossaart is al lang verdwenen. Maar
de schoonheid van het land is geble
ven.
Toch eens gaan kijken Zeeuwen, in
dat Land van de Vogel, dat vólgens
onze Belgische broeders het schoonste
brokske Zeeland is!
Maar komen wij terug op de zaak
Deberghe. Deze laatste, wetend dat hij
door Rinchard is verraden, dient na
de bevrijding een klacht in bij het
gerecht te Nijvel, en wanneer deze
zonder antwoord blijft, volgt een
tweede, een derde, een vierde, waar
van twee bij de substituut Harcq, twee
bij de kapitein der gendarmerie Bou-
dart. Wanneer een vriend van Deber
ghe zich over de zonderlinge stilte
van het gerecht bij Boudart beklaagt,
krijgt hij ten antwoord: „Rinchard is
een machtig man, er is niets aan te
doen".
BEDREIGINGEN.
Toen de jonge rechter van instruc
tie in Februari van dit jaar de zaak
ter hand nam, wendde hij zich na
tuurlijk allereerst tot bovengenoemde
substituut Harcq, een te goeder faam
bekend staand magistraat. Wat was
de rol van Harcq en zijn verhouding
tot Rinchard? Harcq werd tijdens het
onderzoek door een panische schrik
bevangen. Op een Zondagavond, nu
kort geleden, verliet hij zijn huis, zon
der boord of das. Hij liet een briefje
achter, luidend als volgt: „Ik ben
schuldig, maar anderen zijn het ook.
Ik moet verdwijnen". Heeft hij het
hazenpad gekozen? Na dagen van na
sporingen .vond men zijn lijk in het
kanaal. Is hij in een hinderlaag ge
lokt, gelijk sommigen beweren? De
officiële lijkschouwer concludeerde
zelfmoord. Ging het mysterie met zijn
kist in het graf? Daags na zijn dood
nam Rinchard, die alles blijft ontken
nen, weer een meer triomfantelijke
houding aan.
Er zijn nog talrijke moorden, talrij
ke bedreigingen, die Rinchard ten
laste worden gelegd. Zo heeft een
student, Baligand. die uit een geziene
Waalse familie stamt, zelf oorlogs
vrijwilliger, erkend de collaborateur
Vandenborre te hebben vermoord.
Vandenborre was een graanhandelaar,
die van rechtsvervolging was ontsla
gen.
Men is er van overtuigd dat Balli-
gand. die voor deze daad werd aan
gewezen door het Comité van Waak
zaamheid te Eigenbrakel. uit idealis
me en patriottisme heeft gehandeld
maar wat waren de motieven van
Rinchard? Wat zijn zijn relaties met
en zijn invloed op het genoemde Co
mité? Welke is de rol van de socia
listische burgemeester Hans in dit
Comité, met wie Rinchard zeer be
vriend was? Kan men alles terugvoe
ren op de invloed, die er van de per
soon van Rinchard uitging, die toch
zelf een verre van blank oorlogsre-
gister had? Van de vijftien gedeti
neerden is ongeveer de helft weer
vrijgelaten, o.a. burgemeester Hans.
In de kringen van personen die geen
zuiver geweten in verband met hun
houding tijdens de bezetting hebben,
is men geneigd do compromitterende
daden van pseudo-verzetslieden breed
uit te meten.
De hoofdpersoon zwijgt Hij wil al
leen voor het hooggerechtshof spre
ken.
Maar. aldus dreigt hij, dan zal hij
nog andere personen bij deze zaak be
trekken
Inmiddels tracht de rechter van in
structie de kluwen verder te ontwar
ren.
Een bonte, geurende stoet van met bloemen beladen wagens trok door de
straten van Pasadena, Zuid-Californië. De „showboat", gemaakt volgens
het model van een boot, die in een afgesloten tydperk op de Amerikaanse
wateren dienst deed, won de eerste prjjs.
Moeilijkheden in de handel in kerftabak.
Komt er een critieke tijd in de
sigarenindustrie
Een pakje sigaretten van 'n gul
den brengt de Staat 65 cent op, nl.
62% accijns en 3% omzetbelasting.
Achttien cent verdwijnt in de zakken
van de handel en de rest zeven
tien cent is voor de fabrikant.
Dat is een nog al vreemde verdeling
en het is te begrijpen, dat fabrikanten
en handelaren zo veel mogelijk pro
beren te trekken om het grootste
deel van de vijfendertig cents, waar
over zjj samen beschikken kunnen
binnen te halen.
In de sigarettenhandel is dat nog
al bevredigend verlopen. Bij dit arti
kel komen weinig of geen wrijvingen
meer voor, doordat men nog aan
prijsvoorschriften vastzit; de sigaret-
teriprijzen hebben geruime tijd geen
veranderingen meer ondergaan.
In de handel in kerftabak dus
in shag, rook- en pruimtabak is
het op het ogenblik niet zo rustig.
Integendeel, daar dreigen ernstige
moeilijkheden en in zekere zin is de
strijd tussen fabrikanten en winke
liers al ontbrand.
De vroegere prijsbeschikking be-
feuilleton"|
Maar ja, Gabrielle stelde er geen
prijs op, van Edenfield haar woning
te maken en even zeker vond Alec het
een ideaal huis; hij wilde immers een
van die soort mettertijd zijn eigendom
kunnen noemen! Zo leek het Letty
toe, dat alles er toe bijdroeg, om haar
hartewensen te vervullen. Zelfs de
aanstaande komst van Gabrielle ver
ontrustte haar slechts in zover, dat er
misschien tijdens haar verblijf 'n paar
belangrijke besluiten zouden worden
genomen.
De hele morgen werkte Letty in de
zonnige, met baksteen-muurtjes omge
ven tuin. Ze hield er van, omgeven
te zijn van de eenvoudige, fundamen
tele dingen des levens: de zonneschijn,
de aarde, de ontspruitende jonge zaai
lingen en de steviger, volwassen plan
ten. Uit de boomgaard woei de geur
van late vruchtbloesems tot haar over,
terwijl de verwijderde geluiden van de
boerderij, de vredige, lome stilte van
de tuin nog accentueerden.
Toen Anna haar voor de lunch
kwam roepen, deed Letty haar tuin-
handschoenen uit en ging haar han
den wassen in 't besef, dat het toch
maar goed leven was op de wereld!
Anna had de lunch klaar gezet on
der de grote noteboom; een van de
vele bomen ouder dan Edenfield zelf,
die de fluwelen symmetrie van de
grasvelden voor en aan beide zijden
van het huis onderbraken. Van haar
zitplaats af had Letty een goed ge
zicht op het huis en voor de duizend
ste maal keek ze vol genegenheid naar
de haar zo vertrouwde omtrekken. Ze
hield van de decoratieve symmetrie
der langwerpige vensters aan weers
kanten van de middenmuur en de
lichtgebogen traptreden, die er heen
leidden.
,,'t Is het liefste huis ter wereld",
dacht Letty. „En vandaag ziet alles er
zo heerlijk uit, ruikt alles zo lekker
en klinkt alles zo prettig".
Toen hoorde ze plotseling een vreemd
geluid. Een krachtige auto, die over
de nabijgelegen weg snelde, was on
miskenbaar de lange oprijlaan inge
draaid, ofschoon bomen en struiken
de wagen nog aan het oog onttrokken.
De auto van Alec Kellern de
enige, die geregeld op Edenfield kwam
was niet bij machte, zulk een agres
sief en machtig geluid voor te bren
genen dus
Vóór Letty echter verder kon den
ken, kwam een verbijsterend groene
race-auto in volle vaart de hoek van
de laan om en stopte voor de ronding
door
MARY BURCHEtt
van de trap. Een jonge vrouw in een
gelige reismantel van Bond-street-ma-
kelij klom van de bestuurdersplaats
en zelfs op deze afstand herkende
Letty duidelijk Gabrielle aan haar bij
na onbeschaamd goudblonde haar.
Zonder zich te haasten ging Letty
haar over 't grasveld tegemoet! Maar
Gabrielle merkte haar nadering niet
op; ze bestudeerde het huis. Niet zo
als Letty vol schrik constateerde, op
de manier van een wat haastige be
zoekster, maar als de eigenares, die er
de mogelijkheden, welke het biedt,
van nagaat.
Met een gevoel van minderwaardig
heid en bijna schuwheid tegenover
zoveel schittering en schoonheid, zei
Letty: „Dag, Gabrielle", en de aange
sprokene keerde zich snel om.
,Wel, goeden morgen Letty! Ik had
je niet gezien, ik keek naar het huis.
Net iets uit een historische film,
nietwaar? Maar in elk geval, ik .wist
niet meer, dat het er zo aardig uit
zag".
Letty slaagde erin, geen spier te ver
trekken toen ze haar mooie, elegante
Edenfield „aardig" hoorde noemen.
En het volgende ogenblik schaamde
zij zich over haar overgevoeligheid,
want Gabrielle kuste haar, weliswaar
nonchalant maar echt hartelijk.
„Heb je geluncht?" vroeg Letty. „Ik
zat juist de mijne te verorberen onder
die noteboom ginds en als je
„Dank je, ik heb onderweg wat ge
bruikt", viel Gabrielle, die woorden,
waarin ze geen belang stelde, gaarne
onderbrak, haar in de rede. „Maar ik
wil wel graag wat koffie hebben. Is
dat knorrige oude schepsel van vroe
ger hier nog? Ik herinner me, dat ze
heerlijke koffie kon zetten".
Gabrielle sprak van Anna, alsof ze
een soort zwervende ziel was, die
vandaag hier was en morgen daar.
Maar Letty, die Anna even onafschei
delijk van Edenfield achtte als het
dak van 't gebouw, vroeg met een
lachje: „Bedoel je Anna? Natuurlijk is
ze nog hier. Ze behóórt bij Edenfield.
En ze is heus niet knorrig".
„Niet? Misschien had ze het land aan
mij", gaf Gabrielle volkomen onver
schillig toe: „Maar als ze koffie wil
zetten, ben ik blij dat ze hier nog is.
Als jij 't haar wilt vragen, ga ik zo
lang daar zitten".
En Gabrielle. reeds volkomen thuis,
slenterde de tuin door naar de note
boom, terwijl Letty het huis binnen
ging, om Anna de komst van de
meesteres des huizes mede te delen.
Een mededeling, die echter overbo
dig leek, want Anna had al met cri-
tische blik uit een venster gekeken
en Gabrielle's tegenwoordigheid ge
constateerd.
„Ik denk", sprak ze droogjes, toen
Letty de keuken binnentrad, „dat zij
dit: komen tegen het eind van de vol
gende week en vooraf bericht sturen
noemt".
paalde, dat aan de détailhandel een
handelsmarge moest worden toege
kend van ten minste 16% van de
verkoopprijs. De kerftabakindustrie
maakte van dit percentage een
maximum en stond aan de winkeliers
dus niet toe een hogere winst dan
16% te maken.
Nadat in November 1949 de Prijs
beschikking Kerftabak was ingetrok
ken, zijn de prijzen gestegen. Tevens
verlaagde de kerftabakindustrie,
haar dit vrjj stond, de winstmarge
van 16% tot 14%, onder het motief,
dat de winkeliers om hun geldinko-
men op hetzelfde peil te houden,
geen handhaving van 16 van de
verhoogde prijzen nodig hadden.
PROTESTEN
Dat namen de winkeliers niet. Zij
belegden plaatselijk protestvergade
ringen en namen moties aan. Doch
tengevolge van de zwakke organisa
torische band tussen de winkeliers
boekte men slechts geringe succes
sen.
Hun aanval op de industriëlen
werd bovendien bemoeilijkt, doordat
zij een lastig bastion moesten bestor
men.
Toch hebben enkele fabrikanten
in sommige plaatsen reeds bakzeil
moeten halen, o.a. in Rotterdam,
waar verscheidene winkeliers één
lijn trokken en de bestellingen vlug
en drastisch terugliepen. In 'n aan
tal gevallen is de handelsmarge van
16 hersteld.
Maar nog lang niet alle fabrikan
ten zijn overstag gegaan. Daarom
zocht de handel naar nieuwe mid
delen in de strijd. Hij heeft daarbij
een dankbaar aanvaarde hulp. In
October is namelijk in het kader
van de Benelux in de zogenaamde
liberalisatielyst de in- en uitvoer
van tabak uit en naar België vrij
gegeven. Men klopte dus bjj onze
Zuiderburen aan, die bovendien een
hogere winstmarge toekenden. Men
ging shag uit België betrekken, dat
wil zeggen shag van in België ver
werkte buitenlandse tabakken, dus
van een behoorlijke kwaliteit. Dit
zij er uitdrukkelijk bjj vermeld, om
dat vele rokers, wanneer wij van
„Belgische shag" zouden spreken,
met een herinnering aan de oor
logsdagen en de tijd vlak daarna,
reeds een „lelijke smaak in de mond
krijgen."
SHAG.
Belgische vertegenwoordigers rei
zen thans ons land af en zij kunnen
menige bestelling noteren. Vermoe
delijk zal het vele rokers trouwens
al opgevallen zijn, dat de winke
liers Belgische merken shag in
voorraad hebben.
De sigarenindustrie er zijn on
geveer 2000 fabrieken in ons land,
waarvan vijf zes grote schijnt
een kritieke tijd tegemoet te gaan
door de hoge prijzen, die voor si
garen gelden.
Het Wereldgebeuren
Wat is er met Otto Grotewohl. mi
nister-president van de Oostduitse Re
publiek, aan de hand? Vele geruchten
zijn over hem in omloop, die alle va
riëren om het thema, dat hij bij Mos-
kop in ongenade gevallen zou zijn.
Deze geruchten zijn door de commu
nistische pers tegengesproken, echter
op weinig afdoende wijze. Twee feiten
zijn in elk geval erkend: Grotewohl is
kortgeleden gescheiden, waarna zijn
voormalige vrouw de wijk heeft geno
men naar het Westen en hij zelf is
overgebracht naar een rustoord in de
Sowjet-Unie.
Ofschoon de minister-president op 1
Januari voor het eerst sinds lange tijd
weer in het openbaar verscheen en
genezen heette te zijn, was hij volgens
zijn omgeving lusteloos en onderhevig
aan de zenuwaanvallen, die hem vorig
jaar aan de rand van het graf brach
ten. Hij heeft ogenblikken, dat hij vol
ledig hersteld schijnt te zijn, doch zij
worden plotseling gevolgd door een
nieuwe inzinking. De Berlijnse corres
pondent van de Volkskrant heeft in
teressante gegevens opgevangen over
de ziekte van Grotewohl, die een ge
volg schijnt te zijn van een psycholo
gisch proces.
De eerste symptomen hiervan merk
ten personen van zijn naaste omgeving
reeds in September 1948. Zijn plaats
vervanger Walter Ulbricht, die de
werkelijke heerser van Oost-Duits-
land is, had op 31 Augustus van dat
jaar in het blad van het Rode Leger,
„Tagliche Rundschau'V een opzienba
rend artikel gepubliceerd, waarin hij
een verscherpt toezicht eiste op alle
communisten, die van de socialisten
waren overgelopen. Dit artikel was 'n
slag in het gezicht van Grotewohl, die
zelf een oud-socialist is en die per
soonlijk de fusie van zijn partij met
die van de communisten tot stand
had gebracht. En juist Grotewohl
werd daarna door de Russen met de
taak belast de door Ulbricht aange
kondigde zuivering der „onbetrouw
bare socialisten" uit te voeren.
Zo verwierf hij de zekerheid, dat hij
noch door de Russen, noch door zijn
communistische collega's voor „vol"
werd aangezien. Zijn geestelijk ont
bindingsproces bereikte in December
een hoogtepunt, toen de politiek advi
seur van maarschalk Sokolofski, gene
raal Toelpanof, Grotewohl beschuldig
de van zwakheid, gebrek aan initiatief
en defaitisme. Voor Grotewohl was dit
een bittere verrassing. Hij beschouwde
generaal Toelpanof als een toegewijde
vriend en een van zijn sterkste steun
pilaren bij het Kremlin. Grotewohl
voelde zich verraden. En boven deze
ontgoocheling rijst voortdurend het
schrikbeeld van Walter Ulbricht, de
man met het typische Lenin-baardje
en de koude, meedogenloze ogen, aan
wie hij is overgeleverd.
De ziekte, waaraan Grotewohl lijdt,
schijnt angst te zijn.
Een halve eeuw
telegrambestelster
Dinsdagmorgen omstreeks 6.15 uur
zijn bij Klarenbeek tussen Apeldoorn en
Zutphen twee goederentreinen met elkaar
in aanrijding gekomen. Vier wagons ont
spoorden, waardoor het baanvak werd
versperd.
72. en met een handige beweging rolde hij
de open pot over het gras. Hij had zo goed gemikt,
dat de pot vlak naast het doel van Jimmy bleef
stil liggen.... En daar lag het ding nu, heel ver
lokkelijk, want er droop een beetje jam uit.
Jimmy had het dadelijk in de gaten gehad en tus
sen twee vliegende schoten van de voorhoede van
de Albion in, had hij er vol verlangen naar geke
ken, want hij mocht dan veel van voetballen hou
den, als 't er op aqn kwam hield hij nog meer van
lekkere, zoete jam. Het water liep hem om de tan
den en bij de gedachte alleen al die jam te kunnen
oplikken, wreef hij eens over zijn buik.
De wed. de Ruiter-van der Maas te
Hoedekenskerke heeft ontslag geno
men als hulptelegrambestelster der P.
T.T. Vijftig jaar heeft zij deze functie
waargenomen, doch daar zij binnen
kort 73 jaar wordt, vond zij het nu
welletjes.
Het is haar overigens in 't minst
nog niet aan te zien, dat zij vijftig
jaar door weer en wind erop uit trok
om de telegrammen, telefoon-oproep
berichten en expresse stukken te be
zorgen. En dit terwijl zij ook de op
voeding van zes kinderen had te ver
zorgen.
„Steeds heb ik het met plezier ge
daan" vertelde zij ons. „Het bracht mij
immers met zoveel verschillende men
sen in aanraking. Dikwijls heeft mijn
man gezegd, dat ik er maar mee moest
ophouden, doch ik kon er nooit toe
koman". Reeds in het begin van deze
eeuw kreeg zij van haar man een rij
wiel om de telegrammen te bezorgen.
Zij was toen de eerste vrouw in deze
omtrek die zich met zo'n vehikel op
de weg waagde. Tot op heden is zij de
fiets steeds trouw gebleven. Wanneer
het mooi weer is, ziet zij er nog niet
tegen op om tochtjes van 40 a 50 km
te maken!
Vroeger werd ook het dorp Kwa-
dendamme van Hoedekenskerke uit
bediend, zodat de wed. de Ruiter vaak
verre afstanden over dikwijls schier
onbegaanbare wegen moest afleggen.
Te Hoedekenskerke was zij vanzelf
sprekend een goede bekende. Niet
alleen overdag, doch ook 's avonds
laat trok zij erop 7iit om de telegram
men te bezorgen. Vooral gedurende de
eerste wereldoorlog. En hoe dikwijls
is zij 's nachts in het scheepsverkeer
op de Schelde, met een telegram naar
de buiten t dorp wonende lichtwach-
ter geweest!
Nu is het eindelijk zover, dat deze
kordate vrouw iets rustiger gaat leven.
Jammer is het, dat zij geen pensioen
ontvangt. Zij heeft dit wel verdiend,
temeer omdat haar echtgenoot tijdens
de bevrijding van Hoedekenskerke
werd gewond en kort nadien aan de
verwondingen is overleden. Ze heeft
echter nooit een vaste aanstelling ge
had, zoc.at ze thans niet voor pensioen
in aanmerking kon komen.
Wij wensen, haar met haar dochter,
die nog thuis is, een gelukkige le
vensavond toe!