Nederlandse kolonie in de Touraine JIMMY BROWN, sportheld no. 1 Zeeuwse boeren bouwden ook hier goede bedrijven op Zeeuwse Almanak PROF. BOUMAN BEPLEIT NIEUWE HOUDING JEGENS DUITSLAND Van Vrouw bi Vrouw DINSDAG 22 NOVEMBER 1949 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 ZEEUWEN IN FRANKRIJK Over twee dagen gaat een bus naar Bossée.... (Van een onzer redacteuren) Zeeuwen In Frankryk.Onder deze titel schreef ik vorig jaar een reeks reportages over het leven van Zeeuwse emigranten in verschillen, de delen van la belle France. En daarbQ vond lk toen ook gelegenheid iets te vertellen over het kerkelijk leven van deze mensen, die ver van het vaderland de Nederlandse naam hoog houden en door hun kunde en volharding een voorbeeld zjjn voor vele anderen. Ik vertelde toen van de kolonie aan de Yonne, waar ds. Winter, Ge reformeerd predikant, onder de vele Nederlandse gezinnen, die zich in dit deel van Frankrijk hebben gevestigd, uitstekend werk verricht. Ja, daar aan de Yonne bloeit het Nederlandse leven in menig opzicht en als bewijs daarvoor moge lk herinneren aan de opening van de eigen Ne- derlandse school in dat aardige kasteeltje bfl Paron even buiten Sens. Dat is het resultaat van een mooi stukje Nederlands werk en Nederland se offerzin! De kolonie aan de Yonne is goed deels Protestant en men kan zelfs veilig aanemen, dat minstens drie kwart van deze mensen tot de Ge reformeerde kerk behoren. Ditmaal wil ik het liever eens over een an der gebied hebben, waar ook Neder landers wonen, maar dan meest Hervormden: de Touraine. Die prach tige streek ten Zuiden van Tours, de oude stad waar St. Maarten eens bisschop was, schilderachtig gelegen aan de roemrijke Loire, die overigens bij Tours een weinig glorieuze in druk maakt. Twee lange bruggen zeker 800 meter verbinden de beide oevers, maar als U er over zoudt wandelen, zoudt U maar wei nig water zien, zó erg is de verzan ding. Tours is ook een ernstig gehaven de stad. Dat is in hoofdzaak al in de eerste oorlogsjaren gebeurd. Een goed deel van de binnenstad is ge heel verdwenen, zodat men zich in een klein Rotterdam zou wanen. Met dit verschil dan, dat van een nieu we aanleg hier nog hoogstens maar een eerste begin te bespeuren valt. ZEEUWSE NAMEN. Maar ik zou U niet over Tours vertellen, doch over de Nederlandse kolonie in de Touraine. Op een mooie Septembermiddag stonden we daar op het ruime stationsplein van Tours met de bedoeling ons naar Bossée te begeven. Bossée par Manthelan, zoals het in de streek wordt aange duid. Daar woont immers de familie de Putter, echte Zeeuwen, afkomstig van Axel, bij Mie we enkele dagen zouden mogen doorbrengen om eens iets van het leven van de Zeeuwen hier te vernemen. Want- ook - in -de Touraine wonen heel wat Nederlandse boeren: voor zover ik kon nagaan ongeveer 37 gezinnen en de helft daarvan bijna is uit Zeeland afkomstig: vyf fami lies de Putter, drie families Diele- man, die van Zaamslag komen. En dan nog een Dieleman van Sas van Gent, Dees en Bruijnzeel van Zaam slag, de Visser van Axel, de Zwart van Boschkapelle, de families Kar- reman en de Regt van Kamperland. U ziet het weer: allemaal goed- Zeeuwse namen. BUS NAAR BOSSÉE. Maar ik ben wat op myn verhaal vooruitgelopen, want ik stond nog steeds op dat stationsplein van Tours en zocht naar de bus voor Bossée. Gelukkig was er een autobus-station met een informatiebureautje. Bus voor Bossée? Woensdagmid dag om 5 uur meneer. Als je dat antwoord Maandagmid dag zo om een uur of twee krijgt, schrik je wel even. Gelukkig bleek er wél een bus naar Manthelan te gaan en vandaar kon een taxi ons de laatste vijf kilometer naar Bos sée brengen. Maar zoiets kan je zelfs in Zeeland toch geloof is niet over komen. Eenmaal op de „Benauderies", de ferme van de familie de Putter, aan geland, was die narigheid gauw ver geten en onder het genot van een goed bakje koffie, zoals ze dat ook in Zeeland zetten, vertelden vader en moeder de Putter ons van hun er varingen in Frankrijk, waar ze al vele jaren wonen en waar de kin- ders, die nog in Zeeland geboren zijn, groot werden en trouwden. Eén van de zoons is nu de patron" en samen met zijn broers werken ze hier op drie mooie boerderijen. VOETBALVLEGELS De gebeurtenissendie zich Zondag in Breskens hebben voorgedaan, zul len ook uw hart wel niet hebben ver kwikt. Het bestuur van de v.v. Bres kens stond er machteloos tegenover. De herrieschoppers waren alleen maar „supporters", die natuurlijk zelf niet voetballen en die van de spelregels een bitter beetje verstand hebben. Zij waren het, die de scheidsrechter mo lesteerden en hun club een zeer slechte dienst bewezen.' Dat een speler zich in het vuur van de wedstrijd eens vergeet, het kan er mee door. Zelfs het woordje „stik" weegt niet in iedere mond even zwaar. Maar, dat de mensen langs de lijn het zó bont maken, dat zij de scheidsrechter een blauw oog en een dikke kaak slaan, zijn kleren kapot scheuren en hem met aardkluiten be stoken, neen, dat is beneden peil. Je zou op die manier niet bepaald zeg gen, dat sport „veredelt"! Intussen mijn Zondagse petje af voor de scheidsrechters. Die 't er voor over hebben, voor hun sport, om zo'n risico te lopen. Dan moet je inderdaad met liefde voor het voetbalspel be zield zijn. lk speel liever een robber tje bridge. Met thee en koekjes. En zonder blauwe ogen en stijve kaak 't Is hard werken geweest en voor al in het begin leek het wel eens of de moeilijkheden niet te overwin nen waren. Maar we zijn er gekomen, zegt de oude heer de Putter tevreden en zijn vrouw, die ook hier In Frankryk nog steeds „op z'n Axels" gekleed gaat, knikt bevestigend. Wie volhoudt, komt er wel door, is haar mening. Maar ze voegt er toch nog een waarschuwing aan toe: „Een jonge boerin, die naar Frankrijk komt, moet zich goed re kenschap geven van wat van een Franse boerin gevraagd wordt. Hard werken. Meewerken in de stal en op het land! En dan moet de stof maar eens op de kast blijven zitten en moeten de ramen maar eens niet gezeemd worden, want het bedrijf gaat altijd voor." Voor wie er op wat later leeftijd komt, zijn de taalmoeilijkheden na tuurlijk wel groot, maar de jeugd heeft dat zo te pakken en de erva ring leert, dat het tweede geslacht het Nederlands al begint te varle ren en dat het derde helemaal ver franst zal zy'n. Jammer misschien, maar onvermijdelijk DE FRANSE BOER. Ik vraag de heer de Putter, wan neer ik de volgende morgen met hem door het land stap, naar zijn mening over de Franse boer. Daar aan de Yonne liet de Franse boer het nog al eens een beetje zitten, maar hier, waar de grond wellicht ook beter is, doet de Franse boer het ook goed. Dat is althans het oordeel van de heer de Putter, maar hij moet er toch aan toevoegen, dat het bij de Franse boe ren wel een beetje anders gaat dan op een Nederlandse boerderij. Het bedrijf is wat minder georganiseerd, ze boeren zo „van alles wat" en leven hoogst eenvoudig, die Franse boeren. Er zou heel wat meer uit te halen zijn, maar de Franse leeft nu een maal ook voor zijn genoegen en daarbij speelt de jacht een heel be langrijke rol. Z'n ideaal is dan ook later rustig in een klein huisje te kunnen wonen en zich dan geheel met zijn liefhebberijen te kunnen be zig houden. De Nederlandse boeren bouwen in deze streek de gewone producten: voornamelijk graan, maar ook Cana dese aardappelen, die met hun hoog- opgaand groen en prachtige gele bloemen een fantastische indruk ma ken. Ze leveren best veevoer, dat niet gauw bevriest, evenals bijv. die reusachtige knollen, die ze hier ci- trouies noemen en die men overal op de akkers ziet liggen. WIJN. Toch is er nog één product, dat ik hier niet onvermeld mag laten. Deze Zeeuwse boeren aan de Touraine zyn ook wijnboeren. Niet dat van hun wijngaarden nu de „vins célè- bres", de beroemde wijnen komen. Daarvoor moeten we veel Zuidelijker gaan, waar ik echte Zeeuwen als wijnboer heb aangetroffen daar over in een volgend artikel maar voor eigen géb ruik maken alle boeren in de Touraine, ook de Nederlandse, toch van eigen druiven een landwijn, die zich best laat smaken en bij elke boerderij vindt U een wijnkelder, waar toch altijd in het najaar nog zo'n 1200 liter of meer voor een jaar gereed ligt. Want bij een maaltijd in Frankrijk, hoort nu eenmaal een goed glas wijn en daarin doen de Neder landers met de Fransen mee. Trou wen: hun Frans personeel verwacht ook niet anders. Ik vertelde hiervoor reeds, dat de meeste van de Nederlandse boeren aan de Touraine tot de Nederlands Hervormde kerk behoren. Nóg beho ren, althans, want zoals onlangs reeds gemeld, gaan deze Hervormden in Frankrijk een eigen gemeente vormen, die deel van de Eglise Re- formée, de Franse protestante kerk, zal worden. Maar het kerkelijk leven onder de' Nederlanders in Frankrijk is zeker een afzonderlijk artikel waard. Dat volgt dus in het volgend artikel. Stemmen voor herbewape ning van West-Duitsland.. De diplomatieke correspondent van de Sunday Dispatch schrijft, dat in sommige Amerikaanse militaire krin gen aangedrongen wordt op herbe wapening van West-Duitsland en op neming van Duitsland in de Defensie plannen der Atlantische Unie. Vol gens de correspondent zouden zekere Britse officieren op het militaire hoofdkwartier van de Westeuropese unie voor het plan voelen. De mili taire leiders van de Atlantische Unie die Dinsdag in Parijs bijeen komen, zouden naar verwachting hun plan nen baseren op een verdedigingslinie aan de Rijn totdat de Westelijke mo gendheden sterk genoeg zouden zijn om een verdedigingszöne langs de Elbe te vestigen. 32. Drie honderd gulden en geen cent minder, riep Barend Bof, wien het handelen in het bloed zat. Goed dan, antwoordde meneer Brushbox en hij haalde zijn portefeuille te voorschijn. Hier hebt U drie briefjes van honderd gulden en mag ik U nu verzoeken Uw biezen te pakken en U ook ka pitein. Ik zal nu wel zorgen dat deze aap rustig naar beneden komt en zich verder netjes ge draagt. Zich netjes gedraagt kermde Piet Pruim. Kijk daar eens! Hij is zo maar aan het enteren aan mijn dure antenne .De maatschappelijke ontreddering nog steeds groot. Degenen, die Duitsland bezoeken, staren zich blind op overvolle étalages en geven kleurrijke beschrijvingen van het nachtleven of van de zwarte handel. Inderdaad Is er in Duitsland een economische opleving merkbaar, maar vooral met het oog op de toekomst is de maatschappelijke ontredde. ring van oneindig veel meer belang. En daarop wordt te weinig de aan dacht gevestigd. Bovenstaande passage is uit een rede van prof. dr. P. J. Bouman, vroeger Ieraar aan de R.H B.S. te Middelburg thans hoogleraar te Groningen, Zaterdag te Veendam gehouden. Prof. Bouman is gedurende een jaar als „gastprofessor" in Duitsland geweest Het grote aantal vluchtelingen uit het Oosten schiep zeer bijzondere pro blemen. Veertien mlliioen mensen streken neer in een gebied, waarin 54 ver woeste steden liggen. Zij huizen hoofdzakelijk op het platteland. Er is in Duitsland een bevolkings laag van ongeveer 20 millioen men sen, die onder de erbarmelijkste om standigheden leven. Deze mensen ha ten alles wat Russisch is. Mochten er echter volksmenners komen, die het communisme onder andere leu zen en onder nieuwe benamingen pre diken. dan zouden deze daemagogen ongetwijfeld grote kansen hebben. Want deze mensen hebben het respect voor de eigendom verloren. De bevolkingsopbouw is geheel scheef getrokken. Er zijn nu in Duitsland bijna geen jongemannen meer van ongeveer 28 jaar tot ongeveer 35 jaar. In de leef tijdsgroep 20 tot 45 jaar zijn er op 100 mannen 170 vrouwen. We weten nog niet. wat voor effect dit zal heb ben op de moraliteit, het gezinsleven en het arbeidsproces. De Duitse regeringsfiguren beho ren .bijna uitsluitend tot de groep vóór '33. De jongeren echter kunnen zover niet teruggaan. De gealieerden vervallen teveel in dezelfde fouten, die ook na de vorige oorlog werden gemaakt, m Duitsland doen allerlei geruchten de ronde, P= „Zet die radio es even af, jongens: we kunnen elkaar niet verstaan". Ik heb eens een familie ge kend, waar deze zin elke bezoeker welkom heette. De radio gaf daar waar voor zijn geld. Die draai de hele dag geluidsgehakt uit de luidspreker (en dat fortissimo) en het ge beurde zelfs meermalen, dat de familie vergat de knop om te draaien bij 't naar bed gaan. Wat de buren een wekker uit spaarde. lk hield dit overi gens beminnelijke huisgezin altijd voor een uitzondering, maar lang zamerhand schijnt hun gedrag regel te worden. Het geeft zo'n kaal.idee, een huiskamer zonder ge luid. Zo'n spelende radio is echt wel gezellig, je kunt er en passant aard appelen bij schillen en stof afnemen en eten en praten desnoods. En zo'n nummertje muziek verzet de zinnen nog 'n beetje: de wereld is tegenwoor dig al somber genoeg. Het zijn de ergsten niet, die zo praten. Er zijn vandalen, die hun luid spreker de volle zeven tien uur op orkaankracht laten razen, zonder enige consideratie voor de nachtrust van de buur kinderen of de dagrust van de buurman, die ra deloos probeert te lezen of te studeren of enige vellen papier vol te schrijven. Zij hebben geen radio meer: zij heb ben zuiver een geluids machine in huis, die het is al voorgekomen in de grote steden gevoe lige buren de straat op en zelfs een zenuwinrichting binnen jaagt. Misschien dat een nieu we paragraaf van de hin derwet hun vlegelachtig heid eindelijk strafbaar zal verklaren. Maar de matige lawaaimakers, de luisteraars met de uit ge woonte en sleur altijd maar door neuzelende radio hebben niet minder schuld. Niet zozeer te genover de omwonenden als wel tegenover hun eigen gezin. xxx Die radio's, zij jagen al lereerst de rust uit het huis. En ieder, die met kinderen omgaat weet, hoe rust voor hen een even noodzakelijke le vensvoorwaarde is als eten en slapen. Zij zijn druk en woelig genoeg van zichzelf. De waterval va: i hun levendigheid klatert de gehele dag wat komt hun meer te stade dan een stil meer van huiselijke rust, waar in hun onrust tot beda ren komt? hi Amsterdam gaan vele kinderen des avonds na den eten wéér naar school: om hun huiswerk te maken en te leren. Thuis is geen rus tig plekje te vinden, de luisteren kan, dat alleen nog maar aandacht heeft voor lawaai. Wat dit be tekent aan geestelijk en cultureel gemis in de naaste toekomst, is nau welijks te schatten. En met dit gemis aan vermogen tot luisteren gaat een ander euvel hand in hand. Dat van 't klakkeloos verontachtza- men van een geestelijk kapitaal aan toewijding, vakkennis en inspanning. Van het eenvoudigste lichte muziekje door een amusements-ensemble tot de Unvollendete door een beroemd symphonie-or- kest wordt voor de radio de hoogste mate van vak manschap vereist, wordt eindeloos geoefend en ge repeteerd en met de al lergrootste toewijding ge speeld. De tirannie van de knop radio houdt zich geen vijf minuten stil Maar zelfs dat huiswerk, dat half of helemaal niet geleerd wordt, is het ergste niet. Het bedenke lijke van dit ergerlijke „morsen met geluid", zo als eenmaal prof. Huizin- ga het noemde, is het volslagen afstompen van gehoor en geest. De kin deren kunnen niet meer horen, hun onderschei dingsvermogen voor klanknuancen slijt uit. Alles moet luidruchtig gaan, een liedje moet ge bruld. worden, liefst met gestamp begeleid. En tot bewust luisteren zijn zij helemaal niet meer in staat. Eenmaal gewend aan het overschreeuwen, desnoods van de schelste trompet, bereikt een nor maal gesproken woord niet eens meer hun aan dacht. Er groeit een ge slacht op, dat niet meer Maar de jonge luiste raar kijkt midden in de uitvoering van „Eine kleine Nachtmusik" op en zegt: „Draai es wat an ders voor, heeft Brussel niet wat lolligers Wat een beschamende teruggang in omgangs vormen heeft de radio op zijn geweten. Nog waagt de bezoeker van een con cert of lezing het niet licht, de musici of de spreker ruwweg te sto ren door plotseling luidruchtig op te staan en stommelend te ver trekken. Maar het komende ge slacht zal die fijngevoe ligheid wel grondig heb ben verleerd. Zij zijn im mers gewend, in de huis kamer de prachtigste mu ziek, de fraaiste voor dracht te overschreeu wen of met één ruwe klik van de knop onver hoeds af te snijden. Zij leren de inspanning, de toewijding van een of meerdere kunstenaars als iets vanzelfsprekends be schouwen, dat hun rech tens toekomt en waarmee zij achteloos kunnen om gaan naar 't hun belieft. Concerten door we reldvermaarde orkesten zijn gemeengoed gewor den, de viool van Menu- hin, de stem van Flagstad beluisteren zij met de pantoffels op de haard plaat. Om een glimp van Jenny Lind te zien ston den eenmaal duizenden voor haar hotel in de re gen, en toen zij, door 'n list gedwongen, het raam opschoof en een beroem de aria zong, was dit voor die zwijgende, tot op de huid verkilde me nigte, de gebeurtenis van haar leven. Onze kinde ren zeggen: Hè, zet dat vervelende mens eens af bij de fraaiste sopraan ter wereld. Laten wij ons bezinnen voor het te laat is. Er zijn nog huiska mers, waar tijdens 'n ra dio-concert, een hoorspel, een voordracht, het gehe le gezin zwijgt, en hoog stens rokend of handwer kend luistert. Er zijn an dere, waar ieder zijn eigen favorieie program ma heeft, dat elke Zater dag in de nieuuje radio- gids met zorg wordt uit gezocht en aangestreept. Daarnaax wordt geluis terd met aandacht, en verder heeft de radio rust. De winter is begonnen, de omroep neemt de lui ken van de uitstalkast en 's avonds is het geluid weer oppermachtig in de huiskamers. Zouden wij, terwïlle van de kinderen en van ons zelf, niet goed doen een eind te maken aan de heerschappij van die kleine, zwarte knop, die maar al te zeer voor de meesten een tiran is ge worden? SASKIA. dat tal van fabrieken worden afge broken, omdat de Engelsen Duitse concurrentie duchten. Sommige voorvallen geven voedsel aan deze geruchten en prof. Bouman betreurt het ten zeerste, dat er b.v. door de Engelsen in 1945 fabrieken werden afgebroken, die in 1946 weer werden opgebouwd. In de pers leest men niets van deze feiten, maar zH zjjn juist en de dae ma goeie krijgt maar al te licht vat op de Duitse werklozen die by dit afbraak werk tewerkgesteld worden. CONSEQUENTIES By de vorming van een West-Euro- pese eenheid zal men bepaalde moei lijke consequenties moeten aanvaar den. Het is voor Nederland van ont- zettend groot belang, dat de publike- opinie zich wyztet. Het is niet de be doeling, een „Deutsfreudliche" hou ding te prediken, maar de omliggende landen moeten een werkelijke pro gressieve politiek gaan volgen. Beter dan Engeland en Amerika is Neder land in staat om de Duitse proble men te peilen. Niemand kan garan tie geven voor de toekomst ook niet voor de veiligheid in de toekomst. Maar waar ligt het grootste risico: in een ijzeren gordijn aan onze Oost grens of in een Westeuropese politiek in brede lyn? Prof. Bouman deelde desgevraagd nog mede, dat het anti semietisme nog steeds een levende kracht blijkt in Duitsland, zelfs by af wezigheid van de tegenstanders. Vijftigduizend paarden In een stal. Deze moderne .paardenstal" staat op Schiphol en bevat geen edele volbloeden, maar moderne mechanische paar den, die ingespannen worden voor de viermotorige KLM-machines. In het dagelyks leven heet deze stal het Motoren.magazyn; hier staan de in de motorwerkplaats gereviseerde motoren te wachten tot er een motor die „aan zijn uren" is, uit een vliegtuig wordt genomen en een van de moto ren uit het magazyn in de plaats hiervan ln het toestel wordt ingebouwd. Het vermogen van een vliegtuigmotor van het afgebeelde type is ongeveer 1400 pk, zodat op de foto ongeveer 50.000 pk. zichhaar is. Het Wereldgebeuren Tito's V.N. delegatie „De beminnelijke Joegoslaven" stond Zaterdag te lezen boven een be schouwing van de correspondent van de New York Herald Tribune te La ke Success en daarop volgden aardige bijzonderheden over het opvallend gewijzigde gedrag van Tito's afge vaardigden bij de Ver. Naties sinds de breuk tussen Moskou en Belgrado volkomen werd. Tot een jaar geleden volgde de Joe goslavische delegatie trouw de ge dragslijn van de Sow jet-satellieten. Bij de debatten en de stemmingen was haar stem een echo van die van Mos kou. Voor de pers waren de heren on toegankelijk. Dat is nu allemaal anders. De Joe goslaven zijn er openlijk op uit vrien den te werven in het Westen. Zij zoe ken omgang met Westerse afgevaar digden en zijn steeds bereid zich door Westerse journalisten te laten in terviewen, waarbij delicate vragen niet omzeild worden. De verhoudingen met de communis tische afgevaardigden is dienovereen komstig veranderd. In de gangen en in de koffiekamers van het vergader gebouw zijn Russen en Joegoslaven volkomen lucht voor elkaar. Zelfs weigeren Russische journalisten ook maar een woord te wisselen met de man van Tanjoeg, het Joegoslavische nieuwsbureau. Vrees voor Rusland is de drijfveer van Tito's beminnelijk lonken naar 't Westen. Vrees voor een rechtstreekse aanval of voor acties via de satelliet- landen Hongarije, Bulgarije, Roeme nië of Albanië. Deze vrees bracht de Joegoslaven ertoe een actie op touw te zetten om in de Veiligheidsraad ge kozen te worden. Het welslagen van deze actie heeft hun zelfvertrouwen gesterkt. Zij zien in de overwinning op Tsjecho-Slowakye morele steun van de Westerse wereld en zij ver wachten, dat Rusland geen militaire actie zal aandurven tegen een land, dat pas lid is geworden van de Veilig heidsraad, het V.N.-orgaan, dat tegen agressie moet waken. Onlangs vroeg een journalist aan een van Tito's gedelegeerden: „Van daag de dag beschuldigt U de Sow jet-Unie van imperialisme en van ge brek aan eerbied voor de rechten van kleine naties. Heeft U daar niets van gemerkt in de tijd, dat uw land nog een Sowjet-Unie was". Het antwoord luidde ongeveer: „We geven toe, dat we eens de Sowjet- Unie blindelings gevolgd hebben. We liggen geografisch in hetzelfde gebied en we zijn beide communistische staten. We meenden, dat de Sowjet- Unie de kleine communistische lan den eerbiedigde en beschermde en 't was vanzelfsprekend dat we ons bij haar aansloten, juist zoals vele ande re landen de Ver. Staten volgen. We hebben ingezien, dat we ons vergisten. Moskou eist 100 procent volgzaam heid". De Joegoslaven zijn er trots op, dat zy als enig Balkan-land Stalin durf den vertellen, dat hij zijn dictatoriale neus buiten de Joegoslavische zaken had te houden. Zij zijn trots op hun onafhankelijke positie en er zich van bewust, dat hun rebellie een histori sche daad kan worden. Zij beweren, dat Joegoslavië zal bewijzen, dat een communistische staat geen politiestaat hoeft te zijn. De debatten in de commissies van de algemene vergadering der V.N. ver lopen bijna geen dag zonder scherpe woordenwisselingen tussen Russen en Joegoslaven. Tito's afgevaardigden la ten geen kans voorbijgaan om de Rus sen te vertellen hoe zij over hen den ken. En de Russen betalen terug met dezelfde politieke scheldwoorden, die zij vroeger alleen voor Engeland en Amerika reserveerden. Waarlijk, de ommekeer van satelliet tot tegenstander kon niet radicaler zijn. De Brit Freddy Mills zal 24 Januari in Londen zijn wereldtitel half zwaarge wicht tegen de Amerikaan Joe Maxim verdedigen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1949 | | pagina 3