De „4-H"-club bezocht Europa JIMMY BROWN, no. 1 Ervaringen van Amerikaanse jongens en meisjes op het platteland Zeeuwse Almanak VAN DALSUM EN ZIJN PUBLIEK BOERENZOONS DEDEN GOED WERK ZATERDAG 19 NOVEMBER 1949 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 Zindelijkheid en gezinsleven vielen in ons land op (Van onze corespondent) NEW YORK, Nov. Naar het schijnt heeft de Amerikaanse jeugd in het buitenland niet altijd een beste pers. Zij heet oppervlakkig te zyn, ongodsdienstig, wild en onverantwoordelijk. Dat men onder de opgroei, ende generatie in dit land elementen aantreft op wie deze uitspraak van pas is, kan wel als vaststaan worden beschouwd. Al behoeft men daar voor niet speciaal de blik naar Amerika te .wenden. In eigen land zal men die ook kunnen aantreffen. Dezer dagen kwamen wij echter in aanraking met 37 jonge Ameri kanen en Amerlkaansen, kinderen van het platteland, die hun ouderlijke boerderijen in Texas, Utah en Michigan voor zes maanden hadden ver. laten voor hun eerste, grote overzeese reis. Drie hunner hadden deze vacantio in Nederland doorgebracht, werkend bij Nederlandse boeren. Anderen waren in Noorwegen. Zwitserland en België geweest. De gehele expeditie was voorbereid door de grote jeugd organisatie van het platteland, de zgn. ,,4-H" club. De H's betekenen zowel in het Engels als in het Neder lands Hand, Hoofd, Hulp en Hart, en doel en taak van deze jeugdorga nisatie is daarmee volledig gedefi nieerd. De leden van deze nationale organisatie gebruiken hand, hoofd en hart bij alle hulp, die zij eigen gezin of anderen in de gemeenschap bie den. De groep, die de reis naar Europa had gemaakt, had dit buitenkansje te danken aan do uitzonderlijke presta ties, die ieder der deelnemers op het gebied hunner roeping (of beroep) had bereikt. Sommigen mochten de tocht meemaken omdat zij met lof hun school hadden doorlopen; ande ren hadden, in hun vrije tijd, op het boerenland practisch gewerkt en op merkelijk werk verricht op het ge bied van veeteelt of landbouw. Een der meisjes had deze beloning ont vangen. omdat zy in haar zeer. kleine gemeenschap, waar vele huismoeders plotseling door een milde epidemie aan bed waren gekluisterd, zelfstan dig voor verschillende gezinnen een tijdelijke centrale keuken had geor ganiseerd. De kosten van de reis werden "gro tendeels gedragen door de fabrikan ten van levensmiddelen. Uit de geza pige winsten, die deze reuzen-onder nemingen maken, wilde de directie maar al te graag een respectabele som bijdragen voor dit doel. VERSE INDRUKKEN. De jonge Amerikanen en Ameri- kaansen hebben hun ogen gedurende de reis goed de kost gegeven. Dat komt vermoedelijk, omdat zij in de landen die zij bezochten, steeds wer den ondergebracht bij gezinnen van hun eigen omgeving. „Ik zal Oe er alles van vertellen" zei Oscar A. Schmidt, een lange energieke Mary- lander. die vijf weken op de boerde rij „Pomona" van P. Boer in Gieten (Drente) had doorgebracht en daar na om eens kennis te maken met een verschillende grondsoort op de boerderij van W. G. Willemsen in Huissen (bij Arnhem) een tijdlang had gewerkt. In een heel verdienste lijk accent, gezien zijn betrekkelijk kortstondig verblijf in ons land ver telde Oscar Schmidt van zijn indruk ken: de kraakzindelijkheid van de Nederlandse stad en de Nederlandse boerderij, die de Amerikaan steeds opvalt, het sterk ontwikkelde Neder landse gezinsleven, het harde werk van de boer en ook het gebrek aan voldoende mechanische middelen. De moderne Amerikaanse landbouwop- leiding streeft er sterk naar om een maximum rendement van een boede- rij te verkrijgen, zonder de grond uit te mergelen. Voorts tracht men door allerlei apparatuur nodeloze handen arbeid uit te schakelen, zodat de boe- renwerker zijn werktijd zo productief mogelijk kan maken. Wat Oscar Schmidt b.v. in Nederland niet had gezien was de voermachine voor var kens, die één keer in de week slechts met varkensvoer wordt gevuld en waarvan de snuffelaars zeven dagen kunen leven .zonder dat iemand pr maar een omkijken naar heeft. Deze machine betekent tevens, dat op een beperkte lap grond meer varkens ge houden kunnen worden dan over het algemeen in Nederland het geval is. Men leide uit deze opmerkingen niet af, dat Oscar Schmidt van zijn verblijf in Nederland niet zou heb ben genoten. Met de gezinnen van zijn gastheren is hij vrienden voor het leven geworden, en de droogleg ging van de Noord-Oost-Polder was „the greatest thing I ever saw" Het was net o fhij weer terug in Ameri- GEFELICITEERD. MENEER BLAECKE! Daar wordt er al weer een tachtig jaar van de oude garde, die ook in Zeeland zoveel markante figuren telt. Ditmaal is het de omroeper van Sluis, de heer F. S. Blaecke. Tachtig wordt hij, op de kop af vandaag. Hij heeft een stem als een luidklok. Zijn benen zijn nog sterk genoeg om hem het stadje te laten rondfietsen, als er een noodslachting is of als er op onverschillig wat dan ook de aandacht moet worden gevestigd. En als „Apol lo" door Sluis marcheert, de muziek vereniging, wie zult ge dan nooit mis sen onder de bestuursleden, die voor op gaan? De „uutklinker", de heer Blaecke, die reeds ontelbare jaren een zeer actief bestuurslid is. Wie doet het hem na, op de leef tijd der zeer sterken? Gefeliciteerd, meneer Blaecke, met het feit, dat ge tachtig ivordt. En met het feit, dat ge nog altijd uw forse stem laat klinken. En met het feit, dat ge voor de Sluizenaren zulk een ver trouwde, geziene figuur zijt. De oud jes, ze doen het nog best! ka was, zei hij. Ook de Afsluitdijk, daarover zijn gastheer in Drente hem verschillende keren meenam, heeft diepe indruk op hem gemaakt als een groots project van onvergelijkelijke uitvoering. VEEL GEMEENSCHAP. Josephine Daines uit Utah (een van de 48 staten der V. S., die zeven keer groter is dan Nederland) beves tigde zijn inzichten. Josephine was eerst een tijdlang op de boerderij van P. van Hoorn te Visvliet (provincie Groningen) geweest en na aan het Anglo-Dutch Vacantie kamp in Ber gen voor een week te hebben deelge nomen was zij de gast van J. Posch, burgemeester van Stompetoren (Noord-Holland). Josephine voelde zich na terugkeer in de V. S. veel meer „wereldburgeres" dan ooit tevo ren. „Je zou het eigenlijk moeten weten, maar tot onze reis had ik nooit beseft, dat andere mensen in ander elanden zo ontzaglijk veel met ons gemeen hebben. Natuurlijk: men heeft in Nederland op allerlei gebied andere inzichten en andere gewoon ten dan bij ons in Utah, Maar dat is juist zo interessant. Als je echter die per op de dingen ingaat, dan merk je, dat wij nauwelijks van elkaar verschillen ook al spreken wij een ander etaal". De 37 Amerikaanse jeugdvertegen- woordigers zijn goede afgezanten van hun land geweest, en zij hopen, dat er zich een gelegenheid voordoet gast heer of gastvrouw te kunnen zijn voor die gezinnen, die hen thans in de familiekring hebben opgenomen. (Nadruk verboden) Ver. Naties zullen Indonesië gadeslaan. Een aanwijzing, dat het werk van de V.N. met betreking tot Indonesië „niet zal ophouden bij de geboorte van de nieuwe staat Indonesië" werd Donderdagavond gegeven door de president van de assemblee der V.N. Carlos Romulo, in een rede bij een diner in het Waldorf hotel te New York. De Unci zo zei hij was behulpzaam bij het. bevorderen van het staken der Vijandelijkheden tussen Nederland en de Republiek Indonesië. Zij deed ver der goed werk bij de conferentie te Den Haag, die eindigde in een plech tige overeenkomst, waarbij de onaf hankelijkheid en souvereiniteit van het Indonesische volk worden erkend. Het werk van de V.N. zal niet zijn af gelopen met de geboorte van de nieu we staat. De V.N. zullen verder ga deslaan hoe dq nieuwe staat zal vor deren m zijn pogingen om zich te ves tigen en zich een plaats te verzeke ren in het gezin van vrije naties." Een 23-jarige IJmuidense dienstbode, die in Mei van dit jaar haar pasgeboren baby in het Noordzeekanaal wierp en aan de oever bleef staan tot het kind in de diepte verdwenen was, is nu in Haar lem tot één jaar veroordeeld met ter beschikbaarstelling. Van allo zijden kwamen gelukwen. sen naar Engelands toekomstige Ko ning, Prins Charles, by zyn eerste verjaardag. Brand op Zweeds schip. Op het Zweedse schip ..Seattle", dat zich op de Noordzee bevond, on derweg naar Rotterdam, brak Don derdag brand uit in de ruimen 1 en 2, waarin maïs en een partij van ongeveer 1200 balen katoen geladen was. Om de gehele bemanning be schikbaar te hebben voor het be strijden van de brand, ging het schip bij Hoek van Holland buiten gaats voor anker. Toen het gevaar geweken scheen voer de „Seattle" de Waterweg op, maar moest onder weg toch nog de hulp inroepen van de Rotterdamse brandweer. Deze begon middenin de rivier al varen de de brand te blussen. In de Mer- wedehaven gekomen heeft een aan tal arbeiders, om de schade zoveel mogelyk te beperken, de balen ka toen op langszij komende vlotten gelost. Het schip was van Buenos Aires onderweg naar Stockholm, Rotter dam werd slechts als tussenhaven aangedaan. KUNSTENAAR VAN HET WOORD EN HET VERS. Er is over T. S. Eliots „Murder In the Cathedral", het toneelspel over de marteldood van Thomas Becket, aartsbisschop van Canterbury, al zo veel geschreven, zowel over het stuk, het spel en de brillante vertolking van Berket door Albert van Dalsum, dat het geen zin en geen enkele actua liteit meer heeft als ondergetekende, naar aanleiding van een tweede voorstelling nóg eens aan het nabeschouwen slaat. Ook al is hy dan nog zo vervuld van het prachtige spel 'van Van Dalsum, die opnieuw heeft be wezen de eerste onder zijns gelijken te zyn. Toch geeft die tweede opvoering aanleiding tot enkele opmerkingen. Het schijnt de laatste jaren tot de bonton, de goede gewoonte van to neelspelers te gaan behoren, van hal ve zinnen tot de laatste halve letter grepen in te slikken, te verdonkere manen, te verdoezelen en/of niet te bezigen. Men spreekt veeal in een tempo, met een radheid, die het voor de best horenden vaak tot een illusie maakt de gehele tekst woordelijk te volgen. En een goede uitspraak, dui- gebruikt wordt al sprekende verhe ven, gecultiveerd tot iets, dat veel méér is dan alleen maar „gesproken woord". Het is de uiterste verfijning van een kunst, die bijna teloor is ge gaan, bijna vergeten: het zeggen van het woord en het zeggen van verzen. Men vindt dit tegenwoordig niet meer zo belangrijk. En er zijn er niet zo heel veel meer, die het woord zijn rechten geven. Louis van Gasteren is een van hen. die dit wèl doen. Van Dalsum een ander. Zij verheffen het delijk articuleren, mag toch' nog wooiii tot muziek en alleen het luiste rt eeds tot de axioma vin de toneel- ren naar hun woord is een (etst voor kunst gerekend worden. het oor. Hooi eens hoe Van Dalsum Hoe het wél moet leert men op zó'n I een simpel, verschaald woord, waar avond bij Van Dalsum. Zijn prachtig smaak noch heerlijkheid meer aan is, geluid, donker als een bronzin klok, 1 geclicheerd en afgesleten nieuw en diep ei sonoor, Is eigenlijk één voort- J°ng en zuiver laat opklinken. Som- durende auditiece verrukking. Zó ndge woorden zouden net a Isijonjai- spreekt een kunstenaar, die het woord ge bPorippen, van tijd tot ttfd gedes. e-enroefd °-ewikt en £:ewo£ren hepft mdecteerd, gereinigd, gesaneerd moe- geproefd, En de ta Don Andrews, een Hollywood-ster, repeteert met Dorothy Lamourvoor een fuifje, dat elk jaar omstreeks Kerstmis wordt gegeven. Eerste „hete-lucht motor" gaat dit jaar draaien. Teruggekeerd van een reis naar Indo nesië, waar hij o.a. met verscheidene autoriteiten over de werkmogelijklieden Werkspoor aldaar heeft gesproken, heeft de president-directeur van Werk spoor, ir. M H. van Damme aan het A. N.P. enkele mededelingen gedaan over de ontwikkeling van de „hete-lucht mo tor", die hij liever „heet-gasmotor" noem de, en de gasturbine. De experimenten met de gastribune zijn zeer kostbaar en daarom werkt Werkspoor op dit gebied ook samen met „De Schelde", Stork, Wil ton Feyenoord en de Rotterdamse Droog dokmij. De B.P.M. heeft reeds de eerste van deze machines besteld. Inzake de ont wikkling van de „hete-lucht motor" ont hulde hij, dat de eerste motor, die een capaciteit van 32 pk. zal krijgen, nog dit jaar zal proefdraaien. Deze motor heeft Werkspoor in samenwerking met Philips ontwikkeld. In 1950 zal opnieuw een beperkt aantal jonge boeren en landarbeiders tussen 20 en 35 jaar een studiereis door j i school. Dat kan op de repetities. En 1 het zou ook kunnen door alleen maar goed te luisteren naar van Dalsum. PUBLIEK Och jaen daar was ook nog het publiek, waar men als toneelspe ler niet buiten kan, hetzelfde publiek waarvan een vermaard Nederlands letterkundige eens heeft gezegd, dat hij het haatte en verachtte. Wel. er viel vorige week Zaterdag avond in de Stadsschouwburg zo het een en ander te verachten. Zo bij voorbeeld vanwege de nooit-eindigen- de hoest- en kuchsalvo's, die uit de stalles, parterre, frontloge's en gale- I rijen opklonken. Nu eens deed s lands eerste toneelzaal denken aan een sanatorium voor longlijders, dan weer aan de wachtkamer van een kliniek I ten behoeve van aamborstige en asth- j matici. Men hoestte in alle tempi en toonaarden. Men hoestte in mineur en majeur, pianissimo en forte, maar meestal forte. Men hoestte onderdrukt en spontaan. Frank en vrij gaf men zijn aanwezigheid te kennen. Ten slot te had men betaald. Van vier tot zes gulden per plaats. Dat geeft zo enke le rechten. Bijvoorbeeld dat men vrij uit hoesten mag. Men hoestte tiidens de terugkeer van Thomas Berket in de kathedraal van Canterbury. Tijdens het inter mezzo, als Becket zich tot zijn bemin de gelovigen wendt. Tijdens de scène, waarin de vier verleiders Becket om ringen. En tenslotte: tijdens het ma gistrale einde van de Aartsbisschop. Vroeger, heel vroeger, pleegde het stil in een schouwburg te zijn, maar die tijden liggen ver achter ons. Tegenwoordig treedt zeer bewust paraat, het ,Jtoor-der-hoesters", op. Voor de artisten moet dat een gruwel, een kwelling zijn. Maar ten slotte zijn ze onze (duur-betaalde) huurlin gen, nietwaar? Na de pauze zocht een deel van het publiek, 't zij reeds aangekleed, het zij jassen en mantels meedragend, z\jn plaatsen weer op. Men had haast. En toen het laatste woord der bidden de priesters nauwelijks was verklon ken, toen menig bezoeker nog nahui- verend over de beklemmende actuali teit van dit drama, toen het Wagner- doek dichtruiste, en weer, voor het oerst, openscheurde, toen rende een deel van het „gegoede" Amsterdamse toneelpubliek, van deze in bontman tels gehulde en met dure winterjassen omhangen dames en heren, die op deze Zaterdagavond toch zo kennelijk aan „kunst" deden, naar de uitgan- ;en, alsof dèar het opperst geluk len wachtte. speler der lage landen: Van Dalsum. En boog en boog. Maar hij moet de massa, die zich in de wandelgangen kronkelde en verdrong, gezien en ge hoord hebben en hij moet er zich wel gruwelijk aan bezeerd en gekwest hebben. En. al buigend, zal hij hen diep veracht hebben. Óp de Nederlandse planken mo gen koningen gehuldigd en keizers gekroond worden, daar mag iets van een hoog en goddelijk mysterie door een kathedraal ruisen, daar mag des noods een aartsbisschop vermoord worden, het geacht publiek hoest dóór en het stort zich. nog tijdens een voorstelling haast, naar de uit gangen. En 't begaat daarmee, zy het onbe wust, opnieuw een moord aan be grippen als: etiquette, burgerlijk fat soen, waardigheid en „stijl". De din gen die men van een theaterbezoeker vroeger als uiterst minimum ver wachtte. Het is beschamend, jammer lijk en verachtelijk. En het mag wel eens gezegd worden. ANTHONY VAN KAMPEN BOERENZOONS OP REIS (12) Zij hielden zelfs lezingen en één werd erelid van de padvin dsters. De wereld verloor zijn eerste burger. Garry Davis heeft het we reldburgerschap eraan gege ven. Voor een Paryse recht bank verklaarde hij Donder dag de last van zyn staten- loosheid niet langer te kunnen dragen. Hij zal zich aanmel den bij de Franse vreemde lingendienst en om papieren verzoeken. Davis werd door de recht bank vrijgesproken. Tot vier keer toe was hy door de poli tie gearresteerd wegens het posten bij een gevangenis ter ondersteuning van de zaak van principiële dienstweiger aars. de Ver. Staten van Amerika kunnen ma- En op het grote, wijde toneel stond, ken. Deze reizen worden goeddeels of ge groot en eenzaam, voornaam en een -----I bt heel door de E.CA. gefinancierd. beetje weemoedig, de eerste tonesl- Smokkelschip „Katowice". De ramp van de Poolse vrachtboot „Katowicedie in het begin van dit jaar by Terschelling is vergaan, heeft een onverwachte nasleep ge kregen. De Helderse recherche heeft dezer dagen een visser gearresteerd, die een handeltje dreef in nylonkou sen. Bij nadere ondervraging bleek de man de kousen uit een losgesla gen sloep van de „Katowice" ge haald te hebben. De sloep had hij naar de havendienst in Den Helder gebracht, waar hij het gebruikelijke bergingsloon kreeg, de nylonkousen hield hy echter voor zich zelf. De politie vermoedt, dat zich op de overige sloepen, die nog steeds niet gevonden zijn. nog meer smok kelwaar heeft bevonden. Men stelt alle pogingen in het werk om ook die nog te achterhalen. Levend propaganda-materiaal voor Nederland. Zo juist teruggekeerd van een moei lijke. maar succesvolle reis naar het midden Westen, lijkt het mij niet verkeerd een aantal indrukken te no teren. Moeilijk was de tocht tenge volge van de staking der mijnwer kers, waardoor veel treinen uitvie len. doch ook succesvol, omdat dik wijls spontaan de wens werd geuit een volgend jaar wederom gastheer voor een Hollandse (boeren) jongen te willen zijn. Een reis van op d<> kop af 3 weken door Iowa, Illinois, Michi gan, Ohio, Indiana en Pennsylvania. Van het vlakke tot lichtglooiende landschap met zijn schier eindeloze maisvelden in het midden Westen tot de beboste bergen in volle herfsttooi van Pennsylvania in het Oosten. Lan ge reizenop de onmogelijkste uren van de dag of nacht meestal per trein en wanneer dit niet meer mo gelijk bleek per bus. Reizen per open baar vervoermiddel gaat redelijk goed tussen de grote steden, maar wan neer je hier of daar in een dorpje moet zijn met een kleine duizend in woners, dan wordt het moeilijk en met een kolenstaking beslist pijnlijk. Het geval is bovendien hopeloos, wan neer blijkt, dat de boerderijen ge middeld 10—15 km. buiten die dorp jes liggen, zonder enige openbare ver- voergelegenheid. GOED WERK. Onze mensen deden goed werk, dat blijkt telkens weer. Een simpele op merking van de boer of zijn vrouw spreekt soms boekdelen. Ik wil niet aan hem verdienen zegt Eissè Nien- huis' boer in Illinois. „Ike" doet zijn werk net zo goed als een Amerikaan, misschien beter. „Tony" past volkomen in onze om geving. Jammer, dat hij weg gaat, vertelt mij Rookmaker's gastheer. „Zouden ze niet onderweg blijven steken?" vraag ik bezorgd. U moet weten, dat 4 Groningers, Jaap en Gerke Schieringa, Rookmaker en Glas er met een zoveelste hands auto van door zijn voor een tochtje naar Californiël Dat betekent zowat een retourtje Amsterdam tot een eindje in Afrika door bergketens als de Rocky Mountains en woestijnen als de Death Valley! Het programma werd zo ingericht, dat onze mensen de gelegenheid werd geboden van hun gespaarde dollars een vacantie- reisje van enkele weken te maken. De meesten hebben hiervan dankbaar gebruik gemaakt en daardoor een aardig stukje meer gezien van de Verenigde Staten dan hun twee boer derijen. Maar daar moest hard voor gewerkt worden. Wanneer knapen als de Betuwe naar Lokhorst en de Groninger Rook maker het maar juist aan kunnen, dan zegt dat heel wat. Om niet te spreken over jongens, die niet zo ge traind waren. Rinus Balkenende had het daardoor in het begin niet ge makkelijk. Bóvendien kon hij vrijwel geen Engels toen hij overkwam. Nu heeft hij zijn Nederlands ook ver leerd en een eigen taal gecreëerd, een mengsel van Engels en Zeeuws! Maar hij verdiende met 4 lezingen 30 en dat ze hem begre pen, bleek mij uit de opmerkingen van de boer toen ik hem bezocht. PADVINDERSLID. Bas Lagendijk speelde het klaar om erelid van de plaatselijke meisjes padvinders te worden en Ernst van der Meer, op een boerderij van een millionnair, denkt niet meer in dol lars maar in duizenden dollars en ziet zich bedrijfsleider van een enorm Amerikaans bedrijf in de toekomst. Het prettige is. dat zijn baas hem beslist in staat acht als bedrijfsleider van een bedrijf van 150200 ha. te beginnen. Wop Schat veranderde zijn voor naam in „Bob". We kunnen hem niet Wop noemen verklaarde zijn gast heer, dat is een scheldnaam voor Ita lianen van minder goed kaliber. Dit zijn een paar kriskras notities over boerenzoons, ik zou er vele aan toe kunnen voegen. Wanneer dus de hemel zo wolken loos is bij de Amerikaanse gastheren, dan behoeft men zich niet er over te Bij K.B. is benoemd tót ridder in de Orde van Oranje-Nassau, H. J. Hoogen Stoevenbeld, commissa ris van het loodswezen, de betonning, bebakening en verlichting, tevens ontvanger der loodsgelden deir 1ste categorie, te Rotterdam. verwonderen dat de boerenzoons evenzeer tevreden zijn. Zonder uit zondering, zouden zij graag nog een paar maanden blijven. Natuurlijk, er is wel eens wat, we zijn tenslotte mensen met onze gebreken, maar be paald ernstige moeilijkheden hebben zich nimmer voorgedaan. Zij vormden levend propagandamateriaal voor ons land van het beste soort. Daar mo gen wij ons terecht hartelijk in ver heugen. Ir. C. W. C. VAN BEEKOM. Het Wereldgebeuren De Borinage De mynwerkersstaking in de Bori nage heeft in België een gebied in het centrum van de belangstelling geplaatst, dat nooit bepaald welva rend is geweest en er ce laatste ja ren niet op is vooruitgegaan. Don derdag is in de Kamer van Volks vertegenwoordigers een levendig de bat gaande geweest over de toestand in de mijnen, tiidens het verloop waarvan de moeilijkheden, waarvoor de regering zich ziet gesteld, duide lijk tot uiting kwamen. De kern van de zaak is deze. De Belgische steenkool Is thans wel de duurste in Europa; de gemid delde prys is 605 frs per ton het geen 400 frs hoger is dan de Pool se en 300 frs dan de Duitse steen koolprijs. De oorzaak van dit ver schil ligt voornamelijk in de veel hogere lonen en sociale lasten in Bel gië. Een Poolse arbeider verdient per dag 91 frs. een Nederlandse 198. een Engelse 257, maar 'n Belgische 292 frs. Dat houdt allerminst in, dat het voor de Belgische mijnwer kers een vetpot is. In dat geval zou de animo om in de mijnen te wer ken veel groter zyn. Op 't ogenblik bestaat 40 van de arbeiders in de Belgische mijnen uit buitenlanders. Nee, de hogere Belgische lonen zijn envoudig 'n gevolg van de hoge kos ten van levensonderhoud in België. Bij deze loonkwestie komt nog net lage rendement van het werk als ge volg van de slechte ligging der mij nen, de dunne lagen en de diepte, waarop gewerkt moet worden. De opbrengst is 603 kg. per dag en p<»r arbeider tegen bijv. 1400 kg. in Ne derland. Met deze cijfers voor ogen is het begrijpelijk, dat de mijnen met ver lies werken en gaande gehouden moeten worden met hoge staatssub sidies. De huidige katholiek-liberale regering is van mening, dat daaraan een eind moet komen. De staats subsidies zullen verlaagd worden en binnen een periode van 20 maanden geleidelijk geheel verdwijnen. Boven dien heeft de regering besloten, de mijnen met een al te laag rende ment geheel te sluiten. Het eerste slachtoffer was de mijn van Bry. waar met een verlies van 270 frs per ton werd gewerkt. In het Luik se bekken is de arbeiders te Bois d'Avrov het werk opgezegd en in de Borinage zijn voorlopig drie schach ten gesloten. De arbeiders hebben 't advies gekregen werk te zoeken in de mijnen in de omgeving. Natuur lijk hebben deze maatregelen grote beroering gewekt onder de mijnwer kers. Het communistische Kamerlid Dejace interpelleerde de minister van arbeid en sociale zaken over de gang van zaken, welke interpellatie kracht bijgezet werd door de 24- urenstaking van de 20.000 arbeiders in de Borinage. Dejace eiste als compensatie voor het sluiten van de mijnen de invoe ring van de 40-urige werkweek met behoud van het thans geldende loon. Daarop kon de minister niet ingaan, want dan zou het verlies in de an dere mijnen nog groter worden. Wel wil de regering de invoer van buitenlandse kolen stop zetten en de verdere aanwerving van buitenland se arbeiders verbieden. Aan het slui ten van mijnen was niets te doen, zei de minister; dat werd door de omstandigheden gedicteerd. De ar beiders ontvingen de verzekering, dat zij in geen enkel opzicht dooi de sluiting getroffen zouden worden en dat aan de lonen niet wordt ge tornd. De vraag rijst wie dan uiteinde lijk de besparing van 150 millioen frs per maand, welke de regering wil bereiken, zal moeten betalen. Hoe de regering het zal klaar spe len om tegelijkertijd een aantal schachten uit te schakelen, de arbei ders tegen een gelijk loon aan het werk te houden en toch de schat- j kist te bevoordelen is een geheim. I dat ze niet vermocht te onthullen. Het ziet er daarom voor het Belgi- I sche mijngebied niet zo gunstig uit. 3. Meneer Brushbox, schreeuwde de kapitein. Dat overgehaalde ventje van u is een astrant vent je. Als 't mijn zoontje was, gaf ik hem een labber- doedas om zijn oren! En ik, gilde Billie, die ver schrikkelijk verontwaardigd was over dat onver hoedse schot op zijn vriendje, en ik Iaat mijn aap niet zo maar vermoorden! Mijn aap, riep meneer Bof uit. Nee maar, nu wordt ie helemaal goed. Jouw aap! Nee mijn aap, aap van 'n jongen. En daar zal ik mee doen wat ik zelf wil. Al laat ik hem tot stokvis kloppen dan hei jij d'r nog niets mee te maken!

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1949 | | pagina 3