De haven van Breskens JIMMY BROWN, sportheld no. 1 260.000 ton goederen verwerkt Zeeuwse Almanak Van Vrouw toi Vrouw DE KAARS DE ZWARTE ORCHIDEE DINSDAG 1 NOVEMBER 1949 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT In 1948 liepen 1900 schepen binnen. Onophoudelijk rijden grote vrachtauto's, volgeladen met suikerbieten, het haventerrein van Breskens op. In de haven liggen de schepen met open ruimen. Sterke kranen staan op de wal, laten hun grijpers boven de geladen auto's slingeren, ijverige handen bevestigen de haken over de nelten, waarin de bieten zijn geladen en een ogenblik later zweeft het net met 1M tot 2 ton bieten, boven het ruim van het schip. Een enkele handbeweging van de machinist op de kraan, doet de bieten in het ruim vallen. In een minimum van tijd is de auto gelost en wordt onmiddellijk plaats gemaakt voor de volgende. Dat gaat zo de gehele dag door. Ledige schepen komen, volge laden schepen vertrekken. Het grootste gedeelte van de bieten- oogst in West Zeeuwsch-Vlaanderen gaat via Breskens naar de suikerfa brieken. Doch niet alleen suikerbieten wor den er in Breskens verscheept, ook vele andere landbouwproducten, stukgoederen, bouwmaterialen, enz., enz. Wanneer men bedenkt, dat er in 3948 ruim 1900 schepen op de haven kwamen en dat ruim 260.000 ton goe deren werden geladen en gelost, krijgt men enigszins een denkbeeld van hoe groot belang deze haven is, niet al leen voor Breskens. maar voor geheel West Zeeuwsch-Vlaanderen. Speciaal dit laatste wordt wel eens vergeten, waarom wij juist hierop nog eens spe ciaal de aandacht vestigen, TELEURSTELLING Het Is nu ruim 5 jaar geleden dat Breskens een zware tol moest betalen voor de bevrijding. De gemeente en ook de haven werden zeer zwaar ge teisterd, terwijl honderden ingezete nen het leven verloren. In de haven tal van wrakken. Ha venmuren en steigers vernield. De wrakken werden opgeruimd, enkele steigers hersteld of vernieuwd, maar het grote herstel van de haven bleef uit. De Bressiaanders gingen van meet af aan weer aan het werk. De vissers herstelden, waar mogelijk, hun sche pen, andere moesten zien een nieuw schip te bemachtigen, want er moest weer gevaren worden. Groot waren de moeilijkheden, maar deze nijvere bevolking niet zich niet uit het veld (d.w.z. van de zeel slaan. De regering beloofde alle mogelij ke medewerking. Beloven, jawel, maar van die beloften is niet veel terecht gekomen. De fabriek van Van Melle, de enige industrie in Breskens, werd in April 1946 verplaatst naar Zuid-Holland, na dat tevoren de minister had beloofd dat Breskens een binnenhaven zou krijgen. Ook na het vertrek van Van Melle handhaafde de minister zijn be lofte. DE OPBOUW Breskens moest worden opgebouwd, er werd een wederopbouwplan ge maakt, dat vanzelfsprekend geheel was gebaseerd op de binnenhaven, temeer daar de minister in Septem ber 1946 nog aan het gemeentebe stuur van Breskens berichtte, dat aan de Rijkswaterstaat opdracht was gegeven om plannen voor de nieuwe binnenhaven te ontwerpen. Die plannen zijn gemaakt, waarna werd uitgezien naar gegadigden voor de vestiging van industrie op de nieu we haventerreinen. Er bleken gega digden genoeg te zijn, getuige het feit, dat 12 a 1300 meter haventerrein werd besproken. Tot zover liep alles vlot en in Bres kens zag men de toekomst hoopvol tegemoet. Helaas bleek ex plotseling geen schot meer in de zaak te zitten. Het regeringsapparaat begon steeds stroe ver te werken en toen kwam de genadeslag. Begin Januari van dit jaar verklaarde de minister van Water staat, dat een binnenhaven te Bres kens economisch niet verantwoord zou zijn. Dit bericht trof Breskens als 'n nieuwe ramp, daar nu alle plannen EEN ZEEUW GING HEEN Zo zitten we daar nu met zijn allen op onze redactie en bij alles wat we zeggen, komen we telkens weer bij onze collega Jos. Doorenbos terecht, die Zondagavond zo plotseling uit ons midden werd weggerukt. Zelfs de jongeren, die Doorenbos toch eigen lijk maar zo kort medemaakten, zijn stil en gegrepen. Want ook zij hadden hem reeds leren kennen als een mens, die nimmer zichzelf zocht en altijd er op uit was om anderen te helpen en die anderen kon helpen, omdat hij zulk een gaaf en open, zulk een zon nig karakter had. Het mag hier in dit linkerbeneden- hoekje, met de bescheidenheid, die Doorenbos zelf zo sierde, nog wel eens gezegd worden, hoezeer deze stille werker met hart en ziel Zeeuw' was. Hij kende Zeeland als weinigen en zijn uitstekend geheugen maakte, dat hij telkens weer een onfeilbare vraag baak bleek. Aan niets kon hij zich zo ergeren, als aan fouten in ons Zeeuw se nieuws. Die deden hem in de let terlijke zin van het woord pijn en hij aarzelde dan niet om erop te wijzen met de bedoeling, dat wij in den ver volge dergelijke fouten vermijden zouden. Zelf maakte hij dergelijke fouten nooit.... Middelburg, de stad, waar hij gebo ren werd, h{j lééfde er mee. Jaren lang is hij in Middelburg een hoog geachte, populaire figuur geweest: hij was een stuk van Middelburg, zoals Middelburg een stuk van hem was. Later, toen hij naar Goes trok, om daar de belangen van onze krant te behartigen, bleek, hoezeer hij niet slechts Middelburger, maar tevens Zeeuw was. En wederom bleek zijn kennis gedegen en grondig. Om zijn toewijding en ijver, maar bovenal om zijn liefde voor Zeeland, zal de naam Doorenbos in de geschie denis der Zeeuwse journalistiek met ere genoemd blijven'. voor uitbreiding en vestiging van in dustrie nutteloos waren. Een regeringsbelofte verbroken, waarvan niet alleen Breskens, maar geheel West Zeeuwsch-Vlaanderen de dupe werd. Is het te verbazen dat de bevolking van dit stukje Nederland weinig ver trouwen heeft in onze regering? VERBETERING GETIJHAVEN Inplaats van een binnenhaven werd herstel en verbetering van de getij haven toegezegd. Tussen toezeggen en uitvoeren ligt een lange weg, dat is onk hier al bewezen. Met dit herstel zal een bedrag gemoeid zijn van 3 millioen en op de begroting voor 1950 is thans uitgetrokken ƒ500 000.—. Wanneer dus ieder jaar eenzelfde be drag daarvoor wordt uitgetrokken, zal het herstel nog 6 jaar duren. Op deze wijze zal de haven van Breskens 11 jaar na de vernieling, hersteld zijn. Is het te verwonderen dat men, niet alleen in Breskens, maar in geheel West Zeeuwsch-Vlaanderen, ernstig ontstemd is over deze behandeling? EEN COMMISSIE Er is intussen een commissie ge vormd om de belangen van de haven van Breskens te behartigen, een com missie, bestaande uit vooraanstaande mannen uit het gehele landje van Cadzand. Deze commissie heeft de kwestie besproken met een aan lal Kamerleden en ze is daarna zelfs vriendelijk door de minister ontvan gen. Zal het alles veel helpen? Intussen is er een begin gemaakt met het herstel van een klein gedeel te kademuur. Voorts zal dezer dagen worden begonnen met de kop van de haven 10 meter in te korten, waar door de gevaarlijke bocht tussen Spui- plein en Scheldekade zal verdwijnen. Een toe te juichen maatregel, temeer daar deze kop toch weinig nut heeft. Verder ligt het in de bedoeling van de Rijkswaterstaat om ook de gevaar lijke duiker ter plaatse eindelijk te herstellen. Ondanks al deze tegensla- Chinese communisten waarschuwen Amerika Het centrale comité van de Chiöe- sche communistische partij heeft Zon dag het Amerikaanse hooggerechtshof gewaarschuwd om de vonnissen tegen li Amerikaanse communistische lei ders te herroepen. Ook de regeringen van Australië en Griekenland kregen de waarschuwing, dat zij de vonnis sen tegen de secretaris der Australi sche communistische partij, en die te gen zes Griekse communisten moesten vernietigen. Deze „waarschuwingen" werden door de radio Peking omge roepen. De Chinese communisten zou den, aldus de in San Francisco opge vangen uitzending, „krachtige pogin gen doen om het duivelse imperialis me te helpen verslaan". Een team van achttien vrouwelijke worstelaars, in leeftijd variërend van IR tot 28 jaar. gaat in West-Berlijn optre den. De hoofdcommissaris van politie acht het schouwspel noch immoreel, noch in strjjd met de smaak van het publiek. gen werkt men aan de haven voort. Schepen worden geladen en gelost, vissers brengen het zeebanket aan de wal en zorgen daarmede voor devie zen. want de garnalen gaan practisch alle naar het buitenland. HARING Straks hoopt men weer op de haring vangst. Dan zullen de trailers uit ge heel ons land weer naar Breskens ko men. waar de havenarbeiders niet schuw zijn van werken en niet vragen of het dag of nacht is. wanneer er ge laden of gelost moet worden. Men hoopt, dat dan wederom duizen den tonnen haring naar Holland ver voerd zullen kunnen worden. Het is in erband daarmede dat de kwestie van de vrije veren ook in Breskens de volle belangstelling heeft. Immers, zo redeneert men, wanneer het veer weer belast wordt, zal dan het ver voer van de ha»,!ng niet te duur wor den, en zou dat voor de vissers uit Urk, Vlaardingen, Ymuiden enz. geen aanleiding kunnen zijn een andere ha ven te kiezen? Chinee* communistische troepen hebben hun tenten opg. isc»i «n Tsjoerntsjoen, dat precies grenst aan de Engelse wijk van Hongkong. Enlgo soldaten van het Chinese communistische leger gaan twee ver. slaggevers voor in de hoofdstraat. Het licht van een kaars schijnt op mijn papier. De centrale heeft, om een of andere inderdaad duistere reden, reeds een half uur verstek laten gaan. Wij hebben ons bij de avond boterham moeten redden met een haastig opgedolven kaars, op een schoteltje ge plakt. Natuurlijk tot grote ver rukking van mijn dochter. Kinderen hebben, tot hun geluk en onze beschaming, een gezegende hang naar het avontuurlijke en onge wone. en de lichtstoring was haar alleen daarom al welkom: omdat haar moe der nu eens volgens de regels van de kunst het schaduwvogeltje kon laten fladderen op de muur. en het schaduwkonijntje laten wegspringen. Ik moet er nog om glim lachen. nu ik met flakke rende schaduwen over mijn papier, zit te schrijven. Kinderen zouden, indien dat mogelijk xvas. zielstevreden zegge twee eeuwen in de historie terugstnopen. Zij zouden zich kostelijk amu seren met olielampen, bed steden. hoornblazende pos tiljons en trekschuiten. En wij Ik moet er niet aan den- ken, hoeveel onvertogen woorden, er weer gepreveld of geknetterd zijn, omdat het gros van mijn stadge noten plotseling zijn tenen stootte, zijn weegschaal niet kon zien of zijn krant moest neerleggen. Om van ernsti ger narigheden bij kappers, bij slagers, in ziekenhuizen en fabrieken maar niet te spreken. Wat zijn wij. mo derne mensen, eigenlijk hul peloos geworden. Angst aanjagend hulpeloos. Wij vrouiven bovenal. Zo'n enkele lichtstoring laat ons plotseling volko men verbijsterd staan in ons eigen huis. Wij grab belen op de tast naar een stompje kaars, ivij dragen om wat te doen eigenlijk het onzekere vlammetje Heeft u óók wel eens het mopperend voor ons uit. gevoel, dat wij met al die naar de keuken, de trap op, efficiency en dat comfort de trap af. de huiskamer in. er eerder op achteruit ge- Onze strijkwas blijft liggen, gaan zijn? Dat de meeste het muziekje na den eten vrouwen met al die vrij schiet erbij in. En als het komende tijd geen raad we- nu alsjeblieft maar gauw ten? Hebben de pstjeh'xtérs verholpen is. want stel je het ooit zo druk gehad? voor dat je morgen de Nee nee. niét met zwaar stofzuiger niet kunt aanzet- overspannen, door de zor- tengen uit hun evenwicht ge- O ja. onze moderne sa- rukte mannen, menleving is uiterst comfor- Maar met de dames, die tabel. Je draait maar aan zich uit pure verveling een kraan en je hebt water allerlei complexen gaan er zijn nog millioenen aanmeten. Er moet toch vrouwen op de wereld die iets mankeren aan die ge- daarvoor met een kruik op perfectionneerde techniek 't hoofd een half uur naar van ons. Als ik door een een put moeten wandelen, museum loop, en ik kijk je draait aan een knopje en met aandacht naar de ge- je hebt licht onze moe- zichten van die vrouwen ders knoeiden nog met olie- uit de zeventiende eeuw: lampen en gaskousjes. De het bedaarde melkmeisje HOUDT EEN PREEK JE wasserij wast voor ons, de van Vermeer, Hendricje melkinrichting kookt de Stoffels, die uit een venster pap voor ons, de confectie- glimlacht. Elisabeth Bas die fabriek naait voor ons. er eens even breeduit voor Straks, heb ik mij onlangs is gaan zitten: dan treft door een professor laten mij altijd de rust in haar vertellen (in de krant dan gezichten, de heldere glans altijd) straks wonen wij van haar ogen. allemaal in reusachtige wo- En evenwel ivisten al ningblokken met één-ge- dezen, van laag tot hoog, zins-flats; wij halen ons waf merken was; toen elke middagpotfc uit de centrale emmer water nog gepompt keuken van ons blok. wij cike naad met de hand ge- krijgen onze was thuis uit „aaid. elke maaltijd op de centrale wasserij, weer hotI, en tur,,cn gekookt van datzelfde blok. Onze moest worden. Leest u het kinderen spelen dan niet maar na get je Wolff, langer aan onze tafel onder welke uitgebreide insfruc- onze lamp. maar worden fje3 een schoonmoeder aan zoet gehouden door gedi- haar schoondochter gaf plomeerde jonge dames in omtrent het beheer van de de centrale speelruimte. huishouding, ook al was zij Zodat wij vrouwen, altijd omringd door een staf van nog volgens- die profëssor. „booien". volkomen de handen vrij En moesten de drie ge- zullen hebben omja, zusters Brönte niet de ge hele dag in touw zijn in hun vaders pastorie, met wassen, met koken, met strijken, met naaien, met inmaken, met wrijven en poetsen zodat er maar twee avonduren overbleven om te lezen en te schrijven? En evenwel: hoe schreven zij? En wij zelf ivoren wij eigenlijk in die oorlogs jaren, toen wij van alle comfort verstoken waren, toen wij met de stoffer over de vloer kropen en de pot kookten op een walmende en smeulende Rus niet gelukkiger dan nu? Wij voelden ons in elk geval niet zo spoedig uit het veld geslagen. Wij redden ons, wij schikten ons. wij waren minder afhankelijk van allerlei kwetsbare publieke gemak ken. En wij leefden en ge noten intenser. Hoe konden wij ons, bij een wankel drijvertje, met aandacht in een bock verdiepen. Wat een genot was een uitge spaarde tractatie op een verjaardag. Wat een vol doening een nieuw kinderr- jasje uit een oude peignoir. Maar Saskia, wat dan? De klok terugzetten? Ons weer opknappen met stof fer en blik, met petroleum lamp en kolenfornuizen? Dat niet: en zelfs al zou ik het wensenhet rad van de tijd draait nimmer terug. Maar ik wil geen slavin van het comfort worden. Ik wil altijd het vermogen behouden om mij te behel pen, mij aan te passen; ik wil iets redden van de mentaliteit der oude voor trekkersvrouwen in Zuid- Afrika, die haar enige naald telkens maar weer geduldig op ccn klipsteen bijslepen. Kijk. het licht gaat weer op. We zullen je maar weer uitblazen, kaars. En bedankt voor het preekje. SASKIA. FEUILLETON door ALLAN SWINTON 25 „Je weet dat je grootvader dood moet zijn. In 1939 was hij al zo zwak als iets en werd hij vreemd in zijn hoofd. Wat voor kans heeft hij gehad om het hier vijf jaar in uit te hou den? En dood of levend, wat hoopte je eigenlijk te vinden hem of zijn logboek? Het was een risico op lange termijn, dat in wanhoop genomen was. Het mijne was ook een gok, maar de kansen waren heel wat groter. Ik kon mij op behoorlijke aanwijzingen ver laten. Jij had dit in het geheel niet. En het is gelukt. Morgen zullen we in de stad zijn. En jouw deel van de buit zal meer zijn dan je ooit zou kunnen maken in het gedurende twintig jaar exporteren van orchideeën, zelfs al had je het logboek". Spottend zei Sam: „Je wilt toch ze ker niet beweren, dat je dit deed te haren prof ij te". Met een ruk wendde Semple zich tot hem. „Neen. Ik zeg, dat ik van plan was om te delen. Ik heb je die avond gezegd, dat er anderen waren met wie ik delen moest Je veronderstelt toch zeker niet dat ik van plan was de he le boel in te slikken, wel?" Al de ergernis en terughouding, die hij in de afgelopen weken van Mary te verduren had gehad, vlogen Sam naar het hoofd. „Dat deed ik en dat doe ik nog". Van zijn boze gespannen gezicht keek Semple naar Mary, die er even eens met een kleur op het gezicht en een vijandige uitdrukking in de ogen bijstond en voor het eerst scheen hij niet op zijn gemak. „Kijk eens hier", zei hij. „Ik heb je voor de gek gehouden. Je bent volko men gerechtigd, om daar boos over te zijn. Daarvoor maak ik mijn veront schuldigingen. MaUi Zitó je uuc olS ik het maar op een of andere manier gedaan kon krijgen, het tot ons aller voordeel zou zijn en niemand zou be nadelen. Van het eerste ogenblik af aan, ben ik van plan geweest het je te vertellen, als de tijd er voor gekomen was en om te delen, wat ik vinden zou". Sam zei: „Ik geloof je niet". Semple's wenkbrauwen gingen om hoog. „Heidaar, wacht eens even! Ik zei wat!" „Je hebt-zoveel gezegd en het waren allemaal leugens". Semple's gehele gelaatsuitdrukking veranderde, maar hij hield zichzelf nog in bedwang. „Kun je niet inzien, dat dat heel iets anders is?" „Neen. Maar ik kan wel inzien, hoe snugger jij bent". Semple's neusvleugels zetten zich uit en hij hield zijn adem in. „Mis schien bedoel je dat niet zo", zei hij bedaard. Zijn zelfbeheersing maakte Sam nog razender. „Waarom niet? Ik heb je toch ongeveer de hele klok rond ho ren liegen?" Zij stonden op enige afstand van elkaar. Toen Semple op hem los ging, weerklonk Mary's stem, die de leider tot staan bracht „Hugh!" Sam in het oog houdend, zei hy ter zijde tegen haar: „Houd je hier buiten, Mary. Ga liever naar je tent". „Doe niet zo belachelijk. En schei den jullie er alle twee alsjeblieft mee uit om als een paar kemphanen op te treden. Als jullie eens wisten, hoe dwaas je er beiden uitziet met die ogen, die zowat uit jullie hoofden rol len!" Het werkte als een douche op de beide woedende mannen. Semple keerde zich met een "hik om. „Denk jij ook, dat ik lieg?" „Waarom zou ik dat niet doen? Je hebt je schandalig gedragen door mij hierheen te slepen, speculerend op Sam's fatsoen, handelend, of het jouw expeditie was en tenslotte ons een mal figuur laten slaan". Sam bracht in het midden. „Maar je kunt je hier niet uit liegen, zoals je je er in gelogen hebt". Semple keerde zich woedend tot hem. „Wat jij „Schei uit!" snauwde Mary. „Waag het niet hem te slaan. Heb je al geen kwaad genoeg gedaan, zonder hem nog af te ranselen!" Met een uitroep van verontwaardi ging keerde Semple zich om en ver dween ln de duisternis in de richting van de muildieren. Niet minder opgewonden keerde Sam zich tot Mary. ,Je had niet tussenbei den moeten komen!" Haar antwoord was nog al onver wacht „Dat had ik misschien ook niet. Je hebt hem beestachtig behandeld". Verontwaardigd vroeg hij. „Wel heeft hij er soms niet om gevraagd?" „Niet op de manier, zoals jij meent. Weet je", ging zij voort, „jij bent vriendelijk en aardig en beleefd enz. enz., maar buiten je werk bestaat vooi jou niets. En soms vind ik je een heel klein beetje zelfgenoegzaam. Ik had misschien beter gedaan met het jullie maar eens te laten uitvechten. Hij zou je half dood geslagen hebben, maar 't zou jou misschien een beetje breder inzicht in sommige dingen hebben ge geven". Terwijl hij nog bezig wps zich van deze frontaanval zo goed mogelijk te herstellen, kwam Semple opnieuw uit de duisternis te voorschijn. Hij was nog boos, maar had zichzelf nu stevig onder bedwang. (Wordt vervolgd). Het Wereldgebeuren Politiek spel Vandaag geeft in deze rubriek onze correspondent in Parijs, Jan Brusse een nabeschouwing over de jongste politieke storm in Frankrijk. Hij schreef: Men zegt. dat Frankrijk het meest democratische land ter wereld is om dat iedereen er om de beurt een kans krijgt minister te worden. Dat is na tuurlijk zwaar overdreven, maar wel is het waar, dat er sinds 1914 geen Franse regering is aan te wijzen, dio het langer dan twee jaar heeft kun nen uithouden. Na de laatste wereld oorlog viel de gemiddelde levensduur van een kabinet terug tot zes maan den. De laatste vier weken hebben wij hier vier verschillende Franse minis ter-presidenten gezien. Maar nu,is er dan toch eindelijk een nieuwe regering gevormd en ofschoon aanvankelijk eigenlijk niemand enige kans van slagen gaf aan Georges Bi- dault. toch kreeg deze leider van de M.R.P, (Katholieke Volkspartij in Frankrijk) een ruime meerderheid achter zich, zodat het er wel naar uitziet, dat hij vrij vast in het zadel zit. Nu het kabinet-Bidault eenmaal ge vormd is, komi men in Frankrijk hoe langer hoe meer tot de conclusie, dat de zeer ernstige crisis van twee en twintig dagen, die wij achter de rug hebben, volkomen nutteloos is ge- wee't. Bidault heeft duidelijk te ver staan gegeven, dat hij de politiek van zijn voorganger Queuille wil voort zette" en de gemiddelde Fransman vindt dat ook- met recht, dat men de crisis had kunnen besparen. Hij weet wel, dat het parlementaire loven in Frankrijk een hopeloos verpolitiekt spel geworden is, maar hij vraagt zich toch met nog al wat ergernis af, waarom men dr. Queuille, daarop Jules Moch en vervolgens Réné Mayer heeft laten vallen om einde lijk te besluiten de politiek van Queuille onder Bidault te gaan voort zetten. Bij een crisis in Frankrijk spelen persoonlijke overwegingen vaak een belangrijke rol en dat is zeer beden kelijk. Nadat de socialistische minis ter Daniël Mayer er voor gezorgd had, dat het kabinet van de liberaal Queuille viel. zorgden de liberalen er wel voor ,dat de socialist Jules Moch geen kans zou krijgen om de nieuwe regering te vormen. De drie ministeries, waarom bij de vorming van een nieuwe regering in Frankrijk steeds gevochten wordt, zijn binnenlandse zaken, justitie en voorlichting. De partij, die het mini sterie van binnenlandse zaken bezet, beheerst de politie en controleert de verkiezingen. Wie Justitie heeft, is heer en meester over de zuivering; wie voorlichting heeft commandandc-ert de genationaliseerde radio en heeft dus de nieuwsvoorziening van het land in handen. De grootste moeilijkheden bij het verdelen van de portefeuille na de laatste crisis waren de volgende: voor de oorlog bezat de Radicaal So cialistische Partij (ongeveer te verge lijken. met.de liberale partij in Ne derland) in Frankrijk verschillende bloelende kranten. Deze kranten coT- laboreerden voor een groot gedeelte tijdens de oorlog en werden na de be vrijding verboden. De Radicaal So cialisten vinden echter, dat die bla den weer moeten verschijnen, maar de andere regeringspartijen zijn dear tegen. De Radicaal Socialisten weten, dat de minister van Justitie het ver schijningsverbod van di-. bladen kan opheffen en daarom eisen zij na iedere crisis het ministerie van Justi tie voor zich op Dat hebben zij nu ook gekregen. mr.ar men heeft tevens de M.RP.'er Teitgen het ministerie van voorlichting gegeven. Aangezien justitie het verbod wel kan opheffen maar voorlichting de vergunning voor het opnieuw verschijnen moet geven, neutraliseren deze twee ministeries elkaar en de kwestie van de kranten is dus op de lange baan geschoven. Onder de regering van liberaal Queuille is Frankrijk met grote stap pen vooruit gegaan. De productie is op ieder gebied gestegen, de arbeids- rust is teruggekeerd, er werd weer meer naar de stem van Frankrijk in het buitenland geluisterd en de waarde van de frank is ongeveer sta biel geworden. Bidault zal de politiek van Queuille voortzetten: dat betekent dus, dat men. ondanks het toch wel ietwat onverantwoordelijke polRioke spel van de laatste weken, voort zal gaan in de goede richting. Wordt Keizer Karei binnenkort zalig verklaard Volgens het Turijns blad „La Stam pa", zou de congregatie der riten bin nenkort de zaligverklaring in over weging nemen van Keizer Karei, de 'aatste Habsburger, die over Oosten, rijk en Hongarije heeft geregeerd. Keizer Karei, die in 1916 Franz Joscf onvolgde, deed in 1918, toen Oosten rijk een afzonderlijke republiek werd, afstand van de troon en stierf in 1922. 14. Geërgerd keek deze weer voor zich, maar lang duurde deze ergernis toch niet, want er ver scheen eensklaps een sluwe glimlach op zijn tronie. Deze chimpansee, dacht meneer Barend Bof, geeft blijk van een meer dan normale intelligentie, deze aap bezit een bijna menselijk verstand. Dit is geen gewone aap. Hij is geen 200 maar wel 400 gulden waard en misschien nog wei veel meer. Ik begin met er 800 gulden voor te vragjen bij Janus Dui kelaar van het circus Hobbelpaax-d in Londen. Ja aapje, grijns jij maar!"

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1949 | | pagina 3