Nederlandse kolonie in de Touraine
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
Zeeuwse boeren bouwden ook hier
goede bedrijven op
Zeeuwse Almanak
PROF. BOUMAN BEPLEIT NIEUWE
HOUDING JEGENS DUITSLAND
Van Vrouw bi Vrouw
DINSDAG 22 NOVEMBER 1949
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
ZEEUWEN IN FRANKRIJK
Over twee dagen gaat een bus naar Bossée....
(Van een onzer redacteuren)
Zeeuwen In Frankryk.Onder deze titel schreef ik vorig jaar een
reeks reportages over het leven van Zeeuwse emigranten in verschillen,
de delen van la belle France. En daarbQ vond lk toen ook gelegenheid
iets te vertellen over het kerkelijk leven van deze mensen, die ver van
het vaderland de Nederlandse naam hoog houden en door hun kunde
en volharding een voorbeeld zjjn voor vele anderen.
Ik vertelde toen van de kolonie aan de Yonne, waar ds. Winter, Ge
reformeerd predikant, onder de vele Nederlandse gezinnen, die zich in
dit deel van Frankrijk hebben gevestigd, uitstekend werk verricht. Ja,
daar aan de Yonne bloeit het Nederlandse leven in menig opzicht en als
bewijs daarvoor moge lk herinneren aan de opening van de eigen Ne-
derlandse school in dat aardige kasteeltje bfl Paron even buiten Sens.
Dat is het resultaat van een mooi stukje Nederlands werk en Nederland
se offerzin!
De kolonie aan de Yonne is goed
deels Protestant en men kan zelfs
veilig aanemen, dat minstens drie
kwart van deze mensen tot de Ge
reformeerde kerk behoren. Ditmaal
wil ik het liever eens over een an
der gebied hebben, waar ook Neder
landers wonen, maar dan meest
Hervormden: de Touraine. Die prach
tige streek ten Zuiden van Tours, de
oude stad waar St. Maarten eens
bisschop was, schilderachtig gelegen
aan de roemrijke Loire, die overigens
bij Tours een weinig glorieuze in
druk maakt. Twee lange bruggen
zeker 800 meter verbinden de
beide oevers, maar als U er over
zoudt wandelen, zoudt U maar wei
nig water zien, zó erg is de verzan
ding.
Tours is ook een ernstig gehaven
de stad. Dat is in hoofdzaak al in
de eerste oorlogsjaren gebeurd. Een
goed deel van de binnenstad is ge
heel verdwenen, zodat men zich in
een klein Rotterdam zou wanen. Met
dit verschil dan, dat van een nieu
we aanleg hier nog hoogstens maar
een eerste begin te bespeuren valt.
ZEEUWSE NAMEN.
Maar ik zou U niet over Tours
vertellen, doch over de Nederlandse
kolonie in de Touraine. Op een mooie
Septembermiddag stonden we daar
op het ruime stationsplein van Tours
met de bedoeling ons naar Bossée
te begeven. Bossée par Manthelan,
zoals het in de streek wordt aange
duid. Daar woont immers de familie
de Putter, echte Zeeuwen, afkomstig
van Axel, bij Mie we enkele dagen
zouden mogen doorbrengen om eens
iets van het leven van de Zeeuwen
hier te vernemen.
Want- ook - in -de Touraine wonen
heel wat Nederlandse boeren: voor
zover ik kon nagaan ongeveer 37
gezinnen en de helft daarvan bijna
is uit Zeeland afkomstig: vyf fami
lies de Putter, drie families Diele-
man, die van Zaamslag komen. En
dan nog een Dieleman van Sas van
Gent, Dees en Bruijnzeel van Zaam
slag, de Visser van Axel, de Zwart
van Boschkapelle, de families Kar-
reman en de Regt van Kamperland.
U ziet het weer: allemaal goed-
Zeeuwse namen.
BUS NAAR BOSSÉE.
Maar ik ben wat op myn verhaal
vooruitgelopen, want ik stond nog
steeds op dat stationsplein van Tours
en zocht naar de bus voor Bossée.
Gelukkig was er een autobus-station
met een informatiebureautje.
Bus voor Bossée? Woensdagmid
dag om 5 uur meneer.
Als je dat antwoord Maandagmid
dag zo om een uur of twee krijgt,
schrik je wel even. Gelukkig bleek
er wél een bus naar Manthelan te
gaan en vandaar kon een taxi ons
de laatste vijf kilometer naar Bos
sée brengen. Maar zoiets kan je zelfs
in Zeeland toch geloof is niet over
komen.
Eenmaal op de „Benauderies", de
ferme van de familie de Putter, aan
geland, was die narigheid gauw ver
geten en onder het genot van een
goed bakje koffie, zoals ze dat ook
in Zeeland zetten, vertelden vader
en moeder de Putter ons van hun er
varingen in Frankrijk, waar ze al
vele jaren wonen en waar de kin-
ders, die nog in Zeeland geboren
zijn, groot werden en trouwden. Eén
van de zoons is nu de patron" en
samen met zijn broers werken ze
hier op drie mooie boerderijen.
VOETBALVLEGELS
De gebeurtenissendie zich Zondag
in Breskens hebben voorgedaan, zul
len ook uw hart wel niet hebben ver
kwikt. Het bestuur van de v.v. Bres
kens stond er machteloos tegenover.
De herrieschoppers waren alleen maar
„supporters", die natuurlijk zelf niet
voetballen en die van de spelregels
een bitter beetje verstand hebben. Zij
waren het, die de scheidsrechter mo
lesteerden en hun club een zeer
slechte dienst bewezen.'
Dat een speler zich in het vuur van
de wedstrijd eens vergeet, het kan er
mee door. Zelfs het woordje „stik"
weegt niet in iedere mond even
zwaar. Maar, dat de mensen langs de
lijn het zó bont maken, dat zij de
scheidsrechter een blauw oog en een
dikke kaak slaan, zijn kleren kapot
scheuren en hem met aardkluiten be
stoken, neen, dat is beneden peil. Je
zou op die manier niet bepaald zeg
gen, dat sport „veredelt"!
Intussen mijn Zondagse petje af
voor de scheidsrechters. Die 't er voor
over hebben, voor hun sport, om zo'n
risico te lopen. Dan moet je inderdaad
met liefde voor het voetbalspel be
zield zijn. lk speel liever een robber
tje bridge. Met thee en koekjes. En
zonder blauwe ogen en stijve kaak
't Is hard werken geweest en voor
al in het begin leek het wel eens
of de moeilijkheden niet te overwin
nen waren.
Maar we zijn er gekomen, zegt de
oude heer de Putter tevreden en zijn
vrouw, die ook hier In Frankryk nog
steeds „op z'n Axels" gekleed gaat,
knikt bevestigend.
Wie volhoudt, komt er wel
door, is haar mening. Maar ze voegt
er toch nog een waarschuwing aan
toe: „Een jonge boerin, die naar
Frankrijk komt, moet zich goed re
kenschap geven van wat van een
Franse boerin gevraagd wordt. Hard
werken. Meewerken in de stal en op
het land! En dan moet de stof maar
eens op de kast blijven zitten en
moeten de ramen maar eens niet
gezeemd worden, want het bedrijf
gaat altijd voor."
Voor wie er op wat later leeftijd
komt, zijn de taalmoeilijkheden na
tuurlijk wel groot, maar de jeugd
heeft dat zo te pakken en de erva
ring leert, dat het tweede geslacht
het Nederlands al begint te varle
ren en dat het derde helemaal ver
franst zal zy'n. Jammer misschien,
maar onvermijdelijk
DE FRANSE BOER.
Ik vraag de heer de Putter, wan
neer ik de volgende morgen met hem
door het land stap, naar zijn mening
over de Franse boer. Daar aan de
Yonne liet de Franse boer het nog al
eens een beetje zitten, maar hier,
waar de grond wellicht ook beter is,
doet de Franse boer het ook goed.
Dat is althans het oordeel van de heer
de Putter, maar hij moet er toch aan
toevoegen, dat het bij de Franse boe
ren wel een beetje anders gaat dan
op een Nederlandse boerderij. Het
bedrijf is wat minder georganiseerd,
ze boeren zo „van alles wat" en leven
hoogst eenvoudig, die Franse boeren.
Er zou heel wat meer uit te halen
zijn, maar de Franse leeft nu een
maal ook voor zijn genoegen en
daarbij speelt de jacht een heel be
langrijke rol. Z'n ideaal is dan ook
later rustig in een klein huisje te
kunnen wonen en zich dan geheel
met zijn liefhebberijen te kunnen be
zig houden.
De Nederlandse boeren bouwen in
deze streek de gewone producten:
voornamelijk graan, maar ook Cana
dese aardappelen, die met hun hoog-
opgaand groen en prachtige gele
bloemen een fantastische indruk ma
ken. Ze leveren best veevoer, dat
niet gauw bevriest, evenals bijv. die
reusachtige knollen, die ze hier ci-
trouies noemen en die men overal
op de akkers ziet liggen.
WIJN.
Toch is er nog één product, dat ik
hier niet onvermeld mag laten. Deze
Zeeuwse boeren aan de Touraine
zyn ook wijnboeren. Niet dat van
hun wijngaarden nu de „vins célè-
bres", de beroemde wijnen komen.
Daarvoor moeten we veel Zuidelijker
gaan, waar ik echte Zeeuwen als
wijnboer heb aangetroffen daar
over in een volgend artikel maar
voor eigen géb ruik maken alle boeren
in de Touraine, ook de Nederlandse,
toch van eigen druiven een landwijn,
die zich best laat smaken en bij elke
boerderij vindt U een wijnkelder,
waar toch altijd in het najaar nog
zo'n 1200 liter of meer voor een jaar
gereed ligt. Want bij een maaltijd in
Frankrijk, hoort nu eenmaal een goed
glas wijn en daarin doen de Neder
landers met de Fransen mee. Trou
wen: hun Frans personeel verwacht
ook niet anders.
Ik vertelde hiervoor reeds, dat
de meeste van de Nederlandse boeren
aan de Touraine tot de Nederlands
Hervormde kerk behoren. Nóg beho
ren, althans, want zoals onlangs
reeds gemeld, gaan deze Hervormden
in Frankrijk een eigen gemeente
vormen, die deel van de Eglise Re-
formée, de Franse protestante kerk,
zal worden. Maar het kerkelijk leven
onder de' Nederlanders in Frankrijk
is zeker een afzonderlijk artikel
waard. Dat volgt dus in het volgend
artikel.
Stemmen voor herbewape
ning van West-Duitsland..
De diplomatieke correspondent van
de Sunday Dispatch schrijft, dat in
sommige Amerikaanse militaire krin
gen aangedrongen wordt op herbe
wapening van West-Duitsland en op
neming van Duitsland in de Defensie
plannen der Atlantische Unie. Vol
gens de correspondent zouden zekere
Britse officieren op het militaire
hoofdkwartier van de Westeuropese
unie voor het plan voelen. De mili
taire leiders van de Atlantische Unie
die Dinsdag in Parijs bijeen komen,
zouden naar verwachting hun plan
nen baseren op een verdedigingslinie
aan de Rijn totdat de Westelijke mo
gendheden sterk genoeg zouden zijn
om een verdedigingszöne langs de
Elbe te vestigen.
32. Drie honderd gulden en geen cent minder,
riep Barend Bof, wien het handelen in het bloed
zat. Goed dan, antwoordde meneer Brushbox en hij
haalde zijn portefeuille te voorschijn. Hier hebt U
drie briefjes van honderd gulden en mag ik U
nu verzoeken Uw biezen te pakken en U ook ka
pitein. Ik zal nu wel zorgen dat deze aap rustig
naar beneden komt en zich verder netjes ge
draagt. Zich netjes gedraagt kermde Piet Pruim.
Kijk daar eens! Hij is zo maar aan het enteren aan
mijn dure antenne
.De maatschappelijke ontreddering nog steeds groot.
Degenen, die Duitsland bezoeken, staren zich blind op overvolle étalages
en geven kleurrijke beschrijvingen van het nachtleven of van de zwarte
handel. Inderdaad Is er in Duitsland een economische opleving merkbaar,
maar vooral met het oog op de toekomst is de maatschappelijke ontredde.
ring van oneindig veel meer belang. En daarop wordt te weinig de aan
dacht gevestigd. Bovenstaande passage is uit een rede van prof. dr. P. J.
Bouman, vroeger Ieraar aan de R.H B.S. te Middelburg thans hoogleraar
te Groningen, Zaterdag te Veendam gehouden. Prof. Bouman is gedurende
een jaar als „gastprofessor" in Duitsland geweest
Het grote aantal vluchtelingen uit
het Oosten schiep zeer bijzondere pro
blemen.
Veertien mlliioen mensen streken
neer in een gebied, waarin 54 ver
woeste steden liggen. Zij huizen
hoofdzakelijk op het platteland.
Er is in Duitsland een bevolkings
laag van ongeveer 20 millioen men
sen, die onder de erbarmelijkste om
standigheden leven. Deze mensen ha
ten alles wat Russisch is. Mochten
er echter volksmenners komen, die
het communisme onder andere leu
zen en onder nieuwe benamingen pre
diken. dan zouden deze daemagogen
ongetwijfeld grote kansen hebben.
Want deze mensen hebben het
respect voor de eigendom verloren.
De bevolkingsopbouw is geheel
scheef getrokken.
Er zijn nu in Duitsland bijna geen
jongemannen meer van ongeveer 28
jaar tot ongeveer 35 jaar. In de leef
tijdsgroep 20 tot 45 jaar zijn er op
100 mannen 170 vrouwen. We weten
nog niet. wat voor effect dit zal heb
ben op de moraliteit, het gezinsleven
en het arbeidsproces.
De Duitse regeringsfiguren beho
ren .bijna uitsluitend tot de groep
vóór '33. De jongeren echter kunnen
zover niet teruggaan.
De gealieerden vervallen teveel in
dezelfde fouten, die ook na de vorige
oorlog werden gemaakt, m Duitsland
doen allerlei geruchten de ronde,
P=
„Zet die radio es even
af, jongens: we kunnen
elkaar niet verstaan". Ik
heb eens een familie ge
kend, waar deze zin elke
bezoeker welkom heette.
De radio gaf daar waar
voor zijn geld. Die draai
de hele dag geluidsgehakt
uit de luidspreker (en
dat fortissimo) en het ge
beurde zelfs meermalen,
dat de familie vergat de
knop om te draaien bij 't
naar bed gaan. Wat de
buren een wekker uit
spaarde.
lk hield dit overi
gens beminnelijke
huisgezin altijd voor een
uitzondering, maar lang
zamerhand schijnt hun
gedrag regel te worden.
Het geeft zo'n kaal.idee,
een huiskamer zonder ge
luid. Zo'n spelende radio
is echt wel gezellig, je
kunt er en passant aard
appelen bij schillen en
stof afnemen en eten en
praten desnoods. En zo'n
nummertje muziek verzet
de zinnen nog 'n beetje:
de wereld is tegenwoor
dig al somber genoeg.
Het zijn de ergsten niet,
die zo praten. Er zijn
vandalen, die hun luid
spreker de volle zeven
tien uur op orkaankracht
laten razen, zonder enige
consideratie voor de
nachtrust van de buur
kinderen of de dagrust
van de buurman, die ra
deloos probeert te lezen
of te studeren of enige
vellen papier vol te
schrijven. Zij hebben
geen radio meer: zij heb
ben zuiver een geluids
machine in huis, die
het is al voorgekomen in
de grote steden gevoe
lige buren de straat op en
zelfs een zenuwinrichting
binnen jaagt.
Misschien dat een nieu
we paragraaf van de hin
derwet hun vlegelachtig
heid eindelijk strafbaar
zal verklaren. Maar de
matige lawaaimakers, de
luisteraars met de uit ge
woonte en sleur altijd
maar door neuzelende
radio hebben niet minder
schuld. Niet zozeer te
genover de omwonenden
als wel tegenover hun
eigen gezin.
xxx
Die radio's, zij jagen al
lereerst de rust uit het
huis. En ieder, die met
kinderen omgaat weet,
hoe rust voor hen een
even noodzakelijke le
vensvoorwaarde is als
eten en slapen. Zij zijn
druk en woelig genoeg
van zichzelf. De waterval
va: i hun levendigheid
klatert de gehele dag
wat komt hun meer te
stade dan een stil meer
van huiselijke rust, waar
in hun onrust tot beda
ren komt? hi Amsterdam
gaan vele kinderen des
avonds na den eten wéér
naar school: om hun
huiswerk te maken en te
leren. Thuis is geen rus
tig plekje te vinden, de
luisteren kan, dat alleen
nog maar aandacht heeft
voor lawaai. Wat dit be
tekent aan geestelijk en
cultureel gemis in de
naaste toekomst, is nau
welijks te schatten.
En met dit gemis aan
vermogen tot luisteren
gaat een ander euvel
hand in hand. Dat van 't
klakkeloos verontachtza-
men van een geestelijk
kapitaal aan toewijding,
vakkennis en inspanning.
Van het eenvoudigste
lichte muziekje door een
amusements-ensemble tot
de Unvollendete door een
beroemd symphonie-or-
kest wordt voor de radio
de hoogste mate van vak
manschap vereist, wordt
eindeloos geoefend en ge
repeteerd en met de al
lergrootste toewijding ge
speeld.
De tirannie
van de knop
radio houdt zich geen
vijf minuten stil
Maar zelfs dat huiswerk,
dat half of helemaal niet
geleerd wordt, is het
ergste niet. Het bedenke
lijke van dit ergerlijke
„morsen met geluid", zo
als eenmaal prof. Huizin-
ga het noemde, is het
volslagen afstompen van
gehoor en geest. De kin
deren kunnen niet meer
horen, hun onderschei
dingsvermogen voor
klanknuancen slijt uit.
Alles moet luidruchtig
gaan, een liedje moet ge
bruld. worden, liefst met
gestamp begeleid. En tot
bewust luisteren zijn zij
helemaal niet meer in
staat. Eenmaal gewend
aan het overschreeuwen,
desnoods van de schelste
trompet, bereikt een nor
maal gesproken woord
niet eens meer hun aan
dacht. Er groeit een ge
slacht op, dat niet meer
Maar de jonge luiste
raar kijkt midden in de
uitvoering van „Eine
kleine Nachtmusik" op en
zegt: „Draai es wat an
ders voor, heeft Brussel
niet wat lolligers
Wat een beschamende
teruggang in omgangs
vormen heeft de radio op
zijn geweten. Nog waagt
de bezoeker van een con
cert of lezing het niet
licht, de musici of de
spreker ruwweg te sto
ren door plotseling
luidruchtig op te staan
en stommelend te ver
trekken.
Maar het komende ge
slacht zal die fijngevoe
ligheid wel grondig heb
ben verleerd. Zij zijn im
mers gewend, in de huis
kamer de prachtigste mu
ziek, de fraaiste voor
dracht te overschreeu
wen of met één ruwe
klik van de knop onver
hoeds af te snijden. Zij
leren de inspanning, de
toewijding van een of
meerdere kunstenaars als
iets vanzelfsprekends be
schouwen, dat hun rech
tens toekomt en waarmee
zij achteloos kunnen om
gaan naar 't hun belieft.
Concerten door we
reldvermaarde orkesten
zijn gemeengoed gewor
den, de viool van Menu-
hin, de stem van Flagstad
beluisteren zij met de
pantoffels op de haard
plaat. Om een glimp van
Jenny Lind te zien ston
den eenmaal duizenden
voor haar hotel in de re
gen, en toen zij, door 'n
list gedwongen, het raam
opschoof en een beroem
de aria zong, was dit
voor die zwijgende, tot
op de huid verkilde me
nigte, de gebeurtenis van
haar leven. Onze kinde
ren zeggen: Hè, zet dat
vervelende mens eens af
bij de fraaiste sopraan
ter wereld.
Laten wij ons bezinnen
voor het te laat is. Er
zijn nog huiska
mers, waar tijdens 'n ra
dio-concert, een hoorspel,
een voordracht, het gehe
le gezin zwijgt, en hoog
stens rokend of handwer
kend luistert. Er zijn an
dere, waar ieder zijn
eigen favorieie program
ma heeft, dat elke Zater
dag in de nieuuje radio-
gids met zorg wordt uit
gezocht en aangestreept.
Daarnaax wordt geluis
terd met aandacht, en
verder heeft de radio
rust.
De winter is begonnen,
de omroep neemt de lui
ken van de uitstalkast en
's avonds is het geluid
weer oppermachtig in de
huiskamers.
Zouden wij, terwïlle van
de kinderen en van ons
zelf, niet goed doen een
eind te maken aan de
heerschappij van die
kleine, zwarte knop, die
maar al te zeer voor de
meesten een tiran is ge
worden? SASKIA.
dat tal van fabrieken worden afge
broken, omdat de Engelsen Duitse
concurrentie duchten.
Sommige voorvallen geven voedsel
aan deze geruchten en prof. Bouman
betreurt het ten zeerste, dat er b.v.
door de Engelsen in 1945 fabrieken
werden afgebroken, die in 1946 weer
werden opgebouwd. In de pers leest
men niets van deze feiten, maar zH
zjjn juist en de dae ma goeie krijgt
maar al te licht vat op de Duitse
werklozen die by dit afbraak werk
tewerkgesteld worden.
CONSEQUENTIES
By de vorming van een West-Euro-
pese eenheid zal men bepaalde moei
lijke consequenties moeten aanvaar
den. Het is voor Nederland van ont-
zettend groot belang, dat de publike-
opinie zich wyztet. Het is niet de be
doeling, een „Deutsfreudliche" hou
ding te prediken, maar de omliggende
landen moeten een werkelijke pro
gressieve politiek gaan volgen. Beter
dan Engeland en Amerika is Neder
land in staat om de Duitse proble
men te peilen. Niemand kan garan
tie geven voor de toekomst ook niet
voor de veiligheid in de toekomst.
Maar waar ligt het grootste risico:
in een ijzeren gordijn aan onze Oost
grens of in een Westeuropese politiek
in brede lyn? Prof. Bouman deelde
desgevraagd nog mede, dat het anti
semietisme nog steeds een levende
kracht blijkt in Duitsland, zelfs by af
wezigheid van de tegenstanders.
Vijftigduizend paarden In een stal. Deze moderne .paardenstal" staat op
Schiphol en bevat geen edele volbloeden, maar moderne mechanische paar
den, die ingespannen worden voor de viermotorige KLM-machines. In het
dagelyks leven heet deze stal het Motoren.magazyn; hier staan de in de
motorwerkplaats gereviseerde motoren te wachten tot er een motor die
„aan zijn uren" is, uit een vliegtuig wordt genomen en een van de moto
ren uit het magazyn in de plaats hiervan ln het toestel wordt ingebouwd.
Het vermogen van een vliegtuigmotor van het afgebeelde type is ongeveer
1400 pk, zodat op de foto ongeveer 50.000 pk. zichhaar is.
Het Wereldgebeuren
Tito's V.N. delegatie
„De beminnelijke Joegoslaven"
stond Zaterdag te lezen boven een be
schouwing van de correspondent van
de New York Herald Tribune te La
ke Success en daarop volgden aardige
bijzonderheden over het opvallend
gewijzigde gedrag van Tito's afge
vaardigden bij de Ver. Naties sinds de
breuk tussen Moskou en Belgrado
volkomen werd.
Tot een jaar geleden volgde de Joe
goslavische delegatie trouw de ge
dragslijn van de Sow jet-satellieten.
Bij de debatten en de stemmingen was
haar stem een echo van die van Mos
kou. Voor de pers waren de heren on
toegankelijk.
Dat is nu allemaal anders. De Joe
goslaven zijn er openlijk op uit vrien
den te werven in het Westen. Zij zoe
ken omgang met Westerse afgevaar
digden en zijn steeds bereid zich
door Westerse journalisten te laten in
terviewen, waarbij delicate vragen
niet omzeild worden.
De verhoudingen met de communis
tische afgevaardigden is dienovereen
komstig veranderd. In de gangen en
in de koffiekamers van het vergader
gebouw zijn Russen en Joegoslaven
volkomen lucht voor elkaar. Zelfs
weigeren Russische journalisten ook
maar een woord te wisselen met de
man van Tanjoeg, het Joegoslavische
nieuwsbureau.
Vrees voor Rusland is de drijfveer
van Tito's beminnelijk lonken naar 't
Westen. Vrees voor een rechtstreekse
aanval of voor acties via de satelliet-
landen Hongarije, Bulgarije, Roeme
nië of Albanië. Deze vrees bracht de
Joegoslaven ertoe een actie op touw
te zetten om in de Veiligheidsraad ge
kozen te worden. Het welslagen van
deze actie heeft hun zelfvertrouwen
gesterkt. Zij zien in de overwinning
op Tsjecho-Slowakye morele steun
van de Westerse wereld en zij ver
wachten, dat Rusland geen militaire
actie zal aandurven tegen een land,
dat pas lid is geworden van de Veilig
heidsraad, het V.N.-orgaan, dat tegen
agressie moet waken.
Onlangs vroeg een journalist aan
een van Tito's gedelegeerden: „Van
daag de dag beschuldigt U de Sow
jet-Unie van imperialisme en van ge
brek aan eerbied voor de rechten van
kleine naties. Heeft U daar niets van
gemerkt in de tijd, dat uw land nog
een Sowjet-Unie was".
Het antwoord luidde ongeveer: „We
geven toe, dat we eens de Sowjet-
Unie blindelings gevolgd hebben. We
liggen geografisch in hetzelfde gebied
en we zijn beide communistische
staten. We meenden, dat de Sowjet-
Unie de kleine communistische lan
den eerbiedigde en beschermde en 't
was vanzelfsprekend dat we ons bij
haar aansloten, juist zoals vele ande
re landen de Ver. Staten volgen. We
hebben ingezien, dat we ons vergisten.
Moskou eist 100 procent volgzaam
heid".
De Joegoslaven zijn er trots op, dat
zy als enig Balkan-land Stalin durf
den vertellen, dat hij zijn dictatoriale
neus buiten de Joegoslavische zaken
had te houden. Zij zijn trots op hun
onafhankelijke positie en er zich van
bewust, dat hun rebellie een histori
sche daad kan worden. Zij beweren,
dat Joegoslavië zal bewijzen, dat een
communistische staat geen politiestaat
hoeft te zijn.
De debatten in de commissies van de
algemene vergadering der V.N. ver
lopen bijna geen dag zonder scherpe
woordenwisselingen tussen Russen en
Joegoslaven. Tito's afgevaardigden la
ten geen kans voorbijgaan om de Rus
sen te vertellen hoe zij over hen den
ken. En de Russen betalen terug met
dezelfde politieke scheldwoorden, die
zij vroeger alleen voor Engeland en
Amerika reserveerden.
Waarlijk, de ommekeer van satelliet
tot tegenstander kon niet radicaler
zijn.
De Brit Freddy Mills zal 24 Januari
in Londen zijn wereldtitel half zwaarge
wicht tegen de Amerikaan Joe Maxim
verdedigen.