Zaak Rinchard: Belgisch Moordmysterie JIMMY BROWN, DE STAAT VERDIENT 65 AAN PAKJE SIGARETTEN De mooie Celestin, een duivel in mensengedaante? Zeeuwse Almanak LETTY'S moeilijke KEUZE Grotewohl WOENSDAG 11 JANUARI 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 HEILIGE HUISJES IN GEVAAR BRUSSEL, Januari. Reeds maanden lang houdt naast de koningskwestie de zaak-Rlnchard België in spanning. Is Rinchard een onschuldige, is hjj een collaborateur? Of is hU een duivel in mensengedaante, die dank z(j een innemend uiterlijk kans zag tijdens de oorlog en daarna te profiteren van alle mogelijkheden en noch voor verraad, noch voor moord en doodslag terug deinsde, als die in zijn kraam te ..as kwamen? „Le beau Celestin", de knappe chirurg Rinchard, schijnt inderdaad een duivel in mensengedaante. Nog zyn niet alle elementen ln een van de grootste gerechtszaken, die België ooit gekend heeft, blootgelegd, maar reeds doemt voor ons een van die duistere figuren op, die ons aan Goethe's „Mephistoles" herinneren. Op 19 Februari 1949 wordt een ze kere dr. Patte gevraagd om een zieke te bezoeken. Hij bemerkt op de een of andere manier, dat hij in een hin derlaag wordt geloktj waarschuwt de gendarmen en deze vinden, verscholen in het donker, tegenover het huis van dr. Patte, een stationnerende auto, waarin zich dr. Rinchard en nog twee andere personen bevinden, voorzien van voldoende moordtuig om iemand- naar de andere wereld te helpen. De gendarmen willen dr. Rinchard arresteren, maar deze simuleert waan zin en ook zijn metgezellen trachten de politie er van te overtuigen, dat de dokter zijn verstand verloren heeft. Men zendt hem ter observatie naar een psychiatrische inrichting. Het politioneel onderzoek brengt echter spoedig aan het licht, dat de dokter in een ander soort kliniek te huis behoort ende gevangenisdeu ren sluiten zich achter hem. Vanwaar deze haat tegen dr. Patte? Deze heeft tot tweemaal toe verkla ringen getekend, waaruit bleek, dat Rinchard twee personen had aange vallen en verwond: eenmaal toen hij onder de invloed van sterke drank was, een andere maal toen een hem controlerend belastingambtenaar zijn woede opwekte. EEN ZONDENLIJST. De knappe chirurg heeft evenwel heel wat meer op zijn geweten. Men houdt hem thans verantwoordelijk voor een gehele reeks moorden, die de streek tussen Nijvel en La Lou- vière in de naoorlogse jaren in beroe ring hebben gebracht. Verantwoorde-, lijk! Want meestentijds maakte hij de eigen handen aan zijn slachtoffers niet vuil. Knooppunt van al deze zaken is de moord op de journalist Camille De- berghe, welke op 3 October 1944 werd bedreven dor Maurice Wauthier, met medewerking van een zekere Vienne, beiden mannen, die zich in de onder grondse strijd tegen de Duitsers door hun moed hebben onderscheiden. Wauthier heeft bekend op instigatie van Rinchard te hebben gehandeld. Rinchard was reeds eerder voor deze zaak gearresteerd, maar toen vrijgela ten, omdat hij zijn alibi kon bewijzen. Later bleek, dat een van zijn mede werkers, de jonge dokter Rosy, die waarschijnlijk door de sterke per soonlijkheid van de chirurg volkomen overheerst werd, een valse getuigenis heeft afgelegd, om zijn chef ter wille te zijn. Wat waren de motieven voor de moord op Deberghe? Voor de oorlog was Rinchard, tegen de zin van De berghe, tot directeur van het gemeen telijk ziekenhuis in La Louvière be noemd. In Mei 1940 verliet hij echter zijn post en toen hij enige maanden laten terugkwam, deelde Deberghe, die inmiddels waarnemend burgemees ter was geworden, hem mede. dat een ander in zijn plaats was benoemd. De berghe. die verschillende pamfletten tegen Hitler had geschreven, werd kort daarop door de Duitsers gearres teerd en Rinchard dreigde de direc teur van het ziekenhuis, die hem ver vangen had, eveneens bij de bezetters aan te geven, wanneer hij zijn plaats niet afstond. Rinchard werd op deze wijze weer directeur van het zieken huis. GOED LEVENTJE. Het schijnt, dat de chirurg daar in La Louvière tijdens de oorlog een vro lijk leventje heeft geleid. De „blonde Solange", een apothekersweduwe, schonk hem haar gunsten, zonder daarvoor te breken met de bezetters. Zo moest Celestin haar delen met von Falkenhausen, bevelhebber van België en Noord-Frankrijk, die dezer dagen uit de gevangenis te Luik is gehaald om in het proces Rinchard te getuigen! Dank zij Solange bezocht Rinchard de Duitse feesten die o.a. op het buitenverblijf van von Falken hausen werden gegeven. Men mag wel aannemen dat de heer Rinchard zich geen gelegenheid liet ontgaan deze relaties ter dege voor zijn per soonlijke affaires te benutten. De oorlog nam een andere wending dan Rinchard verwacht had. Hij vond het veiliger La Louvière te verlaten en begon een eigen kliniek in Braine l'Ailleud (Eigenbrakel op zijn Vlaams). Daar was men echter door de inmid dels vrijgelaten Deberghe gewaar schuwd en een verpleegster, Alice Le brun, verweet Rinchard in heftige termen zijn houding tegenover de Duitsers. Hij trachtte haar dood te schieten, maar zijn revolver ging niet af en hij kon haar slechts verwonden door haar met het wapen in het ge zicht te slaan. Toen kwam de bevrijding. Wij vin den Rinchard als op de. voorgrond tredend lid van de verzetsbeweging in Eigenbrakel. Alice Lebrun daaren tegen wordt gearresteerd. Zij zou land genoten bij de Duitsers hebben ver klikt. Zij wordt ter dood veroordeeld, maar goede patriotten blijven van haar onschuld overtuigd. Alice Lebrun is in hoger beroep gegaan. Hoewel haar zaak nog voor het militair gerechtshof moet worden behandeld, is zij dezer dagen op vrije voeten gesteld. Zij is ziek, maar het heet, dat verschillende getuigen in haar proces door de zaak Rinchard gecompromiteerd zijn. HET LAND VAN DE VOGEL Daar vraagt zowaar een Belgisch blad om aandacht voor het Land van de Vogel en ik maak me sterk, dat een behoorlijke portie van de Zeeu- wen niet zal weten, waar het Land van de Vogel nu eigenlijk ligt. Het Belgische blad zegt nog wel en ge moet dat natuurlijk met een korreltje zout nemen, dat het Land van de Vogel de schoonste streek is van ge heel Zeeland. En eigenlijk is het dus een schande, dat de Zeeuwen het niet kennen. Om aan alle onzekerheid een einde te maken: het Land van de Vogel ligt in Oost Zeeuwsch-Vlaanderen, rond een ongeveer 6 kilometer lange kreek in het Noord-Oosten. De kreek hee t de Vogel en is een vroegere zee-arm, die omboord is met riethagen en om ringd door hoge binnendijken, met bo men beplant, ln dfe buurt hier ligt Hengstdijk, waarvan de toren niet be kroond is met een haan, zoals te doen gebruikelijk, maar met een hengst. Verder liggen in dit gebied nog Ra penburg en Stoppeldijk en tenslotte Ossenisse, die tezamen met Boschka- pelle de jongste gemeente van Zeeland vormen. Het is een land, waar volgens oude volksverhalen Ossaart, de watergeest, geheerst heeft. Oudtijds wierpen de vissers de eerste vis, die zij in de kreek vingen, weer in het water, om Ossaart in een goed humeur te bren gen. Het gebeurde echter niet zelden, dat Ossaart aan een vis niet genoeg had en dan raakten de vissers in nood. Wie des avonds langs de Vogel liep, moest uitkijken. De Ossaart kwam dan uit het water en sprong de men sen op de nek. Ossaart is al lang verdwenen. Maar de schoonheid van het land is geble ven. Toch eens gaan kijken Zeeuwen, in dat Land van de Vogel, dat vólgens onze Belgische broeders het schoonste brokske Zeeland is! Maar komen wij terug op de zaak Deberghe. Deze laatste, wetend dat hij door Rinchard is verraden, dient na de bevrijding een klacht in bij het gerecht te Nijvel, en wanneer deze zonder antwoord blijft, volgt een tweede, een derde, een vierde, waar van twee bij de substituut Harcq, twee bij de kapitein der gendarmerie Bou- dart. Wanneer een vriend van Deber ghe zich over de zonderlinge stilte van het gerecht bij Boudart beklaagt, krijgt hij ten antwoord: „Rinchard is een machtig man, er is niets aan te doen". BEDREIGINGEN. Toen de jonge rechter van instruc tie in Februari van dit jaar de zaak ter hand nam, wendde hij zich na tuurlijk allereerst tot bovengenoemde substituut Harcq, een te goeder faam bekend staand magistraat. Wat was de rol van Harcq en zijn verhouding tot Rinchard? Harcq werd tijdens het onderzoek door een panische schrik bevangen. Op een Zondagavond, nu kort geleden, verliet hij zijn huis, zon der boord of das. Hij liet een briefje achter, luidend als volgt: „Ik ben schuldig, maar anderen zijn het ook. Ik moet verdwijnen". Heeft hij het hazenpad gekozen? Na dagen van na sporingen .vond men zijn lijk in het kanaal. Is hij in een hinderlaag ge lokt, gelijk sommigen beweren? De officiële lijkschouwer concludeerde zelfmoord. Ging het mysterie met zijn kist in het graf? Daags na zijn dood nam Rinchard, die alles blijft ontken nen, weer een meer triomfantelijke houding aan. Er zijn nog talrijke moorden, talrij ke bedreigingen, die Rinchard ten laste worden gelegd. Zo heeft een student, Baligand. die uit een geziene Waalse familie stamt, zelf oorlogs vrijwilliger, erkend de collaborateur Vandenborre te hebben vermoord. Vandenborre was een graanhandelaar, die van rechtsvervolging was ontsla gen. Men is er van overtuigd dat Balli- gand. die voor deze daad werd aan gewezen door het Comité van Waak zaamheid te Eigenbrakel. uit idealis me en patriottisme heeft gehandeld maar wat waren de motieven van Rinchard? Wat zijn zijn relaties met en zijn invloed op het genoemde Co mité? Welke is de rol van de socia listische burgemeester Hans in dit Comité, met wie Rinchard zeer be vriend was? Kan men alles terugvoe ren op de invloed, die er van de per soon van Rinchard uitging, die toch zelf een verre van blank oorlogsre- gister had? Van de vijftien gedeti neerden is ongeveer de helft weer vrijgelaten, o.a. burgemeester Hans. In de kringen van personen die geen zuiver geweten in verband met hun houding tijdens de bezetting hebben, is men geneigd do compromitterende daden van pseudo-verzetslieden breed uit te meten. De hoofdpersoon zwijgt Hij wil al leen voor het hooggerechtshof spre ken. Maar. aldus dreigt hij, dan zal hij nog andere personen bij deze zaak be trekken Inmiddels tracht de rechter van in structie de kluwen verder te ontwar ren. Een bonte, geurende stoet van met bloemen beladen wagens trok door de straten van Pasadena, Zuid-Californië. De „showboat", gemaakt volgens het model van een boot, die in een afgesloten tydperk op de Amerikaanse wateren dienst deed, won de eerste prjjs. Moeilijkheden in de handel in kerftabak. Komt er een critieke tijd in de sigarenindustrie Een pakje sigaretten van 'n gul den brengt de Staat 65 cent op, nl. 62% accijns en 3% omzetbelasting. Achttien cent verdwijnt in de zakken van de handel en de rest zeven tien cent is voor de fabrikant. Dat is een nog al vreemde verdeling en het is te begrijpen, dat fabrikanten en handelaren zo veel mogelijk pro beren te trekken om het grootste deel van de vijfendertig cents, waar over zjj samen beschikken kunnen binnen te halen. In de sigarettenhandel is dat nog al bevredigend verlopen. Bij dit arti kel komen weinig of geen wrijvingen meer voor, doordat men nog aan prijsvoorschriften vastzit; de sigaret- teriprijzen hebben geruime tijd geen veranderingen meer ondergaan. In de handel in kerftabak dus in shag, rook- en pruimtabak is het op het ogenblik niet zo rustig. Integendeel, daar dreigen ernstige moeilijkheden en in zekere zin is de strijd tussen fabrikanten en winke liers al ontbrand. De vroegere prijsbeschikking be- feuilleton"| Maar ja, Gabrielle stelde er geen prijs op, van Edenfield haar woning te maken en even zeker vond Alec het een ideaal huis; hij wilde immers een van die soort mettertijd zijn eigendom kunnen noemen! Zo leek het Letty toe, dat alles er toe bijdroeg, om haar hartewensen te vervullen. Zelfs de aanstaande komst van Gabrielle ver ontrustte haar slechts in zover, dat er misschien tijdens haar verblijf 'n paar belangrijke besluiten zouden worden genomen. De hele morgen werkte Letty in de zonnige, met baksteen-muurtjes omge ven tuin. Ze hield er van, omgeven te zijn van de eenvoudige, fundamen tele dingen des levens: de zonneschijn, de aarde, de ontspruitende jonge zaai lingen en de steviger, volwassen plan ten. Uit de boomgaard woei de geur van late vruchtbloesems tot haar over, terwijl de verwijderde geluiden van de boerderij, de vredige, lome stilte van de tuin nog accentueerden. Toen Anna haar voor de lunch kwam roepen, deed Letty haar tuin- handschoenen uit en ging haar han den wassen in 't besef, dat het toch maar goed leven was op de wereld! Anna had de lunch klaar gezet on der de grote noteboom; een van de vele bomen ouder dan Edenfield zelf, die de fluwelen symmetrie van de grasvelden voor en aan beide zijden van het huis onderbraken. Van haar zitplaats af had Letty een goed ge zicht op het huis en voor de duizend ste maal keek ze vol genegenheid naar de haar zo vertrouwde omtrekken. Ze hield van de decoratieve symmetrie der langwerpige vensters aan weers kanten van de middenmuur en de lichtgebogen traptreden, die er heen leidden. ,,'t Is het liefste huis ter wereld", dacht Letty. „En vandaag ziet alles er zo heerlijk uit, ruikt alles zo lekker en klinkt alles zo prettig". Toen hoorde ze plotseling een vreemd geluid. Een krachtige auto, die over de nabijgelegen weg snelde, was on miskenbaar de lange oprijlaan inge draaid, ofschoon bomen en struiken de wagen nog aan het oog onttrokken. De auto van Alec Kellern de enige, die geregeld op Edenfield kwam was niet bij machte, zulk een agres sief en machtig geluid voor te bren genen dus Vóór Letty echter verder kon den ken, kwam een verbijsterend groene race-auto in volle vaart de hoek van de laan om en stopte voor de ronding door MARY BURCHEtt van de trap. Een jonge vrouw in een gelige reismantel van Bond-street-ma- kelij klom van de bestuurdersplaats en zelfs op deze afstand herkende Letty duidelijk Gabrielle aan haar bij na onbeschaamd goudblonde haar. Zonder zich te haasten ging Letty haar over 't grasveld tegemoet! Maar Gabrielle merkte haar nadering niet op; ze bestudeerde het huis. Niet zo als Letty vol schrik constateerde, op de manier van een wat haastige be zoekster, maar als de eigenares, die er de mogelijkheden, welke het biedt, van nagaat. Met een gevoel van minderwaardig heid en bijna schuwheid tegenover zoveel schittering en schoonheid, zei Letty: „Dag, Gabrielle", en de aange sprokene keerde zich snel om. ,Wel, goeden morgen Letty! Ik had je niet gezien, ik keek naar het huis. Net iets uit een historische film, nietwaar? Maar in elk geval, ik .wist niet meer, dat het er zo aardig uit zag". Letty slaagde erin, geen spier te ver trekken toen ze haar mooie, elegante Edenfield „aardig" hoorde noemen. En het volgende ogenblik schaamde zij zich over haar overgevoeligheid, want Gabrielle kuste haar, weliswaar nonchalant maar echt hartelijk. „Heb je geluncht?" vroeg Letty. „Ik zat juist de mijne te verorberen onder die noteboom ginds en als je „Dank je, ik heb onderweg wat ge bruikt", viel Gabrielle, die woorden, waarin ze geen belang stelde, gaarne onderbrak, haar in de rede. „Maar ik wil wel graag wat koffie hebben. Is dat knorrige oude schepsel van vroe ger hier nog? Ik herinner me, dat ze heerlijke koffie kon zetten". Gabrielle sprak van Anna, alsof ze een soort zwervende ziel was, die vandaag hier was en morgen daar. Maar Letty, die Anna even onafschei delijk van Edenfield achtte als het dak van 't gebouw, vroeg met een lachje: „Bedoel je Anna? Natuurlijk is ze nog hier. Ze behóórt bij Edenfield. En ze is heus niet knorrig". „Niet? Misschien had ze het land aan mij", gaf Gabrielle volkomen onver schillig toe: „Maar als ze koffie wil zetten, ben ik blij dat ze hier nog is. Als jij 't haar wilt vragen, ga ik zo lang daar zitten". En Gabrielle. reeds volkomen thuis, slenterde de tuin door naar de note boom, terwijl Letty het huis binnen ging, om Anna de komst van de meesteres des huizes mede te delen. Een mededeling, die echter overbo dig leek, want Anna had al met cri- tische blik uit een venster gekeken en Gabrielle's tegenwoordigheid ge constateerd. „Ik denk", sprak ze droogjes, toen Letty de keuken binnentrad, „dat zij dit: komen tegen het eind van de vol gende week en vooraf bericht sturen noemt". paalde, dat aan de détailhandel een handelsmarge moest worden toege kend van ten minste 16% van de verkoopprijs. De kerftabakindustrie maakte van dit percentage een maximum en stond aan de winkeliers dus niet toe een hogere winst dan 16% te maken. Nadat in November 1949 de Prijs beschikking Kerftabak was ingetrok ken, zijn de prijzen gestegen. Tevens verlaagde de kerftabakindustrie, haar dit vrjj stond, de winstmarge van 16% tot 14%, onder het motief, dat de winkeliers om hun geldinko- men op hetzelfde peil te houden, geen handhaving van 16 van de verhoogde prijzen nodig hadden. PROTESTEN Dat namen de winkeliers niet. Zij belegden plaatselijk protestvergade ringen en namen moties aan. Doch tengevolge van de zwakke organisa torische band tussen de winkeliers boekte men slechts geringe succes sen. Hun aanval op de industriëlen werd bovendien bemoeilijkt, doordat zij een lastig bastion moesten bestor men. Toch hebben enkele fabrikanten in sommige plaatsen reeds bakzeil moeten halen, o.a. in Rotterdam, waar verscheidene winkeliers één lijn trokken en de bestellingen vlug en drastisch terugliepen. In 'n aan tal gevallen is de handelsmarge van 16 hersteld. Maar nog lang niet alle fabrikan ten zijn overstag gegaan. Daarom zocht de handel naar nieuwe mid delen in de strijd. Hij heeft daarbij een dankbaar aanvaarde hulp. In October is namelijk in het kader van de Benelux in de zogenaamde liberalisatielyst de in- en uitvoer van tabak uit en naar België vrij gegeven. Men klopte dus bjj onze Zuiderburen aan, die bovendien een hogere winstmarge toekenden. Men ging shag uit België betrekken, dat wil zeggen shag van in België ver werkte buitenlandse tabakken, dus van een behoorlijke kwaliteit. Dit zij er uitdrukkelijk bjj vermeld, om dat vele rokers, wanneer wij van „Belgische shag" zouden spreken, met een herinnering aan de oor logsdagen en de tijd vlak daarna, reeds een „lelijke smaak in de mond krijgen." SHAG. Belgische vertegenwoordigers rei zen thans ons land af en zij kunnen menige bestelling noteren. Vermoe delijk zal het vele rokers trouwens al opgevallen zijn, dat de winke liers Belgische merken shag in voorraad hebben. De sigarenindustrie er zijn on geveer 2000 fabrieken in ons land, waarvan vijf zes grote schijnt een kritieke tijd tegemoet te gaan door de hoge prijzen, die voor si garen gelden. Het Wereldgebeuren Wat is er met Otto Grotewohl. mi nister-president van de Oostduitse Re publiek, aan de hand? Vele geruchten zijn over hem in omloop, die alle va riëren om het thema, dat hij bij Mos- kop in ongenade gevallen zou zijn. Deze geruchten zijn door de commu nistische pers tegengesproken, echter op weinig afdoende wijze. Twee feiten zijn in elk geval erkend: Grotewohl is kortgeleden gescheiden, waarna zijn voormalige vrouw de wijk heeft geno men naar het Westen en hij zelf is overgebracht naar een rustoord in de Sowjet-Unie. Ofschoon de minister-president op 1 Januari voor het eerst sinds lange tijd weer in het openbaar verscheen en genezen heette te zijn, was hij volgens zijn omgeving lusteloos en onderhevig aan de zenuwaanvallen, die hem vorig jaar aan de rand van het graf brach ten. Hij heeft ogenblikken, dat hij vol ledig hersteld schijnt te zijn, doch zij worden plotseling gevolgd door een nieuwe inzinking. De Berlijnse corres pondent van de Volkskrant heeft in teressante gegevens opgevangen over de ziekte van Grotewohl, die een ge volg schijnt te zijn van een psycholo gisch proces. De eerste symptomen hiervan merk ten personen van zijn naaste omgeving reeds in September 1948. Zijn plaats vervanger Walter Ulbricht, die de werkelijke heerser van Oost-Duits- land is, had op 31 Augustus van dat jaar in het blad van het Rode Leger, „Tagliche Rundschau'V een opzienba rend artikel gepubliceerd, waarin hij een verscherpt toezicht eiste op alle communisten, die van de socialisten waren overgelopen. Dit artikel was 'n slag in het gezicht van Grotewohl, die zelf een oud-socialist is en die per soonlijk de fusie van zijn partij met die van de communisten tot stand had gebracht. En juist Grotewohl werd daarna door de Russen met de taak belast de door Ulbricht aange kondigde zuivering der „onbetrouw bare socialisten" uit te voeren. Zo verwierf hij de zekerheid, dat hij noch door de Russen, noch door zijn communistische collega's voor „vol" werd aangezien. Zijn geestelijk ont bindingsproces bereikte in December een hoogtepunt, toen de politiek advi seur van maarschalk Sokolofski, gene raal Toelpanof, Grotewohl beschuldig de van zwakheid, gebrek aan initiatief en defaitisme. Voor Grotewohl was dit een bittere verrassing. Hij beschouwde generaal Toelpanof als een toegewijde vriend en een van zijn sterkste steun pilaren bij het Kremlin. Grotewohl voelde zich verraden. En boven deze ontgoocheling rijst voortdurend het schrikbeeld van Walter Ulbricht, de man met het typische Lenin-baardje en de koude, meedogenloze ogen, aan wie hij is overgeleverd. De ziekte, waaraan Grotewohl lijdt, schijnt angst te zijn. Een halve eeuw telegrambestelster Dinsdagmorgen omstreeks 6.15 uur zijn bij Klarenbeek tussen Apeldoorn en Zutphen twee goederentreinen met elkaar in aanrijding gekomen. Vier wagons ont spoorden, waardoor het baanvak werd versperd. 72. en met een handige beweging rolde hij de open pot over het gras. Hij had zo goed gemikt, dat de pot vlak naast het doel van Jimmy bleef stil liggen.... En daar lag het ding nu, heel ver lokkelijk, want er droop een beetje jam uit. Jimmy had het dadelijk in de gaten gehad en tus sen twee vliegende schoten van de voorhoede van de Albion in, had hij er vol verlangen naar geke ken, want hij mocht dan veel van voetballen hou den, als 't er op aqn kwam hield hij nog meer van lekkere, zoete jam. Het water liep hem om de tan den en bij de gedachte alleen al die jam te kunnen oplikken, wreef hij eens over zijn buik. De wed. de Ruiter-van der Maas te Hoedekenskerke heeft ontslag geno men als hulptelegrambestelster der P. T.T. Vijftig jaar heeft zij deze functie waargenomen, doch daar zij binnen kort 73 jaar wordt, vond zij het nu welletjes. Het is haar overigens in 't minst nog niet aan te zien, dat zij vijftig jaar door weer en wind erop uit trok om de telegrammen, telefoon-oproep berichten en expresse stukken te be zorgen. En dit terwijl zij ook de op voeding van zes kinderen had te ver zorgen. „Steeds heb ik het met plezier ge daan" vertelde zij ons. „Het bracht mij immers met zoveel verschillende men sen in aanraking. Dikwijls heeft mijn man gezegd, dat ik er maar mee moest ophouden, doch ik kon er nooit toe koman". Reeds in het begin van deze eeuw kreeg zij van haar man een rij wiel om de telegrammen te bezorgen. Zij was toen de eerste vrouw in deze omtrek die zich met zo'n vehikel op de weg waagde. Tot op heden is zij de fiets steeds trouw gebleven. Wanneer het mooi weer is, ziet zij er nog niet tegen op om tochtjes van 40 a 50 km te maken! Vroeger werd ook het dorp Kwa- dendamme van Hoedekenskerke uit bediend, zodat de wed. de Ruiter vaak verre afstanden over dikwijls schier onbegaanbare wegen moest afleggen. Te Hoedekenskerke was zij vanzelf sprekend een goede bekende. Niet alleen overdag, doch ook 's avonds laat trok zij erop 7iit om de telegram men te bezorgen. Vooral gedurende de eerste wereldoorlog. En hoe dikwijls is zij 's nachts in het scheepsverkeer op de Schelde, met een telegram naar de buiten t dorp wonende lichtwach- ter geweest! Nu is het eindelijk zover, dat deze kordate vrouw iets rustiger gaat leven. Jammer is het, dat zij geen pensioen ontvangt. Zij heeft dit wel verdiend, temeer omdat haar echtgenoot tijdens de bevrijding van Hoedekenskerke werd gewond en kort nadien aan de verwondingen is overleden. Ze heeft echter nooit een vaste aanstelling ge had, zoc.at ze thans niet voor pensioen in aanmerking kon komen. Wij wensen, haar met haar dochter, die nog thuis is, een gelukkige le vensavond toe!

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 3