Schone Slaapster in het bos
wordt te Lisse gewekt
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
Bloembollenhandelaren houden tien
jaren achtereen tentoonstelling
Zeeuwse Almanak
VOOR HET KOVDE JAARGETIJDE
HOE COLIJNSPLAAT GERED
WERD VAN VERNIETIGING
DINSDAG 15 NOVEMBER 1949
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
Grote plannen In de bollenstreek.
(Van onze reizende redacteur)
Het verhaal, dat mr. W. Lambooy, burgemeester van het bloembollen,
dorp Lisse tussen Haarlem en Lelden, ons dezer dagen deed, klonk als het
sprookje van de Schone Slaapster in het Bos. Als de Prins, die Doornroosje
wakker kwam kussen, voerde hy de Bennebroekse tuinarchitect W. van
der Lee ten tonele. En het troetelkind, dat hy tot nieuw leven gewekt
heeft, ismaar gaat dat liever zelf ontdekken. In het voorjaar zet
zy de poorten open van het sprookjesbos, in welks weelderig struweel sinds
mensenheugenis niemand ooit een voet had gezet, om elkeen te ontvangen
die belangstelling mocht hebben in haar kleurrijke schoonheid.
Tien weken lang zal de receptie du ren, die Doornroosje van plan is het
Nederlandse volk en zyn buitenlandse gasten aan te bieden
In het begin van de vijftiende
eeuw, toen de ongelukkige Jacoba
van Beieren gravin van Holland was,
bezat zij een jachthuis ergens in het
oerwoud, dat zich achter de duinen
langs Neerlands kust uitstrekte. Het
lag er temidden van de eenzame bos
sen, waar zich een menigte van her
ten, reeën, fazanten, konijnen, een
den en ander al dan niet gevleugeld
wild ophield. Haar jagers hadden de
opdracht er voor te zorgen, dat de
keuken van het grafelijke slot Teylin
gen bij het naburige Sassenheim
steeds in voldoende mate van het
kostelijke voedsel werd voorzien.
Vandaar, dat de omgeving van dit
jachtslot als „de Keukenbossen"
werd aangeduid. Die prozaïsche
naam is een wanklank in het sprook
je, maar wij mogen de waarheid
geen geweld aandoen.
Jacoba stierf en haar bezittingen
gingen van geslacht tot geslacht in
andere handen over. Ruim honderd
jaar geleden verkocht een baron van
Schuylenburg het aan de familie Ten
Hove, van dewelke het overging in
handen van de familie Steengracht;
het gezin, dat het jachthuis betrok,
bestond uit zeven leden. Er waren
vier zonen en een dochter Toen de
ze vijf de huwbare leeftijd bereikt
hadden kocht papa voor zijn oudste
zoon het slot „Mooyland" bij Kleef,
voor de tweede het landgoed „Heer-
jansdam" in Gelderland, voor de der
de do Hollandse burcht „Duivenvoor
de" voor de vierde het Zeeuwse bui
ten „Bierschoten". Aan zijn dochter
bood hij „Keukenhof" aan, zoals het
eeuwenoude jachthuis toen heette
Het arme meisje vond, dat zij er
maar bekaaid afkwam en wist haar
vader te bewegen het aanzienlijk te
verfraaien met torens en anderszins.
Daarna trouwde zij met een baron
van Pallandt, wien zij slechts een
dochter schonk, die op haar beurt een
graaf van Lynden huwde. De oude
graaf en zijn echtgenote leven ook
al niet meer, zijn zoon heeft zich op
een boerderij onder Vught terugge
trokken. Het jachthuis wordt nu be
woond door een aantal arbeidersge
zinnen.
ZANDVLIET
De bossen rondom zijn kleiner ge
worden, maar nog beslaan zij een
aanzienlijke oppervlakte. Zij vallen in
twee delen uiteen: het eigenlijke
„Keukenhof" ten Zuiden van de weg.
die Lisse met Noordwijkerhout ver
bindt en „Zandvliet" ten Noorden
daarvan. Het sprookje nu. waarvan
hier sprake is, speelt zich af op
„Zandvliet" 'n bos van vijf en twintig
hectares. Al vaak hadden de bloem
bollenhandelaren en -kwekers van de
streek het oog laten vallen op dit
terrein, dat zich zo buitengewoon
goed zou kunnen lenen om er een
bloemententoonstelling te maken. En
nu zijn zij er eindelijk in geslaagd
de graaf te overreden het voor dat
doel af te staan. Nog wel voor de
tijd van tien jaren met vijf optieja
ren .Toen zij zover waren werd het
besluit genomen er gedurende ten
minste tien achtereenvolgende jaren
een bolbioemententoonstelling in te
VOOR DE SCHOORSTEEN
De wind loeit om het huis en de
regen klettert tegen de ruiten.- Als ge
de hond uit laat, weet hij, dié in de
zomer met geen stok naar binnen te
krijgen is, niet hoe vlug hij weer bij
de kachel moet kruipen. De lamp
gaat 's avonds vroeg aan en zowaar,
de kinderen scharen zich al weer
voor de schoorsteen en ge hoort de
Sinterklaasversjes weer klinken, die
ge vroeger zelf ook gezongen hebt.
Als ge ze hoort, leg dan uw boek, of
uw vulpen, of uw krant even weg en
luister.
De oudsten geloven al lang niet
meer in de langbaardige heilige, al
leen mijn jongste, die vier is, doet dat
nog wel. Maar snoepen doen ook de
twee oudsten graag en inderdaad,
waarom zouden ze, als de jongste
kans heeft op chocolade of suiker
goed in haar kleuter schoentje, zelf
ook niet een kans wagen met hun
veel grotere schoenen?
Ik begrijp niet. dat er mensen zijn,
die Sinterklaas willen afschaffen, om
dat het onpaedagogisch is om de kin
deren een vals geloof bij te brengen.
Het is hun eerste desillusie, zeggen de
kinderkenners, als de jeugd merkt,
dat de ouderen hen wat voorgelogen
hebben. Zou er nu waarlijk ooit
iemand slechter geworden zijn door
dat geloof aan Sinterklaas
Geniet er liever van als uw kroost
voor de schoorsteen zit en zingt van
trappelende paardenvoetjes, de maan
die door de bomen schijnt, de stoom
boten, die uit Spanje komen. De jeugd
merkt toch al gauw genoeg, dat de
wereld geen paradijs is.
richten. Het toeval wil, dat de eerste
keer voorjaar 1950 zal samen
vallen met de viering van het vijftig
jarig bestaan van de Bond van Bloom-
bollenhandelaren, die grootse plannen
heeft voor een luisterrijk feest. Deze
bond, die driehonderd leden telt
wij mogen wel zeggen, dat het drie
honderd wereldreizigers zijn, want de
Nederlandse bloembollen worden voor
meer dan 98 pet in het buitenland
verkocht zaJ dit jaar een omzet
van tachtig millioen gulden (aan de
viezen!) kunnen rapporteren; hij
hoopt het in 1950 tot honderd milli
oen te brengen.
Er zijn in deze streek achtduizend
bollenkwekers en zestig van de bes
ten en grootsten daaruit zullen de
voortreffelijkste voortbrengselen van
hun tuinen tentoonstellen op „Zand
vliet". Dezer dagen hebben wij er
tijdens een Zuidwesterstorm rondge
wandeld in gezelschap van „Sprook
jesprins" Van der Lee, die qüalitate
qua onder de modder zat. Hij, de di
recteur van de Nationale Bloemen
tentoonstelling „Keukenhof" (zo noe
men ze me tenminste wel eens, zei
hij bescheiden) vertelde, dat hij zijn
eerste bezoek aan het bos had ge
bracht met de bijl in de hand en het
hakmes aan de riem."Je kon er an
ders gewoonweg niet doorkomen,
lichtte hij toe, het akkermaalshout
was. meters hoog en zo dicht dooreen-
gestrengeld, dat men het niet anders
dan ontoegankelijk kon noemen. Ik
ben er een paar keer in verdwaald
geraakt. Toen heb ik er, vertelde de
heer Van der Lee, een hoop mensen
in gestuurd met bijlen om de boel
open te gooien. Een kaart van het ge
bied was er niet en een overzicht was
niet te krijgen. Daarom moest ik van
dag tot dag improviseren om er een
smaakvol geheel van te maken.
HOE HET WORDT.
Hoe hij geïmproviseerd heeft heb
ben wij gezien. Op vele plaatsen
heeft het hakhout plaats gemaakt
voor gazons met bedden, waarin vak
mensen bezig waren de bollen te
planten, die in het voorjaar hun
prachtige bloemen ten toon zullen
spreiden. Een rij beuken vormt nu
een laan met 24-000 tulpen langs de
kant in 24 verschillende kleuren en
soorten, om een enkel voorbeeld te
noemen.
Om er nog een naar nuchtere din
gen van te vertellen: de bouw van
een semi-permanent restaurant is
aanbesteed, een 3 hectares groot par
keerterrein is in aanleg, de weg er-
naam toe wordt aanzienlijk verbreed
en verbeterd, er komen waterleiding
en electriciteit, de treinen zullen weer
in Lisse stoppen Het volgend jaar
komt er bovendien een uitzichttoren,
vanwaar men ee:i groot deel van de
bloeiende bollenvelden kan overzien.
En het bestuur zoekt samenwerking
met de kwekers van rozen en andere
sierstruiken. opdat men naderhand
de hele zomer ooen kan blijven tel
kens met andere bloemsoorten. Reeds
is er een half millioen in „Zandvliet"
geinvesteerd. maar niemand maakt
zich ongerust over de vraag of dat
geld er wel weer uit zal komen.
(Nadruk verboden)
Een kijkje in het bos van „Zandvliet" te Lisse, zoals het er op het ogen
blik uitziet. Rondom de vyver worden de bloemperken aangelegd.
De winter-garderobe bezorgt ons
ditmaal minder last dan die van ver
leden jaar. Een oud japonnetje kan
rustig nog eens dienst doen, vooral
wanneer wij de rokken een tikkeltje
inkorten en 'n a-symmetrische versie
ring aanbrengen. Een a-symmetri
sche versiering, dat wil zeggen dat d<>
linker en de rechter kant van de ja
pon niet aan elkaar gelijk zijn. Wij
kunnen dat bijvoorbeeld bereiken,
door een 30 centimeter brede lap van
dezelfde stof als de japon in een van
de schoudernaden te rimpelen. Het
wordt dan een afhangende sjaal, die
onder de ceintuur wordt doorgetrok
ken. Is het een stof die zich daartoe
leent, dan kan de onderkant over een
breedte van 5 centimeter worden uit
gerafeld. Het is een wijze van ver
sieren. die wij in verscheidene Fran
se collecties zagen toegepast.
Maar, al is er veel te gebruiken
van verleden jaar. een nieuw japon
netje hoort er bij. In de winkels is
daartoe veel plaats ingeruimd voor
die heerlijk warme japonnen
deux piéces van jersey stof, Jersey
is een prachtig materiaal. Het valt
prettig soepel en het kreukt niet. Wie
het zelf verwerkt zal echter moeten
bedenken, dat het niet goed plooien
houdt.
Wilt u een gemaakt model, koop
dan liever géén jersey japon dan een
goedkope. Doordat er geen „weer
stand" in zit, hangen de goedkope
kwaliteiten spoedig als een zak om
het lijf. Maar wanneer de stof goed
is en eveneens behoorlijk gecon
fectioneerd is het een ideale dracht
met een lang leven.
(Nadruk verboden).
ELSE DAN AH
KLOEKMOEDIG MAN SLOEG ALARM.
Nu op Vrydag 25 November a.s. drie gedenkplaten onthuld zullen wor.
den in de gevel van de Ned. Herv. Kerk te Colijnsplaat om de herinne
ring levend te houden aan de wonderbaarlijke redding van Coltfnsplaat
uit de handen van de Duitsers, is liet ogenblik gekomen om wat meer
mee te delen over de belangryke rol, die daarbij gespeeld werd door een
eenvoudig, maar kloekmoedig man, de heer M. Neerhout uit Zierikzee.
Wij hadden een onderhoud met
hem en laten hem hier zelf aan het
woord.
Zoals zovelen, was ik met mijn
gezin en een groot deel van myn
boerderij-inventaris geëvacueerd van
Schouwen. Ik was terecht gekomen
bij de landbouwer C. de Regt Mz.
te Colrjnsplaat, wiens hofstede een
half uur van het dorp verwijderd
ligt 't Was in de nacht van 25 No
vember 1944, omstreeks 3 uur, toen
ik uit de slaap gewekt werd door
onbestemde geluiden. Om polshoogte
te nemen men kon nooit weten
sprong ik uit bed, kleedde mij
geheel aan en tuurde naar buiten.
Tot mijn verbazing zag ik licht m
de schuur en een gedaante. Dat zal
er nog bij moeten komen, dacht ik,
en zonder mij te bedenken, liep ik
naar de schuur, pakte een kerel in
de borst en vroeg hem: „Wat moet
dat met die bandenwagen?" want
enige kerels, zes in getal, wilden
deze wagen uit de schuur rijden.
Wat benne jullie Engelsen of Duit
sers. English was het antwoord.
Engels of niet, de wagen blijft hier.
waarop mij toegevoegd werd, dat zij
die wagen moesten hebben om naar
Colijnsplaat te rijden, waarbij ze In
formeerden hoever het was. Ik loog
„vijf minuten", liep naar de koestal
en stak een stallantaarn aan. welke
prompt met het geweer uit mijn
handen geslagen werd. Daarna reden
ze met z'n zessen de wagen de dijk
op en ik mee. Dat beviel de snui
ters niet en men sommeerde my
huiswaarts te gaan en geen voet
meer buiten te zetten. Op mijn hals
starrig weigeren werd mij de loop
van een geweer in de lenden ge
drukt. Toen was het met mijn „lef"
gedaan. De trekker moest eens over-
gaan. weet je! En zo werd ik als een
kleine jongen thuis gebracht, met
bevel: „Er niet meer uit."
HET WAREN DUITSERS.
U begrijpt, dat het toen voor mij
vaststond, diat het Duitsers waren,
a.1 kon ik hun aanwezigheid niet ver
klaren. Onverwijld pakte ik de fiets
en reed ondanks het uitdrukkelijk
bevel „binnen te blijven" naar Có-
lijnsplaat, daarmede alle gevaar trot
serende. Eerst reed ik naar het ver
blijf van de O.D. Daar was alles in
diepe rust, behalve de wacht. Op
diens vraag: „Wat is er?" •.ant
woordde ik: „De Duitsers zfo'n in
aantocht." Duidelijk was op het ge
zicht van de schildwacht en dat zy-
ner inmiddels gewekte makkers te
lezen: „Die vent is gek, of hy wil
ons een poets bakken." Zy brach
ten mij naar de herberg van Rinus
Westerweel, waar een afdeling van
de Irene Brigade lag. Ook daar on
gelovige gezichten.
ALARM!
Men vond het 't beste om mij naar
de herberg van Gast te brengen,
waar de overste ingekwartierd lag.
Deze had aanstonds de landkaart op
tafel, waarop ik de juiste plaats
moet aanwyzen. De overste hield
blykbaar niet van halve maatrege
len, want onmiddellyk werden alle
posten op Noord-Beveland opgebeld
met de vraag of men posten op de
bewuste plaats had uitgezet. Het
De Irene Brigade knapte de vol
gende avond nu dit werkje voor de
Duitsers op, waarop 4 boten, volge
laden met zwaar bewapend krijgs
volk, werkelyk koers zetten naar N.-
Beveland. Dat zy een buitengewoon
warme ontvangst deelachtig werden,
hoeft niet vermeld. Slechts één boot
met plm. 400 man wist te ontko
men. De andere verdwenen in de gol
ven. Des middags om 12 uur hadden
we de laatste Duitsers te pakken.
Deze hadden zich in het talud van
de dijk ingegraven en zich met gras
zoden en zeewier overdekt, waardoor
ze aan het oog onttrokken waren,
maar de heren kozen eieren voor
hun geld. Slechts luitenant Havelaar
uit Rotterdam was bij de gevechten
gesneuveld.
Van de gelande Duitsers geen en
kele. De commandant had te kennen
gegeven de vijand liever levend in
handen te krijgen.
SLECHTS EEN OORKONDE!
Heel deze belevenis had voor
mij geduurd van 's nachts 2 uur tot
3 uur 's middags en toen ik weer
naar huis mocht gaan, werd mij me
degedeeld onder de nodige beleefd
heidsbetuigingen, dat dit geval door
gegeven zou worden aan de Konin-
Maastricht in 1950 toneel van
g-in. Benelux-ontmoeting.
„En" vroegen we, „heb je later nog
iets gehoord?" Het antwoord luidde: De Maastrichtse Raad hleft een
„Ik heb een oorkonde gekregen van garantiesubsidie van 50.000 ver
burgemeester Schuit." jleend aan het comité, dat in Mei
De Duitsers hadden my niet ver- j 1950 in Maastricht een driedaags
geten. Blijkbaar door verraad waren Benelux-ontmoeting zal organiseren,
zij van de gehele situatie op de Er zal een enorme „carosserieshow"
hoogte gebracht. Enige weken nadien worden ingericht (van rolschaats tot
kwamen er twee Duitsers terug op de groatste vliegtuigmotor)voorts
Noord-Beveland om my" op te^ pikken, industriële exposities, culturele ma-
De heer M. Neerhout uit Zierikzee,
de redder van Colijnsplaat.
nant ter Haar uit Amsterdam trok
nu met 28 man de vijand tegemoet
en ik moest mee. Daarmede was
ik maar matig ingenomen. Eerlijk
gezegd, ik kneep hem niet zo zui
nig.
Eerst werd het dorp afgezet en
de verkenningstocht begon langs de
dijk tot we ae Duitsers op korte
afstand genaderd waren. De Duit
sers schoten het eerst en wierpen
daarna met handgranaten. Van het
dorp schoten de mannen van de Ire
ne Brigade lichtkogels af. Het was
een fantastisch gezicht en wat meer
zei, de positie van de Duitsers werd
daardoor bekend en onder vuur ge
nomen. Wat was ik benauwd. Ik
vroeg om naar huis te mogen, maar
dat was te riskant. Na een paar uur
hadden we drie moffen te pakken
en nadien haalden we nog een Pool
uit een sloot, die bezwoer alles te
zullen verklappen, als men hem het
leven liet.
DE POOL SPRAK.
Uit zijn omstandig verhaal bleek,
dat de Duitsers van Schouwen een
overval op Noord-eBveland beraamd
hadden. Allereerst moest de Zeesluis
opgeblazen worden, waardoor N.
Be veland onder water zou gezet
worden. Met handgranaten zou men
in de herberg de bezetting opruimen.
De bewoners zouden gesommeerd
worden zich in de Ned. Herv. Kerk
te begeven, waarna men dit gebouw
in de lucht zou laten vliegen en ten
slotte Noord-Beveland zou bezetten.
Teneinde dit zo vlug mogelijk te
doen, had men met de bezetting op
Schouwen afgesproken, dat als men
in Colijnsplaat de toestand meester
was, men door bepaalde seinen met
lichtkogels dit kenbaar zou maken,
waarop boten uit Zierikzee zouden
antwoord was ontkennend. Luite- overkomen met Duitse troepen.
maar in plaats dat zy aan de twee.
de hofstede links van Colijnsplaat
een bezoek brachten, kwamen zy te
recht op de tweede hofstede van
rechts en namen een man mede, die
die later losgelaten werd, toen het
bleek, dat hij de gezochten niet was.
Tot zover het relaas van de heer
Neerhout. Op sobere wyze vertelde
h" over het voorval, dat voor de be
woners van Noord-Beveland en voor-
nameiyk voor de inwoners van Co-
lynsplaat zo noodlottig had kunnen
worden.
Hy heeft zijn leven ingezet voor
zyn mede-mensen; Wy meenden dat
dit nog wel eens gereleveerd moest
worden.
Prins Charles, de zoon van de her-
tog van Edinburgh en Prinses Elizabeth
van Engeland, is Maandag één jaar ge
worden. De verjaardag werd op verzoek
van prinses Elizabeth niet officeel ge
vierd.
nifestaties van Limburgse kunst en
een aantal bijzondere feestelijkheden.
Noorse walvisharpoenier beboet
voor dienst in ons land.
Een Noorse walvisharpoenier is
Zaterdag door een Noorse rechtbank
beboet met 1000 kronen (530 gul
den) en een confiscatie van bezit
ter waarde van 6000 kronen wegens
het werken op een Nederlandse wal
visvaarder gedurende drie seizoenen
na de oorlog.
Hij verklaarde voor de rechtbank,
dat hij de Nederlanders had willen
helpen, omdat zij onmiddellijk na de
oorlog met hongersnood werden be
dreigd.
Als bewysstuk werd een dankbe
tuiging van de burgemeester van
Amsterdam overlegd.
Volgens de Noorse wet mogen No- j
ren geen dienst doen op walvisvaar
ders van landen, die voor de oorlog
niet regelmatig ter walvisvaart gin-1
gen.
Het Wereldgebeuren
Atoomenergie
Een grappenmaker plakte Zater
dag de volgende advertentie op het
tydingbord in het gebouw van de
Ver. Naties te Lake Success: „Wilt
U een berg verplaatsen? Bel de
Kremlin bergtransport dienst
no. U 235. Wy zyn gespecialiseerd in
het veranderen van Alpen in mols
hopen". U 235 is de scheikundige
naam van uranium. De grap sloeg
op de verklaring van Wisjinsky, die
zelfde dag in de politieke commissie
afgelegd, dat de Sowj et-Unie bereid
is haar gebied open te stellen voor
toezicht op atoominstallaties. Of
eigenlijk meer in het bijzonder op
de wijze, waarop de Sowj et-minister
deze verklaring omkleedde en met
bijzonderheden omlijstte.
Wisjinsky ging voor het eerst na
der in op de destijds door president
Truman gedane opzienbarende mede
delingen over een atoomexplosie inde
Sowjet-Uyic. Hij maakte daarbij geen
enkele toespeling op de atoombom,
maar gaf hoog op over de toepassing
van de atoomenergie voor vreedzame
doeleinden. Op grote schaal wordt ex
plosieve arbeid, voor het opblazen
van bergen en rotsen, verricht, aldus
herhaalde Wisjinsky enkele keren.
Of de afgevaardigden van de V.N.
dat alles voor zoete koek hebben ge
slikt, dan wel geamuseerd en met de
nodige skepsis hebben zitten luiste
ren, is niet bekend.
In elk geval tracht de Sowjet-pro-
paganda thans overal de voorstelling
ingang te doen Vinden, dat wat het
gebruik van atoomenergie voor
vreedzame doeleinden betreft. Rus
land veel verder is dan Amerika.
Hoe het staat met de vervaardiging
van atoomwapens wordt daarbij in
het midden gelaten, zijnde een on
derwerp, dat zich niet leent voor dis
cussie.
De beide Oostduitse bladen „Nacht
I Express" en „Neues Deutschland"
•verschenen vorige week op de ver
jaardag van de Russische Octobem-
volutie met artikelen, die zeer de
aandacht hebben getrokken. In deze
artikelen werd uiteengezet, dat het
in de bedoeling ligt van de Russen
het water van de Westsiberische ri
vieren Jenisei, Ob en Iris gedeeltelijk
langs de rivier de Tobol af te voeren
naar het Aralmeer. Vanuit dit na
tuurlijk reservoir zou dan het woes
tijnachtige gebied in de omgeving
worden bevloeid. Door atoomexplo
sies zou een kanaal zijn aangelegd
door het Zuidelijk deel van het Oeral-
gebergte, dat zonder bijzondere maat
regelen ontoegankelijk gebied vormt.
In Juli jongstleden verscheen in het
Russische letterkundige maandblad
„Novy Mir" een lyrisch verslag van
een atoomexplosie, die ten Noorden
van het Aralmeer een berg onderste
boven zou hebben gekeerd. De ver
klaring van president Truman kwam
op 23 September.
De onthullingen lijken nogal fan
tastisch en zijn in het Westen dan
ook met veel voorbehoud opgeno
men. Niettemin zijn er voldoende
aanwijzingen, dat dergelijke verha
len niet kunnen worden afgedaan
met het woord, afleidingspropaganda.
Een Londense journalist is dezer da
gen op het idéé gekomen vooroorlog
se publicaties over dit onderwerp
nog eens op te slaan. In de Sowj et -
encyclopaedie van 1936 vond hij een
rapport van de Russische professor
Basjilof met uitgebreide gegevens
over zeer rijke Russische uraniumg»-
bieden in Tienshan en Pamirs, t„n
Zuiden van het Balkhasmeer. Het
rapport had tot titel „voorraden van
radioactieve ertsen in Centraal-Azië
en de mopilykheden van haar exploi
tatie" en is in latere uitgaven van de
encyclopaedic geschrapt. In 1936 was
er immers nog geen sprake van
atoombommen, maar naarmate de
toepassing van atoomenergie voor be
wapeningsdoeleinden zich ontwikkel
de zijn de Russische geleerden zwijg
zamer geworden.
Wanneer echter de verscheidene
rapporten, artikelen en verklaringen
als delen van een legpuzzle worden
aaneengevoegd tot een samenhangend
geheel ontstaat een vaag beeld over
de Russische vorderingen. Dat beeld
maakt het hoe langer hoe aanneme
lijker, dat inderdaad de toepassing
van atoomenergie in de Sowj et-Unie
belangrijker resultaten heeft afge
worpen dan tot dusver werd ver
moed.
Onbewoond huis vernield.
Een onbewoond huis te Groesbeek
is Zaterdagnacht door baldadige ver
nielzucht bijna geheel geruïneerd.
Men heeft deuren ingetrapt, kozijnen
uitgerukt, het gebint losgeslagen,
waardoor het dak is ingevallen en
de muren gescheurd zijn. Deze ver
nieling is vermoedelijk toe te schrij
ven aan wraakzucht jegens de alleen
wonende eigenaar, die zijn huis pas
verkocht heeft en daarom elders ver
bleef.
26. Meneer Barend Bof vond het echter hele
maal niet zo grappig en hy loerde knarsetandend
naar boven en haalde wraakgierig een honden
zweep uit zijn broekzak. Kom d'r uit, bruine ban
diet, gilde hij, dan zal ik je een pak ros geven dat
je heugen zal. Hierrr zeg ik je....! Op dat ogen
blik vloog Jimmy weer in ijlende vaart over zijn
hoofdDe aap had de bal nu in zijn rechter
handmikteen kwakte de bal toen met
grote kracht naar benedenHet ding suisde ge
woon door de lucht!
