De haven van Breskens
JIMMY BROWN, sportheld no. 1
260.000 ton goederen verwerkt
Zeeuwse Almanak
Van Vrouw toi Vrouw
DE KAARS
DE ZWARTE
ORCHIDEE
DINSDAG 1 NOVEMBER 1949
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
In 1948 liepen 1900 schepen binnen.
Onophoudelijk rijden grote vrachtauto's, volgeladen met suikerbieten, het
haventerrein van Breskens op. In de haven liggen de schepen met open
ruimen. Sterke kranen staan op de wal, laten hun grijpers boven de geladen
auto's slingeren, ijverige handen bevestigen de haken over de nelten, waarin
de bieten zijn geladen en een ogenblik later zweeft het net met 1M tot 2 ton
bieten, boven het ruim van het schip. Een enkele handbeweging van de
machinist op de kraan, doet de bieten in het ruim vallen. In een minimum
van tijd is de auto gelost en wordt onmiddellijk plaats gemaakt voor de
volgende. Dat gaat zo de gehele dag door. Ledige schepen komen, volge
laden schepen vertrekken.
Het grootste gedeelte van de bieten-
oogst in West Zeeuwsch-Vlaanderen
gaat via Breskens naar de suikerfa
brieken.
Doch niet alleen suikerbieten wor
den er in Breskens verscheept,
ook vele andere landbouwproducten,
stukgoederen, bouwmaterialen, enz.,
enz.
Wanneer men bedenkt, dat er in
3948 ruim 1900 schepen op de haven
kwamen en dat ruim 260.000 ton goe
deren werden geladen en gelost, krijgt
men enigszins een denkbeeld van hoe
groot belang deze haven is, niet al
leen voor Breskens. maar voor geheel
West Zeeuwsch-Vlaanderen. Speciaal
dit laatste wordt wel eens vergeten,
waarom wij juist hierop nog eens spe
ciaal de aandacht vestigen,
TELEURSTELLING
Het Is nu ruim 5 jaar geleden dat
Breskens een zware tol moest betalen
voor de bevrijding. De gemeente en
ook de haven werden zeer zwaar ge
teisterd, terwijl honderden ingezete
nen het leven verloren.
In de haven tal van wrakken. Ha
venmuren en steigers vernield. De
wrakken werden opgeruimd, enkele
steigers hersteld of vernieuwd, maar
het grote herstel van de haven bleef
uit. De Bressiaanders gingen van meet
af aan weer aan het werk. De vissers
herstelden, waar mogelijk, hun sche
pen, andere moesten zien een nieuw
schip te bemachtigen, want er moest
weer gevaren worden. Groot waren
de moeilijkheden, maar deze nijvere
bevolking niet zich niet uit het veld
(d.w.z. van de zeel slaan.
De regering beloofde alle mogelij
ke medewerking. Beloven, jawel, maar
van die beloften is niet veel terecht
gekomen.
De fabriek van Van Melle, de enige
industrie in Breskens, werd in April
1946 verplaatst naar Zuid-Holland, na
dat tevoren de minister had beloofd
dat Breskens een binnenhaven zou
krijgen. Ook na het vertrek van Van
Melle handhaafde de minister zijn be
lofte.
DE OPBOUW
Breskens moest worden opgebouwd,
er werd een wederopbouwplan ge
maakt, dat vanzelfsprekend geheel
was gebaseerd op de binnenhaven,
temeer daar de minister in Septem
ber 1946 nog aan het gemeentebe
stuur van Breskens berichtte, dat
aan de Rijkswaterstaat opdracht was
gegeven om plannen voor de nieuwe
binnenhaven te ontwerpen.
Die plannen zijn gemaakt, waarna
werd uitgezien naar gegadigden voor
de vestiging van industrie op de nieu
we haventerreinen. Er bleken gega
digden genoeg te zijn, getuige het feit,
dat 12 a 1300 meter haventerrein werd
besproken.
Tot zover liep alles vlot en in Bres
kens zag men de toekomst hoopvol
tegemoet.
Helaas bleek ex plotseling geen
schot meer in de zaak te zitten. Het
regeringsapparaat begon steeds stroe
ver te werken en toen kwam de
genadeslag. Begin Januari van dit jaar
verklaarde de minister van Water
staat, dat een binnenhaven te Bres
kens economisch niet verantwoord zou
zijn. Dit bericht trof Breskens als 'n
nieuwe ramp, daar nu alle plannen
EEN ZEEUW GING HEEN
Zo zitten we daar nu met zijn allen
op onze redactie en bij alles wat we
zeggen, komen we telkens weer bij
onze collega Jos. Doorenbos terecht,
die Zondagavond zo plotseling uit ons
midden werd weggerukt. Zelfs de
jongeren, die Doorenbos toch eigen
lijk maar zo kort medemaakten, zijn
stil en gegrepen. Want ook zij hadden
hem reeds leren kennen als een mens,
die nimmer zichzelf zocht en altijd
er op uit was om anderen te helpen en
die anderen kon helpen, omdat hij
zulk een gaaf en open, zulk een zon
nig karakter had.
Het mag hier in dit linkerbeneden-
hoekje, met de bescheidenheid, die
Doorenbos zelf zo sierde, nog wel eens
gezegd worden, hoezeer deze stille
werker met hart en ziel Zeeuw' was.
Hij kende Zeeland als weinigen en
zijn uitstekend geheugen maakte, dat
hij telkens weer een onfeilbare vraag
baak bleek. Aan niets kon hij zich zo
ergeren, als aan fouten in ons Zeeuw
se nieuws. Die deden hem in de let
terlijke zin van het woord pijn en hij
aarzelde dan niet om erop te wijzen
met de bedoeling, dat wij in den ver
volge dergelijke fouten vermijden
zouden. Zelf maakte hij dergelijke
fouten nooit....
Middelburg, de stad, waar hij gebo
ren werd, h{j lééfde er mee. Jaren
lang is hij in Middelburg een hoog
geachte, populaire figuur geweest: hij
was een stuk van Middelburg, zoals
Middelburg een stuk van hem was.
Later, toen hij naar Goes trok, om
daar de belangen van onze krant te
behartigen, bleek, hoezeer hij niet
slechts Middelburger, maar tevens
Zeeuw was. En wederom bleek zijn
kennis gedegen en grondig.
Om zijn toewijding en ijver, maar
bovenal om zijn liefde voor Zeeland,
zal de naam Doorenbos in de geschie
denis der Zeeuwse journalistiek met
ere genoemd blijven'.
voor uitbreiding en vestiging van in
dustrie nutteloos waren.
Een regeringsbelofte verbroken,
waarvan niet alleen Breskens, maar
geheel West Zeeuwsch-Vlaanderen de
dupe werd.
Is het te verbazen dat de bevolking
van dit stukje Nederland weinig ver
trouwen heeft in onze regering?
VERBETERING GETIJHAVEN
Inplaats van een binnenhaven werd
herstel en verbetering van de getij
haven toegezegd. Tussen toezeggen en
uitvoeren ligt een lange weg, dat is
onk hier al bewezen. Met dit herstel
zal een bedrag gemoeid zijn van 3
millioen en op de begroting voor
1950 is thans uitgetrokken ƒ500 000.—.
Wanneer dus ieder jaar eenzelfde be
drag daarvoor wordt uitgetrokken, zal
het herstel nog 6 jaar duren. Op deze
wijze zal de haven van Breskens 11
jaar na de vernieling, hersteld zijn.
Is het te verwonderen dat men, niet
alleen in Breskens, maar in geheel
West Zeeuwsch-Vlaanderen, ernstig
ontstemd is over deze behandeling?
EEN COMMISSIE
Er is intussen een commissie ge
vormd om de belangen van de haven
van Breskens te behartigen, een com
missie, bestaande uit vooraanstaande
mannen uit het gehele landje van
Cadzand. Deze commissie heeft de
kwestie besproken met een aan lal
Kamerleden en ze is daarna zelfs
vriendelijk door de minister ontvan
gen. Zal het alles veel helpen?
Intussen is er een begin gemaakt
met het herstel van een klein gedeel
te kademuur. Voorts zal dezer dagen
worden begonnen met de kop van de
haven 10 meter in te korten, waar
door de gevaarlijke bocht tussen Spui-
plein en Scheldekade zal verdwijnen.
Een toe te juichen maatregel, temeer
daar deze kop toch weinig nut heeft.
Verder ligt het in de bedoeling van
de Rijkswaterstaat om ook de gevaar
lijke duiker ter plaatse eindelijk te
herstellen. Ondanks al deze tegensla-
Chinese communisten
waarschuwen Amerika
Het centrale comité van de Chiöe-
sche communistische partij heeft Zon
dag het Amerikaanse hooggerechtshof
gewaarschuwd om de vonnissen tegen
li Amerikaanse communistische lei
ders te herroepen. Ook de regeringen
van Australië en Griekenland kregen
de waarschuwing, dat zij de vonnis
sen tegen de secretaris der Australi
sche communistische partij, en die te
gen zes Griekse communisten moesten
vernietigen. Deze „waarschuwingen"
werden door de radio Peking omge
roepen. De Chinese communisten zou
den, aldus de in San Francisco opge
vangen uitzending, „krachtige pogin
gen doen om het duivelse imperialis
me te helpen verslaan".
Een team van achttien vrouwelijke
worstelaars, in leeftijd variërend van IR
tot 28 jaar. gaat in West-Berlijn optre
den. De hoofdcommissaris van politie acht
het schouwspel noch immoreel, noch in
strjjd met de smaak van het publiek.
gen werkt men aan de haven voort.
Schepen worden geladen en gelost,
vissers brengen het zeebanket aan de
wal en zorgen daarmede voor devie
zen. want de garnalen gaan practisch
alle naar het buitenland.
HARING
Straks hoopt men weer op de haring
vangst. Dan zullen de trailers uit ge
heel ons land weer naar Breskens ko
men. waar de havenarbeiders niet
schuw zijn van werken en niet vragen
of het dag of nacht is. wanneer er ge
laden of gelost moet worden.
Men hoopt, dat dan wederom duizen
den tonnen haring naar Holland ver
voerd zullen kunnen worden. Het is
in erband daarmede dat de kwestie
van de vrije veren ook in Breskens
de volle belangstelling heeft. Immers,
zo redeneert men, wanneer het veer
weer belast wordt, zal dan het ver
voer van de ha»,!ng niet te duur wor
den, en zou dat voor de vissers uit
Urk, Vlaardingen, Ymuiden enz. geen
aanleiding kunnen zijn een andere ha
ven te kiezen?
Chinee* communistische troepen hebben hun tenten opg. isc»i «n
Tsjoerntsjoen, dat precies grenst aan de Engelse wijk van Hongkong.
Enlgo soldaten van het Chinese communistische leger gaan twee ver.
slaggevers voor in de hoofdstraat.
Het licht van een kaars
schijnt op mijn papier. De
centrale heeft, om een of
andere inderdaad duistere
reden, reeds een half uur
verstek laten gaan. Wij
hebben ons bij de avond
boterham moeten redden
met een haastig opgedolven
kaars, op een schoteltje ge
plakt.
Natuurlijk tot grote ver
rukking van mijn dochter.
Kinderen hebben, tot hun
geluk en onze beschaming,
een gezegende hang naar
het avontuurlijke en onge
wone. en de lichtstoring
was haar alleen daarom al
welkom: omdat haar moe
der nu eens volgens de
regels van de kunst het
schaduwvogeltje kon laten
fladderen op de muur. en
het schaduwkonijntje laten
wegspringen.
Ik moet er nog om glim
lachen. nu ik met flakke
rende schaduwen over mijn
papier, zit te schrijven.
Kinderen zouden, indien dat
mogelijk xvas. zielstevreden
zegge twee eeuwen in de
historie terugstnopen. Zij
zouden zich kostelijk amu
seren met olielampen, bed
steden. hoornblazende pos
tiljons en trekschuiten. En
wij
Ik moet er niet aan den-
ken, hoeveel onvertogen
woorden, er weer gepreveld
of geknetterd zijn, omdat
het gros van mijn stadge
noten plotseling zijn tenen
stootte, zijn weegschaal niet
kon zien of zijn krant moest
neerleggen. Om van ernsti
ger narigheden bij kappers,
bij slagers, in ziekenhuizen
en fabrieken maar niet te
spreken. Wat zijn wij. mo
derne mensen, eigenlijk hul
peloos geworden. Angst
aanjagend hulpeloos.
Wij vrouiven bovenal.
Zo'n enkele lichtstoring
laat ons plotseling volko
men verbijsterd staan in
ons eigen huis. Wij grab
belen op de tast naar een
stompje kaars, ivij dragen om wat te doen eigenlijk
het onzekere vlammetje Heeft u óók wel eens het
mopperend voor ons uit. gevoel, dat wij met al die
naar de keuken, de trap op, efficiency en dat comfort
de trap af. de huiskamer in. er eerder op achteruit ge-
Onze strijkwas blijft liggen, gaan zijn? Dat de meeste
het muziekje na den eten vrouwen met al die vrij
schiet erbij in. En als het komende tijd geen raad we-
nu alsjeblieft maar gauw ten? Hebben de pstjeh'xtérs
verholpen is. want stel je het ooit zo druk gehad?
voor dat je morgen de Nee nee. niét met zwaar
stofzuiger niet kunt aanzet- overspannen, door de zor-
tengen uit hun evenwicht ge-
O ja. onze moderne sa- rukte mannen,
menleving is uiterst comfor- Maar met de dames, die
tabel. Je draait maar aan zich uit pure verveling
een kraan en je hebt water allerlei complexen gaan
er zijn nog millioenen aanmeten. Er moet toch
vrouwen op de wereld die iets mankeren aan die ge-
daarvoor met een kruik op perfectionneerde techniek
't hoofd een half uur naar van ons. Als ik door een
een put moeten wandelen, museum loop, en ik kijk
je draait aan een knopje en met aandacht naar de ge-
je hebt licht onze moe- zichten van die vrouwen
ders knoeiden nog met olie- uit de zeventiende eeuw:
lampen en gaskousjes. De het bedaarde melkmeisje
HOUDT EEN PREEK JE
wasserij wast voor ons, de van Vermeer, Hendricje
melkinrichting kookt de Stoffels, die uit een venster
pap voor ons, de confectie- glimlacht. Elisabeth Bas die
fabriek naait voor ons. er eens even breeduit voor
Straks, heb ik mij onlangs is gaan zitten: dan treft
door een professor laten mij altijd de rust in haar
vertellen (in de krant dan gezichten, de heldere glans
altijd) straks wonen wij van haar ogen.
allemaal in reusachtige wo- En evenwel ivisten al
ningblokken met één-ge- dezen, van laag tot hoog,
zins-flats; wij halen ons waf merken was; toen elke
middagpotfc uit de centrale emmer water nog gepompt
keuken van ons blok. wij cike naad met de hand ge-
krijgen onze was thuis uit „aaid. elke maaltijd op
de centrale wasserij, weer hotI, en tur,,cn gekookt
van datzelfde blok. Onze moest worden. Leest u het
kinderen spelen dan niet maar na get je Wolff,
langer aan onze tafel onder welke uitgebreide insfruc-
onze lamp. maar worden fje3 een schoonmoeder aan
zoet gehouden door gedi- haar schoondochter gaf
plomeerde jonge dames in omtrent het beheer van de
de centrale speelruimte. huishouding, ook al was zij
Zodat wij vrouwen, altijd omringd door een staf van
nog volgens- die profëssor. „booien".
volkomen de handen vrij En moesten de drie ge-
zullen hebben omja, zusters Brönte niet de ge
hele dag in touw zijn in
hun vaders pastorie, met
wassen, met koken, met
strijken, met naaien, met
inmaken, met wrijven en
poetsen zodat er maar
twee avonduren overbleven
om te lezen en te schrijven?
En evenwel: hoe schreven
zij?
En wij zelf ivoren wij
eigenlijk in die oorlogs
jaren, toen wij van alle
comfort verstoken waren,
toen wij met de stoffer
over de vloer kropen en
de pot kookten op een
walmende en smeulende
Rus niet gelukkiger dan
nu? Wij voelden ons in elk
geval niet zo spoedig uit
het veld geslagen. Wij
redden ons, wij schikten
ons. wij waren minder
afhankelijk van allerlei
kwetsbare publieke gemak
ken. En wij leefden en ge
noten intenser. Hoe konden
wij ons, bij een wankel
drijvertje, met aandacht in
een bock verdiepen. Wat
een genot was een uitge
spaarde tractatie op een
verjaardag. Wat een vol
doening een nieuw kinderr-
jasje uit een oude peignoir.
Maar Saskia, wat dan?
De klok terugzetten? Ons
weer opknappen met stof
fer en blik, met petroleum
lamp en kolenfornuizen?
Dat niet: en zelfs al zou ik
het wensenhet rad van de
tijd draait nimmer terug.
Maar ik wil geen slavin
van het comfort worden.
Ik wil altijd het vermogen
behouden om mij te behel
pen, mij aan te passen; ik
wil iets redden van de
mentaliteit der oude voor
trekkersvrouwen in Zuid-
Afrika, die haar enige
naald telkens maar weer
geduldig op ccn klipsteen
bijslepen.
Kijk. het licht gaat weer
op. We zullen je maar
weer uitblazen, kaars. En
bedankt voor het preekje.
SASKIA.
FEUILLETON
door
ALLAN SWINTON
25
„Je weet dat je grootvader dood
moet zijn. In 1939 was hij al zo zwak
als iets en werd hij vreemd in zijn
hoofd. Wat voor kans heeft hij gehad
om het hier vijf jaar in uit te hou
den? En dood of levend, wat hoopte
je eigenlijk te vinden hem of zijn
logboek? Het was een risico op lange
termijn, dat in wanhoop genomen was.
Het mijne was ook een gok, maar de
kansen waren heel wat groter. Ik kon
mij op behoorlijke aanwijzingen ver
laten. Jij had dit in het geheel niet. En
het is gelukt. Morgen zullen we in de
stad zijn. En jouw deel van de buit
zal meer zijn dan je ooit zou kunnen
maken in het gedurende twintig jaar
exporteren van orchideeën, zelfs al
had je het logboek".
Spottend zei Sam: „Je wilt toch ze
ker niet beweren, dat je dit deed te
haren prof ij te".
Met een ruk wendde Semple zich tot
hem. „Neen. Ik zeg, dat ik van plan
was om te delen. Ik heb je die avond
gezegd, dat er anderen waren met wie
ik delen moest Je veronderstelt toch
zeker niet dat ik van plan was de he
le boel in te slikken, wel?"
Al de ergernis en terughouding, die
hij in de afgelopen weken van Mary
te verduren had gehad, vlogen Sam
naar het hoofd. „Dat deed ik en dat
doe ik nog".
Van zijn boze gespannen gezicht
keek Semple naar Mary, die er even
eens met een kleur op het gezicht en
een vijandige uitdrukking in de ogen
bijstond en voor het eerst scheen hij
niet op zijn gemak.
„Kijk eens hier", zei hij. „Ik heb je
voor de gek gehouden. Je bent volko
men gerechtigd, om daar boos over te
zijn. Daarvoor maak ik mijn veront
schuldigingen. MaUi Zitó je uuc olS
ik het maar op een of andere manier
gedaan kon krijgen, het tot ons aller
voordeel zou zijn en niemand zou be
nadelen. Van het eerste ogenblik af
aan, ben ik van plan geweest het je te
vertellen, als de tijd er voor gekomen
was en om te delen, wat ik vinden
zou".
Sam zei: „Ik geloof je niet".
Semple's wenkbrauwen gingen om
hoog. „Heidaar, wacht eens even! Ik
zei wat!"
„Je hebt-zoveel gezegd en het waren
allemaal leugens".
Semple's gehele gelaatsuitdrukking
veranderde, maar hij hield zichzelf
nog in bedwang. „Kun je niet inzien,
dat dat heel iets anders is?"
„Neen. Maar ik kan wel inzien, hoe
snugger jij bent".
Semple's neusvleugels zetten zich
uit en hij hield zijn adem in. „Mis
schien bedoel je dat niet zo", zei hij
bedaard.
Zijn zelfbeheersing maakte Sam nog
razender. „Waarom niet? Ik heb je
toch ongeveer de hele klok rond ho
ren liegen?"
Zij stonden op enige afstand van
elkaar. Toen Semple op hem los ging,
weerklonk Mary's stem, die de leider
tot staan bracht „Hugh!"
Sam in het oog houdend, zei hy ter
zijde tegen haar: „Houd je hier buiten,
Mary. Ga liever naar je tent".
„Doe niet zo belachelijk. En schei
den jullie er alle twee alsjeblieft mee
uit om als een paar kemphanen op te
treden. Als jullie eens wisten, hoe
dwaas je er beiden uitziet met die
ogen, die zowat uit jullie hoofden rol
len!"
Het werkte als een douche op de
beide woedende mannen.
Semple keerde zich met een "hik om.
„Denk jij ook, dat ik lieg?"
„Waarom zou ik dat niet doen? Je
hebt je schandalig gedragen door mij
hierheen te slepen, speculerend op
Sam's fatsoen, handelend, of het jouw
expeditie was en tenslotte ons een mal
figuur laten slaan".
Sam bracht in het midden. „Maar je
kunt je hier niet uit liegen, zoals je je
er in gelogen hebt".
Semple keerde zich woedend tot
hem. „Wat jij
„Schei uit!" snauwde Mary. „Waag
het niet hem te slaan. Heb je al geen
kwaad genoeg gedaan, zonder hem
nog af te ranselen!"
Met een uitroep van verontwaardi
ging keerde Semple zich om en ver
dween ln de duisternis in de richting
van de muildieren.
Niet minder opgewonden keerde Sam
zich tot Mary. ,Je had niet tussenbei
den moeten komen!"
Haar antwoord was nog al onver
wacht „Dat had ik misschien ook niet.
Je hebt hem beestachtig behandeld".
Verontwaardigd vroeg hij. „Wel heeft
hij er soms niet om gevraagd?"
„Niet op de manier, zoals jij meent.
Weet je", ging zij voort, „jij bent
vriendelijk en aardig en beleefd enz.
enz., maar buiten je werk bestaat vooi
jou niets. En soms vind ik je een heel
klein beetje zelfgenoegzaam. Ik had
misschien beter gedaan met het jullie
maar eens te laten uitvechten. Hij zou
je half dood geslagen hebben, maar 't
zou jou misschien een beetje breder
inzicht in sommige dingen hebben ge
geven".
Terwijl hij nog bezig wps zich van
deze frontaanval zo goed mogelijk te
herstellen, kwam Semple opnieuw uit
de duisternis te voorschijn. Hij was
nog boos, maar had zichzelf nu stevig
onder bedwang.
(Wordt vervolgd).
Het Wereldgebeuren
Politiek spel
Vandaag geeft in deze rubriek onze
correspondent in Parijs, Jan Brusse
een nabeschouwing over de jongste
politieke storm in Frankrijk. Hij
schreef:
Men zegt. dat Frankrijk het meest
democratische land ter wereld is om
dat iedereen er om de beurt een kans
krijgt minister te worden. Dat is na
tuurlijk zwaar overdreven, maar wel
is het waar, dat er sinds 1914 geen
Franse regering is aan te wijzen, dio
het langer dan twee jaar heeft kun
nen uithouden. Na de laatste wereld
oorlog viel de gemiddelde levensduur
van een kabinet terug tot zes maan
den. De laatste vier weken hebben wij
hier vier verschillende Franse minis
ter-presidenten gezien.
Maar nu,is er dan toch eindelijk een
nieuwe regering gevormd en ofschoon
aanvankelijk eigenlijk niemand enige
kans van slagen gaf aan Georges Bi-
dault. toch kreeg deze leider van de
M.R.P, (Katholieke Volkspartij in
Frankrijk) een ruime meerderheid
achter zich, zodat het er wel naar
uitziet, dat hij vrij vast in het zadel
zit.
Nu het kabinet-Bidault eenmaal ge
vormd is, komi men in Frankrijk hoe
langer hoe meer tot de conclusie, dat
de zeer ernstige crisis van twee en
twintig dagen, die wij achter de rug
hebben, volkomen nutteloos is ge-
wee't. Bidault heeft duidelijk te ver
staan gegeven, dat hij de politiek
van zijn voorganger Queuille wil voort
zette" en de gemiddelde Fransman
vindt dat ook- met recht, dat men de
crisis had kunnen besparen. Hij weet
wel, dat het parlementaire loven in
Frankrijk een hopeloos verpolitiekt
spel geworden is, maar hij vraagt zich
toch met nog al wat ergernis af,
waarom men dr. Queuille, daarop
Jules Moch en vervolgens Réné
Mayer heeft laten vallen om einde
lijk te besluiten de politiek van
Queuille onder Bidault te gaan voort
zetten.
Bij een crisis in Frankrijk spelen
persoonlijke overwegingen vaak een
belangrijke rol en dat is zeer beden
kelijk. Nadat de socialistische minis
ter Daniël Mayer er voor gezorgd
had, dat het kabinet van de liberaal
Queuille viel. zorgden de liberalen er
wel voor ,dat de socialist Jules Moch
geen kans zou krijgen om de nieuwe
regering te vormen.
De drie ministeries, waarom bij de
vorming van een nieuwe regering in
Frankrijk steeds gevochten wordt,
zijn binnenlandse zaken, justitie en
voorlichting. De partij, die het mini
sterie van binnenlandse zaken bezet,
beheerst de politie en controleert de
verkiezingen. Wie Justitie heeft, is heer
en meester over de zuivering; wie
voorlichting heeft commandandc-ert de
genationaliseerde radio en heeft dus
de nieuwsvoorziening van het land in
handen. De grootste moeilijkheden bij
het verdelen van de portefeuille na
de laatste crisis waren de volgende:
voor de oorlog bezat de Radicaal So
cialistische Partij (ongeveer te verge
lijken. met.de liberale partij in Ne
derland) in Frankrijk verschillende
bloelende kranten. Deze kranten coT-
laboreerden voor een groot gedeelte
tijdens de oorlog en werden na de be
vrijding verboden. De Radicaal So
cialisten vinden echter, dat die bla
den weer moeten verschijnen, maar
de andere regeringspartijen zijn dear
tegen. De Radicaal Socialisten weten,
dat de minister van Justitie het ver
schijningsverbod van di-. bladen kan
opheffen en daarom eisen zij na
iedere crisis het ministerie van Justi
tie voor zich op Dat hebben zij nu
ook gekregen. mr.ar men heeft tevens
de M.RP.'er Teitgen het ministerie
van voorlichting gegeven. Aangezien
justitie het verbod wel kan opheffen
maar voorlichting de vergunning voor
het opnieuw verschijnen moet geven,
neutraliseren deze twee ministeries
elkaar en de kwestie van de kranten
is dus op de lange baan geschoven.
Onder de regering van liberaal
Queuille is Frankrijk met grote stap
pen vooruit gegaan. De productie is
op ieder gebied gestegen, de arbeids-
rust is teruggekeerd, er werd weer
meer naar de stem van Frankrijk in
het buitenland geluisterd en de
waarde van de frank is ongeveer sta
biel geworden. Bidault zal de politiek
van Queuille voortzetten: dat betekent
dus, dat men. ondanks het toch wel
ietwat onverantwoordelijke polRioke
spel van de laatste weken, voort zal
gaan in de goede richting.
Wordt Keizer Karei binnenkort
zalig verklaard
Volgens het Turijns blad „La Stam
pa", zou de congregatie der riten bin
nenkort de zaligverklaring in over
weging nemen van Keizer Karei, de
'aatste Habsburger, die over Oosten,
rijk en Hongarije heeft geregeerd.
Keizer Karei, die in 1916 Franz Joscf
onvolgde, deed in 1918, toen Oosten
rijk een afzonderlijke republiek werd,
afstand van de troon en stierf in 1922.
14. Geërgerd keek deze weer voor zich, maar
lang duurde deze ergernis toch niet, want er ver
scheen eensklaps een sluwe glimlach op zijn tronie.
Deze chimpansee, dacht meneer Barend Bof, geeft
blijk van een meer dan normale intelligentie, deze
aap bezit een bijna menselijk verstand. Dit is geen
gewone aap. Hij is geen 200 maar wel 400 gulden
waard en misschien nog wei veel meer. Ik begin
met er 800 gulden voor te vragjen bij Janus Dui
kelaar van het circus Hobbelpaax-d in Londen. Ja
aapje, grijns jij maar!"